Weer een nieuwe volle week gehad, maar ook zeker genoten van het heerlijke zonnetje in de tuin. Wat kan je het druk hebben met een kleine thuis. Maar ik vind zeker nog wel mijn draai erin. Een week weer met huisbezoekjes van Martinizorg en de wijkverpleegkundige kwam weer even langs. De wijkverpleegkundige laat het nu verder over aan Martinizorg, de dokter en de praktijkondersteuner. Zodat ik haar straks alleen nog ga zien op het consultatiebureau. Wat is het een lief mens, wat ik in haar heb getroffen. En fijn dat ik haar al nu goed heb leren kennen voor ik erheen moet voor de eerste prikjes voor Max.

Mama-honger hoort erbij met zo,n kleintje. Soms is het heel erg genieten, maar soms is het even teveel en wil ik ook even me handen vrij hebben. Kom gewoon vaak niet toe aan de meest simpele dingen. Maar hier genoot ik zeker even van mijn kleine plakkertje.Ik moest naar de dokter toe om even urine te laten testen. Ik voel me af en toe niet zo lekker, buikpijn, duizeligheid, misselijk. Dus wilde de dokter even testen op blaasontsteking. Maar dat was het niet en had ik ook niet verwacht. Even in de gaten houden de klachten en als het erger wordt even langs komen op het spreekuur.Ja ik ben verliefd… heb een drager gekocht en ben er zo enorm blij mee. Maar ondanks ik een plakband heb soms, wil ik hem niet te vaak binnen in huis gebruiken. Juist lekker voor het gemak met wandelen, juist op plekken waar je met de kinderwagen niet fijn komt.Ja een tuin hebben betekent ook werk aan de winkel. En aangezien we een tuinset binnen zouden krijgen wilde we het ook een beetje netjes hebben. We hebben een gedeelte van de tuin onkruid vrij proberen te maken. Dan is het ook echt genieten in de tuin. Wat ben ik blij met mijn mooie tuin en onze nieuwe tuinset en parasol die mijn partner ook nog even snel heeft gekocht het weekend. En toen lag er een baby zomaar op tafel… Wel een hele mooie baby, maar ja ik ben zijn mama dus dat zegt alle mama,s van hun eigen kinderen. Zo ik dus ook.
Nou de tuinset is ingewijd met taart en thee. Dit was echt zo genieten deze avond in de tuin. En ja de taart natuurlijk ook.
Zondag was echt een rustdag, dus lekker niets gedaan. Alleen heel even naar de winkel omdat er eten op tafel moest komen. En zelfs dat hebben we makkelijk gemaakt. Lekker rollade met salade en stokbrood. Een echte luie zondag, wat echt nodig was.

De dagen gaan zo snel en heb het vaak zo druk dat sommige dingen erbij in schieten. Zo ook mijn blog af en toe, want deze blog had gisteren avond online moeten komen. Maar als hij nog niet afgeschreven is dan is dat heel erg lastig. Maar hier is hij dan, weer een update over Max en zijn mama. Alweer vijf weken oud en wat groeit mijn knul enorm hard. Eigenlijk zie ik het op de foto,s het meest, want als je hem elke dag ziet merk je dat niet zo snel. Toch merk ik het ook aan zijn gewicht, elke week in het ziekenhuis als het gips eraf gaat even wegen. En hij heeft de vier kilo al aangetikt. Dus het gaat echt heel goed met hem. Ook zijn we toch begonnen met hem in zijn eigen kamertje te laten slapen, hij lijkt het echt wel prima te vinden. Ben dus enorm trots op onze vent.

Drukke dag

Ik merk dat ik toch al wel mijn kindje begin te kennen. Herkennen van huiltjes. Het huilen om voeding, schone luier of boertje was al heel snel herkenbaar. Maar alle huiltjes ernaast geen idee. En wat moet je er dan mee. Ja bij je nemen en lekker troosten. De meeste keren is het dan gewoon mama-honger. Nu merk ik ook het huilen van moeheid, dus over prikkelt. Had al eerder iets te veel gedaan samen met Max en toen merkte ik al wel dat hij niet helemaal in zijn hum was. En nu hadden we deze week ook een dag erbij dat we best druk zijn geweest. We waren naar tuinland geweest omdat we graag voor onze nieuwe tuin een tuinset willen hebben. Nu het steeds warmer wordt is dat wel welkom. Alleen ik plande ook nog even in om bij een draagconsulent langs te gaan. En tussen door hadden we nog tijd over, dus zijn we even een broodje wezen eten bij Subway. Daarna nog even naar de Bristol toe, daar op de parkeerplaats heb ik ook nog even Max een flesje gegeven en verschoond. En dus toen door naar de draagconsulent. Eerst drie soorten dragers gepast met pop, waaruit eentje wel duidelijk naar boven kwam die ik met Max wilde passen. Dus Max in de drager, wat hij eerst niet zo leuk vond. Waarom hij precies huilde weet ik niet goed, maar na even wiegen was hij rustig en vond het eigenlijk wel best in de drager. Dus die drager ging mooi mee naar huis. Maar in de avond werd Max echt wel huilerig, en voelde aan dat het gewoon echt te druk voor hem was. Niet zo gek, het was voor ons ook een drukke dag dus snap heel goed dat hij daar huilerig van werd. Heb hem maar even in de drager gedaan. En omdat we hadden verwacht dat hij niet in zijn eigen kamer zou slapen hebben we hem lekker tussen ons in gelegd. Zo hebben we toch een fijne nacht gehad. Dan maar even een rustig dagje houden, met zo min mogelijk prikkels. Soms ontkom je er gewoon niet aan.

Oma op bezoek

Gisteren had deze blog online moeten staan, terwijl ik vijf weken oud ben. Ik begin al een hele grote jongen te worden (volgens mama) En vandaag kwam oma op bezoek. Helemaal met de trein vertelde mama mij, want ze woont namelijk niet bij ons om de hoek. Dus ik mocht lekker knuffelen met haar. En ik kreeg heerlijk de fles van oma. Maar aangezien mijn fles deze dag net omhoog was gegaan, moest ik even wennen. 

“Ik kan jullie dus iets grappigs vertellen” Terwijl oma dus mijn fles gaf, zat ze te vertellen aan mama dat ze twijfelde om een extra jurkje mee te nemen. Want misschien zou ik wel gaan spugen en dat natuurlijk over oma heen. Nou ben ik helemaal niet zo hoor (knipoog) Ze ging me een boertje laten doen, en voor haar gelukkig dat ze me op schoot rechtop zetten. Want met die enorme boer kwam er een golf melk mee. Zo over de vloer van mama, ik miste het grootste gedeelte oma. Heel klein beetje over oma, dus sorry oma. Of nou eigenlijk was het ook wel heel erg grappig (dat vond mama wel, en papa ook toen we het hem vertelde) Het was echt een hele leuke dag met oma. 

We hebben de dag genoten in de tuin, want onze nieuwe tuinset kwam deze dag. En mijn partner is nog een parasol wezen kopen. Dus daar zijn we mee bezig geweest om alles op te zetten. En in de avond hebben we lekker in de tuin gegeten. S,avonds toen oma weg was hebben we nog een hele tijd buiten gezeten, en mocht Max ook zeker even bij ons buiten zijn. Overdag was dat niet te doen met die warmte. En s,avonds had hij echt last van de warmte dus was het huilen. Maar hij huilt toch vaak s,avonds een tijdje. Toch heeft hij uiteindelijk heel de nacht in zijn eigen kamer en bedje doorgebracht.

Ik denk dat elke nieuwe moeder vertrouwen moet krijgen in het moederschap. Zelfs als je voor de tweede keer moeder wordt zal er wat veranderen en moet er weer iets van vertrouwen komen dat het ook allemaal lukt. Maar wat als je bij de eerste keer je kindje verliest na een tijdje, hoe gaat dat als je dan weer moeder wordt. Je kan wel heel graag een kindje willen die levend in je armen ligt. Maar wat komt er allemaal bij kijken en hoe voel jij je als je eindelijk toch voor de tweede keer moeder mag worden. Dit zal zeker voor iedereen anders zijn. Ik ga je mee nemen in mijn reis naar vertrouwen krijgen in het moederschap. Want is die er wel, of niet en gaat dat er nog wel komen. Wanneer, hoe en wat… Zelf heb ik ook nog zoveel vragen hierover…

Een tweede kindje krijgen

Ja het was al snel duidelijk na het overlijden van Daan, dat we toch een tweede kindje wilde. Maar ik heb er nooit bij stilgestaan wat dat allemaal kan betekenen als het dan echt zover is. De wens was er gewoon heel erg en dan denk je niet na bij hoe en wat verder. Je gaat er gewoon voor, want je hebt het tenslotte de eerste keer ook aan gedurfd om een kindje te mogen krijgen. En wij kregen zelfs een zorgintensief kindje, dus waarom zou het de tweede keer zo veel anders (zwaarder) zijn. 

Ik ben nu vier weken moeder van Max, moeder van twee kindjes. Eentje alleen in mijn hart en de ander ook in mijn armen. In het ziekenhuis, tijdens mijn zwangerschap werd al heel vaak zorgen uitgesproken voor na de bevalling. Maar ik zag het niet, ik maakte me alleen zorgen over de zwangerschap zelf. Ik trok de zwangerschap niet en daar had ik wel wat extra hulp bij nodig om die uit te zitten. Ik sloeg dus alle hulp af omdat ze alleen maar hulp gaven voor na de bevalling. Daar had ik het volste vertrouwen in, ik wilde dit kindje toch zo graag en kon me niet in denken dat het allemaal zo anders zou gaan dan in mijn hoofd. Nu vier weken verder ben ik daar op terug gekomen. Eigenlijk al heel snel na de bevalling merkte ik dat het wel heel zwaar was een kindje krijgen na het overlijden van je eerste kindje. Niet alleen dat maakt het zwaar, maar ik merk nu pas dat ik bij Daan nooit heb kunnen voelen wat het moederschap nu met je doet. Er gebeurde in zo,n korte tijd zoveel dat ik nooit echt heb kunnen voelen. Ik werd geleefd, en je doet alles voor je kind. Dus je gaat door en door, en toen was hij er ineens niet meer…

Vertrouwen kwijt zijn

Hoe ik het ook went of keer, ik ben het vertrouwen in het moederschap volledig kwijt. Ik weet hoe ik een fles moet geven een luier moet omdoen, dat is het hem ook helemaal niet. Maar het vertrouwen dat Max wel blijft na dat Daan overleed. Doe ik het wel goed als moeder, want bij Daan zag ik ook niet dat hij ging overlijden. Ja ik weet dat het niet mijn schuld is, en toch begin je aan alles te twijfelen nu er weer een kindje is. Ik zie echt aan Max dat het een heel ander kindje is, sterk en gezond. Maar Daan overleed ook uit het niets, dus wie zegt me dat het niet weer gebeurd. Iets met die vier maanden grens, ik wou echt dat die vier maanden voorbij waren. De vier maanden die Daan bij ons was. Zou ik dan echt gaan zien dat Max blijft en dat ik dan vertrouwen op kan bouwen dat ik een goede moeder ben. Ik doe alles uit liefde voor hem, maar is het genoeg. Er word zo vaak gezegd tegen me dat ik het goed doe als moeder. En ergens weet ik dat ook wel, maar het gevoel is er nog niet. En daar krijg ik gelukkig hulp bij, wie weet welke kant dat op gaat.

Maar echt het gaat wel verder dan alleen het vertrouwen kwijt zijn. Er zijn echt momenten dat ik bang ben. Ze worden iets minder nu. Er zijn echt momenten geweest als hij tegen me aanligt en heel rustig is, dat ik verlang naar geluid. Want ja Daan overleed op die manier. S,nachts hoor ik soms hele enge geluiden vanuit hem en dan ben ik bang dat hij stikt. Ik weet inmiddels dat baby,s gewoon hele rare geluiden maken en in de nacht het twee keer zo erg klinkt omdat het stil is. Maar er zijn echt momenten geweest in de nacht dat ik de lamp aan deed om even te kijken wat er gebeurd bij hem. Moet er niet aan denken dat hij toch ineens daar levenloos ligt. Toch zijn er ook dingen die ik wel doe ondanks er angst op zit, maar waar ik toch ook weer rust meer door krijg. Zoals tussen ons in laten slapen. Aan de ene kant is de angst groot dat er iets gebeurd, maar aan de andere kant als hij daar goed slaapt krijgen wij ook meer rust. Soms wil hij alleen maar s,nachts plakken op mama en ook dat vind ik heel eng. Zeker omdat ik toch in slaap dommel met hem bovenop me. Wat als hij met zijn neusje zich in mij begraaft en ik pas wakker schrik als het te laat is. Ik weet niet of je dat iets bij voor kan stellen als je geen kindje verloren hebt. Misschien is die angst er ook bij moeders die dat niet hebben meegemaakt. Dat weet ik echt niet. Dus ook daar moet er vertrouwen op komen dat hij echt niet zomaar overlijd.

Had jij meteen het vertrouwen in het moederschap?
Of was jij ook ergens bang dat je het niet goed zou doen?

De dagen gaan zo,n beetje aan mij voorbij. Het gaat snel, omdat ik gewoon haast geen tijd voor mezelf heb. Ik snap het dat hoort erbij met een baby. Maar wat extra rust is wel welkom. Toch hebben we best een makkelijk kind, want heel veel huilt het niet. Alleen ik heb er gewoon moeite mee om hem af en toe te laten huilen. Soms hebben baby,s dat gewoon nodig, juist ook te leren dat het soms even zonder papa en mama kan. Tot nu toe is hij steeds in dezelfde ruimte als ons, en ook dat is niet altijd goed. Maar dat komt wel als we er samen aan toe zijn.Het begint al aardig te wennen elke week naar het ziekenhuis met de bus. Het is heerlijk te weten dat Max weer even in bad kan, nadat het gips verwijderd is. Ja helaas gaat het er daarna weer omheen. Dit was de vierde week, dus als alles goed verloopt nog twee keer en dan voor zes weken lang gips erom heen. Ik verlang er echt naar dat ik niet meer elke week erheen hoef.Er is echt weinig tijd voor mijzelf naast Max, maar af en toe moet je ook ontspannen zonder dat je alleen even gaat slapen. Dat is het liefste wat ik doe als ik tijd voor mezelf heb. Dit was ook wel even welkom om deze serie terug te kijken. Ik neem het maar even wekelijks op omdat het te laat voor mij op tv komt. Dan wil ik gewoon lekker in bed liggen slapen. Want voor ik het weet moet Max weer een flesje hebben.Ja ik had nog even een uurtje voor ik aan het eten zou beginnen te maken. Dus besloot ik even mijn ogen dicht te gaan doen. Het was in de middag zo lekker weer dat we even zijn gaan wandelen. Maar dat is natuurlijk ook wel weer vermoeiend. Ook ergens krijg je er positieve energie van om lekker als gezin naar buiten te gaan. Even weer een stukje verkennen in Winsum. Helaas raak ik niet meer uitgerust na slapen en heb ik hele dagen extreme hoofdpijn. Toch moet ik door deze fase heen. Het zal vast allemaal wel beter gaan worden.

Ik heb dus ook door de extreme moeheid maar weinig foto,s gemaakt… Zelfs geen Max spam dit keer…

Hebben jullie nog leuke plannen de komende week?

Wat ben ik moe zeg, niet alleen lichamelijk maar vooral emotioneel kapot ben ik. Soms weet ik gewoon even niet meer hoe ik me bed uit moet komen om weer Max de fles te moeten geven. Gelukkig word het af en toe van me overgenomen door zijn papa. Maar ook die wil ik niet teveel ermee belasten omdat hij toch nog gewoon aan het werk moet. Ondanks ik gewoon hele dagen thuis ben, kom ik niet aan voldoende rust. Er staan hier vele afspraken steeds vanwege hulp thuis, ziekenhuisafspraken gaan elke week weer door. Ook deze week een dokters bezoekje voor mijzelf… Dus overdag wanneer Max lekker rustig is, wordt het 9 van de 10 keer toch lastig om zelf ook even bij te slapen. Ik verlang nu al naar dat Max iets ouder is en een dag en nachtritme zal hebben. En toch ergens vind ik dat kleine ook zo fijn. Het is gewoon echt de extreme moeheid die het allemaal erg zwaar maakt de zorg voor Max en dan ook nog zorgen voor mijzelf.

Uitgerekende datum

Vandaag is mijn uitgerekende datum, ja 20 mei dus een bijzondere dag ergens wel. Hij zou ook pas de 16e gehaald worden. Maar hij is er nu al gewoon vier volle weken. Best grappig is dat hij net als Daan een maand te vroeg is gehaald. Maar wat ben ik blij dat het niet de 16e geworden is. Denk dat ik het daar nog zwaarder mee zou hebben, omdat het dan een dag na de verjaardag van Daan zou zijn. Maar vandaag had ik dus 40 weken zwanger moeten zijn. Wat ben ik dankbaar dat ik dat niet heb hoeven uitzitten.

Emotioneel wrak

Ja zo voel ik me al tijden, maar sinds Max er is alleen maar erger geworden. Ik ben aardig uitgeput geraakt door al die emoties plus dat ik veel minder rust krijg met een baby. Maar die emoties zijn echt erger dan het minder slapen. Alleen samen is het wel heel erg heftig, dat houd in dat ik soms gewoon echt niet geniet van het moederschap. Ik tijd tekort kom voor dingen te doen. En als ik dan denk even te kunnen slapen staat er weer een afspraak gepland. Elke dag heb ik meerdere huilbuien, ik heb het nog altijd niet onder controle. En ook als Max huilt wil ik het liefst heel hard mee huilen. Ik verlang er naar dat die emoties onder controle zijn, dus dat die hormonen afnemen. Dat zou denk ook al veel doen. En dan is het nog het vertrouwen krijgen in het moederschap. 

Afspraken afgelopen week

• Maandag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Dinsdag: Orthopedie
  Ziekenhuis vanwege de klompvoetjes van onze zoon
• Woensdag: Wijkverpleegkundige
  Ik krijg wat vaker haar over de vloer omdat ik gewoon heel veel heb meegemaakt en ik wat extra hulp kan gebruiken
• Donderdag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Vrijdag Dokter
  Zorgen maken over mijn emotionele toestand en dus nog een stukje extra hulp vragen, ga nu gesprekken krijgen met de praktijkondersteuner

Jullie zien het dus al ik heb dus een hele volle agenda, en dat is niet alleen deze week geweest. Dit zal nog wel even een tijdje aanhouden die afspraken.

Jullie zijn geschrokken van een stukje tekst over het wennen in zijn eigen kamer slapen. Nou ik ben geschrokken van alle meningen van moeders die zeggen dat je kindje gewoon bij je moet nemen en niet laat huilen. Nou huilen liet ik hem zeker niet echt doen, want als dat gebeurde stond ik al naast zijn bedje. Ondanks mijn mening niet echt veranderd is, is het hier zeker wel veranderd. Mijn gevoel gaf iets heel anders aan en nee niet door al die meningen. Wel was ik daar heel erg van overstuur, ik ben al zo onzeker over of ik het allemaal wel goed doe en dan al die meningen maken het er echt wel moeilijker op. Maar ja ik blog er zelf over, dus probeer het een beetje naast me neer te leggen. Ik dacht toch echt dat het beste was om echt helemaal mee te gaan in het advies van het consultatiebureau, nou daar ben ik nu wel wat op terug gekomen. Ik kan het beste gewoon mijn eigen gevoel volgen. Want ik kreeg het advies om Max zoveel mogelijk overdag in zijn kamer te laten slapen en dus niet beneden in de box waar hij eigenlijk de hele dag lag. Nu dacht ik zij weten vast wat ze zeggen, dus ben ik dat gaan proberen. Ja hij sliep prima overdag in zijn eigen kamer. Maar ik begon te merken dat hij mooi alles aan het omdraaien was. Want na elke nacht voeding begon hij te huilen en wist toch niet waarom. Dit deed hij eerder niet. Nou kreeg ik van de dokter te horen dat hij gewoon mama honger heeft, want als hij je overdag niet hoort of even ziet en knuffelt gaat hij dat s,nachts vragen. Ja stom, waarom volg ik niet gewoon mijn eigen gevoel. Dus hij ligt nu gewoon weer lekker in zijn box bij ons in de woonkamer.

Samen slapen

Maar de meningen gingen over de nachten om je kindje gewoon bij je te hebben. Zo dicht mogelijk samen slapen. En dus niet nu al zo vroeg laten wennen in eigen kamer. Ik voelde al dat ik dat ook niet wilde, maar ik wilde hem eigenlijk ook niet bij ons in bed. Nou wilde wel, maar vond het ergens heel eng. Toch ben ik dit gaan doen toen mijn partner in de nachtdienst zat. Want het begon emotioneel op te breken steeds naar hem toe te moeten hem te troosten. Ik vond het echt vreselijk. Dus liet ik hem op een voedingskussen (met kussensloop eroverheen) naast me in bed slapen. Dit was zo fijn gevoel, de angst verdween niet maar het gevoel hem bij me te hebben was sterker dan die angst dat er iets mis zou gaan. Toch wilde ik echt veilig slapen met hem en wel dichtbij elkaar te zijn.

Co-sleeper 

Ja natuurlijk had ik hier al van gehoord en dit leek me echt geweldig. Maar wij hebben amper ruimte naast ons bed. Zelfs voor ons met uit bed stappen is al aardig krap. Dus deze optie viel al gelijk af. Toch is dit het meest ideale beeld die ik heb als het om samen slapen gaat.

In de kinderwagenbak

Inmiddels ben ik helemaal overgestapt van zijn eigen kamer naar naast mijn bed slapen. Hij heeft nu zijn eigen plekje in de kinderwagenbak naast mijn kant van het bed. Dit past echt net naast het bed. En ik voel me hier echt heel tevreden over. Niet meer elke avond hem te moeten laten wennen in zijn eigen kamer. En dus heen en weer moeten lopen om hem te troosten. Dit sloopte mij echt heel erg. En vond het zo zielig voor hem dat hij daar echt niet wilde slapen. Maar mijn nachtrust ging er ook helemaal aan. Nu dat hij naast me ligt in zijn eigen plekje, gaat het prima.
(Er zijn nu ook momenten waarop hij nog steeds echt dichterbij me wilt slapen, soms het liefst bovenop me. Maar ook nog momenten dat hij tussen ons in op de voedingskussen slaapt) De nachten zijn gewoon zwaar, niet alleen vanwege de onderbrekingen van de voedingen. Maar Max is in de avond en nacht regelmatig onrustig.
Dus van een mening die ik had, is het gevoel toch vele malen sterker geworden. En laat ik hem voor nu lekker naast mij slapen in zijn kinderwagenbak, of als hij dat echt niet wilt tussen ons in op de voedingskussen. Geen onnodige huilmomentjes meer, met de tijd als het goed voelt gaat hij lekker naar zijn eigen kamertje. Misschien dan ook eerst met kinderwagenbak in zijn bed. Want ben niet van plan hem tot aan zijn eerste jaar bij ons op de kamer te hebben. Hoop niet dat het nodig zal zijn.

Ik ga dus maar eens meer naar me eigen gevoel luisteren, want die heeft het denk altijd gewoon goed als het om je kindje gaat.

Slaapt jouw kindje in zijn eigen kamer of bij jouw op de kamer? 
En op welke manier dan bij jullie op de kamer?

Max is geboren met klompvoetjes, ja klopt zijn grote broer was hier ook al mee geboren. Dus we wisten wat we te wachten stonden. Het houd dus in dat ik de eerste zes weken elke week met hem naar het ziekenhuis moet. Toen hij drie dagen oud was is hij al meteen in het gips gezet. Toen waren we gewoon nog in het ziekenhuis. De tweede keer heeft mijn partner vrij genomen van het werk zodat we samen konden gaan. Want door de keizersnede kon ik dat hele stuk naar het station van huis nog niet lopen. Dus we moesten dit echt samen doen. Maar toen hij voor de derde keer het gips in ging ben ik alleen naar het ziekenhuis gegaan met hem. Best wel een hele onderneming. Maar wat neem je nou mee als je op pad gaat naar het ziekenhuis.

Op mijn verlanglijstje stond nog altijd een nieuwe luiertas, de tas die ik toen kreeg bij de kinderwagen van Daan heb ik nooit echt fijn gevonden. Toch is het er nooit van gekomen een nieuwe te kopen. Dat is maar goed ook, want nu mocht ik iets heel moois uitkiezen bij Marington.nl. De bovenstaande tas is het dus geworden. Een mooi ruime en stevige leren tas. Voornamelijk wordt hij gebruikt als damestas. Maar is dus ook echt heel handig in gebruik als luiertas.

Omdat Max na dat het gips verwijderd is lekker in bad mag, neem ik een grote hydrofiele doek mee en twee kleintjes.

Natuurlijk moet er dan ook iets mee om hem lekker te wassen, zodat hij ook weer lekker ruikt. Omdat we daar wel even zijn heeft hij ook nog een fles nodig dus een monddoekje mee en melkpoeder voor in zijn fles.

Je weet maar nooit met van die kleintjes, ze kunnen ineens gaan spugen dus een extra setje kleding in de tas kan zeker geen kwaad.

Dan moeten er ook luiers mee, het is niet voor niets een luiertas. Een knuffeldoekje, al is hij daar nog veel te klein voor. En watten heb ik ook in de tas gestopt, voor eventueel vieze oogjes schoon te maken.

Niet vergeten de speen voor hem mee te nemen en ook nog een pakje billendoekjes om ja zijn billetjes schoon mee te poetsen.En ook dit mag niet ontbreken voor zijn voeding, een fles, een flesje met koud water (barle duc) en een thermoskan met heet water. Zo kan ik het mengen en een beetje de juiste warmte te krijgen voor zijn fles.

Ben ik volgens jouw iets vergeten om in de tas te doen, dus heb je tips wat zeker niet mag ontbreken als je op pad gaat?

Hiep hiep hoera Daan is jarig

Het is een beetje een rare dag. We vieren dat Daan vandaag drie jaar zou worden. Hopelijk heeft hij een knalfeest daar boven in de hemel. Met al zijn hemel vriendjes en vriendinnetjes.
Ik stuur je heel veel liefs Daan, dikke knuffels met de ballonnen uit het liedje mee naar boven.
We zijn zo super trots op jouw dat je onze eerste zoon mag zijn en wat ben je nu een grote trotse broer die kleine Max nu mag beschermen vanuit je plekje tussen de wolken.

Deze is speciaal voor jouw lieve kleine draakje Daan.
Ze komen naar je toe in alle kleuren van de regenboog.

We denken aan je en houden zielsveel van je.

De tijd vliegt hier om met een kind. Al die afspraken en mensen over de vloer, er komt zoveel als mama ineens op me af. En dan bedoel ik geen mensen voor kraambezoek, want die heb ik hier thuis nog niet gezien. Wel al wat in het ziekenhuis. Maar vele mensen, zoals kraamzorg, verloskundige, iemand voor de gehoortest en van het consultatiebureau (al een paar keer), de dokter en mensen voor een intake voor extra zorg. Dat is nogal wat, en dan ook nog een zelf met Max naar het ziekenhuis. Dus de agenda is van vrij leeg naar onwijs vol gegaan. Best leuk wat meer te doen dan voorheen, maar moet zeggen als je zo moe bent vanwege de zorg van je kind is dat best wel heel zwaar. Ik probeer dan elke dag even naar bed te gaan. Niet altijd lukt dat, maar doe me best. Want nodig is het zeker wel. Dus het was een week van weinig rust en heel veel baby met zijn flesjes.

Heerlijk knuffelen met mama, daar genieten we beide heel erg van. Hoe kan dat nou niet met zo,n prachtig mannetje in je armen.

Natuurlijk nog meer knuffelen, en kijk nou dat vingertje in zijn mond. Hier smelt je toch gewoon bij weg. Hij had ook al een paar keer zijn duimpje gevonden en in zijn mond gestopt. Zo lief om te zien.

Ja de eerste wandeling had ik niet vastgelegd met Max, want ik was al aan de wandel samen met de kraamverzorgster. Gewoon kleine stukjes. Maar nu ging ik helemaal naar het station toe lopen omdat ik naar het ziekenhuis moest met Max. De eerste weken zal ik dit nog moeten doen voor zijn voetjes.

Sinds Max er is heb ik weer veel meer inspiratie om te schrijven. En probeer zoveel mogelijk tussen het zorgen voor Max door en het rusten van mij zelf te schrijven. Want ik merk dat ik best veel te vertellen heb voor mijn blog. Vind het wel leuk dat er ineens zoveel te schrijven valt weer. Dus er wordt een hoop Maxspam geplaatst ben ik bang…En omdat we niet genoeg krijgen van knuffelen, nog maar even een foto van knuffelen met mijn zoon. Moet wel zeggen, dat het soms wel vermoeiend is hem in mijn armen te hebben. Bijvoorbeeld als hij juist heel druk is en aan het huilen en ik dus niet weet waarom. Maar de gewone knuffelmomentjes zijn echt geweldig.

De chinees in Winsum maar eens uitproberen. Nou het was niet vies, maar waar we voorheen chinees haalde was echt wel een stuk lekkerder. Dat is dan weer een klein nadeel van verhuizen.

Het is moederdag en ik kwam uit bed en toen ik beneden kwam, kreeg ik mijn mooie zoon Max in mijn armen gedrukt met de boodschap van zijn papa een fijne moederdag even een dikke knuffel van je zoon. Hier smelt je toch enorm van. Verder zijn we naar Daan geweest, twee mannetjes bij elkaar. De reden van het bezoek aan hem is dat hij morgen jarig is. Hij zou alweer drie jaar worden. Ik vond dit echt een bijzonder moment om hier als gezin van vier te zijn. Had nooit verwacht dat we een gezin van vier zouden zijn. Dan wel met eentje alleen in ons hart. 

Dankbaar

Hoe heb jij moederdag doorgebracht?

De hormonen gieren door mijn lijf en wordt echt gek van die emotionele buien. Het liefst als Max huilt huil ik heel hard mee. Ja meningen je laat je kind toch niet huilen, nee dat doe ik ook niet. Maar kindjes huilen nou eenmaal en soms heb je geen idee waarom. Wat te doen dan, ja het in je armen nemen en troosten. Soms zelfs dan lijkt het niet te lukken. Deze momenten vind ik best heel moeilijk en dus respect voor mijn eigen moeder hoe ze dat met mij heeft gedaan. Ik bleek namelijk echt veel te hebben gehuild.

Wennen aan ons nieuwe leven

Wat een verandering een kindje die er ineens is. Je zou zeggen, je hebt dit al eerder ervaren met Daan. Maar dat was zo anders. Er gebeurde in die vier maanden zoveel, dat ik geen tijd had om te voelen wat het moederschap nu werkelijk met me doet. Nu heb ik tijd zat om te voelen, en wat kan ik me soms vreselijk voelen. Ik ben echt heel blij met onze kleine man, maar er komt echt veel op mij af. Niet alleen het moederschap voor Max, maar ook alle gevoelens rondom Daan komen nu los. Het is ook een hele moeilijke tijd, want Daan zou 15 mei 3 gaan worden. En ik denk dat ik zeker de vier maanden grens over moet wil ik echt een beetje gewend raken aan Max in ons leven. En aan het idee dat hij wel blijft en niet als Daan zo maar ineens uit ons leven weg wordt gerukt. Ik kan soms nog niet geloven dat er echt een tweede kindje is. Maar hoop wel dat ik wat meer mijn emoties onder controle kan gaan hebben. Want die zijn echt slopend.

Intake gesprek

Vanaf maandag krijg ik hulp met Max. Hulp als in vertrouwen in het moederschap krijgen, hoe ga je met je kindje om. Binden met Max, gesprekken en alles wat ik op dat gebied nodig heb. Dit is in werking gezet tijdens de zwangerschap omdat het ziekenhuis zich zorgen maakte of ik het wel aan zou kunnen. Daar was ik toen nog niet zo bang voor, nu ben ik blij dat ik die hulp ga krijgen. Want merk dat ik dit zeker wel kan gebruiken. Want het voelt niet alsof ik een goede moeder ben, dit alles omdat ik bij Daan niet heb gezien dat het mis ging. En ja ik weet dat het niet mijn schuld is, maar ben toch ergens heel bang dat ik het met Max niet goed doe. Vandaar dat ik dus deze week een intake gesprek heb gehad, ben dus benieuwd hoe deze hulp me vanaf volgende week gaat bevallen. Ik krijg voor een half jaar lang elke week zes uur hulp. Hier horen jullie zeker nog meer over.

Alleen met Max naar het ziekenhuis

Toen was het echt zover, ik moest nu echt alleen met Max naar het ziekenhuis. De afspraak in het ziekenhuis is geen probleem. Maar vond het toch wel weer heel spannend voor het eerst met de kinderwagen in de bus. Natuurlijk weet ik dat ik me daar niet druk om hoef te maken en dat moeders dat dagelijks doen. Maar ik denk dat alle eerste keren voor moeders spannend is. Zo had ik dit dus ook. En zoals verwacht ging het natuurlijk gewoon prima. Waar ik dan naar uit kan kijken is het moment dat het gips van zijn beentjes gehaald is en ik hem lekker in bad kan doen. Eerst nog even wegen zonder het gips, hij was precies drie kilo. Hij groeit dus prima. En dan mag hij maar ook ik genieten van het bad momentje. En hij vond het zeker heerlijk, tot hij afgedroogd werd. Maar geloof dat bijna geen kindje dat leuk vind. Daarna was het tijd om zijn beentjes weer in het gips te laten zetten. En nog even een flesje voor we weer verder gingen. 

Toen bleek dat ik een uur op de bus moest wachten, waar ik echt geen zin in had. Dus dacht loop nog even de stad in om naar Musjes te gaan, een kinderwinkel waar ik met Daan weleens kwam. En na het overlijden van hem eigenlijk regelmatig terug kwam. Dit was echt wel heel fijn even daar te zijn. Maar dat betekende dat ik daarna naar het station moest en met de trein terug naar huis. Ook al zo spannend, maar ook dit ging prima. Toch had ik achteraf spijt dat ik dit had gedaan, want het was voor ons beide echt even teveel van het goede. Ik was echt kapot en Max had teveel prikkels gehad. Nou dat weten we voor de volgende keer, alleen het ziekenhuis en dan gewoon lekker terug naar huis.

Dit was trouwens van de eerste keer gipsen