De week is een beetje vreemd verlopen, daarom is er ook maar weinig online gekomen op me blog. Eerlijk gezegd dus de hele week gewoon niets online gekomen. Nu heb ik weer even tijd en is het dus ook tijd voor weer een zwangerschap dagboek.

Angst

Zondag nacht kreeg ik een vreemde pijn. Het begon met branderig gevoel in mijn vagina en kreeg toen erge buikpijn. Ik keek het even aan, maar na een uur was het zo erg dat ik alleen maar kon huilen. Ik moest ineens naar de wc, dacht te moeten poepen. Dus ik gaf druk en toen kreeg ik in mijn onderrug heel erg pijn. Dat was de druppel, ik belde mijn partner die aan het werk was. En samen besloten dat ik het ziekenhuis maar moest bellen. Dus ik belde het ziekenhuis, zelf dacht ik aan een blaasontsteking. Maar wat erger dan ik al eerder had. Maar ik kreeg de vraag of het niet misschien weeën waren. Hier schrok ik wel heel erg van, want had ik nooit bij stil gestaan. Ik weet ook niet echt hoe dat voelt, heb ze nog nooit gehad. Maar ze wilde dus dat ik gelijk langs kwam. Ze spraken alweer over ambulance te sturen. Nee daar moet ik niet aan denken, daarom was ik al blij dat ik eerder mijn partner al gelijk kon bereiken. Dus die belde ik weer terug en snel kwam hij me halen om naar het ziekenhuis te gaan. Daar aan gekomen werd ik ook meteen gezien. Er werd een echo gemaakt en ook een inwendige echo. Ze wilde uitsluiten dat het geen weeën waren. En gelukkig nee de bevalling kwam niet op gang. Dat was ook echt te vroeg geweest. Eigenlijk kwam er naar voren dat er helemaal niets met ons kindje aan de hand was. Er was niks gevonden wat met de zwangerschap te maken kon zijn. Ook de blaasontsteking werd uitgesloten, wat ik zelf dacht. Maar ze zijn voorzichtig met mij vanwege mijn geschiedenis. Dus er werd een opname geregeld voor mij. Ze hadden redenen dat ze aan nierstenen dachten, dus werd er een infuus voor me klaar gemaakt om de boel tot rust te laten brengen. Al vrij snel nam de pijn af. Maar ik voelde me zo slecht. Ja ik had geen tijd gehad om te landen thuis nadat ik weer twee heftige dagen had gehad op Mirre. Die twee dagen daar was ik ook al zo ziek van het proces waar ik in zat. Maar kon het niet delen in het ziekenhuis. Het liefst wilde ik alleen maar huilen, maar moeilijk om dat daar toe te staan. Het gebeurde wel maandag avond, want ik had zo,n hoofdpijn dat ik niets kon verdragen en alleen maar kon huilen. Er is geen oorzaak gevonden, en mocht ik dinsdag gelukkig naar huis. Wel moet ik het in de gaten houden, als het terug komt moet ik toch echt weer aan de bel trekken. Ze nemen geen risico met een zwangerschap.

Herinneringen

Ja ik werd natuurlijk opgenomen in het ziekenhuis, maar wel op de afdeling waar ik ook terecht kwam in de zwangerschap van Daan. Ik voelde me al zo slecht maar merkte ook dat ik terug kwam op dingen wat niet fijn was in de zwangerschap van Daan. Alleen al daar op die afdeling te liggen. En het feit dat ze al aan de telefoon het hadden moeten we een ambulance sturen. Dit is nog steeds een ding waar ik van in paniek kan raken. Ik wil gewoon niet in dat ding meer terecht komen. Maar goed, er was vast ook een reden waarom ik in het ziekenhuis terecht kwam. Misschien moest er iets geheeld worden door dit te voelen. En achteraf de dingen die boven kwamen vielen in het niets waar ik op dat moment in zat met me heel slecht voelen. Ik betrapte me erop dat toen ik mijn partner belde dat ik naar huis mocht dat ik in de gang op een bankje ging zitten, waar ik ook zat toen ik hem belde in de zwangerschap van Daan om in paniek te vertellen dat ze me wilde overplaatsen naar een ander ziekenhuis. Dit was zo vreselijk raar. Maar het is goed, wie weet als ik daar nog eens kom dat er minder gevoel bij komt kijken.

Druk kindje

Ik wordt echt gek al een week dat ons kindje zo vreselijk druk is, zo hard trappen en dat lekker steeds op me blaas. Zo erg dat het gewoon echt pijn deed en dat ik ons kindje flink zat werd. Ik gaf het de schuld dat het me pijn deed. Maar nu pas besef ik dat het me iets wilde zeggen. Want nu ik weer iets verder ben, en door een sessie bij mirre wat rustiger bent is ons kindje ook rustiger. Het wilde vast zeggen “mama het is goed ik moedig je alleen maar aan om verder aan jezelf te werken, hoe heftig het ook allemaal voor je is” Dit deed ik en nu ben ik rustiger en ons kindje dus ook. Het trapt zeker nog wel hard, maar niet steeds meer op me blaas. En ook wel wat minder vaak. Ik kan weer genieten als ik ons kindje voel trappen in me buik. Mijn buik gaat dan ook echt helemaal tekeer. Zo grappig om te zien. Het is wel heel bizar hoe je kindje op je reageert.

Inmiddels ben ik alweer 26 weken zwanger, en ik merk dat ik het echt wel zwaar begin te vinden. Sommige dingen willen gewoon weg heel moeilijk, denk aan schoenen aantrekken en dan je veters nog eens strikken. Hier heb ik echt de grootste moeite mee, en dan te bedenken dat het straks misschien nog moeilijker wordt hoe groter die buik gaat groeien. En met veel bewegen krijg ik gewoon veel pijn, en toch moet je blijven bewegen. Nou er zijn echt dagen bij dat ik dat gewoon liever niet heb.

Suikertest

Of zoals mijn man het in de agenda veranderde suikerfeest. Nou dat is het dus echt geen feest. Als eerste moet je vroeg je bed uit, want je moet je om 08.15 melden. En dan ook nog eens nuchter zijn. Dat is ook weer niet zo heel leuk als je trek hebt als je uit bed komt. Maar goed dat is nog wel te overzien. Na het melden bij het DOC wordt er eerst bloed geprikt. En vervolgens krijg je dan een beker met een heel zoet drankje. Dit moet binnen vijf minuten opgedronken worden. Maar het is echt zo vreselijk vies. Het ging er bij mij heel snel in, maar wat was ik er misselijk van. En dit moet je dan ook nog twee uur binnen houden, anders moet het helaas weer over. Twee uur wachten, niet mogen eten en drinken en rustig aan doen is best ook erg lang. het enige wat ik wil is gewoon spugen zo vies is het. Maar de test uitslagen waren prima, dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Had ook niet anders verwacht.

Ongemak

We weten allemaal wel dat je tijdens een zwangerschap meer moet plassen, dat is al vervelend. Vooral in de nacht vind ik het vervelend. Maar wat echt een ongemak is, denk eens aan als je moet niezen. Nou als dat bij mij gebeurd is ook mijn broek 9 van de 10 keer nat. En momenteel ben ik ziek en moet ik veel niezen, niet fijn dus. Maar er is meer ongemak hier op. Want niet alleen bij niezen gebeurd dit maar ook als ik moet spugen. Ik spuug dan wel niet vanwege de zwangerschap. Maar aangezien ik nog altijd met mijzelf aan het werk ben en er soms zoveel gebeurd tijdens de tweedaagse workshop elke maand. Komt het vaak in lichamelijk vorm bij mij eruit. En spugen is daar dus een ding van. En als je dan niet thuis bent en in een zaal met vele andere mensen om je heen aan het spugen bent, dan ineens een natte broek voelt is dit echt heel erg ongemakkelijk moment. Dit is me dan ook meerdere malen, gebeurd. Zelfs afgelopen twee dagen toen ik daar was.

En verder…

Ben ik gewoon heel blij dat alles goed gaat met ons kindje…

Ik heb de praktische ervaringen met jullie gedeeld rondom mijn zwangerschap. De 20 weken echo die niet helemaal vlekkeloos verliep, waardoor we een vruchtwaterpunctie lieten doen. Maar ik heb hier nog niet mijn gevoel daarover uit gesproken. Inmiddels zijn mijn gevoelens hier rustig onder maar dat is echt wel even anders geweest. Soms is het moeilijk om te vertellen wat je voelt omdat ik soms het gevoel krijg dat ik niet mag voelen wat ik voel. Dat een gevoel van de ander je wordt opgedrongen terwijl jij je eigenlijk heel ellendig voelt. Het mag er niet wezen van de ander of je voelt je gewoon heel bezwaard in je eigen gevoel. Zo voel ik me eigenlijk vaak, daarom zeg ik ook heel vaak tegen mensen als er wordt gevraagd hoe het met me gaat. Dat het wel oké gaat. Dan maken ze hun eigen invulling vaak, en gaat het dus automatische goed met mij. Bij Mirre heb ik geleerd dat je, je eigen gevoel mag laten spreken. Dat als je slecht in je vel voelt, laat het er maar zijn. Het mag gevoeld worden, want dit is jouw werkelijkheid op dat moment. Niemand die je zegt wat je moet voelen.

Na de 20 weken echo

Van tevoren was al afgesproken dat ik na de echo even langs moest komen om mijn bloeddruk op te laten meten. Juist achteraf, omdat ik van tevoren zenuwachtig zou zijn. Maar helaas liep de echo anders dan gehoopt. En was mijn bloeddruk veelte hoog erna. Dat had ik allang kunnen vertellen. Ze lieten me even rustig zitten, maar ook dat hielp niet. Toen wilde ze dat ik dan maar even naar huis ging me zou ontspannen, daarna een uur later terug zou komen om opnieuw te laten meten. Dus ik ben me thuis op bed even gaan installeren, maar voor ik het wist moesten we terug naar het ziekenhuis. We kwamen op het DOK, daar kom je speciaal als er iets is in de zwangerschap. Eerst een gesprek had ik daar met degene die me bloeddruk zou opmeten. Ik zat daar met tranen in me ogen, maar echt gehuild om de uitslag van de klompvoetjes had ik niet. Maar ik voelde zoveel verdriet. Door dit gesprek ging ik me eigenlijk niet beter voelen, want ze zei wel huil maar even flink dat mag best. Maar ik voelde aan alles dat het dan klaar moest zijn. Het werd ook echt letterlijk genoemd, jullie mogen blij zijn het zijn maar klompvoetjes. Dus eigenlijk mocht ik niet voelen wat ik voelde. Ik moest blij zijn, dat het niet is ergers was. Ja natuurlijk was ik dat, maar klompvoetjes. Dit wilde ik niet voor mijn kind, dit wilde ik niet voor mijzelf. Ik wil niet dat het in gips gezet wordt. Ik wil niet dat het een brace moet dragen. Ik wil dit alles gewoon niet. En ik voelde zoveel verdriet en boosheid. Ik voelde me niet begrepen. Gelukkig was het positieve ervan dat me bloeddruk naar beneden was gegaan, en mocht ik lekker weer naar huis. Maar ook kreeg ik nog veel meer reacties van mensen, nou als het alleen maar klompvoetjes zijn dan is het niet zo erg. Wat nou niet erg… Ik begon aan mezelf te twijfelen en durfde mijn echte gevoel niet te vertellen aan anderen. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik blij moest zijn. 

Telefoongesprek

Ik liet weten aan me begeleidster op Mirre wat eruit de echo was gekomen, ondanks ik wist dat ze op vakantie was. Maar dit was niet omdat ik hulp vroeg aan haar, maar omdat ze van de echo afwist. Ook liet ik het in een bericht achter bij mijn Mirre vriendin, die al snel doorhad dat ik misschien wel een gesprek kon gebruiken met iemand. Ze benaderde de eigenaresse van Mirre, die wilde mij wel even bellen. Voordat ze haar had benaderd twijfelde ik zo erg, durf ik dit wel. Durf ik me echte gevoelens te laten spreken. Maar ik besloot dat ze me mocht benaderen. Diezelfde dag nog werd ik gebeld, dit was wel een heel fijn gesprek. Ik voelde dat ik veilig genoeg was om echt te vertellen dat ik gewoon heel verdrietig en boos was. Dat dit ons nu weer overkomt. Dat het maar eens een keer normaal moest gaan in ons leven. Maar het moest ons weer moeilijk gemaakt worden. Ik schrok wel van het uitspreken van me eigen gevoel, maar het gaf zoveel verlichting. Ik werd begrepen, ik mocht huilen, ik mocht boos zijn. 

Maar al snel na dit telefoongesprek schoof ik dit gevoel aan de kant, er was geen tijd ervoor. Want de vruchtwaterpunctie werd ingepland, waar ik heel zenuwachtig van werd. Dus die gevoelens kregen nu voorrang. Ik bereide mezelf maar ook me kindje erop voor, maar wat was ik bang. En ook hier weer, het is maar een punctie. Pijn doet het niet, nee dat had ik bij Daan zeker anders ervaren. En er is natuurlijk ook nog een kans op vroeggeboorte. Heel klein, maar als iemand dat zou gebeuren ben ik dat misschien wel weer. Maar ook dit gevoel kon ik niet uitspreken. Want ik mocht dit niet voelen.

Na de vruchtwaterpunctie

Dan is het tijd om te wachten op een uitslag, de belangrijkste uitslag zou na drie dagen zijn. Voor mij een eeuwigheid, voor anderen misschien wel snel. Maar het was vreselijk, ook omdat ik zelf de dag van de uitslag niet bereikbaar zou zijn omdat ik dan midden in de workshop van Mirre zat. Dus zou mijn partner gebeld worden door het ziekenhuis. En mij benaderen met een sms, zodat ik hem kon terugbellen. Wat een opluchting omdat de uitslag positief was. Maar ik voelde me niet echt blij, waarom toch niet. Achteraf was ik blij dat ik bij Mirre was, zodat ik daar aan me gevoel kon werken. Want ik merkte dat het gevoel die ik had na de echo terug kwam. Daar kwam weer ruimte voor. Maar ik moest toch blij zijn, er was niets ernstig aan de hand met dit kindje in me buik. Alleen maar klompvoetjes. Maar ik voelde het niet, ik voelde alleen weer verdriet en boosheid. En dat kwam er na een oefening van massage en lieve woorden naar me eruit flink uit. Ik werd zo boos, ik wilde dat het stopte. Maar ik durfde niet op te staan tijdens de oefening. Ze waren zo lief voor me, maar ik trok dat niet. Er heerste zoveel rust in de zaal, dat ik het maar onderging tot het stopte. Eindelijk stopte het, met moeite ging ik zitten en voelde me misselijk worden. Snel daarna liep ik de zaal uit, naar de wc. Ik spuugde alle ellende eruit. Wat voelde ik me beroerd. Dan sta je in de wc te spugen en hoor je ook nog iemand roepen van de begeleiding “Gaat het wel” Ehmmm nee dacht ik alleen maar, houd je mond toch. Maar ze kwam boven en weer vroeg ze het. Ik hoorde me boos NEE zeggen. Even later kwam ik de wc uit, daar stond ze vlak naast de deur. Ik schaamde me, maar eigenlijk was het ook fijn dat er iemand voor me was. We stonden even te praten, waardoor ik gelukkig niet het gevoel had dat ik terug de zaal in moest komen. Ik nam me rust, die had ik nodig. Hierdoor merk je al wel hoe belangrijk het dus kan zijn je eigen gevoel te laten spreken. Doordat ik dat vaak niet doe, komt het er via mijn lichaam uit. Op dit moment dus met spugen, maar ik heb niet voor niets al jaren pijn en moeheid in mijn lichaam. Dit zijn allemaal opgekropte gevoelens die eruit willen. Mijn lichaam wilt bevrijd worden van al die pijn, verdriet en boosheid. Maar het is zo “gewoon” geworden voor me, dat ik niet durf de veranderen.

Een dagje later dan normaal, maar gisteren was ik precies 25 weken zwanger. Dus nog 15 weken te gaan. wat duurt het nog lang. Soms ben ik het wel zat hoor om zwanger te zijn. En toch is het ook wel genieten. Deze zwangerschap is echt zo vele malen anders dan die van Daan. Maar echt ik kan niet wachten tot ik dit kleintje mag ontmoeten in mijn armen mag houden. En echt voor kan zorgen niet zorgen vanuit me buik. Ik vertel vandaag weer over de afgelopen week.

Om de week controle

Maandag had ik weer een controle in het ziekenhuis, zoals elke twee weken. Maar omdat ze daar steeds met twee gynaecologen wisselen, had ik dit keer weer de andere. En soms moet je dus weer dubbele dingen bespreken. Vervelend was dit keer, dat ze zei “zo dus de echo was goed” Ze sprak over de 20 weken echo. Waarop ik nogal begon te twijfelen wat ik moest zeggen. Want ja in het algemeen was hij wel goed. Maar er waren toch klompvoetjes ontdekt. Dus ik zeg, nou we krijgen wel een echo uitgebreide echo. Kijkt ze me aan en vraagt, waarom. Ik verward, nou er zijn wel klompvoetjes ontdekt. Waardoor we ook een vruchtwaterpunctie hebben laten doen. Maar verder was alles prima met ons kindje. Toen vertelde ze vriendelijk dat ze dit gewoon over het hoofd had gezien. Ja vast me gegevens niet gelezen. Dit vond ik dus echt zo niet netjes, voor het zelfde geldt was er wel iets ergs uitgekomen. 

Maar goed toen ging ze toch even weer samen met mij kijken naar ons kindje. Altijd even snel naar het hartje en ook even luisteren. Maar dit keer ging ze verder kijken en zei ze, “ja ik zie het er is een klompvoetje, kijkt verder. ohh ja aan de andere kant ook heel duidelijk een klompvoetje. Ja dat zei ik toch, net als grote broer Daan. En toen pas (nadat ik het al eerder twee keer had benoemd, merkte ze op. “ohh Daan had ook klompvoetjes” Pfff luister je wel…

Intake kraamzorg 

Ook deze week kreeg ik een telefoontje van kraamzorg dat ze graag wilde langs komen voor een intake gesprek. Nou helemaal prima. Heel lief mens over de vloer, waar ik van alles samen met mijn partner mee heb besproken. Wat ik fijn vind is dat ze in het zorgovereenkomst hebt gezet dat we eerder een zoon kregen, maar dat hij is overleden. Want met dit soort dingen ben ik vaak bang dat ons eerste kindje weg wordt gelaten. Maar hier vond ze het gelukkig van belang. Maar door haar kwam ik er wel achter dat zelfs met een keizersnede ze je zo snel mogelijk het ziekenhuis uit willen hebben. (als het goed gaat) Omdat ik aangaf dat ik misschien wel vier dagen moet blijven. Dit was met Daan wel het geval. Ik schrok er een beetje van dat ze zei dat het zelfs al voorkomt na 48 uur al ontslagen na een keizersnede. Nou we zien wel, krijg straks toch kraamzorg. En hoop dit keer wel rustig te kunnen herstellen ervan.

Pijn

Helaas krijg ik wel steeds meer pijn in mijn lichaam. Vooral met lopen en fietsen, maar ook met te lang op dezelfde manier zitten of liggen. Dan krijg ik pijn in mijn bekken, onderrug en kont. Hierdoor slaap ik nog altijd heel slecht. Dit deed ik al maanden, slecht slapen. En eerlijk gezegd breekt het wel op. Toch moet ik juist vanwege de pijn en de weinige conditie genoeg bewegen. Dit maakt het wel allemaal veel lastiger. En dan te bedenken dat we straks nog moeten gaan verhuizen, hoe trek ik dat met al die pijn en het weinige slapen.

Buik

Ja mijn buik groeit nu wel hard vind ik, helaas omdat ik al stevig van mezelf ben heb ik niet zo,n mooie buik als vele zwangere vrouwen. Maar toch voel ik me trots dat er echt een baby buik ontstaat. Met precies (gisteren) 25 weken zwangerschap heeft mijn partner nog even foto,s gemaakt ervan. Dit is het resultaat van mijn baby buik.

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Rust in de zwangerschap

Eindelijk ervaar ik weer rust op mijn zwangerschap. Ook de bezoekjes aan het ziekenhuis zijn relaxter geworden doordat ik zelf meer kracht uitstraal, en heb aangegeven dat ik positief benaderd wil worden. Wil liever niet te veel negativiteit meer in de zwangerschap voelen. Natuurlijk wordt het zwaar (lichamelijk) maar dat hoort er gewoon bij. Ook door de beslissing echt gemaakt te hebben dat het een keizersnede word, heb ik rust gekregen. Hoef me geen zorgen te maken, wat als ik ga bevallen en ik mijn partner niet kan bereiken. Moet ik dan een ambulance bellen. Nee daar hoef ik niet meer aan te denken. Dus heerlijk genieten gewoon van mijn zwangerschap.

Troep opruimen

Nee ik vind het niet leuk om op te ruimen en de spullen in de pakken. Maar als er eenmaal weer veel weg is en in dozen is voelt dat zo fijn en opgeruimd. Want het komt echt steeds dichterbij dat we de sleutel krijgen. En ik wil er eigenlijk geen haastwerk van maken. Maar er moet nog zoveel gebeuren. Kasten beginnen steeds leger te worden, sommige dingen zijn echt weg gegooid. 

Nestelen

Ik kan niet wachten tot we echt over zijn naar ons nieuwe huis. Wil nu zo graag gaan nestelen, nee zijn we juist aan het inpakken. Kan niet wachten tot ik kan rommelen in de nieuwe babykamer. We hebben inmiddels de kleur uitgekozen voor de kamer, nu nog kopen en dat het erop komt in de kamer. Dan kan ik eindelijk echt gaan beginnen. Nog een maand en dan kunnen we beginnen in ons nieuwe huisje.

Fantaseren

Ik ben dan nog wel in verwachting van onze kleine, maar ik kan al helemaal fantaseren over hoe het zal zijn als de kleine begint te lopen. Samen met mama of papa aan de hand de eerste stapjes doen. Misschien komt het wel omdat Daan eigenlijk toch wel in deze fase zou zitten met ontdekken van lopen. Maar ik kreeg dit gevoel helemaal toen ik werd gevraagd voor een samenwerking van Handyman. Ik mocht iets leuks uitzoeken van de site, daarbij kreeg ik een hele leuke kinderstofzuiger. Een Henry of een Hetty. Ken je deze leuke stofzuigers al, je hebt ze voor de volwassenen en nu dus ook voor kinderen vanaf 3 jaar. Het leuke ervan is dat deze stofzuiger het ook echt doet. Ik moet dan nog wel een hele tijd wachten tot hij gebruikt gaat worden, maar de stofzuiger heeft geduld.

Mama nadoen

Voordoen is nadoen, ik denk dat iedere ouder dat wel weet. Dat als jij bezig bent in huis dat je kleintje misschien wel graag wilt helpen. Nou nu kan ik dus van onze kleine gelijk een hulpje in het huishouden maken. Want hij/zij krijgt een eigen stofzuiger, ik zie het al helemaal voor me zo,n kleintje rondlopen en mama nadoen met stofzuigen.

Toeval of niet

Wat ik ook zo grappig vond, de dag na dat deze hele leuke kinderstofzuiger binnen kwam moest ik even richting de stad. En ik liep langs een winkel en keek naar binnen. Daar stond een vrouw met een stofzuiger, dit was gewoon een heuse Hetty stofzuiger. Hoe verzin je het, krijg je zo,n merk stofzuiger voor je kindje en dan zie je er iemand met de volwassen variant mee aan het werk.

Wist jij al van deze leuke kinderstofzuiger af?

Afgelopen week is het stil geweest op mijn blog. Geen artikelen online omdat ik soms gewoon echt even niet weet wat ik nu weer moet schrijven. Zelfs de zwangerschap update was blanco, omdat ik niet echt nieuws te vertellen heb. Het gaat goed met de kleine en geen verdere bijzonderheden. Dat vind ik eigenlijk wel fijn dat de zwangerschap nu rustig verloopt. En gisteren zou deze online komen, maar kwam er niet aan toe vanwege het vieren van mijn verjaardag. Vandaag ben ik jarig en ben ik 36 geworden. Ik vind mijn verjaardag niet zo van belang, maar het blijft toch wel leuk als je berichtjes binnen krijgt dat mensen aan je denken op deze dag.Een lekkere lunch van brood met gebakken ei, champignons en tomaat. Verder was het een rustige dag.Ik ben aan de schoonmaak geweest, de week kwamen er mensen over de vloer. En aangezien de meeste kasten nu leeg zijn gaat het stoffen ook een stuk makkelijker. Ondertussen zijn we steeds meer dingen aan het opruimen en inpakken. Ja want over een maand krijgen we eindelijk de sleutel van ons nieuwe huis. En dan kan het echt beginnen.Natuurlijk moest er woensdag weer gewerkt worden op de kinderboerderij. Ik ben het nu wel aan het aftellen. Het fietsen erheen is alles behalve leuk. Ik krijg vreselijke pijn in mijn bekken, dus verder dan alleen deze keren naar de kinderboerderij fiets ik niet meer. Nu nog 4 keer en dan stopt het volledig daar voor mij.Ik besloot nog even voor deze maand een sessie te doen bij Mirre en ben de hele dag op pad geweest. Het liep ook lekker uit omdat er met de heenweg iets mis ging. De bus die ik altijd neem bestaat ineens niet meer. En ik had het niet van te voren na gekeken. Dus ineens kwam er een andere bus, maar wel 3 kwartier later zodat ik nooit op tijd op me afspraak kon komen. Ben uiteindelijk wel bij de halte opgehaald zodat ik het kwartier niet meer hoefde te lopen. Had namelijk al zolang gewacht dat ik heel veel pijn had en het dus welkom was even dat stukje met de auto te doen. Zit je daar gezellig te kletsen, zegt ze ineens wanneer had je nou je afspraak. Bleek een half uur eerder al, dus zei navragen. Maar ze had even rekening gehouden met dat ik even kon bijkomen van de reis. Daarna heb ik een sessie van 3 uur gehad, en merkte ik dat ik dus niet meer met de bus daar weg zou komen. Gelukkig werd ik naar Emmen gebracht nadat ik nog even heb kunnen kletsen en bijkomen. En was het al laat en ging ik maar wat eten voordat ik de bus naar huis zou nemen. Daar heb ik dus echt heerlijk gebruik van gemaakt.En toen was ik thuis en helemaal kapot. Dus lekker op bed met een serie en helemaal niets meer die avond.

Vrijdagavond zijn mijn partner en ik lekker uiteten geweest, helaas geen foto,s van. Omdat ik mijn mobiel thuis liet. Aangezien ik niet veel broeken meer heb die aankunnen, heb ik er eentje die heerlijk zit maar geen broekzakken in zitten. Dus dan maar een keertje geen foto,s van het lekkere eten.Zaterdag kwam mijn vader op verjaardag bezoek, dat is ook al heel lang geleden geweest dat hij voor me verjaardag kwam. Dat krijg je door die afstand. Maar het is prima, ik hecht geen waarde aan het vieren van mijn verjaardag. Kreeg een mooie blos bloemen van hem, ook nog een vingerhoedje met een olifantje erop en een bol.com kaart.

Zondag zou ik de hele dag niets doen en in de avond nog bezoek van mijn schoonfamilie krijgen. Maar de dag liep iets anders. Ik zat gewoon heerlijk op de bank serie te kijken. En wilde even op mijn mobiel kijken. En helaas, zwart beeld. En dit bleef zo. Hij was gewoon niet meer aan te krijgen. Dus besloot ik nog even snel de stad in te gaan om hem naar de winkel te brengen. Nu ben ik hem voorlopig kwijt. Kan wel 2 a 3 weken duren voordat hij gemaakt is. Gelukkig nog wel garantie op. Maar best wel kut zonder, nu merk je pas hoe handig dat ding is. Heb nu wel een leen ding van me schoonouders. Maar die is zo antiek dat hij zo traag is dat er niets op kan. Kan er mee bellen (belangrijk als ik weer naar Mirre ga voor 2 dagen) en whatsapp en telegram staat erop. Daar houd het dan echt mee op. Zelfs facebook lukt niet daar is hij echt te traag voor. Maar het afkicken vind ik niet zo,n probleem, maar dat mijn gemak van dingen weg is. Ik denk dan ook dat voor de volgende keer weinig, of gewoon geen foto,s online komen.

Eigenlijk heb ik een vrij rustige week gehad. We zijn wel even naar een bouwwinkel geweest om te kijken voor de kleuren voor de nieuwe baby kamer. En we hebben het eerste baby pakje gekocht die de kleine aan krijgt net na geboorte. Zo leuk om dit eindelijk in huis te hebben nu. En we zijn lekker bezig geweest weer wat dozen in te pakken. Ik kan niet wachten tot we gewoon over zijn naar ons nieuwe stekje. Maar eerst een hoop doen voordat het zover is. Daarna kan ik lekker nestelen voordat de kleine geboren wordt.

Ja ik vond het iets te vroeg voor mijzelf, maar ik moest echt naar het ziekenhuis deze ochtend. Voorheen ging ik nog op de fiets en kon ik later weg. Maar nu met de zwangerschap trek ik zo,n eind fietsen echt niet meer. Dus lekker met de bus erheen, maar dan moet je dus eerder weg. Eerst een gesprek met maatschappelijkwerkster, en daarna nog even kijken of het hartje nog klopt van de baby. En natuurlijk doet de baby het nog altijd heel erg goed. Zo,n fijn idee om even weer te zien dat het klopt en het te mogen horen.Af en toe heb je gewoon zin in fruit en dit keer waren het mandarijnen. Het is ook gezond fruit te eten en zou het ook weer vaker moeten doen. Maar heb dus even mijn fruitmomentje weer gepakt.We zijn al steeds meer langzamerhand aan het inpakken. Ja moet ook wel voor we het weten hebben we de sleutel van ons nieuwe huis en dan kunnen we gewoon bezig gaan daar. Overal komen er nu dozen te staan. We zijn begonnen ze op te stapelen in de baby kamer, maar die is inmiddels vol. Dus ook nu begint het in de woonkamer met dozen neerzetten. de kasten worden leeg in huis dus we ruimen op, maar al die dozen maakt het er niet gezelliger op. Verhuizen pfff, hier na nooit meer hahaha.Lekker de hele middag de serie Degrassi gekeken. Heerlijk gewoon zo,n middag op de bank en niets anders te hoeven doen.

Vandaag ben ik 23 weken zwanger en wat is dit kindje sterk zeg. Ik dacht dat Daan onwijs actief was in mijn buik, maar dit kindje is echt nog actiever. Flinke trappen midden op me buik die ik krijg. En wat ik nu echt heel bijzonder vind is dat deze week de papa van dit kindje voor het eerst gevoeld heeft dat het bewoog in me buik. Daan was daar te eigenwijs voor, maar ik vond dit nu zo,n mooi  momentje dat het dit keer wel is gelukt. Wat is dit genieten dat getrappel, ja soms wel een beetje teveel hoor. Denk je eindelijk lekker rust te nemen, gaat je kindje flink bewegen. 

Rust in mijn hoofd

Ik was echt erg onrustig in mijn hoofd over de zwangerschap en de bevalling. Mensen in het ziekenhuis maken zich maar zorgen en er lag alleen maar negativiteit op de zwangerschap hierdoor. Hierdoor werd ik nog onzekerder en erg klein gemaakt, waardoor ik alleen maar in de put raakte. Maar ik heb maandag een heel fijn gesprek gehad met mijn maatschappelijkwerkster. Ze gaat er voor zorgen met toestemming van mij dat er na bevalling er iets extra zorg zal zijn vanuit het consultatiebureau. Omdat ze weten dat ik zelf niet zo snel aan de bel trek als het mis mocht gaan. Niet dat ik daar bang voor ben, maar als ik hun daar mee de zorgen weg laat nemen voelt dat voor mij heel erg goed. Daarna heb ik met de gynaecoloog dit ook besproken en dat ik gewoon meer positiviteit wil hebben in de zwangerschap. Ik voelde me heel erg in mijn kracht en dat heeft ze gezien. Dus ik ga er vanuit dat het nu fijnere bezoekjes zullen zijn in het ziekenhuis. 

Bevalling

Ook heb ik een beslissing gemaakt over de bevalling. Er komt nog eind februari een gesprek hoe ik het echt allemaal wil maar heb nu de keuze gemaakt over natuurlijk bevallen of keizersnede. Het eerste bezoek aan het ziekenhuis werd er gezegd dat ze geen probleem zagen om natuurlijk te bevallen, ik raakte in paniek want ik had in mijn hoofd dat het weer een keizersnede zou worden. Toen wilde ik er nog even niet verder over praten. Paar weken later ben ik er zelf over begonnen en wilde dat ze goed gingen uitzoeken of het echt geen problemen zou geven. Vanwege mijn verleden met abcessen. Ik wil dit risico gewoon niet lopen om het terug te krijgen, zoveel ellende heb ik ermee gehad. Ik was in me hoofd al bezig voor een natuurlijk bevalling, dit is iets wat ik het liefst zou willen. Nu ineens twee maanden later komen ze met het advies voor toch een keizersnede. Ik moest even huilen, maar eigenlijk ben ik heel blij met eindelijk een advies. Nu weet ik zeker dat het dus een keizersnede gaat worden. En ook dit geeft meer rust in mijn hoofd. Natuurlijk had ik het liever anders gezien, maar het is goed zo. Ik heb hier echt vrede mee. Nu alles wat ik wel en niet wil nog gaan bespreken. In hoeverre je natuurlijk invloed hebt erop, zolang er niets mis gaat kan ik gewoon wat ik echt wil me kindje gelijk bij me krijgen als het geboren is.

Uitslag tweede test

Gisteren kregen we dan nu ook de uitslag van de tweede helft van de test. En ons kindje is helemaal gezond. Ik had niet anders verwacht dan dat er hier niets bijzonders uit zou komen. Wat ben ik blij dat die onzekerheid nu helemaal weg is. En dat we nu echt helemaal weer kunnen genieten, wat ik natuurlijk al die tijd al deed. We weten dat ons kindje nu alleen geboren wordt met klompvoetjes en ook daar voel ik nu veel meer rust op. Hier kunnen we toch niets aan doen, maar valt natuurlijk straks zeker goed iets aan te doen.

Ik heb weer een blok “Stralend de wereld in” gehad en zo bijzonder is het soms hoe alles bij elkaar gaat passen. Ook dit keer weer werd er geëindigd met een heel mooie passend nummer op het thema. Ook dit wilde ik jullie laten horen. Ik ben er al helemaal weg van…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=SGlkwKA-t_4?feature=oembed&w=500&h=281]