Deze zwangerschap dagboek is even anders dan de voorgaande. Deze staat helemaal in het teken van de 20 weken echo die we van de week hadden. Wat was ik hier zenuwachtig voor. Dat was dan ook de reden waarom ik vorige week nog even een sessie wilde bij Mirre om wat meer rust in mijn hoofd te krijgen op de zwangerschap en juist dus deze echo. Het werd wat rustiger, maar echt de dag van te voren kwamen er allemaal vervelende gedachten in mijn hoofd. Wat zal dit kindje voor verassing hebben. Toch had ik ook echt helemaal het vertrouwen in dat het goed zit met dit kindje. Maar dat het puur de ervaring is die ik met de zwangerschap had van Daan. Ik stond er dus echt wel heel positief in, ook al was er angst dat er misschien toch iets mis zou zijn.

Ziekenhuis

We moesten om 08.00 al in het ziekenhuis zijn, nee nog niet voor de echo. Ik had wat kleine onderzoekjes, omdat ik weken eerder zo klaagde over erge benauwdheid tijdens de zwangerschap. Dit vond ze wat raar, zo vroeg in de zwangerschap. Toch wilde ze dit wel even laten onderzoeken. Dus ik kreeg een afspraak voor de cardioloog, maar daarvoor kreeg ik een ECG en een echogardiogram. Tijdens het gesprek met de cardioloog werd er gezegd dat er niets raars is gevonden. Dit had ik ook zeker niet verwacht, aangezien ik eigenlijk al wist waar het wel vandaan kwam. Dat ben ik daar maar niet gaan uitleggen, want daar had ik echt even geen behoefde aan. De benauwdheid is trouwens ook volledig weg al eventjes. En hopelijk blijft dit zo. Het was een eigen geboorte stuk waar ik enorm last van had. En vlak voor de geboorte workshop werd het erger. Na deze workshop verdween de benauwdheid, waar ik enorm blij van werd.

20 weken echo

Na dit gesprek moesten we een uur wachten tot we eindelijk de 20 weken echo zouden hebben. Dit uur vond ik eigenlijk helemaal niet zo fijn, nu kon ik me nog zenuwachtiger maken. Maar uiteindelijk viel het nog mee. We aten even een broodje, ondanks het nog in de ochtend was. Maar we waren al zo vroeg op dat we wel al weer iets lusten. Rustig liepen we naar de afdeling waar we moesten zijn. En ja natuurlijk moest ik weer plassen (zwanger en een blaasontsteking gaan niet lekker samen) Helaas was dit niet zo,n goed idee, dit moeten ze eigenlijk in de brief zetten dat je niet met een lege blaas een echo in gaat. Er werd ondertussen verteld dat je kindje naar beneden zakt als je blaas leeg is. En dus heel hard moet duwen op je buik om alles goed in beeld te krijgen. Ik had niet verwacht maar ik genoot echt heel erg van de beelden die we zagen. En uiteindelijk kwam ze bij het hartje die gelukkig helemaal in orde bleek te zijn. Dit was zo,n opluchting. Ook groeit ons kindje prima, alles volgens het boekje. Maar toen keek ze naar de voetjes en helaas toch heeft ook dit kindje een verassing. Net als Daan heeft dit kindje aan beide kanten klompvoetjes. Ik wilde zo graag dat het dit keer helemaal goed zou zijn. Ik weet het zijn maar klompvoetjes en er is iets aan te doen. Maar de gedachten weer die medische molen in te gaan na geboorte. Het weer in gips te zien en een brace te krijgen. Ik heb het er echt wel moeilijk mee.  Ze liet eerst nog even iemand anders mee kijken met de echo, en onderling hadden ze het over ons kindje. In termen die we niet begrepen, maar dit werd natuurlijk achteraf wel verteld. Er werd gezegd dat er een kans bestaat dat er nog iets onder liggend zou zijn. Maar ook dat het een grote kans heeft dat het alleen klompvoetjes zijn, omdat verder alles prima eruit zag. Toch kregen we hierdoor de keuze net als bij Daan voor een vruchtwaterpunctie. Ik moet er niet aan denken. En ik was ook echt weer erg in de war, dus wist op dat moment even niet of het een ja of nee zou zijn.

Mijn gevoel

Al snel thuis besloten we toch de vruchtwaterpunctie te gaan doen. Dit zou mijn veel mee rust gaan geven, want om nu nog 19 weken in spanning af te wachten of er nog meer aan de hand is met ons kindje kan ik niet. Ook als het in het ergste geval (wat we niet verwachten) niet met het leven verenigbaar is, dan is er nog een keuze om het af te breken. Dit klinkt heel hard, maar ik denk niet dat ik een zwangerschap kan uitdragen als ik weet dat ons kindje geen kans op leven heeft. Ik kan hier niet te veel aan denken, want een tweede kindje verliezen wordt een nog grotere hel. Dus hierin blijf ik zoveel mogelijk positief. Toch ben ik heel boos en verdrietig dat ook dit kindje weer klompvoetjes heeft. Tot nu toe wordt er door mensen heel luchtig gedaan, het zijn maar klompvoetjes. Ja klopt, maar ik mag nu toch ook even boos erom zijn. Want niemand wilt dit toch voor z,n kindje. En ook ik wil zo graag genieten van die kleine voetjes. En ook ik weet dat dit gevoel gaat zakken. We houden van dit kleine wondertje, ik moet het gaan accepteren en dat komt zeker. Maar voor nu moet ik even mijn gevoel kunnen uiten. Ik ben ook boos op mezelf dat ik er zo boos over ben. Omdat als het echt alleen maar klompvoetjes zijn hebben we zo geluk hiermee. Maar het houd me zeker bezig of er echt niets anders meer gevonden wordt. Vreselijk om te wachten tot dinsdag voor de punctie. Het staat me zo tegen dit weer te moeten ondergaan. Met Daan deed het pijn en was het heel emotioneel. Nu komt erbij dat ik ook weet dat kindjes dit zeker niet leuk vinden. Nee zou jij het leuk vinden zo,n grote naald die vlak langs je heen komt. Ze voelen het niet, maar dit is natuurlijk voor zo,n kleintje schrikken. Ik ben dus nu vooral bezig ons kindje hier op voor te bereiden wat er gaat komen. Ja en dan is het na dinsdag nog afwachten voor de uitslag, hoelang gaat dit nu weer duren.

Verder zijn we ook onwijs trots op dit tweede wondertje wat in mij groeit.

Het is al weer even geleden, maar toch wil ik er zeker nog even op terug komen. In november hadden we het tweede Vlinderkindcafé, en dit keer was het in Groningen. Mijn home stad. Wat was ik trots toen Nathalie me vroeg om mijn verhaal te vertellen over Daan. Ik werd hier wel zenuwachtig van want ben niet zo heel goed met groepen mensen. Nathalie stelde voor om mijn verhaal eerst op te schrijven en het dan gewoon uit mijn hoofd te leren. Wat ik allemaal wilde vertellen. Daar begon ik dan ook mee in de voorbereiding. Alleen na een tijdje liep ik hier in zo vast, ik merkte dat ik in mijn gevoel er steeds meer op andere manier er naar ging kijken. Ook mijn gevoel naar de dood van Daan veranderde. Dit door middel van alles wat ik bij Mirre deed. Het voelde niet zo goed meer om het verhaal op te schrijven. Waarom zou ik want ik ken mijn verhaal toch. Ik wilde het gewoon vanuit mijn gevoel gaan vertellen. Toch is dit wel heel moeilijk, maar ik maakte me eigenlijk niet meer druk erom. Ook maakte ik me niet druk om nieuwe mensen te ontmoeten. Voorheen vond ik dit allemaal zo eng. Maar nu keek ik er echt naar uit om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik was niet bang om contact te leggen met al die lieve mooie mama,s. Dit heb ik geleerd door in de groepen bij Mirre terecht te komen en daar ook gewoon in de groep te spreken.

Nu dat de dag aanbrak ging ik naar de locatie, ik was als eerste. Want ik was gewoon veelte vroeg. Maar dat gaf niet nu kon ik alvast wat kleine dingetjes doen. Eigenlijk ben ik een hele tijd bezig geweest met de letterslinger die we op wilde hangen. Zo hadden Nathalie en Kelly tijd voor de andere dingen klaar te zetten toen ze aankwamen. Zo waren we mooi op tijd voordat de eerste mama,s binnen kwamen. Op dat moment had ik wel even de zenuwen, straks ga ik gewoon mijn verhaal vertellen. Ik was bang dat ik dingen zou vergeten te vertellen. Zo uitgebreid mogelijk mijn verhaal vertellen valt niet mee. Juist niet als je zo vaak je verhaal al hebt verteld, dan kan je zonder gevoel vertellen. Niet dat het me niets doet, maar heb echt al honderden keren het verteld. En als je steeds in gevoel het zou vertellen, ga je misschien wel steeds huilen. Nou dat hoef ik al heel lang niet meer.

Eerst begin Nathalie met haar praatje en daarna wilde ze dat ik het woord nam. Alleen wilde ik graag dat iedereen even zich kort ging voorstellen, dat stelde ik dus voor. De anderen vonden het ook prima om even iets kort te vertellen over zichzelf en over hun kindje. Dus al gauw kwamen de verhalen bij iedereen op gang. Ik vond het fijn om zo al de verhalen te mogen horen. Wel was het uiteindelijk wel veel om alles aan te horen. Maar blij dat iedereen het gewoon aandurfde om zo open te zijn. Want waar wij voor staan is om over je kindje te mogen en kunnen praten. Dit is iets wat belangrijk is je kindje bij naam noemen. Als je niet meer praat over je kindje, kan je opeens voelen dat het allemaal teveel kan zijn voor je. Het is gewoon echt nodig om zo nu en dan erover te praten. Ik merk ook dat eigenlijk iedereen vind dat ze mensen tot last zijn om over hun kinderen te praten. Ook dit herken ik wel, dus is het Vlinderkindcafé hier zo belangrijk in. Toen iedereen aan de beurt was geweest, was het mijn beurt om te vertellen. En met trots vertelde ik over Daan. Alleen ik voelde dat het erg warrig over kwam. In mijn hoofd zo perfect, maar niet toen ik het uitsprak. Het was gewoon te uitgebreid en te weinig gevoel. Maar de boodschap die ik mee wilde geven was heel duidelijk en helemaal in mijn gevoel.

Boodschap

Vaak spreek ik moeders van overleden kindjes, dan voel ik hoe negatief ze vaak overkomen. Het is niet gek na het overlijden van je kind dat je in de put zit. Maar ik vind dat je hier niet in kan blijven hangen. Jaar naar jaar. Het eerste jaar is echt het zwaarst, al eerste dingen beleven zonder je kind. Dit is ondraaglijk echt. Het tweede jaar stond bij mij in het teken van heling. Ik wil niet eeuwig blijven treuren. Ik wil verder met mijn leven en juist iets positiefs uit het overlijden van Daan halen. Hij heeft me zoveel geleerd in die paar maanden dat hij geleefd heeft. Maar ook hoe hard de les van de dood ook is, ook dat heeft mijn ogen geopend. Hij heeft letterlijk gezegd dat het nu mijn tijd is. Dat ik nu aan mezelf moet gaan werken om gelukkig te worden in het leven. Want dit was ik niet, niet voor het leven van Daan. Maar Daan heeft wel mijn leven verrijkt, ik voelde toen de eenzaamheid en het gevoel van niet gelukkig zijn niet. Alleen een kind kan je niet gelukkig maken, dat moet jezelf doen. En dat ben ik nu voor mezelf aan het doen. Ik wilde dus iets positiefs mee geven aan al deze mooie mama,s. Het leven gaat door ondanks we onze kindjes heel erg missen. Zij zouden ook willen dat we weer geluk gaan voelen. Je wordt nooit meer de persoon die je bent. Maar ik voel juist dat ik sterker ga worden door dit wat ik heb meegemaakt. Dus ik ben Daan zo dankbaar dat hij in mijn leven kwam, al was het maar zo vreselijk kort.

Huil, lach, praat

Na mijn verhaal was het tijd om gewoon even rustig wat te drinken en samen te praten. Wat voelde ik me op me gemak tussen deze groep. Het was voor mij zoveel anders dan de eerste keer. Ik bleek er toen nog niet helemaal klaar voor te zijn. Ik vond het eng om contact te maken en nu heb ik zo genoten van alles wat er verteld werd. Ja genoten ondanks de zware verdrietige verhalen. Toen was er ook nog even tijd voor creatief te zijn. Want Kelly had geregeld dat er mooie fotolijstjes gepimpt konden worden. De meeste prachtige spullen stonden klaar voor de mama,s. En wat vond ik het heerlijk te zien dat iedereen daar mee bezig ging. Ja zelf had ik er geen behoefde aan, ik voelde me moe en heel veel last van de warmte had ik. Dus ik genoot gewoon van wat er daar gebeurde. Ook had ik nog een mooi en fijn gesprek met de fotograaf van Make a memory. De tijd vloog voorbij, ondanks ik heel moe was. Gewoon echt tijd te kort om met iedereen even te praten. Dus misschien een optie de volgende keer iets meer tijd voor deze mooie belangrijke middag.

Ik kijk terug op een geslaagde middag.

Het is alweer de laatste maand van het jaar. We beginnen straks in het jaar 2017 en wat kijk ik er naar uit. Mooie nieuwe dingen staan ons te wachten. Een nieuw huis, nieuwe woonplaats een baby opkomst. Wat staat ons nog meer te wachten het nieuwe jaar. Ik heb er erg veel zin in. Maar voor nu nog even de laatste maand overzicht van het jaar. Geniet ervan.

Week 1

Ik was weer even bij Mirre voor “Stralend de wereld in” en ik had dit keer een geweldige kamer. Moet je zien wat een plaatje als uitzicht als de zin door de ramen schijnt. Wat ben ik toch altijd dankbaar dat ik de enige ben die een eigen kamer heeft. De rest moest de kamer delen met anderen.  Ook zijn we thuis alvast begonnen aan de appelboilers, die zijn echt vet lekker gewoon.  

Week 2

Sneeuw/ijzel in de bomen wat een prachtig gezicht. Dit uitzicht zal ik volgend jaar niet meer hebben. Want dan wonen we hier niet meer. Ben benieuwd wat voor mooi uitzicht we dan gaan krijgen. Ben weer helemaal in to the smoothies. Al de hele week elke dag een heerlijke fruit yoghurt smoothie gemaakt. Lekker en gezond. Toen was het tijd voor de kerstboom van Daan. Mijn partner was ermee bezig en daarna gingen we hem brengen naar zijn plekje. Ook dit wordt de laatste keer kerst op het crematorium. Want we zijn van plan om in september hem naar ons nieuwe huis te halen. Natuurlijk is het dan ook tijd om de kerstboom bij ons thuis op te zetten en ook deze staat er voor het laatst in ons huis hier.

Week 3

Daar was ik dan weer op Mirre, dit keer voor de geboorte workshop die ik deed samen met mijn moeder. Ik was er de avond van te voren al, zoals bij elke keer als ik een workshop doe. En had weer een eigen kamer voor mezelf. Dat vind ik toch altijd wel weer heel erg fijn. Nog steeds lekkere smoothies maken, ik wilde weer iets meer gezonde voedsel binnen krijgen. Daarom ook deze week weer een paar keer tussen de middag aan het wokken geweest. Ook zijn we begonnen (ik samen met mijn partner) met wandelen, om weer wat meer conditie op te bouwen. Natuurlijk ontbrak het werken op de kinderboerderij ook niet. Al heb ik me de laatste woensdag van het jaar ziek gemeld vanwege erge buikpijn. Kaartje krijgen voor de feestdagen is leuk, maar mijn hart maakt een sprongetje als er iemand ook de naam van Daan vermeld. Dat waren er maar weinig, maar zo fijn om te zien als het gebeurd. En als laatste een heerlijke lunch van geroosterd brood sandwichspread en gekookte ei. Jammie.

Week 4

Eerste kerstdag waren we bij mijn schoonouders waar we heerlijk gingen gourmetten. Het was een gezellige dag. Na het eten moest ik wel even een dutje doen in het bed van me schoonouders, om de rest van de avond nog door te komen. Anders zou ik op de bank in slaap vallen, wat ik toen ook deed met de zwangerschap van Daan. Nu was ik slimmer om gelijk maar even van hun bed gebruik te maken. Mijn partner haalde de box uit elkaar die al zolang in de woonkamer stond. Het was praktisch hem te laten staan want we wilde toch een tweede kindje. Helaas duurde dat langer dan verwacht. En dan ben je nu zwanger en dan moest hij toch uit elkaar omdat we in het nieuwe jaar gaan verhuizen. Best een beetje raar dus.

Ik merkte al even dat het steeds iets minder goed met me ging. Toen ik nog elke week bij Mirre was voelde ik me steeds beter. Maar nu had ik alleen maar telefonische gesprekken, dus viel het echt wel tegen om het “alleen” te doen. Tijdens het laatste telefoongesprek besefte ik echt dat een sessie nodig was. Dus besloot ik toch maar even te vragen of ze nog de laatste week van het jaar tijd had. Dat was wel even een puntje. Maar omdat ze het zelf ook voelde dat het nodig was is ze even gaan schuiven. En kon ik vrijdag ochtend terecht. Maar zo vroeg dat ik niet daarvoor heen kon reizen. Dus werd ik gebracht de avond van te voren. En dan kom je aan en zie je een magische gezicht met vele lichtjes. Lekker ouderwets met mijn Mirre vriendin de avond zitten kletsen, tot ik naar bed ging. De volgende ochtend ging om 08.00 de wekker, terwijl ik niet had geslapen pfff. Maar rond 09.15-09.30 had ik een sessie.

Laatste dag van het jaar maakte ik bowl, dit maak ik regelmatig voor oud en nieuw. Zo heerlijk vind ik dit. Ook maakte ik oviebollen, maar ik denk dat het niet goed is gegaan met het rijzen. Want ze zagen er niet uit en eerlijk gezegd echt smakelijk zijn ze ook niet. Toch wel jammer ervan… Maar we hadden gelukkig wel heerlijke bowl die we deze avond konden eten.

Hebben jullie een fijn oud en nieuw gehad?
Gelukkig nieuwjaar 

Vandaag is echt een mijlpaal, ik heb de 20 weken gehaald van mijn zwangerschap. Eerlijk gezegd had ik dit nooit meer verwacht. Er is echt een moment geweest dat ik dacht dat er nooit meer een tweede kindje zou komen. Dat het gewoon niet voor ons was weg gelegd om een “echt” gezin te zijn. Maar gelukkig groeide het vertrouwen in deze zwangerschap steeds een stukje meer. Het volste vertrouwen heb ik in dit kindje in mijn buik. Ondanks er angsten zijn, maar dat heeft niets met dit kindje te maken. Maar puur door de ervaring met Daan. Ik voel dat het goed zit met dit kindje en hoop dat ik meer rust kan vinden in de angsten die er wel zijn. Ik geniet intens, maar als ik denk aan de 20 weken echo of aan de bevalling kan ik de paniek in mijn lichaam voelen. Dit is ook de reden waarom ik afgelopen vrijdag nog een sessie heb gedaan bij Mirre. De onrust werd steeds erger nu de 20 weken echo echt heel dichtbij komt. Dinsdag is het zover, en wil er graag in rust daar in gaan.

Klachten

Ik had het vorige week er al even over dat er een vermoedde was op een blaasontsteking, nou dat bleek dus echt zo te zijn. Het duurde erg lang voor ik eindelijk medicatie kreeg, nu hopen dat het snel de goede kant op gaat. Want ik merk juist dat ik me er steeds rotter door ga voelen. Heb steeds enorme buikpijn en steken in mijn schaamstreek. Zal blij zijn als dit over zou zijn. Verder begon ik ineens misselijk te worden en kreeg ik last van brandend maagzuur. Hopelijk is dit iets tijdelijks en niet tot aan het einde van de zwangerschap. En toch voelt het alsof ik nog geluk heb dat ik het nu pas heb. Bij Daan begon het al heel vroeg in de zwangerschap en kon ik ook niet volledig plat liggen in bed. Slapen is ook nog altijd een vervelend iets. Ik slaap gewoon echt niet. Ben de hele nacht aan het draaien omdat ik gewoon niet lekker lig. Alles doet me pijn en daar erger ik me heel erg aan. Pas in de ochtend wordt ik vaak wat rustiger en val ik dan in slaap.

Energie opbouwen

Omdat ik echt zo,n slechte conditie heb sinds ik zwanger ben en weer volledig thuis zit (op de 2 uurtjes werken na dan) Ik heb pijn en ben moe, waardoor ik nergens echt zin in heb. Het is niet alleen lichamelijk moe het is meer emotionele moeheid. Ben natuurlijk heel hard aan mezelf aan het werken waar echt heel veel emotie bij komt kijken. En emotie kan zo vreselijk slopend zijn. Alles wat bij Mirre gebeurd sloopt me echt gigantische. Dan zal je zeggen waarom dan toch doorgaan in de zwangerschap, denk nu gewoon echt daaraan. Maar dat doe ik, alles wat ik nu opruim is voor mij, mijn partner en mijn kindje van belang. Die dingen hoeft mijn kindje dan niet mee te dragen, want die pikt automatische gevoelens van mij op. Alleen door dat ik dus zo weinig energie heb wordt er zorgen gemaakt of ik de bevalling wel aankan, daardoor twijfel ik zelf nu ook wel. Dus ben ik samen met mijn partner de stap gaan zetten om meer te gaan wandelen. Probeer elke dag een half uur te wandelen. Ja soms zitten er dagen tussen dat het even niet gebeurd. Maar waar ik in het begin na 10 minuten al bekaf was, merk ik dat ik toch nu al na twee weken sterker wordt. Ik krijg meer energie van het buiten zijn en echt door het wandelen wordt die extreme moeheid toch verminderd. Nu het nog volhouden, want ik wil vol vertrouwen de zwangerschap verder in gaan en vol vertrouwen de bevalling aangaan.

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Verhuizen

Het is bijna 2017 en in maart gaan we dan verhuizen. We hebben een heel leuk huisje gekocht en kan niet wachten tot we erin zitten. Het verhuizen zelf zie ik wel tegenop, omdat ik niet heel veel kan vanwege de zwangerschap. Al die spullen die naar beneden moeten, en dan weer steeds die trappen op omhoog. Echt ik kijk er naar uit dat we niet meer op drie hoog wonen. Geen last meer van die stomme trappen. Maar waar ik echt naar uit kijk om het huisje eigen te maken. En natuurlijk de nieuwe baby kamer in orde maken. Dat is toch het belangrijkste als eerste. Want als we er eenmaal wonen hebben we hooguit nog twee maanden voor dat die kleine zich gaat aandienen.

Huishoudbeurs/negenmaandenbeurs

Elk jaar is het traditie dat ik met mijn vriendin naar de huishoudbeurs ga. En de kaartjes waren all een week nadat we vorige keer zijn geweest gekocht. Nu omdat ik zwanger ben heb ik mijn vriendin zover gekregen dat ze mee gaat naar de negenmaandenbeurs. Dat hebben we ook gedaan tijdens de zwangerschap van Daan. Ik heb echt zin in deze dag, alleen het nadeel is dat het zover weg is en een lange dag zal zijn. En met de zwangerschap is dat best wel heel veel. Maar dat mag de pret niet drukken. We gaan er in februari een super leuke dag van maken.

Logeren op Mirre

Ik heb nog even voor dit jaar kunnen regelen dat ik een sessie kon krijgen op Mirre. Ik merkte dat het toch wel heel erg nodig was. Maar omdat het deze week erg druk was voor haar, moest het vrijdag vroeg in de ochtend gepland worden. En dat is de reden waarom ik donderdag avond al heen ging om er te logeren. Gezellig weer even ouderwets met mijn Mirre vriendin.

Een nieuw jaar gaan we in, kijk jij al ergens naar uit in het nieuwe jaar? 

Week 19 heb ik vandaag bereikt, volgende week zit ik dan eindelijk op de helft. Dat is echt een hele mijlpaal. Maar nu kunnen jullie lezen over de afgelopen week, dus zwangerschap week update 18

Blaasontsteking

Het is een kans dat ik dus een blaasontsteking heb. Maandag toen ik op controle was, klaagde ik over steken in mijn zij en buikpijn. Toen wilde ze toch even mijn urine laten onderzoeken. Helaas belde ze pas donderdag avond op dat het verontreinigd was. Niet eerder had ze het onder ogen gekomen, en maakte excuses. Ze zei als het zo is zijn we op tijd. Maar wilde dus niet blind gaan behandelen en liet me naar de huisarts gaan om mijn urine op kweek te laten zetten. Nou duurt dat drie dagen, helaas zit er nu dus de kerstdagen tussen. Omdat ze maar niet belde na maandag dacht ik het zal wel meevallen, de klachten namen af dus dat was goed. Maar eigenlijk sinds gisteren nemen de klachten weer toe. Steeds pijn in mijn buik, nog vaker plassen en eigenlijk de hele dag voelen dat ik moet. Branderig gevoel onderin buik en schaamgedeelte. Ik moet dus echt afwachten tot volgende week.

Zorgen om de bevalling

Ik heb echt totaal geen conditie meer en in het ziekenhuis maken zich zorgen. Dat deden ze al om mijn geestelijke gezondheid en nu ook omdat ze bang zijn op dit moment dat ik de bevalling niet ga aankunnen. Ik ben al na 10 minuten lopen al bekaf. Maar eigenlijk is het niet zo gek na al die emotionele momenten op Mirre. Ondanks ik niet meer elke week daar ben, doe ik nog wel wat af en toe. En heb ik elke week een telefonische gesprek. Maar hierdoor en door de zwangerschap heb ik echt nergens meer energie voor. Helaas leggen ze wel heel erg de nadruk op de zorgen, zodat ik mezelf ook nog dieper in de put voel komen. Ik vind het nu dus ook al eng de bevalling. Er is nu afgesproken met mijn maatschappelijk werker in het ziekenhuis dat ik elke dag ga wandelen. Nou dat elke dag is nu zo,n beetje bijna elke dag. We zijn vorig weekend begonnen, en twee keer overgeslagen. Dus dat gaat prima zo. Nu het alleen nog volhouden, ik moet weer meer conditie krijgen. De baby moet er toch ook echt uit nog.

Buik

Eigenlijk heb ik gewoon een hekel aan buikfoto,s, maar toch wilde ik er wel een paar. Net als bij Daan ook dus niet elke week een buikfoto. Waarom niet nou omdat  wat je eigenlijk op de foto ziet mijn bovenbuik is en het is toch echt niet de buikbaby die daar zit. Toch vind ik het zelf leuk te voelen dat me buik steeds dikker word, normaal vind ik dat vreselijk maar nu groeit er iets moois daar. Ondanks ik er dus een hekel aan heb, zijn er toch foto,s die ik jullie nu ga laten zien.

Hoe kan je het beste voorbereiden op een bevalling?

Kerst

Lichtjes

Kerstboom

Gourmetten

December kalender

Familie

Hele fijne feestdagen gewenst

Wat gaan jullie voor leuks doen met de kerstdagen?

Nee dan bedoel ik niet buiten op het gras in het donker onder de sterren slapen. Maar onder de sterren in ons eigen bed thuis. Al een hele tijd ben ik gek op sterren, zou het te maken hebben met dat Daan nu ook tussen de sterren woont. Want eigenlijk is het toen pas echt begonnen. Het liefst heb ik straks de nieuwe baby kamer ook met sterren. En wat een geluk dus dat we gaan verhuizen, dus dat dit kindje echt een hele eigen nieuwe kamer krijgt. En ja wij natuurlijk ook een hele nieuwe slaapkamer. Toen ik dan ook het aanbod kreeg om een mooi dekbedovertrek uit te kiezen, hoefde ik geen seconde te twijfelen om dit te doen. Want hoe leuk is het iets nieuws voor je nieuwe huis. Alleen aangezien we pas in maart gaan verhuizen, maken we er nu al gebruik van. Ik ben zo blij met dit nieuwe dekbedovertrek vol met sterren. Het leuke vind ik ervan dat je hem aan twee kanten kan gebruiken. Want de ene kant is helemaal blauw met witte sterren, en de andere kant wit met blauwe sterren. 

De eerste nacht onder de sterren, we dachten dat we er nooit onder konden slapen. Wat een vreselijke rot nacht. We begonnen echt even te twijfelen of het door al die sterren zouden komen. Maar dat kon toch haast niet. Maar het was wel heel raar dat we juist die nacht niet konden slapen. We zouden het maar even aankijken, maar de volgende nacht zou ik niet thuis slapen. Dus ik moest vertrouwen op mijn partner. Zijn uitspraak was “als je thuis komt en de sterren zijn weg, dan weet je genoeg” En ik kwam twee dagen later thuis, gelukkig de sterren lagen gewoon nog op het bed. Dan zou het wel allemaal goed zijn gegaan met slapen. Die nacht ben ik samen met mijn partner weer in bed gekropen. En een heerlijke nachtrust gehad. Het was niet de sterren waar we wakker van hadden gelegen. Had ook wel heel raar geweest. Maar vond het wel een heel leuk verhaal om jullie te vertellen over onze ervaring onder de sterren te slapen.

Wij zijn dus heel blij met ons mooie nieuwe dekbedovertrek en mag dan ook zeker mee naar het nieuwe huis in maart. Wat zullen we daar ook heerlijk slapen.

Hoe vinden jullie ons nieuwe sterren dekbedovertrek?

Vandaag gaan we het hebben over zwangerschap week 17, want vandaag ben ik precies 18 weken zwanger. dat houd in dat ik over twee weken op de helft van mijn zwangerschap zit. Voor mij gevoel gaat het niet heel snel, en toch ergens wel weer. Waarom het niet snel genoeg gaat voor mijn gevoel is omdat ik zo graag dat kleintje in mijn armen wil hebben. Maar aan de andere kant is het maar goed dat ik nog even te gaan heb. Want voor de bevalling gaan we nog even verhuizen. Dus nog genoeg te doen voordat dit kleintje geboren wordt.

Blaas niet onder controle

Wat is het vervelend dat je zoveel moet plassen. Ik had dat al heel snel in de zwangerschap. Maar sinds een paar dagen merk ik dat het alleen maar erger wordt. Ja de kleine wordt ook steeds iets groter en het voelt nu al dat mijn baarmoeder enorm op mijn blaas drukt. Maar vervelender is nog dat ik me blaas gewoon niet onder controle heb. Ik moet regelmatig niezen, waardoor ik gewoon in mijn broek plas. Dit is gewoon echt heel erg dat ik dit steeds weer voel. 

Andere klachten

Ik heb al een tijdje problemen met slapen doordat ik veel pijn heb in mijn rug en mijn bekken. Het slapen gaat nu wel beter. Maar heb wel overdag meer pijn in mijn rug en bekken. Als ik veel voor mijn doen gedaan heb, voel ik het heel erg. Begin deze week heb ik een workshop gehad en daar heb ik de eerste dag zowat de hele tijd op de grond op een kussen gezeten. Dat was niet slim, dus had ik halverwege de week zoveel pijn een dag dat ik amper normaal kon lopen. Hopelijk wordt het niet nog erger, want ik moet nog 22 weken.

Contact maken met buikbaby

Het is zo leuk om de buikbaby nu al zo te voelen. Al vanaf 13 1/2 week voel ik het. Soms is het gewoon echt een stuiterbal in mijn buik. En wat ik nog leuker vind, waar ik super van geniet dat de buikbaby contact maakt met papa. Steeds als we samen op bed liggen, legt de papa zijn hand op mijn buik. En daar reageert de kleine op. Hij kan het natuurlijk nog niet voelen. Maar ik vind het prachtig dat ons kindje gewoon contact maakt met papa. Dat het gelijk druk wordt als hij zijn hand op mijn buik legt. Ben benieuwd of de baby zich ook laat voelen als het groot genoeg is zodat hij het echt kan voelen. Want Daan was daar heel eigenwijs in, als zijn papa de hand op mijn buik legde stopte Daan gelijk met bewegen. Dus ik gun het zo dat het dit keer anders zal zijn. Juist omdat het nu al zo druk is.

Huizenjacht

Eindelijk mag ik er nu vrijuit over schrijven. Want alles is nu helemaal rond. Wij hebben super leuk nieuws want we hebben een huis gekocht. We zaten al een tijdje met de gedachten dat we wilde verhuizen. Maar hier weg gaan en opnieuw huren was geen optie, omdat we dan twee keer zoveel zouden gaan betalen. Dus hebben we uiteindelijk de grote stap gezet om een huis te gaan kopen. Dit is echt wel een heel spannend avontuur. Eerst moesten we gaan uitzoeken wat we konden gaan uitgeven voor een huis, toen we dat wisten zijn we officieel gaan rond kijken voor een huisje. Eerst alleen in Beijum waar we nu wonen. Daar hebben we dan ook een eerste bezichtiging gehad in een huis. Maar dit bleek niet helemaal naar wens wat we zochten. Dus zijn we verder gaan kijken. Alleen het aanbod in onze wijk is niet heel groot en besloten we verder te gaan kijken. Online zagen we in Ten Boer wel een leuk huis, maar de buurt kennen we niet. Dus we zijn op pad gegaan en daar eens gaan rondkijken. Het huis van de buitenkant bekeken. En we dachten toen daar gaan we gewoon op reageren. Helaas kregen we hier de kans niet voor om het huis te bezichtigen want we kregen al te horen dat hij onder voorbehoud verkocht was. Dan maar weer verder kijken. In Winsum zagen we toen een leuk huis, maar ook dit dorp kennen we nauwelijks. Weer op pad en het dorp een beetje te gaan verkennen. Wat zag het er heerlijk rustig en vredig uit. Zelfs het huis zag er van de buitenkant goed uit. Dus we trokken onze stoute schoenen aan en ook hier reageerde we op.

Bezichtiging 

Voor dit huis werden we uitgenodigd om te mogen komen kijken. En tot onze verbazing vonden we het beide een heel leuk huis. Echt wel naar onze wensen. Mijn wens was voornamelijk een beneden woning met tuin, een kamer extra dan we nu hebben en een vrij ruime keuken. En alles was hier gewoon aanwezig. Alleen we kregen wel te horen dat als we geïnteresseerd waren dat we gelijk een bod moesten doen. Er was nog een ander stel geïnteresseerd en na ons kwam er nog iemand kijken. We maakte contact met onze hypotheker, maar helaas was hij niet aanspreekbaar. Ja wat doe je dan. We besloten er samen voor te gaan en gewoon toch een bod uit te doen. We wilde de kans niet voorbij laten gaan. Hierna is er dus een hoop geregel en papierwerk aan te pas gekomen. Gelukkig werden we daarmee geholpen door de hypotheker. Wat spannend allemaal, want dit is helemaal nieuw voor ons. Het heeft allemaal even geduurd, maar nu kunnen we echt zeggen dat alles rond is en dat we eind maart gaan verhuizen naar Winsum.

Een nieuw begin

Hoe spannend ik het ook vind deze nieuwe veranderingen, hoe leuk ik het ook vind. We gaan gewoon uit onze vertrouwde wijk weg, eerst vond ik dat eigenlijk heel moeilijk. Maar nu ben ik heel blij dat we uit deze wijk weg gaan. Echt een heel nieuw begin gaan we maken. Een nieuw huis in een nieuwe omgeving. Naast het verhuizen is natuurlijk een baby op komst. We gaan een mooi nieuw jaar in met nieuwe kansen. Ik denk dat ons leven heel erg gaat veranderen. Ja ik vind het heel eng, maar we gaan echt een mooie toekomst tegemoet ik weet het zeker.

Een paar foto,s voor een indruk

Hebben jullie een huur of koop woning?