Af en toe kijk ik ook films op Netflix, meerendeel series. Maar vandaag heb ik weer een paar films op een rijtje gezet voor jullie die ik heb gezien. Misschien een leuke aanrader voor jullie om ook eens te kijken.

I,m David

Zeven jaar na de Tweede Wereldoorlog , een 11-jarige jongen genaamd David (Ben Tibber) ontsnapt aan een werkkamp in Bulgarije , waar hij zijn hele leven heeft doorgebracht. Hij gaat op een riskante reis naar Denemarken , in eerste instantie op een belangrijke missie om een brief te bezorgen, maar uiteindelijk ontdekken dat de “missie” was om hem te herenigen met zijn moeder, van wie hij  verschillende herinneringen heeft. Met zijn reis, wordt hij geconfronteerd met gevaar, angst, eenzaamheid, honger, en ontmoet verschillende mensen.

Johannes ( Jim Caviezel ), zijn vriend en mentor in het kamp, die hem voorbereidt om te ontsnappen, wordt gedood door een bewaker, waardoor David kan ontsnappen. David wordt geholpen door een bewaker om te ontsnappen, die  geeft hem een kompas en vertelt hem dat hij  ten zuidwesten naar Griekenland moet , neem een boot naar Italië en uiteindelijk naar het noorden van Denemarken, een rustige en neutraal land. Sinds David in een kamp werd opgesloten zijn hele leven heeft hij onderdrukte gevoelens en vertrouwt niemand, en voelt zich verloren en gedesoriënteerd in de wereld.

In zijn reis, hoewel hij wordt mishandeld door sommige mensen, en soms goed behandeld door anderen. Gaandeweg leert hij dat sommige mensen kunnen worden vertrouwd, en kan open stellen en de ervaring van zijn eigen gevoelens. Tot slot, met de hulp van fatsoenlijke mensen die hij heeft geleerd te vertrouwen, David wordt herenigd met zijn moeder in Denemarken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=U-ayK9m0f_Q?feature=oembed&w=500&h=281]

6 years

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=xvPLshbpy5M?feature=oembed&w=500&h=281]

Beast of no nation

Agu is een jongen die verplicht wordt om als kindsoldaat mee te strijden in een niet nader genoemd Afrikaans land nadat zijn vader vermoord werd en zijn moeder en zus weggevlucht zijn. Agu heeft schrik voor zijn sadistische commandant en de mensen rondom hem en zijn prille jeugd wordt brutaal gestoord door de oorlog die woedt in zijn land. Hij wordt verscheurd door de weerzin van de daden rondom hem enerzijds en de fascinatie voor het oorlogvoeren anderzijds.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=2xb9Ty-1frw?feature=oembed&w=500&h=281]

Heb jij momenteel een favoriete film?

Afgelopen maandag was het alweer twee jaar geleden dat Daan overleed. En daar wilde we even extra bij stil staan. Zoals beloofd krijgt hij elk jaar zijn ballonnen in de hemel. We schreven er een mooie boodschap op voor hem. Deze dag keken we ook nog even naar de dvd van de crematie. Blijft raar om mezelf terug te zien en daar te spreken. Maar nog altijd trots dat ik het heb gedaan toen.
Dinsdag was het weer zover om naar Mirre te gaan. Alleen wat was het warm om dat stuk van de bushalte te lopen met die zware tassen. Ook had ik nog maar een paar dagen nieuwe schoenen en flinke blaren op mijn hielen ervan, dus ik besloot al snel ze uit te doen en op blote voeten over het pad erheen te lopen. aangekomen op Mirre heb ik mijn tassen neer gegooid en gaan zitten bij degen die er al waren. Een koud ijsje kreeg ik, dat was wel even heerlijk om zo te mogen bijkomen.Ik bedacht om lekker een salade mee te nemen van thuis, zo had ik woensdag middag iets anders te eten dan brood. Nog even buiten eten voordat ik mijn sessie zou krijgen.
Na mijn sessie was ik zo moe dat ik eerst maar ben gaan slapen, om een paar uur later pas wakker te worden. En daarna besloot ik te gaan wandelen. Ben echt een hele tijd weg geweest alleen. En maakt twee mooie kiekjes.Ik was nog niet heel lang terug van de wandeling en mijn aanspreek punt (voelt als vriendin) stelde voor om samen muziek te luisteren. Maar had eigenlijk geen zin, dus ze ging alleen de grote zaal in. Toch kwam ze later terug omdat ze mij toch mee wilde krijgen, niet om muziek te luisteren maar om erop te dansen. Dansen op gevoel. Ik liep toch mee, en stond even af te wachten. uiteindelijk stonden we samen op de Backstreet Boys te dansen. Wat was dat heerlijk deze beweging.Donderdag had ik echt helemaal nergens zin in. Heb bijna de hele dag buiten gezeten. Mijn boekje uitgelezen, was binnen twee dagen uit. Zo zonde zo snel, maar het was een fijn boekje om te lezen. Toen ben ik toch maar een klein stukje gaan lopen, en ergens daar op een bankje gezeten. En deze foto dus genomen.Ik ging het weekend in mijn uppie naar de film, waar ik al een stuk over geschreven heb.

Ga jij weleens alleen naar de film toe?

In Utero

Hoe hebben ervaringen die je in de baarmoeder meemaakt effect op je latere leven? De baanbrekende documentaire ‘In Utero’ toont aan de hand van interviews, culturele mythes, populaire films en technologische trends hoe belangrijk de periode in de baarmoeder is voor het verdere leven.

De Amerikaanse documentairemaakster Kathleen Man Gyllenhaal brengt met ‘In Utero’ een meeslepende, cinematografische documentaire die op zoek gaat naar één van de grootste mysteries van het menselijke leven. Hoe verloopt het leven in de baarmoeder en wat voor blijvende impact heeft dit op ons verdere leven? De film doet dit aan de hand van drie vragen: hoe worden we gemaakt? Wie zijn we? En waarom zijn we wie we zijn? We zijn immers niet enkel het resultaat van een samensmelting van genen, maar ook van onze omgeving.

Door het samenbrengen van theorieën van epigenetica en biochemie, interviews met dokters en psychologen en zelfs de verhalen van The Matrix en Alice in Wonderland brengt Gyllenhaal een ontzettend boeiende documentaire over het ontstaan van het menselijke leven en tracht het op tal van levensvragen een antwoord te vormen.

Alleen naar de film

Dat was een hele uitdaging voor mijzelf, om alleen naar de film te gaan. Ik zou eigenlijk samen met iemand gaan, maar die kreeg de kans om een workshop bij Mirre te doen het weekend dat deze film draaide. Dus besloot ze haar kaartje te ruilen, zodat ze 31 oktober kan. En ik stond er de avond dus alleen voor. Dit doe ik dus normaal nooit, en eigenlijk was ik ook wel een beetje zenuwachtig. Maar was dat omdat ik er alleen heen ging of om deze film te zien. Ik wist er al wel veel vanaf doordat ik mijn eigen geboorte aan het onderzoeken ben bij Mirre. Ik weet dus wat er allemaal van invloed kan hebben op je ongeboren kindje. Maar nog fijner te weten dat je het ook kan herstellen, begin bij jezelf om je eigen geboorte dus te onderzoeken. Maar je kan ook als je al kinderen hebt gekregen hun eigen stukken te gaan herstellen.

Ik vond het een interessant onderwerp, alleen af en toe wel heel druk de film. Sommige dingen waren wel wat storend, bijvoorbeeld de stukken die uit films gehaald waren. Maar stukjes daarvan waren ook wel weer lachwekkend weer gegeven. Toch vond ik het heel jammer en teleurstellend dat de vader rol die zeker ook van invloed heeft op het ongeboren kindje niet werd belicht. Alles draaide om moeder, dat zei het liefst geen stress mocht hebben tijdens de zwangerschap.

Gesprekken

Als je gewoon naar de bioscoop gaat, kom je niet echt in gesprek met mensen. Zeker niet omdat ik normaal niet alleen zou gaan. Nu raakte ik al snel met iemand in gesprek die naast me kwam zitten. En gelijk ook gewoon een mooi gesprek wat ging over het onderwerp van de film. Ik vertelde over mijn proces en waarom ik dit proces ben aangegaan. Fijn als mensen aandachtig naar je luisteren, ook merk ik dat mensen voelen en zien aan me dat ik heel positief overkom. Dat ik er geen probleem mee heb om over mijn verlies te praten, dat ik juist praat over het geschenk wat ik kreeg en niet het vreselijke gemis wat erbij komt kijken. Na afloop van de film had ik heel sterk de neiging de vrouwen die mede verantwoordelijk zijn deze film naar Nederland te halen aan te spreken. Maar beide waren in gesprek, dus ging ik in de buurt zitten. Al snel sprak 1 van de vrouwen mij aan en raakte zo uiteindelijk met beide in gesprek. Vertelde wat ik van de film vond, maar ook mijn eigen ervaringen met me eigen geboorte te herbeleven. En uiteraard waarom ik dat ben gaan doen. Ze vonden mooi hoe ik erover praatte en dat ik zelf al zo bewust ben van het onderwerp en dat ik er iets mee aan het doen ben.

Het was dus een zeer geslaagde avond voor mij.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=wS_E5ouBVsw?feature=oembed&w=500&h=281]

Mijn weken zitten best wel vol, juist omdat ik elke week drie dagen bij Mirre ben. En het reizen erheen breekt af en toe een beetje op. Toch is het waard om hier elke week te zijn. Ik mag nog twee maanden extra in de opvang komen en elke week een sessie krijgen.Ik blijf het geweldig vinden om de koeien te zien als ik uit het raam kijk. Altijd even nieuwsgierig staan ze voor het huis nu of niet. Nu waren ze heerlijk lui aan het genieten van het zonnetje.Een heerlijk toetje eten, zo nu en dan mag dat wel.Op Mirre wordt er al weken extra hard gewerkt, waar ik mijn steentje aan bij gedragen heb. Eerst heb ik al het onkruid hier weg gehaald. Later ook nog de hele zandbak onkruid vrij gemaakt. Is wat netter als er vele mensen komen voor de open dag. Het bord van Mirre, hier was ik bijna klaar met het onkruid tussen de stenen weg halen. Maar goed ook want het werd al donker. Zo dat ik nog maar weinig kon zien.Thuis na drie dagen Mirre en ik ben echt bekaf. Dus maar even een dagje helemaal niets doen. Nou ja er moest nog wel even boodschappen gedaan worden.Zaterdag zijn we naar Assen geweest omdat ik mijn rits kapot trok van mijn schoenen. Toen kreeg ik hem niet meer open en kon ik hem niet uitdoen. Dus met grof geweld moest de rits open gemaakt worden. Maar moesten er dus nieuwe schoenen komen. Aiii daar heb ik dus niet het geld voor. Heb dus nu een schuld bij mij man hihi. Mocht ook wel na een jaar of 8 dat ik met deze schoenen liep. Het waren de enige schoenen waar ik geen pijn in mijn hielen van krijg. Maar goed deze grote bloemen kwamen we tegen onderweg bij iemand in de tuin. Vind ze echt geweldig.

Zondag zijn we even een stukje gaan wandelen, met mijn nieuwe schoenen. Auwwww want nu heb ik dus twee blaren op mijn hielen. Hoop dat mijn schoenen nog goed uitlopen anders heb ik echt niets eraan. En ze waren onwijs duur. Maar ecco schoenen zijn nou eenmaal duur. Nu moeten mijn hielen eigenlijk eerst genezen, maar hoe als je weer op pad gaat. Moet je toch weer schoenen aan. Nou dat zien we dan wel weer. Voor nu loop ik thuis met blote voeten. Maar tijdens deze wandeling maakte ik een filmpje van deze mooie reiger. Vind het hele bijzondere beesten.

Lieve Daan

Vandaag zou je 2 jaar en 4 maanden oud zijn. Maar het is je tweede sterfdag.
Als ik je probeer voor me te zien hoe je er nu uit had gezien. Zie ik een ondeugend boefje voor me. Met een heerlijke glimlach op je gezicht. Ja je zal vast ook wel eens heel erg dwars liggen, maar dan maak je het weer goed met de heerlijke knuffels die je ons geeft. Want daar ben je dol op. Knuffelen met mama, maar ook zeker met papa.

Van het weekend waren papa en mama een ijsje gaan halen. Op het plein hebben ze water fonteintjes die uit de stoep komen. We waren aan het fantaseren hoe jij hier van zou genieten. Dat we je gewoon je gang zouden laten gaan en dat je lekker ermee aan het spelen was. Natuurlijk kleddernat terug komen om vervolgens bij papa op schoot te klimmen. Nog even een knuffel aan mama en wij konden mee genieten van je natte kleertjes. Een grote glimlach werd er op onze gezichten getoverd, alleen al aan deze gedachten.

Je speelt hier niet met water, maar ik weet zeker dat je daar boven wel speelt met de andere sterretjes die daar zijn. Maar niet alleen lol maak je daar want je bent ook nog eens belangrijk voor nieuwe kindjes die daar komen. Zo neem jij ze aan de hand mee om ze wegwijs te maken in de sterrenhemel.

Het doet me goed te weten dat jij het daar goed hebt, helaas had jij maar een korte maar zo belangrijke taak bij ons op aarde. Ik ben je hier zo dankbaar voor. Toch doet het me ook nog altijd pijn en verdriet dat we zo kort van je mochten genieten.

Daan altijd in ons hart.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=w3VrVAs4Ryc?feature=oembed&w=500&h=281]

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Eindelijk de juiste hulp

Ik had nooit verwacht dat ik ook echt eindelijk eens geholpen zou worden voor mijzelf. Want al jaren ben ik niet gelukkig, dit gaat veel verder dan jaren. Want het blijkt al vanaf mijn geboorte zo te zijn. Ik wist nooit waar het vandaan kwam waarom ik nou zo ongelukkig door was. Ik heb toch de liefste partner die je kan voorstellen. Een dak boven mijn hoofd, genoeg te eten. Er is zoveel om voor te leven. Maar ik voel het gewoon niet. Ik dacht dat er een kindje ontbrak en ik daar geluk uit zou kunnen halen. Nou en wat was ik gelukkig toen Daan in ons leven kwam. Zielsgelukkig. Maar Daan is met een reden hier zo kort geweest, om mij iets heel waardevols te leren. Ten eerste onvoorwaardelijke liefde, maar ook dat het nu tijd voor mijzelf is. Begrepen deed ik niet, ik dacht dat ik zo vreselijk veel pijn had alleen om Daan, maar Daan vulde het gevoel op die ik altijd al had. Eenzaamheid, leegte, ondanks ik helemaal niet alleen ben. Nu ik dus onder begeleiding sta vallen er steeds meer puzzelstukjes in elkaar. Als klein meisje was ik al best een boos meisje. Slaan met mijn hoofd tegen de verwarming, adem inhouden en dat soort rare dingen. De woede zat er dus toen al in mij. Wat maakte mij dan zo ongelukkig. Voor mijn gevoel is er tijdens de sessies naar boven gekomen dat ik dat stukje eenzaamheid mee heb gekregen van mijn moeder. En dat ik besloot als baby die eenzaamheid van mijn moeder met mijn liefde op te vullen. Maar die liefde die was voor mijzelf bedoeld, en daarom kan ik mijzelf geen liefde geven. Ik heb me altijd weg gecijferd voor een ander. Mijzelf was niet belangrijk, zelfs nu durf ik het haast niet uit te spreken dat ik het waard ben om lief te hebben. Als ik zeg dat ik Daan mis en ik daar vanbinnen helemaal kapot aan gaat, is dat niet helemaal waar. Ja ik mis hem enorm, maar de grootste pijn komt van mijzelf. Ik mis mijzelf.

Boosheid

Al twee jaar heb ik het gevoel dat mijn boosheid eruit wilt door middel van schreeuwen, en alles kort en klein te slaan. Een tijd geleden kreeg ik die kans bij Annelies en ben toen even flink tekeergegaan om spullen kapotslaan en schoppen. Natuurlijk was ik op dat moment alleen, want ik schaam me enorm voor deze boosheid. Maar dit alles beter dan de gedachten die ik steeds heb om mijzelf pijn te doen. Jezelf fysiek pijn doen is vele malen prettiger dan de pijn in je hart. Daar heb je controle over en dus afleiding van de echte pijn. Ja ik spreek uit ervaring, waar ik me ook best wel voor schaam dat het zover gekomen is bij mij. Maar zoals je dus al las, had ik die drang al heel vroeg als klein meisje. Nu bij Mirre wordt die boosheid getriggerd en wil het er echt nu eens helemaal uit. Alleen mijn probleem is dat ik helemaal verstijf en uit mezelf treed als het erop aan komt. De schaamte en angst hiervoor is zo groot dat er helemaal niets meer uitkomt. Maar zo kan ik niet geholpen worden, dat weet ik heel goed. Daarom is José soms echt heel streng voor mij (wat ik ook echt nodig heb, om de stap te zetten) Als ze dit niet deed, was er nu nog niets gebeurd. We zijn dus begonnen met de boosheid in mij om die eruit te krijgen, meer ruimte maken om liefde toe te laten. De eerste keer dat we hier mee aan de slag gingen, lukte het niet zoals ik het graag gezien had. Want ik wil al twee jaar even heerlijk schreeuwen. Maar ook nu kwam het er niet uit. Maar er werd zeker wel wat los gemaakt, merkte ik pas achteraf. Ik begon tijdens die sessie enorm te hoesten, benauwd had ik het. Ik kan op zulke momenten geen adem meer krijgen. Ik heb dat altijd dat het op mijn keel slaat, daarom heb ik het ook heel vaak benauwd en stop ik gewoon met ademen. Als ik haast geen adem krijg, kan ik ook amper een woord uitbrengen. Best lastig als er tijdens de sessie van alles gevraagd wordt, waar een antwoord op verwacht wordt. Ik kan dan zo boos op mijzelf worden dat ik gewoon helemaal niks kan uitbrengen. Ook dat ik gewoon helemaal verstijf, dus wat ben ik blij dat ik de juiste hulp krijg ondanks ze best wel streng kan zijn.

Sessie tijd bij Mirre

De zaterdag na deze sessie, ben ik in de avond gaan wandelen. In mijn hoofd had ik dat ik even heerlijk wat boosheid zou gaan uiten. Toch vraag ik of mijn partner meegaat, stiekem hoop ik op een ja. Maar ook graag om een nee, want met ja betekend dat ik een excuus heb niet te doen wat ik in mijn hoofd heb. Wat een veilig gevoel geeft. Een nee betekent dat ik er echt voor wil gaan. Ik wist dat hij nee zou zeggen, dit gebeurde dan ook. Ik ging op pad, terwijl ik aan het lopen was werd ik steeds bozer. Onderweg kreeg ik een enorme hoestbui, ik kreeg geen adem meer en had de neiging tot spugen. Na een tijdje zakte het af en ben ik de Kardinge heuvel beklommen, als ik boven ben ga ik toch even heerlijk schreeuwen zei ik in gedachten. Maar boven was ik niet alleen. Ik scheef onder weg een bericht op Facebook, ondertussen werd ik aangemoedigd door jullie. En in mijn messenger mijn lieve vriendin Annelies die me nog even extra aanmoedigde. Ik liep weer naar beneden, maar vastbesloten een tweede keer omhoog te klimmen. Dit deed ik dan ook, de boosheid groeide en groeide met elke stap die ik nam. Normaal heb ik de grootste moeite om omhoog te komen daar, nu voelde ik alleen maar de boosheid die me naar boven leidde. Voor de tweede keer stond ik boven, de mensen die er waren liepen naar beneden. Ik nam dus even wat rust, om moed te verzamelen. Ik zette weer mijn muziek aan, uit het niets begon ik enorm te schreeuwen. Gelukkig ik had muziek op dus hoorde mijzelf minder hard dat maakte het makkelijker. Weer hoorde ik mezelf schreeuwen, daarna had ik het wel weer even gehad. Ik begon hard mee te zingen met mijn muziek en liep weer naar beneden. Waar ik mensen onderweg tegen kwam. In mijn hoofd paniek, zouden ze het gehoord hebben. Nee kom op Debbie doorlopen niet over nadenken. De rest van de weg naar huis heb ik hardop meegezongen met mijn muziek, heerlijk vrij bewegen erop. Ik voelde ontlading. Thuis was het dan ook heerlijk om alles even af te spoelen onder de douche.

Een week later ging ik met buikpijn naar weer een sessie. Vastbesloten was ik om verder te gaan op die boosheid. Ik wilde me nu echt helemaal geven. Maar daar was ik ook heel erg bang voor. Ik ben letterlijk helemaal op van alle emoties die loskomen. Mijn lichaam heeft eigenlijk stopgezet, heb dan ook de week veel in bed doorgebracht. En bewust gekozen om wel gewoon voor een sessie naar Mirre te gaan. Ik wist gewoon dat het me goed zou doen, ondanks ik me nu zo lusteloos voelde. Daar krijg ik altijd zelf de keuze waar we aan gaan werken, dus die vraag kwam al vrij snel. Ik hoorde mezelf antwoord geven, dat ik door wilde op de vorige sessie en dat ik de rest van de boosheid eruit wilde hebben. Fijn hoe José me aanvoelt, ik kreeg de vraag buiten of binnen. In mijn hoofd was dat allang besloten, BUITEN. Dit voelde ze al aan, maar wilde toch even afstemmen op mij. Met lood in mijn schoenen liep ik met haar mee naar het medicijnwiel (krachtplek). Voel maar even wat je wilt doen zegt ze. Nou eigenlijk weet ik niet zo goed, toch word ik geleid naar de middelste steen waar ik al eerder tijdens een sessie op heb gestaan. Wat een kracht komt er vanuit het medicijnwiel. Uiteindelijk zit ik daar op die steen, met mijn ogen dicht. Voelen wat er is, om te zien wat er gebeurd. De boosheid kwam binnen, ik voelde het in mijn buik borrelen. Het wilde omhoog, maar weer bleef het steken in mijn keel. Ik kreeg amper adem, maar weer verstijfde ik helemaal. Ik wil van het gevoel af maar de schaamte houd me tegen. Ik vecht tegen mijn boosheid en soms laat ik me helemaal verslapen. Ondanks er heel veel druk op mijn lichaam uitgeoefend wordt door José om juist die boosheid nog meer naar boven te laten komen. Het leek wel uren dat ik daar zat, naar mijn gevoel gebeurde er niets en kreeg ik het gewoon niet voor elkaar om het te uiten zoals ik graag wilde. Toch slaagde ik er uiteindelijk in om me te bevrijden, te bevrijden om te schreeuwen en uit haar armen me te verlossen. Uiteindelijk belande ik op de grond en voelde me helemaal ontspannen worden. Languit ging ik in het gras liggen, negatieve energie uitademen en nieuwe positieve energie van mijzelf inademen. Echt lekker lag ik niet, voelde van alles prikken onder mij. Maar eigenlijk boeide het niet heel erg. Na een tijdje was het goed zo en kwam ik overeind. Nog even om het af te sluiten op de steen staan en me vrij voelen. Ik sprong ervan af en het was goed. Daarna heb ik geloof nog een uur heerlijk op de trampoline gelegen om te landen van de sessie. En nog nooit zo ontspannen ging ik richting huis. Het voelde alsof er echt een last van mijn schouders af gegleden is.

Begeleidings traject Mirre

Het kan jullie niet ontgaan zijn dat ik  momenteel begeleiding krijg bij Instituut Mirre en dat ik daar drie dagen in de week intern ben in de opvang. Zo krijg ik elke week een sessie om dichter tot mijzelf te komen. En dingen uit het verleden te herstellen. Voordat ik hier terecht kwam heb ik een voor traject gehad bij Ohanahome, als ik dit niet had gedaan was het een te grote stap voor mij geweest om aan het traject bij Mirre te beginnen. Nu dat ik eenmaal bij Mirre rondloop ben ik zo blij dat ik het ben aangegaan. Mijn grootste angst was het geld, maar daar is een oplossing voor gekomen. En ben dus heel dankbaar dat ik het voor elkaar heb gekregen om voor vijf maanden hier het traject te kunnen lopen. Drie maanden zitten er nu op, ik ga jullie niet vertellen dat het alleen maar fijn is hier. Het is hard werken aan mijzelf en op sommige momenten vind ik het moeilijk omdat er zulke heftige gevoelens los komen dat het echt heel erg pijn doet. Maar ik merk zo nu en dan wel een verschil, ik voel meer momenten dat ik vrolijk ben. Al kan ik nog heel erg twijfelen aan of het nu gemaakt vrolijk is of dat het echt is. Dit komt omdat ik het gevoel niet zo goed herken en ik dus nog moet gaan wennen aan deze nieuwe gevoelens die blijkbaar bij mij horen.

Open dag

Het begon bij mij allemaal met de open dag. Ik wilde heel graag erheen om gewoon eens te voelen wat het met me deed. Nou dat heb ik geweten, want voor ik het wist stond ik gigantische te huilen. En bijna de hele dag kon ik niet meer stoppen. Het voelde dubbel die tranen, want ik was er omdat ik al weken niet meer had gevoeld en dus had gehuild. Maar het deed ook onwijs pijn daar te zijn en zo met mijn gevoel bezig te zijn. De reden dat ik er was is het gemis van Daan en een kinderwens die er nog altijd is. Na deze dag kon ik er niet meer omheen om daar bij Mirre mijzelf aan te pakken. En ik vond een weg het ook echt te gaan doen.

Nu komt er weer een open dag aan van Mirre en uiteraard ben ik daar aanwezig, dit wil ik gewoon niet missen. Ook jullie wil ik graag kennis laten maken met Mirre, dus ik nodig jullie uit om aanwezig te zijn op de open dag.

Je bent welkom op 11 september vanaf 11.00 tot 16.30.
Weerdingerzandweg 5, 7872 TB Valthe.

Niet vaak maak ik echt gebruik van het internet bij Mirre, soms even op Facebook of een berichtje sturen. Maar verder kom je daar haast niet. Maar dit was de plek om het internet op te kunnen. Ik ben dan ook voor het eerst hier gewoon bezig geweest met mijn blog. En nog wat andere dingetjes gedaan. Vond het wel fijn om even gewoon heerlijk in het zonnetje te zitten en te schrijven.

Ontbijten buiten blijft hier toch geweldig. Ja ik zit bijna hele dag hier buiten. Heel anders dan thuis. Is daar niet te doen om veel binnen te zitten namelijk.Na het ontbijt een heerlijke ochtend wandeling gemaakt. Alleen had me nogal vergist in de tijd dat ik met de lange wandeling bezig zou zijn. Moest toen erg door stappen en wat was het warm. Ik kwam later dan gehoopt terug. Snel me even wassen een ander shirt aan. Daarna drinken en even buiten zitten om bij te komen. Maar daar was eigenlijk geen tijd voor, want ik had om 11.00 een sessie en ik had het geluk dat ze me wat later kwam halen. Ook omdat ze me dus niet had zien zitten buiten.S,avonds nog even buiten zitten en genieten van de zon ondergang.Ik had de week ervoor al zin om het onkruid van het pad weg te halen, maar toen was het er niet van gekomen. Maar nu heb ik het hele pad aangepakt, dus hij is mooi netjes voor de open dag van Mirre. Ik blij want heb ik mooi eer van mijn werk. En ik kon mijn zinnen even verzetten.Toen ik naar huis ging heb ik op Emmen even wat lekkers gegeten bij de snackbar Charlie. Had begrepen dat dit een hele goede snackbar is en dat bleek ook zeker. Wat heb ik heerlijk gegeten daar. Daarna ben ik door naar huis gegaan.

Thuis heb ik niet zo heel veel meer gedaan, veel Netflix gekeken. Nog wel boodschappen gedaan en wat in huis schoon gemaakt. Al had ik daar geen puf voor. Maar soms moet het toch even gebeuren. Ook even weer gewassen, voor ik het weet ben ik weer op Mirre. De dagen thuis gaan ook best wel snel. Mijn dagen gaan echt heel snel de laatste weken. Dus vind de rust soms wel even heel erg fijn.

Kunnen jullie genieten van wandelen in de natuur?