Nog voordat Daan geboren was stond er al vast dat er een fotoshoot zou komen. Toen er van alles mis bleek te zijn met de 20 weken echo kreeg ik van Sharmayne het aanbod voor een fotoshoot. Mocht het mis gaan, of dat Daan te vroeg geboren zou worden. Alles ging goed, de fotoshoot werd verschoven omdat alles even heel anders liep zoals we verwacht hadden. Uiteindelijk na een tijdje werd Daan opgenomen in het ziekenhuis en had hem beloofd als hij thuis zou komen toch die fotoshoot plaats zou vinden. Hij kwam thuis, maar ik zou toen een operatie krijgen, dus weer werd het uitgesteld. Drie dagen na mijn operatie is Daan plotseling overleden. Diezelfde avond heb ik Sharmayne een bericht gestuurd dat ik die fotoshoot als nog wilde. Dit werd al heel snel geregeld. Heb al eerder wat mooie foto,s laten zien. Toch wilde ik nog deze hele mooie laten zien aan jullie.

Heb aardig wat beleefd de afgelopen week. Een week met vele gesprekken op emotionele vlak. Ben weer druk bezig met verwerken van Daan. Helaas komt er dan ook bij kijken dat ik amper slaap. Als ik een paar uur in de afgelopen week geslapen heb is dat veel. Heb echt gewoon vijf nachten wakker gelegen. Mijn hoofd draait over uren. Met vele plannen, maar ook met verdrietige gedachten. Wat is het lang geleden dat ik ineens zoveel contacten op heb gedaan, nee dit keer niet online maar echt in real life. Was even vergeten hoe fijn dat kan zijn. Ik begin me iets minder eenzaam te voelen in het gevoel waar ik in zit. Om het verdriet om Daan. Ik wordt eindelijk begrepen…

*Maandag vandaag had ik weer de drang om naar het kleine paradijsje te gaan waar ik de zondag voor het eerst kwam. Die avond dacht ik echt nooit meer terug te gaan, zo moeilijk heb ik het ervaren. Een plek waar ik begrepen word. Een plek waar je lotgenoten kan treffen. Dit huis met mooie tuin is een plek waar de eigenaresse vrouwen opvangt die of een ziek kindje hebben of een kindje verloren hebben. Deze dag kwam ik heel anders binnen en het voelde gewoon goed. Naar deze plek ben ik al die tijd op zoek geweest.
*Dinsdag ook vandaag ben ik weer terug gegaan naar diezelfde plek. Ik was eigenlijk uitgenodigd voor een workshop, maar die ging helaas niet door. Maar het geeft niet. Ik heb een andere mama ontmoet die haar kindje verloren is en even mee zitten praten. Later die middag nog met een hele lieve vrouw gepraat die daar de workshop zou doen. Ik merk nu echt dat ik het niet meer alleen hoef te doen. In de avond lekker op bed liggen en een ijsje eten.
*Woensdag heerlijk weer was het, en ik mocht weer aan het werk op de kinderboerderij. Maar ik heb meer genoten van in het zonnetje zitten. Ach we waren met zoveel dus waren we ook snel klaar. Mijn standaard taak is tegenwoordig de ezels veld en hok schoonmaken.
*Donderdag na lang heb ik mijn vader weer gezien, we hadden veel uit te praten. Het was fijn om even dingen uit te spreken die al heel lang dwars zitten bij me. Zelfs zijn we heel even bij Daan langs geweest, want dat had hij ook nog helemaal niet gezien.
*Vrijdag s,morgens op tijd me bed uit om naar de yoga les te gaan. Wat was het dit keer een fijne les. Helaas na de ontspanning moest ik best wel even opschieten. De les duurt tot 12.00 maar loopt altijd net even uit. Maar om 12.30 had ik een afspraak bij mijn psycholoog. Dat is op de weg terug naar huis. Heb alleen snel me spullen gepakt en me dus niet omgekleed, snel de fiets gepakt en erheen gefietst. Ik was mooi op tijd. Maar dat doe ik nooit weer erna afspreken, dan toch maar voor die tijd zoals de keren ervoor. Maar omdat ik heb gesproken over wat me is overkomen in het paradijsje zoals ik het noem, wilt ze graag dat ik daar het ga verwerken. Daar ben ik meer gebaad bij vind ze dan bij haar. Nu heeft ze me vier weken gegeven om uit te zoeken of dit echt de juiste weg is voor me. Dus pas over vier weken weer een nieuwe afspraak bij mijn psycholoog. S,avonds heb ik nog even samen met mijn man de boodschappen gedaan.
*Zaterdag man lief overwerken, zo kon ik nog even een dagje naar het paradijsje. Veel gesproken met mijn vriendin die daar voorlopig even is. Ook nog even geholpen met visitekaartjes voor haar maken en de was opvouwen. Ze is daar het hele huis aan het opruimen en schoonmaken voor de eigenaresse. Weer terug naar huis fietsen, want ben nu voor het eerst erheen geweest op de fiets. Thuis kreeg ik trek en ben ik even een lekker broodje bij de snackbar gaan halen.
*Zondag eindelijk weekend voor mijn mannetje, ook maar voor even want hij gaat de nachtdienst in. Ik heb een thuis dagje. Heb even het bed afgehaald wasjes gedraaid en opgeruimd. De slaapkamer even schoon gemaakt. En natuurlijk moest ook het bed weer opgemaakt worden.

Ik droom over een volgend kindje, eigenlijk was het na het overlijden van Daan gelijk al duidelijk dat we een tweede kindje wilde. Maar natuurlijk niet te snel na alles wat we hebben meegemaakt. Dan ga je toch ook nadenken hoe een andere zwangerschap zal zijn, heb ik dingen gemist die ik nu anders zou doen. Ja zeker. Maar ook de maanden dat Daan er was heb ik veel gemist. Misschien simpele dingen maar die nu zo belangrijk hadden kunnen zijn omdat hij er niet meer is. Ik ga jullie dus vertellen dat ik anders zou willen doen. Of het lukt is natuurlijk nog altijd de vraag.

×× Genieten van mijn zwangerschap, tenminste ik hoop dat het echt gaat lukken. Want angst zal er zijn na mijn vorige zwangerschap. Maar ik heb toen zo weinig genoten dat ik dat nu zeker wel wil. Het zal mijn laatste zwangerschap zijn, dus zal zonde zijn als ik niet heb kunnen genieten.
×× Meer gaan bijhouden over de zwangerschap, ik hield bij Daan een negen maanden dagboek bij. Maar ook flink verwaarloosd, zeker toen er zoveel mis ging.
×× Zorgen dat ik de echo foto krijg van de 20 weken echo. Het lijkt zo normaal dat je die krijgt, maar onze 20 weken echo liep uit op een nachtmerrie en heb dan ook nooit die mooie foto gekregen.
×× Meer foto,s maken met onze Nikon camera en dus niet alleen maar met de telefoon
×× Newborn fotoshoot
×× Heel erg veel genieten van die kleine voetjes en wiebel teentjes
×× Genieten van de voeding momentjes, bij Daan ging het nogal moeizaam waardoor ik heel vaak frustratie had tijdens de voeding
×× Voet afdrukjes maken

Heel vaak hoor ik wat ben jij toch een sterke vrouw, nee hoor dat ben ik niet. Ja ik ben mijn kindje verloren en ja ik ga door, wat moet ik dan. Dat is het enige wat je kan doen. Het begin was echt heel zwaar voor mij. Ik durfde mijn verdriet niet te laten gaan. Dus zocht ik afleiding, ik ging maar door en door. Wilde niet thuis zijn want dat voelde niet goed. Daar miste ik mijn mannetje want daar hoorde hij te zijn. Maar ook slapen deed ik niet, ik kon gewoon niet slapen. Dus elke nacht belande ik op de bank. Ik dacht echt dat ik knettergek werd. Maar toch ging ik door en door. Tot ik mijn grens had bereikt. Mijn lichaam was zo op, dat ik ineens die klap kreeg. Wat doe je dan, ja eraan toe geven. Alleen ik was juist zo bang dat als ik op bed ging liggen en me verdriet toeliet ik nooit meer me bed uit zou komen. Ik weet hoe het is om depressief te zijn, daarom was ik zo bang ervoor. Ik weet waar ik toe in staat ben als ik me zo voel. Dat wilde ik voorkomen. Daarom was het heel hard nodig om hulp te krijgen, maar dat was nog niet zo makkelijk. Toch liet ik mijn verdriet op een dag toe. Ik ging op bed liggen, en huilde de ogen uit me kop. Uren heb ik daar gelegen liggen huilen, maar ook gewoon staren naar het plafond. Me niet meer bewegen, gewoon even helemaal niks. Toch was er een moment dat ik moest opstaan. Normaal trekt me man me wel uit bed, maar ik wilde dit zelf kunnen. Ik kan niet altijd op hem rekenen toch. Het was tijd om het eten klaar te maken, dus tijd om uit bed te stappen. Ik verbaasde mezelf dat ik ook gewoon echt me bed uit ging en weer verder ging met leven. Wat voelde dat goed, ik kan me verdriet laten gaan en er toch niet in blijven hangen. De dagen erna bleef ik dit keer op keer doen. Iedere keer als je huilt lucht er weer iets op. Maar de pijn blijft, die vreselijke pijn. Alsof je uit elkaar gerukt wordt zo pijn doet het om je kind te verliezen. Wanneer komt er een einde aan vroeg ik mezelf keer op keer. Maar het antwoord is dat dit altijd bij je zult blijven. De rest van je leven is er een stukje weg uit je hart, wat ook nooit meer terug komt.

Bij het verlies van een kindje komt heel wat bij kijken. Intens verdriet, boosheid, jaloezie, schuldgevoel, angst. Ik ervaar dat praten en schrijven een stukje verwerken is. Wat voelt het fijn keer op keer je verhaal te doen, maar hoe doe je dat! Nee ik vind het niet fijn om steeds weer me omgeving erin te betrekken. Ik weet dat zij gewoon doorgaan met alles, en niet meer stil staan bij mijn intense verdriet om Daan. Voor mij onbegrijpelijk, maar o zo waar. De mensen om je heen weten niet wat je ervaart dus kunnen ze er ook niet bij stil blijven staan.

Waar vind je de hulp die je nodig hebt, die zoektocht is moeilijk. Online heb ik zo mijn contacten die weten hoe het is om een kindje te verliezen. Maar is dat genoeg om weer tot jezelf te komen. Op een harde manier ben ik erachter gekomen dat het niet genoeg is. Na mijn miskraam ging het weer flink mis. Dan ga je toch weer op zoektocht, maar dit keer werd de hulp me toegeworpen. Ik ben nu aan het ontdekken wat ik met deze hulp kan. Heb een fijne plek gevonden om me rust te krijgen. En het fijne ik kom ook weer tot schrijven aan me boek. En ben weer een beetje aan het dromen over mijn droom die ik hopelijk nog werkelijkheid wil gaan maken. Vrouwen zoals ik gaan helpen, de hulp die ik niet kon vinden toen Daan net overleden was.

Over deze plek waar ik terecht kwam ga ik jullie zeker nog vertellen. Ook ga ik jullie nog vertellen over mijn droom die ik werkelijkheid wil maken.

Vanaf deze week ben ik weer wat meer in beweging. Weer de normale dingen oppakken, sporten en werk. Maar het gaat allemaal wel heel moeizaam. Toch geniet ik er wel weer van wat meer te doen. Het bed was ik ook wel wat zat. Toch wil ik meer doen, ik wil graag meer schrijven voor mijn boek. Maar echt eraan toe komen doe ik niet. Af en toe schrijf ik een stukje, maar als je zo moe bent lukt het schrijven gewoon niet. Best frustrerend, maar ook merk ik het dat mijn blog eronder lijd. Ik kom niet meer op ideeën voor mijn blog, hopelijk komt dat snel weer.

De eerste foto is eigenlijk nog van de week ervoor, zondag moest de taart op anders konden we het weg gooien. Dus er nog even van genoten na de verjaardag van mijn man.

*Maandag na een aantal weken niet in de sportschool te zijn geweest ben ik weer eens erheen gegaan. Op de fiets, eigenlijk was ik al moe toen ik eraan kwam. Maar heb toch 20 minuten nog gefietst en 20 minuten op de loopband gestaan. Ik merkte op dat de lounch veranderd was. Zag er goed uit, nog beter dan het eerst was. Thuis lekker even wat kersen gegeten, had wel even trek in iets na het sporten.
*Dinsdag had ik een afspraak staan in het ziekenhuis. Een laatste controle na de miskraam, hierna is het echt wachten tot mijn cyclus weer normaal opgang is voor ik weer terug hoef te komen. Omdat ik zo extreem moe ben wilde ze toch nog even dat ik bloed ging laten prikken. Ze prikken dan op HB, dat hadden ze al eerder gedaan tijdens de miskraam. Toen was het in orde. Ik moest echt enorm lang wachten. Later die middag belde ze dat het iets afweek met de vorige keer, maar nog altijd niet te laag. Toch kreeg ik het advies meer ijzer binnen te krijgen.
*Woensdag ben ik weer naar de kinderboerderij geweest. Wist nog niet of ik ook echt zou gaan helpen omdat het nog altijd niet zo lekker gaat. Maar uiteindelijk heb ik heel rustig aan bij de ezels schoon gemaakt. Nog even een plaatje schieten voor het slapen gaan.
*Donderdag op aanraden vanuit het ziekenhuis heb ik roosvicee fero gekocht, wat ziet dat er als slootwater uit. Echt smakelijk is het ook niet. Dacht dat het heel zoet zou zijn, maar het viel echt vies tegen dit drankje. In de avond maakte ik wraps voor mezelf, alleen vond het wat tegenvallen. Vond hem te pittig en de salsasaus vond ik eigenlijk helemaal niet zo lekker.
*Vrijdag moest op tijd opstaan. Om half 10 had ik een afspraak staan bij mijn psycholoog. Eindelijk staan we nu op 1 lijn, nu kan ik gewoon heerlijk van me af praten over de verdrietige gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Heb al te veel opgekropt… Daarna door gefietst naar de sportschool, na zo,n 3 weken weer naar de yoga geweest. Ik had alleen mijn lichaam totaal niet onder controle. Dit is dus nog een nasleep van mijn miskraam. Ben benieuwd wanneer het allemaal beter mag gaan. Thuis heb ik niet veel meer gedaan, lekker series op bed gekeken. Met een lekker glaasje fruitwater.
*Zaterdag in de ochtend even alleen boodschappen gedaan. Mijn man heeft de dag ervoor 2 uur extra gewerkt dus was pas s,nachts om 01.00 vrij. Ik kocht ook aardbeien zodat we ze lekker op beschuit konden eten die middag. De rest van de dag ben ik alleen geweest. Want mijn man ging overwerken en weer tot 01.00 uur.
*Zondag overdag lekker rust gehouden. S,avonds nog even weg geweest, zware emotionele avond. Verder laat ik er nog even niks over los. Het moet bij mij ook nog even aarden.

××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××

✩ Het nieuwe seizoen van Broadchurc
✩ Het heerlijke zonnetje die de afgelopen dagen zich even goed liet zien/voelen
✩ Orange Is the New Black yeeh derde seizoen kijken
✩ Eindelijk op 1 lijn zitten met mijn psycholoog
✩ Weer even praten over Daan wat ik al te lang aan het opkroppen was
✩ Ja ik heb dan nu eindelijk een afspraak kunnen maken om mijn tattoo te laten zetten

Ik dacht dus dat ik het ergste achter de rug had die nacht dat ik zoveel pijn had gehad. Donderdagavond 28 mei ben ik gewoon heerlijk gaan slapen, nergens geen last van. S,morgens om 7.00 werd ik wakker omdat ik moest plassen. Ik merkte op dat echt alles onder het bloed zat, mijn kleding de lakens alles was rood. Ik schrok me rot, maar ik ben gewoon naar de wc gegaan. Daar bleek ik er bijna niet meer van af te komen want het bloed bleef maar stromen. Zoveel bloed had ik nog nooit gezien bij mezelf. Toch weet ik me van de wc te rukken en ik ga stom mijn kleding uit staan wassen en de lakens. Ik gooi ze daarna in de wasmachine, want bloed geeft zulke vreselijke vlekken. Daarna doe ik een poging het bed weer op te maken, met het idee ik ga nog even slapen. Ik voel me namelijk niet zo lekker. Alleen na het bed opmaken voel ik me zo duizelig en slap dat ik gewoon even op de rand van me bed ga zitten. Toch voel ik het bloed weer lopen en ren weer naar de wc. Daar blijf ik zeker wel een kwartier zitten, alleen maar bloed wat eruit stroomt. Nog erger schrik ik als ik merk hoe grote stolsels ermee komen. Zo groot als mijn handpalm, ik wist niet eens dat het mogelijk was. Ik ga me nog beroerder voelen, maar bedenk me dan ineens dat ik me kuur van de pillen nog af moet maken. Maar twijfel heel erg of ik dat wel moet doen na zoveel bloedverlies. Ik app met een vriendin erover die ervaring heeft met miskramen en ze raad me aan het ziekenhuis te bellen. Die gedachten had ik al wel als het te lang aan zou houden. Door haar bel ik toch maar gelijk. Ik krijg als eerste instantie als antwoord dat ik wel de kuur moet afmaken, maar toen ze merkte dat ik nogal verzwakt was hierdoor wilde ze dat ik meteen naar het ziekenhuis zou komen. Omdat er niemand thuis was wilde ze wel een ambulance sturen. Nou dat had ik liever niet en zei dat ik me man op zijn werk wel kon bellen. Toch zei ze nog snel als je hem niet kan bereiken terug bellen dan sturen we alsnog die ambulance.

Ik bel mijn man, maar omdat hij niet meteen oppakt begin ik licht in paniek te raken. Begin te huilen van wanhoop, ik ben ook gewoon heel erg geschrokken. Poging twee ook dit keer neemt hij niet op. Maar ik houd vol en na de derde keer neemt hij eindelijk op. Ik zeg hem dat hij naar huis moet komen dat ik naar het ziekenhuis moet. Later hoor ik van hem dat hij daar enorm van geschrokken is. Nogal begrijpelijk door zo,n telefoontje. Ik was me nog even omdat ik alweer helemaal onder het bloed zit. Daarna pak ik wat spulletjes die mee moeten. Niet over nadenken extra schone kleding. Daar zit ik dan op de rand van me bed te wachten. Ik voel me ellendig, waarom moet mij dit nou weer overkomen.

Uiteindelijk is mijn man me komen halen en zijn we onderweg naar het ziekenhuis. Bang dat ik alleen maar door lek van het bloeden. Het is een hele opgave om naar de afdeling te lopen, want we moeten helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis zijn. En geen geld voor een rolstoel, eerlijk gezegd gewoon niet aan gedacht. Op de afdeling ik moet plassen, maar durf niet meer op te staan. Maar eigenlijk wil ik weten wat de schade is omdat ik weet dat ik een inwendige echo krijg. Nee ik ga niet meer plassen voor ik wordt gezien. Helaas worden we doorgestuurd naar een verdieping hoger omdat er geen plek was voor me. Daar wordt ik gelijk gezien. Eerst even bloeddruk laten meten, ook even bloed prikken. Daarna is het echt zover, ik moet me onder kleding uitdoen voor de echo. Ik schaam me rot, overal zie ik bloed. Ze halen eerst van alles weg gaan bloed dan gaan ze kijken hoe het er uitziet nu. Al snel blijkt dat het vruchtzakje verdwenen is. Dat is een opluchting, maar ze willen me even een paar uurtjes houden. Ze zijn bang als het bloeden zo aan blijft houden dat een curettage alsnog nodig is. Ik krijg een kamer voor mezelf, gelukkig niet tussen de zwangere vrouwen. Ik heb trek, had nog niks gegeten voor we weg gingen. Maar ik moet nuchter blijven als de curettage dus echt nodig is.

Ik verveel me alleen in de kamer, maar ook niet zo heel erg want ik moet steeds naar de wc. Zoveel bloed heb ik nog nooit gezien. Mijn  man heeft me alleen gelaten, zodat hij straks schone kleding mee kan nemen voor me. Een paar uur later krijg ik weer een inwendige echo. Ze vinden het bloeden nog mee vallen. Voor mij is dit echt enorm veel, maar de dokter vind het geen reden om me te laten blijven. Ze verwacht dat het snel minder zal worden, ik mag naar huis. Maar ze zei niet voordat ik wat gegeten heb. Dus zo snel mogelijk regelen ze dat ik wat te eten krijg. Mijn man laat ik weten dat hij me weer kan komen halen.

Ik fris me op en ga lekker thuis rustig aan doen. Het bloeden is daarna gelijk veel minder geworden. Toch ben ik nog altijd niet helemaal opgeknapt, zo moe ben ik. Verplicht nu een pauze om zwanger te worden.

Inmiddels zit ik al een week te wachten op een miskraam, een miskraam die maar niet opgang lijkt te komen. Vanaf het moment dat ik weet dat het mis is kreeg ik steken in me buik en last van mijn rug. Dus ik dacht dit is een teken dat het wel zal komen. Maar nee een week later nog helemaal niks. Het wachten breekt me op, ik ben prikkelbaar en voel me gewoon niet lekker. Nog altijd extreem moe en gevoelige borsten omdat ik zwanger ben. Maar tegelijkertijd voel je dat het mis is omdat er ook geen embryo zit. De tranen rollen zo nu en dan over me wangen, ik wil gewoon nu dat het voorbij is. Ik wil hier niet langer mee rondlopen. Maar officieel moet ik twee weken wachten, maar al snel weet ik dat ik dat zeker niet trek. Ik lees dingen over een miskraam, dat dit weken kan duren. Zelfs als ze je door middel van een pil het gaan opwekken kan het soms uitblijven. Het idee dat ik hier weken mee moet rondlopen maken me gek. Ook te weten dat een bloeding na een miskraam ook nog lang kan duren. En voordat je gewone menstruatie weer opgang is kan ook weer weken duren. Wanneer kan ik dan weer van start heb ik alleen maar in mijn hoofd. Terwijl ik weet dat ik mezelf maar even rust moet gunnen. Dat is beter voor mij en mijn lichaam. Maar in me hoofd ben ik alleen maar heel ongeduldig. Na het pinksterweekend heb ik besloten het ziekenhuis te bellen. In de hoop dat ik diezelfde dag nog terecht kan om te praten over de twee andere mogelijkheden. Die pil om het op te wekken en curettage. Dat laatste wilde ik eigenlijk gelijk al niet, omdat ik bang ben dat ze schade aanrichten. En dat een volgende zwangerschap wordt vermoeilijkt, zo heeft de verpleegkundige het gezegd. Toch denk ik hier nu wel heel sterk over na, terwijl ik weet dat het beter is als het natuurlijk gebeurd. Maar weer die vraag hoelang moet ik daar dan op wachten. Omdat het na het pinksterweekend druk is moet ze overleggen met de verpleegkundige en beloofd me later terug te bellen. Weer wachten, ik tel de uren af. Ik belde al gelijk om 08.00 en om 11.00 is er nog niet terug gebeld. Ik ga er al vanuit dat ze vandaag niks voor me kunnen doen, dat ik de hele dag op dat telefoontje moet wachten. Ik ben boos heel boos op me lichaam de me keer op keer in de steek laat. Ik kan niet eens een gezond kindje maken. Ook ben ik bang zo bang wat er gaat komen. Doet een miskraam echt zo pijn of valt het allemaal wel mee. Komt het wel zelf op gang of moet ik het laten opwekken. Uiteindelijk wordt ik om 15.00 terug gebeld nog altijd prikkelbaar sta ik versteld dat er toch wordt terug gebeld. Ik mag de volgende dag langs komen in het ziekenhuis.

Die ochtend ben ik zenuwachtig, gaan we alleen praten of wat staat me te wachten. Ik ben wat te vroeg in het ziekenhuis, ik voel me misselijk. Dan wordt ik geroepen en praten we even over de klachten die ik wel of niet heb. Nee ik heb nog geen bloeding gehad, waar ik zo op had gehoopt. Dan wilt ze toch even een inwendige echo maken om te zien of er toch al iets gebeurd is. Ze stelt weer vast dat er een leeg vruchtzakje zit. Of ik had verwacht dat het ineens anders zou zijn. Ze meet het op en zegt dat het iets kleiner is geworden. Ik mag me weer aankleden en we praten over hoe moeilijk ik het hiermee heb. Ik wil meer weten over de twee opties die er zijn met alle risico,s die erbij horen. Het opwekken met pillen is de voorkeur van de verpleegkundige omdat daar geen schade mee aangericht kan worden. Maar ik ben alleen maar bang voor hoelang het allemaal gaat duren. De pijn die er misschien bij komt kijken of dat het gewoon niet werkt. Maar curettage vind ik veel enger de ingreep zelf niet want ik zal onder algehele narcose gaan. Alleen wat kan het voor schade aanrichten, kan ik daarna nog wel weer zwanger worden. Dat is een risico dat je dan neemt. We hebben een goed gesprek en ik ben er samen met haar uitgekomen wat we gaan doen. Ik begin de avond nog met een kuur van pillen, het zijn acht pillen. Twee dagen twee keer twee pillen vaginaal inbrengen. Maar niet alleen dit spreken we af, ik mag een week later terug komen in plaats van twee weken wachten. Is het schoon heb ik geluk, zo niet kuur twee er gelijk achteraan. Mocht ook deze niks uithalen staat er alvast een datum gereserveerd voor een curettage. Alleen ik hoop dat het nooit zo ver hoeft te komen.

Die avond pak ik de pillen erbij en breng er twee in, ik verwacht een vreselijke nacht. Vrij snel voel ik me buik samentrekken en dat wordt met de uren steeds iets erger. Niet echt pijn maar wel gevoelig. Ik ga gewoon naar bed, maar kan me rust niet echt vinden. Het wordt gevoeliger en na een paar uur moet ik naar de wc. De eerste bloeding is opgang, en best nog heftig ook. Daarna kruip ik terug in bed, maar nu begint het wel echt pijn te doen. Toch wacht ik nog even af tot ik het op bed niet langer uithoud. Ik loop naar de keuken en neem twee paracetamol in. Dan nog maal een poging om te slapen, maar ik wordt alleen maar onrustiger. Ik begin te trillen en te zweten en de pijn in me buik en rug zakken maar niet af. Nee ik wil niet uit bed, maar dit trek ik niet, dus besluit me kussen mee te nemen naar de woonkamer. Ik ga op de bank tv liggen kijken, dit voelt beter. Na een paar uur ben ik zo moe dat ik de tv uitdruk en probeer te slapen op de bank. Echt slapen lukt me niet, maar een beetje rust krijg ik nu wel. Dan hoor ik de deur open gaan en het licht gaat aan. Het is heel vroeg in de ochtend en mijn man is uit bed die moet vroeg werken. Duf pak ik me kussen weer op loop naar me man en geef hem een kus. Dan verdwijn ik terug naar de slaapkamer in de hoop dat ik nog een paar uur kan slapen.

Het is 09.30 en ik ben nog altijd heel moe, wel even geslapen maar dus niet veel. Toch moet ik echt even me bed uit, de pillen moet ik weer inbrengen. Dan maak ik ontbijt, die ik meeneem naar de slaapkamer. Ik besluit dat dit vandaag mijn uitzicht zal zijn. Zolang ik me rustig houd valt het allemaal wel mee. Me buik is iets gevoelig, voel me wat slap en de rugpijn is eerlijk gezegd vreselijk. Toch in de loop van de dag neemt het bloeden wat af, ik had juist verwacht dat het erger zou worden. Dat is toch de bedoeling, ik kan alleen maar afwachten hoe dit verder gaat.

Nu jullie inmiddels weten dat ik een miskraam heb gehad, snappen jullie ook waarom mijn weken nogal saai waren. De acht weken dat ik zwanger was, nou eigenlijk waren het er tussen de 10 en 11 weken dat het mis ging. Ik was extreem moe tijdens de zwangerschap, toch bleef ik in beweging maar niet zoveel als voorheen. Vanaf het moment van de miskraam (waar ik jullie uitgebreid nog over ga vertellen) was het helemaal mis. Ik was er echt heel ziek van, heel langzaam knap ik nu op. Maar heb echt een week bijna nonstop in bed gelegen. Ja en dan valt er weinig te vertellen over je weken, maak je ook weinig foto,s. Zijn je dagen dus allemaal hetzelfde. Nu kan ik er open over praten, er geen geheim meer van maken waarom ik me zo slecht voel.

*Maandag ik heb echt de hele dag op bed gelegen, natuurlijk er af en toe uit omdat ik ook moest drinken eten en plassen. Heb me maar vermaakt met series op Netflix
*Dinsdag vandaag ben ik iets langer uit bed geweest, ik maakte een foto van de bloemen die op tafel staan. Deze kregen we bij de auto die we de week eerder kochten. Ging ik even op de bank rusten. Maar ik kon niet zolang op zitten want dan kreeg ik erge pijn in me buik. Eigenwijze ik gebruikte geen paracetamol na de miskraam.
*Woensdag moest ik terug komen in het ziekenhuis voor controle. Kijken hoe het slijmvlies er nu uit ziet, of het al wat dunner is geworden. Maar aangezien ik een week lang op bed had gelegen viel het niet mee even naar het ziekenhuis alleen met de bus. Toen ik aankwam voelde ik me al niet lekker, maar tijdens de echo ging het echt mis. Ook alle emoties kwamen los. En ze wilde me niet alleen laten gaan. Eerst mocht ik even tot rust komen in een andere kamer, kreeg ik iets voor de pijn. Toen moest ik me schoonouders bellen om me op te komen halen. Ik kreeg het advies mee om toch meer te bewegen want dan komt het meer los. Dat houd in meer bloed pfff maar ben ik er wel sneller vanaf.
*Donderdag ondanks ik me nog altijd verzwakt voel ben ik maar even in de middag naar de winkel gelopen. Dacht al dat het de bus terug zou worden. Want al in de winkel was ik heel moe. Maar niet alleen dat ik voelde het bloed ook weer lekker stromen. Toen ik de winkel uitliep belde mijn man en vroeg me waar ik was. Hij zou me wel even komen halen want hij was toch in de buurt. Dat was wel fijn. Toch even in beweging geweest, maar dat was wel weer even genoeg.
*Vrijdag bijna de hele dag juist uit bed gebleven. Lekker een bakje fruit eten. Daarna ben ik even bezig geweest met schrijven aan mijn boek. En een boterham gegeten. Het was ook het meest prachtige weer deze dag. En tot s,avonds hebben we de balkon deur open gehad.
*Zaterdag tijd voor lekkere broodjes die de oven in gaan. En het resultaat na dat ze uit de oven kwamen. Heerlijke broodjes met kaas, ananas en salami. Na het eten wilde ik nog even slapen, want we zouden bezoek krijgen. Helaas lag ik me alleen maar te ergeren in bed. Maar uiteindelijk was ik zo moe en ben ik toch even in slaap gevallen. Ik werd een half uur voor dat het bezoek zou komen wakker. Gelukkig nog even bijkomen van het slapen. Mijn schoonouders en zwager kwamen op de bezoek omdat mijn man de volgende dag jarig is.
*Zondag de dag dat mijn man jarig is. Maar helaas was hij in de nacht niet lekker en heeft hij de nacht op de bank doorgebracht. Dat is de reden waarom we niks gedaan hebben deze dag. Zo kon hij lekker weer opknappen.

Mijn man komt uit de nachtdienst, deze dag mag ik testen of ik zwanger ben. Net als bij Daan besluiten we gelijk als hij naar bed komt te testen. Wat is het weer spannend, ik doe de test en dan is het even wachten op de uitslag. De tijd is om, wat zie ik ja het is echt zo ik ben zwanger. We zien dat het waar is maar eigenlijk vinden we het ongelooflijk dat het zo is. We zijn blij verrast, maar het moet nog wel even echt binnen komen. Even weer aan het idee wennen weer zwanger te mogen zijn. Want inmiddels weten we dat het echt een geschenk is als je zwanger mag zijn. Zeker na het overlijden van Daan. Ik ben dol gelukkig, maar ook wat voorzichtig. Bang dat er iets vreselijk mis gaat. Dat is dan ook de reden waarom er een aantal mensen op de hoogte zijn van ons prille geluk.

Ik maak een afspraak in het ziekenhuis voor de eerste echo rond de achtste week. Wat duurt dat nog lang zeg, ik wil gewoon die bevestiging dat er een kloppend hartje zit. Toch zijn we samen aan het weg dromen. Zal het een jongen of een meisje worden. Ja ik weet het, het is nog zo vroeg om het daar over te hebben. Maar toch we kunnen het niet laten. Zelfs hebben we al een naam verzonnen als het dit keer een meisje zal zijn. Maar nog een lange weg te gaan voor we dat gaan weten. Ik ben moe extreem moe van de zwangerschap. Verder geen rare klachten, de eerste dagen ben ik wel heel misselijk geweest. Maar dat verdween en kwam niet meer terug. Wat heerlijk dacht ik nog, zal het dit keer een fijnere zwangerschap zijn. Toch ben ik heel bang, zelfs mijn man in bezorgd. Er kan zoveel mis gaan, de verhalen ken ik nu wel. Toch probeer ik ook gewoon te genieten.

Het is een raar idee dat ik vorig jaar op het einde liep van mijn zwangerschap en dat ik nu voor de tweede keer zwanger ben. Ik krijg fijne en lieve reacties op mijn zwangerschap. Juist was ik bang dat mensen het te vroeg vonden. Die zullen er vast wel zijn, maar het is ons leven, onze keuze geweest. Ik heb besloten dit keer meer te genieten, maar toch de angst is steeds op de achtergrond aanwezig. Soms dringt die heel erg bij me op en ben ik heel erg bang. Een keer was ik bij de yoga en met elke beweging deed me buik pijn. Ja ik weet dat het normaal is dat alles aan het groeien is en dat daar steken van kunnen komen. Maar ik moest steeds maar huilen, zo bang dat ik hierdoor een miskraam zou krijgen. Nog even heb ik het erover met de yoga lerares. Ook zij verteld dat het geen kwaad kan. En raad me aan het nog even te blijven proberen, blijft het vervelend voelen kan je nog altijd stoppen. Ze heeft ook gelijk, in gedachten kom ik zeker gewoon weer terug. Nog altijd ben ik niet terug gegaan naar de yoga les.

Eindelijk is het zover de echo datum is in zicht. Ineens de avond voor de echo begin ik heel zenuwachtig te worden. De nacht heb ik bijna niet geslapen zo zenuwachtig was ik voor de echo. Met een duffe kop kom ik uit bed. Ik krijg een enorme pijn in me buik, nog meer zenuwen daar zat ik nou net niet op te wachten. Is dit een slecht voorteken. Zal de echo niet goed zijn. Nee hier wil ik niet over nadenken. Straks zien we gewoon een mooi kloppend hartje. Samen met mijn man gaan we naar het ziekenhuis, het is druk. Sommige blijken nogal uit te lopen. Maar de verpleegkundige gelukkig maar 10 minuten. We gaan zitten en ze vraagt hoe het met me gaat, wat voor klachten ik heb. Dan feliciteert ze ons, dat vond ik een beetje raar. Toen met Daan ging ze eerst kijken voordat ze dit zei. Ja het kan toch ook mis zijn…

Ik kleed me uit, want het is een inwendige echo. Ze laat weten dat ze eerst even niks zal zeggen als de echo staaf in me zit. Dat ik daar niet van schrik omdat er iets mis blijkt te zijn. Daarna zal ze gaan vertellen wat ze ziet. Maar er valt niks te zien. Ik weet waar ik op moet letten. Bij Daan zag ik gelijk een stipje met een kloppend hartje. Hier was niks te bekennen. Ze verteld dat de baarmoeder goed gegroeid is, maar dat ze geen embryo ziet. Het lijkt niet mee gegroeid te zijn zegt ze. Ik ben in paniek, en huil vreselijk. Toch wilt ze er iemand bij halen, dat doen ze altijd als ze twijfelen. Ook zij kijkt mee en ziet niks. Ze laat ook zien hoe groot het had moeten zijn en dat ze dit echt niet over het hoofd hadden kunnen zien. Ik ben echt ontroostbaar. Zwanger zijn van een leeg vruchtzakje. Wat nu…