Waardevolle foto,s

Vroeger had ik nooit zoveel met foto,s tot ik voor het eerst moeder werd. Toen werd het belangrijk om mijn kind vast te leggen. Ik wist toen nog niet hoe waardevol deze foto,s zouden worden. Want na het overlijden van Daan, mijn eerste zoon werden de foto,s nog belangrijker in mijn leven. Herinneringen vastleggen, om ze niet te kunnen vergeten. Natuurlijk sla je veel op, maar ik weet ook uit ervaring dat je dingen vergeet. Het neemt gelukkig niet de overhand dat ik alleen maar foto,s maak van mijn kind, maar ook geniet ik enorm van de momenten die ik met hem heb. Ik heb geleerd dat het namelijk zomaar ineens over kan zijn. Daar sta ik niet steeds bij stil, want anders heb ik geen leven meer. Maar heel soms bekruipt dat gevoel mij. En dan weer ik, ik heb foto,s om beide jongens te herinneren.  

Een huis vol foto,s

Dit is dan ook de reden waarom er best veel foto,s van beide jongens in ons huis hangen. Zo hebben we een prachtig groot doek boven de bank hangen met een baby foto van Max, van de geboorte shoot. En net zo prachtig groot doek boven de eettafel hangen van een zwart – wit foto van mij en mijn partner en Daan, waar hij niet meer leefde. Dat zijn echt de twee Eye- catchers in onze woonkamer. En daar is nu iets heel erg moois aan toegevoegd, van de nieuwe samenwerking. Al een paar keer zag ik dit op internet voorbij komen, en vond het zo prachtig om te zien. Maar nooit bedacht om hier iets mee te doen. Tot ik dus een mail kreeg en ik zeven hexagon mocht laten bedrukken. We waren er al snel uit, er moest van mij en mijn partner een mooi portret in komen. Van onze twee jongens, en een foto van ons met Daan en eentje van ons met Max. Eigen van Daan komen we iedere keer op dezelfde foto uit, want daar zijn maar weinig echt mooie en kwalitatief goede foto,s van. Daarnaast gingen we op pad om foto,s van elkaar te maken en van Max. 

Hieronder kan je het resultaat zien, en wat ben ik hier blij mee. Mijn trots, mijn gezin. Allemaal bij elkaar en toch ook een beetje apart. Aangezien er nooit een volledige familiefoto zal komen, met beide jongens. Is dit toch wel heel bijzonder. Dit heeft dus een mooi plekje in onze woonkamer gekregen.

Wereldkaarten

Alweer een hele tijd terug hebben we eens een wereldkaart thuis gekregen, speciaal voor Max zijn kamer. Nog altijd niet kunnen we hem ophangen, aangezien de commode er nog altijd staat. Maar er komt een moment dat hij een echt grote jongens kamer gaat krijgen en dit een mooi plekje krijgt. Maar toen ik aan het rondkijken was met het maken van de hexagons, zag ik nog veel meer leuks wat je kan laten maken. Al heb ik er niet zo heel veel mee, maar misschien vind jij het wel heel leuk om in huis te hebben. Ze hebben ook wereldkaart behang toch wel heel bijzonder om te zien. Helemaal toen ik die zag van het dierenrijk, want hierdoor moest ik dus gelijk denken aan de wereldkaart die we voor Max bestelde. Aangezien die ook met dieren is.

Ze hebben nu ook een kortingscode.
Met de code MP50,kunnen jullie ook muchopix (hexagons, squares en circles) bestellen met 50% korting. Deze kortingscode is geldig t/m 1-10-2020

Had jij al wel eens van de hexagons gehoord, en wat vind je er dan van?

Af en toe vind ik de dagen nu flink op elkaar lijken, maar we maken er wel wat van met elkaar.

Ik moet er wel bij vertellen dat het niet altijd zo leuk is hele dagen met een peuter in huis, en dat je hier echt de fijne dingen ziet. want we maken er zeker het allerbeste ervan. En ben echt blij met het mooie weer dat we naar buiten kunnen. Maar Max is gewoon een kind die druk is, en dus niet fijn is veel thuis te zitten. En wij missen de gewone dingen die we altijd deden. Nu ben ik dus heel blij nadat ik een beetje instortte dat Max weer naar de kinderopvang mag. Ze zijn open voor kinderen waar het voor noodzakelijk is. En ik vond het heel moeilijk toe te geven dat het nodig was. Ik word er een leukere mama weer van als ik wat ruimte voor mijzelf krijg. En er zijn dus regels voor, als je kind daar zit met een medische indicatie.

Wat is Max toch een lieve knuffeldieren papa, na het slapen moesten vele knuffeltjes van hem toegedekt worden om even een slaapje te mogen doen. Wat een zorgzame lieve jongen is het nu al. Hier smelt ik echt zo van. Je merkt ook door dit soort dingen dat hij steeds meer fantasie spelletjes gaat doen. En dat is echt een hele mooie nieuwe ontwikkeling.

Mama ging de uitdaging aan om samen met zoonlief te gaan knutselen, dit had ik eigenlijk nog niet eerder met hem gedaan. Ja kleuren en verven en kleien wel, maar dit zoiets creëren liet ik nog steeds doen op de kinderdagverblijf. Hij heeft ook nog niet lang geduld hiervoor, dus het meeste heeft mama gedaan. Maar ik stond versteld dat hij al wist hoe hij moest knippen. En we maakte een hele mooie kikker vind ik zelf. Lekker origineel met voelsprieten.

Sinds een paar weken, eigenlijk vanaf de corona crisis krijg ik begeleiding van Cosis. Ze kan dan wel nog niet bij mij thuis komen, en gaat alles via videobellen en whatsapp. Toch motiveert ze me om weer wat meer ritme te krijgen in het huishouden. Zo stuurt ze me nu voor elke dag een klein af vink lijstje, met 1 taak voor het huishouden erop en nog iets anders. Alleen als Max thuis is, zijn sommige dingen echt een uitdaging om te doen. En zeker omdat meneer het liefst met alles mee helpt. Is echt heel lief maar niet altijd handig. Zo zette ik hem nu in zijn slaapkamer met wat speelgoed en zijn eigen telefoon. Zodat ik de badkamer kon doen, het meeste kon ik doen zonder dat Max er erg in had. Tot ik de vloer ging doen. 

Dit was dus het resultaat toen hij heel graag mama wilde helpen. Eerst stond hij met zijn kleding aan in al het water, toen heb ik hem maar lekker in zijn ondergoed gezet en hem zijn gang laten gaan. Wat vond hij het prachtig om me te mogen helpen. Dit soort dingen vind ik soms nog heel moeilijk om los te laten en hem zijn gang te laten gaan. Omdat ik weet dat ik er meer werk aan heb dan als ik het alleen doe. En toch vind ik het geweldig als hij op zijn manier mij helpt. En hij is weer lekker even bezig geweest, en beide leren er hier enorm van. Ik om het los te laten dat hij vies en nat kan worden, en dat alles wat langer duurt. En hij in zijn ontwikkeling. Dus alleen maar een win win situatie. En uiteraard hadden we heel veel lol samen erin.

We komen echt wel heel veel buiten nu om te wandelen. En kijk nou het is alsof hij even contact heeft met zijn broer daar boven. Werkelijkheid was, hij hoorde vogels en zocht ze in de lucht. Maar ik droom nog even weg, over het idee van dat de twee jongens zo nu en dan contact hebben.

En alweer op pad, nu lekker met papa erbij. En er moesten wat mooie foto,s gemaakt worden voor een super leuke samenwerking. Hij is een echte verzamelaar, zijn het geen stenen dan zijn het wel takken.

Ja ja eerst helpt hij me super goed mee om de woonkamer te stofzuigen, hebben we heerlijk alles aan kant. Om daarna lekker te spelen, o ja Max was iets kwijt en zocht het in zijn speelgoed bak. Die dus zowat helemaal leeg werd gehaald. Ben zo blij dat hij zich steeds een beetje beter zelf vermaakt.

Wij kregen een doos vol leuke boekjes binnen voor Max van iemand die reageerde op een foto op instagram. Hij is er helemaal blij mee, en het is nu heel vaak Bumba wat ik hoor als ik hem naar bed breng. Terwijl het ging om de boekjes van Bobbi, is Bumba nu wel heel erg groot favoriet nu.

Papa ging even bij Max in de tent op de thee, wat had hij toch lekkere thee gezet. Dit was te leuk om niet vast te leggen. Het paste ook maar net samen in de tent.

Natuurlijk gingen we weer met mooi weer op pad, wandelen en dan het speeltuintje in. Ineens komt hij met zijn schoenen aanzetten. En dus deed ik ook maar zijn natte sokken uit. En heb hem lekker met zijn  blote voeten laten rond rennen daar.

Kijk nou wat een binkie, kon nog net op tijd een foto maken. Want het was heel hard roepen “mama” Ja ik moest hem helpen om over de stenen te lopen. Maar dat waren wel enorm grote stappen, waar hij nog net even te klein voor was.

Mijn partner was even bij een vriendin van ons iets doen, en kwam terug met heerlijke cupcakes. Voor ons alle drie eentje, daar hebben we heerlijk van gesmuld.

Ja alweer naar de speeltuin toe, ben zo blij met dit prachtige weer dat we niet hele dagen binnen hoeven te zitten. Max maakte een selfie van ons samen. En hij is goed geslaagd vind ik zelf.

Daarna maakte we een rond om de supermarkt heen, want ik wist dat Mensenwerk Hogeland daar zouden zijn om met mensen een praatje te maken. En ging er even met Max langs, omdat ik was uitgenodigd. Max kreeg krijt en ging samen met iemand van hun lekker krijten. En ik ben er gezellig bij gaan zitten. Vind het zo leuk dat ze dit doen, speciaal omdat het soms voor mensen eenzaam is zoveel thuis te moeten zitten. Wij hebben ons wel vermaakt. Deze dag zijn we weer in totaal twee uur buiten geweest samen.

Pasen, en wat is hij toch een bofkont. Zijn gymjuf had een paasei verstopt in de tuin. En zijn papa heeft er nog een paashaas bij gedaan. Hij kon zijn lol op met al dat chocola. In twee dagen was het dan ook helemaal opgegeten.

En weer lekker spelen in de speeltuin, er waren dit keer gezellig wat andere kindjes om me te spelen. En hij mocht van een kindje met zijn speelgoed spelen. Wat is hij gek op in het zand spelen, het liefst doet hij dit geloof ik elke dag.

Hoe gaat het jullie af zoveel thuis zitten en wat mis jij het meeste nu om te doen wat nu niet mogelijk is?

Ik mag niet klagen, want

Ik ben al een kind verloren, dus moet ik dankbaar en gelukkig zijn. En dat ben ik ook zeker wel dankbaar dat ik moeder ben. Ik kan zo genieten van mijn peuter en elke dag tovert hij een glimlach op mijn gezicht. Alleen het is niet altijd leuk met een peuter om je heen. Ik moet bekennen dat ik het moederschap soms ook erg zwaar vind. Alle ballen omhoog houden en dan ook nog tijd vinden voor jezelf. En dat tijd maken voor mijzelf vind ik heel moeilijk, waardoor ik echt niet altijd die leuke moeder ben. Dan voel ik me enorm schuldig, want ik mag van mijzelf niet klagen over mijn peuter, niet klagen over het moederschap. Want het is niet voor iedereen zomaar weg gelegd. En zeker als ik denk aan (waar ik altijd aan denk) dat ik al een kind heb moeten afstaan. Een kind verliezen is volgens mij het ergste wat je als ouder kan overkomen, en dan klaag ik over mijn peuter die hier wel rond rent. Altijd energie voor tien heeft, en natuurlijk zoals elke peuter weleens zijn driftbuien heeft. Dit alles zorgt er wel voor dat ik mij eigenlijk altijd schuldig voel, schuldig dat ik er niet genoeg ben voor mijn kind. En ga ik compenseren, misschien ook wel een beetje overcompenseren. Want wat voor mij normaal lijkt, hoor ik juist vaak wat doe je veel met je kind… Ik wil het gevoel hebben dat hij niets tekort komt, maar dat gevoel komt er maar niet. Al toen hij een baby was durfde ik hem niet zo goed lang bij me te laten knuffelen. Ik was bang dat hij net als zijn broer dood zou gaan, want die was immers in mijn armen overleden. Daar schoot ik al tekort vind ik. Nu krijgt hij dus iets te vaak zijn zin, wat soms niet zo goed is aangezien hij grenzen moet leren. Gelukkig zijn die er ook zeker wel. Daarnaast ga ik graag met hem als het even kan veel naar de speeltuin of de kinderboerderij. En de peutergym en het babycafeez staat ook hoog op het lijstje.

Crisis tijd

En dan is Nederland helemaal in de ban van het Corona virus en worden er regels opgelegd. Helemaal gelijk dat dit gebeurt, maar ik leef soms al best geïsoleerd. En wat ben ik blij dat ik steeds iets vaker erop uit ga met Max, hij is degene waarvoor ik naar buiten ga. Hij is degene waarom ik iedere dag een stapje verder kom. Hij is degene die zorgt dat ik overeind blijf en bepaalde dingen in het leven leuk vind. Maar helaas zijn er nu zoveel grote veranderingen, die ik in mijn volle hoofd niet kan verwerken waardoor ik regelmatig kortsluiting krijg. Ik ben nogal slecht in zelf zorg, alles voor Max. Maar tijd voor mijzelf maken, die er zeker wel kan zijn vind ik zo vreselijk moeilijk. Er waren kleine momenten dat ik echt even aan mijzelf dacht. Dit kon ik doen omdat Max twee dagen naar de opvang gaat. En ik nu zelfs af en toe mijzelf toesta om oppas te regelen om naar zanglessen te gaan. En dan ineens stopt alles, mijn hele sociale leven. En natuurlijk niet alleen voor mij, maar voor iedereen met mij. Dit zorgt af en toe voor paniek in mijn hoofd, hoe nu, wat moet ik doen en red ik dit wel.

Mijn ritme is er flink uit, ik wil het liefst gewoon op tijd mijn bed uit. Maar er is weinig reden om er tussen 7 en 8 uit te moeten. Want Max boeit het niet als ik tot half 9 a 9 uur blijf liggen. Toch haalt dat me volledig uit mijn ritme, en Max natuurlijk ook. De ene dag gaat het beter dan de andere. Ik ben af en toe even niet te genieten, maar ook Max heeft zo zijn buien. Voor hem is er ook natuurlijk heel veel veranderd. We zijn nu hele dagen op elkaar aangewezen, en gelukkig is zijn papa ook gewoon in beeld. Maar geen andere kindjes waar hij op de opvang mee kan spelen. En hij kan vrij weinig zijn energie kwijt. Ik probeer elke dag met hem naar buiten te gaan, even elke dag een flinke wandeling maken. En is het stil in de speeltuin, schieten we daar even naar binnen. Of hij speelt even in de tuin. Toch voelt het ook niet altijd fijn, juist als ik mensen tegenkom. Maar met een peuter lukt het mij echt niet de hele dag binnen te zitten. Nu al red ik het niet altijd, wat als we echt niet meer naar buiten mogen.

Tijd voor mijzelf maken

Het wordt nu in deze tijd helemaal belangrijk om toch te leren tijd voor mijzelf te gaan maken. Want als ik dit niet ga doen, wordt het er niet leuker op. En ik wil die leuke mama gewoon zijn. Dat verdiend mijn kind en ik verdien het zelf ook om gewoon heerlijk te genieten. Alleen de vraag ik hoe ga ik dat doen, nee niet hoe ga ik dat doen. Want met dat antwoord ben ik eigenlijk al wel mee geholpen. Maar wat ga ik dan doen in de tijd die ik voor mijzelf neem. Vaak heb ik na de zorg van Max niet meer de puf om iets voor mijzelf te gaan doen. Dus als Max in de middag slaapt, val ik vaak ook in slaap op de bank. Nu zit dat er bijna niet meer in, omdat ik die tijd nu gebruik voor videobellen of telefoontjes vanuit hulpverlening. Dus ga ik proberen tijd vrij te maken als mijn partner thuis is, zodat hij er voor Max is en ik mijzelf kan terug trekken en iets voor mijzelf heb. 

Ik wil zeker weer meer gaan schrijven, als dat lukt. Daarnaast ben ik nog een beetje inspiratieloos, omdat ik vaak nergens zin in heb. Misschien toch wat meer zin gaan maken…

Voel jij je weleens schuldig naar je kind toe op wat voor manier ook?

Deze verhaaltjes vanuit Max geschreven, had ik al een hele tijd terug ingepland. Maar is nooit online geplaatst. Maar wilde hem toch nog online zetten, want leuk is hij zeker wel weer.

Op een regenachtige zondag zijn we lekker aan het verven geweest. Dat was al lang geleden dat ik dat thuis mocht doen. En wat een pret had ik samen met mama. Toch was ik al snel klaar met mijn kunstwerk en wilde ik gaan kleien. Ook dat mocht ik doen en de duplo heb ik er ook bij gehaald. Uiteindelijk belande ik met al mijn duplo bij mama en papa op de bank en heb ik er lekker een zooitje van gemaakt. Maar ze waren trots dat ik lekker zelf aan het spelen was. Oja en heb ook nog met mijn spring dino door de kamer gesprongen en als ik dan viel zei ik auw en moest ik een kusje op me arm of me kont haha. Helaas was het even tijd om een middag slaapje te gaan doen. Maar vanmiddag ga ik gewoon weer lekker een rommeltje maken. Vergeten te vertellen, maar gisterenavond kwamen opa en oma en ome Pieter hier. Lekker taart hebben we gegeten. Ik riep al bijna 2 weken om oma. En eindelijk waren ze daar. Zo blij was ik dat ik door de kamer aan het springen was.

Mama en ik hebben een drukke ochtend gehad. Eerst naar de kapper toe, voor het eerst durfde ik op de auto stoel. En hoefde ik niet op de schoot van mama. Nu ben ik weer een knap kind. Daarna naar de Kruidvat om te kijken voor puzzels, en bij de Blokker ook nog twee dozen puzzels gekocht. Nog even boodschappen gedaan en thuis snel de puzzeldozen open maken. Koek eten en puzzelen maar….

Ik vergeet gewoon altijd tijd voor mijzelf te nemen en dan blijven de blogs steeds weer uit om te maken. Maar ben van plan om toch wat vaker echt tijd te gaan nemen voor mijzelf. Waardoor ik ook meer toe kom aan schrijven en dus voor mijn blog. Voor nu heb ik dus weer een lang foto verslag. Geniet van alle leuke foto,s en verhaaltjes.

Hier was nog het normale leven aan de gang, ik kwam samen met Max bij de logopedist vandaan en gingen nog even een rondje wandelen. Het was namelijk prachtig weer.

En als we daar gaan wandelen komen we altijd een speeltuintje tegen en daar hebben we gelijk even gebruik van gemaakt. Max lekker klimmen zodat hij van de glijbaan kon glijden.

Voor het eerst kon ik samen met Max even aan tafel kleuren. Normaal moet ik Max altijd helpen, nu heeft hij heel lang zich vermaakt aan tafel (half uur) met kleuren, maar ook gewoon door het boek bladeren en andere dingen. Zo kon ik zelf eventjes voor mijzelf kleuren. Hij leert het wel, zo nu en dan.

Soms kom je dingen op je pad tegen waardoor ik Daan dankbaar ben. Paars is de kleur van Daan en als ik dit dan zie krijg ik een warm gevoel van binnen.

Max speelde lekker in de speeltuin, en ik ging even in het zonnetje zitten. Het was heerlijk, maar wel van korte duur. Al gauw begon het erg te waaien en was het niet meer lekker warm. Maar mijn peuter vermaakte zich prima.

En toen waren we in een hele andere situatie beland. We konden niet meer doen wat we wilde, en het liefst zoveel mogelijk thuis zitten. Maar het is ook belangrijk om zo nu en dan naar buiten te gaan voor een frisse neus. En dat doen we met zoveel mogelijk mensen te vermijden. Lekker wandelen, en Max verzameld tegenwoordig takken. De tuin ligt er inmiddels vol mee.

En de volgende dag weer een nieuwe wandeling, Max met zijn fiets. Ik doe een poging hem te leren fietsen, maar hij is lekker eigenwijs (net zijn mama) en gebruikt de trappers niet. Ach dat komt wel. We gingen weer keertje treinen spotten, want daar krijgt Max geen genoeg van.

Dit keer gingen we naar de speeltuin, lekker in de ochtend zo dat er nog niemand was. De bal mee en lekker even samen voetballen. De grootste lol hebben samen, en Max even zijn energie een beetje kwijt kunnen.

Dat was al een tijd geleden dat ik smoothies maakte. Erg lekker. Alleen vervelend dat Max zo last heeft van harde geluiden. Dus als ik ze maak, staat hij erbij te huilen en te roepen dat ik moet stoppen. Zo zielig dat hij er zo gevoelig voor is. Maar kan het moeilijk maken zonder herrie. En hij heeft door als hij een snor heeft van de smoothie of van iets anders, dan lijkt hij op papa. Dan wijst hij er naar en zegt dan “papa” 

Alle nieuwe kleurtjes van de klei moest ik open maken, dus ik dacht we gaan lekker kleien. Nee meneer had iets anders in gedachten. Ik mocht ze niet van vorm veranderen. En zo hebben we een hele tijd aan tafel gezeten met de klei allemaal spelletjes gedaan. Maar ze zijn nog steeds in vorm, weer terug in de doos gegaan.

We moeten het nu echt van elkaar hebben, echt op elkaar aangewezen. En soms is dat best een beetje veel. Maar vandaag was het lekker weer om in de tuin te spelen. Hij heeft gewoon drie uur in de zandbak gespeeld. Maar er moest even wat gegeten worden, het waren voor hem een paar happen. En doei mam ik ga weer spelen.

Weer een nieuwe wandeling, ja je moet wat om je kind naar buiten mee te nemen. We maakte selfies in de speeltuin die we tegen kwamen.

Dan ook maar even een foto van de omgeving waar we regelmatig wandelen. wat ben ik blij dat het niet meer zo veel regent anders hadden we niet elke dag even naar buiten kunnen gaan. Toch begint het wat saai te worden, alleen maar wandelen en af en toe een speeltuin in schieten. Maar we maken het er beste van, net als ieder ander.

Wereld downsyndroom dag, 21-03. Ik trok verschillende sokken aan, niet wetende dat mijn partner dat ook bij Max had gedaan toen hij hem uit bed haalde.

Gek kind, normaal wilt hij nooit zijn muts en sjaal om. Is het prachtig weer moest hij het dit keer wel. Maar na een best lange wandeling kreeg hij het blijkbaar warm. Dus eerst onderweg ging de sjaal af, en ja toen ook de muts nog.

Deze mama zocht maar even wat knutselspul op van mijzelf, want af en toe ook leuke dingen thuis doen. Ik had verf klaar gezet, maar daar heeft hij amper naar om gekeken. De stickers waren een groot succes, lekker op tafel plakken. Daarna gingen ze toch maar op een doos geplakt worden. Heb later maar gelijk wat knutselspul gekocht, wat we snel eens gaan gebruiken.

Wat was het heerlijk in de tuin, mijn peuter speelt heerlijk en heeft geen omkijk naar mij. Echt de hele ochtend tot zijn middag slaapje heeft hij buiten in de tuin gespeeld. Lekker in de zandbak, en met auto,s enz… En ik, ik genoot enorm van hem en het zonnetje.

Elke avond lees ik een verhaaltje voor, nou eigenlijk twee. Want Max pakt altijd twee boeken. De ene leest hij door terwijl mama de andere voor moet lezen. En daarna moeten we wisselen. Zo heeft hij elke avond twee verhaaltjes gehoord. Dit was best grappig hij ging zelf zitten en ik vroeg of ik een foto mocht maken, hij zei ja en deed nog even wat dichterbij het boekje alsof hij echt aan het lezen was. Zo vet lief.

Een online gesprek

Een tijdje terug melde er iemand zich aan bij mijn Facebook groep Wolkenvriendjes, maar wist niet zo goed wat ik van het profiel moest denken. Ik ben op onderzoek uitgegaan, om te kijken wie hier achter zat. Al snel kwam ik erachter dat er een kinderboeken schrijfster achter het profiel zat. Maar niks kon ik erop uitmaken dat ze een kind verloren was. Ik besloot de schrijfster aan te spreken. En zij vertelde mij dat ze bezig is met een boekje over een vlinderkindje. Niet wetend van mij dat ik een kindje verloren ben. Dit vertelde ik haar, waarop ze vroeg waar ik woonde. Ik had allang gezien dat deze vrouw in Antwerpen woont, maar haar hart had verloren op het Hogeland waar het dorp waar ik woon onder valt. En ook had ik al ontdekt dat ze elke maand in Winsum is voor een schrijf atelier. Dit kon geen toeval zijn, nee want daar geloof ik niet in. Ze vertelde dat ze dankbaar was dat ze mij was tegengekomen, en nodigde me uit voor het schrijf atelier. Ze kon wel wat input gebruiken van een moeder van een overleden kind, omdat ze wel een boek aan het maken was maar geen enkele ervaring heeft met het overlijden van een kind.

Ontmoeting

Zenuwachtig ging ik naar het schrijf atelier, ik voelde me er niet echt op mijn gemak. Want het was meer bedoeld voor ouders met hun kinderen. Toch voelde ik me heel welkom. Myriam (schrijfster) vroeg of ik na de workshop even tijd zou hebben om te praten. Dus ik bleef, ook ontmoette ik gelijk de opdrachtgevers van het boek. En zo hadden we een mooi gesprek en kon ik ideetjes inbrengen voor het boek. Het verhaal was al wel af, maar ze wilde er een bijzonder boek van maken. Een boek waar ouders van overleden kinderen echt iets aan kan hebben. Ik vertelde over Daan, waarop Myriam de opdrachtgevers aankeek. En tegen mij zei “dit was de eerste naam die bij ons opkwam voor het vlinderkindje, maar we zijn eerlijk gezegd van de naam afgestapt” Daaraan toegevoegd, nu moet het natuurlijk gewoon Daan worden. En vroeg mij om toestemming. Mijn hart maakte een sprongetje van plezier, want hoe geweldig is dat.

Illustrator

Later heb ik ook de illustrator ontmoet van het boek, en kreeg alvast een voorproefje van tekeningen die ze had gemaakt. Ik voelde emotie opkomen, en dit vertelde ik haar ook. Ze kon geen mooier compliment krijgen doordat ik geraakt was erdoor. Een paar weken later besloot ik haar te vragen of ze mijn banner voor mijn nieuwe platform wilde maken. Want over een tijdje komt er een nieuw platform voor dit soort blogs en zal het dus gescheiden worden van mijn persoonlijke blog. Maar daar moeten we met z,n allen nog even op wachten tot het platform volledig af is.

Je kan je natuurlijk nu al aanmelden op de Facebook groep Wolkenvriendjes, daar word je als eerste op de hoogte gehouden van alle nieuwtjes rondom het nieuwe platform en je kan daar natuurlijk contacten leggen met lotgenoten.

Ik ben en blijf niet echt structureel met mijn blogs, maar heb weer van een maand erg leuke foto,s met onze belevenissen.

Dit lieve kleine slapende jongetje moest ik wakker maken, omdat het met mij niet zo goed ging en ik naar de dokter moest. Helaas koste me dat zoveel meer energie om hem mee te moeten nemen, maar had even geen andere keuze. Ik was al blij dat ik toen bij de dokter terecht kon. Helemaal benauwd kwam ik daaraan, en dus werd er al gauw gekeken of er geen ontstekingswaarde in mijn bloed zat. Gelukkig negatief, maar ging wel naar huis met medicatie voor het hoesten. En een pufje voor de benauwdheid. Nu weken later, ben ik de medicatie aan het afbouwen omdat ik nog vrij weinig heb. Maar ik hoest nog steeds. Gelukkig niet meer zo extreem als eerder en valt er weer beter mee te leven. Maar ben er nu wel echt klaar mee.

Ik kreeg van mijn lieve mama bloemen voor mijn verjaardag, en ze hebben best wel even mooi gestaan in de woonkamer.

Als het buiten steeds maar nat en koud is, moet je af en toe wat leuks verzinnen voor je kind binnen. Dus we hielden een thee party, met taartjes. Helaas was alles van hout, maar wel plezier gehad samen.

En dan maar even aan het huiswerk, dat hoort erbij als je naar school gaat. Elke week paar uurtjes les en dan huiswerk maken. Ik ben inmiddels op de helft van de cursus.

Eindelijk maar eens de tijd ervoor genomen om het huishouden op te pakken. Even de woonkamer stofvrij gemaakt, ik heb er zo,n hekel aan. Maar als ik dan het resultaat zie denk ik, oww heerlijk. En dan ben ik trots dat ik het heb gedaan.

Ik hoorde op de kinderdagverblijf dat Max zo goed kon puzzelen al. Helemaal geconcentreerd kon zijn erin. Dus ik besloot voor thuis ook maar eens wat grote jongens puzzels te kopen. Heb gelijk maar drie verschillende dozen gekocht met vier puzzels erin. En die dag zijn we gelijk er aan begonnen. Het eerste puzzeltje zette hij zo in elkaar, en ik stond echt verbaasd te kijken. Zo leuk, deze jongen heeft dus wat uitdaging nodig. En hij kan dus even vooruit met de puzzels.

Helemaal HAPPY met mijn nieuwe telefoonhoesje van Happycase. Zo leuk dat ik nu doordat het hoesje gedeeltelijk doorschijnt de kleur van mijn telefoon ook zie. Alleen is het wel wennen dat ik geen hoesje meer heb waar dus pasjes in kunnen. Want dat had ik dus altijd, en zo makkelijk aangezien ik vaak me OV chip gebruik. Toch vind ik het voor de verandering erg leuk zo.

Sinds een tijdje heb ik een kaarten set met allemaal vragen over overleden dierbaren. Zodat je een gesprek kan starten onderling. Deze kaartjes gebruik ik nu geregeld in mijn Facebook groep van Wolkenvriendjes. Voor ouders van overleden kinderen.
Heb jij een dierbare verloren, en kan jij hierop een antwoord geven?

Een tijdje terug ben ik begonnen met een schrijf atelier voor kinderen en volwassenen. Een leuke manier voor tijd nemen voor mijzelf, maar er zit nog een andere reden achter hoe ik daar terecht kwam. Die ik binnenkort eens zal vertellen. Eigenlijk ben ik altijd overal onzeker in, vooral onzeker in mijzelf. Ik schreef afgelopen zaterdag voor het thema carnaval een verhaaltje, die ik met jullie wil delen.

Het Carnaval bal komt eraan, elk jaar in het dorp vieren ze dat groots. Iedereen is opgetogen erover. Voor mij is het de eerste bal waar ik heen ga. Ik woon nog maar pas in het dorp. Dit jaar is het een gemaskerd bal, en ik vind het spannend. Ik ga alleen erheen, dus wie weet wat voor leuke mensen ik ga tegenkomen. Ik wil me graag een vrij voelen, vrij van zorgen. Een vlinder is vrij om overal heen te vliegen. Ja dat wordt het. Tijdens het shoppen kies ik de mooiste jurk uit die ik tegenkom. Dan is het tijd om een masker te vinden. Het moet een magische mooie kleurige vlinder masker worden. Daar stap ik de winkel  binnen en gelijk zie ik het. Daar in het midden van de winkel hangt het pronkstuk. Ik wordt erheen getrokken. Het mooiste masker wat ik ooit zag. 

De dag van het bal is aangebroken, ik ga naar de kapper toe om mijn haar mooi te laten maken. En in de avond trek ik mijn goud kleurige jurk met glitters aan. En dan nog het mooie magische masker. Klaar om te gaan. Op locatie aangekomen, zie ik een enorme trap waar ik rustig vanaf loop. De trap eindigde in de mooie balzaal. Ik kijk rond en het lijkt wel betoverd. Er zit geen plafond in maar ik zie een helder blauwe hemel. Met de meest mooie gekleurde lichtgevende vlinders die rond vliegen. Dit is het mooiste wat ik ooit heb gezien.

Zoveel verschillende mensen in de leukste en mooiste kostuums en de meest originele maskers. Het mooiste is niemand weet wie ik ben en ik weet iet wie hun zijn. Muziek klinkt om mij heen en mijn voeten willen dansen. Even schiet er door mijn hoofd dat ik niet durf. Maar mijn voeten dagen me uit. Ze lopen naar het midden van de zaal. En ik dans, ik voel dat ik een glimlach op mijn gezicht heb. Ik voel me even vrij. Wat ik niet heb gezien is dat er mensen om mij heen staan en me bewonderen. Ineens zie ik een man met een mooi glitterpak en een glitter hoed op mij aflopen. En vraagt mij te dans. Ik kijk hem aan en twijfel even. Maar zijn ogen zeggen het is goed. En daar dansen we dan de sterren van de hemel, de hele avond lang. Dan hoor ik een klok slaan en plots is mijn danspartner weg. Wie was deze man, met deze vraag sluit ik mijn avond. Mijn ogen gaan open en ik merk dat ik op bed lig. Heb ik nu alles gedroomd of toch niet… 

Deze week heb ik een hoop verhaaltjes vanuit Max geschreven zie ik. Dus jullie kunnen hier lekker van genieten. Wat is het ook een pretbekkie af en toe zeg.

We gingen vanmorgen even naar de winkel, het waaide enorm hard. Dus de heen weg wilde ik mama,s hand vasthouden. En op de terugweg vlak voor we thuis waren wilde ik niet meer lopen. Dus mijn armen gingen omhoog om me te laten tillen. Helaas mama liet me gewoon naar huis lopen. Omdat het echt geen lekker weer is, al die regen bah. Hebben we in de middag maar een thee kransje gedaan. Ik maakte heerlijke aardbeien thee en gaf mama taartjes te eten.

Hij staat altijd in de woonkamer en keek er al even niet meer echt naar om. En ineens vind ik het weer even leuk om met de toet toet auto,s te spelen. Maar toen kwam mama ineens met tattoes (mama zegt steeds maar Paw patrol) vanaf dat moment twee dagen onafscheidelijk geweest met ze. Ze moesten alle 5 mee naar bed. Nu mogen ze gewoon in de speelgoedkist blijven als ik ga slapen. Maar wat ben ik er enorm blij mee. Zal mama vragen om een foto te laten maken ervan

Gisteren wilde hij zo graag papa of mama,s bril steeds afpakken. Dat is iets wat hij niet mag. Dus vroeg hem of hij ook een bril op wilde. Ja was zijn antwoord en zo kreeg hij zijn zonnebril. Helemaal blij ventje, en hij moest ook mee naar boven toen we gingen douchen. Dus daarna ook mee naar bed. Zo trof ik hem vanmorgen aan toen ik hem uit bed kwam halen. Te grappig gewoon. Beetje bewogen foto, omdat hij niet echt stil kan zitten.

Ik gaf al een paar keer aan dat me laarzen auw deden. Dus mama liet me vandaag de nieuwe 2hands laarzen aandoen. Blij als ik was stampte ik door de woonkamer heen. En nog blijer door de buien en harde wind door even naar buiten. Spelen in de speeltuin. Daar kwam ik een meisje tegen die ik ken, en wilde samen spelen. Ze nam me aan de hand mee naar de grote glijbaan en mama stond erbij toen ik naar boven klom. Ze nam me op schoot om van de glijbaan af te gaan. Later ben ik nog keertje alleen geweest.

Vandaag is een dag dat ik veel zelf aan het spelen ben. Ik merk dat mama meer en duidelijker grenzen aangeeft. Wel is dat wennen, maar is ook beter voor mij dat ik duidelijkheid heb ik sommige regels. Na het vele zelf spelen even een middag slaapje doen. En wat hou ik van mijn bed. Mama kwam me eruit halen, maar voor mij hoefde het niet. Ik lag lekker verstopt. Daarna gooide ik al mijn knuffels van bed en kroop er weer in om mama dag te zwaaien. Toch na dit verstop spelletje naar beneden gegaan om een lekker koekje te eten. En nog even naar de winkel lopen.

Vanmorgen zaten we er klaar voor. Mama was weer gastvrouw bij babycafeez. En we zaten te wachten op baby,s. Gelukkig kwam er een mama met een baby en een kindje van bijna 2 jaar. Verder kwam er niemand maar we hebben het wel leuk gehad. Daarna nog even met de auto kar in de winkel, maar ik luisterde niet en bleef niet zitten in de auto. Ook toen we bij de kassa waren liep ik weg. Denk dat mama wel even geschrokken is want was al helemaal naar buiten gegaan waar de auto,s zijn. Er was een mevrouw die me aan de hand mee nam terug. Want mama kon geen 2 dingen tegelijk. Ja sorry ik ben en blijf een kind een klein boefje.

Deze week best rustig aan gedaan, dus weinig foto,s e weinig verhaaltjes vanuit Max. Maar deze wilde ik zeker gewoon delen met jullie.

Omdat mama nog steeds niet opgeknapt is heeft mama de rest van de week de afspraken afgezegd. Stiekem hoop ik dat we morgen toch even naar het babycafeez gaan. Dat weet ze morgen pas zegt ze. Toch zijn we even naar buiten gegaan, heb geholpen met boodschappen doen. En omdat ik niet meer wilde lopen naar huis en in tranen was… Mama trapte er niet in, ze was echt wel moe. Maar was wel even lief om dan voor te stellen even bij de speeltuin naar binnen te gaan. Toen waren me tranen snel weg en kon ik weer lopen. Eventjes spelen en daarna snel weer door naar huis.