Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Eindelijk de juiste hulp

Ik had nooit verwacht dat ik ook echt eindelijk eens geholpen zou worden voor mijzelf. Want al jaren ben ik niet gelukkig, dit gaat veel verder dan jaren. Want het blijkt al vanaf mijn geboorte zo te zijn. Ik wist nooit waar het vandaan kwam waarom ik nou zo ongelukkig door was. Ik heb toch de liefste partner die je kan voorstellen. Een dak boven mijn hoofd, genoeg te eten. Er is zoveel om voor te leven. Maar ik voel het gewoon niet. Ik dacht dat er een kindje ontbrak en ik daar geluk uit zou kunnen halen. Nou en wat was ik gelukkig toen Daan in ons leven kwam. Zielsgelukkig. Maar Daan is met een reden hier zo kort geweest, om mij iets heel waardevols te leren. Ten eerste onvoorwaardelijke liefde, maar ook dat het nu tijd voor mijzelf is. Begrepen deed ik niet, ik dacht dat ik zo vreselijk veel pijn had alleen om Daan, maar Daan vulde het gevoel op die ik altijd al had. Eenzaamheid, leegte, ondanks ik helemaal niet alleen ben. Nu ik dus onder begeleiding sta vallen er steeds meer puzzelstukjes in elkaar. Als klein meisje was ik al best een boos meisje. Slaan met mijn hoofd tegen de verwarming, adem inhouden en dat soort rare dingen. De woede zat er dus toen al in mij. Wat maakte mij dan zo ongelukkig. Voor mijn gevoel is er tijdens de sessies naar boven gekomen dat ik dat stukje eenzaamheid mee heb gekregen van mijn moeder. En dat ik besloot als baby die eenzaamheid van mijn moeder met mijn liefde op te vullen. Maar die liefde die was voor mijzelf bedoeld, en daarom kan ik mijzelf geen liefde geven. Ik heb me altijd weg gecijferd voor een ander. Mijzelf was niet belangrijk, zelfs nu durf ik het haast niet uit te spreken dat ik het waard ben om lief te hebben. Als ik zeg dat ik Daan mis en ik daar vanbinnen helemaal kapot aan gaat, is dat niet helemaal waar. Ja ik mis hem enorm, maar de grootste pijn komt van mijzelf. Ik mis mijzelf.

Boosheid

Al twee jaar heb ik het gevoel dat mijn boosheid eruit wilt door middel van schreeuwen, en alles kort en klein te slaan. Een tijd geleden kreeg ik die kans bij Annelies en ben toen even flink tekeergegaan om spullen kapotslaan en schoppen. Natuurlijk was ik op dat moment alleen, want ik schaam me enorm voor deze boosheid. Maar dit alles beter dan de gedachten die ik steeds heb om mijzelf pijn te doen. Jezelf fysiek pijn doen is vele malen prettiger dan de pijn in je hart. Daar heb je controle over en dus afleiding van de echte pijn. Ja ik spreek uit ervaring, waar ik me ook best wel voor schaam dat het zover gekomen is bij mij. Maar zoals je dus al las, had ik die drang al heel vroeg als klein meisje. Nu bij Mirre wordt die boosheid getriggerd en wil het er echt nu eens helemaal uit. Alleen mijn probleem is dat ik helemaal verstijf en uit mezelf treed als het erop aan komt. De schaamte en angst hiervoor is zo groot dat er helemaal niets meer uitkomt. Maar zo kan ik niet geholpen worden, dat weet ik heel goed. Daarom is José soms echt heel streng voor mij (wat ik ook echt nodig heb, om de stap te zetten) Als ze dit niet deed, was er nu nog niets gebeurd. We zijn dus begonnen met de boosheid in mij om die eruit te krijgen, meer ruimte maken om liefde toe te laten. De eerste keer dat we hier mee aan de slag gingen, lukte het niet zoals ik het graag gezien had. Want ik wil al twee jaar even heerlijk schreeuwen. Maar ook nu kwam het er niet uit. Maar er werd zeker wel wat los gemaakt, merkte ik pas achteraf. Ik begon tijdens die sessie enorm te hoesten, benauwd had ik het. Ik kan op zulke momenten geen adem meer krijgen. Ik heb dat altijd dat het op mijn keel slaat, daarom heb ik het ook heel vaak benauwd en stop ik gewoon met ademen. Als ik haast geen adem krijg, kan ik ook amper een woord uitbrengen. Best lastig als er tijdens de sessie van alles gevraagd wordt, waar een antwoord op verwacht wordt. Ik kan dan zo boos op mijzelf worden dat ik gewoon helemaal niks kan uitbrengen. Ook dat ik gewoon helemaal verstijf, dus wat ben ik blij dat ik de juiste hulp krijg ondanks ze best wel streng kan zijn.

Sessie tijd bij Mirre

De zaterdag na deze sessie, ben ik in de avond gaan wandelen. In mijn hoofd had ik dat ik even heerlijk wat boosheid zou gaan uiten. Toch vraag ik of mijn partner meegaat, stiekem hoop ik op een ja. Maar ook graag om een nee, want met ja betekend dat ik een excuus heb niet te doen wat ik in mijn hoofd heb. Wat een veilig gevoel geeft. Een nee betekent dat ik er echt voor wil gaan. Ik wist dat hij nee zou zeggen, dit gebeurde dan ook. Ik ging op pad, terwijl ik aan het lopen was werd ik steeds bozer. Onderweg kreeg ik een enorme hoestbui, ik kreeg geen adem meer en had de neiging tot spugen. Na een tijdje zakte het af en ben ik de Kardinge heuvel beklommen, als ik boven ben ga ik toch even heerlijk schreeuwen zei ik in gedachten. Maar boven was ik niet alleen. Ik scheef onder weg een bericht op Facebook, ondertussen werd ik aangemoedigd door jullie. En in mijn messenger mijn lieve vriendin Annelies die me nog even extra aanmoedigde. Ik liep weer naar beneden, maar vastbesloten een tweede keer omhoog te klimmen. Dit deed ik dan ook, de boosheid groeide en groeide met elke stap die ik nam. Normaal heb ik de grootste moeite om omhoog te komen daar, nu voelde ik alleen maar de boosheid die me naar boven leidde. Voor de tweede keer stond ik boven, de mensen die er waren liepen naar beneden. Ik nam dus even wat rust, om moed te verzamelen. Ik zette weer mijn muziek aan, uit het niets begon ik enorm te schreeuwen. Gelukkig ik had muziek op dus hoorde mijzelf minder hard dat maakte het makkelijker. Weer hoorde ik mezelf schreeuwen, daarna had ik het wel weer even gehad. Ik begon hard mee te zingen met mijn muziek en liep weer naar beneden. Waar ik mensen onderweg tegen kwam. In mijn hoofd paniek, zouden ze het gehoord hebben. Nee kom op Debbie doorlopen niet over nadenken. De rest van de weg naar huis heb ik hardop meegezongen met mijn muziek, heerlijk vrij bewegen erop. Ik voelde ontlading. Thuis was het dan ook heerlijk om alles even af te spoelen onder de douche.

Een week later ging ik met buikpijn naar weer een sessie. Vastbesloten was ik om verder te gaan op die boosheid. Ik wilde me nu echt helemaal geven. Maar daar was ik ook heel erg bang voor. Ik ben letterlijk helemaal op van alle emoties die loskomen. Mijn lichaam heeft eigenlijk stopgezet, heb dan ook de week veel in bed doorgebracht. En bewust gekozen om wel gewoon voor een sessie naar Mirre te gaan. Ik wist gewoon dat het me goed zou doen, ondanks ik me nu zo lusteloos voelde. Daar krijg ik altijd zelf de keuze waar we aan gaan werken, dus die vraag kwam al vrij snel. Ik hoorde mezelf antwoord geven, dat ik door wilde op de vorige sessie en dat ik de rest van de boosheid eruit wilde hebben. Fijn hoe José me aanvoelt, ik kreeg de vraag buiten of binnen. In mijn hoofd was dat allang besloten, BUITEN. Dit voelde ze al aan, maar wilde toch even afstemmen op mij. Met lood in mijn schoenen liep ik met haar mee naar het medicijnwiel (krachtplek). Voel maar even wat je wilt doen zegt ze. Nou eigenlijk weet ik niet zo goed, toch word ik geleid naar de middelste steen waar ik al eerder tijdens een sessie op heb gestaan. Wat een kracht komt er vanuit het medicijnwiel. Uiteindelijk zit ik daar op die steen, met mijn ogen dicht. Voelen wat er is, om te zien wat er gebeurd. De boosheid kwam binnen, ik voelde het in mijn buik borrelen. Het wilde omhoog, maar weer bleef het steken in mijn keel. Ik kreeg amper adem, maar weer verstijfde ik helemaal. Ik wil van het gevoel af maar de schaamte houd me tegen. Ik vecht tegen mijn boosheid en soms laat ik me helemaal verslapen. Ondanks er heel veel druk op mijn lichaam uitgeoefend wordt door José om juist die boosheid nog meer naar boven te laten komen. Het leek wel uren dat ik daar zat, naar mijn gevoel gebeurde er niets en kreeg ik het gewoon niet voor elkaar om het te uiten zoals ik graag wilde. Toch slaagde ik er uiteindelijk in om me te bevrijden, te bevrijden om te schreeuwen en uit haar armen me te verlossen. Uiteindelijk belande ik op de grond en voelde me helemaal ontspannen worden. Languit ging ik in het gras liggen, negatieve energie uitademen en nieuwe positieve energie van mijzelf inademen. Echt lekker lag ik niet, voelde van alles prikken onder mij. Maar eigenlijk boeide het niet heel erg. Na een tijdje was het goed zo en kwam ik overeind. Nog even om het af te sluiten op de steen staan en me vrij voelen. Ik sprong ervan af en het was goed. Daarna heb ik geloof nog een uur heerlijk op de trampoline gelegen om te landen van de sessie. En nog nooit zo ontspannen ging ik richting huis. Het voelde alsof er echt een last van mijn schouders af gegleden is.

Begeleidings traject Mirre

Het kan jullie niet ontgaan zijn dat ik  momenteel begeleiding krijg bij Instituut Mirre en dat ik daar drie dagen in de week intern ben in de opvang. Zo krijg ik elke week een sessie om dichter tot mijzelf te komen. En dingen uit het verleden te herstellen. Voordat ik hier terecht kwam heb ik een voor traject gehad bij Ohanahome, als ik dit niet had gedaan was het een te grote stap voor mij geweest om aan het traject bij Mirre te beginnen. Nu dat ik eenmaal bij Mirre rondloop ben ik zo blij dat ik het ben aangegaan. Mijn grootste angst was het geld, maar daar is een oplossing voor gekomen. En ben dus heel dankbaar dat ik het voor elkaar heb gekregen om voor vijf maanden hier het traject te kunnen lopen. Drie maanden zitten er nu op, ik ga jullie niet vertellen dat het alleen maar fijn is hier. Het is hard werken aan mijzelf en op sommige momenten vind ik het moeilijk omdat er zulke heftige gevoelens los komen dat het echt heel erg pijn doet. Maar ik merk zo nu en dan wel een verschil, ik voel meer momenten dat ik vrolijk ben. Al kan ik nog heel erg twijfelen aan of het nu gemaakt vrolijk is of dat het echt is. Dit komt omdat ik het gevoel niet zo goed herken en ik dus nog moet gaan wennen aan deze nieuwe gevoelens die blijkbaar bij mij horen.

Open dag

Het begon bij mij allemaal met de open dag. Ik wilde heel graag erheen om gewoon eens te voelen wat het met me deed. Nou dat heb ik geweten, want voor ik het wist stond ik gigantische te huilen. En bijna de hele dag kon ik niet meer stoppen. Het voelde dubbel die tranen, want ik was er omdat ik al weken niet meer had gevoeld en dus had gehuild. Maar het deed ook onwijs pijn daar te zijn en zo met mijn gevoel bezig te zijn. De reden dat ik er was is het gemis van Daan en een kinderwens die er nog altijd is. Na deze dag kon ik er niet meer omheen om daar bij Mirre mijzelf aan te pakken. En ik vond een weg het ook echt te gaan doen.

Nu komt er weer een open dag aan van Mirre en uiteraard ben ik daar aanwezig, dit wil ik gewoon niet missen. Ook jullie wil ik graag kennis laten maken met Mirre, dus ik nodig jullie uit om aanwezig te zijn op de open dag.

Je bent welkom op 11 september vanaf 11.00 tot 16.30.
Weerdingerzandweg 5, 7872 TB Valthe.

Niet vaak maak ik echt gebruik van het internet bij Mirre, soms even op Facebook of een berichtje sturen. Maar verder kom je daar haast niet. Maar dit was de plek om het internet op te kunnen. Ik ben dan ook voor het eerst hier gewoon bezig geweest met mijn blog. En nog wat andere dingetjes gedaan. Vond het wel fijn om even gewoon heerlijk in het zonnetje te zitten en te schrijven.

Ontbijten buiten blijft hier toch geweldig. Ja ik zit bijna hele dag hier buiten. Heel anders dan thuis. Is daar niet te doen om veel binnen te zitten namelijk.Na het ontbijt een heerlijke ochtend wandeling gemaakt. Alleen had me nogal vergist in de tijd dat ik met de lange wandeling bezig zou zijn. Moest toen erg door stappen en wat was het warm. Ik kwam later dan gehoopt terug. Snel me even wassen een ander shirt aan. Daarna drinken en even buiten zitten om bij te komen. Maar daar was eigenlijk geen tijd voor, want ik had om 11.00 een sessie en ik had het geluk dat ze me wat later kwam halen. Ook omdat ze me dus niet had zien zitten buiten.S,avonds nog even buiten zitten en genieten van de zon ondergang.Ik had de week ervoor al zin om het onkruid van het pad weg te halen, maar toen was het er niet van gekomen. Maar nu heb ik het hele pad aangepakt, dus hij is mooi netjes voor de open dag van Mirre. Ik blij want heb ik mooi eer van mijn werk. En ik kon mijn zinnen even verzetten.Toen ik naar huis ging heb ik op Emmen even wat lekkers gegeten bij de snackbar Charlie. Had begrepen dat dit een hele goede snackbar is en dat bleek ook zeker. Wat heb ik heerlijk gegeten daar. Daarna ben ik door naar huis gegaan.

Thuis heb ik niet zo heel veel meer gedaan, veel Netflix gekeken. Nog wel boodschappen gedaan en wat in huis schoon gemaakt. Al had ik daar geen puf voor. Maar soms moet het toch even gebeuren. Ook even weer gewassen, voor ik het weet ben ik weer op Mirre. De dagen thuis gaan ook best wel snel. Mijn dagen gaan echt heel snel de laatste weken. Dus vind de rust soms wel even heel erg fijn.

Kunnen jullie genieten van wandelen in de natuur?

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Lopend naar Mirre

Zes weken lang heb ik met de regiotaxi vanaf Emmen naar Mirre moeten gaan omdat de bus niet reed in de zomer vakantie. Nu kon ik eindelijk weer met de bus, dat hield in dat ik ook weer een stuk moest lopen van de bushalte naar Mirre en ik dat stiekem wel even lekker vond weer. Het nadeel is alleen de bagage die ik mee draag, dat maakt de wandeling wel wat zwaar. Maar met een heerlijk muziekje op ben je er zo.

Uitkijken naar Open dag

Ja ik kijk uit naar volgende week naar de open dag van Mirre. Niet alleen voor de open dag maar juist ook omdat mijn moeder ook komt. Ik haar heerlijk kan laten zien waar ik terecht ben gekomen. Kennis kan laten maken een de plek de magie ervan en de mensen die ik daar heb leren kennen.

Huisje gedeeltelijk weer schoon

Ik heb vaak geen zin om mijn huisje schoon te maken als ik thuis ben de weekenden. Dan ben ik moe en heb gewoon nergens zin in. Maar heb me er vandaag even toe gezet. Alleen de stofzuiger moet er nog doorheen en dan is het weer aardig fris in huis. Dat is dan wel weer lekker profijt van het werk.

Wat zijn jouw glimlachmomentjes van deze week?

Bloemen

Kleuren
Vrolijk
Natuur
Tuin
Bedankje/verjaardag
Bloemenkrans
Lente/zomer

Ben jij ook gek op bloemen

Ik kreeg een herinnering (28-08-2016) op Facebook, een stuk tekst die ik schreef voor mijn blog. De titel luid “Ziek van verdriet” En ja ik kon hem plaatsen, want het is een tekst die ik schreef twee weken voor de eerste sterfdag van Daan. Ik voelde me verscheurd van de pijn, dat voel ik aan de tekst die ik lees. Ook geloof ik zeker dat ik mij zo voelde, maar nooit verwacht dat het nu een jaar later zo veel anders is. Ja ik voel nog altijd pijn en verdriet om het gemis van Daan. En ja ik ben best wel heel erg bezig met zijn tweede sterfdag. Er zitten dagen bij dat ik zoveel onrust voel en zo erg moet huilen. Maar is dit alleen dat deze dag eraan komt! Nee dat denk ik niet. Ik ben zo druk bezig om aan mijzelf te werken bij Mirre dat er zoveel meer bij komt kijken dan alleen het gemis om Daan. Eerlijk gezegd zijn we nog niet echt bezig geweest met de rouwverwerking om hem, de tijd is er nog niet voor geweest. Eerst de troep van jaren eerder opruimen. Straks is het de tijd voor de verwerking van het gemis om Daan. Maar daar ben ik natuurlijk allang mee bezig vanaf het moment dat hij weg viel. En het traject dat ik doorlopen heb bij Annelies (ohanahome) heeft ook al heel veel opgeleverd.

Dit soort dagen horen er helaas bij, wat is het snel gegaan. Ongelooflijk dat hij al bijna twee jaar niet meer echt bij ons is. Natuurlijk altijd bij ons in het hart. Maar ik kan hem niet even lekker in mijn armen nemen, met mijn handen door zijn haartje woelen en hem kleine kusjes geven. Ik zal nooit weten hoe hij er nu uit zou zien en wat hij nu allemaal zou kunnen al. Zeker weet ik wel dat het een boefje is, want dat voel ik dat hij dat nu ook is terwijl hij niet lijfelijk bij ons is. Als ik daaraan denk, moet ik altijd wel glimlachen. Die boevenstreken heeft hij echt van zijn papa. Daarom noemen we hem nog altijd lief klein draakje.

Een jaar geleden had ik nooit verwacht dat het zachter zou worden, dat het elk jaar de meest afschuwelijke tijd zou zijn. Ik mis hem echt heel erg. Maar ik betrap mezelf erop dat ik mag lachen en mag leven. Dat zou Daan gewild hebben een papa en een mama die heel veel van hem houden maar wel doorgaan met leven, een fijn leven hebben. Ik sta echt versteld van hoe ik gegroeid ben. Dit voelde ik eigenlijk niet zo goed. Wat ben ik blij dat ik dan een blog heb waar ik dingen terug kan lezen en kan voelen hoe het toen was en hoe het nu is.

Ik ben nog steeds in de war waarom ik hier op aarde ben en wat het is om echt te genieten, dit heeft niets met Daan te maken. Hij vulde het gevoel alleen maar op. Soms wil ik gewoon heel hard weg rennen voor dit gevoel en er gewoon niet zijn. Hier niet zijn op de wereld, ik mag voor mijzelf niet gelukkig zijn. Daarom gebeuren deze dingen in mijn leven, juist om aan mijzelf te werken en te zien dat er zoveel meer in het leven is om voor te vechten. Om wel een gelukkig leven te mogen lijden. En daar heb ik een beginnetje mee gemaakt. Ik kijk uit naar wat de toekomst me bied, ook ben ik nog altijd bang voor die toekomst. Kan ik het wel wat ik allemaal wil en hoe ga ik dat dan doen. Nee niet te veel over nadenken. Ik leef nu en daar wil ik van genieten. Laatst kreeg ik de vraag, maar waar geniet je dan van. Ik kon haar geen antwoord geven, wat best wel heel triest is. De volgende dag kreeg ik diezelfde vraag tijdens mijn sessie en weer viel ik stil. Ze merkte op dat het haar was opgevallen dat ik het heb gehad over muziek en dansen. En toen ze dit zei voelde ik vreugde in mijn lijf opkomen. Waarom kon ik daar zelf niet bijkomen! Want gelijk heeft ze, die momenten dat er muziek in mijn lijf zit wil ik dansen en kan ik ook echt genieten. Ik hoop dat er nog vele van deze momenten komen. Want ondanks dat Daan nu bijna twee jaar in de hemel woont, mag ik gelukkig zijn. Ik verdien het om verder te gaan met Daan in ons hart.

Een nieuw weekoverzicht met leuke foto,s die ik maakte en op instgram plaatste. Ik blijf verslaafd aan foto,s maken ondanks ik er soms weinig tijd voor heb. Of dat ik mijn mobiel gewoon niet bij de hand heb als ik op Mirre ben. Lees mee wat ik afgelopen week weer heb meegemaakt.Even lekker broodjes eten, dit was eigenlijk nog van vorig weekend. Lui op bed eten en Netflix kijken. Ik hou ervan in de weekenden lekker lui te doen. Daar zijn toch ook de weekenden voor, of zijn jullie juist altijd druk de weekenden?
Dinsdag was ik weer onderweg naar Mirre en eigenlijk had ik een lusteloze dag. Het was ook slecht weer en heb de hele dag op mijn kamer daar doorgebracht. Maar in de avond veranderde dat. Er werd samen gekookt, en ondertussen gelachen omdat er een filmpje gemaakt werd tijdens het koken. Ik houd hier niet zo van en blij dat het ook niet gedeeld wordt. Met z’n drieën hebben we gegeten en na het eten zijn we op pad gegaan. Op weg met de auto naar de heide. Een heerlijke avond hebben we samen gehad. Terug op Mirre nog even buiten iets drinken en toen ben ik naar bed gegaan. Nog nooit ben ik zo laat daar op bed gegaan. Het was al 23.30. Dus kan je nagaan hoe gezellig het was.
Omdat ik even niet drie dagen bij Mirre kon zijn door een afspraak van mijn kant, kon ik woensdag ook even langs de kinderboerderij. Even bij kletsen en ik heb een poster mogen ophangen van de Open dag van Mirre. Hier werd ik echt heel vrolijk van.
Het was heerlijk warm weer, misschien een beetje te warm. Maar we besloten ineens onverwachts te gaan BBQ-en. Dus naar de winkel voor vlees. En hebben s, avonds heerlijk genoten op het balkon van het eten.
De avond erna konden we weer lekker op het balkon zitten, helaas werden we wel opgevreten door de muggen. Dus we hebben het niet heel laat kunnen maken. Maar het was wel even heerlijk.
Ondertussen hebben we een avond flink onweer gehad, dat heb ik gefilmd. Want het was echt heel heftig, maar het is ook zo mooi om te zien dat het weerlicht.

We zijn serieus bezig om een huis te willen gaan kopen, dus zijn we ook wel een beetje rustig bezig met inpakken. Het eerste waar mee we bezig zijn is de babykamer. Dit vind ik best wel heel moeilijk. Maar het wordt ook tijd deze nieuwe fase in ons leven. Inmiddels zijn er nu twee dozen ingepakt met spullen. Meer dozen hebben we nog even niet. Maar rustig aan zijn we dus bezig ermee.

Hebben jullie beetje genoten van het warme weer, of vond je het eigenlijk te warm?

Mijn kind

Moederschap

Knuffelen

Clini Clowns

Ziekenhuis

Sonde voeding

Veel slapen

Dragen in de draagdoek

Syndroom van down

Lief klein draakje

Paars

Teigertje

D-mama,s

Als jij aan je kind denkt, waar denk jij dan aan?