Ik werk sinds deze week volledig volgens een dagindeling die ik zelf heb gemaakt. Ja de maandag heb ik samen ingevuld met hulp van Martinizorg en de rest van de dagen heb ik zelf gedaan. Tijdens mijn opname merkte ik dat dit een fijne houvast is om te doen wat ik moet en wat ik wil doen. Zodat ik wat structuur in mijn leven krijg. Hier staan de huishoudelijke klussen in, maar ook de zorg voor Max en tijd voor mijzelf. En ik heb deze week voldoening gevoeld dat ik elke dag iets in huis heb kunnen doen. We hadden eerder ook wel een schoonmaakrooster, dus dit werkt gewoon wel voor mij. Daarnaast had ik nog wel veel vrije tijd voor mezelf over, alleen ik kom momenteel niet verder dan serie kijken of beetje internetten. Omdat ik me niet kan zetten tot andere dingen. En ik mis vooral sociale contacten. Het lukt me gewoon niet om vrienden te maken of iets te gaan doen waar ik contacten kan leggen. Behalve dan dat ik af en toe naar het Babycafeez gaat. Ik wil dus graag meer, maar weet nog niet de weg hoe.Het is nu echt wel herfst weer en ik moet heel vaak door wind en regen heen lopen om Max te brengen en halen van de kinderdagverblijf. Het lopen vind ik geen probleem, maar dat vieze weer helaas wel. En als ik met de kinderwagen loop kan ik geen paraplu gebruiken, en ook niet als er zoveel wind staat. Maar het is niet anders, dit weer hoort echt bij Nederland.Mijn vrolijke mannetje op de foto zetten, en lekker samen met hem spelen. En ik dacht in het begin dat hij maar veel huilde, nou echt dat ligt gewoon aan mij omdat het een trigger is voor flashbacks. Maar eigenlijk huilt Max bijna nooit. Moet je toch zien wat een heerlijke glimlach.En dan is het natuurlijk heerlijk om een hele collage te maken van al die leuke blikken van mijn binkie, dan krijg je dit dus.Dit was al de tweede keer dat er een vogeltje in de schoorsteen is gevlogen en dus uiteindelijk in ons huis belande. Het was zo mak geworden dat het eerst een tijdje op mijn hand had gezeten, en toen ik naar binnen liep om mijn telefoon te halen en terug kwam zat hij er nog steeds. Na een tijdje zei ik tegen hem en gaf hem een klein klopje “ga maar” en hij vloog weg. Zo kon ik dus wel mooie foto,s van het vogeltje maken. Maar dit moet niet te vaak gebeuren, vogels in de schoorsteen.

Als je kinderen hebt en je brengt ze naar de kinderopvang of naar school, dan geef je ze spullen mee. Zoals ik, Max gaat naar de kinderopvang en dan neem ik een fles mee een knuffeltje en wat kleding in zijn tasje. Nou is het handig om daar naam stickers op te hebben. Zeker voor zijn fles, omdat er misschien wel kindjes zijn die dezelfde flessen gebruiken. Nu zat er al op 1 van zijn flessen een sticker vanwege de opname in Utrecht, maar die begon nu wel los te laten. Tijd voor iets nieuws.

Plaklabels

Via Goedgemerkt.nl heb ik een setje labels thuis ontvangen. Dit wilde ik weleens proberen. De labels kan je zelf met standaard kleuren en plaatjes ontwerpen. Nou voor Max was het duidelijk er moest iets van een auto opkomen te staan. Dus ik maakte via de site groene labels met zijn volledige naam erop en een auto naast zijn naam. Deze plaklabels zijn er in zes verschillende kleurencombinaties, speciaal voor de jongens kleuren en voor meisjes. Al vind ik dat beide kleuren voor jongens en meisjes kunnen. Niet dat je heel snel roze gebruikt voor een jongen, maar waarom geen groen of blauw voor een meisje. Zodra de labels binnen kwamen las ik de instructies. Ze zijn vaatwasser,magnetron en diepvries proof. Zorg wel dat het product waar je ze op plakt schoon droog en vlak is. Let wel op met extreme hitte, zoals hoogste stand vaatwasser of bij steriliseren kan de structuur veranderen en kleur vervagen. De stickers acht uur laten hechten voordat ze in de vaatwasser gaan en liever niet de gemerkte producten tegen elkaar aan zetten. 

Als je deze regels opvolgt moet het goed komen met de stickers die je op je product geplakt hebt. Zijn twee flessen hebben deze vrolijke labels er al op zitten. En heb er nog genoeg om in de toekomst meerdere producten te beplakken ermee.

Strijklabels

Ook kreeg ik een setje met strijklabels, deze zijn wit maar kan je de kleur van de letters bepalen. Maar hier koos ik gewoon simpel zwart voor. En ook weer een plaatje naast zijn naam. Dit keer koos ik een apenkopje. Deze labels kan je gebruiken op textiel, denk aan het extra kleding setje die je meegeeft naar de kinderopvang. Het tasje waar zijn spulletjes in zitten. Al is het niet heel erg nodig aangezien hij een eigen kastje heeft voor zijn tasje. Toch viel het me op dat hij soms boven op de kastjes staat, dus zal ik daar ook een strijklabel op maken. Het tasje is me te duur geweest om hem zomaar kwijt te zijn. En dan is het makkelijk als zijn naam erin staat.

De instrijklabels zijn van katoen/polyester zodat ze niet kriebelen op de huid, als je ze op kleding aan de binnenkant instrijkt. De producten die gelabeld zijn kunnen in de wasmachine en droger als je de instructies goed hebt opgevolgd. De instructies zijn net als de plaklabels bijgevoegd, zodat er niks mis kan gaan. En er is ook een stukje bakpapier bij geleverd die je gebruikt tijdens het instrijken van de labels. Deze heb ik zelf nog niet gebruikt, maar ga er vanuit dat ze prima werken.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Ym5OhDXmScU?feature=oembed&w=500&h=375]

Deze week was ik niet helemaal lekker. Ik had telkens hoestbuien, daar begon het ook mee. In de avond een enorme hoestbui die niet meer zo makkelijk stopte. En zo erg was dat ik alles uitspuugde. Hierdoor sliep ik ook een paar nachten slecht. Omdat die hoestbuien steeds maar terug kwamen. Ik voelde me een beetje grieperig ook, steeds maar aan het zweten en dan soms heel koud. Maar koorts had ik niet. Heb maar wat meer rust genomen. Terwijl het eigenlijk de eerste week moest zijn met mijn dagindeling die ik heb gemaakt. Een dagindeling, waar in staat alle huishoudelijke taken. Maar ook alles in de zorg voor Max en mijn vrije tijd. Dit werkt voor mij gewoon voor nu, om mee te doen en dag structuur te krijgen. Maar omdat ik me dus niet lekker voelde heb ik me alleen maandag eraan gehouden. Deze week een nieuwe poging, voel me gelukkig nu een stuk beter. Nog wel een kriebelende keel en wat snotterig. Maar heb denk voor nu even genoeg rust kunnen pakken om het deze week wel te gaan doen mijn volledige dagindeling te volgen.Ik dacht dat het een gekke combinatie was thee met fruit, maar op instagram las ik al dat het dus niet zo is. Dat meerdere dit doen. Nou voor mij was dit dus de eerste keer. Had gewoon trek naast mijn thee, en besloot toen fruit erbij te nemen.We waren gezellig even aan het spelen op het kleed. Sinds een tijdje leg ik hem niet meer in de box, omdat hij daar voor nu te weinig ruimte heeft met zijn brace om. En hij wil steeds draaien, en daar heeft hij op de grond meer ruimte voor. Straks als hij kan zitten en de brace niet meer steeds om hoeft kan hij wel weer in de box spelen. Voor nu is dit een prima oplossing.Lekker peer voor mijn mannetje gemaakt, omdat het steeds goed op gaat de hapjes dacht ik schotel hem een hele peer voor. En maar zien wat hij op wilt eten.En toen merkte ik al snel dat hij dit keer niet zoveel zin had in eten. Dus bleef ik met veel peer over. De rest heb ik dan maar ingevroren voor een andere keer. Ja kinderen blijven onvoorspelbaar, maar dat hoort er nou eenmaal bij.Nou de tv is wel heel spannend volgens Max, de tv kan ook eigenlijk niet aanstaan als hij een fles krijgt, Hij is snel afgeleid. Maar moet je zien hoe hij naar de tv kijkt. Dit doen we echt niet zo vaak dat hij naar de tv kan kijken. Heel soms laat ik hem leuke filmpjes zien, zoals Bumba en Pepa pig. Maar teveel tv daar vind ik hem echt nog te jong voor. Maar soms ontkom je er niet aan, als jezelf even iets wilt zien en hij ook wakker is zoals hier op deze foto.Mama zegt mmmmm en je krijgt zo,n geweldige glimlach terug. Dit is echt goud waard. Lekker smikkelen en lachen op je halve verjaardag.

Precies vandaag is Max een half jaar oud. Hiep hiep hoera, wat een mooie mijlpaal hebben we bereikt. En dan te bedenken dat ik in het begin zo bang was hem kwijt te raken, dat hij de vier maanden niet zou halen. En nu is het al een hele knul. Hij is enorm gegroeid en het is zo,n heerlijk vrolijk kind. Het begint al lekker hapjes te eten, het wordt dus nu een beetje tijd om zijn flessen te gaan afbouwen. Maar weet nog niet precies hoe. Wel hebben we de laatste fles een uur vervroegd al en dat gaat prima. Moet hem nog steeds zelf om 7.00 wakker maken. Maar hij vind het echt niet leuk om s,avonds wakker gemaakt te worden voor zijn fles. Maar durf hem er niet zomaar af te gooien, bang dat hij dan toch weer in de nacht komt.

Een hoop verandering

Eindelijk hebben we een ritme en hebben we door hoe het werkt met Max, gaat alles weer veranderen. Ja dit blijf je houden met een kind die aan het ontwikkelen is. Niets mis mee, maar wel weer wennen aan nieuwe gewoontes. Want hij is nu nieuwe smaken aan het leren kennen. En rond zeven maanden hoort hij ongeveer al op drie flessen te staan, en hij krijgt nu nog steeds vijf flessen. Hoe gaan we dat doen het afbouwen van flessen en het opbouwen met hapjes. Ook wil ik gaan proberen het op de raply methode te gaan doen. Tot nu toe krijgt hij het gepureerd om de smaken te leren kennen. En omdat ik het nog niet helemaal aandurf. Er wordt aangeraden het te bespreken met de kinderarts als je kindje te vroeg geboren is. Maar wie weet ga ik van de week wel eens beginnen met banaan uit zijn vuistje te laten eten. Aan de verandering dat zijn laatste fles een uur vervroegd is, dat vind ik al heel prettig. Zo kan ik zelf ook daarna lekker gaan slapen. Want moet nog altijd aan de ochtenden wennen dat om 6.30 mijn wekker gaat. Maar het gaat prima, het is helemaal super als je hem wakker maakt en gelijk een grote glimlach krijgt van hem. En de laatste week wil hij vrij snel na zijn eerste fles weer naar bed. En als ik echt heel moe ben, dan kruip ik er ook vaak nog eventjes in.

Een half jaar oud

We hebben elkaar al aardig leren kennen in dat half jaar. In het begin ging dat best wel troef, je moet elkaar leren kennen. Maar voor mij was het dichtbij halen van Max best een probleem. Nu kan ik zo onwijs van hem genieten, dat het geen probleem is hem dichtbij me te hebben. Ik ben ook niet meer zo vreselijk bang hem te verliezen. Dat scheelt een hele hoop. Een half jaar gaat snel en we hebben best veel meegemaakt in dat halve jaar. Het enige wat ik vreselijk vind is dat ik me echt een slechte moeder voelde in het begin, en soms nog wel. Dan komt de twijfel terug of ik het wel goed doe. En dan voel ik me gewoon een slechte moeder. Van de week nog, toen sliep hij zo lekker. Maar hij bleef maar slapen. Ineens kwam er onwijze twijfels in mij op. Slaapt hij niet teveel, hij hoort nu toch tussen door 90 minuten wakker te zijn. Doe ik wel genoeg met hem, of breng ik hem meteen naar bed wanneer ik denk dat hij moe is. De tranen kwamen bij mij naar boven en ik moest en zou Bert even bellen. Hij was zaterdag aan het overwerken en ik wist het gewoon even niet meer. Meneer heeft gewoon drie uur geslapen en dat is natuurlijk gewoon prima. En ja ik geef hem aandacht, we spelen lekker samen, s,avonds lees ik hem voor, ik zing voor hem. Dus wat was nu het probleem. Gewoon ik wist het even niet meer…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ascaK-Bm5ZM?feature=oembed&w=500&h=281]

Op naar zijn verjaardag toe.

Terugkijkend op zes weken opnamen op de MBU (moeder kind unit) vanwege mijn postpartum depressie. Zes tot acht weken zeiden ze tijdens mijn intake gesprek, en ik dacht alleen maar wat enorm kort. Terwijl ik in mijn omgeving hoorde wat lang zo,n opname. En ik merkte ook al snel aan de andere moeders die er zaten, dat ze het liefste naar huis wilde. Ja dat snapte ik wel, ik zat ook liever thuis. Maar daar voelde ik me veilig, en boven alles, Max was veilig daar. Als het met mij slecht zou gaan dan was er altijd wel iemand in de buurt die het kon overnemen. Dus ik had echt zoiets van laat mij hier maar even zitten. Voor mijn partner was het ook even goed om rust te krijgen van alle stress. Want die moest niet alleen zorg dragen voor Max, maar mij ook opvangen. En dat breekt op, naast ook nog een volledige baan. 

Wennen

Maar de eerste paar dagen moest ik echt wel heel erg wennen. Ik kan me nog goed herinneren, de eerste dag. Ik had een noteboek bij me en ging even buiten zitten. Ik dacht alleen maar even van me afschrijven. Maar er kwam een andere moeder naast me zitten, terwijl ik half huilend daar zat trok ik niet dat ze met haar telefoon aan het spelen was. De geluidjes irriteerde me op dat moment enorm. Ik deed mijn noteboek dicht en stond op, waarop ze vroeg of het wel ging. “Nee” zei ik, “maar laat me maar even” en ik liep weg. Ik ben iemand die heel erg moet wennen aan andere mensen om mij heen. Hoeveel behoefde ik er ook aan heb, maar die eerste begin ik kan het gewoon niet. Die klik vinden, contact maken. En ja dat heb ik zeker later wel gehoord, toen dit beter werd. Toen ik wel uit mijn schulp kwam. Ja ik heb altijd even nodig. En nu mis ik al die mensen om mij heen. Nee hoef echt niet steeds mensen om mij heen te hebben. Maar daar kon ik mij terug trekken als het nodig was, en wilde ik mensen om me heen kon dat ook. Daarom moet ik thuis nog enorm wennen, en ook de dagstructuur mis ik thuis heel erg.

Dagstructuur

Daar hadden we elke week dezelfde therapieën op dezelfde dagen en tijden. Er zat gewoon structuur in de dag, behalve in Max in het begin nog niet. Omdat hij de fles kreeg wanneer hij erom vroeg. Maar daar kwam ook steeds meer verandering in. En ging hij op vaste tijden zijn flessen krijgen. Dit bracht voor mij nog meer rust mee, en voor Max is het ook prima te doen. Hij heeft er wel de leeftijd voor om vaste tijden aan te houden. Nog altijd wel om de vier uur zijn flessen, dat kreeg hij toen ook. Alleen de tijden waren steeds anders. Ik merkte ook dat zo,n dagindeling wel goed voor me was. En na een aantal weken van weinig slapen en overdag weinig rust, hielpen ze me met nog wat meer structuur. Om echt naast de therapieën even een dagindeling te maken. Maar er rust ingepland werd. Even werkte dit, maar het rusten werkte gewoon niet. Een reden ervan was dat ik zo onrustig werd ervan om Max los te laten terwijl ik gewoon op de afdeling was. Dat ik steeds de kindjes, en vooral de mijne hoorde huilen als dit voorkwam. (ik sliep naast de kamer waar Max sliep) Maar je kindje hoor je uit duizenden, in het begin was het soms puzzelen hoor wie er nu huilde. Maar later wist je elk huiltje van de kindjes te herkennen.

Loslaten en hulp vragen

Dit waren de twee punten die het meest moeilijk waren. Het liefst deed ik alles zelf. Het begon er al mee, dat ik wist dat de nacht voor hun was. Dit hield in dat als jezelf naar bed wilde om 22.00 of zo, dan droeg je de zorg over aan de verpleegkundigen. Vanaf dat moment laat je je kind volledig los aan hun. Zij zorgen de hele nacht ervoor. Om 7.30 ging mijn wekker, want om 8.00 moesten we als groep ontbijten. Vaak hoopte ik dan dat hij de fles nog niet had gehad, want ik merkte op dat als hun s,morgens de fles deden en hij was nog in de woonkamer dat hij daar lag in zijn slaapzak. Hier kon ik zo niet tegen, dat ik gewoon wilde dat hij voor zijn fles gewassen werd en aangekleed. Daarom wilde ik het liefst s,morgens zelf doen. Maar in het begin had ik daar weinig erg in, omdat hij dan al zo vroeg was geweest dat hij al weer in bed lag. Toen was het een ander verhaal. Dus een tijdje later ging ik hem gewoon voor het ontbijt wakker maken, wat de verpleegkundige soms ook niet waardeerde. Omdat ik hem echt wakker maakte en eigenlijk gewoon tijdens het ontbijt zijn fles deed. En wanneer het dus even teveel was moest iemand het overnemen, ja tijdens het ontbijt. Dit was natuurlijk geen probleem als hij uit zichzelf kwam. Maar dit had echt te maken dat ik sommige dingen gewoon niet kon loslaten. En ja dan het hulp vragen. Daar blijf ik echt slecht in, ik vind dat ik gewoon alles zelf moet kunnen. En dat hoeft natuurlijk helemaal niet. De eerste keer dat ik echt hulp vroeg, werd me ook gezegd “ik heb liever dat je het nu zelf doet” wel een hele uitleg erbij, maar dat hoorde ik al niet meer want ik voelde mij al afgewezen. Daarna werd hulp vragen een nog groter ding. En deed ik het dus niet meer. Tot er op gemerkt werd dat ik wel heel erg op mijn tenen aan het lopen ben, werd er steeds gevraagd zullen we er even bij blijven als je hem gaat verschonen, of als je de fles doet. Waarop ik zei, “ja mag wel” Eigenlijk mocht ik dit ook niet alleen. Maar ik vroeg er nooit naar. Tot ik merkte dat het me af en toe echt teveel werd en er niemand bij me zat. Dan ga ik door en stop niet om even hulp te vragen. Vanaf dat moment ben ik gaan vragen als ik echt heel moe was, dat er even iemand bij kwam zitten. Zodat ik makkelijker aankon geven of iemand het moest overnemen. 

Nu thuis is het hulp vragen nog steeds een probleem, het loslaten was al geen probleem bij mijn partner. Maar dit kan ik nu ook makkelijker bij anderen. Geen probleem als hij naar opa en oma gaat, en ook geen probleem als hij naar de kinderdagopvang gaat. Maar hulp vragen, mag ik nog altijd beter gaan doen.

Wat heeft het mij gebracht

Ik ben veel rustiger geworden, in mijn hoofd maar ook zeker naar Max toe. Ik heb niet meer dat ik het vreselijk vind hem de fles te geven. Ik heb niet meer dat als ik hem de fles geef, dat hij hem snel moet leeg drinken want ik moet nog dit, ik moet nog dat…. Dit had ik altijd maar in mijn hoofd. Nu niet meer, het is nu echt een momentje voor ons samen. Zelfs even een rustmomentje voor mij. Heerlijk even genieten van hem. Ook ben ik rustiger naar hem toe in mijn handelingen, heel soms als het echt even niet goed gaat met mij kan ik nog weleens te snel voor hem zijn even prikkelbaar reageren op hem of wat minder aandacht/spelen met hem. Maar die momenten zijn zo weinig geworden na de opname. Hierdoor is het genieten volop de voorgrond komen te staan. En me niet meer zo vasthouden aan wat ik allemaal nog moet als ik met hem bezig ben.

Ik ben dus heel blij dat ik heel hard heb geroepen dat ik opgenomen wilde worden. En nu achteraf die zes weken waren genoeg, want ze zeiden steeds ook hoe langer je van thuis wegblijft hoe moeilijker het weer wordt om terug thuis te komen. En nu drie weken later, ben ik nog aan het wennen. Dus ja het was goed zo.

Weer een week voorbij, deze week was best wel even pittig voor mij. Ik moet nog steeds wennen thuis, al vind ik het fijn echt weer thuis te zijn hoor. Maar mis wel de mensen om mij heen, heel erg. En nu moest ik echt volledig alles alleen doen met Max. Geen probleem, ben niet voor niets zijn moeder. Maar geen enkele moeder kan alles alleen. Maar het ging gelukkig prima, want natuurlijk ben ik nog steeds bang dat het soms niet goed gaat naar Max toe. En ik wil die moeder niet zijn. Maar het gaat thuis zo goed.Dit is het voordeel van vroeg op pad zijn, dat je zulke mooie luchten ziet. Ik was onderweg naar de kinderdagverblijf voor Max. Inmiddels heb ik de tijden veranderd. Dus niet meer zo vroeg op pad zodat hij om 8.00 daar is. Nu pas om 11.00 hem daar afgeven, en dan om 18.00 ophalen. Dit is makkelijker met zijn slaapjes. Daar moeten we beide nog even aan wennen, want hij slaapt erg weinig vroeg in de avond en op de opvang.Ik heb maandag hapjes staan maken voor Max. Lekkere verse worteltjes en boontjes gemaakt. En zo kon dit mooi in de vriezer, en elke dag een ijsblokje eruit halen om hem te geven. De volgende keer weer iets anders proberen. Dit vind hij erg lekker en is zo leuk om hem zo lekker te zien eten. Het liefst helpt hij met zijn lepel zelf vasthouden en naar zijn mond doen. Maar soms niet zo handig omdat hij hem niet meer loslaat. Maar te schattig dat hij snapt hoe het werkt.Mijn lekkere ontbijtje, ben weer helemaal weg van iets van yoghurt met cruesli en fruit. Ik weet dat dit niet de meest gezonde ontbijt granen is. Maar is wel weer een begin, naar iets meer gezond dan brood eten.We moest weer even naar het ziekenhuis, nou even. Het liep nogal uit. Dus hebben daar heel lang moeten wachten voor nog geen 5 minuten binnen bij de arts. Dit was echt niet leuk. Max was helemaal oververmoeid. Hij gaat dan ook echt niet slapen daar in de wagen. Maar gelukkig in de bus terug viel hij wel even in slaap. Het gaat goed met zijn voeten. Over 6 weken terug komen, en gaat het nog goed mogen we gaan afbouwen met zijn schoenen. Dus dat betekend met alleen als hij gaat slapen aan hebben. Dus dat hoop ik echt over 6 weken dat het mag.Vrijdag hadden we een bruiloft, onze buren trouwde in de avond voor de kerk en daar waren wij voor uitgenodigd. En daarna was er feest en mochten wij ook bij zijn. Ik heb de halve avond lekker staan dansen. Eigenlijk kende we eerst niemand. Toen bleek dat de halve straat zowat er was. En hebben we dus een aantal buren ontmoet. Omdat hun ook alle andere mensen niet kende hebben we de hele avond bij elkaar gezeten enz… Maar praten om kennis te maken lukte niet want de muziek was te hard. Maar heb me super vermaakt. We lagen pas rond 1.00 in bed. Gelukkig was Max lekker logeren bij opa en oma.Zondag was het toch echt heerlijk weer, het leek wel zomer. We zijn lekker als gezinnetje naar het Stadspark geweest. Lekker wezen wandelen, en ze hebben daar ook een kinderboerderij dus even bij de diertjes wezen kijken. Maar Max was zo moe omdat hij zijn hele slaapje had gemist, was hij daar in slaap gevallen. Thuis waren we dan ook allemaal afgemat. Max ging na zijn fles heerlijk naar bed en heeft best goed geslapen, wat ik even niet had verwacht. In de avond even een hapje wortel gegeven en samen met hem onder de douche geweest. Daarna was het tijd voor zijn fles. En daarna boekje voor gelezen en bed tijd. Zo hadden wij een rustige tv avondje. We hebben dus een erg leuke dag gehad.

Nog heel even en dan is Max gewoon een half jaar oud, wat is het snel gegaan. En wat is het toch een bink van een jongen. Soms krijg ik te horen wat ik hem te eten geef, omdat hij echt enorm groeit. Nou voorheen alleen zijn flessen melk. We zijn nog maar net begonnen met hapjes voeren, dus daar ligt het niet aan.

Trotse moeder

Ik ben best een beetje trots op mijzelf als moeder. De afgelopen week was een week waarin ik alle zorg helemaal alleen moest doen voor Max. En aangezien ik nog altijd aan het wennen thuis ben na een opname was dit best zwaar. Mijn wekker gaat om 06.30 af en kan pas rond 23.15- 23.30 naar bed. Dit is namelijk een week waarin mijn partner middagdienst heeft. S,morgens dus wat uit slaapt en pas om 23.30 thuis van zijn werk. Dan gaat Max wel om de dag naar de opvang, maar ook dat is best pittig om hem steeds te brengen en halen. Omdat dit 20 minuten heen en 20 minuten terug lopen is. Het vergt dus ook erg veel tijd. En dit is de week dat in de avond wel martinizorg komt om te kijken of alles goed gaat in de zorg naar Max toe. Nu Max ook nog erg aan het wennen is op de opvang, slaapt hij minder en is hij dus echt wel wat huileriger dan normaal. En ben zo blij dat ik rustig ben gebleven hoe moe ik ook was. De laatste ochtend was het wel even te vermoeiend en op zo,n moment voel ik mij geen leuke moeder. Dan ben ik net even iets te snel voor Max met mijn handelingen, merk ik dat ik minder zin heb om met hem te spelen. Maar gelukkig is dit zoveel minder dan voor de opname.

Avond ritueel 

We hebben echt een Avond ritueel sinds een tijdje, en daar hebben we sinds deze week iets nieuws aan toegevoegd. We beginnen om 18.30 met een hapje eten, ja we zijn begonnen met groente hapjes en die gaan er wel in. De banaan was nog geen succes, maar de wortel en de boontjes doen het goed bij Max. Dan krijgt hij om 19.00 zijn avond fles. Meestal mag hij dan nog even spelen. Maar aangezien hij de laatste tijd middag, vroeg in de avond slecht slaapt. Gaan we na zijn fles vaak al naar boven om zijn pyjama aan te doen. En dan als hij niet te moe is, lees ik hem een boekje voor. Na het boekje lezen, gaat hij naar bed. Ik doe hem in zijn slaapzak, geef hem zijn konijntje en draai hem op zijn buik. Geef hem een aai en een kus op zijn hoofdje en zijn lakentje trek ik over hem heen. Dan zeg ik dat ik de gordijnen dicht doe, zijn sterrenlampje aan doen en zijn muziekwolkje. Dan zeg ik dat het bed tijd is en geef hem nog een laatste kus met slaap lekker erbij te zeggen. Dan gaat het licht uit en zijn kamerdeur dicht. En zo blijft hij lekker slapen tot ik hem wakker maak voor zijn laatste fles om 23.00 en dan gaan we de nacht in.

Hebben jullie moeders ook een avond ritueel voor jullie kindjes?

Zo bijzonder het boek “het sprookje van de dood” en ben dan ook heel benieuwd naar de film. Dit boek heeft me nog dichterbij Daan gebracht en beseft dat hij “thuis” is in een wereld waar wij allemaal vandaan komen. Waar geen pijn en geen verdriet is.

Deze tekst schreef ik op mijn Facebook, terwijl ik dit postte bedacht ik mij ineens dat ik nooit over dit boekje heb geschreven op mijn blog. En dat het nu weleens tijd werd om hierover te vertellen. Het boek “Het sprookje van de dood” heb ik al een tijdje in mijn bezit en heeft me zoveel gebracht. Ik weet dat Daan daar in die andere wereld het goed heeft, dat hij wilt dat ik hier blijf genieten. Natuurlijk niet zonder hem te vergeten, maar hij laat het me in alles weten dat het goed is. Hij was hier met een reden, en helaas was het van korte duur. Maar de reden veranderd mijn hele leven en dat is zoveel waard. Toen ik hoorde over dit boek, moest ik het gewoon kopen. Het trok me enorm aan, en begon te lezen. Maar heel voorzichtig, ik wilde hem niet in 1 keer uitlezen. Alleen dat was wel heel moeilijk, het is echt een boekje dat je in 1 ruk uit leest. Maar ik vond het zo zonde, dus ik deed het langzaamaan. Nu weet ik dat het geen probleem was geweest als ik hem gelijk uit had gelezen, want dit is een boekje die je gewoon vaker moet lezen. Dat je steeds weer nieuwe dingen ontdekt, en steeds meer van jezelf gaat leren.

Ik ben niet bang voor de dood, helemaal niet nu Daan daar is. Deze wereld trekt me al mijn hele leven, maar ik weet het pas een paar jaar echt wat ik altijd steeds maar voel. Er is iets wat terug naar “huis” wilt. Maar ook houd iets me tegen erheen te gaan. Want anders was ik nu niet meer hier op aarde geweest. Ik wil volledig gaan genieten hier op aarde, er alles uit halen wat er eruit te halen valt. En mijn doel op aarde te vervullen. Want iedereen die hier komt als zieltje in een lichaam heeft een doel, alleen weten we dat niet meer te herinneren. “Het sprookje van de dood” zorgt ervoor dat je gaat nadenken en gaat voelen waar je eigenlijk vandaan komt. Ik wist het al eerder wat mijn doel hier in het leven is, alleen eerst moet ik mijzelf nu helpen voor ik mijn doel kan gaan vervullen.

Ze zijn op dit moment bezig met de verfilming van het boek en ik kan niet wachten tot hij er is. Dit moet ik gewoon zien.

Ken jij het gevoel dat je ergens naar toe getrokken word? Misschien besef je het nog niet, maar ik weet zeker dat als je hiermee bezig zal zijn je meer en meer zal herinneren waar je vandaan komt en wat je hier op aarde doet.

Elk zieltje komt en gaat weer, dus niets om bang voor te zijn. Je kan namelijk er ook weer voor kiezen als zieltje om nog eens naar aarde te komen maar dan in een ander lichaam en andere rol.

Inmiddels weer vol op thuis aan het genieten van mijn gezin. Moet nog altijd wel wennen thuis en mis de mensen in het ziekenhuis wel. Het is namelijk raar na zes weken opname weer veel alleen te zijn. En dat mis ik dus het meeste mensen om mij heen. Dat is ook wel wat ik nodig heb, mis vooral gewoon een vriendin in de buurt. Hopelijk komt dat nog eens hier, dat zou wel erg leuk zijn. Maar goed ik geniet dus wel weer heel erg van mijn gezin en het thuis zijn. Nu hopelijk ook nog wat meer gaan slapen, dan red ik de zorg ook nog beter voor Max. Max die slaapt wel prima de nachten, dus dat is niet de reden van mijn slaapgebrek.Nog altijd proberen we Max banaan te laten eten, maar nog altijd heeft hij vrij weinig interesse erin. Iets anders proberen dan, maar waar begin je dan mee?We hadden even zin in iets lekker te eten, dus we gingen wat eten halen. Ik at heerlijk spareribs en mijn man had een mix grill schotel besteld.Ik maakte foto,s voor mijn blog voor Vingino, en ik vind hem zo lief deze foto. Dat ik hem nogmaals deel. Het is nog iets te groot de kleding, maar kan het toch wel hebben. Is ook voor de winter dus geen probleem iets te groot nu.Wat een weer, en ik moest heel veel lopen. Want s,morgens moest ik Max naar de opvang brengen. 20 minuten in de regen lopen, niet leuk. Toen moest ik door naar de dokter in de regen. En daarna nog terug naar huis. Gelukkig was het toen wel droog, maar ik niet meer. Later moest ik nog de stad in, dus weer een stuk naar het station lopen. Ik loop wat af sinds we hier wonen en een kleine hebben. Na mijn afspraak in de stad terug gelijk Max ophalen van de opvang. Terug naar huis lopen hoefde gelukkig niet meer, want mijn man kwam ons halen. Was namelijk echt wel gesloopt na deze dag.Max moet ergens zijn speelgoed in kwijt dus mijn man bestelde deze kist. Alleen hadden we hem groter verwacht. Maar hij is echt wel vet leuk. Wie weet in de toekomst een nog grotere kist erbij. Maar voor nu is dit prima.Van het weekend hebben we voor het eerst de openhaard aangezet, wel heel gezellig maar helaas voelde we geen warmte ervan. Maar zo leuk dat we dit nu thuis kunnen doen. Voorheen deden we dit altijd als we op vakantie waren op Center parcs. Nu dus ook thuis er van kunnen genieten.

Waar begonnen jullie mee om je kindje te voeren naast de fles?

Als ik mij bedenk dat dit de maand is waarin hij een half jaar oud wordt, denk ik echt waar is de tijd gebleven. En dan ben ik zo blij dat ik nu veel meer kan genieten dan in het begin van het moederschap. Wat wordt dat jochie van mij leuk, leuk om naar te kijken als hij speelt in de box. Leuk hoe hij luistert naar zijn eigen naam. Leuk hoe hij steeds weer nieuwe geluidjes ontdekt om te maken. Leuk hoe hij zo snel nieuwe dingen leert. En leuk dat hij het zo goed doet op de kinderdagverblijf.

Kids 2b

Ja Max gaat nu sinds we volledig thuis zijn na de opname naar de kinderdagverblijf. Hij zit in de groep van de rode kabouters, en hoor alleen maar goede berichten. Dat hij zo lekker aan het lachen is, dat hij wel even moest wennen met slapen. Maar het zo,n leuk kereltje is. Nou dat weet ik, het is mijn heerlijke leuke kereltje. Wat zag ik er eerst tegenop, juist omdat hij drie volledige dagen erheen gaat. Maar tot nu toe ben ik best druk geweest op de dagen dat hij er was, dus was het wel welkom dat hij daar was. Ik mag altijd even bellen om te vragen of het goed gaat met hem daar. En de eerste dag heb ik daar ook wel aan toegegeven even te bellen. Heb pas 1 volledige dag thuis gezeten terwijl hij op de kinderdagverblijf zat. Toen had ik wel even van, hmm en nu. Nu mag ik mijn rust nemen, en kan ik hem niet vinden omdat ik het toch best een raar idee vond ik thuis en hij er niet te zijn. Dus dat is wel heel erg wennen voor mij. Maar wel nodig, omdat ik zo slecht slaap en ik bang ben weer in hetzelfde cirkeltje terecht te komen als voor de opname. Dat wil ik echt voorkomen, daarom is het goed dat ik af en toe mijn handen vrij van hem heb. Ook hij moet wennen aan een nieuw ritme, of liever gezegd nieuwe prikkels. Ik dacht eerst aan doorkomende tandjes, omdat hij al de hele week elke avond niet te genieten is. Steeds maar huilen, minder slapen. Maar ik weet het niet met de tandjes, misschien is het toch wennen dat hij naar de kinderdagverblijf gaat. Het zal wel een fase zijn waar we even doorheen moeten. En het gaat prima nu de zorg ook als hij zo,n huilbui heeft. Maar ik blijf nog wel soms bang dat ik het een keer even niet aankan. Maar daar heb ik dan mijn hulplijnen voor en dat voelt wel fijn dat ik het dan niet alleen hoef te doen.

Hij heeft zijn eigen rugtasje voor zijn spulletjes in te doen.

En ze werken daar met boekjes om even wat in te schrijven. Het gaat erom dat hun dingen schrijven over de dag. Zo leuk om te lezen na een dagje dat hij weg is geweest. Heb er zelf een leuke doodle in getekend.