Ik ben op mijn blog een open boek, maar in het dagelijkse leven is dat even iets anders. Ja ik kan best makkelijk praten over de moeilijke dingen, maar mijn gevoel tonen bij mensen is een heel ander verhaal. Vertrouwen is voor mij het allerbelangrijkste, want vertrouw ik je niet dan kan ik in mijn gevoel een gesloten boek zijn. Gelukkig zijn er nu dingen aan het gebeuren waardoor ik soms wat meer vertrouwen krijg in bepaalde mensen. Maar nog niet zo het vertrouwen dat ik mijn emotie echt zal laten zien. Als ik voel dat ik moet huilen bij iemand, probeer ik dat zo veel mogelijk te verbergen. Ik houd me tranen binnen, of er glijden wat tranen daarna stop ik het dan ook. Je zal me nooit echt zien laten gaan bij een ander in de buurt. Thuis als ik alleen ben huil ik wel, maar ook niet tot er geen traan meer over is. Als ik het zat ben zoek ik gewoon weer afleiding, dan gaat de tv weer aan.
Wat zou ik het fijn vinden om me gewoon eens helemaal te kunnen laten gaan. Gewoon eens even heerlijk hard en veel huilen. Maar dan ook liever niet alleen, want dat voelt heel eenzaam en ellendig.
De man in de trein
Soms als ik vertel over Daan mijn zoon die is overleden,, schrikken mensen. Ze deinzen dan terug alsof ik iets verkeerds heb gezegd. zo voelt het ook. Daarom durf vaak niet te praten over mijn zoon. Ik hou dus maar mijn mond. Natuurlijk wil ik er juist wel over praten.
Heel soms gebeurd er iets bijzonder, zoals ik ervaarde toen ik in de trein zat naar huis. Nadat ik mijn tattoo heb laten zetten. Dit was een helse reis naar huis. Maar en gebeurde ook iets moois. We strandde in Almere omdat er onderweg storing was. Het station kende ik niet. Ik raakte aan de praat met een man die ook naar Groningen moest. Maar we verloren elkaar uit het oog. Op Zwolle kwamen we elkaar weer tegen. Beide hadden we een hele andere route afgelegd om in Zwolle aan te komen. In de trein kwam hij bij me zitten en merkte we dat we beide uit Den Haag vertrokken waren.. Hij vanwege zijn werk en toen hij vroeg wat mij in Den-Haag bracht vertelde ik over mijn tattoo. Even dacht ik laat ik het vallen of niet. Toch zei ik dat ik hem had laten zetten vanwege mijn overleden zoon en liet hem zien. Het was stil aan zijn kant. En al snel had ik spijt dat ik het had laten vallen. Ineens begon hij over iets anders, toch voelde ik me ongemakkelijk. Heel erg ongemakkelijk. Uiteindelijk kwam deze man toch terug op mijn zoon, steeds weer die interesse. Dit gaf me zekerheid om open te zijn naar hem. Te vertellen wat er is gebeurd. Nog altijd vind ik het onwerkelijk, dat er dus blijkbaar echt mensen zijn (die ik niet ken) toch doorvragen als je laat vallen dat je een overleden kind hebt. Het is dus niet altijd allemaal maar zwart-wit. Hoe kon het gebeuren dat dit ineens op me pad kwam. Leid Daan me naar deze mensen om mij zelfvertrouwen op te bouwen. Ja ik geloof erin dat Daan mij in dit leven helpt.
Weer even terug naar de treinreis, we zijn bijna in Groningen en hij vraagt me of ik nog lang naar huis moet na de treinreis. Ik vertel hem zo,n 20 minuten met de bus, waarop hij vraagt waar ik dan woon. Ik laat hem weten welke wijk in woon, terwijl ik naar zijn gezicht kijk. Ik zie hem lachen, ik weet eigenlijk al genoeg. Dus ik zeg hem je gaat toch niet vertellen dat je in dezelfde wijk woont. Hij knikt, en ik vraag hem nog even voor de duidelijkheid dus je neemt zo dezelfde bus als ik. Het antwoord wat hij gaf was dat hij maar even ging kijken hoe laat de bus komt… Ik sta echt versteld. Een man die ik niet ken tegenkomen op een station die ik niet ken. Komt vanuit Den-Haag en woont in dezelfde wijk. We hopen op tijd te komen voor de bus, officieel hebben we 10 minuten. Maar helaas de trein loopt vertraging op. En de bus kunnen we vergeten. Tijd zat dus nog. Omdat ik eigenlijk al de halve reis moest plassen, stap ik de trein uit en ik ga naar de wc op het station. Ik kom van de wc en daar staat hij dan te roken. Ik zeg hem dat ik hem zo wel zie bij de bus en loop door om een broodje te halen. Aangekomen bij de bushalte zie ik nog 15 minuten voor de bus komt. En ik ben al zo moe van die ellendige reis. Hij had me al verteld dat zijn dochter ook met dezelfde bus zou reizen, terwijl ze aankomt met een vriend loop ik even naar achteren om ergens te zitten. Eindelijk komt de bus en ik stap in, ga ergens achterin zitten. Ik zie dat zijn dochter en vriend voorin gaan zitten. Dus ik denk hij gaat erbij zitten. Hoor ik hem tegen zijn dochter zeggen dat hij naar achteren gaat, hij komt achter mij zitten.
“Ik bedenk me ineens dat ik graag nog iets wil weten van je. Hoe ga je daar nu mee om met je overleden kindje en wordt je wel geholpen ermee” Ik sla achterover en denk even heb ik dat echt goed verstaan. Wil hij werkelijk weten hoe ik hiermee omga… Wauw, we praten zo dus nog even verder over de ervaring die ik momenteel beleef om geholpen te worden. Waarop hij er ineens in gooit heb je al eens gedacht aan EMDR. Mijn antwoord ja, daar ben ik een heel stuk rustiger van geworden. Nu is het tijd voor herkenning, mensen die mij begrijpen omdat ze het zelf hebben ervaren. Dan is het voor hem tijd om uit te stappen. Hij bedankt me voor het gezelschap onderweg, ik hem voor het luisteren naar mijn verhaal. Waarop ik nog hoor, ik zal je niet snel vergeten. Je verhaal heeft veel indruk op me gemaakt.
Ik blijf achter in de bus, ondanks ik moe ben heb ik een glimlach op me gezicht. Zie je wel er zijn wel mensen die je kan vertrouwen, mensen die je wel willen aanhoren. Luisteren is doorvragen, deze man heeft het helemaal begrepen wat ik dus nodig had. Dankbaar hiervoor.
