Weer een week is er voorbij. Het begin van een nieuwe maand. De maand waarin Daan jarig is. Wat voelt dat raar alweer 2 jaar terug werd ik mama. En nu kan ik niet eens samen met hem zijn verjaardag vieren. Maar dat is voor later. Nu kunnen jullie lezen waar ik de afgelopen week heb uitgehangen.

Maandag ging ik naar de sportschool toe om me even flink in het zweet te werken. Daarvoor was ik nog even naar de telefoon winkel geweest. Had de dag ervoor mijn abonnement verlengd, en dus een nieuwe telefoon uitgezocht. Alleen het simkaartje deed het niet. Alles kon ik ermee thuis, maar bellen ho maar. Gelukkig hebben ze het in de winkel opgelost. Na het sporten ben ik langs Ohanahome gefietst om even de sleutel terug op te halen. Ik heb een eigen sleutel, maar die had ik even afgegeven voor een gast die er logeerde. Zo hoefde ze geen sleutel bij te laten maken. Heb gelijk even gebruik gemaakt van de rust in huis, dus lekker even op de bank gelegen.In de avond maakte ik een heerlijk wokgerecht. En bedacht ik het te eten met een wrap. Dit was echt even genieten.

DinsdagEerst maar even goed ontbijten, nou ehmm ik kreeg het amper weg. Wat was ik zenuwachtig voor deze dag.Ik ging op weg met de bus naar Emmen. Daar vandaan nam ik de regiotaxi naar Valthe waar ik heen ging.Ik had een afspraak bij Mirre, mijn eerste sessie. Wat een fijne warme, liefdevolle plek ben ik terecht gekomen.

Woensdag

Ondanks ik me niet zo goed voelde vandaag ging ik wel aan het werk op de kinderboerderij. Dan maar even mijn nieuwe camera van mijn mobiel testen. Ik zeg tevreden ermee.S,avonds om 19.30 is het altijd thee tijd bij ons. Altijd even fijn er van te genieten.

Donderdag

Nog altijd aan het bijkomen van de sessie bij Mirre, maar had ook een afspraak op het consultatiebureau. Klinkt gek misschien, maar de vorige keer dat ik in het gebouw was voor een afspraak kwam ik iemand tegen die nauw betrokken was met Daan. En we hebben een afspraak gepland. Niet wetend dat ik twee dagen eerder zo,n heftige sessie had gehad. Want achteraf was deze afspraak even teveel. Maar dat is achteraf he…

VrijdagJa sinds een tijdje hebben wij koeien in onze achtertuin, ja weiland voor ons huis. Best wel erg leuk om te zien als je naar buiten kijkt. Lekker weer even in de ochtend naar de yoga geweest. Dat voelde wel weer goed. Ben ook deze dag weer aardig bijgekomen van de sessie bij Mirre.Ik bestelde een nieuw telefoon hoesje. Dit keer met een levende Daan op het hoesje. Wat is het toch een lieverdje. En ik ben blij dat er een hoesje nu om mijn telefoon zit. Zonder vind ik helemaal niks.Bij ons is het vrijdag-patat-dag, dus ja we eten lekker patatjes met frikandellen.
Wat blijft dit toch een mooi verschijnsel als de zon ondergaat. Ik kan daar geen genoeg van krijgen om daar prachtige foto,s van te maken.

Zaterdag

Vandaag moesten er boodschappen in huis gehaald worden. En heb ik even de woonkamer gestoft.
Lekker even een fruitmomentje. Peer, banaan en mandarijn.

Zondag

Lunchen met geroosterde brood met ei en kaas. Verder heb ik deze dag nog even meer gedaan in huis. De wc helemaal gesopt. Stofzuigen stond ook op het programma. Wil het wel een beetje netjes hebben hier als mijn moeder komt morgen.

Hebben jullie nog iets leuks gedaan van de week?

Over twee weken is Daan alweer jarig. Wat gaat de tijd toch snel. 15 mei zou Daan 2 jaar worden. In plaats van het samen met hem vieren, viert Daan het hoog in de wolken met zijn sterren vriendjes/vriendinnetjes. En wij als zijn papa en mama zorgen weer voor taart en dat er twee mooie glanzende paarse ballonnen de lucht in gaan. Maar dit keer willen we zijn verjaardag ook samen met jullie vieren. Samen vieren met de ouders die ook een kindje verloren hebben. Tot 15 mei komen er een aantal leuke weg geef acties online voor ouders van vlinderkindjes, maar ook voor de broertjes of zusjes van deze kindjes.

Dus ben jij of ken jij een ouder van een overleden kindje, houd mijn blog dan in de gaten.

Nog even een belangrijke mededeling: Op zijn verjaardag wil ik gewoon graag gefeliciteerd worden, laat die sterkte maar achterwege. Daar is zijn sterfdag voor. 15 mei is zijn verjaardag, en dan willen we zijn leven vieren. Ik werd die dag mama van het meest prachtige jongetje, mijn zoon.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Mirre

Ik nam de dappere besluit om de begeleiding in te gaan bij Mirre, op het moment dat de afspraak gepland was werd ik wat rustiger. Ik ga er voor en ik zie wel hoe het gaat lopen met het geld. Geen idee nog hoelang ik daar onder behandeling ben, maar dat heb ik natuurlijk ook zelf in de hand. Voor nu heb ik mijn eerste sessie gehad, en wat was het spannend toen ik bij Mirre binnen stapte. Ik had een lange reis achter de rug, dus meteen ging ik even plassen. Maar wat een rust in het gebouw, niemand te horen en te zien. Toen ik het terrein op kwam had ik wel iemand zien zwaaien vanuit het andere gedeelte van het gebouw. Dus dacht loop daar even heen. Daar sta ik even te kletsen en ze neemt me mee naar de andere kant waar ik al vandaan kwam. Ik werd opgevangen door iemand en zij dat ik wel mocht gaan zitten bij degene waar ik al mee in gesprek was. Gelijk een fijn gesprek had ik met haar, ze stelde ook gelijk voor dat ze me wel na mijn sessie terug naar Emmen wilde brengen. Dat vond ik wel heel erg lief aangeboden. Heel even later werd ik naar de ruimte gebracht waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ik zit daar alleen, en helemaal niet op mijn gemak. Toch voel ik de liefde van het gebouw en de omgeving om mij heen. Ja ik ben daar heel gevoelig voor, daarom is dit dus ook de juiste plek voor mij om in behandeling te zijn. Maar bang voor het onbekende, wat staat me te wachten.

Sessie

José komt binnen, haar had ik al even gesproken op de open dag dus dit voelde ook gelijk goed. Als je naar een reguliere hulpverlening gaat krijg je een hand en de standaard vraag hoe gaat het met je? Hier werd ik begroet met drie kussen op me wang, alsof je een familielid begroet. Hierbij voelde ik me erg ongemakkelijk bij, maar toch had het zo veel liefde in zich. Wat een “kennismakingsgesprek” al niet met je doet. Een sessie van 2 1/2 uur gehad en er is echt heel veel aangeraakt. Met volle emotie heb ik kunnen vertellen, dat is nogal even geleden dat ik dat kon. Toen kwamen we op het punt dat ze me in gedachten terug liet gaan naar het moment van het overlijden van Daan. Ik liet het over mij heen komen, maar eerlijk gezegd was ik zo bang voor de gevolgen die dit zou hebben. Niet alleen tijdens de sessie maar juist als ik weer thuis zou zijn. Ik voelde daar paniek opkomen, in mijn hoofd hoorde ik ambulance en politie. Ik greep ook letterlijk naar mijn oren om het niet te willen horen. Maar het zat nou eenmaal in mijn hoofd. Nadat ik weer rustiger werd, zijn we het gesprek rustig gaan afsluiten. Ze gaf mij een knuffel, weer zo,n ongemakkelijk moment. Wat ik dan ook tegen haar zij. Het antwoord daarop “daarom doe ik het ook, ik voel dat je het nodig hebt” En ja daar heeft ze zeker gelijk in. Ik mocht nog even in de ruimte bijkomen, ze liet me toen dus alleen. Na een tijdje daar tot rust gekomen te zijn werd ik gehaald door degene die ik als eerste al had gesproken. Ze bracht me even terug naar Emmen station. Eenmaal in de bus, voelde ik me uitgeput maar ook zo vol liefde. Wat een liefdevolle en prachtige vrouw die José.

Thuis

Helaas thuis begon de ellende, mijn lichaam reageert vrij heftig op dit soort dingen. Daarom was ik niet verbaasd dat de eerste nacht erg onrustig was. Niet geslapen, want steeds als ik in slaap viel schrok ik weer wakker. De dag na de sessie heb ik me flink slecht gevoeld, heel rusteloos. Toch ging ik de ochtend gewoon naar het werk op de kinderboerderij. Ik deed mij ding, maar wat voelde ik mij emotioneel. De rest van de dag thuis heb ik me in bed verstopt, om mijzelf wat rust te geven. Even had ik al contact met José omdat ik wel wat onzeker werd van dit gevoel, maar dit was de nawerking. Als het de volgende dag nog zo zou gaan, moest ik maar even laten weten wat ik precies voelde. Ook deze nacht was verre dan fijn, de hele nacht liggen draaien en weer geen slaap gehad. In de ochtend voelde ik me prikkelbaar en toch ging ik door. Deze dag had ik een afspraak met iemand van het consultatiebureau, die nauw betrokken was met Daan. Dit had ik achteraf beter niet gedaan. Maar deze afspraak stond al voordat ik een afspraak bij Mirre had. Het is wel een fijn gesprek geweest, was lang geleden dat we elkaar gesproken hebben. Ook wat dingetjes besproken over Ohanahome en mogelijk een samenwerking. Ze vroeg me of ze mij mocht benaderen als er zoiets voordoet als bij mij. Dat er ouders zijn die hun kindje verliezen. Wat voelde dat goed dat ze hier zelf over begon. Helemaal enthousiast werd ik ervan, want ja het blijft toch (ondanks ik me slecht voel) knagen dat ik anderen wil helpen. Ja ik zet mijzelf nu eerst voorop, dat heb ik wel geleerd. En ondertussen kleine stapjes in de richting zetten om anderen te kunnen helpen. Helaas raakte mijn lichaam helemaal in paniek, wat steeds heftiger werd. Ik kwam er niet meer zelf uit. Maar hoe lief, José belde mij op om mij te helpen rustig te worden. Ik was inmiddels aan het hyperventileren. Door de rustige, zachte stem aan de andere kant die me vertelde wat te doen begon ik heel langzamer rustiger te worden. Ik lag op bed, te luisteren naar haar en me te concentreren op mijn ademhaling. Wat was ik op dat moment dankbaar dat ze er voor me was. Ik kon gewoon echt niet meer alleen de weg terug vinden. Kreeg het advies om even rustig aan te doen. De volgende sessie gaan we werken aan die angst me lichaam uit te krijgen, want het is leuk zo,n oefening om rustig te worden. Maar dat is niet de oplossing voor het probleem. Op zo,n moment baal ik dat ik pas over twee weken weer een afspraak heb, er speelt zoveel door mijn hoofd. Maar ook is het wel goed dat er twee weken tussen zit. Het is allemaal zoveel wat er op me af komt en wat ik voel.

José van Eldik

José helpt je vanuit onvoorwaardelijke liefde en met een heldere waarneming om oude patronen te doorbreken. Haar subtiele en fijngevoelige aanpak is helend voor ouders en kinderen.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Praten heeft geen effect meer

Dan ben je een viertal keer bij maatschappelijk werk geweest in het ziekenhuis en erachter komen dat praten echt totaal geen effect meer op mij heeft. Ik kan honderdduizend keer mijn verhaal vertellen zonder enige moeite, er komt geen emotie erbij los. Hoe kan ik dan de tranen huilen die er nog altijd zijn. Het is een gewoonte geworden om mijn verhaal te vertellen, het blijft fijn erover te praten want wil dat iedereen het weet. Iedereen Daan kent en weet dat een zwangerschap of een kindje bij je houden niet vanzelfsprekend is. Maatschappelijk werk heeft samen met mij besloten er een stop op te zetten. Maar wat nu… Nee ik sta niet met lege handen, maar heb er wel heel veel moeite voor moeten doen (heel veel piekeren, en nog steeds) Ze stuurde wel een brief naar de huisarts om daar naar terug te gaan, zodat hij op de hoogte is dat ik heel erg somber ben. Want ze kon me niet zo maar zonder iets achterlaten.

Open dag Mirre

Voordat ik stopte bij maatschappelijk werk ben ik op een open dag geweest van Mirre. Mirre is een opleiding instituut voor het begeleiden van trauma,s, geboorte herbeleven en als je anderen mensen wilt helpen. Mijn doel deze dag was alleen maar te voelen, want in mijn hoofd had ik al dat ik hier niks mee kon doen. Het is een lastige plek om te komen met openbaar vervoer en de kosten zijn ook erg hoog. Maar toen ik daar was (alleen, wel heel lief gebracht door mijn man) wist ik niet wat me overkwam. Ik stond een beetje verloren in de tuin, rondom mensen die ik niet ken. Dit soort dingen zijn ook niet iets voor mij, nieuwe dingen vind ik gewoon heel erg eng. Maar ik werd al heel snel benaderd door iemand van Mirre, even mee staan praten en kreeg een rondleiding. Na het welkomstwoord, stond ik alweer in de tuin alleen. Wat er door me heen ging, ik weet het niet. Maar uit het niets kwamen er tranen, ik stond daar gewoon midden in de tuin te huilen. Ik had al weken niet meer zo gehuild. Nou mijn doel was bereikt, dit hoopte ik al dat het zou geburen. Hoe vreselijk eng ik het ook vond, want ik leek wel de enige waar van alles los kwam. Na deze tranen ben ik de zaal in gegaan waar ze gingen vertellen over de opleidingen, wat ik wel erg interessant vond. In de middag was er een workshop waar ik graag heen wilde, dit ging over zwangerschap/geboorte. Wat heb ik hier zitten huilen zeg, even helemaal terug naar mijn eigen zwangerschap van Daan. De begeleidster die ik daarvoor al had gesproken kwam aan met zakdoekjes, zo lief. Er werd me gevraagd of ik iets wilde vertellen in de groep erover. Maar ik verdronk in mijn tranen en lukte even niet. Ik werd weer rustiger, om vervolgens daarna weer helemaal in tranen te zijn. Zo erg dat ik het niet meer aankon en ik de zaal uit liep. Me spullen liet ik in paniek achter, ik liep de eigenaresse tegen het lijf. Ze vroeg me of ze iets kon betekenen voor me, ik zei misschien zo. En liep naar de wc. Hierna heb ik even zitten praten met haar wat een fijne lieve mensen. En wat een geweldige plek. Hier hoor ik thuis om met mijzelf aan het werk te gaan. Ik voel het gewoon. Ze heeft me nog even terug gebracht naar de zaal. Toen heb ik wel mijn verhaal in de groep gegooid, de reacties geweldig. “Wat dapper dat je hier bent, en ook dat je nog terug de zaal in kwam” Dit deed me goed, want voelde me beetje opgelaten dat ik zo,n beetje de enige in tranen zat.

Veel regelen

Toen kon ik het niet meer loslaten, wat ik bij Mirre had beleefd. En nog veel meer de drang daar mijn hulp te krijgen, maar hoe!!! Er is gesproken over ziektekosten verzekering, PGB of via het UWV. Dus ik ben dit gaan uitzoeken, veel gepieker en gedoe… In gesprek gegaan met iemand die me kon helpen met PGB, maar dat is toch van de baan gegaan door de extreme hoge eigen bijdrage. Inmiddels weet ik dat ik een heel klein beetje vergoed krijg via mijn verzekering. Ik maakte een besluit, een moeilijk en heel eng besluit. Ik stap in het diepe en ik ga beginnen met individuele begeleiding bij Mirre. Doodeng, hoe loopt dat met alle kosten aangezien ik mijn kleine spaarpotje ga gebruiken ervoor. Maar ook het reizen erheen. Ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en het ligt midden in Drenthe. De locatie is niet te bereiken met de bus. Ben twee uur onder weg, waarvan ik zo,n 17 minuten moet lopen van de bushalte naar locatie. Dan nog even niet aan de kosten denken. (oeps dat deed ik wel *schrik*) Ik maakte een afspraak met degene die me gaat begeleiden. Toen kwam ik erachter dat ik tot Emmen makkelijk met de bus er kan komen. Maar het laatste stukje is echt een probleem, de bus rijd niet zo heel vaak daar. En de tijd dat ik er moet zijn, lukt me niet met de bus te bereiken. Besloten dat ik de eerste keer vanaf Emmen met de regiotaxi ga. De terugweg zien we die dag wel weer…

Het gaat dus echt gebeuren, wat een eng idee. Wat staat me precies te wachten… Ik hou jullie zeker op de hoogte over mijn traject bij Mirre.

Een week van een hoop geregel en stress omdat ik graag een behandeling wil gaan volgen. Hoop gedoe met geld en vergoedingen. Maar ik ben er gelukkig uit. Toch ben ik er nog niet helemaal rustig onder, maar ik sta vanaf volgende week weer onder behandeling. En hopelijk vind ik mijzelf terug en zal ik me weer gelukkig gaan voelen.

Begin van de week heb ik een heerlijk gezond tomatensoepje gemaakt.

Maandag en donderdag ben ik bij Ohanahome geweest. Flink aan het klussen en schoonmaken geweest. Het huisje moest seizoen klaar gemaakt worden. Dus is hij helemaal aan de buitenkant geschuurd en daarna in de verf gezet. Ook de muur aan de binnenkant heeft een nieuw kleurtje zoals jullie kunnen zien op de foto. En wat is het geweldig mooi geworden. Ik heb de gehele bandkamer schoon gemaakt, omdat er gasten zouden komen om te logeren in de Bali kamer en de dag later voor het huisje.
En wat was het heerlijk weer zeg, dus nog even genoten van het zonnetje in de tuin van Ohanahome.

Ook stond ik deze week weer twee keer in de sportschool, de ene keer voor cardio en de tweede keer voor een yogales. Ik kwam voor het eerst in het nieuwe WIJ Beijum, voorheen het CJG. Wat ben ik blij dat het verhuisd is. Ik durfde niet zo goed meer in dat andere gebouw te komen, vanwege het consultatiebureau. Nu is het helemaal verhuisd en veranderd. Ik had daar een afspraak om te kijken of ik PGB kon krijgen. Heb gelijk een hele rondleiding gehad. En daar kwam ik iemand tegen van het consultatiebureau waar ik goed contact mee had vanwege Daan. Had er al heel lang niet meer gezien, en hebben gelijk maar even een afspraak ingepland om even bij te praten.

Zondag ben ik even snel de stad in geweest, ik kon mijn abonnement verlengen voor mijn mobiel. Dus het werd tijd voor een leuk nieuw toestel. Waar ik de rest van de dag mee bezig ben geweest. Nog genoeg in te stellen en uit te zoeken, maar ik kan er weer voorlopig meer door. Alleen nog een nieuw hoesje ervoor kopen.

Hebben jullie van de week ook nog even heerlijk genoten van het zonnetje?

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Baby shoppen
Als je op kraamvisite gaat kan je niet met lege handen aankomen. En dan is het wel heel leuk om te gaan baby shoppen. Hele leuke zomerse kleertjes gekocht in de mooie frisse kleurtjes. En ja haar eerst popje kochten we. Het bleek ook echt dat het haar eerste popje was, want die had ze dus nog niet. Ik koop ook liever iets waar ze als ze ietsjes ouder iets aan heeft. Wat al dat kleine spul krijg je vaak al, of heb jezelf al gekocht.

Kraamvisite
Dit was de tweede keer na het overlijden van Daan dat we op kraamvisite gingen. Een prachtig mooi meisje. En ik mocht haar in me armen nemen. Zo heb ik daar de hele tijd gezeten. Wat heerlijk zo,n onwijs kleintje in me armen. Ik wil ook zo graag. Op dat moment voelde het zo fijn en heerlijk. Over daarna hebben we het maar even niet.

Klussen bij Ohanahome
Je zou denken klussen is toch helemaal niet zo leuk, nou wel als je eigenlijk bijna nergens plezier in heb. En die plek is voor mij speciaal. Ik voel me op me gemak, en als ik me een tijd slecht heb gevoeld en ik ben daar geweest reinigt me lichaam zichzelf. Ik vang daar zoveel op. Maar we zijn bezig geweest het huisje in de tuin seizoen klaar te maken. Helemaal geschuurd, en een heel klein beginnetje gemaakt met schilderen. De volgende dag was ik er zelf niet en hebben ze het huis je helemaal in de verf gezet. De dag voordat er gasten kwamen logeren ben ik nog geweest. De hele badkamer schoon gemaakt. En nog even het kleed in het huisje schoon gemaakt. Ook even een bed opgemaakt in de bali kamer. Er was genoeg te doen, alles moet een beetje op kant zijn als er mensen het huis en de kamer gehuurd hebben. En ik heb deze 2 dagen het fijn gehad.

“Zo lief zo mooi zo klein zo van ons we mochten je niet houden want jij bent van ons heen gegaan om voor altijd een vlindertje in ons hart te zijn”

Ik kan me er niets bij voorstellen dat je zwangerschap zo fout loopt dat je kindje te vroeg komt en dus geen overlevingskans heeft. Of bij geboorte gelijk overlijd. Wat ben ik dankbaar dat we Daan nog vier maanden bij ons mochten hebben. Toen ik voor het eerst naar een uitvaartbeurs ging een paar maanden na het overlijden van Daan heeft me het hartdoosje wat hieronder staat zoveel indruk op mij gemaakt. In eerste instantie wilde ik er hardt voor weglopen, toch was er iets in mij waardoor ik toch dichterbij ging staan. En mijzelf de bevestiging geven dat ik nog zoveel geluk heb gehad om mijn kindje zijn oogjes open heb zien gaan. In bad heb mogen doen, heb mogen troosten als het huilde. En onwijs veel te mogen knuffelen. De ouders die veelte vroeg bevallen hebben dit nooit kunnen doen. Door dat dit mij zoveel deed, heb ik ook weer heel veel indruk achter gelaten bij degene die bij deze stand hoorde. Want een jaar later kwam ik terug en maakte deze foto,s. Ze herkende mij en vond me zo dapper dat ik het aanging het jaar ervoor al en nu weer. Dit keer was ik er niet alleen voor mijzelf maar ook voor jullie. Om te laten zien dat er ook heel veel ouders niet op die roze wolk blijven zitten.

Inmiddels kom ik er ook achter dat er veel meer uitvaartverzorgers zijn die speciaal gericht zijn op kindjes. Zelf hebben wij een prachtmens gehad voor de uitvaart, maar dit was niet speciaal op kindjes gericht. Wel had ik echt het idee dat ze wel vaker hiermee in aanraking was gekomen. Daarom was onze uitvaart ook gewoon perfect. Maar wat vind ik het super fijn te zien dat er dus ook speciaal uitvaartverzorgers zijn voor kindjes. want deze richten zich ook veel makkelijker op echt de hele vroeggeboorte. Bedankt Jeannet dat je me zoveel indruk hiermee gegeven hebt.
Kinderuitvaartbegeleiding Admiraal

Naast deze stand stond nog een Kinderuitvaartbegeleiding Kleur kinderuitvaart 

Dan heb ik ook nog foto,s gemaakt van de kleine schattige mandjes waar de te vroeg geboren kindjes in kunnen liggen van Amelius. Amelius maakt afscheid producten op maat. Ouders kunnen producten uit de collectie bestellen, maar ze kunnen bijvoorbeeld ook een mandje of kistje laten maken met de stof uit de babykamer. Ik vind het zo bijzonder wat ze maken, helemaal speciaal voor je overleden kindje. Want ook kindjes die stil geboren worden verdienen een onwijs mooi afscheid.

Ik hoop dat ik mensen die dit nooit ervaren hebben een beetje een indruk krijgen wat er allemaal bij komt kijken als je kindje overlijd. Je kindje wordt geboren en je moet dingen regelen voor het afscheid geen geboorte kaartjes maar rouwkaartjes. Voor de meeste is dit een ver van hun bed show, maar voor vele ook echt werkelijkheid.

Als jouw veelte vroeg geboren kindje overleden is, hoe was jullie afscheid?

De meeste herinneringen aan Daan zitten in mijn hoofd, maar we hebben ook nog vele tastbare herinneringen die we hebben bewaard. De meeste zitten in een doos, en er staat ook wat in de woonkamer. Al deze mooie dingen zijn me zoveel waard, en kan ik absoluut niet wegdoen. Niet dat ik helemaal in tranen schiet als ik ze zie hoor, helemaal niet zelfs. Ik vind het gewoon belangrijk om te bewaren. Maar neem aan dat een mama met een kindje die hier nog wel is ook zulke tastbare spullen bewaard. Verder staan al zijn spullen er gewoon nog, denk aan zijn box in de woonkamer en zijn kamertje is nog bijna compleet. Ik heb geen moeite ermee dat het er staat. Wel ben ik bang dat het in de weg zit voor ons nieuwe kindje die zich misschien niet welkom voelt. Maar de mogelijkheid om de box weg te halen is er niet, omdat het geen inklap box is. En de spullen in de kamer, het meeste is gewoon nog nieuw en veel doet me niet heel erg aan Daan denken.

Ik laat jullie zien wat mij dus wel heel dierbaar is van de tijd met Daan.

• Naamslinger, deze hing aan de couveuse toen hij net geboren was
• Ballon, deze kreeg hij tijdens zijn drie weken ziekenhuis opname van een vriendin van mij
• Sterrenlint

• Echo van onze mooie jongen
• Zijn ziekenhuis mutsje
• Ziekenhuis polsbandje
• Twee speentjes die gebruikt zijn
• De naam speentje won ik tijdens mijn zwangerschap, zijn nooit gebruikt
• Baby prikker zat bij een bos bloemen die we kregen na het overlijden
• Geboorte doek, gekregen van iemand die ik online heb leren kennen

• Zijn eerste rommertje, wat was hij klein
• Het rommertje wat zijn papa speciaal heeft laten maken
• En zijn eerste outfit, omdat hij rond die tijd van het voetbal geboren is
• Twee mutsjes, het lichtblauwe is wel eens gedragen. De andere niet omdat het veelte groot nog was.

• Zwangerschap test, deze kreeg ik via moeders voor moeders
• Pasjes, de ene is van zorgverzekeraar en de andere van het Martiniziekenhuis
• Rode neus, deze kreeg hij van de clini clowns die hem bezochten tijdens zijn opname
• In het potje zit nog een plukje haartjes van Daan
• Brace, omdat hij klompvoetjes had kreeg hij schoentjes de dag dat hij ze kreeg keek hij zo trots

• Naamtrein, deze kreeg hij van oma (mijn mama)
• Speenketting met zijn naam en een gebruikt speentje eraan
• Rammelaartje, gekregen van een lieve D mama toen hij in het ziekenhuis was opgenomen
• Teigertje, heb ik pas geleden gekocht
• Waxinelichthouder met vlinder, heb ik zelf erop getekend
• De andere waxinelichthouder heb ik gekregen vanwege een mama swap
• Knuffeltjes zijn gekregen op zijn uitvaart
• Engeltje beeldje ook op de uitvaart gekregen

• Cd, met de liedjes erop van de uitvaart
• Klein sterren zakje, gemaakt door een familielid en gekregen op de uitvaart

• Het gedichtje en de beertjes komen van de uitvaart vandaan, het idee wat van mijn broer dat iedereen een beertje kon pakken
• De ster met zijn naam kreeg ik pas geleden vanwege een kerst swap van Lieve Engeltjes

• Dit soorten vlindertjes waren de knopjes op de kist om hem dicht te doen, en wat fijn dat we zo,n vlindertje erbij kregen om te kunnen houden.

• Teigertjes familie

Wat is het meest mooie/fijne tastbare herinnering aan jullie kindje? (of je kindje nog leeft of niet maakt niet uit)

Een week van weinig foto,s, soms voel ik de behoefde niet om foto,s te maken. Of vergeet ik het domweg. Dit keer komt het denk ik omdat ik me wat somber voel en gewoon doe wat ik wil/moet doen en weinig plezier aan beleef.

Ja ik probeer elke ochtend goed en gezond te ontbijten en dat gaat me goed af.Soms is het ook tijd voor ongezond, hoe moeilijker ik het me natuurlijk maak om de gezonde toer op te gaan. Maar ik kan het ook niet allemaal in 1 keer laten staan. Heb dus heerlijk genoten hiervan.
Deze brug kom ik steeds tegen als ik op de fiets spring naar de sportschool of het ziekenhuis. En ik heb er een hekel aan. Want hij staat te vaak open, zodat je over de brug moet lopen met je fiets. Dit vind ik niet fijn omdat het voor mij een extra opgave is voor mijn energie. Ja je kan ook wachten, maar soms moet je wel erg lang wachten dan neem ik toch maar de trap omhoog.

Ik ben dus deze week weer twee keer naar de sportschool geweest en keertje naar het ziekenhuis. Mijn beweging krijg ik dus wel door al het fietsen. Het weekend zijn we op kraamvisite geweest, dit was nu de tweede keer na het overlijden van Daan.
En in het weekend ook nog even gezond en lekker snacken. Warme appeltjes met suiker en kaneel voor mijn man, zelf had ik er alleen kaneel over gedaan.

ik momenteel me heel somber voel, nauwelijks of niet kan huilen en moeilijk blijdschap kan voelen.

Ik heb het natuurlijk over het televisie programma wat inmiddels al weken een hit is op tv. Vanaf de eerste aflevering boeit het mij enorm. Wat mooi en open zijn mensen in het programma, zo hoort het ook vind ik. Je hoeft je niet te schamen voor je gevoelens en gedachten. Niemand is perfect en vind dat je daar respect voor moet hebben. Ik ben echt een gevoelsmens en het liefst luister ik naar iedereen die het nodig heeft. Alleen helaas zijn er momenten dat ik beter aan mijzelf kan denken. Heel stom, juist als het met mij niet zo goed gaat wil ik juist een ander helpen. Dan hoef ik niet met mijn eigen ellende bezig te zijn. Toch kies ik er momenteel zelf voor om even minder met andere bezig te zijn als ik het zwaar heb.

Altijd ben ik hier open geweest over mijn gevoel, soms vind ik het doodeng om het te delen. Niet om mijn gevoel, maar om de reacties. Mensen hebben vaak snel een oordeel klaar. Of dringen hun ongevraagde mening op. Ik snap deze mensen zeker wel, want vaak doen mensen dit omdat ze of er niet mee om kunnen gaan of ze zorgen om je maken. Hoe zou je dan reageren, misschien eens kijken hoe jij je eronder voelt. Herken jij jezelf erin, en hoe ga jij om met zulke gevoelens. Daarom ben ik juist zo open op mijn blog, ik wil anderen hun ogen openen niet laten schrikken. Ik weet mijn gevoelens zijn vaak heel heftig, maar dat is niet zo gek na alles wat ik heb mee moeten maken. Nee ik ben niet zielig, zo wil ik zeker niet gevonden worden. Maar er zijn zoveel mensen met dezelfde gevoelens en gedachten, waarom ze dan niet opschrijven om een ander zich in te laten herkennen. Nee jij bent hier niet alleen in, besef dat heel goed.

Daar is dit programma dus ook voor om te laten zien dat niet alleen jij deze gevoelens kent, maar dat er veel meer mensen dit soort dingen voelt of denkt. En dat je misschien wel meer gemeen heb met een ander dan jij zou denken. Want je weet van niemand wat diegene heeft meegemaakt. Natuurlijk is het heel eng om zo open te zijn, daar wil ik een voorbeeld aan geven. Want het kan ook opluchten om gewoon te zeggen wat je denkt en voelt. Er is niks mis mee, en iemand die daar op zijn manier onhandig of vervelend op reageert heeft daar waarschijnlijk een reden voor. Misschien voelt diegene het ook wel zo, maar durft er niet voor uit te komen. Dan maar een vervelende reactie plaatsen, want owee als iemand weet hoe jij je echt voelt.
Op de zin “Als je me echt zou kennen dan zou je weten dat” kan ik wel honderden dingen op beantwoorden, maar ik daag jullie uit om deze zin in te vullen…
Wat is het eerste wat bij jouw op komt om te delen met mij?

Zelf ben ik al een aantal weken lid van een fb pagina wat gebaseerd is op dit tv programma. En wat een eerlijke open mensen kom ik daar tegen. Er gebeuren mooie dingen op de groep. Als je wilt kom gezellig ook mee praten op de groep.