Ik kreeg een heel mooi cadeautje van een heel speciaal persoon in mijn leven die ik heb leren kennen via Mirre. Ik kreeg een setje orakelkaarten (magische boodschappen van de elfen) Nu ben ik van plan om elke maand hier een kaart te laten zien die ik heb getrokken met de boodschap erbij.

Lente

Je wensen zullen zich volledig manifesteren als de bloemen gaan bloeien.

Het antwoord op je vraag en op je gebeden zal in de lente komen. Voordat de lente komt zul je al menige zegening ontvangen, aangetrokken door datgene wat je verlangt. Blijf vol vertrouwen, en als je je toch ergens zorgen over maakt, geef dat dan over aan de elfen. Zij kunnen achter de schermen kijken, en zullen zorgen dat je wensen en zegeningen hun weg naar jou vinden.

Verdere betekenissen van deze kaart 

• Er is een zwangerschap, een geboorte of adoptie op komst
• Een project dat je aan het opstarten bent zal succes hebben
• Gebruik bloemenessence
• Leg een tuin aan, of breng daar veel tijd in door
• Stel je open voor nieuwe dingen
• Duik helemaal in een nieuwe start
• Een voorjaarsschoonmaak van je huis of je werkplek is heel nuttig

Inmiddels hebben we al twee weken doorgebracht in het nieuwe jaar. Eigenlijk is het best gek, een soort nieuw begin maar eigenlijk is er vrij weinig anders. Toch heb ik de afgelopen week veel voor de kiezen gehad. Waarbij stress een grote rol speelde. Maar nu is er weer ruimte gekomen om echt weer volop te genieten van de zwangerschap. Opgelucht na vervelende dingen, die jullie natuurlijk al hebben kunnen lezen. Soms verbaas ik me er echt over, dat er nu wel hele mooie dingen op ons pad komen. Maar dat het allemaal zo veel moeilijker gemaakt wordt voor ons. Maar ik ben heel dankbaar dat het eindelijk ook ons gegund word wat meer geluk naar ons toe te krijgen.In het begin van de week, maakte ik makkelijk maar lekker en gezond eten voor ons. Ei muffins met sla en een gehaktballetje. In de ei muffins deed ik nog wat lekkere dingetjes door heen, zoals champignons, kaas, spekjes en cherrytomaat.Ik had natuurlijk de vruchtwaterpunctie in het ziekenhuis gehad, en heb daarna veel rust genomen. De dag van de punctie mag je gewoon eigenlijk niets, dus heb ik de dag op bed doorgebracht met series en de laptop. De dag erna mag je gewoon alles weer, alleen niet tillen en intensief sporten. Daar heb ik me even op verkeken, ik dacht gewoon op de fiets naar me werk te gaan. Alleen het bleek echt heel hard te waaien. Waardoor ik hele erg buikpijn kreeg en ik eigenlijk in angst zat of het wel goed bleef gaan met de kleine. Ik ben dan ook later thuis gebracht en heb rust gehouden.  De pijn verdween, maar s,avonds laat kreeg ik weer steken waardoor we die nacht in het ziekenhuis zaten voor controle. Voelde me toen ineens belachelijk, want ons kindje liet zich ineens onwijs voelen toen we zaten te wachten. terwijl het eerder heel rustig was en ik heel erg twijfelde. Maar heel fijn om even te zien dat je kindje het gewoon heel goed doet.Na drie dagen dat ik rust heb gehouden, ook omdat ik wist dat er weer twee drukke dagen zouden komen ging ik dus weer naar Mirre. Daar heb ik dus twee intensieve dagen gehad. Weer heel veel emoties gehad en heel veel kunnen uiten waardoor er nieuwe ruimte komt voor nieuwe dingen. Het was heerlijk om de groep weer te zien en fijne gesprekken te hebben. Maar het was ook weer heel goed om daarna naar huis te gaan. Thuis eerst even langs de Chinees om eten te halen voor mezelf. Zodat ik lekker daarna kon eten en bijkomen. Voelde me vies na die twee dagen en ben lekker gaan douchen en de rest van de avond tv gekeken.

En natuurlijk zondag stond in het teken van eigenlijk weinig doen. Ja heel even naar praxis geweest om nog verhuisdozen bij te kopen en bubbeltjes plastic om breekbaar spul in te pakken.

Een dag later dan normaal, maar heb vrijdag en zaterdag weer twee intensieve dagen gehad op Mirre waardoor ik het stuk niet kon afschrijven.

Het was een spannende week in mijn zwangerschap. Omdat er tijdens de 20 weken echo uitkwam dat ook dit kindje klompvoetjes heeft hebben we toch ook besloten in deze zwangerschap een vruchtwaterpunctie te laten doen. Eigenlijk wilde ik dit helemaal niet en niet omdat ik geen zekerheid wilde, want dat is voor mij wel belangrijk om weer meer rust te krijgen. Maar puur door de eerdere ervaring hierop. En er is een kleine kans dat het mis gaat na zo,n punctie. Het is dan wel een kleine kans, maar het is een kans. 

Vruchtwaterpunctie

Dinsdag was het dan zover, wat was ik van te voren weer onrustig. Gelukkig heb ik eerder de week ervoor een fijn telefonische gesprek gehad met iemand van Mirre over me gevoel. Maar nu ging het dan echt gebeuren. Daar zaten we dan samen in de wachtruimte tot we naar binnen mochten. Mijn lichaam was aan het trillen en ik stond op huilen. Het liefst was ik terug naar huis gevlucht, ik wilde het echt niet ondergaan. Met tegenzin liep ik dus naar binnen en hadden eerst een kort gesprekje. Toen mocht ik gaan liggen en de zenuwen werden alleen maar erger. Eerst een echo om te kijken welke plek het meest gunstig was om te prikken. Ik lag naar me kleintje te kijken en de tranen branden in me ogen. Het duurde maar, toch eindelijk een plekje gevonden. Nu moesten ze de punctie voorbereiden, dit duurde langer dan de punctie zelf. Ik heb dit keer niet mee gekeken, van de vorige keer kon ik me echt herinneren hoe groot de naald was die in me buik ging. Maar nu heb ik hem niet gezien gelukkig. Ook zag ik toen op beeld dat hij naar binnen ging waar me kleintje gewoon aan het bewegen was. Ik keek nu alleen maar omhoog en was alleen maar aan het huilen. De prik viel nu wel mee, maar ze bleven maar duwen. Ze probeerde me gerust te stellen, maar ik was helemaal van de wereld. Nu heb ik een mooie roze buik en een pleister. Verplicht een dagje rust, en dar vind ik helemaal niet erg. De buikpijn daarin tegen wel, dit is normaal. Maar dit brengt ook angst mee, stel dat het toch nog mis gaat… Niet teveel aan denken.

We kregen nog een heel gesprek op genetica over de uitslag en erfelijkheid. Er werd verteld dat het echt maar een kleine kans is dat er in de eerste test iets uitkomt. Drie dagen wachten op de belangrijkste test of het chromosoom 13 18 of 21 is. 13 en 18 heeft het kindje vrij weinig kans op leven en 21 is het syndroom van down. dat laatste zou niet zo,n ramp zijn. Dan is het gewoon weer heel erg welkom. Maar de rest van de uitslag komt pas twee weken later. Maar die is niet zo heel erg van belang. De grootste kans is dus dat het alleen bij klompvoetjes blijft.

Uitslag

Vrijdag kregen we dan de belangrijkste uitslag van de test. Dit ging om trisomie 13 18 en 21. Omdat ik niet echt bereikbaar was voor telefoon, heb ik met mijn partner afgesproken dat hij me maar een sms moest sturen. Zo kon ik me telefoon bij me houden, internet uitzetten en hem op trillen zetten. Zo kon er alleen zijn sms binnen komen. Ik was zo bang dat het pas aan de eind van de dag zou komen de uitslag. Ik kon me niet concentreren op de dingen die we bespraken bij Mirre. Ik was alleen maar bezig met dat smsje wat binnen zou komen. Ik twijfelde steeds of ik het wel zou voelen, dus al ondertussen 3 keer gekeken of er iets binnen kwam. Maar nee hoor. En ineens rond een uurtje op 13.00 voelde ik iets trillen, ik schrok me rot en sprong uit me stoel. En liep gelijk de zaal uit. (iedereen in de groep wist ervan) Dus snel me partner bellen, en gelukkig hij had goed nieuws. Er was niets uit de test gekomen. Ons kindje is gezond, want trisomie 13 en 18 waren echt van belang. 21 (syndroom van down) daar hadden we alleen weer even moeten schakelen maar er zeker weer voor gegaan. Maar voor nu zijn het alleen klompvoetjes. Nu wachten op de volgende uitslag, maar daar ben ik niet zo bang voor.

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

20 weken echo

Ja ondanks ik het een vreselijke echo vond en er dus weer iets gezien is wat we niet hoopte en er extra controles komen, heb ik ook heel erg kunnen genieten ervan. Wat is het toch een wonder dat zoiets moois in je groeit. En we weten inmiddels het geslacht, natuurlijk ook heel erg leuk om te weten. Maar voor jullie blijft het nog even een geheim tot het geboren is. Eigenlijk was het ook heel emotioneel om dat kleintje zo te zien bewegen en het hartje te zien en horen kloppen. Juist als je weet dat er ook zoveel mis kan gaan. Dus ja wat ben ik blij dat ik er ook van heb kunnen genieten.

Beweging in me buik

Wat voelt dat heerlijk, leven te voelen. Soms is het niet lekker omdat het dan pijn doet, heb weleens buikpijn en als er dan even flink getrapt wordt is dat geen fijn gevoel. Maar ik kan alleen maar denken zo dankbaar dat ik het voel bewegen. Want als ik het niet voel zou ik gaan twijfelen. Al heel lang mag ik genieten van de bewegingen. Nu worden ze echt wel veel sterker de bewegingen. Zo bijzonder.

Deze is speciaal voor onze kleine die nog even door moet groeien om geboren te mogen worden.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=R9qCDmRue8E?feature=oembed&w=500&h=375]

Ook dit jaar natuurlijk weer een kijkje in mijn leven, en ga weer elke week een foto verslagje maken voor jullie. Met deze week gelukkig toch aardig wat foto,s. Dat was de reden waarom ik de laatste tijd het maandelijks deed omdat ik vaak geen zin of tijd had om foto,s te maken. Of er simpel weg niet aan dacht. Maar ik was natuurlijk ook veel op Mirre te vinden en daar had ik 9 van de 10 keer geen telefoon op zak. Die lag gewoon op de kamer dan. Nu ben ik daar veel minder vaak en wil ik gewoon weer vaker foto,s gaan maken. Er komt straks wel een tijd dat het druk wordt met verhuizen en dan twee maanden later de geboorte van ons kindje. Maar daar houd ik jullie ook van op de hoogte. Nu eerst de eerste week van januari.Oud en nieuw, net na 00.00 uur maakte ik deze foto. Ons draakje wat naar het vuur aan de overkant aan het kijken was. (knuffel draakje) Verder viel het vuurwerk alweer tegen, zoals voorgaande jaren. Toch even wezen kijken voor het raam en zoals de afgelopen jaren weer even naar mijn schoonouders gegaan. Daar nog even een hapje en drankje genomen en gekletst. Thuis ben ik meteen in bed gekropen was al weer laat zat.Dinsdag begonnen we de dag al vroeg om 08.00 in het ziekenhuis zijn. Hier heb ik eerder al over verteld in de vorige blogEn ja dan stel je de mensen online op de hoogte van onze 20 weken echo. Wat was ik al blij dat ik heb kunnen genieten van de echo. Helaas dan wel weer een tegenslag erbij. Maar we moeten het er maar mee doen.Woensdag ochtend voor ik naar me werk op de kinderboerderij ging. Het was eigenlijk niet te doen op de fiets, het waaide erg hard en vond het helemaal niets. De terugweg was nog erger, want toen waaide het nog harder. En was bang om gewoon onderuit te gaan. Ben zelfs maar even van de fiets afgestapt. Want stel je voor dat ik onderuit ga en ik ongelukkig val zodat de stuur in me buik komt. Ja alleen ik kan dat nu natuurlijk bedenken. Nee echt ik was echt heel erg bang hiervoor. Was dan ook blij dat ik thuis was. Wel bek en bekaf.
Langzaam verdwijnen er spullen in dozen voor de verhuizing in maart. Ik vind het niets aan dat het steeds een stukje kaler wordt. Maar het moet toch echt gebeuren. Verder keek ik lekker naar Girlmore girls, ben bijna bij het laatste seizoen.In het weekend mogen we genieten van af en toe iets lekkers, ja we proberen sinds het nieuwe jaar weer een beetje op ons eten te letten. Meer groenten eten en minder slechte tussendoortjes. Maar nu namen we lekker een gebakje met bakkersroom en kersen erop.Lunchen met geroosterd brood, ik heb er een feestje van gemaakt. Dus dat was wel even goed genieten ervan.

Hoe was jullie eerste week van het nieuwe jaar?

Deze zwangerschap dagboek is even anders dan de voorgaande. Deze staat helemaal in het teken van de 20 weken echo die we van de week hadden. Wat was ik hier zenuwachtig voor. Dat was dan ook de reden waarom ik vorige week nog even een sessie wilde bij Mirre om wat meer rust in mijn hoofd te krijgen op de zwangerschap en juist dus deze echo. Het werd wat rustiger, maar echt de dag van te voren kwamen er allemaal vervelende gedachten in mijn hoofd. Wat zal dit kindje voor verassing hebben. Toch had ik ook echt helemaal het vertrouwen in dat het goed zit met dit kindje. Maar dat het puur de ervaring is die ik met de zwangerschap had van Daan. Ik stond er dus echt wel heel positief in, ook al was er angst dat er misschien toch iets mis zou zijn.

Ziekenhuis

We moesten om 08.00 al in het ziekenhuis zijn, nee nog niet voor de echo. Ik had wat kleine onderzoekjes, omdat ik weken eerder zo klaagde over erge benauwdheid tijdens de zwangerschap. Dit vond ze wat raar, zo vroeg in de zwangerschap. Toch wilde ze dit wel even laten onderzoeken. Dus ik kreeg een afspraak voor de cardioloog, maar daarvoor kreeg ik een ECG en een echogardiogram. Tijdens het gesprek met de cardioloog werd er gezegd dat er niets raars is gevonden. Dit had ik ook zeker niet verwacht, aangezien ik eigenlijk al wist waar het wel vandaan kwam. Dat ben ik daar maar niet gaan uitleggen, want daar had ik echt even geen behoefde aan. De benauwdheid is trouwens ook volledig weg al eventjes. En hopelijk blijft dit zo. Het was een eigen geboorte stuk waar ik enorm last van had. En vlak voor de geboorte workshop werd het erger. Na deze workshop verdween de benauwdheid, waar ik enorm blij van werd.

20 weken echo

Na dit gesprek moesten we een uur wachten tot we eindelijk de 20 weken echo zouden hebben. Dit uur vond ik eigenlijk helemaal niet zo fijn, nu kon ik me nog zenuwachtiger maken. Maar uiteindelijk viel het nog mee. We aten even een broodje, ondanks het nog in de ochtend was. Maar we waren al zo vroeg op dat we wel al weer iets lusten. Rustig liepen we naar de afdeling waar we moesten zijn. En ja natuurlijk moest ik weer plassen (zwanger en een blaasontsteking gaan niet lekker samen) Helaas was dit niet zo,n goed idee, dit moeten ze eigenlijk in de brief zetten dat je niet met een lege blaas een echo in gaat. Er werd ondertussen verteld dat je kindje naar beneden zakt als je blaas leeg is. En dus heel hard moet duwen op je buik om alles goed in beeld te krijgen. Ik had niet verwacht maar ik genoot echt heel erg van de beelden die we zagen. En uiteindelijk kwam ze bij het hartje die gelukkig helemaal in orde bleek te zijn. Dit was zo,n opluchting. Ook groeit ons kindje prima, alles volgens het boekje. Maar toen keek ze naar de voetjes en helaas toch heeft ook dit kindje een verassing. Net als Daan heeft dit kindje aan beide kanten klompvoetjes. Ik wilde zo graag dat het dit keer helemaal goed zou zijn. Ik weet het zijn maar klompvoetjes en er is iets aan te doen. Maar de gedachten weer die medische molen in te gaan na geboorte. Het weer in gips te zien en een brace te krijgen. Ik heb het er echt wel moeilijk mee.  Ze liet eerst nog even iemand anders mee kijken met de echo, en onderling hadden ze het over ons kindje. In termen die we niet begrepen, maar dit werd natuurlijk achteraf wel verteld. Er werd gezegd dat er een kans bestaat dat er nog iets onder liggend zou zijn. Maar ook dat het een grote kans heeft dat het alleen klompvoetjes zijn, omdat verder alles prima eruit zag. Toch kregen we hierdoor de keuze net als bij Daan voor een vruchtwaterpunctie. Ik moet er niet aan denken. En ik was ook echt weer erg in de war, dus wist op dat moment even niet of het een ja of nee zou zijn.

Mijn gevoel

Al snel thuis besloten we toch de vruchtwaterpunctie te gaan doen. Dit zou mijn veel mee rust gaan geven, want om nu nog 19 weken in spanning af te wachten of er nog meer aan de hand is met ons kindje kan ik niet. Ook als het in het ergste geval (wat we niet verwachten) niet met het leven verenigbaar is, dan is er nog een keuze om het af te breken. Dit klinkt heel hard, maar ik denk niet dat ik een zwangerschap kan uitdragen als ik weet dat ons kindje geen kans op leven heeft. Ik kan hier niet te veel aan denken, want een tweede kindje verliezen wordt een nog grotere hel. Dus hierin blijf ik zoveel mogelijk positief. Toch ben ik heel boos en verdrietig dat ook dit kindje weer klompvoetjes heeft. Tot nu toe wordt er door mensen heel luchtig gedaan, het zijn maar klompvoetjes. Ja klopt, maar ik mag nu toch ook even boos erom zijn. Want niemand wilt dit toch voor z,n kindje. En ook ik wil zo graag genieten van die kleine voetjes. En ook ik weet dat dit gevoel gaat zakken. We houden van dit kleine wondertje, ik moet het gaan accepteren en dat komt zeker. Maar voor nu moet ik even mijn gevoel kunnen uiten. Ik ben ook boos op mezelf dat ik er zo boos over ben. Omdat als het echt alleen maar klompvoetjes zijn hebben we zo geluk hiermee. Maar het houd me zeker bezig of er echt niets anders meer gevonden wordt. Vreselijk om te wachten tot dinsdag voor de punctie. Het staat me zo tegen dit weer te moeten ondergaan. Met Daan deed het pijn en was het heel emotioneel. Nu komt erbij dat ik ook weet dat kindjes dit zeker niet leuk vinden. Nee zou jij het leuk vinden zo,n grote naald die vlak langs je heen komt. Ze voelen het niet, maar dit is natuurlijk voor zo,n kleintje schrikken. Ik ben dus nu vooral bezig ons kindje hier op voor te bereiden wat er gaat komen. Ja en dan is het na dinsdag nog afwachten voor de uitslag, hoelang gaat dit nu weer duren.

Verder zijn we ook onwijs trots op dit tweede wondertje wat in mij groeit.

Het is al weer even geleden, maar toch wil ik er zeker nog even op terug komen. In november hadden we het tweede Vlinderkindcafé, en dit keer was het in Groningen. Mijn home stad. Wat was ik trots toen Nathalie me vroeg om mijn verhaal te vertellen over Daan. Ik werd hier wel zenuwachtig van want ben niet zo heel goed met groepen mensen. Nathalie stelde voor om mijn verhaal eerst op te schrijven en het dan gewoon uit mijn hoofd te leren. Wat ik allemaal wilde vertellen. Daar begon ik dan ook mee in de voorbereiding. Alleen na een tijdje liep ik hier in zo vast, ik merkte dat ik in mijn gevoel er steeds meer op andere manier er naar ging kijken. Ook mijn gevoel naar de dood van Daan veranderde. Dit door middel van alles wat ik bij Mirre deed. Het voelde niet zo goed meer om het verhaal op te schrijven. Waarom zou ik want ik ken mijn verhaal toch. Ik wilde het gewoon vanuit mijn gevoel gaan vertellen. Toch is dit wel heel moeilijk, maar ik maakte me eigenlijk niet meer druk erom. Ook maakte ik me niet druk om nieuwe mensen te ontmoeten. Voorheen vond ik dit allemaal zo eng. Maar nu keek ik er echt naar uit om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik was niet bang om contact te leggen met al die lieve mooie mama,s. Dit heb ik geleerd door in de groepen bij Mirre terecht te komen en daar ook gewoon in de groep te spreken.

Nu dat de dag aanbrak ging ik naar de locatie, ik was als eerste. Want ik was gewoon veelte vroeg. Maar dat gaf niet nu kon ik alvast wat kleine dingetjes doen. Eigenlijk ben ik een hele tijd bezig geweest met de letterslinger die we op wilde hangen. Zo hadden Nathalie en Kelly tijd voor de andere dingen klaar te zetten toen ze aankwamen. Zo waren we mooi op tijd voordat de eerste mama,s binnen kwamen. Op dat moment had ik wel even de zenuwen, straks ga ik gewoon mijn verhaal vertellen. Ik was bang dat ik dingen zou vergeten te vertellen. Zo uitgebreid mogelijk mijn verhaal vertellen valt niet mee. Juist niet als je zo vaak je verhaal al hebt verteld, dan kan je zonder gevoel vertellen. Niet dat het me niets doet, maar heb echt al honderden keren het verteld. En als je steeds in gevoel het zou vertellen, ga je misschien wel steeds huilen. Nou dat hoef ik al heel lang niet meer.

Eerst begin Nathalie met haar praatje en daarna wilde ze dat ik het woord nam. Alleen wilde ik graag dat iedereen even zich kort ging voorstellen, dat stelde ik dus voor. De anderen vonden het ook prima om even iets kort te vertellen over zichzelf en over hun kindje. Dus al gauw kwamen de verhalen bij iedereen op gang. Ik vond het fijn om zo al de verhalen te mogen horen. Wel was het uiteindelijk wel veel om alles aan te horen. Maar blij dat iedereen het gewoon aandurfde om zo open te zijn. Want waar wij voor staan is om over je kindje te mogen en kunnen praten. Dit is iets wat belangrijk is je kindje bij naam noemen. Als je niet meer praat over je kindje, kan je opeens voelen dat het allemaal teveel kan zijn voor je. Het is gewoon echt nodig om zo nu en dan erover te praten. Ik merk ook dat eigenlijk iedereen vind dat ze mensen tot last zijn om over hun kinderen te praten. Ook dit herken ik wel, dus is het Vlinderkindcafé hier zo belangrijk in. Toen iedereen aan de beurt was geweest, was het mijn beurt om te vertellen. En met trots vertelde ik over Daan. Alleen ik voelde dat het erg warrig over kwam. In mijn hoofd zo perfect, maar niet toen ik het uitsprak. Het was gewoon te uitgebreid en te weinig gevoel. Maar de boodschap die ik mee wilde geven was heel duidelijk en helemaal in mijn gevoel.

Boodschap

Vaak spreek ik moeders van overleden kindjes, dan voel ik hoe negatief ze vaak overkomen. Het is niet gek na het overlijden van je kind dat je in de put zit. Maar ik vind dat je hier niet in kan blijven hangen. Jaar naar jaar. Het eerste jaar is echt het zwaarst, al eerste dingen beleven zonder je kind. Dit is ondraaglijk echt. Het tweede jaar stond bij mij in het teken van heling. Ik wil niet eeuwig blijven treuren. Ik wil verder met mijn leven en juist iets positiefs uit het overlijden van Daan halen. Hij heeft me zoveel geleerd in die paar maanden dat hij geleefd heeft. Maar ook hoe hard de les van de dood ook is, ook dat heeft mijn ogen geopend. Hij heeft letterlijk gezegd dat het nu mijn tijd is. Dat ik nu aan mezelf moet gaan werken om gelukkig te worden in het leven. Want dit was ik niet, niet voor het leven van Daan. Maar Daan heeft wel mijn leven verrijkt, ik voelde toen de eenzaamheid en het gevoel van niet gelukkig zijn niet. Alleen een kind kan je niet gelukkig maken, dat moet jezelf doen. En dat ben ik nu voor mezelf aan het doen. Ik wilde dus iets positiefs mee geven aan al deze mooie mama,s. Het leven gaat door ondanks we onze kindjes heel erg missen. Zij zouden ook willen dat we weer geluk gaan voelen. Je wordt nooit meer de persoon die je bent. Maar ik voel juist dat ik sterker ga worden door dit wat ik heb meegemaakt. Dus ik ben Daan zo dankbaar dat hij in mijn leven kwam, al was het maar zo vreselijk kort.

Huil, lach, praat

Na mijn verhaal was het tijd om gewoon even rustig wat te drinken en samen te praten. Wat voelde ik me op me gemak tussen deze groep. Het was voor mij zoveel anders dan de eerste keer. Ik bleek er toen nog niet helemaal klaar voor te zijn. Ik vond het eng om contact te maken en nu heb ik zo genoten van alles wat er verteld werd. Ja genoten ondanks de zware verdrietige verhalen. Toen was er ook nog even tijd voor creatief te zijn. Want Kelly had geregeld dat er mooie fotolijstjes gepimpt konden worden. De meeste prachtige spullen stonden klaar voor de mama,s. En wat vond ik het heerlijk te zien dat iedereen daar mee bezig ging. Ja zelf had ik er geen behoefde aan, ik voelde me moe en heel veel last van de warmte had ik. Dus ik genoot gewoon van wat er daar gebeurde. Ook had ik nog een mooi en fijn gesprek met de fotograaf van Make a memory. De tijd vloog voorbij, ondanks ik heel moe was. Gewoon echt tijd te kort om met iedereen even te praten. Dus misschien een optie de volgende keer iets meer tijd voor deze mooie belangrijke middag.

Ik kijk terug op een geslaagde middag.

Het is alweer de laatste maand van het jaar. We beginnen straks in het jaar 2017 en wat kijk ik er naar uit. Mooie nieuwe dingen staan ons te wachten. Een nieuw huis, nieuwe woonplaats een baby opkomst. Wat staat ons nog meer te wachten het nieuwe jaar. Ik heb er erg veel zin in. Maar voor nu nog even de laatste maand overzicht van het jaar. Geniet ervan.

Week 1

Ik was weer even bij Mirre voor “Stralend de wereld in” en ik had dit keer een geweldige kamer. Moet je zien wat een plaatje als uitzicht als de zin door de ramen schijnt. Wat ben ik toch altijd dankbaar dat ik de enige ben die een eigen kamer heeft. De rest moest de kamer delen met anderen.  Ook zijn we thuis alvast begonnen aan de appelboilers, die zijn echt vet lekker gewoon.  

Week 2

Sneeuw/ijzel in de bomen wat een prachtig gezicht. Dit uitzicht zal ik volgend jaar niet meer hebben. Want dan wonen we hier niet meer. Ben benieuwd wat voor mooi uitzicht we dan gaan krijgen. Ben weer helemaal in to the smoothies. Al de hele week elke dag een heerlijke fruit yoghurt smoothie gemaakt. Lekker en gezond. Toen was het tijd voor de kerstboom van Daan. Mijn partner was ermee bezig en daarna gingen we hem brengen naar zijn plekje. Ook dit wordt de laatste keer kerst op het crematorium. Want we zijn van plan om in september hem naar ons nieuwe huis te halen. Natuurlijk is het dan ook tijd om de kerstboom bij ons thuis op te zetten en ook deze staat er voor het laatst in ons huis hier.

Week 3

Daar was ik dan weer op Mirre, dit keer voor de geboorte workshop die ik deed samen met mijn moeder. Ik was er de avond van te voren al, zoals bij elke keer als ik een workshop doe. En had weer een eigen kamer voor mezelf. Dat vind ik toch altijd wel weer heel erg fijn. Nog steeds lekkere smoothies maken, ik wilde weer iets meer gezonde voedsel binnen krijgen. Daarom ook deze week weer een paar keer tussen de middag aan het wokken geweest. Ook zijn we begonnen (ik samen met mijn partner) met wandelen, om weer wat meer conditie op te bouwen. Natuurlijk ontbrak het werken op de kinderboerderij ook niet. Al heb ik me de laatste woensdag van het jaar ziek gemeld vanwege erge buikpijn. Kaartje krijgen voor de feestdagen is leuk, maar mijn hart maakt een sprongetje als er iemand ook de naam van Daan vermeld. Dat waren er maar weinig, maar zo fijn om te zien als het gebeurd. En als laatste een heerlijke lunch van geroosterd brood sandwichspread en gekookte ei. Jammie.

Week 4

Eerste kerstdag waren we bij mijn schoonouders waar we heerlijk gingen gourmetten. Het was een gezellige dag. Na het eten moest ik wel even een dutje doen in het bed van me schoonouders, om de rest van de avond nog door te komen. Anders zou ik op de bank in slaap vallen, wat ik toen ook deed met de zwangerschap van Daan. Nu was ik slimmer om gelijk maar even van hun bed gebruik te maken. Mijn partner haalde de box uit elkaar die al zolang in de woonkamer stond. Het was praktisch hem te laten staan want we wilde toch een tweede kindje. Helaas duurde dat langer dan verwacht. En dan ben je nu zwanger en dan moest hij toch uit elkaar omdat we in het nieuwe jaar gaan verhuizen. Best een beetje raar dus.

Ik merkte al even dat het steeds iets minder goed met me ging. Toen ik nog elke week bij Mirre was voelde ik me steeds beter. Maar nu had ik alleen maar telefonische gesprekken, dus viel het echt wel tegen om het “alleen” te doen. Tijdens het laatste telefoongesprek besefte ik echt dat een sessie nodig was. Dus besloot ik toch maar even te vragen of ze nog de laatste week van het jaar tijd had. Dat was wel even een puntje. Maar omdat ze het zelf ook voelde dat het nodig was is ze even gaan schuiven. En kon ik vrijdag ochtend terecht. Maar zo vroeg dat ik niet daarvoor heen kon reizen. Dus werd ik gebracht de avond van te voren. En dan kom je aan en zie je een magische gezicht met vele lichtjes. Lekker ouderwets met mijn Mirre vriendin de avond zitten kletsen, tot ik naar bed ging. De volgende ochtend ging om 08.00 de wekker, terwijl ik niet had geslapen pfff. Maar rond 09.15-09.30 had ik een sessie.

Laatste dag van het jaar maakte ik bowl, dit maak ik regelmatig voor oud en nieuw. Zo heerlijk vind ik dit. Ook maakte ik oviebollen, maar ik denk dat het niet goed is gegaan met het rijzen. Want ze zagen er niet uit en eerlijk gezegd echt smakelijk zijn ze ook niet. Toch wel jammer ervan… Maar we hadden gelukkig wel heerlijke bowl die we deze avond konden eten.

Hebben jullie een fijn oud en nieuw gehad?
Gelukkig nieuwjaar 

Vandaag is echt een mijlpaal, ik heb de 20 weken gehaald van mijn zwangerschap. Eerlijk gezegd had ik dit nooit meer verwacht. Er is echt een moment geweest dat ik dacht dat er nooit meer een tweede kindje zou komen. Dat het gewoon niet voor ons was weg gelegd om een “echt” gezin te zijn. Maar gelukkig groeide het vertrouwen in deze zwangerschap steeds een stukje meer. Het volste vertrouwen heb ik in dit kindje in mijn buik. Ondanks er angsten zijn, maar dat heeft niets met dit kindje te maken. Maar puur door de ervaring met Daan. Ik voel dat het goed zit met dit kindje en hoop dat ik meer rust kan vinden in de angsten die er wel zijn. Ik geniet intens, maar als ik denk aan de 20 weken echo of aan de bevalling kan ik de paniek in mijn lichaam voelen. Dit is ook de reden waarom ik afgelopen vrijdag nog een sessie heb gedaan bij Mirre. De onrust werd steeds erger nu de 20 weken echo echt heel dichtbij komt. Dinsdag is het zover, en wil er graag in rust daar in gaan.

Klachten

Ik had het vorige week er al even over dat er een vermoedde was op een blaasontsteking, nou dat bleek dus echt zo te zijn. Het duurde erg lang voor ik eindelijk medicatie kreeg, nu hopen dat het snel de goede kant op gaat. Want ik merk juist dat ik me er steeds rotter door ga voelen. Heb steeds enorme buikpijn en steken in mijn schaamstreek. Zal blij zijn als dit over zou zijn. Verder begon ik ineens misselijk te worden en kreeg ik last van brandend maagzuur. Hopelijk is dit iets tijdelijks en niet tot aan het einde van de zwangerschap. En toch voelt het alsof ik nog geluk heb dat ik het nu pas heb. Bij Daan begon het al heel vroeg in de zwangerschap en kon ik ook niet volledig plat liggen in bed. Slapen is ook nog altijd een vervelend iets. Ik slaap gewoon echt niet. Ben de hele nacht aan het draaien omdat ik gewoon niet lekker lig. Alles doet me pijn en daar erger ik me heel erg aan. Pas in de ochtend wordt ik vaak wat rustiger en val ik dan in slaap.

Energie opbouwen

Omdat ik echt zo,n slechte conditie heb sinds ik zwanger ben en weer volledig thuis zit (op de 2 uurtjes werken na dan) Ik heb pijn en ben moe, waardoor ik nergens echt zin in heb. Het is niet alleen lichamelijk moe het is meer emotionele moeheid. Ben natuurlijk heel hard aan mezelf aan het werken waar echt heel veel emotie bij komt kijken. En emotie kan zo vreselijk slopend zijn. Alles wat bij Mirre gebeurd sloopt me echt gigantische. Dan zal je zeggen waarom dan toch doorgaan in de zwangerschap, denk nu gewoon echt daaraan. Maar dat doe ik, alles wat ik nu opruim is voor mij, mijn partner en mijn kindje van belang. Die dingen hoeft mijn kindje dan niet mee te dragen, want die pikt automatische gevoelens van mij op. Alleen door dat ik dus zo weinig energie heb wordt er zorgen gemaakt of ik de bevalling wel aankan, daardoor twijfel ik zelf nu ook wel. Dus ben ik samen met mijn partner de stap gaan zetten om meer te gaan wandelen. Probeer elke dag een half uur te wandelen. Ja soms zitten er dagen tussen dat het even niet gebeurd. Maar waar ik in het begin na 10 minuten al bekaf was, merk ik dat ik toch nu al na twee weken sterker wordt. Ik krijg meer energie van het buiten zijn en echt door het wandelen wordt die extreme moeheid toch verminderd. Nu het nog volhouden, want ik wil vol vertrouwen de zwangerschap verder in gaan en vol vertrouwen de bevalling aangaan.