Ik ben steeds meer series aan het ontdekken via Netflix. Ben echt verslaafd geraakt hieraan. Iedere keer vind ik weer een leuke serie, alleen het nadeel is dat als je het seizoen uit hebt je enorm in spanning aan het afwachten bent hoe het gaat aflopen. Komt er een nieuw seizoen en wanneer dan… Een aantal series nu dus uitgekeken en wil heel graag een vervolg ervan zien.

Orphan Black seizoen 4

Ik was al begonnen aan deze serie, en nu is seizoen 4 te zien op Netflix. Wel moet je geduld hebben, want er komt elke week een aflevering online.

De serie draait om Sarah Manning (Tatiana Maslany), een zogenaamde con artist, die getuige is van de zelfmoord van haar dubbelganger Beth Childs. Manning neemt vervolgens Childs’ identiteit over en duikt zo dieper het leven in van haar kloon. Uiteindelijk blijkt dat ze meerdere ‘zussen’ heeft, verspreid over Noord-Amerika en Europa en dat er een plan is om hen te vermoorden. De serie snijdt de thema’s ‘moraal’ en ‘ethiek’ van menselijk klonen aan en het effect op persoonlijke identiteit

IZombie

Een echte aanrader vind ik dan… Kijk de trailer maar eens.

Waar kijk jij naar op dit moment via Netflix?

Deze week ben ik gaan regelen voor mijn PGB om die te krijgen voor de rest van mijn behandeling bij Mirre. Daar had ik maandag een afspraak voor. En ik was eigenlijk heel bezorgd of ik wel PGB zou krijgen. Wist ik veel dat mijn contact persoon voor de gemeente werkt en die de beslissing maakt of ik wel of geen PGB krijg. Hoe makkelijk wil je het krijgen. Aangezien hij het van dichtbij heeft meegemaakt ons verhaal met Daan, wist hij hoe ernstig nodig de hulp is voor mij. Dat is dus mijn voordeel. Alleen de papier handel moet nu nog afgerond worden, dan krijg ik een zorgcontract die ik moet tekenen. En ik kan voor drie maanden elke week drie dagen intern bij Mirre. Dan krijg ik twee sessies en de nodige oefeningen, gesprekken en of wandelingen die welkom zijn. Ik kijk er naar uit als dit zover is, natuurlijk vind ik het ook een heel eng avontuur. Maar weet zeker dat het waard is waar ik JA voor heb gezegd.Ik was weer onderweg naar Mirre dinsdag, mijn derde sessie kreeg ik.Ik was een half uur te vroeg, wat totaal geen probleem is na een lange reis erheen. Dus even wachten kon geen kwaad. Daarna weer een lange sessie gehad. Ik sta verbaasd wat er allemaal voor rotzooi boven komt.

Woensdag natuurlijk weer naar de kinderboerderij om daar schoon te maken. De dag erna heb ik vrij weinig gedaan, ik merkte op dat ik weer veel pijn had op me borst. En hoopte dat het van korte duur zou zijn. Helaas bleef het de hele dag aan. En eigenlijk bleef het de rest van de week ook die pijn.
Even lekker douchen voordat we uiteten zouden gaan op vrijdag.
We gingen heerlijk een avondje weer naar Taste and Flavor. En wat hebben we heerlijk gegeten.Helaas tijdens het toetje kreeg ik nog veel meer pijn op de borst. Dus vrij snel na dat Bert alles op had zijn we lekker naar huis gegaan. We hebben een fijne avond gehad. Toen ik tot rust kwam zakte de pijn wel weer een beetje. Maar begon me wel weer wat zorgen te maken om de pijn. Toch wilde ik het niet toegeven en zorgde voor rust voor mijzelf.

Zaterdag ben ik dan ook na het boodschappen niet meer het huis uit gegaan. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik naar het schaapscheerdersfeest ging op de kinderboerderij. Maar had echt er geen zin in. Uiteindelijk pas in de avond ben ik door een vriendin overstag gegaan om de doktersdienst te bellen. En ik mocht daar komen. Ik schrok toen hij mijn buik aan het onderzoeken was, want niet alleen mijn borst deed pijn maar ik ging door de grond toen hij mijn bovenbuik aanpakte. Dit had ik ook al voor mijn spoed operatie om mijn galblaas eruit te laten halen. Nu vertrouwde ik het helemaal niet meer. Maar wat is het die galblaas is eruit. Hij stuurde me door naar de eerste hulp.Zo heb ik dus de hele avond op de eerste hulp doorgebracht. Niks gevonden, dus ze hoopte dat een maagzuurremmer wel zou werken voor de pijn. En ik mocht naar huis. Met rust voel ik niet heel veel. Maar elke beweging doet pijn. Ben dus vrij snel gaan slapen.De volgende dag werd ik alweer met die pijn wakker, draaien is vreselijk in bed. En heb dus eigenlijk niet meer dan alleen het bed gezien deze dag. De hele dag series kijken dan maar. Soms denk ik dat het wel mee valt met de pijn, misschien wen je eraan als het er de hele dag is. Maar dan maak ik ineens een beweging die de pijn weer heftiger maakt. Dus dat wordt toch echt de huisarts bellen.

Heb jij weleens op de eerste hulp gelegen?

Soms denk ik weleens dat mensen mij gek vinden. Het is voor mij heel erg belangrijk dat Daan een deel blijft van mijn leven. Hij is tenslotte mijn zoon en dat veranderd niet omdat je hem hier niet meer ziet. Of hem niet meer in je armen kan nemen. Hij zit in mijn hart heel diep en voor altijd. Daarom zijn er misschien dingen die ik doe die mensen niet willen of gewoon niet begrijpen. Het boeit me niet wat mensen denken van bepaalde dingen, maar sommige meningen komen wel heel hard aan. Altijd als ik naar iemand een kaartje stuur voor een verjaardag of misschien die kerstkaart wel dan zet ik niet alleen mijn naam en die van mijn partner erop maar ook de naam van Daan, en zelfs soms een kusje van hem. Want hij hoort toch gewoon bij ons gezin. Dus is het dan zo gek om zijn naam op de kaart te schrijven. Laatst stuurde ik dus weer een verjaardagkaart naar iemand. Later kreeg ik via via te horen dat iemand die de kaart onder ogen kwam het raar vond dat zijn naam erop stond. Met de opmerking ik zet toch ook de naam van mijn overleden man er niet op. Dat ging mij net even te ver, gelukkig was ik niet erbij toen deze uitspraak werd gezegd want dit maakte me echt heel erg boos. Ga je echt de dood van je man vergelijken met de dood van mijn kindje? Nee dit kan ik niet geloven. Want dit kan en mag je niet vergelijken met elkaar. Het is heel erg als je iemand verliest en dan maakt het niet uit of het je man of je kind is. Maar geen verhaal is hetzelfde dus zeg je zoiets niet. Nee ik zou ook als mijn man overlijd niet zijn naam in de kaarten schrijven. Dat vind ik toch echt heel anders dan mijn kind noemen die zo belangrijk ik dat hij niet vergeten wordt. Ik ga niet denken aan dat de ander het niet wilt zien op de kaart, nee het is voor mij van belang en wat de ander ervan vind is hun probleem.

Daan is ons leven en dat zal altijd zo blijven. Dit houd niet in dat ik in zijn dood blijf hangen, helemaal niet namelijk. Nee vrede zou ik er nooit mee krijgen, want dat kan gewoon niet voor mijn gevoel. Een kind hoort niet dood te gaan. Maar het is wel goed zo, hij heeft deze keuze gemaakt. Hij heeft nu rust, daar leg ik me bij neer. En ga door met het leven, dit zou Daan zo gewild hebben. Natuurlijk is het met vallen en opstaan, maar ik blijf vechten voor uiteindelijk een gelukkig leven.

Praat jij weleens met een dierbare die je verloren hebt, vraag je weleens raad aan degene die er niet meer is. Of omdat het je rust geeft. Nee ik ben niet gek en houd hem niet hier. Ik hou gewoon van dat kleine mannetje en wil nog zoveel tegen hem zeggen. Hij mag horen dat ik van hem hou, dat ik hem mis en dat ik zou willen weten hoe hij er nu uit had gezien als hij wel hier was geweest. Of hij al kon lopen of mama/papa zou zeggen. Wat klinkt het fijn in mijn gedachten dat hij mama zegt tegen mij als ik zeg tegen hem dat ik van hem hou. Ja soms schaam ik me er wel voor dat ik zo met mijn zoon omga, maar niet omdat ik vind dat ik iets verkeerds doe. Maar juist om de meningen van anderen die denken dat ik hem niet loslaat of niet verder kan met mijn leven. Terwijl ik juist heel hard werk aan een mooie nieuwe toekomst, een toekomst waar Daan altijd deel vanuit zou maken. Zichtbaar of niet zichtbaar. Ook als er een broertje of zusje zal komen voor hem, zal die opgroeien met dat hij een grote broer Daan heeft. Maar dat Daan in de hemel woont, dan zal het voor hem/haar normaal zijn dat Daan bij ons gezin hoort. Ik wil niet net doen alsof hij er niet is geweest, dat is nog veel pijnlijker dan hem bij ons gezin betrekken.

Komen er bij jullie ook weleens meningen binnen waar je onzeker van wordt?

Ik wil nogmaals aangeven dat al mijn persoonlijke teksten helemaal mijn gevoel is. Dus dat niemand iets fout doet als je dat zo uit mijn tekst haalt. Dit zijn gewoon mijn gevoelens die boven komen die ik beschrijf. Geen oordeel over de ander puur mijn ervaring. Dit schrijf ik om niemand te kwetsen met mijn teksten. Want dat is het laatste wat ik wil. Ik schrijf echt puur uit mijn gevoel.

Vandaag is er een nieuw rubriek geboren: Woordeloze Woensdag. Er zal elke woensdag een foto of een filmpje online komen. En van mijn verder geen woorden. Voor de eerste Woordenloze Woensdag heb ik een filmpje voor jullie, een filmpje met een heel mooi nummer van Nick en Simon. Luister de tekst goed en misschien voel je een beetje wat er in mij om gaat.

Een week van weinig foto,s. Maar genoeg afspraken gehad die niet zo interessant zijn voor hier. Na een week van het ziek zijn van mijn partner is hij weer volledig aan het werk. Het was wel nodig voor hem die week thuis. Maar nu is het weer goed dat hij aan het werk kon weer. Nog altijd ben ik aardig onrustig in mijn lichaam en ik ben zo moe. Juist in de nachten als ik tot rust kom is mijn lichaam juist onrustig waardoor ik slecht slaap. Overdag ben ik zo moe dat ik mijn ogen niet open kan houden en ik dan even ga slapen. Dat eventjes wordt dan vaak gewoon de hele middag. Niet zo handig als je s,nachts slecht slaap. Maar goed zo krijg ik gelukkig nog een beetje rust.

Dinsdag na het sporten besloot ik naar ohanahome te gaan. Ik had zo zin in rust dat ik wilde bubbelen in bad bij haar. Eerst even in het zonnetje genieten. Ik kwam daar zo tot rust even dat ik niet in de gaten had dat Annelies thuis kwam met haar dochter. Ze liet me dan ook gewoon met rust, dat is zo fijn als je elkaar begrijpt. Toen ben ik in bad gekropen, helaas ging mijn telefoon af waardoor ik van schrok. Na een tijdje in de voorkamer te hebben gelegen en me rust niet weten te vinden ben ik maar naar huis gegaan. Thuis viel ik wel in slaap.

Vrijdag was het weer tijd om naar de yoga toe te gaan. En heb weer een nieuwe yoga style mogen beoefenen. Dit was echt wel leuk weer, en een fijne les. Helaas kreeg ik steeds meer last van mijn voet. Waar ik al meer als een week last van heb weer. Deze pijn is overgebleven van mijn hernia en soms komt de pijn ineens terug. Maar dit keer wel heel lang en best wel heftig. Kan er soms amper op staan. Probeer het maar een beetje rust te geven nu.

Na de yoga les even op bed tv gaan kijken. Nieuwe serie begonnen met kijken. Alleen al snel kon ik mijn ogen niet open houden en ben ik in slaap gevallen voor een paar uurtjes.S,avonds relaxen op de bank met een kop thee. Gewoon lekker tv kijken en verder niks.Toch ben ik nog even onverwachts naar de winkel geweest. Even iets lekkers gehaald voor als mijn partner thuis zou zijn van zijn werk.

Zaterdag gingen we nog even naar Daan, eerst heb ik nieuwe laarzen gekocht voor op de kinderboerderij. Want die oude zijn helemaal kapot. Toen dus even bij Daan langs gegaan en daar hing deze leuke ster in de boom op de weg naar zijn plekje. Vast iemand verloren en dat iemand hem daar heeft opgehangen. Vond het zo leuk dat ik er gewoon een foto van moest maken.
Het weekend is hier altijd om lekker rustig aan te doen, zondag dus helemaal.

Is voor jullie zondag ook een rustdag?

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Nieuwe telefoon

Ik heb sinds kort een nieuwe mobiele telefoon. En ik ben er heel erg blij mee. Ik kon mijn abonnement verlengen dus waarom dan geen nieuwe telefoon. Het is een Samsung s7 edge geworden in de kleur goud. Dan moest ik natuurlijk ook een nieuw hoesje hebben voor mijn telefoon. Ik koos dit keer een hoesje met weer een foto van Daan, maar nu een levende Daan op de foto.

Mirre

Ik ben lang aan het aanmodderen geweest om aan mijzelf te werken. Maatschappelijk werk, psychologen het heeft geen effect. Ik kan zoveel praten als ik wil maar daar kom ik niet meer tot mijn gevoel. De logische stap na Annelies bij Ohanahome was Mirre. Door Annelies ben ik daar in aanraking gekomen, en zo blij dat ik deze stap heb gezet. Ik kom weer bij mijn gevoel. Ik huil weer, ik voel weer. Stom misschien dat ik het fijn vind te huilen en extreme pijn te voelen. Maar anders wordt het niet beter als ik ermee blijf rondlopen. Natuurlijk zal er altijd verdriet en pijn zijn. Maar ik wil ook gewoon weer gelukkig worden. En ik denk dat ik dat bij Mirre wel gevonden heb dat ze mij verder kunnen helpen.

Tot rust komen

Op dit moment zijn er maar weinig momenten dat ik helemaal tot rust kom. Mijn lichaam is aardig onrustig door de sessie bij Mirre en alles wat erom heen gebeurd. De nodige kopzorgen over het betalen van de behandeling. De verjaardag van Daan die inmiddels achter de rug is nu. Maar goed als er dan een moment is dat ik dan echt even tot rust kom kan ik zo genieten. Van de week had ik zo,n heerlijk kort momentje bij Ohanahome. Ik zat in de tuin in het zonnetje, ik had niet eens door dat Annelies thuis kwam zo fijn voelde het. Ik kwam speciaal daarheen na het sporten om even te bubbelen in haar bad. En dat heb ik dan ook gedaan. Lig je heerlijk in bad, gaat me telefoon af. Dat was wel even vervelend. Gelukkig zijn er ook momenten dat ik zo moe ben dat ik een hele middag gewoon slaap. Ja ik ben echt heel moe de laatste tijd.

Waar word jij blij van?

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

De reis erheen

Voor de tweede keer ging ik voor een sessie naar Mirre toe. Wat staat me dit keer te wachten. Maar ik maakte me meer druk om hoe kom ik op bestemming. Want de vorige keer heb ik van Emmen naar Mirre de regiotaxi gebruikt. Dat wilde ik dit keer niet doen, want nu kon ik wel een bus op tijd nemen om er voor mijn afspraak te zijn. Dus ik nam in Emmen de bus naar Valthe, die eens in het uur rijd en niet eens elk uur van de dag. En toen stond ik bij de bushalte in Valthe. Ja en nu dan… Op de site van de bus tijden stond dat het een wandeling van 25 minuten zou zijn, waar ik wel tegenop zag. Maar daar had ik het wel voor over. Hup navigatie aan en lopen. Het was heerlijk weer dus de wandeling was geen probleem. En me navigatie zei 15 minuten, waar ik aan begon te twijfelen of ik dus wel goed liep. Toen ik een auto voorbij zag rijden en er heel vriendelijk gezwaaid werd naar me. Dat was de eigenaresse van Mirre, zou ze me herkend hebben! Toen wist ik gelijk dat ik de goede kant op liep, voor ik het wist stond ik voor Mirre. Een half uur te vroeg, maar dat was geen straf. Heb heerlijk buiten in het zonnetje gezeten.

Sessie

Wat keek ik er naar uit om José weer te zien. Als iets goed voelt, is twee weken best lang wachten voor je weer een sessie hebt. Dus ik was blij dat ik weer bij Mirre was. De vorige keer hebben we alleen gepraat, ja en ook even in gedachten terug gegaan naar het overlijden van Daan. Maar nu had ik wel verwacht dat het niet alleen bij praten zou blijven. Anders was ik ook niet bij Mirre terecht gekomen. Omdat praten alleen weinig effect op me heeft nog. Ik liet het maar over me heen komen. Alleen toen kwamen we op het punt dat ze vroeg om te gaan liggen in de zaal. Dat was wel even een grote stap. Je helemaal overgeven aan een ander. Is ze te vertrouwen, durf ik dit echt aan. Er spookte zoveel gedachten door me hoofd, toch stond ik op en ging daar liggen. Voor mijn gevoel lag ik daar te trillen van angst, wat gaan we in godsnaam doen. Het enige wat ik wist dat we gingen werken aan mijn angst gevoelens, want ik wil daar heel graag vanaf. Dus ze ging me juist uitlokken naar de angst. Dat ik dus ging hyperventileren, ik moest er helemaal doorheen. Alleen dit vind ik zo eng, normaal houd ik het namelijk tegen. Dan probeer ik de angst op te vangen om naar me ademhaling te luisteren en rustig te worden. Nu moest ik het onder ogen zien. Wat een angst ging er door mijn heen. Ik ging rechtop zitten, omdat ik toch uit alle macht het wilde tegenhouden, maar ze pakte me helemaal vast. Bij me hoofd en dit is iets wat niemand mag, aan mijn hoofd zitten. Ik voelde onmacht, en boos worden. Ze zorgde ervoor dat ik alleen maar nog bozer werd. Ik moest zorgen dat ik los kwam van haar. Uiteindelijk was ik zo in paniek en boos dat ik haar van me afsloeg en iets riep wat ik liever niet herhaal. Ze vroeg of ik eerder (voor Daan) deze aanvallen had. Maar ik kon het me niet herinneren. Tot ze me steeds verder tot het uiterste dreef. En er kwam een herinnering terug. Ja ik heb dit eerder gevoeld. Wat was ik bang om dood te gaan, dat ik zou stoppen met ademen. Dit alles gebeurde jaren terug toen ik aan het revalideren was. Ik durfde soms niet te slapen, omdat ik bang was dat ik zou stoppen met ademen en niet meer wakker zou worden. Dus toen al had ik deze aanvallen. Ik werd even weer rustiger, toch was ik er niet helemaal doorheen gegaan. Ik had het tegengehouden. Durfde ik het aan om verder te gaan, ja ik ging weer liggen. Dit keer wilde ze een stukje geboorte van mij zelf laten herbeleven. Ze pakte me stevig vast bij de borst, juist op de plek waar ik zoveel pijn ervaart. Ik moest maar helemaal door haar heen kruipen naar boven om los te komen van haar. Ik voelde me zo opgelaten en ongemakkelijk. Lig je daar dan en ik was zo moe dat ik moeilijk los kwam van haar. Maar door dat ze maar door bleef praten om me boos te maken, kwam ik steeds een beetje meer los van haar. Op het einde had ze alleen mijn benen nog vast, waar de meeste onrust in zit. Voor mijn gevoel sloeg ik om mij heen en probeerde me los te trappen. Ik was zo moe, zo moe. Ik slaagde erin dat ze alleen nog mijn voeten vast had. En ook die kreeg ik gelukkig los. Hierna was ik zo ontspannen dat ik opgekruld ging liggen om op adem te komen. (ondertussen had ik aangegeven dat ik heel nodig moest plassen, de vraag aan haar kant. Moet je echt of is dit een vlucht. Ik was heel eerlijk, en zei beide. Ik moest echt heel nodig plassen, maar hoopte hierdoor ook er onderuit te komen. Ik ging dus wel naar de wc, met de opmerking dat ik echt wel terug zou komen. Het voelde of ze aan me twijfelde, het voelde dat ze me in de gaten hield. Maar ik kwam terug, we maakte de sessie af toen)

Napraten en terug naar huis

Ik lag daar zo ontspannen. José was even water halen, toen ze terug kwam zei ze dat ik er zo lief uit zag hoe ik daar lag. Ik had mezelf vast, alsof ik mijzelf omarmde. Dit doe ik vaker thuis, als ik me veilig wil voelen. Of liefde nodig heb. We praten nog een beetje na, tot ik schrok hoe laat het was. Het was flink uitgelopen en ik had een bus te halen. Anders moest ik nog een uur wachten. Achteraf had ik dat beter gedaan. Want ik heb me zo moeten haasten, dat al het ontspannen gevoel weg was. Thuis was ik helemaal opgefokt en zo vol in mijn hoofd. Dat heeft mijn partner geweten. Alles kwam er in een stroomvloed uit. Dit wil ik nooit meer. Ik heb na zo,n sessie rust nodig. Dit voelde zo kut om zo snel de werkelijkheid in te moeten. Dit gaat me niet meer gebeuren. Dan maar een uur later de bus. Vanaf de sessie ben ik heel onrustig, dat was ik al toen ik de sessie had omdat de dag van Daan eraan kwam. Maar nu lijk ik geen rust meer te vinden in mijn lichaam. Steeds als ik tot rust kom, begint mijn lichaam te schrokken en te bewegen. Zo kom ik niet in slaap, ben ik nu dus heel erg moe. Dit is iets waar ik helaas doorheen moet. En waar we de volgende keer aan verder gaan werken.

Opmerkingen

Soms krijg ik opmerkingen als, zal je het wel doen, is het niet te vroeg, ik zou de hoop allang hebben opgegeven, hoe ver ga je door… Deze mensen zijn bezorgd om me en ja ik begrijp het, alleen staan zij niet in mijn schoenen. Ik neem niemand iets kwalijk, maar dit is iets wat alleen ik en mijn partner kunnen beslissen. We zijn inmiddels nu drie keer het traject IUI in gegaan, wanneer is het voor ons klaar. Geen haar op me hoofd die denkt dat we klaar zijn. Nog niet, maar waar ligt dan de grens. Ja we hebben zeker een grens. Want ooit is het klaar, ooit trek ik het niet meer. Alleen dat is nog lang niet aan de orde, want ik ben nog altijd heel positief over de behandeling. Het is bewezen dat ik zwanger kan worden en een zwangerschap kan uitdragen. Dus wat is het probleem van mensen die me laten twijfelen of ik er wel goed aan doe. Die twijfel is echt killing voor mij, daarom probeer ik zoveel mogelijk naar mijn eigen gevoel te luisteren. Alleen iedereen heeft wel een mening, waar ik dus vaak door ga twijfelen.

Geen twijfel

Waar ik niet aan twijfel is dat we gewoon heel graag dat kindje in onze armen willen hebben en dat ik gelukkig wil zijn in mijn leven. Het 1 sluit het ander niet uit, tenminste dat heb ik altijd wel gedacht. Dat ik alleen gelukkig kon worden als ik een kindje zou krijgen. Maar zo hoort het niet te zijn. Dus ik wil aan mijn geluk werken naast dat we graag een kindje willen. Dus mocht het ons niet gegeven zijn dan zoek ik het geluk hopelijk in de toekomst in andere dingen. Maar nog altijd zoals ik al zei heb ik heel veel hoop op dat kindje. Dan komen we op de vraag hoe hou je het toch vol. Nou gewoon de wens is sterker dan al het anderen. De wens en de hoop voor de toekomst houd me op de been. Daarnaast werk ik hard aan mijzelf en ben ik ook met andere fijne positieve dingen bezig. (denkt aan het Vlinderkindcafé) Maar het als eerste sta ik nu op nummer 1, ik wil de vrouw zijn die mijn partner verdiend naast hem.

Zwaar

Ja het traject om zwanger te worden is zwaar, voor lichaam en geest. Lichaam omdat de hormonen vaak niet fijn voelen, waar je de nodige klachten van kan krijgen. En geest er komt toch veel stress bij kijken, wanneer is het raak, hoe vaak moet ik nog naar het ziekenhuis… En die stress slaat natuurlijk weer op je lichaam. Dus zo nu en dan is een pauze welkom, hoe frustrerend het ook is. Toch geeft het ook rust in mijn hoofd en lijf als ik even er niet mee bezig ben. Ja het kriebelt heel erg hoor, maar ik moet goed voor mijzelf zorgen anders komt het nooit goed met zo,n kleintje in ons leven.
Dan de grote vraag tot wanneer gaan wij door met deze wens, want ja ook daar hebben wij echt wel over nagedacht. In mijn hoofd kan ik het niet aan nog een kindje te verliezen zoals Daan. Dus een miskraam ja die zijn nog wel te overleven. Liever geen meer te krijgen natuurlijk na deze twee. Maar hier kom ik wel weer bovenop. Maar het idee om nog een kindje in mijn armen te krijgen en dat het weer afgenomen wordt van me maakt me nu al gillend gek. Dus denk daar maar ook niet aan. Het is ook een hele kleine kans dat dit zich herhaald. Toch is de angst er wel heel groot voor. Dat is dus onze grens, terwijl ik weet dat als het wel zou gebeuren dat het gevoel er altijd zal blijven dat we een kindje willen. Maar dan moet je echt de vraag stellen of je het ervoor overhebben om nog een keer helemaal onderste boven te gaan. Want we hebben het al zwaar genoeg met deze verliezen die we al hebben gehad.

Ken jij het gevoel om zo graag een kindje in je armen te houden? Dan weet je misschien een beetje wat ik bedoel met het hele gevoel die ik probeer te beschrijven aan jullie.

(ps: ik wil niemand hiermee over het hoofd stoten, want dit is puur mijn gevoel over de twijfel die ik krijg door anderen meningen. Heeft dus niks met hun te maken, maar met mij.)

Zo de verjaardag van Daan is weer voorbij en ook alle winacties staan online. Nog heel even tot 22 mei kunnen jullie eraan meedoen. Ik ben zo blij dat ik zulke mooie dingen mag weg geven. En zo benieuwd wie wat gaat winnen. Even alle winacties nog op een rij zodat jullie nog snel even kunnen aanmelden ervoor.

Fotofonzie

Een geweldige knuffel voor je kindje die een broertje of zusje moet missen

Letterblokken van Hip en Hout

Jouw overleden kindje zijn naam in blokken. En ook nog de keuze in welke kleur je ze wilt hebben

Boekje van karton

Een leuk kartonnen boekje waar je mooie foto,s in kan doen

Rick is er niet meer

Het blijft moeilijk om met je kind over de dood te praten, dit boekje kan het gesprek op gang brengen

Lost my name

Zo kan je nooit je naam als kind vergeten, want in dit boek vind je kind zijn eigen naam terug

Doe jij al mee aan 1 van deze leuke winacties?

Het was een vrij onrustige week voor mij. Veel paniek gevoeld in mijn lichaam, zelfs twee keer een paniekaanval (hyperventilatie) Het is dan ook geen fijne week de aanloop naar de verjaardag van Daan. Zijn verjaardag zelf is wel heel rustig en fijn verlopen.Dinsdag  maakte ik een heerlijk gerecht in de middag. Veel gewokte groente met een beetje vlees in woksaus. En dat op een wrap met sla. Super lekker.Donderdag had ik na twee weken weer een sessie bij Mirre, waar uiteraard een verslag van gaat komen. Hier was ik net op Emmen aangekomen en moest wachten op de volgende bus. Zo kon ik gelijk even wat eten. Een broodje met gebakken ei had ik gemaakt voor ik weg ging.En toen stond ik in de middle of nowhere, op de site van de bus stond 25 minuten lopen naar locatie. Daar zag ik erg tegenop. Maar het was heerlijk weer dus ik maakte er een heerlijke wandeling van. Bleek het maar 15 minuten te zijn. Dus dat was echt goed te doen.Thuis was ik helemaal kapot en ging ik op bed lekker relaxenZaterdag was ik even aan de knutsel gegaan. Ik ga nog niet vertellen waar dit voor is, dat is nog even een verassing. Deze stenen haalde ik onderweg weg toen ik terug kwam van Mirre. Nog snel even wat weg gehaald voor de bus aankwam.We kregen voor Daan een kaartje voor zijn verjaardag van zijn lieve oma. Heel onverwachts was dit.

We brachten hem zoals beloofd twee ballonnen. En hebben we die daar laten hangen.Zondag ja het is echt de dag van Daan. Twee jaar geleden maakte hij mij een hele trotse mama. Daar hoort dus taart bij. Op jouw lieve draakje Daan.

Jammer dat het heerlijke weer alweer voorbij is. Maar hebben jullie nog kunnen genieten van het heerlijke zonnetje?