Het was me een weekje wel zeg, met een hoop verdriet en woede. Heel veel gepraat met Annelies die mij helpt mezelf weer te worden. Het is fijn eindelijk iemand te hebben die weet wat ik nodig hebt. Ze geeft me wat zij graag jaren geleden het liefst had gekregen, maar wat ze niet vond. Ik ben haar dan ook heel dankbaar, ondanks het echt heftige vormen aan neemt. Af en toe ben ik gewoon bang van mezelf, de woede en verdriet die loskomt ik ken het niet zo goed. De verdriet nog wel maar die woede, en hoe ik het uit is zeker niet mijn ding. Met andere woorden ik herken mezelf niet zo goed. Maar wie ben ik dan, dat is nu echt even goed uitzoeken. En de Debbie die ik wil zijn, komt vast wel op te duur terug.

*Maandag was ik weer bij Ohanahome, zo,n beetje mijn tweede thuis. Het was prachtig weer en ik heb Annelies even geholpen met de tuin. Ze vroeg of ik het gras tussen de tegels wilde weghalen. Nou dat vond ik geen probleem. Staat wat netter voor de gasten die er komen. Was dan ook mooi klaar voordat de gasten van de B&B kwamen. Toen heb ik nog even met haar dochter in de tuin een boekje zitten lezen. Daarna was het tijd om naar huis te gaan, ze kregen zelf nog bezoek.
*Dinsdag was een zware dag voor me bij Ohanahome. Ik had aangegeven dat als ik me afzonderde ze het beste naar me toe kon komen als ze door wilt breken bij me. Ze zou me helpen te leren huilen. Niet meer stiekem alleen huilen, me gewoon kunnen laten gaan als dat nodig is. Dat heb ik geweten, ze heeft heel lief naast me gezeten en me in de armen genomen. Wat er verder gebeurde hou ik liever voor mezelf. Het was wel heel heftig dat moment.
*Woensdag aan het werk geweest op de kinderboerderij, liep daar rond als een zombie. Later bleek er nog heel veel woede in me te zitten, die ik helaas voor een collega afgereageerd heb op hem. Toen ik weer wat rustiger was heb ik nog even met hem gepraat, hij pakte het gelukkig goed op toen. Het luchtte wel lekker op.
*Donderdag lekker een lui dagje ervan maken. Ben begonnen aan een nieuwe serie “Teenwolf”
*Vrijdag in de ochtend naar de yoga geweest, maar vond het geen fijne les. Yoga lerares werd vervangen door een ander en vond haar les methode echt helemaal niks. Ook voelde ik een paniekaanval opkomen. Dus ben ik rustig gaan zitten, ik heb hem opgevangen daardoor. Dus niemand heeft iets gemerkt. Maar na de les vroeg ze natuurlijk wel wat eraan de hand was. Het liefst was ik heel hard weggelopen, maar heb haar toch verteld wat er was. Toen ze begon dat ze het herkende en het zelf ook vaak heb gehad en huilbuien. Toen ik vertelde waarom, zei ze ik weet precies wat je voelt. Ik ben mijn geliefde kwijt geraakt… Helaas kon ik deze opmerking niet waarderen, vreselijk om je geliefde kwijt te raken. Maar niemand weet wat ik voel, zelfs niet als je hetzelfde hebt meegemaakt. Waardoor ik dus weer heel kwaad werd…  Later die dag kreeg ik een pakje binnen om te reviewen. Leuk leuk leuk.
*Zaterdag zijn we naar de begraafplaats geweest, we waren op zoek naar iemand maar helaas merkte we dat het er wel erg groot was. En we wisten niet waar te beginnen. Dus helaas de kleine man niet gevonden. Ga binnenkort erheen met zijn mama. Daarna zijn we naar Daan gegaan die op het crematorium ligt. Nog even naar wat winkels geweest, daarna naar huis. De avond hebben we heerlijk doorgebracht op het balkon met een hapje en een drankje. En veel gelach omdat ik en een gesprek op messenger had, maar ook herinneringen met Bert ophaalde van Daan.
*Zondag weer verder aan het kijken geweest naar Teenwolf, verder weinig gedaan. S,avonds lekker gezond gegeten met een heerlijk visje uit de oven.

××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××
✩ Pakje krijgen om te mogen reviewen
✩ Een avondje op balkon doorbrengen
✩ Praten via messenger met Annelies
✩ Mijn nieuwe smartpen, waar ik jullie vast nog meer over ga vertellen
✩ Het blijft fijn om een kaarsje bij Daan te branden, thuis doen we dat ook nog vaak
✩ Af en toe mooie herinneringen op halen met mijn man over Daan en er heel hard om lachen

Ik ben op mijn blog een open boek, maar in het dagelijkse leven is dat even iets anders. Ja ik kan best makkelijk praten over de moeilijke dingen, maar mijn gevoel tonen bij mensen is een heel ander verhaal. Vertrouwen is voor mij het allerbelangrijkste, want vertrouw ik je niet dan kan ik in mijn gevoel een gesloten boek zijn. Gelukkig zijn er nu dingen aan het gebeuren waardoor ik soms wat meer vertrouwen krijg in bepaalde mensen. Maar nog niet zo het vertrouwen dat ik mijn emotie echt zal laten zien. Als ik voel dat ik moet huilen bij iemand, probeer ik dat zo veel mogelijk te verbergen. Ik houd me tranen binnen, of er glijden wat tranen daarna stop ik het dan ook. Je zal me nooit echt zien laten gaan bij een ander in de buurt. Thuis als ik alleen ben huil ik wel, maar ook niet tot er geen traan meer over is. Als ik het zat ben zoek ik gewoon weer afleiding, dan gaat de tv weer aan.

Wat zou ik het fijn vinden om me gewoon eens helemaal te kunnen laten gaan. Gewoon eens even heerlijk hard en veel huilen. Maar dan ook liever niet alleen, want dat voelt heel eenzaam en ellendig.

De man in de trein

Soms als ik vertel over Daan mijn zoon die is overleden,, schrikken mensen. Ze deinzen dan terug alsof ik iets verkeerds heb gezegd. zo voelt het ook. Daarom durf vaak niet te praten over mijn zoon. Ik hou dus maar mijn mond. Natuurlijk wil ik er juist wel over praten.

Heel soms gebeurd er iets bijzonder, zoals ik ervaarde toen ik in de trein zat naar huis. Nadat ik mijn tattoo heb laten zetten. Dit was een helse reis naar huis. Maar en gebeurde ook iets moois. We strandde in Almere omdat er onderweg storing was. Het station kende ik niet. Ik raakte aan de praat met een man die ook naar Groningen moest. Maar we verloren elkaar uit het oog. Op Zwolle kwamen we elkaar weer tegen. Beide hadden we een hele andere route afgelegd om in Zwolle aan te komen. In de trein kwam hij bij me zitten en merkte we dat we beide uit Den Haag vertrokken waren.. Hij vanwege zijn werk en toen hij vroeg wat mij in Den-Haag bracht vertelde ik over mijn tattoo. Even dacht ik laat ik het vallen of niet. Toch zei ik dat ik hem had laten zetten vanwege mijn overleden zoon en liet hem zien. Het was stil aan zijn kant. En al snel had ik spijt dat ik het had laten vallen. Ineens begon hij over iets anders, toch voelde ik me ongemakkelijk. Heel erg ongemakkelijk. Uiteindelijk kwam deze man toch terug op mijn zoon, steeds weer die interesse. Dit gaf me zekerheid om open te zijn naar hem. Te vertellen wat er is gebeurd. Nog altijd vind ik het onwerkelijk, dat er dus blijkbaar echt mensen zijn (die ik niet ken) toch doorvragen als je laat vallen dat je een overleden kind hebt. Het is dus niet altijd allemaal maar zwart-wit. Hoe kon het gebeuren dat dit ineens op me pad kwam. Leid Daan me naar deze mensen om mij zelfvertrouwen op te bouwen. Ja ik geloof erin dat Daan mij in dit leven helpt.

Weer even terug naar de treinreis, we zijn bijna in Groningen en hij vraagt me of ik nog lang naar huis moet na de treinreis. Ik vertel hem zo,n 20 minuten met de bus, waarop hij vraagt waar ik dan woon. Ik laat hem weten welke wijk in woon, terwijl ik naar zijn gezicht kijk. Ik zie hem lachen, ik weet eigenlijk al genoeg. Dus ik zeg hem je gaat toch niet vertellen dat je in dezelfde wijk woont. Hij knikt, en ik vraag hem nog even voor de duidelijkheid dus je neemt zo dezelfde bus als ik. Het antwoord wat hij gaf was dat hij maar even ging kijken hoe laat de bus komt… Ik sta echt versteld. Een man die ik niet ken tegenkomen op een station die ik niet ken. Komt vanuit Den-Haag en woont in dezelfde wijk. We hopen op tijd te komen voor de bus, officieel hebben we 10 minuten. Maar helaas de trein loopt vertraging op. En de bus kunnen we vergeten. Tijd zat dus nog. Omdat ik eigenlijk al de halve reis moest plassen, stap ik de trein uit en ik ga naar de wc op het station. Ik kom van de wc en daar staat hij dan te roken. Ik zeg hem dat ik hem zo wel zie bij de bus en loop door om een broodje te halen. Aangekomen bij de bushalte zie ik nog 15 minuten voor de bus komt. En ik ben al zo moe van die ellendige reis. Hij had me al verteld dat zijn dochter ook met dezelfde bus zou reizen, terwijl ze aankomt met een vriend loop ik even naar achteren om ergens te zitten. Eindelijk komt de bus en ik stap in, ga ergens achterin zitten. Ik zie dat zijn dochter en vriend voorin gaan zitten. Dus ik denk hij gaat erbij zitten. Hoor ik hem tegen zijn dochter zeggen dat hij naar achteren gaat, hij komt achter mij zitten.

“Ik bedenk me ineens dat ik graag nog iets wil weten van je. Hoe ga je daar nu mee om met je overleden kindje en wordt je wel geholpen ermee” Ik sla achterover en denk even heb ik dat echt goed verstaan. Wil hij werkelijk weten hoe ik hiermee omga… Wauw, we praten zo dus nog even verder over de ervaring die ik momenteel beleef om geholpen te worden. Waarop hij er ineens in gooit heb je al eens gedacht aan EMDR. Mijn antwoord ja, daar ben ik een heel stuk rustiger van geworden. Nu is het tijd voor herkenning, mensen die mij begrijpen omdat ze het zelf hebben ervaren. Dan is het voor hem tijd om uit te stappen. Hij bedankt me voor het gezelschap onderweg, ik hem voor het luisteren naar mijn verhaal. Waarop ik nog hoor, ik zal je niet snel vergeten. Je verhaal heeft veel indruk op me gemaakt.

Ik blijf achter in de bus, ondanks ik moe ben heb ik een glimlach op me gezicht. Zie je wel er zijn wel mensen die je kan vertrouwen, mensen die je wel willen aanhoren. Luisteren is doorvragen, deze man heeft het helemaal begrepen wat ik dus nodig had. Dankbaar hiervoor.

Hoe onvoorstelbaar is het om een kindje te verliezen, ik weet er alles van. Maar hoe is het om een kindje te verliezen tijdens de zwangerschap. Ik kan me daar echt helemaal niks bij voorstellen. Zo dankbaar dat ik nog vier maanden heb mogen zorgen voor Daan. Nathalie van Stijn heeft een hele zware zwangerschap gehad. En dan op het laatst gewoon je kleine meisje verliezen. Al die tijd was Juul sterk genoeg om door de zwangerschap heen te komen. Ondanks alle ziekenhuis bezoekjes red ze het tot 32 weken om de geboorte uit te stellen. Maar dan toch wordt er besloten met spoed een keizersnede in te plannen. Het gaat plotseling niet meer goed met de kleine meid. Ze overlijd voordat haar mama haar heeft gezien. Nooit heeft ze haar oogjes mogen openen. Zo,n klein onschuldig wezentje, geen kans op het leven buiten mama,s buik. Juul is overleden aan de gevolgen van een placenta praevia totalis (voorliggende placenta) Dat is de reden waarom Nathalie tijdens de zwangerschap vele bloedingen heeft. En eigenlijk de gehele zwangerschap rust nodig heeft.

Mijn mening: Ik heb lang over dit boek gedaan, huilend heb ik op bed gelegen met het boek in me handen. Wat is het toch een wonder om onbezorgd zwanger te mogen zijn. Je ziet het maar het gaat veelte vaak mis. Het was niet alleen maar verdriet, het is geschreven met een lach en een traan. Maar omdat ik zelf mijn kindje heb verloren, moest ik soms echt het boek weg leggen om even flink te huilen. Wat zij allemaal heeft mee moeten maken, het is echt heel oneerlijk.

Ik kon me heel erg inleven in het gevoel wat ze beschreef, de onmacht, verveling en verdriet. Een mooi dagboek van een vrouw die niet onbezorgd zwanger zijn.

Wil jij ook dit boek hebben ga dan naar Lieve Juul

Wat was het heet van de week he, echt een hittegolf. De zon was zo fel en toch heb ik ook veel buiten gezeten. Op sommige momenten niet zo goed idee. De zon brand echt in je huid, dat is dus heel slecht voor je als je te lang in de zon zit. En ja dat heb ik dan ook gemerkt. Hoe hebben jullie de hitte overleefd, wat hebben jullie gedaan?

*Maandag aanwezig bij Ohanahome, wat was het heet deze dag. Ik zat veel in de tuin te kletsen. En had dus niet door dat ik super aan het verbranden was. Zo erg dat ik me in de avond niet zo lekker voelde. Ben toen binnen even gaan liggen, lekker in slaap gevallen. Daarna heb ik even een uurtje tv gekeken. Nog even kletsen, daarna naar huis gegaan.
*Dinsdag op weg naar mijn vriendin Linda, daar zou ik een nachtje logeren omdat ik de dag erna mijn tattoo ging laten zetten in Den Haag. En aangezien mijn vriendin in Zoetermeer woont is dat vlakbij. Wat was het fijn om haar weer te zien. Lekker aan het bij kletsen geweest. Zo vaak zien we elkaar niet, zo jammer. Maar het is niet anders vanwege de afstand.
*Woensdag helaas amper geslapen op het luchtbed in de woonkamer. Om 07.00 moest ik er ook uit en moest de luchtbed opgeruimd worden vanwege de katten die er rond lopen. Haar man moest aan het werk. Wij moesten iets later weg omdat mijn vriendin nog even een afspraak had staan vanwege haar werk om 09.30. Dus was me in het centrum beetje aan het vervelen. Bijna niks was nog open en het was te heet om echt rond te lopen. Ben maar even de Primark in geweest, die was wel open. Maar pas toen me vriendin terug was zijn we samen uitgebreid daar gaan shoppen. Heb een leuk slaap setje gekocht van Nijntje. En een rugtas, waar ik ook erg blij mee ben. Toen waren we eigenlijk wel heel moe vanwege de warmte en zijn we een terras op gaan zoeken, wel met schaduw. Vroeg gaan lunchen omdat we nog op tijd naar Den Haag moesten voor mijn afspraak. We hebben een heerlijk omelet met ham en kaas gegeten. Daarna naar de tattooshop. Wel wat te vroeg, en ook liep ze een uur uit. Nou daar heb ik al meer over verteld in mijn vorige blog. Toen hij erop stond was het tijd om naar huis te gaan. Dat was echt een vreselijke reis. Een rechtstreekse trein had ik naar Groningen maar we liepen storing op, dus ging hij niet verder dan Almere. Nou een hel om thuis te komen, zeker met die hitte. Een gedeelte met de bus, vertragingen enz… Een treinreis van 5 1/2 terwijl je er normaal 2 1/2 uur over doet. Ik was om 16.30 vertrokken en thuis om 22.30.
*Donderdag ik had om 11.00 een afspraak met Annelies in Ohanahome. We hebben heel lang met elkaar gepraat, heb mijn verhaal nu pas verteld over Daan aan haar. Wat was het fijn om dit eindelijk met haar te delen. We hebben over de hele dag best wel veel gepraat met elkaar, ze had blijkbaar de tijd deze dag. S,avonds mijn nieuwe slaap setje aan gedaan. Een korte broek van Nijntje, leuk he!
*Vrijdag ik was vergeten me aan te melden voor de yoga, maar het was me toch te warm. Deze dag ben ik thuis gebleven. Wel even wat boodschapjes gedaan, maar verder niks. In de avond werd ik heel verdrietig. Het was drie weken geleden dat ik een hele dag alleen thuis was. Op de ochtend na dan, toen was me man er nog even. Het voelde niet fijn om alleen te zijn. Ik raakte in gesprek op de app met Annelies. Zo hebben we de hele avond zitten kletsen en lachen… Ondertussen lekker kersen eten, thee drinken en genieten van wierook. Al snel voelde ik me minder verdrietig en eenzaam.
*Zaterdag ja op deze warme dag stelde Bert voor om te gaan shoppen in Assen. Gek, maar was wel gezellig. Eerst voor hem een korte broek en hemdjes. Toen voor mij ook een korte broek, ook een hemdje. Maar niet degene die op de foto dat is van mijn slaap setje.
*Zondag ja weer zo,n niks-doen-pyjama-dagje…

Al een tijdje had ik in me hoofd een nieuwe tattoo te laten zetten, deze keer eentje speciaal ter nagedachtenis aan Daan. Nooit verwacht dat hij nu op me lichaam zou staan. Want op het moment dat ik zeker wist wat het moest worden was ik al weer in het traject IUI bezig. En dat is de reden waarom ik toen geen tattoo wilde laten zetten. Stel je voor dat ik hem net had laten zetten en zou ineens zwanger zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er dan iets mis zou gaan met me kindje. Na drie maanden raakte ik dan ook zwanger, dus ik dacht dat deze pas gezet zou worden nadat we een tweede kindje gekregen hadden. Maar toen kreeg ik een miskraam, ik zag mijn kans om nu dan mijn tattoo te laten zetten.

Het stond al vast dat het in Den Haag gezet zou worden. Daar heb ik mijn eerste ook laten zetten door Jolanda. Helemaal top gewoon, ze stellen je daar heel erg op je gemak wat heel fijn is. En zeker als het om zo,n gevoelige plaat gaat. Bang om daar in huilen uit te barsten of in het ergste geval een paniekaanval te krijgen. Van de week 1 juli was het dan zover. De dag ervoor had ik afgesproken met mijn vriendin Linda die woont in Zoetermeer. Heb daar dan ook een nachtje geslapen. Nou ja slapen kan je het niet noemen, heb wakker gelegen op het luchtbed in de woonkamer. Helaas moest ik ook al om 07.00 opstaan. Haar man moest naar het werk. Het luchtbed moest dan ook gelijk opgeruimd worden vanwege de vier katten die daar rondlopen.

Om 09.30 had mijn vriendin een afspraak staan voor haar werk, daarvoor werd ze gebeld op het moment dat ze op mij stond te wachten toen ik met de trein aankwam. Ik heb me dan wel even verveeld daar in het centrum. De meeste winkels waren nog dicht, ook was het veelte warm om rond te slenteren. Ben wel even de Primark in gegaan. Na haar gesprek zijn we uitgebreid daar gaan shoppen. Daarna waren we wel erg moe van de warmte en wilde we even op een terras gaan zitten. Lekker in de schaduw. We hebben vroeg geluncht want we moesten nog op tijd van Zoetermeer naar Den Haag voor mijn afspraak. We waren wel iets te vroeg, ook liep het nog eens een uur uit. Maar eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Ik was zo zenuwachtig dat ik echt steken in me buik had, was er echt ziek van.

Daar werd ik al snel rustiger toen we aan de praat raakte met de medewerkster van de shop. Ze wist de reden al van het plaatje wat ik ging laten zetten. We hebben gepraat over Daan en dat voelde fijn. Toen was het zover om in de stoel plaats te nemen. Helaas merkte ik dat ik weer wat onrustig werd, het gevoel van het overlijden van Daan kwam terug. Juist omdat de plek waar hij gezet werd de plek is waar zijn koppie lag toen hij overleed. Boven mijn rechterborst. Ook had ik steeds het gevoel van dat er elk moment een ambulance langs kon rijden. Gelukkig die nachtmerrie bleef uit. Uiteindelijk werd ik zo moe van al die gedachten en de pijn die ik voelde van het tatoeëren dat ik er eigenlijk helemaal klaar mee was. Maar gelukkig hij stond erop. Ze liet me in de spiegel kijken, ik voelde tranen. Maar ze kwamen niet, zo mooi, zo dankbaar, zo trots. Mijn kleine jongen in gedachten met deze mooie baby engel.

Weer een week met weinig slaap, veel op de fiets weg gaan. Een heerlijke rustpuntjes. Een week vol liefde en knuffels, vele emoties. Maar eindelijk eind van de week ga ik weer langzaam wat meer slapen. Yeeeh eindelijk ik krijg s,nachts ook weer rust in mijn hoofd. Nog altijd wel heel moe, maar nu ik meer ga slapen zal dat straks minder gaan worden. De zomer is begonnen, op sommige dagen merk je dat heel sterk. Helaas verdwijnt af en toe ook dat heerlijke weer. Hopelijk gaan we toch nog een mooie zomer te gemoed. En ja eindelijk een heel weekend samen met mijn man. Dit keer geen overwerk van hem. *Maandag in de ochtend ging ik op de fiets naar de sportschool, eigenlijk was ik al moe toen ik eraan kwam. Toch nog even 20 minuten gefietst daar en 20 minuten op de loopband gestaan. Daarna ben ik door gegaan naar het kleine paradijsje. Maar toen ik aankwam was ik zo moe en erg geprikkeld dat ik zo,n beetje gelijk doorgelopen ben naar het achterste plekje in de tuin. Niemand die je ziet, dus niemand die je lastig valt. Nou dat gebeurd daar in huis en tuin al helemaal niet. Mijn vriendin was me dus al kwijt, uiteindelijk vond ze me om even een kopje thee te brengen. Na een tijdje was ik weer bijgekomen en dit heerlijke plekje weer verlaten. Ik besloot chocolade stukken te maken met noten en rozijnen. Echt hele pure chocolade vind je daar niet echt van. Dus ik smolt pure chocolade. En maakte er stukken van. *Dinsdag de chocolade was bedoeld voor het paradijsje, voor de mensen die daar komen. Het bleek een succes te zijn. Heel stom heb zelf niet eens geproefd ervan. *Woensdag weer even aan het werk op de kinderboerderij. Maar dat ging nogal mis. Er kwam een hele grote groep aan met verstandelijk gehandicapten mensen, ik werd daardoor geprikkeld. Dit is van een stichting waar de kinderboerderij nu mee gaat samenwerken. Dus ik zag de bui al hangen, deze mensen komen bij ons werken. Maar achteraf maakte ze er een uitje van dus niet iedereen komt er werken. Het was een groep van wel zo,n 30 mensen. En had ook al gezien dat er een meisje bij liep met het syndroom van down. Daardoor werd ik nog meer geprikkeld, ik voelde een paniekaanval opkomen. Annelies van het paradijsje heeft me via whatsapp erdoor heen geholpen. Ik was helemaal in tranen, waar dit vandaan kwam geen idee. Wat voel ik me dom als ik weer eens zo,n aanval heb gehad. Ben dan ook eerder naar huis gegaan. S,avonds maakte ik nog foto,s voor een review artikel. *Donderdag ontbijten met fruit en water. Daarna ben ik weer naar het paradijsje gegaan. Ik kreeg daar mijn sessie waar ik al eerder over vertelde. Het was een best zware emotionele dag. *Vrijdag tijd voor een yoga les, was weer een heerlijke les en het ging ook weer beter. Heb mijn lichaam weer wat meer onder controle. Toen ik thuis kwam lag er een cadeautje in de brievenbus. Zo lief en onverwachts van een oud buurvrouwtje van me. Dit boekje kreeg ik omdat ze had gelezen dat ik anderen wil helpen die in mijn situatie terecht komen. En dacht dat ik wel wat had aan dit boekje. *Zaterdag we zijn even op pad geweest om een nieuwe fietstas te kopen. Die van mij valt zowat uit elkaar. Gelukkig ik ben ook nog geslaagd ervoor. Ben dus een stukje armer geworden. We waren voor de avond uitgenodigd door vrienden om te komen bbq-en. Dat was een erg gezellige avond. Zo gezellig dat we pas om 02.30 thuis waren. Toen zijn we dan ook maar gelijk in bed gekropen.
*Zondag Rustdag

××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××
✩ Bij vrienden op bezoek geweest en lekker de bbq aangezet
✩ Eindelijk een nieuwe fiets tas gekocht, die oude viel zowat helemaal uit elkaar
✩ Steeds vaker op de fiets ergens heen gaan, meer vertrouwen erin krijgen
✩ Trauma healing gehad, wat een mooie ervaring
✩ Complimentjes krijgen op mijn schrijven, ondanks ik ze moeilijk kan accepteren
✩ Knuffelen, wat doet me dat goed de laatste tijd met hele lieve mooie mensen
✩ Spontaan een cadeautje krijgen van een oud buurvrouwtje

Als jullie de term klein paradijsje van mij al voorbij hebt zien komen ga ik je nu iets vertellen over Annelies de eigenaresse van dit paradijsje. Ze heeft daar haar eigen praktijk Magic of life daarnaast staat haar huis open voor vrouwen met een ziek of overleden kindje. Maar daar ga ik het een andere keer over hebben. Nu eerst over wat zij doet in haar praktijk. Ze heeft sessies met mensen om alle ellende op te ruimen. Trauma-healing of terwijl opruimsessie. Na zo,n sessie moet je rustiger zijn en beter met de trauma om te gaan. Voor mij voelt het alsof ik in het diepe gegooid wordt. Ik ga deze sessie aan met haar. Dat betekend me kwetsbaar opstellen waar ik veel moeite mee heb. Deze ervaring wil ik graag ondergaan omdat het helemaal niet zo goed gaat met me. Na mijn miskraam ben ik in een zwart gat gevallen en alles rondom Daan is weer naar boven gekomen. Dit veroorzaakt onrust en paniek, waardoor ik niet slaap. Ik ben ontvangen met zoveel liefde, knuffels in overvloed is daar de normaalste zaak. Voor mij nog erg ongemakkelijk maar wel fijn. Fijn te voelen dat ik het niet meer alleen hoef te doen. Ik wordt eindelijk begrepen echt begrepen. Vechten tegen de tranen, vechten tegen de onrust, alleen maar vechten… Ik ben het zo zat, zo ongelooflijk moe. Wanneer krijg ik nu eindelijk echt mijn rust, wanneer mag ik nu eindelijk weer een sprankje hoop opvangen.

Ik neem jullie mee in de ervaring voor mijn zo,n onbekend terrein de sessie die op het programma staat. Vertrouwen is voor mij best een groot ding, ik probeer zo goed mogelijk Annelies te vertrouwen. Durf ik dit echt aan, wat zal er gebeuren tijdens de sessie. Het beangstigd mij dat ik niet weet wat er precies gaat komen. Ook niet na dat ze vertelde dat ik zelf helemaal niks hoef te doen. Alleen maar liggen en het op me af laten komen. Toen was het  zo ver, ik ben best wel zenuwachtig als ik onderweg ben. Ook krijg ik ineens weer een paniekaanval ik kom een ambulance tegen… Ik stop even om de paniek op te vangen.

Eenmaal bij het paradijsje aangekomen heb ik eerst even in de tuin zitten praten met Annelies. Daarna nam ze me mee naar een kamer waar ik kon gaan liggen. Ze gaat naast me zitten, ik probeer me te ontspannen. Na heel eventjes lukt me dat. Er gaan wel vele gedachten door me heen maar echt storend voor me is dat niet. Wel vind ik het vreemd dat ik daar lig en er gewoon iemand naast me zit. Ik voel een lichte streling over mijn hand, ik twijfel of Annelies me aanraakt. Maar als ik het later aan haar vraag, is het antwoord nee. Op het moment is het een rare ervaring, maar als ik er even over nadenk vind ik het iets heel moois. Zou het, zou het dan echt Daan kunnen zijn die daar was… Ineens slaat de paniek in me om, ik ben weer terug bij het moment dat Daan in mijn armen ligt. Het moment dat ik dacht dat hij sliep maar eigenlijk overleed in mijn armen. Ik ben onrustig dat voel ik aan me hele lichaam. Dan hoor ik haar ineens zeggen: Debbie ik heb gezien wat er is gebeurd, uiteindelijk zegt ze als laatste laat het maar los. Ik werd weer rustig. Daarna voelde licht tranen opkomen. Nog even heeft Annelies daar nog gezeten, toen voelde ik dat ze weg liep. De tranen kwamen nu verder opgang. Daar lig je dan helemaal in tranen. Wat is er gebeurd gaat er in me hoofd om, maar niet alleen dat. Ik herhaal maar in mijn hoofd, waarom, waarom, waarom liet je me in de steek Daan. Ik droog me tranen, ik weet het zeker dit moet ik meteen op schrijven voor het weg is.

Alles wat Annelies door heeft gekregen heeft ze opgeschreven en met mij besproken, dit is iets wat ik niet met jullie ga delen. Dit is voor mij te privé

“Tranen van een mengeling verdriet en blijdschap.
Ik voel een warmte van binnen. Alsof ik gloei,
een energiebron in mijn hart van liefde.
Daan is bij me,  ik voel je lief klein draakje.”

Een klein gedichten bundeltje wat ik bestelde op “kusje in de wind” van Irene van Wesel. Kindje in mijn hart is een verzameling troostende gedichten voor ouders waarvan tijdens de zwangerschap of daarna een kindje overleden is. De bundel is samengesteld als cadeau voor Moederdag en Vaderdag, dagen die voor ouders van een wolkenkind vaak extra moeilijk zijn.

“Jouw handje moest ik laten gaan,

voor altijd weg van mij.

Maar in het hart neem ik je mee,

steeds weer aan mijn zij.”

Het allermooiste wat ik vind is dat het moment waarop ik dit kon bestellen de boekjes nog gedrukt moesten worden. Zo konden de boekjes opgedragen worden aan onze kindjes. Je mocht de naam van je kindje doorgeven met de datums. Achterin het boekje staat dan ook de naam Daan vermeld.
Kindje in mijn hart is nog steeds te bestellen, alleen dan zonder de naam vermelding van jouw kindje.
Zelf ben ik nog heel benieuwd naar haar eigen verhaal, haar boek Kusje in de wind. Ooit zal ook dit boek in mijn bezit zijn.