Maandag 26 mei 2014
Onze zoon mocht in een ander bedje liggen. Hij wordt nu niet meer verwarmd, dus weer een stapje verder. Blijft zelf mooi op temperatuur.
Lekker spammen met mijn mooie zoon, ben zo trots op hem.
S,avonds even een heerlijk toetje eten.

Dinsdag 27 mei 2014

We moesten vandaag in het UMCG zijn. Het andere ziekenhuis in Groningen. Daan werd vervoerd in de ambulance. Zijn beentjes werden in het gips gezet, waar ik al eerder over schreef.

Woensdag 28 mei 2014
Mooie bloemen gekregen van collega,s van mijn man, en vond de baby die erin stond wel heel erg leuk.
Natuurlijk gingen we vandaag ook weer naar onze zoon, zoals elke dag. En namen  het mooie blauwe konijn mee die hij kreeg van zijn oom Jeroen. En kijk hem nu lekker liggen in zijn mooie pakje.
We hadden broodjes meegenomen voor deze middag, omdat we om 13.00 een gesprek hadden met de arts assistent. Aten dus even lekker wat in de woonkamer op de afdeling.

Donderdag 29 mei 2014
Het kamertje van Daan is nu echt officieel af. Het kastje hangt, en ben er super blij mee. Nu kan ik ook eindelijk teigertje laten zien die er hangt.
Deze middag aten we lekker thuis. Heerlijke aardbeien op beschuit. We nemen sinds deze week ook wat meer rust. Gaan nu elke ochtend even naar het ziekenhuis, en dan s,avonds nog even. Zo kunnen we in de middag even onze rust pakken. Toch blijft het zwaar, maar willen zo graag bij onze zoon zijn.
Natuurlijk nog even weer een plaatje van onze prachtige Daan. Kan het niet laten, maar blijf foto,s maken en heerlijk lang naar hem kijken.

Vrijdag 30 mei 2014
In de ochtend moest ik weer even naar de huisarts, net als vorige week om mijn bloeddruk te laten controleren. En gelukkig nu is hij helemaal in orde. En mag ik mijn medicatie weer bijstellen na 2x per dag in plaats van 3x.
Lekker even buidelen met Daan. En wat genoten we beide ervan. Wordt helemaal rustig van hem als hij zo heerlijk bij me ligt. En slapen blijft hij wel doen.

Zaterdag 31 mei 2014
Ja dit oranje pakje heeft papa speciaal voor het voetbal gekocht. Hij had ook een oranje broek erbij aan. En aangezien vandaag Nederland moet voetbalen moest hij dit pakje wel aan. Zit er dus al lekker vroeg in. Zelf heb ik helemaal niks met voetbal, maar vind dit echt geweldig.
Lekker stokbroodje eten in de middag.

Zondag 01 juni 2014
Een middagje voor mezelf. Ik ben de stad even in geweest. Vond dat best wel raar en moeilijk. Het was de eerste keer na mijn opname dat ik alleen op pad ging. En moeilijk was het omdat ik niet naar Daan ging. Maar ging wel kleertjes voor hem kopen.

In de avond natuurlijk nog wel even naar Daan geweest.

Voor het slapen gaan maakte ik nog even deze mooie foto.

Onze zoon ligt al vanaf de geboorte in het ziekenhuis. En heeft al van alles mee gemaakt. Deze week mocht hij voor de 2e keer in zijn korte leventje in de ambulance. Dit keer zonder mama, maar met iemand uit het Martiniziekenhuis. Hij moest naar het UMCG ziekenhuis vervoerd worden. Beetje raar, maar daar werden zijn beentjes in het gips gezet. In het Martini doen ze dat dus niet.
Wij zijn gelijk maar naar het UMCG gegaan en hem alvast aangemeld. De ambulance nam de tijd. En wij werden alvast bij gepraat wat hem te wachten stond. Ik vond het al zo moeilijk en helemaal toen ze vertelde als de gips periode voorbij is dat hij spalken krijgt die hij 23 uur per dag om moet tot hij leert lopen. Heftig om te horen.

Toen brachten ze Daan binnen en werden zijn voetjes bekeken. En al snel begonnen ze met gipsen. Al die tijd zat ik naast hem en hij hield me vinger stevig vast. Even zette hij goed zijn keeltje op, want meneertje houd er niet van als je met zijn voetjes bezig bent. Had hem nog nooit zo horen huilen. Vond het wel prettig, nu weet ik dat hij het wel kan hih. Met zijn 2e beentje was hij al erg moe dus gaf hij geen kik meer. Ik vond het best moeilijk. En toen het klaar was werd er ook nog eens gevraagd of het meeviel… ik voelde me tranen branden, maar wilde niet huilen.

Ik mocht terug mee in de ambulance en wat was onze Daan moe zeg. Een hele onderneming weer voor zo,n klein hummeltje. We hebben hem maar lekker laten slapen de rest van de dag.
We weten nu dat we de komende 6 weken elke week in het UMCG zijn om zijn gips te vervangen.

Eerder schreef ik al over een aantal films die ik via Netflix had gezien. We hadden het toen net aangevraagd en zaten in onze proefmaand. Wat heerlijk om al die leuke films te kunnen zien zeg. Nadat ik het stuk online had gezet werd ik benaderd door Netflix zelf. En vroegen mij of ik in het strem team wilde komen. Nou dat leek me wel een leuke nieuwe uitdaging voor mijn blog. Had het al een paar keer op andere blogs voorbij zien komen en dacht ja leuk dat ga ik ook doen. Wilde toch al vaker hierover gaan schrijven dus waarom niet…

Ik kreeg een waanzinnig leuk pakket thuis gestuurd van ze als welkoms cadeau, en nu nog meer gaan genieten van de leukste films. Eerlijk gezegd heb ik nu vrij weinig tijd over om nutteloos films te kijken, maar soms kan het wel even lekker ontspannend zijn tijdens het kolven voor mijn kleine man. Zo ben ik van de week eens op zoek gegaan naar Disney films, dat is lang geleden. Ik kwam “De kleine zeemeermin” tegen. Jeugdsentiment, en ging er lekker bij liggen in bed. De vrolijkste wezentjes en liedjes kwamen voorbij en ik kon me even heerlijk ontspannen. Dat was nu net wat ik nodig had.

(Netflix is een Amerikaans bedrijf dat in Noord- en Zuid-Amerika, maar ook nu in Nederland, een abonnement aanbiedt voor films te streamen via het internet. Met de mogelijkheid van pauzeren en vooruit- en terugspoelen. Het aanbod bestaat uit vele leuke films en tv-series.)

Ik ga de komende tijd, als ik even de rust vind wat meer Disney films kijken.

En ben eigenlijk wel benieuwd wat jouw favoriete Disney film is?

Vorige week was er even geen weekoverzicht. Vanwege opnane in het ziekenhuis en een te vroeg geboren kindje. Sindsdien is het hier hectische en kom ik weinig toe aan me blog of zelfs de rust die ik nodig heb.
Als we bij Daan zijn genieten we volop van hem tussen alle informatie door die we krijgen. Dat heb je nou eenmaal met een “special needs” kindje.

Maandag 19 mei 2014

Jeeh eindelijk kregen we te horen dat onze zoon naar het Martiniziekenhuis vervoerd kan worden, vanuit Utrecht WKZ.
Dus ben samen met Daan in de ambulance naar Groningen gebracht.


We hebben maar even heerlijk gegeten in het ziekenhuis, ja we hebben nu wel onze krachten nodig. Ze hebben echt heerlijk eten in dit ziekenhuis. En was het ziekenhuis eten zo zat, en ik moest zelf ook nog blijven.

Bert is uiteindelijk naar huis gegaan, en ik bleef alleen achter in mijn ziekenhuis kamer. Zo stil en eenzaam voelde ik me die avond. Maar eerst nog maar even kolven.
Dinsdag 20 mei 2014

Ik kon die nacht niet slapen, en kreeg een kop warme melk met honing van de verpleegkundige. Heb natuurlijk wel me nachtrust nodig. Daarna toch nog even wat geslapen gelukkig.

Joeppie ik ben ontslagen uit het ziekenhuis. Ik mocht alleen gaan als ik een afspraak zou maken met de huisarts vanwege me te hoge bloeddruk. De afgelopen tijd was zo stressvol dat het helemaal mis ging met me.
We hebben Daan vandaag voor het eerst in bad gedaan, spannend hoor.

Kan echt uren naar mijn mooie mannetje kijken. Dus sorry voor alle spam nu hihi.

Woensdag 21 mei 2014
Dag 2 ritje ziekenhuis… ben benieuwd hoelang we dat moeten gaan doen.

Die kleine lieve vingertjes… *smelt*

Donderdag 22 mei 2014

Door alles wat we nu meemaken ben je gewoon moe. En heb nog altijd me rust nodig na die keizersnee. Normaal kan je genieten van je kraamtijd, dat zit er voor mij helaas niet in. Dan maar even relaxen bij Daan in een heerlijke stoel. Deed zelfs even me ogen dicht en geloof het of niet ik doezelde echt even weg.

Woensdag hadden we zo,n zin in een ijsje, maar we waren zo laat om naar huis te gaan en we waren het dus vergeten. Dus vandaag trakteerde ik mezelf en mijn man op een heerlijke ijsbeker.

Vrijdag 23 mei 2014

Tussen al die drukte door, denk ik gelukkig ook nog een beetje aan gezond eten. En at dus maar even een peer.
Moest ook nog even in de ochtend naar de dokter voor me bloeddruk, dat was de voorwaarde voor ontslag uit het ziekenhuis.
En natuurlijk gingen we deze middag weer naar Daan toe.

Donderdag avond ging mijn man nog terug naar Daan met zijn ouders. Ik bleef lekker thuis om bij te komen. Toen hij thuis kwam kreeg ik 3 pakjes op bed bezorgd. Jee wat hebben ze leuke dingen gekocht voor onze kleine man. Wilde ze dus even in de aandacht zetten op facebook en daarom deze lieve foto.

Had ik toch broodjes klaar gemaakt voor deze middag, laten we ze in de koelkast liggen. Nou dan toch maar weer wat in het ziekenhuis eten, ondanks het zo duur is. Maar wel erg lekker hoor.

Zo verliefd op hem… *zucht*

Thuis vanuit het ziekenhuis was er een pakje bezorgt… Ben er erg blij mee. Ook namens Daan bedankt voor alle aandacht.

Zaterdag 24 mei 2014

Het blijft wennen als eerst in de morgen eruit te zijn. Ik sliep eigenlijk altijd uit en was altijd later uit bed dan mijn man. Nu is dat echt omgedraaid. Was alweer om 08.00 uit bed om te kolven en daarna gelijk maar even ontbijten.

We hielden vandaag een rustdag… En gingen pas in de avond naar Daan toe. De rust deed me goed, maar wat voelt dat dubbel zeg als je graag bij je babyboy wilt zijn. Ik heb hem weer zijn flesje gegeven, en dit keer dronk hij een kleine 5 cc. Hij kan het dus wel, maar het is nog zo te vermoeiend voor hem. De rest ging door de sonde. Toen was het tijd voor een schone luier, en gelijk hebben we hem schone kleertjes aangedaan.

Zondag 25 mei 2014

Echt zo leuk al die kaartjes die binnen stromen. Al toen ik thuis kwam vanuit het ziekenhuis stonden er al zoveel kaarten. Die had ik in het ziekenhuis moeten ontvangen, maar ik verhuisde steeds weer van kamer naar kamer en van ziekenhuis naar ziekenhuis. Ben benieuwd of er nog meer gaan komen… hihi

Tussen de middag even lekker broodjes met gekookte eieren eten.
En wat een verassing in de avond zijn we weer naar Daan gegaan. We hebben hem nu voor de 2e keer in bad gedaan, want is wel zo fijn een fris knulletje voordat zijn voetjes dinsdag in het gips gaan.

En hoe was jullie week?

Ik wilde dit eigenlijk plaatsen voordat het blad in de winkel lag, maar aangezien ik er pas achter kwam in mijn opname in het ziekenhuis dat hij in de winkel lag kon dat niet.

Een tijdje terug wilde mijn vriendin Linda mij verassen omdat ik de laatste tijd zoveel had meegemaakt, en nog van alles op ons afkomt door ons kindje. Ze gaf ons samen op voor het rubriek “hartsvriendin” in het blad de “Vriendin” Dit vond ik wel erg spannend en natuurlijk heel leuk en lief van haar. Eigenlijk was het in die periode van mijn zwangerschap erg zwaar om een lange reis te maken, maar dit kon ik niet afslaan toch. Ik besloot naar Den-Haag te gaan, waar mijn vriendin woont. Daar ging ik logeren, want ze kwamen daar langs voor ons. Werden opgemaakt en ons haar werd gedaan, en ondertussen werden de vragen op ons afgevuurd. Nee niet echt zo letterlijk, het was een erg leuk gesprek. Ook moeilijke dingen kwamen aan bod zoals mijn zwangerschap. Maar ze hebben er zeker iets moois van gemaakt.

Ik kreeg later nog een paar hele mooie foto,s toegestuurd van ons. Die wil ik natuurlijk ook nog even delen met jullie.

Hebben jullie hem toevallig gelezen?

Jullie hebben er even op moeten wachten maar onze zoon is op 15 mei geboren met een keizersnee. Het is een heftige tijd geweest, en er staat ons nog een hoop te wachten maar heb nu even de tijd om jullie iets te vertellen over de afgelopen tijd. Daan Mulder onze zoon is inmiddels nu een week oud en hij doet het echt goed. Omdat hij nog zo jong is, is hij ook heel veel moe. Dat houd in dat hij nog niet zo makkelijk drinkt uit een flesje, maar we proberen af en toe wel zijn flesje te geven. Ook hebben we al een paar keer geprobeerd aan de borst te leggen maar ook dat lukt nog niet. Hij heeft dus een sonde waardoor hij de meeste voeding krijgt. Het belangrijkste is dat hij nu gewoon groeit, des te eerder mag hij naar huis toe. Want ja hij ligt nog in het ziekenhuis.

Hij heeft zelfs al een hele lange reis samen met mij gemaakt. Want Daan is geboren in Utrecht in het WKZ, daar hebben we een paar dagen gelegen. Gelukkig mocht papa ook blijven slapen, ze hebben hun uiterste best gedaan daarvoor. Er was wel veel stress omdat het steeds wel op het randje zat of we konden blijven. En dat dan zover van huis. 19 mei zijn we dan met ambulance vervoerd van Utrecht naar Groningen. Eindelijk zijn we dan dicht bij huis. Helaas moest ik ook nog even blijven vanwege te hoge bloeddruk. Maar de volgende dag kreeg ik goed nieuws dat ik naar huis mocht. Nu krijg ik iets meer rust, kan weer lekker in me eigen bed slapen. Nu is het elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor Daan. Maar dat vind ik niet erg. Eigenlijk ben ik wel heel eigenwijs want moet me nog wel rustig houden vanwege de wond van de keizersnee. Maar ik loop veelte veel, en dat voel ik zeker. Wil gewoon zoveel momenten pakken bij onze zoon.

We leren steeds een beetje meer papa en mama te zijn, in het begin was ik al onzeker om een luier te verschonen en het andere moment gaat het je al goed af. Zijn eerste badje is ook al een feit, wat genoot hij. En niet alleen hij maar ik ook dat ik dat mocht ervaren voor de eerste keer. We hebben ook al vele afspraken gehad in het ziekenhuis. De kinderarts is geweest en ook de kinderarts van de downpoli daar. Vele informatie gekregen over de behandelingen die er gaan komen, en wat ons te wachten staat. Ons kindje is niet alleen te vroeg geboren, maar zoals jullie wel weten is hij geboren met een hartafwijking, klompvoetjes en het downsyndroom. Ook de fysio en logopedist is geweest. Ze gaan ons helpen met oefeningen om ons kindje dingen te leren. Zoals de gewoonlijke bewegingen die hij moet leren, en leren drinken.

We hopen alleen maar dat we snel als gezinnetje lekker thuis kunnen zijn. Maar daar heb ik alle vertrouwen in. Er zijn al zoveel veranderingen. Van couveuse naar verwarmd bedje. En nu zelfs de bovenste lamp uit. Hij heeft wel zuurstof gekregen, maar ook dat zijn ze alweer aan het afbouwen.

Dit lijstje maakte ik voordat ik in het ziekenhuis belande… en inmiddels is er een hoop gebeurd.
Ik ben de trotse mama geworden van onze zoon Daan. Maar aangezien we nog in het ziekenhuis zijn in Utrecht is het was lastig jullie verder op de hoogte te houden hier. Als ik thuis ben ga ik jullie alles vertellen.

Dus hou me blog in de gaten.
 

*Het is alweer een tijdje geleden maar de eerste kleertjes voor onze kleine uk kocht ik bij de V&D. Wat is dat een heerlijke winkel om baby kleertjes te kopen. Zoveel leuks. Voor de meisjes echt zoete kleding en voor de jongetjes leuke stoere kleding. Maar de eerste kleertjes kochten we neutraal omdat we nog niet wisten of we een klein prinsesje of klein boefje krijgen. Inmiddels weten we het nu wel en is het leuk om echt gericht te kopen. Alsnog ga ik het jullie niet vertellen. Het is bij onze V&D in de stad een uitdaging om gericht te gaan shoppen, omdat de nicht van mijn man op de bewuste afdeling werkt. Stiekem keek ik vaak even op de afdeling, maar echt kopen durfde ik dan niet zo goed. Hoe handig is het dan het online shoppen op de webshop van ze. En nu helemaal omdat ik niet meer het huis uit kom, behalve dan voor de ziekenhuis bezoekjes.

Ik werd die dag geholpen door de nicht van mijn man. En ben helemaal blij weg gegaan. Normaal heb ik het niet zo heel erg op Nijntje, zeker niet dat zoetsappige van Nijntje. Maar ik zie ineens dat ze zoveel leuks hebben van Nijntje. En de eerste kleertjes voor onze uk waren dan ook van Nijntje.

Kijk mee wat voor leuks ze hebben van dat kleine konijntje genaamd Nijntje.

Wat vinden jullie van Nijntje kleding?

In deze rubriek komen verhalen voorbij over het accepteren van je kindje met het downsyndroom, over de moeilijke keuze die je misschien heb moeten maken, maar ook de verhalen over het dagelijks leven van deze kindjes en hun ouders. Ik wil laten zien dat het niet veel anders is dan een ander kindje opvoeden, alleen dat dit wat meer zorg en aandacht nodig heeft. In sommige gevallen zal het misschien wel anders gaan dan een “normaal” gezin. Maar wat is nou “normaal”!!!
Wil jij hieraan meewerken mail mij dan op: blog@day-dreamer.nl, Het kan anoniem als je dat wilt.

Onze Jetse werd 6 weken te vroeg geboren. Mijn vliezen bleken al een week lang gebroken, ik weet dit aan mijn blaasontsteking. Wij wonen op een eiland dus de helikopter werd gebeld en wij vlogen naar het ziekenhuis waar de volgende ochtend, door de weeën-remmers heen onze Jetse werd geboren. Hij bleek het syndroom van down te hebben. We wisten dit niet, ikzelf ben jong, gezond, en het kwam niet in onze families voor dus we hebben er nooit bij stilgestaan en alle echo’s zagen er tiptop uit. Voor ons had het overigens niet uitgemaakt als we het wel geweten hadden, hij was er bij ons hoe dan ook geweest. Mijn partner en ik zijn erg nuchter en we waren ook meteen verliefd op dit kleine mannetje. Hij deed het super, zijn gezondheid was top, borstvoeding ging uitstekend en was lekker levendig. We moesten alleen 5 weken blijven omdat hij nog zo klein was en te vroeg kwam kijken op deze wereld, hij de voedingen nog niet helemaal zelf kon drinken. Hij viel op de helft alweer in slaap. Dus de rest ging via de sonde. De couveuse was hij vlot uit en eindelijk kwam het moment dat we hem mee mochten nemen naar huis. Wat een feest!

De periode is niet alleen maar geweldig geweest. We kregen ook vele kaarten van mensen die ons sterkte wensten (ja eçht), mensen die erg dramatisch deden of geschokt reageerden. Dat komt heel gek binnen omdat je zelf zo ontzettend blij met hem bent, hem accepteert hoe hij is, hij voor ons het geweldigste kindje op deze wereld was en is. Ook het verschil in de reacties van mijn ouders en die van mijn partner deden mij intens pijn. Mijn ouders waren er een dag eerder. Toen we het vertelden zeiden ze: “ow, is het zo? Nou verder alles goed met hem? Gelukkig!” en mijn vader schetste direct het beeld hoe het zomers een fantastische boel zou worden met al die kleinkinderen buiten bij elkaar, spelen met elkaar en wat een feest dat zou worden. En hoe welkom hij was bij ons allemaal! Dát gevoel, heerlijk en zo overeenkomstig met ons eigen gevoel. Jetse hoorde er bij, vanaf het moment dat hij erbij is gekomen, meer dan welkom! Mijn schoonouders reageerden geschokt, handen voor hun mond en tranen in hun ogen en zeiden een poos niks. Ik weet natuurlijk dat een ieder anders reageert, maar ik heb er wel een zere plek van in mijn hart gekregen. Het is alsof het dierbaarste wat je hebt wordt afgekeurd. Dat prachtige kleine hummeltje waar je zó zielsgelukkig mee bent, wekt tranen en verdriet op. Ze hadden hem anders voorgesteld. Hij is niet zoals verwacht en maakt hen verdrietig… Dat heeft mij het meeste pijn gedaan. Ik heb er lang last van gehad en kon het later ook slecht verdragen als ze hem in haar armen had en zei dat hij zo’n prachtig mannetje is en zo mooi, lief en leuk… Ik had zó graag gehad dat ze dat vanaf de eerste momenten had kunnen zeggen…

Nu zijn we bijna 2 jaar verder, is er een broertje of zusje op komst en ontwikkeld Jetse zich fantastisch. Waar mensen het ‘altijd’ hebben over een extra zorg of extra belasting of iets ervaar ik dat totaal niet zo. Dat zal wellicht ook per kind verschillen. Maar óók per kind zonder down. Tot nu toe ga ik één keer per maand naar logopedie en één keer per maand naar de fysio. En heel af en toe voor gebruikelijk controle naar de kinderarts. Poeh, poeh, wat een belasting. Niet echt. Zorgen? Heb ik eigenlijk niet. Hoewel, ja dat hij niet van de dingen afvalt waar hij opklimt, dat hij niet zijn vingertjes tussen de deuren krijgt omdat hij die weer open peutert, of hij geen krab krijgt van de kat waar hij weer achteraan zit te vangen, of zijn hoofdje stoot aan de punt van de tafel als hij zelf oefent met losstaan. Maar…. dié zorg heeft mijn zus ook met haar tweeling van dezelfde leeftijd die geen chromosoom meer hebben. Of hij wel gaat praten? Of hij wel gaat lopen, gaat fietsen, naar school kan? Ja hoor, heb ik helemaal geen zorg over. Je groeit zo met hem mee en je past je vanzelf aan als dat moet. Hij is het geweldigste in ons leven en dat gevoel zal elke ouder wel kennen, het is niet in getallen uit te drukken hoeveel we van hem houden. Ook, als afsluiter, ben ik er vol van overtuigd dat hij niet beter terecht had kunnen komen. Hij mag bij ons zijn wie hij is en we zullen hem ten alle tijden (onder)steunen en altijd met heel ons hart van hem houden. Hij is te gek!

Mijn weekoverzicht ziet er nu even wat anders uit, en dat zal denk zo even blijven. Aangezien ik niet veel het huis uit kom, alleen voor het ziekenhuis beleef ik weinig. En dus ook weinig plaatjes te laten zien. Toch wil ik jullie wel op de hoogte houden van wat er hier gebeurd. Mijn dagen zijn dus nu gevuld met rust rust en rust. Lig veel op bed met mijn laptop, en kijk veel tv. En ja deze week was het wel echt veel raak om naar het ziekenhuis te gaan.

Maandag 05 mei 2014
Deze dag werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, wat was ik blij dat ik naar huis mocht. Me eigen spullen en eigen bed. Heerlijk.

Dinsdag 06 mei 2014
Mijn man verwend me goed. Terwijl ik op bed rust hou wat voorgeschreven is door het ziekenhuis. Komt hij me een heerlijke gevulde koek brengen. En later nog eens zo,n heerlijk ijsje. Wat is het toch ook een schat. Deze dag kwam voor het eerst iemand van thuismonitoren bij me thuis voor een hartfilmpje. Dat zal nu elke dag gebeuren behalve op maandag en donderdag, dan moet ik naar het ziekenhuis ervoor.

Woensdag 07 mei 2014
Ik had de halve nacht al wat zeurende pijn in me buik, maar toen ik uit bed kwam en gegeten had werd het erger. En ook echt wel pijnlijk. Ook last van me maag, en  dat is 1 van de klachten waarom je moet bellen naar het degene van thuismonitoren of het ziekenhuis. Ik belde degene die bij me thuis zou komen en ze stuurde me gelijk door naar het ziekenhuis. Ik moest mijn man van ze werk weg bellen. In het ziekenhuis kreeg ik een hartfilmpje, en gelukkig er was niks aan de hand. Ik mocht weer naar huis. Thuis lekker op bed “Ontvoerd” terug gekeken.

Donderdag 08 mei 2014
Op tijd me bed uit want mijn schoonouders kwamen me halen, vandaag is mijn standaard dag om naar het ziekenhuis te gaan. Ja ondanks ik de vorige dag er al was. We hebben er wel 3 uur gezeten. Eerst een hartfilmpje, toen een echo. Ondertussen hebben ze wel 4x me bloeddruk gemeten, die was wat aan de hoge kant maar niet schrikbarend. Bloedonderzoek gehad, en toch wilde ze nog even me urine testen. Daar moesten we op wachten tot de uitslag er was. Alles was in orde en ja lekker naar huis. S,avonds werd ik verwend met een bakje ijs.

Vrijdag 09 mei 2014
Gelukkig hoef ik niet het huis uit, moet je zien wat voor slecht weer het is.

Zaterdag 10 mei 2014
Ik kreeg van de week een leuk pakje binnen van Nuby. Deze won ik via de blog van meisje-eigenwijsje. Het ruikt erg lekker, en komt goed van pas voor mijn kleintje straks. Had veel aan me blog gewerkt deze dag, en daarom had ik even wat rust nodig in de avond. Ik deed dus even mijn ogen dicht.

Zondag 11 mei 2014
Dit moest een dag zijn voor mijn mannetje dat hij even helemaal niks hoefde te doen. Daar was hij ook wel aan toe. Maar nadat ze van thuismonitoren waren geweest, bleek er iets op het hartfilmpje te zijn gezien wat ze niet helemaal vertrouwde. Ze zei wel het kan gewoon een toevalstreffer zijn, maar bereide me wel voor op een ziekenhuis bezoekje die avond. En ja hoor op het moment dat mijn man even zijn ogen had gesloten werd ik gebeld en moest ik naar het ziekenhuis. Ze hadden 2 dalingen gezien en wilde het nog eens controleren. Tot maandag wachten vonden ze te lang duren. Toen zaten we weer in het ziekenhuis, aan het hartfilmpje. En gelukkig het was een heel mooi hartfilmpje. En ik mocht weer naar huis.