Het is alweer bijna het einde van het jaar, en wat is het weer snel gegaan. Voorheen vond ik mijn dagen nooit zo snel gaan. Maar sinds Max in ons leven is, gaat het echt veelte snel allemaal. We gaan dus straks de kerst vieren en we hebben de kerstboom al staan. Max vind al die lichtjes overal zo mooi, en soms zitten we op de fiets en hoor je ineens wauw. Nou dat is zo,n smelt momentje dat hij echt geniet van alle lampjes die nu overal branden. Geef hem eens ongelijk, het is toch allemaal prachtig als overal de lampjes branden.

Speciaal op wereldlichtjes dag deze prachtige foto gemaakt. Wij zetten niet elke dag een kaarsje aan bij Daan, maar als de dagen donkerder word gebeurd het zeker wel vaker dat er een kaarsje word aangezet. Maar op dit soort dagen doe ik het bewust wel, en Max heeft meegeholpen. Max groeit ook op met de gedachten dat hij een grote broer heeft. Dus wij hebben het ook gewoon vaak over Daan en dat is ook de enige naam die Max echt kan uitspreken. Ook omdat er op de groep van het kinderdagverblijf ook een Daan is waar hij mee speelt.

Ja de doos was prima vermaak toen de kerstboom eruit was gehaald. Hij had de grootste lol ermee. Een kinderhand is snel gevuld.

Dat is al erg lang geleden dat ik in Bad ben geweest. Lekker een olie van Doterra heb ik erin gedaan. En wat ruikt dat lekker, en zo ontspannen de lavendel olie. 

Ik had voor Max een afspraak staan bij de fysiotherapeut, om zijn voet spieren te versterken. We waren wat vroeg dus we gingen even een stukje wandelen. Dat vond Max enorm leuk, hij is ook gewoon het liefste buiten. Maar ik had het echt enorm koud en Max boeit het echt niet. Daarna dus naar de fysio, waar hij niet veel zin had om iets te doen. Tot ze besloot langzaam wat dingen op te ruimen. Toen kwam hij toch wat los. Helaas moest ik het natuurlijk voordoen, waardoor ik mijn rug lekker weer eens heb bezeerd. Maar goed alles voor die kleine aap. Op naar de volgende keer.

Even een relaxte avond, zoals elke avond voor de tv. Maar nu dacht ik er weer even aan om mijn dufusser te gebruiken. Met het nieuwste geurtje die ik in huis heb gehaald. En wat is hij lekker zeg. Dus heb er zeker van genoten.

Het hele weekend, van vrijdag tot zondag was Max logeren bij opa en oma. Wat kan dat af en toe heerlijk zijn. Wij als partners even tijd voor elkaar en van de rust in huis. Zaterdagavond zijn we dan ook lekker uiteten geweest bij de wok. En heerlijk genoten. Na zo,n weekend is het ook wel weer heel fijn om dat mannetje op te halen. Wat is het fijn dat hij zo makkelijk kan genieten bij opa en oma. En dat zij het ook leuk vinden om op hem te passen.

Wat doen jullie graag als de kids uit logeren zijn?

De afgelopen twee weken hebben we weer wat leuke dingen beleefd. Het stond natuurlijk helemaal in het teken van Sint en Piet. En Max is enorm verwend. Hij mocht van ons drie keer zijn schoen zetten, waar iets kleins in zat. Iets leerzaams (spelletjes) iets om te dragen (sokken van woezel en pip) iets om te snoepen, iets om voor te lezen en te knuffelen. En op 5 december kreeg hij nog een enorm groot cadeau van Duplo. Daarnaast kreeg hij nog via opa,s en oma,s cadeaus. Voor dit jaar weer genoeg verwend. Nu de Sint voorbij is, hebben we de woonkamer weer fijn in kerst sfeer gemaakt. Op het moment van de feestvreugde lijkt het of ik geen last heb van dat er altijd een kindje gemist word. En toch achteraf voel ik het altijd wel, dat Daan erbij had moeten zijn. Ja hij is altijd wel bij, maar helaas niet fysiek. Des te meer geniet is van Max die al deze mooie momenten wel mag beleven met ons.

Kijk mee met de afgelopen twee weken.

Even een ochtendje relaxen met Netflix voordat ik weer weg moet. Ik vind het fijn dat die momenten er wel zijn voor mijzelf.We waren weer even bij het consultatiebureau om Max te laten meten en wegen. Dat valt nog niet mee, maar hij deed het uiteindelijk prima. En volgens de groeicurve doet hij het ook heel goed. Nog even een gesprekje gehad daar, helaas niet met onze vaste wijkverpleegkundige. Wat ik dan wel weer jammer vond, maar is niet anders. Dit was een uniek momentje op de foto dat hij even alleen zich vermaakte De rest van de dag, was hij niet zo lief zelf aan het spelen. En moest ik hem juist vermaken, natuurlijk vind ik het leuk met hem te spelen. Maar niet de hele dag. Gelukkig zijn er momenten dat hij het wel kan.

Sinterklaas vieren op het werk van zijn papa. Eerst was het alleen maar helemaal in mama kruipen, want wat is het spannend al die mensen om hem heen. Altijd even de kat uit de boom kijken voordat hij loskomt. Hij vond het geloof erg leuk. En het is ons ook gelukt om even bij Sinterklaas te komen en op schoot te mogen zitten. Hij vond het eerst even eng, maar de tweede keer lukte het dus en vond hij het best wel prima. Het leukste was natuurlijk dat we naar huis gingen met een leuk cadeautje en een zak met kruidnoten. Lekker eigenwijsje ben je ook, aan tafel is het eten blehh. En als je voor de tv op de bank zit eet je gewoon genoeg van je warme eten. Een echt eigen willetje gaat Max krijgen.
En dus niet alleen je avond eten wil je voor de tv hebben, je broodje eten we nu ook maar af en toe op de bank. Maar je moet niet te verwend worden, want aan tafel hoor je te eten. Maar heb liever nu dat hij eet, dan dat hij braaf aan tafel zit en niet eet.Wat leuk, al heel lang hebben wij niet echt een film gekeken. We ontdekte Pathe thuis, en keken het weekend de nieuwe film van The Lion King. En wat is hij gaaf zeg. Helemaal de moeite waard om te kijken. Ik raad hem dus aan. Echt een avondje genoten van deze film samen met mijn liefje.

Aangezien de Sint weer terug naar huis is, gaan we de kerst kant op. Samen met Max (zijn eerste keer) hebben we de kerstboom opgetuigd. Max heeft heel goed geholpen. Wat vond hij het schitterend. En heeft als een stuiterbal door het huis heen gelopen.Even papa helpen met de lampjes, grote hulp ben je hoor.En toen moest de piek er nog op, helaas lukte het niet door Max zelf te doen. Dus stiekem heeft papa het na de foto zelf even gedaan. Maar de foto is echt onbetaalbaar mooi geworden. Geniet momentje.

Staat bij jullie de kerstboom ook al?

Vandaag is het wereld lichtjes dag. De dag dat we alle overleden kinderen herdenken. Natuurlijk doen wij dit gewoon dagelijks, en is er niet speciaal een dag voor nodig voor mij. Maar in deze donkere tijden vind ik het mooi dat dit er is. Door heel Nederland en Vlaanderen worden er bijeenkomsten georganiseerd om onze kinderen te herdenken. Inmiddels heb ik al zoveel verhalen gehoord over kinderen die gemist worden. Ik denk vandaag even aan al deze verhalen en de dierbaren die erbij horen. Het is iets heel verdrietigs, en toch ben ik zo dankbaar dat ik al deze prachtige lotgenoten heb mogen ontmoeten en de verhalen heb mogen horen.

Wereld lichtjes dag in Groningen

Noorderplantsoen daar wordt elk jaar de bijeenkomst gehouden. Zelf ben ik er twee keer geweest en ik vond het echt prachtig. Je kan dan een bootje die je krijgt met een bloem in het water laten rondvaren. En wat is het een prachtig gezicht al die bootjes met lichtjes op het water. Daarnaast is er altijd live muziek aanwezig. En je kan doorgeven of ook jouw kind genoemd wordt, want ze lezen de namen op van al die prachtige kinderen die niet meer hier op aarde zijn. Maar wel in ons hart aanwezig zijn.

Foto uit 2015

Om 19.00 worden overal op de wereld een kaarsje gebrand. Wij hebben besloten vanavond iets eerder een kaarsje aan te zetten, samen met Max voor Daan en in gedachten voor alle andere kinderen.
Geen kind wordt zo gemist, als het kind wat er niet meer is.

Voor wie steek jij een kaarsje aan?

We zijn weer in een nieuwe week beland en dit is ook een drukke week met allemaal afspraken voor Max. Maar dat lezen jullie natuurlijk pas volgende week. Nu een verhaaltje over de afgelopen week. En wat hebben we weer allemaal meegemaakt als gezin.

Inmiddels is Max weer lekker vaker thuis, want hij is van drie dagen kinderopvang naar anderhalf gegaan. Dit ivm therapie is hij meer dagen gegaan. Op dit moment staat hij ook op de wachtlijst bij de peuterspeelzaal vanwege VVE. En als hij daar terecht kan, wordt het samen twee dagen met kinderopvang. Beetje zuur dat het VVE gedeelte niet op de kinderopvang kan.

De schuingedrukte teksten heb ik vanuit Max geschreven.

Sinterklaas was langs geweest, want er was gezegd dat we onze schoen mochten zetten het weekend. En Max kreeg een heerlijke chocolade munt, die hij lekker aan het op eten was. Het viel goed in de smaak.

Lekker weer even erop uit met de loopfiets. Denk dat we binnenkort is moeten gaan oefenen voor hem om er een tweewieler van te maken. Benieuwd hoe hij dat vind. Vraagt zich ook wel af vanaf wanneer je zoiets gaat leren. Maar denk dat het nu wel een mooie leeftijd is. Hij wordt inmiddels in april alweer drie, wat gaat dat snel.

Het was al weer even geleden dat we erop uit gingen op mijn loopfiets. En wat heb ik weer genoten van het racen erop. Het ging wel even regenen maar gelukkig hield mama dat niet tegen om nog een stukje verder te gaan. Maar zoals altijd wil ik nooit meer terug naar huis, dus mama lokt me dan met smoesjes mee terug. Dit keer trapte ik erin en ging lief mee terug. Eerst even langs de winkel, waar ik broodjes uit het schap pakte en er gelijk eentje op wilde eten. Dat mocht, en daarna snel naar huis. Zo konden we nog een lekker broodje eten met brie erop.
De credits van deze onwijs lieve foto gaat naar Bert, mijn partner en Max zijn papa.
Wat ben je al groot als je zo bij mama ligt, maar ook weer heel erg klein. Aangezien je dit bijna nooit doet zo lekker bij mama liggen knuffelen. Dit was echt uniek, dat hij een hele tijd zo rustig bleef liggen. Zo genoten van dit heerlijke moment.

Mama nam me vanmorgen mee op de fiets naar het station. En mocht ik weer mee met de bus naar het ziekenhuis. Waar we gelijk mee mochten lopen met die meneer van de schoenen. Mijn slaapschoenen waren klaar en mocht ik passen. Goedgekeurd. Daarna kreeg ik steunzolen in mijn schoenen zei mama. En mocht ik nog even spelen in de wachtruimte. Daarna nog even rondlopen in het ziekenhuis en naar de bushalte weer. Daar was ik druk aan het rondrennen en vooral niet luisteren naar mama. Toen de bus kwam was mama even streng, omdat ik steeds wegliep. En toen waren we ineens weer thuis en hebben we lekker patatjes met een frikandel gegeten. Een half uur voordat ik naar bed gebracht werd, was ik eigenlijk al wel heel moe. En lag ik zo lekker bij mama. Toen mama me besloot naar bed te brengen, moest ik huilen. Maar vanmiddag ga ik lekker weer spelen…

Zondag en dan moet ik vroeg me bed uit, wat is dat nou. Normaal mag ik lekker uitslapen. Mama zei steeds dat we naar Apeldoorn gingen, dus ik dacht we gaan apen kijken. Maar nee, we gingen met de familie van mama (oma en nog veel meer lieve mensen) naar grote roofvogels kijken. Wel was ik ze snel zat en zag ik veel meer leuke dingen te doen. Heb mama flink laten rond rennen achter me aan. Daarna gingen we eindelijk eten, daar had ik wel zin in. Tot ik een cadeau kreeg, een hele gave trrrrrr. Mama noemt het een tractor, en is denk nu al mijn favoriete speelgoed geworden. Al snel was ik ook veel aan het rond rennen en spelen in het restaurant met rode wangen en oortjes. Ja ik was wel heel moe, maar je denkt toch niet dat ik eraan toe geef. Dat deed ik pas toen we in de auto terug naar huis reden. Ik kreeg ook nog een tatoe (politie auto) van oma, ze zei dat Sinterklaas bij haar was geweest voor mij. En een hele grote zak met heeeeeel veel kleding.

Deze trampoline vonden we dus in Apeldoorn op het terrein waar we waren. We hadden een uitje met mijn kant van de familie. Max had net voor het filmpje een eikel gevonden en op de trampoline gegooid daarom roept hij er steeds naar, hij was hem aan het zoeken. 

Vinden jullie de verhaaltje vanuit Max leuk om te lezen?

Ik ben nu een paar weken geleden klaar met 16 weken behandeling bij de Berkenhof, dit is een onderdeel van Lentis speciaal voor vrouwen. Voordat ik bij de Berkenhof kwam was ik al een jaar onder behandeling bij het CIP (centrum integrale psychiatrie) Hier koos ik voor omdat ze daar ook een beetje de achtergrond hebben wat ik bij Mirre heb ervaren. Beetje het spirituele kant op, aangezien ik bij Mirre regresie therapie kreeg en er met geboortewerk aan de gang ging. Ik trof gelukkig bij het CIP twee behandelaars die dit begrepen, en waar ik er makkelijk over kon praten. De ene heb ik moeten loslaten, zei was mijn PMT therapeut die ik wekelijks met groepstherapie zag. Het is niet een echt afscheid geweest, want ik kom haar nog regelmatig tegen op de gang van de Berkenhof. Haar kantoor zit op dezelfde gang. En Marit degene waar ik gesprekken mee had die werkt ook op de Berkenhof, maar helaas mocht ik niet met haar elke week gesprekken krijgen. Ik kreeg een ander iemand die mij coördinator zou zijn. Helaas voelde dat niet zo fijn, bij haar hab ik steeds het gevoel dat ze me wilde aanraken zelfs knuffelen. En dit maakt me benauwd. Omdat ik dit uit heb gesproken, kreeg ik Marit terug als coördinator. Waar ik wel heel blij mee ben. Het heeft best lang geduurd voordat ik haar durfde te vertrouwen, en dat wilde ik nog niet loslaten.

Groepstherapie

Drie dagen in de week reisde ik van Winsum naar Groningen met de trein, ik zat in dagbehandeling. Elke maandag en donderdag een hele dag, en de woensdag een halve dag. We kregen echt vele therapieën.

• Weekopening
• Leefstijl
• Emotiemanagement
• PMT
• Cognitieve therapie
• Creatieve therapie
• Stressreductie
• Psycho educatie
• Assertiviteitstraining 
• Weekafsluiting

En daarnaast elke week een gesprek met je coördinator. En soms kan er nog wat extra indivudele afspraken gepland worden. Zo heb ik in het begin een paar EMDR sessies gehad, omdat ik weer flash backs had na het overlijden van Daan. Die zijn daarmee heel snel weer verdwenen, wat ik wel heel fijn vond. Maar het was wel super zwaar naast alle andere therapieën. Ook vond ik de combinatie van thuis en therapie heel zwaar. Het was super vermoeiend, zoveel prikkels. Het was van bijna geen contacten naar heel veel contacten. En er is heel veel aangeraakt met deze groepstherapie. 

Soms kon ik ook moeilijk mee komen, maar durfde nog niet te zeggen dat ik veel dingen ook niet begreep of mee kreeg. Tijdens mijn tussen evuluatie, is dit wel opgemerkt. Waar ze wel iets mee wilde gaan doen. Het plan was een IQ test, helaas moet dat nu nog bij het CIP gedaan worden. Omdat degene die dat kan bij de Berkenhof heel ziek is. Maar dit komt dus nog in december. En vanuit daar gaan ze kijken wat ik nodig heb aan zorg thuis en wordt er waarschijnlijk Cosis aangevraagd. Ondertussen heb ik wel heel veel geleerd, en ook hele fijne vrouwen ontmoet. Ik heb geleerd om mensen toe te laten, want dat is wat ik niet wilde. Geen verbinding maken, want als ik ze kwijt raak doet het niet zo,n pijn. Ja helaas zo werkt het niet, je hebt mensen om je heen nodig. En ik ben me gaan verbinden, hoe eng ik het nog altijd vind. En hopelijk blijven daar wat contacten nu aan over.

Inspiratie rondje

Wat zag ik daar tegenop, bij leefstijl was het ook verplicht iets te vertellen over een passie iets waar je blij van wordt. Wat positieve tijd staat centraal bij de Berkenhof. Maar dan sta ik in de volle aandacht, en dat vind ik altijd wel heel spannend. Ik koos waar ik het meest van houd, naast de rest van mijn gezin. En dat was Daan. Ik vertelde over het niet vanzelfsprekend zwanger worden, over Daan zelf en over het overlijden. Ze hingen aan me lippen, en achteraf kreeg ik ook nog eens vele vragen. Dit deed me goed. Want hiermee wil ik echt iets gaan doen. Nog altijd wil ik andere ouders in het verlies gaan ondersteunen, dus dit is wel een stukje verder naar wat zekerder in worden.

Sterfdag Daan

Tijdens dit traject viel ook de sterfdag van Daan, en ik wist niet goed wat ik ermee wilde. Het viel op een therapie dag, en het liefste wilde ze voor mij het patroon te doorbreken en onder de mensen te zijn op deze dag. Ik koos toen bewust om vroeg een afspraak te plannen bij me coördinator, zodat ik een stok achter de deur had. Die dag was ik onder lieve mensen, en werd ik al in de ochtend enorm geknuffeld. Ook kreeg ik van twee vrouwen een lief cadeautje. De ene had een gehaakt draakje (zelf gemaakt) voor mij bij zich. Die nu in de vitrine kast staat, bij de spullen van Daan. En kreeg een doosje met kaartjes waar spreuken op staan.

Mijn afscheid

Na 16 weken was dan mijn afscheid, ik had al meerder zien gaan en komen. Dit vond ik wel moeilijk steeds weer verandering van prachtige vrouwen. Maar nu was ik klaar. En omdat ik het vaak had over dat het zingen bij me zangcoach me goed deed wilde ze me zo graag horen zingen. Dit sloeg ik steeds af. Tot ze graag wilde begrijpen wat ik nou voelde bij de dood van Daan. Omdat er ook sprake was van boosheid naar hem toe, wat ze totaal niet begrepen. En ja het klinkt ook voor jullie misschien heel gek. Marleen mijn zangcoach heeft een nummer gezongen van Blof, maar aangepast (Zo stil) dit nummer is precies het gevoel wat ik aan ze wilde meegeven. Dus ben ik met Marleen aan de slag gegaan, dit in te zingen. En deze opname heb ik laten horen tijdens mijn afscheid, daarna hebben we hem nog met z,n allen meegezongen. Want dat wilde ze graag dat ik live zou zingen, maar ik wilde dan wel dat ze mee deden. Het was een emotioneel maar mooi afscheid.

Nu ben ik weer terug op het CIP, en mijn wekelijkse gesprekken gaan gewoon door met dezelfde persoon. Helaas kreeg ik nu net wel te horen dat ze gaat stoppen met de baan voor de Berkenhof en het CIP. Waardoor ik dus in het nieuwe jaar iemand anders krijg, waar ik enorm van baal. Maar ben zo blij voor haar dat ze gaat doen wat ze heel graag wilt gaan doen.

Ondertussen ben ik bezig voor mijn toekomst, en heb me aangemeld voor een cursus “van ervaring tot ervaringsdeskundige” en als ik hieraan denk wordt ik enorm blij.

Wat was het een drukke week, maar wel met heel veel leuke dingen. Ik merk op dat ik steeds meer foto,s weer maak in de week. En ben nu ook begonnen, met af en toe uit de naam van Max verhaaltjes te schrijven die ik op Instagram en Facebook plaats. Daar heb ik heel veel plezier aan om dat te doen. Een van de verhaaltjes heb ik hier ook op de blog bij gezet. Veel plezier met deze weekverslag, zoals gewoonlijk heel veel Max spam.

Sint Maarten, nee dit jaar nog maar even niet met Max. Ik als moeder wil niet alleen staan zingen voor de mensen. Max wil niet eens dat we zingen dan krijg je een heel hard nee en een hand in je gezicht. Ik haalde wel een hoop snoep in huis, helaas is er maar 1 keer aangebeld. Dus nu moeten wij ons “misselijk” eten aan het snoep hihi.

Dinsdag hadden we een drukke dag, eerst in de ochtend voor Max naar de logopedist. Hij loopt wat achter met praten, voor nu maken we ons nog niet echt grote zorgen. Maar hij zou nu in twee woord zinnen moeten praten, wat bijna volledig uit blijft. Wel merk ik op dat er nu steeds wel wat nieuwe woordjes bijkomen. Maar nog steeds minimaal. Vandaar dat we nu elke week bij de logopedist zitten.

En in de middag hadden we een afspraak in het ziekenhuis staan voor Max. Even weer naar de “voeten dokter” zijn voeten te laten controleren. Hij vond het wel goed gaan. Behalve dan dat hij doorzakt met zijn voeten, waar hij nu steunzolen voor krijgt voor in zijn schoenen. Helaas gaat ons dat best een hoop geld kosten, en wordt maar een kleine gedeelte vergoed. Maar het is wel van belang voor hem. We gingen voor het eerst zonder de buggy de bus in. En wat vond hij het stoer om nu naast me in de bus te mogen zitten. Op de terugweg maar volhouden dat hij niet moe was, maar wel met zijn koppie tegen me aan liggen. Ja geen middag slaapje en zo,n drukke dag daar wordt je moe van.

Dus in de avond ook maar eerder naar bed gebracht. Want hij gaat nooit zomaar op de bank liggen met duim in zijn mond. Dus hij moest wel heel erg moe zijn geweest.

Woensdag Max weer een hele dag naar de kinderopvang, en nadat ik hem heb weg gebracht heb ik gelijk de trein genomen naar de stad. Ik ben even bij de Primark wezen shoppen. En toen nog even de binnenstad in, wat winkels langs geweest. Daar ook nog even wat gegeten bij de Subway. Want ik moest nog door naar Lentis, waar ik nog elke week gesprekken heb.

Geschreven vanuit Max

Donderdag wilde ik zoals altijd lekker in mijn bed blijven liggen. Altijd als mama mijn slaapschoenen uit doet en ze weg legt dan heb ik al weer de deken over me heen getrokken en met mijn duim in me mond weer gaan liggen. Toch plukte mama me uit bed. Ik moest er van huilen en werd er hangerig aan mama van. Ook wilde ik me niet omkleden en me tanden poetsen. Maar mama zette door en zo zaten we ineens aan de ontbijt tafel. Wat is dat nu moet ik ineens zelf mijn broodje gaan smeren, nou vooruit met een beetje hulp dan. Daarna heb ik lekker de hele dag gespeeld bij de kinderopvang. En natuurlijk nog even een middag slaapje gedaan. Altijd feestje als Tita (Abida) er is. Eigenlijk wil ik elke dag wel naar haar toe, mama zegt dat het echte liefde is. Thuis na het avond eten tv gekeken voor ik ging slapen. Zoals je kan zien was het erg boeiend.

Het is echt een jongetje hoor, alles wat groot stoer en rijd vind hij geweldig.

Lekker lui liggend op de bank een appeltje eten, ik ben er dol op. Ja die appeltjes dan he… Hij vraagt er zo vaak om.

De vrijdag was alweer zo,n drukke dag, maar wel heel erg leuk. In de ochtend naar de peutergym. Eindelijk nu ik er zelf niet bij blijf, komt hij helemaal los. Maar dit keer ging er iets mis. Aan het einde van de les werd ik naar binnen geroepen, en gelijk toen Max me zag begon hij heel erg te huilen. Ik nam hem in me armen en toen werd me verteld dat hij achterover van de bank was gevallen met zijn hoofd tegen de punt van de verwarming. Hij had een gat in zijn hoofd, en bloedde best wel veel. Ze hebben de dokter gebeld voor ons (gelukkig tegenover de school waar we waren) en de gym juf is even mee gelopen erheen. Max had alweer praatjes, dus maakte me al snel geen zorgen meer. Bij de dokter liet hij goed toe om er naar de kijken, en er hoefde niets eraan gedaan te worden. We konden gewoon gaan doen wat we nog meer van plan waren.

Dus op naar het babycafeez, gelukkig was ik geen gastvrouw. Maar er kwamen dit keer veel mensen op af. Er werd een workshop baby/peuter massage gegeven. Max was eerst even helemaal zen bij me, tot hij er zat van was. En hij de boel lekker op stelten aan het zetten was. Nee niet bij de baby,s maar wel de ruimte er naast.

Daarna thuis was ik helemaal uitgeblust, de rest van de dag lekker rustig aan gedaan.

Wat een geluk het was droog toen Sint en Piet zijn intocht hadden. Eerst hebben we het op tv gekeken, en in de middag zijn we het dorp in geweest om ze te zien. Max was helemaal onder de indruk. En wat was het enorm druk zeg. Hij mocht bij papa op de nek zitten, dat vond hij super spannend. Dus dat duurde niet heel lang. Ook verwend met lekkere kruidnoten en een mooi vlaggetje gekregen. We hebben een super leuke middag gehad bij de intocht.

Die avond mocht hij natuurlijk zijn schoen zetten, en papa en mama ook. Zou hij verwend worden. Nou en of Sint en Piet zijn niet zomaar langs ons huis gereden maar ook nog wat leuks achter gelaten. Als eerste pakte hij de pakjes uit, een knuffel kikker en een doos met kikker memory. Daarna had hij de snoepjes in de gaten. En zo ging hij ontbijten met snoepjes. Ook heeft hij gewoon een broodje gegeten en een half beschuitje die hij van mij pikte. Hij snoept niet zo vaak dus, van mij mag het weleens zo.

Zijn jullie ook naar de intocht van Sint en Piet geweest?

Als ik geen gastvrouw bij het Babycafeez ben dan is het vrijdag vaste prik voor de peutergym van Max. Ik laat hem nu alleen met de juf en de kindjes in de zaal. Het is even huilen, maar als ik uit zicht ben vermaakt hij zich prima. En doet ook echt mee met de anderen. Dus mama was aan het wachten tot hij weer klaar was.

De buren gingen op vakantie, maar hadden bloemen staan. Dus die kwamen ze bij ons brengen, zodat wij er even van konden genieten. Leuk hoor zulke kleurige bloemen in huis te hebben staan.

Hij heeft het niet van een vreemde, alleen papa gebruikt daar de poef voor. Max legt zijn benen gewoon op tafel. En eet nog even een houten taartje.

Zo,n mooi gezicht al die verschillende kleuren kaarsen. Maar niet zo,n leuke reden voor al die brandende kaarsen.

Sinds twee ben ik begonnen in een nieuwe bullet journal, en deze gebruik ik echt wel gewoon als dagboek vorm. Elke dag wil ik erin schrijven en daarbij iets waar ik dankbaar voor ben.

Lekker brood met gebakken eitjes en champignons en kaas. Dit eet ik niet vaak meer zomaar door de weeks. Maar zo nu en dan als ik alleen ben, kan dat wel eventjes.

We gingen langs de kinderboerderij, maar deze mama heeft altijd wel wat met de kinderboerderij hier in Winsum. Dus liepen we even een rondje er langs. Toch ging hij open toen we terug liepen, dus Max had geluk. We konden toch nog eventjes konijnen aaien.

Vorige week in het weekend gingen we voor het eerst met Max naar ballorig. Wat heeft hij enorm genoten ervan. Van hot naar her rennen. En enorm lachen. Wij achter hem aan, en natuurlijk klimmen en klauteren. Wie was er nu moe toen we thuis kwamen. Ja papa en mama, Max ging gewoon lekker door met spelen.

Eens in de twee weken ga ik naar zangles. En daar moest ik even buiten wachten voor ik naar binnen kon. Het is keer op keer zo leuk om te mogen zingen.

Het is lang geleden dat ik een blog schreef in het thema rouw en verlies. En dit stond eigenlijk al jaren op de planning hierover, maar kwam er niet van deze samenwerking.

Lekker samen kleuren. Kleurplaat van Woezel en Pip, speciaal voor opa zijn verjaardag gemaakt.

Onderweg met de trein naar Groningen voor therapie gesprek.

In de ochtend naar de peutergym geweest. Daarna even boodschappen doen, maar iets te zware boodschappen mee. En toen dacht Max lekker spelen in de speeltuin. Dus lekker lastig doen terwijl ik die zware boodschappen in me handen had. Trapte er lekker niet in, we zijn lekker naar huis gegaan. En rustig even tv gekeken.

Even voorproeven, vorig jaar waren ze super lekker. Helaas is het een nieuwe kraam. En ze waren vreselijk vet. Dus dat was eenmalig.

Opa was van de week jarig, dus we gingen het weekend even een taartje eten. Nou daar zei Max geen nee tegen.

Zondag zou het een rustige dag worden. Maar toch zijn we andere dingen gaan doen dan thuis zitten. Eerst naar Tuinland geweest. Waar ik alleen maar wauw riep. Zoveel mooie dingen te zien, vooral de kerstbomen en lichtjes. En de mooie dorpjes die er stonden. Ook de vissen wilde ik uitgebreid zien. En daarna het liefst nog eens de winkel door lopen. Maar ik moest mee in de auto. Papa en mama besloten met mij naar de kinderboerderij te gaan, leuk dieren kijken. En de speeltuin ja daar wilde ik niet meer weg. Dus toen papa en mama het koud kregen en naar huis wilde, ging ik er lekker tegenin. Met kop en kont nam mama mij mee. (niet vertellen hoor, maar eigenlijk was ik best wel een beetje moe)

Vinden jullie kindjes buiten zijn ook zo fijn?

Ontmoeting met een lotgenoot

Alweer vier jaar geleden leerde ik de moeder van Mirthe kennen, we hebben wat gemeen samen en dat is het verlies van ons kind. Toen al maakte ze de meest prachtige kaarsen in naam van haar dochter. Nu pas is een ontmoeting in haar atelier, ik kreeg een uitnodiging om mee te doen aan een workshop kaarsen maken bij Super Mirthes,s Lichtpuntjes. Het begon bij mij bij angst uit mijn comfortzone te stappen. Toch deed ik het, en ik kreeg volop de aandacht omdat ik alleen aanwezig was voor de inloop workshop. Veel informatie kreeg ik over het maken van kaarsen, maar wat me meer bij bleef was dat het onze maand niet was. Weer een ontmoeting in de maand september. Ik had de sterfdag van Daan net achter de rug, maar de sterfdag van Mirthe was die week. Ze vertelde al niet haar week te hebben. Maar met dit soort momenten hebben we aan een blik of woord al genoeg. Ontspanning om jezelf te kunnen zijn. Te kunnen praten over verlies alsof het een dagelijks iets is. Dat is het namelijk ook voor ons.

Het atelier

Ik bewonderde alle prachtige kaarsen. Ook bewonderde ik dat ze er gewoon stond voor mij, in de meest intense week van het jaar. De sterfdag van Mirthe. Ik besloot een mooie regenboog kaars te maken. Het zijn ook de kleuren van je chakra,s. Maar dan zou het de spiegelbeeld zijn van de kaars die ik nu maakte. Beide worden gemaakt in het atelier. Tussendoor een dompelkaars maken. Want bij elke laag van de regenboog kaars moesten we even geduld hebben dat de laag droog was. De dompelkaars is niet afgekomen, maar ben naar huis gegaan met een prachtige regenboog kaars. Die ik voor Daan heb gemaakt.

Helpen met de productie?

En toen kwam het aanbod die ik niet had voorzien. Ze bood me een plek aan voor eventueel een dagdeel te komen helpen in het atelier. Dat houd in dat ik dan dus mee zou gaan draaien met de productie van de kaarsen. Pas later zag ik dan ook op de site staan dat ze op laagdrempelige manier mee helpen bij mensen voor re-integratie. Ik was wel wat overdonderd en achteraf ook wat emotioneel dat ze me deze kans aanbood. Ik gaf haar mee dat ik erover na moest denken, maar het zeker meenam in mijn achterhoofd. Ik wil eerst mijn intensieve therapie traject afronden, wat deze week de laatste is. En dan heb ik even adempauze om hier serieus over na te denken.

Het regelmatig bloggen blijft nog steeds achterwege, al wil ik het wel graag. Maar kom er gewoon niet aan toe, tijd is er wel. Maar ruimte in mijn hoofd en lijf niet echt. Voor nu weer even een maandoverzicht voor jullie.

Leuk plaatje maar ik mis iets, mijn kind die niet aan tafel wilde komen. Uiteindelijk kwam hij toch netjes even aan tafel om te eten.

Lekker joch, wilde nog even voor het slapen gaan een appel eten. Wel fijn dat hij gek op appels is, beter dan vragen om koekjes.

Naar de Ikea, wat doet Max dat toch goed als je gewoon door de winkel wandelt. Hij liep gewoon de hele tijd lief mee. Alles vond hij geweldig, vooral de licht pijlen op de grond. En ja de kinderafdeling natuurlijk. Er moest dan ook treintjes gekocht worden. Maar we gingen voor een kast, en die konden we niet zo makkelijk vinden in de opberg. Dus we zette Max maar even op de kar.

Lekker lui op de bank met een chocoladekoek. Wat kan dat kind toch genieten. En ik van hem, als hij zo lekker op de bank aan het smikkelen is.

Onderweg naar huis vanaf Assen waar ik al een tijdje zanglessen volg. Niet om de hoek, maar zeker het waard om er heen te gaan.

Makkelijk eten na een lange dag therapie. En dus genieten van een pizza.

Nu pas, terwijl het helemaal niet meer zo mooi weer is. Komt dan echt de zonnebloem op. Ik vind het prachtige bloemen.

Mama maakte lekkere smoothie van banaan aardbei en yoghurt, en ik ik mocht lekker mee smikkelen ervan. Eerst nog netjes uit het rietje, maar het ging makkelijker om gewoon uit de beker te drinken.

Ja we doen wel gezond, oke de dip erbij iets minder gezond. Maar zo nu en dan mag dat wel. Kind zat helemaal onder na het tussendoortje, want dopen in de dip vind hij heerlijk.

Wat vind ik dat een vreselijke rot klus. De vitrinekast schoonmaken. Alles eruit halen, alle glazen platen eruit en schoonmaken. Dan het ergste nog om de platen er weer erin te krijgen. Maar het is weer eens gelukt. Mocht ook wel, want hij zag er niet uit. En nu is hij weer lekker schoon. 

Ja nu weet ik het zeker, we hebben een hondje in huis. Hij likt gewoon zijn toetje bak helemaal schoon. En geef hem eens ongelijk, toch verspilling als het bakje niet schoon gelikt is.

Wat voelde ik me KUT. Ik was door me rug gegaan, dat gebeurd wel vaker nu ik na vijf jaar sinds een tijdje een hernia heb. Maar de pijn was al een tijdje weer weg, en toen schoot het me dus weer in de rug. Vanaf dat moment zit ik weer onder de pijnstillers, anders is het niet te doen.

Alweer naar de Ikea, want we wilde nog zo,n zelfde kast die we eerder al kochten. We zijn thuis een beetje aan het opruimen en een beetje meer kastruimte is geen probleem. We hebben nu dus een hele mooie ladekast boven op zolder. Maar ook in de slaapkamer hebben we de ladekast vervangen voor een nieuwe grotere. En de ladekast van de slaapkamer staan nu beneden in de woonkamer. En Max vermaakte zich wel toen we even moesten wachten op de kast. Lekker even kleuren op het scherm. Wat ben je toch een makkelijk kind. (oke niet altijd hihi)

Hij blijft gek met treinen, dus zo nu en dan lopen we nog even naar de spoor toe. Lekker buiten zijn op zijn loopfiets en te mogen zwaaien naar de trein. Alleen om hem dan weer rustig thuis te krijgen is vaak wel een dingetje. Ach ja buiten zijn is natuurlijk ook leuker dan thuis zijn.

Ik voel me de afgelopen week niet zo fijn, ben heel verdrietig en waar het vandaan komt heb ik geen idee van. Therapie is zwaar, en ben elke week bezig met allemaal emoties. Dus misschien komt het er nu allemaal uit in tranen. Toch hoopte ik wat rustiger te worden met deze heerlijke geuren in mijn nieuwe diffuser. Ik blijf alleen maar huilen en huilen, misschien ook wel even goed dat het komt. Maar fijn is anders.

Nu het wat kouder word, heb ik de deken maar van boven gehaald. Maar Max maakt er dus ook goed gebruik van. Normaal zit hij nooit zo lang rustig op de bank tv te kijken. Maar nu hij een dekentje over hem heen wilde hebben, bleef hij gewoon echt rustig zitten. Voordat hij naar bed moest. En ja hij moest en zou zijn eikels bij hem hebben, daar is hij nu helemaal gek mee.

Even echt ME-TIME dit gun ik mezelf maar heel weinig. Maar wel zo nodig, want voel me niet voor niks niet goed. En doodop van alles. Dan ben ik ook blij dat ik een kind heb dat als je die naar bed brengt je eigenlijk niet meer hoort. Heel af en toe gebeurd het eens dat hij huilend wakker word. Maar dat is zo zelden, dat ik dan vaak schrik en even niet weet wat ik moet.

En vrijdag heb ik me er echt aan toe gegeven dat het echt even niet gaat met mij. En heb mijn man laten regelen dat Max een weekend bij opa en oma kon logeren. Die vrijdag is hij dan ook lekker uit logeren gegaan. En ik ben die avond spontaan nog gaan regelen voor een extra zangles. Dat is raar ineens de deur uit kunnen lopen, en dus vrijheid te hebben. Het hele weekend gewoon rustig aan gedaan. En tijd genomen voor mijn blog, wat ik zo graag meer zou willen hebben/maken.

Lieve Daan

Wat gaat de tijd toch snel, je zou nu een vrolijk rondrennend jongetje van vijf jaar zijn. Maar deze dag staan we stil bij je sterfdag, de vijfde alweer. Mama heeft moeite met het verdriet echt toe te laten. Ja er zijn zeker wel momenten in die vijf jaar dat het er mocht zijn. Alleen mocht het er nu niet meer zijn van mij. Het is tenslotte vijf jaar terug. Dus wat zeur je nou. Toch is er iets gebeurd waardoor ik het nu wil laten zijn. De tranen om jouw lieverd, de paniek in mijn lijf aanvoelen. Vertellen over jouw, want dat maakt me blij. Blij dat ik je naam kan uitspreken. De verhalen blijven hetzelfde, maar voor mij als jouw moeder zo waardevol. Je bent mijn kleine dappere strijdertje, je vechtlust enorm net als die van je mama. Helaas in een zwak lichaam geboren, want mama had je zo graag langer bij zich willen houden. Tegelijk is het ook goed dat jij deze keuze gemaakt hebt. Dat kleine warme zachte lijfje tegen mij aan, hoe voelde dat ook alweer. Alleen de laatste keer kan ik me herinneren en voelen. Ik koester het moment, maar het doet vreselijk veel pijn. Jij daar in mijn armen en dat je voorgoed je ogen sloot. Het geeft me troost dat ik weet dat je altijd bij me bent in mijn hart in de muziek die ik tegenwoordig zing. Eindelijk komt er iets meer verdriet los dankzij het zingen, dus daar ga ik zeker mee door. Daantje mijn prachtige jongen je wordt zo gemist. Je mooie ogen als ze open waren waar ik in kon verdrinken. De lieve kleine geluidjes die je maakte. Het eindeloze knuffelen met je. En uren naar je kijken hoe je sliep.

Daar waren toen de Clini Clowns in het ziekenhuis, waar je op jouw manier contact mee maakte. Deze momenten die ik had met jouw neem ik altijd met mij mee.

Jij kleine jongen, je zou nu rond moeten rennen en dansen. Jij leerde vliegen in plaats van lopen. En ik weet zeker dat je daar boven een feestje maakt met je sterren vriendjes en vriendinnetjes.

Ik hou zielsveel van je mijn kleine lieve draakje.

Liefs Mama