Boekenkast van Max: Elke dag Dikkie Dik 365 verhaaltjes
Ontwikkelen door voorlezen
Ik vind het belangrijk dat mijn kind opgroeit met boeken. Omdat dit goed is voor de ontwikkeling van je kindje. Zo leren ze woordjes herkennen, en dus hopelijk ze ook zelf gaan napraten. Herkennen merk ik al wel bij Max, het napraten nog niet echt. Niet vanwege het voorlezen. Maar hij begint wel steeds meer woordjes te zeggen. Hij zegt al een hele tijd “tein” (trein). Sinds kort is daar “koken” bijgekomen, door een programma van babytv. Nu sinds deze week zegt hij ook baby. Waar die dat vandaan heeft, geen idee. Waarschijnlijk van de kinderopvang.
Maar goed ik vind voorlezen dus belangrijk maar ook erg leuk. Dit doe ik eigenlijk elke avond als hij in zijn bedje ligt. Al heeft hij op dit moment er geen geduld voor, waardoor ik hem zelf een boek geef en ik hem iets voorlees. Ook dit gaat steeds minder goed, omdat hij met het boek gaat gooien. Misschien is dit een moment om even een pauze in te lassen met voorlezen als hij in bed ligt. Dat houd niet in dat we niet met boeken bezig zijn. Want we hebben ook nog leuke plaatjes (zoekboeken) waar hij helemaal weg van is.
Dikkie Dik
Ik vind het een mooie boek, met fijn allemaal kleine verhaaltjes. En mooi genoeg voor dit kleine aapje. Het hoeft nu nog geen lang verhaal te zijn. Dus ideaal boek voor de kleintjes om voor te lezen. Iedere dag dat ik een verhaaltje voorlas uit Dikkie Dik liet ik hem na het verhaaltje aaien en gedag zeggen. Het gedag zeggen is hij inmiddels al heel goed in, want zwaaien en dag zeggen doet hij naar iedereen.
Wat vinden jullie van voorlezen aan je kindje (s)
Deze kwam ik tegen bij de Kruidvat in de aanbieding, en heeft hij al gekregen van ons.
Via het werk van mijn partner hebben we straks een Sinterklaas feest, en mochten we dus voor Max iets uitzoeken wat Sinterklaas aan hem kan geven. Gekozen voor deze leuke tractor met muziek.
Ook deze heeft Max al een hele tijd geleden van ons gekregen en vind het leuk om de blokken steeds van elkaar te halen. Erop zetten is nog een hele uitdaging, maar dat gaat ook nog wel komen.
Je zou het hier niet zeggen, maar vandaag genoot hij weer in de speeltuin. Zoals alle keren dat we er zijn. Alleen hij vond de boot waar we even in gingen zitten, geloof niet zo heel leuk. Zijn stokje moest wel overal mee naar toe. En wanneer ik hem afpakte had ik een heel boos en verdrietig mannetje.
En weer een nieuwe dag in de speeltuin, beter hem daar zien te vermaken dan hem thuis moeten vermaken. Ik denk dat we echt een buiten kindje hebben. Hopelijk vind hij dat ook nog leuk als hij ouder is om buiten te zijn. Voor mij is dat ook wel goed, want zelf kwam ik ook maar weinig buiten. Nu met Max kom ik veel meer buiten dan voorheen. Alleen maar voordelen dat hij graag buiten speelt.
We moesten er nu toch echt aan gaan geloven. Max vind de trap nu zo leuk, dat hij steeds naar boven ging klimmen. En het trap hekje is echt mooi op tijd, want ben hem nu steeds van de trap aan het plukken. Max is er niet zo blij mee dat hij niet meer de trap zelf op kan. Maar deze mama wel, nu hoef ik niet meer steeds achter zijn kont aan te lopen omdat ik bang moet zijn dat hij alleen die trap op gaat. Daarnaast vind ik het wel heel knap dat hij de trap al helemaal opklimt, dat doen we dan ook weleens samen al. Als hij naar bed moet dan laat ik hem lekker zelf klimmen, en dat scheelt mij ook weer tilwerk hihi.
Vrijdag ochtend had ik therapie. Mijn eerste gesprek met iemand die ik nog niet kende. Ik was te vroeg, omdat ik gelijk nadat ik Max naar de kinderopvang had gebracht gelijk door ben gegaan. Ik vond het onzin weer even naar huis te gaan en dan weer terug die kant op om naar de trein te gaan. Dus ik besloot nog even door het parkje daar te lopen. En daarna langzaam naar Lentis te gaan. Het was een fijn gesprek, en denk dat het wel klikt met deze vrouw.
Ja we gaan echt zo veel naar de speeltuin, Max krijgt er geen genoeg van. Hij vind het leuker dan thuis spelen. Dus daar haal ik ook het plezier uit dat hij het super naar zijn zin heeft in de speeltuin. En zolang het mooi weer is kunnen we dit gewoon nog wel een tijdje blijven doen.
Max heeft inmiddels de pannen ontdekt. Hij vond het al leuk om steeds de kastdeuren open en dicht te doen. Maar nu ging hij een stapje verder. Volgens mij wordt hij kok, want met pannen spelen is ook een groot succes.
Zaterdag besloten we een keer samen als gezin naar de speeltuin te gaan. Leuk dat nu ook de papa van Max mee ging. Hij vind het zo leuk in de speeltuin, heeft altijd zo,n plezier. Zo kon hij weer niet genoeg krijgen van de glijbaan. En moest papa hem er steeds weer van af laten glijden. Kijk die grote glimlach dan op dat gezichtje. Echt goud waard deze momenten.
Hij wilde ook al heel lang het speelhuisje in waar de glijbaan aan vast zit. Maar ik durfde hem er niet alleen door heen te laten gaan. Bang dat ik niet snel genoeg was aan de andere kant om hem eventueel op te vangen als hij te ver zou gaan. Nu dat zijn papa erbij was, durfde ik hem erin te vertrouwen dat het wel goed zou komen. En wat een lol had hij daar. Heel hard heen en weer kruipen. En van alles ontdekken daar. 
Natuurlijk gingen we weer even naar de speeltuin, daar kan Max zich prima alleen vermaken. En kan ik soms gewoon even rustig op een bankje zitten kijken naar hem. En ja we spelen ook graag samen. Hem lekker van de glijbaan te laten glijden, in de draaimolen al loopt hij er het liefst aan dan dat hij erop zit. En natuurlijk speelt hij graag in de zandbak, om al het zand mee naar huis te nemen. 
Ik doe het veel te weinig, maar ik mag echt wel meer met Max mee eten. Als hij fruit krijgt kan ik dat best zelf ook even als tussendoortje eten. En dat deed ik dus nu braaf met hem mee. Lekker samen een banaan en een peer delen.
Soms worden er ook wel toetjes in huis gehaald voor ons zelf. Max krijgt altijd een toetje na het eten, maar niet dit soort dingen hoor. Maar nu smulde wij even van een toetje. Voor mij hoeft het ook niet elke avond. Mijn partner is het vanuit huis wel gewend elke avond een toetje. Dus hij komt vaker met een toetje aanzetten voor ons dan ik.
Ik ben toch stapje voor stapje mijn droom aan het laten uitkomen. Begonnen met een nieuwe Facebook groep voor ouders van overleden kinderen. Maar ik wil een stap verder gaan dan alle andere groepen die er al zijn hiervoor. Ik wil echt lotgenoten bij elkaar brengen en dan niet alleen online maar in het echt. Ik wil heel graag huiskamerbijeenkomsten gaan organiseren. En heb al een paar mama,s gevonden die ik heb uitgenodigd bij me thuis om elkaar te leren kennen en kijken wat we aan elkaar hebben. Om dit samen te gaan organiseren. Helaas kan ik dit alleen in het Hoge Noorden doen, want kan niet overal heen. En het is ook eerst de bedoeling vanuit mijn eigen huis het te gaan doen.
Heerlijk in contact met je kind te zijn. Zo lief zijn duimpje in zijn mond. En even zijn konijn neerleggen om mama een handje te geven.
We hebben deze week even tijd voor elkaar zonder Max. Dit gebeurd eigenlijk bijna nooit. Maar we brachten Max een nachtje naar opa en oma. En wij gingen die avond eten bij MC Donalds, we hadden even geen inspiratie om iets anders te bedenken om te eten.
De opzet om Max naar opa en oma te brengen was omdat we een avond wandeling wilden maken. En dat deden we. Samen gingen we op pad met de camera. En maakte we wat mooie kiekjes. En genoten van de avond. Dit kunnen we gewoon anders niet doen, omdat het om een tijd is dat Max allang in zijn bed ligt te slapen.
Wat is Winsum eigenlijk ook mooi. Zo geen spijt van dat we hierheen verhuisd zijn.
Even uitgeput op de bank met een ijsje. Lekker afkoelen.
Wat een samenwerking. Max met zijn handen de dingen eten die hij zelf kan pakken. En ondertussen kreeg hij de appelmoes van mij met een lepel.
Elke dag is het weer hetzelfde liedje als hij naar bed gaat, ja ook overdag gaan zijn schoentjes met brace aan. We zijn er al zo aan gewend, dat het nog eens raar gaat worden als het niet meer nodig is. Maar dat duurt nog wel even, want pas met vier jaar mag hij volledig er van af. En dan zien hoe de toekomst gaat met zijn voetjes. Voor nu gaat het goed met zijn voetjes, en dat is het belangrijkste voor nu.
We besloten voor vrijdag een tafel te reserveren in ons favoriete restaurant. Dit was de eerste keer dat Max mee ging. En hij keek zijn ogen uit. We gingen lekker wokken, en ze hebben daar zoveel lekkers te eten. Zelfs Max heeft heerlijk gesmuld van al het lekkers. Echt zijn buikje rond gegeten. Die kan je echt alles voorzetten en dan eet hij het. Af en toe ging zijn bestek en bord naar de grond. En zijn auto die we mee hadden genomen gooide hij ook af en toe op de grond. De meneer die achter hem op de foto te zien is, moest smakelijk erom lachen en was zo vriendelijk zijn auto van de grond te rapen. Ook toen ze vertrokken kreeg Max een aai over zijn bol van de beste man. Nu weten we dat dit best te doen is met hem. Hij heeft zich zo goed gedragen en de tijd goed volgehouden. Thuis gelijk naar bed gebracht en het was te merken dat hij bekaf was.
Ik kocht een zwemband voor Max, want wilde graag met hem naar het buitenbad in Winsum. Dit vond ik ook wel heel spannend, helemaal toen ik op Facebook reacties las over deze zwemband. Maar al snel merkte ik dat het voor iedereen heel persoonlijk is. En daarom besloot ik er gewoon voor te gaan. Helaas geen foto,s van het zwemmen, maar de week na dat ik de band kocht ben ik gaan zwemmen. Ik plaatste een oproepje op mijn Facebook pagina (Mammies Winsum) of er iemand zin had om mee te gaan. En zo zijn er twee andere moeders met hun kindjes mee gegaan. Dit was zo leuk, weinig tijd gehad om te kletsen met de moeders. Maar de kindjes hebben zich zo vreselijk vermaakt. En ook heel even de band uitgetest in het diepere water, Max vond het helemaal prima en het ging ook zeker goed. Wij gaan dus zeker nog eens zwemmen daar.
Lekker klimmen op papa, ik klim de hele dag over alles en iedereen heen. Dus nu moest papa eraan geloven. Want hoe leuk is het als hij zelf op de grond gaat liggen. Daar moet je gebruik van maken.
Kijk eens wat ik kan, lekker klimmen op de tafel. Heb me alleen laten vertellen dat ik niet op de tafel mag zitten… Dat is het volgende wat ik (misschien) wel ga leren. Luisteren naar wat ik niet mag. “Mama was stiekem ook wel trots op het klimmen” 
Elke keer als we naar de speeltuin gaan, is er een nieuw favoriet van Max. Nu was het de glijbaan. En ja ik heb hem paar keer laten glijden. Maar het klimmen erop was toch echt leuker volgens Max. Dit was dan ook gelijk de eerste foto die ik maakte voor de foto challange #mamakijktanders2018 met als thema “Buiten”
Even van de rust genieten hoor als Max even op bed ligt. Ik word zo moe van de warmte dat ik gewoon weinig toe kom aan dingen naast het zorgen en spelen met Max.
Liefde voor jezelf, ja hoe doe je dat. Ooit zette ik deze tattoo om me eraan te herinneren, en toch raakte ik het kwijt. Maar er is ook zoveel gebeurd. Nu ben ik weer heel druk aan het werk om mezelf stukje bij beetje terug te vinden. En daar is een groot deel van “houden van jezelf” voor nodig.
In de avond lekker buiten in de tuin zitten. Toch mis ik het dat we hele avonden buiten konden zitten. We hebben veel last van de muggen dat je gewoon naar binnen gepest word. Maar eventjes buiten zitten s,avonds doen we toch wel. En voor het eerst zagen we hier in Winsum een luchtballon.
“Chaos” het volgende thema van #mamakijktanders2018 Ja het kan nog veel, veel erger. Maar moest ene keuze maken voor een thema en dit kwam er uit. Normaal liggen ook alle blokjes door de kamer heen. En ben elke dag aan het zoeken waar alles weer ligt, onder de bank en kast. Zo ben ik genoeg kwijt, maar ergens moet het in huis liggen.
Project zelf doen, mama. Ik had hem zelf al wel wat happen gegeven, maar iedere keer pikt hij de lepel uit de hand. Dus ik liet hem het zelf maar eens proberen. Nou dit was het resultaat.
Ohhh en wat vond Max het geweldig, dit wist ik al omdat hij het zwembad eerder ook al zo leuk vond. Nu kunnen we met lekker weer in de tuin lekker het zwembad in. Zelfs zijn papa nam een duik. En we hebben de hele middag plezier gehad.