Inmiddels zijn we al in maand 3 beland om met hormonen te spuiten. Het is al weer echt een gewoonte aan het worden. Daar gaan we weer steeds weer die controles in het ziekenhuis. En weet je wel hoe gênant het is om in die beugels te liggen. En dan hebben we het nog niet eens over steeds die eerste controle tijdens je menstruatie. Heerlijk hoor lig je daar met je benen wijd, wetend dat er een echo apparaatje naar binnen gaat. En er dan rood van het bloed weer uit komt. Maar ach alles voor het goede doel. Je zou zeggen went dat dan niet eens een keer. Nee absoluut niet, ik weet dat het voor hun gewoon werk is. Dat ze dit dagelijks zien, maar voor mij blijft het echt heel ongemakkelijk. Dat zouden jullie toch ook zo voelen!

Na een week hormonen spuiten is er weer een controle, daarna weer om de dag tot dat de eitjes groot genoeg zijn voor inseminatie. Vanaf 17 mm maken ze een afspraak voor de inseminatie. We hadden gehoopt met Pasen, had wel erg leuk geweest. Maar het liet wat langer op zich wachten. Een paar dagen na Pasen was het nog altijd even spannend. Ze was maar aan het meten, maar ze kwam niet bij die 17 mm. Maar ze vond hem er wel groot uitzien, dus ze bleef maar meten. Dacht echt even dat wordt hem toch nog niet. Maar met de laatste meting, ja hoor 17 mm. En ze plande de afspraak in voor de volgende dag.

De dag van de 3e inseminatie ben ik echt kotsmisselijk en een erge buikpijn. Ik ben aan het werk op de kinderboerderij, maar echt lekker gaat het niet. Tot 2 keer toe spuug ik een beetje en blijf maar voorzichtig water drinken in de hoop dat de misselijkheid over gaat. Maar helaas het gebeurd niet. Met moeite neem ik toch een beetje Griekse yoghurt. Ik doe er bijna een half uur over het naar binnen te krijgen. Om 12.00 ga ik naar huis. En bedenk dat ik wel wat moet eten maar wat ik voel me nog altijd beroerd. Ik besluit de dunne crackers te eten met filet american. Dat gaat beter dan de yoghurt van eerder. Uiteindelijk maken we ons klaar om op weg te gaan naar het ziekenhuis. Mijn man geeft om 14.00 zijn potje met productie af. En hij laat mij dit keer voor het eerst alleen achter. Hij naar zijn werk en ik tot 15.30 wachten. Wachten tot de inseminatie.

Daar zit ik dan te wachten, nog altijd heel erg misselijk. Ik ga wat tekenen, moet toch ergens de tijd mee doden. Ik begin me te ergeren. Het was eerst heel rustig, maar al snel niet meer. Een heel gezin met 2 kinderen zitten in de wachtruimte. Ik voel me niet op me gemak. Het voelt even alsof ik op de kinderafdeling ben met Daan. Maar nee ik zit hier omdat we een 2e kindje willen. De tijd kruipt langzaam vooruit. Eindelijk wordt ik dan naar binnen geroepen. Het is zover, ik ontbloot de onderkant van mij en ga in de beugels liggen. Die fijne eendenbek schuift ze naar binnen, als ze hem opent voelt dat even naar. Dan brengt ze het dunne rietje naar binnen waar de zwemmertjes in zitten. Ze hoeft dit keer niet lang te zoeken om het naar binnen te krijgen. Zo snel heeft ze het nog nooit ingespoten. Nog even blijven liggen, ik kom zo terug zegt ze. Na zo,n 10 minuten komt ze terug en kan ik me aankleden. We geven elkaar de hand, in de hoop dat ik nog maar 1 keer terug hoef te komen om te controleren met een echo op een zwangerschap.

De wacht weken gaan weer in, normaal heb ik hier de grootste moeite mee. Maar ik zit met me hoofd heel ergens anders. De verjaardag van Daan komt eraan, ik maak me hier erg druk om. Zo erg dat ik er veel last van heb en geen ruimte is om over de wacht weken na te denken. Tot het einde in zicht is. De zondag voor ik mag testen begin ik al extra te controleren met plassen of er geen bloedverlies is. Ik weet het is stom, want ik moet nog helemaal niet gaan menstrueren. Ik probeer het weer wat los te laten, maar dat lukt niet goed. Eindelijk is het dinsdag, ik verwacht bij elke wc bezoek dat ik bloed vind. Ik zou toch echt vandaag moeten gaan menstrueren. Maar het blijft uit. Ik ben van slag, zou het echt zo zijn. Ben ik zwanger… Ik durf er eigenlijk niet op te hopen. Die dag voel ik me raar, eigenlijk had ik de avond daarvoor al een raar gevoel in me buik. Steekjes en een soort trekkend gevoel. S,morgens heb ik de grootste moeite een bakje fruit weg te krijgen. Ik ga afleiding zoeken. Ik zou toch al de stad in gaan. Maar het is wel een vreemde dag. Ik koop ballonnen in een feestwinkel voor de verjaardag van Daan. Ik sta gewoon te huilen in de winkel. Daarna loop ik door om een zwangerschap test te kopen. Hoe bizar kan je dag zijn. Ik koop ook nog even een klein cadeautje voor Daan, daarna ga ik weer richting huis. Ik ben moe heel erg moe en verdwijn op bed. Nog altijd heb ik geen bloedverlies gehad.

Deze week was het weer een week met veel het bed zien, houd het dan nooit is op. Nou ja ik moet nou eenmaal goed naar mijn lichaam luisteren dus houd ik maar mijn rust als die erom vraagt. Gelukkig zijn er af en toe leuke dingen waar ik me op kan verheugen. Alleen de dagen op bed doorbrengen blijven wel saai, maar andere kant ik heb toch ook weinig zin om iets leuks te doen. Er zal vast wel weer een betere tijd komen. Dan ga ik weer lekker veel sporten en andere leuke dingen ondernemen.

*Maandag en Dinsdag waren geen bijzondere dagen, veel op bed tv gekeken. Eerlijk gezegd dus vrij weinig gedaan.
*Woensdag begon ik de dag met een havermout ontbijtje. Normaal zou ik aan het werk gaan maar ben niet geweest. Was even begonnen met kleuren, maar daar stopte ik al snel mee toen ik een whatsapp kreeg. Heb toen een lang en goed gesprek gehad met iemand via de whatsapp. Daarna moest ik even naar het ziekenhuis toe, na mijn afspraak even bij de apotheek langs in het ziekenhuis. Nou dat is nooit zo,n pretje omdat je daar lang moet wachten. Maar helaas ik had geen keuze. Nadat ik me recept had ben ik meteen naar huis gegaan. Ik zou s,avonds nog een leuke meeting hebben, maar die werd afgelast. Achteraf was ik wel blij want ik was best wel heel moe.
*Donderdag, dit was mijn uitzicht voor vandaag. De hele dag in me bed gelegen omdat ik niet lekker was.
* Vrijdag kan ik jullie nog niet veel over vertellen maar dat komt binnenkort wel. Heb een heftige ochtend achter de rug, laten we het daar nu eerst maar op houden. Na dat ik de rest van de dag rust heb gehouden zijn we s,avonds nog even weg gegaan. Onze nieuwe auto opgehaald die we een week eerder kochten.
*Zaterdag Dit weekend moet ik me rustig houden dokters voorschrift. Dus dat doen we ook maar. Me lichaam had ook zeker rust nodig. Mijn man kwam thuis met stroopwafel cake, die we samen maakte. We hadden er meer van verwacht, hij smaakte gewoon naar cake. Geen stroopwafel en karamel te bekennen helaas. Maar ondanks dat wel een lekkere cake.
*Zondag Weer een heerlijke rustdag. Wel nog even een kilo kip saté maken. En even aan mijn blog gewerkt. Heb dus weer veel mijn bed gezien.

××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××

✩ Nieuwe auto samen met mijn man kopen en hem een week later ophalen
✩ Gezellig een middag/avond bij me vriendin zijn, samen de hondjes uitlaten
✩ Spaghetti maken als 1 pansgerecht dus lekker vers met tomaten voor de saus (mijn eerste keer)
✩ Stroopwafel cake maken, helaas smaakte hij naar een normale cake. Merkte niks van de stroopwafel en karamel
✩ Een goed whatsapp gesprek hebben met een lief persoon

Dag 3 van me menstruatie is aan gebroken en ik heb weer een afspraak in het ziekenhuis staan. Weer ben ik op van de zenuwen. Juist omdat ik bang ben dat er gezegd wordt dat ze niet willen dat ik door ga ermee. Waarom, nou ze weten dat het eigenlijk nogal slecht met me gaat. Het is zo vreselijk dubbel je wilt graag een 2e kindje maar je zit ook nog diep in rouw van je 1e kindje. Buiten dat ik het ook heel eng vind om weer zwanger te zijn. Dus wordt van emotie naar emotie geslingerd. Maar het houd me op de been de gedachten dat er een 2e kindje mag komen. De vraag is alleen nog wanneer. De verpleegkundige liet gelijk weten dat ze had gelezen dat het niet zo goed met me ging. En dat ik met de eerste inseminatie flink in tranen was. Ik dacht daar komt het dan. Ze vroeg heel kalm wat ik er van dacht of ik graag gelijk door wilde gaan of het liever niet wilde. Ze zei ook nog er zijn genoeg vrouwen die er steeds een maand tussenuit gaan en daarna weer verder gaan. Dat is een mogelijkheid. Je bent nog niet zo op leeftijd dat we je dat niet aanraden. Ik kijk haar aan, ik ben vastbesloten om gewoon door te gaan. Ze weet genoeg, dus op naar poging 2. Wat een opluchting dat ze me gewoon de keuze liet maken.

Eerst wordt er weer gekeken via een echo of alles rustig is. Waarnaar ze verteld dat ik weer van start mag gaan met de hormoon Menupur. Vanaf die dag moet ik dus weer elke dag een injectie in me buik zetten. Voor een week later maak ik een nieuwe afspraak. We hadden al uitgerekend dat het weekend waarschijnlijk weer inseminatie is. Maar dit keer liep het anders. Ze ging kijken en het bleek dat er 1 eitje al aardig groot was. Ze had het over 17 mm. Nog even naar de andere kant kijken of die klein gebleven zijn. Gelukkig die zijn erg klein. Nog even kijkt ze naar het eitje die al groot is en merkt dat hij toch iets groter is dan ze eerst zag. 18 mm, waarop ze zegt nou morgen dan maar terug komen voor inseminatie. Ik sta echt versteld, een halve week eerder dan normaal.

De volgende dag is het dan weer zover. Mijn 2e inseminatie. Dit keer bleven we wel in het ziekenhuis nadat me partner zijn zaad heeft ingeleverd. De eerste inseminatie zijn we even een rondje stad gaan doen. We gaan even een broodje halen bij het winkeltje en gaan buiten zitten om het op te eten. Helaas het zonnetje verdwijnt zodra we buiten gaan zitten. Toch blijven we nog even zitten voor we weer naar binnen gaan. We lopen weer rustig naar de afdeling om daar de rest van de tijd te doden.

Eindelijk is het zover, dit keer ben ik niet zo heel zenuwachtig. Gelukkig maar geen buik pijn en geen tranen. Zelfs tijdens de inseminatie nergens last van. Even 10 minuten blijven liggen, dan kom ik zo nog even terug. Zijn er nog vragen, nee zeggen we beide. En ze laat ons alleen. Na 10 minuten komt ze terug en ik mag me aankleden. Weer vraagt ze voor we weg gaan of er nog vragen zijn. Ik doe lacherig en vraag haar wat het wordt…? Ze kijkt me lachend aan en ze zegt “Ik zie roze” Ik schiet echt in de lach. We verdwijnen uit de kamer en gaan naar huis.

Weer die vreselijke wachtweken. De eerste dagen geen probleem. Wat ben ik blij dat ik daarna een week bij me vriendin ben, geen tijd om er veel over na te denken. Heb dan ook geen probleem gehad met 5 dagen van het wachten. Dat weekend kom ik thuis en begin wel weer een beetje de zenuwen te krijgen. Iedere keer als je naar de wc gaat denk je “geen bloed gelukkig” Maar zondag zie ik s,avonds al wat spoortjes van bloed op me wc papier. Ik denk nu al… Nee dit wil ik niet. Ik begin een rot gevoel te krijgen, we gaan er al weer vanuit dat het mislukt is. Toch houd ik stiekem een klein beetje hoop. Ik weet namelijk dat dit ook kan als je wel zwanger bent. Ook de volgende dag blijft het zo door gaan steeds een beetje bloed wat ik zie bij het afvegen. Hoe gaat dit verder, zal het doorzetten of kan ik woensdag gewoon testen.

Voor mijn verstand is poging 2 mislukt, het bloeden is gaan doorzetten. Maar mijn gevoel zeg heel iets anders, ik ben me toch misselijk en een buikpijn die ik heb. Ik zeg tegen mezelf dat het de spanning is. Want heb eigenlijk al besloten om niet te gaan testen en gewoon het ziekenhuis te bellen voor poging nummer 3.

In de moderne tijd is onze mobiele telefoon niet meer weg te denken. Ken jij dat ook even snel een whatsapp berichtje sturen, je facebook checken of er nog leuke nieuwtjes zijn, mail lezen en makkelijk weer iets terug sturen. Ja vergeet dan niet dat je er ook nog even makkelijk die ene vriend/vriendin kan bellen, want ook daar hebben we onze mobiele telefoon voor. Eerlijk waar ik wil het eigenlijk niet zeggen, maar mijn telefoon is best verslavend. Regelmatig heb ik hem in de hand, natuurlijk kan ik er wel zonder mee. Want vroeger moesten we dat toch ook.

Tegenwoordig kan je het niet zo gek verzinnen maar er zijn zoveel verschillende soorten hoesjes voor je telefoon. De mooiste hoesjes komen er soms voorbij. Kan jij nog meer verzinnen wat je gebruikt bij je telefoon. Zelf heb ik nog een bleu tooth koptelefoon en bleu tooth oortjes die ik veel gebruik om heerlijk mijn muziek te luisteren. Maar er is natuurlijk meer, er zijn houders voor in de auto maar ook voor op de fiets. Die op de fiets heb ik ook, zodat ik als het nodig is me navigatie kan gebruiken van mijn telefoon. Allemaal dus heel handig. GSMpunt is zo,n webshop die al deze benodigdheden voor je mobiele telefoon verkoopt. En ik mag drie lezers blij maken met 15 euro shoptegoed.

• Laat in je reactie duidelijk weten dat je meedoet om de shoptegoed te winnen
• Deel dit artikel of Facebook en/of Twitter

De actie loopt tot 10 juni, de winnaars krijgen mail van mij.

De 15 euro shoptegoed word aangeboden door GSMpunt.nl. De webwinkel voor o.a. iPhone 6 hoesjes, Huawei Ascend P8 Lite hoesjes en vele andere telefoonhoesjes

Het konijn kreeg Daan van zijn oom. Ze zijn gewoon zo,n beetje even groot zo grappig om te zien. Deze foto maakte we speciaal voor zijn oom om even door te sturen dat hij blij is met zijn knuffel. Of waren wij nou blij met de knuffel voor Daan. Want Daan kijkt niet en steekt gewoon zijn tong uit hihi. Ook hebben we enorm gelachen om de voetjes van de knuffel omdat die net zo raar staan als de voetjes van Daan. Dus ze pasten heel goed bij elkaar.

Mijn weken zijn saai heel saai. Soms zit er een leuke dag tussen, maar ben voornamelijk momenteel veel thuis. Door alles wat ik heb meegemaakt ben ik zo moe dat ik eigenlijk alleen maar op bed wil liggen met de tv aan. Dat is ook wat er bijna dag in dag uit gebeurd hier thuis. De dagen gaan traag voorbij. Ik mis de drukte rondom Daan heel erg. Nooit verwacht dat ik het fijn vind om druk bezig te zijn. Zo was ik namelijk nooit. Ben dus nogal in me oude patroon gevallen met het weinig doen.

*Maandag ben ik even bezig geweest in het huis om schoon te maken. De woonkamer helemaal stof vrij gemaakt, ook even het hele huis de stofzuiger erdoor heen getrokken.
*Dinsdag ik ben verdrietig dus ik eet een ijsje, het zijn gelukkig maar hele kleine ijsjes. Danootje formaat. Wel erg lekker. Onwijs fout om te eten als je troost zoekt. Maar ik ben en blijf een emotie eter. Ben niet voor niks de laatste half jaar flink aangekomen. Daar baal ik wel van, maar krijg het gewoon niet voor elkaar om weer beter te gaan zorgen voor mezelf.
*Woensdag Vandaag weer even geholpen op de kinderboerderij. Altijd fijn een beetje afleiding en het buiten werken. Zeker als het lekker weer is.
*Donderdag Even een dagje helemaal niks
*Vrijdag Vroeg me bed uit, want ik moest in de ochtend naar de psycholoog. Dus ik stapte op de fiets en ben er heen gegaan. Normaal ga ik daarna naar de yoga maar voelde me niet zo goed dus ben ik niet gegaan. Thuis eerst nog even wat rust genomen. En later in de middag ben ik naar een vriendin gegaan. Gezellig zitten kletsen, ze had zoveel verhalen over vroeger. Vond het heerlijk om ze aan te horen. We zijn ook nog even een stukje gaan wandelen met de hondjes van haar. Nog een klein hapje eten, daarna in de avond ben ik naar huis gefietst. Ik bleek wel erg moe te zijn, dus lekker verder een rustige avond. Er kwamen nogal wat emoties los, die komen zeker nog weleens.
*Zaterdag Op naar de dealer, mijn man heeft het al een hele tijd over een nieuwe auto te willen kopen. Maar dan moet je wel het geld hebben. Nu hebben we de stap gezet en gaan kijken. Maar het bleef uiteindelijk niet bij kijken. Hij heeft de knoop door gehakt en we hebben volgende week een nieuwe auto. Echt nieuw/nieuw niet maar voor ons zeker nieuw.
*Zondag Het zonnetje schijnt heerlijk dus we besluiten op  eerste pinksterdag op de fiets te stappen om naar Daan te gaan. Ik maakte dit keer een mooie foto van alle bloemen kransen die daar elke keer liggen. Blijft mooi om te zien, maar ook heel triest om te weten dat er weer zoveel kransen liggen. We hebben heerlijk in het warme zonnetje bij het plekje van Daan gestaan. Het was gewoon genieten. De zon schijnt namelijk precies op het bolletje van Daan. Ook nog in de struiken daar bloeide mooie bloemen. Daarna hebben we nog een heel stuk gefietst voordat we weer naar huis gingen. We hebben zo,n 17 km in totaal gefietst. Dus lekker aan onze beweging gedaan.

Er zullen een reeks artikelen komen over het verloop naar een tweede zwangerschap. Deze teksten zijn maanden eerder geschreven

Hoe weet je wanneer je weer klaar bent om zwanger te raken na dat je kindje is overleden. Nou dat weet je gewoon niet. Pas als je zwanger bent weet je of je er klaar voor bent geweest. Wanneer is het juiste moment om te beginnen, ik twijfelde zo erg. Maar het was zeker we wilde een tweede kindje krijgen. Eigenlijk al heel snel zeiden we in het begin van het nieuwe jaar te willen starten. Daarvoor zijn we al op gesprek geweest of het wel mogelijk was om weer het IUI traject in te gaan. Moesten we weer helemaal opnieuw beginnen met onderzoeken, wat konden we verwachten. Het antwoord verbaasde me, want we konden zo weer instappen als we wilde. Maar ze houden een half jaar aan na een zwangerschap. Dus dat hield in dat wat we voor ogen hadden begin het nieuwe jaar te starten dat het kon. Eigenlijk was dit gesprek aanvragen in het ziekenhuis het moeilijkste. Mijn huisarts stond er niet achter, hij dacht dat ik meteen weer wilde beginnen. Dat was niet het geval, we wilde gewoon weten waar we aan toe zijn. Zekerheid dat we gewoon weer het traject in konden als we willen. Na drie keer dit tegen de huisarts te hebben gezegd ging hij over stag. Het ging me om de verwijzing niet om het starten van de behandeling. Maar als er een verwijzing is kunnen we elk moment in stappen, dat is een fijne gedachten.

Toch is het ook wel heel moeilijk rouwen om je baby en toch ook weer daarnaast bezig zijn om voor een tweede te gaan. Vaak heb ik me schuldig gevoel tegenover Daan, doe ik hem hier niet te kort mee. Hij is nog maar net overleden en wij denken al aan een volgend kindje. Sommige zullen misschien denken vervang je Daan dan niet. Nee dat was heel duidelijk, Daan is niet te vervangen. Maar als je eenmaal weet hoe het is om een kindje te krijgen wil je niks anders meer. Je kan je liefde niet kwijt, er zit zoveel liefde in mij maar ik sta met lege handen. Jaloers ben ik ook op alle zwangere vrouwen die ik tegenkom. Ook op iedereen die rondloopt met zo,n frummeltje in de kinderwagen. En ik wil dat niet, dit gevoel is vreselijk. Want ik gun het iedereen, maar zelf wil ik dit ook.

Het voelde goed toen we eenmaal hadden afgesproken dat als het goed voor mij voelde we na onze vakantie in januari zouden gaan starten. Maar alleen als ik denk eraan toe te zijn. Natuurlijk wist ik het niet zeker maar ik wilde het niet langer uitstellen. Dus vijf maanden na het overlijden van Daan zijn we van start gegaan met het traject IUI met hormonen.

Het iui traject in

Zenuwachtig zit ik in de wachtruimte van het ziekenhuis. De route ken ik al op me duimpje. Ben al zo vaak op de afdeling geweest. De behandeling is dan ook niet meer nieuw voor me. Maar het gevoel wat er nu bij komt is wel nieuw. Een 2e kindje is 1 ding maar om weer zwanger te worden maakt me bang. Want dat houd in dat ik weer een kindje kan verliezen. Die angst is erg groot. En het is makkelijk gezegd niet aan denken. Maar zo simpel is het niet als je het mooiste wat je is overkomen kwijt geraakt bent.

Daar zit ik dan te weten dat we weer gaan beginnen met de medische molen. Al die echo,s die gaan volgen. Elke dag weer moet spuiten met hormonen. Dan voel ik me weer net een junk. Het is nu 5 maanden na het overlijden van me zoon en ik maak me druk om de hormonen die ik krijg. En zie er tegenop om zwanger te zijn.

De eerste keer prikken was wel weer even spannend. Maar daarna viel het allemaal wel weer mee. Behalve de klachten. Vanaf dag 1 heb ik huilbuien, om moe van te worden. En na bijna een week spuiten werd ik er ook nog eens misselijk erbij.

Precies een week later zit ik weer in diezelfde wachtruimte, het huilen staat me nader dan het lachen. Het is zwaar om daar te zitten. Ik hoor hier niet… Dit traject heb ik al doorlopen en heb een prachtig kind gekregen. En toch zit ik hier weer en niet thuis met een heerlijk kind op schoot.

Het is zo onwerkelijk 14 februari de dag van de liefde en ik heb buikpijn van de zenuwen. Zou deze dag wat extra geluk brengen. Vandaag de dag van de inseminatie. Nee ik hoor hier niet te zitten, wat ging er mis. Waarom nu weer dit hele traject opnieuw… De wacht weken gaan in, 2 vreselijke lange weken. De eerste week gaat vrij snel voorbij, maar die 2e week heb ik moeite mee. Dat had ik ook al toen we voor Daan* gingen. Maar af en toe heb ik gewoon pijn in me buik van de zenuwen. Ondanks ik vast hou aan dat de eerste poging niet raak is, stiekem hoop je erop dat ik het mis heb met mijn gedachten. Maar wanneer je een dag voordat je zou mogen testen bloed ziet dan weet je genoeg.

Gaan we door naar ronde 2, dit lees je de volgende keer…

Een week van veel rust, zoals de laatste weken het hier gaat. Veel Netflix kijken, ben verslaafd aan een nieuwe serie weer “The Walkers” Daar ben ik wel weer even zoet mee met 4 seizoenen. Een week van veel verdriet omdat het afgelopen jaar steeds in me hoofd afspeelde, alle ellende kwam omhoog. Maar gelukkig op de dag dat Daan 1 zou worden kon ik dat loslaten en genieten van de mooie herinneringen aan hem.

Maandag beginnend met een yoghurt ontbijtje met banaan en aardbeien. Even naar buiten geweest om naar de winkel te gaan. Het was erg mooi weer.
Dinsdag heb ik lekker crackers met kaas en komkommer gegeten in de middag.
Woensdag was het weer tijd om naar de kinderboerderij te gaan om daar te helpen.
Donderdag nog even er op uit om naar de winkel te gaan, ik was iets vergeten. Daar was ik niet blij mee omdat de Aldi bij ons om de hoek niet open was. Dus moest ik helemaal naar de Albert Heijn. Later op de middag at ik heerlijke aardbeien. Zo lekker zijn ze.
Vrijdag zou Daan 1 geworden zijn, waar ik al over schreef. Het beertje wilde Daan even een knuffel geven. Natuurlijk zijn we naar zijn plekje geweest waar ik vele foto,s maakte. We kregen ook een paar kaartjes vanwege zijn geboortedag. Zo lief. Ik had een speciale taart besteld met teigertje erop, want 1 jaar is toch heen speciaal. En wat was deze taart lekker zeg. Jammer dat Daan niet mee kon smikkelen er van. Natuurlijk moest er s,avonds nog een kaarsje gebrand worden. Dit was zijn laatste speciale kaarsje die ik voor deze dag bewaarde.
Zaterdag gingen we s,avonds heerlijk uiteten. Lekker naar de wok toe, en de meest lekkere dingen gegeten daar.
Zondag was ons rustdag, maar eigenlijk rust ik elke dag heel veel. Dus voor mij was deze dag niet veel anders dan de rest van de week.

××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××

✩ Tv kijken heel veel tv kijken op bed
✩ Webinar bij wonen voor “je levensverhaal schrijven” (ik doe een online cursus om eindelijk mijn boek te schrijven)
✩ Nieuwe mooie visitekaartjes hebben, die passen bij me header
✩ Degrassi, ja eindelijk weer een nieuw seizoen op tv te zien
✩Alle lieve berichtjes die binnen kwamen op de verjaardag van Daan
✩ Ballonnen brengen bij Daan
✩ Mijn schoonouders en vrienden van ons aantreffen bij Daan
✩ Foto,s krijgen van een vriendin die in Disney zit die speciaal een Mickey ballon kocht en opliet
✩ Heel lang s,avonds herinneringen ophalen van onze prachtige zoon