Ik deed dit jaar mee met de mamaswap van Kimberly van MamavanElara.nl, een mooie valentijn editie. wat vond ik het leuk om hieraan mee te doen. Ik vond het heel leuk om voor mijn swapmama en haar kindjes te gaan shoppen. Gelukkig stond mijn pakket bijna zo goed als klaar om te versturen, want heb hem zelf niet kunnen versturen omdat ik in het ziekenhuis lag. Toch vond ik het jammer dat ik hem niet helemaal af kon maken. Ik miste nog wat, maar wat was ik blij dat mijn man hem mooi heeft ingepakt en hem heeft verstuurd.

Ik kan me wel voorstellen dat mijn swapmama die iets voor mij ging maken het moeilijk vond, zoals ze zelf schreef in haar kaartje dat ze even moest slikken. Ze kende mijn verhaal al, dat vond ik zo mooi om te lezen. Toen ze het nieuws hoorde dat Daan overleden was, was haar kleine meid net 12 dagen oud. Ja en dan komt zulk nieuws wel flink aan, dat geloof ik graag. Nou wat heeft ze haar best gedaan, want ik ben goed verwend met dit pakket.Het hele mamaswap pakket wat ik kreeg, zulke lieve mooie cadeautjes.Zelfgemaakte waxinelichthouder waar de naam Daan op staat en aan de binnen kant staat voor altijdEen ster als waxinelichthouder deze heeft een mooi plekje gekregen bij de foto van DaanEen lief zelfgemaakt armbandje natuurlijk met de naam Daan. En ook het doosje waar het in zat is erg leuk om kleine dingetjes in te bewaren die me dierbaar zijnOmdat ik van schrijven hou kreeg een ik zelfgemaakt schriftje, daarbij een pen van KLM waar mijn swapmama werktWierrook om te branden en in veervorm waar ik de weerrook op kan brandenSnoepgoed in een spaarpot voor de momenten dat ik het moeilijk heb… die vond ik echt wel heel grappigHet kaartje wat ik erbij kreeg was ik echt ontroerd door, vooral wat er aan de binnenkant stondIn het roze doosje zitten lucifers

Het is fijn om weer thuis te zijn, maar het was wel een saaie week. Ik moest wennen aan veel alleen zijn, in het ziekenhuis zijn er overal wel mensen en geluiden. En thuis was ik alleen omdat mijn man gewoon moest werken. En veel kon ik niet doen, want daar had ik de energie niet voor. Heb dus bijna de hele week of op bed of lui op de bank series gekeken. Na een paar dagen ben ik langzaamaan even wat kleine dingetjes in huis gaan doen. Ook ben ik gaan proberen even alleen naar buiten te gaan. De eerste keer was echt super zwaar, maar de tweede keer ging al beter. Langzamerhand knap ik op, nog steeds heel erg moe maar wil nu wel wat dingetjes gaan oppakken. De buikpijnen komen ook nog steeds, maar veel minder dan in het begin.Lekker aan een ontbijtje, kwark met banaan.Dan maar even wat handdoeken wassen, anders kunnen we niet meer douchen zonder schone handdoeken.Wat is het mistig op deze ochtend zeg… niks aan, gelukkig hoef ik niet naar buiten.Ik ging eventjes naar buiten om naar de winkel te lopen.Ik deed mee dit jaar aan de mamaswap en dit kreeg ik. Hier ga ik nog even later uitgebreid op in.
Voor het eerst bestelde ik pizza bij NewYorkPizza, 2 verschillende helften en wat was deze pizza lekker zeg.

In het nieuwe jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Zonder pijn
Voor mijn operatie had ik echt helse pijn, echt om stapel gek van te worden. Je gaat gekke dingen doen als je drie dagen lang non stop extreme pijn hebt. In eerste instantie durfde ik die nacht niet de doktersdienst te bellen omdat ze me zo vaak al hebben gezegd dat het stress is en een kwestie is van rustig blijven. Wat ben ik blij dat ik toch stappen heb ondernomen, want ik bleek gewoon een ontstoken galblaas te hebben en een galsteen. Die hebben ze er beide uitgehaald. En wat is dat dan een onwijs heerlijk gevoel als je wakker word uit narcose en die pijn is weg.

Thuis zijn
Ondanks ik echt extreem moe ben, en nog steeds wel wat buikpijnen heb ben ik blij dat ik thuis ben. Door de extreme moeheid kan ik eigenlijk geen kant op en ben ik best opgesloten thuis. Zelfs douchen kost de grootste energie, dus kan je nagaan als ik drie trappen af en op moet als ik even naar buiten wil. Heb ik nu wel twee keer gedaan sinds ik thuis ben. Moet er echt langzaam weer inkomen om dingen te doen. Maar het is zo fijn om thuis te zijn, je eigen bed, niet meer om 07.00 wakker gemaakt worden. Geen vervelende geluiden de hele dag door, geen infuus die piept. Home is where the heart is.

Kaartjes ontvangen
Toen ik in het ziekenhuis lag, was ik ook nog eens jarig… Heb me die dag helemaal niet jarig gevoeld, dus dat moeten we nog maar eens inhalen. Maar ik kreeg wel lieve kaartjes en voor mijn verjaardag en omdat ik in het ziekenhuis lag. Dat vond ik dus echt wel heel lief.

Elke maand zal er nu een artikel online komen waarin jij je blog mag spammen. En ik zal af en toe een paar van de blogs die in de comments staan uitlichten.

Wel zou ik het waarderen als je niet alleen je link neerzet, maar ook even iets verteld over jezelf en je blog. Daarnaast zou ik het lief vinden als je dit wilt delen, zo leren we steeds meer leuke blogs kennen.

Dus kom maar op spam er maar op los…

Nathalie blogt op Unicorns and Fairytales, deze blog gaat over haar leven als mama, onderwijzeres en fashion lover. Leuke trends en musthaves voor kids en mama,s komen voorbij. Ook heeft ze elke week een leuke winactie online staan.

All About Bertina is de blog van Bertina. Een persoonlijke blog over beauty, fashion en lifestyle. Dagelijks komt er een artikel online en elke zondag om 16.00 een video op haar YouTube kanaal.

Simone heeft een persoonlijke blog die Simone v Zomeren heet. Ze schrijft over alles wat haar bezig houd, van gadgets tot aan haar ziekte.

Eén waarschuwing… Zorg dat jouw naam niet op de lijst staat!

Op een school plegen drie jongeren kort na elkaar zelfmoord. Er lijkt geen enkele overeenkomsten tussen de drie te zijn: ze zitten niet in dezelfde klas en ze kennen elkaar amper. De politie bestempelt het als een trieste samenloop van omstandigheden. Maar dan krijgt de 16 jarige Tess een briefje dat alles verandert:
Jij bent de volgende…
Wanneer Tess alles probeert te ontrafelen, doet ze een schokkende ontdekking. Nu moet ze vrezen voor haar eigen leven. Maar niemand gelooft haar.
Ik ben echt gek op jeugdboeken, ze lezen altijd zo lekker weg. Ook dit boek was heerlijk om te lezen. Wel vond ik het af en toe beetje verwarrend dat het van meisje naar meisje ging. En jammer vond ik dat er nadat er iemand dood ging er niks over de vriendinnen geschreven werd die achter bleven. Toch aan het einde van het verhaal werd daar toch even op terug gekomen, wat wel een verassing was. Het einde van het boek was wel een hele verrassende wending, waar ik nooit aan had gedacht. Meestal zijn boeken wel voorspelbaar, maar dat had ik dit keer niet. Wil jij weten welke verassing er aan het eind van het boek plaats vond, dan zou ik zeker zelf het boek maar gaan lezen.

Mel Wallis de Vries is uitgegroeid tot succesvolste jeugdthrillerauteur van dit moment. Haar boeken zijn meermaals bekroond en staan hoog in de bestsellerlijsten. In 2012, 2014 en 2015 woon Mel de prijs van de jonge jury met Vals, Klem en Wreed. Mels boeken worden in diverse landen uitgegeven.

Voordat ik dit boek in handen kreeg via een samenwerking had ik nog nooit van deze schrijfster gehoord, nu ben ik best wel benieuwd naar de andere boeken die ze heeft geschreven.
Vals
Verstrikt
Klem
Wreed
Shock
Kil

Ben jij al benieuwd geworden naar dit boek?

Ik heb deze keer (een dag te laat) foto,s van twee weken. Zo was er nog niks aan de hand, en zo heb je enorm veel pijn en beland je in het ziekenhuis op de OK. Dat verhaal hebben jullie inmiddels kunnen lezen. Maar ik ben weer terug, daarom wil ik toch nog even alle foto,s laten zien. Ik kan niet over alles apart vertellen, want er is zoveel in het ziekenhuis gebeurd dat ik niet alles meer goed weet. Maar kijk mee naar de foto,s.

Hier ging alles nog prima. Zo mooi de bol die we kregen op Allerzielen op het crematorium kwam uit. Het het meest bijzondere is dat hij paars is. De kleur van Daan. Echt te wauw. Nu ik weer thuis ben uit het ziekenhuis, is hij helaas al dood. Heb er dus maar kort van kunnen genieten.

Wachten, wachten en nog eens wachten. We waren op de spoed, en dat gaat allemaal niet zo snel als je had gehoopt.Ik denk dat dit na mijn operatie is geweest, dan ben je ineens opgenomen dus.

Eten gaat eigenlijk niet, heb geen trek. En met alles wat ik eet krijg ik pijn. Dus veel drinken, en aan de nutridrink. Zelfs dat was moeilijk weg te krijgen. Eigenlijk moest ik er drie op een dag, maar was blij als ik er twee op had.Dan ben je gewoon jarig in het ziekenhuis, nou dat feestje moet nog maar even wachten. Dat gaan we nog wel inhalen.Voor het eerst echt weer iets proberen te eten.S,avonds kreeg ik weer een warme maaltijd, maar dat stond zo tegen. Maar ik kreeg speciaal voor mijn verjaardag een geweldig toetje. Dat wilde ik dan ook echt proberen. Dit was dan ook het eerste wat me echt smaakte. Bijna helemaal is hij op gegaan, verder van de warme maaltijd heb ik alleen een hapje kip op.Langzamerhand steeds meer kleine dingetjes eten. Soep ging er goed in, de kaas smaakte nergens naar.Wandelen door het ziekenhuis, ik zat wel vast aan een paal aangezien ik een infuus in had. Wat kan dat piepen van dat ding vervelend zijn zeg. Het meest vervelende vond ik als ik s,nachts naar de wc moest dat ik de stekker eruit moest trekken en dat hij dan heel hard piepte (even) Dat vond ik vooral vervelend voor mijn buurman. Maar ja onmacht.Toen ik me beetje beter begon te voelen, ging me dit best een beetje tegen staan dat het gordijn altijd dicht zat. Gelukkig had ik wel aan de andere kant een raam om naar buiten te kijken. Maar geen zicht op de deur naar de gang. Maar ja dat is iets wat hoort bij het ziekenhuis leven.Er wordt goed voor me gezorgd, eten gaat gelukkig steeds beter. Heb zelfs nu vaak echt trek weer.Wachten op ontslag, en dat duurt lang. Drie uur hebben we zitten wachten, maar jeeeeh eindelijk naar huis toe.Ohhh ja de mamaswap, deze kreeg ik binnen. Zo benieuwd. De mijne kon ik niet helemaal naar wens nog afmaken, gelukkig zo goed als af zodat mijn man het heeft kunnen inpakken en versturen.Ja en dan kan je weer eten wat je wilt als je thuis bent. Merk dat ik de ene keer veel trek heb en de andere keer niet zo. Het is allemaal wel erg wennen met eten. Ook heb ik namelijk nog wel wat buikpijn. Maar het heeft tijd nodig. Hier aten we een heerlijk soepje met kaas ui brood.

Wat is dat wennen na bijna twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen waar thuis te zijn. Donderdag mocht ik dan eindelijk weer naar huis. Ik was zover opgeknapt dat ik het nu verder alleen mocht doen. We hebben wel eerst drie uur moeten wachten op het ontslag gesprek en papieren voordat ik kon gaan. Wat een ergernis, maar ik mocht gelukkig weg. Ik kreeg nog wel voor vijf dagen antibiotica mee, en daarna moet mijn lichaam het zelf doen. Wat was het na de operatie een opluchting dat die vreselijke pijn weg was zeg.

Ik kan alleen nog niet begrijpen waarom ze me zo snel naar huis lieten gaan, terwijl te zagen dat het helemaal niet zo goed ging. En wat was ik blij dat ik goed heb geluisterd naar mijn lichaam om terug naar de spoed te gaan. Zodat ik toch weer werd opgenomen, gelukkig nu wel op een andere afdeling. Maar dat laat ik me nooit meer gebeuren. Nou ik hoop dat er nooit meer zoiets gebeurd als een ziekenhuis opname als deze.

Thuis ja heerlijk, maar ook eenzaam ineens. De laatste dagen in het ziekenhuis verlangde ik zo naar rust, alles hoor je daar. Slapen in de nacht is vaak niet goed te doen. En nu toch dat ik ineens thuis was, is het wel heel stil ineens. Want ik werd thuisgebracht door mijn man, maar die moest die middag gewoon aan het werk. Dus was ik de rest van de dag en avond alleen. Als eerste was dat wel lekker, even bijslapen. Maar al gauw had ik zoiets van, ojee nu moet ik voor mezelf zorgen. Zelf iets te eten maken, terwijl ik me nog helemaal niet lekker voelde. Die eerste dag had ik namelijk ook hele erge diarree. Dus om dan goed voor jezelf te zorgen viel niet mee. Ik begon de verpleegkundige te missen die regelmatig langs kwamen. Geen onderzoeken, maar ook niet even kletsen. Maar hee, ik mag niet klagen ik ben uit het ziekenhuis. Wat wil je nog meer. Ja gewoon weer helemaal opgeknapt zijn. Maar dat heeft helaas tijd nodig.

Ik lig dus nog veel op bed, omdat ik echt extreem moe ben. Het was gisteren een heel avontuur om even boodschappen te doen met mijn man. Wel fijn even buiten te zijn geweest, maar was echt bekaf erna. Verder heb ik af en toe nog wel pijn in mijn buik, maar dit is niks vergeleken met de pijn voor de operatie. Toen ging ik echt door een hel heen.

Vanaf vandaag zal ik dus weer wat meer bezig zijn met mijn blog, bedankt voor het begrip dat het hier zo stil was.

En dan ineens ben je zo ziek dat je in het ziekenhuis beland. Drie dagen lang non stop pijn op de borst. Deze pijn ken ik al jaren, maar normaal als ik spuug verdwijnt na een paar uur de pijn. Dit keer niet, dit keer hield de pijn drie dagen aan. De derde nacht dacht ik dat ik gillend gek werd. Ik had al twee nachten niet geslapen, maar deze nacht was gewoon hel. Ik was ook nog eens alleen in de nacht en heel erg in paniek erdoor. Altijd werd deze pijn op stress gegooid dus eigenlijk durfde ik niet zo goed stappen te ondernemen. Maar ik dacht dit komt nooit meer goed. Diezelfde nacht belde ik een hulpverlener en die adviseerde me toch de doktersdienst te bellen. Ze vond het echt niet normaal waar ik doorheen ging. Huilend hang ik op en toch maar de doktersdienst gebeld, ik mocht wel komen. Nu moest ik mijn schoonvader nog uit bed bellen, maar met alle liefde nam hij me mee naar de doktersdienst. Daar werd ik eigenlijk afgescheept met een paracetamol en een maagbeschermer , waar ik het niet mee eens was. Op eigen houtje besloten samen met mijn schoonvader naar de spoed van het ziekenhuis te gaan. Zelfs daar werd ik niet serieus genomen en heb niet eens een dokter gezien. Alleen wat vage onderzoekjes en vele vragen door een assistent. En werd dus naar huis gestuurd met die paracetamol. Thuis spuugde ik die alweer uit dus dat had ook geen effect. Wel had ik het advies gehad even me eigen huisarts nog te bellen. Tot 08.00 heb ik het uitgezeten met de pijn en gelijk een afspraak gemaakt met me eigen huisarts.

Maar pas om 10.00 had ik een afspraak. Aangezien ik dacht dat ik daar ook weer afgescheept zou worden heb ik wat spulletjes ingepakt en vastbesloten daarna door te gaan naar Annelies voor wat afleiding. Dat is er dus niet van gekomen, want dit keer nam mijn huisarts me wel serieus. Er werd ontstekingswaarde in mijn bloed gevonden en hij vond wel dat ik echt veel pijn in me maag/buik had. Ik werd doorgestuurd naar de spoed, zo eigenwijs als ik was ben ik daar met nog altijd die pijn helemaal alleen met de bus erheen gegaan. Toen ik merkte daar dat het wel lang duurde en ze me serieus gingen nemen, vond ik het tijd worden dat Bert kwam. De hele middag hebben we daar samen gezeten. Vele onderzoeken gehad. En s,avonds wat we niet hadden verwacht werd er verteld dat ik met spoed een galblaas operatie zou krijgen. Die was flink ontstoken en moest eruit.

Nog geen twee uur later lag ik op de OK en kon ik alleen maar denken heerlijk nu mag ik eindelijk gaan slapen. Ik zat er zo doorheen. Voor ik het wist was ik van die vreselijke pijn af en wat was ik opgelucht. Nog geen half uur op de uitslaapkamer en ze hadden het al over terug naar de kamer. Alleen heel onverwachts merkte ik op dat ik pijn in mijn buik had, me gehele buik deed nu pijn. Dus moest nog maar even daar blijven liggen, gelukkig zat mijn lieve man bij me. Al vanaf het begin dat ik wakker was. Ondanks de pijn mocht ik onbezorgd woensdag naar huis. Alleen op het moment dat ik werd opgehaald werd ik misselijk en begon ik te spugen. Toch mocht ik naar huis en na een aantal keer spugen ging ik dan ook lekker naar huis.

Thuis kut, ik moet die drie trappen op. Dat heb ik overleefd. Shit nu dat bed lukt me dat wel daar te liggen, maar ik twijfelde verder geen seconde meer en ik lag. Rust…. heerlijk slapen. Tot ik ineens meer pijn kreeg, weer ging spugen en het niet meer ophield. Het enige wat ik nog deed tegelijkertijd was spugen en aan de diarree. Dit kon niet goed zijn, en heb mijn man het ziekenhuis laten bellen. We mochten weer naar de spoed toe, vanaf 21.30 tot 04.00 hebben we daar gezeten/gelegen. Ik werd uiteindelijk dus om 04.00 weer opgenomen. Momenteel lig ik nog altijd in het ziekenhuis maar inmiddels gaat het wel al wat beter met mij. Nog steeds wel buikpijn en zeker met eten. Al smaakt het meeste me gelukkig wel weer alleen gaat het er lastig in vanwege de pijn. Wanneer ik naar huis mag is nog niet bekend. Maar ik ben hier in goede handen.

wegens ziekenhuis opname van Debbie is tijdelijk geen nieuwe nieuws te zien.

Hoelang dit gaat duren is nog niet bekent.

Met vriendelijke groeten,

Bert Mulder

Vandaag zet ik een aantal blogs in het zonnetje, maar niet zomaar een paar blogs. Deze blogs hebben allemaal iets gemeen. De mama,s die hier schrijven hebben allemaal te maken gehad met het overlijden van een kindje. Ik ben namelijk niet de enige mama waarvan haar kindje niet meer leeft. En ik vind dar er veel meer geschreven mag worden over dit onderwerp. Het lijkt onder vele mensen zo,n angst te zitten om met ons om te gaan, maar wij zijn niet eng. We hebben iets heel bijzonders moeten laten gaan. Wij vinden het vaak niet erg om erover te praten/schrijven. Omdat wij trots zijn op ons prachtige kindje.

Nathalie schrijft op My life blogs. Ze kreeg een prachtige dochter Juultje, maar helaas mocht ze haar oogjes nooit open doen en opgroeien in een warm gezin. Ze schrijft prachtige teksten en is schrijfster van het boek “Lieve Juul” Ze is van plan een online platform van haar blog te maken en ik ga samen met haar huiskamerbijeenkomsten organiseren voor ouders van overleden kinderen. Inmiddels is ze opnieuw moeder geworden van een lief klein zusje van Juultje. Ze hebben haar de naam Puk gegeven.

Bij de mama van Lina ontdekte ik ineens een tweede blog. Op haar eerste blog schrijft ze over haar dochter Lina die op 21 mei 2014 stil geboren werd. Haar andere blog daar heeft ze haar zwangerschap bijgehouden van haar wondertje Lucie het zusje van Lina. En zwangerschap na het overlijden van een kindje is erg spannend, want het is tenslotte al eens mis gegaan. Gaat het dit keer wel goed. Gelukkig wel, en daar kunnen vele onzichtbare mama,s hoop uit putten.

Kimberly is de mama van Elara dappere dodo. Haar kleine vechtertje is een paar maanden na Daan overleden. Ze schreef al die tijd over haar Elara die een zeldzame ziekte had. Nu schrijft ze niet over Elara maar naar Elara. Want ook deze mama wilt door haar naam te noemen ervoor zorgen dat iedereen haar kent. Momenteel zet ze zich in voor Clini Clowns en heeft ze voor de derde keer een mamaswap opgezet. Ze blijft maar in beweging uit naam van haar kleine meid.

Het Allermooiste is de blog van Anja die over haar prachtige zoon Boris schrijft. Deze blog staat echt helemaal in het teken van Boris en daarom heeft ze ook besloten dat niemand op de blog zelf kan reageren. Een mooi idee, maar hoe kan je dan wel laten weten wat je van haar schrijven vind of dat je een stukje herkend. Ze heeft ook een eigen Facebook pagina (die is terug te vinden op haar blog) waar je wel kan reageren. Boris is stil geboren.

Kelly is de naam achter de blog mama van een foto. Op 14-08-2014 werd ze mama van hun eerste kindje, een meisje. Een paar dagen eerder was in haar buik het hartje al gestopt met kloppen. Een paar dagen na de bevalling is ze gaan schrijven om de dagen door te komen.

Ken jij nog een mooie blog van een mama of natuurlijk papa met een overleden kindje?
Je mag hem in de comments zetten…