Wat was het deze week heerlijk weer zeg. Ik kan echt zeggen dat ik een paar dagen echt genoten heb. Zeker de twee dagen met mijn moeder hier. En heb echt genoten van het heerlijke zonnetje. Kijken jullie weer mee wat ik deze week heb beleefd…
Maandag ging ik in de middag mijn moeder ophalen van het station. Heel stoer dat mijn moeder voor het eerst deze reis maakte met de trein. We hebben er twee heerlijke dagen van gemaakt.We waren even de stad in geweest en bij de Hema even wat wezen drinken. De rest van de dagen met mijn mama hebben jullie al kunnen lezen.

Dinsdag ben ik dus naar de sauna geweest met mijn moeder en dat was super genieten.Woensdag was ik weer op de kinderboerderij te vinden. En het was echt lekker weer. Heldere blauwe lucht, dan in buiten zijn zeker geen straf.
Donderdag gingen we even naar Daan toe. Was al weer even geleden dat we er waren. Maar voor mij is het ook niet nodig om daar te zijn om aan Daan te denken. Toen we het plekje uitkozen dacht ik echt dat het zo belangrijk voor me zou zijn. Om er elke week heen te moeten. In het begin deed ik dat ook, maar nu is het een fijne plek maar niet zo belangrijk om er elke week heen te moeten.Er liggen ook altijd zulke mooie bloemstukken, en dit ik dacht ik even wat foto,s ervan maken.Deze stonden er gewoon, en vind de foto vet mooi gelukt. En dat met mijn camera van me mobiel.Nog zo,n mooi bloemstuk. Ben echt gek op de kleurige bloemen.

Vrijdag was het boodschappen dag, dus hebben we voor de hele week weer eten gekocht.Zaterdag, even reclame maken voor het Vlinderkindcafe. Jaaaa eindelijk het is een feit. Ben benieuwd wie ik daar allemaal mag ontmoeten.Ik maakte hamburgers en bouwde een super broodje ervan. Hij was super lekker. Maar ik geloof dat mijn partner er die nacht ziek van is geworden. De hele nacht spugen en aan de diarree. Die krijgt hij dus zeker niet meer te eten.De hele middag van het zonnetje genoten op het balkon. Maar ik werd er nogal durf van en voelde me al niet zo lekker omdat ik onwijs ongesteld ben. Echt sinds de laatste miskraam is het heftiger dan normaal. Hoop niet dat het elke maand zo heftig is. Blehhh.Nou nog eentje dan om het af te leren. Deze was ook nog van het crematorium. 

Zondag, ja het is Moederdag ook al hecht ik er niet echt waarde aan. Toch doet het pijn aan me hart al die berichtjes over Moederdag te zien. Daarom vond ik het super dat ik werd verrast door dit lieve kaartje van Stichting Still. En dit was niet het enige, ik kreeg zelfs twee lieve privé berichtjes om me een fijne Moederdag te wensen. Dat deed me goed, maar volgende week is het de dag van mij, mijn partner en Daan.

Zijn jullie ook zo gek op de kleurige bloemen?

Vandaag is het Moederdag, hier doen we niet aan Moederdag. Ik vind het alleen maar heel moeilijk al die lieve berichtjes dat alle moeders verwend worden door hun kindjes. Maar gelukkig mag ik ouders en hun kinderen die een kind/broertje/zusje moeten missen ergens mee verassen. Dit is alweer de derde winactie deze maand. Hierna komen er nog twee hele leuke. Misschien een kleine troost hier aan mee te mogen doen.

Een leuk boekje maken met foto,s van het vlinder broertje of zusje van je kindje hoe uniek is dat. Natuurlijk kan je helemaal zelf weten wat voor boekje maakt, maar omdat deze winactie speciaal is voor de kindjes die een broertje of zusje moeten missen is het wel zo bijzonder om daar misschien wel foto,s in te doen van hun vlinder broertje of zusje. Zo zijn ze misschien een klein beetje minder alleen in hun verdriet. Want hoe moet het voor hun zijn, als de ouders al zo veel verdriet hebben. Ik kan er niet over meepraten, maar wil niet alleen aan de ouders denken maar ook aan de overgebleven kindjes. Want ook zij verdienen een klein beetje troost.

Stiekem kan je natuurlijk ook dit boekje voor jezelf maken met de mooie foto,s die je van je overleden kindje hebt.

Boekje van karton wilde hier wel aan mee werken, dus ze bieden aan dat jij je eigen boekje kan maken.
Wil je mee doen, dan hoef je alleen maar een reactie achter te laten voor wie jij dit boekje wilt winnen en een geldig email adres achterlaten.
Delen is natuurlijk heel lief, maar niet verplicht om meer kans te maken.
Meedoen kan tot 22 mei

Gesloten

Mama in Groningen

Eindelijk zou ik mijn lieve mama weer gaan zien. Twee dagen zou ze bij ons zijn. Slapen niet, maar ze zou bij Ohanahome logeren in de Balikamer. Ik keek er heel erg naar uit om haar weer te zien. Toch was ik ook wel wat zenuwachtig. Het was al zo,n tijd terug en normaal zien we elkaar niet zolang hier in Groningen. Ook vanwege de gesprekken die er misschien zouden komen. Ik haalde haar maandag op van het station, omdat ze met de trein kwam. Lopend zijn we samen op weg gegaan naar Ohanahome. Dat is daar ongeveer 10 minuten vandaan. Even haar het huis laten zien, spullen in de kamer zetten. En daarna even in de tuin gezeten met wat te drinken erbij. Fijn gepraat met elkaar. Daar vandaan zijn we de stad in gelopen, beetje rondgeneusd. Ook nog even bij de Hema wat gedronken, was namelijk een warme dag. En ik liep er rond in me winterjas. Wist ik veel die ochtend toen ik weg ging dat het zo warm zou worden. Het was dus een heerlijke zonnige dag. Vanuit de stad zijn we naar mijn huis gegaan en heb heerlijk voor mijn man, mams en mijzelf gekookt. Gelukkig viel het in de smaak bij mijn mams, want ze kende het gerecht ” kip jambalaya niet”. De rest van de avond op de bank gehangen, beetje tv kijkend en kletsen. Om 22.30 hebben we haar even met de auto terug gebracht naar haar slaapplek. Daarna zelf thuis in bed gekropen. Wat was ik moe van deze dag.

Dagje sauna

Weer op tijd opstaan, omdat ik had afgesproken mijn mama op te halen om naar de sauna te gaan. Deze keer erheen op de fiets, scheelt me weer een hoop geld. Daar eenmaal aangekomen even bijkomen voor we naar het station gingen lopen. We namen de bus naar Zevenhuizen, want daar gingen we naar de sauna. Sauna De Waterlelie. Hier ben ik nog nooit geweest, zelfs niet met de bus die kant op geweest. Maar uiteraard is alles naar wens verlopen. Tegenover de sauna konden we uitstappen met de bus, dus dat was super. We zeiden het niet op dat moment tegen elkaar, maar dachten beide wat een kleine sauna. Pas met de rondleiding die we kregen viel dat heel erg mee. Van buiten leek hij klein, maar dat was dus niet het geval. We hebben deze dag echt nog veel meer gepraat als de dag ervoor. Hele fijne gesprekken, ook over best moeilijke onderwerpen. Maar dat was goed, nog nooit hebben we op deze manier zo open gepraat. We hebben elkaar echt gezien en gevoeld. Ik dacht maar dat mijn moeder het moeilijk vond erover te praten, mijn moeder dacht maar dat ik bleef hangen in de dood van Daan. Ik begrijp mijn moeder nu beter, zij heeft nu gezien dat ik er niet in blijf hangen. Dat ik veel sterker ben dan ze dacht en dat het goed is waar Daan nu is. (nee we vergeten hem niet) Ondertussen hebben natuurlijk heerlijk genoten van de warmte van de sauna,s en lekker wezen bubbelen. Helaas het zwembad trok ons niet, normaal vinden we het heerlijk. Maar nu zijn we er niet in geweest, er lagen allemaal ballen in om het op temperatuur te houden. Ook hebben we heerlijk gegeten, tussen de middag at ik een uitsmijter met ham en kaas. Mijn moeder nam een soepje. In de avond aten we vrij vroeg omdat ik er die avond weer op de trein zou zetten. We aten weer in de sauna, nadat we lekker hadden gedoucht en weer wat droger waren. Mijn moeder nam een pasta, die er lekker uit zag. En ik ging voor de saté met friet. Helemaal volgegeten gingen we nog heel even in het zonnetje buiten zitten, om daarna ons om te kleden en naar de bus te gaan.

Naar huis

Toen was het tijd om de bus te nemen naar Groningen station, waar ik mijn moeder op de trein zou zetten. Wat waren de dagen snel voorbij. Eigenlijk vond ik het helemaal niet leuk om haar nu al weer te laten gaan. En ik baalde er nog steeds van dat ze Annelies niet heeft kunnen leren kennen, omdat ze deze twee dagen niet thuis was. Dit is zo belangrijk voor me dat mijn moeder weet bij wie ik terecht kwam, wie mij zoveel heeft geholpen het afgelopen jaar. Hopelijk komt dit nog eens. Ineens stonden we op het station, eigenlijk nog een half uur wachten op de trein. Maar er stond er al eentje die gelijk weg zou gaan. Alleen met een overstap extra, wat ze liever niet wilde. Toch besloot ze deze te nemen, dus het was een erg snel afscheid. En daar bleef ik dan achter, nog nagenietend van de dagen. We doodop, dan te bedenken dat ik nog terug moest lopen naar Ohanahome. Nog de fiets moest pakken en naar huis te fietsen. *PFFFF* Maar ik deed het, daar nog heel even een glas water drinken en bijkomen. Daarna snel naar huis. Ik was helemaal gebroken toen ik thuis kwam. Maar ik kan zeggen dat ik eindelijk weer even echt heb kunnen genieten. Want bij veel dingen geniet ik gewoon weg niet meer.

Bedankt mama voor de twee heerlijke dagen.

Vandaag een mooie win actie van Hip en Hout. Wat vind ik dit een leuke webshop, en daarom heb ik gevraagd of ik iets mocht weg geven van haar shop. Toen ik mail contact had met de eigenaresse vertelde ze dat ze het verhaal van Daan kende, en mijn blog al een tijd volgt. Dit was een erg leuke verassing, want dit wist ik helemaal niet. Ik kwam pas op het idee toen zij met haar webshop instagram account mij ging volgen. Ik kwam de meest mooie foto,s tegen, ja dit moest het zijn. Ik wilde de letterblokken weg geven aan een ouder van een vlinderkindje.

Je mag een setje letter blokken naar keuze van de naam van je kindje kiezen. Ook heeft ze de letterblokken in verschillende kleuren, die je kan zien op het tweede plaatje.

Wil jij kans maken als vlinderkind ouder dan hoef je alleen maar een reactie achter te laten met een geldig emailadres. Meedoen kan tot 22 mei.
Ik ben heel benieuwd welke naam in welke kleur je deze letter blokken zou willen hebben…

Gesloten

Retro knuffel met foto van je lief

Deze leuke knuffel is handgemaakt met heerlijk knuffelbare retrostofjes. Je kan in het hoesje een foto doen van je dierbare. Het idee is ontstaan door Cindy de Graaff, toen haar oudste kind moeite had om naar het kinderdagverblijf te gaan. Nog meer kwam het idee tot leven toen de jongste van de drie geboren werd, een meisje met het syndroom van down. Ze lag vaak in het ziekenhuis en moest dan veel haar familie missen. Zo kon er in deze knuffel een mooie foto van degene die ze het meest zou missen tijdens de ziekenhuisverblijven.

Omdat ik nog altijd lid ben van de Facebook pagina D- mama,s (mama,s met allemaal kindjes met het syndroom van down) kwam ik dit vaker tegen dat er zo,n mooie knuffel werd gemaakt voor een kindje die lang in het ziekenhuis lag, maar ook voor kindjes waar hun broertje van overleed. Dit heeft me zo ontroerd, dat ik er nu iets mee wilde doen.

Winnen

Deze knuffel kan jouw zoon of dochter winnen die een sterren broertje of zusje heeft, die hij/zij enorm zal missen. Dus ben of ken jij een ouder waarvan jullie kind een broertje of zusje moet missen doe dan mee aan deze leuke winactie. En dit te ere van de tweede verjaardag van mijn prachtige Daan. Natuurlijk kan je deze knuffel ook al zelf bestellen, dit kan je voor nu doen via haar Facebook. Haar nieuwe webshop cyndesign is nog in de maak.

Meedoen kan tot 22 mei, je hoeft alleen maar te vertellen aan wie jij deze knuffel zou willen geven. En vergeet niet een geldig email adres op te geven.

Gesloten

Weer een week is er voorbij. Het begin van een nieuwe maand. De maand waarin Daan jarig is. Wat voelt dat raar alweer 2 jaar terug werd ik mama. En nu kan ik niet eens samen met hem zijn verjaardag vieren. Maar dat is voor later. Nu kunnen jullie lezen waar ik de afgelopen week heb uitgehangen.

Maandag ging ik naar de sportschool toe om me even flink in het zweet te werken. Daarvoor was ik nog even naar de telefoon winkel geweest. Had de dag ervoor mijn abonnement verlengd, en dus een nieuwe telefoon uitgezocht. Alleen het simkaartje deed het niet. Alles kon ik ermee thuis, maar bellen ho maar. Gelukkig hebben ze het in de winkel opgelost. Na het sporten ben ik langs Ohanahome gefietst om even de sleutel terug op te halen. Ik heb een eigen sleutel, maar die had ik even afgegeven voor een gast die er logeerde. Zo hoefde ze geen sleutel bij te laten maken. Heb gelijk even gebruik gemaakt van de rust in huis, dus lekker even op de bank gelegen.In de avond maakte ik een heerlijk wokgerecht. En bedacht ik het te eten met een wrap. Dit was echt even genieten.

DinsdagEerst maar even goed ontbijten, nou ehmm ik kreeg het amper weg. Wat was ik zenuwachtig voor deze dag.Ik ging op weg met de bus naar Emmen. Daar vandaan nam ik de regiotaxi naar Valthe waar ik heen ging.Ik had een afspraak bij Mirre, mijn eerste sessie. Wat een fijne warme, liefdevolle plek ben ik terecht gekomen.

Woensdag

Ondanks ik me niet zo goed voelde vandaag ging ik wel aan het werk op de kinderboerderij. Dan maar even mijn nieuwe camera van mijn mobiel testen. Ik zeg tevreden ermee.S,avonds om 19.30 is het altijd thee tijd bij ons. Altijd even fijn er van te genieten.

Donderdag

Nog altijd aan het bijkomen van de sessie bij Mirre, maar had ook een afspraak op het consultatiebureau. Klinkt gek misschien, maar de vorige keer dat ik in het gebouw was voor een afspraak kwam ik iemand tegen die nauw betrokken was met Daan. En we hebben een afspraak gepland. Niet wetend dat ik twee dagen eerder zo,n heftige sessie had gehad. Want achteraf was deze afspraak even teveel. Maar dat is achteraf he…

VrijdagJa sinds een tijdje hebben wij koeien in onze achtertuin, ja weiland voor ons huis. Best wel erg leuk om te zien als je naar buiten kijkt. Lekker weer even in de ochtend naar de yoga geweest. Dat voelde wel weer goed. Ben ook deze dag weer aardig bijgekomen van de sessie bij Mirre.Ik bestelde een nieuw telefoon hoesje. Dit keer met een levende Daan op het hoesje. Wat is het toch een lieverdje. En ik ben blij dat er een hoesje nu om mijn telefoon zit. Zonder vind ik helemaal niks.Bij ons is het vrijdag-patat-dag, dus ja we eten lekker patatjes met frikandellen.
Wat blijft dit toch een mooi verschijnsel als de zon ondergaat. Ik kan daar geen genoeg van krijgen om daar prachtige foto,s van te maken.

Zaterdag

Vandaag moesten er boodschappen in huis gehaald worden. En heb ik even de woonkamer gestoft.
Lekker even een fruitmomentje. Peer, banaan en mandarijn.

Zondag

Lunchen met geroosterde brood met ei en kaas. Verder heb ik deze dag nog even meer gedaan in huis. De wc helemaal gesopt. Stofzuigen stond ook op het programma. Wil het wel een beetje netjes hebben hier als mijn moeder komt morgen.

Hebben jullie nog iets leuks gedaan van de week?

Over twee weken is Daan alweer jarig. Wat gaat de tijd toch snel. 15 mei zou Daan 2 jaar worden. In plaats van het samen met hem vieren, viert Daan het hoog in de wolken met zijn sterren vriendjes/vriendinnetjes. En wij als zijn papa en mama zorgen weer voor taart en dat er twee mooie glanzende paarse ballonnen de lucht in gaan. Maar dit keer willen we zijn verjaardag ook samen met jullie vieren. Samen vieren met de ouders die ook een kindje verloren hebben. Tot 15 mei komen er een aantal leuke weg geef acties online voor ouders van vlinderkindjes, maar ook voor de broertjes of zusjes van deze kindjes.

Dus ben jij of ken jij een ouder van een overleden kindje, houd mijn blog dan in de gaten.

Nog even een belangrijke mededeling: Op zijn verjaardag wil ik gewoon graag gefeliciteerd worden, laat die sterkte maar achterwege. Daar is zijn sterfdag voor. 15 mei is zijn verjaardag, en dan willen we zijn leven vieren. Ik werd die dag mama van het meest prachtige jongetje, mijn zoon.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Mirre

Ik nam de dappere besluit om de begeleiding in te gaan bij Mirre, op het moment dat de afspraak gepland was werd ik wat rustiger. Ik ga er voor en ik zie wel hoe het gaat lopen met het geld. Geen idee nog hoelang ik daar onder behandeling ben, maar dat heb ik natuurlijk ook zelf in de hand. Voor nu heb ik mijn eerste sessie gehad, en wat was het spannend toen ik bij Mirre binnen stapte. Ik had een lange reis achter de rug, dus meteen ging ik even plassen. Maar wat een rust in het gebouw, niemand te horen en te zien. Toen ik het terrein op kwam had ik wel iemand zien zwaaien vanuit het andere gedeelte van het gebouw. Dus dacht loop daar even heen. Daar sta ik even te kletsen en ze neemt me mee naar de andere kant waar ik al vandaan kwam. Ik werd opgevangen door iemand en zij dat ik wel mocht gaan zitten bij degene waar ik al mee in gesprek was. Gelijk een fijn gesprek had ik met haar, ze stelde ook gelijk voor dat ze me wel na mijn sessie terug naar Emmen wilde brengen. Dat vond ik wel heel erg lief aangeboden. Heel even later werd ik naar de ruimte gebracht waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ik zit daar alleen, en helemaal niet op mijn gemak. Toch voel ik de liefde van het gebouw en de omgeving om mij heen. Ja ik ben daar heel gevoelig voor, daarom is dit dus ook de juiste plek voor mij om in behandeling te zijn. Maar bang voor het onbekende, wat staat me te wachten.

Sessie

José komt binnen, haar had ik al even gesproken op de open dag dus dit voelde ook gelijk goed. Als je naar een reguliere hulpverlening gaat krijg je een hand en de standaard vraag hoe gaat het met je? Hier werd ik begroet met drie kussen op me wang, alsof je een familielid begroet. Hierbij voelde ik me erg ongemakkelijk bij, maar toch had het zo veel liefde in zich. Wat een “kennismakingsgesprek” al niet met je doet. Een sessie van 2 1/2 uur gehad en er is echt heel veel aangeraakt. Met volle emotie heb ik kunnen vertellen, dat is nogal even geleden dat ik dat kon. Toen kwamen we op het punt dat ze me in gedachten terug liet gaan naar het moment van het overlijden van Daan. Ik liet het over mij heen komen, maar eerlijk gezegd was ik zo bang voor de gevolgen die dit zou hebben. Niet alleen tijdens de sessie maar juist als ik weer thuis zou zijn. Ik voelde daar paniek opkomen, in mijn hoofd hoorde ik ambulance en politie. Ik greep ook letterlijk naar mijn oren om het niet te willen horen. Maar het zat nou eenmaal in mijn hoofd. Nadat ik weer rustiger werd, zijn we het gesprek rustig gaan afsluiten. Ze gaf mij een knuffel, weer zo,n ongemakkelijk moment. Wat ik dan ook tegen haar zij. Het antwoord daarop “daarom doe ik het ook, ik voel dat je het nodig hebt” En ja daar heeft ze zeker gelijk in. Ik mocht nog even in de ruimte bijkomen, ze liet me toen dus alleen. Na een tijdje daar tot rust gekomen te zijn werd ik gehaald door degene die ik als eerste al had gesproken. Ze bracht me even terug naar Emmen station. Eenmaal in de bus, voelde ik me uitgeput maar ook zo vol liefde. Wat een liefdevolle en prachtige vrouw die José.

Thuis

Helaas thuis begon de ellende, mijn lichaam reageert vrij heftig op dit soort dingen. Daarom was ik niet verbaasd dat de eerste nacht erg onrustig was. Niet geslapen, want steeds als ik in slaap viel schrok ik weer wakker. De dag na de sessie heb ik me flink slecht gevoeld, heel rusteloos. Toch ging ik de ochtend gewoon naar het werk op de kinderboerderij. Ik deed mij ding, maar wat voelde ik mij emotioneel. De rest van de dag thuis heb ik me in bed verstopt, om mijzelf wat rust te geven. Even had ik al contact met José omdat ik wel wat onzeker werd van dit gevoel, maar dit was de nawerking. Als het de volgende dag nog zo zou gaan, moest ik maar even laten weten wat ik precies voelde. Ook deze nacht was verre dan fijn, de hele nacht liggen draaien en weer geen slaap gehad. In de ochtend voelde ik me prikkelbaar en toch ging ik door. Deze dag had ik een afspraak met iemand van het consultatiebureau, die nauw betrokken was met Daan. Dit had ik achteraf beter niet gedaan. Maar deze afspraak stond al voordat ik een afspraak bij Mirre had. Het is wel een fijn gesprek geweest, was lang geleden dat we elkaar gesproken hebben. Ook wat dingetjes besproken over Ohanahome en mogelijk een samenwerking. Ze vroeg me of ze mij mocht benaderen als er zoiets voordoet als bij mij. Dat er ouders zijn die hun kindje verliezen. Wat voelde dat goed dat ze hier zelf over begon. Helemaal enthousiast werd ik ervan, want ja het blijft toch (ondanks ik me slecht voel) knagen dat ik anderen wil helpen. Ja ik zet mijzelf nu eerst voorop, dat heb ik wel geleerd. En ondertussen kleine stapjes in de richting zetten om anderen te kunnen helpen. Helaas raakte mijn lichaam helemaal in paniek, wat steeds heftiger werd. Ik kwam er niet meer zelf uit. Maar hoe lief, José belde mij op om mij te helpen rustig te worden. Ik was inmiddels aan het hyperventileren. Door de rustige, zachte stem aan de andere kant die me vertelde wat te doen begon ik heel langzamer rustiger te worden. Ik lag op bed, te luisteren naar haar en me te concentreren op mijn ademhaling. Wat was ik op dat moment dankbaar dat ze er voor me was. Ik kon gewoon echt niet meer alleen de weg terug vinden. Kreeg het advies om even rustig aan te doen. De volgende sessie gaan we werken aan die angst me lichaam uit te krijgen, want het is leuk zo,n oefening om rustig te worden. Maar dat is niet de oplossing voor het probleem. Op zo,n moment baal ik dat ik pas over twee weken weer een afspraak heb, er speelt zoveel door mijn hoofd. Maar ook is het wel goed dat er twee weken tussen zit. Het is allemaal zoveel wat er op me af komt en wat ik voel.

José van Eldik

José helpt je vanuit onvoorwaardelijke liefde en met een heldere waarneming om oude patronen te doorbreken. Haar subtiele en fijngevoelige aanpak is helend voor ouders en kinderen.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Praten heeft geen effect meer

Dan ben je een viertal keer bij maatschappelijk werk geweest in het ziekenhuis en erachter komen dat praten echt totaal geen effect meer op mij heeft. Ik kan honderdduizend keer mijn verhaal vertellen zonder enige moeite, er komt geen emotie erbij los. Hoe kan ik dan de tranen huilen die er nog altijd zijn. Het is een gewoonte geworden om mijn verhaal te vertellen, het blijft fijn erover te praten want wil dat iedereen het weet. Iedereen Daan kent en weet dat een zwangerschap of een kindje bij je houden niet vanzelfsprekend is. Maatschappelijk werk heeft samen met mij besloten er een stop op te zetten. Maar wat nu… Nee ik sta niet met lege handen, maar heb er wel heel veel moeite voor moeten doen (heel veel piekeren, en nog steeds) Ze stuurde wel een brief naar de huisarts om daar naar terug te gaan, zodat hij op de hoogte is dat ik heel erg somber ben. Want ze kon me niet zo maar zonder iets achterlaten.

Open dag Mirre

Voordat ik stopte bij maatschappelijk werk ben ik op een open dag geweest van Mirre. Mirre is een opleiding instituut voor het begeleiden van trauma,s, geboorte herbeleven en als je anderen mensen wilt helpen. Mijn doel deze dag was alleen maar te voelen, want in mijn hoofd had ik al dat ik hier niks mee kon doen. Het is een lastige plek om te komen met openbaar vervoer en de kosten zijn ook erg hoog. Maar toen ik daar was (alleen, wel heel lief gebracht door mijn man) wist ik niet wat me overkwam. Ik stond een beetje verloren in de tuin, rondom mensen die ik niet ken. Dit soort dingen zijn ook niet iets voor mij, nieuwe dingen vind ik gewoon heel erg eng. Maar ik werd al heel snel benaderd door iemand van Mirre, even mee staan praten en kreeg een rondleiding. Na het welkomstwoord, stond ik alweer in de tuin alleen. Wat er door me heen ging, ik weet het niet. Maar uit het niets kwamen er tranen, ik stond daar gewoon midden in de tuin te huilen. Ik had al weken niet meer zo gehuild. Nou mijn doel was bereikt, dit hoopte ik al dat het zou geburen. Hoe vreselijk eng ik het ook vond, want ik leek wel de enige waar van alles los kwam. Na deze tranen ben ik de zaal in gegaan waar ze gingen vertellen over de opleidingen, wat ik wel erg interessant vond. In de middag was er een workshop waar ik graag heen wilde, dit ging over zwangerschap/geboorte. Wat heb ik hier zitten huilen zeg, even helemaal terug naar mijn eigen zwangerschap van Daan. De begeleidster die ik daarvoor al had gesproken kwam aan met zakdoekjes, zo lief. Er werd me gevraagd of ik iets wilde vertellen in de groep erover. Maar ik verdronk in mijn tranen en lukte even niet. Ik werd weer rustiger, om vervolgens daarna weer helemaal in tranen te zijn. Zo erg dat ik het niet meer aankon en ik de zaal uit liep. Me spullen liet ik in paniek achter, ik liep de eigenaresse tegen het lijf. Ze vroeg me of ze iets kon betekenen voor me, ik zei misschien zo. En liep naar de wc. Hierna heb ik even zitten praten met haar wat een fijne lieve mensen. En wat een geweldige plek. Hier hoor ik thuis om met mijzelf aan het werk te gaan. Ik voel het gewoon. Ze heeft me nog even terug gebracht naar de zaal. Toen heb ik wel mijn verhaal in de groep gegooid, de reacties geweldig. “Wat dapper dat je hier bent, en ook dat je nog terug de zaal in kwam” Dit deed me goed, want voelde me beetje opgelaten dat ik zo,n beetje de enige in tranen zat.

Veel regelen

Toen kon ik het niet meer loslaten, wat ik bij Mirre had beleefd. En nog veel meer de drang daar mijn hulp te krijgen, maar hoe!!! Er is gesproken over ziektekosten verzekering, PGB of via het UWV. Dus ik ben dit gaan uitzoeken, veel gepieker en gedoe… In gesprek gegaan met iemand die me kon helpen met PGB, maar dat is toch van de baan gegaan door de extreme hoge eigen bijdrage. Inmiddels weet ik dat ik een heel klein beetje vergoed krijg via mijn verzekering. Ik maakte een besluit, een moeilijk en heel eng besluit. Ik stap in het diepe en ik ga beginnen met individuele begeleiding bij Mirre. Doodeng, hoe loopt dat met alle kosten aangezien ik mijn kleine spaarpotje ga gebruiken ervoor. Maar ook het reizen erheen. Ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en het ligt midden in Drenthe. De locatie is niet te bereiken met de bus. Ben twee uur onder weg, waarvan ik zo,n 17 minuten moet lopen van de bushalte naar locatie. Dan nog even niet aan de kosten denken. (oeps dat deed ik wel *schrik*) Ik maakte een afspraak met degene die me gaat begeleiden. Toen kwam ik erachter dat ik tot Emmen makkelijk met de bus er kan komen. Maar het laatste stukje is echt een probleem, de bus rijd niet zo heel vaak daar. En de tijd dat ik er moet zijn, lukt me niet met de bus te bereiken. Besloten dat ik de eerste keer vanaf Emmen met de regiotaxi ga. De terugweg zien we die dag wel weer…

Het gaat dus echt gebeuren, wat een eng idee. Wat staat me precies te wachten… Ik hou jullie zeker op de hoogte over mijn traject bij Mirre.