Een nieuw week overzicht van mijn kant. Wat kan je moe zijn als je al tijden slecht slaapt. En maar door gaat. Heb het druk met therapieën, de zorg voor Max en daarnaast proberen wat ruimte voor mezelf te hebben (zoals serie kijken, douchen, rusten) Het is het allemaal waard dat ik momenteel opgenomen ben. En de weken zijn erg snel gegaan, want had niet eens door dat ik er al vijf weken zit. Maar er komt een einde in zicht. Eerst moest ik er nog niet aan denken naar huis gaan. Nu er een datum is voor ontslag heb ik zoiets lekker naar huis en mijn leven oppakken. Het gaat prima in de zorg naar Max, natuurlijk ben ik er zelf nog niet. Maar nu was het belangrijkste dat Max veilig is thuis en dat is hij zeker nu wel als we naar huis mogen.

Het voelt ook zo goed dat ik steeds meer van hem geniet, alleen al als ik hem uit bed haal die grote glimlach die hij dan laat zien. Dan is je hele dag weer goed. Wat een stoere tuinbroek heeft Max toch aan. En hij zit er ook zo stoer bij. Over een tijdje staan er allemaal meisjes voor hem voor de deur. Nou laat dat nog maar even een tijdje wachten hoor.Tijdens de opname op de MBU hebben we bijna dagelijks activiteiten begeleiding. En in de paar weken dat ik er zit heb ik deze mooie sterren gemaakt voor de kamer van Max. Ben er best wel een beetje trots op dat ik dit zelf heb gemaakt. En het was ook erg leuk om te doen.Wat is het leuk om hem weer even thuis te zien spelen, met zijn eigen speeltjes om zich heen. Hij kan zichzelf best goed vermaken, en hij is heel nieuwsgierig naar alles om hem heen.We hebben al heel lang sterren stickers in huis. Want we hadden voor de geboorte van Max een raam sticker besteld en daar zaten heel veel blauwe sterren bij. Eindelijk maar toch heb ik de sterren op zijn slaapkamer deur geplakt. Vind het echt wel heel leuk geworden. Het kan niet missen dat dit zijn kamer is.

Helaas staat er een fout in, en wel een heel domme fout. Maar ben beetje aan het oefenen met een bullet journal. Denk toch met stippen makkelijker werken is. Dan heb je niet zo snel een liniaal nodig ervoor. Mijn mannen waren auto racen aan het kijken. Je ziet het wel een echte luie zondag. Ik smelt even helemaal weg.

Awww dit is toch zielig om zo uit bed te halen. Hij was te moe om op te laten voordat we weg moesten. Maar nu moest ik hem er zo uit halen omdat we terug naar Utrecht gingen. Maar nu in de auto gaat het goed en is hij lekker in slaap gevallen.

Hebben jullie een bullet journal en wat voor formaat en soort vinden jullie handig om te gebruiken?

Inmiddels zitten er al weer vijf weken op met de opname voor mijn postnatale depressie. Ik wordt steeds rustiger in de zorg naar Max toe, dit voelt heel fijn. En ook Max reageert daar heel goed op. De fles momenten zijn minder stressvol en ik begin er zelf van te genieten. Niet teveel meer denken aan wat ik allemaal nog moet, nee gewoon zijn in het moment en dat is Max de fles geven en even genieten van dat wondertje in mijn armen. Ja soms ben ik nog wel heel druk in mijn hoofd en dat zijn dan vaak ook de momenten dat Max druk is tijdens de fles. Het heeft echt een wisselwerking. Maar Max kan ook heel snel afgeleid zijn, hoort hij maar iets en hij draait zijn hoofd er naar toe. Eigenlijk ook een heel goed teken, een teken van nieuwsgierigheid en hij is zeker niet doof hihi. We zijn nu ook weer lekker het weekend thuis samen met Max, nog even oefenen voordat ik met ontslag ga. Want er staat al een ontslag datum gepland voor mij.

Rondom de sterfdag van Daan

Met mij ging het de laatste week eerlijk gezegd niet zo goed, zo bezig met de sterfdag van Daan. Dit keer ook heel anders dan de twee eerste keren. Dit omdat Max nu in ons leven is. Alles is veel heftiger en intenser dan voor Max. Want het is heel confronterend wat Max allemaal doet en Daan dat allemaal niet heeft laten zien. Je ziet zo,n groot verschil van een kindje die heel ziek was en een kindje waar het helemaal goed mee gaat. Dit neemt niet weg dat ik heel erg blij ben met beide zoons. En toen was het drie dagen voor de sterfdag en Max werd in de avond huileriger dan normaal. Eerst legde ik de link niet zo en als ik niet weet waarom hij huilt kan ik er moeilijk mee om gaan. En ja ik weet dat kindjes eenmaal huilen en soms gewoon geen reden heeft. Toch kwam ik er de dag erna achter dat hij in een sprongetje zat, maar ik denk dat het dubbel was omdat Daan ook drie dagen voor zijn overlijden huilerig was. Heb een beetje het gevoel dat hij dit heeft gevoeld dat ik mij ook minder fijn voelde. Dit was best wel bizar, na de sterfdag van Daan was het huilerige van Max ook weer verdwenen.

Nazorg regelen

Omdat de opname kortdurend is, zijn we inmiddels bezig met de nazorg thuis te regelen. In eerste instantie zijn we bezig geweest met kinderopvang, waar hij na ontslag drie dagen in de week heen gaat. Dit vind ik zelf best wel veel, maar denk dat het voor de eerste tijd wel even goed is om mij wat te ontlasten in de zorg. Zodat ik een relaxte moeder kan zijn voor Max. Dit kan altijd af gebouwd worden. Het is moeilijker te regelen van minder naar meer. Martinizorg is ook weer in aanmelding, die komen dan weer bij mij thuis om te kijken in de zorg naar Max of dit goed gaat en mij daar nog een stapje verder in te helpen als dit nodig mocht zijn. En ook voor de eerste tijd crisis dienst en spits wordt ingeschakeld dit is gericht op mij, omdat ik niet meteen mag werken aan traumaverwerking. Eerst thuis zorgen dat het allemaal op de rit komt, en dan mag ik verder aan mijzelf aan het werk. Maar er moet dus wel een vangnet zijn voor als ik het wel moeilijk heb/krijg. Verder sta ik al een tijdje op een wachtlijst bij een psycholoog voor EMDR, maar ze gaan proberen of ik daar ook eerst terecht kan voor gesprekken. Alleen heb ik net te horen gekregen dat haar wachtlijst langer is geworden dan ze eerder had aangegeven. En ook mijn aanmelding voor traumaverwerking is niet gebeurd op het moment dat gezegd was. Dus dat hebben ze nu ook vanuit Utrecht geregeld. En heb pas eind volgende maand daar een intake voor, en dan kan het nog wel even duren voor ik terecht kan daar. Maar er is dus volop aan de gang voor mijn nazorg omdat ik de 27ste met ontslag ga.

Weekend verlof

Ik werd samen met Max vrijdag weer opgehaald om lekker thuis door te brengen. Heerlijk om weer thuis te zijn, en toch ergens is er ook angst dat ik het niet helemaal aankan straks volledig thuis te zijn. Dit omdat ik flink slaapgebrek heb. Al vijf weken, dus sinds de opname slaap ik bijna niet. Ook al voor de derde keer van medicatie gewisseld, maar het helpt gewoon niet. Hierdoor ben ik echt oververmoeid en loop ik vaak op mijn tenen. Het liefst wil ik alle zorg zelf doen in Utrecht en daarnaast alle therapieën moeten volgen. Dit is onmogelijk, ook zeggen ze dat het thuis onmogelijk is alles alleen te doen. Een goede moeder geeft ook zorg uit handen, wordt er gezegd. Maar zo voelt het vaak niet bij mij. Toch ben ik echt genoodzaakt om soms de zorg daar uit handen te geven, de ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keren. De momenten dat ik toch niet op de afdeling ben en dus therapie heb is dat makkelijker dan als ik wel op de afdeling ben en bijvoorbeeld rust neem. Dan lukt het me vaak ook niet rust te nemen en ben ik alleen maar bezig met Max en dat iemand anders de zorg nu over neemt. Dit is dus mijn leerproces, om het uit handen te mogen geven. Thuis is dat makkelijker, want vind het geen probleem om de zorg de delen met zijn papa. Kan dat heel makkelijk aan hem over laten, dus doen we dit weekend het ook samen.

En ondertussen heerlijk genieten van een spelend mannetje op een kleed in de woonkamer. Wat wordt het leuk nu hij echt contact met ons maakt en ook zelf lekker kan spelen met van alles om zich heen. Ja en natuurlijk spelen we ook heel graag samen, lees ik boekjes voor en zing ik voor hem.

Als ik mijn telefoonscherm aan doe zie ik het in beeld staan 12 september is het vandaag een dag om nooit meer te vergeten. De sterfdag van Daan, de derde alweer. Hij is er wel, maar ook weer niet.

Lieve Max,

Ik schrijf naar je om te vertellen over je broer. Ik noem regelmatig wel zijn naam naar je en vertel dan dat je een grote “kleine” broer hebt. Daan kwam net als jij niet spontaan in ons leven. Zo onwijs gewenst zijn jullie beide. Bij Daan kregen we te horen dat hij van alles mankeerde. En de keuze om de zwangerschap te stoppen of door te laten gaan. We kozen voor zijn leven, maar eigenlijk hadden we al afscheid genomen. Toch kregen we te horen dat je gewoon met het leven verenigbaar was. Hij is geboren met een ernstige hartafwijking, het syndroom van down en net als jij klompvoetjes. Wat waren we gelijk trots op deze kanjer en wat deed hij het goed. Toch hadden we in ons hoofd, er komt een moment dat hij geopereerd gaat worden. En misschien wordt hij dan niet meer wakker. Maar dit is iets wat niet gebeurde. De operatie heeft hij nooit gekregen. Op een avond veilig bij mama in de armen is je broer plotseling stilletjes gegaan. Zijn oogjes sloten zich voorgoed.

Maar wat hebben we genoten van jouw broer. De dingen die we bij jouw zien Max zijn echt de eerste keren, want Daan liet dat niet zien. Helaas zat er weinig leven in. Maar knuffelen vonden we als gezin heerlijk. Ook kon ik uren naar hem kijken. Kijken zoals ik ook naar jouw kijk. Wat een wonder zijn jullie toch. Want dit is niet iedereen gegeven.

Mama heeft dingen ontdekt met Daan die ze anders nooit had ontdekt. Op een dag in het ziekenhuis waar Daan drie weken heeft gelegen omdat hij zo ziek was, kwamen de Clini Clowns op bezoek. Speciaal voor hem gingen ze zingen, en even vergat ik dat ik daar vast zat samen met Daan in die ziekenhuis kamer. Zo geweldig deze mooie herinnering. Ik beloof je Max dat ik vaker dingen ga delen over je broer. Dat verdien jij maar ook je grote broer.

Dit was ook gelijk wat ik heb geschreven voor de schrijfgroep op de MBU

Alweer een week erop zitten op de MBU in Utrecht. Dit keer ook het weekend daar gebleven, want naar huis gaan was dit keer wat lastiger. Maar ik vond het ook niet heel erg na de vorige keer dat ik vier dagen thuis ben geweest. Dus vond zo,n weekend hier best wel prima. En ik heb zaterdag een hele geweldige dag gehad. Heb me lang niet zo vrolijk als die dag gevoeld. Dus dat is ook meer dan waard geweest. Na hoe ik me nu voel. Want vandaag ben ik echt helemaal op, heb ik over me hele lichaam pijn. Maar ben zo blij dat ik gisteren een top dag had. Had vandaag dan ook wel wat extra hulp nodig met Max, ook omdat deze dagen heel zwaar voor me zijn. De sterfdag van Daan komt eraan, en zo met Max is dat best heel confronterend. Maar ik maak het beste ervan. En ik smelt soms echt helemaal weg bij mijn prachtige Max.Kijk hier is alweer zo,n smelt momentje. Dit soort plaatjes stuur ik dan ook vaak door naar zijn papa. Want hij moet dit nu veel missen. Over een tijdje kunnen we gewoon weer als volledig gezin thuis gaan genieten. Daar ben ik van overtuigd. 

De rest van de week geen foto,s gemaakt, heb ik helemaal geen tijd en energie voor naast alle therapieën en de zorg voor Max.Ik had besloten om zaterdag lekker de stad Utrecht in te gaan. Dit zou ik alleen doen, maar onverwachts ben ik samen met mijn beste vriendin erheen geweest. De afstand is nu minder groot tussen ons. En ze had tijd en heel veel zin om mij ook te zien. Dus we hebben er een hele leuke dag van gemaakt. Ik heb zelfs de MBU gebeld dat ik later terug zou komen dan ik had gezegd. Zo konden we samen nog even een hapje eten.
We hebben helaas wel veel regen gehad dus van winkel naar winkel gehopt. Uiteindelijk hebben we iets gevonden om lekker wat te eten. Eerst maar een drankje doen.Toen kwamen voor ons beide de spare ribs op tafel, en wat hebben we er van genoten. Heb me echt helemaal vol gegeten. Zo super lekker was het. En ja ook beter dan ik zou krijgen in het ziekenhuis. Versleten daarna terug gegaan.Max kreeg van mijn vriendin een hele leuke knuffel, een olifant. En we hebben hem Ollie genoemd. Hij werd goed ontvangen, gelijk in de mond. Dus die is straks ook drijfnat als zijn konijn. Konijn hebben we dan ook maar even gewassen, gelukkig pikt hij het om nu even met Ollie te slapen zodat konijn kan drogen.Knuffelen knuffelen en nog eens knuffelen. Daar horen natuurlijk selfies bij. Nou wij genieten zo wel met z,n twee.

Omdat ik na die leuke dag in de stad helemaal gesloopt was, heb ik me zondag rustig gehouden. Lekker filmpje gekeken. Wat aan het surfen op het net geweest. De zorg voor Max gedaan. Een gedeelte aan hun over gelaten, omdat ik weer paniek kreeg door het vele huilen wat hij vanavond ineens had. Dat gebeurd niet zo vaak meer, en kan er nog steeds niet altijd mee over weg. Zeker nu ik helemaal niet fijn in mijn vel zit doordat de sterfdag van Daan eraan komt. Hier wordt ik nog prikkelbaarder van. Maar heb fijne momenten gehad met Max. Heb hem heerlijk in bed gedaan vandaag. Probleemloos zijn nagels geknipt, wat nog niet eerder zo makkelijk ging. En de avond breng ik lekker door op mijn kamer met Netflix op. Niet te laat naar bed, want morgen gaat de wekker weer om half 8.

Twintig weken dan ben je op de helft van de zwangerschap en nu is deze kleine man er al twintig weken op deze wereld. Wat wordt hij wijs, alles en iedereen volgt hij hier met zijn ogen. Houd alles goed in de gaten. En door kijken leert hij. Ook kijkt hij de kunst af van zijn vriendje hier, hij is iets ouder dan Max. En samen maken ze af en toe contact omdat we ze dan samen in de box leggen, of op het kleed in de woonkamer. Zijn vriendje vind Max ook heel interessant en dat is zo leuk te zien. (filmpje moet ik nog krijgen van zijn mama, maar uit privacy redenen wordt hij hier ook niet gedeeld.

Nieuwe kleding setje

Wat is het leuk om nu wat vaker oma te zien (de mama van mama) We zijn namelijk nu in de buurt van oma,s huis dus die heeft nu de kans om vaker langs te komen. En ben van de week weer even heel erg verwend door haar. Ik had al eens een hele lieve knuffel gekregen. En nu kreeg ik een heel stoer setje kleding. Een leuke broek met dinosaurussen en erop een shirtje wat daarbij past. Dus ook dinosaurussen erop staan. Ik ben er erg blij mee, moet je zien hoe leuk me dit staat. Dank je oma, kus.

Prikjes

Het was weer zover, Max moest zijn derde keer voor prikjes. Deze afspraak stond al bij ons op het CB, maar heb ik af moeten zeggen. Aangezien we in Utrecht zitten. Maar vorige week was hij al bij de kinderarts voor controle en hebben we gelijk een afspraak voor dezelfde dag gemaakt voor de prikjes die eigenlijk al stond. Dus op naar de kinderafdeling samen met een verpleegkundige. Ja want ik mag niet alleen op pad met Max, en dat is geen probleem. Zelf mag ik staan en gaan waar ik wil, maar niet alleen met Max. Het duurde al weer te lang voor mij, en ook voor Max. Max werd al wat mopperig en ik liep maar een beetje heen en weer te wiegen met hem. Op zo,n moment blijft het moeilijk hulp vragen, of ze het even over neemt van mij. Maar juist omdat ze er bij was, heb ik hier wel meer geduld mee. En dat voelt ook wel goed dat ik het wel zelf doe, en rustig met hem blijf. De prikjes waren zo klaar en ja hij moest even huilen, heb hem dan ook op de arm mee terug genomen naar de afdeling. Voordat we terug waren was het al over. Verder heeft hij er weinig last van gehad, een klein beetje meer huilerig. Maar verder niets bijzonders.

Tijdens mijn opname hebben we elke vrijdag “schrijfgroep” dit is echt wel iets voor mij, omdat ik het vaak heel fijn vind dingen van mij af te schrijven. Maar dat begrijpen jullie wel, als je mijn blog zo leest. Nou heb ik al een paar keer daar iets geschreven, er zit altijd een thema aan vast. En dan daarna voorlezen aan de groep. De eerste keer wilde ik het zelf niet voorlezen, dat vind ik best wel erg eng. Maar wilde het wel delen met de groep. Dus liet ik de therapeut het voorlezen, ook dat vind ik moeilijk om het dan aan te horen. Maar beter dan zelf voorlezen. Maar de tweede keer ging dat al anders, want toen ben ik het wel gaan voorlezen. Daar begin ik nu dus een beetje aan te wennen. Toch als ik het dan zo voor lees vind ik het vaak best wel heftige stukken die eruit komen. Dat ik ook de reden dat ik hier niet alles ga posten. Maar vandaag heb ik iets wat ik vorige week heb geschreven naar aanleiding van de verlof die er aan zat te komen. Het thema angst was dat, en dat ga ik vandaag met jullie delen.

Ik keek echt heel erg uit om naar huis te gaan. En nog wel, maar de spanning overheerst nu heel erg omdat ik Max helaas niet alle dagen bij mij thuis mag hebben. Niet mogen is een groot woord. Maar het is meer dat het niet verstandig is. En ja die voel ik nu ook wel heel erg. Juist omdat ik nu veel hoor hoe Max en ik hier aan het veranderen zijn. Dat wil ik niet op het spel zetten om thuis teveel van mijzelf te vragen in de zorg naar Max. Alleen hem nu gelijk twee nachten naar opa en oma te brengen vind ik wel erg snel gaan. Hij is nog maar 1 keer daar voor een paar uurtjes geweest. En lag toen alleen maar te slapen. Nu heb ik zoveel in mijn hoofd. Als het maar goed gaat. En het liefst op mijn manier. Dat hij genoeg drinkt, genoeg slaapt en lekker mag spelen. En wat als hij enorm gaat huilen, hoe gaan ze daarmee om. Gaan ze niet elk moment hem troosten als hij huilt en in bed ligt. Want heb dat net zelf geleerd hem te laten huilen, dat hij vanzelf weer in slaap valt. En dan nog niets gezegd over de brace, durf ik dat aan dat ze die losmaken om hem om te kleden. Zijn schoenen uit dat is nog erger. Als ik daaraan denk komt er wel angst dat ze misschien ze verkeerd aan doen. En ja ik weet dat ze goed voor hem zullen zorgen en lief zijn. Maar ik ben er nog niet aan toe hem daar te laten logeren. Helaas heb ik geen keus hierin en hoop ik dat dit een mooie leerweg is en meer hun kan vertrouwen om het zo nu en dan over te nemen van mij.
Ik ga dus nu wel met angst naar huis toe.

En ja dit was dus zeker een leer moment, en alles is goed gegaan. Zoals jullie al hebben kunnen lezen in “Verlof“

Afgelopen weekend ging ik op verlof samen met Max. Naar huis dus, eerst dacht ik nog lekker even naar huis samen met Max. Maar er kwam meer bij kijken dan alleen lekker naar huis. Vrijdag hadden we een evaluatie gesprek, waar mijn partner bij was. Dus die dag ging ik ook gelijk mee naar huis. Alleen het probleem was dat ik tot dinsdag thuis moest blijven, omdat de orthopeed van Max wilde dat hij dinsdag op zijn afspraak kwam. Omdat er zo,n gedoe was met zijn voetjes. En ik dus niet alleen met Max eigenlijk mag zijn, en thuis dus niet te lang alleen met hem mag zijn. Ik dacht dat gaat me die maandag wel lukken alleen voor hem te zorgen, zodat zijn papa gewoon kan werken. Ik had al de buurvrouw om hulp gevraagd of ik een beroep op haar mocht doen als het mis zou dreigen te gaan. En die zou die dag vrij zijn van het werk. Dus mooie kon haast gewoon niet. Helaas zagen ze dat hier op de MBU niet zien gebeuren dat ik op tijd aan de bel zou trekken. En omdat ze zien dat Max en ik beide baad hebben bij deze opname, wilde ze dat niet op het spel zetten dat het mis mocht gaan thuis. Ik baalde daar enorm van, want ze wilde dus dat hij dan twee nachten naar opa en oma ging. Dit vond ik echt te snel gaan, ik was er nog niet aan toe. Hij was nog maar even een paar uurtjes daar geweest, en nu moest hij gelijk twee nachten gaan logeren. Het loslaten, en dat het op mijn manier moet kan ik gewoon niet goed. Ja bij zijn papa wel, en hier op de MBU op bepaalde momenten ook. Maar zelfs hier vraag ik liever geen hulp. Wat ik nu wel ga merken dat ik dat echt moet gaan doen. Ik loop echt een beetje vast daar in nu.

Thuis met Max

Vrijdag naar huis, waar ik eerst naar uitkeek. Maar nu echt tegenop zag, ik was alleen maar bezig met dat hij moest gaan logeren voor twee dagen. En ik het daar zeker niet mee eens was. Mijn moederhart kon dit nog niet aan, ondanks ik wist dat het misschien wel beter zou zijn. Ik wilde er gewoon nog niet aan toe geven. Thuis ging het die avond prima. En ook zaterdag ging het goed. Max werd verkouden, maar leek er niet heel ontdaan van te zijn. Ja hij snotterde wat, maar was gewoon de vrolijke Max die hij normaal ook is. We hebben deze dag de kinderwagen om moeten bouwen, omdat hij met brace gewoon echt niet meer in de bak past. En toen wilde ik natuurlijk ook even wandelen met hem. Dus dat zijn we met z,n drieën lekker gaan doen. Ondertussen een lekker ijsje gegeten, want het was er heerlijk weer voor.

S,avonds ging het helaas wel mis. Ik had hem naar bed gebracht en hij ging eigenlijk gewoon slapen. Een half uur later werd hij huilend wakker, en eigenlijk vrij snel raakte ik in paniek. Huilen blijft een trigger bij mij. En op de MBU kan ik daar niet echt mee oefenen omdat je daar je kind niet echt in de gaten kan houden of hij huilt of niet. Dan moet je het loslaten en thuis kan dat niet. Daar hoor je de babyfoon en kan ik hem ook zien op camera. Maar hij huilde vanwege de verkoudheid, hij kon gewoon niet slapen. In paniek belde ik de MBU, van dat ik hem niet stil kreeg. Ja in mijn armen wel, maar ik wil dat hij gewoon gaat slapen. Natuurlijk onzin, want soms huilen ze nou eenmaal en willen ze bij je zijn. Maar op zo,n moment lukt me dat niet te bedenken. Ik besloot zelf afstand te doen en naar buiten te gaan. En eigenlijk al snel hoorde ik van zijn papa dat hij weer stil was en gewoon was gaan slapen. Dus niets aan de hand, maar bij mij dus wel. Ik vond het zelfs moeilijk terug naar huis te gaan. Nog even bellen met de MBU, wat ik had afgesproken. En even over gehad wat ik die avond kon doen als ik het even niet zou trekken. Maar eigenlijk hebben we samen gewoon genoten van de avond met de tv aan En Max heeft gewoon heerlijk geslapen.

Logeren bij opa en oma

Zondag moest ik er toch echt aan geloven dat Max naar opa en oma zou gaan. En eerlijk gezegd vond ik het nu niet meer zo,n probleem. Want ik had gezien wat die avond gebeurde, dat ik weer paniek voelde. Dus had ik zo, het is goed dat er is gezegd dat hij even twee nachten naar opa en oma moet. Het loslaten blijft lastig, maar weet ook dat hij daar in goede handen is. We brachten hem vroeg in de avond weg, dus we hebben hem nog even die dag een beetje thuis gehad. Wilde ook even niet met hem naar buiten vanwege zijn verkoudheid. Bij opa en oma nog even daar gezeten wat dingen door genomen. En hem daar naar bed gebracht. Nog heel even zitten kletsen met ze, en toen echt naar huis zonder Max. Ik was eerst erg onrustig, maar toen we lekker s,avonds tv aan het kijken waren was het goed. Heb genoten van een rustige avond samen met mijn partner. Zo iets simpels en toch kunnen genieten. Maandag moest mijn partner weer werken vroeg en ik kon lekker uitslapen, daar heb ik dan ook echt gebruik van gemaakt. Ik slaap al zo slecht sinds mijn opname, en thuis lukte het wel. Maar toen moest ik de dag doorkomen, eerst even oma gebeld. Even vragen hoe de nacht daar is gegaan. En zoals ik al wel had verwacht, helemaal prima. Max slaapt gewoon de hele nacht. Alleen bleek ik vergeten te zijn rompers mee te geven, en hij was nogal nat na de nacht slapen. Maar dat heeft oma wel opgelost met hem met alleen zijn shirtje aan terug in bed te leggen, en later even wat gekocht voor hem. Alleen ik was zelf erg onrustig die dag, zag van alles in huis wat er gebeuren moest. Dus ik ben hard aan het werk gegaan in huis. Maar ik moest ook rust en iets voor mezelf inplannen, dat vond ik moeilijk. Ik was bang als ik eraan toe geef kom ik mijn bed niet meer uit en gebeurd er niets meer in huis. Dus heb eigenlijk teveel achtereen gedaan, toch even wat rust genomen en ook even serie gekeken. Daarna nog even de rest gedaan in huis. S,avonds was ik dus eigenlijk bekaf en heb ik niets meer gedaan dan bank hangen en tv kijken.

Dinsdag voelde ik mij zo beroerd, ik had de hele nacht niet geslapen. Want nu was ik vreselijk verkouden. Ook had ik geen behoefde om oma te bellen, dacht dat zit wel goed. En zijn papa ging hem na het werk toch weer ophalen. Had een halve dag, dus om half 11 was hij ongeveer al bij opa en oma om hem op te halen. 

Terug naar de MBU

Die dag is Max niet meer naar zijn bedje gegaan, want we hadden een afspraak in het ziekenhuis. Dit liep niet allemaal zo fijn, was vergeten mij aan te melden dacht dat het alleen voor de gipskamer was. Dus hebben we een uur voor niks zitten wachten. En uiteindelijk vond ik het dat we een beetje voor niks naar die afspraak waren gegaan. Want de orthopeed was alleen maar verbaasd dat hij nu de brace droeg en maakte zich nu dus ook geen zorgen dat het allemaal nu zo goed ging. Keek niet eens naar zijn voetjes. Nog wel even ook bij orthin geweest en ook die was tevreden erover. Nu is het opbouwen dat de graden steeds iets verder gezet gaat worden, tot hij in de goede stand staat. Trouwens, voor we bij de arts binnen gingen had Max een flinke poepluier. Gelukkig was 1 van de gipskamers vrij, want ze hebben nog verder geen wc met een verschoonhoekje. Dus daar kon ik mijn gang wel even gaan, en nodig ook. Alles zat onder, vervelend wel want dit moest allemaal ook mee naar Utrecht. We zouden gelijk doorgaan. Dus wel even zijn romper uitspoelen en in een zakje mee dan maar. En omdat we al zo lang daar zaten zat ik aardig op mijn grens van wat ik aankan. Gelukkig konden we nu de auto in met een schoon kind, maar toen begon hij te huilen. Blij dat het niet te lang aanhield en dat hij lekker is gaan slapen. Zelfs zo goed heeft hij het gedaan, dat hij om 16.00 niet eens zijn fles heeft gevraagd. Maar het laatste stukje duurde hem te lang we stonden ook steeds vast in het verkeer. Maar het is gelukt hem tot 17.30 te laten wachten met de fles. Toen kwamen we aan, en zijn papa gaf hem gelijk de fles. Daarna hebben we hem naar bed gebracht en wij zijn nog even bij de MC Donalds gaan eten. Toen was het tijd om afscheid van hem te nemen, wat hij al met Max had gedaan met het naar bed brengen. Het waren dus best even drukke en heftige dagen. Ik heb genoten van momenten, maar ook van sommige momenten niet. Het was ook zeker weer een leer moment, en dit kan ik in mijn opname weer meenemen waar ik aan kan verder werken.

Weer een week voorbij op de MBU in Utrecht. Wat heb ik een mooie momentjes met mijn mannetje. Maar ik heb het ook druk met therapie. En dit is ook best wel zwaar, er komt veel emotie bij kijken. En helaas slaap ik daar echt super slecht, en lukt het me overdag me rust ook niet echt te vinden. De medicatie die ik voor het slapen had, gaf me helaas meer onrust vooral in mijn benen. Dus de laatste dagen hebben ze dit gestopt. Volgende week gaan ze iets nieuws proberen, want we wilde dit niet thuis uit proberen aangezien ik altijd net even anders reageer op medicatie. En thuis slaap ik dus wel gewoon prima.Wat vind Max dit toch leuk om in het wipstoeltje te zitten en lekker spelen met de speeltjes. Hij kan zo gefocust zijn erop. Zo leuk om te zien als hij zo bezig is ermee.Even lekker chillen, het was rustig deze avond. Was echt helemaal alleen, de andere moeders waren op verlof en een andere moeder bleef op haar kamer. Dan is het echt wel heel stil en moet ik ook wel weer erg wennen eraan. De eenzaamheid die ik altijd wel bij me draag kwam nu aardig op de voorgrond terecht.Dit mooie plaatje schoot ik toen ik na mijn eerste verlof terug kwam in Utrecht. Vind hem goed gelukt.Mijn mooie mannetje wat hou ik toch van jouw. Hier had hij zo,n leuk pakje aan, deze heeft Daan ook nog even gedragen. Vind het toch bijzonder dat hij nu ook dingen draagt die Daan heeft gedragen.Wat is het toch een schatje als hij zo op zijn buikje slaapt. Heb het maar geaccepteerd dat hij een buikslapertje is geworden. En dan krijg je van de kinderarts te horen, dat het niet mag. Ja kan het hem moeilijk verbieden.

Ik had het echt helemaal gehad, zo vreselijk moe en gewoon niet mijn rust kunnen vinden. Ben toen maar in de avond voor het slapen gaan een film gaan kijken via Netflix. Ik keek naar “vaiana” dit was een erg leuke film. Daarna ben ik gaan slapen. Woensdag kwamen er twee mama,s die ook opgenomen zijn geweest op de MBU voor een vragen uurtje. Dit was best wel fijn, herkenning te krijgen voor je problemen. De ene mama liet chocolade repen achter met een leuke tekst op de verpakking. We konden zelf kiezen welke tekst, want op elke reep stond iets anders. Deze koos ik, en vond het wel echt een heel lief gebaar voor iemand die jouw niet eens kent.

Wat veranderd Max enorm zeg, en dan niet alleen in zijn ontwikkeling. Maar door de opname van mij met Max veranderd hij ook. Hij wordt open en maakt meer contact, niet alleen met mij maar ook met de verpleegkundigen en met andere kindjes. Of liever gezegd een ander jongetje die nu vijf maanden oud is. De twee oudste kindjes zijn zij op de afdeling en zo leuk te zien hoe ze contact maken met elkaar. Ik krijg ook heel veel complimenten over Max maar ook over mijzelf. Max is zo,n lief en makkelijk kind en ik wordt geduldiger waardoor Max ook rustiger in de omgang is. De afgelopen week is hij niet meer druk geweest tijdens dat ik zijn fles gaf op de afdeling. Heel stom, maar ik krijg zulke mooie complimentjes maar zelf zie ik alleen nog de dingen die niet goed gaan. Daarom blijven ze ook maar zeggen dat er ook zoveel goed gaat. Mijn favoriete verpleegkundige, verteld me keer op keer dat ik zo,n rust breng bij Max als ik hem naar bed breng. Dat ze het een mooi ritueeltje vind en dat hij daar zo fijn op reageert. En steeds zei ze maar dat moet je terug zien. Zei is ook van de videotraining, en heeft het inmiddels kunnen vastleggen dat ik Max naar bed bracht. Ben nu wel heel benieuwd naar de beelden.

Opnieuw wennen aan brace

We hebben zoveel ellende gehad met zijn voetjes, en omdat ik nu opgenomen ben in Utrecht loopt alles langs elkaar heen voor de zorg van zijn voetjes. Hij kreeg nieuwe laarsjes, omdat hij niet kon wennen aan de beugel die tussen de schoentjes in moesten. Maar deze nieuwe laarsjes lagen al heel snel weer uit. Dus dit was gewoon echt helemaal niets. Maar de beste man die deze gemaakt had, had verteld tegen mijn partner als dit niets wordt moet hij zo snel mogelijk weer in gips. Na veel geregel en gedoe, wat ik tijdens mijn opname niet kan gebruiken zijn we bij de gipskamer terecht gekomen van het ziekenhuis waar ik toch al zit. Maar werd gelijk gezegd dat het geen zin had om het in gips te zetten, omdat het er dan toch dezelfde avond al af zou liggen. En ja ook dit had ik wel verwacht, omdat hij gewoon onwijs opgeblazen beentjes heeft. Niks mis mee, maar wel voor het gipsen. En toen kreeg ik later te horen van zijn orthopeed dat hij blij was dat het niet gedaan was, want hij wilde echt niet dat het in gips ging. Dus zijn we toch weer gaan proberen hem aan de brace te krijgen. Nu hoefde ik het niet alleen te doen, maar stonden er ook verpleegkundigen voor me klaar. Want als het zo ging gebeuren als in het begin, zou ik dit niet trekken. Alleen had even geen rekening gehouden met dat hij ineens het gewoon ging accepteren. Vanaf maandag heeft hij ze steeds gewoon aan, waar ik heel blij mee ben. Alleen moet hij nog langzaam naar 70% gezet worden, maar verwacht daar ook geen probleem mee.

Verkouden

Max is vandaag voor het eerst verkouden, is af en toe maar aan het hoesten en niezen. En zijn neusje zit steeds zo vol. Eigenlijk de hele dag hebben we weinig ervan gemekt bij hem, en dan bedoel ik dat hij gewoon het vrolijke ventje is wat hij altijd is. Maar op het moment van schrijven, werd hij na dat hij een half uurtje had geslapen ineens huilend wakker. Dan maar even op zijn rug leggen, maar ook dit werkt niet. Neusspray hebben we gemaakt (zoutoplossing) en hebben we nu in zijn neusje gedaan. Hopelijk gaat hij zo lekker slapen, want dit is best wel zielig zo. En dan net nu ik samen met hem thuis op verlof ben. Dat is dus een echte uitdaging weer, nu hij even weer zo huilerig is. Gelukkig is een verkoudheid onschuldig en gaat het vanzelf weer over. Maar voor zo,n kleintje is dat natuurlijk helemaal niet zo leuk.

Kinderwagen omgebouwd

Omdat hij nu volledig de brace draagt kan hij niet meer in de kinderwagenbak, dus moesten we nu toch echt de wagen om gaan bouwen. Vandaag gelijk een stukje met hem gaan wandelen, moest wel heel erg wennen omdat ik hem nu niet meer kan zien omdat hij van me af zit.

Papa weer zien

Wat geniet papa van jouw, je leuke geluidjes. Want je begint steeds meer te kletsen echt te schattig gewoon. En je bent heerlijk aan het spelen met al je speeltjes om je heen. Alles vind je leuk, en wat ben je nieuwsgierig naar alles. En dan moet ik mijn twee stoere mannen natuurlijk even op de foto zetten, als ze zo lekker aan het chillen zijn op de bank.

Het konijntje wat zoveel van Max houd, of was het nu andersom. Max zoveel van het konijntje houd. Max is onafscheidelijk van zijn knuffel konijntje die waar hij altijd heerlijk mee slaapt. Ik heb een ritueeltje voor het naar bed brengen. Heel rustig tegen hem praten dat hij naar bed moet, en dan een kus aan hem geven. Zijn konijntje ligt altijd in zijn bed en dan vertel ik hem dat ook het konijntje gaat slapen. Lekker samen slapen met Max. Inmiddels pakt hij hem stevig vast en vind hij het heerlijk ermee te knuffelen als hij gaat slapen. Op de MBU wordt er vaak gezegd dat Max hier onwijs goed op reageert, dat hij zo rustig wordt van mij hoe ik hem naar bed breng.

Voorlezen

“Hazeltje, je moet gaan slapen. Spring maar op mijn rug, dan breng ik je naar bed.
Hou je goed vast – daar gaan we!”

Iedereen kent vast dit leuke voorlees slaap boekje wel voor hun kindje. 
Ik kan hem inmiddels wel dromen, maar vind het heerlijk om op dit moment steeds hetzelfde boekje voor te lezen.
Zodat Max dit gaat herkennen.

Er zijn momenten dat ik Max ook voorlees, dit wilde ik standaard elke avond voor het slapen doen. Maar niet altijd gebeurd het. Maar probeer het zeker zo nu en dan te doen in de avond voor het slapen gaan. Want het boekje wat ik nu voorlees is echt een “slaap lekker” boekje. Ik lees hem voor dan uit “Raad eens hoeveel ik van je hou” En dit gaat over Hazeltje en Grote haas, die heel veel van elkaar houden. Vele manieren worden beschreven in dit leuke boekje. En aan het einde, 

HELEMAAL TOT AAN DE MAAN EN TERUG.

Zoveel hou ik ook van jouw lieve Max, en hopelijk mag je nog heel lang genieten van je eigen konijntje met het slapen gaan.