Vandaag is Max alweer twee weken oud, eigenlijk is dat best wel heel snel gegaan. Het lijkt al weer zo lang terug dat ik de OK in ging en met een lege buik de OK uit ging. Om vervolgens mijn zoon te mogen ontmoeten. Hij is nu al niet meer weg te denken, wat kan je van zo,n klein hummeltje intens houden. Ik ben super verliefd en ook als ik mijn partner met hem bezig zie of hem alleen maar aankijkt dan smelt ik helemaal weg. Ik zie dan ook gelijk weer die papa, die er voor Daan was. Want toen keek hij ook al zo verliefd naar zijn eerste zoon. Ik ben dus nu officieel een jongens moeder en daar ben ik super trots op.

Ziekenhuis dagen

Wat was ik blij dat Max eindelijk geboren was, natuurlijk niet in de planning dat hij met 36 weken zou komen. Maar het was echt noodzakelijk voor mijn lichaam. Toen we na een dag gescheiden waren omdat Max onder de warmtelamp lag en ik dus op een andere afdeling, samen mochten zijn op de kraamafdeling. Wat keek ik hier naar uit, wij samen met de nodige zorg van het ziekenhuis. Alleen zijn papa ontbrak in het gehele plaatje. Ja natuurlijk was hij wel elke dag in het ziekenhuis, maar kon er niet hele dagen zijn natuurlijk. We begonnen rustig aan elkaar te wennen, lekker hem even bij me nemen. Maar vooral veel laten slapen in zijn bedje. Ik had het dan ook druk zat met al die mensen aan me bed voor controles en gesprekken. Daarnaast wilde ik heel graag borstvoeding geven, daar moest dus wel voor gekolfd worden. Flesjes dronk hij prima op, maar de borst was toch best een moeilijk dingetje. Hij zocht wel, en wilde heel graag. Maar na het aan happen en twee keer zuigen liet hij steeds weer los. (verder over de borstvoeding, praat ik jullie nog later bij)

Ondanks het fijn was dat ik hulp had in het ziekenhuis, begon het me ook heel erg op te breken. Hele dagen in dat ene kamertje opgesloten met Max. En de momenten dat ik soms heel ziek was. Dit door spanningen en emoties en door nog altijd mijn bloeddruk die heen en weer sprong. Wat heb ik een hoop af gehuild en me ellendig gevoeld. En natuurlijk, daarnaast heel erg genoten van dat kleine mannetje.

Kraamverzorgster met haar bijkomthee

Toen brak het moment aan dat we naar huis mochten, fijn maar ook heel spannend. Omdat ik het nodige heb meegemaakt is het vertrouwen in het moederschap best wel verdwenen. En dit geeft niet zo,n veilig gevoel dat je het straks ook echt alleen moet gaan doen. Maar daar krijg ik straks hulp bij. Eerst natuurlijk nog genieten van de kraamhulp die ik ook nog voor vier dagen thuis kreeg. Hier zag ik best wel wat tegenop, ondanks ik de hulp wel kon gebruiken. Als ik terug denk aan de eerdere ervaring met kraamhulp, was dat niet iets waar ik op gehoopt had. Diezelfde dag kwam ze bij ons, en ik ben wel iemand die eerst de “kat uit de boom kijkt” Zo hier dus ook, dit was voor haar zeker te merken. Maar zodra mijn partner binnenkwam en ik aan hem merkte dat hij ontspannen en zichzelf was bij haar. Begon ik ook los te komen. Wat een gezelligheid ineens in huis. Het begon al bij “zal ik even een kopje thee zetten” Nou dat is niet verkeerd. Dus ze vroeg ons welke thee, en mijn partner wilde citroen thee. Die kreeg hij, alleen hij vond het wel wat raar smaken. Even kijken of ze wel de goede thee had gepakt, en ja hoor het was een probeer zakje waar ook wel citroen op stond maar met munt. Dit was bijkomthee, wat zou hij nu relax zijn. We hebben hier echt enorm om moeten lachen, dit kwam die vier dagen ook steeds weer voorbij. De vierde dag, helaas nu moest ik afscheid van haar nemen. Aan de ene kant, ja het was goed. Tijd om het nu als gezin alleen te gaan doen, maar wat ging ik haar enorm missen. Heb zoveel fijne tips gehad, zulke fijne en mooie gesprekken gehad en enorm met haar gelachen. Ik heb dan zeker heel erg hard gehuild toen ze eenmaal weg was. Maar ik weet het was vast geen echt afscheid.

Het alleen doen

De eerste dag dat de kraamverzorgster weg was, toen had de papa van Max nog even een dagje vrij genomen. We moesten voor Max naar het ziekenhuis en vanwege de wond van de keizersnede kon ik dat eind naar het station nog niet lopen. Dus we gingen samen met de auto naar het ziekenhuis. Max werd alweer voor de tweede week in het gips gezet, maar voordat het er weer omheen gezet werd kon hij eerst even genieten van zijn tweede bad momentje. Gelukkig was zijn papa er nu dus wel bij, bij de eerste keer namelijk niet. Nu kon zijn papa gelijk even het badje filmen. Nadat we klaar waren in het ziekenhuis zijn we nog even naar opa en oma gegaan en even boodschappen gedaan. Eigenlijk was dit voor mij teveel van het goede en had ik flink veel pijn aan de wond. 

Vanaf woensdag ben ik dan echt grotendeels alleen met Max, best wel spannend zo,n eerste dag. Ik had dit natuurlijk al wel eens eerder gedaan met Daan, toch was dit weer heel erg spannend. Misschien nog wel extra spannend na Daan. Toch was het ook wel heel erg fijn, dit was de eerste dag dat we het eigenlijk best rustig aan konden doen. Alleen even in de morgen kwam de verloskundige nog even langs, en later nog even de dokter voor mijn bloeddruk controle. Gelijk kon ik dus kennismaken met mijn nieuwe dokter, en hij vond het leuk een huisbezoek na geboorte. 

Ik moet zeggen, de nachten zijn wel heel moeilijk. In het begin sliep hij best goed in zijn eigen bedje, bijna geen gehuil alleen voor de fles. Maar toch begon het moeilijker te worden, ook juist heel erg voor mij. Vreselijk om hem te horen huilen en niet te willen slapen in zijn eigen bed. Ik weet dat ik juist moet doorzetten om hem het te leren. Want ik wil ook niet dat hij went aan bij mama te slapen. Toch ben ik om gegaan toen hij echt niet van plan was om te gaan slapen. Ik heb bijna de hele nacht op gezeten met hem, en in de ochtend toen zijn papa aan het werk was hem bij mij in bed genomen. Zodat ik nog wat kon slapen. Ik weet dat de meeste moeders dit zouden doen om hun kind maar niet te laten huilen. Maar ik denk dat dit op ten duur erger is dan hem te laten wennen in zijn eigen bedje. Dus de nacht erna heb ik niet toegegeven en hem de hele nacht in zijn eigen bed gelaten. Natuurlijk wel steeds even erheen om hem te troosten. En voor mij was deze nacht toch echt wat beter. Ik heb geslapen, ondanks ik het ook vreselijk vond hem af en toe te horen huilen. Maar ook Max is gewoon gaan slapen na een tijdje. Nu volhouden mama…

Ziekenhuis opname

En toen werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis, nooit verwacht dat het allemaal zo anders zou gaan als gehoopt. Niet wetend hoelang ik in het ziekenhuis zou moeten verblijven. Toen duidelijk werd dat ik wel echt ziek was van de te hoge bloeddruk lieten ze me niet zomaar gaan. Medicijnen werden opgehoogd, maar mijn lichaam wilde gewoon niet meer zwanger zijn. Wel heel dubbel als je voelt dat je kleine jongen nog helemaal niet geboren wilde worden. Hij had het daar nog prima in mijn buik. Ja het was dan ook zeker te vroeg voor hem. Maar echt mijn lichaam schreeuwde het uit dat hij het niet meer trok. Wat had ik het moeilijk, ziek maar ook vele emoties kwamen heftig binnen. Ik wilde gewoon het liefst bevallen, maar dat mocht gewoon niet. Moest wachten tot ik 39 weken was. De keizersnede was op 16 mei gepland, dus ik zag de bui al hangen dat ik tot die tijd in het ziekenhuis zou zijn. Maar als ik niet zo ziek was, dan was het niet zo,n probleem. Alleen het werd elke dag erger, dus 22 april besloten ze als mijn bloeddruk even stabiel zou zijn onze kleine te gaan halen. Want met een te hoge bloeddruk zijn er ook weer risico,s aan verbonden waardoor ze dan geen keizersnede doen. Gelukkig door alle medicatie die ik kreeg werd hij stabiel. En zodra dat was, werd er verteld dat ze de OK klaar gingen maken. Een half uur later werd ik erheen gebracht… Ja wat ging dat ineens snel. Hier was ik juist zo bang voor, dit is iets wat ik niet meer wilde ervaren na Daan. Toen ging het ook allemaal zo snel. Toch was ik ook opgelucht dat ze hem eindelijk gingen halen. 

De bevalling

Wat was het chaotische op de OK je kon wel merken dat ze niet gerekend hadden op een keizersnede voor mij. Het was dan ook een spoedkeizersnede. Gelukkig niet zo,n eentje waar ik helemaal onder zeil ging. Ik kreeg gewoon een ruggenprik, en een gedeelte van het geboorteplan kon gewoon uitgevoerd worden. Ik wilde heel graag een gentle sectio (of wel een natuurlijke keizersnede) “Dit houd voornamelijk in dat ze rekening houden met licht, warmte, meekijken, langzamer uit de buik halen en baby gelijk bij mama op de borst” Helaas de wens om mijn kleintje gelijk op de borst te krijgen kon niet. Hij was toch echt een maand te vroeg voor geboorte, dus moest meteen nagekeken worden. Maar we mochten wel meekijken toen ze hem uit mijn buik haalde. Dit was wel heel bijzonder om te mogen ervaren.

Ook was ik bang dat net als de vorige keer ik me helemaal alleen zou voelen als de kleine meegenomen zou worden, en zijn papa met hem mee zou gaan. Dit had ik dan ook zeker aangegeven dat ze daar rekening mee moesten houden. Het gevoel dat je, je benen wilt bewegen maar niet kan is heel frustrerend en dan geen afleiding te hebben is echt heel erg eenzaam. Deze ervaring had ik met Daan, dus dit wilde ik niet nog eens meemaken. Dit keer ging het helemaal anders, en wat ben ik daar blij mee. Nadat kleine Max uit mijn buik gehaald werd kreeg ik hem even goed te zien. En namen ze hem mee. Ondertussen waren ze met mij bezig om dicht te maken, en wat waren ze lief voor mij. Toch was ik er niet helemaal bij, was heel rustig en dat voelde goed. Na dat Max onderzocht was, kwam zijn papa met hem in z,n armen naar mij toe. Wat bijzonder, dit had ik niet verwacht. Ik kreeg hem van heel dichtbij te zien, een teken dat het dus goed gaat met Max. Deze ervaring zal ik niet vergeten. Heerlijk om een verliefde papa met zoon bij mij te zien. Daarna was het toch echt even afscheid nemen van beide mannen.

Premature baby

Net als Daan is Max dus eerder gehaald, ongeveer rond dezelfde tijd. Dus beide zoons zijn premature baby,s. Want Max is precies met 36 weken geboren. Max kon zijn temperatuur nog niet vasthouden, daarom werd hij onder een warmte lamp gelegd. Ik had verwacht dat het de couveuse werd maar nee daar hoefde hij gelukkig niet in. Natuurlijk, was het niet de bedoeling dat hij al geboren zou zijn. Maar er was geen andere keuze. Wel is het vaak een nadeel als je een premature baby krijgt, vaak zijn er dan zorgen en gaan dingen wat moeizamer dan normaal. Toch hoefde Max maar 1 dagje onder de warmte lamp en daarna mochten we samen naar de kraamafdeling. Alleen maar heel goed nieuws. Maar omdat Max groei moest laten zien en ik mijn bloeddruk onder controle moest hebben, moesten we blijven in het ziekenhuis. Eerst vond ik dat zeker geen probleem, wat extra hulp kon ik de eerste dagen wel gebruiken. Ik was soms echt nog goed ziek. Zo erg dat ik in die periode twee keer in de nacht voor Max heb laten zorgen, zodat ik de nacht goed kon slapen. Dit vond ik best heel moeilijk, maar kon er nu nog gebruik van maken. Het hele ziekenhuis periode voor en na geboorte waren echt wel heel heftig, een echte emotionele rollercoaster. Nu ben ik thuis en zoveel meer rust gekregen. Maar wanneer stoppen die vreselijke emoties. Gek wordt ik van al die huilbuien, juist op de momenten waarop ik het niet kan gebruiken. Als Max bijvoorbeeld flink huilt, huil ik het liefste mee.

Het is echt heerlijk als je voor je kleine in de buik mag gaan shoppen. Zeker als je veel al hebt en dus eigenlijk weinig te shoppen hebt, buiten kleertjes om. Is dit extra leuk om te mogen en kunnen doen. Al dat kleine spul wat je tegenkomt in de winkels en webshops. Want ja de laatste tijd is het toch meer het online vinden, want echt de stad in gaan doe ik gewoon niet meer zo makkelijk. En hoe leuk is het dan om zelf iets te laten bedrukken, zodat je het persoonlijk voor je kindje kan maken. Nou dat wilde ik zeker wel. Maar dacht alleen maar hoe doe ik dat om het jullie te laten zien, aangezien ik nog altijd niet heb verteld wat het geslacht is van ons kindje. Nou daar heb ik dus iets op bedacht. (ik begon dit artikel toen ik nog zwanger was, maar heel onverwachts werd onze kleine man geboren)

Baby wie!!!

Het was gelijk duidelijk dat ik iets bedrukt wilde hebben met de naam van ons kindje, dus ben aan de slag gegaan op de site Digitransfer. Je kan daar helemaal je eigen ontwerp maken, maar ze hebben ook al standaard dingen die je dan ook nog zelf kan opleuken. Ik besloot een shirtje te laten bedrukken. Wel eentje in een iets grotere maat, maatje 62. Dus we moeten zeker nog eventjes wachten tot die aan kan. Het moest een shirtje worden met de naam, maar alleen de naam vond ik dan weer wat saai. Toen vond ik bij de plaatjes die ze standaard drukken een hele leuke giraf. Ja dat moest het worden. En ja de naam is MAX geworden.

Kwijlen

Ja er zijn natuurlijk ook baby,s diekwijlen, of die van mij dat gaat doen weet ik niet. Maar ik vind die kwijl slabbetjes zo leuk, dat ik er dus ook twee bij bestelde. Waar ik het leuk vond om “baby Max” op liet bedrukken.

Zelf doen

Maar dat kan jij natuurlijk ook. Er is genoeg om uit te kiezen om te laten bedrukken. Ik koos natuurlijk voor onze kleine man iets. Maar je kan ook je eigen T-shirts met eigen tekst laten bedrukken. Dat is ook wel heel erg leuk om te doen. Dan ben ik best wel heel nieuwsgierig waar jij voor zou kiezen. Wat voor tekst zou jij laten zetten op een persoonlijke T-shirt?

Een maand te vroeg maar onze prachtige tweede zoon is geboren. Max hebben we hem genoemd en het kleine broertje van Daan* Wat is het een heerlijk mannetje, en we genieten volop van hem. Op 22 april om 10.24 is Max geboren met een gewicht van 2755. Hij is vroeger gehaald door dat zijn mama (ik dus) nogal flink ziek was van de te hoge bloeddruk. Zodra de bloeddruk stabiel was hebben ze meteen de OK gereed gemaakt en binnen een half uur kon ik terecht.

Later meer over de geboorte van Max.

We zijn deze zwangerschap niet heel erg druk bezig geweest met veel nieuwe baby spullen te kopen. Want het meeste hadden we natuurlijk al, en was gewoon nog bijna helemaal nieuw. Ook hoefde we niet te kijken naar een babyfoon omdat we ook die al hadden. Toch vonden we het stiekem wel leuk er eentje te hebben met camera. Dat wilde we bij de eerste zwangerschap al zo,n eentje aanschaffen, maar wilde er niet zoveel geld voor uit geven. Hoe leuk is het dan dat ik gewoon via mijn blog een babyfoon mag uitzoeken van Alecto Baby. Dus ben ik gelijk gaan kijken voor eentje met een camera. Want het is natuurlijk ook leuk als je baby kan zien en niet alleen kan horen als het nodig is.

Verschillende babyfoons

• Een babyfoon met camera
  Veel moeders kennen dat: je zou wel elk uur naar je slapende kindje kunnen kijken. Gewoon omdat het fijn is of om even te checken hoe het gaat. Met een babyfoon met camera heb je altijd ogen en oren in de babykamer. En als die beeldbabyfoon van Alecto is, weet je zeker dat je ‘ogen’ je niet in de steek laten.
• Wifi babyfoons
  Eerst was er de babyfoon.Toen de babyfoon met camera. En de nieuwste innovatie de babyfoon met camera en WiFi. Deze productcategorie is in opkomst en erg populair bij jonge ouders. En wie de mogelijkheden ziet, snapt wel waarom.De techniek van babyfoons met camera en WiFi is bijzonder. Je sluit de beeldbabyfoon aan in de kamer van je kindje. Het apparaat maakt verbinding met je thuisnetwerk via WiFi. En vanaf dat moment kun je vanaf overal ter wereld je kindje monitoren met je smartphone of tablet. Ook kun je bijvoorbeeld de grootouders van je kindje of je buren laten mee kijken. Wel zo veilig. 
• Audio babyfoons
  Als alle toeters en bellen niet zo aan jou en jouw kindje besteed zijn hebben we ook gewone audio babyfoons. Die precies doen wat je van een babyfoon verwacht: je kindje horen op het moment dat je het hardst nodig bent in zijn of haar leventje. Nuttige apparaten waar je op kan vertrouwen, zonder enige opsmuk
• Babyfoons met groot bereik
  Jonge ouders die wat ruimer behuisd zijn. Of het geluk hebben van een grote tuin.  Wil je dan over wat langere afstand het contact met je kindje in stand houden? Dan ben je op zoek naar een babyfoon met groot bereik! Je bent dan bij Alecto aan het goede adres. We hebben in ons assortiment twee soorten babyfoons die werken over langere afstanden dan gemiddeld: analoog en – uniek in de markt – ook digitaal!

Onze keuze

Eigenlijk wilde we graag een babyfoon die je ook met Wifi kan aansluiten op je telefoon, maar die was niet op voorraad. Dus kozen we deze alleen met camera. Ook heel fijn, maar is het echt zo fijn als ik denk nu. Ik ben eigenlijk al bang dat ik zo,n 20 keer heen en weer zal lopen om te kijken of me kindje het nog wel doet. Is dan zo,n camera dan juist wel de goede keuze. Misschien juist wel dat ik dan minder geneigd ben steeds de baby kamer in te lopen. Dat ik kan zien op de camera dat de kleine gewoon rustig slaapt, of zie je dat niet zo goed op camera. Nou dat gaan we pas ontdekken als de kleine eenmaal in het bedje mag liggen en er een camera gericht is op hem/haar. 

Wij kozen dus voor de babyfoon met camera DVM-370 
Prijs: €189,00

Hebben jullie een babyfoon en wat voor soort dan?

Een heel mooi nummer speciaal voor de buikbaby. Nog heel even mag je in mijn buik wonen, straks gaan we echt kennis maken met elkaar.

Het is voor mij nogal een stille week geweest, omdat ik in het ziekenhuis lag. Dus veel op bed liggen en af en toe door het ziekenhuis een wandeling maken. Verder dan dat kwam ik de week dus niet. Wat een gedoe met mijn bloeddruk, maar ben wel blij dat ik even in het ziekenhuis lag. Omdat me hoofd nu ik thuis ben wel weer iets rustiger erop is geworden. Ze maken zich niet zo,n grote zorgen om mijn bloeddruk en dat moet ik dan maar van ze aannemen. Het belangrijkste is dat het met mijn kindje helemaal goed gaat. Natuurlijk heb ik toch een week overzicht voor jullie, alleen niet zo heel veel nieuws te vertellen.Ik was natuurlijk de zondag ervoor bij de opendag aanwezig van MIrre, en daar kocht ik deze mooie hanger voor mijn kleintje in mijn buik. Ik dacht eerst dat ik hem nodig had, maar het bleek dat mijn kindje er toe aangetrokken was. Dus kocht ik hem voor mijn kindje, dus hij is ook op buik hoogte op gehangen en op dat moment was er gelijk in mijn buik beweging. Nou dat zegt genoeg lijkt mij.Nog even een plaatje van een stukje terrein van de opendag op Mirre.En toen lag ik maandag avond nadat ik in de ochtend vier uur in het ziekenhuis zat opgenomen. En als je in het ziekenhuis ligt is het standaard elke dag een ctg maken van het hartje van je kindje.Maar ik laat me natuurlijk ook onwijs verwennen op bed. De lunch daar vind ik toch altijd wel geweldig hoor. Zoveel keuzes en daar mag ik dan even van gebruik maken. Dit keer zoals je ziet hadden ze lekker eitjes gekookt. En zag ik dat ze huzaren slaatjes hadden.En weer genieten van de lunch, de meeste dingen die ik daar eet en drink doe ik thuis normaal niet. Dus is dat extra genieten gewoon.Nou voor de verandering dan maar even een stukje lopen. Snel gaat het niet meer, en fijn voelt het ook niet als je zo,n pijn in je voeten hebt. Maar echt wel nodig als je de rest van de dag op bed ligt. Ging ongeveer twee a drie keer even een stukje wandelen door het ziekenhuis op een dag.Hiermee ben ik geëindigd in het ziekenhuis met medicatie. Dit heb ik dan ook mee gekregen naar huis. Ben er echt niet blij mee met al die troep. Het roze pilletje, was er eerst af juist omdat ik daar nog meer hoofdpijn van kreeg dan ik altijd al heb. Maar toen bleek die gele niet voldoende te zijn. Maar ook daar werd ik heel ziek van in het begin. Nu ben ik er alleen heel duf van, en ja weer die extra hoofdpijn door die andere erbij. Die witte is niks bijzonders is een hele lichte aspirine, en krijg ik al vanaf heel vroeg in de zwangerschap vanwege mijn bloeddruk.  Dit keer heb ik gekozen voor bolletjes, want ook die hebben ze vaak wel in het ziekenhuis. Ik vind het echt een luxe dat je daar dus ook voor kan kiezen. Nog een lekker kopje soep en stukje komkommer. Dus ook gezond doe ik wel een beetje.Ja ik mocht zaterdag naar huis, dus Pasen kon ik lekker thuis doorbrengen. En we hebben de grootste lol gehad om de eieren. Want mijn mannetje had lekker voor de lunch gezorgd en de eieren beplakt.In de middag ben ik bezig geweest met alle moestuintjes die we tot nu toe gespaard hebben. En dit is voor nu het resultaat. Ja en met dit soort dagen vinden wij het gezellig en natuurlijk heel erg lekker om te gourmetten. Daar hebben we dus heerlijk van genoten.

Vandaag heb ik even een update van twee weken, aangezien ik er vorige week niet aan toe kwam om te schrijven heb ik nu gewoon even gewacht tot ik de volgende update erop kon zetten. Er is inmiddels veel gebeurd in de zwangerschap. Helaas een opname, of nou helaas. Het is uit eigen vrije wil, maar toch ben je liever thuis dan in het ziekenhuis. Het geeft me nu iets meer rust dat ik goed onder controle sta voor mijn bloeddruk. Maar het liefst heb ik gewoon mijn kindje gezond en wel in mijn armen. Alleen dat is voor nu nog niet mogelijk, moet er echt nog een paar weekjes aan geloven dat ik het moet volhouden. En ja dat gaan we doen, hoe zwaar ik het ook vind.

Bloeddruk

Ik vind het al een tijdje erg zwaar de zwangerschap, door alle klachten die ik heb. En de wekelijks bezoekjes aan het ziekenhuis. Maar dat geklooi met mijn bloeddruk wordt ik wel zat. Steeds als ik op de poli ben is hij te hoog, en als ik dan naar het DOC word gestuurd is hij ineens prima. Ik vertrouw er niks van met die verschillende banden waar ze mee meten. Heb gewoon vier uur in het ziekenhuis gezeten. En omdat ik niet gerust ben op de bloeddruk hebben ze me opgenomen. Dit is me eigen keuze geweest, omdat ik twee keer in de week naar het ziekenhuis gewoon niet meer trek. 

Bang voor verlies

Nog niet eerder had ik dit gevoeld, maar de bevallingsdatum komt nu steeds dichterbij. En vind het wel erg spannend worden nu. Ik weet dat ik niet bang hoef te zijn ook dit kindje te verliezen, maar het gevoel is er wel. Alles komt nu een beetje terug van Daan. En dat voelt eerlijk gezegd niet zo heel erg fijn. Ik ga er maar niet te diep op in, want dan stop ik niet meer met huilen. Voor nu lig ik goed in het ziekenhuis, natuurlijk is thuis altijd fijner. Maar ze nemen me gelukkig serieus.

Ziekenhuis opname

Vanaf maandag avond ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Dit een beetje voor mijn eigen geruststelling. Mijn bloeddruk schommelt aardig heen en weer en dus wel steeds iets te hoog. Echt zorgen maken ze zich hier niet om, maar echt goed is het natuurlijk niet. Inmiddels heb ik nieuwe medicatie gekregen ervoor, waar ik vage bijwerkingen bij heb. Wordt er heel duf van, gelukkig in de avonden (want slapen is een probleem) Maar het voelt niet zo heel lekker als je lichaam verdoofd aanvoelt en je niet kan slapen. Nog meer hoofdpijn dan ik al had, en wat duizelig. Ze gaan aankijken wat de medicatie gaan doen met mij, want me bloeddruk blijft te hoog. Ook is mijn urine weer onderzocht, zoals al zo veel gebeurd is. Verder kunnen ze gewoon niet zo veel voor me doen. Ik heb ook heel erg last van vocht vasthouden, waardoor ik heel erg pijnlijke voeten en handen/vingers heb. Dit blijkt ook iets te passen bij te hoge bloeddruk. Inmiddels sta ik op twee soorten medicatie voor mijn bloeddruk, wat ik best wel veel vind. Maar zo blijft het wel wat stabieler dan eerder. En omdat ze zich daar verder niet druk om maken, mocht ik vandaag lekker naar huis.

Dit keer echt een stuk later dan normaal mijn weekoverzicht. Ik was een paar dagen niet thuis, omdat ik op Mirre was. Na een dag dat ik thuis was, ben ik nu ook weer niet thuis. Dus alles is een beetje vertraagd op mijn blog.Mijn week begon zoals gewoonlijk in het ziekenhuis, aangezien ik elke maandag op controle moet komen. Ze wilde weer mijn urine testen en ook dat er weer even bloed werd geprikt. Ja ze houden me goed in de gaten. Wel vervelend zo vaak het ziekenhuis, maar het is voor een goed doel zeggen we maar.Nog altijd mis ik ons oude uitzicht van ons oude huis. Maar verder zijn we er zeker op vooruit gegaan. Maar nu hebben we hier een prachtige boom helemaal in bloei staan. Toch geeft dit natuurlijk ook weer een hoop rommel voor het huis als hij uitvalt. Dit is nu wel even genieten.

Ik was vanaf donderdagavond op Mirre, de laatste twee dagen van het traject “Stralend de wereld in” Wat zijn die zeven blokken om gevlogen. Maar ergens voelt het nu wel goed dat het klaar is, juist zo vlak voor dat die kleine komt. De laatste avond samen als groep, zijn we met een paar naar buiten gegaan en genoten van het vuur. Daarvoor kreeg ik van de groep een cadeautje voor de kleine in me buik. Zo lief, wel raar ze hebben het grootste deel van de zwangerschap van dichtbij meegemaakt. Maar de laatste loodjes missen ze dus.

Na “Stralend de wereld in” ben ik nog even gebleven. Want de dag erna hadden ze opendag op Mirre. En dat vond ik wel heel leuk om nog even mee te pakken. En het voelde veilig om nog even te blijven, na een intensieve twee dagen. Heb dus de avond voor de opendag genoten van de avond buiten. En niet al te laat naar bed gegaan.

Ik krijg echt kippenvel van dit nummer, zo mooi. En ook het filmpje vind ik magische.