Vakantie

Mijn partner heeft drie weken vakantie gehad en die zijn sinds vorige week alweer om. Helaas niet het weer gehad wat we gehoopt hadden. We wilde graag het zwembad opzetten in de tuin, maar het was af en toe wel lekker zomers weer. Maar niet lang genoeg om dat ding op te zetten. De laatste week van zijn vakantie hebben we een drukke en erg leuke week gehad.

19 juli

We gingen een lange rit maken in de auto, want we gingen helemaal naar Zoetermeer toe. Op bezoek bij vrienden die we alleen nog maar online kende. Het zou kraambezoek zijn geweest, maar door omstandigheden en Corona konden we nu pas gaan. De kleine meid is inmiddels zes maanden oud, en we hadden allemaal mooie cadeaus mee. Ze kreeg het eerste loopfietsje van Max en de loopwagen van hem. Daarnaast namen we de babycooker mee voor ze. En we kochten ook nog een leuk nieuw cadeau voor de kleine meid. We hebben een super leuke dag gehad. En waren pas om 23.00 thuis. Max deed het heel goed ondanks geen middag slaapje en terug naar huis hooguit een kwartier geslapen.

21 juliTwee dagen later gingen we weer een beste rit maken met de auto, om naar oma (mijn moeder) te gaan. Hier zijn we echt al heel lang niet geweest door omstandigheden. Maar wat was het fijn om mijn moeder weer te zien. En Max vond het ook al zo leuk. Hij vond de poesjes van oma wel heel interessant. Lekker even buiten kijken naar de poesjes. En bloemen plukken voor oma, en grassprieten voor de poesjes. Onderweg naar huis even wat eten bij de MC Donalds, en gelukkig heeft Max deze rit wel veel geslapen. Wel eerder thuis dan het uitje ervoor.

23 juli

Even lekker een wandeling maken. Ik had daarvoor een telefonische afspraak met een lotgenoot, en dan is het daarna wel even fijn je hoofd weer wat leeg te maken.

Dan gingen we uiteten bij de WOK vanwege 50 jaar trouwen van opa en oma (mijn schoonouders) Max die heeft geen seconde op zijn stoel kunnen zitten, hij was maar heen en weer aan het rennen. Gelukkig niet vervelend, maar wel vermoeiend zo. Ondertussen heeft hij wel wat gegeten, vooral de pannenkoek en het ijs waren favoriet bij hem. Voordat we naar binnen gingen moesten we even bij de boten kijken, en Max koos er eentje uit die hij wel wilde hebben. Tijdens het etentje werd mijn partner herkend, vanwege mijn instagram. Hoe grappig is dat, hij wees me waar ik zat en zo hadden we even een gesprekje.

26 juli

Ik ben helemaal gek op Animal Crossing spelen op de Nintendo Switch, maar ik ben bang dat ik nu moet delen met mijn peuterzoon. Hij vind het vissen er leuk, en het zwemmen. Alleen lukt hem het nog niet om beide knoppen tegelijk te gebruiken waardoor hij niet echt kan vissen en zwemmen. Maar dat duurt vast niet lang, als deze mama het af en toe af kan staan voor hem. Het ziet er wel heel leuk uit zo. Maar nog iets te jong voor een eigen spelcomputer.Hij moet het nog maar even met zijn telefoon doen (oude telefoon van papa) waar hij filmpjes op mag kijken en spelletjes doen.

28 juli

En ineens gaat hij zijn broodje in de ochtend aan zijn eigen tafeltje eten. Hij zit er eigenlijk nooit aan, en nu dit. Zo schattig om te zien. Wij eten in de ochtend namelijk nooit aan de grote eettafel. Maar mag hij zijn bordje mee nemen naar de bank. Dus dit was wel leuk voor de verandering.

30 juli

Na een hele tijd niet geweest te zijn, zijn we lekker weer even naar de kinderboerderij geweest. Even weer de konijnen aaien die favoriet blijven. Een heleboel mooie veren vinden en meenemen. Varkens nadoen en klimmen en klauteren. Dat was weer super gezellig.

31 juli

Het was weer even heerlijk weer en daar hebben we even gebruik van gemaakt. Ik heb zijn kleine zwembandje gevuld met water, hij maakte er een modderbad van. Maar wat een plezier had hij in de tuin. Een kind kan je al snel gelukkig maken met iets simpels.

1 augustus

Max is en blijft gek op treinen. Hij gaf zelf aan bij mama op de fiets te willen, treinen kijken. Nou dat deden we dan ook. Nadat we bij de treinen waren geweest door gefietst langs de kinderboerderij, omdat hij erheen wilde. Maar omdat ze de weekenden dicht zijn hier, zijn we er alleen even langs gefietst. Door naar een speeltuintje daar. Het was wel bloedheet daar in de zon. Maar heeft lekker even gespeeld met wat andere kindjes.

2 augustus 

En de laatste dag van de week zijn we niet alleen treinen gaan kijken. Nee dit keer zijn we samen met de trein weg gegaan. En ook nog even in de bus gezeten. We zijn wezen shoppen in de stad. Heeft een mooi boekje gekregen van mij. En hebben sandalen gepast bij de schoenenwinkel. We moesten ze alleen wel bestellen omdat ze alleen een on-paar hadden. Maar die komen deze week thuis. Daar kreeg hij twee stuiterballen. En daarna zijn we een ijsje gaan eten. Nou dat was helemaal geweldig. Ook moest hij rennen achter de duiven aan. Vet schattig, maar ook gevaarlijk aangezien hij zo de weg op vloog. (ja mijn kind) Als laatste nog even langs Musjes, aangezien ik nodig moest plassen. Kreeg ik Max natuurlijk de winkel niet meer uit. Zoveel moois te zien, maar ook mee te mogen spelen. Daarna zijn we met de bus en trein terug naar huis gegaan. Leuk maar ook heel vermoeiend geweest voor beide.

Wat voor leuke dingen doe jij graag met je kind?

Praten

Wanneer je kind begint met praten is de stilte in huis verdwenen. Non-stop hoor je kind babbelen en geluiden maken. Er is geen stoppen aan. Heerlijk hoor zo,n kletskous in huis. En eigenwijs dat Max is in het praten. Want hij vertikt echt sommige dingen te zeggen. Zo zijn we al heel lang bezig hem “Melk” te laten zeggen. Maar het is hier standaard “Nijn” als hij melk wilt. Waar het vandaan komt geen idee. Maar we krijgen het niet voor elkaar hem het juiste te laten zeggen. Hele verhalen komen er nog niet uit, al kunnen wij met een paar woorden al een heel verhaal ervan maken. Max doet het op zijn tempo en dat is niet het tempo volgens het boekje. Want volgens het boekje zou hij nu 2 a 3 woord zinnen moeten maken. Ik als moeder, heeft totaal geen probleem mee dat hij niet volgens het boekje meekomt. Zolang hij maar gelukkig is. Wel wil ik als hij wat extra hulp kan krijgen dat aanpakken. Helemaal voordat hij naar school gaat. Want als hij daar niet mee kan komen, is hij misschien niet gelukkig. Ja allemaal toekomst, maar nu is het wel de tijd om eraan te werken als het nodig is. Voor mij is hij gewoon perfect zoals hij is, ik wil alleen niet dat er frustratie zal komen, als hij zich niet genoeg kan uiten met woorden. Voor buitenstaander is het niet merken als je zegt dat hij achter loopt in spraak. Omdat hij juist zo druk met praten is. Maar vooral losse woorden. Er komen wel af en toe 2 a 3 woord zinnen voorbij, maar minimaal is dat.

Logopedie

Max gaat al een tijd naar logopedie, want wat extra stimulans is wel welkom. En ik als moeder om wat handvatten te krijgen om hem thuis meer spelenderwijs stimulans te geven, om zinnetjes te gaan maken. Alleen na wat testen pas geleden, is eruit gekomen dat hij eigenlijk met logopedie niet vooruitgang boekte. Het voelde van mijn kant ook falen, want deed ik het thuis dan niet goed. Van de logopedist kreeg ik terug dat ik juist heel goed mijn best deed, en dat het niet mijn schuld is. Max is gewoon wat langzamer met praten dan een gemiddelde driejarige. Alleen ze kreeg ook het vermoedde dat hij in zijn algehele ontwikkeling ook achter loopt. Daar heb ik nog zelf mijn twijfels over, want mijn gevoel zegt dat hij met zijn hoofdje verder is dan zijn spraak. Maar omdat hij toch net iets meer stimulans mag hebben op het praten, heb ik een verwijzing gekregen voor Kentalis. Daar gaan ze kijken in hoeverre hij achter ligt met spraak en zijn ontwikkeling. Zij zijn daarin gespecialiseerd. Nu is het afwachten wanneer we met hem terecht kunnen.

Vooruitgang

En toch ineens de laatste weken, zonder dat hij logopedie krijgt vanwege vakantie gaat hij naar onze mening enorm vooruit. Hij maakt toch enorme sprongen in woordenschat. Zo zijn we flink aan het oefenen geweest met best moeilijke woorden. En dan komt er ineens “Pannenkoek of Ananas en Hagelslag” eruit. En je ziet hem groeien als we hem prijzen dat hij een nieuw woord uitspreekt. Hij krijgt er nu echt plezier in om nieuwe woorden te leren. Ook is het nu steeds vaker als we iets zeggen, dat hij het woord vrij snel al herhaald. En dan staan we zo verrast te kijken wat hij allemaal zegt. Daarnaast merken we op dat hij ook meer twee woorden aan elkaar plakt. Dit is zo genieten dat hij zo,n enorme sprong maakt. 
In mijn ogen doet hij het gewoon geweldig, ook al loopt zijn lijntje niet volgens de boekjes.

Heeft jouw kind ook een iets tragere aanloop naar praten of gehad?

Kamer veranderen

Al een tijdje wil ik graag Max zijn kamer veranderen. Hij heeft natuurlijk al een peuter bed, maar het liefst wil ik er een echte peuterkamer van gaan maken. Zodat hij ook langzaamaan kan leren dat hij kleine momentjes in zijn kamer kan spelen. Maar dan moet de commode wel de deur uit. En we willen dan de grote kast die er staat vervangen door een andere kast of misschien twee. We hebben al iets moois gezien, alleen momenteel niet leverbaar. Hopelijk komt dat wel weer. Daarnaast zijn we begonnen hem te leren niet meer gebruik te maken van de commode. Dus staand hem omkleden, en heeft hij wel een poepluier even op de grond met de kussen. Hij kan ook makkelijk op de rand van zijn bed zitten zodat we zijn slaapschoenen aan kunnen doen. Dus dit is prima te doen, mooier is natuurlijk als hij zindelijk zal gaan worden. Ook daar zijn we uiteraard mee bezig. We zijn hem dus langzaam aan het voorbereiden op een peuterkamer. Er zal niet geverfd worden, maar wel dat hij de kans kan krijgen er ook te kunnen spelen met de tijd. 

Decoratie aan de muur

Als je dan toch van plan bent zijn kamer iets te gaan veranderen is het ook leuk als je wat leuke nieuwe decoratie aan de muur kan hangen. En daar kwam fotofabriek om de hoek kijken. Ik mocht een leuke fotoslinger maken. En natuurlijk zou die voor Max zijn. Zo hangt er nu een hele leuke slinger in zijn kamer, en wat vind hij ze leuk geworden. Eerst wilde ik er foto,s op laten drukken, maar heb het toen gewoon heel simpel gehouden. Een standaard printje gekozen met dinosaurussen en zijn naam gespeld op de vlaggetjes. Zo kan hij op een leuke manier zijn naam leren kennen. Het leuke is, dat hij hem sinds een paar weekjes zelf al uitspreekt. Nog niet helemaal klinkt het Max, maar de laatste letter is ook een moeilijke. Als je nu vraagt aan hem wie hij is, krijg we geen “ik” meer te horen maar zijn eigen naam. En dan smelt ik even weg.

Foto,s bewaren

Ik koos dan dit keer niet iets met foto,s te doen. Want wij hebben inmiddels vele foto,s aan de muur hangen, vooral van Max. Daar hebben we eigenlijk nooit een fotoboek voor gemaakt. Waarom weet ik eigenlijk niet, denk gewoon er niet van gekomen. Misschien toch eens doen. Voor Daan hebben we dat toen de tijd wel gedaan, maar was een hele andere situatie. En zelfs die fotoboeken sla ik eigenlijk nooit open. Want naast deze slingers kan je ook gewoon een fotoboek maken.

Ben jij meer van de fotoboeken, of juist de iets originelere manier van foto,s bedrukken? 

De laatste tijd is het hier heel rustig, omdat ik druk ben geweest met mijn nieuwe platform Wolkenvriendjes. De verhalen over rouw en verlies zullen hier niet meer zo vaak meer terecht komen. Ik wilde het iets professioneler aanpakken met dit thema. En ondersteuning aanbieden voor lotgenoten. Dus daar kan je dus op mijn nieuwe platform voor terecht. Daarnaast wil ik gaan proberen hier mijn persoonlijke blog weer wat meer op te pakken. En vandaag begin ik over het onderwerp je gevoel op papier zetten.

Mijn hoofd zit vol

Ik ben iemand die heel erg van het schrijven is en lekker al mijn gevoelens en emoties in geschreven woord verwerk. Maar al een hele tijd zit mijn hoofd zo vol dat echt schrijven niet meer zo lukt. En daar baal ik best wel van. Schrijven is voor mij mijn uitlaatklep en gewoon heel belangrijk. Maar als er dan niets uit je vingers komt, blijft je hoofd maar overstromen van alles wat ik niet op papier kan krijgen. Al zit mijn hoofd ook wel vol als ik wel schrijf, maar met schrijven komt er wel wat meer ruimte en opluchting. Dit is dan ook wel een reden naast mijn nieuwe platform waarom ik hier mijn blog best verwaarloosd. En ik zou het zo graag anders willen zien. Maar ik ga me niets opleggen wat ik niet mijzelf kan na laten komen. Dit werkt alleen maar frustrerend. En dit doe ik al teveel in het moederschap, want alles moet perfect zijn. (is het dus niet, maar moet van mijn hoofd)

Nieuwe schrijf vorm gevonden

Sinds kort luister ik podcast via OOK (ouders overleden kind) Waar ik zelf ook deel van heb mogen uit maken. De laatste ging over het schrijven van een Rondeel (gedicht vorm) Ik dacht dat is niets voor mij, want ik en dichten dat gaat niet samen. Ik wist dus ook niet wat een Rondeel was, en dat je daar helemaal niet voor hoeft te rijmen. Daar werd het gelijk al interessanter van. Al snel pakte ik het op hoe het werkte, en zo nu en dan schrijf ik wat gedachten op waar ik iets moois van maak. Zo kan ik met een paar korte maar belangrijke zinnen en gevoelens iets heel groots opschrijven. Zo hoef ik niet meer hele teksten te schrijven om iets van opluchting te creëren. Wat nu dus niet lukt. Hopelijk komt dat wel weer. Maar voor nu vind ik deze schrijf vorm heel erg fijn.

Zangles 

Aangezien mijn zangcoach degene is die de podcast maakt en mij wegwijs heb gemaakt in het dichten, kreeg ik nog meer les tijdens de zangles. Afgelopen zangles, waren we bezig met een heel mooi nummer maar eentje waar ik enorm adem tekort door kreeg. Aanpassingen aan het lied, wat wel werkte. Maar toch het blijft top sport zingen. Ik werd aan tafel gezet, neem maar even adem pauze. Pen en papier werd aangereikt, zet maar wat zinnen op papier en maak maar een Rondeel. Dit viel niet mee, aangezien ik niet meer heel helder kon denken. Toch kwam er iets op papier, waar ik wel tevreden over was. Daarna leerde ze me gelijk een nieuwe dicht vorm. Een Elfje maken. En ook hier ging ik mee aan de slag, zodra ik in de trein terug naar huis zat. Wat ben ik blij dat ik op twee vrij simpele manieren mijn gevoel op papier kan zetten.

Elfje

Emotie
Ik voel
Tranen die vloeien
Ik zing voor Daan
Ademen

Rondeel

Hij fladdert door mij heen
Jij die overal met mij mee gaat
Die kleine jongen van mij
Hij fladdert door mij heen
Een klein lichtje in mijn hart
Mijn ogen fonkelen van trots
Hij fladdert door mij heen
Jij die overal met mij mee gaat

Op wat voor manier uit jij je gevoelens het liefste?

Waardevolle foto,s

Vroeger had ik nooit zoveel met foto,s tot ik voor het eerst moeder werd. Toen werd het belangrijk om mijn kind vast te leggen. Ik wist toen nog niet hoe waardevol deze foto,s zouden worden. Want na het overlijden van Daan, mijn eerste zoon werden de foto,s nog belangrijker in mijn leven. Herinneringen vastleggen, om ze niet te kunnen vergeten. Natuurlijk sla je veel op, maar ik weet ook uit ervaring dat je dingen vergeet. Het neemt gelukkig niet de overhand dat ik alleen maar foto,s maak van mijn kind, maar ook geniet ik enorm van de momenten die ik met hem heb. Ik heb geleerd dat het namelijk zomaar ineens over kan zijn. Daar sta ik niet steeds bij stil, want anders heb ik geen leven meer. Maar heel soms bekruipt dat gevoel mij. En dan weer ik, ik heb foto,s om beide jongens te herinneren.  

Een huis vol foto,s

Dit is dan ook de reden waarom er best veel foto,s van beide jongens in ons huis hangen. Zo hebben we een prachtig groot doek boven de bank hangen met een baby foto van Max, van de geboorte shoot. En net zo prachtig groot doek boven de eettafel hangen van een zwart – wit foto van mij en mijn partner en Daan, waar hij niet meer leefde. Dat zijn echt de twee Eye- catchers in onze woonkamer. En daar is nu iets heel erg moois aan toegevoegd, van de nieuwe samenwerking. Al een paar keer zag ik dit op internet voorbij komen, en vond het zo prachtig om te zien. Maar nooit bedacht om hier iets mee te doen. Tot ik dus een mail kreeg en ik zeven hexagon mocht laten bedrukken. We waren er al snel uit, er moest van mij en mijn partner een mooi portret in komen. Van onze twee jongens, en een foto van ons met Daan en eentje van ons met Max. Eigen van Daan komen we iedere keer op dezelfde foto uit, want daar zijn maar weinig echt mooie en kwalitatief goede foto,s van. Daarnaast gingen we op pad om foto,s van elkaar te maken en van Max. 

Hieronder kan je het resultaat zien, en wat ben ik hier blij mee. Mijn trots, mijn gezin. Allemaal bij elkaar en toch ook een beetje apart. Aangezien er nooit een volledige familiefoto zal komen, met beide jongens. Is dit toch wel heel bijzonder. Dit heeft dus een mooi plekje in onze woonkamer gekregen.

Wereldkaarten

Alweer een hele tijd terug hebben we eens een wereldkaart thuis gekregen, speciaal voor Max zijn kamer. Nog altijd niet kunnen we hem ophangen, aangezien de commode er nog altijd staat. Maar er komt een moment dat hij een echt grote jongens kamer gaat krijgen en dit een mooi plekje krijgt. Maar toen ik aan het rondkijken was met het maken van de hexagons, zag ik nog veel meer leuks wat je kan laten maken. Al heb ik er niet zo heel veel mee, maar misschien vind jij het wel heel leuk om in huis te hebben. Ze hebben ook wereldkaart behang toch wel heel bijzonder om te zien. Helemaal toen ik die zag van het dierenrijk, want hierdoor moest ik dus gelijk denken aan de wereldkaart die we voor Max bestelde. Aangezien die ook met dieren is.

Ze hebben nu ook een kortingscode.
Met de code MP50,kunnen jullie ook muchopix (hexagons, squares en circles) bestellen met 50% korting. Deze kortingscode is geldig t/m 1-10-2020

Had jij al wel eens van de hexagons gehoord, en wat vind je er dan van?

Af en toe vind ik de dagen nu flink op elkaar lijken, maar we maken er wel wat van met elkaar.

Ik moet er wel bij vertellen dat het niet altijd zo leuk is hele dagen met een peuter in huis, en dat je hier echt de fijne dingen ziet. want we maken er zeker het allerbeste ervan. En ben echt blij met het mooie weer dat we naar buiten kunnen. Maar Max is gewoon een kind die druk is, en dus niet fijn is veel thuis te zitten. En wij missen de gewone dingen die we altijd deden. Nu ben ik dus heel blij nadat ik een beetje instortte dat Max weer naar de kinderopvang mag. Ze zijn open voor kinderen waar het voor noodzakelijk is. En ik vond het heel moeilijk toe te geven dat het nodig was. Ik word er een leukere mama weer van als ik wat ruimte voor mijzelf krijg. En er zijn dus regels voor, als je kind daar zit met een medische indicatie.

Wat is Max toch een lieve knuffeldieren papa, na het slapen moesten vele knuffeltjes van hem toegedekt worden om even een slaapje te mogen doen. Wat een zorgzame lieve jongen is het nu al. Hier smelt ik echt zo van. Je merkt ook door dit soort dingen dat hij steeds meer fantasie spelletjes gaat doen. En dat is echt een hele mooie nieuwe ontwikkeling.

Mama ging de uitdaging aan om samen met zoonlief te gaan knutselen, dit had ik eigenlijk nog niet eerder met hem gedaan. Ja kleuren en verven en kleien wel, maar dit zoiets creëren liet ik nog steeds doen op de kinderdagverblijf. Hij heeft ook nog niet lang geduld hiervoor, dus het meeste heeft mama gedaan. Maar ik stond versteld dat hij al wist hoe hij moest knippen. En we maakte een hele mooie kikker vind ik zelf. Lekker origineel met voelsprieten.

Sinds een paar weken, eigenlijk vanaf de corona crisis krijg ik begeleiding van Cosis. Ze kan dan wel nog niet bij mij thuis komen, en gaat alles via videobellen en whatsapp. Toch motiveert ze me om weer wat meer ritme te krijgen in het huishouden. Zo stuurt ze me nu voor elke dag een klein af vink lijstje, met 1 taak voor het huishouden erop en nog iets anders. Alleen als Max thuis is, zijn sommige dingen echt een uitdaging om te doen. En zeker omdat meneer het liefst met alles mee helpt. Is echt heel lief maar niet altijd handig. Zo zette ik hem nu in zijn slaapkamer met wat speelgoed en zijn eigen telefoon. Zodat ik de badkamer kon doen, het meeste kon ik doen zonder dat Max er erg in had. Tot ik de vloer ging doen. 

Dit was dus het resultaat toen hij heel graag mama wilde helpen. Eerst stond hij met zijn kleding aan in al het water, toen heb ik hem maar lekker in zijn ondergoed gezet en hem zijn gang laten gaan. Wat vond hij het prachtig om me te mogen helpen. Dit soort dingen vind ik soms nog heel moeilijk om los te laten en hem zijn gang te laten gaan. Omdat ik weet dat ik er meer werk aan heb dan als ik het alleen doe. En toch vind ik het geweldig als hij op zijn manier mij helpt. En hij is weer lekker even bezig geweest, en beide leren er hier enorm van. Ik om het los te laten dat hij vies en nat kan worden, en dat alles wat langer duurt. En hij in zijn ontwikkeling. Dus alleen maar een win win situatie. En uiteraard hadden we heel veel lol samen erin.

We komen echt wel heel veel buiten nu om te wandelen. En kijk nou het is alsof hij even contact heeft met zijn broer daar boven. Werkelijkheid was, hij hoorde vogels en zocht ze in de lucht. Maar ik droom nog even weg, over het idee van dat de twee jongens zo nu en dan contact hebben.

En alweer op pad, nu lekker met papa erbij. En er moesten wat mooie foto,s gemaakt worden voor een super leuke samenwerking. Hij is een echte verzamelaar, zijn het geen stenen dan zijn het wel takken.

Ja ja eerst helpt hij me super goed mee om de woonkamer te stofzuigen, hebben we heerlijk alles aan kant. Om daarna lekker te spelen, o ja Max was iets kwijt en zocht het in zijn speelgoed bak. Die dus zowat helemaal leeg werd gehaald. Ben zo blij dat hij zich steeds een beetje beter zelf vermaakt.

Wij kregen een doos vol leuke boekjes binnen voor Max van iemand die reageerde op een foto op instagram. Hij is er helemaal blij mee, en het is nu heel vaak Bumba wat ik hoor als ik hem naar bed breng. Terwijl het ging om de boekjes van Bobbi, is Bumba nu wel heel erg groot favoriet nu.

Papa ging even bij Max in de tent op de thee, wat had hij toch lekkere thee gezet. Dit was te leuk om niet vast te leggen. Het paste ook maar net samen in de tent.

Natuurlijk gingen we weer met mooi weer op pad, wandelen en dan het speeltuintje in. Ineens komt hij met zijn schoenen aanzetten. En dus deed ik ook maar zijn natte sokken uit. En heb hem lekker met zijn  blote voeten laten rond rennen daar.

Kijk nou wat een binkie, kon nog net op tijd een foto maken. Want het was heel hard roepen “mama” Ja ik moest hem helpen om over de stenen te lopen. Maar dat waren wel enorm grote stappen, waar hij nog net even te klein voor was.

Mijn partner was even bij een vriendin van ons iets doen, en kwam terug met heerlijke cupcakes. Voor ons alle drie eentje, daar hebben we heerlijk van gesmuld.

Ja alweer naar de speeltuin toe, ben zo blij met dit prachtige weer dat we niet hele dagen binnen hoeven te zitten. Max maakte een selfie van ons samen. En hij is goed geslaagd vind ik zelf.

Daarna maakte we een rond om de supermarkt heen, want ik wist dat Mensenwerk Hogeland daar zouden zijn om met mensen een praatje te maken. En ging er even met Max langs, omdat ik was uitgenodigd. Max kreeg krijt en ging samen met iemand van hun lekker krijten. En ik ben er gezellig bij gaan zitten. Vind het zo leuk dat ze dit doen, speciaal omdat het soms voor mensen eenzaam is zoveel thuis te moeten zitten. Wij hebben ons wel vermaakt. Deze dag zijn we weer in totaal twee uur buiten geweest samen.

Pasen, en wat is hij toch een bofkont. Zijn gymjuf had een paasei verstopt in de tuin. En zijn papa heeft er nog een paashaas bij gedaan. Hij kon zijn lol op met al dat chocola. In twee dagen was het dan ook helemaal opgegeten.

En weer lekker spelen in de speeltuin, er waren dit keer gezellig wat andere kindjes om me te spelen. En hij mocht van een kindje met zijn speelgoed spelen. Wat is hij gek op in het zand spelen, het liefst doet hij dit geloof ik elke dag.

Hoe gaat het jullie af zoveel thuis zitten en wat mis jij het meeste nu om te doen wat nu niet mogelijk is?

Ik mag niet klagen, want

Ik ben al een kind verloren, dus moet ik dankbaar en gelukkig zijn. En dat ben ik ook zeker wel dankbaar dat ik moeder ben. Ik kan zo genieten van mijn peuter en elke dag tovert hij een glimlach op mijn gezicht. Alleen het is niet altijd leuk met een peuter om je heen. Ik moet bekennen dat ik het moederschap soms ook erg zwaar vind. Alle ballen omhoog houden en dan ook nog tijd vinden voor jezelf. En dat tijd maken voor mijzelf vind ik heel moeilijk, waardoor ik echt niet altijd die leuke moeder ben. Dan voel ik me enorm schuldig, want ik mag van mijzelf niet klagen over mijn peuter, niet klagen over het moederschap. Want het is niet voor iedereen zomaar weg gelegd. En zeker als ik denk aan (waar ik altijd aan denk) dat ik al een kind heb moeten afstaan. Een kind verliezen is volgens mij het ergste wat je als ouder kan overkomen, en dan klaag ik over mijn peuter die hier wel rond rent. Altijd energie voor tien heeft, en natuurlijk zoals elke peuter weleens zijn driftbuien heeft. Dit alles zorgt er wel voor dat ik mij eigenlijk altijd schuldig voel, schuldig dat ik er niet genoeg ben voor mijn kind. En ga ik compenseren, misschien ook wel een beetje overcompenseren. Want wat voor mij normaal lijkt, hoor ik juist vaak wat doe je veel met je kind… Ik wil het gevoel hebben dat hij niets tekort komt, maar dat gevoel komt er maar niet. Al toen hij een baby was durfde ik hem niet zo goed lang bij me te laten knuffelen. Ik was bang dat hij net als zijn broer dood zou gaan, want die was immers in mijn armen overleden. Daar schoot ik al tekort vind ik. Nu krijgt hij dus iets te vaak zijn zin, wat soms niet zo goed is aangezien hij grenzen moet leren. Gelukkig zijn die er ook zeker wel. Daarnaast ga ik graag met hem als het even kan veel naar de speeltuin of de kinderboerderij. En de peutergym en het babycafeez staat ook hoog op het lijstje.

Crisis tijd

En dan is Nederland helemaal in de ban van het Corona virus en worden er regels opgelegd. Helemaal gelijk dat dit gebeurt, maar ik leef soms al best geïsoleerd. En wat ben ik blij dat ik steeds iets vaker erop uit ga met Max, hij is degene waarvoor ik naar buiten ga. Hij is degene waarom ik iedere dag een stapje verder kom. Hij is degene die zorgt dat ik overeind blijf en bepaalde dingen in het leven leuk vind. Maar helaas zijn er nu zoveel grote veranderingen, die ik in mijn volle hoofd niet kan verwerken waardoor ik regelmatig kortsluiting krijg. Ik ben nogal slecht in zelf zorg, alles voor Max. Maar tijd voor mijzelf maken, die er zeker wel kan zijn vind ik zo vreselijk moeilijk. Er waren kleine momenten dat ik echt even aan mijzelf dacht. Dit kon ik doen omdat Max twee dagen naar de opvang gaat. En ik nu zelfs af en toe mijzelf toesta om oppas te regelen om naar zanglessen te gaan. En dan ineens stopt alles, mijn hele sociale leven. En natuurlijk niet alleen voor mij, maar voor iedereen met mij. Dit zorgt af en toe voor paniek in mijn hoofd, hoe nu, wat moet ik doen en red ik dit wel.

Mijn ritme is er flink uit, ik wil het liefst gewoon op tijd mijn bed uit. Maar er is weinig reden om er tussen 7 en 8 uit te moeten. Want Max boeit het niet als ik tot half 9 a 9 uur blijf liggen. Toch haalt dat me volledig uit mijn ritme, en Max natuurlijk ook. De ene dag gaat het beter dan de andere. Ik ben af en toe even niet te genieten, maar ook Max heeft zo zijn buien. Voor hem is er ook natuurlijk heel veel veranderd. We zijn nu hele dagen op elkaar aangewezen, en gelukkig is zijn papa ook gewoon in beeld. Maar geen andere kindjes waar hij op de opvang mee kan spelen. En hij kan vrij weinig zijn energie kwijt. Ik probeer elke dag met hem naar buiten te gaan, even elke dag een flinke wandeling maken. En is het stil in de speeltuin, schieten we daar even naar binnen. Of hij speelt even in de tuin. Toch voelt het ook niet altijd fijn, juist als ik mensen tegenkom. Maar met een peuter lukt het mij echt niet de hele dag binnen te zitten. Nu al red ik het niet altijd, wat als we echt niet meer naar buiten mogen.

Tijd voor mijzelf maken

Het wordt nu in deze tijd helemaal belangrijk om toch te leren tijd voor mijzelf te gaan maken. Want als ik dit niet ga doen, wordt het er niet leuker op. En ik wil die leuke mama gewoon zijn. Dat verdiend mijn kind en ik verdien het zelf ook om gewoon heerlijk te genieten. Alleen de vraag ik hoe ga ik dat doen, nee niet hoe ga ik dat doen. Want met dat antwoord ben ik eigenlijk al wel mee geholpen. Maar wat ga ik dan doen in de tijd die ik voor mijzelf neem. Vaak heb ik na de zorg van Max niet meer de puf om iets voor mijzelf te gaan doen. Dus als Max in de middag slaapt, val ik vaak ook in slaap op de bank. Nu zit dat er bijna niet meer in, omdat ik die tijd nu gebruik voor videobellen of telefoontjes vanuit hulpverlening. Dus ga ik proberen tijd vrij te maken als mijn partner thuis is, zodat hij er voor Max is en ik mijzelf kan terug trekken en iets voor mijzelf heb. 

Ik wil zeker weer meer gaan schrijven, als dat lukt. Daarnaast ben ik nog een beetje inspiratieloos, omdat ik vaak nergens zin in heb. Misschien toch wat meer zin gaan maken…

Voel jij je weleens schuldig naar je kind toe op wat voor manier ook?

Deze verhaaltjes vanuit Max geschreven, had ik al een hele tijd terug ingepland. Maar is nooit online geplaatst. Maar wilde hem toch nog online zetten, want leuk is hij zeker wel weer.

Op een regenachtige zondag zijn we lekker aan het verven geweest. Dat was al lang geleden dat ik dat thuis mocht doen. En wat een pret had ik samen met mama. Toch was ik al snel klaar met mijn kunstwerk en wilde ik gaan kleien. Ook dat mocht ik doen en de duplo heb ik er ook bij gehaald. Uiteindelijk belande ik met al mijn duplo bij mama en papa op de bank en heb ik er lekker een zooitje van gemaakt. Maar ze waren trots dat ik lekker zelf aan het spelen was. Oja en heb ook nog met mijn spring dino door de kamer gesprongen en als ik dan viel zei ik auw en moest ik een kusje op me arm of me kont haha. Helaas was het even tijd om een middag slaapje te gaan doen. Maar vanmiddag ga ik gewoon weer lekker een rommeltje maken. Vergeten te vertellen, maar gisterenavond kwamen opa en oma en ome Pieter hier. Lekker taart hebben we gegeten. Ik riep al bijna 2 weken om oma. En eindelijk waren ze daar. Zo blij was ik dat ik door de kamer aan het springen was.

Mama en ik hebben een drukke ochtend gehad. Eerst naar de kapper toe, voor het eerst durfde ik op de auto stoel. En hoefde ik niet op de schoot van mama. Nu ben ik weer een knap kind. Daarna naar de Kruidvat om te kijken voor puzzels, en bij de Blokker ook nog twee dozen puzzels gekocht. Nog even boodschappen gedaan en thuis snel de puzzeldozen open maken. Koek eten en puzzelen maar….

Ik vergeet gewoon altijd tijd voor mijzelf te nemen en dan blijven de blogs steeds weer uit om te maken. Maar ben van plan om toch wat vaker echt tijd te gaan nemen voor mijzelf. Waardoor ik ook meer toe kom aan schrijven en dus voor mijn blog. Voor nu heb ik dus weer een lang foto verslag. Geniet van alle leuke foto,s en verhaaltjes.

Hier was nog het normale leven aan de gang, ik kwam samen met Max bij de logopedist vandaan en gingen nog even een rondje wandelen. Het was namelijk prachtig weer.

En als we daar gaan wandelen komen we altijd een speeltuintje tegen en daar hebben we gelijk even gebruik van gemaakt. Max lekker klimmen zodat hij van de glijbaan kon glijden.

Voor het eerst kon ik samen met Max even aan tafel kleuren. Normaal moet ik Max altijd helpen, nu heeft hij heel lang zich vermaakt aan tafel (half uur) met kleuren, maar ook gewoon door het boek bladeren en andere dingen. Zo kon ik zelf eventjes voor mijzelf kleuren. Hij leert het wel, zo nu en dan.

Soms kom je dingen op je pad tegen waardoor ik Daan dankbaar ben. Paars is de kleur van Daan en als ik dit dan zie krijg ik een warm gevoel van binnen.

Max speelde lekker in de speeltuin, en ik ging even in het zonnetje zitten. Het was heerlijk, maar wel van korte duur. Al gauw begon het erg te waaien en was het niet meer lekker warm. Maar mijn peuter vermaakte zich prima.

En toen waren we in een hele andere situatie beland. We konden niet meer doen wat we wilde, en het liefst zoveel mogelijk thuis zitten. Maar het is ook belangrijk om zo nu en dan naar buiten te gaan voor een frisse neus. En dat doen we met zoveel mogelijk mensen te vermijden. Lekker wandelen, en Max verzameld tegenwoordig takken. De tuin ligt er inmiddels vol mee.

En de volgende dag weer een nieuwe wandeling, Max met zijn fiets. Ik doe een poging hem te leren fietsen, maar hij is lekker eigenwijs (net zijn mama) en gebruikt de trappers niet. Ach dat komt wel. We gingen weer keertje treinen spotten, want daar krijgt Max geen genoeg van.

Dit keer gingen we naar de speeltuin, lekker in de ochtend zo dat er nog niemand was. De bal mee en lekker even samen voetballen. De grootste lol hebben samen, en Max even zijn energie een beetje kwijt kunnen.

Dat was al een tijd geleden dat ik smoothies maakte. Erg lekker. Alleen vervelend dat Max zo last heeft van harde geluiden. Dus als ik ze maak, staat hij erbij te huilen en te roepen dat ik moet stoppen. Zo zielig dat hij er zo gevoelig voor is. Maar kan het moeilijk maken zonder herrie. En hij heeft door als hij een snor heeft van de smoothie of van iets anders, dan lijkt hij op papa. Dan wijst hij er naar en zegt dan “papa” 

Alle nieuwe kleurtjes van de klei moest ik open maken, dus ik dacht we gaan lekker kleien. Nee meneer had iets anders in gedachten. Ik mocht ze niet van vorm veranderen. En zo hebben we een hele tijd aan tafel gezeten met de klei allemaal spelletjes gedaan. Maar ze zijn nog steeds in vorm, weer terug in de doos gegaan.

We moeten het nu echt van elkaar hebben, echt op elkaar aangewezen. En soms is dat best een beetje veel. Maar vandaag was het lekker weer om in de tuin te spelen. Hij heeft gewoon drie uur in de zandbak gespeeld. Maar er moest even wat gegeten worden, het waren voor hem een paar happen. En doei mam ik ga weer spelen.

Weer een nieuwe wandeling, ja je moet wat om je kind naar buiten mee te nemen. We maakte selfies in de speeltuin die we tegen kwamen.

Dan ook maar even een foto van de omgeving waar we regelmatig wandelen. wat ben ik blij dat het niet meer zo veel regent anders hadden we niet elke dag even naar buiten kunnen gaan. Toch begint het wat saai te worden, alleen maar wandelen en af en toe een speeltuin in schieten. Maar we maken het er beste van, net als ieder ander.

Wereld downsyndroom dag, 21-03. Ik trok verschillende sokken aan, niet wetende dat mijn partner dat ook bij Max had gedaan toen hij hem uit bed haalde.

Gek kind, normaal wilt hij nooit zijn muts en sjaal om. Is het prachtig weer moest hij het dit keer wel. Maar na een best lange wandeling kreeg hij het blijkbaar warm. Dus eerst onderweg ging de sjaal af, en ja toen ook de muts nog.

Deze mama zocht maar even wat knutselspul op van mijzelf, want af en toe ook leuke dingen thuis doen. Ik had verf klaar gezet, maar daar heeft hij amper naar om gekeken. De stickers waren een groot succes, lekker op tafel plakken. Daarna gingen ze toch maar op een doos geplakt worden. Heb later maar gelijk wat knutselspul gekocht, wat we snel eens gaan gebruiken.

Wat was het heerlijk in de tuin, mijn peuter speelt heerlijk en heeft geen omkijk naar mij. Echt de hele ochtend tot zijn middag slaapje heeft hij buiten in de tuin gespeeld. Lekker in de zandbak, en met auto,s enz… En ik, ik genoot enorm van hem en het zonnetje.

Elke avond lees ik een verhaaltje voor, nou eigenlijk twee. Want Max pakt altijd twee boeken. De ene leest hij door terwijl mama de andere voor moet lezen. En daarna moeten we wisselen. Zo heeft hij elke avond twee verhaaltjes gehoord. Dit was best grappig hij ging zelf zitten en ik vroeg of ik een foto mocht maken, hij zei ja en deed nog even wat dichterbij het boekje alsof hij echt aan het lezen was. Zo vet lief.

Een online gesprek

Een tijdje terug melde er iemand zich aan bij mijn Facebook groep Wolkenvriendjes, maar wist niet zo goed wat ik van het profiel moest denken. Ik ben op onderzoek uitgegaan, om te kijken wie hier achter zat. Al snel kwam ik erachter dat er een kinderboeken schrijfster achter het profiel zat. Maar niks kon ik erop uitmaken dat ze een kind verloren was. Ik besloot de schrijfster aan te spreken. En zij vertelde mij dat ze bezig is met een boekje over een vlinderkindje. Niet wetend van mij dat ik een kindje verloren ben. Dit vertelde ik haar, waarop ze vroeg waar ik woonde. Ik had allang gezien dat deze vrouw in Antwerpen woont, maar haar hart had verloren op het Hogeland waar het dorp waar ik woon onder valt. En ook had ik al ontdekt dat ze elke maand in Winsum is voor een schrijf atelier. Dit kon geen toeval zijn, nee want daar geloof ik niet in. Ze vertelde dat ze dankbaar was dat ze mij was tegengekomen, en nodigde me uit voor het schrijf atelier. Ze kon wel wat input gebruiken van een moeder van een overleden kind, omdat ze wel een boek aan het maken was maar geen enkele ervaring heeft met het overlijden van een kind.

Ontmoeting

Zenuwachtig ging ik naar het schrijf atelier, ik voelde me er niet echt op mijn gemak. Want het was meer bedoeld voor ouders met hun kinderen. Toch voelde ik me heel welkom. Myriam (schrijfster) vroeg of ik na de workshop even tijd zou hebben om te praten. Dus ik bleef, ook ontmoette ik gelijk de opdrachtgevers van het boek. En zo hadden we een mooi gesprek en kon ik ideetjes inbrengen voor het boek. Het verhaal was al wel af, maar ze wilde er een bijzonder boek van maken. Een boek waar ouders van overleden kinderen echt iets aan kan hebben. Ik vertelde over Daan, waarop Myriam de opdrachtgevers aankeek. En tegen mij zei “dit was de eerste naam die bij ons opkwam voor het vlinderkindje, maar we zijn eerlijk gezegd van de naam afgestapt” Daaraan toegevoegd, nu moet het natuurlijk gewoon Daan worden. En vroeg mij om toestemming. Mijn hart maakte een sprongetje van plezier, want hoe geweldig is dat.

Illustrator

Later heb ik ook de illustrator ontmoet van het boek, en kreeg alvast een voorproefje van tekeningen die ze had gemaakt. Ik voelde emotie opkomen, en dit vertelde ik haar ook. Ze kon geen mooier compliment krijgen doordat ik geraakt was erdoor. Een paar weken later besloot ik haar te vragen of ze mijn banner voor mijn nieuwe platform wilde maken. Want over een tijdje komt er een nieuw platform voor dit soort blogs en zal het dus gescheiden worden van mijn persoonlijke blog. Maar daar moeten we met z,n allen nog even op wachten tot het platform volledig af is.

Je kan je natuurlijk nu al aanmelden op de Facebook groep Wolkenvriendjes, daar word je als eerste op de hoogte gehouden van alle nieuwtjes rondom het nieuwe platform en je kan daar natuurlijk contacten leggen met lotgenoten.