Weer een nieuwe week, dus we kijken even terug op afgelopen week. De week dat ik een sessie plande bij Mirre en dat Max weer terug thuis kwam. Wat ben ik blij dat mijn mannetje weer terug thuis is. Eigenlijk was het vermoeiender dat hij in het ziekenhuis lag dan hij thuis is. Want het heen en weer gereis erheen is ook niet heel fijn. Maar nu hij thuis is, kunnen we het gewoon weer lekker oppakken als gezin.

Ja het huishouden gaat ook door, al komt daar vrij weinig van. Maar het belangrijkste is dat de was steeds weer wordt gedaan. Het is ook wel een stukje meer geworden sinds Max er is, en nee niet alleen zijn kleertjes. Maar meer ook omdat hij onze shirts ook regelmatig vies maakt. Dat geeft helemaal niets. Ik was wel door, maar dat opruimen ervan is een stukje minder. Kost vaak veel tijd. Ach ja hier waren de handdoeken weer lekker schoon en kon ik weer opruimen in de kasten.Ik kon even genieten van ME-TIME. Helemaal alleen even op de bank hangen met Netflix aan. Want maandag lag Max nog in het ziekenhuis en s,morgens hadden we een afspraak waardoor ik niet naar het ziekenhuis kon. En in de middag had ik ook een afspraak met de praktijkondersteuning. Daarna ben ik natuurlijk wel door gegaan naar het ziekenhuis. Zolang kan ik echt niet zonder mijn kleine man.Ondertussen dat ik lekker serie aan het kijken was, even lekker gezond doen en aardbeien eten.Ik was lekker weer even bij Max geweest, en omdat hij zijn rust nodig had en lag te slapen ben ik weer rustig naar huis gegaan toen ik daar even was geweest. Helaas moest ik lang op de bus wachten. En was ik ook best wel laat thuis.Dinsdag ging ik naar Mirre toe, na dat we een gesprek in het ziekenhuis hadden met de kinderarts. Ik had een goede sessie, die echt wel nodig was voordat Max thuis zou komen. Hier was ik even aan het bijkomen van de sessie. Had toch een uur voordat de regio taxi me kwam halen.En ja hoor daar is hij dan, woensdag ochtend gingen we hem lekker uit het ziekenhuis halen. Wat fijn dat hij nu weer lekker thuis is.We hadden ellende in de bijkeuken, die stond voor de tweede keer helemaal blank. We hadden al een gootsteen en wc,s die steeds verstopt waren. Maar nu stond dus de bijkeuken blank. Dus iemand laten komen en is een hele tijd bezig geweest. Wat een ellende zeg, tuin open gehaald en een zooi wat het in huis was daarna. Dus moesten we nadat hij weg was, stofzuigen en dweilen. Daar ging een rustige dag, waarop we gehoopt hadden.Dit is het enige wat Max wilt nog, anders is het huilen als ik hem wegleg. Heb er vrijdag maar aan toe gegeven en de hele dag op de bank gehangen met hem en lekker series gekeken. Eerst kon ik hier niet zo van genieten, het idee dat er dingen moeten gebeuren nog. Of dat ik geen kant op kan en dat het best vermoeiend is. Maar heb het beste ervan gemaakt, en stiekem ook nog wel genoten ervan. Tot het in de avond alleen maar huilen was en dit plakken ook niet meer hielp.
Het is hier momenteel steeds de vraag of we rustig kunnen eten, want Max is het er steeds niet meer mee eens om in de box rustig te liggen. Nu bleef hij lekker even slapen, nadat ik hem uit me handen in de box heb gelegd. We hebben dus even rustig kunnen eten.

Waar is mijn kleine baby, eerst dacht ik wat fijn als hij wat groter en ouder wordt. Maar nu echt het kleine baby’tje eraf is mis ik dat toch wel enorm. Wat groeit hij goed, en wat wordt hij zwaar. Dit is een heel goed teken natuurlijk, want Max doet het enorm goed. En gelukkig ook nergens meer last van de operatie. 

Max is weer thuis

Heerlijk mijn mannetje is weer lekker thuis. Ja ik heb hem enorm thuis gemist. En ook is het wel weer even wennen nu hij thuis is, na het ziekenhuis opname. Het gaat goed met hem. En ondanks ik nog altijd mijn moeilijke momenten heb, voel ik me iets rustiger naar Max toe. Ik merk na de laatste sessie die ik heb gehad bij Mirre voor dat Max thuis kwam dat ik rustiger naar mezelf en hem ben. Van binnen ben ik nog wel onrustig, dat verdwijnt niet zo maar ineens. Er is veel boosheid, frustratie en verdriet uit gekomen bij Mirre. En dat heb ik mooi daar kunnen laten voordat Max thuis kwam. Zo heeft hij daar nu geen last van. Het voelt goed dat ik momenteel kan toegeven aan dat Max gewoon alleen maar bij mij wilt liggen. En dat ik er van geniet, gewoon even niks hoeven en samen met hem op de bank hangen. Ik lekker serie kijken en hij in mijn armen liggen te slapen. Ik betrapte me erop dat ik zelf heb genoten van de momenten in mijn armen. Maar vermoeiend is het wel, en zeker als je nog de hele avond voor je hebt en het dan wel echt mis is met huilen.

Huilen huilen huilen

Nadat ik me de hele dag had overgeven aan dat Max alleen bij me wilde liggen ging het s,avonds hardop met huilen. Wat ik ook deed niks was goed voor meneertje. In mijn armen houden had geen zin meer, want hij bleef maar huilen. Die avond kreeg ik hulp van martinizorg en zelfs zij kreeg hem niet stil. Er waren echt maar kleine momenten dat hij stil was. Voornamelijk als je door de kamer heen liep en hem heen en weer wiegde. Maar zodra je stopte was het weer huilen. Echt alles hebben we samen uit de kast gehaald. Toch maar proberen om hem naar bed te brengen. Maar ook dit pikte hij niet, dus ik weer naar boven om hem stil te krijgen. Maar het huilen werd alleen maar erger. Ik wist het echt niet meer, en moest er zelf ook van huilen. Achter me werd er ineens verteld dat ik het wel goed deed. Maar dat Max waarschijnlijk het van moeheid ook niet meer wist. Ze wilde dat ik de leidinggevende belde om advies te vragen, want eigenlijk zat haar werkdag er al op. Maar ze wilde me niet alleen laten, en dat wilde de leidinggevende ook niet dat ik alleen bleef met Max. Ze vond het verstandig om de doktersdienst te bellen om te kijken of er iets aan de hand zou zijn. Want dit huilen deed hij ook zo erg voor we ontdekte dat hij een liesbreuk had. Maar eerst mijn partner naar huis laten komen van zijn werk, alleen dat lukte helaas niet. Dus besloten toch te bellen, want degene die bij me was wilde wel met mij mee dan. Na laten kijken bij de dokter, waar hij uiteraard stil was. Er was niets aan de hand met hem en konden weer naar huis. Gelukkig was mijn partner me komen halen, en kon zij van martinizorg ook naar huis. Thuis nam mijn partner het over, omdat ik wel erg moe was nu. Hij gaf hem de fles en probeerde hem naar bed te krijgen. Ik ben zelf op bed gegaan, maar Max bleef weer huilen. Ik ben even in slaap gevallen en toen ik wakker was, was het inmiddels al tegen 03.00 en hoorde hem nog altijd huilen. Mijn partner had ook alles al geprobeerd en lag nu vermoeid op de bank. Ik heb Max mee genomen naar boven, legde hem in ons bed met de speen even vast houden. En hij viel in slaap, ik liet de speen los. Normaal wordt hij dan ook weer wakker, maar nu bleef hij licht in slaap. Nog een poging hem naar bed te brengen, want de manier waarop hij in ons bed lag konden wij onmogelijk slapen. In bed, en ja eindelijk hij bleef stil. En heeft nog geslapen tot 06.30. Dat was dus een aardig kort nachtje voor ons. Wat er aan de hand is geen idee, we weten echt niet wat te doen met hem. En hoelang deze huilbuien aanblijven is ook maar de vraag. Want ook vandaag wilde hij niet echt slapen in zijn bed, geprobeerd hem in te bakeren. Daar werd hij rustig van, ondanks hij al binnen vijf minuten een arm eruit gewurmd had. Misschien helpt dit wel, want hij is steeds maar zo aan het zwaaien met zijn armen. Dus heb nu een inbaker doek besteld. Misschien werkt dat beter. We moeten nu echt gewoon door deze fase heen, want dit zal vast ook wel weer over gaan neem ik aan.

Hebben jullie nog tips te doen als je baby zo ontroostbaar is en tot nu toe blijkbaar niets werkt?

Een week vol ziekenhuis bezoek voor onze kleine man. Het weekend is hij voor de tweede keer opgenomen omdat ik echt het gevoel had dat hij veel pijn had. In het ziekenhuis de rest van de tijd was hij rustig. dus dan begin je te twijfelen. Maar hij mocht blijven aangezien de operatie ook snel werd ingepland. Dus het was een week van heen en weer van huis naar ziekenhuis en terug. Ik ben 1 keer in het Martiniziekenhuis blijven slapen en na de operatie in het UMCG ben ik ook blijven slapen. De rest thuis wezen slapen, omdat ik toch mijn rust juist nodig heb om er voor Max te zijn. Alleen merk ik dat het reizen en in het ziekenhuis zitten wel heel erg opbreekt zo.Net bij de praktijkondersteuner geweest om te praten en daarna alweer onderweg naar het ziekenhuis toe, naar me kleine mannetje. Vanuit de trein nam ik de foto.In het UMCG kreeg ik een kamer voor mijzelf, Max hielden ze de nacht voor mij in de gaten. En ik mocht even een nachtje heerlijk doorslapen. Dit was zeker wel even welkom. Toch voelt dit gek, alsof ik mijn kind tekort doe om hem zo uit handen te geven.Max vind het allemaal wel prima, en vermaakt zich wel zo in het stoeltje en de muziekmobiel. Nou die muziekmobiel is wel aan vervanging toe. Draait amper nog vanzelf en het geluid is nogal vals. Maar dat maakt de kleine weinig uit zo te zien.In de ochtend kreeg ik ontbijt in het ziekenhuis, maar in de middag moest ik zelf even wat regelen. Ik ging daar in het restaurant broodjes eten. Ik dacht dat het daar wel mee viel met de kosten, maar het liep toch aardig op in prijs. Dacht juist daarom naar het andere kant te gaan, want waar we normaal iets gaan halen is helemaal duur. Hier kan je zelf alles samenstellen als je wilt. Ik kocht twee broodjes met wat beleg.Mijn kleine man even gek doen, ja dit was een lucky shot. Kleine gekke man van mij. Wat ben ik dol op hem.Donderdag was een hele drukke dag en heel erg dubbel. Aan de ene kant wil je de hele dag bij je kind zijn, maar er was ook iets anders van belang. Dus in de ochtend zijn we naar het ziekenhuis geweest voor Max. En daarna snel door naar Zoetermeer, waar we een begrafenis hadden van mijn nicht. Ik vond dit heel erg moeilijk, en zal hier nog zeker op terug gaan komen. Hoe dit was. Op de terug weg moesten we natuurlijk ook even eten, want zo,n lange reis heen en terug pfff. Dus ja we gingen naar die grote gele M toe.Zo troffen we ons kind aan voordat we naar het UMCG moesten. Gewoon zielig om hem uit bed te rukken om hem te vervoeren. We konden nog even zo van hem genieten voordat we echt weg moesten. Hij moest er echt aan geloven de maxicosi in te gaan en op weg naar het UMCG waar zijn operatie gepland stond.Na zijn operatie kreeg hij een prachtig diploma een dapperheidsdiploma. Zijn eerste diploma op zo,n jonge leeftijd al. Dat zeehondje kreeg hij ook, we mochten iets voor hem uitzoeken. Zo lief.De nacht bleef ik bij hem slapen in het ziekenhuis bij hem op de kamer. Er lag ook nog wel een ander kindje, maar daar had ik geen last van. Dit was mijn uitzicht. Heb wel slecht geslapen, ben niet meer gewend hem te horen naast mij. Omdat hij gewoon op zijn eigen kamer slaapt. Nu hoorde ik echt alles van hem, elk kreuntje en steuntje. En ja het was warm, het bed was heel smal en ze kwamen zo nu en dan de kamer op van de verpleging. Maar dit had ik wel voor Max over.Nog even een foto voordat hij van de monitor af mocht. Hij had een infuus voor vocht. Maar we mochten weer terug naar het Martiniziekenhuis dus alles kon eraf.Het was al weer even geleden dat ik een normale maaltijd heb gemaakt en samen hebben gegeten. Dat is een beetje het ziekenhuis leven… Hopelijk komt daar snel verandering in de dagen.

Mannetje mannetje mannetje wat groei je enorm. En je bent alweer twee maanden oud. Je ligt al even in het ziekenhuis, aan de ene kant mis ik je enorm thuis. Maar misschien heel erg om te zeggen, soms is het ook wel even lekker een beetje rust te krijgen. 

Ziekenhuis opname voor Max

Max lag vanmorgen nog in het UMCG na een liesbreuk operatie. Eerder lag hij in het Martiniziekenhuis waar hij niet geopereerd kon worden. Dus we moesten hem heel vroeg ophalen om hem over te brengen. Want we moesten ons met Max om 7.00 melden in het UMCG. Ik was dan al om 5.00 uit mijn bed die ochtend. De operatie is prima gegaan. Wel heeft hij wat koorts overgehouden ervan en vocht in zijn balletjes. Maar dat zal vanzelf weer verdwijnen, ze maken hier zich geen zorgen over. Inmiddels is hij terug in het Martiniziekenhuis, waar hij nog eventjes mag verblijven.

Mijn eerste diploma 

Dan ben ik op 1 dag na 9 weken oud als ik mijn eerste diploma haal. Ja want ik kreeg een dapperheidsdiploma na de operatie. Dus ik ben heel dapper geweest zei die mevrouw waar ik wakker werd. Nou ja wakker, ik vond het beter om lekker te blijven slapen. En omdat ik nog een heel kleintje ben, mocht mama een speeltje voor me uitzoeken. Ik kreeg een groen zeehondje liet ik me vertellen door mama. Nu weet ik dus ook hoe zeehondjes eruit zien. Mama vertelde er wel bij dat echte zeehondjes niet groen van kleur zijn. Ik leer echt elke dag weer iets.

Vandaag heb ik een tag voor jullie terug kijkend een beetje op de zwangerschap en de afgelopen weken met ons pasgeboren kindje Max.

Hoe oud is je kindje nu?

acht weken en drie dagen oud is Max nu.

Hoe voel je je?

Op dit moment voel ik me echt waardeloos als moeder. Max is net opgenomen in het ziekenhuis en dat doet me verdriet. Daarnaast ben ik gewoon aardig uitgeput door de vele huilbuien die hij heeft vanwege de pijn. Gelukkig nu we weten wat er aan de hand is kunnen we ook iets aan de pijn doen. Want een liesbreuk kan je terug drukken (wat hij dus heeft) en dan heeft hij geen pijn meer. Maar de emoties lopen dus allemaal door elkaar heen nu. Rust kan ik dus gebruiken, maar het liefst wil ik ook bij Max zijn. (dit wanneer ik dit schrijf, een paar dagen eerder dan gepost is)

Nog last van kwaaltjes?

Last van kwaaltjes van de zwangerschap nee die heb ik gelukkig niet meer. Nou of misschien soms nog wel last van de hormonen, daar kan ik soms flink last van hebben. Maar van de bevalling verder merk ik niets meer. Gelukkig geen pijn meer van de keizersnede, dat heeft namelijk wel eventjes geduurd voordat het over was.

Is je eetlust veranderd?

Nou niet echt veranderd, maar ik merk dat ik minder goed voor mezelf soms zorg en dat soms eten er een beetje bij in schiet en ik snel, snel een boterham naar binnen prop tussen de middag. Hopelijk gaat dat nog wel veranderen als ik wat meer rust ga leren creëren. 

Zwangerschapskilo’s?

Heb eerlijk gezegd geen idee, heb het de hele zwangerschap niet bijgehouden wat ik ben aangekomen. Dat is het voordeel om onder controle in het ziekenhuis te staan, want daar hoef je nooit op de weegschaal. Dus ik weet ook niet of ik weer op me oude gewicht ben. Vind het ook momenteel niet zo van belang, al wil ik zeker wel weer iets aan mijn gewicht gaan doen.

Hoe kijk je terug op je zwangerschap?

Aan de ene kant kon ik best wel genieten, meer als mijn eerste zwangerschap. Maar er was ook veel angst en ik vond het zwanger zijn gewoon eigenlijk niet leuk. Al die vreselijke kwaaltjes. En dan ook nog eens die bloeddruk die niet mee werkte, ik dus zo vaak in het ziekenhuis zat. Dan ook nog eens opnames en een kindje wat eerder word gehaald, vanwege een beginnende zwangerschap vergiftiging. 

Hoe kijk je terug op je bevalling?

Daar kijk ik met een goed gevoel naar terug. Het enige is dat ik het heel vreselijk vind dat ik Max niet gelijk bij me kreeg op de borst. Maar we mochten mee kijken toen hij uit me buik gehaald werd. En dat moment is echt goud waard, zo blij dat we dit mochten mee maken. Juist na al die medicatie die ik heb gekregen voor mijn bloeddruk. Dus ja ik kijk echt fijn er op terug.

Liever nog zo’n zwangerschap of liever nog zo’n bevalling?

Liever nog zo,n bevalling, want de zwangerschap vond ik echt heel zwaar en de bevalling was best wel mooi ondanks het een keizersnede was.

Zijn er dingen die je anders had gewild?

Jazeker wel, had heel graag mijn kindje gelijk bij me op de borst willen hebben na geboorte. Dat had zo,n mooi moment moeten zijn, maar ook met deze geboorte mocht dat helaas niet zo zijn. Hier heb ik echt wel heel erg veel verdriet van, net als bij de eerste bevalling van Daan. Maar dit zijn dingen die in je onmacht liggen en daar moet ik me verder nu bij neerleggen dat het zo is gegaan.

Hoe is het met jullie kindje?

Op dit moment ligt Max in het ziekenhuis vanwege een liesbreuk waar hij veel pijn van heeft. Dus eerlijk gezegd is hij niet helemaal happy. We wachten op een datum voor zijn operatie ervoor.

Hoe zijn de nachten?

De nachten zijn vrij goed, hij komt voor zijn flessen. En hij laat er nu zo,n 4 a 5 uur tussen in de nacht, dus dat is echt heerlijk om wat meer slaap nu te krijgen. We hebben dus eigenlijk niet veel te klachten over de nachten, hij kan goed in zijn eigen kamer slapen.

Genietmomentjes?

Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen.

De grootste verandering?

Meer regelmaat in mijn leven, wel heel erg veel drukte en echt een hele volle agenda. Hopelijk gaat dit nog wel veranderen, want dit is wel erg veel. Dus de drukte is de grootste verandering in mijn leven.

Aan het werk?

Nee ik werk niet, ben full-time thuisblijf mama. En tot nu toe bevalt me dat prima. Wie weet wat de toekomst nog voor mij gaat brengen. Want ik weet niet beter dan thuis zitten, maar in mijn hoofd heb ik al wel een tijdje dat ik niet alleen mama wil zijn.

Jouw tip voor (aanstaande) moeders?

Ondanks iedereen zegt geniet van je kindje, je mag er ook zeker aan toegeven dat het zwaar is. Laat ook je emoties toe, En het geeft niet dat je niet elk moment van de dag van je kindje geniet. Maar probeer zeker wel de mooie dingen te zien ook als het zwaar is de zorg.

Deze week heb ik gewoon drie dagen afspraken vrij gemaakt, zodat ik lekker even naar Mirre kon samen met Max. Ja daar had ik natuurlijk wel een afspraak voor een sessie. Maar dat was echt helemaal puur voor mijzelf. En kon ik met een gerust hart Max overdragen aan iemand anders die ik volledig vertrouw. Echt wel even fijn om geen verplichtingen thuis te hebben. Alleen natuurlijk Max om te zorgen, dat is eigenlijk al meer dan genoeg verplichting. 

Maandag had ik nog wel afspraken staan, eerst Martinizorg over de vloer en later in de middag een gesprek bij de praktijkondersteuner van de dokter. Daar zal ik nu regelmatig naar toe gaan, dus gelijk voor de week erop een afspraak gemaakt. Ja en dinsdag vaste prik het ziekenhuis voor Max zijn voetjes. Dit was echt een heel avontuur, waar ik al even iets heb losgelaten erover in de vorige blog. Maar ik nog uitgebreider op terug ga komen. We zaten deze dag dus twee keer in het ziekenhuis. Woensdag ging ook even anders dan gepland, het was even spannend of ik Mirre wel ging halen. Want het ging weer niet goed met het gips bij Max en dus moest ik weer naar het ziekenhuis. Dit keer belde ik mijn schoonouders of ze me konden brengen. En toch daarna besloten naar Mirre te gaan. En mijn schoonouders waren zo lief om mij daar heen te brengen. Een hele zorg minder dus. Hier zie je lekker dat ik een ruime kamer heb gekregen, waar ik ook om vroeg of dat mogelijk was. Wel handig beneden en ruimte voor de kinderwagen.Ik kreeg op Mirre de opdracht even echt aan mezelf te denken. Nou dat is best wel lastig met een kind die de hele dag vraagt aan je. Thuis was ik er dus nog niet aan toe gekomen sinds zijn geboorte echt tijd te nemen voor mijzelf. Alles snel even tussendoor doen. Ik kreeg de opdracht een dossier te maken voor mijzelf. Een map leuk te pimpen waar ik leuke en belangrijke dingen ik kan bewaren. En Max stond gewoon in de kinderwagen naast ons aan tafel en is de hele tijd heel lief aan het slapen geweest. Even tussendoor een flesje die zijn nieuwe vriendin hem heeft gegeven. En ik heb rust gevonden in het creatief zijn.Zaterdag zijn we even op pad geweest, ik heb zoveel leuke broekjes voor Max gekocht en gekregen. Maar niks past hem met het gips, zo vreselijk. Dus wilde even in de winkel kijken voor iets. Heb twee nieuwe broekjes gekocht, en geloof dat die wel echt moeten passen. Ik merk dat de meeste broekjes smal aflopen, ja en die kan hij echt niet aan. Toen hebben we ook gelijk maar even een lekker ijsje gegeten.S,avonds zaten we ineens met Max bij de doktersdienst omdat hij al de hele dag zo vreselijk aan het huilen is. Echt gewoon ontroostbaar. Ik had echt het idee dat het aan mij lag, want op Mirre was hij zo lekker rustig. En eerder thuis had hij dit gedrag ook zeker niet. Ze had het over een navelbreukje, wat we al dachten. Maar niet beklemd, dus waarschijnlijk komt het huilen daar niet van. Ze wilde dat de kinderarts mee zou kijken, dus werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis.En ja dan zit je ineens in het martiniziekenhuis. De hele tijd huilen, huilen en nog eens huilen. En hier was hij ineens helemaal Knok-out, niet zo gek dat hij moe is van al dat huilen. En helaas gingen we zonder kind terug naar huis. Maar was wel even lekker om een nachtje rustig bij te tanken. Zo kunnen we de zorg voor hem ook beter aan zeker als er echt iets aan de hand is met hem.
Wat geweldig kom je terug in het ziekenhuis zondags op papa dag en dan hangt er gewoon een cadeautje voor papa. En ja de papa van Max is een SUPER PAPA. Wat is het moeilijk om ons mannetje te zien in het ziekenhuis, al is het maar voor korte duur.En dan moeten we ook goed voor ons zelf zorgen dus maar even wat eten tussen de middag in het ziekenhuis. Je wordt ook heel erg duf daar op die kamer en de hele tijd op zo,n stoel zitten is ook niet niks. Verder weinig om even echt te relaxen.Ons mannetje blijkt dus een liesbreuk te hebben en daarom is hij steeds ontroostbaar. Maar je kan de liesbreuk terug duwen en dan heeft hij geen pijn en dan heb je dus zo,n heerlijk rustig mannetje weer. Echt ons mannetje weer terug. Als het goed is mag hij morgenochtend naar huis, maar eerst overleg met de kinderchirurg over een operatie. Laat in de middag naar huis gegaan en gegeten toen even naar bed omdat we heel moe waren. Nu ik weer terug uit bed ben, voelt het goed om rust te hebben maar ik voel me heel verdrietig zonder Max. Alleen ik weet dat Max zijn rust nu ook goed kan gebruiken na gisteren. Het is dus heel erg dubbel nu…

Acht weekjes oud alweer, en wat heb ik al veel mee gemaakt met mama. Mama is wel wat bezorgd en verdrietig om mijn voetjes, maar probeert mij gerust te stellen erin. Ik wil helemaal niet dat mama extra zorgen om mij heeft, maar ze mag het wel uiten als het er is. Ook baalt mama dat ik al die mooie broekjes die in de kast liggen niet passen, allemaal nieuw maar mijn gips houd het tegen om ze aan te kunnen. Ik zie het probleem niet kan best zonder broekjes. Maar mama vind dat er niet uitzien dat gips. We moeten het er toch mee doen nog een tijd.

Eigenwijze voetjes

Ja die voetjes van mij zijn eigenlijk een beetje eigenwijs, ze willen niet wat de dokter wilt. Nu moest ik dinsdag gewoon twee keer naar het ziekenhuis. De eerste keer in de ochtend werd er een naald in me voet gestoken. Nou dat was echt niet lief, en mama schrok van het bloed wat er aan de ene kant uit kwam. De dokter vertelde dat hij wat moeite had met die voet. Toen moest het weer in gips, en helaas de ene kant werd mij te strak en mijn teentjes vonden het niet leuk. Dus Jan maakte wat ruimte zodat ze weer wat kleur kregen. Maar thuis ging het weer mis en waren ze zoals mama zei weer wit. Dus moesten we terug komen bij die gekke meneer Jan. En werd het weer vervangen. Ik was eigenlijk best wel de hele dag overstuur en s,nachts heb ik het mama ook niet makkelijk gemaakt, ik wilde alleen maar boven op haar liggen. Ik sliep wel, mama geloof ik niet. Maar ik had ook zo,n verdriet. Dus mama weer bellen met het ziekenhuis, terwijl we eigenlijk op vakantie zouden gaan… Ja hoor weer terug komen, en mama belde opa en oma. Die heeft ons gehaald en samen naar het ziekenhuis. Een derde keer werd het gips vervangen, wat een gedoe aan mijn voetjes. Toch besloot mama met mij naar Mirre te gaan en hebben opa en oma ons heel lief gebracht.

Soort van vakantie

Mama besloot om samen met mij naar Mirre te gaan, hier kwam ik al toen ik bij mama in de buik zat. En nu mocht ik de plek zelf bewonderen. Het bleek dat mama grote behoefde had om er te zijn. Ze even rust in haar hoofd wilde maken. En ik heb begrepen ook nog even de diepte in wilde gaan. Maar dit vond ze ook wel een beetje eng omdat ze ook de zorg voor mij had. Alleen wat mama niet wist is dat ik in goede handen zou zijn. Nu weet ze dat wel en ze kan er op vertrouwen dat er bij Mirre altijd iemand er voor mij is. Ik heb een vriendin gemaakt die het heerlijk vond om op mij te passen. De eerste keer vond mama het wel heel spannend. Ik werd vast gehouden door haar en ze vroeg of ze even mocht wandelen met mij. Mama dacht een klein rondje op het terrein, maar toen zat mama zich helemaal op te vreten van binnen. Ik voelde het wel, en daarom huilde ik ook zoveel in de armen van mijn nieuwe vriendin. Mama dacht alleen maar ze komt maar niet terug. En mijn nieuwe vriendin vertelde mij dat ze ook niet wist wat ze moest doen en dat ze zo onzeker was dat ik aan het huilen was. Nu begreep ik het en ik viel stil. Ja ik neem soms ook gevoel van mama over en huil ik voor haar. Dus mama moet meer haar gevoel uitspreken, dan hoef ik minder voor haar te huilen. Huil maar eens wat vaker als het nodig is mama, ik vind het niet erg.

Het was een week vol hangen voor Max bij mij. Dat doet hij toch al elke dag in de avonden. Dus daar gaan we gezellig mee door. En met deze weekoverzicht zie je ook de plaatjes erbij hoeveel we lekker samen hangen. Soms is het fijn en soms niet zo heel fijn. Maar als Max het fijn heeft is het eigenlijk helemaal prima voor mij.Hangen samen in het grote bed, dat is eigenlijk vaak het lekkerste, tenzij het in de nacht is en hij alleen boven op me wilt slapen. Maar dat komt nog maar heel zelden voor dat hij dat wilt.En ja alweer heel veel hangen bij mama… zo lijkt het net alsof mama helemaal niets doet door al deze hang plaatjes. Maar niets is minder waar. We hebben ook gewoon weer de nodige afspraken.Ik wilde nu even mijn handen vrij hebben terwijl Max gewoon tevreden is, dus ik deed hem lekker in de drager. Beide tevreden.En ja je raad het al, nog meer hangen bij mama. Wat een heerlijk koppie heeft hij ook.Omdat we nog maar weinig kraambezoek kregen en we de beschuitjes met blauwe hagel niet kwijt konden nog, zijn we er zelf maar aan begonnen. En dit was zeker geen straf dit is echt wel lekker. Beter dan beschuit met muisjes. (die vind ik dus echt vies)Zaterdag avond vierde we de verjaardag van mijn partner, want die was woensdag jarig. Maar uiteindelijk was ik zo moe dat ik geloof beetje stil viel. En ja moest ook een aantal keer naar boven lopen omdat Max nog niet wilde slapen. Toen een uurtje later heb ik zijn fles gegeven boven (beneden was het gewoon te druk voor hem) daarna ging hij netjes slapen. En kon ik ook lekker naar bed. Bezoek was in de tussen tijd naar huis gegaan.Zondag was het voor mij en Max een heerlijke rustige dag. Papa was er op uit naar motor racen kijken in het dorp. En ik hield het zo goed als bij het bed. Maar eerst toen Max lekker sliep ben ik me gaan scheren en douchen. En daarna lekker Netflix op bed gaan kijken. En Max dacht ik slaap zo lekker, ik slaap een uurtje extra dan normaal. Dus dat vond ik ook wel heerlijk, even ME-TIME.

Wat groeit mijn mannetje enorm, hij begint echt lekker babyvet te krijgen. Ik ben echt enorm trots op Max. Maar het is echt niet alleen maar die blauwe wolk waar ik op zit. Ik vind het moederschap echt zwaar. Ja er zijn zeker momenten dat ik geniet, maar moet toegeven vaak ook helemaal niet. Zo wordt er vaak maar heel makkelijk gezegd geniet van je kleintje, voor je het weet is het baby af. Nou soms verlang ik ernaar dat het wat ouder is. Moeders beweren dat het zo genieten is om je kindje te voeden, of het nou borstvoeding of flesvoeding is je hoort er van te genieten. Nou ik zal dan wel een vreselijke moeder zijn, maar ik geniet negen van de tien keer niet van om zijn fles te geven.

Deze week mocht ook papa genieten van het douchen met zijn zoon.

Je moet genieten

Ik noemde het al even, maar er wordt alleen maar gezegd dat je zo moet genieten van je baby. Maar wat als dat gewoon vaak niet lukt. Ik voel me enorm schuldig, ik wilde toch zo graag een kindje na Daan. We hebben er zoveel voor over gehad en dan kan ik niet helemaal genieten ervan. Wat is dat toch. Ja ik weet dat er veel komt kijken bij het moederschap en dat ik net even wat meer heb meegemaakt dan een ander misschien. Dat dit gewoon echt zoveel emoties met zich mee brengt dat genieten best lastig is. Er zijn zoveel zorgen in mijn hoofd. Bang om hem te verliezen, bang dat ik geen goede moeder ben en dus iets verkeerds doe. En dan de zorgen om zijn voetjes, omdat de behandeling gewoon niet gaat zoals gehoopt. De vele afspraken waardoor ik gewoon zo moe ben. Een baby die hele avonden alleen maar in mijn armen wilt liggen, zodra ik hem weg leg dus begint te huilen. En op zich we hebben echt geen huilbaby, hij haalt de drie uur per dag niet eens met huilen. Maar het is vreselijk vermoeiend hem de hele tijd in de armen te hebben. De laatste dagen was hij veel ook aan het mopperen met het naar bed gaan. Maar gelukkig in het algemeen slaapt hij goed in zijn eigen bed. Dus voor mij is het best dubbel als iemand zegt, geniet ervan. Ja ik doe zoveel mogelijk mijn best, want dat wil ik ook genieten. Ik hoop dat Max het me niet kwalijk neemt dat het af en toe gewoon niet genieten is. Ondanks dat alles, houd ik onwijs van mijn kleintje en is hij niet meer weg te denken uit ons leven.

Consultatiebureau

Onze eerste afspraak hebben we gehad op het CB. We hadden een afspraak met de dokter, dus nog geen prikjes voor Max. Die komen over twee weken de eerste prikjes. Ik nam Max mee in de drager, lekker makkelijk zonder kinderwagen erheen. Ik ging niet alleen naar deze afspraak. Ik had afgesproken dat de begeleidster van Martinizorg met mijn mee ging. Dit voelde best wel fijn, zo,n eerste keer en dan niet alleen erheen hoeven. Toen we eraan kwamen mocht ik Max uitkleden (luier wel aan laten nog) Hij werd gewogen en de teller staat op 4725 gr, hij doet het dus heel erg goed. De lengte is wat lastiger te meten door zijn voetjes die naar binnen staan, maar is zo,n 51 cm. Hierna mocht ik naar de arts toe en hadden we even een gesprekje. Daarna een kort onderzoek bij Max en alles was prima in orde met hem. Of ik nog vragen had, werd mij gevraagd. Ehmm nee geloof het niet… Dan mocht ik me kind weer aankleden, en heb hem nog even de fles gegeven daar. Want hij was zeker hongerig, hoe ik dat wist nou wat denk je hihi… “Ja mama ik kan het op het huilen zetten als ik honger heb” Anders ook wel hoor.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Y2RV2FXOiQE?feature=oembed&w=500&h=375]

Maar kijk dan hoe schattig ik ben als ik lekker op papa,s arm aan het sabbelen ben. Ik maak toch lieve geluidjes, waarom dan niet genieten… Ja zeker dit is genieten.

Babycafeez

Ja ik schrijf het goed, zo noemen ze het hier in Winsum. Het is gewoon een ontmoeting plek voor moeders met hun kindjes. Hier was ik al eens in de zwangerschap geweest, omdat ik heel graag nieuwe contacten wil leggen. Helemaal nu ik verhuisd ben. Ik heb al zo weinig sociaal contact, en geen vriendinnen in de buurt. Die ik heel graag zou willen hebben. Dus in mijn zwangerschap trok ik al even de stoute schoenen aan en ging ik kennis maken. Dit is echt iets wat ik normaal niet zo snel zou doen, nieuwe dingen vind ik best wel eng. Maar soms moet je daar door heen om iets te bereiken wat je graag wilt. Deze week ging ik er voor de tweede keer heen. En uiteraard nu met Max buiten de buik. Wat leuk om gewoon even eruit te zijn en gezellig met andere moeders te praten. Ja ik heb het druk zat, maar dit is wel heel iets anders dan al die afspraken. Dus ik heb er zeker even van genoten. En Max mocht zelfs even bij een andere vrouw in de armen liggen. Hij vond het helemaal prima.

Max heeft net als zijn grote broer Daan klompvoetjes. Dus van te voren wisten we al welk traject we in zouden gaan. Hier was ik in het begin echt heel boos over dat het weer ook bij ons tweede kindje zou zijn. Maar eigenlijk ben ik gewoon heel blij dat hij verder gezond is. Toch is deze afwijking best naar, omdat de behandeling erg intensief is. Vooral voor mij als moeder, aangezien ik elke week in het ziekenhuis met hem zit. En de meeste afspraken doe ik alleen, zonder mijn partner omdat hij gewoon aan het werk is.

Wat is een klompvoet?

Klompvoeten (pes equinovarus of talipes equinovarus) zijn voeten die normaal ontwikkeld zijn, maar waarbij de stand van de voeten afwijkend is. De naam klompvoet is afgeleid van de Engelse term ‘club foot’. Een klompvoet lijkt op het blad van een golfclub. Het voetje van het kind staat naar binnen. Ongeveer de helft van de kinderen die geboren worden met klompvoetjes heeft maar één klompvoetje. Er worden ook kinderen geboren met twee klompvoetjes (bilateral talipes equinovarus). Waaronder onze zoon Max dus.
De afwijking van een klompvoet begint al onder de knie, de ontwikkelde spieren en pezen zijn in het onderbeen anders dan wanneer er geen sprake is van een klompvoet. Daarnaast zijn de botten in de voet vaak veranderd van vorm. Vooral bij het sprongbeen wordt vaak een afwijking gezien.

Hoe gaat het met Max zijn voetjes

In eerste instantie ging de behandeling best wel goed. Er werd verteld dat 1 van de voetjes iets wat stug is, dat houd in wat lastiger met behandelen. Maar zeker niet onmogelijk. Het is vijf weken prima verlopen met het gips en je zag echt prachtig de verandering in stand van zijn voetjes. Alleen omdat het toch wat stug is, wilde ze nog twee weken extra gipsen. Wat natuurlijk niet leuk is, maar wel beter voor het resultaat. Maar helaas toen ging het mis, het zesde gips viel er een dag na het gipsen er ineens van af. (aan een kant) Ik belde het ziekenhuis om het te melden en ze wilde dat ik diezelfde dag terug kwam nog. Ondertussen viel de andere kant er ook af. En Max had aan beide kanten allemaal blauwe plekken op zijn voetjes. In het ziekenhuis vertelde ze me dat ze toch even rust wilde inlassen vanwege de blauwe plekken. Dus het mocht er die week niet meer omheen.

Ik baalde ervan, want zo ging het alleen maar langer duren de behandeling. Maar dacht laat ik dan maar even genieten van dat er geen gips omheen zit. De dinsdag erna weer terug naar het ziekenhuis en het gips werd er weer omheen gezet. Ze had nu een streep met pen in het gips gezet tot waar de teentjes stonden. Zo kon ik makkelijk zien of hij zijn voetjes terug trekt erin. En ja hoor die avond zag ik al dat hij alweer wat terug getrokken was. Dus ik zag het alweer gebeuren. Maar in de avond kan je niet bellen en kan er dus niets aan gedaan worden. Ja en wat zouden ze dan moeten doen…? De volgende dag lag het er dus alweer af en ik belde het ziekenhuis. Ze wilde gewoon weer dat ik kwam om het erop nieuw omheen te laten doen. Waar ik het niet mee eens was. Want wat heeft het voor zin, elke dag naar het ziekenhuis omdat het 1 dagje houd. Nee dank je… Dus er werd overlegd met de arts, en het moest er maar weer eraf blijven tot de volgende afspraak. Dus inmiddels sinds woensdag zit hij weer volledig zonder gips. En wat er nu verder gaat gebeuren, geen idee. Ik heb momenteel niet het vertrouwen in de manier van het gipsen, ben echt bang dat het zo nooit gaat lukken. Ik heb dan maar de vraag neergelegd of er geen overleg kan zijn met een andere arts. Daar hoop ik snel nog een antwoord op te krijgen of onze arts daar open voor staat. Want misschien willen ze dinsdag de achillespezen gaan door klieven (waar het echt nog te vroeg voor is, omdat zijn voetjes niet in de goede stand staan) of gewoon weer gipsen met het risico dat het de volgende dag er weer af ligt.

We zijn dus eigenlijk helemaal terug bij af met zijn voetjes, want die zijn weer bijna terug in de stand waarin ze stonden bij geboorte.

Hoe is mama eronder

Het maakt mij zo verdrietig als ik zijn voetjes zo zie en dat we niets zijn opgeschoten. Ik baal echt flink en het maakt me echt heel boos dat we gewoon niet onbezorgd kunnen genieten van de kleine. Dat er gewoon weer grote zorgen zijn. Hij is dan wel gezond, maar als zijn voetjes niet in orde komen zal hij nooit kunnen lopen. En dit maakt me echt grote zorgen. Ik wil ook helemaal niet dat hij de operatie krijgt, want als ze gewoon goed zouden gipsen naar mijn idee is die operatie helemaal niet nodig. Ik ben dus druk in mijn hoofd hiermee bezig, en er speelt al zoveel in mijn hoofd. Ik wou dat het gewoon niet waar was dat er iets met zijn voetjes is. Maar dit is echt onmacht en zelf kan ik er helemaal niets aan doen. Het liefst ga ik naar een andere arts, maar de afstanden zijn daar te ver weg voor dat het gewoon niet mogelijk is om te doen. Mama is er dus niet zo heel goed onder met deze zorgen. Hopelijk komt het allemaal goed met zijn voetjes.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Y_vb5Cp7TlY?feature=oembed&w=500&h=281]