Vandaag heb ik een tag voor jullie terug kijkend een beetje op de zwangerschap en de afgelopen weken met ons pasgeboren kindje Max.

Hoe oud is je kindje nu?

acht weken en drie dagen oud is Max nu.

Hoe voel je je?

Op dit moment voel ik me echt waardeloos als moeder. Max is net opgenomen in het ziekenhuis en dat doet me verdriet. Daarnaast ben ik gewoon aardig uitgeput door de vele huilbuien die hij heeft vanwege de pijn. Gelukkig nu we weten wat er aan de hand is kunnen we ook iets aan de pijn doen. Want een liesbreuk kan je terug drukken (wat hij dus heeft) en dan heeft hij geen pijn meer. Maar de emoties lopen dus allemaal door elkaar heen nu. Rust kan ik dus gebruiken, maar het liefst wil ik ook bij Max zijn. (dit wanneer ik dit schrijf, een paar dagen eerder dan gepost is)

Nog last van kwaaltjes?

Last van kwaaltjes van de zwangerschap nee die heb ik gelukkig niet meer. Nou of misschien soms nog wel last van de hormonen, daar kan ik soms flink last van hebben. Maar van de bevalling verder merk ik niets meer. Gelukkig geen pijn meer van de keizersnede, dat heeft namelijk wel eventjes geduurd voordat het over was.

Is je eetlust veranderd?

Nou niet echt veranderd, maar ik merk dat ik minder goed voor mezelf soms zorg en dat soms eten er een beetje bij in schiet en ik snel, snel een boterham naar binnen prop tussen de middag. Hopelijk gaat dat nog wel veranderen als ik wat meer rust ga leren creëren. 

Zwangerschapskilo’s?

Heb eerlijk gezegd geen idee, heb het de hele zwangerschap niet bijgehouden wat ik ben aangekomen. Dat is het voordeel om onder controle in het ziekenhuis te staan, want daar hoef je nooit op de weegschaal. Dus ik weet ook niet of ik weer op me oude gewicht ben. Vind het ook momenteel niet zo van belang, al wil ik zeker wel weer iets aan mijn gewicht gaan doen.

Hoe kijk je terug op je zwangerschap?

Aan de ene kant kon ik best wel genieten, meer als mijn eerste zwangerschap. Maar er was ook veel angst en ik vond het zwanger zijn gewoon eigenlijk niet leuk. Al die vreselijke kwaaltjes. En dan ook nog eens die bloeddruk die niet mee werkte, ik dus zo vaak in het ziekenhuis zat. Dan ook nog eens opnames en een kindje wat eerder word gehaald, vanwege een beginnende zwangerschap vergiftiging. 

Hoe kijk je terug op je bevalling?

Daar kijk ik met een goed gevoel naar terug. Het enige is dat ik het heel vreselijk vind dat ik Max niet gelijk bij me kreeg op de borst. Maar we mochten mee kijken toen hij uit me buik gehaald werd. En dat moment is echt goud waard, zo blij dat we dit mochten mee maken. Juist na al die medicatie die ik heb gekregen voor mijn bloeddruk. Dus ja ik kijk echt fijn er op terug.

Liever nog zo’n zwangerschap of liever nog zo’n bevalling?

Liever nog zo,n bevalling, want de zwangerschap vond ik echt heel zwaar en de bevalling was best wel mooi ondanks het een keizersnede was.

Zijn er dingen die je anders had gewild?

Jazeker wel, had heel graag mijn kindje gelijk bij me op de borst willen hebben na geboorte. Dat had zo,n mooi moment moeten zijn, maar ook met deze geboorte mocht dat helaas niet zo zijn. Hier heb ik echt wel heel erg veel verdriet van, net als bij de eerste bevalling van Daan. Maar dit zijn dingen die in je onmacht liggen en daar moet ik me verder nu bij neerleggen dat het zo is gegaan.

Hoe is het met jullie kindje?

Op dit moment ligt Max in het ziekenhuis vanwege een liesbreuk waar hij veel pijn van heeft. Dus eerlijk gezegd is hij niet helemaal happy. We wachten op een datum voor zijn operatie ervoor.

Hoe zijn de nachten?

De nachten zijn vrij goed, hij komt voor zijn flessen. En hij laat er nu zo,n 4 a 5 uur tussen in de nacht, dus dat is echt heerlijk om wat meer slaap nu te krijgen. We hebben dus eigenlijk niet veel te klachten over de nachten, hij kan goed in zijn eigen kamer slapen.

Genietmomentjes?

Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen.

De grootste verandering?

Meer regelmaat in mijn leven, wel heel erg veel drukte en echt een hele volle agenda. Hopelijk gaat dit nog wel veranderen, want dit is wel erg veel. Dus de drukte is de grootste verandering in mijn leven.

Aan het werk?

Nee ik werk niet, ben full-time thuisblijf mama. En tot nu toe bevalt me dat prima. Wie weet wat de toekomst nog voor mij gaat brengen. Want ik weet niet beter dan thuis zitten, maar in mijn hoofd heb ik al wel een tijdje dat ik niet alleen mama wil zijn.

Jouw tip voor (aanstaande) moeders?

Ondanks iedereen zegt geniet van je kindje, je mag er ook zeker aan toegeven dat het zwaar is. Laat ook je emoties toe, En het geeft niet dat je niet elk moment van de dag van je kindje geniet. Maar probeer zeker wel de mooie dingen te zien ook als het zwaar is de zorg.

Deze week heb ik gewoon drie dagen afspraken vrij gemaakt, zodat ik lekker even naar Mirre kon samen met Max. Ja daar had ik natuurlijk wel een afspraak voor een sessie. Maar dat was echt helemaal puur voor mijzelf. En kon ik met een gerust hart Max overdragen aan iemand anders die ik volledig vertrouw. Echt wel even fijn om geen verplichtingen thuis te hebben. Alleen natuurlijk Max om te zorgen, dat is eigenlijk al meer dan genoeg verplichting. 

Maandag had ik nog wel afspraken staan, eerst Martinizorg over de vloer en later in de middag een gesprek bij de praktijkondersteuner van de dokter. Daar zal ik nu regelmatig naar toe gaan, dus gelijk voor de week erop een afspraak gemaakt. Ja en dinsdag vaste prik het ziekenhuis voor Max zijn voetjes. Dit was echt een heel avontuur, waar ik al even iets heb losgelaten erover in de vorige blog. Maar ik nog uitgebreider op terug ga komen. We zaten deze dag dus twee keer in het ziekenhuis. Woensdag ging ook even anders dan gepland, het was even spannend of ik Mirre wel ging halen. Want het ging weer niet goed met het gips bij Max en dus moest ik weer naar het ziekenhuis. Dit keer belde ik mijn schoonouders of ze me konden brengen. En toch daarna besloten naar Mirre te gaan. En mijn schoonouders waren zo lief om mij daar heen te brengen. Een hele zorg minder dus. Hier zie je lekker dat ik een ruime kamer heb gekregen, waar ik ook om vroeg of dat mogelijk was. Wel handig beneden en ruimte voor de kinderwagen.Ik kreeg op Mirre de opdracht even echt aan mezelf te denken. Nou dat is best wel lastig met een kind die de hele dag vraagt aan je. Thuis was ik er dus nog niet aan toe gekomen sinds zijn geboorte echt tijd te nemen voor mijzelf. Alles snel even tussendoor doen. Ik kreeg de opdracht een dossier te maken voor mijzelf. Een map leuk te pimpen waar ik leuke en belangrijke dingen ik kan bewaren. En Max stond gewoon in de kinderwagen naast ons aan tafel en is de hele tijd heel lief aan het slapen geweest. Even tussendoor een flesje die zijn nieuwe vriendin hem heeft gegeven. En ik heb rust gevonden in het creatief zijn.Zaterdag zijn we even op pad geweest, ik heb zoveel leuke broekjes voor Max gekocht en gekregen. Maar niks past hem met het gips, zo vreselijk. Dus wilde even in de winkel kijken voor iets. Heb twee nieuwe broekjes gekocht, en geloof dat die wel echt moeten passen. Ik merk dat de meeste broekjes smal aflopen, ja en die kan hij echt niet aan. Toen hebben we ook gelijk maar even een lekker ijsje gegeten.S,avonds zaten we ineens met Max bij de doktersdienst omdat hij al de hele dag zo vreselijk aan het huilen is. Echt gewoon ontroostbaar. Ik had echt het idee dat het aan mij lag, want op Mirre was hij zo lekker rustig. En eerder thuis had hij dit gedrag ook zeker niet. Ze had het over een navelbreukje, wat we al dachten. Maar niet beklemd, dus waarschijnlijk komt het huilen daar niet van. Ze wilde dat de kinderarts mee zou kijken, dus werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis.En ja dan zit je ineens in het martiniziekenhuis. De hele tijd huilen, huilen en nog eens huilen. En hier was hij ineens helemaal Knok-out, niet zo gek dat hij moe is van al dat huilen. En helaas gingen we zonder kind terug naar huis. Maar was wel even lekker om een nachtje rustig bij te tanken. Zo kunnen we de zorg voor hem ook beter aan zeker als er echt iets aan de hand is met hem.
Wat geweldig kom je terug in het ziekenhuis zondags op papa dag en dan hangt er gewoon een cadeautje voor papa. En ja de papa van Max is een SUPER PAPA. Wat is het moeilijk om ons mannetje te zien in het ziekenhuis, al is het maar voor korte duur.En dan moeten we ook goed voor ons zelf zorgen dus maar even wat eten tussen de middag in het ziekenhuis. Je wordt ook heel erg duf daar op die kamer en de hele tijd op zo,n stoel zitten is ook niet niks. Verder weinig om even echt te relaxen.Ons mannetje blijkt dus een liesbreuk te hebben en daarom is hij steeds ontroostbaar. Maar je kan de liesbreuk terug duwen en dan heeft hij geen pijn en dan heb je dus zo,n heerlijk rustig mannetje weer. Echt ons mannetje weer terug. Als het goed is mag hij morgenochtend naar huis, maar eerst overleg met de kinderchirurg over een operatie. Laat in de middag naar huis gegaan en gegeten toen even naar bed omdat we heel moe waren. Nu ik weer terug uit bed ben, voelt het goed om rust te hebben maar ik voel me heel verdrietig zonder Max. Alleen ik weet dat Max zijn rust nu ook goed kan gebruiken na gisteren. Het is dus heel erg dubbel nu…

Acht weekjes oud alweer, en wat heb ik al veel mee gemaakt met mama. Mama is wel wat bezorgd en verdrietig om mijn voetjes, maar probeert mij gerust te stellen erin. Ik wil helemaal niet dat mama extra zorgen om mij heeft, maar ze mag het wel uiten als het er is. Ook baalt mama dat ik al die mooie broekjes die in de kast liggen niet passen, allemaal nieuw maar mijn gips houd het tegen om ze aan te kunnen. Ik zie het probleem niet kan best zonder broekjes. Maar mama vind dat er niet uitzien dat gips. We moeten het er toch mee doen nog een tijd.

Eigenwijze voetjes

Ja die voetjes van mij zijn eigenlijk een beetje eigenwijs, ze willen niet wat de dokter wilt. Nu moest ik dinsdag gewoon twee keer naar het ziekenhuis. De eerste keer in de ochtend werd er een naald in me voet gestoken. Nou dat was echt niet lief, en mama schrok van het bloed wat er aan de ene kant uit kwam. De dokter vertelde dat hij wat moeite had met die voet. Toen moest het weer in gips, en helaas de ene kant werd mij te strak en mijn teentjes vonden het niet leuk. Dus Jan maakte wat ruimte zodat ze weer wat kleur kregen. Maar thuis ging het weer mis en waren ze zoals mama zei weer wit. Dus moesten we terug komen bij die gekke meneer Jan. En werd het weer vervangen. Ik was eigenlijk best wel de hele dag overstuur en s,nachts heb ik het mama ook niet makkelijk gemaakt, ik wilde alleen maar boven op haar liggen. Ik sliep wel, mama geloof ik niet. Maar ik had ook zo,n verdriet. Dus mama weer bellen met het ziekenhuis, terwijl we eigenlijk op vakantie zouden gaan… Ja hoor weer terug komen, en mama belde opa en oma. Die heeft ons gehaald en samen naar het ziekenhuis. Een derde keer werd het gips vervangen, wat een gedoe aan mijn voetjes. Toch besloot mama met mij naar Mirre te gaan en hebben opa en oma ons heel lief gebracht.

Soort van vakantie

Mama besloot om samen met mij naar Mirre te gaan, hier kwam ik al toen ik bij mama in de buik zat. En nu mocht ik de plek zelf bewonderen. Het bleek dat mama grote behoefde had om er te zijn. Ze even rust in haar hoofd wilde maken. En ik heb begrepen ook nog even de diepte in wilde gaan. Maar dit vond ze ook wel een beetje eng omdat ze ook de zorg voor mij had. Alleen wat mama niet wist is dat ik in goede handen zou zijn. Nu weet ze dat wel en ze kan er op vertrouwen dat er bij Mirre altijd iemand er voor mij is. Ik heb een vriendin gemaakt die het heerlijk vond om op mij te passen. De eerste keer vond mama het wel heel spannend. Ik werd vast gehouden door haar en ze vroeg of ze even mocht wandelen met mij. Mama dacht een klein rondje op het terrein, maar toen zat mama zich helemaal op te vreten van binnen. Ik voelde het wel, en daarom huilde ik ook zoveel in de armen van mijn nieuwe vriendin. Mama dacht alleen maar ze komt maar niet terug. En mijn nieuwe vriendin vertelde mij dat ze ook niet wist wat ze moest doen en dat ze zo onzeker was dat ik aan het huilen was. Nu begreep ik het en ik viel stil. Ja ik neem soms ook gevoel van mama over en huil ik voor haar. Dus mama moet meer haar gevoel uitspreken, dan hoef ik minder voor haar te huilen. Huil maar eens wat vaker als het nodig is mama, ik vind het niet erg.

Het was een week vol hangen voor Max bij mij. Dat doet hij toch al elke dag in de avonden. Dus daar gaan we gezellig mee door. En met deze weekoverzicht zie je ook de plaatjes erbij hoeveel we lekker samen hangen. Soms is het fijn en soms niet zo heel fijn. Maar als Max het fijn heeft is het eigenlijk helemaal prima voor mij.Hangen samen in het grote bed, dat is eigenlijk vaak het lekkerste, tenzij het in de nacht is en hij alleen boven op me wilt slapen. Maar dat komt nog maar heel zelden voor dat hij dat wilt.En ja alweer heel veel hangen bij mama… zo lijkt het net alsof mama helemaal niets doet door al deze hang plaatjes. Maar niets is minder waar. We hebben ook gewoon weer de nodige afspraken.Ik wilde nu even mijn handen vrij hebben terwijl Max gewoon tevreden is, dus ik deed hem lekker in de drager. Beide tevreden.En ja je raad het al, nog meer hangen bij mama. Wat een heerlijk koppie heeft hij ook.Omdat we nog maar weinig kraambezoek kregen en we de beschuitjes met blauwe hagel niet kwijt konden nog, zijn we er zelf maar aan begonnen. En dit was zeker geen straf dit is echt wel lekker. Beter dan beschuit met muisjes. (die vind ik dus echt vies)Zaterdag avond vierde we de verjaardag van mijn partner, want die was woensdag jarig. Maar uiteindelijk was ik zo moe dat ik geloof beetje stil viel. En ja moest ook een aantal keer naar boven lopen omdat Max nog niet wilde slapen. Toen een uurtje later heb ik zijn fles gegeven boven (beneden was het gewoon te druk voor hem) daarna ging hij netjes slapen. En kon ik ook lekker naar bed. Bezoek was in de tussen tijd naar huis gegaan.Zondag was het voor mij en Max een heerlijke rustige dag. Papa was er op uit naar motor racen kijken in het dorp. En ik hield het zo goed als bij het bed. Maar eerst toen Max lekker sliep ben ik me gaan scheren en douchen. En daarna lekker Netflix op bed gaan kijken. En Max dacht ik slaap zo lekker, ik slaap een uurtje extra dan normaal. Dus dat vond ik ook wel heerlijk, even ME-TIME.

Wat groeit mijn mannetje enorm, hij begint echt lekker babyvet te krijgen. Ik ben echt enorm trots op Max. Maar het is echt niet alleen maar die blauwe wolk waar ik op zit. Ik vind het moederschap echt zwaar. Ja er zijn zeker momenten dat ik geniet, maar moet toegeven vaak ook helemaal niet. Zo wordt er vaak maar heel makkelijk gezegd geniet van je kleintje, voor je het weet is het baby af. Nou soms verlang ik ernaar dat het wat ouder is. Moeders beweren dat het zo genieten is om je kindje te voeden, of het nou borstvoeding of flesvoeding is je hoort er van te genieten. Nou ik zal dan wel een vreselijke moeder zijn, maar ik geniet negen van de tien keer niet van om zijn fles te geven.

Deze week mocht ook papa genieten van het douchen met zijn zoon.

Je moet genieten

Ik noemde het al even, maar er wordt alleen maar gezegd dat je zo moet genieten van je baby. Maar wat als dat gewoon vaak niet lukt. Ik voel me enorm schuldig, ik wilde toch zo graag een kindje na Daan. We hebben er zoveel voor over gehad en dan kan ik niet helemaal genieten ervan. Wat is dat toch. Ja ik weet dat er veel komt kijken bij het moederschap en dat ik net even wat meer heb meegemaakt dan een ander misschien. Dat dit gewoon echt zoveel emoties met zich mee brengt dat genieten best lastig is. Er zijn zoveel zorgen in mijn hoofd. Bang om hem te verliezen, bang dat ik geen goede moeder ben en dus iets verkeerds doe. En dan de zorgen om zijn voetjes, omdat de behandeling gewoon niet gaat zoals gehoopt. De vele afspraken waardoor ik gewoon zo moe ben. Een baby die hele avonden alleen maar in mijn armen wilt liggen, zodra ik hem weg leg dus begint te huilen. En op zich we hebben echt geen huilbaby, hij haalt de drie uur per dag niet eens met huilen. Maar het is vreselijk vermoeiend hem de hele tijd in de armen te hebben. De laatste dagen was hij veel ook aan het mopperen met het naar bed gaan. Maar gelukkig in het algemeen slaapt hij goed in zijn eigen bed. Dus voor mij is het best dubbel als iemand zegt, geniet ervan. Ja ik doe zoveel mogelijk mijn best, want dat wil ik ook genieten. Ik hoop dat Max het me niet kwalijk neemt dat het af en toe gewoon niet genieten is. Ondanks dat alles, houd ik onwijs van mijn kleintje en is hij niet meer weg te denken uit ons leven.

Consultatiebureau

Onze eerste afspraak hebben we gehad op het CB. We hadden een afspraak met de dokter, dus nog geen prikjes voor Max. Die komen over twee weken de eerste prikjes. Ik nam Max mee in de drager, lekker makkelijk zonder kinderwagen erheen. Ik ging niet alleen naar deze afspraak. Ik had afgesproken dat de begeleidster van Martinizorg met mijn mee ging. Dit voelde best wel fijn, zo,n eerste keer en dan niet alleen erheen hoeven. Toen we eraan kwamen mocht ik Max uitkleden (luier wel aan laten nog) Hij werd gewogen en de teller staat op 4725 gr, hij doet het dus heel erg goed. De lengte is wat lastiger te meten door zijn voetjes die naar binnen staan, maar is zo,n 51 cm. Hierna mocht ik naar de arts toe en hadden we even een gesprekje. Daarna een kort onderzoek bij Max en alles was prima in orde met hem. Of ik nog vragen had, werd mij gevraagd. Ehmm nee geloof het niet… Dan mocht ik me kind weer aankleden, en heb hem nog even de fles gegeven daar. Want hij was zeker hongerig, hoe ik dat wist nou wat denk je hihi… “Ja mama ik kan het op het huilen zetten als ik honger heb” Anders ook wel hoor.

Maar kijk dan hoe schattig ik ben als ik lekker op papa,s arm aan het sabbelen ben. Ik maak toch lieve geluidjes, waarom dan niet genieten… Ja zeker dit is genieten.

Babycafeez

Ja ik schrijf het goed, zo noemen ze het hier in Winsum. Het is gewoon een ontmoeting plek voor moeders met hun kindjes. Hier was ik al eens in de zwangerschap geweest, omdat ik heel graag nieuwe contacten wil leggen. Helemaal nu ik verhuisd ben. Ik heb al zo weinig sociaal contact, en geen vriendinnen in de buurt. Die ik heel graag zou willen hebben. Dus in mijn zwangerschap trok ik al even de stoute schoenen aan en ging ik kennis maken. Dit is echt iets wat ik normaal niet zo snel zou doen, nieuwe dingen vind ik best wel eng. Maar soms moet je daar door heen om iets te bereiken wat je graag wilt. Deze week ging ik er voor de tweede keer heen. En uiteraard nu met Max buiten de buik. Wat leuk om gewoon even eruit te zijn en gezellig met andere moeders te praten. Ja ik heb het druk zat, maar dit is wel heel iets anders dan al die afspraken. Dus ik heb er zeker even van genoten. En Max mocht zelfs even bij een andere vrouw in de armen liggen. Hij vond het helemaal prima.

Max heeft net als zijn grote broer Daan klompvoetjes. Dus van te voren wisten we al welk traject we in zouden gaan. Hier was ik in het begin echt heel boos over dat het weer ook bij ons tweede kindje zou zijn. Maar eigenlijk ben ik gewoon heel blij dat hij verder gezond is. Toch is deze afwijking best naar, omdat de behandeling erg intensief is. Vooral voor mij als moeder, aangezien ik elke week in het ziekenhuis met hem zit. En de meeste afspraken doe ik alleen, zonder mijn partner omdat hij gewoon aan het werk is.

Wat is een klompvoet?

Klompvoeten (pes equinovarus of talipes equinovarus) zijn voeten die normaal ontwikkeld zijn, maar waarbij de stand van de voeten afwijkend is. De naam klompvoet is afgeleid van de Engelse term ‘club foot’. Een klompvoet lijkt op het blad van een golfclub. Het voetje van het kind staat naar binnen. Ongeveer de helft van de kinderen die geboren worden met klompvoetjes heeft maar één klompvoetje. Er worden ook kinderen geboren met twee klompvoetjes (bilateral talipes equinovarus). Waaronder onze zoon Max dus.
De afwijking van een klompvoet begint al onder de knie, de ontwikkelde spieren en pezen zijn in het onderbeen anders dan wanneer er geen sprake is van een klompvoet. Daarnaast zijn de botten in de voet vaak veranderd van vorm. Vooral bij het sprongbeen wordt vaak een afwijking gezien.

Hoe gaat het met Max zijn voetjes

In eerste instantie ging de behandeling best wel goed. Er werd verteld dat 1 van de voetjes iets wat stug is, dat houd in wat lastiger met behandelen. Maar zeker niet onmogelijk. Het is vijf weken prima verlopen met het gips en je zag echt prachtig de verandering in stand van zijn voetjes. Alleen omdat het toch wat stug is, wilde ze nog twee weken extra gipsen. Wat natuurlijk niet leuk is, maar wel beter voor het resultaat. Maar helaas toen ging het mis, het zesde gips viel er een dag na het gipsen er ineens van af. (aan een kant) Ik belde het ziekenhuis om het te melden en ze wilde dat ik diezelfde dag terug kwam nog. Ondertussen viel de andere kant er ook af. En Max had aan beide kanten allemaal blauwe plekken op zijn voetjes. In het ziekenhuis vertelde ze me dat ze toch even rust wilde inlassen vanwege de blauwe plekken. Dus het mocht er die week niet meer omheen.

Ik baalde ervan, want zo ging het alleen maar langer duren de behandeling. Maar dacht laat ik dan maar even genieten van dat er geen gips omheen zit. De dinsdag erna weer terug naar het ziekenhuis en het gips werd er weer omheen gezet. Ze had nu een streep met pen in het gips gezet tot waar de teentjes stonden. Zo kon ik makkelijk zien of hij zijn voetjes terug trekt erin. En ja hoor die avond zag ik al dat hij alweer wat terug getrokken was. Dus ik zag het alweer gebeuren. Maar in de avond kan je niet bellen en kan er dus niets aan gedaan worden. Ja en wat zouden ze dan moeten doen…? De volgende dag lag het er dus alweer af en ik belde het ziekenhuis. Ze wilde gewoon weer dat ik kwam om het erop nieuw omheen te laten doen. Waar ik het niet mee eens was. Want wat heeft het voor zin, elke dag naar het ziekenhuis omdat het 1 dagje houd. Nee dank je… Dus er werd overlegd met de arts, en het moest er maar weer eraf blijven tot de volgende afspraak. Dus inmiddels sinds woensdag zit hij weer volledig zonder gips. En wat er nu verder gaat gebeuren, geen idee. Ik heb momenteel niet het vertrouwen in de manier van het gipsen, ben echt bang dat het zo nooit gaat lukken. Ik heb dan maar de vraag neergelegd of er geen overleg kan zijn met een andere arts. Daar hoop ik snel nog een antwoord op te krijgen of onze arts daar open voor staat. Want misschien willen ze dinsdag de achillespezen gaan door klieven (waar het echt nog te vroeg voor is, omdat zijn voetjes niet in de goede stand staan) of gewoon weer gipsen met het risico dat het de volgende dag er weer af ligt.

We zijn dus eigenlijk helemaal terug bij af met zijn voetjes, want die zijn weer bijna terug in de stand waarin ze stonden bij geboorte.

Hoe is mama eronder

Het maakt mij zo verdrietig als ik zijn voetjes zo zie en dat we niets zijn opgeschoten. Ik baal echt flink en het maakt me echt heel boos dat we gewoon niet onbezorgd kunnen genieten van de kleine. Dat er gewoon weer grote zorgen zijn. Hij is dan wel gezond, maar als zijn voetjes niet in orde komen zal hij nooit kunnen lopen. En dit maakt me echt grote zorgen. Ik wil ook helemaal niet dat hij de operatie krijgt, want als ze gewoon goed zouden gipsen naar mijn idee is die operatie helemaal niet nodig. Ik ben dus druk in mijn hoofd hiermee bezig, en er speelt al zoveel in mijn hoofd. Ik wou dat het gewoon niet waar was dat er iets met zijn voetjes is. Maar dit is echt onmacht en zelf kan ik er helemaal niets aan doen. Het liefst ga ik naar een andere arts, maar de afstanden zijn daar te ver weg voor dat het gewoon niet mogelijk is om te doen. Mama is er dus niet zo heel goed onder met deze zorgen. Hopelijk komt het allemaal goed met zijn voetjes.

De glimlachmomentjes zijn weer terug, het is al weer even geleden dat ik ze schreef. En dit mag zeker niet ontbreken in mijn leven. Nu ik opnieuw moeder ben geworden en ik het eigenlijk best zwaar vind na alles wat we hebben meegemaakt, wil ik ook af en toe even stil staan waar ik dan wel van geniet. Want eerlijk gezegd zijn er momenteel veel dingen waar ik namelijk niet van geniet. Zelfs van mijn kind kan ik nog niet echt helemaal van genieten. En eigenlijk schaam ik me daar diep voor. Je moet nu toch gelukkig zijn nu je eindelijk dat tweede kindje in je armen hebt. Ja en nee, het is allemaal zo dubbel. Dus hier komt hij dan een lijstje van mijn glimlachmomentjes van de afgelopen tijd.

Max zien slapen in je armen

Ondanks ik het soms helemaal niet fijn vind om Max zo vaak in mijn armen te hebben omdat hij anders gaat huilen als ik hem weg leg. Toch kan het ook zo vreselijk heerlijk zijn als hij dan zo ontspannen in slaap is gevallen in je armen. Dan ziet hij er zo lief en schattig, knuffelbaar uit. En soms kan ik dan echt niet genoeg krijgen om gewoon naar hem te kijken als hij zo heerlijk ligt te slapen. Als ik hem dan zo zie, mag hij echt wel lekker klein blijven. Terwijl ik ook niet kan wachten dat hij iets groter/ouder wordt.

Zelf slapen

Ja dit is ook echt wel welkom, de momenten dat ik kan pakken om te slapen doe ik het ook zeker. Want het is zo lekker even slapen, even geen kind in mijn armen maar in zijn eigen bed. Even gewoon genieten van niets en de heerlijke rust die het met zich meebrengt. En ik moet hier echt van genieten, want heb momenteel zo,n druk leven met een agenda vol afspraken en een kind die 24 uur per dag je nodig heeft. Dus ja ik geniet onwijs van slapen.

Babycafeez

Hier in Winsum hebben ze het Babycafeez en dit is gewoon een bijeenkomst voor moeders onder elkaar. Gewoon lekker kletsen en de kindjes kunnen samen lekker spelen. Ja mijn kindje is daar nog wat te jong voor. Maar mama vond het wel erg leuk om even met andere moeders te praten. Ook omdat ik sociale contacten mis en ik echt nodig heb om onder de mensen te komen. Ik verlang er ook heel erg naar om een vriendin hier in de buurt te krijgen. Maar dit was dus echt wel heel erg leuk om van de week er te zijn geweest. Dit was mijn tweede keer. De eerste keer was nog in de zwangerschap en nu mocht Max buiten te buik met mama mee.

Samen met Max douchen

Omdat het met het gipsen niet helemaal gaat zoals gehoopt (vertel ik later in een blog) zit hij zonder gips. En de eerste week dat hij zonder zat, ben ik heerlijk met hem onder de douche geweest. Dit is zo fijn als dit kan, lekker samen genieten van de warme douche stralen. En ook het zien dat Max lekker geniet ervan, en geniet van met papa onder de douche te staan. Want hij mocht ook in die week met papa douchen.

Omdat Max eerder is gehaald vanwege het begin van een zwangerschap vergiftiging wilde ik jullie daar iets over vertellen. Want het komt steeds vaker voor dat zwangere vrouwen hier last van kunnen krijgen. En dit kan best gevaarlijk zijn als er niet op tijd wordt gehandeld. Je kan hier heel ziek van worden, niet alleen een gevaar voor jezelf maar ook voor de kleine in je buik. Ik had er niet aan moeten denken de zwangerschap uit te moeten zitten in het ziekenhuis en in de situatie waar ik in zat. Want mijn lichaam schreeuwde echt om de kleine te laten komen. Ondanks de kleine dacht daar wel goed in mama,s buik te zitten. Dus het gevoel was heel dubbel om hem te laten halen.

Wat is zwangerschap vergiftiging?

Zwangerschapsvergiftiging is een ziekte die je tijdens je zwangerschap of zelfs na de bevalling kunt krijgen. Meestal openbaart het zich pas na de 24ste week van de zwangerschap. Zwangerschapsvergiftiging komt steeds vaker voor, omdat vrouwen op steeds latere leeftijd aan kinderen beginnen.

Er zijn vier vormen van zwangerschapsvergiftiging:

• Zwangerschapshypetensie: hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap.
• Pre-eclampsie: hoge bloeddruk en eiwitverlies in de urine.
• Eclampsie: hoge bloeddruk, eiwitverlies en stuipen.
• HELLP-syndroom: afbraak van rode bloedcellen, een tekort aan bloedplaatjes en verstoring van de leverfunctie.

Bij mij was het gelukkig nog niet in een heel ver stadium, ik had last van Zwangerschapshypetensie. Maar ondanks dat voelde ik me wel aardig ziek er van.

Symptomen: 

• Tintelingen in de vingers
• Gezichtsstoornissen (het zien van sterretjes of lichtflitsen)
• Opgezwollen gezicht, enkels en/of handen
• Pijnlijk gespannen gevoel bovenin de buik
• Pijn rechtsonder de ribben

Gevolgen voor moeder en baby

Zwangerschapsvergiftiging kan gevolgen hebben voor de moeder en voor de baby. Het gevaar bestaat dat de placenta wordt aangetast. De baby krijgt dan minder zuurstof en voedingsstoffen binnen. De nier- en leverfunctie van je baby kan verslechteren. Ook bij de moeder kunnen de nieren en lever niet goed meer functioneren.

Mijn ervaring

De gehele zwangerschap was er al sprake van hoge bloeddruk, dus al vrij snel kreeg ik aspirine om juist te voorkomen voor vroege zwangerschap vergiftiging. Dit ging een hele tijd prima. Uiteindelijk werd ik vaker op controle gezet, zo,n iedere week. En soms wel vaker in diezelfde week moest ik terug komen en dat alleen om mijn bloeddruk te laten meten. Want die schommelde wel heel erg heen en weer. Ik was al zelfs aan andere medicatie begonnen erbij, wat het enigszins stabiel hield. Maar steeds als ik in het ziekenhuis was volgde er extra onderzoek, urine en bloed onderzoek. En steeds werd er gezegd als er iets uit komt is het opname materiaal. Het bleef steeds maar uit, maar er kwam een moment dat ik er zelf geen vertrouwen meer in had. Want was ik op de poli was me bloeddruk meestal prima, maar ging ik naar het DOC dan was hij vaak te hoog. Ze meten met verschillende banden, merkte ik op. En de optie opname kwam voorbij. Daar koos ik toen voor. Dit was toen voor korte duur, want er was niet echt heel veel aan de hand.Tot mijn bloeddruk wel steeds meer steeg en ik bleef zeggen dat ik zoveel hoofdpijn had (wat ik eigenlijk altijd wel heb, maar nu was het wel heel extreem) Ze stuurde me toen naar boven, en ik werd niet meer losgelaten. Ik zag de bui al hangen, ik zou hier blijven tot onze man geboren was. Maar nooit verwacht hoe het echt zou gaan lopen. Ik werd steeds zieker en de medicijnen werden steeds maar opgehoogd. Hier was ik alles behalve blij mee, ik zag mijn geboorteplan in het water vallen. Ik wilde zo graag dat ze de kleine man gingen halen, want dit trok ik niet nog een maand in het ziekenhuis en zo ziek zijn. Het ziekenhuis zelf vond ik geen probleem, maar het ziek zijn vergde veel van mij. En daar kwam ook de nodige emoties bij rondom alles met Daan en deze zwangerschap. En toch voelde ik dat de kleine man het prima naar zijn zin had in mijn buik en niet zo nodig geboren hoefde te worden nog. Maar echt mijn lichaam schreeuwde het uit. En ze zijn overstag gegaan toen mijn bloeddruk maar even stabiel was. Want ook een kindje halen mag niet als je bloeddruk zo hoog is.

Ik heb het einde van mijn zwangerschap dus als zeer zwaar ervaren, vond het al niet leuk om zwanger te zijn. Maar dit had ik nooit verwacht dat ik ook nog eens goed ziek zou zijn ervan. Wat was het een opluchting toen Max er was…

Heb jij ervaring met zwangerschap vergiftiging? 

Di was wel een hele volle week, vooral met afspraken in het ziekenhuis. Ja ben wel geteld vier keer naar het ziekenhuis geweest in deze week. Echt gewoon teveel. Daarnaast nog een keer martinizorg over de vloer, nummer twee heb ik afgezegd door een verbouwing in huis. 
Lees en kijk mee naar mijn afgelopen week.

Even chillen bij papa, ja hier hebben nog altijd geen fatsoenlijke bank. Dus papa doet het nog altijd met de tuinstoel in de woonkamer.Dan nog maar even hangen bij mama, dat is toch altijd het beste en heerlijkste plekje. Daar word hij vaak wel rustig van.Maandag had ik een afspraak in het ziekenhuis. Na controle bij de gynaecoloog. Samen met Max in de drager ging ik erheen met de bus. Hij mocht de stoere pet op die hij van zijn broer mag gebruiken.En dinsdag was het weer zover ritje ziekenhuis voor het gips te vervangen. We zaten op de gipskamer te wachten tot er tijd was voor Max.
Daarna konden we weer naar huis en moesten we op de bus een tijdje wachten. Kijk nou blote voetjes, in dit geval eigenlijk niet zo,n goed teken. Want woensdag ochtend viel aan 1 kant het gips eraf. En vrij snel de andere kant ook. Dat was de reden waarom we weer deze dag in het ziekenhuis zaten. Afspraak nummer drie deze week. Hij had zich er zelf uit gewurmd. Gevolg blauwe plekken op zijn voetjes en mocht het gips er nu niet om heen. Even wachten tot dinsdag weer. Dan maar even genieten ervan. He bah… ambulance voor de deur. Hier krijg ik nog altijd de kriebels van. Maar gelukkig al lang geen paniek meer. En ja we wonen nu ergens anders dus is het rustiger voor me om ze in de straat te zien.Tel je met mij mee, afspraak nummer vier in het ziekenhuis deze week. Maar dit keer even een ander ziekenhuis. We hadden een afspraak bij de kinderarts, waar ik al even over vertelde in de blog van Max.Toen ik thuis kwam van het ziekenhuis stond er een nieuwe bank in de woonkamer. Alleen het probleem hij paste niet waar hij zou moeten staan. Dus we hebben echt de hele woonkamer moeten verbouwen die dag. Dit was echt geen pretje. Hierdoor moest ik zelfs een afspraak van Martinizorg afzeggen, want was echt een zooi in huis. Nu is alles om gezet en staat het naar wens. Alleen het slaapbankje moet nog uit de woonkamer weg.Nou dan kan je niet anders dan gewoon chillen op die nieuwe bank dacht Max.Selfie time… Leuk hoor even samen met Max poseren voor de camera. Je krijgt de meest gekke bekken te zien dan met een baby.Ik bestelde maar even wat kleertjes, want merkte dat ik toch wat weinig had nog in maatje 50. En echt te weinig luchtige kleertjes, dus ik ging even los online bij de Hema.Plakken daar is Max heel goed in. Het liefst alleen maar bij mama liggen, dan hoef ik niet te huilen. “Laat me niet los, want dan ga ik huilen mama”Zaterdag kwam mijn vader en zijn vriendin op kraambezoek. En we zijn even het dorp in geweest. Ze hebben in Winsum een camping waar ze een roofvogel show hielden. Het viel eigenlijk best tegen. Maar we waren even lekker buiten en aan de wandel. Zo hebben we ook weer een nieuw stuk in Winsum gezien.Dit vond ik wel een mooi beestje, verder heb ik er weinig van gezien. Heb veel achteraan gestaan in de schaduw. In de volle zon was het niet te doen voor Max die in de drager bij me zat.

Mama staat verbaasd dat ik alweer zes weken oud ben. Ik groei ook erg hard zegt mijn mama maar steeds. Zo groot dat ik uit luier nummer 1 groei en we nu de laatste luiers opmaken en ik maatje 2 ga dragen. En geef haar groot gelijk, want ze zijn nu wel erg krap aan het worden hoor. Ik met mijn 4,5 kg (ongeveer) 

Dokter Buiter

Ik heb me laten vertellen dat we naar de kinderarts gingen, waar mijn grote broer Daan ook onder behandeling stond. Gekke mama, ik ben toch niet ziek hoef helemaal niet naar de kinderarts. Ik weet dat mama best wel een beetje bezorgd is om mij, dat ze bang is dat ik net als Daan plotseling weg wordt gehaald. Daarom zijn er speciaal voor mama afspraken gemaakt dat ik naar de kinderarts mag. Het eerste jaar van mijn leven blijf ik daar onder controle, zo kan mama zich misschien wat meer ontspannen en nog meer van mij  genieten. Want mama weet wel dat ik nergens heen ga, maar het gevoel zegt iets anders. Mama vertrouw er maar op dat ik een grote jongen ga worden.

“Er kwam ook wel wat emotie los, ik besefte dat ik in de wachtruimte op het bankje ging zitten waar ik ook zat met Daan net na het nieuws dat hij niet meer naar huis mocht. En vervolgens drie weken in het ziekenhuis verbleef omdat hij wel heel ziek was. Dit was wel even slikken.”

Douchen met mama

Dat is een heel avontuur, nu ik even geen gips om mijn beentjes heb kan ik genieten van dingen die ik anders niet zou kunnen doen. Dus ik mocht dan ook deze week samen met mama onder de douche. Ik was al weleens in bad geweest, maar dat is toch echt heel anders dan onder de douche. Ik voelde dat mama het ook wel een beetje spannend vond, maar ik stelde haar gerust om heel cool te blijven. Want ik genoot er alleen maar van. En papa daar maar foto,s staan maken, ja ik snap hem wel dat je dat als herinnering wilt hebben. Maar als je maar niet teveel laat zien van mij hoor. Want dan ga ik later als ik groter ben me denk wel schamen voor mijn ouders. Mama heeft me lekker ingezeept en me haartjes gewassen. Daarna kon mama niet genoeg krijgen van mijn lekker ruikende haartjes. Hopelijk mag ik ook nog even voor het gips er weer opgaat met papa onder de douche. Maar daar ga ik wel vanuit.

“Ter info: het gips was er woensdag ochtend van afgevallen, het bleek dat met de stand van zijn voetjes toen hij zich er zelf uit kan wurmen. Het gevolg ervan zijn blauwe plekken op de voetjes en die dag weer naar het ziekenhuis. Het gips mocht er even niet omheen om zijn voetjes tot rust te brengen. Dinsdag gaat het weer in gips. Dus we genieten even van zijn mollige beentjes en kleine teentjes.”

Opa op bezoek

Eindelijk mocht ik kennis maken met mijn opa en zijn vriendin. Ze kwamen met een hoop cadeautjes aan. Veel leuke kleertjes die ik straks als ik wat groter ben aan kan. Ook kwam er een knuffel mee met handdoek en een badcape. Wat lief dat ik zo verwend ben door ze. We zijn lekker met ze naar buiten gegaan, het was wel warm hoor. Maar ik mocht lekker plakken bij mama in de drager terwijl we naar een roofvogel show gingen. Erg slaapverwekkend was het dus ik hield lekker mijn oogjes dicht en genoot lekker in de armen van mama. Van mama heb ik vernomen dat ze het wel leuk vond om een nieuw stuk van ons dorp te zien. Heel stuk beter dan de hele dag binnen te zitten. Dus het was een geslaagde dag, ik ben verwend heb kennis gemaakt met opa en zijn vriendin en we zijn lekker op pad geweest. Ja en natuurlijk het belangrijkste na ons uitje kreeg ik een heerlijke fles melk van papa. Sorry papa je moest ook mijn luier verschonen en daar zat een flinke verassing in. Ja heb nu genoeg ruimte nu ik maatje luier 2 aan mag.