Ik ben er achter gekomen dat ik mezelf niet zo lief vind. Ben niet lief voor me lichaam… Alles wat ik afgeleerd heb is weer terug. Slecht eten, slecht over mezelf denken. Niet meer van mezelf houden. En waarom, geen idee ben echt heel hard voor mezelf. Waarom kan ik niet gewoon goed voor mezelf zorgen.

Misselijk ben ik gewoon, ben echt ziek van pijn en verdriet. Nee gek is het niet. Maar wel heel moeilijk. Het liefst stop ik het weg, zet ik de TV aan om er niet mee bezig te zijn. Is niet de oplossing dat weet ik heel goed. Ik wil dit gevoel niet, maar kan het niet afdwingen. Het moet er uit. En dan liever overdag dan in de nacht. Nu het nog weten om te draaien.

Weet nu wat fijn voor me voelt om te doen. Nu het nog doen. Schrijven is 1 ding, dat doe ik al als het komt. Kleuren ben ik gaan oppakken, wordt daar wel rustig van. En dan intiem contact. Zo,n behoefde aan knuffelen. Knuffels krijgen van een ander, terwijl dat ook heel moeilijk is. Maar zo vreselijk fijn. Alsof ik troost zoek, ja dat zoek ik ook.

Kan soms ook heftig reageren op mensen, terwijl ze het zo goed bedoelen. Dan ben ik moe, er niet meer met me hoofd erbij. En dan komen dingen anders over dan hoe het bedoeld is. Vreselijk ik herken mezelf gewoon niet meer.

Bang ben ik voor mezelf te verliezen, bang om mijn man kwijt te raken. Dit is te heftig, hoe ga je ermee om.

Ook zoiets sta stijf van angst als ik een sirene hoor van ambulances. Me hart gaat tekeer, en kan er niks tegen doen. Wat heeft dat een impact gehad op me dat ze hier met z,n alleen in dat kleine kamertje stonden van Daan. Nog erger wat ik vandaag mee maakte, langs een ambulance lopen. Was net rustig geworden na het sporten, omdat er wat emotie uit moest. Loop je het gebouw uit staat er een ambulance. Eerste gedachten loop de andere kant heen, en draaide me al om daar heen te lopen. Maar toch ben ik terug gegaan en er langs heen gelopen. Vreselijk die angsten die in me zitten. Zo ben ik niet. En mag niet erger worden, dus probeer toch dan gelijk de angst te overwinnen.

Alle dingen die ik nu weer doe of ga doen zijn eng. Roepen gevoelens op die niet fijn zijn. Zit je te trillen omdat je naar de fysio moet, dat gebouw met allemaal kindjes. Maar ook de angst om emotioneel te worden terwijl er meerdere mensen zijn. Naar de winkel Musjes gaan, waar ik weleens kwam met Daan. Die drempel overstappen was moeilijk, maar ik ben er naar binnen gegaan. En dat kopje thee daar gaan drinken.

Spam je Blog! Iedere maand plaats ik een blog waarbij ik andere blogs de gelegenheid geef om zich voor te stellen en zichzelf te promoten. Dit om zelf nieuwe blogs te ontdekken en om mijn bezoekers de mogelijkheid te geven kennis te maken met andere leuke blogs. En uiteraard ook om mijn mede-bloggers de kans geven hun blog een beetje bekender te maken.

Dus spam er vandaag maar lekker op los.

Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 22 september

Ik ging vandaag naar de kinderboerderij, na een hele tijd. Moeilijk was dat omdat ik het Daan had beloofd erheen te gaan. Net na zijn geboorte toen hij thuis was hebben we dat 1 keer gedaan. Nu was de stap erg groot. Maar ik heb het gedaan.Werd ik daar toch heerlijk getrakteerd op een ijsje, Big Milk. Schijnt nog een gezond ijsje te zijn ook. En erg lekker was het.

Natuurlijk even een rondje lopen en foto,s maken van de dieren… Eenden.

Ook de grote sjacherijn op de foto zetten hihi

Kijk ik heb het maar wel even gedaan, nu wordt de volgende keer alleen maar makkelijker.

Op de terug weg naar de bus allemaal mooie rose blaadjes die moest ik gewoon op de foto zetten.

Dinsdag 23 september 2014

Vreselijke plek, het ziekenhuis waar Daan heeft gelegen. Maar mijn maatschappelijk werkster werkt daar nou eenmaal. En kan zo fijn praten met haar. Dus zal hier elke week doorheen moeten om daar te kunnen praten.

Thuis warm prakje eten, nou heb een paar happen gehad en toen verdween het de prullenbak in. Maar wel trek hebben in andere lekkere dingen… Grrr

Woensdag 24 september 2014

Ik slaap slecht, omdat ik zo onrustig ben als ik in bed lig. Dan ga ik op de bank liggen. Eerst even tv aan voor de afleiding, en dan toch hopelijk daar in slaap vallen. Ik wordt echt gillend gek van mezelf.

Donderdag 25 september 2014

Naar de fysio, ik kreeg een vrijblijvend gesprek vanwege mijn hernia operatie en dat ik graag weer wil bewegen. Besloten dat ik nu elke week erheen ga in een groepje beetje rustig het bewegen oppakken, zodat ik met de tijd weer naar de sportschool kan.

Joeppie, eerste pakje binnen van een webshop die mee doet aan de give away. Duurt nog even voordat hij echt online komt. Druk bezig met webshops aanschrijven. Dus weet je nog wat leuks laat het me weten.

Ik had nog meer dieren op de foto gezet die maandag, maar dacht deel er nu nog even 2 mooie.

Vrijdag 26 september 2014

Bed dagje, lekker de hele dag de pyjama aan en op bed internetten en tv kijken. Even wat eten moet ook gebeuren.

Had het wel moeilijk deze dag, maar ben vandaag niet voor mijn verdriet weg gelopen. Soms moet dit gewoon. Het moet eruit, en merk dat ik dan ook beter slaap. Buddy probeerde mijn verdriet weg te nemen. Helaas het werkt niet. Maar wat is hij lief he. Gekregen van mijn tante en oom.

Zaterdag 27 september 2014

Zo moe ben ik, echt niet normaal… Toch gaan we er een gezellige avond van maken.

Wokken met vrienden, wat was het heerlijk eten. Maar helaas kon ik niet echt optimaal genieten. De hele dag had ik al last van me buik. En daar was het zo druk en warm. En soms dwaalde ik echt helemaal af. Het was even teveel, en te snel.

Gezellig was het wel, en lekker aan me 2e toetje. Had al een klein ijsje genomen. En het is niet allemaal op gegaan hoor. Heb hapjes van alles genomen.

Ja ik weet zeker als ik weer me beter voel dat ik hier zeker eens terug wil en dan echt helemaal kunnen genieten ervan.

Zondag 28 september 2014

Helaas was het de nacht weer helemaal mis. Weer de hele nacht op de bank gelegen. Ben gelukkig wel in slaap gevallen. En rond 08.30 werd ik wakker en ben ik alsnog in bed gekropen. Na heel even lekker tegen me man aan gekropen. Dat was zo fijn. Was al zo lang geleden.

In de middag bezoek gehad van de onder buurvrouw, hoe moe ik ook was. Maar lekker gezellig zitten kletsen.

Heb er dus weer wat van gemaakt deze week…

Hoe was jullie week?

Om een klein beetje vrolijkheid op me blog te krijgen na alle ellende die ik heb geschreven, ben ik genomineerd voor de Sunshine Award door go mommy go. Ik had deze eigenlijk al een keer eerder ontvangen. Maar nog niks mee gedaan. Nu ga ik ervoor en ga ik jullie mijn 7 feitjes vertellen.

De 7 feitjes

1) Hoe groot het verdriet ook is van het verlies van onze zoon, in gedachten hopen we dat er een broertje of zusje komt voor hem. Toen Daan er was zou er geen sprake van zijn van een 2e kindje. Nu hij er niet meer is wordt dat toch echt heel anders. Je kies voor een kindje voor je hele leven, en niet maar voor 4 maanden. Dus wie weet in de toekomst schrijf ik wel dat ik zwanger ben van ons 2e kindje.

2) Ik slaap slecht, heel onrustig kan ik zijn in de nacht. Maar merk als ik een dag niks heb gedaan, en mijn verdriet toelaat dat het in de nacht ook beter gaat.

3) Ook eten gaat slecht, het gewone eten vind ik helemaal niks. Maar er gaat wel allemaal troep naar binnen. Moet echt weer beetje hulp hierin gaan krijgen. Wil echt niet meer terug naar me oude gewicht, dat laat ik gewoon niet toe.

4) Zoveel lieve mensen om me heen waar ik hulp aan kan vragen, maar zo moeilijk voor mij om het dan ook echt te vragen. Gisteren stuurde ik uiteindelijk iemand een berichtje omdat ik in de put zat. Een hele overwinning.

5) Schrijven vind ik momenteel heel fijn, maar soms komt er echt niks uit me handen omdat ik zo moe ben. Maar ik ga toch eens binnenkort aan mijn wens beginnen, een boek!

6) Dit is de Sunshine Award, maar het blijft moeilijk om positieve feitjes te vertellen over mij. Maar ja jullie weten allemaal in wat voor proces ik zit. Rouwen is zwaar merk ik.

7) FEIT is dat ik super blij van al jullie lezers wordt. Zoveel bezoekers de laatste tijd, zoveel lieve troostende woorden. Jullie zijn echt geweldig.

Ik heb wel heel veel moeite moeten doen om wat vrolijkheid op me blog te zetten. Maar ook wel fijn om beetje bij leuke dingen stil te staan weer.

En dan de 7 blogs die ik de Sunshine Award ga geven

Kleine wondertjes
Bymirandaa
Je kindje doet het zo
Made by Irene
My live and more
Deez.nl
Blog van Miranda

Er zijn zoveel gedachten die door mijn hoofd spoken. Soms weet ik niet wat ik denk. Maar heel soms wel, en heb ik behoefde het op te schrijven. En dan komt er ineens een blog tot stand met alleen gedachten van mij.

Waarom die 1 achter de titel, wie weet krijg ik vaker zulke behoefde. En zal ik ze met jullie delen. Nee niet om aandacht te vragen, puur om van me af te schrijven. Schrijven werkt heel fijn voor me.

Met lood in mijn schoenen loop ik naar buiten. Die ene boodschap die gedaan moet worden. Verdoofd loop ik door de winkel omdat ik net langs de bibliotheek ben geweest om Daan uit te schrijven. Dat moeilijke gesprek met de maatschappelijk werkster net na het overlijden van Daan op die nog vreselijkere plek waar Daan nog geen 3 weken geleden lag.

Eten lijkt nutteloos maar moet om te overleven. Alles lijkt nutteloos, werkelijk waar ik ben gewoon aan het overleven.

Mensen vragen hoe het gaat, heel lief maar kan er nu niks mee. Wat zeg je terug als je geen antwoord hebt. Wordt er gezegd als er iets is bel maar gewoon. Ik kan het niet… Zo moe, en de dag duurt eeuwen. Leeg ik voel me zo leeg.

De kamer van Daan ik durf er niet naar toe. Zo dicht bij maar voor mij zo ver weg. Lieve woorden, geschreven woorden van vele mensen zelfs die ik niet ken. Geweldig zijn jullie. Maar dit proces doe ik alleen. Soms een beetje hulp, nee dat kan geen kwaad. Maar ik ben degene die daarna weer allen thuis zit. (Als man aan het werk is)

Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 15 september

Zoveel mogelijk bij mijn mannetje zijn. Dingen doen die ik graag nog wil doen met hem. Ja wel wat natuurlijk mogelijk is. Foto,s maken, door zijn haartje woelen. En daar is deze foto door ontstaan. Heb ook foto,s van hem helemaal gemaakt nog. Maar die ga ik zeker niet online zetten. Vind ik niet zo gepast. Wat een lief klein handje he…

Maar even makkelijk eten in de avond. Tomatensoep, stokbrood en rundvlees salade. En wat voelt het nutteloos om te eten. Weet dat ik goed voor mezelf moet blijven zorgen. Maar soms krijg ik haast geen hap door me keel.

Dinsdag 16 september 2014

De eerste kaartenstroom kwam binnen. 30 kaarten op precies te zijn.
Ik had een afspraak gemaakt met een pottenbakkerij die urnen maakt. Daar zijn we naar toe gegaan. Want Daan verdiend een bijzondere urn omdat hij dat zelf ook is. Als hij klaar is, zal ik daar mee over vertellen en laten zien.

Woensdag 17 september 2014Mijn eerste groene smoothie die ik zelf gemaakt heb. Spinazie, mango, meloen, banaan. Gezond en lekker. Overal waar banaan door heen gaat is geloof ik lekker…

Naar de kapper, want wil er wel een beetje goed uitzien met het afscheid van Daan. Daarna even langs de bakker geweest, iets lekkers mee genomen.

Lunchen, dit nam ik dus bij de bakker mee. En ook nog een ham/kaas croissant voor ons beide.

Dit zag ik liggen ook bij de bakker, en wilde dat proberen. Het is een kwarkbol. Was voor een keertje lekker.

Nog even een mooi plaatje van ons uitzicht vanuit huis.

Deze dag heb ik veel bij Daan gezeten. Alleen maar kijken kon ik. Beetje muziek luisteren. Beetje praten, en door zijn haartje gewoeld.

Donderdag 18 september 2014

De dag van het echte afscheid. Daar hebben jullie al over kunnen lezen.

Vrijdag 19 september 2014Mijn vader nam mijn vriendin donderdag mee voor het afscheid. Omdat ik haar even voor mezelf wilde zijn ze eerder gekomen dan de rest. Deze bloemen nam ze voor ons mee.

Heb haar ook gelijk aan het werk gezet, want had die grote bos bloemen gekregen. En ze heeft ervaringen in de bloemen. Heeft ze dus afgesneden en netjes in de vaas gezet. Deze grote bos bloemen kreeg ik van D- mama,s een facebook pagina voor mama,s en papa,s met down kindjes.

Ook dit beertje kreeg ik van mijn vriendin, en mijn man kreeg dezelfde.

Familie teigertje. De grote hadden we al en heeft Daan bewaakt op de dienst. De 2 andere hebben ze bij Daan neer gezet bij het afscheid.

Troost voer. Zoveel pijn en verdriet, ik weet dat het hier niet mee weg gaat. Maar was toch even een fijne troost op het moment.

Zaterdag 20 september 2014

Het werd tijd om een mooi stuk op me blog te schrijven over het afscheid van ons draakje. En het was blijkbaar weer een tranen trekker. Zoveel reacties weer. Gewoon niet normaal meer hoeveel mensen met ons mee leven. Zo lief.

Ballonnen die over waren van de dienst gingen met ons mee, en maakte er natuurlijk nog even een foto van. Voordat het te laat is. Zo blij dat mijn moeder dit had geregeld. Was zo mooi toen ze allemaal de lucht in gingen.

Zondag 21 september 2014
Ik dacht lekker lasagnette eten, maar op het moment van eten had ik geen trek meer. Had een brok in mijn keel, en hield het eten best wel tegen. Heb toch netjes me bord leeg gegeten.

In de avond nog even douchen, in de hoop alle ellende van je af te spoelen. Was wel even lekker, maar van korte duur. Je gedachtes stoppen gewoon niet en ook niet door een heerlijke douche.

Een mooi prentenboek kreeg ik om te reviewen. Een idee was geboren, om er een filmpje van te maken. Wilde mijn zoon voorlezen uit dit boek en het voor jullie op film zetten. Maar ik moest een angst opzij zetten. Helaas gebeurde er iets verschrikkelijks waardoor dit even stil stond. Mijn zoon overleed. Maar toch speelde ik met de gedachten het boek alsnog voor hem voor te lezen.

Daan ligt daar dan in zijn eigen bedje. Mama hoopt alleen maar dat hij ergens daar boven me kan horen. Ik las hem het hele boek voor, en filmde het ook. Dit filmpje heb ik speciaal voor me blog bewerkt. Ik kon natuurlijk niet het hele boek laten zien aan jullie.

Mijn mening: Een prachtig kleurige prentenboek. Op het lijf geschreven vanwege mijn zoon die geboren werd met het syndroom van down. Dat was de reden waarom ik juist graag dit boek wilde reviewen. Dit boek moet gewoon in elke boekenkast staan voor kinderen. Het is een boek waar je misschien broertjes of zusjes duidelijk kan maken dat kinderen met down net als hun ook gewoon kinderen zijn. Alleen net even anders ontwikkelen. Ik kreeg kippenvel toen ik het voorlas, maar meer omdat ik de kans niet meer kreeg om het echt aan hem voor te lezen zodat hij het ging snappen. Maar dit boek zal in de kast komen te staan voor een eventueel broertje of zusje van Daan. Op deze manier wilde ik ook mijn zoon gaan leren dat er meer kindjes zijn zoals hij.

Dit artikel is in samenwerking met De vier Windstreken

De dag van het echte afscheid is aangebroken. Donderdag 18 september hebben we een super mooie dienst gehad. We zagen er zo erg tegenop.

Die ochtend waren we hier thuis nog met z,n 3en. Daan lag nog altijd in zijn bedje. En we zouden hem samen in zijn kistje leggen. Zonder dat er verder iemand bij was. De dag ervoor heeft de uitvaartverzorgster de koeling uit gedaan en meegenomen. Daan kreeg een schoon bedje en een droge doek om zich heen. Wat was het fijn dat de koeling weg was. Zo zou hij de volgende dag wat minder koud zijn en minder stijf. Dus zou het makkelijker voor ons zijn als we hem nog even wilde vasthouden. En dat wilde ik zeker nog even. Eerst in de ochtend ben ik gewoon nog bij hem gaan zitten. Samen wat muziek geluisterd. En kon alleen maar kijken naar hem. Mijn mooie stoere ventje. Toen ik Bert terug hoorde komen die zijn auto nog even door de wasstraat zou halen, heb ik hem gevraagd te helpen. Hij heeft hem uit zijn bed gehaald en ik heb hem over genomen. Met Daan in me armen ben ik op de bank gaan zitten. Zijn papa naast me. En maar kijken, beetje praten tegen hem. Gewoon nog even genieten van hem. Moeilijk had ik het ermee, als ik eraan dacht dat ik hem los moest laten. Toch werd het tijd hem los te gaan laten. Bert nam het van me over en legde hem netjes in zijn kistje die nu in zijn bed stond. In zijn arm zijn knuffel giraf, die is met hem mee gegaan.

Toen was het eigenlijk alleen maar wachten op het moment dat er mensen kwamen, vreselijk. Rond 13.00 kwam mijn vader met een hele lieve vriendin. Ik wilde haar wat langer bij me hebben, vandaar dat ze al zo vroeg er waren. We hebben een moment samen door gebracht buiten. Gewoon even wandelen, en praten. En veel geknuffeld hebben we die dag. Had haar zo erg nodig. Rond 15.00 kwamen mijn broers en hun vrouwen, mijn mama en haar man. En als laatste kwamen mijn schoonouders en mijn zwager. Wachtend op de uitvaartverzorgster. Ondertussen waren er nog een paar die nog even hier afscheid wilde nemen van Daan.

Het was nu echt tijd om thuis zijn kistje dicht te doen. Bert heeft hem naar beneden gedragen. En in zijn eigen auto hebben we hem vervoerd naar het crematorium. Ons afscheid van onze kleine draakje is echt verlopen hoe wij dit wilde. We hadden gezegd geen bloemen, en die zijn daar ook niet gekomen. Mensen konden nog een laatste keer kijken en er werden nog knuffels bij gezet. Daarna was het onze tijd om echt de kist dicht te gaan doen. Samen hebben we de deksel erop gedaan, en het schoot ineens in me hoofd dat ik een laatste keer vergeten ben door zijn haar te woelen. Maar het is prima zo, heb thuis zo vaak nog door zijn haartje gewoeld. De knopjes die erop gingen zijn vlinders, en niet 1 dezelfde. Ze zijn met de hand gemaakt. Ik was alleen maar bang dat ik ze kapot zou draaien omdat ze zo kwetsbaar zijn. We gingen zitten, en toen kwamen de andere binnen. Het nummer ‘He lives in you” werd gedraaid.
Welkoms woord door de uitvaartverzorgster, wat sprak ze mooi. En toen gaf ze mij het woord. Stond verbaasd dat ik het echt zelf ging doen. Mijn blog die ik hier eerder schreef heb ik voorgelezen. Wat was ik zenuwachtig, maar huilen deed ik niet. Ik las maar door, ja wel met wat haperingen erdoor. Wat was ik blij dat ik klaar was met lezen, het was ook zoveel. Ging weer zitten. En Woezel en pip werd gedraaid met het nummer “ga je mee naar het land van je ogen dicht” Toen brak ik, en hield ik het niet droog. Kreeg een zakdoekje van achteren aangereikt.

Een lieve vriendin had een mooi gedicht geschreven voor de rouwkaart, wat we haar hadden gevraagd. En ook heb ik gevraagd of ze het wilde voor lezen. Ook dat deed ze. Wat sprak ze mooi. “Vlinders” van Nick en Simon werd gedraaid. Daarna kwam het dankwoord.

En we wilde graag met een lach afscheid nemen van Daan, daarom kozen we voor een vrolijk nummer. Waar je gewoon van ging stuiteren. ” ’t aardige van teigertjes” Dat werd een aantal keren afgespeeld. Zodat alle mensen nog een beertje konden pakken en bij het kistje konden zetten. Als laatste waren wij aan de beurt. En gaf Sharmayne onze fotografe voor de dag een beertje mee. Wat voelde dat goed dat ze hier aanwezig was. We liepen met een glimlach weg bij Daan, naar buiten. Iedereen had al een ballon of zelfs meerdere meegenomen. Ik met een hand vol paarse ballonnen. Mijn man en ik gingen in het midden staan. En er werd een heel mooi gedicht voor gelezen. En lieten we daarna de ballonnen los. dat was echt een wauw momentje.

We gingen de koffie kamer in. Iedereen ging zitten en ik ben degene die daar maar stond. Wilde met iedereen even praten. En nam niet echt de tijd om bij te komen.

Alle lieve mensen bedankt dat jullie er voor ons waren, en in deze moeilijke tijd er nog voor ons zullen zijn.
*Ik voel me leeg en verdoofd. Wetend dat ons zo drukke leventje in 1 keer veranderd is naar een lege agenda. Waar eerder nog bijna elke dag wel een afspraak stond. Hoe ik nu mijn dagen ga vullen weet ik nog niet. Zeker weet ik dat ik weer dingen moet gaan ondernemen. Maar zie er zo tegen op. En wil ook graag me verdriet laten gaan, maar dat lukt nog niet echt.*

Alle foto,s zijn gemaakt door Sharmayne Venema

Ik werd uitgenodigd door Netflix om een bloggers event bij te wonen. Wat voelde ik me speciaal die middag/avond. Zeker toen ik merkte dat ik maar 2 handjes vol mensen er waren. Ik dacht een druk event mee te maken maar dat was het niet. Daarom extra speciaal dat ik hier bij mocht zijn.

Vervoer werd geregeld door Netflix, zo gaaf. Ik werd opgehaald door een vette auto met een wel erg gezellige chauffeur. Had een voorstel gedaan om samen met mede streamteam blogger Joyce te reizen. Dus die gingen we ophalen voor we naar Amsterdam reden.

Dit uitje was zo nodig voor me. Even niet alleen mama zijn maar echt even iets voor mezelf. En wat heb ik van de avond genoten. Gezellige mensen ontmoet en heerlijke hapjes geproefd. Heb dingen gegeten die ik nog nooit had gegeten. En hoe verrassend nog lekker ook. De hapjes stonden allemaal in thema van Netflix series. Ik at voor het eerst in mijn leven gambas, en dacht dat vind ik vast niet lekker. Maar dat was het wel. Ook at ik springrolls, omdat ik niet zo, n vis liefhebber ben deelde ik samen met iemand de vegetarisch variant erop.

Joyce en ik hadden een hoop te kletsen en zo was de rit naar Amsterdam zo voorbij. Het was erg gezellig om met haar in deze luxe vervoerd te worden.
Bij binnenkomst kennis maken met de andere, en een lekker drankje drinken. Toen iedereen er was zijn we naar de boven verdieping van het huis gegaan. Daar kregen we filmpjes te zien van andere stream team leden uit het buitenland. Naar beneden was het genieten van verschillende hapjes en drankjes.

Ondertussen kregen we van Vivian Reijs tips voor lekkere gezonde hapjes voor de kids. Er werd chips gemaakt van zoete aardappel. Ook heb ik humus geproefd met heerlijke groentes en brood. Ze vertelde mij nog om het eerste hapje aan mijn kleine Daan avocado te laten proeven. 🙁

De tijd was aangebroken om weer naar boven te gaan om een nieuwe Neflix serie te kijken. We waren gewaarschuwd dat het een enge serie is. Helaas 1 voor 1 haakte af. Ik en nog een ander bleef zitten. Maar omdat ik het leuker vond met de andere zijn. Besloten we ook naar beneden te gaan. Dus hebben we nog heerlijk zitten kletsen onder een genot van een drankje. De serie is inmiddels te zien op Netflix en heet “Penny Dreadful” Deze serie ga ik zeker nog kijken. Ben dus heel benieuwd.

Helaas aan leuke dingen komen ook een eind. Zo ook aan deze avond. We kregen een trommeltje mee met ons toetje. Die ik in de ochtend pas opat. Het was hangop, een bekertje met een noten/zaden mix en een noten/fruit reep. Ook kregen we nog een geweldige goodiebag mee. Met heel veel leuks erin.

Klein beetje later dan normaal, best raar om nu mijn weekoverzicht toch online te zetten. Maar des te meer ik ga beseffen dat het leven door moet gaan. Zo had Daan het gewild.

Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 08 september
Vandaag moest ik voor mezelf naar het ziekenhuis toe. Zou opgenomen worden voor mijn operatie aan mijn hernia. Mocht later komen vanwege de zorg op mijn mannetje. Kreeg daar iets lekkers te eten.

Ik nam de kleine mee, want wilde niet zo lang zonder hem.

Na wat gesprekjes mocht ik naar huis. Maar ben even langs de winkel Musjes gegaan met Daan. Even showen. Daar heb ik hem ook even kunnen verschonen.

Terug naar huis met de kleine man.

In de avond moest ik terug komen, zodat ik de nacht er al zou zijn. Moeilijk hoor zonder me kleine en grote man.

Dan is het de tijd doden. Ik kreeg een bandje om, ja stel je voor dat ik weg loop. Kreeg er zelfs 2 om.

Dinsdag 09 september

Wachten wachten wachten. De dag van de operatie. Om 12.30 werd ik verwacht op de OK.

Lang moest ik wachten tot ik eindelijk echt iets mocht eten. Eigenlijk hunkerde ik naar iets warms. Maar helaas. Moest ook na de operatie 4 uur plat blijven liggen.

Woensdag 10 september

Ontbijten in het ziekenhuis, heerlijk hoor. Gewoon genieten. Je kan uit zoveel heerlijks kiezen.

Nog maar net thuis vanuit het ziekenhuis, en lekker genieten van mijn kleine draakje. Wat hou ik toch van jouw.

Donderdag 11 september

Afspraak in het Mariniziekenhuis voor Daan. Werd gezien door de kinderarts. Hier is hij heel vredig en rustig. Maar hij was al dagen erg huilerig. We dachten aan spruw. En dat werd bevestigd. Verder was alles in orde. Ze vertelde dat wij het goed deden als ouders. En Daan het ook goed deed.

Heel veel troosten dat kleintje. En is hij stil genieten.

Vrijdag 12 september

Een dag als zovele dachten we. Te beginnen met een heerlijke smoothie. In een nieuw glas die ik tijdje eerder kocht. Daan was nog altijd huilerig. En wat er verder is gebeurd hebben jullie kunnen lezen in mijn vorige blog.

Zaterdag 13 september

Alles lijkt om je heen onbelangrijks, alles lijkt nutteloos. Eten doe je maar je krijgt geen hap door je keel. Dagen vol verdriet die gaan volgen. Mijn mama en haar man zijn deze ochtend terug gekomen om ons op weg te helpen. Want waar begin je. We waren echt verdoofd. Gewacht op de uitvaartondernemer, en daar mee gesproken. Die neemt alles over van ons. Wij hoeven alleen na te denken over de dingen die we willen voor het afscheid van Daan.

In de avond is Daan thuis gebracht.

Zondag 14 september

Ik kan nog uren naar Daan kijken als ik wil. Ga er ook vaak heen. Elke ochtend en avond is standaard om hem even welterusten te wensen. En in de ochtend hem wakker te maken (hoop je) Dan helaas beseffen dat hij zijn ogen echt niet meer open gaat doen. Thuis leven echt in een roes. Mensen lopen hier binnen. Heel fijn dat het een drukke dag was met mensen. Rust in huis is, chaos in het hoofd.