Het is al lekker herfst weer, wind regen en kou. Dit zijn de dingen die ik niet fijn vind aan de herfst. Maar de herfst heeft ook weer iets heel moois, kijk maar naar de kleuren in de natuur. Het is echt prachtig. Helaas wordt het kouder en kouder, want na de herfst komt de winter. Dus wat gaan we doen, ons warmer aankleden. En wat kwam het goed uit dat ik werd benaderd om van het merk Vingino iets uit te mogen zoeken. Want ik wilde al een winterjas voor hem gaan kopen, gelukkig had ik daar nog niet de tijd voor gevonden tijdens de opname. Dus dit was zeker welkom. 

Daar zat ik dan aan tafel in de woonkamer van de MBU waar ik opgenomen was. Mijn laptop ging aan en mijn zoektocht begon op de site van Vingino. Wat een mooi merk, met echt onwijs gave jongens kleding. Helemaal blij dat ik daar iets van mocht bestellen. Het was blijkbaar te zien dat ik daar zat te glunderen naar mijn laptop terwijl ik scrolde tussen al het moois. Want er werd me gevraagd door de verpleegkundige wat ik aan het doen was. En toen ik vertelde dat ik iets moois mocht uitzoeken voor mijn zoon, werd er heel verbaasd en enthousiast gereageerd. “Wat een mooi merk mag je uitzoeken” Ja ik kende het zelf nog niet voordat ik op de site terecht kwam. Aan alle kanten kreeg ik te horen dat ik een bofkont ben en dat ik echt mooie dingen had uitgekozen. Want ja ik was snel tevreden met wat ik uitkoos. Een mooie winterjas voor Max, een gave vest en een broek passend erbij.

Ze hebben echt veel leuks voor deze mini man (oke zo mini is hij niet meer)

Het is allemaal wel wat groot op dit moment, dus let daar niet teveel op met de foto,s. Maar heb expres een maat groter besteld, want die jongen van mij groeit als kool. Dus past hij het wel van de winter prima. Kijk je mee hoe stoer hij is met zijn nieuwe outfit.

VEST OLOF MINI  €44,99
Dit lange capuchonvest met mooie details is perfect voor een winterse outfit. De sierbies en de felle badge op de heup geven ‘m een sportieve twist en door de ruime capuchon en het langere achterpand is hij extra warm. Combineer ‘m met een jeans en die tien voor stijl is binnen.

JAS TIAS MINI  €69,99
Jouw kleine man komt de winter lekker warm door in dit comfortabele jack van stevige synthetische stof. Door de lichtgewicht wattering in combinatie met de zachte teddyvoering is het heerlijk warm, en de elastische boorden en zoom beschermen tegen de wind. De contrasterende rits geeft dit winterse model wat extra kleur.

Dit stuk is geschreven tijdens mijn opname, en dit gevoel is zeker al een heel stuk minder geworden. 
Anders was ik ook nu niet thuis geweest.

Het zijn gewoon wat gedachten die ik op papier heb gezet tijdens de schrijfgroep tijdens mijn opname op de MBU. Deze therapie voelde zo goed voor mij, omdat schrijven altijd fijn is. Helemaal als je bepaalde dingen van je af kan schrijven. Zo ook dit, en dat houd in dat je hierdoor meer overzicht hebt wat er in je omgaat. En het dus ook kan veranderen. Daar ben ik natuurlijk mee bezig geweest. En daarom weet ik nu ook dat Max eigenlijk wel genoeg krijgt van mij. Ja ook de veiligheid en vertrouwen er te zijn hier in ons gezin. Ik ben echt dankbaar voor de opname die ik heb mogen krijgen. Want voel me zo veel anders in de zorg naar Max toe. En daar doe ik het allemaal voor.Wat is goed genoeg voor mijn Max. Het liefst wil ik alles zelf doen. Maar dit kan ik niet (geen enkele mama kan dat) Ik merk nu ook dat ik vaker momenten heb dat ik me vrolijker voel met Max, dan zonder hem. Dus hoe maak ik die balans dat ik in de zorg niet teveel doe zodat ik geen tijd en rust voor mijzelf heb. Ik wil me namelijk altijd zo voelen met Max maar ook dit voelen zonder hem. Alleen dan val ik vaak in een gat, omdat ik te moe ben om alles aan te kunnen. Dus wat is nu goed en wat is nu fout. Of moet ik het niet zo zwart-wit zien. Is er nog een tussenweg. Voor nu voel ik mij eigenlijk nooit genoeg voor Max. Ja hij krijgt zijn fles een schone luier en aandacht en liefde. Ergens voel ik dat er iets mist en dat ik hem niet genoeg geef. Wat heeft hij nog meer nodig. Veiligheid en vertrouwen. Maar hoe kan ik hem dat geven als ik mijzelf dat niet kan geven. Steeds weer die strijd in mijn hoofd. Ik ben het zat en moe.

Vorige week kwam er geen “take a look at my life” online omdat ik te druk was dat ik er niet aan toe kwam. Maar nu ik volledig weer thuis ben en geen therapieën meer volg naast de zorg van Max heb ik toch weer iets meer tijd om aan mijn blog te werken. Daar ga ik dan ook weer zeker van genieten, dat ik wat meer kan schrijven hier. Ik heb dus nu voor jullie twee weken met foto,s. Ook zal ik nu weer meer foto,s gaan maken van mijn leven, want kom weer vaker ergens anders dan alleen binnen op de afdeling waar ik verbleef. En vaak mijn telefoon gebruikte ik niet daar binnen. 

Eindelijk mocht ik voor het eerst alleen met Max op pad, en daar maakte ik gelijk goed gebruik van. Lekker naar het winkelcentrum wandelen met hem. Ja ik was echt wel al eens met hem buiten geweest, maar dan was mijn moeder erbij. Wat was het fijn om nu eens even echt helemaal alleen met hem te zijn. En dan ook nog eens lekker buiten. Max vind het ook helemaal prima in de wandelwagen. Hij kijkt z,n ogen uit en slapen ho maar, hij wil echt alles zien en meemaken. Ik ben een nieuwe hobby gestart, een bullet journal ben ik aan het maken. Maar ik kreeg zo de smaak te pakken in een a 5 boekje die ik gewoon al had, dat ik een echte bullet journal heb gekocht. Maar je kan het dus in elk soort boekje doen. Hier heb ik even in kunnen oefenen. En deze pagina vind ik helemaal geweldig geworden. Het lijkt me leuk om hier kaarten van te maken en dan te verkopen. Dit is me al eens eerder verteld dat ik dat gewoon eens moet gaan doen. Nu nog kijken hoe ik dat het beste kan gaan doen.

Ik werd weer even voor het weekend opgehaald in Utrecht, en onderweg moesten we toch even stoppen om een broodje te kunnen eten. Ik stapte uit en liep naar de benzinepomp om wat te eten te halen. En toen kwam ik deze mooie bloemen tegen en kon het niet laten er foto,s van te maken.Thuis heb ik de papa van Max de vijf maanden foto laten maken, daar had ik geen tijd en energie voor gehad op de dag dat het eigenlijk de bedoeling was. Maar twee dagen later maakt ook niets uit. Ik had hem zoiets stoers aangedaan daar hoorde ook een stoere positie bij. Dus ik liet hem mooi op de bank zitten. En maakte zelf ook even gebruik van om wat foto,s te maken. Nou zijn ze niet geweldig geworden. Wat een wijs mannetje hebben we toch.Maandag de laatste paar dagen op de MBU en ik werd gehaald door een lieve vriendin. Eerst zouden we zonder Max gaan, maar op het laatste moment kreeg ik de kans een maxicosi te lenen van een andere moeder. Want die van mij had ik daar niet bij mij. En dus namen we Max mee. We gingen naar Haarzuilen naar het Kasteel de Haar. Waar ze een restaurant ook hebben waar je high tea kunnen doen. Dus dat gingen we doen. Lekker genoten van heerlijke hapjes en thee. En Max deed het zo onwijs goed, dit was voor mij wel een uitdaging om hem mee op pad te nemen. Maar het ging zo super goed. Dit geeft mij vertrouwen om hem gewoon voortaan mee te nemen naar dit soort uitjes.Dit is echt de laatste foto die ik maakte op de MBU, want ja woensdag ging ik met ontslag, en wat een positieve berichten kreeg ik te horen van de artsen en verpleegkundigen. Maar kijk nu eens mijn kleine lachebekkie. Wat doet hij het super, en dat te danken aan de MBU die mij zoveel heeft geleerd waardoor het voor Max zo goed is nu.

Donderdag had ik gelijk een intake bij de kinderopvang voor Max, best vreemd dat ik hem nu steeds daarheen ga brengen. Maar het is wel goed voor nu. Hier op deze foto ging ik vrijdag er weer heen en hem nu dus daar achter laten. De hele ochtend heb ik geen tijd gehad er echt bij stil te staan dat hij daar was. Want ik had in de stad een afspraak en ben daarna nog even de binnenstad in geweest om te shoppen. Om 12.00 toen ik bijna weer thuis was, bedacht ik even om te bellen hoe Max het deed bij de kinderopvang. En gelukkig deed hij het goed, moest wel even wennen daar om te slapen. Maar dat snap ik wel, weer een ander bed dan thuis. S,avonds thuis deed hij het ook prima, was beetje bang dat de prikkels teveel waren waardoor hij s,avonds van slag van zou zijn. Dit was niet het geval.Ik was dus de binnenstad ingelopen, voor het eerst dat ik hierover heen ben gegaan. Wat is het veranderd toen ik terug naar het station liep om naar huis te gaan.Ja ik wil weer wat gezonder gaan eten, het wordt tijd dat ik weer beetje ga letten erop. Wil graag weer gaan afvallen, maar ga niet te streng voor mijzelf zijn nu. Want alles tegelijk gaat nooit goed. Dus gewoon rustige aan wat gezonder gaan eten is best wel een goed idee om mee te beginnen.Weekend en we besloten te gaan kijken voor een kinderstoel, we hebben een mooie trip trap stoel gekocht. En wat zijn wij dus Max ook er blij mee. En ik heb mijn zin gekregen om deze stoel te kopen en met sterren kussentje erin.

Als Max een half haar is dan ga ik elke maand een update plaatsen, dus stop ik met de wekelijkse updates. Dus jullie kunnen nog hierna twee keer genieten van een update zoals deze. We zijn sinds woensdag volledig weer thuis, dus niet meer terug naar Utrecht voor opname. Het gaat eigenlijk best goed, ondanks ik vreselijk moe ben. Heb al die zes weken dat ik in Utrecht heb gezeten heel slecht geslapen. Nu gaat het slapen weer iets beter, en daar ben ik heel erg blij mee. De eerste twee dagen thuis waren gelijk al volgepland. Donderdag in de ochtend een intake bij de kinderopvang. Want het is nu zeker dat hij er drie dagen in de week heen gaat. Dit vind ik zeker nog wel veel, maar is wel nodig om voor hem een goede moeder te zijn. En wie weet kan dit met de tijd afgebouwd worden. In de middag kwam er weer iemand van Martinizorg, die hier ook al kwam voor de opname. Zij worden nu dus ook weer ingezet, voornamelijk in de avonden als mijn partner aan het werk is. Dus niet echt meer elke dag, alleen tijdens de middag diensten van mijn partner. Er is gewoon zoveel veranderd tijdens de opname, zo geen spijt van gehad dat ik die stap heb gezet. En het heb durven uitspreken dat het niet goed met mij ging. En als het met mij niet goed gaat, gaat het met Max ook niet goed. En dat verdiend hij niet.

Genieten

Ik vond het maar gek dat iedereen zei je moet toch genieten van Max de fles geven. Dat is gewoon een moment even helemaal samen. Maar ik genoot er helemaal niet van. Ik dacht echt ik ben vast de enige die dat heeft. Maar tijdens mijn opname begreep ik dat ik echt niet de enige was daarin. Ik had teveel aan mijn hoofd waardoor ik niet rustig was tijdens de fles momenten, waardoor Max ook druk werd. En het vaak gewoon erg stressvol was om hem de fles te geven. Hij moest en zou die fles leeg drinken, maar ik was ook al weer bezig met wat ik nog meer moest doen. Dat ik gewoon zoiets had, je moet hem leeg drinken en dan kan ik verder. Maar ik heb geleerd tijdens de opname dat je gewoon de tijd en de rust ervoor moet nemen. En dat is mij zeker gelukt. Natuurlijk zijn er nog wel momenten dat het niet lukt. Het kan niet allemaal in een keer goed gaan. Maar ik heb geen gedachten meer in me hoofd snel snel, want ik moet dit nog, ik moet dat nog. Nee ik ga er echt voor zitten en het is een heerlijk moment samen met mijn zoon. En dit is zoveel meer relaxter dan eerder. Dus negen van de tien keer geniet ik hier echt van. En ik geniet ook zo van het spelen met hem, want ja ik heb echt meer contact met hem. Ik kan rustig bij hem gaan zitten als hij op het kleed ligt te spelen, samen spelen en kletsen. En lekker zingen. Dit laatste deed ik tijdens de opname niet, want voelde me altijd wat opgelaten bij anderen. Dit zal vast ook nog wel veranderen. Maar ik vind het heerlijk dat we zo fijn samen contact maken. Ik geniet echt met volle teugen van mijn prachtige mannetje.

Kinderstoel

We gingen nu echt op pad voor een kinderstoel. We waren al eens eerder gaan kijken, maar nu moest het echt wel. Voor we het weten gaat hij zelfstandig leren zitten. Want het is echt al een heel wijs mannetje aan het worden. Al een hele tijd hebben het gehad over de trip trap stoel van Stokke, maar we waren van mening dat hij veel te laag is voor onze tafel. Dus hadden we dit uit ons hoofd gezet. Ja toen kozen we een andere stoel, die we ook al eerder op het oog hadden. Maar toch knaagde het aan me dat ik liever de trip trap wilde hebben voor Max. Terwijl de verkoopster hem dus al van achter had gehaald en we zouden gaan afrekenen sprak ik mijzelf toch uit over de trip trap. En toen kregen we toch positieve dingen te horen erover, en dat het helemaal niet zo,n lage stoel is dat we dachten. Zo liet ik toch weten hem te willen hebben, en zijn we met verkoopster gaan kijken. Inmiddels hebben we dus een hele mooie trip trap stoel gekocht. Als het aan mij had gelegen was het een andere kleur geweest. Maar deze is ook gewoon heel mooi, en past bij de tafel en onze stoelen. En ik heb mijn zin gekregen met sterren kussentje erin. Dus wij zijn helemaal tevreden ermee. Max kan nog niet volledig zelfstandig zitten, maar we moesten hem echt even proberen. En dit ging geweldig.

Wanneer zat jullie kindje echt zelfstandig?

Vandaag staat er echt een heel mooi boekje in de picture. Het voelt heel speciaal om dit te kunnen en mogen voorlezen aan Max. Want dit boekje verteld over zijn kleine “grote” broer. Dit boekje heet ook zo en wilde ik zo graag voorlezen op de sterfdag van Daan. Ik wil graag Max vertellen over Daan, zodat hij opgroeit met het gevoel dat hij een grote broer heeft. Helaas had ik het boekje niet op deze dag in handen, maar mijn lieve man heeft hem speciaal voor deze dag ingescand. Omdat hij wel thuis was aangekomen, maar ik in Utrecht verbleef. Zo kon ik Max het toch voorlezen. Maar ik kon niet wachten tot ik hem echt in handen had. Want nu kon ik hem voorlezen aan Max en het ook op film zetten. Even was ik ook even terug bij Daan, ik genoot van het voorlezen aan Max. Maar de eerste keer dat ik Daan voorlas, lag hij opgebaard in zijn eigen bedje. Toen las ik hem voor en zette het op film. Dus dit was echt heel fijn om te doen met Max. 

Ik had tijdens de opname een gesprek over Daan, omdat ik het heel zwaar had rondom zijn sterfdag. De arts vertelde mij dat haar ouders voor haar ook een kindje hadden gekregen, maar bij geboorte was overleden. En zei hebben haar altijd verteld over haar broer, zo voelt het voor haar dan ook dat ze echt een broer heeft. Ondanks ze hem nooit heeft kunnen ontmoeten. Nu hoop ik dat Max later zegt ” papa, mama, dank jullie dat je mij verteld hebt over Daan. 

Ik ben dankbaar dat ik dit mooie boekje heb mogen ontvangen via Irene van Kusje in de wind.

Wil je meer informatie of gewoon dit boekje kopen klik dan hier

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=VYZ_P4fw8tQ?feature=oembed&w=500&h=281]

Omdat ik het weekend even thuis was, heel kort weekend van zaterdag tot zondag. Heb ik mijn laptop maar even niet mee genomen en dus op de MBU gelaten. Daarom deze post wat verlaat.

Max doet het zo onwijs goed, ik zie hem groeien in zijn ontwikkeling. Ook omdat ik eindelijk de filmpjes heb kunnen zien die gemaakt zijn met videotraining. Dit was zo fijn terug te zien, van hoe we hier binnen kwamen en hoe het nu met ons gaat. Want een moeder die zich goed voelt is een blije en relaxte baby, en dat merk ik heel erg aan Max. Het is echt een heel tevreden mannetje. Ik geloof dat ik ook wat meer vertrouwen krijg in mijzelf als moeder. En ook in die kleine boef van mij dat hij het prima doet en hij niet net als Daan ineens wegvalt van ons. Dit gevoel is echt heel fijn te hebben. Eindelijk weer iets meer positiviteit in het moederschap, in mijzelf en naar Max toe. Want ik wil niet dat hij de dupe wordt omdat ik mij niet goed in mijn vel voel. En ook op de MBU zien ze een Max en een moeder die het zo goed doen. Zo goed dat ik deze week naar huis mag samen met Max en het thuis als gezin mag gaan doen. Woensdag is mijn ontslag datum, wel met de nodige zorg thuis.

MBU

Ja ik heb echt totaal geen spijt van de keuze om mijzelf met Max te laten opnemen, we hebben hier zoveel aan gehad. Zoveel geleerd, en zelfs in de laatste week nog. Want ik zou iets leuks doen met een vriendin, en onverwacht besloten Max mee te nemen. Dit vond ik wel heel spannend, maar zeker een goede uitdaging. We gingen op high tea, en we waren beide super relax. Hij heeft even lekker rondgekeken toen hij in de wagen lag/zat daarna even op schoot omdat hij aandacht wilde. Daarna heeft hij zelfs nog even geslapen in de wagen, en op het moment dat hij wakker werd waren we net van plan om terug te gaan. Maar de uitdaging zat hem meer in hoe hij in de avond zou reageren op de prikkels die binnen zijn gekomen. Nou dat ging ook wel best goed. Heb hem wat eerder in de middag de fles gegeven en toen op bed. Voor ons avond eten begon hij te huilen en heb ik hem uit bed gehaald. Moe was hij blijkbaar nog wel heel erg.Dus dan maar weer iets eerder de fles en daarna omgekleed en hup het bed in. Dit wel met wat tegenstribbelen. Want ja na zoveel prikkels, vecht hij tegen zijn slaap. Toch is hij nog vrij snel in slaap gevallen. Dus dit was weer een hele goede les voor mama om hiermee om te gaan. Want als we weer thuis zijn, willen we natuurlijk ook gewoon op pad gaan.

Ik ben nog wel heel erg moe, maar ik slaap ook heel slecht sinds de opname. Veel aan mijn hoofd, en rusten overdag werkt ook niet goed. En dan de meeste zorg voor Max zelf doen en daarnaast nog alle therapieën volgen. Dus ik loop wel een beetje op mijn tenen, maar kan nu makkelijker mijn grens aangeven en hem overdragen aan de verpleging. Dit is wel een ding waar ik wel bang voor ben als ik thuis ben, die moeheid want daar wordt ik dus wel prikkelbaar van en kan ik minder hebben. Maar heb veel geleerd en nu is het tijd het thuis toe te gaan passen.

Vijf maanden

“Stop de tijd” vijf maanden geleden kwam Max in ons leven en wat is ons leven veranderd. Het is zo heerlijk om moeder te zijn van Max. Ik kan me bijna niet meer herinneren dat hij zo super klein is geweest. Hij is zwaar, dat is wel een nadeel met tillen. Maar wat is hij wijs en ondernemend. Jammer is dat hij dat echte knuffelen (zoals toen hij net geboren was) niet meer echt doet. Alles is veel leuker dan knuffelen. Ja natuurlijk knuffelt hij wel, maar wil niet de hele tijd bij me liggen. Dit is wel iets wat ik dus in het begin niet fijn vond, omdat het te dicht bij kwam. Liefde voelen voor zoiets moois was zo moeilijk om te voelen. Omdat ik toch echt bang was om hem ook kwijt te raken. En dat heb ik moeten missen, maar nu is het echt helemaal anders. Alle liefde die ik voor hem voel, kan ik ook kwijt en de angst is zoveel minder om hem kwijt te raken.

Een nieuw week overzicht van mijn kant. Wat kan je moe zijn als je al tijden slecht slaapt. En maar door gaat. Heb het druk met therapieën, de zorg voor Max en daarnaast proberen wat ruimte voor mezelf te hebben (zoals serie kijken, douchen, rusten) Het is het allemaal waard dat ik momenteel opgenomen ben. En de weken zijn erg snel gegaan, want had niet eens door dat ik er al vijf weken zit. Maar er komt een einde in zicht. Eerst moest ik er nog niet aan denken naar huis gaan. Nu er een datum is voor ontslag heb ik zoiets lekker naar huis en mijn leven oppakken. Het gaat prima in de zorg naar Max, natuurlijk ben ik er zelf nog niet. Maar nu was het belangrijkste dat Max veilig is thuis en dat is hij zeker nu wel als we naar huis mogen.

Het voelt ook zo goed dat ik steeds meer van hem geniet, alleen al als ik hem uit bed haal die grote glimlach die hij dan laat zien. Dan is je hele dag weer goed. Wat een stoere tuinbroek heeft Max toch aan. En hij zit er ook zo stoer bij. Over een tijdje staan er allemaal meisjes voor hem voor de deur. Nou laat dat nog maar even een tijdje wachten hoor.Tijdens de opname op de MBU hebben we bijna dagelijks activiteiten begeleiding. En in de paar weken dat ik er zit heb ik deze mooie sterren gemaakt voor de kamer van Max. Ben er best wel een beetje trots op dat ik dit zelf heb gemaakt. En het was ook erg leuk om te doen.Wat is het leuk om hem weer even thuis te zien spelen, met zijn eigen speeltjes om zich heen. Hij kan zichzelf best goed vermaken, en hij is heel nieuwsgierig naar alles om hem heen.We hebben al heel lang sterren stickers in huis. Want we hadden voor de geboorte van Max een raam sticker besteld en daar zaten heel veel blauwe sterren bij. Eindelijk maar toch heb ik de sterren op zijn slaapkamer deur geplakt. Vind het echt wel heel leuk geworden. Het kan niet missen dat dit zijn kamer is.

Helaas staat er een fout in, en wel een heel domme fout. Maar ben beetje aan het oefenen met een bullet journal. Denk toch met stippen makkelijker werken is. Dan heb je niet zo snel een liniaal nodig ervoor. Mijn mannen waren auto racen aan het kijken. Je ziet het wel een echte luie zondag. Ik smelt even helemaal weg.

Awww dit is toch zielig om zo uit bed te halen. Hij was te moe om op te laten voordat we weg moesten. Maar nu moest ik hem er zo uit halen omdat we terug naar Utrecht gingen. Maar nu in de auto gaat het goed en is hij lekker in slaap gevallen.

Hebben jullie een bullet journal en wat voor formaat en soort vinden jullie handig om te gebruiken?

Inmiddels zitten er al weer vijf weken op met de opname voor mijn postnatale depressie. Ik wordt steeds rustiger in de zorg naar Max toe, dit voelt heel fijn. En ook Max reageert daar heel goed op. De fles momenten zijn minder stressvol en ik begin er zelf van te genieten. Niet teveel meer denken aan wat ik allemaal nog moet, nee gewoon zijn in het moment en dat is Max de fles geven en even genieten van dat wondertje in mijn armen. Ja soms ben ik nog wel heel druk in mijn hoofd en dat zijn dan vaak ook de momenten dat Max druk is tijdens de fles. Het heeft echt een wisselwerking. Maar Max kan ook heel snel afgeleid zijn, hoort hij maar iets en hij draait zijn hoofd er naar toe. Eigenlijk ook een heel goed teken, een teken van nieuwsgierigheid en hij is zeker niet doof hihi. We zijn nu ook weer lekker het weekend thuis samen met Max, nog even oefenen voordat ik met ontslag ga. Want er staat al een ontslag datum gepland voor mij.

Rondom de sterfdag van Daan

Met mij ging het de laatste week eerlijk gezegd niet zo goed, zo bezig met de sterfdag van Daan. Dit keer ook heel anders dan de twee eerste keren. Dit omdat Max nu in ons leven is. Alles is veel heftiger en intenser dan voor Max. Want het is heel confronterend wat Max allemaal doet en Daan dat allemaal niet heeft laten zien. Je ziet zo,n groot verschil van een kindje die heel ziek was en een kindje waar het helemaal goed mee gaat. Dit neemt niet weg dat ik heel erg blij ben met beide zoons. En toen was het drie dagen voor de sterfdag en Max werd in de avond huileriger dan normaal. Eerst legde ik de link niet zo en als ik niet weet waarom hij huilt kan ik er moeilijk mee om gaan. En ja ik weet dat kindjes eenmaal huilen en soms gewoon geen reden heeft. Toch kwam ik er de dag erna achter dat hij in een sprongetje zat, maar ik denk dat het dubbel was omdat Daan ook drie dagen voor zijn overlijden huilerig was. Heb een beetje het gevoel dat hij dit heeft gevoeld dat ik mij ook minder fijn voelde. Dit was best wel bizar, na de sterfdag van Daan was het huilerige van Max ook weer verdwenen.

Nazorg regelen

Omdat de opname kortdurend is, zijn we inmiddels bezig met de nazorg thuis te regelen. In eerste instantie zijn we bezig geweest met kinderopvang, waar hij na ontslag drie dagen in de week heen gaat. Dit vind ik zelf best wel veel, maar denk dat het voor de eerste tijd wel even goed is om mij wat te ontlasten in de zorg. Zodat ik een relaxte moeder kan zijn voor Max. Dit kan altijd af gebouwd worden. Het is moeilijker te regelen van minder naar meer. Martinizorg is ook weer in aanmelding, die komen dan weer bij mij thuis om te kijken in de zorg naar Max of dit goed gaat en mij daar nog een stapje verder in te helpen als dit nodig mocht zijn. En ook voor de eerste tijd crisis dienst en spits wordt ingeschakeld dit is gericht op mij, omdat ik niet meteen mag werken aan traumaverwerking. Eerst thuis zorgen dat het allemaal op de rit komt, en dan mag ik verder aan mijzelf aan het werk. Maar er moet dus wel een vangnet zijn voor als ik het wel moeilijk heb/krijg. Verder sta ik al een tijdje op een wachtlijst bij een psycholoog voor EMDR, maar ze gaan proberen of ik daar ook eerst terecht kan voor gesprekken. Alleen heb ik net te horen gekregen dat haar wachtlijst langer is geworden dan ze eerder had aangegeven. En ook mijn aanmelding voor traumaverwerking is niet gebeurd op het moment dat gezegd was. Dus dat hebben ze nu ook vanuit Utrecht geregeld. En heb pas eind volgende maand daar een intake voor, en dan kan het nog wel even duren voor ik terecht kan daar. Maar er is dus volop aan de gang voor mijn nazorg omdat ik de 27ste met ontslag ga.

Weekend verlof

Ik werd samen met Max vrijdag weer opgehaald om lekker thuis door te brengen. Heerlijk om weer thuis te zijn, en toch ergens is er ook angst dat ik het niet helemaal aankan straks volledig thuis te zijn. Dit omdat ik flink slaapgebrek heb. Al vijf weken, dus sinds de opname slaap ik bijna niet. Ook al voor de derde keer van medicatie gewisseld, maar het helpt gewoon niet. Hierdoor ben ik echt oververmoeid en loop ik vaak op mijn tenen. Het liefst wil ik alle zorg zelf doen in Utrecht en daarnaast alle therapieën moeten volgen. Dit is onmogelijk, ook zeggen ze dat het thuis onmogelijk is alles alleen te doen. Een goede moeder geeft ook zorg uit handen, wordt er gezegd. Maar zo voelt het vaak niet bij mij. Toch ben ik echt genoodzaakt om soms de zorg daar uit handen te geven, de ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keren. De momenten dat ik toch niet op de afdeling ben en dus therapie heb is dat makkelijker dan als ik wel op de afdeling ben en bijvoorbeeld rust neem. Dan lukt het me vaak ook niet rust te nemen en ben ik alleen maar bezig met Max en dat iemand anders de zorg nu over neemt. Dit is dus mijn leerproces, om het uit handen te mogen geven. Thuis is dat makkelijker, want vind het geen probleem om de zorg de delen met zijn papa. Kan dat heel makkelijk aan hem over laten, dus doen we dit weekend het ook samen.

En ondertussen heerlijk genieten van een spelend mannetje op een kleed in de woonkamer. Wat wordt het leuk nu hij echt contact met ons maakt en ook zelf lekker kan spelen met van alles om zich heen. Ja en natuurlijk spelen we ook heel graag samen, lees ik boekjes voor en zing ik voor hem.

Als ik mijn telefoonscherm aan doe zie ik het in beeld staan 12 september is het vandaag een dag om nooit meer te vergeten. De sterfdag van Daan, de derde alweer. Hij is er wel, maar ook weer niet.

Lieve Max,

Ik schrijf naar je om te vertellen over je broer. Ik noem regelmatig wel zijn naam naar je en vertel dan dat je een grote “kleine” broer hebt. Daan kwam net als jij niet spontaan in ons leven. Zo onwijs gewenst zijn jullie beide. Bij Daan kregen we te horen dat hij van alles mankeerde. En de keuze om de zwangerschap te stoppen of door te laten gaan. We kozen voor zijn leven, maar eigenlijk hadden we al afscheid genomen. Toch kregen we te horen dat je gewoon met het leven verenigbaar was. Hij is geboren met een ernstige hartafwijking, het syndroom van down en net als jij klompvoetjes. Wat waren we gelijk trots op deze kanjer en wat deed hij het goed. Toch hadden we in ons hoofd, er komt een moment dat hij geopereerd gaat worden. En misschien wordt hij dan niet meer wakker. Maar dit is iets wat niet gebeurde. De operatie heeft hij nooit gekregen. Op een avond veilig bij mama in de armen is je broer plotseling stilletjes gegaan. Zijn oogjes sloten zich voorgoed.

Maar wat hebben we genoten van jouw broer. De dingen die we bij jouw zien Max zijn echt de eerste keren, want Daan liet dat niet zien. Helaas zat er weinig leven in. Maar knuffelen vonden we als gezin heerlijk. Ook kon ik uren naar hem kijken. Kijken zoals ik ook naar jouw kijk. Wat een wonder zijn jullie toch. Want dit is niet iedereen gegeven.

Mama heeft dingen ontdekt met Daan die ze anders nooit had ontdekt. Op een dag in het ziekenhuis waar Daan drie weken heeft gelegen omdat hij zo ziek was, kwamen de Clini Clowns op bezoek. Speciaal voor hem gingen ze zingen, en even vergat ik dat ik daar vast zat samen met Daan in die ziekenhuis kamer. Zo geweldig deze mooie herinnering. Ik beloof je Max dat ik vaker dingen ga delen over je broer. Dat verdien jij maar ook je grote broer.

Dit was ook gelijk wat ik heb geschreven voor de schrijfgroep op de MBU

Alweer een week erop zitten op de MBU in Utrecht. Dit keer ook het weekend daar gebleven, want naar huis gaan was dit keer wat lastiger. Maar ik vond het ook niet heel erg na de vorige keer dat ik vier dagen thuis ben geweest. Dus vond zo,n weekend hier best wel prima. En ik heb zaterdag een hele geweldige dag gehad. Heb me lang niet zo vrolijk als die dag gevoeld. Dus dat is ook meer dan waard geweest. Na hoe ik me nu voel. Want vandaag ben ik echt helemaal op, heb ik over me hele lichaam pijn. Maar ben zo blij dat ik gisteren een top dag had. Had vandaag dan ook wel wat extra hulp nodig met Max, ook omdat deze dagen heel zwaar voor me zijn. De sterfdag van Daan komt eraan, en zo met Max is dat best heel confronterend. Maar ik maak het beste ervan. En ik smelt soms echt helemaal weg bij mijn prachtige Max.Kijk hier is alweer zo,n smelt momentje. Dit soort plaatjes stuur ik dan ook vaak door naar zijn papa. Want hij moet dit nu veel missen. Over een tijdje kunnen we gewoon weer als volledig gezin thuis gaan genieten. Daar ben ik van overtuigd. 

De rest van de week geen foto,s gemaakt, heb ik helemaal geen tijd en energie voor naast alle therapieën en de zorg voor Max.Ik had besloten om zaterdag lekker de stad Utrecht in te gaan. Dit zou ik alleen doen, maar onverwachts ben ik samen met mijn beste vriendin erheen geweest. De afstand is nu minder groot tussen ons. En ze had tijd en heel veel zin om mij ook te zien. Dus we hebben er een hele leuke dag van gemaakt. Ik heb zelfs de MBU gebeld dat ik later terug zou komen dan ik had gezegd. Zo konden we samen nog even een hapje eten.
We hebben helaas wel veel regen gehad dus van winkel naar winkel gehopt. Uiteindelijk hebben we iets gevonden om lekker wat te eten. Eerst maar een drankje doen.Toen kwamen voor ons beide de spare ribs op tafel, en wat hebben we er van genoten. Heb me echt helemaal vol gegeten. Zo super lekker was het. En ja ook beter dan ik zou krijgen in het ziekenhuis. Versleten daarna terug gegaan.Max kreeg van mijn vriendin een hele leuke knuffel, een olifant. En we hebben hem Ollie genoemd. Hij werd goed ontvangen, gelijk in de mond. Dus die is straks ook drijfnat als zijn konijn. Konijn hebben we dan ook maar even gewassen, gelukkig pikt hij het om nu even met Ollie te slapen zodat konijn kan drogen.Knuffelen knuffelen en nog eens knuffelen. Daar horen natuurlijk selfies bij. Nou wij genieten zo wel met z,n twee.

Omdat ik na die leuke dag in de stad helemaal gesloopt was, heb ik me zondag rustig gehouden. Lekker filmpje gekeken. Wat aan het surfen op het net geweest. De zorg voor Max gedaan. Een gedeelte aan hun over gelaten, omdat ik weer paniek kreeg door het vele huilen wat hij vanavond ineens had. Dat gebeurd niet zo vaak meer, en kan er nog steeds niet altijd mee over weg. Zeker nu ik helemaal niet fijn in mijn vel zit doordat de sterfdag van Daan eraan komt. Hier wordt ik nog prikkelbaarder van. Maar heb fijne momenten gehad met Max. Heb hem heerlijk in bed gedaan vandaag. Probleemloos zijn nagels geknipt, wat nog niet eerder zo makkelijk ging. En de avond breng ik lekker door op mijn kamer met Netflix op. Niet te laat naar bed, want morgen gaat de wekker weer om half 8.