Een jaar geleden begon ik bij “De oude manege” bij de dagbesteding. Toen voelde ik me nog heel onzeker, ik had zelf de plek uitgezocht. Maar wist totaal niet wat me te wachten stond. Marlous eigenaresse van Nous zei dat alles mogelijk was, wat ik nogal vaag vond. Dus wat ging ik daar nu doen. De eerste tijd was het gewoon wat aftasten en er gewoon zijn. Het is een beetje meebewegen in het bedrijf, soms pak je wat klusjes op. “De oude Manege” is een manege geweest, en heeft nu geen paarden meer. Het uiterlijk van het bedrijf is dus nog steeds een manege, met een paardenbak wat nu een groot veld is. Het is een mini maatschappij in de maatschappij. Met sportschool, horeca, dagbesteding.

Jezelf zijn

Je mag daar helemaal jezelf zijn, maar wat is dat dan. Want ik ben nog steeds aan het ontdekken, wie ik ben wat ik leuk vind, en wat ik in het leven wil. Jezelf zijn is dat je er mag zijn met al je emoties, dat je ze niet hoeft weg te drukken. Dit vond ik in het begin heel erg moeilijk. Omdat ik niet wil dat iemand mij ziet als ik huil, of dat ik zo enorm boos wordt dat ik het afreageer op een ander. Ik me dan liever zelf pijn deed, of gewoon boos wegloop. Hier leer ik met al die emoties omgaan. En helemaal fijn is, dat je ziet dat je niet de enige ben. Dat zelfs de de begeleiders zo zichzelf zijn met al hun emoties. Dat het dus voor mij ook makkelijker wordt om boos te zijn, of heel verdrietig en mijn tranen laat lopen. Toch blijft dit nog een enorm leerproces. Ik heb wat afgewandeld met boze en verdrietige emoties, alleen of met begeleiding. Ik heb uit boosheid heel hard gefietst op een spinning fiets, van me afgeschreven en mensen dichtbij gehaald en afgestoten. De buien worden minder, maar blijft zeker een aandachtspunt. Vooral omdat mijn overtuiging zo sterk is “ik mag niet gelukkig zijn” deze komt steeds weer terug. Terwijl het eigenlijk onzin is, ja ik mag nu eindelijk echt gelukkig gaan zijn. Doen wat ik graag wil, en dat is wat ik leer om mijzelf te mogen zijn.

Begeleiding

Voordat ik hier terecht kwam, had ik heel veel thuiszorg. Voor mij maar ook naar Max toe. Ik dacht dat ik het niet kon, het nooit goed deed als moeder. En nog ben ik daar onzeker in. Maar ik doe wat ik kan, en ik ben een betrokken moeder die alles voor haar kind over heeft. Na een tijdje zijn we de zorg thuis gaan afbouwen, en overgaan zetten in 1 op 1 begeleiding bij “De oude manege” Nu heb ik geen thuiszorg meer, wat echt een hoop rust met zich mee brengt. Geen mensen steeds over de vloer, maar alleen mijn dagbesteding en begeleiding daar. 

Nu na een jaar beweeg ik ook meer, ik begon samen met Marlous in de ochtend met een dansje. Omdat ik aangaf dat ik dansen zo leuk vind. Maar het eigenlijk heel eng vind. Helemaal daar op het veld dat iedereen je kan zien. Maar dit was een begin met uit mijn comfortzone stappen. Nu als ik zin heb om te dansen, zet ik de muziek aan en dans ik daar op het veld. Vaak alleen, maar soms sluit er een begeleider aan. Ik voel me zekerder in het dansen, en ik kan mijn gevoel er helemaal in kwijt. Ook nu worden de gesprekken met Marlous om de week gedaan, zodat ik de andere week kan sporten met een personal trainer. Hier moet ik nog erg aan wennen, omdat dit sinds een paar weken is.

Wat ik er leuk vind

De dagbesteding ontstond omdat ik behoefde had om het huis uit te zijn, onder de mensen te komen. Maar wat ik dus ook wel spannend en heel intensief vond/vind. Soms is het er ook heel erg druk, en dat vind ik soms wat minder fijn. Leuk vind ik het als er een groepsles is geweest en ze koffie komen drinken. Vaak help ik dan om ze te bedienen. En heb hierdoor ook al vele leuke en gezellige mensen ontmoet. Het wordt makkelijker even een praatje te maken met iemand en dat je gewaardeerd wordt om wie je bent. 

Het is fijn om voor jezelf dingen te doen, even schrijven of het dansen wat ik graag doe. Maar de groep activiteiten worden ook steeds leuker. Samen een spelletje spelen, of even boodschappen doen. Lunch samen maken, of gewoon wat kletsen met elkaar. Lachen doet me goed, maar er zitten zeker baaldagen bij. Die er dan gewoon mogen zijn.

De persoonlijke aandacht vind ik ook heel fijn, zo heeft Marlous de hele ochtend tijd gemaakt op de sterfdag van Daan. We gingen op mijn verzoek wandelen op Lauwersoog. Dit was zo waardevol voor mij, dat ik dit nooit zal vergeten. Marlous en ook haar man, doen zo enorm veel voor iedereen. En niet te vergeten ze hoeven het niet alleen te doen, ze zijn niet alleen de eigenaren van dit bedrijf. 

Na een jaar kan ik zeggen dat ik hier mijn plek heb gevonden, en ik ben heel blij dat ik nog een jaar krijg om op deze plek wekelijks te mogen komen.

Gisterenavond toen ik net in bed lag, voelde ik tranen en die liet ik toe. Ik herkende en voelde dat ik nu op dit moment redelijk gelukkig ben met mijn leven. Ik vind het leven vaak heel zwaar, maar voel nu steeds vaker wat geluk in mijn leven.

Met de groep van “schrijf jezelf OKE” (waar ik een jaar lang elke maand ging schrijven/praten) kwamen we gisteren samen op Lauwersoog waar Myriam (kinderboeken schrijfster) samen met haar partner een huisje hebben op een vakantiepark. Iedereen nam iets lekkers mee, dus onder het genot van een hapje en een drankje sloten we het feestelijk af met elkaar. Wat was het een fijne middag, met lieve mensen. Dan beseffende hoeveel geluk ik nu heb met zoveel lieve en fijne contacten. Ik merk ook dat ik steeds een klein beetje meer mijzelf durf te zijn.

Samen met nog iemand reed ik mee op de heen weg, maar voor de terugweg werd ik door iemand anders gevraagd of ik mee wilde rijden. Ik vond het leuk dat ze me vroeg, en later die avond stuurde ze me nog een berichtje dat ze het zo gezellig vond dat ik met haar mee reed. Ik was ontroerd door haar berichtje, zo fijn te merken dat er mensen zijn die echt zitten te wachten op mijn gezelschap. Dat is altijd wel een onzeker puntje van mij, want wie vind mij nu leuk. Nou blijkbaar een heleboel mensen, want ik krijg steeds meer leuke contacten bij. Wat ik jaren lang heb gemist in mijn leven. Bij thuiskomst kwam ik er pas achter hoe laat het was, ik had totaal geen tijdsbesef deze middag gehad. Ze zeggen ook wel gezelligheid kent geen tijd. Dit was nu wel van toepassing.

Uiteraard ben ik hier niet zomaar vanzelf geraakt op dit punt van mijn leven, en ben ik er ook nog niet. Dit is zeker jaren investeren in jezelf op persoonlijke groei.

Ik ben nu een paar weken geleden klaar met 16 weken behandeling bij de Berkenhof, dit is een onderdeel van Lentis speciaal voor vrouwen. Voordat ik bij de Berkenhof kwam was ik al een jaar onder behandeling bij het CIP (centrum integrale psychiatrie) Hier koos ik voor omdat ze daar ook een beetje de achtergrond hebben wat ik bij Mirre heb ervaren. Beetje het spirituele kant op, aangezien ik bij Mirre regresie therapie kreeg en er met geboortewerk aan de gang ging. Ik trof gelukkig bij het CIP twee behandelaars die dit begrepen, en waar ik er makkelijk over kon praten. De ene heb ik moeten loslaten, zei was mijn PMT therapeut die ik wekelijks met groepstherapie zag. Het is niet een echt afscheid geweest, want ik kom haar nog regelmatig tegen op de gang van de Berkenhof. Haar kantoor zit op dezelfde gang. En Marit degene waar ik gesprekken mee had die werkt ook op de Berkenhof, maar helaas mocht ik niet met haar elke week gesprekken krijgen. Ik kreeg een ander iemand die mij coördinator zou zijn. Helaas voelde dat niet zo fijn, bij haar hab ik steeds het gevoel dat ze me wilde aanraken zelfs knuffelen. En dit maakt me benauwd. Omdat ik dit uit heb gesproken, kreeg ik Marit terug als coördinator. Waar ik wel heel blij mee ben. Het heeft best lang geduurd voordat ik haar durfde te vertrouwen, en dat wilde ik nog niet loslaten.

Groepstherapie

Drie dagen in de week reisde ik van Winsum naar Groningen met de trein, ik zat in dagbehandeling. Elke maandag en donderdag een hele dag, en de woensdag een halve dag. We kregen echt vele therapieën.

• Weekopening
• Leefstijl
• Emotiemanagement
• PMT
• Cognitieve therapie
• Creatieve therapie
• Stressreductie
• Psycho educatie
• Assertiviteitstraining 
• Weekafsluiting

En daarnaast elke week een gesprek met je coördinator. En soms kan er nog wat extra indivudele afspraken gepland worden. Zo heb ik in het begin een paar EMDR sessies gehad, omdat ik weer flash backs had na het overlijden van Daan. Die zijn daarmee heel snel weer verdwenen, wat ik wel heel fijn vond. Maar het was wel super zwaar naast alle andere therapieën. Ook vond ik de combinatie van thuis en therapie heel zwaar. Het was super vermoeiend, zoveel prikkels. Het was van bijna geen contacten naar heel veel contacten. En er is heel veel aangeraakt met deze groepstherapie. 

Soms kon ik ook moeilijk mee komen, maar durfde nog niet te zeggen dat ik veel dingen ook niet begreep of mee kreeg. Tijdens mijn tussen evuluatie, is dit wel opgemerkt. Waar ze wel iets mee wilde gaan doen. Het plan was een IQ test, helaas moet dat nu nog bij het CIP gedaan worden. Omdat degene die dat kan bij de Berkenhof heel ziek is. Maar dit komt dus nog in december. En vanuit daar gaan ze kijken wat ik nodig heb aan zorg thuis en wordt er waarschijnlijk Cosis aangevraagd. Ondertussen heb ik wel heel veel geleerd, en ook hele fijne vrouwen ontmoet. Ik heb geleerd om mensen toe te laten, want dat is wat ik niet wilde. Geen verbinding maken, want als ik ze kwijt raak doet het niet zo,n pijn. Ja helaas zo werkt het niet, je hebt mensen om je heen nodig. En ik ben me gaan verbinden, hoe eng ik het nog altijd vind. En hopelijk blijven daar wat contacten nu aan over.

Inspiratie rondje

Wat zag ik daar tegenop, bij leefstijl was het ook verplicht iets te vertellen over een passie iets waar je blij van wordt. Wat positieve tijd staat centraal bij de Berkenhof. Maar dan sta ik in de volle aandacht, en dat vind ik altijd wel heel spannend. Ik koos waar ik het meest van houd, naast de rest van mijn gezin. En dat was Daan. Ik vertelde over het niet vanzelfsprekend zwanger worden, over Daan zelf en over het overlijden. Ze hingen aan me lippen, en achteraf kreeg ik ook nog eens vele vragen. Dit deed me goed. Want hiermee wil ik echt iets gaan doen. Nog altijd wil ik andere ouders in het verlies gaan ondersteunen, dus dit is wel een stukje verder naar wat zekerder in worden.

Sterfdag Daan

Tijdens dit traject viel ook de sterfdag van Daan, en ik wist niet goed wat ik ermee wilde. Het viel op een therapie dag, en het liefste wilde ze voor mij het patroon te doorbreken en onder de mensen te zijn op deze dag. Ik koos toen bewust om vroeg een afspraak te plannen bij me coördinator, zodat ik een stok achter de deur had. Die dag was ik onder lieve mensen, en werd ik al in de ochtend enorm geknuffeld. Ook kreeg ik van twee vrouwen een lief cadeautje. De ene had een gehaakt draakje (zelf gemaakt) voor mij bij zich. Die nu in de vitrine kast staat, bij de spullen van Daan. En kreeg een doosje met kaartjes waar spreuken op staan.

Mijn afscheid

Na 16 weken was dan mijn afscheid, ik had al meerder zien gaan en komen. Dit vond ik wel moeilijk steeds weer verandering van prachtige vrouwen. Maar nu was ik klaar. En omdat ik het vaak had over dat het zingen bij me zangcoach me goed deed wilde ze me zo graag horen zingen. Dit sloeg ik steeds af. Tot ze graag wilde begrijpen wat ik nou voelde bij de dood van Daan. Omdat er ook sprake was van boosheid naar hem toe, wat ze totaal niet begrepen. En ja het klinkt ook voor jullie misschien heel gek. Marleen mijn zangcoach heeft een nummer gezongen van Blof, maar aangepast (Zo stil) dit nummer is precies het gevoel wat ik aan ze wilde meegeven. Dus ben ik met Marleen aan de slag gegaan, dit in te zingen. En deze opname heb ik laten horen tijdens mijn afscheid, daarna hebben we hem nog met z,n allen meegezongen. Want dat wilde ze graag dat ik live zou zingen, maar ik wilde dan wel dat ze mee deden. Het was een emotioneel maar mooi afscheid.

Nu ben ik weer terug op het CIP, en mijn wekelijkse gesprekken gaan gewoon door met dezelfde persoon. Helaas kreeg ik nu net wel te horen dat ze gaat stoppen met de baan voor de Berkenhof en het CIP. Waardoor ik dus in het nieuwe jaar iemand anders krijg, waar ik enorm van baal. Maar ben zo blij voor haar dat ze gaat doen wat ze heel graag wilt gaan doen.

Ondertussen ben ik bezig voor mijn toekomst, en heb me aangemeld voor een cursus “van ervaring tot ervaringsdeskundige” en als ik hieraan denk wordt ik enorm blij.

Dit stuk is geschreven tijdens mijn opname, en dit gevoel is zeker al een heel stuk minder geworden. 
Anders was ik ook nu niet thuis geweest.

Het zijn gewoon wat gedachten die ik op papier heb gezet tijdens de schrijfgroep tijdens mijn opname op de MBU. Deze therapie voelde zo goed voor mij, omdat schrijven altijd fijn is. Helemaal als je bepaalde dingen van je af kan schrijven. Zo ook dit, en dat houd in dat je hierdoor meer overzicht hebt wat er in je omgaat. En het dus ook kan veranderen. Daar ben ik natuurlijk mee bezig geweest. En daarom weet ik nu ook dat Max eigenlijk wel genoeg krijgt van mij. Ja ook de veiligheid en vertrouwen er te zijn hier in ons gezin. Ik ben echt dankbaar voor de opname die ik heb mogen krijgen. Want voel me zo veel anders in de zorg naar Max toe. En daar doe ik het allemaal voor.Wat is goed genoeg voor mijn Max. Het liefst wil ik alles zelf doen. Maar dit kan ik niet (geen enkele mama kan dat) Ik merk nu ook dat ik vaker momenten heb dat ik me vrolijker voel met Max, dan zonder hem. Dus hoe maak ik die balans dat ik in de zorg niet teveel doe zodat ik geen tijd en rust voor mijzelf heb. Ik wil me namelijk altijd zo voelen met Max maar ook dit voelen zonder hem. Alleen dan val ik vaak in een gat, omdat ik te moe ben om alles aan te kunnen. Dus wat is nu goed en wat is nu fout. Of moet ik het niet zo zwart-wit zien. Is er nog een tussenweg. Voor nu voel ik mij eigenlijk nooit genoeg voor Max. Ja hij krijgt zijn fles een schone luier en aandacht en liefde. Ergens voel ik dat er iets mist en dat ik hem niet genoeg geef. Wat heeft hij nog meer nodig. Veiligheid en vertrouwen. Maar hoe kan ik hem dat geven als ik mijzelf dat niet kan geven. Steeds weer die strijd in mijn hoofd. Ik ben het zat en moe.

Vandaag ga ik mijn schaamte voorbij, omdat ik vind dat ook de minder mooie kanten van het moederschap naar voren mogen komen. Dat er moeders zijn die het moeilijk hebben, die een postnatale depressie krijgen. Ik ben niet de enige moeder die het moeilijk heeft, maar die verhalen van moeders hoor je bijna niet. Ik snap jullie reacties dan ook, dat er geschrokken wordt door mijn woorden. En dat het lijkt dat Max alleen maar lastig is. Dit is absoluut niet waar. Alles wat ik doe, doe ik uit liefde voor mijn zoon en voor mijn gezin. Het was echt niet leuk om samen met maatschappelijk werk te beslissen dat het beter was dat Max nog even in het ziekenhuis zou verblijven. Het liefst heb ik hem gewoon thuis. En heb dan ook soms bewust de keuze gemaakt om niet dag en nacht in het ziekenhuis te zijn. Ik moet verder aan het werk met mijzelf, waar ik al een hele tijd mee bezig ben. En goed nieuws vandaag is Max gewoon weer lekker thuis.

Huilen maakt iets los bij mij

Het huilen van Max maakt iets in mij los waar ik enorm van schrik. Ik kan het gewoon niet te lang aanhoren als hij huilt. Ik krijg boze, verdrietige en eenzame gevoelens. Maar hoezo dan bij Max, dit had je ook toch al kunnen voelen dan bij Daan. Want je hebt eerder een kindje gekregen. Ja klopt. Maar Daan huilde eigenlijk nooit, dus is dit nooit naar boven gekomen. Op dit moment ben ik aan het onderzoeken waar het vandaan komt dat ik prikkelbaar word als hij veel huilt. En ja geduld verliezen bij een kind is zeker niet de bedoeling. Ik weet dat ik snel prikkelbaar ben, maar tot nu toe was er nooit een kind in het spel die er last mee zou krijgen. Verder is Max zo,n heerlijk kind, want overdag en in de nacht gaat alles prima. En voelt het moederschap ook zeker fijn. Onzeker ja dat ben ik wel, maar daar kreeg ik al hulp bij. Dus dat komt wel goed. Maar ik wil leren omgaan met de huilbuien van Max, want een relaxte moeder is een relaxter kind. En daar draait het allemaal om, alles doe ik voor Max. Al lijkt het misschien bij jullie niet zo.
https://youtu.be/SvuVTWdR5YM

Veiligheid staat voor op

Vind ik het prettig dat Max in het ziekenhuis verbleef nee zeker niet. Hij werd thuis enorm gemist. Maar ik had ook mijn mond kunnen houden in het ziekenhuis en hem gewoon mee naar huis kunnen nemen. Hoe was het dan na een tijdje verlopen. Is hij wel veilig genoeg thuis, dat vraag ik me steeds af. Dit is de reden waarom ik aan de bel heb getrokken. Omdat ik snel prikkelbaar ben en dan mijn geduld kan verliezen, kan er misschien wel iets gebeuren waar ik spijt van zal hebben. Er zijn genoeg moeders die met hun handen in het haar zitten omdat ze niet weten wat ze met hun kind aan moeten. Ken je die verhalen niet, dat ze gedachten hebben hun kind iets aan te doen. Nou ook ik voel die gedachten in mij opkomen, als ik mijn geduld verlies. Ik weet dat ik mijn kind nooit iets aan zal doen. Maar op zo,n moment weet ik echt niet of ik voor mezelf in zou staan. Vaak loop ik dan bij hem weg, in de hoop weer rustig te worden. Maar er is meer nodig, deze moeder heeft hulp nodig. Daarom heb ik tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis ook wat meer rust (in de hoofd) proberen te krijgen. In de avonden wil Max gewoon heel graag bij mij zijn, en je zal zeggen niks mis mee. Klopt, maar op zekere hoogte trek ik dit dus blijkbaar niet. Daar gaan we aan werken. 

Er is er een veiligheidsplan gemaakt. Ik had het al even een keer eerder benoemd, maar ik krijg zorg vanuit Martinizorg. Ze kwamen drie keer in de week voor zes uur overdag om mee te kijken met mij en Max in de zorg. Omdat ik erg onzeker ben in het moederschap door alles wat ik heb meegemaakt. Hierbij gaan ze mij dus helpen en laten zien welke dingen er juist wel goed gaan met de zorg voor Max. Nu zijn de knelpunten eigenlijk s,avonds en word deze hulp omgezet naar de avond uren. In plaats van dat ze drie keer komen voor zes uur overdag, komen ze nu elke avond (behalve het weekend) zorg bieden. Zo gaan ze me leren omgaan met mijn prikkelbaarheid en hoe ik makkelijker rustig kan blijven naar Max toe als hij veel huilt. En daarom kan Max nu terug thuis komen, omdat het nu veilig genoeg is. En er kan wel gezegd worden ik sta op de tweede plek met wat ik wil, ja klopt maar als het met mij niet goed gaat. Zal het met Max ook niet goed gaan.

Max lijkt op mama

Ik herken dingen van mijzelf in Max. Hij is erg gevoelig voor prikkels, dus als we een drukke dag hebben gehad (die ik zoveel mogelijk nu vermijd) voelt hij zich in de avond niet fijn. En zal ik hem ook niet in zijn eigen kamer in slaap krijgen. Dat doen we dan ook niet. Maar ook schrikt hij best veel, van zijn eigen armen die hij in zijn slaap beweegt. Plotseling als je naast hem staat niezen schrikt hij wakker. Dus doof is hij zeker niet. Vooral herken ik mezelf in dat ik snel prikkelbaar ben, en dat is iets waar ik aan wil werken. Want voor Max is dit niet goed, hij reageert heel erg op mij. Als ik niet rustig blijf door zijn huilbuien, worden ze alleen maar erger. Dus moest ik even aan mezelf denken, in het belang van Max.

Bepaalde uitspraken

Uitspraken die ik heb zoals “hij is er nou eenmaal” deze komt weg door discussies die nergens op slaan. Zoals dat mensen vinden dat ik te vroeg ben begonnen aan Max na het overlijden van Daan. Daar ben ik het niet mee eens, want als ik tien jaar had gewacht was ditzelfde gebeurd dat weet ik zeker. Maar deze discussie slaat namelijk nergens op want Max is er nou eenmaal. Dat bedoel ik er dus mee. Hij is er en moet met de moeilijke momenten mee dealen. Hier moet ik doorheen, en dat gaan we als gezin ook doen met een beetje extra hulp. Hiermee hoop ik gewoon op een beetje begrip van mensen. Door mijn ervaring te delen, hoop ik dat er sommige moeders zich ook in herkennen die zich voor deze gevoelens en gedachten schamen. Ik heb me laten vertellen dat ik me niet hoef te schamen en dat het goed is dat ik eerlijk over alles ben naar hulpverleners. Alleen zo kunnen wij als gezin geholpen worden, en vooral ik. Want Max is het allerbelangrijkste, daar zal ik altijd alles voor doen.

Ik ben dus heel erg dankbaar voor ons kleine mooie mannetje Max, en heel erg gelukkig met hem. Al voelt dat soms niet zo, en komt dat bij jullie zo vaak niet over. Het is echt zo, ik zal alles geven voor hem. Als hij het maar goed heeft. Meer dan wat ik nu voor hem doe, kan ik niet. En hoop alleen maar dat hij me een goede moeder vind. Want helaas vind ik dat zelf niet zo erg, daar speelt mijn onzekerheid dus weer op.

Ik heb de praktische ervaringen met jullie gedeeld rondom mijn zwangerschap. De 20 weken echo die niet helemaal vlekkeloos verliep, waardoor we een vruchtwaterpunctie lieten doen. Maar ik heb hier nog niet mijn gevoel daarover uit gesproken. Inmiddels zijn mijn gevoelens hier rustig onder maar dat is echt wel even anders geweest. Soms is het moeilijk om te vertellen wat je voelt omdat ik soms het gevoel krijg dat ik niet mag voelen wat ik voel. Dat een gevoel van de ander je wordt opgedrongen terwijl jij je eigenlijk heel ellendig voelt. Het mag er niet wezen van de ander of je voelt je gewoon heel bezwaard in je eigen gevoel. Zo voel ik me eigenlijk vaak, daarom zeg ik ook heel vaak tegen mensen als er wordt gevraagd hoe het met me gaat. Dat het wel oké gaat. Dan maken ze hun eigen invulling vaak, en gaat het dus automatische goed met mij. Bij Mirre heb ik geleerd dat je, je eigen gevoel mag laten spreken. Dat als je slecht in je vel voelt, laat het er maar zijn. Het mag gevoeld worden, want dit is jouw werkelijkheid op dat moment. Niemand die je zegt wat je moet voelen.

Na de 20 weken echo

Van tevoren was al afgesproken dat ik na de echo even langs moest komen om mijn bloeddruk op te laten meten. Juist achteraf, omdat ik van tevoren zenuwachtig zou zijn. Maar helaas liep de echo anders dan gehoopt. En was mijn bloeddruk veelte hoog erna. Dat had ik allang kunnen vertellen. Ze lieten me even rustig zitten, maar ook dat hielp niet. Toen wilde ze dat ik dan maar even naar huis ging me zou ontspannen, daarna een uur later terug zou komen om opnieuw te laten meten. Dus ik ben me thuis op bed even gaan installeren, maar voor ik het wist moesten we terug naar het ziekenhuis. We kwamen op het DOK, daar kom je speciaal als er iets is in de zwangerschap. Eerst een gesprek had ik daar met degene die me bloeddruk zou opmeten. Ik zat daar met tranen in me ogen, maar echt gehuild om de uitslag van de klompvoetjes had ik niet. Maar ik voelde zoveel verdriet. Door dit gesprek ging ik me eigenlijk niet beter voelen, want ze zei wel huil maar even flink dat mag best. Maar ik voelde aan alles dat het dan klaar moest zijn. Het werd ook echt letterlijk genoemd, jullie mogen blij zijn het zijn maar klompvoetjes. Dus eigenlijk mocht ik niet voelen wat ik voelde. Ik moest blij zijn, dat het niet is ergers was. Ja natuurlijk was ik dat, maar klompvoetjes. Dit wilde ik niet voor mijn kind, dit wilde ik niet voor mijzelf. Ik wil niet dat het in gips gezet wordt. Ik wil niet dat het een brace moet dragen. Ik wil dit alles gewoon niet. En ik voelde zoveel verdriet en boosheid. Ik voelde me niet begrepen. Gelukkig was het positieve ervan dat me bloeddruk naar beneden was gegaan, en mocht ik lekker weer naar huis. Maar ook kreeg ik nog veel meer reacties van mensen, nou als het alleen maar klompvoetjes zijn dan is het niet zo erg. Wat nou niet erg… Ik begon aan mezelf te twijfelen en durfde mijn echte gevoel niet te vertellen aan anderen. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik blij moest zijn. 

Telefoongesprek

Ik liet weten aan me begeleidster op Mirre wat eruit de echo was gekomen, ondanks ik wist dat ze op vakantie was. Maar dit was niet omdat ik hulp vroeg aan haar, maar omdat ze van de echo afwist. Ook liet ik het in een bericht achter bij mijn Mirre vriendin, die al snel doorhad dat ik misschien wel een gesprek kon gebruiken met iemand. Ze benaderde de eigenaresse van Mirre, die wilde mij wel even bellen. Voordat ze haar had benaderd twijfelde ik zo erg, durf ik dit wel. Durf ik me echte gevoelens te laten spreken. Maar ik besloot dat ze me mocht benaderen. Diezelfde dag nog werd ik gebeld, dit was wel een heel fijn gesprek. Ik voelde dat ik veilig genoeg was om echt te vertellen dat ik gewoon heel verdrietig en boos was. Dat dit ons nu weer overkomt. Dat het maar eens een keer normaal moest gaan in ons leven. Maar het moest ons weer moeilijk gemaakt worden. Ik schrok wel van het uitspreken van me eigen gevoel, maar het gaf zoveel verlichting. Ik werd begrepen, ik mocht huilen, ik mocht boos zijn. 

Maar al snel na dit telefoongesprek schoof ik dit gevoel aan de kant, er was geen tijd ervoor. Want de vruchtwaterpunctie werd ingepland, waar ik heel zenuwachtig van werd. Dus die gevoelens kregen nu voorrang. Ik bereide mezelf maar ook me kindje erop voor, maar wat was ik bang. En ook hier weer, het is maar een punctie. Pijn doet het niet, nee dat had ik bij Daan zeker anders ervaren. En er is natuurlijk ook nog een kans op vroeggeboorte. Heel klein, maar als iemand dat zou gebeuren ben ik dat misschien wel weer. Maar ook dit gevoel kon ik niet uitspreken. Want ik mocht dit niet voelen.

Na de vruchtwaterpunctie

Dan is het tijd om te wachten op een uitslag, de belangrijkste uitslag zou na drie dagen zijn. Voor mij een eeuwigheid, voor anderen misschien wel snel. Maar het was vreselijk, ook omdat ik zelf de dag van de uitslag niet bereikbaar zou zijn omdat ik dan midden in de workshop van Mirre zat. Dus zou mijn partner gebeld worden door het ziekenhuis. En mij benaderen met een sms, zodat ik hem kon terugbellen. Wat een opluchting omdat de uitslag positief was. Maar ik voelde me niet echt blij, waarom toch niet. Achteraf was ik blij dat ik bij Mirre was, zodat ik daar aan me gevoel kon werken. Want ik merkte dat het gevoel die ik had na de echo terug kwam. Daar kwam weer ruimte voor. Maar ik moest toch blij zijn, er was niets ernstig aan de hand met dit kindje in me buik. Alleen maar klompvoetjes. Maar ik voelde het niet, ik voelde alleen weer verdriet en boosheid. En dat kwam er na een oefening van massage en lieve woorden naar me eruit flink uit. Ik werd zo boos, ik wilde dat het stopte. Maar ik durfde niet op te staan tijdens de oefening. Ze waren zo lief voor me, maar ik trok dat niet. Er heerste zoveel rust in de zaal, dat ik het maar onderging tot het stopte. Eindelijk stopte het, met moeite ging ik zitten en voelde me misselijk worden. Snel daarna liep ik de zaal uit, naar de wc. Ik spuugde alle ellende eruit. Wat voelde ik me beroerd. Dan sta je in de wc te spugen en hoor je ook nog iemand roepen van de begeleiding “Gaat het wel” Ehmmm nee dacht ik alleen maar, houd je mond toch. Maar ze kwam boven en weer vroeg ze het. Ik hoorde me boos NEE zeggen. Even later kwam ik de wc uit, daar stond ze vlak naast de deur. Ik schaamde me, maar eigenlijk was het ook fijn dat er iemand voor me was. We stonden even te praten, waardoor ik gelukkig niet het gevoel had dat ik terug de zaal in moest komen. Ik nam me rust, die had ik nodig. Hierdoor merk je al wel hoe belangrijk het dus kan zijn je eigen gevoel te laten spreken. Doordat ik dat vaak niet doe, komt het er via mijn lichaam uit. Op dit moment dus met spugen, maar ik heb niet voor niets al jaren pijn en moeheid in mijn lichaam. Dit zijn allemaal opgekropte gevoelens die eruit willen. Mijn lichaam wilt bevrijd worden van al die pijn, verdriet en boosheid. Maar het is zo “gewoon” geworden voor me, dat ik niet durf de veranderen.

Energie

Vandaag (17-10-2016) heb ik positieve energie. Ondanks ik moe ben heb ik gewoon zin om bezig te zijn met het huishouden. Echt al maanden komt er niets uit mijn handen naast dat ik bij Mirre loop. En nu voelt het goed om lekker bezig te zijn thuis. Muziekje aan, keihard mee zingen en dansen en gewoon lekker schoonmaken. Het voelt alsof er iets is veranderd in mij, hopelijk niet voor korte duur maar iets wat ik gewoon vaker terug kan halen. Dat dit het begin is van gelukkig in het leven staan. Hoe mooi zou het zijn, dat alles wat ik bij Mirre leer gewoon echt niet voor niets is geweest. Dat voelde ik al vanaf het begin dat het allemaal waard is. Maar als je dan ineens beseft dat ik echt stappen ben gaan zetten erdoor. Wauw dat is eigenlijk ongelooflijk.

Ik voel en zie veel tijdens sessies, ik wist wel dat er meer was dan alleen hier aarde. Maar dat ik het ook kon voelen en zien dat is echt heel erg nieuw voor mij. Ik voel heel sterk dat ik hier op aarde niet hoor te zijn, dat ik hier niet gelukkig mag zijn. Dit heb ik als klein wezentje in mama,s buik besloten, nooit gelukkig te zijn op aarde. Tijdens sessies kan ik reizen naar thuis, de plek die ook wel hemel genoemd wordt waar je heen gaat als je dood bent. Maar eigenlijk is dit de plek waar we allemaal als zieltje vandaan komen, dus ga je dood ga je eigenlijk gewoon naar huis. Dit voelde ik heel sterk dat ik gewoon graag naar huis wilde, daar is geen pijn en verdriet. Op aarde heb ik dat wel, waar ik niet mee wil leven. Jaren heb ik het gevoel weg gedrukt om te kunnen overleven. Maar toen kwam Daan die mij het licht wilde laten zien, daarom kwam hij zo kort. Zodat mama aan zichzelf kon gaan werken. Het licht heb ik letterlijk gezien, het fijne warme liefdevolle licht van thuis. Ik wil het meenemen van daar naar hier op aarde, zodat ik hier ook gelukkig kan zijn. Zo lang heb ik in overleven gestaan, dat het nu moeilijk is om dat te veranderen. Mijn lichaam en geest accepteren de liefde voor mijzelf en het leven niet. Maar stapje voor stapje haal ik het licht toch naar mij toe. In het begin voelt het goed, maar dan wil ik toch eigenlijk terug naar het oude vertrouwde gevoel. Dat is veilig, want dat ken ik zo goed. Maar dat is juist het gevoel dat ik hier niet wil zijn, dat ik mijzelf alleen maar heel veel pijn wil doen. Ik ben letterlijk in gevecht met mijn gevoel. Maar ik weet zeker dat het goede gevoel het gaat winnen. Want ik wil niet meer al die pijn en verdriet voelen. Ik wil hier gelukkig zijn. Gelukkig zijn met mijzelf. Ik wil geen gedachten meer over mezelf pijn doen, of hoe kan ik het beste ervoor zorgen dat ik thuis kan komen. Nee dat verdien ik niet, ik verdien hier gelukkig op aarde te zijn. Ik heb de taak gekregen warmte en liefde in de wereld te brengen. Maar voor ik dat kan, wordt het tijd dat ik het zelf ga accepteren.

Het licht in mijzelf

Waar dit fijne gevoel nu vandaan komt, nou ik beleefde iets heel moois. Dit was de eerste keer helemaal uit mijzelf en alleen thuis. Ik kreeg een tekst in mijn hoofd en schreef hem op.

Hij is er in die vlinder die voorbij fladdert, hij is er in de buizerd die laag over het veld zweeft en even landt, hij is er in de lucht waar ik zelf te vaak te vinden ben, hij is er in de hunebedden die de energie door me heen laat stromen, hij is er in de bomen die me weer doen aarden. Hij is er altijd… oneindige liefde.

Nadat ik mijn telefoon weg legde voelde ik Daan helemaal op mij heen, ik zag hem in de vorm van een draakje om me heen vliegen. Ik moest er van glimlachen. Maar ik zag dat hij een bol met fel wit licht bij zich had. Deze bol liet hij vallen en ik ving hem op. Het warme felle licht kwam als een energie bol in mijn lichaam. Ik voelde de warmte en liefde van Daan, maar vooral voelde ik heel veel liefde voor mijzelf. Normaal reageert mijn lichaam hier heftig op omdat het moeilijk te accepteren is. Dan wordt ik zenuwachtig, stop ik met ademen en voel ik enorme hartkloppingen. Dit keer lukte het me meer om het te accepteren, het enige wat ik voelde was wat zenuwen en dat mijn hartkloppingen iets meer werden. Verder genoot ik van dit gevoel. Zou ik weer een stapje dichterbij liefde voor mezelf zijn!!!

Niet alleen hard werken maar ook ontspanning

Ik kan me zo voorstellen dat je misschien denkt dat er alleen maar heel serieus en hard wordt gewerkt daar aan mijn herstel. Maar buiten de sessies om worden er fijne en mooie gesprekken gevoerd, heerlijke wandelingen gemaakt, gedanst en ook heel veel gelachen. Ik ben daar dan ook niet alleen, elke week zie ik twee andere die er in de opvang zijn. De ene is mijn aanspreekpunt voor alles als ik het nodig heb. Maar we doen echt ook leuke dingen samen. Dit ga ik dan ook enorm missen als de wekelijkse begeleiding stopt. Dus nu nog even goed genieten en ook heel hard aan mezelf werken. Want daar doe ik het allemaal voor.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=rzqOTutzbKA?feature=oembed&w=500&h=281]

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Eindelijk de juiste hulp

Ik had nooit verwacht dat ik ook echt eindelijk eens geholpen zou worden voor mijzelf. Want al jaren ben ik niet gelukkig, dit gaat veel verder dan jaren. Want het blijkt al vanaf mijn geboorte zo te zijn. Ik wist nooit waar het vandaan kwam waarom ik nou zo ongelukkig door was. Ik heb toch de liefste partner die je kan voorstellen. Een dak boven mijn hoofd, genoeg te eten. Er is zoveel om voor te leven. Maar ik voel het gewoon niet. Ik dacht dat er een kindje ontbrak en ik daar geluk uit zou kunnen halen. Nou en wat was ik gelukkig toen Daan in ons leven kwam. Zielsgelukkig. Maar Daan is met een reden hier zo kort geweest, om mij iets heel waardevols te leren. Ten eerste onvoorwaardelijke liefde, maar ook dat het nu tijd voor mijzelf is. Begrepen deed ik niet, ik dacht dat ik zo vreselijk veel pijn had alleen om Daan, maar Daan vulde het gevoel op die ik altijd al had. Eenzaamheid, leegte, ondanks ik helemaal niet alleen ben. Nu ik dus onder begeleiding sta vallen er steeds meer puzzelstukjes in elkaar. Als klein meisje was ik al best een boos meisje. Slaan met mijn hoofd tegen de verwarming, adem inhouden en dat soort rare dingen. De woede zat er dus toen al in mij. Wat maakte mij dan zo ongelukkig. Voor mijn gevoel is er tijdens de sessies naar boven gekomen dat ik dat stukje eenzaamheid mee heb gekregen van mijn moeder. En dat ik besloot als baby die eenzaamheid van mijn moeder met mijn liefde op te vullen. Maar die liefde die was voor mijzelf bedoeld, en daarom kan ik mijzelf geen liefde geven. Ik heb me altijd weg gecijferd voor een ander. Mijzelf was niet belangrijk, zelfs nu durf ik het haast niet uit te spreken dat ik het waard ben om lief te hebben. Als ik zeg dat ik Daan mis en ik daar vanbinnen helemaal kapot aan gaat, is dat niet helemaal waar. Ja ik mis hem enorm, maar de grootste pijn komt van mijzelf. Ik mis mijzelf.

Boosheid

Al twee jaar heb ik het gevoel dat mijn boosheid eruit wilt door middel van schreeuwen, en alles kort en klein te slaan. Een tijd geleden kreeg ik die kans bij Annelies en ben toen even flink tekeergegaan om spullen kapotslaan en schoppen. Natuurlijk was ik op dat moment alleen, want ik schaam me enorm voor deze boosheid. Maar dit alles beter dan de gedachten die ik steeds heb om mijzelf pijn te doen. Jezelf fysiek pijn doen is vele malen prettiger dan de pijn in je hart. Daar heb je controle over en dus afleiding van de echte pijn. Ja ik spreek uit ervaring, waar ik me ook best wel voor schaam dat het zover gekomen is bij mij. Maar zoals je dus al las, had ik die drang al heel vroeg als klein meisje. Nu bij Mirre wordt die boosheid getriggerd en wil het er echt nu eens helemaal uit. Alleen mijn probleem is dat ik helemaal verstijf en uit mezelf treed als het erop aan komt. De schaamte en angst hiervoor is zo groot dat er helemaal niets meer uitkomt. Maar zo kan ik niet geholpen worden, dat weet ik heel goed. Daarom is José soms echt heel streng voor mij (wat ik ook echt nodig heb, om de stap te zetten) Als ze dit niet deed, was er nu nog niets gebeurd. We zijn dus begonnen met de boosheid in mij om die eruit te krijgen, meer ruimte maken om liefde toe te laten. De eerste keer dat we hier mee aan de slag gingen, lukte het niet zoals ik het graag gezien had. Want ik wil al twee jaar even heerlijk schreeuwen. Maar ook nu kwam het er niet uit. Maar er werd zeker wel wat los gemaakt, merkte ik pas achteraf. Ik begon tijdens die sessie enorm te hoesten, benauwd had ik het. Ik kan op zulke momenten geen adem meer krijgen. Ik heb dat altijd dat het op mijn keel slaat, daarom heb ik het ook heel vaak benauwd en stop ik gewoon met ademen. Als ik haast geen adem krijg, kan ik ook amper een woord uitbrengen. Best lastig als er tijdens de sessie van alles gevraagd wordt, waar een antwoord op verwacht wordt. Ik kan dan zo boos op mijzelf worden dat ik gewoon helemaal niks kan uitbrengen. Ook dat ik gewoon helemaal verstijf, dus wat ben ik blij dat ik de juiste hulp krijg ondanks ze best wel streng kan zijn.

Sessie tijd bij Mirre

De zaterdag na deze sessie, ben ik in de avond gaan wandelen. In mijn hoofd had ik dat ik even heerlijk wat boosheid zou gaan uiten. Toch vraag ik of mijn partner meegaat, stiekem hoop ik op een ja. Maar ook graag om een nee, want met ja betekend dat ik een excuus heb niet te doen wat ik in mijn hoofd heb. Wat een veilig gevoel geeft. Een nee betekent dat ik er echt voor wil gaan. Ik wist dat hij nee zou zeggen, dit gebeurde dan ook. Ik ging op pad, terwijl ik aan het lopen was werd ik steeds bozer. Onderweg kreeg ik een enorme hoestbui, ik kreeg geen adem meer en had de neiging tot spugen. Na een tijdje zakte het af en ben ik de Kardinge heuvel beklommen, als ik boven ben ga ik toch even heerlijk schreeuwen zei ik in gedachten. Maar boven was ik niet alleen. Ik scheef onder weg een bericht op Facebook, ondertussen werd ik aangemoedigd door jullie. En in mijn messenger mijn lieve vriendin Annelies die me nog even extra aanmoedigde. Ik liep weer naar beneden, maar vastbesloten een tweede keer omhoog te klimmen. Dit deed ik dan ook, de boosheid groeide en groeide met elke stap die ik nam. Normaal heb ik de grootste moeite om omhoog te komen daar, nu voelde ik alleen maar de boosheid die me naar boven leidde. Voor de tweede keer stond ik boven, de mensen die er waren liepen naar beneden. Ik nam dus even wat rust, om moed te verzamelen. Ik zette weer mijn muziek aan, uit het niets begon ik enorm te schreeuwen. Gelukkig ik had muziek op dus hoorde mijzelf minder hard dat maakte het makkelijker. Weer hoorde ik mezelf schreeuwen, daarna had ik het wel weer even gehad. Ik begon hard mee te zingen met mijn muziek en liep weer naar beneden. Waar ik mensen onderweg tegen kwam. In mijn hoofd paniek, zouden ze het gehoord hebben. Nee kom op Debbie doorlopen niet over nadenken. De rest van de weg naar huis heb ik hardop meegezongen met mijn muziek, heerlijk vrij bewegen erop. Ik voelde ontlading. Thuis was het dan ook heerlijk om alles even af te spoelen onder de douche.

Een week later ging ik met buikpijn naar weer een sessie. Vastbesloten was ik om verder te gaan op die boosheid. Ik wilde me nu echt helemaal geven. Maar daar was ik ook heel erg bang voor. Ik ben letterlijk helemaal op van alle emoties die loskomen. Mijn lichaam heeft eigenlijk stopgezet, heb dan ook de week veel in bed doorgebracht. En bewust gekozen om wel gewoon voor een sessie naar Mirre te gaan. Ik wist gewoon dat het me goed zou doen, ondanks ik me nu zo lusteloos voelde. Daar krijg ik altijd zelf de keuze waar we aan gaan werken, dus die vraag kwam al vrij snel. Ik hoorde mezelf antwoord geven, dat ik door wilde op de vorige sessie en dat ik de rest van de boosheid eruit wilde hebben. Fijn hoe José me aanvoelt, ik kreeg de vraag buiten of binnen. In mijn hoofd was dat allang besloten, BUITEN. Dit voelde ze al aan, maar wilde toch even afstemmen op mij. Met lood in mijn schoenen liep ik met haar mee naar het medicijnwiel (krachtplek). Voel maar even wat je wilt doen zegt ze. Nou eigenlijk weet ik niet zo goed, toch word ik geleid naar de middelste steen waar ik al eerder tijdens een sessie op heb gestaan. Wat een kracht komt er vanuit het medicijnwiel. Uiteindelijk zit ik daar op die steen, met mijn ogen dicht. Voelen wat er is, om te zien wat er gebeurd. De boosheid kwam binnen, ik voelde het in mijn buik borrelen. Het wilde omhoog, maar weer bleef het steken in mijn keel. Ik kreeg amper adem, maar weer verstijfde ik helemaal. Ik wil van het gevoel af maar de schaamte houd me tegen. Ik vecht tegen mijn boosheid en soms laat ik me helemaal verslapen. Ondanks er heel veel druk op mijn lichaam uitgeoefend wordt door José om juist die boosheid nog meer naar boven te laten komen. Het leek wel uren dat ik daar zat, naar mijn gevoel gebeurde er niets en kreeg ik het gewoon niet voor elkaar om het te uiten zoals ik graag wilde. Toch slaagde ik er uiteindelijk in om me te bevrijden, te bevrijden om te schreeuwen en uit haar armen me te verlossen. Uiteindelijk belande ik op de grond en voelde me helemaal ontspannen worden. Languit ging ik in het gras liggen, negatieve energie uitademen en nieuwe positieve energie van mijzelf inademen. Echt lekker lag ik niet, voelde van alles prikken onder mij. Maar eigenlijk boeide het niet heel erg. Na een tijdje was het goed zo en kwam ik overeind. Nog even om het af te sluiten op de steen staan en me vrij voelen. Ik sprong ervan af en het was goed. Daarna heb ik geloof nog een uur heerlijk op de trampoline gelegen om te landen van de sessie. En nog nooit zo ontspannen ging ik richting huis. Het voelde alsof er echt een last van mijn schouders af gegleden is.

Begeleidings traject Mirre

Het kan jullie niet ontgaan zijn dat ik  momenteel begeleiding krijg bij Instituut Mirre en dat ik daar drie dagen in de week intern ben in de opvang. Zo krijg ik elke week een sessie om dichter tot mijzelf te komen. En dingen uit het verleden te herstellen. Voordat ik hier terecht kwam heb ik een voor traject gehad bij Ohanahome, als ik dit niet had gedaan was het een te grote stap voor mij geweest om aan het traject bij Mirre te beginnen. Nu dat ik eenmaal bij Mirre rondloop ben ik zo blij dat ik het ben aangegaan. Mijn grootste angst was het geld, maar daar is een oplossing voor gekomen. En ben dus heel dankbaar dat ik het voor elkaar heb gekregen om voor vijf maanden hier het traject te kunnen lopen. Drie maanden zitten er nu op, ik ga jullie niet vertellen dat het alleen maar fijn is hier. Het is hard werken aan mijzelf en op sommige momenten vind ik het moeilijk omdat er zulke heftige gevoelens los komen dat het echt heel erg pijn doet. Maar ik merk zo nu en dan wel een verschil, ik voel meer momenten dat ik vrolijk ben. Al kan ik nog heel erg twijfelen aan of het nu gemaakt vrolijk is of dat het echt is. Dit komt omdat ik het gevoel niet zo goed herken en ik dus nog moet gaan wennen aan deze nieuwe gevoelens die blijkbaar bij mij horen.

Open dag

Het begon bij mij allemaal met de open dag. Ik wilde heel graag erheen om gewoon eens te voelen wat het met me deed. Nou dat heb ik geweten, want voor ik het wist stond ik gigantische te huilen. En bijna de hele dag kon ik niet meer stoppen. Het voelde dubbel die tranen, want ik was er omdat ik al weken niet meer had gevoeld en dus had gehuild. Maar het deed ook onwijs pijn daar te zijn en zo met mijn gevoel bezig te zijn. De reden dat ik er was is het gemis van Daan en een kinderwens die er nog altijd is. Na deze dag kon ik er niet meer omheen om daar bij Mirre mijzelf aan te pakken. En ik vond een weg het ook echt te gaan doen.

Nu komt er weer een open dag aan van Mirre en uiteraard ben ik daar aanwezig, dit wil ik gewoon niet missen. Ook jullie wil ik graag kennis laten maken met Mirre, dus ik nodig jullie uit om aanwezig te zijn op de open dag.

Je bent welkom op 11 september vanaf 11.00 tot 16.30.
Weerdingerzandweg 5, 7872 TB Valthe.