De week aten we tussen de middag warm omdat mijn partner middag dienst had. Zo had ik de pita broodjes alvast klaar gezet, waar we shoarma in hebben gedaan. Probeer altijd een beetje makkelijk te eten in de middag, vind het namelijk zelf niet zo fijn dit warme eten in de middag. Gelukkig is het eens in de drie weken dus valt het wel mee. Ja ik eet vaker wel warm tussen de middag maar dat is dan gewoon lekker een wok maaltijd of gebakken eieren. Om niet teveel brood binnen te krijgen. Maar tussen de middag gewoon groente aardappelen en vlees te eten vind ik helemaal niks. Diezelfde maandag moest ik nog op pad voor het Vlinderkindcafé. Ik had met de beide Kruidvat geregeld dat ik mocht terug komen voor wat spulletjes. Maar niet rekening gehouden met dat ik gewoon twee grote dozen mee kreeg. Heb het dan nog maar even laten staan, want moest nog meer doen. Ben toen even rustig naar de Primark geweest. De eerste keer hier in de stad. Wilde wat makkelijke kleding kopen voor bij Mirre. Heb dan ook voorzichtig gedaan, om niet teveel geld uit te geven. Dat vind ik zonde want dat kan ik goed gebruiken voor mijn behandeling. Maar soms heb je wel even iets nieuws nodig. Ben dus leuk geslaagd daar voor twee zachte broeken een shirt met lange mouwen en een vest. Daarna snel terug naar Kruidvat de dozen opgehaald en naar huis met de bus. Viel niet mee met al die zooi, maar ben thuis gekomen. Gelukkig hoefde niet alles mee naar Gouda een gedeelte ervan. Nog even een mooi avond plaatje voor het slapen gaan.Ja toen was het zover, dit ging mee naar Gouda. De grote tas zat vol met doosjes nivea sun voor de goodiebags. En in de andere tas zaten kleine pakketjes die ik zelf heb gemaakt. Met steentjes waar een mooi en krachtig woord op heb geschreven. En daarbij mijn eigen visitekaartje. Op naar Gouda zeg ik maar.Na een trein reis van zo,n twee uur kwam ik aan op Gouda. Daar heb ik even moeten wachten op de lift die ik kreeg naar de locatie. Maar dat was geen straf het was heerlijk weer. Jullie hebben al kunnen lezen hoe de dag was, maar heb je het niet gelezen kan je het hier terug lezen.De buit van de dag. De tasjes heb ik zelf aan mee geholpen, maar zo leuk dat ook ik natuurlijk terug naar huis ging met een tasje. En wat was het mooi alle foto,s van onze kindjes aan een lijn die daar hingen. Ik kreeg een lief draakje van iemand die ik online al kende, ze moest aan mij en Daan denken toen ze hem tegen kwam. En ja een mooie bos bloemen gekregen voor de hulp voor het opzetten.

De mooie bloemen die ik kreeg, ben zo gek op al die gekleurde bloemen.Ik kreeg zaterdag bezoek van mijn vader, dat was al weer een tijd geleden. Ik ontmoette zijn vriendin voor het eerst. Ik kreeg een mooie bos bloemen. Ik zag er best een beetje tegenop dit bezoek. Maar het viel me best wel mee. Het was gezellig en in de avond gingen we heerlijk uiteten. We waren er pas nog geweest, maar dat vonden we niet zo heel erg.

Zijn jullie ook zo gek op die gekleurde bloemen?

Voorbereidingen

Maanden geleden werd het idee geboren voor een huiskamerbijeenkomst. Dit had ik al een tijdje in me hoofd om hier iets mee te willen doen. Maar ik was niet de enige met dit idee, zo kwam ik bij Nathalie die hier al mee bezig was om er iets van vorm aan te geven. En we besloten onze krachten te bundelen. Zei als oprichtster en ik als mee helpen achter de schermen. Ideeën uitwisselen met elkaar. Na een tijdje contact online te hebben kreeg het steeds een beetje meer vorm, maar werd er steeds minder gesproken over de huiskamerbijeenkomsten. Van dit idee stapte ze af omdat ze het liever op locatie had. En tijdens deze voorbereidingen hadden we nooit durven dromen dat de eerste Vlinderkindcafé zo groots zou uitpakken. Dit was ook eerst niet de insteek. Maar welkom was het zeker wel. Nathalie zorgde voor de locatie en voor een gastspreker. Maar hoe meer mensen hier van op de hoogte kwam hoe groter het werd. Ondertussen was ik achter de schermen bezig om bedrijven aan te schrijven voor leuke goodies voor de goodiebags die we wilde maken voor de gasten. Ook kreeg ze hulp van Kelly. Want de bedoeling is dat het Vlinderkindcafé 2 a 3 keer in het jaar word georganiseerd in verschillende regio,s. Dus mama Kelly wilde hier wel aan mee helpen, om er ook eentje in haar regio te gaan starten. Groningen stond al op de planning omdat ik al meedacht met dit idee. Maar de eerste werd in Gouda gegeven waar Nathalie zelf woont. Na maanden van hard werken met z,n drieën, was het dan eindelijk zo ver.

Eerste editie Vlinderkindcafé

Dan is het ineens 7 juni de dag van de bijeenkomst, van te voren was ik al heel zenuwachtig. Er gingen wat dingen mis tijdens het mailen om nog spulletjes te regelen voor de tasjes. Maar uiteindelijk waren het leuke gevulde tasjes geworden. De avond ervoor was ik de twee andere meiden moed in aan het praten voor de interviews die ze zouden krijgen voor Hart van Nederland. Terwijl ik op de dag zelf een beetje dicht sloeg. Eerst alles tasjes verder vullen, zodat alles klaar stond voor de gasten. Er werd een mooie slinger opgehangen met foto,s van de overleden kindjes. Wat zag het er allemaal mooi uit. Langzaam druppelde de mama,s binnen en begroette ik vele bij binnenkomst. Er kwam iemand binnen die gelijk op mij afstapte en zei dat ze een cadeautje had voor me, haar kende ik al een tijdje online. Dit was de eerste keer dat ik haar mocht ontmoeten. Stil werd ik ervan dat ze toen ze een gehaakt draakje tegen kwam aan mij en Daan moest denken en dit voor mij meenam. Maar niet alleen dat, ze stopte nog een envelop in mijn handen. Ze zei een kleine bijdrage aan je behandeling, ze vond het zo stoer dat ik een filmpje had gemaakt met mijn verhaal erin. Ik was echt sprakeloos, ja ik heb een hulpvraag alleen toch is het ontvangen moeilijk. Maar zo welkom, dat er mensen zijn die het je gunnen.

Toen zag ik Ellemijn Veldhuizen van zanten binnen, gastspreker van deze middag. Ze liep op mij af en vroeg “Jij bent toch Debbie” Verbaasd dat ik was dat ze gewoon werkelijk mij gelijk aansprak, we daar gewoon een heel gesprek samen hadden. En te merken dat niet ik haar echt volg, maar zij dus mij ook echt volgt. Want ze begon over mijn behandeling bij Mirre, hier had ze zelf al eens over gehoord. Toen ik vertelde over de geboorte workshop, die nog op de planning staat. Vertelde ze dat een vriendin dit had gedaan met haar zoontje, dat ze daar zo enthousiast over waren. Het was een fijn en warm gesprek, wat is het een mooi mens. Ik ben bij anderen aan tafel gaan zitten aangezien Nathalie het welkoms woord sprak. Wat sprak ze mooi uit het hart, ze raakte me echt. Daarna was het de beurt aan Ellemijn, wat een kracht straalt ze uit. Een echt voorbeeld van positiviteit, dit wist ik al door al haar mooie berichten op Facebook. Ik heb werkelijk genoten van ieder woord die ze uitsprak. En de behoefde die ik al heel lang voelde om haar te knuffelen kwam sterker naar boven. Het woord werd gegeven aan Woordkunsten die wat vertelde over schrijven en verwerken. Dit vond ze na Ellemijn toch wat moeilijk, omdat die juist had gezegd dat ze niet geloofd in verwerken of een plekje geven. Je leert er mee leven, het zal altijd van jouw blijven. Zo sta ik er ook in, want hoe kan je de dood van je kind verwerken een plek geven. Nee nooit, het is verweven met mij. En je moet leren met het verdriet die het je geeft. Wel vind ik het mooi dat ze vertelde over schrijven, want het werkt wel helend. Daarom schrijf ik ook zoveel over Daan en alles erom heen.

Ook hadden we een zangeres in ons midden die een prachtig nummer zong, die ze schreef voor haar Boris die voortleeft in haar hart. Ik moest wel even slikken toen ze daar zo stond te zingen. De tekst kwam binnen, heel erg binnen. Terwijl ik eigenlijk bang was dat ik moeite had met haar, nee niet met haar persoonlijk. Maar met haar groeiende buik, dat was dan ook wel de reden waarom ik haar een beetje wilde mijden. Maar ze was niet de enige die zwanger was, dus het liep ook wel los. Ik was hier al van op de hoogte en ga daar ook zeker niet moeilijk over doen. Hierna kwamen de gesprekken los, dit was al begonnen voor alle toespraken. Maar toen stond ik te praten met Ellemijn, waardoor ik dus eigenlijk in een groep viel waar ik geen aansluiting vond. Ik zat aan tafel waar het alleen maar ging over zwangerschap. Dit was juist het onderwerp die ik liever vermeed. Dus ik zat er echt doelloos bij, snel vluchtte ik naar achteren om te gaan plassen. En heb even gesproken met de partner van Nathalie. Maar ik moest natuurlijk wel weer terug, want ik zag mijn dag in het water vallen. Dit was niet waar ik voor gekomen was. Maar het lukte me niet om aansluiting te vinden, en moeilijk vond ik het om bij een andere groep ineens te gaan zitten. Ik werd gered door Nathalie, daarvan kwamen de eerste echte tranen. Dit was juist wat ik niet wilde. Mijn doel, was er zijn voor anderen. Flink mislukt dacht ik die dag. Ze nam me mee en stelde me voor bij een andere groep, waar ik werd opgenomen in het gesprek. Nu vloog de tijd voorbij en Nathalie nam als laatste nog even het woord voordat er afscheid genomen werd van alle gasten. De tasjes werd zorgvuldig uitgezocht om mee te geven. Want aan elk tasje hing de naam van het kindje. Toen bijna iedereen weg was, gaf ik het tasje aan Ellemijn. Durfde ik het, nee ik durfde niet. Toch vlak voor dat ze echt weg ging vroeg ik het haar. Ik vroeg haar of ik een knuffel mocht. Ik zag emotie in haar gezicht, dit sprak ze ook uit. Ik had haar geraakt, ook was ik de eerste daar. En ze gaf me een dikke knuffel, wat voelde dit fijn. Om zo te mogen afsluiten van een geweldige middag vol emoties.

Terug reis

Ik was al van het station opgehaald en werd nu ook netjes daar weer afgezet. Op het station kom ik daar Anja tegen, onze zangeres in het midden. Dit moest blijkbaar zo zijn, want ik had eigenlijk erg tegenop gezien vanwege haar zwangerschap. Maar nu kwamen we elkaar daar tegen en konden we samen reizen tot Zwolle. Het was overal een chaos want er waren alleen maar storingen met de NS. We namen de trein naar Utrecht en daar zagen we wel weer verder. Maar het ging prima en zaten toch al vrij snel in de trein naar Groningen. We hebben heerlijk zitten kletsen. Ik vertelde haar dat ik het voor de dag moeilijk vond dat ik wist dat ze zwanger zou zijn. En nu zaten we zo fijn te praten dat ik me nergens druk om maakte. De tijd in de trein ging snel, nog nooit zo,n fijne reis gehad. Het was echt een goed gesprek die we gelukkig nog hebben gehad, want op de bijeenkomst hadden we helemaal geen contact gemaakt met elkaar. Ik ben dus blij dat ik haar op het station aansprak.

Hart van Nederland

Er werden opnames gemaakt door Hart van Nederland, je kan het terug kijken als je dat leuk vind.
Kijk Daan is beroemd, de kleine draak vol in beeld.

Na het weekend ben ik maar even naar de dokter geweest aangezien ik nog altijd pijn op mijn borst had. Dus maandag zat ik daar en kreeg ik te horen dat het mijn maag was. Daar zou ik wel even iets voor krijgen. Ik kreeg een kuurtje maagzuurremmers voor 30 dagen. En ongeveer na 10 dagen zou het gaan werken. Nou wat kreeg ik last van de bijwerkingen al dezelfde dag. Ik dacht echt dat het niet goed was, want je krijgt maagzuuremmers en ik kreeg er juist maagzuur van. Me keel branden van het zuur en ik was maar aan het kokhalzen en gal op spugen.Ik dacht om even weg van huis te zijn naar Annelies te gaan, daar was genoeg te doen. Maar eigenlijk toen ik al aankwam merkte ik dat het nog altijd helemaal niet goed ging. Toch ben ik begonnen het gras korter te maken. Maar na een tijdje ben ik het gaan opgeven en naar huis gegaan. Ik voelde me zo slecht.Ik besloot woensdag thuis te blijven van de kinderboerderij, omdat het niet heel lekker ging nog steeds. Ik maakte er een rustige dag van, zoals je kan zien. Gelukkig begon ik steeds een beetje meer op te knappen en minder pijn te krijgen. Helaas werd ik er wel verkouden bovenop. Maar ach ja dat is minder erg dan mijn maag.

Donderdag besloot ik even langs WIJ Beijum te gaan om even folders te brengen van Ohanahome bij het consultatiebureau. Dat had ik afgesproken dat ik dat mocht doen. Daarna nog even met iemand gesproken over mijn aanvraag van PGB. Nu kon ik eindelijk zeggen dat ik concrete plannen kon maken bij Mirre. Alleen moet er nog getekend worden en naar de gemeente ermee. Vrijdag avond valt onder weekend, dus mogen er ook chippies gegeten worden van ons. Dat deden we dus ook.En omdat het zo lekker weer was hebben we kunnen genieten dat het balkon deur open kon staan het hele weekend. Dat is toch heerlijk zo,n uitzicht. Dit is het enige wat ik zal missen als ik ooit ga verhuizen.Lekker aan de hapjes en een drankje. We vierde zaterdag alvast de verjaardag van mijn mannetje. Hij is 7 juni jarig, maar zijn ouders en broer kwamen deze avond even op bezoek.Even op zondag buiten zitten op het balkon, alleen zat ik alsnog midden in de zon en werd me dat snel te heet. Dat ik uiteindelijk naar binnen gevlucht ben.Blote voeten dag, omdat ik toch binnen ben gaan zitten heb ik mijn sokken maar even uitgedaan. Te warm voor.

Hebben jullie het weekend ook zo genoten van het zonnetje?

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Behandel traject

Ik wordt zo blij van het idee dat ik over twee weken, drie maanden lang elke week drie dagen intern ga bij Mirre waar ik onder behandeling sta. Dit zal een beter effect hebben op mij dan elke twee weken een sessie te krijgen. Nu zal ik twee sessies in drie dagen krijgen en de nodige zorg die ze ernaast kunnen bieden. Het zal zwaar worden, maar ga ook heel erg genieten van de mooie reis die ik ga maken bij Mirre.

App groepje

Via whatsapp heb ik contact met het Vlinderkindcafé team, bestaat uit mij en twee andere meiden. Ik vind het fijn dat ik hier deel vanuit mag maken en dat ik Nathalie heb mogen helpen met het opzetten ervan. Nog heel even hebben we om alle laatste dingetjes af te handelen en dan gaan we los op 7 juni. Het is leuk om elkaar zo op de hoogte te houden van waar we mee bezig zijn. En soms ook wat persoonlijke dingen. Het grappige is dat ik de twee meiden alleen nog maar online ken, toch al zo,n klik mag ervaren.

Vriendin bellen

Even een vriendin bellen om haar aan te horen. Ze verteld altijd vrolijk dat het goed gaat. Maar als je verder vraagt, is ze toch altijd blij dat ze gewoon even haar verhaal kan doen. Natuurlijk weet ik dat ze altijd vrolijk doorgaat. Maar dat kan niet als je niet even ventileert met iemand. Dat maakt me dan weer blij dat ze me zo fijn in vertrouwen neemt om gewoon te vertellen wat er op haar hart ligt. Natuurlijk kan dit ook altijd andersom. Maar ik luister nou eenmaal graag naar een ander. Dit vind ik zo waardevol om te kunnen/mogen doen.

Waar werd jij van de week blij van?

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Loslaten is het moeilijkste wat er is. Maar er zijn nou eenmaal dingen die je los moet laten om verder met je leven te kunnen. Ik heb altijd wel last gehad van moeilijk loslaten. Als iets goed voelt dan wil ik dat gevoel vasthouden er geen afstand van nemen. Afscheid nemen van mensen is loslaten omdat het beter is, of omdat het nou eenmaal zo gaat in het leven. Jaren terug zat ik in een revalidatiecentrum, ik kon daar eerst heel moeilijk mijn draai vinden. Maar na vier maanden wilde ik niet meer naar huis. Het loslaten van de mensen daar was te pijnlijk. Nog als ik eraan terug denk mis ik bepaalde mensen daar. En doet het pijn dat ik verder moest met mijn leven, dat het daar stopte. Na het overlijden van Daan is dit gevoel versterkt. Met Daan moest ik natuurlijk letterlijk loslaten, te weten dat ik hem nooit meer terug zou zien. Dit is het moeilijkste loslaten wat er bestaat echt, het doet zo,n pijn. Daarna is alles wat dan goed voelt fijn en wil je aan vasthouden. Er waren vele mensen bij de zorg van Daan betrokken, eerst moest ik daar afscheid van nemen. Nee dit wil ik niet, want ik voelde me fijn bij sommige mensen. Toch komt die dag dat je ze steeds minder spreekt of gewoon helemaal niet meer. 

Veranderingen in mijn leven vind ik moeilijk, als het nou positief zou veranderen zou het fijn zijn. Maar tot nu toe is het steeds in het negatieve belandt. Toen kwam Ohanahome in mijn leven. Ik kwam daar binnen als een klein bang vogeltje, die uit wilde gaan vliegen. Ik werd in het gezin opgenomen en er werd van mijn gehouden. De gesprekken waren fijn en ik voelde me veilig op deze plek. Er was een tijd dat ik hier twee keer per week gewoon was. Het was mijn thuis, het voelde goed. Maar ook dit veranderde, minder vaak ben ik daar nu aanwezig. Moeilijk maar ook wel goed. Nog altijd ben ik welkom, ik heb tenslotte een eigen sleutel. En we zijn heel close geworden in de tijd. We hebben nog steeds af en toe goede gesprekken. Maar het moest zou zijn, er werd plaats gemaakt voor iets nieuws. Niet langer kon zij mij begeleiden in het verdriet van Daan. Er was duidelijk meer nodig. De juist logische stap was Mirre, waar ik nu terecht gekomen ben. Want daar wordt niet alleen de focus gelegd op Daan nee op mijn hele leven. Er komen dingen naar boven, dat ik denk heb ik daar dan echt nog last van. Dingen die ik heel ver weg gestopt heb. Dit zijn echt beangstigde momenten, maar goed om het vervolgens los te kunnen laten. Dit zijn de dingen die wel goed zijn om los te laten. De nare gebeurtenissen in mijn leven.

Maar in mijn hoofd ben ik al bezig met wat als het stopt bij Mirre, wat dan. Weer een afscheid van een plek, van mensen waar ik om ben gaan geven. Zelfs als ik op het moment een sessie heb ben ik al bezig met, straks moet ik weer naar huis. Dit wil ik niet, hier voelt het fijn. Thuis voel ik me verloren en alleen, daar voel ik me zo geliefd en welkom. Daar wil ik niet van loskomen. Ook hier moet ik ooit van loskomen. Daarom zijn we nu bezig geweest in de derde sessie met het zenuwachtige gejaagde gevoel die ik heb als ik moet loslaten. Soms zijn dingen om los te laten fijn. Altijd heb ik als ik een goed gesprek heb met Annelies en nu ook dus met José bij Mirre dat ik heel nodig moet plassen. Ik weet waarom, ook deze sessie kwam dat even te sprake. Want tijdens de sessie moest ik heel nodig plassen. Dit is ook een vorm van loslaten. Maar dan de negatieve dingen dier je eruit plast. Je maakt dus afvalstoffen los en die raak je dan kwijt. José vertelde me als je nu naar de wc gaat, laat het dan ook gelijk los in je hoofd. Neem de tijd ervoor dat je niet alleen maar gaat plassen maar het ook echt loslaat. Ik voel altijd wel een enorme opluchting erna, maar nu was het echt nog vele malen fijner. Ik voelde me zoveel lichter, alsof ik het verhaal wat ik er voor had verteld gewoon letterlijk weg liep.

Na deze sessie was ik zo rustig, wat heerlijk. Dit keer ook geen haast om weg te komen, ik werd opgehaald. Al dagen voel ik mij vrij rustig, hopelijk kan ik dit gevoel vasthouden. Want als ik eraan denk dat er nu drie weken tussen zit dat ik pas weer bij Mirre ben, vind ik dat best wel heel moeilijk. Er gaat wel een hoop veranderen voor mij. Inmiddels nog twee weken dat ik weer bij Mirre zal zijn. En dit keer voor drie dagen lang. Want ik ga drie maanden lang elke week drie dagen intern bij Mirre.

Ik kende dit nummer al wel maar Kelly liet me dit nummer op een heel ander manier luisteren. Wat is dit herkenbaar, ik zou de tijd met Daan zo overdoen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YpD2byJSSzU?feature=oembed&w=500&h=281]

Ik ben steeds meer series aan het ontdekken via Netflix. Ben echt verslaafd geraakt hieraan. Iedere keer vind ik weer een leuke serie, alleen het nadeel is dat als je het seizoen uit hebt je enorm in spanning aan het afwachten bent hoe het gaat aflopen. Komt er een nieuw seizoen en wanneer dan… Een aantal series nu dus uitgekeken en wil heel graag een vervolg ervan zien.

Orphan Black seizoen 4

Ik was al begonnen aan deze serie, en nu is seizoen 4 te zien op Netflix. Wel moet je geduld hebben, want er komt elke week een aflevering online.

De serie draait om Sarah Manning (Tatiana Maslany), een zogenaamde con artist, die getuige is van de zelfmoord van haar dubbelganger Beth Childs. Manning neemt vervolgens Childs’ identiteit over en duikt zo dieper het leven in van haar kloon. Uiteindelijk blijkt dat ze meerdere ‘zussen’ heeft, verspreid over Noord-Amerika en Europa en dat er een plan is om hen te vermoorden. De serie snijdt de thema’s ‘moraal’ en ‘ethiek’ van menselijk klonen aan en het effect op persoonlijke identiteit

IZombie

Een echte aanrader vind ik dan… Kijk de trailer maar eens.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=UQhzQDW4L84?feature=oembed&w=500&h=281]

Waar kijk jij naar op dit moment via Netflix?

Deze week ben ik gaan regelen voor mijn PGB om die te krijgen voor de rest van mijn behandeling bij Mirre. Daar had ik maandag een afspraak voor. En ik was eigenlijk heel bezorgd of ik wel PGB zou krijgen. Wist ik veel dat mijn contact persoon voor de gemeente werkt en die de beslissing maakt of ik wel of geen PGB krijg. Hoe makkelijk wil je het krijgen. Aangezien hij het van dichtbij heeft meegemaakt ons verhaal met Daan, wist hij hoe ernstig nodig de hulp is voor mij. Dat is dus mijn voordeel. Alleen de papier handel moet nu nog afgerond worden, dan krijg ik een zorgcontract die ik moet tekenen. En ik kan voor drie maanden elke week drie dagen intern bij Mirre. Dan krijg ik twee sessies en de nodige oefeningen, gesprekken en of wandelingen die welkom zijn. Ik kijk er naar uit als dit zover is, natuurlijk vind ik het ook een heel eng avontuur. Maar weet zeker dat het waard is waar ik JA voor heb gezegd.Ik was weer onderweg naar Mirre dinsdag, mijn derde sessie kreeg ik.Ik was een half uur te vroeg, wat totaal geen probleem is na een lange reis erheen. Dus even wachten kon geen kwaad. Daarna weer een lange sessie gehad. Ik sta verbaasd wat er allemaal voor rotzooi boven komt.

Woensdag natuurlijk weer naar de kinderboerderij om daar schoon te maken. De dag erna heb ik vrij weinig gedaan, ik merkte op dat ik weer veel pijn had op me borst. En hoopte dat het van korte duur zou zijn. Helaas bleef het de hele dag aan. En eigenlijk bleef het de rest van de week ook die pijn.
Even lekker douchen voordat we uiteten zouden gaan op vrijdag.
We gingen heerlijk een avondje weer naar Taste and Flavor. En wat hebben we heerlijk gegeten.Helaas tijdens het toetje kreeg ik nog veel meer pijn op de borst. Dus vrij snel na dat Bert alles op had zijn we lekker naar huis gegaan. We hebben een fijne avond gehad. Toen ik tot rust kwam zakte de pijn wel weer een beetje. Maar begon me wel weer wat zorgen te maken om de pijn. Toch wilde ik het niet toegeven en zorgde voor rust voor mijzelf.

Zaterdag ben ik dan ook na het boodschappen niet meer het huis uit gegaan. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik naar het schaapscheerdersfeest ging op de kinderboerderij. Maar had echt er geen zin in. Uiteindelijk pas in de avond ben ik door een vriendin overstag gegaan om de doktersdienst te bellen. En ik mocht daar komen. Ik schrok toen hij mijn buik aan het onderzoeken was, want niet alleen mijn borst deed pijn maar ik ging door de grond toen hij mijn bovenbuik aanpakte. Dit had ik ook al voor mijn spoed operatie om mijn galblaas eruit te laten halen. Nu vertrouwde ik het helemaal niet meer. Maar wat is het die galblaas is eruit. Hij stuurde me door naar de eerste hulp.Zo heb ik dus de hele avond op de eerste hulp doorgebracht. Niks gevonden, dus ze hoopte dat een maagzuurremmer wel zou werken voor de pijn. En ik mocht naar huis. Met rust voel ik niet heel veel. Maar elke beweging doet pijn. Ben dus vrij snel gaan slapen.De volgende dag werd ik alweer met die pijn wakker, draaien is vreselijk in bed. En heb dus eigenlijk niet meer dan alleen het bed gezien deze dag. De hele dag series kijken dan maar. Soms denk ik dat het wel mee valt met de pijn, misschien wen je eraan als het er de hele dag is. Maar dan maak ik ineens een beweging die de pijn weer heftiger maakt. Dus dat wordt toch echt de huisarts bellen.

Heb jij weleens op de eerste hulp gelegen?

Soms denk ik weleens dat mensen mij gek vinden. Het is voor mij heel erg belangrijk dat Daan een deel blijft van mijn leven. Hij is tenslotte mijn zoon en dat veranderd niet omdat je hem hier niet meer ziet. Of hem niet meer in je armen kan nemen. Hij zit in mijn hart heel diep en voor altijd. Daarom zijn er misschien dingen die ik doe die mensen niet willen of gewoon niet begrijpen. Het boeit me niet wat mensen denken van bepaalde dingen, maar sommige meningen komen wel heel hard aan. Altijd als ik naar iemand een kaartje stuur voor een verjaardag of misschien die kerstkaart wel dan zet ik niet alleen mijn naam en die van mijn partner erop maar ook de naam van Daan, en zelfs soms een kusje van hem. Want hij hoort toch gewoon bij ons gezin. Dus is het dan zo gek om zijn naam op de kaart te schrijven. Laatst stuurde ik dus weer een verjaardagkaart naar iemand. Later kreeg ik via via te horen dat iemand die de kaart onder ogen kwam het raar vond dat zijn naam erop stond. Met de opmerking ik zet toch ook de naam van mijn overleden man er niet op. Dat ging mij net even te ver, gelukkig was ik niet erbij toen deze uitspraak werd gezegd want dit maakte me echt heel erg boos. Ga je echt de dood van je man vergelijken met de dood van mijn kindje? Nee dit kan ik niet geloven. Want dit kan en mag je niet vergelijken met elkaar. Het is heel erg als je iemand verliest en dan maakt het niet uit of het je man of je kind is. Maar geen verhaal is hetzelfde dus zeg je zoiets niet. Nee ik zou ook als mijn man overlijd niet zijn naam in de kaarten schrijven. Dat vind ik toch echt heel anders dan mijn kind noemen die zo belangrijk ik dat hij niet vergeten wordt. Ik ga niet denken aan dat de ander het niet wilt zien op de kaart, nee het is voor mij van belang en wat de ander ervan vind is hun probleem.

Daan is ons leven en dat zal altijd zo blijven. Dit houd niet in dat ik in zijn dood blijf hangen, helemaal niet namelijk. Nee vrede zou ik er nooit mee krijgen, want dat kan gewoon niet voor mijn gevoel. Een kind hoort niet dood te gaan. Maar het is wel goed zo, hij heeft deze keuze gemaakt. Hij heeft nu rust, daar leg ik me bij neer. En ga door met het leven, dit zou Daan zo gewild hebben. Natuurlijk is het met vallen en opstaan, maar ik blijf vechten voor uiteindelijk een gelukkig leven.

Praat jij weleens met een dierbare die je verloren hebt, vraag je weleens raad aan degene die er niet meer is. Of omdat het je rust geeft. Nee ik ben niet gek en houd hem niet hier. Ik hou gewoon van dat kleine mannetje en wil nog zoveel tegen hem zeggen. Hij mag horen dat ik van hem hou, dat ik hem mis en dat ik zou willen weten hoe hij er nu uit had gezien als hij wel hier was geweest. Of hij al kon lopen of mama/papa zou zeggen. Wat klinkt het fijn in mijn gedachten dat hij mama zegt tegen mij als ik zeg tegen hem dat ik van hem hou. Ja soms schaam ik me er wel voor dat ik zo met mijn zoon omga, maar niet omdat ik vind dat ik iets verkeerds doe. Maar juist om de meningen van anderen die denken dat ik hem niet loslaat of niet verder kan met mijn leven. Terwijl ik juist heel hard werk aan een mooie nieuwe toekomst, een toekomst waar Daan altijd deel vanuit zou maken. Zichtbaar of niet zichtbaar. Ook als er een broertje of zusje zal komen voor hem, zal die opgroeien met dat hij een grote broer Daan heeft. Maar dat Daan in de hemel woont, dan zal het voor hem/haar normaal zijn dat Daan bij ons gezin hoort. Ik wil niet net doen alsof hij er niet is geweest, dat is nog veel pijnlijker dan hem bij ons gezin betrekken.

Komen er bij jullie ook weleens meningen binnen waar je onzeker van wordt?

Ik wil nogmaals aangeven dat al mijn persoonlijke teksten helemaal mijn gevoel is. Dus dat niemand iets fout doet als je dat zo uit mijn tekst haalt. Dit zijn gewoon mijn gevoelens die boven komen die ik beschrijf. Geen oordeel over de ander puur mijn ervaring. Dit schrijf ik om niemand te kwetsen met mijn teksten. Want dat is het laatste wat ik wil. Ik schrijf echt puur uit mijn gevoel.

Vandaag is er een nieuw rubriek geboren: Woordeloze Woensdag. Er zal elke woensdag een foto of een filmpje online komen. En van mijn verder geen woorden. Voor de eerste Woordenloze Woensdag heb ik een filmpje voor jullie, een filmpje met een heel mooi nummer van Nick en Simon. Luister de tekst goed en misschien voel je een beetje wat er in mij om gaat.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hcj9PPF0_V0?feature=oembed&w=500&h=281]