Alweer een afscheid

Met enorme buikpijn ga ik naar mijn afspraak in het Martini ziekenhuis. Dit is de laatste keer dat ik mijn maatschappelijk werkster ga zien. Mijn lichaam is er van slag. Afscheid nemen heb ik altijd al moeilijk gevonden, maar nu ik van Daan afscheid heb moeten nemen is dat vele malen erger geworden. Dit wil ik niet.

Dit is de eerste keer dat ik me fijn voelde bij iemand waar mee ik kon praten over mijn problemen en mijn grote verdriet. Ik heb al zo veel van zulke mensen gezien in het verleden, maar nog nooit iemand echt helemaal in vertrouwen genomen. Tot ik met Daan in het ziekenhuis terecht kwam. En een maatschappelijk werkster toe gewezen kreeg. In eerste instantie was ik ontzettend zenuwachtig, maar toch was het fijn. Ik had er zelf om gevraagd, dan moet je ook wel open en eerlijk zijn. Bij haar kon ik dat ook.

Sinds de geboorte van Daan ben ik ook heel erg veranderd. Ik ben veel opener geworden naar mensen, heb meer vertrouwen. Ik had nooit veel mensen om me heen. Nu is dat anders, de behoefde is groot naar mensen om me heen. Soms vraag ik er dan ook naar. Maar het vragen erom blijft moeilijk voor mij.

We kwamen in zo’n andere wereld door Daan, we hebben zoveel mooie mensen leren kennen. En van vele moet ik dan afscheid gaan nemen. Maar hierdoor kom ik ook weer met nieuwe mooie mensen in contact. Maar nu ik dit schrijf zit ik met een knoop in me maag. Ik wil geen afscheid nemen, niet nu, nooit niet meer. Want afscheid nemen doet pijn, heel pijn in het hart.

Gelukkig kan ik nog wel terecht bij een psycholoog, maar de gesprekken met Lianne ga ik zeker heel erg missen. Wat is ze een mooi mens. Ze heeft me zoveel dingen anders doen inzien. Ik heb ook echt elk gesprek benut, daardoor ben ik ook al veel dingen aan het verwerken. Niet alleen het verhaal van Daan, maar veel meer wat er nog zat uit het verleden. Dat zijn nu dingen die ook allemaal boven komen. Die dingen heb ik toen bij wijze van spreken in een doosje gestopt, en dat doosje is nu uit elkaar geknald. Waardoor ik alles weer netjes 1 voor 1 op orde moet krijgen en niet meer ongeordend in het doosje stoppen, want daar schiet ik niks mee op. Daarom ben ik nu heel erg open en eerlijk in de gesprekken, anders blijf ik hier altijd mee zitten.

Het was weer een fijn gesprek, en heb zeker wat aan mijn laatste gesprek gehad. Ik had liever gehad dat ik haar nog een tijdje kon blijven zien, maar aan de andere kant is het ook wel goed zo. Ik denk dat de psycholoog nu meer voor me kan doen ivm trauma verwerking. Afscheid nemen zonder goed gedag te zeggen gebeurde gelukkig niet. Was blij dat ze me dit keer niet alleen een hand gaf maar even haar armen om me heen sloeg. Dat voelde heel fijn, en dan weer moeten loslaten. Letterlijk loslaten ja. Ze liep nog even met me mee richting de uitgang, zoals ze altijd al deed.

Ik had je al wel bedankt, maar nogmaals bedankt Lianne dat je er voor me was het vertrouwen heb gegeven om te kunnen praten, huilen en lachen met je. Als eerste instantie zou ik zeggen hoop je niet meer te zien, dat zou een goed teken zijn. Maar met pijn in me hart zeg ik dit, omdat het moeilijk is je momenteel los te laten.