Ik kruip in één van de buikpijn terwijl ik in bed lig. Mijn gedachten gaan uit naar de volgende dag. Ik weet wat er die dag staat te gebeuren, maar nog niet hoe dit zal uitpakken. Als ik hieraan denk krijg ik het benauwd. Voor de derde keer stap ik uit bed om naar de wc te gaan. Koud kruip ik terug in bed in de hoop dat ik in slaap val. Ik blijf maar staren naar het plafond maar in slaap vallen gebeurd gewoon niet. Na een onrustige nacht wordt ik wakker, ik ben dus toch nog in slaap gevallen. Na dat ik rustig wakker ben geworden stap ik de kou in op de fiets naar Ohanahome. Hier wordt ik begeleid in het proces na het overlijden van Daan. De hele dag dat ik daar ben voel ik me misselijk, maar gelukkig heb ik ook genoeg afleiding. We zijn de voorkamer aan het opknappen, een week daarvoor waren we al aan het verven gegaan. Nu het schoonmaken van de vloer. Toch schiet de angst af en toe door me hoofd heen. Straks ga ik met Annelies, begeleider en dierbare vriendin naar het ziekenhuis. Ik ga mijn angst onder ogen komen in de hoop dat ik daarna niet meer bang hoef te zijn voor de afdeling waar we heen gaan. De tijd lijkt langzaam voorbij te gaan, en toch is het ineens 16.30 tijd om in de auto te stappen richting het ziekenhuis. In de auto loopt de spanning bij mij op, ik wordt stiller en krijg weer pijn in me buik. Annelies zou Annelies niet zijn als ze me daar uit wilt trekken. Ze heeft het over mooie kleuren van de lucht, maar dat is iets wat aan mij voorbij gaat. We staan bij een stoplicht en zien een prachtig reclame bord met de tekst “aandacht maakt alles mooier” Heel vrolijk en enthousiast zorgt ze ervoor dat ik er een foto van maak. Ik ben weer een beetje bij aan het komen.

Samen lopen we door de gang van het ziekenhuis, Annelies houd me hand vast en merkt dat ik het wel heel warm heb. Het is al zo warm in het ziekenhuis maar mijn tempratuur stijgt steeds meer. Ik voel mezelf aan alle kanten zweten, echt zo vies. Maar kan alleen maar naar adem snakken. Daar staan we dan voor de afdeling en rustig lopen we naar binnen, nog altijd hand in hand. Bij de balie staat de vrouw al waar Annelies mee heeft afgesproken. En ze zegt dat ze even op het Doc gaat kijken of iedereen weg is. Want ik vind het al wel spannend op de zwangerschap afdeling te zijn, maar het ging met voornamelijk om het Doc. De ruimte waar ik terecht kwam toen er iets mis bleek te zijn met ons kindje. Ik werd onder controle gezet daar omdat Daan op reserve aan het leven was. Een ruimte waar er hartfilmpjes gemaakt worden van je kindje, en daarbij nog een kamertje waar er echo’s gemaakt worden. Inmiddels staan we voor het Doc en zachtjes knijp ik in de hand van Annelies. Ze zegt je mag best harder knijpen als dat nodig is. Er komt een golf angst over me heen waar neer we naar binnen stappen en knijp harder in haar hand. Een stem in mij zegt “weg wezen” ik wil heel hard weg rennen van deze plek. Maar dit is wat ik onder ogen moet komen. Gelukkig ben ik niet alleen, dat is alleen al de reden waarom ik niet hard weg ren. Toch stappen we samen naar binnen. Ik kijk om me heen en de tranen schieten in me ogen. Waarom ben ik toch zo bang voor deze ruimte, ik snap er niks van.

Dit is iets waar ik al maanden mee bezig ben, waarom is het zo belangrijk om te weten waarom ik hier zo,n angst voor heb. Het heeft helemaal niks te maken met het overlijden van Daan.
Het enige wat ik doe is de ruimte in me opnemen, ik sta verstijfd en weet niet zo goed wat te doen. Mijn hart gaat tekeer en er komt steeds meer angst naar boven. Maar ik blijf daar staan en om me heen kijken. Annelies maakt af en toe contact om te zien of ik nog wel in me lichaam ben. Dan pakt ze me vast en knuffelt me even goed. Ik voel de tranen over me wangen rollen. Ik voel haar warme lichaam tegen de mijne, haar buik maakt contact met de mijne. Mijn hele lichaam voel ik schrokken, maar na een tijdje dat we zo staan wordt ik rustiger. Ik kan weer normaal ademen en genieten van de knuffel die ik mag ontvangen. Langzaam laten we elkaar los, en veeg de tranen van me weg. Ik kijk nog eens rond en er valt een hoop spanning van me af. Er komt zelfs een kleine glimlach op me gezicht terug.

Alleen terwijl we daar nog altijd in die ruimte staan, heeft er iets heel erg me aandacht. Er staat een deur open naar een andere ruimte. Weer wil ik heel hard weg rennen. Ik hoor Annelies vragen of het goed zo is, of dat er nog iets nodig is. Ik benoem de ruimte waar me aandacht naar toe gaat. Waarop ik ineens mezelf hoor zeggen “we gaan er gewoon voor” Ik pak haar hand vast en neem haar de ruimte mee naar binnen. Ik voel me duizelig worden, blij dat ze me vasthoud want ik voel dat ik anders tegen de vlakte ga. Even zoek ik naar een lichtknopje, gevonden. Moet ik er op drukken of is het een draaiknop. Ik draai eraan en beide schrikken hier van. Plots was er licht. En schieten in de lach omdat we hier zo van schrokken. Nu ik ervan bewust ben daar te staan voel ik nog meer angst in me opkomen. Heel hard begin ik te huilen, waar komt dit toch vandaan. Ik sta echt te zweven op me benen, en wordt geholpen om op een krukje te gaan zitten. Annelies vraagt me of ik wat water wil. Zacht zeg ik “ja” Even laat ze me daar alleen zitten. Ze komt terug met een wit piepschuim bekertje met water. Ik pak het aan en neem een slok. Bah ik ga zowat over me nek, als eerste valt me op dat het lauw warm water is. Maar dat was niet waarom ik zo misselijk word. Ik sta op en gooi het bekertje leeg en daarna in de prullenbak. Langzaam loop ik terug en ga weer op het krukje zitten. Weer begin ik heel erg te huilen, zo erg alsof het uit me tenen kwam. Ik was echt even helemaal in paniek. Ik wist even niet meer hoe ik moest ademen waardoor ik het heel benauwd kreeg. Ineens waren de tranen op en werd weer rustiger. Even komt er zelfs een kleine glimlach op me gezicht. En vertel wat er gebeurde. Er kwam een herinnering boven van de eerste keer dat ik in het Doc kwam. Dit had helemaal niks te maken met dat er iets mis was in mijn zwangerschap. Ik kreeg gewoon een glucose drankje, en dat bekertje deed me daar aan herinneren.

Ook ineens begin ik te beseffen waarom ik daar zo bang was, ik begin te vertellen dat ik toen zo bang was om me kindje te verliezen. Dit heb ik nooit bewust gevoeld om mijn kleintje te verliezen, maar toch zat het er blijkbaar. Waarop ik een reactie krijg er zat hier zoveel angst he, je hebt hier veel mee gemaakt. Even haal ik een herinnering op, de keer dat ik daar samen met mijn schoonmoeder was. Ze heeft toen voor het eerst een echo gezien. Dit kende ze nog helemaal niet, en vond het zo mooi dat ze dit mocht meemaken. Voor mij was het een erg emotioneel bezoekje toen. Dit was de laatste controle daar omdat ik hierna gelijk werd opgenomen.De verpleegkundige nam me even apart omdat ze merkte dat ik erdoor heen zat. Ik begon heel erg te huilen omdat ik het op deze manier niet meer aankon. Twee keer in de week naar het ziekenhuis, en thuis elke dag thuismonitoren en me opgesloten voelen. Afhankelijk van me schoonouders vond ik nog veel moeilijker, want hulp vragen is niet mijn ding. Ja ze deden het met alles liefde dat weet ik. Maar ik was gewoon helemaal op. Ze lieten me toen de keuze voor opname, en uiteindelijk heb ik dus voor mezelf gekozen en me laten opnemen.

We beginnen spontaan samen te lachen, want we willen hier een mooie herinnering aan maken. Ze stelt lacherig voor om nog even in de lampen te gaan hangen of de boel kort en klein te slaan. Ja helaas deze dingen mogen natuurlijk niet dus ik stel iets anders voor. Ik zeg tegen haar “zal ik dan maar even een echo van je maken, ga maar in de stoel liggen” Dat hoefde ik geen tweede keer te zeggen of ze ligt er al. Met de grootste glimlach die ik van haar ken. We schieten weer heel erg in de lach en moest hier gewoon een foto van maken. Dan ben ik er klaar voor om de ruimte te verlaten. We zoeken nog even naar die vriendelijke balie medewerkster om gedag te zeggen, even staan we nog te praten voor we echt weer richting de auto gaan.
In de auto ben ik echt heel stil, voel me even helemaal leeg. Er wordt zo nu en dan tegen me gepraat, maar alles gaat een beetje langs me heen. Ik hoor Annelies ver weg zeggen “kijk wat een mooie kleuren al die bomen” Onbewust kijk ik maar reageer er niet op. De rest van de rit kijk ik maar vooruit, hoor de muziek maar voel mezelf even niet in mijn lichaam. De auto komt tot stilstand bij de supermarkt, omdat ze nog even wat boodschappen moet halen. Ik zeg nog even “vergeet de koffiebonen niet” Waarop ze zegt “nee en de wc papier” en loopt zonder mij naar de winkel.Eenmaal terug bij haar thuis, ben ik zo moe en leeg dat ik even nergens zin meer in heb en leg mezelf op de bank. Ondanks ik zo vreselijk moe ben hebben we er nog een mooie avond van gemaakt.

Een dagje later dan normaal, omdat er gisteren speciaal een blog online kwam vanwege Allerzielen

Maandag

Ohanahome, we zijn bezig geweest met de voorkamer op te knappen. We hadden de muur al rood gemaakt, nu de vloer schoonmaken samen met nog een andere vriendin van Annelies. Deze vriendin is het af gaan maken toen Annelies en ik op missie gingen. We gingen naar het ziekenhuis, maar hier ga ik jullie later over vertellen wat we daar hebben gedaan.

Dinsdag

Dit is het resultaat geworden van de voorkamer. Nu vind ik het wel mooi. Ik hou niet van rood, maar op deze manier is het wel heel gaaf. Nu alleen de andere muur nog aanpakken want die is roze. En dat ziet er natuurlijk niet uit met rood.

WoensdagRichting het werk op de kinderboerderij. En wat was ik vrolijk. Heb zelfs staan dansen op het terrein en kreeg ik de opmerking van collega “sta je nou te dansen” Ja ik stond te dansen, ik ben vrolijk. Moest er zelf heel erg om lachen. Ze kennen me zo niet.Thuis heerlijk eieren gebakken met ham en kaas, en een geroosterde boterham erbij.

Donderdag

Ik zou deze dag alleen maar even gaan sporten, maar de dag verliep anders. Er was een vriendin die een hulpvraag had. Even praten, dus heb haar naar Ohanahome gehaald. Daar heeft ze even van zich af kunnen praten. Nadat ze weg ging heb ik daar nog even wat gegeten en toen richting de sportschool gegaan. Na de sportschool nog even snel langs de winkel, maar daar liep het uit te hand. Ze wilde voor de zoveelste keer in mijn tas kijken en dit keer had ik er geen zin in en weigerde ik. Omdat ik niet meewerkte werd mij de winkel toegang ontzegt. Was even in de war. Maar toen ik thuis kwam en mijn man even daar ging praten met de manager, en ik dus weer de winkel in mocht had ik de grootste lol ervan. Het werd tijd dat ik eens zou weigeren, want dat mag gewoon. Ja Debbie bijt van zich af, ik herken mezelf soms echt niet meer. Maar dit is wel een erg leuke ik vind ik.

Vrijdag
Goedemorgen en dit is wat ik zag toen ik uit het raam keek.Ik was te vroeg op de sportschool vanwege een afspraak ervoor. Dus maar even wat schrijven. Maar kon me niet goed concentreren vanwege de muziek die daar aanstaat. Daarna me omkleden voor de yogales en even goed genieten ervan.

Zaterdag

Drukke dag gehad. We gingen naar Tuinland om rond te neuzen tussen de kerstspullen, alleen het viel wat tegen nog. Wel hebben we weer een speciale kerstbal gekocht voor Daan. Maar niet alleen voor Daan want kwam de naam Sem ook tegen. Deze heb ik dan ook aan mijn vriendin gegeven. Ik kon hem echt niet laten liggen. Daarna zijn we even naar Daan gegaan, toen we erachter kwamen dat er s,avonds Allerzielen werd gevierd waar ik al over schreef. We dus de avond terug zijn gegaan. Maar in de middag zijn we ook nog even bij vriendin langs geweest die een inzameling actie hadden voor haar dierenvoedselbank. En ook daar kon ik niet met lege handen aankomen. De twee stenen op de foto heb ik dus beschreven op Allerzielen, moest echt ook aan beide jongens denken. De twee draken die daar boven samen aan het vliegen zijn.

Zondag

We hebben even het huis aangepakt om schoon te maken. Samen hebben we dit gedaan omdat ik er tegenwoordig door de weeks niet meer aan toe kom door dat ik het veel drukker heb dan voorheen. Best lekker zo,n dag indeling te hebben door de weeks. En dan is het fijn om samen even door het huis te gaan. Helemaal tevreden na het schoonmaken, want dat voelt goed als het weer netjes is in huis. Dan heb ik lekker erwtensoep gemaakt, daar ben ik altijd wel even een tijdje mee bezig. Maar zo lekker, dus de moeite waard ervoor.

Zijn jullie al naar kerstspullen aan het kijken geweest?

Vandaag is het Allerzielen

Allerzielen (het feest van alle zielen) is de dag waarop in de rooms-katholieke kerk alle gelovige zielen van gestorvenen worden herdacht. Het feest wordt sinds de twaalfde eeuw op 2 november gevierd op de dag na Allerheiligen. Allerzielen wordt overal in de wereld gevierd maar het meest in de traditioneel katholieke landen zoals Italië, Spanje, Portugal en geheel Latijns-Amerika.

Zelf ben ik niet gelovig, maar alsof het zo moest zijn waren we zaterdag even bij Daan op het crematorium en daar waren ze van alles aan het opbouwen. We konden ons nog herinneren dat dit vorig jaar ook gedaan werd. Alleen toen lag Daan er nog maar net dus hebben we daar niet verder over nagedacht. Nu was ik nieuwsgierig en ben ik gaan vragen wat er de avond stond te gebeuren. Er werd me verteld dat ze Allerzielen vierde en alles heel mooi verlicht werd. Ook zei hij me dat het zeker de moeite waard was om even langs te komen. Dus wij besloten deze avond even terug te gaan. Hij had niks verkeerds gezegd want wauw wat was dit indrukwekkend. Dit was ook de eerste keer dat we het hele terrein hebben gezien, want over het hele terrein was er van alles te zien. Overal stonden er ook tafels dat je een kaarsje kon branden, een steen kon beschrijven, een bolletje kon planten, traantjes begraven en ballonnen op laten. En al die mooie lichten die er waren wat was het prachtig. Ik heb twee stenen uitgezocht en op beide een naam neer gezet. De ene van Daan ligt op zijn plekje nu en de andere is voor mijn vriendin. Het bolletje heb ik niet gepland op de plek waar iedereen dat deed. Heb hem meegenomen, we willen hem nog wel planten bij Daan. Ook de traantjes heb ik daar niet willen begraven die heb ik ook natuurlijk bij Daan gezet. Als laatste kwamen we bij het kinderhofje aan waar Daan ligt. Daar stond ook een tafel dit vanuit het UMCG kinderafdeling. Daar heb ik een tijdje staan praten met een man die foto,s aan het maken was. Mij lukte het niet vanwege het donker. Deze man heeft me wat geleerd erover, wat ik wel erg leuk vond. Daarna raakte ik aan de praat met iemand van de stand en die herkende me gewoon. Ze werkt op de zwangere afdeling waar ik even heb gelegen vlak voor Daan werd geboren. Dit vond ik eigenlijk heel bijzonder dat ze mij herkende, hoeveel mensen komt ze wel niet tegen in het ziekenhuis. Daar kregen we ballonnen, die hebben we met een mooie boodschap naar boven gestuurd. Nu kan Daan dus weer even spelen met ballonnen.

Vorige maand was weer eens de eerste keer dat jullie mochten spammen. Elke maand zal er nu een artikel online komen waarin jij je blog mag spammen. En ik zal vanaf volgende maand dan een paar van de blogs die in de comments staan uitlichten.

Wel zou ik het waarderen als je niet alleen je link neerzet, maar ook even iets verteld over jezelf en je blog. Daarnaast zou ik het lief vinden als je dit wilt delen, zo leren we steeds meer leuke blogs kennen.

Dus kom maar op spam er maar op los…

De blog van Monica, zelf kende ik haar blog nog niet.
Het is een persoonlijke blog waar ze schrijft over de dingen die ze leuk vind.
Zo kan je persoonlijke verhalen lezen over haar PDS, kom je dingen over haar gezin tegen. Lekkere recepten die ze zelf maakt.
En de mooie plekjes die ze bezoekt.
Little By Me

De blog van Jenn volg ik zelf al een tijdje.
Ook dit is een persoonlijke blog over alles wat haar bezig houd.
Gedachtenspinsels

Ik weet het al jaren dat ik echt een heel gevoelig type ben, daar heb ik ook eigenlijk altijd wel veel last van gehad. Het is eigenlijk een hele mooie eigenschap, maar niet als je er niet mee om kan gaan. Ik trek altijd mensen aan met problemen, ik luister graag naar ze. Maar wil altijd een stapje verder, ik wil de problemen oplossen. Nu weet ik dat ik dat niet kan en dat ik niet de hele wereld op me schouders mee kan nemen. Hier heb ik veel last van, de problemen moet ik bij de ander houden. Luisteren is goed, maar het niet overnemen deze gevoelens. Maar hoe doe je dat nou, want het is leuk als je graag mensen wilt helpen met hun problemen. Alleen ze moeten je er niet in mee trekken. Zo gevoelig ben ik dus dat ik kan voelen wat de ander voelt. Is mooi zodat je de mensen ook echt begrijpt wat er door iemand heen gaat, maar daar moet het ook bij blijven. Dit wil ik gewoon echt gaan uitschakelen anders kan ik mijn droom niet werkelijkheid maken om mensen echt te gaan helpen om naar ze te luisteren. Heb al genoeg aan mezelf, dus moeten de problemen van de anderen ook bij hun blijven.

Nou gebeurde me laatst iets heel bijzonders, ik was bij me vriendin die me zo veel leert. Me helpt met het praten over me gevoelens, me angsten laat overwinnen. En waar ik ontzettend veel van ben gaan houden. Iedereen heeft zo zijn eigen dingen. Zo ook deze vriendin. Die avond dat ik bij haar in de tuin zat naast haar, zat ze in een gesprek via messenger. En ik was haar eigenlijk alleen maar in me op aan het nemen. Ik voelde wat er bij haar gebeurde, in eerste instantie wist ik helemaal niet waar het gesprek over ging. Maar het gevoel wat het me bracht liet me niet los. Natuurlijk had ze ook in de gaten dat ik met haar bezig was en ondertussen liet ze wat los over het gesprek. Ze vertelde me dat ze nu zo goed wist hoe ik me voelde wat zei allemaal met mij doet. Uit me veilige bubbel halen. Zij werd nu uit haar veilige bos (zoals zij het noemde) gehaald. Dat was vroeger de enige plek waar ze zich veilig voelde, waar ze nu liever niet uit gehaald wilde worden. Alleen ik begon me heel verdrietig te voelen, het deed me zoveel pijn haar daar zo te zien worstelen met haar gevoel. Het liefst had ik het uitgeschreeuwd van de pijn die het me gaf. Maar toen gebeurde er iets moois, ze kwam naar mij toe omdat ze behoefde had aan een knuffel. Jeeej ik mocht iets voor haar betekenen.

Ik liet los wat dit met me deed en dat ik haar gevoel niet wilde overnemen, maar gewoon niet weet hoe ik dat moest doen. Even was ik nu belangrijker dan haar gesprek, ze legde haar telefoon even weg. En legde me uit hoe ik dit kon aanpakken. Ik wist wel wat ik moest doen, maar niet hoe. Dit keer lukte het me om in mijn eigen blije bubbel te blijven. Haar gesprek op messenger ging door en ik bleef haar observeren. Wauw wat was dit mooi om te mogen ervaren. Van een afstandje haar gevoel mee krijgen, maar toch er niet in meegetrokken worden. Dit was voor ons beide een mooi proces. Pijnlijk vooral voor haar, maar zo leerzaam geweest.

Bedankt lieverd dat ik dit van dichtbij heb mogen mee maken.

Maandag

Was alweer in de ochtend bij Ohanahome. Hier lekker in het zonnetje s,middags gezeten. Dus gewoon even genieten.

Dinsdag

Deze dag zoals elke week was ik ook weer bij Ohanahome.

Woensdag

Weer naar het werk toe op de kinderboerderij. De dag begon daar zo mooi met kleine baby eendjes. Helaas geen foto,s van, heb het wel gefilmd zo schattig. Maar met het schoonmaken op de ezel weide ging het mis. Er staan daar ook bokken en eentje ervan is echt heel vervelend. Die valt je gewoon aan en dat kan flink pijn doen met zijn horens. De eerste keer heb ik hem aardig weten tegen te houden, maar de tweede keer kreeg ik de volle laag na een gevecht met hem. Ik heb me werk gelaten voor wat het was, want dit was een trigger blijkbaar dat ik zo boos en zo verdrietig werd. Wat dan weer helemaal niks te maken had met dit voorval. Heb dus even mijn momentje alleen genomen, zodat ik weer even kon bijkomen van de emotie.

DonderdagVandaag veel gedaan in Ohanahome. De voorkamer wilde ze gaan aanpakken, opruimen en de muur verven. Daar zijn we dan ook mee begonnen. Ja zelfs ik heb mee geholpen met verven. Natuurlijk ook even een rustmomentje pakken, altijd goed.

Ik had wat last van mijn spieren dus ben ik even een stukje gaan wandelen.

Na deze wandeling ben ik een angst onder ogen gaan komen. Al een tijdje trekt het bad me, maar durfde er maar niet in. Ik weet uit het verleden dat door warmte mijn lichaam kan uitvallen. Nu is dat minder erg als je man in de buurt is en je kan helpen het bad uit te komen. Maar bij iemand anders thuis is het een dingetje. En ook dit bad is vrij diep waardoor je met een trapje erin en uit moet. Ze heeft het voor elkaar gekregen, ik hoefde de deur niet op slot te doen. En ik werd in de gaten gehouden, hoefde maar te roepen en ze zou er zijn. Maar het ging gelukkig allemaal goed. En heb aardig kunnen genieten ervan.

De avond hebben we beide een bijzondere ervaring beleefd, waar er nog een blog over online zal komen.

De nacht mocht ik blijven slapen bij haar in de mooie slaapkamer van haar.

Vrijdag

Dit is dus de slaapkamer waar ik mocht slapen. Weer zo,n zelfde trapje als bij het bad om in het bed te komen. Maar zo,n geweldig bed. Die nacht heb ik dat niet zo ervaren want veel geslapen heb ik niet. Maar in de middag ben ik nog even terug gegaan. Ik was helemaal leeg door een gebeurtenis in het ziekenhuis die ochtend. Ben met Annelies de afdeling opgegaan die ik zo eng vind. Maar helaas mochten we niet naar het DOK waar het mij om ging. Daar hebben we nu een afspraak voor gemaakt. Daar ga ik dus zeker nog over vertellen.

Ook deze dag ben ik nog in bad geweest, dit keer een stapje verder en heb ik de deur op slot gedaan. En ik heb echt heerlijk genoten, kon me nu ook echt ontspannen.

Zaterdag

Thuis doorgebracht. Er moesten nog boodschappen gedaan worden. En heb me verder lekker rustig gehouden.

Zondag

Op weg naar Apeldoorn. Ik had een meeting bij iemand thuis. Lekker gaan lunchen daar. Dit is een groepje die door gaat met de cursus  “schrijf je levensverhaal 2” En dit was echt heel gezellig, dit willen ze dus vaker doen. Een schrijfclubje is opgericht, maar wil er zelf nog even over nadenken of ik dit wel echt wil. De cursus ja leuk, maar met dit weet ik het nog niet.

De dag liep wel heel anders dan verwacht, een mooie dag waar ik jullie later meer over ga vertellen.

Dromen hebben we allemaal wel, ik dus ook. En ik ga met jullie mijn grootste dromen delen.
Vergeet nooit te blijven droom hoe klein of groot deze dromen ook zijn.

Welke 3 dingen zou je het allerliefste willen?
Een gezond kindje op de wereld zetten
Verhuizen naar een eengezinswoning ,geen trappen meer hoeven te lopen om thuis te komen, een heerlijk tuintje en waar we nu wonen wil ik mijn kind in de toekomst niet zien opgroeien
Mijn boek verwezenlijken, al gaat het schrijven aan me boek niet zo hard eigenlijk staat het stil. Maar heb veel geleerd van de eerste cursus “schrijf je levens verhaal” en deel 2 ga ik nu ook doen. Dus mijn boek gaat er zeker komen al duurt het misschien langer dan ik in me hoofd had

Welke droom is al uitgekomen?
Ik droomde van om mama te worden, deze wens is uitgekomen. Mijn hart zegt dat ik mama ben, maar helaas kan ik het niet aan de wereld laten zien.

Welke droom wil jij dit jaar nog laten uitkomen?
Dit jaar, hmmm dat moet dan wel heel snel… Mijn droom is van mijn passie mijn werk maken. Werken voor Ohanahome, ouders helpen met een langdurig ziek kind of waar het kind van overleden is. Daarnaast wil ik heel graag huiskamer bijeenkomsten organiseren voor moeders die hun kind verloren hebben.

Wat droom jij voor de wereld?
Dat de wereld altijd zo mooi mag zijn als die is, soms beseffen we het niet dat het leven mooi is. Maar dat is het zeker wel

Welke droom zou jij graag voor iemand anders laten uitkomen?
Dat Ohanahome een onwijs mooi succes gaat worden, dat we straks maar vele ouders mogen gaan helpen. Dus deze droom is voor de eigenaresse maar ook voor alle ouders die bij ons de hulp gaan zoeken

Wat is jouw grootste droom?
Ja misschien val ik in herhaling, maar mijn grootste droom is als nog mama worden, maar dan voor de tweede keer. Omdat mijn eerste geschenk helaas niet mocht blijven in mijn armen.

Na een gesprek die ik had kwam ik op het onderwerp van deze blog. Ik sprak met iemand over zwangerschappen en deze vrouw had een afspraak gemaakt om haar spiraaltje te laten verwijderen en weer te gaan proberen voor een kindje. Dat zou haar derde zwangerschap worden. Waarop ze gelijk zei : Ik geef het drie maanden. Hierop reageerde ik nauwelijks, maar had het gevoel dat me mond open viel. Zo zelf verzekerd als ze was uit ervaring van haar eerste twee zwangerschappen. Net daarvoor had ik ook al zo,n soort gesprek die had het over iemand die ook zo snel zwanger raakte maar niet voor haar kind kon zorgen. Haar eerste kind is dan ook bij haar moeder beland en daarna is ze nog vier keer zwanger geraakt. Ik wil er niet eens aan denken dat deze kindjes niet de kans hebben mogen krijgen op leven. Echt te bizar voor woorden. Ik ben niet tegen het weghalen van kinderen, maar kan er wel heel verdrietig en boos over worden op wat voor manier het gebeurd. Dan doel ik op de redenen van het weg laten halen.

In me hoofd bleef gelijk de uitspraak hangen “het nemen van kinderen” Hoe vaak ik dit niet heb gehoord van vrouwen. Dit is een term waar ik echt heel boos om kan worden. Want ik ben echt van mening dat je geen kind neemt. Kijk eens naar al die vrouwen die moeite hebben om zwanger te worden. Al die vrouwen die misschien helemaal niet zwanger kunnen worden. De vele miskramen die vrouwen krijgen en dan hebben we het nog niet gehad over al die kindjes die overlijden. Dan denk ik echt hoe kan iemand zoiets in de mond nemen om gewoon even te zeggen, we nemen een kind. Ik kan daar echt niet bij met mijn hoofd. Een kind is een waanzinnig mooi geschenk die je mag ontvangen. Hier heb ik altijd al over gedacht dat deze term niet klopt, nu ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is een gezond kindje op de wereld te zetten en het bij je te mogen houden weet ik helemaal zeker dat mensen veelte makkelijk denken.

Ik weet dat ik een discussie punt gestart ben met dit artikel omdat er zoveel mensen anders denken dan mij. Ik wil dit graag in de wereld brengen zodat mensen eens gaan nadenken over wat ze nou werkelijk zeggen over het nemen van kinderen.

Dan ben ik natuurlijk wel heel benieuwd hoe jullie hierover denken, want geen discussie punt zonder jullie meningen

Wat ben ik blij dat ik steeds meer een dagindeling krijg, want hier wordt ik echt wel vrolijk van. Maar kan niet wachten om al mijn plannen echt uit te laten komen om mensen te gaan helpen. Dat komt, zijn we druk mee bezig… Eerst weer een weekoverzicht van de afgelopen week.

Maandag

Bij mijn tweede thuis de hele middag gespeeld met de kleine meid des huize en filmpjes gekeken. Kind ook weer blij met een beetje aandacht van mij. Tot laat in de avond ben ik gebleven, want we hebben ook nog s,avonds film gekeken toen de kids naar bed waren. Tenminste 1 van de kids lag al op bed de andere is moe naar bed gegaan toen hij met ons mee keek naar de film. Helaas moest ik na de film nog de kou in om op de fiets naar huis te gaan. Dat was weer een stuk minder.

Dinsdag

Natuurlijk de volgende dag stond ik in de middag weer op de stoep bij ze. Of nou niet op de stoep want ik heb een sleutel om mezelf binnen te laten. Ik werd al opgewacht om te spelen met de kleine meid. Maar er zijn ook nog andere dingen die ik daar doe, dus moest ze dit keer haar zelf even vermaken. Ben dus een stille ruimte op gaan zoeken waar de eigenaresse van het huis ook al druk aan het werk was. Daar ben ik ook gaan zitten anders kwam ik niet toe aan teksten te schrijven voor hun website en nog meer teksten voor Ohanahome. En niet vergeten om af en toe iets tussendoor te eten. Ik had heerlijke aardbeien mee genomen.

Woensdag In de ochtend eerst aan het werk geweest op de kinderboerderij, wat was het koud zeg. Thuis kon ik niet meer warm worden. Wel snel even wat eten, me wassen en omkleden. Nog even de wc schoonmaken en de salon tafel afstoffen. Ik kreeg namelijk bezoek. Waar ik normaal altijd heen ga (mijn tweede thuis) kwam ze nu naar mij met haar dochter. Ze kwam mijn huis reinigen om alle negatieve dingen uit het huis te drijven. Na dat ze weg was heb ik me lekker rustig gehouden en lekker even een gezonde snack genomen. Heb appel met rozijnen warm gemaakt, zo lekker als je koud bent. S,avonds merkte ik dat ik wat emotioneel werd, maar waar het precies vandaan kwam begreep ik niet helemaal.

Donderdag Vandaag heb ik even een offday, ik voelde het natuurlijk de avond ervoor al dat ik wat emotioneel was. Nu legde ik de link naar het reinigen van het huis. Omdat het de bedoeling is dat het hier open staat voor een nieuw leventje. En de baby kamer ademende helemaal Daan uit, zo is er geen ruimte voor nieuw leven. Nu is dat veranderd en dat maakte mij emotioneel. Heb dan ook veel tranen weer laten vloeien. Ik stond helaas wel verrast hiervan, toch weet ik dat dit zeker vaker terug kan komen. Maar gelukkig weet ik nu ook hoe ik eruit kan komen. En af en toe even zo,n dag nergens zin in hebben kan geen kwaad. Geef ik gewoon maar aan toe, dat is het beste.

Vrijdag
Lekker naar de yoga les geweest in de ochtend. Meestal heb ik daarna vrij weinig zin nog in iets. En vandaag ook echt niet, lekker naar huis en rustig aan doen. Veel netflix gekeken op bed. En omdat ik het koud had heb ik een lekker kopje thee gedronken.

Zaterdag

Boodschappen gedaan, dat moet ook elke week weer gebeuren. Daarna eigenlijk rustdag gehouden.

Zondag
Even naar de Media markt geweest. Mijn man wilde iets kopen om via wifi vanaf je mobiel of laptop muziek te streamen naar de boxen. En dat is gelukt joeppie. De dagen worden steeds kouder, maar de kleuren buiten zijn geweldig. En deze boom staat gewoon voor onze deur.

Wat doe jij op een offday?

Ik had eigenlijk nooit iets met quotes tot ik er zowat mee dood gegooid werd in mijn messenger door een heel lief persoon die mij helpt de goede weg in te slaan in mijn leven. Nu zoek ik zelf vaak naar mooie positieve quotes en ik merk dat er echt veel mooie zijn. Daarom deel ik hier om de week de mooie teksten die ik tegenkom speciaal voor jullie om te inspireren.