Elke maand zal er nu een artikel online komen waarin jij je blog mag spammen. En ik zal af en toe een paar van de blogs die in de comments staan uitlichten.

Wel zou ik het waarderen als je niet alleen je link neerzet, maar ook even iets verteld over jezelf en je blog. Daarnaast zou ik het lief vinden als je dit wilt delen, zo leren we steeds meer leuke blogs kennen.

Dus kom maar op spam er maar op los…

Nathalie blogt op Unicorns and Fairytales, deze blog gaat over haar leven als mama, onderwijzeres en fashion lover. Leuke trends en musthaves voor kids en mama,s komen voorbij. Ook heeft ze elke week een leuke winactie online staan.

All About Bertina is de blog van Bertina. Een persoonlijke blog over beauty, fashion en lifestyle. Dagelijks komt er een artikel online en elke zondag om 16.00 een video op haar YouTube kanaal.

Simone heeft een persoonlijke blog die Simone v Zomeren heet. Ze schrijft over alles wat haar bezig houd, van gadgets tot aan haar ziekte.

Ik heb deze keer (een dag te laat) foto,s van twee weken. Zo was er nog niks aan de hand, en zo heb je enorm veel pijn en beland je in het ziekenhuis op de OK. Dat verhaal hebben jullie inmiddels kunnen lezen. Maar ik ben weer terug, daarom wil ik toch nog even alle foto,s laten zien. Ik kan niet over alles apart vertellen, want er is zoveel in het ziekenhuis gebeurd dat ik niet alles meer goed weet. Maar kijk mee naar de foto,s.

Hier ging alles nog prima. Zo mooi de bol die we kregen op Allerzielen op het crematorium kwam uit. Het het meest bijzondere is dat hij paars is. De kleur van Daan. Echt te wauw. Nu ik weer thuis ben uit het ziekenhuis, is hij helaas al dood. Heb er dus maar kort van kunnen genieten.

Wachten, wachten en nog eens wachten. We waren op de spoed, en dat gaat allemaal niet zo snel als je had gehoopt.Ik denk dat dit na mijn operatie is geweest, dan ben je ineens opgenomen dus.

Eten gaat eigenlijk niet, heb geen trek. En met alles wat ik eet krijg ik pijn. Dus veel drinken, en aan de nutridrink. Zelfs dat was moeilijk weg te krijgen. Eigenlijk moest ik er drie op een dag, maar was blij als ik er twee op had.Dan ben je gewoon jarig in het ziekenhuis, nou dat feestje moet nog maar even wachten. Dat gaan we nog wel inhalen.Voor het eerst echt weer iets proberen te eten.S,avonds kreeg ik weer een warme maaltijd, maar dat stond zo tegen. Maar ik kreeg speciaal voor mijn verjaardag een geweldig toetje. Dat wilde ik dan ook echt proberen. Dit was dan ook het eerste wat me echt smaakte. Bijna helemaal is hij op gegaan, verder van de warme maaltijd heb ik alleen een hapje kip op.Langzamerhand steeds meer kleine dingetjes eten. Soep ging er goed in, de kaas smaakte nergens naar.Wandelen door het ziekenhuis, ik zat wel vast aan een paal aangezien ik een infuus in had. Wat kan dat piepen van dat ding vervelend zijn zeg. Het meest vervelende vond ik als ik s,nachts naar de wc moest dat ik de stekker eruit moest trekken en dat hij dan heel hard piepte (even) Dat vond ik vooral vervelend voor mijn buurman. Maar ja onmacht.Toen ik me beetje beter begon te voelen, ging me dit best een beetje tegen staan dat het gordijn altijd dicht zat. Gelukkig had ik wel aan de andere kant een raam om naar buiten te kijken. Maar geen zicht op de deur naar de gang. Maar ja dat is iets wat hoort bij het ziekenhuis leven.Er wordt goed voor me gezorgd, eten gaat gelukkig steeds beter. Heb zelfs nu vaak echt trek weer.Wachten op ontslag, en dat duurt lang. Drie uur hebben we zitten wachten, maar jeeeeh eindelijk naar huis toe.Ohhh ja de mamaswap, deze kreeg ik binnen. Zo benieuwd. De mijne kon ik niet helemaal naar wens nog afmaken, gelukkig zo goed als af zodat mijn man het heeft kunnen inpakken en versturen.Ja en dan kan je weer eten wat je wilt als je thuis bent. Merk dat ik de ene keer veel trek heb en de andere keer niet zo. Het is allemaal wel erg wennen met eten. Ook heb ik namelijk nog wel wat buikpijn. Maar het heeft tijd nodig. Hier aten we een heerlijk soepje met kaas ui brood.

Wat is dat wennen na bijna twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen waar thuis te zijn. Donderdag mocht ik dan eindelijk weer naar huis. Ik was zover opgeknapt dat ik het nu verder alleen mocht doen. We hebben wel eerst drie uur moeten wachten op het ontslag gesprek en papieren voordat ik kon gaan. Wat een ergernis, maar ik mocht gelukkig weg. Ik kreeg nog wel voor vijf dagen antibiotica mee, en daarna moet mijn lichaam het zelf doen. Wat was het na de operatie een opluchting dat die vreselijke pijn weg was zeg.

Ik kan alleen nog niet begrijpen waarom ze me zo snel naar huis lieten gaan, terwijl te zagen dat het helemaal niet zo goed ging. En wat was ik blij dat ik goed heb geluisterd naar mijn lichaam om terug naar de spoed te gaan. Zodat ik toch weer werd opgenomen, gelukkig nu wel op een andere afdeling. Maar dat laat ik me nooit meer gebeuren. Nou ik hoop dat er nooit meer zoiets gebeurd als een ziekenhuis opname als deze.

Thuis ja heerlijk, maar ook eenzaam ineens. De laatste dagen in het ziekenhuis verlangde ik zo naar rust, alles hoor je daar. Slapen in de nacht is vaak niet goed te doen. En nu toch dat ik ineens thuis was, is het wel heel stil ineens. Want ik werd thuisgebracht door mijn man, maar die moest die middag gewoon aan het werk. Dus was ik de rest van de dag en avond alleen. Als eerste was dat wel lekker, even bijslapen. Maar al gauw had ik zoiets van, ojee nu moet ik voor mezelf zorgen. Zelf iets te eten maken, terwijl ik me nog helemaal niet lekker voelde. Die eerste dag had ik namelijk ook hele erge diarree. Dus om dan goed voor jezelf te zorgen viel niet mee. Ik begon de verpleegkundige te missen die regelmatig langs kwamen. Geen onderzoeken, maar ook niet even kletsen. Maar hee, ik mag niet klagen ik ben uit het ziekenhuis. Wat wil je nog meer. Ja gewoon weer helemaal opgeknapt zijn. Maar dat heeft helaas tijd nodig.

Ik lig dus nog veel op bed, omdat ik echt extreem moe ben. Het was gisteren een heel avontuur om even boodschappen te doen met mijn man. Wel fijn even buiten te zijn geweest, maar was echt bekaf erna. Verder heb ik af en toe nog wel pijn in mijn buik, maar dit is niks vergeleken met de pijn voor de operatie. Toen ging ik echt door een hel heen.

Vanaf vandaag zal ik dus weer wat meer bezig zijn met mijn blog, bedankt voor het begrip dat het hier zo stil was.

En dan ineens ben je zo ziek dat je in het ziekenhuis beland. Drie dagen lang non stop pijn op de borst. Deze pijn ken ik al jaren, maar normaal als ik spuug verdwijnt na een paar uur de pijn. Dit keer niet, dit keer hield de pijn drie dagen aan. De derde nacht dacht ik dat ik gillend gek werd. Ik had al twee nachten niet geslapen, maar deze nacht was gewoon hel. Ik was ook nog eens alleen in de nacht en heel erg in paniek erdoor. Altijd werd deze pijn op stress gegooid dus eigenlijk durfde ik niet zo goed stappen te ondernemen. Maar ik dacht dit komt nooit meer goed. Diezelfde nacht belde ik een hulpverlener en die adviseerde me toch de doktersdienst te bellen. Ze vond het echt niet normaal waar ik doorheen ging. Huilend hang ik op en toch maar de doktersdienst gebeld, ik mocht wel komen. Nu moest ik mijn schoonvader nog uit bed bellen, maar met alle liefde nam hij me mee naar de doktersdienst. Daar werd ik eigenlijk afgescheept met een paracetamol en een maagbeschermer , waar ik het niet mee eens was. Op eigen houtje besloten samen met mijn schoonvader naar de spoed van het ziekenhuis te gaan. Zelfs daar werd ik niet serieus genomen en heb niet eens een dokter gezien. Alleen wat vage onderzoekjes en vele vragen door een assistent. En werd dus naar huis gestuurd met die paracetamol. Thuis spuugde ik die alweer uit dus dat had ook geen effect. Wel had ik het advies gehad even me eigen huisarts nog te bellen. Tot 08.00 heb ik het uitgezeten met de pijn en gelijk een afspraak gemaakt met me eigen huisarts.

Maar pas om 10.00 had ik een afspraak. Aangezien ik dacht dat ik daar ook weer afgescheept zou worden heb ik wat spulletjes ingepakt en vastbesloten daarna door te gaan naar Annelies voor wat afleiding. Dat is er dus niet van gekomen, want dit keer nam mijn huisarts me wel serieus. Er werd ontstekingswaarde in mijn bloed gevonden en hij vond wel dat ik echt veel pijn in me maag/buik had. Ik werd doorgestuurd naar de spoed, zo eigenwijs als ik was ben ik daar met nog altijd die pijn helemaal alleen met de bus erheen gegaan. Toen ik merkte daar dat het wel lang duurde en ze me serieus gingen nemen, vond ik het tijd worden dat Bert kwam. De hele middag hebben we daar samen gezeten. Vele onderzoeken gehad. En s,avonds wat we niet hadden verwacht werd er verteld dat ik met spoed een galblaas operatie zou krijgen. Die was flink ontstoken en moest eruit.

Nog geen twee uur later lag ik op de OK en kon ik alleen maar denken heerlijk nu mag ik eindelijk gaan slapen. Ik zat er zo doorheen. Voor ik het wist was ik van die vreselijke pijn af en wat was ik opgelucht. Nog geen half uur op de uitslaapkamer en ze hadden het al over terug naar de kamer. Alleen heel onverwachts merkte ik op dat ik pijn in mijn buik had, me gehele buik deed nu pijn. Dus moest nog maar even daar blijven liggen, gelukkig zat mijn lieve man bij me. Al vanaf het begin dat ik wakker was. Ondanks de pijn mocht ik onbezorgd woensdag naar huis. Alleen op het moment dat ik werd opgehaald werd ik misselijk en begon ik te spugen. Toch mocht ik naar huis en na een aantal keer spugen ging ik dan ook lekker naar huis.

Thuis kut, ik moet die drie trappen op. Dat heb ik overleefd. Shit nu dat bed lukt me dat wel daar te liggen, maar ik twijfelde verder geen seconde meer en ik lag. Rust…. heerlijk slapen. Tot ik ineens meer pijn kreeg, weer ging spugen en het niet meer ophield. Het enige wat ik nog deed tegelijkertijd was spugen en aan de diarree. Dit kon niet goed zijn, en heb mijn man het ziekenhuis laten bellen. We mochten weer naar de spoed toe, vanaf 21.30 tot 04.00 hebben we daar gezeten/gelegen. Ik werd uiteindelijk dus om 04.00 weer opgenomen. Momenteel lig ik nog altijd in het ziekenhuis maar inmiddels gaat het wel al wat beter met mij. Nog steeds wel buikpijn en zeker met eten. Al smaakt het meeste me gelukkig wel weer alleen gaat het er lastig in vanwege de pijn. Wanneer ik naar huis mag is nog niet bekend. Maar ik ben hier in goede handen.

wegens ziekenhuis opname van Debbie is tijdelijk geen nieuwe nieuws te zien.

Hoelang dit gaat duren is nog niet bekent.

Met vriendelijke groeten,

Bert Mulder

Vandaag zet ik een aantal blogs in het zonnetje, maar niet zomaar een paar blogs. Deze blogs hebben allemaal iets gemeen. De mama,s die hier schrijven hebben allemaal te maken gehad met het overlijden van een kindje. Ik ben namelijk niet de enige mama waarvan haar kindje niet meer leeft. En ik vind dar er veel meer geschreven mag worden over dit onderwerp. Het lijkt onder vele mensen zo,n angst te zitten om met ons om te gaan, maar wij zijn niet eng. We hebben iets heel bijzonders moeten laten gaan. Wij vinden het vaak niet erg om erover te praten/schrijven. Omdat wij trots zijn op ons prachtige kindje.

Nathalie schrijft op My life blogs. Ze kreeg een prachtige dochter Juultje, maar helaas mocht ze haar oogjes nooit open doen en opgroeien in een warm gezin. Ze schrijft prachtige teksten en is schrijfster van het boek “Lieve Juul” Ze is van plan een online platform van haar blog te maken en ik ga samen met haar huiskamerbijeenkomsten organiseren voor ouders van overleden kinderen. Inmiddels is ze opnieuw moeder geworden van een lief klein zusje van Juultje. Ze hebben haar de naam Puk gegeven.

Bij de mama van Lina ontdekte ik ineens een tweede blog. Op haar eerste blog schrijft ze over haar dochter Lina die op 21 mei 2014 stil geboren werd. Haar andere blog daar heeft ze haar zwangerschap bijgehouden van haar wondertje Lucie het zusje van Lina. En zwangerschap na het overlijden van een kindje is erg spannend, want het is tenslotte al eens mis gegaan. Gaat het dit keer wel goed. Gelukkig wel, en daar kunnen vele onzichtbare mama,s hoop uit putten.

Kimberly is de mama van Elara dappere dodo. Haar kleine vechtertje is een paar maanden na Daan overleden. Ze schreef al die tijd over haar Elara die een zeldzame ziekte had. Nu schrijft ze niet over Elara maar naar Elara. Want ook deze mama wilt door haar naam te noemen ervoor zorgen dat iedereen haar kent. Momenteel zet ze zich in voor Clini Clowns en heeft ze voor de derde keer een mamaswap opgezet. Ze blijft maar in beweging uit naam van haar kleine meid.

Het Allermooiste is de blog van Anja die over haar prachtige zoon Boris schrijft. Deze blog staat echt helemaal in het teken van Boris en daarom heeft ze ook besloten dat niemand op de blog zelf kan reageren. Een mooi idee, maar hoe kan je dan wel laten weten wat je van haar schrijven vind of dat je een stukje herkend. Ze heeft ook een eigen Facebook pagina (die is terug te vinden op haar blog) waar je wel kan reageren. Boris is stil geboren.

Kelly is de naam achter de blog mama van een foto. Op 14-08-2014 werd ze mama van hun eerste kindje, een meisje. Een paar dagen eerder was in haar buik het hartje al gestopt met kloppen. Een paar dagen na de bevalling is ze gaan schrijven om de dagen door te komen.

Ken jij nog een mooie blog van een mama of natuurlijk papa met een overleden kindje?
Je mag hem in de comments zetten…

MaandagVandaag de hele dag lui gedaan op bed. Een paar lekkere boterhammen met kaas in de oven gemaakt. Dat was alweer lang geleden dat ik dat eens gegeten had.Later in de middag lekker gezond doen met een bakje fruit. Lekkere aardbeien en een banaan.

DinsdagDeze dag ging ik de stad in om cadeautjes te kopen voor de mamaswap waar ik aan meedoe. En voor een vriendin die een jaartje ouder/gekker werd. En zoals altijd als ik in de stad ben loop ik even Musjes binnen, om daar vervolgens een aantal uur te zitten kletsen.Thuis maakte ik een lekkere smootie met de aardbeien die nog over waren en een banaan en een beetje yoghurt.

WoensdagJa het was weer tijd om naar de kinderboerderij te gaan. Ik hoopte dat het voordat ik weg zou gaan zou stoppen met regenen. Het is niet te zien op het plaatje maar het regende echt. Maar ik ben mooi droog over gekomen. En ondanks er nog meer regen viel ben ik ook weer droog thuis gekomen. Hoera!!!

Donderdag

Eindelijk dan maar weer eens op de fiets klimmen om naar Ohanahome te gaan. Dat was weer even geleden helemaal daarheen op de fiets. Was dan ook vet moe toen ik aankwam. Maar dat geeft niet. Het was een dagje relaxen daar. Het is moeilijk uit te leggen maar alleen al daar aanwezig zijn geeft zoveel rust. Dan hoeft er niet eens gesproken te worden. Het was gewoon zo,n dag van niks doen. Op de bank hangen en serie kijken. Ja dat kan ik thuis ook, maar dit gaf veel meer rust.

Vrijdag

Na vier weken weer naar de yogales geweest, whaaa wat was dat weer zwaar zeg. En dan ook nog heen en weer fietsen. Thuis was ik bekaf, even wat gegeten en ben toen mijn bed in gekropen. Werd pas rond half 6 wakker. Dus had de hele middag liggen slapen. Zo dat had ik blijkbaar echt nodig.

ZaterdagEven naar buiten omdat er week boodschappen gehaald moesten worden. Er lag al een hoop sneeuw, en het ging nog veel meer sneeuwen. Vind er niks aan die natte troep. Als het dan ook echt blijft liggen. Maar voor mij hoeft het niet. Laat het maar weer snel weg zijn, zodat ik makkelijker weer weg kan op de fiets. Want met dit weer is fietsen toch echt niet te doen.

In de middag lekker aan het freubbelen geweest voor de mamaswap. Nee ik ben nog lang niet klaar, de doos zit nog niet vol zoals je kunt zien. Iedere keer weer een stukje verder ermee. Dus lekker op mijn gemak ermee bezig zijn. Maar moet nu wel wat sneller werken voor ik het weet moet hij opgestuurd worden.

Zondag

Ben de hele middag bezig geweest in de keuken. Lekker erwtensoep gemaakt. Normaal maak ik 2 liter nu heb ik het dubbele gemaakt. Ook maakte ik gelijk lasagne voor de volgende dag. En wat hebben we deze avond heerlijk gegeten van de soep.

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Knuffelen
Na 2 1/2 week niet bij mijn vriendin te zijn geweest heb ik mijn leven gewacht met de gladheid naar haar toe te gaan om even te kunnen knuffelen. Dit kon ik wel gebruiken. Maar het was van vrij korte duur. Normaal ga ik altijd op de fiets erheen. Maar nu met de bus, ik was blij dat hij weer reed. Maar toen kreeg ik een bericht van mijn man dat hij het verstandig vond dat ik naar huis kwam. Het weer zou erger worden, en een risico dat de bussen weer zouden stoppen met rijden. Toen ben ik dus maar naar huis gegaan. Maar bij haar voordeur gaat het naar beneden en dat was gewoon een ijsbaan. Dat heb ik dus maar net overleefd. (beetje overdrijven mag) Het was wel fijn om haar weer even te hebben gezien. Het is nog maar de vraag wanneer ik haar weer kan zien. Want normaal ben ik er elke week. Maar soms komt er bij haar iets tussen, en ja het weer zat ook nogal tegen. Hoe zou dit volgende week zijn.

Netflix
Ik ben echt verslaafd aan Netflix. Lekker veel series kijken. Als ik me niet lekker voel is Netflix toch echt mijn grootste vriend. Hoe heerlijk is het om gewoon op bed te liggen en niks anders dan de hele dag series kijken. Ook net als van de week toen het weer het niet echt toeliet om er op uit te gaan. Ik was echt gebonden aan huis. Dan is het ook fijn als je lekker veel series kan kijken. Ik krijg er geen genoeg van. Dus bedankt Netflix dat jij me grootste vriend wilt zijn als ik aan huis gebonden ben.

Shoppen
Ben cadeautjes gaan kopen voor de mamaswap waar ik aan meedoe. Altijd leuk om voor andere iets te kopen, wel vond ik het lastig. Maar ik ben geslaagd en nu kan ik lekker gaan knutselen ervoor. Ook kocht ik wat leuks voor een vriendin voor haar verjaardag. En dan zo leuk als je daar dan iemand blij mee maakt. Daar doe je het toch voor.

Ik ben altijd wel een gevoelig meisje geweest, soms dacht ik dat ik gek werd van mezelf. Jaren terug merkte ik voor het eerst dat ik gevoelens op pik van anderen. Ik kreeg dagdeel therapie in een groep, daar was iemand heel heftig aanwezig en dat sloeg nogal door op mij. Hierdoor voelde ik me rot en wist me geen raad met dit gevoel. Ik heb me de hele periode van deze therapie geërgerd aan deze persoon, zonder dat anderen dit van mij wisten en aanvoelde. Rond diezelfde periode merkte ik het ook tijdens een online virtuele wereld waar ik nogal verslaafd aan was. Ik speelde in het spel Second life waar ik contact met vele mensen had. Het was een soort van vlucht uit de echte wereld. Maar ik trek voornamelijk mensen aan met persoonlijke problemen. Niet erg want vind het fijn om mensen aan te horen om ze daarmee te helpen. Alleen het werd me wel vaak teveel, omdat ik de gevoelens van de ander niet kan blokken. Ik begreep ook nooit wat er met mij aan de hand was, waarom pik ik toch zoveel op van anderen. Aan de ene kant voelt het als een mooie gave, als je weet ermee om te gaan. Maar in die periode dacht ik dat ik gek werd en ging ik er zelf aan onder door. Dat is natuurlijk niet de bedoeling van naar mensen luisteren die dat even nodig hebben. Zelf had ik ook de nodige dingen, dus dat werkte niet goed samen.

Nu dat ik meer bezig ben om mensen te woord te staan vanwege het verlies van Daan, leer ik hoe ik met deze gevoelens om kan gaan. Bij Ohanahome wordt me geleerd om de gevoelens van anderen te blokken. Er zijn nu momenten waarop mij dat lukt, zodat ik dus makkelijker naar mensen kan luisteren zonder er zelf last van te hebben. Ik zeg niet dat ik weet wat de ander precies voelt. Ik bedoel ik vind het vreselijk als iemand zegt tegen mij dat ze weten hoe ik me voel omdat ze ook een kindje zijn verloren. Nee dat kan niemand, iedereen heeft zijn eigen gevoel daarover. Maar ik kan wel de gevoelens van de ander op pikken, dus als iemand verdrietig, boos of een andere emotie heeft voel ik dat. Dan denk je, ja makkelijk dat kan ik ook want als iemand verdrietig is dan huilt het. Nee hoor, mensen kunnen deze emoties ook verbergen, ik ben daar best goed in.

Mensen die hier gevoelig voor zijn noemen ze wel Highly Sensitive Person. Ik ben dus hooggevoelig.

Highly Sensitive Person
Zoals sommige mensen intelligenter zijn dan anderen, zo zijn sommigen gevoeliger dan anderen. Iemand die zeer gevoelig is noemen we ‘Hooggevoelig’ of ook wel HSP, ‘Highly Sensitive Person’.Een HSP is meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens. Wat anderen normaal vinden zoals mensenmassa’s of harde muziek, kan voor HSP’s al snel te veel zijn; zij raken dan overprikkeld door letterlijk een teveel aan (sterke) prikkels.

• Nemen gedetailleerder, subtieler en intenser waar
• Zijn erg gevoelig voor prikkels van buitenaf; vaak voelen HSP’s zich hierdoor niet op hun gemak
• Hebben meer moeite en meer tijd nodig om indrukken te verwerken
• Hebben een diep en rijk innerlijk leven; dromen, fantaseren en overwegen veel
• Voelen stemmingen en sferen goed aan
• Worden meer dan gemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek
• Eigen emoties en emoties van anderen worden intenser ervaren
• Hebben moeite met planning en het verkrijgen van structuur
• Kunnen verlegen overkomen maar zijn dat veelal niet
• Zijn vaak plichtsgetrouw en perfectionistisch
• Functioneren minder goed als ze geobserveerd of geëvalueerd worden
• Zijn vaak zorgzaam en anticiperend op behoeften van anderen; moeite om grenzen aan te geven
• Hebben relatief meer en sneller last van stress, spanning en fysieke klachten zoals hoofdpijn, allergieën, maag/darmklachten, chronische vermoeidheid etc.
• Lopen groter risico op stemmingswisselingen, depressiviteit, angsten en verslavingen

Nu weet ik dus dat ik niet gek ben maar gewoon extra gevoelig ben voor gevoelens van anderen en daardoor soms wat prikkelbaar kan zijn erdoor. Maar ik leer gelukkig nu steeds beter ermee omgaan. En vind het heerlijk om naar anderen te mogen luisteren. Voorheen dacht ik ook door luisteren help ik niemand toch, maar dat is niet waar. Mensen hebben het gewoon soms nodig om van hun af te praten, daar zijn ze dus al mee geholpen dat er iemand oprecht aandacht heeft voor hun.

Zelf vind ik het ook fijn als iemand naar mij wilt luisteren als ik het even niet meer zie zitten, maar ik luister liever naar jouw…

Had jij weleens gehoord over de term Highly Sensitive Person?

Maandag

Ik kan deze dag geen kant op, buiten is alles spekglad. Zo werd ik wakker, alles wit buiten.Ik maakte na een hele lange tijd weer eens een heerlijke fruit smootie, dit met diepvries aardbeien en rood fruit (wat ik al had ontdooit) 2 mandarijnen en een halve banaan. En hij was erg lekker vond ik.

DinsdagVandaag was het weer nog veel erger, het ijs stond volledig op de ramen hier. Brrr wat is het koud. En ik kon nog steeds niet naar buiten omdat het nog gladder op de wegen is dan de dag ervoor. Zo kon ik dus niet naar Ohanahome wat ik had afgesproken.Ik ben maar even aan het kleuren geslagen, ja wat moet je anders als je alleen thuis zit. Was ook wel weer even geleden en was best wel weer leuk om te doen.Ook maakte ik een heel klein beginnetje aan de mamaswap waar ik aan mee doe. Kon niet veel nog doen, moet nog cadeautjes gaan kopen. Maar ja kan de stad niet in met dit weer.

Woensdag

Ja ik heb mijn leven gewaagd om toch even naar Ohanahome te gaan om te kunnen knuffelen met mijn vriendin. De bussen reden vandaag gelukkig dus het kon eventjes. Was er al 2 1/2 week niet geweest. Dus het was erg fijn. Haar dochter was restaurantje aan het spelen en we werden onwijs verwend. Tot de rekening kwam. Maar ik ben hem mooi gevlucht. Want het risico dat de bussen weer zouden stoppen met rijden kon ik niet nemen. Het weer werd alleen maar erger. Bij de stoep van hun huis gaat het naar beneden en mag blij wezen dat ik op me benen ben blijven staan.

Donderdag

Een dagje even helemaal niks doen. Eigenlijk niet zo heel fijn want ben zowat de hele week al thuis geweest. Behalve woensdag dan eventjes niet. Uit verveling ben ik dan maar series gaan kijken.

Vrijdag

Weer zo,n dag aan huis gekluisterd, alleen zijn we wel even naar de winkel geweest om voor de hele week boodschappen te doen. Het leek wel net voor kerst te zijn. Wat een drukte, de mensen konden dagen lang het huis natuurlijk niet uit vanwege de gladheid. En nu massaal even naar de winkel, dit was niet leuk boodschappen doen.

ZaterdagDe hele dag op bed gelegen met series kijken, want heb de nacht op de bank doorgebracht met pijn en spugen. Gelukkig gaat het altijd over na het spugen. En was ik alleen gewoon heel moe overdag. Heb ik lekker een stukje taart gegeten, heel fout maar erg lekker.

Zondag

Eindelijk even iets leuks doen deze week. Samen met mijn man zijn we een heerlijke boswandeling gaan maken. Lekker de camera mee en genieten van al dat moois. We hebben een route van 6 km gelopen. Wat was het vermoeiend, maar ondanks dat waren het goede en blije vitamientjes voor mij. Het was wel een uitdaging de route, overal lag blubber. Maar we hebben het overleefd.

Kunnen jullie ook zo genieten van de natuur?