Eindelijk zijn we twee weken verder en heb ik inmiddels de ingreep gehad waar ik op zat te wachten. In de tussen tijd dacht ik eerst dat ik nu wel schoon zou zijn, maar dat bleek dus niet zo. In de twee weken dat ik moest wachten voor ik weer naar het ziekenhuis moest kreeg ik nog drie grotere bloedingen. En steeds als ik zo,n bloeding had gehad bleef het bloeden weer uit. Maar uiteindelijk verloor ik wel steeds een klein beetje bloed. Ik werd er een beetje moedeloos van. Het bloeden zelf was ik aardig zat aan het worden. Maar erger nog ik heb gewoon al die tijd ook pijn in mijn rug gehad, wanneer gaat dat nou eens stoppen. Hierdoor slaap ik vrij slecht en ben ik dus overdag echt heel snel moe. Dat houd in dat het best wel zwaar is de dingen die ik weer aan het oppakken ben. Maar het is wel heerlijk weer eens bezig te zijn. Wat zag ik tegen de ingreep op zeg, maar ik liet het maar even los. Want ik wilde geen twee weken me druk hierom maken. De dag van de ingreep was ik wel heel zenuwachtig. Ik ging alleen naar het ziekenhuis. Ik ben namelijk nogal eigenwijs, want ja mijn man had zeker aangeboden vrij te nemen van zijn werk om mee te gaan. Maar ik vond het onzin, dit kon ik echt wel alleen. Het meest bang was ik eigenlijk voor de plaatselijke verdoving die ik zou krijgen volgens de gynaecoloog. Achteraf kreeg ik deze helemaal niet. Super vervelend dat ik moest wachten tussen zwangere, want zij hadden een kleintje in hun buik. En ik ging het restje van mijn miskraam laten weghalen, hoe dubbel is dat. Natuurlijk liep het uit, gelukkig maar tien minuten. Maar ik was natuurlijk al veel te vroeg, dus heb me er 20 minuten zitten ergeren.

Toen werd ik gehaald door een verpleegkundige, wat een drukte toen ik binnen kwam. Ze waren in totaal met z,n vieren. Gelukkig de stagiair (een man) hield zich afzijdig. Degene die me als eerst aanspraak in de behandelkamer, merkt meteen op dat ik het wel erg spannend vond. En vond het geloof wat vreemd dat ik alleen was gekomen. Ik probeerde stoer te doen, met dat ik al zo veel had doorstaan dat dit niets was. Maar dat was het natuurlijk niet. Ik mocht me in de kleedruimte uitkleden, daarna op de stoel plaats nemen. Dit blijf ik gênant vinden, ook al heb ik het al zo vaak moeten doorstaan. Maar met bloedingen is het alleen nog maar erger, en er zou heel wat bloed bij komen kijken. Maar eerst gingen ze even met een cameraatje naar binnen om te kijken of er echt nog restjes zaten. En ja die zaten er nog. En ik was alleen maar aan het huilen, terwijl ze me zo probeerde op me gemak te stellen. Soms keek ik op het beeld mee wat er te zien was van binnen, maar zo geweldig was dit niet om te zien. Boven me hing een plaat, om de tijd te kunnen doden. Zoek de gele ballon hadden ze gezegd. Maar ik was er niet echt mee bezig, er kwamen alleen steeds meer tranen. Ondertussen waren ze alles aan het ombouwen om de behandeling te starten aangezien ze het toch moesten gaan schoon maken van binnen. Ik had zo gehoopt dat het niet nodig was, maar ik wist zeker dat het wel moest.

Echt een fijn gevoel was het niet, echt pijn nee maar zeker wel gevoelig. Mijn buik ging ervan pijn doen, en ik voelde me zo gespannen. Toch probeerde ik zoveel mogelijk te ontspannen, want hoe meer gespannen je bent hoe gevoeliger het was. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk haalde ze het slangetje eruit en ook de camera. Om zeker te weten dat alles nu los is gekomen wreven ze nog even met een gaasje alles weg. Het bloeden stopte en ik mocht opstaan. Maar ik was zo gespannen en duizelig dat ik nog maar even bleef zitten. Ze vertelde dat als ik me ging aankleden ik eerst maar op de wc moest gaan zitten, ook als ik niet hoefde te plassen. Want er zou zeker nog stolsel naar buiten komen. Ik zat ook echt net op tijd op de wc, want er kwam zeker nog een lading bloed. Rustig kleedde ik me aan, en stonden nog even na te praten. Maar echt goed ging het niet met mij, stond echt te zweven op mijn benen. En ik moest ze beloven om nog even in de wachtruimte te blijven zitten voor ik naar huis ging. Dit deed ik dan ook maar, alleen wilde ook al snel een bel afspraak maken. Dus ik liep naar de balie en ze merkte meteen op dat het niet goed ging. Ik werd door iemand die ik al kende begeleid terug naar mijn stoel, en zelf kwam ze naast me zitten. Even kletsen om me af te lijden. Ondertussen was er voor mij een bel afspraak gemaakt. Nu was het dus afwachten of en wanneer het bloeden zou gaan stoppen.
Rustig ben ik nog even richting de supermarkt gelopen, vlakbij de bushalte waar ik toch moest zijn. Ondertussen bellend met mijn moeder, dat deed me goed. Gelijk even alle spanning eruit lopen en praten. Tegen de tijd dat ik bij de winkel was, was ook het ergste trillen voorbij. Na een paar boodschapjes snel naar huis en de rest van de dag me rustig houden. De komende dagen niet te veel inspanning verrichten en kon dus de volgende dag niet naar de yoga. Inmiddels is het bloeden zo goed als gestopt, dat houd in dat ik nu echt kan gaan herstellen.

Als je een miskraam heb gehad, hoe ben jij hier mee om gegaan?

Zomer

Ohh wat verlang ik naar de zomer, een heerlijk zonnetje, zonnebril uit het stof halen, met korte mouwen naar buiten kunnen. Gewoon heerlijk genieten. Het enige wat ik nog mis tijdens de zomer is een heerlijke tuin om ervan te genieten. Wij hebben dan wel een balkon, maar als de zon erop staat vind ik het vaak te heet om het een paar uur vol te houden. De afgelopen tijd heb ik gemerkt dat een tuin echt wel genieten is met heerlijk weer. Wat heb ik vaak al in de tuin gezeten bij Ohanahome. De heerlijkste plekjes heeft ze daar in de tuin. Zelfs hangt er een hangmat, maar heb er nog altijd niet in gelegen. Waarom, ik durf niet zo goed. Misschien wel bang om eruit te vallen. (haha) Ik kijk dus heel erg uit naar de zomer, ook al heb ik zelf geen tuin. Geniet wel op mijn manier van het heerlijke zonnetje.

Hangmat/hangstoel

Een hangmat of hangstoel is geweldig om te krijgen maar ook zeker om te geven. Je kan hem in de tuin hangen, maar ook op het balkon of zelfs in huis. Zelf zou ik alleen voor de tuin kiezen, de twee andere opties lijkt mezelf niet zo,n fijn idee. Maar dat is ieder zijn/haar keus waar je deze ophangt. Zo ben ik eens even gaan rondneuzen op de site, ik kwam heel wat leuks tegen. Ook zag ik dat ze niet alleen 1 persoon hangmatten hebben maar ook voor 2 persoon. En wat ik het leukste vond wat ik zag was dat ze er zelfs eentje hebben voor je baby. (of ik dat zo veilig vind weet ik nog zo net niet)Je kan de hangmat voor jezelf ophangen, maar er zijn ook hangmat standaard te koop. Zelf vind ik de hangstoelen wel erg leuk eruit zien, ook ben ik wel benieuwd of dit echt zo relax is als het eruit ziet.

Winnen

Hoe ga jij relaxen deze zomer! Naar het strand om daar bruin te bakken, met je kinderen naar het buiten zwembad. Nee jij gaat heerlijk relaxen in je eigen tuin dit jaar. Want ik mag een hangmat/hangstoel naar keuze weg geven. Wil jij kans maken hierop reageer dan met een geldig email adres op deze post en graag zou ik zien dat je mijn facebook liked.
Je kan meedoen t/m 5 april. De winnaar krijgt via de mail op 6 april bericht van mij.

– Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking-

“Onvoorwaardelijke liefde voor mijn prachtige zoon, Daan mama en papa houden zielsveel van jouw”
Vandaag is het wereld downsyndroom dag en ik wilde deze dag niet zomaar voorbij laten gaan. Ondanks Daan niet meer leeft ligt mijn hart nog altijd bij het stukje “down” Op het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was van een kindje met het syndroom van down kwam ik terecht bij D mama,s een Facebook groep waar allemaal mama,s samen komen met hun prachtige kindjes met down. Wat ben ik daar warm verwelkomt. Nog altijd ben ik lid van deze groep, omdat het me pijn doet om afscheid te nemen ervan. En ik ben en blijf een D mama, dus ik hoor er gewoon bij. En ook alle andere op de groep vinden dit nog altijd. Echt veel actief ben ik niet, want vind het wel heel moeilijk te laten weten dat mijn zoon niet meer leeft naar nieuwe mama,s. Ik wil ze niet afschrikken, toch voel ik dat ze het fijn vinden als ik met liefde een beetje steun en advies mee kan geven. En wat is het heerlijk om deze kindjes voorbij te zien gaan op de meest prachtige foto,s. Helaas is er ook vaak verdrietig nieuws te lezen, dat er weer een kindje ziek is en in het ziekenhuis ligt. De warmte die iedereen geeft en krijgt is zo mooi. Dat is dan ook de reden waarom ik jullie dit wil laten zien hoe gewoon deze kinderen zijn. Net zo gewoon als alle andere kinderen, maar met een klein beetje extra zorg.

Ik heb gevraagd aan alle D mama,s om iets kort te schrijven wat helemaal past op deze dag. Lees maar mee.

“Lotte is ons positieve foutje van de natuur.
Mensen vragen wel eens of t erfelijk is of dat t pech is of een foutje van de natuur. Nou wij zeggen vaak…. een positief foutje van de natuur.”

“Downtjes blijken een chromosoompje extra te hebben, òf zouden wij één te weinig hebben? Downsyndroom is voor mij: The Beauty of Imperfection”

“Mijn zoon van 18 jaar die werkt bij Brownies&downies in Almere”
“Het is zo héérlijk als hij zijn armpjes om mijn nek slaat!!”

“Iets wat ik heel erg merkte nadat ik een D mama werd is “dat er een extra grote vat met liefde is open gesprongen,niet alleen voor mijn zoontje maar voor de hele wereld”

“Isa is de liefde van ons leven en zwaait de hele supermarkt bij elkaar! Zoveel glimlachen worden er getoverd. Iedere dag. I love you!”

“Denk in mogelijkheden en niet in beperkingen!

En al die kritiek over “te goede down kinderen”? Dat zijn OOK gewoon kinderen met Down, geen acteurs ofzo”

Voor het eerst na meer als een maand kwam ik weer bij Ohanahome. Dat was wel weer even wennen, maar al snel had ik mijn draai weer gevonden. Ondanks het vele verdriet die ik nu weer doormaak heeft het familie leven wat daar draait een positieve invloed op me. Lekker samen met Annelies en haar dochter in de tuin aan het fröbelen en kletsen geweest. Haar dochter was een mooie palm-Pasen stok aan het maken.De volgende dag weer eens naar het ziekenhuis. Ik had besloten om weer te gaan praten met een maatschappelijk werkster. Maar vond het niet zo fijn om op de afdeling te zitten tussen de zwangeren. Dus heb me achteraf in een hoekje verstopt met mijn tablet om me wat rustig te houden.
Daarna vond ik dat ik wel een heerlijk broodje van de Subway verdiend had. Daar heb ik dan ook van genoten. Ook stond ik verrast dat ze het in een leuk mandje deden. Normaal gaat het in papier gewikkeld. Dit zag er wel erg gezellig uit vond ik. Toen ben ik naar Musjes gegaan, kinderwinkel waar ik regelmatig op dinsdag komt. Mijn favoriete verkoopster is daar altijd op dinsdag. Ik kom er om er lekker een kopje thee te drinken en wat te kletsen met de verkoopster. Ze kent mijn verhaal van Daan, ben daar nog met Daan geweest vlak voor zijn overlijden. Ik liep nog maar net de winkel binnen en ze kwam gelijk op me af om een knuffel te geven. Ze had al mee gekregen van de miskraam die ik had gehad.Na een paar uurtjes daar ben ik naar de bushalte gegaan omdat ik lekker naar huis ging. Was namelijk nogal moe.Tijd om weer even te werken op de kinderboerderij, wat was het heerlijk weer. Natuurlijk even een mooi plaatje schieten.Pizza pizza pizza time
Lekker nestelen op de bank met een dekentje en een kop warme thee.
Al maanden zit het in mijn hoofd de uitvaartbeurs, eigenlijk als doel om er zelf te staan met Ohanahome. Maar dit ben ik niet gaan doorzetten, wie weet ooit. Wel ben ik er als bezoeker heen gegaan. Hier ga ik zeker meer over schrijven. Na een lange zware dag op de beurs even wachten op de bus om naar huis te gaan. Ook is het weekend om even een wasje te draaien en dan moet die ook opgehangen worden.Zondag lekker makkelijk eten, een heerlijk soepje gemaakt en daar heb ik rollade bij klaar gemaakt.

Jullie nog iets leuks gedaan het weekend?

Vanaf het moment dat ik hoorde dat het mis was met mijn zwangerschap, had ik gelijk een heel beeld in me hoofd van de miskraam. Gelijk zei ik dat ik pillen wilde om de miskraam op te wekken. Maar had niet verwacht ze gelijk te krijgen. Bij mijn vorige miskraam moest ik eigenlijk twee weken afwachten, dat is uiteindelijk 1 week geworden omdat ik niet langer kon wachten. Nu ging dat veel makkelijker en kreeg gelijk dus een recept mee. Bijna nooit ga ik naar de apotheek in het ziekenhuis, nu dus ook niet. Achteraf had ik daar spijt van. De wachttijden zijn daar altijd enorm dus we zouden naar onze eigen apotheek gaan. Eerst even wat boodschappen halen en dan die pillen ophalen. Niet dus, want ze hadden ze niet op voorraad. Ik baalde echt enorm en stond daar met tranen in mijn ogen. In overleg waar ik wel heen zou kunnen, uiteindelijk kwamen we dus uit bij een apotheek in de binnen stad. Na overleg met mijn man zijn we er toch heen gegaan, achteraf viel het allemaal mee de binnenstad in en parkeren. Maar we kwamen net van die kant vandaan uit het ziekenhuis, dus erg leuk was het niet.

Gelukkig is het wel gelukt om de pillen nog te krijgen die dag, want wilde er zo snel mogelijk vanaf. Bij de vorige miskraam toen in de pillen inbracht (ja vaginaal breng je deze pillen in) was het zo heftig het bloedverlies, dat ik belande in het ziekenhuis. Maar ik was wel na twee dagen van het vruchtje af. Dus daar had ik nu ook rekening mee gehouden. Ik kocht van te voren groot maandverband en iets om het matras te beschermen. Maar het bleef uit waar ik op gerekend had. Ja ik kreeg bloedverlies, maar verder gebeurde er weinig. Uiteindelijk verloor ik een vrij grote stolsel, en daarna bleef het gewone bloeden aan. Ik twijfelde heel erg of dit het wel kon zijn geweest, de vorige keer was toch echt veel heftiger en veel meer stolsel raakte ik kwijt. Dus ik belde het ziekenhuis, maar werd afgescheept met dat die pillen nog vijf dagen na werkte dat ik dan maar weer even moest bellen. Nou prima dus een paar dagen later belde ik weer, deze keer probeerde ze me weer af te schepen. Dit keer met de pillen werken nog tien dagen na. Eerlijk gezegd werd ik aardig boos van binnen, geloof ook dat ik daar wel iets van heb laten merken. Ik kreeg het voor elkaar dat degene waar ik was geweest mij zou bellen in de middag.

Er werd die middag gebeld, deze vrouw is zo lief en denkt echt met je mee. Ze liet me gelijk komen, ik mocht nog even na haar dienst gezien worden door haar. Wat was dat fijn. Ze kon me toen ook vertellen dat het grootste gedeelte al weg was. Wat was dat een opluchting, ook omdat ik nu met een gerust gevoel de volgende dag naar de Huishoudbeurs kon. Daar was ik zo aan toe, even een dag iets leuks. Krampen in mijn buik had ik zo nu en dan wel heel heftig, maar ach als dat het enige was. Toch vond ik het wel erg lang duren hoor deze miskraam. Ik wil gewoon snel weer herstellen en opnieuw het IUI traject in. Maar weet dat rust wel goed voor me is. Twee weken nadat ik de pillen kreeg mocht ik op na controle komen, helaas bleek ik nog niet schoon te zijn. Mijn voorgevoel had dus gelijk. Zo bang was ik dat ze het weg moesten halen, of juist dat ze me nog langer lieten lopen om maar af te wachten. Een curettage wilde ik eigenlijk niet, maar als het nodig is dan moest het maar. Ik ben heel bang voor de gevolgen ervan, want het kan beschadiging met zich meebrengen. En omdat ik al niet vanzelfsprekend zwanger raak, was ik daar zo bang voor. Ze ging overleggen met een collega, toen ze terug kwam vertelde ze dat ze het toch gingen weg halen. Maar dat curettage te heftig is voor mij dat ze het op een andere manier zouden gaan doen. Ze zouden een cameraatje naar binnen brengen en het schoon spoelen met water. De afspraak werd gemaakt, over twee weken. Wat duurt dat nog lang zeg, maar eerder hadden ze gewoon geen plek. Ook zei mijn behandeld arts (dezelfde vrouw waar ik al twee keer eerder was ervoor) dat als ze die dag tijd zou hebben, ze er voor me zou zijn om me te ondersteunen. Zo lief, dit gebeurd niet vaak in het ziekenhuis.

De avond na de controle zat ik gewoon lekker tv te kijken en ineens voelde ik dat ik leeg liep. Ik stond op, en dat voelde niet goed. Snel naar de wc, ja hoor weer een vrij grote stolsel. Dit ga je niet menen, zou dit dan ineens het restje zijn wat er nog zat. De rest van de avond bleef ik flink bloeden. En de volgende dag werd het bloeden minder, heel veel minder. Mijn gevoel zij dat ik nu schoon ben. Maar die afspraak dan, wat nu!

Kimberly de mama van vlinderkindje Elara. Elara speelt net als Daan (misschien wel samen) daar hoog boven in de wolken. Deze mama wilt net als mij dat de naam gezegd blijft worden, het doet ons geen pijn. Het is alleen maar fijn als je ons kindje kent en de naam noemt. Kimberly zet zich in voor Clini Clowns wat een onwijs mooi doel is. Wat was dit een mooie verassing voor mij en Daan toen ze voor hem kwamen zingen in het ziekenhuis. Voor ons was het maar 1 ontmoeting, maar voor Kimberly is het allemaal veel belangrijker geworden. Daarom heeft ze vorig jaar een Rode Neuzen Run georganiseerd om geld op te halen voor Clini Clowns. Dit jaar is ze daar weer mee bezig. Alleen het grote verschil is dat het dit keer niet alleen voor Clini Clowns is maar ook voor Qwin. Qwin is meervoudig complex gehandicapt.

Wil jij mee rennen dan kan je hier zeker voor opgeven. Ga even naar de site van Kimberly, daar vind je alle informatie die je nodig hebt. Zelf ren ik niet mee, omdat het lichamelijk niet mogelijk is. Maar ben wel aan het nadenken om daar te gaan helpen. Dat horen jullie later wel of ik dus zelf aanwezig ben.

21 mei ben je welkom in Houten.

Natuurlijk kunnen ook gewoon geld doneren voor deze twee mooie doelen die samenkomen in de Rode Neuzen Run.
Elara Brandon te Rotterdam
NL38INGB0658022504

Deze week ben ik weer langzaam wat dingen aan het oppakken, wat ik deed voordat ik geopereerd ben. Zwaar, maar ook weer echt heerlijk om te doen. Wat meer het huis uit, dat is ook wel lekker met het zonnetje die steeds meer doorkomt.Ik pakte mijn fiets weer even om naar mijn werk op de kinderboerderij te gaan. Eerder had ik al even de fiets gepakt om naar het ziekenhuis te gaan. Dat was wel even echt heftig want dat is een stuk verder fietsen dan de kinderboerderij. Maar ik ging dus weer even wat doen op de kinderboerderij en wat was het heerlijk buiten te werken. Daarna was ik wel gebroken en heb ik de rest van de dag lekker op bed series gekeken.Ik schreef een blog over opnieuw rust vinden, hopelijk in de toekomst in een nieuw huis. Waar we hard voor aan het sparen zijn.Elke avond kijk ik nog steeds trouw naar Goede Tijden Slechte Tijden, heerlijk om mee te ontspannen.Vrijdag hadden we iets te vieren, omdat we twee jaar geleden partnerschap aan gingen. We zijn uiteten geweest. En wat hebben we heerlijk gegeten zeg. Teveel om alles uit te proberen.Het weekend maakte ik lekkere keizerbroodjes uit de oven met kaas, salami en ananas.
Ik ben al weer even begonnen met een nieuwe serie voor mij. Nu al bezig met het tweede seizoen van Gossip girl. Wat een heerlijke serie is dit zeg. Even iets heel anders dan ik normaal kijk.

Wat is jouw favoriete serie op dit moment?

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Uiteten
Omdat we iets te vieren hadden gisteren (twee jaar partnerschap) zijn we heerlijk uiteten geweest. We zijn naar een wereld restaurant geweest, waar je lekker kan wokken, je eigen pizza kan samenstellen, Peking eend kan eten, er ligt een varken waar je vlees van nemen, pannenkoeken, Barbecueën, teppanyaki, Sushi, Saladebuffet en heel veel soorten toetjes. Het was te veel om alles te proberen. Maar wat was het lekker zeg. Taste and Flavor is voor nu even echt mijn favoriete restaurant. We gaan daar zeker nog eens terug, nog genoeg om uit te proberen daar.

Krokussen
Nu de zon steeds meer gaat schijnen komen er de meest mooie kleuren krokussen boven. Ik ben er gek op om ze te zien. Vooral omdat de meeste die je ziet paars zijn. En ja ik heb iets met de kleur paars sinds we Daan verwachtte, en dat zal nooit meer verdwijnen wat ik met deze kleur heb. Maar dat de krokussen uit de grond komen is een teken van lente. Vaker de zon die tevoorschijn komt, springen lammetjes en geitjes in de wei. En dus heerlijk vaker naar buiten met het heerlijke weer. Helaas is het nu nog net even steeds te koud, maar die warmte komt vast ook wel.

Dingen oppakken
Mijn lichaam heeft een flinke opdonder gekregen vanwege de operatie en de miskraam, en nog ben ik aan het herstellen van beide. Maar voor mijn gevoel werd het tijd om weer wat dingen op te pakken. Het thuis zitten werd ik gek van, dus wilde graag weer gaan werken op de kinderboerderij. Ik merk wel wat het zwaarder is dan normaal, maar wat was het fijn om gewoon weer bezig te zijn en dat in de buiten lucht. Ook ben ik weer in dezelfde week voor het eerst weer naar een yogales gegaan. Ook dat was erg zwaar, maar ook heel fijn. Probeer dit weer elke week te gaan doen, zodat ik weer beetje mijn conditie op kan bouwen.

Ik weet dat je niet aan de dood wilt denken als je kindje net geboren is. Maar hoeveel ouders vergeten niet dat het ook fout kan gaan? Je kind kan plotseling overlijden en dan… een uitvaart kost echt een hoop geld. Daarom is het zo belangrijk als kersverse ouders om je baby in te schrijven bij je uitvaartverzekering. Je wilt je kindje toch een mooi afscheid kunnen bieden. Natuurlijk ga je ervan uit dat je kindje jou overleeft, maar toch zou ik zo snel mogelijk je kind bijschrijven. Wat een geluk dat wij dit wel deden. En nee, echt niet alleen omdat Daan met beperkingen geboren is. Als hij als ieder ander kind geboren was, hadden we hem ook meteen bij laten schrijven. Wij konden dus mooi en passend afscheid van hem nemen.

Maar wat kan er nou allemaal op het gebied van afscheid nemen van je kindje? Ouders waarvan hun kindje overlijdt tijdens de zwangerschap of bevalling nemen vaak overhaaste beslissingen, omdat je nog helemaal bezig ben met de geboorte van je kindje. Ik kan me daar niks bij voorstellen, omdat wij nog een paar maandjes voor Daan hebben mogen zorgen. Toch plotseling overleed hij en moet je gaan beslissen of je hem laat begraven of cremeren. Laat je obductie op hem doen, omdat je wilt weten wat er is gebeurd? En mag je hem mee nemen naar huis? Dit zijn allemaal keuzes en vragen waar je niet voor wilt komen te staan. Maar je moet wel.

Fotoshoot
Foto’s van je kindje hebben is zo belangrijk voor de verwerking. Voordat Daan geboren was, kwamen wij al in aanraking met iemand die graag foto’s van hem wilde maken mocht het mis gaan, of dat hij te vroeggeboren zou worden. Dit wilde ze privé voor ons doen. Make a Memory is een voorbeeld van een stichting die foto’s maakt van jouw overleden kindje. Ik vond het van tevoren doodeng. Want wat verwacht je van zo’n shoot? Maar het was zo fijn en mooi, we zijn zo dankbaar dat er nog mooie foto’s zijn gemaakt.

Opbaren
Vaak hoor je dat overledenen opgebaard liggen in een rouwcentrum, maar het kan ook gewoon thuis. Dit geldt ook voor je kindje. Wij hadden al zo’n hectische tijd gehad. Na al dat rennen naar het ziekenhuis wilden we graag in alle rust thuis afscheid nemen van Daan. Ook schrokken we heel erg wat de uitvaartverzorgster zei over het opbaren in het rouwcentrum. Aangezien iedereen ongevraagd zonder ons daar kan komen en dus ook aan je kindje kunnen zitten en het zelfs kan optillen. “Ja echt, het gebeurt,” zei ze daar achteraan. Nou, daar kreeg ik zo de rillingen van dat het vastbesloten was Daan thuis op te laten baren en lekker in zijn eigen bedje mocht liggen.

Hij bleef eerst nog even in het ziekenhuis aangezien we kozen voor obductie. De volgende dag kwam hij thuis. Ze hadden hem toen netjes aangekleed met de kleertjes die wij hen hadden gegeven. We hebben een volle week goed afscheid kunnen nemen van hem. Wat ik zo fijn vond was dat hij thuis lag en dat ik naar hem toe kon wanneer ik dat wilde. Al had ik de hele dag bij hem willen zitten, dan kon dat. Wat ik zo graag wilde was Daan zijn eerste boek voorlezen. En dat deed ik ook terwijl hij daar lag. We hebben naar de muziek geluisterd die we zouden afspelen op zijn afscheid en we hebben nog vele foto’s gemaakt. Dit was onze laatste kans om al die dingen nog te doen voordat we echt afscheid moesten nemen van Daan.

Begraven of cremeren
En dan moet je de keuze maken om je kindje te begraven of cremeren. Als je voor begraven kiest, kun je op de begraafplaats een mooi plekje uitzoeken en inrichten zoals je wilt. Wij kozen voor cremeren, dan heb je ook nog verschillende opties voor na de crematie. Officieel krijg je een standaard urn waar de as in zit. Wij niet, omdat we zelf al voordat de as werd vrijgegeven een mooie urn hadden laten maken.

Er is zoveel keuze om as in te laten bewaren. Je kunt ook een beetje as in een as-ketting laten doen, of een tattoo laten zetten met een beetje as. Wij kozen ervoor dat onze zoon in zijn geheel bij elkaar bleef in de mooie urn die we lieten maken. Ook met betrekking tot het bewaren van de urn heb je eigen keuzes. Je kunt hem thuis neerzetten, wat ik veel hoor bij ouders van pasgeboren baby’s.

Daan hebben wij niet thuis, maar op het crematorium bijgezet. Ook daar heb je weer opties. Of je zet de urn bij in de urnenmuur, maar dit vond ik echt afschuwelijk. Dus daar zijn we snel voorbijgelopen. Of een eigen plekje, dan kun je ook nog kiezen waar. Of tussen alle anderen in of op het kinderhofje, waar alleen maar kindjes liggen. Weet ook dat je natuurlijk de as kunt uitstrooien waar je wilt, ook waar Daan nu staat, op het kinderhofje is een strooiveld. Wij kozen dus voor het kinderhofje, en dan kun je het plekje zelf zo inrichten als je wilt, net als op de begraafplaats. Alleen is het plekje een heel stuk kleiner. Dan is er nog een optie die wij te horen hebben gekregen, maar dit vond ik echt helemaal niks, omdat we juist zo’n mooie urn hadden laten maken. Je kunt een urn laten begraven op het crematorium.

Daan lag opgebaard en in zijn arm had hij een knuffeltje vast. Ik wilde toen weten of die mee mocht met hem. Ja je mag bepaalde spullen mee laten cremeren. Knuffels is zeker geen probleem. Ik vond het een fijn idee dat hij zijn vriendje bij zich had. Ook vond ik het achteraf heel moeilijk, dat dit knuffeltje niet meer als tastbaar bezit aanwezig is, net als zijn kleertjes die hij aanhad. Maar het is goed, hij is gegaan zoals hij was.

Het afscheid
Je kunt je eigen wensen voor het afscheid bespreken met de uitvaartverzorger, en er wordt ook zeker meegedacht. Zo vond onze uitvaartverzorgster het zelf niet zo gepast om zo’n klein kistje te vervoeren in zo’n grote rouwauto. Nou dat vonden wij ook niet zo’n fijn idee. Mijn man wilde alles zelf doen, dit was het laatste wat hij voor hem kon doen. Zelf hem in zijn kistje leggen, zelf het kistje naar de auto dragen. En ja, in onze eigen auto, zodat hij zelf naar het crematorium kon rijden met onze zoon. Ook daar weer zelf het kistje op de plek neerzetten voor het afscheid. Wij kozen ervoor dat mensen nog afscheid van hem konden nemen, terwijl het kistje nog open stond. Daar konden de mensen zelf voor kiezen. Zodra iedereen afscheid had genomen, maakten ik en mijn man samen het kistje dicht. Dit was de laatste keer dat we hem zagen.

Aan dat moment gaan nog zo veel meer keuzes vooraf. Bijvoorbeeld het rouwkaartje. Wat doe je daar mee? En een kistje of mandje uitzoeken. Wat wij heel belangrijk vonden tijdens het afscheid was dat mensen kwamen zoals ze zijn, in hun gewone kleurige kleding. Zeker geen zwart, zo kende Daan hen niet. En we wilden zeker niet dat er bloemen lagen bij zijn afscheid, dus wat was ik blij dat veel mensen een lief knuffeltje mee hadden genomen voor hem. Maar om het echt af te maken, hebben we na de dienst vele kleurige ballonnen opgelaten. Dit was zo mooi. Ook kozen we vier mooie liedjes uit voor de dienst en zelf heb ik gesproken. Een vriendin van mij had een gedichtje geschreven voor het rouwkaartje, en ook zij heeft dit voorgedragen. Je kunt het afscheid dus zelf invullen zoals jij het wilt. Bespreek gewoon jouw wensen met de uitvaartverzorger, er is veel mogelijk.

– Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking ­­–

Vlak na het overlijden van Daan was ik thuis zo onrustig dat ik het huis vaak uit vluchtte, maar daar ging ik aan onderdoor omdat ik de eerste maand ook gewoon niet sliep door angsten. Heel lang bleef die onrust in huis. Zodra ik het huis uit was, ging het prima. Was ik niet onrustig, en voelde ik mezelf even fijn. Wat is dat vreselijk als je in je eigen huis je rust niet kan vinden. Het leek weer wat beter te gaan. Na mijn eerste miskraam werd deze onrust weer erger en het liefst wilde ik zo min mogelijk thuis zijn. Toen kwam ik in aanraking met Ohanahome, en ik kreeg daar een veilig gevoel. Ik begon er vaker te komen zodat ik me fijn en veilig kon voelen. Zodra ik thuis kwam was die onrust er weer. Elke keer ging ik met tegenzin terug naar huis, natuurlijk wilde ik wel thuis zijn want mijn man was daar. Maar het huis zelf straalde zoveel onrust uit bij me. Door de vele dingen die ik leerde bij Ohanahome, kreeg ik weer wat meer dat veilige gevoel terug in huis. Vond het niet meer zo erg om thuis te zijn. Heel lang heb ik mezelf voorgehouden te zeggen dat we een baby kamer hebben, maar nog altijd is dat gevoel er niet echt. Voor mijn gevoel is het nog altijd de kamer van Daan. Toch wilde ik graag geloven dat dit de kamer is voor de nieuwe baby, want hoe kan er nou een kleintje komen als het nog altijd een bezet kamertje is. Zou dit de reden zijn waarom het maar niet lukt om een broertje of zusje voor Daan te krijgen. Ik hoop het niet, want ik kan het niet meer ontkennen het voelt nog steeds als zijn kamer. Iedere keer als ik naar binnen loop. Zijn spullen, zijn persoonlijke spullen zie je niet meer die zitten in een doos. Maar de kleertjes hangen in de kast en verder is alles wel hetzelfde gebleven. Ik wil dit ook niet veranderen, alles is nog nieuw dus waarom zou ik. Nu ik na mijn operatie voornamelijk thuis ben, niet naar de kinderboerderij ga, niet sport en niet naar Ohanahome ga voel ik die onrust weer best sterk in huis.

Het is niet alleen het kamertje wat me onrust brengt, ook liggen daar fijne herinneringen. Aan de ene kant vind ik het fijn de dingen hier rondom Daan maar ook heel erg moeilijk. Neem nou van de week. Ik loop naar buiten en daar staat een ambulance in onze straat. Al heel lang heb ik niet echt angst hier meer voor, soms schrik ik nog wel van de sirenes. Maar als ze hier dan zo in de straat staan vind ik het echt heel naar. Het hele gevoel van dat Daan in mijn armen overleed kwam terug. Ik kreeg de rillingen over mijn hele lijf. Ik loop door, en zit in de bus. Maar de bus rijd nog niet weg, terwijl ik daar in de bus zit zie ik weer een ambulance langs rijden de straat in. En vlak voor dat de bus weg rijd waar ik in zit, komt er ook nog eens een brandweer langs. Ik had het niet meer. Helaas gebeurd dit net even te vaak in onze straat, waardoor ik me nog onveiliger voel.

Eigenlijk zeg ik al jaren dat ik hier weg wil uit dit huis. Op zich wonen we hier fijn hoor, we zijn verliefd geworden op ons uitzicht. Maar ik heb ook gemerkt dat het met een baby op drie hoog wonen best zwaar is. Denkt aan de kinderwagen en mijn chronische vermoeidheid syndroom. Ook wonen we absoluut niet in een kinderrijke buurt, en zei daarom al snel dat ik hier mijn kind niet wilde op laten groeien. Je kan je kind hier niet even op de straat laten spelen, veilig is het zeker niet. Ja en we hebben nog altijd de hoop voor een kindje. Wat zou dat heerlijk zijn voor ons maar ook voor dat kindje om in een heerlijk beneden woning met thuis te wonen. Met aan het huis een pleintje waar je rustig je kindje kan laten spelen. Deze droom heb ik naast onze kinderwens heel erg. Helaas financieel is dat wat lastiger deze droom uit te laten komen. We sparen wel, want we willen graag een huis kopen. Huren is niet mogelijk als we dit huis verlaten, door de nieuwe regels. De huur van een huis ligt dan veelte hoog om rond te komen. Nee we mogen echt niet klagen, want we leven best in luxe. Alleen om een huis te kunnen kopen op de manier van sparen wat we nu kunnen duurt het nog wel een hele tijd.

Ik maar ook mijn man zijn zo toe aan wat meer rust, maar door alles wat we hebben moeten doorstaan valt het zwaar die rust te vinden. Mag het geluk ons ook eens een keer toelachen… Ik hoop het zo. Misschien heel egoïstisch dat ik nu echt even aan mezelf denk, ik weet dat er mensen zijn die het misschien nog erger hebben. Maar nu denk ik even aan mijzelf en mijn man. Daarom heb ik een droom online gezet, zodat mensen ons een klein stukje op weg kunnen helpen met een nieuwe woning. Want ik denk echt dat ik nooit meer echt helemaal mijn rust terug vind in dit huis.

Dream or Donate

-Bron-