Weer een nieuwe week, dus we kijken even terug op afgelopen week. De week dat ik een sessie plande bij Mirre en dat Max weer terug thuis kwam. Wat ben ik blij dat mijn mannetje weer terug thuis is. Eigenlijk was het vermoeiender dat hij in het ziekenhuis lag dan hij thuis is. Want het heen en weer gereis erheen is ook niet heel fijn. Maar nu hij thuis is, kunnen we het gewoon weer lekker oppakken als gezin.

Ja het huishouden gaat ook door, al komt daar vrij weinig van. Maar het belangrijkste is dat de was steeds weer wordt gedaan. Het is ook wel een stukje meer geworden sinds Max er is, en nee niet alleen zijn kleertjes. Maar meer ook omdat hij onze shirts ook regelmatig vies maakt. Dat geeft helemaal niets. Ik was wel door, maar dat opruimen ervan is een stukje minder. Kost vaak veel tijd. Ach ja hier waren de handdoeken weer lekker schoon en kon ik weer opruimen in de kasten.Ik kon even genieten van ME-TIME. Helemaal alleen even op de bank hangen met Netflix aan. Want maandag lag Max nog in het ziekenhuis en s,morgens hadden we een afspraak waardoor ik niet naar het ziekenhuis kon. En in de middag had ik ook een afspraak met de praktijkondersteuning. Daarna ben ik natuurlijk wel door gegaan naar het ziekenhuis. Zolang kan ik echt niet zonder mijn kleine man.Ondertussen dat ik lekker serie aan het kijken was, even lekker gezond doen en aardbeien eten.Ik was lekker weer even bij Max geweest, en omdat hij zijn rust nodig had en lag te slapen ben ik weer rustig naar huis gegaan toen ik daar even was geweest. Helaas moest ik lang op de bus wachten. En was ik ook best wel laat thuis.Dinsdag ging ik naar Mirre toe, na dat we een gesprek in het ziekenhuis hadden met de kinderarts. Ik had een goede sessie, die echt wel nodig was voordat Max thuis zou komen. Hier was ik even aan het bijkomen van de sessie. Had toch een uur voordat de regio taxi me kwam halen.En ja hoor daar is hij dan, woensdag ochtend gingen we hem lekker uit het ziekenhuis halen. Wat fijn dat hij nu weer lekker thuis is.We hadden ellende in de bijkeuken, die stond voor de tweede keer helemaal blank. We hadden al een gootsteen en wc,s die steeds verstopt waren. Maar nu stond dus de bijkeuken blank. Dus iemand laten komen en is een hele tijd bezig geweest. Wat een ellende zeg, tuin open gehaald en een zooi wat het in huis was daarna. Dus moesten we nadat hij weg was, stofzuigen en dweilen. Daar ging een rustige dag, waarop we gehoopt hadden.Dit is het enige wat Max wilt nog, anders is het huilen als ik hem wegleg. Heb er vrijdag maar aan toe gegeven en de hele dag op de bank gehangen met hem en lekker series gekeken. Eerst kon ik hier niet zo van genieten, het idee dat er dingen moeten gebeuren nog. Of dat ik geen kant op kan en dat het best vermoeiend is. Maar heb het beste ervan gemaakt, en stiekem ook nog wel genoten ervan. Tot het in de avond alleen maar huilen was en dit plakken ook niet meer hielp.
Het is hier momenteel steeds de vraag of we rustig kunnen eten, want Max is het er steeds niet meer mee eens om in de box rustig te liggen. Nu bleef hij lekker even slapen, nadat ik hem uit me handen in de box heb gelegd. We hebben dus even rustig kunnen eten.

Waar is mijn kleine baby, eerst dacht ik wat fijn als hij wat groter en ouder wordt. Maar nu echt het kleine baby’tje eraf is mis ik dat toch wel enorm. Wat groeit hij goed, en wat wordt hij zwaar. Dit is een heel goed teken natuurlijk, want Max doet het enorm goed. En gelukkig ook nergens meer last van de operatie. 

Max is weer thuis

Heerlijk mijn mannetje is weer lekker thuis. Ja ik heb hem enorm thuis gemist. En ook is het wel weer even wennen nu hij thuis is, na het ziekenhuis opname. Het gaat goed met hem. En ondanks ik nog altijd mijn moeilijke momenten heb, voel ik me iets rustiger naar Max toe. Ik merk na de laatste sessie die ik heb gehad bij Mirre voor dat Max thuis kwam dat ik rustiger naar mezelf en hem ben. Van binnen ben ik nog wel onrustig, dat verdwijnt niet zo maar ineens. Er is veel boosheid, frustratie en verdriet uit gekomen bij Mirre. En dat heb ik mooi daar kunnen laten voordat Max thuis kwam. Zo heeft hij daar nu geen last van. Het voelt goed dat ik momenteel kan toegeven aan dat Max gewoon alleen maar bij mij wilt liggen. En dat ik er van geniet, gewoon even niks hoeven en samen met hem op de bank hangen. Ik lekker serie kijken en hij in mijn armen liggen te slapen. Ik betrapte me erop dat ik zelf heb genoten van de momenten in mijn armen. Maar vermoeiend is het wel, en zeker als je nog de hele avond voor je hebt en het dan wel echt mis is met huilen.

Huilen huilen huilen

Nadat ik me de hele dag had overgeven aan dat Max alleen bij me wilde liggen ging het s,avonds hardop met huilen. Wat ik ook deed niks was goed voor meneertje. In mijn armen houden had geen zin meer, want hij bleef maar huilen. Die avond kreeg ik hulp van martinizorg en zelfs zij kreeg hem niet stil. Er waren echt maar kleine momenten dat hij stil was. Voornamelijk als je door de kamer heen liep en hem heen en weer wiegde. Maar zodra je stopte was het weer huilen. Echt alles hebben we samen uit de kast gehaald. Toch maar proberen om hem naar bed te brengen. Maar ook dit pikte hij niet, dus ik weer naar boven om hem stil te krijgen. Maar het huilen werd alleen maar erger. Ik wist het echt niet meer, en moest er zelf ook van huilen. Achter me werd er ineens verteld dat ik het wel goed deed. Maar dat Max waarschijnlijk het van moeheid ook niet meer wist. Ze wilde dat ik de leidinggevende belde om advies te vragen, want eigenlijk zat haar werkdag er al op. Maar ze wilde me niet alleen laten, en dat wilde de leidinggevende ook niet dat ik alleen bleef met Max. Ze vond het verstandig om de doktersdienst te bellen om te kijken of er iets aan de hand zou zijn. Want dit huilen deed hij ook zo erg voor we ontdekte dat hij een liesbreuk had. Maar eerst mijn partner naar huis laten komen van zijn werk, alleen dat lukte helaas niet. Dus besloten toch te bellen, want degene die bij me was wilde wel met mij mee dan. Na laten kijken bij de dokter, waar hij uiteraard stil was. Er was niets aan de hand met hem en konden weer naar huis. Gelukkig was mijn partner me komen halen, en kon zij van martinizorg ook naar huis. Thuis nam mijn partner het over, omdat ik wel erg moe was nu. Hij gaf hem de fles en probeerde hem naar bed te krijgen. Ik ben zelf op bed gegaan, maar Max bleef weer huilen. Ik ben even in slaap gevallen en toen ik wakker was, was het inmiddels al tegen 03.00 en hoorde hem nog altijd huilen. Mijn partner had ook alles al geprobeerd en lag nu vermoeid op de bank. Ik heb Max mee genomen naar boven, legde hem in ons bed met de speen even vast houden. En hij viel in slaap, ik liet de speen los. Normaal wordt hij dan ook weer wakker, maar nu bleef hij licht in slaap. Nog een poging hem naar bed te brengen, want de manier waarop hij in ons bed lag konden wij onmogelijk slapen. In bed, en ja eindelijk hij bleef stil. En heeft nog geslapen tot 06.30. Dat was dus een aardig kort nachtje voor ons. Wat er aan de hand is geen idee, we weten echt niet wat te doen met hem. En hoelang deze huilbuien aanblijven is ook maar de vraag. Want ook vandaag wilde hij niet echt slapen in zijn bed, geprobeerd hem in te bakeren. Daar werd hij rustig van, ondanks hij al binnen vijf minuten een arm eruit gewurmd had. Misschien helpt dit wel, want hij is steeds maar zo aan het zwaaien met zijn armen. Dus heb nu een inbaker doek besteld. Misschien werkt dat beter. We moeten nu echt gewoon door deze fase heen, want dit zal vast ook wel weer over gaan neem ik aan.

Hebben jullie nog tips te doen als je baby zo ontroostbaar is en tot nu toe blijkbaar niets werkt?

Vandaag ga ik mijn schaamte voorbij, omdat ik vind dat ook de minder mooie kanten van het moederschap naar voren mogen komen. Dat er moeders zijn die het moeilijk hebben, die een postnatale depressie krijgen. Ik ben niet de enige moeder die het moeilijk heeft, maar die verhalen van moeders hoor je bijna niet. Ik snap jullie reacties dan ook, dat er geschrokken wordt door mijn woorden. En dat het lijkt dat Max alleen maar lastig is. Dit is absoluut niet waar. Alles wat ik doe, doe ik uit liefde voor mijn zoon en voor mijn gezin. Het was echt niet leuk om samen met maatschappelijk werk te beslissen dat het beter was dat Max nog even in het ziekenhuis zou verblijven. Het liefst heb ik hem gewoon thuis. En heb dan ook soms bewust de keuze gemaakt om niet dag en nacht in het ziekenhuis te zijn. Ik moet verder aan het werk met mijzelf, waar ik al een hele tijd mee bezig ben. En goed nieuws vandaag is Max gewoon weer lekker thuis.

Huilen maakt iets los bij mij

Het huilen van Max maakt iets in mij los waar ik enorm van schrik. Ik kan het gewoon niet te lang aanhoren als hij huilt. Ik krijg boze, verdrietige en eenzame gevoelens. Maar hoezo dan bij Max, dit had je ook toch al kunnen voelen dan bij Daan. Want je hebt eerder een kindje gekregen. Ja klopt. Maar Daan huilde eigenlijk nooit, dus is dit nooit naar boven gekomen. Op dit moment ben ik aan het onderzoeken waar het vandaan komt dat ik prikkelbaar word als hij veel huilt. En ja geduld verliezen bij een kind is zeker niet de bedoeling. Ik weet dat ik snel prikkelbaar ben, maar tot nu toe was er nooit een kind in het spel die er last mee zou krijgen. Verder is Max zo,n heerlijk kind, want overdag en in de nacht gaat alles prima. En voelt het moederschap ook zeker fijn. Onzeker ja dat ben ik wel, maar daar kreeg ik al hulp bij. Dus dat komt wel goed. Maar ik wil leren omgaan met de huilbuien van Max, want een relaxte moeder is een relaxter kind. En daar draait het allemaal om, alles doe ik voor Max. Al lijkt het misschien bij jullie niet zo.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=SvuVTWdR5YM?feature=oembed&w=500&h=375]

Veiligheid staat voor op

Vind ik het prettig dat Max in het ziekenhuis verbleef nee zeker niet. Hij werd thuis enorm gemist. Maar ik had ook mijn mond kunnen houden in het ziekenhuis en hem gewoon mee naar huis kunnen nemen. Hoe was het dan na een tijdje verlopen. Is hij wel veilig genoeg thuis, dat vraag ik me steeds af. Dit is de reden waarom ik aan de bel heb getrokken. Omdat ik snel prikkelbaar ben en dan mijn geduld kan verliezen, kan er misschien wel iets gebeuren waar ik spijt van zal hebben. Er zijn genoeg moeders die met hun handen in het haar zitten omdat ze niet weten wat ze met hun kind aan moeten. Ken je die verhalen niet, dat ze gedachten hebben hun kind iets aan te doen. Nou ook ik voel die gedachten in mij opkomen, als ik mijn geduld verlies. Ik weet dat ik mijn kind nooit iets aan zal doen. Maar op zo,n moment weet ik echt niet of ik voor mezelf in zou staan. Vaak loop ik dan bij hem weg, in de hoop weer rustig te worden. Maar er is meer nodig, deze moeder heeft hulp nodig. Daarom heb ik tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis ook wat meer rust (in de hoofd) proberen te krijgen. In de avonden wil Max gewoon heel graag bij mij zijn, en je zal zeggen niks mis mee. Klopt, maar op zekere hoogte trek ik dit dus blijkbaar niet. Daar gaan we aan werken. 

Er is er een veiligheidsplan gemaakt. Ik had het al even een keer eerder benoemd, maar ik krijg zorg vanuit Martinizorg. Ze kwamen drie keer in de week voor zes uur overdag om mee te kijken met mij en Max in de zorg. Omdat ik erg onzeker ben in het moederschap door alles wat ik heb meegemaakt. Hierbij gaan ze mij dus helpen en laten zien welke dingen er juist wel goed gaan met de zorg voor Max. Nu zijn de knelpunten eigenlijk s,avonds en word deze hulp omgezet naar de avond uren. In plaats van dat ze drie keer komen voor zes uur overdag, komen ze nu elke avond (behalve het weekend) zorg bieden. Zo gaan ze me leren omgaan met mijn prikkelbaarheid en hoe ik makkelijker rustig kan blijven naar Max toe als hij veel huilt. En daarom kan Max nu terug thuis komen, omdat het nu veilig genoeg is. En er kan wel gezegd worden ik sta op de tweede plek met wat ik wil, ja klopt maar als het met mij niet goed gaat. Zal het met Max ook niet goed gaan.

Max lijkt op mama

Ik herken dingen van mijzelf in Max. Hij is erg gevoelig voor prikkels, dus als we een drukke dag hebben gehad (die ik zoveel mogelijk nu vermijd) voelt hij zich in de avond niet fijn. En zal ik hem ook niet in zijn eigen kamer in slaap krijgen. Dat doen we dan ook niet. Maar ook schrikt hij best veel, van zijn eigen armen die hij in zijn slaap beweegt. Plotseling als je naast hem staat niezen schrikt hij wakker. Dus doof is hij zeker niet. Vooral herken ik mezelf in dat ik snel prikkelbaar ben, en dat is iets waar ik aan wil werken. Want voor Max is dit niet goed, hij reageert heel erg op mij. Als ik niet rustig blijf door zijn huilbuien, worden ze alleen maar erger. Dus moest ik even aan mezelf denken, in het belang van Max.

Bepaalde uitspraken

Uitspraken die ik heb zoals “hij is er nou eenmaal” deze komt weg door discussies die nergens op slaan. Zoals dat mensen vinden dat ik te vroeg ben begonnen aan Max na het overlijden van Daan. Daar ben ik het niet mee eens, want als ik tien jaar had gewacht was ditzelfde gebeurd dat weet ik zeker. Maar deze discussie slaat namelijk nergens op want Max is er nou eenmaal. Dat bedoel ik er dus mee. Hij is er en moet met de moeilijke momenten mee dealen. Hier moet ik doorheen, en dat gaan we als gezin ook doen met een beetje extra hulp. Hiermee hoop ik gewoon op een beetje begrip van mensen. Door mijn ervaring te delen, hoop ik dat er sommige moeders zich ook in herkennen die zich voor deze gevoelens en gedachten schamen. Ik heb me laten vertellen dat ik me niet hoef te schamen en dat het goed is dat ik eerlijk over alles ben naar hulpverleners. Alleen zo kunnen wij als gezin geholpen worden, en vooral ik. Want Max is het allerbelangrijkste, daar zal ik altijd alles voor doen.

Ik ben dus heel erg dankbaar voor ons kleine mooie mannetje Max, en heel erg gelukkig met hem. Al voelt dat soms niet zo, en komt dat bij jullie zo vaak niet over. Het is echt zo, ik zal alles geven voor hem. Als hij het maar goed heeft. Meer dan wat ik nu voor hem doe, kan ik niet. En hoop alleen maar dat hij me een goede moeder vind. Want helaas vind ik dat zelf niet zo erg, daar speelt mijn onzekerheid dus weer op.

Een kindje krijgen na het verlies van een kindje heet een “rainbow baby” Wat mooi als dit je gegund wordt om toch nog te ervaren wat het moederschap inhoud. Ik ben dan ook heel erg dankbaar dat Max in ons leven is gekomen. Maar hoe gaat dat nou een kindje krijgen/opvoeden na het verlies van een kindje. Want het is echt niet niks wat je dan allemaal meemaakt en wat je voelt. Soms gaat de gedachten in mij om of ik er wel goed aan heb gedaan om weer aan een kindje te beginnen. Maar Max is zeker niet meer weg te denken, en hij is er nu eenmaal. Dus die gedachten zijn niet reëel. Nu is het een kwestie van ermee om gaan met al die gevoelens die erbij komen kijken. En dat is heel erg veel.

Angst voor weer verlies

Vanaf het begin dat Max geboren is ben ik enorm bang dat ook hij niet zal blijven net als Daan. Dit is een gevoel, want ik weet dat dit niet zo is. Ik weet dat Max een heel ander kindje is. Sterk en gezond, dus waarom zou Max ons verlaten. Nou Daan deed dit ook helemaal uit het niets, hij was dan wel erg zwak van gezondheid. Maar bij hem zag ik het ook niet aankomen, ineens was hij in mijn armen overleden. Daarom is de angst heel groot als Max heel stil in mijn armen ligt. Aan de ene kant heerlijk als hij zo relax is, maar aan de andere kant hoop ik dan altijd of hij even iets van geluid laat horen. Zodat ik weet dat hij het nog wel doet. Ook als ik hem naar bed breng en we moeten een paar keer heen en weer lopen om hem tot rust te brengen en hij eenmaal rustig slaapt. Dan heb ik de neiging te denken dat er iets mis is en wil ik gaan kijken of hij nog wel leeft. Want hoe kan dat nou van huilen naar ineens helemaal stil. Ja het kan echt. Nu heb ik nog altijd die neiging naar zijn kamer te lopen, in het begin deed ik dat ook echt. Nu probeer ik het zoveel mogelijk niet te doen en er op te vertrouwen dat hij gewoon heerlijk ligt te slapen. Ik ben benieuwd hoe dat zal voelen als hij ineens de hele nacht door zou gaan slapen. En nu hij in het ziekenhuis ligt, zijn ze aan het proberen hem van de 6 a 7 flessen naar de 5 flessen te gaan. Dus proberen hem de nacht door te laten slapen. Ik ben benieuwd, en dus benieuwd hoe dat zal zijn als hij dat thuis ook echt gaat doen.

Het missen van Daan

Wat als Daan er nog zou zijn, hij zou nu 3 jaar zijn geweest. Eigenlijk zou Max er dan niet zijn geweest, maar de gedachten even dat Daan er zou zijn en Max ook, hoe zou Daan dan met zijn kleine broertje omgaan. Zou Daan al lopen, hoe zou hij eruit zien. Deze vragen zou ik nooit beantwoord krijgen, maar in alles vergelijk ik Max met Daan. Maar dit kan helemaal niet, het zijn twee hele verschillende kindjes. Daan was echt een heel makkelijk en rustig mannetje. Ik mis hem elke dag, en nee dat is niet zo gek. Maar met de komst van Max is dat wel erger geworden. Toch heb ik rust gevonden in dat Daan er niet meer is, of nou hij is er wel altijd maar niet lichamelijk. Het brengt wel veel emoties los nu, ook door vele herinneringen die we hebben aan Daan. Helemaal nu Max in hetzelfde ziekenhuis ligt waar grote broer ook lag. Ik verpleegkundige herken die ook Daan verzorgde, dit gevoel is heel dubbel. Ik ben echt blij dat hij in dit ziekenhuis ligt, maar het maakt het ook wel heel verdrietig.

Zorgen voor Max zwaar

Het is niet vanzelfsprekend om op een blauwe wolk te zitten, ook niet als je een kindje verloren hebt en toch weer het geluk in een nieuw kindje vind. Toch dwing ik mijzelf om gelukkig te moeten zijn met hem. Ja ik ben gelukkig, maar genieten doe ik zeker niet altijd. En ik voel me daar heel schuldig over omdat het naar mijn gevoel moet omdat we dankbaar mogen zijn dat hij er is. Alleen het moederschap met Max valt me zwaar. Ik kan niet zo goed tegen het huilen wat hij doet, het is een trigger waardoor ik boze en verdrietige eenzame gevoelens krijg. En soms weet ik echt niet meer wat ik ermee aan moet. En dan te bedenken dat hij een vrij tevreden baby is. Alleen de avonden zit ik echt de hele tijd met hem in me armen omdat hij anders gaat huilen. Nee ik vind het niet erg om met hem te knuffelen, maar avond naar avond zo met hem te moeten zitten dat trek ik niet. Ik ben moe, heel erg moe. En ik snap dat het moederschap dat nou eenmaal is, maar ik ben niet alleen moe vanwege het moederschap. Maar meer door alle gevoelens die erbij komen na alles wat we hebben meegemaakt. Dit maakt het extra zwaar, en dan ook nog de vele ziekenhuis bezoekjes voor zijn voetjes. En nu ook een liesbreuk die hij had. Nu hij in het ziekenhuis ligt gaat het goed met hem. Eigenlijk zou hij gewoon thuis kunnen zijn, er is medische geen reden om te laten blijven. Maar de arts heeft besloten hem te houden omdat het nu even beter is voor mij en hem. Gelukkig is hij vrijdag geopereerd aan zijn liesbreuk. En nu is het zien wat er verder gaat gebeuren om hem weer thuis te krijgen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=vO8SBihAZKg?feature=oembed&w=500&h=281]

Een week vol ziekenhuis bezoek voor onze kleine man. Het weekend is hij voor de tweede keer opgenomen omdat ik echt het gevoel had dat hij veel pijn had. In het ziekenhuis de rest van de tijd was hij rustig. dus dan begin je te twijfelen. Maar hij mocht blijven aangezien de operatie ook snel werd ingepland. Dus het was een week van heen en weer van huis naar ziekenhuis en terug. Ik ben 1 keer in het Martiniziekenhuis blijven slapen en na de operatie in het UMCG ben ik ook blijven slapen. De rest thuis wezen slapen, omdat ik toch mijn rust juist nodig heb om er voor Max te zijn. Alleen merk ik dat het reizen en in het ziekenhuis zitten wel heel erg opbreekt zo.Net bij de praktijkondersteuner geweest om te praten en daarna alweer onderweg naar het ziekenhuis toe, naar me kleine mannetje. Vanuit de trein nam ik de foto.In het UMCG kreeg ik een kamer voor mijzelf, Max hielden ze de nacht voor mij in de gaten. En ik mocht even een nachtje heerlijk doorslapen. Dit was zeker wel even welkom. Toch voelt dit gek, alsof ik mijn kind tekort doe om hem zo uit handen te geven.Max vind het allemaal wel prima, en vermaakt zich wel zo in het stoeltje en de muziekmobiel. Nou die muziekmobiel is wel aan vervanging toe. Draait amper nog vanzelf en het geluid is nogal vals. Maar dat maakt de kleine weinig uit zo te zien.In de ochtend kreeg ik ontbijt in het ziekenhuis, maar in de middag moest ik zelf even wat regelen. Ik ging daar in het restaurant broodjes eten. Ik dacht dat het daar wel mee viel met de kosten, maar het liep toch aardig op in prijs. Dacht juist daarom naar het andere kant te gaan, want waar we normaal iets gaan halen is helemaal duur. Hier kan je zelf alles samenstellen als je wilt. Ik kocht twee broodjes met wat beleg.Mijn kleine man even gek doen, ja dit was een lucky shot. Kleine gekke man van mij. Wat ben ik dol op hem.Donderdag was een hele drukke dag en heel erg dubbel. Aan de ene kant wil je de hele dag bij je kind zijn, maar er was ook iets anders van belang. Dus in de ochtend zijn we naar het ziekenhuis geweest voor Max. En daarna snel door naar Zoetermeer, waar we een begrafenis hadden van mijn nicht. Ik vond dit heel erg moeilijk, en zal hier nog zeker op terug gaan komen. Hoe dit was. Op de terug weg moesten we natuurlijk ook even eten, want zo,n lange reis heen en terug pfff. Dus ja we gingen naar die grote gele M toe.Zo troffen we ons kind aan voordat we naar het UMCG moesten. Gewoon zielig om hem uit bed te rukken om hem te vervoeren. We konden nog even zo van hem genieten voordat we echt weg moesten. Hij moest er echt aan geloven de maxicosi in te gaan en op weg naar het UMCG waar zijn operatie gepland stond.Na zijn operatie kreeg hij een prachtig diploma een dapperheidsdiploma. Zijn eerste diploma op zo,n jonge leeftijd al. Dat zeehondje kreeg hij ook, we mochten iets voor hem uitzoeken. Zo lief.De nacht bleef ik bij hem slapen in het ziekenhuis bij hem op de kamer. Er lag ook nog wel een ander kindje, maar daar had ik geen last van. Dit was mijn uitzicht. Heb wel slecht geslapen, ben niet meer gewend hem te horen naast mij. Omdat hij gewoon op zijn eigen kamer slaapt. Nu hoorde ik echt alles van hem, elk kreuntje en steuntje. En ja het was warm, het bed was heel smal en ze kwamen zo nu en dan de kamer op van de verpleging. Maar dit had ik wel voor Max over.Nog even een foto voordat hij van de monitor af mocht. Hij had een infuus voor vocht. Maar we mochten weer terug naar het Martiniziekenhuis dus alles kon eraf.Het was al weer even geleden dat ik een normale maaltijd heb gemaakt en samen hebben gegeten. Dat is een beetje het ziekenhuis leven… Hopelijk komt daar snel verandering in de dagen.

Mannetje mannetje mannetje wat groei je enorm. En je bent alweer twee maanden oud. Je ligt al even in het ziekenhuis, aan de ene kant mis ik je enorm thuis. Maar misschien heel erg om te zeggen, soms is het ook wel even lekker een beetje rust te krijgen. 

Ziekenhuis opname voor Max

Max lag vanmorgen nog in het UMCG na een liesbreuk operatie. Eerder lag hij in het Martiniziekenhuis waar hij niet geopereerd kon worden. Dus we moesten hem heel vroeg ophalen om hem over te brengen. Want we moesten ons met Max om 7.00 melden in het UMCG. Ik was dan al om 5.00 uit mijn bed die ochtend. De operatie is prima gegaan. Wel heeft hij wat koorts overgehouden ervan en vocht in zijn balletjes. Maar dat zal vanzelf weer verdwijnen, ze maken hier zich geen zorgen over. Inmiddels is hij terug in het Martiniziekenhuis, waar hij nog eventjes mag verblijven.

Mijn eerste diploma 

Dan ben ik op 1 dag na 9 weken oud als ik mijn eerste diploma haal. Ja want ik kreeg een dapperheidsdiploma na de operatie. Dus ik ben heel dapper geweest zei die mevrouw waar ik wakker werd. Nou ja wakker, ik vond het beter om lekker te blijven slapen. En omdat ik nog een heel kleintje ben, mocht mama een speeltje voor me uitzoeken. Ik kreeg een groen zeehondje liet ik me vertellen door mama. Nu weet ik dus ook hoe zeehondjes eruit zien. Mama vertelde er wel bij dat echte zeehondjes niet groen van kleur zijn. Ik leer echt elke dag weer iets.

Vandaag heb ik een tag voor jullie terug kijkend een beetje op de zwangerschap en de afgelopen weken met ons pasgeboren kindje Max.

Hoe oud is je kindje nu?

acht weken en drie dagen oud is Max nu.

Hoe voel je je?

Op dit moment voel ik me echt waardeloos als moeder. Max is net opgenomen in het ziekenhuis en dat doet me verdriet. Daarnaast ben ik gewoon aardig uitgeput door de vele huilbuien die hij heeft vanwege de pijn. Gelukkig nu we weten wat er aan de hand is kunnen we ook iets aan de pijn doen. Want een liesbreuk kan je terug drukken (wat hij dus heeft) en dan heeft hij geen pijn meer. Maar de emoties lopen dus allemaal door elkaar heen nu. Rust kan ik dus gebruiken, maar het liefst wil ik ook bij Max zijn. (dit wanneer ik dit schrijf, een paar dagen eerder dan gepost is)

Nog last van kwaaltjes?

Last van kwaaltjes van de zwangerschap nee die heb ik gelukkig niet meer. Nou of misschien soms nog wel last van de hormonen, daar kan ik soms flink last van hebben. Maar van de bevalling verder merk ik niets meer. Gelukkig geen pijn meer van de keizersnede, dat heeft namelijk wel eventjes geduurd voordat het over was.

Is je eetlust veranderd?

Nou niet echt veranderd, maar ik merk dat ik minder goed voor mezelf soms zorg en dat soms eten er een beetje bij in schiet en ik snel, snel een boterham naar binnen prop tussen de middag. Hopelijk gaat dat nog wel veranderen als ik wat meer rust ga leren creëren. 

Zwangerschapskilo’s?

Heb eerlijk gezegd geen idee, heb het de hele zwangerschap niet bijgehouden wat ik ben aangekomen. Dat is het voordeel om onder controle in het ziekenhuis te staan, want daar hoef je nooit op de weegschaal. Dus ik weet ook niet of ik weer op me oude gewicht ben. Vind het ook momenteel niet zo van belang, al wil ik zeker wel weer iets aan mijn gewicht gaan doen.

Hoe kijk je terug op je zwangerschap?

Aan de ene kant kon ik best wel genieten, meer als mijn eerste zwangerschap. Maar er was ook veel angst en ik vond het zwanger zijn gewoon eigenlijk niet leuk. Al die vreselijke kwaaltjes. En dan ook nog eens die bloeddruk die niet mee werkte, ik dus zo vaak in het ziekenhuis zat. Dan ook nog eens opnames en een kindje wat eerder word gehaald, vanwege een beginnende zwangerschap vergiftiging. 

Hoe kijk je terug op je bevalling?

Daar kijk ik met een goed gevoel naar terug. Het enige is dat ik het heel vreselijk vind dat ik Max niet gelijk bij me kreeg op de borst. Maar we mochten mee kijken toen hij uit me buik gehaald werd. En dat moment is echt goud waard, zo blij dat we dit mochten mee maken. Juist na al die medicatie die ik heb gekregen voor mijn bloeddruk. Dus ja ik kijk echt fijn er op terug.

Liever nog zo’n zwangerschap of liever nog zo’n bevalling?

Liever nog zo,n bevalling, want de zwangerschap vond ik echt heel zwaar en de bevalling was best wel mooi ondanks het een keizersnede was.

Zijn er dingen die je anders had gewild?

Jazeker wel, had heel graag mijn kindje gelijk bij me op de borst willen hebben na geboorte. Dat had zo,n mooi moment moeten zijn, maar ook met deze geboorte mocht dat helaas niet zo zijn. Hier heb ik echt wel heel erg veel verdriet van, net als bij de eerste bevalling van Daan. Maar dit zijn dingen die in je onmacht liggen en daar moet ik me verder nu bij neerleggen dat het zo is gegaan.

Hoe is het met jullie kindje?

Op dit moment ligt Max in het ziekenhuis vanwege een liesbreuk waar hij veel pijn van heeft. Dus eerlijk gezegd is hij niet helemaal happy. We wachten op een datum voor zijn operatie ervoor.

Hoe zijn de nachten?

De nachten zijn vrij goed, hij komt voor zijn flessen. En hij laat er nu zo,n 4 a 5 uur tussen in de nacht, dus dat is echt heerlijk om wat meer slaap nu te krijgen. We hebben dus eigenlijk niet veel te klachten over de nachten, hij kan goed in zijn eigen kamer slapen.

Genietmomentjes?

Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen.

De grootste verandering?

Meer regelmaat in mijn leven, wel heel erg veel drukte en echt een hele volle agenda. Hopelijk gaat dit nog wel veranderen, want dit is wel erg veel. Dus de drukte is de grootste verandering in mijn leven.

Aan het werk?

Nee ik werk niet, ben full-time thuisblijf mama. En tot nu toe bevalt me dat prima. Wie weet wat de toekomst nog voor mij gaat brengen. Want ik weet niet beter dan thuis zitten, maar in mijn hoofd heb ik al wel een tijdje dat ik niet alleen mama wil zijn.

Jouw tip voor (aanstaande) moeders?

Ondanks iedereen zegt geniet van je kindje, je mag er ook zeker aan toegeven dat het zwaar is. Laat ook je emoties toe, En het geeft niet dat je niet elk moment van de dag van je kindje geniet. Maar probeer zeker wel de mooie dingen te zien ook als het zwaar is de zorg.

Deze week heb ik gewoon drie dagen afspraken vrij gemaakt, zodat ik lekker even naar Mirre kon samen met Max. Ja daar had ik natuurlijk wel een afspraak voor een sessie. Maar dat was echt helemaal puur voor mijzelf. En kon ik met een gerust hart Max overdragen aan iemand anders die ik volledig vertrouw. Echt wel even fijn om geen verplichtingen thuis te hebben. Alleen natuurlijk Max om te zorgen, dat is eigenlijk al meer dan genoeg verplichting. 

Maandag had ik nog wel afspraken staan, eerst Martinizorg over de vloer en later in de middag een gesprek bij de praktijkondersteuner van de dokter. Daar zal ik nu regelmatig naar toe gaan, dus gelijk voor de week erop een afspraak gemaakt. Ja en dinsdag vaste prik het ziekenhuis voor Max zijn voetjes. Dit was echt een heel avontuur, waar ik al even iets heb losgelaten erover in de vorige blog. Maar ik nog uitgebreider op terug ga komen. We zaten deze dag dus twee keer in het ziekenhuis. Woensdag ging ook even anders dan gepland, het was even spannend of ik Mirre wel ging halen. Want het ging weer niet goed met het gips bij Max en dus moest ik weer naar het ziekenhuis. Dit keer belde ik mijn schoonouders of ze me konden brengen. En toch daarna besloten naar Mirre te gaan. En mijn schoonouders waren zo lief om mij daar heen te brengen. Een hele zorg minder dus. Hier zie je lekker dat ik een ruime kamer heb gekregen, waar ik ook om vroeg of dat mogelijk was. Wel handig beneden en ruimte voor de kinderwagen.Ik kreeg op Mirre de opdracht even echt aan mezelf te denken. Nou dat is best wel lastig met een kind die de hele dag vraagt aan je. Thuis was ik er dus nog niet aan toe gekomen sinds zijn geboorte echt tijd te nemen voor mijzelf. Alles snel even tussendoor doen. Ik kreeg de opdracht een dossier te maken voor mijzelf. Een map leuk te pimpen waar ik leuke en belangrijke dingen ik kan bewaren. En Max stond gewoon in de kinderwagen naast ons aan tafel en is de hele tijd heel lief aan het slapen geweest. Even tussendoor een flesje die zijn nieuwe vriendin hem heeft gegeven. En ik heb rust gevonden in het creatief zijn.Zaterdag zijn we even op pad geweest, ik heb zoveel leuke broekjes voor Max gekocht en gekregen. Maar niks past hem met het gips, zo vreselijk. Dus wilde even in de winkel kijken voor iets. Heb twee nieuwe broekjes gekocht, en geloof dat die wel echt moeten passen. Ik merk dat de meeste broekjes smal aflopen, ja en die kan hij echt niet aan. Toen hebben we ook gelijk maar even een lekker ijsje gegeten.S,avonds zaten we ineens met Max bij de doktersdienst omdat hij al de hele dag zo vreselijk aan het huilen is. Echt gewoon ontroostbaar. Ik had echt het idee dat het aan mij lag, want op Mirre was hij zo lekker rustig. En eerder thuis had hij dit gedrag ook zeker niet. Ze had het over een navelbreukje, wat we al dachten. Maar niet beklemd, dus waarschijnlijk komt het huilen daar niet van. Ze wilde dat de kinderarts mee zou kijken, dus werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis.En ja dan zit je ineens in het martiniziekenhuis. De hele tijd huilen, huilen en nog eens huilen. En hier was hij ineens helemaal Knok-out, niet zo gek dat hij moe is van al dat huilen. En helaas gingen we zonder kind terug naar huis. Maar was wel even lekker om een nachtje rustig bij te tanken. Zo kunnen we de zorg voor hem ook beter aan zeker als er echt iets aan de hand is met hem.
Wat geweldig kom je terug in het ziekenhuis zondags op papa dag en dan hangt er gewoon een cadeautje voor papa. En ja de papa van Max is een SUPER PAPA. Wat is het moeilijk om ons mannetje te zien in het ziekenhuis, al is het maar voor korte duur.En dan moeten we ook goed voor ons zelf zorgen dus maar even wat eten tussen de middag in het ziekenhuis. Je wordt ook heel erg duf daar op die kamer en de hele tijd op zo,n stoel zitten is ook niet niks. Verder weinig om even echt te relaxen.Ons mannetje blijkt dus een liesbreuk te hebben en daarom is hij steeds ontroostbaar. Maar je kan de liesbreuk terug duwen en dan heeft hij geen pijn en dan heb je dus zo,n heerlijk rustig mannetje weer. Echt ons mannetje weer terug. Als het goed is mag hij morgenochtend naar huis, maar eerst overleg met de kinderchirurg over een operatie. Laat in de middag naar huis gegaan en gegeten toen even naar bed omdat we heel moe waren. Nu ik weer terug uit bed ben, voelt het goed om rust te hebben maar ik voel me heel verdrietig zonder Max. Alleen ik weet dat Max zijn rust nu ook goed kan gebruiken na gisteren. Het is dus heel erg dubbel nu…

Acht weekjes oud alweer, en wat heb ik al veel mee gemaakt met mama. Mama is wel wat bezorgd en verdrietig om mijn voetjes, maar probeert mij gerust te stellen erin. Ik wil helemaal niet dat mama extra zorgen om mij heeft, maar ze mag het wel uiten als het er is. Ook baalt mama dat ik al die mooie broekjes die in de kast liggen niet passen, allemaal nieuw maar mijn gips houd het tegen om ze aan te kunnen. Ik zie het probleem niet kan best zonder broekjes. Maar mama vind dat er niet uitzien dat gips. We moeten het er toch mee doen nog een tijd.

Eigenwijze voetjes

Ja die voetjes van mij zijn eigenlijk een beetje eigenwijs, ze willen niet wat de dokter wilt. Nu moest ik dinsdag gewoon twee keer naar het ziekenhuis. De eerste keer in de ochtend werd er een naald in me voet gestoken. Nou dat was echt niet lief, en mama schrok van het bloed wat er aan de ene kant uit kwam. De dokter vertelde dat hij wat moeite had met die voet. Toen moest het weer in gips, en helaas de ene kant werd mij te strak en mijn teentjes vonden het niet leuk. Dus Jan maakte wat ruimte zodat ze weer wat kleur kregen. Maar thuis ging het weer mis en waren ze zoals mama zei weer wit. Dus moesten we terug komen bij die gekke meneer Jan. En werd het weer vervangen. Ik was eigenlijk best wel de hele dag overstuur en s,nachts heb ik het mama ook niet makkelijk gemaakt, ik wilde alleen maar boven op haar liggen. Ik sliep wel, mama geloof ik niet. Maar ik had ook zo,n verdriet. Dus mama weer bellen met het ziekenhuis, terwijl we eigenlijk op vakantie zouden gaan… Ja hoor weer terug komen, en mama belde opa en oma. Die heeft ons gehaald en samen naar het ziekenhuis. Een derde keer werd het gips vervangen, wat een gedoe aan mijn voetjes. Toch besloot mama met mij naar Mirre te gaan en hebben opa en oma ons heel lief gebracht.

Soort van vakantie

Mama besloot om samen met mij naar Mirre te gaan, hier kwam ik al toen ik bij mama in de buik zat. En nu mocht ik de plek zelf bewonderen. Het bleek dat mama grote behoefde had om er te zijn. Ze even rust in haar hoofd wilde maken. En ik heb begrepen ook nog even de diepte in wilde gaan. Maar dit vond ze ook wel een beetje eng omdat ze ook de zorg voor mij had. Alleen wat mama niet wist is dat ik in goede handen zou zijn. Nu weet ze dat wel en ze kan er op vertrouwen dat er bij Mirre altijd iemand er voor mij is. Ik heb een vriendin gemaakt die het heerlijk vond om op mij te passen. De eerste keer vond mama het wel heel spannend. Ik werd vast gehouden door haar en ze vroeg of ze even mocht wandelen met mij. Mama dacht een klein rondje op het terrein, maar toen zat mama zich helemaal op te vreten van binnen. Ik voelde het wel, en daarom huilde ik ook zoveel in de armen van mijn nieuwe vriendin. Mama dacht alleen maar ze komt maar niet terug. En mijn nieuwe vriendin vertelde mij dat ze ook niet wist wat ze moest doen en dat ze zo onzeker was dat ik aan het huilen was. Nu begreep ik het en ik viel stil. Ja ik neem soms ook gevoel van mama over en huil ik voor haar. Dus mama moet meer haar gevoel uitspreken, dan hoef ik minder voor haar te huilen. Huil maar eens wat vaker als het nodig is mama, ik vind het niet erg.

Het was een week vol hangen voor Max bij mij. Dat doet hij toch al elke dag in de avonden. Dus daar gaan we gezellig mee door. En met deze weekoverzicht zie je ook de plaatjes erbij hoeveel we lekker samen hangen. Soms is het fijn en soms niet zo heel fijn. Maar als Max het fijn heeft is het eigenlijk helemaal prima voor mij.Hangen samen in het grote bed, dat is eigenlijk vaak het lekkerste, tenzij het in de nacht is en hij alleen boven op me wilt slapen. Maar dat komt nog maar heel zelden voor dat hij dat wilt.En ja alweer heel veel hangen bij mama… zo lijkt het net alsof mama helemaal niets doet door al deze hang plaatjes. Maar niets is minder waar. We hebben ook gewoon weer de nodige afspraken.Ik wilde nu even mijn handen vrij hebben terwijl Max gewoon tevreden is, dus ik deed hem lekker in de drager. Beide tevreden.En ja je raad het al, nog meer hangen bij mama. Wat een heerlijk koppie heeft hij ook.Omdat we nog maar weinig kraambezoek kregen en we de beschuitjes met blauwe hagel niet kwijt konden nog, zijn we er zelf maar aan begonnen. En dit was zeker geen straf dit is echt wel lekker. Beter dan beschuit met muisjes. (die vind ik dus echt vies)Zaterdag avond vierde we de verjaardag van mijn partner, want die was woensdag jarig. Maar uiteindelijk was ik zo moe dat ik geloof beetje stil viel. En ja moest ook een aantal keer naar boven lopen omdat Max nog niet wilde slapen. Toen een uurtje later heb ik zijn fles gegeven boven (beneden was het gewoon te druk voor hem) daarna ging hij netjes slapen. En kon ik ook lekker naar bed. Bezoek was in de tussen tijd naar huis gegaan.Zondag was het voor mij en Max een heerlijke rustige dag. Papa was er op uit naar motor racen kijken in het dorp. En ik hield het zo goed als bij het bed. Maar eerst toen Max lekker sliep ben ik me gaan scheren en douchen. En daarna lekker Netflix op bed gaan kijken. En Max dacht ik slaap zo lekker, ik slaap een uurtje extra dan normaal. Dus dat vond ik ook wel heerlijk, even ME-TIME.