de 20 weken echo

Wat iets moois had moeten zijn is een nachtmerrie geworden…

De 20 weken echo iedere mama en papa in spe hebben daar het beeld bij dat je te horen krijgt dat alles goed is met je kindje en hopelijk ook te horen of het een jongetje of een meisje is. Met deze spanningen ging ik de echo ruimte binnen. Ze waren met zijn 2en, de een moest de 20 weken echo leren en nam deze dan ook af bij mij. Al gauw was duidelijk dat ons kindje een echte druktemaker is en erg eigenwijs omdat het met zijn kin de hele tijd maar op de borst lag. Daarom was het heel moeilijk om alles te kunnen zien en op te meten.

Als eerste kwam er naar voren dat er iets met de voetjes aan de hand is, en vertelde dat het klompvoetjes zijn. Ze staan dus niet recht op het beentje. Je schrikt maar toch denk je daar is wel iets aan te doen. De ander nam het over omdat het allemaal niet zo lukte met de metingen. Ze zagen dat er iets niet klopte met het hartje maar konden niet goed zien wat. Daar schrokken we echt heel erg van, want het hartje is toch het belangrijkste van het kindje. En toch zo raar je zag het kloppen en wat een mooi geluid om te horen. Verder zagen ze dat er vocht rond om het hoofdje zit en het aangezicht platter is dan normaal.

Omdat ze het niet konden plaatsen van het hartje wilde ze er iemand bij hebben om het te laten controleren, dus kwam er een 3e persoon bij. Ook die was aan het kijken, en nog even proberen met de metingen verder te gaan toen er een 4e bij kwam. Die nam het als laatste nog even over en vertelde dat ze zag dat er een gat in het hartje zit. Na zo,n 2 uur daar te hebben gelegen mocht ik eraf en kregen we een gesprekje over alles wat er gezien was. Ze legde uit hoe en waar het gat in het hart zat en dat er een hele grote kans is dat het een downsyndroom kindje is. Dit slaat echt in als een bom, want dit verwachte we niet van de 20 weken echo. Ze gaven ons de keuze voor een vruchtwater punctie, maar op dat moment kan je niet helder denken dus moesten we erover nadenken.

Na het gesprek wilde ze toch nog even dat ik ging liggen, want er waren nog wat metingen die ze nog moesten doen. Daarna gingen we verslagen naar huis, en waren al snel over eens dat die punctie er moest komen om zekerheid te krijgen. Ik heb dan ook de volgende dag nog even het ziekenhuis gebeld om te vragen of het mogelijk is die punctie gelijk met het gesprek en echo van volgende week te doen. Ik wil dit niet langer uitstellen. Iedere week dat het kindje in me leeft is er 1. En gelukkig is die mogelijkheid er dus ga er vanuit dat er volgende week een gesprek echo en de punctie op het programma staat. Daarna zullen we een hele moeilijke beslissing maken, wel of niet afbreken. Wat er ook gebeurd ik zal een bevalling krijgen en me kindje of levend of overleden in me armen krijgen.