Ik doe aan een traject mee bij Mirre “Stralend de wereld in” afgelopen zaterdag was de afsluiting van blok 3 en werd dit mooie nummer gedraaid. Luister maar eens goed naar de tekst. Ik wordt hier super vrolijk van en krijg het niet meer uit me hoofd.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=j4ggyO-OFXU?feature=oembed&w=500&h=281]
Week 1
Ineens had ik zo,n behoefde aan fruit, zo veel fruit eet ik de laatste tijd niet. Maar dat mag wel weer even goed terug gaan komen. Lekker een bak met appel, banaan en mandarijn. Dinsdag was het vreselijk weer maar ik moest toch naar Mirre toe. Op het station van Emmen regende het heel erg, maar gelukkig eer dat ik in Valthe was stopte het. Dus kon ik droog naar Mirre toe lopen. Omdat het veel regende deze dagen maar ook de zon scheen, verscheen er een hele mooie regenboog op het terrein van Mirre. Die moest ik even vastleggen, snel heen en weer naar mijn kamer en terug om mijn mobiel op te halen. Tja die heb ik daar bijna nooit op zak namelijk.
Week 2
Dit was mijn laatste week intern bij Mirre. Ik zie er best tegenop om weer volledig thuis te zijn. Het waren vijf intense maar ook mooie maanden. Zoveel mee gemaakt, zoveel mooie lieve mensen leren kennen. Ik ga het echt heel erg missen. Maar het was niet een echt afscheid, want ik kom nog elke maand tot april voor “Stralend de wereld in” En naar mijn gevoel neem ik nooit echt afscheid van ze. Toch voelde het nu even zo, ik kreeg de laatste avond al een heel lief cadeautje. Mooie tarot kaarten met elfjes.
Die avond hebben we ook nog even heerlijk gedanst op verzoek van mij. Het was een geslaagde laatste avond. Mijn laatste dag kreeg ik een heel leuk pakket voor de kleine die in me groeit. Echt ik was zo ontroerd, natuurlijk iedereen even goed knuffelen. En voor ik weg ging heb ik nog een healing gekregen, maar voor mijn gevoel was het een afsluiting. Achteraf voelde het al een begin, want ik liet hem niet verder toe toen hij met me hoofd bezig was. Dus dat wordt nog eens terug voor een healing als ik eraan toe ben. Natuurlijk hebben we nog een fijne wandeling gemaakt.
Week 3
Weer een volledige week gewoon thuis doorgebracht. Eerlijk gezegd vond ik het helemaal niets, wist me niet goed raad met alle tijd. En miste mijn sociale contact op Mirre heel erg. Het gezellige samen koken en wandelen. Fijne gesprekken hebben als ik het nodig had. En de wekelijkse sessie. Nu voelt het alsof ik in het diepe gegooid ben. (maar hier later meer over in een aparte blog) Ik kocht weer eens lekker een Galia meloen, waar ik een heerlijk bakje van nam om te eten.
Was ik even aan het freubelen in mijn negen maanden invulboek. Toen ik die foto op instagram zette kwam ik erachter dat ik ze daar nog niet op de hoogte had gebracht van mijn zwangerschap. Dus er kwamen voorzichtige berichtjes binnen met “mag ik je feliciteren” of “heb ik iets gemist” Toen besloot ik maar daarna de foto die ik eerder op Facebook had gedeeld ook op instgram te delen. Zodat het duidelijk was voor iedereen. Ik maakte lekker warm eten voor mij en mijn mannetje. Op Mirre heb ik geleerd dat je ook gewoon rustig rauwe aardappels kan bakken, alleen duurt het iets langer dan als ze al gekookt zijn. Maar het is zoveel lekkerder, dus doe ik dat nu ook thuis.
Het weekend probeerde we iets nieuws uit Pulled Pork bij de Aldi vandaan op lekkere Turkse broodjes. Op eentje ervan smolt ik wat kaas en deed ik nog chilisaus en augurken op. De andere alleen chilisaus en augurken. Mijn partner wilde geen saus en augurken erop. Alleen twee broodjes waren wel teveel, volgende keer maar eentje eten. Want het is wel voor herhaling vatbaar.
Week 4
Maandag had ik twee afspraken in het ziekenhuis staan. Eerst bij de maatschappelijk werker omdat ze me graag goed in de gaten willen houden. En nu ik niet meer elke week bij Mirre kom is dat toch wel welkom deze gesprekken. Daarna mocht ik nog even naar de kleine kijken en voor het eerst mocht ik het hartje horen. Dit vond ik wel heel bijzonder momentje. De dag erna naar de stad geweest. Even wat dingetjes regelen voor het Vlinderkindcafé. Wat was dat een hele onderneming zeg, was uiteindelijk bekaf. En belande bij Musjes winkel om even te plassen, water te drinken en uit te rusten. Daarna kon ik naar huis toe.
Woensdag was de eerste keer na vijf maanden weer op de kinderboerderij om te werken. Want dat had ik op pauze gezet vanwege de begeleiding bij Mirre. Eigenlijk vind ik er niets meer aan, maar ik moet toch iets nu ik weer volledig thuis ben. En wat was het leuk om donderdag weer even een dagje bij Annelies te zijn. Beetje bijkletsen en gewoon genieten van daar te zijn. Het is namelijk best moeilijk om weer veel alleen thuis te zijn.
Eigenlijk was het de bedoeling dat ik weer de yoga lessen ging oppakken, maar het komt er maar niet van. Dit keer werd mijn partner geopereerd en heb ik gewoon de hele dag in het ziekenhuis gezeten. Dit heeft heel veel van mij gevraagd, waardoor ik vreselijk moe was en steken in me buik had. Baby zegt, mama nu is het tijd voor rust. Dus zaterdag nadat ik boodschappen heb gedaan heb ik eigenlijk niets meer gedaan.
Ja en vandaag is het dan zover het Vlinderkindcafé, waar uiteraard een verslag van gaat komen.
Vandaag ben ik alweer 15 weken zwanger en ik kom nu dichterbij de 20 weken echo. Nog altijd wil ik hier niet aan denken, want dan krijg ik het Spaans benauwd ervan. Ondertussen staan er al drie nieuwe afspraken gepland voor controle. 5 december mag ik weer even kijken, twee weken later ook nog eventjes. En de 20 weken echo staat op 3 januari gepland.
Ik merk dat ik het steeds sneller benauwd heb, en dus actief de grootste moeite heb met dingen doen. Fietsen is een hele opgave geworden, maar wil ik dus nog wel blijven doen. Daarbij heb ik het nog sneller warm dan voorheen, dus ik zweet redelijk snel. Alles kost nu twee keer zoveel energie dat vind ik wel heel lastig omdat ik juist had gehoopt dat de ergste moeheid wel af zou zakken na die 12 weken. Dat gebeurde ook wel, maar als je niet veel slaapt en dus snel benauwd ben dan ben je ook sneller moe. Steken in me buik heb ik ook soms, begin nu ook te merken dat het erger wordt als ik iets teveel heb gedaan. Daar ben ik eigenlijk vandaag pas achter gekomen, want heb gisteren de hele dag in het ziekenhuis gezeten vanwege de operatie van mijn partner. En dat heeft er bij mij wel in gehakt voel ik nu heel erg na dat ik ook nog even de grote boodschappen alleen op de fiets heb moeten doen. Nu maar even goed naar mijn lichaam luisteren en wat rust geven. Verder ben ik blij dat ik niet misselijk ben en ook geen last van brandend maagzuur. En ja mijn buik groeit al lekker, nee nog steeds geen foto,s van gemaakt. Wordt nu eigenlijk wel tijd.
Ik had het eigenlijk al laten vallen in de vorige update, maar wilde er nog even op terug komen. Aangezien we natuurlijk een kindje met down kregen de vorige keer heb je nu recht op de NIPT test. En in het ziekenhuis dachten ze dat we die maar even wilde laten doen in plaats van eerst de combinatie test. Maar wij hebben bewust gekozen voor geen testen. Voor ons is de 20 weken echo vroeg zat om te zien als er iets mis is om dan eventueel verder te testen. Dit hebben we toen ook in de eerste zwangerschap zo gedaan en ben het nu ook helemaal niet van plan geweest. We weten wat we te wachten staan als er weer uit zou komen dat er een kindje met down gezien wordt. En zullen er dan weer voor gaan. Alleen als ons kindje niet met het leven verenigbaar is dan zal ik de zwangerschap niet uitzitten. Dat is iets wat ik denk niet aan zou kunnen. Maar ik ben heel positief en we gaan er vanuit dat er dit keer geen rare dingen gezien worden.
Ik had echt van te voren niet verwacht dat ik zo erg zou kunnen genieten van deze zwangerschap. Door onze geschiedenis komt er toch wel angsten bij kijken. Toch valt het allemaal heel erg mee. Dit komt ook omdat ik hele goede begeleiding gehad heb. En ik heel sterk ben verbonden met ons kindje. Zo sterk verbonden dat ik het zelfs al heb gevoeld. Eerst twijfelde ik nog of het alleen de energie is die ik voelde. Maar toen ze in het ziekenhuis zeiden dat het wel vroeg is maar wel mogelijk is wist ik het zeker. Ik heb onze kleine Minnie al gevoel in me bui, hoe klein het nu ook nog is. Wat is dat bijzonder zeg. Deze zwangerschap is zo anders dan bij Daan en ik ben daar zo dankbaar voor dat ik nu ook echt mag en kan genieten ervan. 
Hebben jullie testen laten doen in de zwangerschap, waarom ja of waarom nee?
Wat ben ik blij dat ik de grens van drie maanden over ben, wat was dat een stressvolle tijd af en toe. Natuurlijk weet ik dat er nog van alles mis kan gaan uit ervaring. Maar de kans op een miskraam is een heel stuk kleiner geworden. En ik heb het volste vertrouwen erin dat deze zwangerschap helemaal goed gaat komen.
Ik probeer trouw het boek in te vullen, maar soms schiet het er bij in. Maar dan maar even in halen. Maar vind de vragen soms lastig te beantwoorden. Hoe voel je nu? Heb je het op je werk verteld? Hoe was de reactie op het werk? Hoe was het bij de verloskundige? Nou wat zeg je, als er al twee weken achter elkaar wordt gevraagd hoe je voelt. Eerlijk gezegd sta ik daar niet steeds bij stil. Want ik voel me gewoon moe, omdat ik amper slaap. En werk, ja ik ga woensdag voor het eerst weer beginnen na vijf maanden pauze op de kinderboerderij. Dus ze vonden het toch al leuk dat ik van de week even weer langs kwam. Echt standaard verloskundige, ik sta onder controle in het ziekenhuis. En kom er elke twee weken, steeds is het weer fijn om dat kleine wondertje te mogen zien. Maar ik ga trouw door met invullen. Wat ik het meest moeilijk vind is de buikfoto,s, die zijn er helemaal nog niet. Dat vond ik bij Daan al moeilijk, omdat ik niet vind dat ik een mooi buikje heb. Ik ben gewoon dik, het baby buikje is wel mooi. Maar dan komt er zo,n vreselijk bovenbuik boven uit steken. Toch komen er vast nog wel buikfoto,s.
Dit vind ik wel een hele vervelende die bij de zwangerschap komt kijken. Ik heb echt dagelijks heel erg pijn in mijn rug en bekken. En helemaal dus als ik in bed lig. Dat is dan ook de reden waarom ik amper slaap. Ik draai de hele nacht van me rug naar me zij, maar beide liggen gewoon niet lekker. Al heel in het begin heb ik een poging gewaagd met een kussen tussen me benen te slapen. Maar ook dat is geen optie, ik kan gewoon niet een hele nacht op me zij liggen en dan weet ik me geen raad met die kussen. En de pijn wordt er ook niet minder op. Dit is echt het enige waar ik echt heel veel last van heb in de zwangerschap. Verdere klachten vallen echt heel erg mee.
Met twee maanden werd me al even verteld dat ze geen problemen zagen om niet op natuurlijke wijze te bevallen. Maar aangezien dit mijn eerste afspraak was ging mij dit even te snel. Er werd gesproken over eerdere ervaringen dus over Daan en de miskramen. Bloeddruk werd opgemeten, en ja ik kon ze wel vertellen dat hij te hoog zou zijn. Ook dacht ze maar even te zeggen dat we de combinatie test over zouden slaan en gelijk de NIPT test zouden willen. “Nou mevrouw dat heeft u mis we willen geen testen.” Gelukkig legde zich daar gelijk bij neer. Juist op het moment dat ik aardig in paniek begon te raken over dat ze begon over natuurlijk bevallen, wilde ze nog eens mijn bloeddruk meten. Ja geen slimme zet, ik zat daar onwijs trillend te huilen. Dus besloot ze het er maar bij te laten.
Maar goed, zelf ben ik met drie maanden erop terug gekomen over het hele bevalling verhaal. Want ze hebben me met Daan aangeraden een keizersnee en dat vanwege een verleden met abcessen. Er werd verteld dat het grote kans is dat het terug komt na een natuurlijke bevalling. En aangezien ik er een stuk of vijf keer aan geopereerd ben zat ik daar niet op te wachten. Uiteindelijk was het door Daan ook verstandig dat het een keizersnee werd. Nu gaan ze eerst mijn medische gegevens door nemen en kijken of het echt geen probleem is op een natuurlijke bevalling. Want dat wil ik echt uitsluiten, een natuurlijke bevalling lijkt me namelijk echt heel mooi om mee te mogen maken. Dus hier komt zeker nog een vervolg op.
Wie heeft de gouden tip om in de zwangerschap beter te slapen?
In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…
Zwanger zijn
Het zullen jullie niet ontgaan zijn dat ik zwanger ben en dat is echt een grote glimlach waard. Zeker nu ik de drie maanden grens over ben en ik er rustiger van wordt dat de kans op een miskraam veel kleiner is geworden. Nooit verwacht dat ik ooit nog kon genieten van het zwanger zijn. Maar dit kindje heeft zo,n grote energie waar ik echt niet omheen kan. Ik kan niet wachten tot ik ons kindje echt ga voelen bewegen. Dit gevoel van genieten wil ik vasthouden tot aan de geboorte.
Meer rust
Ondanks ik het moeilijk vind dat ik sinds deze week niet meer wekelijks naar Mirre ga, ben ik wel blij dat ik wat meer rust krijg. En dan bedoel ik niet in de vorm rust in mijn hoofd, maar lichamelijke rust. Ik hoef niet meer elke week die reis te maken, niet meer elke week een intense sessie. Alleen het lijkt juist toch anders te werken, want ik voel geen rust. Hopelijk is dat gewoon iets om aan te moeten wennen weer. Ik probeer er dan dus van te genieten dat ik meer thuis ben en dus vaak even niks hoef.
Meer tijd voor bloggen
Mijn blog schoot er vaak een beetje bij in, ook omdat ik vaak niet wist wat ik moest schrijven. Ja heb veel op Mirre beleefd, maar veel is er ook gewoon privé. Ja ik deel veel persoonlijke dingen, maar soms gaat het me te ver. Dit heb ik in gezien bij Mirre dat sommige dingen best voor jezelf mag houden. Dit ter bescherming van jezelf omdat het nog te veel doet en zeker als je daar dan reacties op krijgt die je misschien nog meer pijn doen. Maar nu ik dus weer thuis ben, en ik kan schrijven over mijn zwangerschap komen er weer wat meer blogs online. Ik krijg de rust en de tijd nu om makkelijker te schrijven. En ik heb er ook gewoon weer zin in.
Eindelijk ben ik zwanger en ik geniet er heel erg van, maar dat is wel even wennen geweest in het begin van de zwangerschap. Na een kindje verliezen en twee keer een miskraam hoe voelt het dan om zwanger te zijn. Ben je dan wel blij ermee, kan je er mee verbinden of voel je alleen maar onzekerheid. Ik was heel bang dat ik absoluut niet blij kon/mocht zijn omdat het toch wel weer mis zou kunnen gaan. Maar ik ga jullie vertellen hoe ik ermee om ben gegaan en wat mij enorm heeft geholpen dat ik nu zo kan genieten van deze zwangerschap.
Al heel snel kreeg ik een echo, dat is normaal als je in de medische molen zit. En helemaal met mijn voorgeschiedenis niet zo gek. Inmiddels weet ik precies waar ik moet kijken, maar het was nogal vaag allemaal. Ineens zagen we heel licht iets knipperen. Ja echt zit er een hartje, van de verpleegkundige specialist was er ook wat twijfel. Er was een hele vroege zwangerschap dacht ze. Eerst werd er gedacht dat het knipperen misschien wel mijn eigen hartactie was. Maar toen haalde ze er een boek bij om de echo te vergelijken. En ze zei toch nog twijfelend dat er wel een zwangerschap van een week op 5 a 6 zat. Het hartje was net gaan kloppen, dus vandaar dat het heel traag was. Ik voelde van alles door me heen gaan, ik voelde vele tranen opkomen. Maar echt opluchting was het niet. Wat een onzekerheid was er nog. Dus was ik blij dat ik twee weken later terug mocht komen.
Nee ik wilde nog niemand in de familie of vriendenkring het vertellen. Maar omdat ik onder begeleiding stond bij Mirre kon ik het daar delen. Dit deed me zo goed, dat ik er langzaam vertrouwen in ging krijgen. Er werd verteld dat ik contact kon maken met dit mini mensje, maar ik durfde eigenlijk niet. Ik durfde me niet te verbinden met dit nieuwe leven in mij. Het was al veelte vaak mis gegaan. Wat als ik me verbond, dan doet het alleen nog maar meer pijn als het mis zou gaan. Toch door steeds meer te delen van mijn angst, begon ik het langzaam toe te laten. Ik begon zelfs de energie van dit kindje te voelen. Heel raar, want dit kende ik niet van Daan. Ik wist dan ook nog niet dat ik het kon voelen terwijl het zo klein was. Je voelt het in energie. De energie van dit kindje groeit met de dag dat ik er vertrouwen in heb. Soms lijkt het alsof ik het echt al voel bewegen in mijn buik, maar dat is iets wat gewoon nog niet kan. Maar wat voelt dit speciaal. Ik dacht echt dat ik niet zou gaan genieten van deze zwangerschap en dat er alleen maar angst zou zijn. Ja er is angst vooral als ik denk aan de 20 weken echo. Maar wat geniet ik van dit kindje. Als ik niet bij Mirre onder begeleiding stond, was ik me nooit gaan verbinden met dit kindje en zou ik zoveel moois gaan missen in de zwangerschap.
Ja die is er zeker in het begin heel erg geweest. Ik had dan ook steeds een beetje bloedverlies en bloed is voor mij paniek. Terwijl als ik met mijn hoofd nadacht wist ik dat dit ook geen kwaad kon. Maar ik raakte vaak juist in paniek hierdoor. En helemaal toen ik al een echo had gekregen waar er echt al een heel mini mensje op te zien was met armpjes en beentjes. En dan weer dat bloedverlies. Toen had ik het niet meer. Nu werd het echt, en ik kreeg een nachtmerrie over een miskraam. Maar niet een miskraam die ik eerder al had gehad. Nee dit keer zag ik mezelf een heel klein mini kindje in me handen hebben, met heel veel bloed. Maar gelukkig bleef alles goed gaan en ben ik nu door de eerste drie maanden heen. Dat geeft me echt wel meer rust.
Eigenlijk wil ik hier helemaal niet bij stil staan, als ik dat doe is er echt veel onrust. Dus daarom druk ik het tot nu toe steeds weer weg. Ook weet ik dat mijn partner deze echo heel eng vind. Bij Daan gingen we met gezonde spanning erin, maar liep het zo anders af. Ik moet er niet aan denken dat ze weer allemaal rare dingen gaan zien op de echo. Ik weet dat het een kleine kans is dat weer hetzelfde te zien is dan, maar er zit echt wel een groot trauma op deze echo. Dit is ook de reden waarom ze met twee maanden zwangerschap zeiden. “nou ik ga er vanuit dat je de combinatietest wilt overslaan en gelijk maar de NIPT test wil doen” Nou mevrouw, wij willen helemaal geen testen. De 20 weken echo is vroeg zat om verder te testen als er iets mis mocht zijn. Gelukkig legde ze hier gelijk bij neer, omdat we natuurlijk wisten waar we over spraken. Voor nu geeft het me rust dat ik elke twee weken controle heb. En ik blijf gewoon heerlijk genieten van mijn zwangerschap.
Ik had zelf niet verwacht dat er al zo snel kleertjes voor de baby in huis gehaald zouden worden. Ik had besloten pas iets te gaan kopen als ik weet of er een meisje of jongen in me groeit. Want we hebben nog zoveel kleertjes in huis. En veel is ook nog vrij nieuw. Maar toch heeft de nieuwe baby die op komst is al kleertjes gekregen. Ik mocht wat leuke items uitzoeken via Olliewood. Wat was dit nog moeilijk, zoveel leuke kleertjes voor baby,s. Maar het viel wel wat tegen aan unisex kleertjes. Toch heb ik echt wel hele leuke dingen besteld. Ook deze baby verdiend iets nieuws en niet alleen kleertjes die speciaal voor Daan zijn gekocht.
Als je zo aan het rond neuzen bent voor baby kleertjes droom ik even weg. Zou het een meisje of jongetje worden. Het maakt me niets uit, maar als ik die kleertjes zo zie… Die schattige rokjes en jurkjes voor meisjes, die stoere jasjes en schoenen voor de jongetjes. Toch moest ik het nog even doen met kleertjes die voor beide kan. Gelukkig hou ik ook van wat stoerdere dingen voor meisjes en daarom was ik gelijk al helemaal weg van een item wat ik dan ook gelijk in het winkelmandje stopte. Ik koos als eerste voor een spijker tuinpak, wel in een maatje 68, want als het nog zo klein is hou ik liever van dat zachte stofje. Ik was echt meteen verliefd hierop. Daarnaast bestelde ik nog een broekje en een legging maatje 50. Een broekje maatje 62 en een heel stoer shirt met lange mouwen in maatje 62.
We weten natuurlijk al hoe het is om een baby boy te mogen krijgen. En wat vond ik het toen al heerlijk om stoere jongens kleding te kopen. Wat ik nu als eerste opzocht waren de baby boy schoentjes. Met Daan hebben we die kans nooit gekregen om schoenen te shoppen. Maar ik vind ze zo geweldig om te zien. Denk niet dat ik heel snel al schoentjes zou kopen, een baby heeft er nog vrij weinig aan. Maar al dat kleine spul wordt je gewoon stapel verliefd op. Even denk ik terug aan Daan hoe het was om voor het eerst speciaal jongens kleding te kopen. Dit vond ik heel speciaal. En ondanks ik eerst nog niks wilde kopen voor zijn broertje of zusje, toch voelde dit net zo speciaal als toen bij Daan. Ik ben nu al zo dol verliefd op dit mini mensje.
Als ik echt kijk speciaal naar meisjes kleding denk ik aan het zoete roze, maar gaf natuurlijk ook al aan dat ik ook van stoer houd voor een klein meisje. Maar nu keek ik echt even naar dat hele zoete voor een mini meisje. Hoe zou dat zijn zo,n mini Debbie in die schattige roze kleertjes. En natuurlijk kwam ik ook iets tegen waar ik meteen weg van was als ik wist dat er een mini meisje in me buik groeide. Dan had ik een heel zoet baby pakje voor in de zomer besteld.
Nee we weten nog niet wat het geslacht is, maar we hebben de baby een bijnaam gegeven. Mijn partner schrijft het als Mini, maar zelf hou ik Minnie aan. Ik kreeg al te horen leuk een meisje, nou dat is dus niet de reden waarom deze naam. Daan kreeg ook al snel een bijnaam Draakje, en dus deze baby verdiend er ook eentje. Maar eigenlijk doen we dit voor ons zelf het makkelijker te maken. Het is onpersoonlijk om over “de baby” te praten, of hij/zij. En hierdoor is de kans straks als we het geslacht weten minder groot dat we onze mond voorbij praten. Want ook dit keer willen we het graag voor ons zelf houden. Maar voor nu is het ook afwachten voor ons.
Ik heb inmiddels al 5 echo,s gehad in 12 weken tijd. De eerste echo was echt zo vroeg dat er wat twijfel was of het echt om een zwangerschap ging. Maar we waren positief, de echo daarna zagen we echt dat het gegroeid was en er zat ook nog eens een kloppend hartje. Ik huilde van opluchting, het leeft in mijn buik. Al snel werd ik overgedragen naar de afdeling Obstetrie en Gynaecologie, want blijf in het ziekenhuis onder controle staan. Voor ik het wist had ik daar een afspraak en ja natuurlijk weer een echo. Vanwege mijn verleden van miskramen en een moeizame zwangerschap bij Daan, mag ik elke twee weken op controle komen. Dit mag ik zelf bepalen, als het straks vertrouwder voelt omdat ik Minnie ga voelen mag ik ook minder vaak komen. Maar voor nu vind ik het wel fijn op deze manier.
10 weken zwangerschap
Als ik terug denk aan de zwangerschap van Daan kon ik niet genieten, later begon ik te beseffen misschien wist ik onbewust wel dat er iets mis was. Nu kan ik echt genieten ervan. Het begon wel met echt extreme moeheid, ik wist niet waar ik het moest zoeken zo moe. Maar ik moest door, want elke week ging ik gewoon nog naar Mirre toe. Wat een zware opgave werd, maar het zo waard. In het begin was ik ook misselijk, maar niet extreem. Ik voelde me zieker van de hormoon spuiten tijdens de behandeling dan nu in mijn zwangerschap. Wel heb ik heel erg last van lage rugpijn en van mijn bekken. Juist als ik op bed lig waardoor ik nauwelijks tot niet soms slaap. En ja dat hakt er wel erg in. Ja en dan zijn er nog de gevoelige borsten, raak ze niet aan want echt dat vinden ze niet leuk. Daarnaast voel ik regelmatig dat het druk in mijn buik is, de energie van dit kindje is enorm. En ja banden pijn. Maar het belangrijkste ik sta in verbinding met dit kindje en ik geniet.
Vandaag ben ik precies 13 weken zwanger wat ben ik blij dat ik over het eerste termijn heen ben. Ik ben op 20 mei uitgerekend, en dit is een erg bijzondere datum omdat Daan zijn verjaardag op 15 mei valt.
Het is al weer even geleden dat ik in contact kwam met Nathalie en dat we samen met hetzelfde idee kwamen. Er moest een plek komen waar onzichtbare ouders bij elkaar konden komen. Want dat online praten is wel leuk en fijn. Maar om elkaar eens gewoon in het echt te zien, spreken en misschien wel die ene knuffel te geven waar de ander misschien wel heel erg aan toe is. Dat is natuurlijk helemaal mooi als dat mogelijk zou zijn. Van een idee in onze hoofden begon er steeds meer vorm aan dit idee te komen. We zouden dit echt gaan doen. Nathalie als oprichtster van het Vlinderkindcafé en ik samen met Kelly haar bijstaan in de dingen die geregeld moesten worden, om deze dag te kunnen organiseren. Zo stond er een waanzinnige eerste bijeenkomst in het mooie Gouda. Het was een warme liefdevolle middag met aandacht voor al onze mooie kindjes die zo gemist worden.
Maar we willen natuurlijk meer mensen de kans geven om het Vlinderkindcafé bij te kunnen wonen, daarom wordt het vaker gehouden en op verschillende plekken. Deze keer wordt het in Groningen gedaan, mijn thuishaven.
27 november hebben we een café in Groningen, in het Heerenhuis. De bijeenkomst is van 14:00 tot 17:00.
Heel spannend voor mij, omdat ik mijn verhaal over Daan mag gaan vertellen. En er is een kleine workshop waarbij je iets moois kan maken voor de gedenkplek van jouw kindje. Als afsluiter krijg je nog een kleinigheidje in de vorm van een giftbag mee naar huis. De kosten bedragen €25,-. Een drankje en wat lekkers is de hele middag verzorgd.
Wij vinden het mooi om deze middag vast te leggen door foto’s te laten maken. Make a Memory vind het initiatief zo waardevol dat zij een fotograaf beschikbaar hebben gevonden om dit voor ons te doen!
Ik kijk er naar uit om jullie daar te zien.
Er zijn inmiddels al vier iui rondes geweest voor deze poging
Het is s,avonds laat en lig in bed bij Mirre. Ik voel me al de hele dag ziek. Mijn hele lichaam voelt zich zwanger. Al dagen heb ik last van gevoelige borsten en lage rugpijn. Ik voel me opgezwollen, en heb pijn in mijn buik. Ook ben ik misselijk en wil het liefst spugen. Maar dat gebeurd niet. Ik moet plassen en bij het afvegen zie ik licht bloedverlies. Ik ben meteen in paniek. Maar ik voelde het toch, mijn lichaam zegt dat ik zwanger ben. Daar zit ik dan huilend op de wc, nee dit kan niet waar zijn. Terug in mijn kamer voel ik me nog zieker en er is paniek. Via een berichtje naar Bert vraag ik of hij nog wakker is en hij weet genoeg. Op dat moment geven we beide de hoop op. Ik voel me zo extreem moe, maar ik kan alleen maar huilen en piekeren. Mijn handen vinden weer mijn telefoon, ik twijfel. Ga ik dit echt doen, voor ik het weet typ ik een bericht naar Marijke en vraag haar om hulp. Ik voel me zo eenzaam en heb behoefde aan een knuffel. En toch het stomme schuldgevoel zegt waarom moet je nou hulp vragen en dat om 23.00 in de avond.
Ik hoor de deur van het gebouw open gaan en iemand de trap op lopen. Marijke klopt aan en zo staat ze in de kamer. Ze vraagt wat er is en hakkelend vertel ik wat ik voel en eerlijk dat ik het niet meer zie zitten het hele zwangerschap traject. Ze komt op bed zitten en luistert. We hebben een fijn gesprekje en dan eindelijk de knuffel waar ik zo de behoefde aan heb. Ik bars nog even flink in huilen uit in haar armen. En dan is het tijd om te gaan slapen. Ik ben rustiger en val blijkbaar in slaap. Maar midden in de nacht wordt ik wakker. Ik voel me nog altijd heel ziek. De klachten verdwijnen niet. Meestal als mijn hoop weg is verdwijnen de klachten ook. Dan weet ik ook dat het de hormoon spuiten zijn werk weer lekker heeft gedaan. En mijn lichaam zo van slag was daardoor. Ik begrijp het echt niet. Durf ik te gaan plassen, ik moet wel dus laat ik maar gaan.
Niks geen bloed te zien. Heb ik het de keer ervoor verbeeld. Ik ben zo in de war. Toch maar de dag rustig proberen af te wachten. Er is een licht sprankje hoop dat het bloeden niet doorzet. In de ochtend doe ik een zwangerschap test, na twee minuten zie ik twee streepjes op het schermpje. Toch twijfel ik, het is wel een erg licht streepje. Maar zo zagen de vorige testen er toch ook uit. Beneden laat ik een foto zien van de test, ze zegt twee streepjes te zien. Ik verbeeld het me toch niet. Nu pas besef ik dat ik zwanger ben. Ik ben gewoon ZWANGER.
