Een week van weinig foto,s. Maar genoeg afspraken gehad die niet zo interessant zijn voor hier. Na een week van het ziek zijn van mijn partner is hij weer volledig aan het werk. Het was wel nodig voor hem die week thuis. Maar nu is het weer goed dat hij aan het werk kon weer. Nog altijd ben ik aardig onrustig in mijn lichaam en ik ben zo moe. Juist in de nachten als ik tot rust kom is mijn lichaam juist onrustig waardoor ik slecht slaap. Overdag ben ik zo moe dat ik mijn ogen niet open kan houden en ik dan even ga slapen. Dat eventjes wordt dan vaak gewoon de hele middag. Niet zo handig als je s,nachts slecht slaap. Maar goed zo krijg ik gelukkig nog een beetje rust.

Dinsdag na het sporten besloot ik naar ohanahome te gaan. Ik had zo zin in rust dat ik wilde bubbelen in bad bij haar. Eerst even in het zonnetje genieten. Ik kwam daar zo tot rust even dat ik niet in de gaten had dat Annelies thuis kwam met haar dochter. Ze liet me dan ook gewoon met rust, dat is zo fijn als je elkaar begrijpt. Toen ben ik in bad gekropen, helaas ging mijn telefoon af waardoor ik van schrok. Na een tijdje in de voorkamer te hebben gelegen en me rust niet weten te vinden ben ik maar naar huis gegaan. Thuis viel ik wel in slaap.

Vrijdag was het weer tijd om naar de yoga toe te gaan. En heb weer een nieuwe yoga style mogen beoefenen. Dit was echt wel leuk weer, en een fijne les. Helaas kreeg ik steeds meer last van mijn voet. Waar ik al meer als een week last van heb weer. Deze pijn is overgebleven van mijn hernia en soms komt de pijn ineens terug. Maar dit keer wel heel lang en best wel heftig. Kan er soms amper op staan. Probeer het maar een beetje rust te geven nu.

Na de yoga les even op bed tv gaan kijken. Nieuwe serie begonnen met kijken. Alleen al snel kon ik mijn ogen niet open houden en ben ik in slaap gevallen voor een paar uurtjes.S,avonds relaxen op de bank met een kop thee. Gewoon lekker tv kijken en verder niks.Toch ben ik nog even onverwachts naar de winkel geweest. Even iets lekkers gehaald voor als mijn partner thuis zou zijn van zijn werk.

Zaterdag gingen we nog even naar Daan, eerst heb ik nieuwe laarzen gekocht voor op de kinderboerderij. Want die oude zijn helemaal kapot. Toen dus even bij Daan langs gegaan en daar hing deze leuke ster in de boom op de weg naar zijn plekje. Vast iemand verloren en dat iemand hem daar heeft opgehangen. Vond het zo leuk dat ik er gewoon een foto van moest maken.
Het weekend is hier altijd om lekker rustig aan te doen, zondag dus helemaal.

Is voor jullie zondag ook een rustdag?

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Nieuwe telefoon

Ik heb sinds kort een nieuwe mobiele telefoon. En ik ben er heel erg blij mee. Ik kon mijn abonnement verlengen dus waarom dan geen nieuwe telefoon. Het is een Samsung s7 edge geworden in de kleur goud. Dan moest ik natuurlijk ook een nieuw hoesje hebben voor mijn telefoon. Ik koos dit keer een hoesje met weer een foto van Daan, maar nu een levende Daan op de foto.

Mirre

Ik ben lang aan het aanmodderen geweest om aan mijzelf te werken. Maatschappelijk werk, psychologen het heeft geen effect. Ik kan zoveel praten als ik wil maar daar kom ik niet meer tot mijn gevoel. De logische stap na Annelies bij Ohanahome was Mirre. Door Annelies ben ik daar in aanraking gekomen, en zo blij dat ik deze stap heb gezet. Ik kom weer bij mijn gevoel. Ik huil weer, ik voel weer. Stom misschien dat ik het fijn vind te huilen en extreme pijn te voelen. Maar anders wordt het niet beter als ik ermee blijf rondlopen. Natuurlijk zal er altijd verdriet en pijn zijn. Maar ik wil ook gewoon weer gelukkig worden. En ik denk dat ik dat bij Mirre wel gevonden heb dat ze mij verder kunnen helpen.

Tot rust komen

Op dit moment zijn er maar weinig momenten dat ik helemaal tot rust kom. Mijn lichaam is aardig onrustig door de sessie bij Mirre en alles wat erom heen gebeurd. De nodige kopzorgen over het betalen van de behandeling. De verjaardag van Daan die inmiddels achter de rug is nu. Maar goed als er dan een moment is dat ik dan echt even tot rust kom kan ik zo genieten. Van de week had ik zo,n heerlijk kort momentje bij Ohanahome. Ik zat in de tuin in het zonnetje, ik had niet eens door dat Annelies thuis kwam zo fijn voelde het. Ik kwam speciaal daarheen na het sporten om even te bubbelen in haar bad. En dat heb ik dan ook gedaan. Lig je heerlijk in bad, gaat me telefoon af. Dat was wel even vervelend. Gelukkig zijn er ook momenten dat ik zo moe ben dat ik een hele middag gewoon slaap. Ja ik ben echt heel moe de laatste tijd.

Waar word jij blij van?

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

De reis erheen

Voor de tweede keer ging ik voor een sessie naar Mirre toe. Wat staat me dit keer te wachten. Maar ik maakte me meer druk om hoe kom ik op bestemming. Want de vorige keer heb ik van Emmen naar Mirre de regiotaxi gebruikt. Dat wilde ik dit keer niet doen, want nu kon ik wel een bus op tijd nemen om er voor mijn afspraak te zijn. Dus ik nam in Emmen de bus naar Valthe, die eens in het uur rijd en niet eens elk uur van de dag. En toen stond ik bij de bushalte in Valthe. Ja en nu dan… Op de site van de bus tijden stond dat het een wandeling van 25 minuten zou zijn, waar ik wel tegenop zag. Maar daar had ik het wel voor over. Hup navigatie aan en lopen. Het was heerlijk weer dus de wandeling was geen probleem. En me navigatie zei 15 minuten, waar ik aan begon te twijfelen of ik dus wel goed liep. Toen ik een auto voorbij zag rijden en er heel vriendelijk gezwaaid werd naar me. Dat was de eigenaresse van Mirre, zou ze me herkend hebben! Toen wist ik gelijk dat ik de goede kant op liep, voor ik het wist stond ik voor Mirre. Een half uur te vroeg, maar dat was geen straf. Heb heerlijk buiten in het zonnetje gezeten.

Sessie

Wat keek ik er naar uit om José weer te zien. Als iets goed voelt, is twee weken best lang wachten voor je weer een sessie hebt. Dus ik was blij dat ik weer bij Mirre was. De vorige keer hebben we alleen gepraat, ja en ook even in gedachten terug gegaan naar het overlijden van Daan. Maar nu had ik wel verwacht dat het niet alleen bij praten zou blijven. Anders was ik ook niet bij Mirre terecht gekomen. Omdat praten alleen weinig effect op me heeft nog. Ik liet het maar over me heen komen. Alleen toen kwamen we op het punt dat ze vroeg om te gaan liggen in de zaal. Dat was wel even een grote stap. Je helemaal overgeven aan een ander. Is ze te vertrouwen, durf ik dit echt aan. Er spookte zoveel gedachten door me hoofd, toch stond ik op en ging daar liggen. Voor mijn gevoel lag ik daar te trillen van angst, wat gaan we in godsnaam doen. Het enige wat ik wist dat we gingen werken aan mijn angst gevoelens, want ik wil daar heel graag vanaf. Dus ze ging me juist uitlokken naar de angst. Dat ik dus ging hyperventileren, ik moest er helemaal doorheen. Alleen dit vind ik zo eng, normaal houd ik het namelijk tegen. Dan probeer ik de angst op te vangen om naar me ademhaling te luisteren en rustig te worden. Nu moest ik het onder ogen zien. Wat een angst ging er door mijn heen. Ik ging rechtop zitten, omdat ik toch uit alle macht het wilde tegenhouden, maar ze pakte me helemaal vast. Bij me hoofd en dit is iets wat niemand mag, aan mijn hoofd zitten. Ik voelde onmacht, en boos worden. Ze zorgde ervoor dat ik alleen maar nog bozer werd. Ik moest zorgen dat ik los kwam van haar. Uiteindelijk was ik zo in paniek en boos dat ik haar van me afsloeg en iets riep wat ik liever niet herhaal. Ze vroeg of ik eerder (voor Daan) deze aanvallen had. Maar ik kon het me niet herinneren. Tot ze me steeds verder tot het uiterste dreef. En er kwam een herinnering terug. Ja ik heb dit eerder gevoeld. Wat was ik bang om dood te gaan, dat ik zou stoppen met ademen. Dit alles gebeurde jaren terug toen ik aan het revalideren was. Ik durfde soms niet te slapen, omdat ik bang was dat ik zou stoppen met ademen en niet meer wakker zou worden. Dus toen al had ik deze aanvallen. Ik werd even weer rustiger, toch was ik er niet helemaal doorheen gegaan. Ik had het tegengehouden. Durfde ik het aan om verder te gaan, ja ik ging weer liggen. Dit keer wilde ze een stukje geboorte van mij zelf laten herbeleven. Ze pakte me stevig vast bij de borst, juist op de plek waar ik zoveel pijn ervaart. Ik moest maar helemaal door haar heen kruipen naar boven om los te komen van haar. Ik voelde me zo opgelaten en ongemakkelijk. Lig je daar dan en ik was zo moe dat ik moeilijk los kwam van haar. Maar door dat ze maar door bleef praten om me boos te maken, kwam ik steeds een beetje meer los van haar. Op het einde had ze alleen mijn benen nog vast, waar de meeste onrust in zit. Voor mijn gevoel sloeg ik om mij heen en probeerde me los te trappen. Ik was zo moe, zo moe. Ik slaagde erin dat ze alleen nog mijn voeten vast had. En ook die kreeg ik gelukkig los. Hierna was ik zo ontspannen dat ik opgekruld ging liggen om op adem te komen. (ondertussen had ik aangegeven dat ik heel nodig moest plassen, de vraag aan haar kant. Moet je echt of is dit een vlucht. Ik was heel eerlijk, en zei beide. Ik moest echt heel nodig plassen, maar hoopte hierdoor ook er onderuit te komen. Ik ging dus wel naar de wc, met de opmerking dat ik echt wel terug zou komen. Het voelde of ze aan me twijfelde, het voelde dat ze me in de gaten hield. Maar ik kwam terug, we maakte de sessie af toen)

Napraten en terug naar huis

Ik lag daar zo ontspannen. José was even water halen, toen ze terug kwam zei ze dat ik er zo lief uit zag hoe ik daar lag. Ik had mezelf vast, alsof ik mijzelf omarmde. Dit doe ik vaker thuis, als ik me veilig wil voelen. Of liefde nodig heb. We praten nog een beetje na, tot ik schrok hoe laat het was. Het was flink uitgelopen en ik had een bus te halen. Anders moest ik nog een uur wachten. Achteraf had ik dat beter gedaan. Want ik heb me zo moeten haasten, dat al het ontspannen gevoel weg was. Thuis was ik helemaal opgefokt en zo vol in mijn hoofd. Dat heeft mijn partner geweten. Alles kwam er in een stroomvloed uit. Dit wil ik nooit meer. Ik heb na zo,n sessie rust nodig. Dit voelde zo kut om zo snel de werkelijkheid in te moeten. Dit gaat me niet meer gebeuren. Dan maar een uur later de bus. Vanaf de sessie ben ik heel onrustig, dat was ik al toen ik de sessie had omdat de dag van Daan eraan kwam. Maar nu lijk ik geen rust meer te vinden in mijn lichaam. Steeds als ik tot rust kom, begint mijn lichaam te schrokken en te bewegen. Zo kom ik niet in slaap, ben ik nu dus heel erg moe. Dit is iets waar ik helaas doorheen moet. En waar we de volgende keer aan verder gaan werken.

Opmerkingen

Soms krijg ik opmerkingen als, zal je het wel doen, is het niet te vroeg, ik zou de hoop allang hebben opgegeven, hoe ver ga je door… Deze mensen zijn bezorgd om me en ja ik begrijp het, alleen staan zij niet in mijn schoenen. Ik neem niemand iets kwalijk, maar dit is iets wat alleen ik en mijn partner kunnen beslissen. We zijn inmiddels nu drie keer het traject IUI in gegaan, wanneer is het voor ons klaar. Geen haar op me hoofd die denkt dat we klaar zijn. Nog niet, maar waar ligt dan de grens. Ja we hebben zeker een grens. Want ooit is het klaar, ooit trek ik het niet meer. Alleen dat is nog lang niet aan de orde, want ik ben nog altijd heel positief over de behandeling. Het is bewezen dat ik zwanger kan worden en een zwangerschap kan uitdragen. Dus wat is het probleem van mensen die me laten twijfelen of ik er wel goed aan doe. Die twijfel is echt killing voor mij, daarom probeer ik zoveel mogelijk naar mijn eigen gevoel te luisteren. Alleen iedereen heeft wel een mening, waar ik dus vaak door ga twijfelen.

Geen twijfel

Waar ik niet aan twijfel is dat we gewoon heel graag dat kindje in onze armen willen hebben en dat ik gelukkig wil zijn in mijn leven. Het 1 sluit het ander niet uit, tenminste dat heb ik altijd wel gedacht. Dat ik alleen gelukkig kon worden als ik een kindje zou krijgen. Maar zo hoort het niet te zijn. Dus ik wil aan mijn geluk werken naast dat we graag een kindje willen. Dus mocht het ons niet gegeven zijn dan zoek ik het geluk hopelijk in de toekomst in andere dingen. Maar nog altijd zoals ik al zei heb ik heel veel hoop op dat kindje. Dan komen we op de vraag hoe hou je het toch vol. Nou gewoon de wens is sterker dan al het anderen. De wens en de hoop voor de toekomst houd me op de been. Daarnaast werk ik hard aan mijzelf en ben ik ook met andere fijne positieve dingen bezig. (denkt aan het Vlinderkindcafé) Maar het als eerste sta ik nu op nummer 1, ik wil de vrouw zijn die mijn partner verdiend naast hem.

Zwaar

Ja het traject om zwanger te worden is zwaar, voor lichaam en geest. Lichaam omdat de hormonen vaak niet fijn voelen, waar je de nodige klachten van kan krijgen. En geest er komt toch veel stress bij kijken, wanneer is het raak, hoe vaak moet ik nog naar het ziekenhuis… En die stress slaat natuurlijk weer op je lichaam. Dus zo nu en dan is een pauze welkom, hoe frustrerend het ook is. Toch geeft het ook rust in mijn hoofd en lijf als ik even er niet mee bezig ben. Ja het kriebelt heel erg hoor, maar ik moet goed voor mijzelf zorgen anders komt het nooit goed met zo,n kleintje in ons leven.
Dan de grote vraag tot wanneer gaan wij door met deze wens, want ja ook daar hebben wij echt wel over nagedacht. In mijn hoofd kan ik het niet aan nog een kindje te verliezen zoals Daan. Dus een miskraam ja die zijn nog wel te overleven. Liever geen meer te krijgen natuurlijk na deze twee. Maar hier kom ik wel weer bovenop. Maar het idee om nog een kindje in mijn armen te krijgen en dat het weer afgenomen wordt van me maakt me nu al gillend gek. Dus denk daar maar ook niet aan. Het is ook een hele kleine kans dat dit zich herhaald. Toch is de angst er wel heel groot voor. Dat is dus onze grens, terwijl ik weet dat als het wel zou gebeuren dat het gevoel er altijd zal blijven dat we een kindje willen. Maar dan moet je echt de vraag stellen of je het ervoor overhebben om nog een keer helemaal onderste boven te gaan. Want we hebben het al zwaar genoeg met deze verliezen die we al hebben gehad.

Ken jij het gevoel om zo graag een kindje in je armen te houden? Dan weet je misschien een beetje wat ik bedoel met het hele gevoel die ik probeer te beschrijven aan jullie.

(ps: ik wil niemand hiermee over het hoofd stoten, want dit is puur mijn gevoel over de twijfel die ik krijg door anderen meningen. Heeft dus niks met hun te maken, maar met mij.)

Zo de verjaardag van Daan is weer voorbij en ook alle winacties staan online. Nog heel even tot 22 mei kunnen jullie eraan meedoen. Ik ben zo blij dat ik zulke mooie dingen mag weg geven. En zo benieuwd wie wat gaat winnen. Even alle winacties nog op een rij zodat jullie nog snel even kunnen aanmelden ervoor.

Fotofonzie

Een geweldige knuffel voor je kindje die een broertje of zusje moet missen

Letterblokken van Hip en Hout

Jouw overleden kindje zijn naam in blokken. En ook nog de keuze in welke kleur je ze wilt hebben

Boekje van karton

Een leuk kartonnen boekje waar je mooie foto,s in kan doen

Rick is er niet meer

Het blijft moeilijk om met je kind over de dood te praten, dit boekje kan het gesprek op gang brengen

Lost my name

Zo kan je nooit je naam als kind vergeten, want in dit boek vind je kind zijn eigen naam terug

Doe jij al mee aan 1 van deze leuke winacties?

Het was een vrij onrustige week voor mij. Veel paniek gevoeld in mijn lichaam, zelfs twee keer een paniekaanval (hyperventilatie) Het is dan ook geen fijne week de aanloop naar de verjaardag van Daan. Zijn verjaardag zelf is wel heel rustig en fijn verlopen.Dinsdag  maakte ik een heerlijk gerecht in de middag. Veel gewokte groente met een beetje vlees in woksaus. En dat op een wrap met sla. Super lekker.Donderdag had ik na twee weken weer een sessie bij Mirre, waar uiteraard een verslag van gaat komen. Hier was ik net op Emmen aangekomen en moest wachten op de volgende bus. Zo kon ik gelijk even wat eten. Een broodje met gebakken ei had ik gemaakt voor ik weg ging.En toen stond ik in de middle of nowhere, op de site van de bus stond 25 minuten lopen naar locatie. Daar zag ik erg tegenop. Maar het was heerlijk weer dus ik maakte er een heerlijke wandeling van. Bleek het maar 15 minuten te zijn. Dus dat was echt goed te doen.Thuis was ik helemaal kapot en ging ik op bed lekker relaxenZaterdag was ik even aan de knutsel gegaan. Ik ga nog niet vertellen waar dit voor is, dat is nog even een verassing. Deze stenen haalde ik onderweg weg toen ik terug kwam van Mirre. Nog snel even wat weg gehaald voor de bus aankwam.We kregen voor Daan een kaartje voor zijn verjaardag van zijn lieve oma. Heel onverwachts was dit.

We brachten hem zoals beloofd twee ballonnen. En hebben we die daar laten hangen.Zondag ja het is echt de dag van Daan. Twee jaar geleden maakte hij mij een hele trotse mama. Daar hoort dus taart bij. Op jouw lieve draakje Daan.

Jammer dat het heerlijke weer alweer voorbij is. Maar hebben jullie nog kunnen genieten van het heerlijke zonnetje?

Lieve Daan,

Daan je bent alweer  2 jaar, wat gaat de tijd snel. Mama vraagt zich af hoe je er nu uit zou zien. Hoe ons leven er als gezinnetje er nu uit had gezien. Fantaseren over wat we vandaag zouden doen met jouw verjaardag. Vast lekker knoeien met de taart en vele cadeautjes open scheuren. Zouden we je horen lachen en misschien kon je al wel in je handjes klappen. Swingen op je verjaardag muziek. En met mama door de woonkamer dansen, natuurlijk papa niet vergeten om daar lekker mee te stoeien als echte mannen. Want dat ben je toch mijn stoere mannetje.

Ik voel je elke dag door mijn hele lichaam heen, ik zie je in de mooie kleurige bloemen omdat ik daar van geniet. Ik zie je in de vlinders die ik voorbij zie vliegen. En ik weet dat je altijd bij me bent. Heel soms is mama zo verdrietig en kan ik je niet zo goed voelen, ik weet dat je niet wilt dat ik verdrietig ben. Maar het missen van jouw doet zo,n pijn in mijn hart. Je bent daar in de wolken in goede handen, maar het liefst had ik je in mijn eigen handen. Jouw heerlijk knuffelen, je ruiken en je haartjes strelen wat ik zo vaak deed als je bij me lag. Mijn liefde is onvoorwaardelijk en zo groot voor jouw. Nooit eerder heb ik dit gevoeld. Jij mijn prachtige zoon. Al een heel kereltje zou je nu zijn. Ik snap niet dat de tijd zo snel is gegaan. Kan me nog als de dag van gisteren herinneren wat ik deed op jouw eerste verjaardag. Een maand lang voor je verjaardag was ik al van slag, ik voelde me zo ziek van verdriet. En de dag van je verjaardag viel zo mee. We maakte er een fijne dag van. Nu ben ik minder lang van slag geweest gelukkig. Toch een week van vreselijk verdriet en paniek in mijn lijf. Maar jouw verjaardag zal een mooie stralende dag worden. Daar gaan we voor hoe vreselijk we ook missen. Jij verdiend een mooie dag juist met een lach, misschien een traantje weg pinken. Jouw verjaardag wordt gevierd met taart en ballonnen. En mama wilt gewoon weer gefeliciteerd worden, want ik werd toch echt 2 jaar geleden voor het eerst jouw mama. En daar ben ik zo super trots op.

Wat zou het een mooie droom zijn als ik je zou horen zeggen dat je van mij houd. Maar toch heb ik dat al duizenden keren horen zeggen, want in gedachten ben je altijd bij mij. En dit zal mijn hele leven lang zo blijven. Jij en ik zijn verbonden voor het leven.

Hoe zou jouw verjaardag daar boven nu zijn…

Ik doe me ogen dicht en zie allemaal mooie slingers hangen, vele kleurige ballonnen en er is taart. Op de taart zie ik 2 brandende kaarsjes staan, ook zie ik dat er al in de taart is gegrepen met een handje. Jij kleine boef kon je niet wachten! Ik zie allemaal kindjes en in het midden zie ik jouw. Ik herken je door het mooie kroontje wat je draagt op je hoofd waar groot een 2 op staat. Je ogen staan op stralen en ik zie en hoor je lachen. Ook hoor ik muziek en zie je met je handjes klappen. Wat ben jij het stralende middelpunt mijn kleine draak.

Dan open ik mijn ogen weer en heel hard hoop ik dat dit de werkelijkheid is voor jouw, want ook jij verdiend op deze dag een geweldige verjaardag.

Hiep hiep hoera Daan, jij bent mijn wereld.

Daar is dan de laatste winactie. Ook dit keer kan je weer een heel leuk boek winnen. En deze winactie is voor iedereen open. Want eigenlijk waren de andere winacties speciaal bedoeld voor ouders van overleden kindjes, of voor de broertjes/zusjes ervan. Maar dat is volgens mij niet helemaal begrepen als ik de reacties zo lees.

Dus voor iedereen een heel leuk prentenboek te winnen.

Maak jij je eigen boek voor je kind.
Lost my name is een heel leuk boek waar je eigen kind de hoofdrol speelt. Hoe leuk is dat voor je kind het avontuur van het verhaal als zichzelf te ervaren.
Omdat Daan morgen jarig geeft hij ook dit weg aan een kindje, omdat hij zelf geen cadeautjes kan open maken.

Meedoen kan met een geldig email adres en tot 22 mei kan je aanmelden ervoor.

Gesloten

Hoe leg je aan je kind uit wat dood gaan betekent. Als een kind ermee opgroeit is het normaal. Hopelijk krijgen wij straks nog een kindje en zullen we van af het begin gelijk laten weten dat hij/zij een grote broer in de hemel heeft. Toch is het onderwerp voor kinderen lastig te begrijpen. Hoe doen ouders het die meerdere kinderen hebben en er gaat een broertje/zusje dood? Of natuurlijk iemand anders in de naaste omgeving.

Het is goed om met je kind over de dood te praten, zeker als het ermee te maken krijgt. Er zijn daar ook gelukkig mooie boekjes voor om te helpen er met je kind over te praten. Zo,n mooi boekje mag ik weg geven.

Voor wie doe jij mee aan deze actie, laat het weten in de comment.

Het boek Rick is er niet meer is geschreven om kinderen, in de leeftijd van 8 à 12 jaar, bij te staan in het lastige proces van rouwverwerking. Op verhalende wijze worden de vijf fases van rouwverwerking beschreven door de schrijfster Esther van der Ham en jeugd- en kinderpsychologe Marcella Luiken.

Donna is tien jaar en zit in groep zes. Haar vriend en klasgenoot Rick is zo ziek dat hij dood gaat. In dit boek wordt beschreven hoe Donna en haar klasgenootjes dat beleven. We maken haar mee thuis en op school, in contact met klasgenoten en vrienden.

Het is een lastig onderwerp waar iedereen op z’n eigen manier mee omgaat. Zo wil de leerkracht niet vertellen wat de ziekte inhoud en denken de ouders anders over de wijze van omgaan met de ziekte voor hun kind.

De ideale situatie van omgaan met een situatie als deze bestaat niet. In het verhaal wordt een manier uitgediept. In het tweede deel wordt beschreven welke verschillende mogelijkheden er zijn, bijvoorbeeld uitgaande van het type kind en de situatie. Welke vragen stel je wel, welke niet.

In het boek zijn de vijf fases van rouwverwerking verwerkt, beschreven door de psychiater Elisabeth Köbler-Ross. Het boek is geschreven vanuit Donna’s perspectief, maar er wordt ook aandacht besteed aan hoe klasgenootjes, de leerkracht op school en de ouders met het proces omgaan. De meeste mensen doorlopen de rouwfases geheel of gedeeltelijk na een traumatische ervaring, iedereen op zijn of haar eigen manier. In het tweede deel van het boek wordt aan de hand van oefeningen en opdrachten de inhoud van de fases beschreven.

Het boek is natuurlijk ook gewoon te koop op de site.

Mee doen kan met een geldig email adres en tot 22 mei, daarna zal de winnaar van het boek een mail krijgen.

Eindelijk is het zover, het “Vlinderkindcafé” is een feit. Nathalie van mylifeblogs organiseert de bijeenkomsten voor ouders van vlinderkindjes. Achter de schermen help ik een handje mee. Samen is het idee ontstaan, maar het organiseren laat ik lekker aan Nathalie over. Voor mij is het belangrijk dat ik kan helpen waar nodig is en dat deze bijeenkomsten er komen. Daarom ben ik zo trots dat de eerste eraan komt. Volgende maand in Gouda komen we samen met een lach en een traan. (als het een succes is, komen er meerdere verspreid in het land)

Wat kijk ik er naar uit om jullie vlinderkindouders te mogen ontmoeten. Het wordt vast een hele mooie dag.

• Gastspreker Ellemijn Veldhuijzen van Zanten actrice en moeder van 6 kinderen, waarvan ze er 3 moet missen. Een inspiratiebron voor mij, zo,n positiviteit straalt ze uit
  
• Zangeres Anja Dalhuisen (bekend van de Voice) komt haar liedje zingen die ze speciaal schreef voor haar overleden zoontje Boris
  
• Jentl van Woordkunsten komt een gedicht voordragen. Ook krijgen we een korte workshop over schrijvend verwerken
• Open voor alle moeders en vaders van overleden kindjes en opa,s en oma,s zijn ook van harte welkom

Ik ben echt heel benieuwd wie ik daar mag ontmoeten…