De meeste dagen blijven maar saai, heb gewoon momenteel zo weinig te doen. Ik werk niet, ga niet naar Ohanahome en yoga zit er ook nog niet in. Wat doe ik dan wel. Een beetje het huishouden, af en toe naar buiten, internetten en ja veel series kijken.Lekker s,avonds op bed tv kijken met een bak chippies erbijOmdat ik toch af en toe iets moet doen, ben ik de kast een beetje gaan opruimen. Zo,n zooitje en er komt ook steeds meer zooi bij. Dus heb ook maar wat rommel weg gegooid en even hem opnieuw ingedeeld de kast.Bah, wat is dat nou… Ik zie witte vlekken op de tafel. Ja en kwam echt sneuwvlokjes naar beneden zetten. Maar ik hoefde lekker niet naar buiten dus had er geen last van.Weer op bed met serie kijken, maar dit keer even iets gezonds eten. Banaan en peer in een bakje. Jammie.

Ik schreef weer eens een update over het zwanger worden. Ja wat waren we gelukkig toen we een positieve test in handen hadden. Maar al vrij snel ging het alweer mis. Jaaaaa even een gezellig dagje op pad. Ik ging met de trein naar Amsterdam Rai voor de Huishoudbeurs. Helaas was het vanaf Zwolle nogal druk in de trein en moest ik staan. Na een tijdje staan kon ik op de trap zitten. Niet fijn, maar ik kon weer even zitten.
Ze hadden iets nieuws op de beurs, een hele hal wat over dieren ging. Ze hadden dus ook echt dieren daar, wat ik totaal niet vind passen op de beurs. Dieren horen er niet thuis, laat ze lekker op de kinderboerderij.Ik dacht laat ik eens gek doen, en kocht een haarband met olifantjes. En stiekem vind ik hem ook heel erg leuk. Ik ben gek op olifanten dus past goed bij me.Hier had ik al de hele dag zin in, een heerlijke swirl. Daar heb ik dus heerlijk van genoten.Voordat ik afscheid nam van mijn vriendin (omdat ik in Groningen woon en zij in Zoetermeer) gingen we naar Schiphol om daar iets te eten. Op de beurs is het mega duur, en verder op Rai valt niet ergens te zitten om iets te eten. Daar maar even bij de Burger King gezeten. Hierna was het echt tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ieder onze eigen weg naar huis.Weekend staat voor genieten en dat deden wij met appeltaart met slagroom bij de thee.

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…
Deze keer was het wel erg lastig om bij die mooie geluk-momentjes te komen…

Sommige gesprekken zijn goud waard
Dit schreef ik van de week op mijn fb. Ik had al die tijd niet willen/kunnen praten over mijn miskraam. Ik durf nog steeds niet echt het verdriet en de pijn toe te laten, door alles wat ik heb meegemaakt de laatste jaren. Maar stukje bij beter probeer ik het toch. Ik werd ineens privé aangesproken via Messenger door Ellemijn Veldhuijzen van Zanten. Ik kende haar verhaal al, zo ben ik bij haar op fb ooit terecht gekomen. Maar dat ik gewoon een heel mooi gesprek zou hebben met haar had ik dan weer niet verwacht. Dit voelde zo fijn, dat ik zelfs wat tranen kon laten gaan. Die tranen komen niet meer terug, maar dit was pas het begin van het verdriet en de pijn van deze miskraam. Het is dan wel een verdrietige geluk-momentje, maar had hem niet willen missen.

Huishoudbeurs
Ik had het zo nodig even een dagje weg, ondanks ik nog veel aan het bloeden ben vanwege de miskraam (waar ik midden in zit nog) Na al die heftigheid, was een dagje ontspannen wel heel veel waard. Nou ja ontspannen, het was een lange en vermoeiende dag. Maar heb het zo heerlijk gehad samen met mijn vriendin. Veel gepraat ja ook over de miskraam, maar ook heel veel gelachen en geshopt natuurlijk.

Series series series
Ja ik blijf het zeggen, als je aan huis gebonden bent is het heerlijk dat er Netflix is waar je steeds weer opnieuw een heerlijke serie vind. Net weer het nieuwe seizoen van “The walking dead” uitgekeken. Nu begonnen aan “Fuller House”. Het is ook wel weer lekker dat ik weer iets meer doe buiten huis, maar ben nog steeds heel veel in huis te vinden. Ik neem lekker de tijd om te herstellen, met een heerlijke serie.

Eerder schreef ik al over mijn plotselinge ziekenhuis opname. Maar er speelde in die bijna 2 weken dat ik in het ziekenhuis lag veel meer dan alleen de operatie waar ik voor kwam. Want de eerste keer dat ik op de spoed kwam maakte ik me niet zo zeer zorgen om mijzelf maar om dat stipje in mijn buik. Twee weken eerder testen ik positief, jeeeh ik bleek zwanger te zijn. Maar nu in het ziekenhuis was er paniek. Was alles wel goed met stipje? Ik stond erop dat er een echo gemaakt werd en die kreeg ik gelukkig. Er was een mooi intact vruchtzakje te zien. Ik kon even opgelucht ademhalen.

Aangezien ik die nacht voor de pijn niet serieus genomen werd kwam ik weer thuis. Alleen de pijn nam niet af. En belandde dus uiteindelijk op de OK zoals vertelde. Maar net daarvoor zorgde ik nog voor een echo. Na het overlijden van Daan en de miskraam ben ik gewoon heel bang. Er werd me verteld dat er een vroege zwangerschap zat, 5 weken. Weer raakte ik in paniek, want dit kon niet. Ja het was een prille zwangerschap maar moest toch echt 7 weken zwanger zijn. De gynaecoloog zei dat ik me niet zo zorgen moest maken want het zag er goed uit. Alleen zo vroeg dat er verder niks over te zeggen was.

Na mijn operatie werd ik helemaal in paniek wakker uit me narcose. Ik bleef maar zeggen mijn baby, ze hebben mijn baby weg gehaald. Omdat ik zo in paniek was hebben ze mijn man snel laten komen, wat normaal dus niet mag op de uitslaapkamer. Het duurde voordat ik besefte dat me galblaas verwijderd was en dat er niks met stipje was gebeurd. Maar ik bleef bang. Dit kon het stipje nooit goed doen.
Ik liet het maar even zo, want uiteindelijk was ik te ziek om me daar zorgen om te maken. Het was tijd voor mijn herstel. Alleen na weer een echo was ik nog steeds niet gerust erop, eigenlijk had ik ons stipje opgegeven. En niet alleen ik maar mijn man ook. Helemaal toen ik licht bloedverlies kreeg. Steeds stiller en steeds depresiever werd ik. Met geen mogelijkheid kregen ze me uit bed en het kon me nog weinig schelen. Vastbesloten de volgende dag een echo te krijgen en als het mis was zouden ze me maar pillen geven om de miskraam op gang te zetten.

Wat was ik pissed toen ze me naar de zwangerschap afdeling het DOK brachten ik wilde naar de afdeling waar ik onder behandeling sta en een verpleegkundige zien die ik kende. Helemaal in tranen was ik, maar ze kregen me enigszins rustig om de echo te maken. En daar ineens helemaal uit het niets was er een kloppend hartje. Ik snapte er niks van. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Er was gelukkig iemand die me had gebracht van de opname afdeling en die is bij me blijven zitten. Dus ook zij zag een kloppend hartje. Ik keek haar vol ongeloof aan, “zie jij het ook vroeg ik” ja je bent niet gek er is een kloppend hartje. Nog veel meer tranen volgde. Ik kon het gewoon niet geloven, maar het was er echt.

Dan is het tijd om mijn man te bellen die ging dit niet geloven. Hij snapte er niks meer van. Vol ongeloof hangt hij op, om later nog een berichtje te sturen… is het echt waar was er geen storing op dat apparaat. Die hele dag was ik hyper van het nieuws.
Nog altijd bleef er in me hoofd dat er iets echt niet klopt, want ze konden me verder niks vertellen geen termijn hoe veel weken ik zwanger was. Dus het bleef echt nog wel heel spannend en afwachten. Toch mocht ik nu van mijzelf blij en opgelucht zijn.

Vlak voor mijn ontslag kreeg ik nog een echo waar mijn man bij was, en weer was er dat mooie kloppend hartje. We hadden beide weer wat hoop en een nieuw toekomst plan. Alleen toch zat het ons beide niet lekker dat er iets was met het termijn, ze hadden het over iets van groeiachterstand. Twee weken na mijn laatste echo kreeg ik een afspraak op de zwangerschap afdeling, ook daar werd gelijk even gekeken naar stipje. Alleen het beeld bleef stil, er was geen kloppend hartje meer te zien.

De dag dat ik jarig was is stilletjes voorbij gegaan. Ik lag toen in het ziekenhuis en het enige waardoor ik besefte dat ik jarig was is dat er op de kamer een klok hing met de datum. En ja ik kreeg een speciaal verjaardag toetje bij me avond eten. Dat vond ik echt wel heel leuk, en het was het eerste wat ook echt weer smaakte. (terwijl ik helemaal niet zo van heel zoet hou) Afgelopen weekend heb ik het nog even gevierd en dat houd in dat alleen me schoonouders en zwager op bezoek kwamen. Maar er was taart en lekkere hapjes. Eerlijk gezegd voel ik me nooit echt jarig, maar dit keer ging het wel heel stil voorbij. Het maakt me ook vrij weinig uit.

Wel mocht ik iets moois uitzoeken van mijn man voor mijn verjaardag. Pas geleden had ik een armband gekregen om te reviewen met een hangertje eraan. Maar mijn man vond hem eerlijk gezegd niet mooi om daar bedels aan te hangen. En zij dat ik maar een mooie zilveren bedelarmband moest uitzoeken. Dus dat ben ik gaan doen, online kwam ik iets heel moois tegen. Maar ik wilde hem in de winkel zien en passen omdat het om een andere sluiting ging als ik gewend ben. Zo,n zelfde soort armband kwam ik tegen, maar toch ik miste wat omdat die online een mooi hart eraan had hangen. Dus met die gedachten ging ik naar de winkel en mijn wens uitgesproken. Nou dit was dus gewoon mogelijk. Deze vriendelijke meneer wilde het nog voor me maken en spraken af dat ik 2 uur later terug zou komen. Ik bleef toch nog wel in de stad dus dat was geen probleem.Ik koos een bedelarmband van Zinzi, en hij heeft er een mooi hart aan gehangen waar de naam van mijn partner en mijn naam in gegraveerd is. En het bedeltje wat dus al aan me andere armband hing heb ik nu aan deze gehangen. Dat is dus het baby hoofdje met de naam Daan erin. Ik hoopte dat er over 7 maanden zo,n zelfde bedel aan zou komen met een andere naam. Maar dat moet dus nog even wachten. En ik weet zeker dat er af en toe iets nieuws aan gehangen wordt. Ik ben dus echt heel blij met deze mooie armband die ik kreeg van mijn partner, nou ja zelf heb uitgezocht. (hihi)

Als je een mooie webshop of winkel weet waar je mooie bedels kan kopen, laat het me weten in de comments.

Zo,n twee maanden na mijn miskraam zijn we gelijk weer opnieuw begonnen met IUI behandelingen om toch weer zwanger te worden. Teleurstelling op teleurstelling. Ik wist het echt niet meer, kon me geen raad meer met dit verdriet dat het maar niet lijkt te lukken. Waarom moet het zo moeilijk gaan bij ons. Na poging vier zat ik er echt helemaal doorheen. Toch zijn we gelijk doorgegaan, geen haar op me hoofd die erover nadacht om een pauze in te lassen of gewoon te stoppen. Ik wist dat deze behandeling aanslaat dus waarom zou het nu niet gaan lukken.

Poging vijf dus, heel goed besefte we dat we hierna nog 1 poging hadden met IUI. Maar ook dat het bij Daan ook bij poging vijf gelukt was. Iedere keer als we een inseminatie hebben gehad, reken we uit wanneer de uitgerekende datum is als het dit keer eens raak mag zijn. Dat deden we dus dit keer ook, ik schrok toen mijn man zei dat het 16 september zou zijn. September is nou niet mijn favoriete maand. Daan is op 12 september overleden en 18 september was zijn afscheid. Maar zou het dan echt dit keer juist raak zijn. Ik geloof niet in toeval. Daan heeft daar boven een vriendje Sem, dit is de zoon van mijn vriendin Annelies. En ook hij is in september overleden op 20 september. Ik had echt zoiets die twee draken he, die hebben gewoon samengewerkt voor een prachtig cadeautje voor ons. Want hoe bizar zou het zijn als dit echt uit zou komen. Wel heb ik gelijk gezegd dat ik vastbesloten ben niet op 12 september te bevallen.

Twee weken zit je dan te wachten dat je mag testen, vreselijk is dat. Een paar dagen voor ik mocht testen was ik al bang dat ik bloed zou zien. Want de laatste vier keer begon het al vrij vroeg. Maar het bleef uit, en de klachten werden heftiger. Ik sliep zelfs slecht door de pijn aan me rug, maar ook van mijn bekken. Dat was lang geleden. Me borsten deden al dagen pijn en ik was misselijk, maar ach dat zegt niet zoveel nadat je hormonen hebt gespoten. Maar ik merkte ook op dat ik wel extreem moe was, hartkloppingen en douchen al teveel was door de duizeligheid. Dit had ik nog nooit door de hormoon spuiten gehad. De dag voor de testdag ging ik voorheen altijd bloeden, maar ook deze dag bleef het uit. Steeds als ik naar de wc ging verwachtte ik dat er bloed zou zijn. Dus eigenlijk wist ik het al. Maar een test doen is toch de beste manier om zekerheid te hebben.

Nou en of er twee streepjes te zien waren op de test, vol ongeloof staarde we samen naar de test. Nee het is niet waar, we konden het echt niet geloven. We wachten de eerste echo maar even af, want dan wordt het “echt” Maar drie weken wachten op een echo is erg lang, als je zoveel angst hebt dat het mis kan gaan. Tenslotte ging het de vorige keer ook mis. Ik moest het met iemand delen, mijn moeder was al aardig op de hoogte dus die belde ik. Ze had helemaal het gevoel dat het mis was omdat ik blijkbaar niet zo vrolijk klonk. Ja ik kon het ook amper geloven. Later heb ik nog even Annelies aan de telefoon gehad, vanaf dat moment kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik vond het doodeng het uit te spreken. En zij was sprakeloos en dat gebeurd eigenlijk nooit.

Ik wilde jullie heel graag geweldig nieuws geven, maar een paar weken nadat ik dit had geschreven was het helemaal mis, maar daar lezen jullie later over.

Ben echt weer aan het opknappen, lekker weer naar buiten. Maar voorlopig nog niet alles wat ik voorheen deed. Ik mis het om naar de yoga te gaan, ik mis het om even snel op de fiets ergens heen te gaan. Ik mis het om naar Ohanahome te gaan. Ben deze week wel voor het eerst even op de fiets gestapt, maar dat was een hele uitdaging. Was echt bekaf toen ik aankwam op de kinderboerderij. Nee werken doe ik er nog niet, maar dacht even buurten. Gezellig kletsen kan geen kwaad. Verveel me thuis namelijk best wel, tegelijkertijd heb ik ook nog niet veel zin in van alles. Wel nog even dinsdag de stad in geweest, wat was het heerlijk weer. Ik ging mijn verjaardagscadeau uitzoeken, want ik was jarig toen ik in het ziekenhuis lag. Zal snel eens foto,s maken van wat ik heb uitgezocht voor mijn verjaardag. Dus daar komt nog wel een blog over.

Het weekend dan ook eindelijk me schoonouders en zwager op bezoek vanwege mijn verjaardag. Dat hadden we al even uitgesteld vanwege mijn operatie, en ja ik wilde ook wel weer normaal kunnen eten zonder teveel buikpijn te krijgen. Zodat ik nu lekker kon genieten van een stukje taart en wat hapjes.

Ik deed dit jaar mee met de mamaswap van Kimberly van MamavanElara.nl, een mooie valentijn editie. wat vond ik het leuk om hieraan mee te doen. Ik vond het heel leuk om voor mijn swapmama en haar kindjes te gaan shoppen. Gelukkig stond mijn pakket bijna zo goed als klaar om te versturen, want heb hem zelf niet kunnen versturen omdat ik in het ziekenhuis lag. Toch vond ik het jammer dat ik hem niet helemaal af kon maken. Ik miste nog wat, maar wat was ik blij dat mijn man hem mooi heeft ingepakt en hem heeft verstuurd.

Ik kan me wel voorstellen dat mijn swapmama die iets voor mij ging maken het moeilijk vond, zoals ze zelf schreef in haar kaartje dat ze even moest slikken. Ze kende mijn verhaal al, dat vond ik zo mooi om te lezen. Toen ze het nieuws hoorde dat Daan overleden was, was haar kleine meid net 12 dagen oud. Ja en dan komt zulk nieuws wel flink aan, dat geloof ik graag. Nou wat heeft ze haar best gedaan, want ik ben goed verwend met dit pakket.Het hele mamaswap pakket wat ik kreeg, zulke lieve mooie cadeautjes.Zelfgemaakte waxinelichthouder waar de naam Daan op staat en aan de binnen kant staat voor altijdEen ster als waxinelichthouder deze heeft een mooi plekje gekregen bij de foto van DaanEen lief zelfgemaakt armbandje natuurlijk met de naam Daan. En ook het doosje waar het in zat is erg leuk om kleine dingetjes in te bewaren die me dierbaar zijnOmdat ik van schrijven hou kreeg een ik zelfgemaakt schriftje, daarbij een pen van KLM waar mijn swapmama werktWierrook om te branden en in veervorm waar ik de weerrook op kan brandenSnoepgoed in een spaarpot voor de momenten dat ik het moeilijk heb… die vond ik echt wel heel grappigHet kaartje wat ik erbij kreeg was ik echt ontroerd door, vooral wat er aan de binnenkant stondIn het roze doosje zitten lucifers

Het is fijn om weer thuis te zijn, maar het was wel een saaie week. Ik moest wennen aan veel alleen zijn, in het ziekenhuis zijn er overal wel mensen en geluiden. En thuis was ik alleen omdat mijn man gewoon moest werken. En veel kon ik niet doen, want daar had ik de energie niet voor. Heb dus bijna de hele week of op bed of lui op de bank series gekeken. Na een paar dagen ben ik langzaamaan even wat kleine dingetjes in huis gaan doen. Ook ben ik gaan proberen even alleen naar buiten te gaan. De eerste keer was echt super zwaar, maar de tweede keer ging al beter. Langzamerhand knap ik op, nog steeds heel erg moe maar wil nu wel wat dingetjes gaan oppakken. De buikpijnen komen ook nog steeds, maar veel minder dan in het begin.Lekker aan een ontbijtje, kwark met banaan.Dan maar even wat handdoeken wassen, anders kunnen we niet meer douchen zonder schone handdoeken.Wat is het mistig op deze ochtend zeg… niks aan, gelukkig hoef ik niet naar buiten.Ik ging eventjes naar buiten om naar de winkel te lopen.Ik deed mee dit jaar aan de mamaswap en dit kreeg ik. Hier ga ik nog even later uitgebreid op in.
Voor het eerst bestelde ik pizza bij NewYorkPizza, 2 verschillende helften en wat was deze pizza lekker zeg.

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Zonder pijn
Voor mijn operatie had ik echt helse pijn, echt om stapel gek van te worden. Je gaat gekke dingen doen als je drie dagen lang non stop extreme pijn hebt. In eerste instantie durfde ik die nacht niet de doktersdienst te bellen omdat ze me zo vaak al hebben gezegd dat het stress is en een kwestie is van rustig blijven. Wat ben ik blij dat ik toch stappen heb ondernomen, want ik bleek gewoon een ontstoken galblaas te hebben en een galsteen. Die hebben ze er beide uitgehaald. En wat is dat dan een onwijs heerlijk gevoel als je wakker word uit narcose en die pijn is weg.

Thuis zijn
Ondanks ik echt extreem moe ben, en nog steeds wel wat buikpijnen heb ben ik blij dat ik thuis ben. Door de extreme moeheid kan ik eigenlijk geen kant op en ben ik best opgesloten thuis. Zelfs douchen kost de grootste energie, dus kan je nagaan als ik drie trappen af en op moet als ik even naar buiten wil. Heb ik nu wel twee keer gedaan sinds ik thuis ben. Moet er echt langzaam weer inkomen om dingen te doen. Maar het is zo fijn om thuis te zijn, je eigen bed, niet meer om 07.00 wakker gemaakt worden. Geen vervelende geluiden de hele dag door, geen infuus die piept. Home is where the heart is.

Kaartjes ontvangen
Toen ik in het ziekenhuis lag, was ik ook nog eens jarig… Heb me die dag helemaal niet jarig gevoeld, dus dat moeten we nog maar eens inhalen. Maar ik kreeg wel lieve kaartjes en voor mijn verjaardag en omdat ik in het ziekenhuis lag. Dat vond ik dus echt wel heel lief.

Elke maand zal er nu een artikel online komen waarin jij je blog mag spammen. En ik zal af en toe een paar van de blogs die in de comments staan uitlichten.

Wel zou ik het waarderen als je niet alleen je link neerzet, maar ook even iets verteld over jezelf en je blog. Daarnaast zou ik het lief vinden als je dit wilt delen, zo leren we steeds meer leuke blogs kennen.

Dus kom maar op spam er maar op los…

Nathalie blogt op Unicorns and Fairytales, deze blog gaat over haar leven als mama, onderwijzeres en fashion lover. Leuke trends en musthaves voor kids en mama,s komen voorbij. Ook heeft ze elke week een leuke winactie online staan.

All About Bertina is de blog van Bertina. Een persoonlijke blog over beauty, fashion en lifestyle. Dagelijks komt er een artikel online en elke zondag om 16.00 een video op haar YouTube kanaal.

Simone heeft een persoonlijke blog die Simone v Zomeren heet. Ze schrijft over alles wat haar bezig houd, van gadgets tot aan haar ziekte.