Zwangerschapsvergiftiging of niet!

Zoals jullie weten kom ik elke twee weken in het ziekenhuis voor controle, maandag was het weer zover. Altijd wordt mijn bloeddruk gemeten, omdat die gewoon net even aan de hoge kant is. Maar voor mij goed te doen. Helaas klaag ik ook al nu twee weken van extreme hoofdpijn dus ze maakte zich een beetje zorgen erom. Bloeddruk bleek te hoog te zijn, dus ze wilde controle op urine en bloed laten doen. Dacht ik een korte afspraak te hebben, zit ik zo op het DOK een uur. Want ja ik moest ook wachten op de uitslagen. Als het mis was geweest, dus zwangerschapsvergiftiging hadden ze me niet laten gaan. Maar gelukkig dit was het niet en ik mocht gewoon lekker naar huis. Het is ook wel een beetje vreemd, want op de poli meten ze je bloeddruk dus met een dunne band. Dat was blijkbaar het probleem, want het moet gedaan worden bij mij met een brede band. Dus op het DOK was me bloeddruk ook gewoon prima. Laten ze het dan gelijk goed doen.

Shoppen voor de baby 

Ik heb nog niet heel erg veel gekocht voor onze baby, maar we hebben natuurlijk ook eigenlijk bijna alles nieuw. Denk aan de meubels, kinderwagen, verzorgingsproducten, doeken enz… Maar natuurlijk wil je en moet je nog wel wat kopen voor een nieuwe baby. Zo hebben we pas het eerste pakje gekocht voor onze kleine. Ja dat konden we nu doen, aangezien we nu het geslacht weten. Dit was echt zo leuk om te doen. Maar van de week ben ik ook op de negenmaandenbeurs geweest. En ik had al gezien dat mamaloes babysjop er stond. Daar wilde ik al een voedingskussen bestellen, maar schoof ik vooruit omdat ik dit wilde doen als we eenmaal in ons nieuwe huis zaten. Maar nu ze dus op de beurs stonden dacht ik koop ik hem daar gelijk. Tijdens de zwangerschap van Daan had ik er eentje gekregen, maar die was al helemaal versleten voor ik hem dus kreeg. Dus werd het nu een nieuwe, weet nog niet precies hoe ik hem het beste kan gebruiken voor het voeden. Maar dat komt vast wel goed.

Babykamer

Ik heb echt al een hele tijd zin om me bezig te gaan houden met de babykamer. Maar we moeten eerst zorgen dat we de sleutel krijgen van ons nieuwe huis. Maar het komt nu dichtbij. Maandag krijgen we de sleutel en dan gaan we beginnen met klussen. Ik wil me richten op het kamertje waar onze kleine gaat komen. Daar moet eerst het behang eraf. En zodra mijn partner het heeft kunnen verven en de meubels er eenmaal in staan, kan ik daar mijn gang gaan. We zijn er inmiddels nu wel uit wat de kleuren gaan worden, ik kan echt niet wachten. Het is zo vervelend dat alle lieve schattige babyspullen in dozen staan. Want het neuzen er tussen is zo fijn. Maar dat kan dus nog even niet. Ik hou jullie dus zeker op de hoogte over de vorderingen straks in het nieuwe huis.

Ik kreeg een heel mooi cadeautje van een heel speciaal persoon in mijn leven die ik heb leren kennen via Mirre. Ik kreeg een setje orakelkaarten (magische boodschappen van de elfen) Nu ben ik van plan om elke maand hier een kaart te laten zien die ik heb getrokken met de boodschap erbij.

Spirituele leraar

De zin van je leven heeft te maken met het andere mensen alles leren over healing en over spiritualiteit 

Je hebt deze kaart getrokken omdat je een vraag hebt over de bedoeling van je leven, en over de richting die je in je carrière moet opgaan. Deze kaart geeft aan dat je een geboren leraar bent, die advies geeft en informatie aan vreemden, vrienden en familieleden. Je natuurlijke talent voor het geven van advies en voor doceren zullen je goed van pas komen in een professioneel beroep. Je zou part time kunnen beginnen, en dan uitbouwen naar een fulltime baan. Als je meer opleiding en training nodig hebt, zal je innerlijke stem je de richting wijzen. Vraag de elfen je te helpen met deze training (inclusief de financiële kant er van). Zij zullen op allerlei manieren deuren voor je openen.

Verdere betekenissen van deze kaart

• Vergaar informatie over een carrière als counselor of psycholoog
• Ga eens artikelen schrijven of een boek, en ga er mee naar een uitgever
• Een boodschap van een spirituele leraar bevestigt jouw intuïtie
• Ga een workshop geven
• Begin geld te vragen voor adviezen, en voor je healing sessies 

Niet lang terug was ineens uit het niets mijn mobiele telefoon stuk. Ik kreeg hem met geen mogelijkheid aan. Dus ik moest hem weg brengen naar de winkel en ook die konden niets voor mij doen. Ja hem opsturen om hem dus te laten maken. Daar baalde ik van, er werd gezegd minstens 2 tot 3 weken ben je hem dan kwijt. Achteraf was het gelukkig allemaal sneller klaar dan verwacht. Maar ik was bang dat ik hem heel erg zou gaan missen. Want we weten allemaal wel hoe verslavend een mobiele telefoon op zak werkt. Even op Facebook kijken, dat ene berichtje sturen via whatsapp, foto,s maken… Ga maar zo door. Alleen ik dacht als eerste aan, dat ik ongeveer twee weken later naar Mirre zou gaan. Dan ben ik toch een stuk van huis weg en dan wil ik bereikbaar kunnen zijn. Stel er gebeurd iets onderweg en ik kan zelf niemand bereiken, dit had ik net de keer de voor mee gemaakt. Ik was even niet zo handig geweest om naar de bus tijden te kijken van Emmen naar Valthe. Toen bleek dat het helemaal was omgegooid en dat ik nooit op tijd voor mijn afspraak kon komen. Dus met een mobiele telefoon op zak kon ik ze bereiken. En dit pakte prima uit.

Alleen ik had niet verwacht dat ik mijn mobiele telefoon niet zo heel erg zou missen, maar wel het hoesje wat erom heen zit. Heel stom, maar zo vreselijk handig dat ding. Waarom, nou ik heb een hoesje die mijn hele mobiele telefoon beschermd. Maar je kan er aan de binnenkant ook twee pasjes in doen. En daar ging het mij om. Ik maak regelmatig gebruik van het openbaar vervoer, dus mijn OV chipkaart zit in mijn hoesje. Zo hoef ik alleen mijn mobiele telefoon tegen het kastje in de bus te houden en ik ben ingecheckt. Nu moest ik me pasje dus in mijn portemonnee bewaren en dit vond ik echt super onhandig. Verder zit ook nog een ziekenhuis pasje in mijn telefoon hoesje, want ook daar heb ik een abonnement op dat ik er zo vreselijk vaak moet wezen.
Wat mis jij het meeste aan je mobiele telefoon als je hem niet op zak hebt?

Verder mag ik via dit artikel iemand gelukkig maken met 30 euro shop tegoed bij Hoesjes outlet, hier kan je een leuk en of praktische hoesje bestellen voor jouw mobiele telefoon. Misschien wel voor jouw Samsung Galaxy, Huawei maar ook iPhone 7 hoesjes. 
Het enige wat jij hoeft te doen is een reactie hier achter laten met een geldig email adres. Als winnaar wordt je benaderd daarop met de couponcode. Je kan meedoen tot 7 maart.

Vorige week kwam ik er niet aan toe om een weekoverzicht te plaatsen, dus vandaag krijgen jullie gelijk een overzicht van twee weken. Het liep allemaal een beetje anders dan ik had verwacht. Maar voor alles is een reden hoe het loopt, daar geloof ik in. Kijk snel mee, in een deel van mijn leventje…

Week 6

Maandag was ik de hele ochtend in het ziekenhuis, maar daar vertelde ik al over in mijn zwangerschap dagboek. Dat ik een suikertest had.

Dinsdag wat in huis gerommeld, en eigenlijk verder heel veel rust genomen.

Woensdag is het kinderboerderij dag, ik ben echt aan het aftellen. Voor de verhuizing ga ik echt afscheid nemen ervan. Dit is iets wat ik helemaal niet zo erg vind. We gaan een nieuwe start maken en daar hoort dit vrijwilligerswerk gewoon niet meer bij. Ik maakte dus nog even wat kiekjes van een van de poezen daar.Ja wat een zooi he, het is wat straks verhuizen. Dit was ooit het kamertje van Daan, nu dus even opslag voor alle ingepakte spullen.Donderdagavond was het weer tijd om naar Mirre te gaan, alweer het vijfde blok van de workshop die ik daar volg. We gingen aan de pubertijd werken. Nou dit vond ik eerlijk gezegd niet zo,n fijne tijd. Ben ook de twee dagen flink ziek geweest, zo ziek zoals ik werd in mijn pubertijd. Nou dat zegt wel wat, dat er veel te verwerken valt. Eigenlijk voelde het ook niet fijn om naar huis te gaan. Want op dat moment voelde ik dat ik moest spugen, maar ik moest het inhouden want anders zou ik niet thuis komen. Ik kon meerijden met iemand naar Groningen station, en bijna de hele weg zat het me dwars. Thuis toch gewoon wat gegeten. En pas laat in de avond kwam echt alles eruit zetten. Wat was dat achteraf een opluchting zeg. Toen werd ik verkouden en kreeg ik nog meer lichamelijke klachten. En niet alleen lichamelijk, ik wilde gewoon eigenlijk helemaal niets meer.

Nog even de bloemen die bijna dood waren op de foto zetten.En het weekend maakte ik lekker frikandellen broodjes, echt een aanrader. Makkelijk en super lekker. Uit de winkel daar zit altijd curry overheen, en dat vinden wij thuis niet zo heel lekker. Dus met zelf maken kon ik dat gewoon weg laten.

Week 7

Zondagnacht ging het mis bij mij. Ik werd rond 2.00 wakker van erge pijn. Het begon met een branderig gevoel in mijn vagina en pijn in mijn buik. Uiteindelijk pijn in mijn onderrug. En ik belande in het ziekenhuis. Dit is in de ochtend genomen, want ik moest blijven.Omdat ze erg voorzichtig zijn in de zwangerschap ook door mijn geschiedenis kreeg ik ook een hartfilmpje van de baby. Maar de baby doet het echt prima, daar hoeven we ons zeker geen zorgen over te maken.

Gelukkig mocht ik dinsdag naar huis nadat me bloeddruk nog altijd in orde was (omdat ik klaagde over extreme hoofdpijn) en dat ik maatschappelijk werk had gesproken. Nu kon ik eindelijk thuis landen van wat er op Mirre was gebeurd. Want nu pas denk ik dat het allemaal daarmee te maken had. Dus lekker rustig aan doen. Nou eerlijk gezegd wilde ik gewoon niets doen. Voelde me down en heel erg moe. En mijn lichaam deed heel erg pijn. Ik kon alleen maar op bed liggen en huilen. Woensdag besloot ik dan ook niet te gaan werken en wilde ik mijn begeleidster spreken. Maar helaas was ze niet bereikbaar en besloot te wachten tot de volgende dag. Als het echt nodig is, kan ik altijd iemand daar spreken hoor. Maar dacht een dagje extra maakt ook niet meer uit. Dus donderdag aan de telefoon geweest met mijn begeleidster en veel gehuild eigenlijk. Fijn dat er altijd iemand daar voor me is. In het ziekenhuis had ik zelfs al via messenger contact gehad. Wat voelt dat veilig en fijn. Maar ik kon de pubertijd niet thuis onder ogen zien, niet zonder hulp. Dit durfde ik niet aan. Maar wist ook niet zo goed wanneer ik weer een sessie kon doen… ivm verhuizing… Ze is in overleg gegaan daar wat de mogelijkheid zou zijn. En het werd de volgende ochtend gelijk al. Dus vrijdagochtend om 11.00 had ik een sessie met haar, en ik zou dan lekker gebruik maken van de 24 uur opvang. Mijn mirre vriendin en soort van tweede begeleidster was speciaal gebeld om er voor mij daar te zijn.Ik was er dus zeker niet alleen. Die avond hebben we het met z,n vieren heel gezellig gemaakt. En voor het eerst was het mogelijk via Netflix gewoon film te kijken. We keken naar Zootropolis, wat een heerlijke film. En ik ben daarna heerlijk gaan slapen, ja ik heb echt een goede en rustige nacht gehad.

Zaterdag lekker een fijne en rustige dag gehad op Mirre, met vele mooie en fijne serieuze gesprekken. Dit heeft me onwijs goed gedaan, en ben met een rustig gevoel in de middag opgehaald en naar huis gegaan. 

Zondag hebben een beetje in huis weer gerommeld voor de verhuizing. En verder niet heel veel, lekker Netflix gekeken.

De week is een beetje vreemd verlopen, daarom is er ook maar weinig online gekomen op me blog. Eerlijk gezegd dus de hele week gewoon niets online gekomen. Nu heb ik weer even tijd en is het dus ook tijd voor weer een zwangerschap dagboek.

Angst

Zondag nacht kreeg ik een vreemde pijn. Het begon met branderig gevoel in mijn vagina en kreeg toen erge buikpijn. Ik keek het even aan, maar na een uur was het zo erg dat ik alleen maar kon huilen. Ik moest ineens naar de wc, dacht te moeten poepen. Dus ik gaf druk en toen kreeg ik in mijn onderrug heel erg pijn. Dat was de druppel, ik belde mijn partner die aan het werk was. En samen besloten dat ik het ziekenhuis maar moest bellen. Dus ik belde het ziekenhuis, zelf dacht ik aan een blaasontsteking. Maar wat erger dan ik al eerder had. Maar ik kreeg de vraag of het niet misschien weeën waren. Hier schrok ik wel heel erg van, want had ik nooit bij stil gestaan. Ik weet ook niet echt hoe dat voelt, heb ze nog nooit gehad. Maar ze wilde dus dat ik gelijk langs kwam. Ze spraken alweer over ambulance te sturen. Nee daar moet ik niet aan denken, daarom was ik al blij dat ik eerder mijn partner al gelijk kon bereiken. Dus die belde ik weer terug en snel kwam hij me halen om naar het ziekenhuis te gaan. Daar aan gekomen werd ik ook meteen gezien. Er werd een echo gemaakt en ook een inwendige echo. Ze wilde uitsluiten dat het geen weeën waren. En gelukkig nee de bevalling kwam niet op gang. Dat was ook echt te vroeg geweest. Eigenlijk kwam er naar voren dat er helemaal niets met ons kindje aan de hand was. Er was niks gevonden wat met de zwangerschap te maken kon zijn. Ook de blaasontsteking werd uitgesloten, wat ik zelf dacht. Maar ze zijn voorzichtig met mij vanwege mijn geschiedenis. Dus er werd een opname geregeld voor mij. Ze hadden redenen dat ze aan nierstenen dachten, dus werd er een infuus voor me klaar gemaakt om de boel tot rust te laten brengen. Al vrij snel nam de pijn af. Maar ik voelde me zo slecht. Ja ik had geen tijd gehad om te landen thuis nadat ik weer twee heftige dagen had gehad op Mirre. Die twee dagen daar was ik ook al zo ziek van het proces waar ik in zat. Maar kon het niet delen in het ziekenhuis. Het liefst wilde ik alleen maar huilen, maar moeilijk om dat daar toe te staan. Het gebeurde wel maandag avond, want ik had zo,n hoofdpijn dat ik niets kon verdragen en alleen maar kon huilen. Er is geen oorzaak gevonden, en mocht ik dinsdag gelukkig naar huis. Wel moet ik het in de gaten houden, als het terug komt moet ik toch echt weer aan de bel trekken. Ze nemen geen risico met een zwangerschap.

Herinneringen

Ja ik werd natuurlijk opgenomen in het ziekenhuis, maar wel op de afdeling waar ik ook terecht kwam in de zwangerschap van Daan. Ik voelde me al zo slecht maar merkte ook dat ik terug kwam op dingen wat niet fijn was in de zwangerschap van Daan. Alleen al daar op die afdeling te liggen. En het feit dat ze al aan de telefoon het hadden moeten we een ambulance sturen. Dit is nog steeds een ding waar ik van in paniek kan raken. Ik wil gewoon niet in dat ding meer terecht komen. Maar goed, er was vast ook een reden waarom ik in het ziekenhuis terecht kwam. Misschien moest er iets geheeld worden door dit te voelen. En achteraf de dingen die boven kwamen vielen in het niets waar ik op dat moment in zat met me heel slecht voelen. Ik betrapte me erop dat toen ik mijn partner belde dat ik naar huis mocht dat ik in de gang op een bankje ging zitten, waar ik ook zat toen ik hem belde in de zwangerschap van Daan om in paniek te vertellen dat ze me wilde overplaatsen naar een ander ziekenhuis. Dit was zo vreselijk raar. Maar het is goed, wie weet als ik daar nog eens kom dat er minder gevoel bij komt kijken.

Druk kindje

Ik wordt echt gek al een week dat ons kindje zo vreselijk druk is, zo hard trappen en dat lekker steeds op me blaas. Zo erg dat het gewoon echt pijn deed en dat ik ons kindje flink zat werd. Ik gaf het de schuld dat het me pijn deed. Maar nu pas besef ik dat het me iets wilde zeggen. Want nu ik weer iets verder ben, en door een sessie bij mirre wat rustiger bent is ons kindje ook rustiger. Het wilde vast zeggen “mama het is goed ik moedig je alleen maar aan om verder aan jezelf te werken, hoe heftig het ook allemaal voor je is” Dit deed ik en nu ben ik rustiger en ons kindje dus ook. Het trapt zeker nog wel hard, maar niet steeds meer op me blaas. En ook wel wat minder vaak. Ik kan weer genieten als ik ons kindje voel trappen in me buik. Mijn buik gaat dan ook echt helemaal tekeer. Zo grappig om te zien. Het is wel heel bizar hoe je kindje op je reageert.

Inmiddels ben ik alweer 26 weken zwanger, en ik merk dat ik het echt wel zwaar begin te vinden. Sommige dingen willen gewoon weg heel moeilijk, denk aan schoenen aantrekken en dan je veters nog eens strikken. Hier heb ik echt de grootste moeite mee, en dan te bedenken dat het straks misschien nog moeilijker wordt hoe groter die buik gaat groeien. En met veel bewegen krijg ik gewoon veel pijn, en toch moet je blijven bewegen. Nou er zijn echt dagen bij dat ik dat gewoon liever niet heb.

Suikertest

Of zoals mijn man het in de agenda veranderde suikerfeest. Nou dat is het dus echt geen feest. Als eerste moet je vroeg je bed uit, want je moet je om 08.15 melden. En dan ook nog eens nuchter zijn. Dat is ook weer niet zo heel leuk als je trek hebt als je uit bed komt. Maar goed dat is nog wel te overzien. Na het melden bij het DOC wordt er eerst bloed geprikt. En vervolgens krijg je dan een beker met een heel zoet drankje. Dit moet binnen vijf minuten opgedronken worden. Maar het is echt zo vreselijk vies. Het ging er bij mij heel snel in, maar wat was ik er misselijk van. En dit moet je dan ook nog twee uur binnen houden, anders moet het helaas weer over. Twee uur wachten, niet mogen eten en drinken en rustig aan doen is best ook erg lang. het enige wat ik wil is gewoon spugen zo vies is het. Maar de test uitslagen waren prima, dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Had ook niet anders verwacht.

Ongemak

We weten allemaal wel dat je tijdens een zwangerschap meer moet plassen, dat is al vervelend. Vooral in de nacht vind ik het vervelend. Maar wat echt een ongemak is, denk eens aan als je moet niezen. Nou als dat bij mij gebeurd is ook mijn broek 9 van de 10 keer nat. En momenteel ben ik ziek en moet ik veel niezen, niet fijn dus. Maar er is meer ongemak hier op. Want niet alleen bij niezen gebeurd dit maar ook als ik moet spugen. Ik spuug dan wel niet vanwege de zwangerschap. Maar aangezien ik nog altijd met mijzelf aan het werk ben en er soms zoveel gebeurd tijdens de tweedaagse workshop elke maand. Komt het vaak in lichamelijk vorm bij mij eruit. En spugen is daar dus een ding van. En als je dan niet thuis bent en in een zaal met vele andere mensen om je heen aan het spugen bent, dan ineens een natte broek voelt is dit echt heel erg ongemakkelijk moment. Dit is me dan ook meerdere malen, gebeurd. Zelfs afgelopen twee dagen toen ik daar was.

En verder…

Ben ik gewoon heel blij dat alles goed gaat met ons kindje…

Ik heb de praktische ervaringen met jullie gedeeld rondom mijn zwangerschap. De 20 weken echo die niet helemaal vlekkeloos verliep, waardoor we een vruchtwaterpunctie lieten doen. Maar ik heb hier nog niet mijn gevoel daarover uit gesproken. Inmiddels zijn mijn gevoelens hier rustig onder maar dat is echt wel even anders geweest. Soms is het moeilijk om te vertellen wat je voelt omdat ik soms het gevoel krijg dat ik niet mag voelen wat ik voel. Dat een gevoel van de ander je wordt opgedrongen terwijl jij je eigenlijk heel ellendig voelt. Het mag er niet wezen van de ander of je voelt je gewoon heel bezwaard in je eigen gevoel. Zo voel ik me eigenlijk vaak, daarom zeg ik ook heel vaak tegen mensen als er wordt gevraagd hoe het met me gaat. Dat het wel oké gaat. Dan maken ze hun eigen invulling vaak, en gaat het dus automatische goed met mij. Bij Mirre heb ik geleerd dat je, je eigen gevoel mag laten spreken. Dat als je slecht in je vel voelt, laat het er maar zijn. Het mag gevoeld worden, want dit is jouw werkelijkheid op dat moment. Niemand die je zegt wat je moet voelen.

Na de 20 weken echo

Van tevoren was al afgesproken dat ik na de echo even langs moest komen om mijn bloeddruk op te laten meten. Juist achteraf, omdat ik van tevoren zenuwachtig zou zijn. Maar helaas liep de echo anders dan gehoopt. En was mijn bloeddruk veelte hoog erna. Dat had ik allang kunnen vertellen. Ze lieten me even rustig zitten, maar ook dat hielp niet. Toen wilde ze dat ik dan maar even naar huis ging me zou ontspannen, daarna een uur later terug zou komen om opnieuw te laten meten. Dus ik ben me thuis op bed even gaan installeren, maar voor ik het wist moesten we terug naar het ziekenhuis. We kwamen op het DOK, daar kom je speciaal als er iets is in de zwangerschap. Eerst een gesprek had ik daar met degene die me bloeddruk zou opmeten. Ik zat daar met tranen in me ogen, maar echt gehuild om de uitslag van de klompvoetjes had ik niet. Maar ik voelde zoveel verdriet. Door dit gesprek ging ik me eigenlijk niet beter voelen, want ze zei wel huil maar even flink dat mag best. Maar ik voelde aan alles dat het dan klaar moest zijn. Het werd ook echt letterlijk genoemd, jullie mogen blij zijn het zijn maar klompvoetjes. Dus eigenlijk mocht ik niet voelen wat ik voelde. Ik moest blij zijn, dat het niet is ergers was. Ja natuurlijk was ik dat, maar klompvoetjes. Dit wilde ik niet voor mijn kind, dit wilde ik niet voor mijzelf. Ik wil niet dat het in gips gezet wordt. Ik wil niet dat het een brace moet dragen. Ik wil dit alles gewoon niet. En ik voelde zoveel verdriet en boosheid. Ik voelde me niet begrepen. Gelukkig was het positieve ervan dat me bloeddruk naar beneden was gegaan, en mocht ik lekker weer naar huis. Maar ook kreeg ik nog veel meer reacties van mensen, nou als het alleen maar klompvoetjes zijn dan is het niet zo erg. Wat nou niet erg… Ik begon aan mezelf te twijfelen en durfde mijn echte gevoel niet te vertellen aan anderen. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik blij moest zijn. 

Telefoongesprek

Ik liet weten aan me begeleidster op Mirre wat eruit de echo was gekomen, ondanks ik wist dat ze op vakantie was. Maar dit was niet omdat ik hulp vroeg aan haar, maar omdat ze van de echo afwist. Ook liet ik het in een bericht achter bij mijn Mirre vriendin, die al snel doorhad dat ik misschien wel een gesprek kon gebruiken met iemand. Ze benaderde de eigenaresse van Mirre, die wilde mij wel even bellen. Voordat ze haar had benaderd twijfelde ik zo erg, durf ik dit wel. Durf ik me echte gevoelens te laten spreken. Maar ik besloot dat ze me mocht benaderen. Diezelfde dag nog werd ik gebeld, dit was wel een heel fijn gesprek. Ik voelde dat ik veilig genoeg was om echt te vertellen dat ik gewoon heel verdrietig en boos was. Dat dit ons nu weer overkomt. Dat het maar eens een keer normaal moest gaan in ons leven. Maar het moest ons weer moeilijk gemaakt worden. Ik schrok wel van het uitspreken van me eigen gevoel, maar het gaf zoveel verlichting. Ik werd begrepen, ik mocht huilen, ik mocht boos zijn. 

Maar al snel na dit telefoongesprek schoof ik dit gevoel aan de kant, er was geen tijd ervoor. Want de vruchtwaterpunctie werd ingepland, waar ik heel zenuwachtig van werd. Dus die gevoelens kregen nu voorrang. Ik bereide mezelf maar ook me kindje erop voor, maar wat was ik bang. En ook hier weer, het is maar een punctie. Pijn doet het niet, nee dat had ik bij Daan zeker anders ervaren. En er is natuurlijk ook nog een kans op vroeggeboorte. Heel klein, maar als iemand dat zou gebeuren ben ik dat misschien wel weer. Maar ook dit gevoel kon ik niet uitspreken. Want ik mocht dit niet voelen.

Na de vruchtwaterpunctie

Dan is het tijd om te wachten op een uitslag, de belangrijkste uitslag zou na drie dagen zijn. Voor mij een eeuwigheid, voor anderen misschien wel snel. Maar het was vreselijk, ook omdat ik zelf de dag van de uitslag niet bereikbaar zou zijn omdat ik dan midden in de workshop van Mirre zat. Dus zou mijn partner gebeld worden door het ziekenhuis. En mij benaderen met een sms, zodat ik hem kon terugbellen. Wat een opluchting omdat de uitslag positief was. Maar ik voelde me niet echt blij, waarom toch niet. Achteraf was ik blij dat ik bij Mirre was, zodat ik daar aan me gevoel kon werken. Want ik merkte dat het gevoel die ik had na de echo terug kwam. Daar kwam weer ruimte voor. Maar ik moest toch blij zijn, er was niets ernstig aan de hand met dit kindje in me buik. Alleen maar klompvoetjes. Maar ik voelde het niet, ik voelde alleen weer verdriet en boosheid. En dat kwam er na een oefening van massage en lieve woorden naar me eruit flink uit. Ik werd zo boos, ik wilde dat het stopte. Maar ik durfde niet op te staan tijdens de oefening. Ze waren zo lief voor me, maar ik trok dat niet. Er heerste zoveel rust in de zaal, dat ik het maar onderging tot het stopte. Eindelijk stopte het, met moeite ging ik zitten en voelde me misselijk worden. Snel daarna liep ik de zaal uit, naar de wc. Ik spuugde alle ellende eruit. Wat voelde ik me beroerd. Dan sta je in de wc te spugen en hoor je ook nog iemand roepen van de begeleiding “Gaat het wel” Ehmmm nee dacht ik alleen maar, houd je mond toch. Maar ze kwam boven en weer vroeg ze het. Ik hoorde me boos NEE zeggen. Even later kwam ik de wc uit, daar stond ze vlak naast de deur. Ik schaamde me, maar eigenlijk was het ook fijn dat er iemand voor me was. We stonden even te praten, waardoor ik gelukkig niet het gevoel had dat ik terug de zaal in moest komen. Ik nam me rust, die had ik nodig. Hierdoor merk je al wel hoe belangrijk het dus kan zijn je eigen gevoel te laten spreken. Doordat ik dat vaak niet doe, komt het er via mijn lichaam uit. Op dit moment dus met spugen, maar ik heb niet voor niets al jaren pijn en moeheid in mijn lichaam. Dit zijn allemaal opgekropte gevoelens die eruit willen. Mijn lichaam wilt bevrijd worden van al die pijn, verdriet en boosheid. Maar het is zo “gewoon” geworden voor me, dat ik niet durf de veranderen.

Een dagje later dan normaal, maar gisteren was ik precies 25 weken zwanger. Dus nog 15 weken te gaan. wat duurt het nog lang. Soms ben ik het wel zat hoor om zwanger te zijn. En toch is het ook wel genieten. Deze zwangerschap is echt zo vele malen anders dan die van Daan. Maar echt ik kan niet wachten tot ik dit kleintje mag ontmoeten in mijn armen mag houden. En echt voor kan zorgen niet zorgen vanuit me buik. Ik vertel vandaag weer over de afgelopen week.

Om de week controle

Maandag had ik weer een controle in het ziekenhuis, zoals elke twee weken. Maar omdat ze daar steeds met twee gynaecologen wisselen, had ik dit keer weer de andere. En soms moet je dus weer dubbele dingen bespreken. Vervelend was dit keer, dat ze zei “zo dus de echo was goed” Ze sprak over de 20 weken echo. Waarop ik nogal begon te twijfelen wat ik moest zeggen. Want ja in het algemeen was hij wel goed. Maar er waren toch klompvoetjes ontdekt. Dus ik zeg, nou we krijgen wel een echo uitgebreide echo. Kijkt ze me aan en vraagt, waarom. Ik verward, nou er zijn wel klompvoetjes ontdekt. Waardoor we ook een vruchtwaterpunctie hebben laten doen. Maar verder was alles prima met ons kindje. Toen vertelde ze vriendelijk dat ze dit gewoon over het hoofd had gezien. Ja vast me gegevens niet gelezen. Dit vond ik dus echt zo niet netjes, voor het zelfde geldt was er wel iets ergs uitgekomen. 

Maar goed toen ging ze toch even weer samen met mij kijken naar ons kindje. Altijd even snel naar het hartje en ook even luisteren. Maar dit keer ging ze verder kijken en zei ze, “ja ik zie het er is een klompvoetje, kijkt verder. ohh ja aan de andere kant ook heel duidelijk een klompvoetje. Ja dat zei ik toch, net als grote broer Daan. En toen pas (nadat ik het al eerder twee keer had benoemd, merkte ze op. “ohh Daan had ook klompvoetjes” Pfff luister je wel…

Intake kraamzorg 

Ook deze week kreeg ik een telefoontje van kraamzorg dat ze graag wilde langs komen voor een intake gesprek. Nou helemaal prima. Heel lief mens over de vloer, waar ik van alles samen met mijn partner mee heb besproken. Wat ik fijn vind is dat ze in het zorgovereenkomst hebt gezet dat we eerder een zoon kregen, maar dat hij is overleden. Want met dit soort dingen ben ik vaak bang dat ons eerste kindje weg wordt gelaten. Maar hier vond ze het gelukkig van belang. Maar door haar kwam ik er wel achter dat zelfs met een keizersnede ze je zo snel mogelijk het ziekenhuis uit willen hebben. (als het goed gaat) Omdat ik aangaf dat ik misschien wel vier dagen moet blijven. Dit was met Daan wel het geval. Ik schrok er een beetje van dat ze zei dat het zelfs al voorkomt na 48 uur al ontslagen na een keizersnede. Nou we zien wel, krijg straks toch kraamzorg. En hoop dit keer wel rustig te kunnen herstellen ervan.

Pijn

Helaas krijg ik wel steeds meer pijn in mijn lichaam. Vooral met lopen en fietsen, maar ook met te lang op dezelfde manier zitten of liggen. Dan krijg ik pijn in mijn bekken, onderrug en kont. Hierdoor slaap ik nog altijd heel slecht. Dit deed ik al maanden, slecht slapen. En eerlijk gezegd breekt het wel op. Toch moet ik juist vanwege de pijn en de weinige conditie genoeg bewegen. Dit maakt het wel allemaal veel lastiger. En dan te bedenken dat we straks nog moeten gaan verhuizen, hoe trek ik dat met al die pijn en het weinige slapen.

Buik

Ja mijn buik groeit nu wel hard vind ik, helaas omdat ik al stevig van mezelf ben heb ik niet zo,n mooie buik als vele zwangere vrouwen. Maar toch voel ik me trots dat er echt een baby buik ontstaat. Met precies (gisteren) 25 weken zwangerschap heeft mijn partner nog even foto,s gemaakt ervan. Dit is het resultaat van mijn baby buik.

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Rust in de zwangerschap

Eindelijk ervaar ik weer rust op mijn zwangerschap. Ook de bezoekjes aan het ziekenhuis zijn relaxter geworden doordat ik zelf meer kracht uitstraal, en heb aangegeven dat ik positief benaderd wil worden. Wil liever niet te veel negativiteit meer in de zwangerschap voelen. Natuurlijk wordt het zwaar (lichamelijk) maar dat hoort er gewoon bij. Ook door de beslissing echt gemaakt te hebben dat het een keizersnede word, heb ik rust gekregen. Hoef me geen zorgen te maken, wat als ik ga bevallen en ik mijn partner niet kan bereiken. Moet ik dan een ambulance bellen. Nee daar hoef ik niet meer aan te denken. Dus heerlijk genieten gewoon van mijn zwangerschap.

Troep opruimen

Nee ik vind het niet leuk om op te ruimen en de spullen in de pakken. Maar als er eenmaal weer veel weg is en in dozen is voelt dat zo fijn en opgeruimd. Want het komt echt steeds dichterbij dat we de sleutel krijgen. En ik wil er eigenlijk geen haastwerk van maken. Maar er moet nog zoveel gebeuren. Kasten beginnen steeds leger te worden, sommige dingen zijn echt weg gegooid. 

Nestelen

Ik kan niet wachten tot we echt over zijn naar ons nieuwe huis. Wil nu zo graag gaan nestelen, nee zijn we juist aan het inpakken. Kan niet wachten tot ik kan rommelen in de nieuwe babykamer. We hebben inmiddels de kleur uitgekozen voor de kamer, nu nog kopen en dat het erop komt in de kamer. Dan kan ik eindelijk echt gaan beginnen. Nog een maand en dan kunnen we beginnen in ons nieuwe huisje.

Fantaseren

Ik ben dan nog wel in verwachting van onze kleine, maar ik kan al helemaal fantaseren over hoe het zal zijn als de kleine begint te lopen. Samen met mama of papa aan de hand de eerste stapjes doen. Misschien komt het wel omdat Daan eigenlijk toch wel in deze fase zou zitten met ontdekken van lopen. Maar ik kreeg dit gevoel helemaal toen ik werd gevraagd voor een samenwerking van Handyman. Ik mocht iets leuks uitzoeken van de site, daarbij kreeg ik een hele leuke kinderstofzuiger. Een Henry of een Hetty. Ken je deze leuke stofzuigers al, je hebt ze voor de volwassenen en nu dus ook voor kinderen vanaf 3 jaar. Het leuke ervan is dat deze stofzuiger het ook echt doet. Ik moet dan nog wel een hele tijd wachten tot hij gebruikt gaat worden, maar de stofzuiger heeft geduld.

Mama nadoen

Voordoen is nadoen, ik denk dat iedere ouder dat wel weet. Dat als jij bezig bent in huis dat je kleintje misschien wel graag wilt helpen. Nou nu kan ik dus van onze kleine gelijk een hulpje in het huishouden maken. Want hij/zij krijgt een eigen stofzuiger, ik zie het al helemaal voor me zo,n kleintje rondlopen en mama nadoen met stofzuigen.

Toeval of niet

Wat ik ook zo grappig vond, de dag na dat deze hele leuke kinderstofzuiger binnen kwam moest ik even richting de stad. En ik liep langs een winkel en keek naar binnen. Daar stond een vrouw met een stofzuiger, dit was gewoon een heuse Hetty stofzuiger. Hoe verzin je het, krijg je zo,n merk stofzuiger voor je kindje en dan zie je er iemand met de volwassen variant mee aan het werk.

Wist jij al van deze leuke kinderstofzuiger af?