Deze week was ik even niet intern bij Mirre. Wel ben ik er voor een losse sessie heen geweest, was blij dat het mogelijk was. Dus heb wat meer tijd voor foto,s maken gehad en dat zullen jullie ook weten ook in deze weekoverzicht. Best raar, soms schrik ik gewoon van mijn telefoon dat ik hem af hoor gaan vanwege een berichtje. Want als ik bij Mirre ben heb ik mijn mobiel vaak niet op zak, of hij staat helemaal stil. Eigenlijk best wel lekker wat minder met mijn mobiel bezig als ik niet thuis ben. Thuis lukt me dat dan weer minder goed. Maar dan wil ik ook jullie weer op de hoogte houden van alle dingen rondom mijn behandeling enz…Even buiten zijn en dan gewoon omdat het kan deze mooie bloemen op de foto zetten.Zodra ik thuis de kans heb, eet ik even geen brood. Dus ik maakte weer een heerlijke wok maaltijd.Die avond maakte ik gelijk alvast springrolls voor de volgende dag om mee te nemen naar Mirre. Zodra ik daaraan kwam, kon ik even rustig eten voor mijn sessie.Nu ik wat meer tijd heb thuis, ben ik maandag maar even naar de sportschool geweest. Nee niet voor de yoga, dat is op vrijdag. Maar me even flink in het zweet werken op de fiets en de loopband.Woensdag besloot ik even naar de kinderboerderij te gaan, even buurten bij mijn collega,s. Deze dag was ik zo vrolijk, kwam door mijn sessie van de dag ervoor. En iedereen viel het dan ook op dat ik me goed voelde. Het was echt even gezellig om daar te zijn en te kletsen. Ook de koeien te zien, die er nieuw zijn.Deze vind ik wel heel erg passend bij me, en daarom wilde ik hem heel graag delen met jullie.Foto,s gemaakt toen ik naar Valthe was, dus bij Mirre. Maar kon ze daar niet uploaden wegens geen internet. Toen bedacht ik me later ineens om ze toch maar even te delen. De koeien kom ik onderweg lopend tegen. Daarna even wat gegeten. En na de sessie maakte ik een foto van het beeldje. Ze hebben daar altijd zulke mooie beeldjes staan. En elke keer weer iets anders. Ook altijd bloemen en brandende kaarsjes in de zaal. Zo mooi en zo rustgevend.Ik kocht 1 bloem omdat ik de avond naar een “helderziende waarnemingen” avond ging. En ze vroegen een bloem mee te nemen. Dit bleek voor iemand te zijn die afscheid nam. Maar ik nam de foto van Daan mee. En was eigenlijk bang dat ze daar niets mee zou doen. Toch kwam iedereen aan de beurt en dus ook ik met de foto van Daan. Het was een bijzondere avond, wat was ik zenuwachtig. Vond het moeilijk te horen wat ze me te vertellen had. Maar een mooie boodschap ook van Daan dat het goed met hem gaat.Zaterdag gingen we nog even naar het plekje van Daan. Kom er al een tijdje niet meer. Maar echt nodig heb ik het ook niet. Maar zijn plekje moet wel beetje netjes gehouden worden vind ik. Dat hebben we dus dan ook gedaan. Ook kreeg hij weer mooie bloemen. Dit keer mooie roosjes.Zondag ging ik even alleen op pad naar de stad. Er was een Zeldzaam mooi events op de vismarkt. Dus even lekker de kraampjes afgelopen. Was wel even leuk, maar had er meer van verwacht. Ach ja het was prachtig weer en dan is het fijn om even niet binnen te zitten.Ik at een heerlijk ijsje van Pure Frozen. Een gezond yoghurt ijsje met aardbeien banaan en wat stroopwafel.

Deze gekke beesten kwam ik ook nog tegen op de vismarkt, daar wilde ik wel even een kiekje van maken. te grappig.

Vinden jullie yoghurt ijs ook zo lekker?

Dit is iets wat jullie niet gewend zijn van mij, maar wilde het wel graag delen. Laatst vertelde ik jullie dat ik bezig ben bij Mirre om bij mijn innerlijk kind te komen. Maar ik dat flink geblokt heb, daarom kreeg ik de tip om naar haar te schrijven. Maar er kwam een kinderverhaaltje naar boven, die ik opschreef. Vandaag wil ik jullie deze delen, het heeft een dubbele betekenis het verhaaltje. Ben benieuwd of je de betekenis begrijpt, of dat je er gewoon een leuk kinderverhaaltje in ziet. Beide is prima.

Mama, mama er zit een draak onder mijn bed. Ik ben bang wil je hem voor me verjagen? De mama van dit kleine meisje stelde haar gerust, er wonen hier geen draken en zeker niet onder je bed. Mama kijk dan maar eens goed, ik heb hem echt gezien. Het kleine meisje verschool zich onder de deken, wanneer haar mama onder haar bed keek. Draakje kom tevoorschijn, ben je daar? Wil je mijn kleine meisje niet zo bang maken. Maar ze zag niks, er lag alleen een verdwaalde slof onder het bed en wat kleding. Maar geen draak zoals het meisje beweerde. Ze sloeg de deken van haar dochter af en pakte haar vast om te knuffelen. Je hebt vast een droom gehad, ga maar weer lekker slapen schatje. Er zijn hier geen draken, dus wees niet bang. Het meisje vroeg zachtjes

“Wil je mijn deur op een kiertje laten, dan ben ik misschien minder bang”
“Is goed”
antwoorden haar moeder terug. Ze gaf haar nog een kus en verdween uit de slaapkamer. Het kleine meisje deed haar oogjes dicht en wilde weer gaan slapen. Plotseling hoorde ze weer iets onder het bed. Ze durfde niet te gaan kijken. In zich zelf zei ze
“ik hoef niet bang te zijn, mama zegt dat er geen draken wonen onder mijn bed”
En ze kneep haar ogen heel dicht vast. Ze herhaalde weer.
“Ik hoef niet bang te zijn, want mama zegt er wonen hier geen draken”
Maar ze geloofde het niet, ze werd nieuwsgierig naar het gerommel onder haar bed. Wat gebeurd daar toch.

“Wie ben je, kom onder mijn bed vandaan”
Zei ze hard op. Ze hing met haar hoofd over het rand van haar bed zodat ze eronder kon kijken. Ze zag twee grote glinsterende ogen die haar aankeken. Ze schrok en kroop weer onder haar deken.
“Nee jij bent geen draak, mama zei dat hier geen draken wonen”
Ze hoorde nog steeds rare geluiden onder haar bed, durf ik nog eens te kijken dacht ze. Weer hing haar hoofd over de rand van het bed. Ze keek recht in twee glinsterende ogen, dit keer deinsde ze niet terug. Ze bleef de ogen aankijken. Even was het doodstil, er was geen beweging van beide niet. Heel onschuldig vroeg het meisje.
“wie ben je en wat doe jij onder mijn bed”
De ogen verdwenen, het meisje snapte er niets van. Zei was toch degene die bang was, of was dit wezentje nu juist bang voor haar. Kom, laat je zien, ik wil weten wie er onder mijn bed woont. Wie mij bang wilt maken als ik wil slapen. Weer zag ze die grote glinsterende ogen.
“kom maar, wees niet bang ik doe je geen kwaad”
zei het meisje dapper. Ik wil je alleen maar even zien. Zo hoef ik niet meer bang voor jouw te zijn, dan hoef jij ook niet meer bang voor mij te zijn. Ze hoorde weer beweging, maar kon niet goed zien in het donker. Er kroop heel langzaam iets onder haar bed vandaan. Nu ging ze op bed zitten en keek weer in twee grote ogen, ze kneep haar ogen even dicht. En deed ze weer open, maar ze zag nog steeds die twee ogen haar aankijken.
“niet schrikken, ik doe een klein lampje aan”
Sprak ze uit naar de grote ogen voor zich. Ze knipte haar lampje aan, de ogen verdwenen uit haar zicht. Het wezentje was gaan verschuilen onder het bed. Nee kom onder het bed vandaan, nu wil ik je ook zien. Heel langzaam kwam er een klein wezentje onder het bed weg. Daar stond het kleine draakje voor haar bed. Twee grote glinsterende ogen keken haar nieuwsgierig aan. Zie je wel, mama had geen gelijk. Er woont wel een draak onder mijn bed. Ik hoef niet bang voor jouw te zijn, je bent nog zo’n klein draakje. Het kleine draakje sprong op en neer van blijdschap. Hij gaf haar een lik in haar gezicht, om te zeggen dat hij haar wel lief vond. Even wachtte hij af hoe ze reageerde, maar al snel kroop het kleine draakje in de armen van het meisje. Hij gromde zachtjes.
“jij mijn vriendje zijn”
zei het draakje heel onverwachts. Het meisje was verbaasd, het kan praten. Of verbeeld ik me dat gewoon. Weer zei het draakje
“jij mijn vriendje zijn”

Vol ongeloof zei ze ja hierop. Ja ik wil je vriendje zijn. Gaan we samen spelen en dansen in het bos? Dansen, draakjes kunnen toch helemaal niet dansen. Dit draakje kan alles wat jij maar wilt. Dus wil je dansen in het bos, dan gaan we dansen in het bos. Wil je verstoppertje spelen, dan doen we dat. En wil je heel hard samen schreeuwen tegen alles om je heen, dan doen we dat. Het meisje keek het draakje verlegen aan. Maar dat durf ik helemaal niet, stel dat iemand me ziet of hoort. Stel je niet zo aan, dit gaan we samen aan. Zeg het maar wat gaan we doen nu we eenmaal in het bos zijn? Eigenlijk zou ik heel hard willen schreeuwen, ik voel me zo boos. Maar ook voel ik me heel verdrietig. Ik wil schreeuwen tot ik heel hard moet huilen. Schreeuw het maar uit klein meisje, doe het maar het mag. Toch durfde het kleine meisje het niet aan, uit frustratie stopte ze haar kleine vingertjes in haar oren om het draakje niet meer te horen. Het draakje was vasthoudend om haar te laten doen wat ze het liefste nu wilde doen. Ze had haar vingertjes dan wel in haar oren maar ze hoorde hem nog steeds zeggen dat ze zich wel mag overgeven. Ze negeerde het en deed alsof ze niks hoorde. Maar het draakje begon heel hard te schreeuwen, waar het meisje van schrok. Doe toch eens normaal, dit kan echt niet. Maar het draakje trok zich er niks van aan en schreeuwde heel hard verder. Ze werd steeds nieuwsgieriger hoe dat zou voelen als ze met hem mee deed. Ze zette haar angst opzij en zette haar keel open. Ze schreeuwde zo hard ze kon, steeds meer en meer. Tot ze niet meer kon en van uitputting heel hard begon te huilen. Ze gooide zichzelf op de grond en huilde, huilde, huilde. Ineens was het klaar er waren geen tranen meer, er was geen boosheid meer. Ze werd helemaal stil, het verbaasde haar dat het gewoon stopte. Even was haar pijn weg, even wilde ze alleen maar genieten.
Ze sprong op en zei tegen het draakje.
“Nu wil ik dansen, dansen tot ik er bij neer val”

Genieten van dit moment, dit moment met jouw. Alleen zonder muziek kunnen we niet dansen. Denk maar heel hard aan vrolijke muziek, dan komt het wel. In haar hoofd klonk de meest vrolijke muziek en ze danste. Ze hoorde zichzelf lachen, werd daar nog vrolijker van. Toen ze helemaal moe gedanst was, werd het tijd om terug naar huis te gaan. Samen liepen ze naar huis en slopen samen haar kamer weer in. Ze legde zichzelf op bed en zei.
“Ik heb nog nooit zo’n fijne avond gehad, dank je klein draakje dat je me mee nam”
Ze gaapte en trok de dekens over haar heen, het draakje verdween en het kleine meisje viel in slaap.

Dit nummer vind ik zo vreselijk mooi. Deze draaide we op het afscheid van Daan. Het eerste nummer wat we kozen op zijn crematie. Nog altijd kan ik er gewoon naar luisteren. De ene keer met een lach, weer een andere keer met een traan. Maar altijd met de gedachten bij Daan.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=apEuFdzP5ZU]

Ik begin er aardig aan te wennen om bij Mirre te zijn. Het voelt goed de rust te vinden en alleen met mijn gedachten er te zijn. Hoe heftig de emoties ook zijn. Maar hierdoor komt er wel meer ruimte voor nieuwe dingen. Dit keer was ik er zeker niet alleen, maar met een hele groep voor een workshop. Ik zag er tegenop, maar wat was het een fijne liefdevolle groep.Dit keer was ik echt maar kort thuis, want ik ging zondag avond al weer terug naar Mirre. Mijn partner heeft me daar dit keer heen gebracht. Dat was wel fijn even niet 2 uur met de bus erheen. Nog even van de avond daar genieten. Want de maandag en dinsdag werden lange en zware dagen. Ik had een geboorte workshop gepland bij Mirre. En was daar eigenlijk wel heel zenuwachtig voor. De dag dat ik weer naar huis zou gaan, woensdag heb ik nog even een ochtend wandeling gemaakt. Voor het eerst ben ik naar de Hunebed gelopen. En gelukkig wist ik de weg ook nog weer terug. Nog nooit had ik zo,n mooie ervaring bij een hunebed. Vroeger als kind vond ik het leuk erop te klimmen en klauteren. Nu had ik zoiets met respect behandelen. Ik had heel erg de neiging mijn handen op de grootste steen te leggen. Mijn borst vooruit en mijn hoofd in de lucht. Ik voelde de wind door mijn haren, maar niet alleen dat voelde ik. Ik voelde een energie stroom door mijn lichaam gaan. En had echt zoiets, wat gebeurd er nu. Maar wat een mooie ervaring om dit te mogen voelen. Het voelde namelijk heel erg goed. Ik wist niet dat dit kon en dat je kracht kan halen uit hunebedden.

Die middag werd ik samen met nog iemand op station Emmen afgezet. Het voelde niet goed om naar huis te gaan. Het voelde niet compleet, dus al huilend nam ik afscheid van degene die ons afgezet had. Ik was echt weer helemaal in de bewoonde wereld.
Thuis was het pizza en goede tijden slechte tijden terug kijken. Ik was toch nog even alleen thuis.

Vrijdag was voor het eerst in lange tijd dat ik echt genoot van de yoga les. Ik wist niet wat me overkwam. Voelde meer controle dan normaal, hoe moe ik ook was ik voelde me die dag echt heerlijk. Ik voel meer ruimte voor nieuwe gevoelens/dingen.Zaterdag was het tijd om boodschappen te doen. Nadat we in de AH waren even langs de Aldi, daar moest ik ook nog even iets halen. Rest van het weekend lekker rustig aan gedaan.Wat een donkere lucht, maar wel een heel mooi plaatje.

Heb jij zoiets weleens meegemaakt een energie stroom door je lichaam voelen?

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Geboorte workshop

De afgelopen week had ik een workshop bij Mirre. Ik zou me eigen geboorte herbeleven. Wat was dit een verrassende ervaring, niet alleen het opnieuw geboren worden. Maar het hele groepsgevoel was geweldig. En daar zag ik juist zo tegenop. Vond het achteraf juist heel moeilijk om weer afscheid te nemen van de groep. Wat heb ik een hoop liefde ervaren, zoveel vertrouwen groeide er bij mij. Zo kon ik me helemaal openstellen voor wat er allemaal komen ging.

Knuffelen, heel veel knuffelen

Met het afscheid van de workshop hebben we heel veel geknuffeld. Iedereen even gedag geknuffeld. Wat een hoop liefde, wat een hoop mooie mensen heb ik mogen leren kennen.

Buiten zijn

Ik ben nog nooit zoveel buiten geweest als de laatste tijd. Op Mirre zit ik heel veel buiten. Lekker rustig op een bankje een boekje lezen, muziek luisteren. Of gewoon even helemaal niks, alleen met mijn eigen gedachten. Ja ik geef me er meer en meer aan over de rust daar. Of even lekker springen op de trampoline, zelfs daar even in de zon op liggen. Wandelen in de mooie natuur daar. Inmiddels ook bij de Hunebed geweest. En wat voelt het goed om zo veel buiten te zijn. Als het even regent baal ik eigenlijk wel, want dan is het natuurlijk niet zo fijn om buiten te zijn.

Als ik dit nummer hoor, moet ik altijd aan Annelies denken. Bij haar voelt het als thuiskomen. De rust vinden en dus mogen schuilen in haar veilige armen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=mXl-jcWwNNk]

Als ik de deur uit ga kan ik niet zonder mijn muziek. Ik stap op de fiets met muziek aan, stap op de bus met muziek aan. Dus overal waar ik ben heb ik oordopjes nodig. En ik heb er al vele versleten. Het fijnst vind ik zonder snoer, omdat het makkelijk is met fietsen en sporten omdat ik dan mijn telefoon niet in mijn zak kan houden. Maar buiten het sporten en het fietsen om kan ik ook makkelijk oordopjes gebruiken met een snoer. En ik heb nu een nieuwe gekregen via GSMpunt. Waar ik altijd als eerste op let is de oordopjes, want ik heb heel vaak dat ze uit mijn oren vallen. En daar heb ik zo,n hekel aan. Deze van Monster Beats zitten goed in mijn oren en vallen er nauwelijks uit. Daar maak je me dus al heel blij mee. Ook maak je me blij ermee dat ik een telefoon gesprek kan voeren naast dat ik muziek kan luisteren. Met 1 simpele knop kan ik het gesprek aannemen. Ook kan ik de volume regelen met de 2 andere knoppen die erop zitten. Het enige nadeel vind ik dat ik er niet mee van nummer kan switsen. Dit moet ik dan echt via mijn telefoon doen. Trouwens het belangrijkste is het geluid wat eruit komt. En daar wordt ik echt heel blij van, de kwaliteit is echt gewoon super. Ik heb het echt weleens veel minder gehad. Ik ben dus zeer tevreden met mijn nieuwe headset.

Ze hebben natuurlijk niet alleen maar headsets te koop maar nog veel meer accessoires voor je telefoon. Wat dacht je van bluetooth speakers, dan heb je helemaal geen headset nodig. Maar zoals je ziet gaat mijn voorkeur dus naar een headset. Want anderen hoeven niet mee te genieten van mijn muziek als ik onderweg ben. Speakers zijn dan wel weer handig voor als je in de tuin/balkon zit.

Ben jij ook iemand die nooit de deur uit gaat zonder je muziek?

Een week van weinig foto,s. Als ik op Mirre ben heb ik vaak mijn telefoon niet bij me. Ben daar een beetje aan het afkicken. 9 van de 10 keer heb ik toch geen verbinding. En eerlijk gezegd heb ik er weinig behoefde aan. Heb daar ook soms gewoon geen tijds besef als ik hem niet bij me heb. Het voelt een beetje als vakantie, maar dan wel met hele heftige emoties. Heb bijna 3 dagen lang buiten gezeten, ben dan ook flink verbrand. Want ja er stond echt een erg heet zonnetje. Even lekker wat kersen eten, een heerlijk gezond tussendoortje. Moet ik toch wat vaker weer gaan doen, eerlijk gezegd.Wat een vreselijk weer, maar ik zat heerlijk binnen dus had er lekker geen last van.In de avond nog lekker buiten zitten bij Mirre, ik heb mijn internet plekje gevonden. Dus als ik even online wil zijn, moet ik op dit plekje wezen hihi. Proberen zo dicht mogelijk bij het kantoor zitten.

Een hele mooie avond op Mirre.
Donderdag werd ik even naar station van Emmen gebracht, scheelde mij weer een heel stuk lopen en met de bus. Daar was ik echt blij om want het deed zo pijn mijn tas op me schouders van het verbranden. Thuis maar even genieten van de rust in emotie, want wat wordt je moe van al die emoties die daar loskomen. Wil daar wel iets aan mijn conditie doen, trampoline springen is leuk maar na 5 minuten ben ik al bekaf. Dat gaan we dus vaker doen.

Vrijdag weer naar de yoga, ondanks ik heel erg moe was. Na de les was ik helemaal gesloopt en moest ik nog op de fiets naar huis. Toen heb ik even geslapen, maar werd 2 uurtjes later wakker gemaakt. We moesten nog even boodschappen doen.

Zaterdag, ik verveelde me en toch was ik ook moe. Maar ik besloot toch even weg te gaan. Ik ben even naar de Primark geweest, had daar de vorige keer een Jegging gekocht en wilde er nog eentje bij. Ze zitten zo lekker en het is fijn om makkelijk zittende kleding bij me te hebben bij Mirre. Ik kocht er dus nog eentje, maar kocht ook nog een paar andere dingetjes. Niet teveel, want doe zo voorzichtig mogelijk met mijn geld.

Zondag rustdag, want voor ik het weet ben ik weer bij Mirre. Ja in de avond werd ik weg gebracht door mijn partner. Dit keer omdat ik maandag en dinsdag een Geboorte workshop heb daar.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Stilte

Het is hier stil, heel erg doodstil. Weinig mensen om mij heen. Geen afleiding van de tv of internet. En alleen maar de vogels horen fluiten. Dan zou je zeggen heerlijk toch. Nee ik vind het doodeng. Thuis ben ik ook gewend om alleen en in stilte te leven. Maar als ik daar alleen met mijn gedachten ben, zoek ik de afleiding. Dan zoek ik mijn laptop op en kan het internet op. Halve dagen kan ik kijken naar Netflix. De ene serie na de andere serie komt voorbij. Maar hier ben ik helemaal alleen met mijn eigen gedachten. En mijn hoofd zit zo vol dat ik de rust niet kan vinden. En dus ook niet optimaal kan genieten van al het moois hier om mij heen. Ik doe mij best om de mooie dingen te zien. Ik betrap me er zelf op dat ik in de ochtend uit het raam sta te staren en sta te genieten van een konijntje wat daar in het veld aan het rond huppelen is.
Maar ik vind het alleen zijn met mijn gedachten zo eng dat ik de afleiding in iets anders zoek. Mijn eerste dag was zo intensief dat ik echt kapot op bed ging liggen. Alleen de onrust bleef en het duurde maar dat ik in slaap viel. Ja ik heb geslapen, maar van zeer korte duur. Ik was om 06.00 wakker en had inspiratie om te schrijven en om 07.30 stond ik al onder de douche. Iets wat voor mij zeker niet normaal is.

Weg lopen voor mijzelf

Natuurlijk spreek ik mensen, ik ben hier niet voor niks. De terrein beheerster die hier dan ook woont heb ik al vele gesprekken mee gehad. Wat fijn om weer over Daan te mogen vertellen en dat ik daar zelfs voor word bedankt. Dit is zo raar, omdat ik mij juist vaak tot last voel om over hem te praten. Maar er is voor mij geen moment rust, waardoor ik flink over mijn grens ga. En het natuurlijk veel te laat aangeef. Die tweede dag help ik met koken, maar ik kan eigenlijk niet meer op mijn benen staan. Er werd me gevraagd of het wel gaat, toch durf ik bijna niet eerlijk te zijn. En toch doe ik dit, want ik was al zo ver buiten me grens dat ik voelde dat ik zou gaan instorten. Ze zegt me even te gaan zitten, met veel moeite loop ik naar de bank en probeer de rust te vinden. Het blijft maar zo druk in mijn hoofd waar ik echt gek van wordt. Aan de ene kant wil ik het eruit schreeuwen of heel hard huilen. Maar het blijft stil. Door dat ik me niet kan uiten, voel ik paniek in me opkomen.
“Nee geen paniekaanval, niet nu dit wil ik niet.”
Ik ben alleen en heel erg bang om te stoppen met ademen. Ik voel dat ik haast geen lucht meer krijg, ik weet niet wat te doen. Het enige wat in me opkomt is hulp vragen. Maar er is niemand, ik weet wel dat er in het andere gebouw José nog aanwezig is. Ik kan haar alleen niet bereiken. Het internet is hier zo waardeloos dat een berichtje via Messenger niet of nauwelijks doorkomt. Op dat moment komt ze ineens binnen stappen, ze vraagt me wat er is. Ik kan geen woord uitbrengen. Maar ik ben zo blij dat ze daar is. Nog een keer vraagt ze me wat er is, na een vreselijke stilte. Met moeite breng ik uit dat ik paniek voel in mijn lichaam. Ze helpt me weer op weg met mijn ademhaling. Heel langzaam voel ik de spanning uit mijn lichaam glijden. Ik krijg weer wat meer lucht en ben niet meer bang om te stikken. Omdat ik nu weer rustiger ben verlaat José Mirre om naar huis te gaan. En ik leg me op de bank. Zo moe ben ik, dat ik eindelijk een stukje rust vind. Ik sta dan ook verbaasd dat ik ineens voor het eten geroepen wordt. Vrij snel na het eten, ben ik gaan douchen en naar bed gegaan.

Laatste wen dag

De derde dag, gelijk ook mijn laatste dag deze eerste week bij Mirre. Ik durfde het vandaag aan om me over te geven aan mijn eigen gedachten. Ik kreeg de tip om heerlijk te gaan liggen op de grote trampoline die ze hebben staan. Alleen dit vond ik nogal raar, het idee dat anderen het zouden zien dat ik daar zou liggen vond ik best wel spannend. Toch na even erover nagedacht te hebben, ben ik erheen gegaan. Ik ben erop gaan liggen midden in het heerlijke zonnetje die scheen. Toch hield me van alles bezig. Op zo,n moment kan ik niet echt genieten ervan. Want ben echt alles aan het scannen. Alles hoor ik, stemmen van mensen, voetstappen, komen ze deze kant op… Echt ik let op alles. Zo is het moeilijk ontspannen. Toch bleef ik er liggen, voelde me zo moe van al die gedachten in mijn hoofd. Maar het hield maar niet op daar. Toen hoorde ik voetstappen dichterbij komen en liep er iemand langs. Ik schrok op waardoor ik in gesprek kwam met de bewuste man. Al vaker had ik hem daar al gezien, maar dit was de eerste keer dat we elkaar even spraken. Nadat hij door liep heb ik er nog even gelegen. Maar ik voelde dat het tijd was om wat te eten. Ook zou ik nog even een gesprek hebben met José.

Het kind in mij

Ik schreef een kinderverhaaltje, op advies om naar mijn kind in mijzelf te schrijven. Omdat ik geen contact krijg met haar. Dit heb ik aardig geblokt. Dit verhaaltje liet ik lezen, want misschien kunnen we daar iets mee in een sessie. Daarom vond ik het ook heel spannend te laten lezen. En omdat ik erbij zat toen ze het las voelde ik de spanning in mijn lichaam. Het voelde goed toen ze eindelijk vertelde dat ze het een leuk verhaaltje vond. Ik probeerde me te ontspannen, maar nee lukte nog niet zo. Ze liet me zien hoe zij dat zou doen, ze stond op en schudde alles van haar af. Ik kon alleen maar lachen, niet omdat het grappig was maar omdat ik me ongemakkelijk voelde. Ze hoopte dat ik met haar mee deed. Dit is echt uit mijn comfort zone stappen. Toch lukte het haar dat ik even mee deed. Ik wou dat ik gewoon dit soort dingen durf te doen. Niet alleen maar denk aan wat anderen van mij denken. Stapje voor stapje kom ik steeds een stukje verder met hulp van hun.

Toen ik voor het eerst dit nummer hoorde tijdens een concert moest ik heel erg huilen. Waarom precies weet ik niet, maar het raakt me keer op keer weer. Ik vind het gewoon een heel erg mooi nummer. Wat vinden jullie van Marco Borsato?