De glimlachmomentjes zijn weer terug, het is al weer even geleden dat ik ze schreef. En dit mag zeker niet ontbreken in mijn leven. Nu ik opnieuw moeder ben geworden en ik het eigenlijk best zwaar vind na alles wat we hebben meegemaakt, wil ik ook af en toe even stil staan waar ik dan wel van geniet. Want eerlijk gezegd zijn er momenteel veel dingen waar ik namelijk niet van geniet. Zelfs van mijn kind kan ik nog niet echt helemaal van genieten. En eigenlijk schaam ik me daar diep voor. Je moet nu toch gelukkig zijn nu je eindelijk dat tweede kindje in je armen hebt. Ja en nee, het is allemaal zo dubbel. Dus hier komt hij dan een lijstje van mijn glimlachmomentjes van de afgelopen tijd.

Max zien slapen in je armen

Ondanks ik het soms helemaal niet fijn vind om Max zo vaak in mijn armen te hebben omdat hij anders gaat huilen als ik hem weg leg. Toch kan het ook zo vreselijk heerlijk zijn als hij dan zo ontspannen in slaap is gevallen in je armen. Dan ziet hij er zo lief en schattig, knuffelbaar uit. En soms kan ik dan echt niet genoeg krijgen om gewoon naar hem te kijken als hij zo heerlijk ligt te slapen. Als ik hem dan zo zie, mag hij echt wel lekker klein blijven. Terwijl ik ook niet kan wachten dat hij iets groter/ouder wordt.

Zelf slapen

Ja dit is ook echt wel welkom, de momenten dat ik kan pakken om te slapen doe ik het ook zeker. Want het is zo lekker even slapen, even geen kind in mijn armen maar in zijn eigen bed. Even gewoon genieten van niets en de heerlijke rust die het met zich meebrengt. En ik moet hier echt van genieten, want heb momenteel zo,n druk leven met een agenda vol afspraken en een kind die 24 uur per dag je nodig heeft. Dus ja ik geniet onwijs van slapen.

Babycafeez

Hier in Winsum hebben ze het Babycafeez en dit is gewoon een bijeenkomst voor moeders onder elkaar. Gewoon lekker kletsen en de kindjes kunnen samen lekker spelen. Ja mijn kindje is daar nog wat te jong voor. Maar mama vond het wel erg leuk om even met andere moeders te praten. Ook omdat ik sociale contacten mis en ik echt nodig heb om onder de mensen te komen. Ik verlang er ook heel erg naar om een vriendin hier in de buurt te krijgen. Maar dit was dus echt wel heel erg leuk om van de week er te zijn geweest. Dit was mijn tweede keer. De eerste keer was nog in de zwangerschap en nu mocht Max buiten te buik met mama mee.

Samen met Max douchen

Omdat het met het gipsen niet helemaal gaat zoals gehoopt (vertel ik later in een blog) zit hij zonder gips. En de eerste week dat hij zonder zat, ben ik heerlijk met hem onder de douche geweest. Dit is zo fijn als dit kan, lekker samen genieten van de warme douche stralen. En ook het zien dat Max lekker geniet ervan, en geniet van met papa onder de douche te staan. Want hij mocht ook in die week met papa douchen.

Omdat Max eerder is gehaald vanwege het begin van een zwangerschap vergiftiging wilde ik jullie daar iets over vertellen. Want het komt steeds vaker voor dat zwangere vrouwen hier last van kunnen krijgen. En dit kan best gevaarlijk zijn als er niet op tijd wordt gehandeld. Je kan hier heel ziek van worden, niet alleen een gevaar voor jezelf maar ook voor de kleine in je buik. Ik had er niet aan moeten denken de zwangerschap uit te moeten zitten in het ziekenhuis en in de situatie waar ik in zat. Want mijn lichaam schreeuwde echt om de kleine te laten komen. Ondanks de kleine dacht daar wel goed in mama,s buik te zitten. Dus het gevoel was heel dubbel om hem te laten halen.

Wat is zwangerschap vergiftiging?

Zwangerschapsvergiftiging is een ziekte die je tijdens je zwangerschap of zelfs na de bevalling kunt krijgen. Meestal openbaart het zich pas na de 24ste week van de zwangerschap. Zwangerschapsvergiftiging komt steeds vaker voor, omdat vrouwen op steeds latere leeftijd aan kinderen beginnen.

Er zijn vier vormen van zwangerschapsvergiftiging:

• Zwangerschapshypetensie: hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap.
• Pre-eclampsie: hoge bloeddruk en eiwitverlies in de urine.
• Eclampsie: hoge bloeddruk, eiwitverlies en stuipen.
• HELLP-syndroom: afbraak van rode bloedcellen, een tekort aan bloedplaatjes en verstoring van de leverfunctie.

Bij mij was het gelukkig nog niet in een heel ver stadium, ik had last van Zwangerschapshypetensie. Maar ondanks dat voelde ik me wel aardig ziek er van.

Symptomen: 

• Tintelingen in de vingers
• Gezichtsstoornissen (het zien van sterretjes of lichtflitsen)
• Opgezwollen gezicht, enkels en/of handen
• Pijnlijk gespannen gevoel bovenin de buik
• Pijn rechtsonder de ribben

Gevolgen voor moeder en baby

Zwangerschapsvergiftiging kan gevolgen hebben voor de moeder en voor de baby. Het gevaar bestaat dat de placenta wordt aangetast. De baby krijgt dan minder zuurstof en voedingsstoffen binnen. De nier- en leverfunctie van je baby kan verslechteren. Ook bij de moeder kunnen de nieren en lever niet goed meer functioneren.

Mijn ervaring

De gehele zwangerschap was er al sprake van hoge bloeddruk, dus al vrij snel kreeg ik aspirine om juist te voorkomen voor vroege zwangerschap vergiftiging. Dit ging een hele tijd prima. Uiteindelijk werd ik vaker op controle gezet, zo,n iedere week. En soms wel vaker in diezelfde week moest ik terug komen en dat alleen om mijn bloeddruk te laten meten. Want die schommelde wel heel erg heen en weer. Ik was al zelfs aan andere medicatie begonnen erbij, wat het enigszins stabiel hield. Maar steeds als ik in het ziekenhuis was volgde er extra onderzoek, urine en bloed onderzoek. En steeds werd er gezegd als er iets uit komt is het opname materiaal. Het bleef steeds maar uit, maar er kwam een moment dat ik er zelf geen vertrouwen meer in had. Want was ik op de poli was me bloeddruk meestal prima, maar ging ik naar het DOC dan was hij vaak te hoog. Ze meten met verschillende banden, merkte ik op. En de optie opname kwam voorbij. Daar koos ik toen voor. Dit was toen voor korte duur, want er was niet echt heel veel aan de hand.Tot mijn bloeddruk wel steeds meer steeg en ik bleef zeggen dat ik zoveel hoofdpijn had (wat ik eigenlijk altijd wel heb, maar nu was het wel heel extreem) Ze stuurde me toen naar boven, en ik werd niet meer losgelaten. Ik zag de bui al hangen, ik zou hier blijven tot onze man geboren was. Maar nooit verwacht hoe het echt zou gaan lopen. Ik werd steeds zieker en de medicijnen werden steeds maar opgehoogd. Hier was ik alles behalve blij mee, ik zag mijn geboorteplan in het water vallen. Ik wilde zo graag dat ze de kleine man gingen halen, want dit trok ik niet nog een maand in het ziekenhuis en zo ziek zijn. Het ziekenhuis zelf vond ik geen probleem, maar het ziek zijn vergde veel van mij. En daar kwam ook de nodige emoties bij rondom alles met Daan en deze zwangerschap. En toch voelde ik dat de kleine man het prima naar zijn zin had in mijn buik en niet zo nodig geboren hoefde te worden nog. Maar echt mijn lichaam schreeuwde het uit. En ze zijn overstag gegaan toen mijn bloeddruk maar even stabiel was. Want ook een kindje halen mag niet als je bloeddruk zo hoog is.

Ik heb het einde van mijn zwangerschap dus als zeer zwaar ervaren, vond het al niet leuk om zwanger te zijn. Maar dit had ik nooit verwacht dat ik ook nog eens goed ziek zou zijn ervan. Wat was het een opluchting toen Max er was…

Heb jij ervaring met zwangerschap vergiftiging? 

Di was wel een hele volle week, vooral met afspraken in het ziekenhuis. Ja ben wel geteld vier keer naar het ziekenhuis geweest in deze week. Echt gewoon teveel. Daarnaast nog een keer martinizorg over de vloer, nummer twee heb ik afgezegd door een verbouwing in huis. 
Lees en kijk mee naar mijn afgelopen week.

Even chillen bij papa, ja hier hebben nog altijd geen fatsoenlijke bank. Dus papa doet het nog altijd met de tuinstoel in de woonkamer.Dan nog maar even hangen bij mama, dat is toch altijd het beste en heerlijkste plekje. Daar word hij vaak wel rustig van.Maandag had ik een afspraak in het ziekenhuis. Na controle bij de gynaecoloog. Samen met Max in de drager ging ik erheen met de bus. Hij mocht de stoere pet op die hij van zijn broer mag gebruiken.En dinsdag was het weer zover ritje ziekenhuis voor het gips te vervangen. We zaten op de gipskamer te wachten tot er tijd was voor Max.
Daarna konden we weer naar huis en moesten we op de bus een tijdje wachten. Kijk nou blote voetjes, in dit geval eigenlijk niet zo,n goed teken. Want woensdag ochtend viel aan 1 kant het gips eraf. En vrij snel de andere kant ook. Dat was de reden waarom we weer deze dag in het ziekenhuis zaten. Afspraak nummer drie deze week. Hij had zich er zelf uit gewurmd. Gevolg blauwe plekken op zijn voetjes en mocht het gips er nu niet om heen. Even wachten tot dinsdag weer. Dan maar even genieten ervan. He bah… ambulance voor de deur. Hier krijg ik nog altijd de kriebels van. Maar gelukkig al lang geen paniek meer. En ja we wonen nu ergens anders dus is het rustiger voor me om ze in de straat te zien.Tel je met mij mee, afspraak nummer vier in het ziekenhuis deze week. Maar dit keer even een ander ziekenhuis. We hadden een afspraak bij de kinderarts, waar ik al even over vertelde in de blog van Max.Toen ik thuis kwam van het ziekenhuis stond er een nieuwe bank in de woonkamer. Alleen het probleem hij paste niet waar hij zou moeten staan. Dus we hebben echt de hele woonkamer moeten verbouwen die dag. Dit was echt geen pretje. Hierdoor moest ik zelfs een afspraak van Martinizorg afzeggen, want was echt een zooi in huis. Nu is alles om gezet en staat het naar wens. Alleen het slaapbankje moet nog uit de woonkamer weg.Nou dan kan je niet anders dan gewoon chillen op die nieuwe bank dacht Max.Selfie time… Leuk hoor even samen met Max poseren voor de camera. Je krijgt de meest gekke bekken te zien dan met een baby.Ik bestelde maar even wat kleertjes, want merkte dat ik toch wat weinig had nog in maatje 50. En echt te weinig luchtige kleertjes, dus ik ging even los online bij de Hema.Plakken daar is Max heel goed in. Het liefst alleen maar bij mama liggen, dan hoef ik niet te huilen. “Laat me niet los, want dan ga ik huilen mama”Zaterdag kwam mijn vader en zijn vriendin op kraambezoek. En we zijn even het dorp in geweest. Ze hebben in Winsum een camping waar ze een roofvogel show hielden. Het viel eigenlijk best tegen. Maar we waren even lekker buiten en aan de wandel. Zo hebben we ook weer een nieuw stuk in Winsum gezien.Dit vond ik wel een mooi beestje, verder heb ik er weinig van gezien. Heb veel achteraan gestaan in de schaduw. In de volle zon was het niet te doen voor Max die in de drager bij me zat.

Mama staat verbaasd dat ik alweer zes weken oud ben. Ik groei ook erg hard zegt mijn mama maar steeds. Zo groot dat ik uit luier nummer 1 groei en we nu de laatste luiers opmaken en ik maatje 2 ga dragen. En geef haar groot gelijk, want ze zijn nu wel erg krap aan het worden hoor. Ik met mijn 4,5 kg (ongeveer) 

Dokter Buiter

Ik heb me laten vertellen dat we naar de kinderarts gingen, waar mijn grote broer Daan ook onder behandeling stond. Gekke mama, ik ben toch niet ziek hoef helemaal niet naar de kinderarts. Ik weet dat mama best wel een beetje bezorgd is om mij, dat ze bang is dat ik net als Daan plotseling weg wordt gehaald. Daarom zijn er speciaal voor mama afspraken gemaakt dat ik naar de kinderarts mag. Het eerste jaar van mijn leven blijf ik daar onder controle, zo kan mama zich misschien wat meer ontspannen en nog meer van mij  genieten. Want mama weet wel dat ik nergens heen ga, maar het gevoel zegt iets anders. Mama vertrouw er maar op dat ik een grote jongen ga worden.

“Er kwam ook wel wat emotie los, ik besefte dat ik in de wachtruimte op het bankje ging zitten waar ik ook zat met Daan net na het nieuws dat hij niet meer naar huis mocht. En vervolgens drie weken in het ziekenhuis verbleef omdat hij wel heel ziek was. Dit was wel even slikken.”

Douchen met mama

Dat is een heel avontuur, nu ik even geen gips om mijn beentjes heb kan ik genieten van dingen die ik anders niet zou kunnen doen. Dus ik mocht dan ook deze week samen met mama onder de douche. Ik was al weleens in bad geweest, maar dat is toch echt heel anders dan onder de douche. Ik voelde dat mama het ook wel een beetje spannend vond, maar ik stelde haar gerust om heel cool te blijven. Want ik genoot er alleen maar van. En papa daar maar foto,s staan maken, ja ik snap hem wel dat je dat als herinnering wilt hebben. Maar als je maar niet teveel laat zien van mij hoor. Want dan ga ik later als ik groter ben me denk wel schamen voor mijn ouders. Mama heeft me lekker ingezeept en me haartjes gewassen. Daarna kon mama niet genoeg krijgen van mijn lekker ruikende haartjes. Hopelijk mag ik ook nog even voor het gips er weer opgaat met papa onder de douche. Maar daar ga ik wel vanuit.

“Ter info: het gips was er woensdag ochtend van afgevallen, het bleek dat met de stand van zijn voetjes toen hij zich er zelf uit kan wurmen. Het gevolg ervan zijn blauwe plekken op de voetjes en die dag weer naar het ziekenhuis. Het gips mocht er even niet omheen om zijn voetjes tot rust te brengen. Dinsdag gaat het weer in gips. Dus we genieten even van zijn mollige beentjes en kleine teentjes.”

Opa op bezoek

Eindelijk mocht ik kennis maken met mijn opa en zijn vriendin. Ze kwamen met een hoop cadeautjes aan. Veel leuke kleertjes die ik straks als ik wat groter ben aan kan. Ook kwam er een knuffel mee met handdoek en een badcape. Wat lief dat ik zo verwend ben door ze. We zijn lekker met ze naar buiten gegaan, het was wel warm hoor. Maar ik mocht lekker plakken bij mama in de drager terwijl we naar een roofvogel show gingen. Erg slaapverwekkend was het dus ik hield lekker mijn oogjes dicht en genoot lekker in de armen van mama. Van mama heb ik vernomen dat ze het wel leuk vond om een nieuw stuk van ons dorp te zien. Heel stuk beter dan de hele dag binnen te zitten. Dus het was een geslaagde dag, ik ben verwend heb kennis gemaakt met opa en zijn vriendin en we zijn lekker op pad geweest. Ja en natuurlijk het belangrijkste na ons uitje kreeg ik een heerlijke fles melk van papa. Sorry papa je moest ook mijn luier verschonen en daar zat een flinke verassing in. Ja heb nu genoeg ruimte nu ik maatje luier 2 aan mag.

Weer een nieuwe volle week gehad, maar ook zeker genoten van het heerlijke zonnetje in de tuin. Wat kan je het druk hebben met een kleine thuis. Maar ik vind zeker nog wel mijn draai erin. Een week weer met huisbezoekjes van Martinizorg en de wijkverpleegkundige kwam weer even langs. De wijkverpleegkundige laat het nu verder over aan Martinizorg, de dokter en de praktijkondersteuner. Zodat ik haar straks alleen nog ga zien op het consultatiebureau. Wat is het een lief mens, wat ik in haar heb getroffen. En fijn dat ik haar al nu goed heb leren kennen voor ik erheen moet voor de eerste prikjes voor Max.

Mama-honger hoort erbij met zo,n kleintje. Soms is het heel erg genieten, maar soms is het even teveel en wil ik ook even me handen vrij hebben. Kom gewoon vaak niet toe aan de meest simpele dingen. Maar hier genoot ik zeker even van mijn kleine plakkertje.Ik moest naar de dokter toe om even urine te laten testen. Ik voel me af en toe niet zo lekker, buikpijn, duizeligheid, misselijk. Dus wilde de dokter even testen op blaasontsteking. Maar dat was het niet en had ik ook niet verwacht. Even in de gaten houden de klachten en als het erger wordt even langs komen op het spreekuur.Ja ik ben verliefd… heb een drager gekocht en ben er zo enorm blij mee. Maar ondanks ik een plakband heb soms, wil ik hem niet te vaak binnen in huis gebruiken. Juist lekker voor het gemak met wandelen, juist op plekken waar je met de kinderwagen niet fijn komt.Ja een tuin hebben betekent ook werk aan de winkel. En aangezien we een tuinset binnen zouden krijgen wilde we het ook een beetje netjes hebben. We hebben een gedeelte van de tuin onkruid vrij proberen te maken. Dan is het ook echt genieten in de tuin. Wat ben ik blij met mijn mooie tuin en onze nieuwe tuinset en parasol die mijn partner ook nog even snel heeft gekocht het weekend. En toen lag er een baby zomaar op tafel… Wel een hele mooie baby, maar ja ik ben zijn mama dus dat zegt alle mama,s van hun eigen kinderen. Zo ik dus ook.
Nou de tuinset is ingewijd met taart en thee. Dit was echt zo genieten deze avond in de tuin. En ja de taart natuurlijk ook.
Zondag was echt een rustdag, dus lekker niets gedaan. Alleen heel even naar de winkel omdat er eten op tafel moest komen. En zelfs dat hebben we makkelijk gemaakt. Lekker rollade met salade en stokbrood. Een echte luie zondag, wat echt nodig was.

De dagen gaan zo snel en heb het vaak zo druk dat sommige dingen erbij in schieten. Zo ook mijn blog af en toe, want deze blog had gisteren avond online moeten komen. Maar als hij nog niet afgeschreven is dan is dat heel erg lastig. Maar hier is hij dan, weer een update over Max en zijn mama. Alweer vijf weken oud en wat groeit mijn knul enorm hard. Eigenlijk zie ik het op de foto,s het meest, want als je hem elke dag ziet merk je dat niet zo snel. Toch merk ik het ook aan zijn gewicht, elke week in het ziekenhuis als het gips eraf gaat even wegen. En hij heeft de vier kilo al aangetikt. Dus het gaat echt heel goed met hem. Ook zijn we toch begonnen met hem in zijn eigen kamertje te laten slapen, hij lijkt het echt wel prima te vinden. Ben dus enorm trots op onze vent.

Drukke dag

Ik merk dat ik toch al wel mijn kindje begin te kennen. Herkennen van huiltjes. Het huilen om voeding, schone luier of boertje was al heel snel herkenbaar. Maar alle huiltjes ernaast geen idee. En wat moet je er dan mee. Ja bij je nemen en lekker troosten. De meeste keren is het dan gewoon mama-honger. Nu merk ik ook het huilen van moeheid, dus over prikkelt. Had al eerder iets te veel gedaan samen met Max en toen merkte ik al wel dat hij niet helemaal in zijn hum was. En nu hadden we deze week ook een dag erbij dat we best druk zijn geweest. We waren naar tuinland geweest omdat we graag voor onze nieuwe tuin een tuinset willen hebben. Nu het steeds warmer wordt is dat wel welkom. Alleen ik plande ook nog even in om bij een draagconsulent langs te gaan. En tussen door hadden we nog tijd over, dus zijn we even een broodje wezen eten bij Subway. Daarna nog even naar de Bristol toe, daar op de parkeerplaats heb ik ook nog even Max een flesje gegeven en verschoond. En dus toen door naar de draagconsulent. Eerst drie soorten dragers gepast met pop, waaruit eentje wel duidelijk naar boven kwam die ik met Max wilde passen. Dus Max in de drager, wat hij eerst niet zo leuk vond. Waarom hij precies huilde weet ik niet goed, maar na even wiegen was hij rustig en vond het eigenlijk wel best in de drager. Dus die drager ging mooi mee naar huis. Maar in de avond werd Max echt wel huilerig, en voelde aan dat het gewoon echt te druk voor hem was. Niet zo gek, het was voor ons ook een drukke dag dus snap heel goed dat hij daar huilerig van werd. Heb hem maar even in de drager gedaan. En omdat we hadden verwacht dat hij niet in zijn eigen kamer zou slapen hebben we hem lekker tussen ons in gelegd. Zo hebben we toch een fijne nacht gehad. Dan maar even een rustig dagje houden, met zo min mogelijk prikkels. Soms ontkom je er gewoon niet aan.

Oma op bezoek

Gisteren had deze blog online moeten staan, terwijl ik vijf weken oud ben. Ik begin al een hele grote jongen te worden (volgens mama) En vandaag kwam oma op bezoek. Helemaal met de trein vertelde mama mij, want ze woont namelijk niet bij ons om de hoek. Dus ik mocht lekker knuffelen met haar. En ik kreeg heerlijk de fles van oma. Maar aangezien mijn fles deze dag net omhoog was gegaan, moest ik even wennen. 

“Ik kan jullie dus iets grappigs vertellen” Terwijl oma dus mijn fles gaf, zat ze te vertellen aan mama dat ze twijfelde om een extra jurkje mee te nemen. Want misschien zou ik wel gaan spugen en dat natuurlijk over oma heen. Nou ben ik helemaal niet zo hoor (knipoog) Ze ging me een boertje laten doen, en voor haar gelukkig dat ze me op schoot rechtop zetten. Want met die enorme boer kwam er een golf melk mee. Zo over de vloer van mama, ik miste het grootste gedeelte oma. Heel klein beetje over oma, dus sorry oma. Of nou eigenlijk was het ook wel heel erg grappig (dat vond mama wel, en papa ook toen we het hem vertelde) Het was echt een hele leuke dag met oma. 

We hebben de dag genoten in de tuin, want onze nieuwe tuinset kwam deze dag. En mijn partner is nog een parasol wezen kopen. Dus daar zijn we mee bezig geweest om alles op te zetten. En in de avond hebben we lekker in de tuin gegeten. S,avonds toen oma weg was hebben we nog een hele tijd buiten gezeten, en mocht Max ook zeker even bij ons buiten zijn. Overdag was dat niet te doen met die warmte. En s,avonds had hij echt last van de warmte dus was het huilen. Maar hij huilt toch vaak s,avonds een tijdje. Toch heeft hij uiteindelijk heel de nacht in zijn eigen kamer en bedje doorgebracht.

Ik denk dat elke nieuwe moeder vertrouwen moet krijgen in het moederschap. Zelfs als je voor de tweede keer moeder wordt zal er wat veranderen en moet er weer iets van vertrouwen komen dat het ook allemaal lukt. Maar wat als je bij de eerste keer je kindje verliest na een tijdje, hoe gaat dat als je dan weer moeder wordt. Je kan wel heel graag een kindje willen die levend in je armen ligt. Maar wat komt er allemaal bij kijken en hoe voel jij je als je eindelijk toch voor de tweede keer moeder mag worden. Dit zal zeker voor iedereen anders zijn. Ik ga je mee nemen in mijn reis naar vertrouwen krijgen in het moederschap. Want is die er wel, of niet en gaat dat er nog wel komen. Wanneer, hoe en wat… Zelf heb ik ook nog zoveel vragen hierover…

Een tweede kindje krijgen

Ja het was al snel duidelijk na het overlijden van Daan, dat we toch een tweede kindje wilde. Maar ik heb er nooit bij stilgestaan wat dat allemaal kan betekenen als het dan echt zover is. De wens was er gewoon heel erg en dan denk je niet na bij hoe en wat verder. Je gaat er gewoon voor, want je hebt het tenslotte de eerste keer ook aan gedurfd om een kindje te mogen krijgen. En wij kregen zelfs een zorgintensief kindje, dus waarom zou het de tweede keer zo veel anders (zwaarder) zijn. 

Ik ben nu vier weken moeder van Max, moeder van twee kindjes. Eentje alleen in mijn hart en de ander ook in mijn armen. In het ziekenhuis, tijdens mijn zwangerschap werd al heel vaak zorgen uitgesproken voor na de bevalling. Maar ik zag het niet, ik maakte me alleen zorgen over de zwangerschap zelf. Ik trok de zwangerschap niet en daar had ik wel wat extra hulp bij nodig om die uit te zitten. Ik sloeg dus alle hulp af omdat ze alleen maar hulp gaven voor na de bevalling. Daar had ik het volste vertrouwen in, ik wilde dit kindje toch zo graag en kon me niet in denken dat het allemaal zo anders zou gaan dan in mijn hoofd. Nu vier weken verder ben ik daar op terug gekomen. Eigenlijk al heel snel na de bevalling merkte ik dat het wel heel zwaar was een kindje krijgen na het overlijden van je eerste kindje. Niet alleen dat maakt het zwaar, maar ik merk nu pas dat ik bij Daan nooit heb kunnen voelen wat het moederschap nu met je doet. Er gebeurde in zo,n korte tijd zoveel dat ik nooit echt heb kunnen voelen. Ik werd geleefd, en je doet alles voor je kind. Dus je gaat door en door, en toen was hij er ineens niet meer…

Vertrouwen kwijt zijn

Hoe ik het ook went of keer, ik ben het vertrouwen in het moederschap volledig kwijt. Ik weet hoe ik een fles moet geven een luier moet omdoen, dat is het hem ook helemaal niet. Maar het vertrouwen dat Max wel blijft na dat Daan overleed. Doe ik het wel goed als moeder, want bij Daan zag ik ook niet dat hij ging overlijden. Ja ik weet dat het niet mijn schuld is, en toch begin je aan alles te twijfelen nu er weer een kindje is. Ik zie echt aan Max dat het een heel ander kindje is, sterk en gezond. Maar Daan overleed ook uit het niets, dus wie zegt me dat het niet weer gebeurd. Iets met die vier maanden grens, ik wou echt dat die vier maanden voorbij waren. De vier maanden die Daan bij ons was. Zou ik dan echt gaan zien dat Max blijft en dat ik dan vertrouwen op kan bouwen dat ik een goede moeder ben. Ik doe alles uit liefde voor hem, maar is het genoeg. Er word zo vaak gezegd tegen me dat ik het goed doe als moeder. En ergens weet ik dat ook wel, maar het gevoel is er nog niet. En daar krijg ik gelukkig hulp bij, wie weet welke kant dat op gaat.

Maar echt het gaat wel verder dan alleen het vertrouwen kwijt zijn. Er zijn echt momenten dat ik bang ben. Ze worden iets minder nu. Er zijn echt momenten geweest als hij tegen me aanligt en heel rustig is, dat ik verlang naar geluid. Want ja Daan overleed op die manier. S,nachts hoor ik soms hele enge geluiden vanuit hem en dan ben ik bang dat hij stikt. Ik weet inmiddels dat baby,s gewoon hele rare geluiden maken en in de nacht het twee keer zo erg klinkt omdat het stil is. Maar er zijn echt momenten geweest in de nacht dat ik de lamp aan deed om even te kijken wat er gebeurd bij hem. Moet er niet aan denken dat hij toch ineens daar levenloos ligt. Toch zijn er ook dingen die ik wel doe ondanks er angst op zit, maar waar ik toch ook weer rust meer door krijg. Zoals tussen ons in laten slapen. Aan de ene kant is de angst groot dat er iets gebeurd, maar aan de andere kant als hij daar goed slaapt krijgen wij ook meer rust. Soms wil hij alleen maar s,nachts plakken op mama en ook dat vind ik heel eng. Zeker omdat ik toch in slaap dommel met hem bovenop me. Wat als hij met zijn neusje zich in mij begraaft en ik pas wakker schrik als het te laat is. Ik weet niet of je dat iets bij voor kan stellen als je geen kindje verloren hebt. Misschien is die angst er ook bij moeders die dat niet hebben meegemaakt. Dat weet ik echt niet. Dus ook daar moet er vertrouwen op komen dat hij echt niet zomaar overlijd.

Had jij meteen het vertrouwen in het moederschap?
Of was jij ook ergens bang dat je het niet goed zou doen?

De dagen gaan zo,n beetje aan mij voorbij. Het gaat snel, omdat ik gewoon haast geen tijd voor mezelf heb. Ik snap het dat hoort erbij met een baby. Maar wat extra rust is wel welkom. Toch hebben we best een makkelijk kind, want heel veel huilt het niet. Alleen ik heb er gewoon moeite mee om hem af en toe te laten huilen. Soms hebben baby,s dat gewoon nodig, juist ook te leren dat het soms even zonder papa en mama kan. Tot nu toe is hij steeds in dezelfde ruimte als ons, en ook dat is niet altijd goed. Maar dat komt wel als we er samen aan toe zijn.Het begint al aardig te wennen elke week naar het ziekenhuis met de bus. Het is heerlijk te weten dat Max weer even in bad kan, nadat het gips verwijderd is. Ja helaas gaat het er daarna weer omheen. Dit was de vierde week, dus als alles goed verloopt nog twee keer en dan voor zes weken lang gips erom heen. Ik verlang er echt naar dat ik niet meer elke week erheen hoef.Er is echt weinig tijd voor mijzelf naast Max, maar af en toe moet je ook ontspannen zonder dat je alleen even gaat slapen. Dat is het liefste wat ik doe als ik tijd voor mezelf heb. Dit was ook wel even welkom om deze serie terug te kijken. Ik neem het maar even wekelijks op omdat het te laat voor mij op tv komt. Dan wil ik gewoon lekker in bed liggen slapen. Want voor ik het weet moet Max weer een flesje hebben.Ja ik had nog even een uurtje voor ik aan het eten zou beginnen te maken. Dus besloot ik even mijn ogen dicht te gaan doen. Het was in de middag zo lekker weer dat we even zijn gaan wandelen. Maar dat is natuurlijk ook wel weer vermoeiend. Ook ergens krijg je er positieve energie van om lekker als gezin naar buiten te gaan. Even weer een stukje verkennen in Winsum. Helaas raak ik niet meer uitgerust na slapen en heb ik hele dagen extreme hoofdpijn. Toch moet ik door deze fase heen. Het zal vast allemaal wel beter gaan worden.

Ik heb dus ook door de extreme moeheid maar weinig foto,s gemaakt… Zelfs geen Max spam dit keer…

Hebben jullie nog leuke plannen de komende week?

Wat ben ik moe zeg, niet alleen lichamelijk maar vooral emotioneel kapot ben ik. Soms weet ik gewoon even niet meer hoe ik me bed uit moet komen om weer Max de fles te moeten geven. Gelukkig word het af en toe van me overgenomen door zijn papa. Maar ook die wil ik niet teveel ermee belasten omdat hij toch nog gewoon aan het werk moet. Ondanks ik gewoon hele dagen thuis ben, kom ik niet aan voldoende rust. Er staan hier vele afspraken steeds vanwege hulp thuis, ziekenhuisafspraken gaan elke week weer door. Ook deze week een dokters bezoekje voor mijzelf… Dus overdag wanneer Max lekker rustig is, wordt het 9 van de 10 keer toch lastig om zelf ook even bij te slapen. Ik verlang nu al naar dat Max iets ouder is en een dag en nachtritme zal hebben. En toch ergens vind ik dat kleine ook zo fijn. Het is gewoon echt de extreme moeheid die het allemaal erg zwaar maakt de zorg voor Max en dan ook nog zorgen voor mijzelf.

Uitgerekende datum

Vandaag is mijn uitgerekende datum, ja 20 mei dus een bijzondere dag ergens wel. Hij zou ook pas de 16e gehaald worden. Maar hij is er nu al gewoon vier volle weken. Best grappig is dat hij net als Daan een maand te vroeg is gehaald. Maar wat ben ik blij dat het niet de 16e geworden is. Denk dat ik het daar nog zwaarder mee zou hebben, omdat het dan een dag na de verjaardag van Daan zou zijn. Maar vandaag had ik dus 40 weken zwanger moeten zijn. Wat ben ik dankbaar dat ik dat niet heb hoeven uitzitten.

Emotioneel wrak

Ja zo voel ik me al tijden, maar sinds Max er is alleen maar erger geworden. Ik ben aardig uitgeput geraakt door al die emoties plus dat ik veel minder rust krijg met een baby. Maar die emoties zijn echt erger dan het minder slapen. Alleen samen is het wel heel erg heftig, dat houd in dat ik soms gewoon echt niet geniet van het moederschap. Ik tijd tekort kom voor dingen te doen. En als ik dan denk even te kunnen slapen staat er weer een afspraak gepland. Elke dag heb ik meerdere huilbuien, ik heb het nog altijd niet onder controle. En ook als Max huilt wil ik het liefst heel hard mee huilen. Ik verlang er naar dat die emoties onder controle zijn, dus dat die hormonen afnemen. Dat zou denk ook al veel doen. En dan is het nog het vertrouwen krijgen in het moederschap. 

Afspraken afgelopen week

• Maandag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Dinsdag: Orthopedie
  Ziekenhuis vanwege de klompvoetjes van onze zoon
• Woensdag: Wijkverpleegkundige
  Ik krijg wat vaker haar over de vloer omdat ik gewoon heel veel heb meegemaakt en ik wat extra hulp kan gebruiken
• Donderdag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Vrijdag Dokter
  Zorgen maken over mijn emotionele toestand en dus nog een stukje extra hulp vragen, ga nu gesprekken krijgen met de praktijkondersteuner

Jullie zien het dus al ik heb dus een hele volle agenda, en dat is niet alleen deze week geweest. Dit zal nog wel even een tijdje aanhouden die afspraken.

Jullie zijn geschrokken van een stukje tekst over het wennen in zijn eigen kamer slapen. Nou ik ben geschrokken van alle meningen van moeders die zeggen dat je kindje gewoon bij je moet nemen en niet laat huilen. Nou huilen liet ik hem zeker niet echt doen, want als dat gebeurde stond ik al naast zijn bedje. Ondanks mijn mening niet echt veranderd is, is het hier zeker wel veranderd. Mijn gevoel gaf iets heel anders aan en nee niet door al die meningen. Wel was ik daar heel erg van overstuur, ik ben al zo onzeker over of ik het allemaal wel goed doe en dan al die meningen maken het er echt wel moeilijker op. Maar ja ik blog er zelf over, dus probeer het een beetje naast me neer te leggen. Ik dacht toch echt dat het beste was om echt helemaal mee te gaan in het advies van het consultatiebureau, nou daar ben ik nu wel wat op terug gekomen. Ik kan het beste gewoon mijn eigen gevoel volgen. Want ik kreeg het advies om Max zoveel mogelijk overdag in zijn kamer te laten slapen en dus niet beneden in de box waar hij eigenlijk de hele dag lag. Nu dacht ik zij weten vast wat ze zeggen, dus ben ik dat gaan proberen. Ja hij sliep prima overdag in zijn eigen kamer. Maar ik begon te merken dat hij mooi alles aan het omdraaien was. Want na elke nacht voeding begon hij te huilen en wist toch niet waarom. Dit deed hij eerder niet. Nou kreeg ik van de dokter te horen dat hij gewoon mama honger heeft, want als hij je overdag niet hoort of even ziet en knuffelt gaat hij dat s,nachts vragen. Ja stom, waarom volg ik niet gewoon mijn eigen gevoel. Dus hij ligt nu gewoon weer lekker in zijn box bij ons in de woonkamer.

Samen slapen

Maar de meningen gingen over de nachten om je kindje gewoon bij je te hebben. Zo dicht mogelijk samen slapen. En dus niet nu al zo vroeg laten wennen in eigen kamer. Ik voelde al dat ik dat ook niet wilde, maar ik wilde hem eigenlijk ook niet bij ons in bed. Nou wilde wel, maar vond het ergens heel eng. Toch ben ik dit gaan doen toen mijn partner in de nachtdienst zat. Want het begon emotioneel op te breken steeds naar hem toe te moeten hem te troosten. Ik vond het echt vreselijk. Dus liet ik hem op een voedingskussen (met kussensloop eroverheen) naast me in bed slapen. Dit was zo fijn gevoel, de angst verdween niet maar het gevoel hem bij me te hebben was sterker dan die angst dat er iets mis zou gaan. Toch wilde ik echt veilig slapen met hem en wel dichtbij elkaar te zijn.

Co-sleeper 

Ja natuurlijk had ik hier al van gehoord en dit leek me echt geweldig. Maar wij hebben amper ruimte naast ons bed. Zelfs voor ons met uit bed stappen is al aardig krap. Dus deze optie viel al gelijk af. Toch is dit het meest ideale beeld die ik heb als het om samen slapen gaat.

In de kinderwagenbak

Inmiddels ben ik helemaal overgestapt van zijn eigen kamer naar naast mijn bed slapen. Hij heeft nu zijn eigen plekje in de kinderwagenbak naast mijn kant van het bed. Dit past echt net naast het bed. En ik voel me hier echt heel tevreden over. Niet meer elke avond hem te moeten laten wennen in zijn eigen kamer. En dus heen en weer moeten lopen om hem te troosten. Dit sloopte mij echt heel erg. En vond het zo zielig voor hem dat hij daar echt niet wilde slapen. Maar mijn nachtrust ging er ook helemaal aan. Nu dat hij naast me ligt in zijn eigen plekje, gaat het prima.
(Er zijn nu ook momenten waarop hij nog steeds echt dichterbij me wilt slapen, soms het liefst bovenop me. Maar ook nog momenten dat hij tussen ons in op de voedingskussen slaapt) De nachten zijn gewoon zwaar, niet alleen vanwege de onderbrekingen van de voedingen. Maar Max is in de avond en nacht regelmatig onrustig.
Dus van een mening die ik had, is het gevoel toch vele malen sterker geworden. En laat ik hem voor nu lekker naast mij slapen in zijn kinderwagenbak, of als hij dat echt niet wilt tussen ons in op de voedingskussen. Geen onnodige huilmomentjes meer, met de tijd als het goed voelt gaat hij lekker naar zijn eigen kamertje. Misschien dan ook eerst met kinderwagenbak in zijn bed. Want ben niet van plan hem tot aan zijn eerste jaar bij ons op de kamer te hebben. Hoop niet dat het nodig zal zijn.

Ik ga dus maar eens meer naar me eigen gevoel luisteren, want die heeft het denk altijd gewoon goed als het om je kindje gaat.

Slaapt jouw kindje in zijn eigen kamer of bij jouw op de kamer? 
En op welke manier dan bij jullie op de kamer?