De dagen gaan zo,n beetje aan mij voorbij. Het gaat snel, omdat ik gewoon haast geen tijd voor mezelf heb. Ik snap het dat hoort erbij met een baby. Maar wat extra rust is wel welkom. Toch hebben we best een makkelijk kind, want heel veel huilt het niet. Alleen ik heb er gewoon moeite mee om hem af en toe te laten huilen. Soms hebben baby,s dat gewoon nodig, juist ook te leren dat het soms even zonder papa en mama kan. Tot nu toe is hij steeds in dezelfde ruimte als ons, en ook dat is niet altijd goed. Maar dat komt wel als we er samen aan toe zijn.Het begint al aardig te wennen elke week naar het ziekenhuis met de bus. Het is heerlijk te weten dat Max weer even in bad kan, nadat het gips verwijderd is. Ja helaas gaat het er daarna weer omheen. Dit was de vierde week, dus als alles goed verloopt nog twee keer en dan voor zes weken lang gips erom heen. Ik verlang er echt naar dat ik niet meer elke week erheen hoef.Er is echt weinig tijd voor mijzelf naast Max, maar af en toe moet je ook ontspannen zonder dat je alleen even gaat slapen. Dat is het liefste wat ik doe als ik tijd voor mezelf heb. Dit was ook wel even welkom om deze serie terug te kijken. Ik neem het maar even wekelijks op omdat het te laat voor mij op tv komt. Dan wil ik gewoon lekker in bed liggen slapen. Want voor ik het weet moet Max weer een flesje hebben.Ja ik had nog even een uurtje voor ik aan het eten zou beginnen te maken. Dus besloot ik even mijn ogen dicht te gaan doen. Het was in de middag zo lekker weer dat we even zijn gaan wandelen. Maar dat is natuurlijk ook wel weer vermoeiend. Ook ergens krijg je er positieve energie van om lekker als gezin naar buiten te gaan. Even weer een stukje verkennen in Winsum. Helaas raak ik niet meer uitgerust na slapen en heb ik hele dagen extreme hoofdpijn. Toch moet ik door deze fase heen. Het zal vast allemaal wel beter gaan worden.

Ik heb dus ook door de extreme moeheid maar weinig foto,s gemaakt… Zelfs geen Max spam dit keer…

Hebben jullie nog leuke plannen de komende week?

Wat ben ik moe zeg, niet alleen lichamelijk maar vooral emotioneel kapot ben ik. Soms weet ik gewoon even niet meer hoe ik me bed uit moet komen om weer Max de fles te moeten geven. Gelukkig word het af en toe van me overgenomen door zijn papa. Maar ook die wil ik niet teveel ermee belasten omdat hij toch nog gewoon aan het werk moet. Ondanks ik gewoon hele dagen thuis ben, kom ik niet aan voldoende rust. Er staan hier vele afspraken steeds vanwege hulp thuis, ziekenhuisafspraken gaan elke week weer door. Ook deze week een dokters bezoekje voor mijzelf… Dus overdag wanneer Max lekker rustig is, wordt het 9 van de 10 keer toch lastig om zelf ook even bij te slapen. Ik verlang nu al naar dat Max iets ouder is en een dag en nachtritme zal hebben. En toch ergens vind ik dat kleine ook zo fijn. Het is gewoon echt de extreme moeheid die het allemaal erg zwaar maakt de zorg voor Max en dan ook nog zorgen voor mijzelf.

Uitgerekende datum

Vandaag is mijn uitgerekende datum, ja 20 mei dus een bijzondere dag ergens wel. Hij zou ook pas de 16e gehaald worden. Maar hij is er nu al gewoon vier volle weken. Best grappig is dat hij net als Daan een maand te vroeg is gehaald. Maar wat ben ik blij dat het niet de 16e geworden is. Denk dat ik het daar nog zwaarder mee zou hebben, omdat het dan een dag na de verjaardag van Daan zou zijn. Maar vandaag had ik dus 40 weken zwanger moeten zijn. Wat ben ik dankbaar dat ik dat niet heb hoeven uitzitten.

Emotioneel wrak

Ja zo voel ik me al tijden, maar sinds Max er is alleen maar erger geworden. Ik ben aardig uitgeput geraakt door al die emoties plus dat ik veel minder rust krijg met een baby. Maar die emoties zijn echt erger dan het minder slapen. Alleen samen is het wel heel erg heftig, dat houd in dat ik soms gewoon echt niet geniet van het moederschap. Ik tijd tekort kom voor dingen te doen. En als ik dan denk even te kunnen slapen staat er weer een afspraak gepland. Elke dag heb ik meerdere huilbuien, ik heb het nog altijd niet onder controle. En ook als Max huilt wil ik het liefst heel hard mee huilen. Ik verlang er naar dat die emoties onder controle zijn, dus dat die hormonen afnemen. Dat zou denk ook al veel doen. En dan is het nog het vertrouwen krijgen in het moederschap. 

Afspraken afgelopen week

• Maandag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Dinsdag: Orthopedie
  Ziekenhuis vanwege de klompvoetjes van onze zoon
• Woensdag: Wijkverpleegkundige
  Ik krijg wat vaker haar over de vloer omdat ik gewoon heel veel heb meegemaakt en ik wat extra hulp kan gebruiken
• Donderdag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Vrijdag Dokter
  Zorgen maken over mijn emotionele toestand en dus nog een stukje extra hulp vragen, ga nu gesprekken krijgen met de praktijkondersteuner

Jullie zien het dus al ik heb dus een hele volle agenda, en dat is niet alleen deze week geweest. Dit zal nog wel even een tijdje aanhouden die afspraken.

Jullie zijn geschrokken van een stukje tekst over het wennen in zijn eigen kamer slapen. Nou ik ben geschrokken van alle meningen van moeders die zeggen dat je kindje gewoon bij je moet nemen en niet laat huilen. Nou huilen liet ik hem zeker niet echt doen, want als dat gebeurde stond ik al naast zijn bedje. Ondanks mijn mening niet echt veranderd is, is het hier zeker wel veranderd. Mijn gevoel gaf iets heel anders aan en nee niet door al die meningen. Wel was ik daar heel erg van overstuur, ik ben al zo onzeker over of ik het allemaal wel goed doe en dan al die meningen maken het er echt wel moeilijker op. Maar ja ik blog er zelf over, dus probeer het een beetje naast me neer te leggen. Ik dacht toch echt dat het beste was om echt helemaal mee te gaan in het advies van het consultatiebureau, nou daar ben ik nu wel wat op terug gekomen. Ik kan het beste gewoon mijn eigen gevoel volgen. Want ik kreeg het advies om Max zoveel mogelijk overdag in zijn kamer te laten slapen en dus niet beneden in de box waar hij eigenlijk de hele dag lag. Nu dacht ik zij weten vast wat ze zeggen, dus ben ik dat gaan proberen. Ja hij sliep prima overdag in zijn eigen kamer. Maar ik begon te merken dat hij mooi alles aan het omdraaien was. Want na elke nacht voeding begon hij te huilen en wist toch niet waarom. Dit deed hij eerder niet. Nou kreeg ik van de dokter te horen dat hij gewoon mama honger heeft, want als hij je overdag niet hoort of even ziet en knuffelt gaat hij dat s,nachts vragen. Ja stom, waarom volg ik niet gewoon mijn eigen gevoel. Dus hij ligt nu gewoon weer lekker in zijn box bij ons in de woonkamer.

Samen slapen

Maar de meningen gingen over de nachten om je kindje gewoon bij je te hebben. Zo dicht mogelijk samen slapen. En dus niet nu al zo vroeg laten wennen in eigen kamer. Ik voelde al dat ik dat ook niet wilde, maar ik wilde hem eigenlijk ook niet bij ons in bed. Nou wilde wel, maar vond het ergens heel eng. Toch ben ik dit gaan doen toen mijn partner in de nachtdienst zat. Want het begon emotioneel op te breken steeds naar hem toe te moeten hem te troosten. Ik vond het echt vreselijk. Dus liet ik hem op een voedingskussen (met kussensloop eroverheen) naast me in bed slapen. Dit was zo fijn gevoel, de angst verdween niet maar het gevoel hem bij me te hebben was sterker dan die angst dat er iets mis zou gaan. Toch wilde ik echt veilig slapen met hem en wel dichtbij elkaar te zijn.

Co-sleeper 

Ja natuurlijk had ik hier al van gehoord en dit leek me echt geweldig. Maar wij hebben amper ruimte naast ons bed. Zelfs voor ons met uit bed stappen is al aardig krap. Dus deze optie viel al gelijk af. Toch is dit het meest ideale beeld die ik heb als het om samen slapen gaat.

In de kinderwagenbak

Inmiddels ben ik helemaal overgestapt van zijn eigen kamer naar naast mijn bed slapen. Hij heeft nu zijn eigen plekje in de kinderwagenbak naast mijn kant van het bed. Dit past echt net naast het bed. En ik voel me hier echt heel tevreden over. Niet meer elke avond hem te moeten laten wennen in zijn eigen kamer. En dus heen en weer moeten lopen om hem te troosten. Dit sloopte mij echt heel erg. En vond het zo zielig voor hem dat hij daar echt niet wilde slapen. Maar mijn nachtrust ging er ook helemaal aan. Nu dat hij naast me ligt in zijn eigen plekje, gaat het prima.
(Er zijn nu ook momenten waarop hij nog steeds echt dichterbij me wilt slapen, soms het liefst bovenop me. Maar ook nog momenten dat hij tussen ons in op de voedingskussen slaapt) De nachten zijn gewoon zwaar, niet alleen vanwege de onderbrekingen van de voedingen. Maar Max is in de avond en nacht regelmatig onrustig.
Dus van een mening die ik had, is het gevoel toch vele malen sterker geworden. En laat ik hem voor nu lekker naast mij slapen in zijn kinderwagenbak, of als hij dat echt niet wilt tussen ons in op de voedingskussen. Geen onnodige huilmomentjes meer, met de tijd als het goed voelt gaat hij lekker naar zijn eigen kamertje. Misschien dan ook eerst met kinderwagenbak in zijn bed. Want ben niet van plan hem tot aan zijn eerste jaar bij ons op de kamer te hebben. Hoop niet dat het nodig zal zijn.

Ik ga dus maar eens meer naar me eigen gevoel luisteren, want die heeft het denk altijd gewoon goed als het om je kindje gaat.

Slaapt jouw kindje in zijn eigen kamer of bij jouw op de kamer? 
En op welke manier dan bij jullie op de kamer?

Max is geboren met klompvoetjes, ja klopt zijn grote broer was hier ook al mee geboren. Dus we wisten wat we te wachten stonden. Het houd dus in dat ik de eerste zes weken elke week met hem naar het ziekenhuis moet. Toen hij drie dagen oud was is hij al meteen in het gips gezet. Toen waren we gewoon nog in het ziekenhuis. De tweede keer heeft mijn partner vrij genomen van het werk zodat we samen konden gaan. Want door de keizersnede kon ik dat hele stuk naar het station van huis nog niet lopen. Dus we moesten dit echt samen doen. Maar toen hij voor de derde keer het gips in ging ben ik alleen naar het ziekenhuis gegaan met hem. Best wel een hele onderneming. Maar wat neem je nou mee als je op pad gaat naar het ziekenhuis.

Op mijn verlanglijstje stond nog altijd een nieuwe luiertas, de tas die ik toen kreeg bij de kinderwagen van Daan heb ik nooit echt fijn gevonden. Toch is het er nooit van gekomen een nieuwe te kopen. Dat is maar goed ook, want nu mocht ik iets heel moois uitkiezen bij Marington.nl. De bovenstaande tas is het dus geworden. Een mooi ruime en stevige leren tas. Voornamelijk wordt hij gebruikt als damestas. Maar is dus ook echt heel handig in gebruik als luiertas.

Omdat Max na dat het gips verwijderd is lekker in bad mag, neem ik een grote hydrofiele doek mee en twee kleintjes.

Natuurlijk moet er dan ook iets mee om hem lekker te wassen, zodat hij ook weer lekker ruikt. Omdat we daar wel even zijn heeft hij ook nog een fles nodig dus een monddoekje mee en melkpoeder voor in zijn fles.

Je weet maar nooit met van die kleintjes, ze kunnen ineens gaan spugen dus een extra setje kleding in de tas kan zeker geen kwaad.

Dan moeten er ook luiers mee, het is niet voor niets een luiertas. Een knuffeldoekje, al is hij daar nog veel te klein voor. En watten heb ik ook in de tas gestopt, voor eventueel vieze oogjes schoon te maken.

Niet vergeten de speen voor hem mee te nemen en ook nog een pakje billendoekjes om ja zijn billetjes schoon mee te poetsen.En ook dit mag niet ontbreken voor zijn voeding, een fles, een flesje met koud water (barle duc) en een thermoskan met heet water. Zo kan ik het mengen en een beetje de juiste warmte te krijgen voor zijn fles.

Ben ik volgens jouw iets vergeten om in de tas te doen, dus heb je tips wat zeker niet mag ontbreken als je op pad gaat?

Hiep hiep hoera Daan is jarig

Het is een beetje een rare dag. We vieren dat Daan vandaag drie jaar zou worden. Hopelijk heeft hij een knalfeest daar boven in de hemel. Met al zijn hemel vriendjes en vriendinnetjes.
Ik stuur je heel veel liefs Daan, dikke knuffels met de ballonnen uit het liedje mee naar boven.
We zijn zo super trots op jouw dat je onze eerste zoon mag zijn en wat ben je nu een grote trotse broer die kleine Max nu mag beschermen vanuit je plekje tussen de wolken.

Deze is speciaal voor jouw lieve kleine draakje Daan.
Ze komen naar je toe in alle kleuren van de regenboog.

We denken aan je en houden zielsveel van je.

De tijd vliegt hier om met een kind. Al die afspraken en mensen over de vloer, er komt zoveel als mama ineens op me af. En dan bedoel ik geen mensen voor kraambezoek, want die heb ik hier thuis nog niet gezien. Wel al wat in het ziekenhuis. Maar vele mensen, zoals kraamzorg, verloskundige, iemand voor de gehoortest en van het consultatiebureau (al een paar keer), de dokter en mensen voor een intake voor extra zorg. Dat is nogal wat, en dan ook nog een zelf met Max naar het ziekenhuis. Dus de agenda is van vrij leeg naar onwijs vol gegaan. Best leuk wat meer te doen dan voorheen, maar moet zeggen als je zo moe bent vanwege de zorg van je kind is dat best wel heel zwaar. Ik probeer dan elke dag even naar bed te gaan. Niet altijd lukt dat, maar doe me best. Want nodig is het zeker wel. Dus het was een week van weinig rust en heel veel baby met zijn flesjes.

Heerlijk knuffelen met mama, daar genieten we beide heel erg van. Hoe kan dat nou niet met zo,n prachtig mannetje in je armen.

Natuurlijk nog meer knuffelen, en kijk nou dat vingertje in zijn mond. Hier smelt je toch gewoon bij weg. Hij had ook al een paar keer zijn duimpje gevonden en in zijn mond gestopt. Zo lief om te zien.

Ja de eerste wandeling had ik niet vastgelegd met Max, want ik was al aan de wandel samen met de kraamverzorgster. Gewoon kleine stukjes. Maar nu ging ik helemaal naar het station toe lopen omdat ik naar het ziekenhuis moest met Max. De eerste weken zal ik dit nog moeten doen voor zijn voetjes.

Sinds Max er is heb ik weer veel meer inspiratie om te schrijven. En probeer zoveel mogelijk tussen het zorgen voor Max door en het rusten van mij zelf te schrijven. Want ik merk dat ik best veel te vertellen heb voor mijn blog. Vind het wel leuk dat er ineens zoveel te schrijven valt weer. Dus er wordt een hoop Maxspam geplaatst ben ik bang…En omdat we niet genoeg krijgen van knuffelen, nog maar even een foto van knuffelen met mijn zoon. Moet wel zeggen, dat het soms wel vermoeiend is hem in mijn armen te hebben. Bijvoorbeeld als hij juist heel druk is en aan het huilen en ik dus niet weet waarom. Maar de gewone knuffelmomentjes zijn echt geweldig.

De chinees in Winsum maar eens uitproberen. Nou het was niet vies, maar waar we voorheen chinees haalde was echt wel een stuk lekkerder. Dat is dan weer een klein nadeel van verhuizen.

Het is moederdag en ik kwam uit bed en toen ik beneden kwam, kreeg ik mijn mooie zoon Max in mijn armen gedrukt met de boodschap van zijn papa een fijne moederdag even een dikke knuffel van je zoon. Hier smelt je toch enorm van. Verder zijn we naar Daan geweest, twee mannetjes bij elkaar. De reden van het bezoek aan hem is dat hij morgen jarig is. Hij zou alweer drie jaar worden. Ik vond dit echt een bijzonder moment om hier als gezin van vier te zijn. Had nooit verwacht dat we een gezin van vier zouden zijn. Dan wel met eentje alleen in ons hart. 

Dankbaar

Hoe heb jij moederdag doorgebracht?

De hormonen gieren door mijn lijf en wordt echt gek van die emotionele buien. Het liefst als Max huilt huil ik heel hard mee. Ja meningen je laat je kind toch niet huilen, nee dat doe ik ook niet. Maar kindjes huilen nou eenmaal en soms heb je geen idee waarom. Wat te doen dan, ja het in je armen nemen en troosten. Soms zelfs dan lijkt het niet te lukken. Deze momenten vind ik best heel moeilijk en dus respect voor mijn eigen moeder hoe ze dat met mij heeft gedaan. Ik bleek namelijk echt veel te hebben gehuild.

Wennen aan ons nieuwe leven

Wat een verandering een kindje die er ineens is. Je zou zeggen, je hebt dit al eerder ervaren met Daan. Maar dat was zo anders. Er gebeurde in die vier maanden zoveel, dat ik geen tijd had om te voelen wat het moederschap nu werkelijk met me doet. Nu heb ik tijd zat om te voelen, en wat kan ik me soms vreselijk voelen. Ik ben echt heel blij met onze kleine man, maar er komt echt veel op mij af. Niet alleen het moederschap voor Max, maar ook alle gevoelens rondom Daan komen nu los. Het is ook een hele moeilijke tijd, want Daan zou 15 mei 3 gaan worden. En ik denk dat ik zeker de vier maanden grens over moet wil ik echt een beetje gewend raken aan Max in ons leven. En aan het idee dat hij wel blijft en niet als Daan zo maar ineens uit ons leven weg wordt gerukt. Ik kan soms nog niet geloven dat er echt een tweede kindje is. Maar hoop wel dat ik wat meer mijn emoties onder controle kan gaan hebben. Want die zijn echt slopend.

Intake gesprek

Vanaf maandag krijg ik hulp met Max. Hulp als in vertrouwen in het moederschap krijgen, hoe ga je met je kindje om. Binden met Max, gesprekken en alles wat ik op dat gebied nodig heb. Dit is in werking gezet tijdens de zwangerschap omdat het ziekenhuis zich zorgen maakte of ik het wel aan zou kunnen. Daar was ik toen nog niet zo bang voor, nu ben ik blij dat ik die hulp ga krijgen. Want merk dat ik dit zeker wel kan gebruiken. Want het voelt niet alsof ik een goede moeder ben, dit alles omdat ik bij Daan niet heb gezien dat het mis ging. En ja ik weet dat het niet mijn schuld is, maar ben toch ergens heel bang dat ik het met Max niet goed doe. Vandaar dat ik dus deze week een intake gesprek heb gehad, ben dus benieuwd hoe deze hulp me vanaf volgende week gaat bevallen. Ik krijg voor een half jaar lang elke week zes uur hulp. Hier horen jullie zeker nog meer over.

Alleen met Max naar het ziekenhuis

Toen was het echt zover, ik moest nu echt alleen met Max naar het ziekenhuis. De afspraak in het ziekenhuis is geen probleem. Maar vond het toch wel weer heel spannend voor het eerst met de kinderwagen in de bus. Natuurlijk weet ik dat ik me daar niet druk om hoef te maken en dat moeders dat dagelijks doen. Maar ik denk dat alle eerste keren voor moeders spannend is. Zo had ik dit dus ook. En zoals verwacht ging het natuurlijk gewoon prima. Waar ik dan naar uit kan kijken is het moment dat het gips van zijn beentjes gehaald is en ik hem lekker in bad kan doen. Eerst nog even wegen zonder het gips, hij was precies drie kilo. Hij groeit dus prima. En dan mag hij maar ook ik genieten van het bad momentje. En hij vond het zeker heerlijk, tot hij afgedroogd werd. Maar geloof dat bijna geen kindje dat leuk vind. Daarna was het tijd om zijn beentjes weer in het gips te laten zetten. En nog even een flesje voor we weer verder gingen. 

Toen bleek dat ik een uur op de bus moest wachten, waar ik echt geen zin in had. Dus dacht loop nog even de stad in om naar Musjes te gaan, een kinderwinkel waar ik met Daan weleens kwam. En na het overlijden van hem eigenlijk regelmatig terug kwam. Dit was echt wel heel fijn even daar te zijn. Maar dat betekende dat ik daarna naar het station moest en met de trein terug naar huis. Ook al zo spannend, maar ook dit ging prima. Toch had ik achteraf spijt dat ik dit had gedaan, want het was voor ons beide echt even teveel van het goede. Ik was echt kapot en Max had teveel prikkels gehad. Nou dat weten we voor de volgende keer, alleen het ziekenhuis en dan gewoon lekker terug naar huis.

Dit was trouwens van de eerste keer gipsen 

Net als bij Daan was ik ook dit keer vastbesloten borstvoeding te gaan geven. Dit lijkt me zo,n bijzonder moment tussen moeder en kind en dat wilde ik zo graag meemaken. Buitenom dat moedermelk natuurlijk gewoon goed is voor je kindje. Zeker niet ten nadelen van flesvoeding, want ook hiermee worden kindjes groot. Ondanks ik weet hoe anders het kan gaan dan in je hoofd, had ik weer niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn om borstvoeding te geven aan je kindje.

Te vroeg geboren

Toen bleek Max te vroeg geboren te worden, dit is natuurlijk nooit de bedoeling. Maar het kon gewoon niet anders, had het ook liever anders gezien. Inmiddels is de kleine man er al bijna drie weken. terwijl de uitgerekende datum op 20 mei ligt. Hij zou 16 mei gehaald worden met een keizersnede. Dus ja echt een volle maand te vroeg. Dit betekend ook automatische dat je kindje niet meteen bij je mag zijn. En dus gelijk van de verpleegkundige een flesje krijgt. Nou je hoopt natuurlijk op dat je kindje bij je gelegd word en gelijk naar je borst gaat zoeken en zo gelijk gaat drinken. Dit was een droom die helaas niet werkelijkheid werd. Maar daarbij geef ik het niet gelijk op.

Kolven

Ja als je dan toch borstvoeding wil geven, moet je er toch aan geloven om te gaan kolven. Nou wat is dat de eerste dagen een drama, ik was even vergeten dat het echt even duurt voordat de productie opgang komt. Maar ik hield vol… ik vond zelfs een nieuwe manier van kolven. Want ondertussen toen Max en ik samen waren, begonnen we ook gelijk met leren aanleggen aan de borst. Toen de verpleegkundige merkte dat er wel melk uitkwam als ik zelf met de hand bezig was zodat Max de melk kon proeven om aan te happen. Zei ze dat het misschien een idee was het met de hand te gaan proberen. Zo ben ik begonnen met kolven via de hand. Ze kwam eerst aan met kleine bekertjes en druppeltje voor druppeltje kwam de productie langzamerhand meer en meer op gang. Ik begon me trots te voelen, eindelijk het is me gelukt. En het werd steeds iets meer, waardoor ik de combinatie ging maken met de hand en het kolfapparaat. Toen het steeds beter liep hoefde ik het niet meer met de hand te doen en had ik er een goed gevoel bij dat het steeds meer zou gaan worden.

Aanleggen

Het aanleggen van Max was heel bijzonder, hij zocht echt gelijk naar mijn borst. Wat een grappig gezicht zo,n kleintje op zoek. Het was even lastig hem te laten aan happen, maar uiteindelijk lukte dit. Helaas liet hij steeds weer los en begreep blijkbaar niet helemaal de bedoeling. Tot hij ging begrijpen dat er melk uit kwam begon hij na het aan happen ook de zuigen. Helaas twee keer en dan niet hij weer los. Dit bleef hij doen, het was te veel moeite voor hem. Zijn flesje ging veel makkelijker, daar hoefde hij niet zo hard voor te werken. Een lactatiekundige kwam erbij en we gingen het samen proberen. Het veranderde niet, dus kwam ze met het idee het te proberen met een tepelhoedje. Nou dat is het proberen waard. En ja hoor dit pikte hij wel op, het lukte hem gewoon niet aan de tepel maar dus wel aan het tepelhoedje. Wat was dat een mooie ervaring, hij begon echt te drinken aan mijn borst. Toch vond ik het zelf niet zo handig met een tepelhoedje. Maar dacht als hij dit nu lukt, misschien lukt het met de tijd dan wel ook aan de tepel zelf. Dus ben zo blijven aanklooien. Ook toen we thuis waren zijn we het gaat doorzetten. Door de kraamverzorgster kreeg ik te horen dat de lactatiekundige me niet had geleerd het tepelhoedje goed vast te zetten op me tepel. Waardoor hij er dus steeds afviel. Dat is ze me dus gaan aanleren, maar dit wekte uiteindelijk alleen maar stress op. Ik heb een volle week borstvoeding gegeven via een fles en hem steeds aan te leggen, waar hij ook steeds wel wat dronk.

Toch heb ik met pijn in mijn hart besloten dat dit niet voor ons werkt, want het gaf meer stress met zich mee dan dat het een fijn momentje voor ons twee moest zijn. Ik ben dankbaar voor dat ik heb mogen ervaren hoe het is een kindje aan de borst te hebben. Maar ik ben zo blij dat we nu helemaal overgestapt zijn op flesvoeding. Hier wordt hij ook groot van. Natuurlijk er zijn nog momenten dat ik het moeilijk vind dat het niet is gelukt. Want Max is nog steeds als hij trek heeft op zoek bij mij. Ja dan smelt ik en dan moet ik wel even slikken dat ik dan de fles geef.

Het is dus niet voor iedereen zomaar weg gelegd om borstvoeding te geven.
Geef jij borstvoeding of flesvoeding en waarom die keuze?

Ik kreeg een heel mooi cadeautje van een heel speciaal persoon in mijn leven die ik heb leren kennen via Mirre. Ik kreeg een setje orakelkaarten (magische boodschappen van de elfen) Nu ben ik van plan om elke maand hier een kaart te laten zien die ik heb getrokken met de boodschap erbij.

(deze kaart trok ik al een tijdje eerder, maar durfde hem hier niet te posten. Want dat zou misschien wel betekenen dat jullie meteen wisten dat we nog een zoon zouden krijgen. Ook is deze kaart bedoeld vanwege Daan)

Zoon

Er wordt over je zoon gewaakt hij wordt beschermd terwijl hij zijn wereld aan het verkennen is.

Je vraag heeft met je zoon te maken, of met een mannelijk persoon, die als een zoon voor je is. Misschien maak je je zorgen om hem, of voel je je geroepen om hem op een of andere manier te helpen. De kaart honoreert dit intuïtieve gevoel, en vraagt je dienovereenkomstig actie te ondernemen. De elfen willen je laten weten dat je zoon veilig is, gelukkig, en dat er over hem wordt gewaakt. Geef je zorgen over aan de elfen, zodat wat geheeld moet worden kan helen.

Verdere betekenissen van deze kaart

• Je bent zwanger van een jongen, of je gaat een jongen adopteren
• De opdracht in je leven heeft te maken met het helpen van kinderen
• Een zoon in de hemel laat je weten dat hij gelukkig is, en hij stuurt je liefde
• De zoon van iemand anders heeft op dit moment je hulp nodig
• Je vindt het fijn om voor een mannetjeshuisdier te zorgen, die is als een zoon voor je
• Je kunt een boodschap krijgen van of over een ouder (als je een man bent)

Normaal is er elke week een weekoverzicht met foto,s. Maar er is zoveel gebeurd dat ik nu een overzicht heb van drie weken. En ik zal je alvast vertellen er is ook al best veel spam van onze kleine man Max te vinden. Ik krijg geen genoeg ervan om er naar te kijken, hopelijk is dat voor jullie ook zo. Maar we beginnen bij een week waarin hij nog helemaal niet geboren is. Het lijkt al weer zolang geleden, toch is dat helemaal niet zo. Want Max is nu pas twee weekjes oud.

Week 16

We vierde tweede paasdag weer met lekkere en leuke eitjes bij de lunch. Hier wordt je toch echt vrolijk van. Wat ben ik blij dat ik lekker thuis ben met mijn schatje.De donderdag na Pasen moest ik weer op controle komen in het ziekenhuis. Helaas lieten ze me niet meer naar huis gaan. Zou het nu echt zo zijn dat ik moet blijven tot aan geboorte. Nou dat zou ik vast nog wel horen…Ja nogal wat eerder dan verwacht werd jij Max geboren. Een echt klein boefje. Mama houd nu al zoveel van jouw.Het eerste bezoek kreeg ik al in het ziekenhuis, eerst was opa en oma er. Daarna kreeg ik bezoek van mijn eigen moeder en 1 van mijn broers. Ik kreeg een leuk pakje voor Max met ook deze lieve muizen vriendje.De dagen beginnen in het ziekenhuis op te breken, maar wat ben ik gelukkig met mijn kleine knuffelbeertje.

Week 17

Ik ben drie dagen oud en mijn beentje moeten in gips omdat ik klompvoetjes heb. Dit geeft het beste resultaat als het zo snel gebeurd. Later ga ik gewoon leren lopen, kan ik dus lekker voetballen, rennen en misschien zelfs wel dansen als ik dat leuk vind.

Lekker even genieten van het eten, en daarna weer aan de slag voor de borstvoeding. We hopen op dit moment nog dat de kleine straks moeiteloos aan de borst gaat drinken. En alle borstvoeding die hij binnen krijgt is mooi meegenomen. Hij drinkt momenteel dus borstvoeding maar ook flesvoeding.Het was Koningsdag, heb er niets van mee gekregen. Maar wel leuk we kregen dus in het ziekenhuis een oranje gebakje.Wat heb ik het toch getroffen met dit mooie meneertje. Gewoon echt genieten is dit.Ondanks ik hier heel vrolijk op de foto sta, voel ik mij alles behalve dat. Ja ik was even blij dat ik tijd vond om van mijn kamer af te komen en even een andere ruimte kon bezoeken op de afdeling. Ja na zo,n tijd in een kamertje wordt je best wel heel eenzaam en erg emotioneel gek.

Dit is te grappig, wat had ik zin in ander eten dan het ziekenhuis voer. Niet dat het slecht is, maar wilde wel even wat anders. Toen hoorde we op de gang iets over thuisbezorgd van de verpleegkundige. Mijn man maakt nog een grapje ze zijn eten aan het bestellen voor de hele afdeling. Wij moesten hier zo om lachen, en ja hoor er komt een verpleegkundige naar me toe. En verteld doodleuk dat ze eten aan het bestellen zijn voor iedereen die wilt op de afdeling. Of ik ook iets wil hebben. Daar zeg ik geen nee tegen. Dus ik bestelde (ja op eigen kosten) heerlijke spareribs. Alleen het probleem is in het ziekenhuis, dat het lastig te eten is zonder gestoord te worden voor controles of andere mensen die je nodig hebben. Ondanks dat heb ik er wel van genoten.

Helaas werd ik deze avond weer goed ziek, en liet ik de nachtzorg voor Max aan de verpleegkundige over zodat ik weer even een nachtje door kon slapen om op te knappen. Hoefde alleen even nog in de nacht te kolven. Maar wat heeft deze nacht me weer even goed gedaan.Ik wil zo graag naar huis, wat meer rust krijgen. Ook al vind ik het ook heel erg spannend om naar huis te gaan. Hoe zal dat zijn zonder al die vele handen die je helpen. Mijn kleine man vind het allemaal wel prima zo.En dan is het eindelijk zover, we mogen lekker naar huis. Hiep hiep hoera. Heerlijk om echt naar huis te mogen, maar wat vind ik het ook heel spannend. Nu is de zorg helemaal aan mij. Nou oké ik krijg gelukkig nog kraamzorg over de vloer.Zo thuis weer eens ontbijten en dat zonder brood, dat vond ik in het ziekenhuis wel heel lekker. Nu even weer afkicken van het brood s,morgens.
Wat een heerlijk relax jochie heb ik hier toch in mijn armen.Lekker bij mama in het grote bed liggen, beetje wakker worden of toch maar niet…Een lekkere fles krijgen, alleen voor de foto lag ik zo met mijn fles. Mijn mama houd me normaal gewoon vast als ik de fles krijg. Maar heb er van genoten weer.Nu maar even bijkomen samen met mama in het grote bed, wat heerlijk dat ik erbij mag liggen.Ja ik slaap nog best wel veel, maar ik ben dan ook nog maar heel erg klein. Lekker dichtbij mama zijn, dat heb ik graag. Al vind ik het ook niet erg in de box te liggen hoor.Ik kreeg een heel leuk pakje thuis gestuurd, maar daar lezen jullie meer over in een nieuwe blog.

De volgende keer is het gewoon weer een weekoverzicht, dus niet voor drie weken tegelijk.

Spammen jullie ook graag je kindje?