Wat was het heet van de week he, echt een hittegolf. De zon was zo fel en toch heb ik ook veel buiten gezeten. Op sommige momenten niet zo goed idee. De zon brand echt in je huid, dat is dus heel slecht voor je als je te lang in de zon zit. En ja dat heb ik dan ook gemerkt. Hoe hebben jullie de hitte overleefd, wat hebben jullie gedaan?

*Maandag aanwezig bij Ohanahome, wat was het heet deze dag. Ik zat veel in de tuin te kletsen. En had dus niet door dat ik super aan het verbranden was. Zo erg dat ik me in de avond niet zo lekker voelde. Ben toen binnen even gaan liggen, lekker in slaap gevallen. Daarna heb ik even een uurtje tv gekeken. Nog even kletsen, daarna naar huis gegaan.
*Dinsdag op weg naar mijn vriendin Linda, daar zou ik een nachtje logeren omdat ik de dag erna mijn tattoo ging laten zetten in Den Haag. En aangezien mijn vriendin in Zoetermeer woont is dat vlakbij. Wat was het fijn om haar weer te zien. Lekker aan het bij kletsen geweest. Zo vaak zien we elkaar niet, zo jammer. Maar het is niet anders vanwege de afstand.
*Woensdag helaas amper geslapen op het luchtbed in de woonkamer. Om 07.00 moest ik er ook uit en moest de luchtbed opgeruimd worden vanwege de katten die er rond lopen. Haar man moest aan het werk. Wij moesten iets later weg omdat mijn vriendin nog even een afspraak had staan vanwege haar werk om 09.30. Dus was me in het centrum beetje aan het vervelen. Bijna niks was nog open en het was te heet om echt rond te lopen. Ben maar even de Primark in geweest, die was wel open. Maar pas toen me vriendin terug was zijn we samen uitgebreid daar gaan shoppen. Heb een leuk slaap setje gekocht van Nijntje. En een rugtas, waar ik ook erg blij mee ben. Toen waren we eigenlijk wel heel moe vanwege de warmte en zijn we een terras op gaan zoeken, wel met schaduw. Vroeg gaan lunchen omdat we nog op tijd naar Den Haag moesten voor mijn afspraak. We hebben een heerlijk omelet met ham en kaas gegeten. Daarna naar de tattooshop. Wel wat te vroeg, en ook liep ze een uur uit. Nou daar heb ik al meer over verteld in mijn vorige blog. Toen hij erop stond was het tijd om naar huis te gaan. Dat was echt een vreselijke reis. Een rechtstreekse trein had ik naar Groningen maar we liepen storing op, dus ging hij niet verder dan Almere. Nou een hel om thuis te komen, zeker met die hitte. Een gedeelte met de bus, vertragingen enz… Een treinreis van 5 1/2 terwijl je er normaal 2 1/2 uur over doet. Ik was om 16.30 vertrokken en thuis om 22.30.
*Donderdag ik had om 11.00 een afspraak met Annelies in Ohanahome. We hebben heel lang met elkaar gepraat, heb mijn verhaal nu pas verteld over Daan aan haar. Wat was het fijn om dit eindelijk met haar te delen. We hebben over de hele dag best wel veel gepraat met elkaar, ze had blijkbaar de tijd deze dag. S,avonds mijn nieuwe slaap setje aan gedaan. Een korte broek van Nijntje, leuk he!
*Vrijdag ik was vergeten me aan te melden voor de yoga, maar het was me toch te warm. Deze dag ben ik thuis gebleven. Wel even wat boodschapjes gedaan, maar verder niks. In de avond werd ik heel verdrietig. Het was drie weken geleden dat ik een hele dag alleen thuis was. Op de ochtend na dan, toen was me man er nog even. Het voelde niet fijn om alleen te zijn. Ik raakte in gesprek op de app met Annelies. Zo hebben we de hele avond zitten kletsen en lachen… Ondertussen lekker kersen eten, thee drinken en genieten van wierook. Al snel voelde ik me minder verdrietig en eenzaam.
*Zaterdag ja op deze warme dag stelde Bert voor om te gaan shoppen in Assen. Gek, maar was wel gezellig. Eerst voor hem een korte broek en hemdjes. Toen voor mij ook een korte broek, ook een hemdje. Maar niet degene die op de foto dat is van mijn slaap setje.
*Zondag ja weer zo,n niks-doen-pyjama-dagje…

Al een tijdje had ik in me hoofd een nieuwe tattoo te laten zetten, deze keer eentje speciaal ter nagedachtenis aan Daan. Nooit verwacht dat hij nu op me lichaam zou staan. Want op het moment dat ik zeker wist wat het moest worden was ik al weer in het traject IUI bezig. En dat is de reden waarom ik toen geen tattoo wilde laten zetten. Stel je voor dat ik hem net had laten zetten en zou ineens zwanger zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er dan iets mis zou gaan met me kindje. Na drie maanden raakte ik dan ook zwanger, dus ik dacht dat deze pas gezet zou worden nadat we een tweede kindje gekregen hadden. Maar toen kreeg ik een miskraam, ik zag mijn kans om nu dan mijn tattoo te laten zetten.

Het stond al vast dat het in Den Haag gezet zou worden. Daar heb ik mijn eerste ook laten zetten door Jolanda. Helemaal top gewoon, ze stellen je daar heel erg op je gemak wat heel fijn is. En zeker als het om zo,n gevoelige plaat gaat. Bang om daar in huilen uit te barsten of in het ergste geval een paniekaanval te krijgen. Van de week 1 juli was het dan zover. De dag ervoor had ik afgesproken met mijn vriendin Linda die woont in Zoetermeer. Heb daar dan ook een nachtje geslapen. Nou ja slapen kan je het niet noemen, heb wakker gelegen op het luchtbed in de woonkamer. Helaas moest ik ook al om 07.00 opstaan. Haar man moest naar het werk. Het luchtbed moest dan ook gelijk opgeruimd worden vanwege de vier katten die daar rondlopen.

Om 09.30 had mijn vriendin een afspraak staan voor haar werk, daarvoor werd ze gebeld op het moment dat ze op mij stond te wachten toen ik met de trein aankwam. Ik heb me dan wel even verveeld daar in het centrum. De meeste winkels waren nog dicht, ook was het veelte warm om rond te slenteren. Ben wel even de Primark in gegaan. Na haar gesprek zijn we uitgebreid daar gaan shoppen. Daarna waren we wel erg moe van de warmte en wilde we even op een terras gaan zitten. Lekker in de schaduw. We hebben vroeg geluncht want we moesten nog op tijd van Zoetermeer naar Den Haag voor mijn afspraak. We waren wel iets te vroeg, ook liep het nog eens een uur uit. Maar eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Ik was zo zenuwachtig dat ik echt steken in me buik had, was er echt ziek van.

Daar werd ik al snel rustiger toen we aan de praat raakte met de medewerkster van de shop. Ze wist de reden al van het plaatje wat ik ging laten zetten. We hebben gepraat over Daan en dat voelde fijn. Toen was het zover om in de stoel plaats te nemen. Helaas merkte ik dat ik weer wat onrustig werd, het gevoel van het overlijden van Daan kwam terug. Juist omdat de plek waar hij gezet werd de plek is waar zijn koppie lag toen hij overleed. Boven mijn rechterborst. Ook had ik steeds het gevoel van dat er elk moment een ambulance langs kon rijden. Gelukkig die nachtmerrie bleef uit. Uiteindelijk werd ik zo moe van al die gedachten en de pijn die ik voelde van het tatoeëren dat ik er eigenlijk helemaal klaar mee was. Maar gelukkig hij stond erop. Ze liet me in de spiegel kijken, ik voelde tranen. Maar ze kwamen niet, zo mooi, zo dankbaar, zo trots. Mijn kleine jongen in gedachten met deze mooie baby engel.

Weer een week met weinig slaap, veel op de fiets weg gaan. Een heerlijke rustpuntjes. Een week vol liefde en knuffels, vele emoties. Maar eindelijk eind van de week ga ik weer langzaam wat meer slapen. Yeeeh eindelijk ik krijg s,nachts ook weer rust in mijn hoofd. Nog altijd wel heel moe, maar nu ik meer ga slapen zal dat straks minder gaan worden. De zomer is begonnen, op sommige dagen merk je dat heel sterk. Helaas verdwijnt af en toe ook dat heerlijke weer. Hopelijk gaan we toch nog een mooie zomer te gemoed. En ja eindelijk een heel weekend samen met mijn man. Dit keer geen overwerk van hem. *Maandag in de ochtend ging ik op de fiets naar de sportschool, eigenlijk was ik al moe toen ik eraan kwam. Toch nog even 20 minuten gefietst daar en 20 minuten op de loopband gestaan. Daarna ben ik door gegaan naar het kleine paradijsje. Maar toen ik aankwam was ik zo moe en erg geprikkeld dat ik zo,n beetje gelijk doorgelopen ben naar het achterste plekje in de tuin. Niemand die je ziet, dus niemand die je lastig valt. Nou dat gebeurd daar in huis en tuin al helemaal niet. Mijn vriendin was me dus al kwijt, uiteindelijk vond ze me om even een kopje thee te brengen. Na een tijdje was ik weer bijgekomen en dit heerlijke plekje weer verlaten. Ik besloot chocolade stukken te maken met noten en rozijnen. Echt hele pure chocolade vind je daar niet echt van. Dus ik smolt pure chocolade. En maakte er stukken van. *Dinsdag de chocolade was bedoeld voor het paradijsje, voor de mensen die daar komen. Het bleek een succes te zijn. Heel stom heb zelf niet eens geproefd ervan. *Woensdag weer even aan het werk op de kinderboerderij. Maar dat ging nogal mis. Er kwam een hele grote groep aan met verstandelijk gehandicapten mensen, ik werd daardoor geprikkeld. Dit is van een stichting waar de kinderboerderij nu mee gaat samenwerken. Dus ik zag de bui al hangen, deze mensen komen bij ons werken. Maar achteraf maakte ze er een uitje van dus niet iedereen komt er werken. Het was een groep van wel zo,n 30 mensen. En had ook al gezien dat er een meisje bij liep met het syndroom van down. Daardoor werd ik nog meer geprikkeld, ik voelde een paniekaanval opkomen. Annelies van het paradijsje heeft me via whatsapp erdoor heen geholpen. Ik was helemaal in tranen, waar dit vandaan kwam geen idee. Wat voel ik me dom als ik weer eens zo,n aanval heb gehad. Ben dan ook eerder naar huis gegaan. S,avonds maakte ik nog foto,s voor een review artikel. *Donderdag ontbijten met fruit en water. Daarna ben ik weer naar het paradijsje gegaan. Ik kreeg daar mijn sessie waar ik al eerder over vertelde. Het was een best zware emotionele dag. *Vrijdag tijd voor een yoga les, was weer een heerlijke les en het ging ook weer beter. Heb mijn lichaam weer wat meer onder controle. Toen ik thuis kwam lag er een cadeautje in de brievenbus. Zo lief en onverwachts van een oud buurvrouwtje van me. Dit boekje kreeg ik omdat ze had gelezen dat ik anderen wil helpen die in mijn situatie terecht komen. En dacht dat ik wel wat had aan dit boekje. *Zaterdag we zijn even op pad geweest om een nieuwe fietstas te kopen. Die van mij valt zowat uit elkaar. Gelukkig ik ben ook nog geslaagd ervoor. Ben dus een stukje armer geworden. We waren voor de avond uitgenodigd door vrienden om te komen bbq-en. Dat was een erg gezellige avond. Zo gezellig dat we pas om 02.30 thuis waren. Toen zijn we dan ook maar gelijk in bed gekropen.
*Zondag Rustdag

××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××
✩ Bij vrienden op bezoek geweest en lekker de bbq aangezet
✩ Eindelijk een nieuwe fiets tas gekocht, die oude viel zowat helemaal uit elkaar
✩ Steeds vaker op de fiets ergens heen gaan, meer vertrouwen erin krijgen
✩ Trauma healing gehad, wat een mooie ervaring
✩ Complimentjes krijgen op mijn schrijven, ondanks ik ze moeilijk kan accepteren
✩ Knuffelen, wat doet me dat goed de laatste tijd met hele lieve mooie mensen
✩ Spontaan een cadeautje krijgen van een oud buurvrouwtje

Als jullie de term klein paradijsje van mij al voorbij hebt zien komen ga ik je nu iets vertellen over Annelies de eigenaresse van dit paradijsje. Ze heeft daar haar eigen praktijk Magic of life daarnaast staat haar huis open voor vrouwen met een ziek of overleden kindje. Maar daar ga ik het een andere keer over hebben. Nu eerst over wat zij doet in haar praktijk. Ze heeft sessies met mensen om alle ellende op te ruimen. Trauma-healing of terwijl opruimsessie. Na zo,n sessie moet je rustiger zijn en beter met de trauma om te gaan. Voor mij voelt het alsof ik in het diepe gegooid wordt. Ik ga deze sessie aan met haar. Dat betekend me kwetsbaar opstellen waar ik veel moeite mee heb. Deze ervaring wil ik graag ondergaan omdat het helemaal niet zo goed gaat met me. Na mijn miskraam ben ik in een zwart gat gevallen en alles rondom Daan is weer naar boven gekomen. Dit veroorzaakt onrust en paniek, waardoor ik niet slaap. Ik ben ontvangen met zoveel liefde, knuffels in overvloed is daar de normaalste zaak. Voor mij nog erg ongemakkelijk maar wel fijn. Fijn te voelen dat ik het niet meer alleen hoef te doen. Ik wordt eindelijk begrepen echt begrepen. Vechten tegen de tranen, vechten tegen de onrust, alleen maar vechten… Ik ben het zo zat, zo ongelooflijk moe. Wanneer krijg ik nu eindelijk echt mijn rust, wanneer mag ik nu eindelijk weer een sprankje hoop opvangen.

Ik neem jullie mee in de ervaring voor mijn zo,n onbekend terrein de sessie die op het programma staat. Vertrouwen is voor mij best een groot ding, ik probeer zo goed mogelijk Annelies te vertrouwen. Durf ik dit echt aan, wat zal er gebeuren tijdens de sessie. Het beangstigd mij dat ik niet weet wat er precies gaat komen. Ook niet na dat ze vertelde dat ik zelf helemaal niks hoef te doen. Alleen maar liggen en het op me af laten komen. Toen was het  zo ver, ik ben best wel zenuwachtig als ik onderweg ben. Ook krijg ik ineens weer een paniekaanval ik kom een ambulance tegen… Ik stop even om de paniek op te vangen.

Eenmaal bij het paradijsje aangekomen heb ik eerst even in de tuin zitten praten met Annelies. Daarna nam ze me mee naar een kamer waar ik kon gaan liggen. Ze gaat naast me zitten, ik probeer me te ontspannen. Na heel eventjes lukt me dat. Er gaan wel vele gedachten door me heen maar echt storend voor me is dat niet. Wel vind ik het vreemd dat ik daar lig en er gewoon iemand naast me zit. Ik voel een lichte streling over mijn hand, ik twijfel of Annelies me aanraakt. Maar als ik het later aan haar vraag, is het antwoord nee. Op het moment is het een rare ervaring, maar als ik er even over nadenk vind ik het iets heel moois. Zou het, zou het dan echt Daan kunnen zijn die daar was… Ineens slaat de paniek in me om, ik ben weer terug bij het moment dat Daan in mijn armen ligt. Het moment dat ik dacht dat hij sliep maar eigenlijk overleed in mijn armen. Ik ben onrustig dat voel ik aan me hele lichaam. Dan hoor ik haar ineens zeggen: Debbie ik heb gezien wat er is gebeurd, uiteindelijk zegt ze als laatste laat het maar los. Ik werd weer rustig. Daarna voelde licht tranen opkomen. Nog even heeft Annelies daar nog gezeten, toen voelde ik dat ze weg liep. De tranen kwamen nu verder opgang. Daar lig je dan helemaal in tranen. Wat is er gebeurd gaat er in me hoofd om, maar niet alleen dat. Ik herhaal maar in mijn hoofd, waarom, waarom, waarom liet je me in de steek Daan. Ik droog me tranen, ik weet het zeker dit moet ik meteen op schrijven voor het weg is.

Alles wat Annelies door heeft gekregen heeft ze opgeschreven en met mij besproken, dit is iets wat ik niet met jullie ga delen. Dit is voor mij te privé

“Tranen van een mengeling verdriet en blijdschap.
Ik voel een warmte van binnen. Alsof ik gloei,
een energiebron in mijn hart van liefde.
Daan is bij me,  ik voel je lief klein draakje.”

Een klein gedichten bundeltje wat ik bestelde op “kusje in de wind” van Irene van Wesel. Kindje in mijn hart is een verzameling troostende gedichten voor ouders waarvan tijdens de zwangerschap of daarna een kindje overleden is. De bundel is samengesteld als cadeau voor Moederdag en Vaderdag, dagen die voor ouders van een wolkenkind vaak extra moeilijk zijn.

“Jouw handje moest ik laten gaan,

voor altijd weg van mij.

Maar in het hart neem ik je mee,

steeds weer aan mijn zij.”

Het allermooiste wat ik vind is dat het moment waarop ik dit kon bestellen de boekjes nog gedrukt moesten worden. Zo konden de boekjes opgedragen worden aan onze kindjes. Je mocht de naam van je kindje doorgeven met de datums. Achterin het boekje staat dan ook de naam Daan vermeld.
Kindje in mijn hart is nog steeds te bestellen, alleen dan zonder de naam vermelding van jouw kindje.
Zelf ben ik nog heel benieuwd naar haar eigen verhaal, haar boek Kusje in de wind. Ooit zal ook dit boek in mijn bezit zijn.

Nog voordat Daan geboren was stond er al vast dat er een fotoshoot zou komen. Toen er van alles mis bleek te zijn met de 20 weken echo kreeg ik van Sharmayne het aanbod voor een fotoshoot. Mocht het mis gaan, of dat Daan te vroeg geboren zou worden. Alles ging goed, de fotoshoot werd verschoven omdat alles even heel anders liep zoals we verwacht hadden. Uiteindelijk na een tijdje werd Daan opgenomen in het ziekenhuis en had hem beloofd als hij thuis zou komen toch die fotoshoot plaats zou vinden. Hij kwam thuis, maar ik zou toen een operatie krijgen, dus weer werd het uitgesteld. Drie dagen na mijn operatie is Daan plotseling overleden. Diezelfde avond heb ik Sharmayne een bericht gestuurd dat ik die fotoshoot als nog wilde. Dit werd al heel snel geregeld. Heb al eerder wat mooie foto,s laten zien. Toch wilde ik nog deze hele mooie laten zien aan jullie.

Heb aardig wat beleefd de afgelopen week. Een week met vele gesprekken op emotionele vlak. Ben weer druk bezig met verwerken van Daan. Helaas komt er dan ook bij kijken dat ik amper slaap. Als ik een paar uur in de afgelopen week geslapen heb is dat veel. Heb echt gewoon vijf nachten wakker gelegen. Mijn hoofd draait over uren. Met vele plannen, maar ook met verdrietige gedachten. Wat is het lang geleden dat ik ineens zoveel contacten op heb gedaan, nee dit keer niet online maar echt in real life. Was even vergeten hoe fijn dat kan zijn. Ik begin me iets minder eenzaam te voelen in het gevoel waar ik in zit. Om het verdriet om Daan. Ik wordt eindelijk begrepen…

*Maandag vandaag had ik weer de drang om naar het kleine paradijsje te gaan waar ik de zondag voor het eerst kwam. Die avond dacht ik echt nooit meer terug te gaan, zo moeilijk heb ik het ervaren. Een plek waar ik begrepen word. Een plek waar je lotgenoten kan treffen. Dit huis met mooie tuin is een plek waar de eigenaresse vrouwen opvangt die of een ziek kindje hebben of een kindje verloren hebben. Deze dag kwam ik heel anders binnen en het voelde gewoon goed. Naar deze plek ben ik al die tijd op zoek geweest.
*Dinsdag ook vandaag ben ik weer terug gegaan naar diezelfde plek. Ik was eigenlijk uitgenodigd voor een workshop, maar die ging helaas niet door. Maar het geeft niet. Ik heb een andere mama ontmoet die haar kindje verloren is en even mee zitten praten. Later die middag nog met een hele lieve vrouw gepraat die daar de workshop zou doen. Ik merk nu echt dat ik het niet meer alleen hoef te doen. In de avond lekker op bed liggen en een ijsje eten.
*Woensdag heerlijk weer was het, en ik mocht weer aan het werk op de kinderboerderij. Maar ik heb meer genoten van in het zonnetje zitten. Ach we waren met zoveel dus waren we ook snel klaar. Mijn standaard taak is tegenwoordig de ezels veld en hok schoonmaken.
*Donderdag na lang heb ik mijn vader weer gezien, we hadden veel uit te praten. Het was fijn om even dingen uit te spreken die al heel lang dwars zitten bij me. Zelfs zijn we heel even bij Daan langs geweest, want dat had hij ook nog helemaal niet gezien.
*Vrijdag s,morgens op tijd me bed uit om naar de yoga les te gaan. Wat was het dit keer een fijne les. Helaas na de ontspanning moest ik best wel even opschieten. De les duurt tot 12.00 maar loopt altijd net even uit. Maar om 12.30 had ik een afspraak bij mijn psycholoog. Dat is op de weg terug naar huis. Heb alleen snel me spullen gepakt en me dus niet omgekleed, snel de fiets gepakt en erheen gefietst. Ik was mooi op tijd. Maar dat doe ik nooit weer erna afspreken, dan toch maar voor die tijd zoals de keren ervoor. Maar omdat ik heb gesproken over wat me is overkomen in het paradijsje zoals ik het noem, wilt ze graag dat ik daar het ga verwerken. Daar ben ik meer gebaad bij vind ze dan bij haar. Nu heeft ze me vier weken gegeven om uit te zoeken of dit echt de juiste weg is voor me. Dus pas over vier weken weer een nieuwe afspraak bij mijn psycholoog. S,avonds heb ik nog even samen met mijn man de boodschappen gedaan.
*Zaterdag man lief overwerken, zo kon ik nog even een dagje naar het paradijsje. Veel gesproken met mijn vriendin die daar voorlopig even is. Ook nog even geholpen met visitekaartjes voor haar maken en de was opvouwen. Ze is daar het hele huis aan het opruimen en schoonmaken voor de eigenaresse. Weer terug naar huis fietsen, want ben nu voor het eerst erheen geweest op de fiets. Thuis kreeg ik trek en ben ik even een lekker broodje bij de snackbar gaan halen.
*Zondag eindelijk weekend voor mijn mannetje, ook maar voor even want hij gaat de nachtdienst in. Ik heb een thuis dagje. Heb even het bed afgehaald wasjes gedraaid en opgeruimd. De slaapkamer even schoon gemaakt. En natuurlijk moest ook het bed weer opgemaakt worden.

Ik droom over een volgend kindje, eigenlijk was het na het overlijden van Daan gelijk al duidelijk dat we een tweede kindje wilde. Maar natuurlijk niet te snel na alles wat we hebben meegemaakt. Dan ga je toch ook nadenken hoe een andere zwangerschap zal zijn, heb ik dingen gemist die ik nu anders zou doen. Ja zeker. Maar ook de maanden dat Daan er was heb ik veel gemist. Misschien simpele dingen maar die nu zo belangrijk hadden kunnen zijn omdat hij er niet meer is. Ik ga jullie dus vertellen dat ik anders zou willen doen. Of het lukt is natuurlijk nog altijd de vraag.

×× Genieten van mijn zwangerschap, tenminste ik hoop dat het echt gaat lukken. Want angst zal er zijn na mijn vorige zwangerschap. Maar ik heb toen zo weinig genoten dat ik dat nu zeker wel wil. Het zal mijn laatste zwangerschap zijn, dus zal zonde zijn als ik niet heb kunnen genieten.
×× Meer gaan bijhouden over de zwangerschap, ik hield bij Daan een negen maanden dagboek bij. Maar ook flink verwaarloosd, zeker toen er zoveel mis ging.
×× Zorgen dat ik de echo foto krijg van de 20 weken echo. Het lijkt zo normaal dat je die krijgt, maar onze 20 weken echo liep uit op een nachtmerrie en heb dan ook nooit die mooie foto gekregen.
×× Meer foto,s maken met onze Nikon camera en dus niet alleen maar met de telefoon
×× Newborn fotoshoot
×× Heel erg veel genieten van die kleine voetjes en wiebel teentjes
×× Genieten van de voeding momentjes, bij Daan ging het nogal moeizaam waardoor ik heel vaak frustratie had tijdens de voeding
×× Voet afdrukjes maken

Heel vaak hoor ik wat ben jij toch een sterke vrouw, nee hoor dat ben ik niet. Ja ik ben mijn kindje verloren en ja ik ga door, wat moet ik dan. Dat is het enige wat je kan doen. Het begin was echt heel zwaar voor mij. Ik durfde mijn verdriet niet te laten gaan. Dus zocht ik afleiding, ik ging maar door en door. Wilde niet thuis zijn want dat voelde niet goed. Daar miste ik mijn mannetje want daar hoorde hij te zijn. Maar ook slapen deed ik niet, ik kon gewoon niet slapen. Dus elke nacht belande ik op de bank. Ik dacht echt dat ik knettergek werd. Maar toch ging ik door en door. Tot ik mijn grens had bereikt. Mijn lichaam was zo op, dat ik ineens die klap kreeg. Wat doe je dan, ja eraan toe geven. Alleen ik was juist zo bang dat als ik op bed ging liggen en me verdriet toeliet ik nooit meer me bed uit zou komen. Ik weet hoe het is om depressief te zijn, daarom was ik zo bang ervoor. Ik weet waar ik toe in staat ben als ik me zo voel. Dat wilde ik voorkomen. Daarom was het heel hard nodig om hulp te krijgen, maar dat was nog niet zo makkelijk. Toch liet ik mijn verdriet op een dag toe. Ik ging op bed liggen, en huilde de ogen uit me kop. Uren heb ik daar gelegen liggen huilen, maar ook gewoon staren naar het plafond. Me niet meer bewegen, gewoon even helemaal niks. Toch was er een moment dat ik moest opstaan. Normaal trekt me man me wel uit bed, maar ik wilde dit zelf kunnen. Ik kan niet altijd op hem rekenen toch. Het was tijd om het eten klaar te maken, dus tijd om uit bed te stappen. Ik verbaasde mezelf dat ik ook gewoon echt me bed uit ging en weer verder ging met leven. Wat voelde dat goed, ik kan me verdriet laten gaan en er toch niet in blijven hangen. De dagen erna bleef ik dit keer op keer doen. Iedere keer als je huilt lucht er weer iets op. Maar de pijn blijft, die vreselijke pijn. Alsof je uit elkaar gerukt wordt zo pijn doet het om je kind te verliezen. Wanneer komt er een einde aan vroeg ik mezelf keer op keer. Maar het antwoord is dat dit altijd bij je zult blijven. De rest van je leven is er een stukje weg uit je hart, wat ook nooit meer terug komt.

Bij het verlies van een kindje komt heel wat bij kijken. Intens verdriet, boosheid, jaloezie, schuldgevoel, angst. Ik ervaar dat praten en schrijven een stukje verwerken is. Wat voelt het fijn keer op keer je verhaal te doen, maar hoe doe je dat! Nee ik vind het niet fijn om steeds weer me omgeving erin te betrekken. Ik weet dat zij gewoon doorgaan met alles, en niet meer stil staan bij mijn intense verdriet om Daan. Voor mij onbegrijpelijk, maar o zo waar. De mensen om je heen weten niet wat je ervaart dus kunnen ze er ook niet bij stil blijven staan.

Waar vind je de hulp die je nodig hebt, die zoektocht is moeilijk. Online heb ik zo mijn contacten die weten hoe het is om een kindje te verliezen. Maar is dat genoeg om weer tot jezelf te komen. Op een harde manier ben ik erachter gekomen dat het niet genoeg is. Na mijn miskraam ging het weer flink mis. Dan ga je toch weer op zoektocht, maar dit keer werd de hulp me toegeworpen. Ik ben nu aan het ontdekken wat ik met deze hulp kan. Heb een fijne plek gevonden om me rust te krijgen. En het fijne ik kom ook weer tot schrijven aan me boek. En ben weer een beetje aan het dromen over mijn droom die ik hopelijk nog werkelijkheid wil gaan maken. Vrouwen zoals ik gaan helpen, de hulp die ik niet kon vinden toen Daan net overleden was.

Over deze plek waar ik terecht kwam ga ik jullie zeker nog vertellen. Ook ga ik jullie nog vertellen over mijn droom die ik werkelijkheid wil maken.