Twintig weken dan ben je op de helft van de zwangerschap en nu is deze kleine man er al twintig weken op deze wereld. Wat wordt hij wijs, alles en iedereen volgt hij hier met zijn ogen. Houd alles goed in de gaten. En door kijken leert hij. Ook kijkt hij de kunst af van zijn vriendje hier, hij is iets ouder dan Max. En samen maken ze af en toe contact omdat we ze dan samen in de box leggen, of op het kleed in de woonkamer. Zijn vriendje vind Max ook heel interessant en dat is zo leuk te zien. (filmpje moet ik nog krijgen van zijn mama, maar uit privacy redenen wordt hij hier ook niet gedeeld.

Nieuwe kleding setje

Wat is het leuk om nu wat vaker oma te zien (de mama van mama) We zijn namelijk nu in de buurt van oma,s huis dus die heeft nu de kans om vaker langs te komen. En ben van de week weer even heel erg verwend door haar. Ik had al eens een hele lieve knuffel gekregen. En nu kreeg ik een heel stoer setje kleding. Een leuke broek met dinosaurussen en erop een shirtje wat daarbij past. Dus ook dinosaurussen erop staan. Ik ben er erg blij mee, moet je zien hoe leuk me dit staat. Dank je oma, kus.

Prikjes

Het was weer zover, Max moest zijn derde keer voor prikjes. Deze afspraak stond al bij ons op het CB, maar heb ik af moeten zeggen. Aangezien we in Utrecht zitten. Maar vorige week was hij al bij de kinderarts voor controle en hebben we gelijk een afspraak voor dezelfde dag gemaakt voor de prikjes die eigenlijk al stond. Dus op naar de kinderafdeling samen met een verpleegkundige. Ja want ik mag niet alleen op pad met Max, en dat is geen probleem. Zelf mag ik staan en gaan waar ik wil, maar niet alleen met Max. Het duurde al weer te lang voor mij, en ook voor Max. Max werd al wat mopperig en ik liep maar een beetje heen en weer te wiegen met hem. Op zo,n moment blijft het moeilijk hulp vragen, of ze het even over neemt van mij. Maar juist omdat ze er bij was, heb ik hier wel meer geduld mee. En dat voelt ook wel goed dat ik het wel zelf doe, en rustig met hem blijf. De prikjes waren zo klaar en ja hij moest even huilen, heb hem dan ook op de arm mee terug genomen naar de afdeling. Voordat we terug waren was het al over. Verder heeft hij er weinig last van gehad, een klein beetje meer huilerig. Maar verder niets bijzonders.

Tijdens mijn opname hebben we elke vrijdag “schrijfgroep” dit is echt wel iets voor mij, omdat ik het vaak heel fijn vind dingen van mij af te schrijven. Maar dat begrijpen jullie wel, als je mijn blog zo leest. Nou heb ik al een paar keer daar iets geschreven, er zit altijd een thema aan vast. En dan daarna voorlezen aan de groep. De eerste keer wilde ik het zelf niet voorlezen, dat vind ik best wel erg eng. Maar wilde het wel delen met de groep. Dus liet ik de therapeut het voorlezen, ook dat vind ik moeilijk om het dan aan te horen. Maar beter dan zelf voorlezen. Maar de tweede keer ging dat al anders, want toen ben ik het wel gaan voorlezen. Daar begin ik nu dus een beetje aan te wennen. Toch als ik het dan zo voor lees vind ik het vaak best wel heftige stukken die eruit komen. Dat ik ook de reden dat ik hier niet alles ga posten. Maar vandaag heb ik iets wat ik vorige week heb geschreven naar aanleiding van de verlof die er aan zat te komen. Het thema angst was dat, en dat ga ik vandaag met jullie delen.

Ik keek echt heel erg uit om naar huis te gaan. En nog wel, maar de spanning overheerst nu heel erg omdat ik Max helaas niet alle dagen bij mij thuis mag hebben. Niet mogen is een groot woord. Maar het is meer dat het niet verstandig is. En ja die voel ik nu ook wel heel erg. Juist omdat ik nu veel hoor hoe Max en ik hier aan het veranderen zijn. Dat wil ik niet op het spel zetten om thuis teveel van mijzelf te vragen in de zorg naar Max. Alleen hem nu gelijk twee nachten naar opa en oma te brengen vind ik wel erg snel gaan. Hij is nog maar 1 keer daar voor een paar uurtjes geweest. En lag toen alleen maar te slapen. Nu heb ik zoveel in mijn hoofd. Als het maar goed gaat. En het liefst op mijn manier. Dat hij genoeg drinkt, genoeg slaapt en lekker mag spelen. En wat als hij enorm gaat huilen, hoe gaan ze daarmee om. Gaan ze niet elk moment hem troosten als hij huilt en in bed ligt. Want heb dat net zelf geleerd hem te laten huilen, dat hij vanzelf weer in slaap valt. En dan nog niets gezegd over de brace, durf ik dat aan dat ze die losmaken om hem om te kleden. Zijn schoenen uit dat is nog erger. Als ik daaraan denk komt er wel angst dat ze misschien ze verkeerd aan doen. En ja ik weet dat ze goed voor hem zullen zorgen en lief zijn. Maar ik ben er nog niet aan toe hem daar te laten logeren. Helaas heb ik geen keus hierin en hoop ik dat dit een mooie leerweg is en meer hun kan vertrouwen om het zo nu en dan over te nemen van mij.
Ik ga dus nu wel met angst naar huis toe.

En ja dit was dus zeker een leer moment, en alles is goed gegaan. Zoals jullie al hebben kunnen lezen in “Verlof“

Afgelopen weekend ging ik op verlof samen met Max. Naar huis dus, eerst dacht ik nog lekker even naar huis samen met Max. Maar er kwam meer bij kijken dan alleen lekker naar huis. Vrijdag hadden we een evaluatie gesprek, waar mijn partner bij was. Dus die dag ging ik ook gelijk mee naar huis. Alleen het probleem was dat ik tot dinsdag thuis moest blijven, omdat de orthopeed van Max wilde dat hij dinsdag op zijn afspraak kwam. Omdat er zo,n gedoe was met zijn voetjes. En ik dus niet alleen met Max eigenlijk mag zijn, en thuis dus niet te lang alleen met hem mag zijn. Ik dacht dat gaat me die maandag wel lukken alleen voor hem te zorgen, zodat zijn papa gewoon kan werken. Ik had al de buurvrouw om hulp gevraagd of ik een beroep op haar mocht doen als het mis zou dreigen te gaan. En die zou die dag vrij zijn van het werk. Dus mooie kon haast gewoon niet. Helaas zagen ze dat hier op de MBU niet zien gebeuren dat ik op tijd aan de bel zou trekken. En omdat ze zien dat Max en ik beide baad hebben bij deze opname, wilde ze dat niet op het spel zetten dat het mis mocht gaan thuis. Ik baalde daar enorm van, want ze wilde dus dat hij dan twee nachten naar opa en oma ging. Dit vond ik echt te snel gaan, ik was er nog niet aan toe. Hij was nog maar even een paar uurtjes daar geweest, en nu moest hij gelijk twee nachten gaan logeren. Het loslaten, en dat het op mijn manier moet kan ik gewoon niet goed. Ja bij zijn papa wel, en hier op de MBU op bepaalde momenten ook. Maar zelfs hier vraag ik liever geen hulp. Wat ik nu wel ga merken dat ik dat echt moet gaan doen. Ik loop echt een beetje vast daar in nu.

Thuis met Max

Vrijdag naar huis, waar ik eerst naar uitkeek. Maar nu echt tegenop zag, ik was alleen maar bezig met dat hij moest gaan logeren voor twee dagen. En ik het daar zeker niet mee eens was. Mijn moederhart kon dit nog niet aan, ondanks ik wist dat het misschien wel beter zou zijn. Ik wilde er gewoon nog niet aan toe geven. Thuis ging het die avond prima. En ook zaterdag ging het goed. Max werd verkouden, maar leek er niet heel ontdaan van te zijn. Ja hij snotterde wat, maar was gewoon de vrolijke Max die hij normaal ook is. We hebben deze dag de kinderwagen om moeten bouwen, omdat hij met brace gewoon echt niet meer in de bak past. En toen wilde ik natuurlijk ook even wandelen met hem. Dus dat zijn we met z,n drieën lekker gaan doen. Ondertussen een lekker ijsje gegeten, want het was er heerlijk weer voor.

S,avonds ging het helaas wel mis. Ik had hem naar bed gebracht en hij ging eigenlijk gewoon slapen. Een half uur later werd hij huilend wakker, en eigenlijk vrij snel raakte ik in paniek. Huilen blijft een trigger bij mij. En op de MBU kan ik daar niet echt mee oefenen omdat je daar je kind niet echt in de gaten kan houden of hij huilt of niet. Dan moet je het loslaten en thuis kan dat niet. Daar hoor je de babyfoon en kan ik hem ook zien op camera. Maar hij huilde vanwege de verkoudheid, hij kon gewoon niet slapen. In paniek belde ik de MBU, van dat ik hem niet stil kreeg. Ja in mijn armen wel, maar ik wil dat hij gewoon gaat slapen. Natuurlijk onzin, want soms huilen ze nou eenmaal en willen ze bij je zijn. Maar op zo,n moment lukt me dat niet te bedenken. Ik besloot zelf afstand te doen en naar buiten te gaan. En eigenlijk al snel hoorde ik van zijn papa dat hij weer stil was en gewoon was gaan slapen. Dus niets aan de hand, maar bij mij dus wel. Ik vond het zelfs moeilijk terug naar huis te gaan. Nog even bellen met de MBU, wat ik had afgesproken. En even over gehad wat ik die avond kon doen als ik het even niet zou trekken. Maar eigenlijk hebben we samen gewoon genoten van de avond met de tv aan En Max heeft gewoon heerlijk geslapen.

Logeren bij opa en oma

Zondag moest ik er toch echt aan geloven dat Max naar opa en oma zou gaan. En eerlijk gezegd vond ik het nu niet meer zo,n probleem. Want ik had gezien wat die avond gebeurde, dat ik weer paniek voelde. Dus had ik zo, het is goed dat er is gezegd dat hij even twee nachten naar opa en oma moet. Het loslaten blijft lastig, maar weet ook dat hij daar in goede handen is. We brachten hem vroeg in de avond weg, dus we hebben hem nog even die dag een beetje thuis gehad. Wilde ook even niet met hem naar buiten vanwege zijn verkoudheid. Bij opa en oma nog even daar gezeten wat dingen door genomen. En hem daar naar bed gebracht. Nog heel even zitten kletsen met ze, en toen echt naar huis zonder Max. Ik was eerst erg onrustig, maar toen we lekker s,avonds tv aan het kijken waren was het goed. Heb genoten van een rustige avond samen met mijn partner. Zo iets simpels en toch kunnen genieten. Maandag moest mijn partner weer werken vroeg en ik kon lekker uitslapen, daar heb ik dan ook echt gebruik van gemaakt. Ik slaap al zo slecht sinds mijn opname, en thuis lukte het wel. Maar toen moest ik de dag doorkomen, eerst even oma gebeld. Even vragen hoe de nacht daar is gegaan. En zoals ik al wel had verwacht, helemaal prima. Max slaapt gewoon de hele nacht. Alleen bleek ik vergeten te zijn rompers mee te geven, en hij was nogal nat na de nacht slapen. Maar dat heeft oma wel opgelost met hem met alleen zijn shirtje aan terug in bed te leggen, en later even wat gekocht voor hem. Alleen ik was zelf erg onrustig die dag, zag van alles in huis wat er gebeuren moest. Dus ik ben hard aan het werk gegaan in huis. Maar ik moest ook rust en iets voor mezelf inplannen, dat vond ik moeilijk. Ik was bang als ik eraan toe geef kom ik mijn bed niet meer uit en gebeurd er niets meer in huis. Dus heb eigenlijk teveel achtereen gedaan, toch even wat rust genomen en ook even serie gekeken. Daarna nog even de rest gedaan in huis. S,avonds was ik dus eigenlijk bekaf en heb ik niets meer gedaan dan bank hangen en tv kijken.

Dinsdag voelde ik mij zo beroerd, ik had de hele nacht niet geslapen. Want nu was ik vreselijk verkouden. Ook had ik geen behoefde om oma te bellen, dacht dat zit wel goed. En zijn papa ging hem na het werk toch weer ophalen. Had een halve dag, dus om half 11 was hij ongeveer al bij opa en oma om hem op te halen. 

Terug naar de MBU

Die dag is Max niet meer naar zijn bedje gegaan, want we hadden een afspraak in het ziekenhuis. Dit liep niet allemaal zo fijn, was vergeten mij aan te melden dacht dat het alleen voor de gipskamer was. Dus hebben we een uur voor niks zitten wachten. En uiteindelijk vond ik het dat we een beetje voor niks naar die afspraak waren gegaan. Want de orthopeed was alleen maar verbaasd dat hij nu de brace droeg en maakte zich nu dus ook geen zorgen dat het allemaal nu zo goed ging. Keek niet eens naar zijn voetjes. Nog wel even ook bij orthin geweest en ook die was tevreden erover. Nu is het opbouwen dat de graden steeds iets verder gezet gaat worden, tot hij in de goede stand staat. Trouwens, voor we bij de arts binnen gingen had Max een flinke poepluier. Gelukkig was 1 van de gipskamers vrij, want ze hebben nog verder geen wc met een verschoonhoekje. Dus daar kon ik mijn gang wel even gaan, en nodig ook. Alles zat onder, vervelend wel want dit moest allemaal ook mee naar Utrecht. We zouden gelijk doorgaan. Dus wel even zijn romper uitspoelen en in een zakje mee dan maar. En omdat we al zo lang daar zaten zat ik aardig op mijn grens van wat ik aankan. Gelukkig konden we nu de auto in met een schoon kind, maar toen begon hij te huilen. Blij dat het niet te lang aanhield en dat hij lekker is gaan slapen. Zelfs zo goed heeft hij het gedaan, dat hij om 16.00 niet eens zijn fles heeft gevraagd. Maar het laatste stukje duurde hem te lang we stonden ook steeds vast in het verkeer. Maar het is gelukt hem tot 17.30 te laten wachten met de fles. Toen kwamen we aan, en zijn papa gaf hem gelijk de fles. Daarna hebben we hem naar bed gebracht en wij zijn nog even bij de MC Donalds gaan eten. Toen was het tijd om afscheid van hem te nemen, wat hij al met Max had gedaan met het naar bed brengen. Het waren dus best even drukke en heftige dagen. Ik heb genoten van momenten, maar ook van sommige momenten niet. Het was ook zeker weer een leer moment, en dit kan ik in mijn opname weer meenemen waar ik aan kan verder werken.

Weer een week voorbij op de MBU in Utrecht. Wat heb ik een mooie momentjes met mijn mannetje. Maar ik heb het ook druk met therapie. En dit is ook best wel zwaar, er komt veel emotie bij kijken. En helaas slaap ik daar echt super slecht, en lukt het me overdag me rust ook niet echt te vinden. De medicatie die ik voor het slapen had, gaf me helaas meer onrust vooral in mijn benen. Dus de laatste dagen hebben ze dit gestopt. Volgende week gaan ze iets nieuws proberen, want we wilde dit niet thuis uit proberen aangezien ik altijd net even anders reageer op medicatie. En thuis slaap ik dus wel gewoon prima.Wat vind Max dit toch leuk om in het wipstoeltje te zitten en lekker spelen met de speeltjes. Hij kan zo gefocust zijn erop. Zo leuk om te zien als hij zo bezig is ermee.Even lekker chillen, het was rustig deze avond. Was echt helemaal alleen, de andere moeders waren op verlof en een andere moeder bleef op haar kamer. Dan is het echt wel heel stil en moet ik ook wel weer erg wennen eraan. De eenzaamheid die ik altijd wel bij me draag kwam nu aardig op de voorgrond terecht.Dit mooie plaatje schoot ik toen ik na mijn eerste verlof terug kwam in Utrecht. Vind hem goed gelukt.Mijn mooie mannetje wat hou ik toch van jouw. Hier had hij zo,n leuk pakje aan, deze heeft Daan ook nog even gedragen. Vind het toch bijzonder dat hij nu ook dingen draagt die Daan heeft gedragen.Wat is het toch een schatje als hij zo op zijn buikje slaapt. Heb het maar geaccepteerd dat hij een buikslapertje is geworden. En dan krijg je van de kinderarts te horen, dat het niet mag. Ja kan het hem moeilijk verbieden.

Ik had het echt helemaal gehad, zo vreselijk moe en gewoon niet mijn rust kunnen vinden. Ben toen maar in de avond voor het slapen gaan een film gaan kijken via Netflix. Ik keek naar “vaiana” dit was een erg leuke film. Daarna ben ik gaan slapen. Woensdag kwamen er twee mama,s die ook opgenomen zijn geweest op de MBU voor een vragen uurtje. Dit was best wel fijn, herkenning te krijgen voor je problemen. De ene mama liet chocolade repen achter met een leuke tekst op de verpakking. We konden zelf kiezen welke tekst, want op elke reep stond iets anders. Deze koos ik, en vond het wel echt een heel lief gebaar voor iemand die jouw niet eens kent.

Wat veranderd Max enorm zeg, en dan niet alleen in zijn ontwikkeling. Maar door de opname van mij met Max veranderd hij ook. Hij wordt open en maakt meer contact, niet alleen met mij maar ook met de verpleegkundigen en met andere kindjes. Of liever gezegd een ander jongetje die nu vijf maanden oud is. De twee oudste kindjes zijn zij op de afdeling en zo leuk te zien hoe ze contact maken met elkaar. Ik krijg ook heel veel complimenten over Max maar ook over mijzelf. Max is zo,n lief en makkelijk kind en ik wordt geduldiger waardoor Max ook rustiger in de omgang is. De afgelopen week is hij niet meer druk geweest tijdens dat ik zijn fles gaf op de afdeling. Heel stom, maar ik krijg zulke mooie complimentjes maar zelf zie ik alleen nog de dingen die niet goed gaan. Daarom blijven ze ook maar zeggen dat er ook zoveel goed gaat. Mijn favoriete verpleegkundige, verteld me keer op keer dat ik zo,n rust breng bij Max als ik hem naar bed breng. Dat ze het een mooi ritueeltje vind en dat hij daar zo fijn op reageert. En steeds zei ze maar dat moet je terug zien. Zei is ook van de videotraining, en heeft het inmiddels kunnen vastleggen dat ik Max naar bed bracht. Ben nu wel heel benieuwd naar de beelden.

Opnieuw wennen aan brace

We hebben zoveel ellende gehad met zijn voetjes, en omdat ik nu opgenomen ben in Utrecht loopt alles langs elkaar heen voor de zorg van zijn voetjes. Hij kreeg nieuwe laarsjes, omdat hij niet kon wennen aan de beugel die tussen de schoentjes in moesten. Maar deze nieuwe laarsjes lagen al heel snel weer uit. Dus dit was gewoon echt helemaal niets. Maar de beste man die deze gemaakt had, had verteld tegen mijn partner als dit niets wordt moet hij zo snel mogelijk weer in gips. Na veel geregel en gedoe, wat ik tijdens mijn opname niet kan gebruiken zijn we bij de gipskamer terecht gekomen van het ziekenhuis waar ik toch al zit. Maar werd gelijk gezegd dat het geen zin had om het in gips te zetten, omdat het er dan toch dezelfde avond al af zou liggen. En ja ook dit had ik wel verwacht, omdat hij gewoon onwijs opgeblazen beentjes heeft. Niks mis mee, maar wel voor het gipsen. En toen kreeg ik later te horen van zijn orthopeed dat hij blij was dat het niet gedaan was, want hij wilde echt niet dat het in gips ging. Dus zijn we toch weer gaan proberen hem aan de brace te krijgen. Nu hoefde ik het niet alleen te doen, maar stonden er ook verpleegkundigen voor me klaar. Want als het zo ging gebeuren als in het begin, zou ik dit niet trekken. Alleen had even geen rekening gehouden met dat hij ineens het gewoon ging accepteren. Vanaf maandag heeft hij ze steeds gewoon aan, waar ik heel blij mee ben. Alleen moet hij nog langzaam naar 70% gezet worden, maar verwacht daar ook geen probleem mee.

Verkouden

Max is vandaag voor het eerst verkouden, is af en toe maar aan het hoesten en niezen. En zijn neusje zit steeds zo vol. Eigenlijk de hele dag hebben we weinig ervan gemekt bij hem, en dan bedoel ik dat hij gewoon het vrolijke ventje is wat hij altijd is. Maar op het moment van schrijven, werd hij na dat hij een half uurtje had geslapen ineens huilend wakker. Dan maar even op zijn rug leggen, maar ook dit werkt niet. Neusspray hebben we gemaakt (zoutoplossing) en hebben we nu in zijn neusje gedaan. Hopelijk gaat hij zo lekker slapen, want dit is best wel zielig zo. En dan net nu ik samen met hem thuis op verlof ben. Dat is dus een echte uitdaging weer, nu hij even weer zo huilerig is. Gelukkig is een verkoudheid onschuldig en gaat het vanzelf weer over. Maar voor zo,n kleintje is dat natuurlijk helemaal niet zo leuk.

Kinderwagen omgebouwd

Omdat hij nu volledig de brace draagt kan hij niet meer in de kinderwagenbak, dus moesten we nu toch echt de wagen om gaan bouwen. Vandaag gelijk een stukje met hem gaan wandelen, moest wel heel erg wennen omdat ik hem nu niet meer kan zien omdat hij van me af zit.

Papa weer zien

Wat geniet papa van jouw, je leuke geluidjes. Want je begint steeds meer te kletsen echt te schattig gewoon. En je bent heerlijk aan het spelen met al je speeltjes om je heen. Alles vind je leuk, en wat ben je nieuwsgierig naar alles. En dan moet ik mijn twee stoere mannen natuurlijk even op de foto zetten, als ze zo lekker aan het chillen zijn op de bank.

Het konijntje wat zoveel van Max houd, of was het nu andersom. Max zoveel van het konijntje houd. Max is onafscheidelijk van zijn knuffel konijntje die waar hij altijd heerlijk mee slaapt. Ik heb een ritueeltje voor het naar bed brengen. Heel rustig tegen hem praten dat hij naar bed moet, en dan een kus aan hem geven. Zijn konijntje ligt altijd in zijn bed en dan vertel ik hem dat ook het konijntje gaat slapen. Lekker samen slapen met Max. Inmiddels pakt hij hem stevig vast en vind hij het heerlijk ermee te knuffelen als hij gaat slapen. Op de MBU wordt er vaak gezegd dat Max hier onwijs goed op reageert, dat hij zo rustig wordt van mij hoe ik hem naar bed breng.

Voorlezen

“Hazeltje, je moet gaan slapen. Spring maar op mijn rug, dan breng ik je naar bed.
Hou je goed vast – daar gaan we!”

Iedereen kent vast dit leuke voorlees slaap boekje wel voor hun kindje. 
Ik kan hem inmiddels wel dromen, maar vind het heerlijk om op dit moment steeds hetzelfde boekje voor te lezen.
Zodat Max dit gaat herkennen.

Er zijn momenten dat ik Max ook voorlees, dit wilde ik standaard elke avond voor het slapen doen. Maar niet altijd gebeurd het. Maar probeer het zeker zo nu en dan te doen in de avond voor het slapen gaan. Want het boekje wat ik nu voorlees is echt een “slaap lekker” boekje. Ik lees hem voor dan uit “Raad eens hoeveel ik van je hou” En dit gaat over Hazeltje en Grote haas, die heel veel van elkaar houden. Vele manieren worden beschreven in dit leuke boekje. En aan het einde, 

HELEMAAL TOT AAN DE MAAN EN TERUG.

Zoveel hou ik ook van jouw lieve Max, en hopelijk mag je nog heel lang genieten van je eigen konijntje met het slapen gaan.

Vorige week is er geen weekoverzicht geweest, omdat ik toen nog twijfelde om te vertellen op dit moment dat ik opgenomen ben. En dan is het best lastig een weekoverzicht te schrijven. Maar nu dat ik het heb open gegooid kan ik deze keer weer schrijven over mijn week. En ik heb de foto,s van de afgelopen tijd die ik eerder niet heb gedeeld er ook gewoon bijgevoegd. De afgelopen twee weken stonden in het teken van therapieën en de binding met Max. Al is er best wel veel binding met Max, want we hebben echt hele fijne momenten en best veel ook. Maar toch extra binding kan geen kwaad als er soms ook irritatie bijkomt kijken. Wel merk ik dat het minder is, nu ik de zorg kan delen daar.Op zondag is het thuis altijd tijd voor een badje, dus de dag voordat ik mijn intake gesprek had in Utrecht ging Max heerlijk in bad. En dit was het beeld na zijn badje. Echt een klein dondersteentje zo stiekem boven het doek uitkijken.Wat een bink hier toch, hier zat hij op de bank op de MBU nadat hij uit bed was gehaald voor een flesje. Hij had zijn slaapzakje dus nog aan. Soms wel jammer dat ze daaronder vaak zijn kleertjes aan laten, terwijl ik zelf hem altijd in de slaapzak met romper doe. Maar goed er word goed voor hem gezorgd als ik het niet hoef of kan doen.Lekker even spelen op het kleed, en volgens mij dacht Max even geen foto,s meer maken hoor mama. Maar ja sorry jongen ik vind het fijn om te doen. Ook als herinnering later.Zondag,s kwam mijn partner naar Utrecht en heeft even wat momenten gehad met zijn zoon. We hebben ook heerlijk even gewandeld met hem erbij. En in de avond voordat hij weer terug naar huis ging hebben we samen heerlijk gegeten. We zijn naar Mister Chi gegaan om te gaan wokken. Dit was echt even heel gezellig zo met z,n tweeën. Sinds Max er is hebben we dit soort dingen niet meer gedaan. Daarna heeft hij mij weer terug afgezet en zelf is hij naar huis gegaan.Even spelen in de box, kijk nou hij begint nu echt dingen vast te pakken. Zo leuk te zien hoe hij zich ineens snel ontwikkeld.Hier schrok ik me rot, dit was de eerste keer dat ik hem zo in bed aantrof. Gelukkig zag ik ook wel het hele lieve schattige erin. Maar dat neusje, ik vind het gewoon een eng idee. Maar moet er toch echt aan gaan wennen. Want ik tref hem steeds vaker zo of op zijn buik aan.Een avond wandeling voor mij, ik mag nog niet alleen met Max van de afdeling af. Maar zelf even wandelen dat mag wel. En heb me voorgenomen dit toch echt elke dag even te doen. Want hoe moe ik vaak ook ben het doet me ook wel goed.Na twee weken ben ik even op verlof thuis. Dit vind ik best wel even fijn. En onze plant in de tuin moet er eigenlijk uit, want dit groeit als kool en ziet er niet uit. Maar trekt wel vele mooie vlinders. Dus voordat ik hem moet gaan missen (wat wel even nog gaat duren) nog een foto van een vlinder gemaakt.

Deze foto had ik al eerder genomen, toen mijn mama was geweest. De roze knuffel heeft Max gekregen van zijn oma.Onderweg van huis terug naar de MBU met de treinBest mooi uitzicht in de trein.Bij aankomst even wat eten voor ik lopend verder ga vanaf het station naar het ziekenhuis.

Sinds dat ik samen met Max ben opgenomen op de MBU in Utrecht heeft Max ineens ook heel veel geleerd. Zo ben ik de afgelopen keren een aantal keer echt geschrokken van hem. Want vind het heel eng als zijn neusje niet vrij is. Nu weet ik wel dat hij zich vanzelf gaat draaien met zijn hoofdje om dat te voorkomen. Toch vind ik het nog altijd maar niets dat mijn zoon zich ineens op zijn buik kan draaien. Ja het is heel fijn dat hij het kan, maar vind hem gewoon nog eng. Moet er echt even aan wennen, als ik hem zo tref op zijn zij of buik.

Vier maanden

Ja weer een nieuwe maand foto gemaakt van Max. Ik legde hem in de hangmat die ze op de MBU hebben en schoot een hoop leuke foto,s. En deze hebben we uitgekozen als maand foto. Ja alweer vier maanden oud. Officieel is hij nu ouder dan zijn “grote” broer Daan. Best een raar moment als je dat gaat beseffen. Maar Max heeft dus wel die vier maanden gehaald, wat ik echt als bewijs moest zien. En hoe, moet je kijken wat een vent het is geworden al. En een heerlijk lachebekkie, ja hij is echt een vrolijk ventje.

Slapen

Ik heb het vermoeden dat we een buik slapertje gaan krijgen, hij kan zich nu zo makkelijk van zijn rug naar buik draaien. In het begin ging hij alleen nog maar op zijn zij slapen. Dan pakt hij zijn knuffel konijntje in zijn armpjes en dat ziet er zo super schattig uit. Maar nu vind ik hem heel vaak op zijn buik in bed. En dit is niet het enige, ik krijg hem ook steeds makkelijker gewoon naar bed. Soms geeft hij geen kik als ik hem naar bed breng. En soms hoor ik hem later nog even huilen, maar heel even en dan is het vaak al stil. Dit geeft zoveel rust bij mij, dat ik hem zonder problemen naar bed krijg. En ja hij slaapt dus ook niet meer in zijn inbaker doek, en maar goed ook dat ik dat al afgeleerd heb nu hij dus op zijn buik rolt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=PGgyFSF_AFY?feature=oembed&w=500&h=281]

Vriendje

Contact maken met andere kindjes is nu ook wel heel interessant. Zo vond ik de twee jongens op de afdeling naar elkaar kijken. En echt zo met elkaar bezig. Ik kon het niet laten om er een foto van te maken. Maar deze zal niet online komen, want dit mag natuurlijk niet andere kindjes van de afdeling op de foto zetten. Deze moeder weet het wel, en heeft de foto,s zelf ook gekregen van mij. Dus hij heeft nu een leuk vriendje daar, en het is geweldig te zien.

Spelen

Ook kan hij zich zo vreselijk goed zichzelf vermaken. Inmiddels zijn de ongecontroleerde reflexen weg aan het gaan, waardoor hij nu speeltjes vast kan pakken. Van de week zag ik ineens dat hij een bal pakte en zo in zijn handen had. Ik wist niet wat ik zag. En hij vind het heerlijk in het wipstoeltje te zitten spelen met de draaiende dingen die je erop kan zetten. Ik kan hier echt van genieten en uren naar kijken als hij zo lekker bezig is met spelen. 

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=MLNUtThyijE?feature=oembed&w=500&h=281]

Ik heb lang getwijfeld en nog twijfel ik of ik hier goed aan doe om het nu op dit moment naar buiten te gooien. Maar aangezien ik nu reacties krijg van zie ik de ernst van de zaak wel in, en laat ik mij wel helpen. Ja natuurlijk weet ik heel goed dat er iets moet gebeuren, en al een hele tijd. Daar heb ik zelf heel erg boven op gezeten. Alleen ik twijfelde het te vertellen tijdens de behandeling die ik nu heb, want kan ik jullie reacties wel aan. Maar goed jullie reacties nu zijn nog steeds moeilijk te lezen, omdat jullie denken dat ik maar wat aanklooi met Max en alleen met hem thuis zit. Nou dat is dus helemaal niet zo.

Hoop geregel

Al weken geleden heb ik al geroepen tegen alle hulpverleners om mij heen dat ik opgenomen wilde worden samen met Max. Dat dit in mijn hoofd de enige oplossing zou zijn voor mijn depressie. En dat ik er thuis voor nu gewoon niet uitkom. Dit wil ik mijzelf niet aan doen, maar Max natuurlijk helemaal niet. Gelukkig ben ik zelf iemand die achter dingen aan gaat, als anderen niet mee willen/kunnen werken. Mijn huisarts stuurde mij naar Lentes, wilde mij zeker niet verwijzen voor opname. Voor Lentes moest ik even wachten tot ik een intake gesprek kreeg, ondertussen kwam dus crisisdienst bij mij thuis. Omdat het gewoon niet goed ging, in die periode heeft mijn partner het even volledig van mij overgenomen. Tijdens het intakegesprek werd er gelukkig positief gereageerd op mijn verzoek voor opname. Zo ging mijn huisarts ook mee in dit plan, al vond hij wel dat het erg ver weg is van ons thuis. Maar dat gaat hem niets aan, dat is een beslissing van mij en mijn partner. En als dit de juiste zorg is voor nu, dan gaan we dat gewoon doen.

Opname

Inmiddels is het mijn tweede week opname voor mijn depressie in het St Anthonis ziekenhuis in Utrecht, op de MBU. Dit is een opname voor moeder en kind, dus Max is bij mij. Er wordt goed voor Max gezorgd door mij en gedeeltelijk door de verpleegkundigen hier. Zelf heb ik een best druk programma met therapieën. De ene dag is wat rustiger dan de andere dag, bijvoorbeeld woensdag staat er alleen PMT op het programma. (Psychomotorische therapie  is een behandelvorm voor mensen met psychosociale of psychische problematiek, waarbij op methodische wijze gebruikgemaakt wordt van werkvormen gericht op lichaamsbeleving en het handelen in bewegingssituaties. De psychomotorisch therapeut richt zich op de problematiek zoals die naar voren komt in bewegingsgedrag, lichaamstaal, lichamelijke spanningen, lichaamshouding, lichaamssensaties en lichaamsbeleving. Deze aspecten zijn aandachtspunt in de diagnostiek en aangrijpingspunt voor de behandeling.) Terwijl we donderdag dan weer een heleboel achtereen hebben.

De therapieën die ik krijg:

• Activiteitenbegeleiding
• PMT
• Babymassage
• Beeldende therapie
• Moeder-kind-groep
• Schrijfgroep
• Aandacht groep

En dan elke dag hebben we dagopening en dagsluiting.
Ook werken ze met videotraining, dit houd in dat ze bepaalde handelingen met je kindje opnemen en later met jouw rustig gaan bekijken. Hierdoor kan je zelfvertrouwen en het vertrouwen in het moederschap gaan groeien. Dit vond ik eigenlijk wel heel spannend. Er is nu 1 opname gemaakt van mij en Max tijdens het verschonen. Ben dus benieuwd hoe dat eruit ziet als ik het terug mag gaan kijken.

Hoe ik mij voel

Voornamelijk voel ik mij heel erg moe, dit sinds ik ben opgenomen slaap ik heel slecht. Zelfs 1 hele nacht niet geslapen. Ik krijg nu wel medicatie ervoor, maar zo,n succes is het nu nog niet. Toch hoop ik dat ik zeker beter ga slapen. Want door mijn slaapgebrek wordt ik prikkelbaar (wie niet) maar dit is niet goed voor in mijn behandeling en voor de zorg naar Max toe. En ook niet naar mijzelf toe. Want nu reageer ik de boosheid die ik soms heb naar mijzelf, hierdoor kan ik het risico lopen om hier niet te mogen blijven. Het is echt de bedoeling hier rust te vinden in mijzelf en in de zorg voor Max. Ja ik moet zeggen vind het vrij heftig al die therapieën, juist omdat er zoveel boven komt. Alleen ik mag van de psychiater niet te diep in gaan op mijn trauma,s dit haalt me juist uit balans en ik moet hier juist eerst sterker worden voor ik straks thuis aan mijn trauma,s kan werken doormidden van EMDR en traumaverwerking. En dit dan ook in kleine stapjes te gaan doen, zodat ik wel de zorg voor Max en mijzelf en gezin goed kan onderhouden. Dit is natuurlijk best lastig die balans vinden wat wel en wat niet aan te pakken, want veel hangt ook samen met het verlies van Daan. Maar daar zijn dan zo nu en dan gesprekken voor nodig om aan te geven wat ik wel en wat ik niet trek. En op dit moment gaat het echt af en toe meer down dan up. Hoop dat hier snel verandering in gaat komen.

Met deze dag (zondag) in het vooruitzicht ben ik al een tijdje bezig geweest. Ergens is het een hele belangrijke mijlpaal in het leven van Max, maar het voelt zo eng. Want zondag was Max even oud als Daan is geworden. Op twee dagen na vier maanden oud, op die leeftijd overleed Daan s,avonds in mijn armen. Aan de ene kant wilde ik Max dicht bij mij hebben, maar ook het liefst niet. Hem in de gaten houden en van hem houden, maar hem niet te dicht in mijn armen hebben. En zeker hem niet op me borst willen laten liggen. Bang dat ook hij zijn oogjes dicht zal doen en niet meer wakker wordt. Daarom is het ook een dag van moeilijk verbinding zoeken, stel dat hij echt zijn oogjes dicht doet en niet meer wakker wordt net als Daan. Ik hou teveel van hem, om ook hem te moeten missen. Daarom wil ik ook niet teveel verbinding zoeken. Dit doet me zo veel pijn in het hart, want hij kan er niets aan doen dat Daan er niet meer is.

Onrustig gevoel

Van binnen ben ik zo onrustig, vreselijke hartkloppingen. En ik merkte in de ochtend toen ik Max vasthield dat ik een flachback kreeg, dat ik Daan huilend in mijn armen lag. Uiteindelijk rustig werd en niet meer wakker werd. Wat ik ook nu steeds voel is het gevoel dat het leven uit Daan loopt, dit is zo vreselijk gevoel. Dit wilde ik eigenlijk nooit meer voelen, maar daar heb ik helaas geen controle op. Hopelijk krijg ik nu ergens meer vertrouwen op dat Max wel blijft. Hij is een gezonde sterke jongen, heel anders dan Daan. Dus waarom zou hij ons dan verlaten. Als ik dit hardop zeg, snap ik er zelf ook niets van dat ik zo bang ben. Maar het gevoel gaat gewoon echt niet mee met wat ik weet. Al die angst zit opgeslagen in mijn lichaam, en komt er door middel van moeheid, hartkloppingen en benauwdheid eruit. Ik ben dit onrustige gevoel zo zat, maar ik probeer er allang niet meer tegen te vechten. Ja er zijn zeker momenten dat ik er tegen vecht en dan wordt het allemaal veel erger. Dan kan ik volledig in paniek schieten, met als gevolg of mezelf pijn doen of dissociatie (afwezig raken). Maar dit kan ook weleens gewoon voorkomen zonder dat ik tegen de onrust vecht.

Bijzonder moment

Toch is het ook een hele bijzondere dag, want ik heb steeds gezegd ik moet het eerst zien dat Max wel die vier maanden haalt. En vandaag is dat het dan zover, dan heeft hij de vier maanden grens wel gehaald heeft. Waar Daan het dus niet heeft gehaald. Dus hoe bijzonder is dat de kleine broer van Daan nu ouder is als hij is geworden. En hij laat me de afgelopen dagen keer op keer verbazen wat hij allemaal doet. Ineens ligt hij op zijn zij te slapen met zijn konijntje in zijn armpjes. En vond ik hem vandaag nog op zijn buik zelfs, dit zijn wel enorme schrikmomenten. Maar daardoor heen een flinke lach, met wat doe je nu toch allemaal Max.