Mijn man heeft vanaf deze week drie weken vrij, maar of hij echt kan genieten van de vakantie. Niet echt eigenlijk. Het weer zit niet echt mee, maar ook al die afspraken buiten de deur houden het genieten van de vakantie tegen. Ondertussen maken wij het er het best van samen met onze mooie man Max. Want met hem is het zeker wel genieten. Maar het had zo veel leuker geweest als we lekker samen in de tuin konden zitten. Of lekker in het zonnetje een wandeling maken. Daarin plaats regent het veel en hebben we dus anderen verplichtingen. Zo vloog dus de eerste vakantie week voorbij van mijn man.Ja eindelijk hadden we de maand foto gemaakt van Max met zijn naam in beeld. En nu konden de letters dan eindelijk op zijn deur geplakt worden. Nu kan iedereen zien dat het zijn kamer is, en van niemand anders dan alleen van Max. Vind deze letters echt leuk, heeft zijn papa gekocht bij de blokker.Kijk mij nou stoer zitten in mijn stoere kleding. Ja een klein beetje vernoemd naar Max Verstappen en dan krijg je van mama wel een heel toepasselijk shirt aan. En die broek, ik vind hem echt te gaaf gewoon met die sterren. Ik had ze zelf in de winkel gezien, maar niet gekocht. En toen kreeg ik deze van mijn mama. En heb er nog eentje met streepjes en dus ook die sterren erop. Die kreeg ik van de buurvrouw. Dus wat ben ik blij dat ik ze niet zelf al had gekocht.Even genieten van een stukje appeltaart. Deze van de AH blijft altijd mijn favoriet.We kregen donderdag bezoek van de nicht van mijn man en twee van haar kinderen. Deze leuke toren kreeg Max. Ook kregen we nog verzorgingsproducten van Lief. Maar ik ben echt gek op deze toren, met al de gegevens van Max erop. Nog even geduld en hij kan er mee spelen. Stiekem hebben we dat al even gedaan, zijn papa zette hem steeds in elkaar en Max sloeg hem om. Wat een leuk spelletje…Onze mooie en stoere vent, lekker even in papa,s armen zitten. Kijk dan ik heb schoenen aan, eigenlijk zijn ze best wel stoer. Maar ook eigenlijk vind ik er niks aan dat ze zo veel aan moeten zijn bij hem. Toch is het voor zijn eigen bestwil. Zondag laat in de middag lekker in bad gedaan. Ben nog wel zoekende wanneer het beste is hem in bad te doen. Wilde hem eerst na zijn fles in bad doen, maar hij werd een uur eerder wakker dan verwacht. En vind drie uur tussen de flessen toch echt te snel. Dus heb hem lekker eerst in bad gedaan, en daarna zijn fles gegeven. Dit ging prima. Daarna nog even een tijdje in de box gespeeld. Merk dat hij momenten heeft dat hij langer wakker is dan voorheen. Hier was hij dus net lekker uit badje.

Ik begin steeds meer te genieten van onze mooie man. Het is minder vermoeiend aan het worden, ondanks ik nog altijd heel erg let op of hij nog wel leeft. Dit blijft een ding, maar ik weet gelukkig beter. Ook kan ik beter met het huilen omgaan, het huilen als hij naar bed gebracht is. Want hem even laten huilen is niet erg, hij heeft het nodig om in slaap te komen. De andere huilbuien van paniek daar hebben we het maar even niet over. Het is namelijk best een erg vrolijk kind. Geweldig als ik hem s,morgens uit bed haal, dan verlos ik hem van zijn inbaker doek. Laat hem dan even helemaal uitrekken en dan krijg ik toch een geweldige glimlach te zien. Dit is toch gewoon heerlijk wakker worden.

Opa en oma

We zijn van de week even een gebakje gaan eten bij opa en oma want ze waren 47 jaar getrouwd. Ja helaas dat gebakje kreeg ik dan weer niet, want ik drink natuurlijk alleen nog maar flesjes melk. Maar papa en mama hebben het wel gesmaakt dat gebakje. Ben ik blij dat mama gewoon mijn flesje gaf terwijl we bij opa en oma waren. Het was best wel gezellig bij ze, ik mocht even bij opa liggen en toen bij oma. Maar het was wel druk hoor, en toen moesten we daarna ook nog door naar een afspraak met veel mensen. Ja en toen na een tijdje wilde ik niet meer en dus begon ik wel een beetje te huilen. Sorry papa en mama, maar die avond heb ik het jullie wel even lastig gemaakt. Maar ik was ook zo moe van de dag, en ik kon niet slapen dus heb ik even flink moeten huilen.

En er is nog meer opa en oma nieuws, want ze hebben voor het eerst op mij gepast deze week. Papa en mama moesten ergens heen waar ik beter niet mee naar toe kon. Dus brachten ze me naar opa en oma. Maar wat was ik nog moe toen papa me uit bed haalde. Ik heb een klein beetje melk gedronken, maar had eigenlijk nog niet veel zin. Toen we bij opa en oma waren heeft mama me in een vreemd bedje gelegd, maar vond het allemaal prima. Ik ben gelijk gaan slapen, en hoorde later dat opa en oma er niets aan vonden om op mij te passen. Ja ik was moe, dus heb alleen maar geslapen bij ze. Wacht maar opa en oma, dat haal ik wel in als ik wat groter ben. Dan kunnen jullie achter me aan gaan rennen, en klets ik de oren van jullie kop.

Ik was net omgevallen toen ik zo mooi zat op de bank, maar mama deed nog een poging met een foto te maken toen ik op de bank zat. Stoer toch dat ik al eventjes kan zitten.

Op verjaardag

Mijn eerste keer dat ik in de avond op verjaardag visite ben geweest. Naar mijn oompie Pieter. Ik zag er wel heel erg tegen op om samen met Max daarheen te gaan. Maar dat had ik ook toen opa en oma op hem zou passen. En ook dat ging gewoon prima. Ben voornamelijk bang dat hij gewoon te weinig rust krijgt, iedereen hem even wil vasthouden. En dat hij dan s,avonds thuis niet in slaap kan komen en dus flink zal huilen. Ik weet dat ik me niet van te voren druk moet maken om dit soort dingen, maar helaas zit dit nou eenmaal in mij.

En toch heb ik in het begin niet rustig er gezeten, want hij wilde echt niet gaan slapen. Ik snap het best wel vreemde omgeving, ander bedje. Maar gelukkig na een tijdje  (langer dan thuis) was het stil. En kon ik me meer gaan ontspannen. Nu afwachten hoe hij de rest van de avond het doet…

Weg gaan met baby Max

Het liefst blijf ik zoveel mogelijk thuis met Max, maar dat kan natuurlijk niet altijd. Ik vind het zo moeilijk als meneertje net lekker slaapt hem uit bed te moeten trekken omdat er boodschappen gedaan moeten worden, of dat we naar een afspraak moeten. Dit betekent soms gewoon dat hij gaat huilen in de wagen, maar gelukkig ook dat hij gewoon door slaapt. Dus buiten de dingen die moeten blijf ik liever thuis en maak ik het niet te druk op een dag. Max is best gevoelig voor vele prikkels dus als we een drukke dag heeft gehad, horen we dat s,avonds als hij naar bed moet. Het is nu een paar keer voor gekomen dat we wel een drukke dag hadden en hij soms dan ook zijn slaap tussen de middag miste. Dit vind ik echt heel moeilijk, omdat hij dan s,avonds echt een tijd kan huilen voordat hij is slaap valt. Op zo,n moment vraag ik mij dan af hoe andere moeders dat aanpakken. Dit houd in dat ik dus ook weinig gewoon gezellig even met hem ga wandelen, want hij ligt gewoon heel veel op bed. En ik het dus zielig vind hem uit zijn slaap te halen om even te gaan wandelen of iets anders leuks te gaan doen.

Dus moeders hoe doen jullie dat als jullie weg willen en je kindje ligt te slapen? En vermijd je drukke dagen of niet?

Weer een week vol afspraken gehad, en vele mensen over de vloer gehad. Wanneer gaat het nou allemaal wat beter hier… Ik ben echt hard aan het werk om de juiste hulp te krijgen, maar ik moet geduld hebben. Ondertussen moet ik sommige dingen proberen los te laten. Zeker als het om Max gaat, maar gelukkig heeft hij een goede papa die nu vakantie heeft en het van mij over kan nemen. Als het nodig is.

Ik loop al vaker de route naar het gezondheidscentrum, en steeds kom ik deze bloemen tegen. Nu stond ik er even bij stil en maakte er een foto van. Vind hem ook heel erg leuk geslaagd.

Max kreeg dinsdag zijn brace, maar pas de dag erna merkte we dat ze een hele grote fout hebben gemaakt. Zoals hij op de foto staat klopt het niet. Ze hebben zijn voetjes de hele andere kant opgezet. En daar heeft hij flink veel last van gehad.En daarom had ik een heel erg huilig/paniek mannetje in mijn armen. Zo zielig als je later pas beseft wat er precies aan de hand is. Hij heeft zoveel pijn gehad. En ik ben echt heel erg boos geweest hierom.

Dinsdagavond ging het mis bij mij, ik had twee keer momenten dat ik helemaal afwezig was en dus niemand die contact met me kon maken. Maar woensdag zou ik samen met Max naar Mirre gaan. Alleen dit kon Mirre niet aan de zorg voor ons beide. Wel voor mij, maar niet voor Max als het met mij niet goed zal gaan. Besloten om alleen te gaan voor een sessie. En Max bij zijn papa te laten. Toen ik aankwam ben ik gelijk even de rust in gegaan en stukje gelopen. Paardjes kijken.Na een goede sessie en weer even bijkomen op Mirre weer onderweg naar huis toe.Dit mannetje vind ik steeds weer helemaal anders in zijn bedje, moet hier zo om lachen dat hij het hele bed doorgaat. Ondanks dat is het wel heel fijn dat hij erg goed slaapt. Soms duurt het even voor hij echt slaapt, maar dan slaapt hij dan ook goed door.We sparen voor het buiten servies van de AH, maar die bakjes kan je dus ook heel goed gebruiken voor de borrelnootjes. En we waren lekker film aan het kijken dus iets te knabbelen erbij is altijd wel lekker. Een gezellige avond gehad.Voor in onze tuin staat deze plant en trekt heel veel vlinders aan. Zo onwijs leuk. Ik kon het nu even niet laten om een mooie foto te maken ervan. Voor mijn gevoel als ik een vlinder zie, zie ik Daan en zijn vriendjes spelen gezellig mee bij deze plant.

Het is een hectische week geweest voor mij, maar daar ga ik niet teveel op in. Waar het op neer komt is dat ik echt psychische geholpen moet worden, maar dat is nog niet zo simpel als het soms lijkt. Ja het gaat zeker gebeuren, er staan nu genoeg hulpverleners om mij heen die mij willen/kunnen helpen. Maar nu omdat ik mij niet zo goed voel wil ik juist even de mooie momentjes van Max uitlichten. Want die zijn er zeker genoeg. 

Geniet momentjes

Naast alle problemen die ik heb en me vaak machteloos voel wat er allemaal speelt met de voetjes van Max, kan ik zo ook genieten van de kleine dingetjes met Max. Moet je toch eens zien heerlijk zaterdag ochtend wakker worden met twee van deze mooie mannen in bed. Ik smelt hier helemaal van weg. Zijn papa kan zo lief met hem zijn, waar ik zo vreselijk van kan genieten. Ik kan hier echt uren naar kijken. En zo zijn er ook de momenten dat Max ineens gaat lachen naar ons. Dan tref je de kleine man zo vreemd in bed aan en krijg ik toch de mooiste glimlach te zien van hem. 

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=gzzRcNztR1M?feature=oembed&w=500&h=281]

Ook zijn papa kan lekker gek doen met Max zodat hij heerlijk gaat lachen. Inmiddels hebben we bewijs op een filmpje dat hij lekker gaat lachen. Ik ben een rijke mama als ik dat zo zie en hoor.

Zonder gips

Hier ga ik nog uitgebreide op in, want er is aardig wat ellende ervan gekomen met zijn voetjes. Maar hij is inmiddels gips vrij sinds deze week. Wat heerlijk te kunnen genieten dat ik nu aan zijn mollige beentjes kan voelen. Zijn voetjes af en toe kan zien. Want ja hij heeft nu in plaats van gips een brace. Alleen dat gaat nog niet helemaal goed. Inmiddels is hij aardig gewend aan de schoentjes maar de beugel er tussen moet nog echt gaan gebeuren.Kijk eens wat een schattige beentjes mijn mannetje heeft. En die lieve kleine voetjes in zijn sokjes. Ik ben zo blij dat het gips eraf is, nu kunnen we dus hem ook thuis lekker in bad gaan doen. Is er nog niet van gekomen. Maar dat zal niet lang meer gaan duren voordat we daar samen van gaan genieten.

Maand foto

Elke 22 ste van de maand maken we een foto van Max. Dit keer is hij alweer drie maanden oud geworden. Dit is echt Max met zijn vuistjes bij zijn mondje, hij sabbelt er graag op. Dus een hele toepasselijke drie maanden foto. En ja zijn letters van zijn naam, die nu na deze foto ook eindelijk op zijn slaapkamer deur geplakt kunnen worden. 
Dit keer zijn het meer foto,s geworden dan woorden, maar foto,s zeg meestal meer dan alleen woorden.

En er is alweer een week voorbij, wat gaan die weken snel zeg. Tijd tekort voor bepaalde dingen, en dan bedoel ik voornamelijk het huishouden. Wat me af en toe stoort, maar ook niet super belangrijk vind nog. Maar toch moet er af en toe iets gebeuren, maar het lukt me gewoon niet naast die kleine te verzorgen. Ook heb ik weinig tijd voor mijzelf, gelukkig kan ik af en toe lekker ontspannen met een serie of gewoon lekker slapen als Max tussen de middag slaapt. Maar om even alleen weg te gaan zit er nog niet in, maar negen van de tien keer heb ik daar ook nog niet echt de behoefde aan. Toch zou ik eens even de stad in willen, zonder hem. Maar dat komt vast wel een keertje. Voor nu vermaak ik mij prima met Max en af en toe series kijken en slapen. Ook worden de afspraken hier wat minder, alleen wel veel Martinizorg over de vloer. En niet altijd heb ik daar zin in, dan heb ik gewoon even geen zin om te praten. Of ik wil gewoon even aan mijn blog werken. Vind het lastig gewoon te doen wat ik anders altijd doe als ze hier zijn. Voel me dan best opgelaten. Nou laten we eens kijken wat deze week gebeurd is.We hebben nog maar weinig genoten in de tuin, gewoon vergeet ik dit. Moet er nog altijd aan wennen dat we een tuin hebben. En het is ook nog niet zulk weer dat je er vaak kan zitten. Maar nu besloot ik om lekker daar de avond te eten.In de speelkamer in het ziekenhuis even in de box spelen, wat Max nou zag daarboven ik weet het niet maar hij vond het erg interessant.Ik was weer even in het Martiniziekenhuis met Max controle bij de kinderarts. Dus dan bezoeken we Sieneke ook altijd even in de speelkamer op de kinderafdeling. En wat vind ik het leuk om nog altijd het vogeltje wat in naam van Daan is gegeven door mij er nog staat. Er wordt goed voor gezorgd niemand mag er aan komen, de kindjes mogen met alles spelen daar behalve met het vogeltje.

Even een reeks oefenplaatjes. Ja we blijven het proberen lekker spelen op het kleed in de hoop dat hij gaat leren omrollen. Hij heeft het twee keer gedaan al een tijdje terug. Maar het lukt hem niet meer. En dan kan hij zo boos worden als het niet lukt. Dus dan helpen we hem maar eventjes, en toch blijft hij dan huilen. Mannetje op een dag rol je om en kan je er geen genoeg van krijgen.Ik vroeg een verwijzing aan bij de huisarts voor een psycholoog, en de volgende dag kon ik hem al halen. Dus dat was een wandeling samen met Max erheen. Het blijft een eind lopen, maar soms vind ik het niet erg om er lekker even op uit te gaan met de kleine man.Even in het stoeltje zitten, maar hij viel in slaap. Toch liet ik hem daar maar even zitten, normaal zou hij naar bed gaan. Maar we moesten toch op pad om boodschappen te doen. Dan is het ook zo niet handig hem in bed leggen en hem er dan zo snel weer uit te halen. Dit zag er dan ook wel heel schattig uit.

Hoe is jullie week geweest?

Ik leer Max steeds beter kennen, hij mij natuurlijk ook. En niet te vergeten zijn papa hem en hij zijn papa. Hij is dan ook al 12 weken oud (drie maanden) officieel staat de datum op 22 juli dat hij dan drie maanden oud is. Aangezien hij 22 april geboren is. Het is al een heel mannetje en een erg ondernemend druk mannetje. Hij zit niet alleen maar stil als we hem in zijn stoeltje zetten. Dus hij vermaakt zichzelf er prima in. We beginnen een klein beetje een routine te krijgen voor hem, behalve de tijden verschillen elke dag erin. Dit omdat we nog altijd op verzoek voeden, die tijden lopen zo uit een elke dag dat er weinig ritme is dus. Maar we doen nu wel een beetje elke dag hetzelfde rond dezelfde fles. Het is ook fijn dat hij nu al een tijdje op vijf flessen zit in plaats van zeven. Helaas komt hij nog wel met enige regelmaat in de nacht, soms gebeurd het dat hij zolang doorslaapt dat hij vroeg in de ochtend komt. Dit mag hij best vaker gaan doen. Maar met alle liefde ga ik mijn bed voor hem uit.

Speeltijd

Omdat het nu echt een mannetje wordt, zijn de momenten dat hij wakker is ook steeds iets groter. En na elke fles die hij op heeft is er een moment van spelen. Inmiddels hebben we dus een leuk stoeltje gekocht voor hem, zodat hij niet altijd maar hoeft te liggen. En dit is erg geslaagd. 

• Fles 1 nacht/vroeg in de ochtend daarna gaat hij gelijk weer terug naar bed.
• Fles 2 ochtend is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Dan mag hij even in het stoeltje, en word hij moe gaat hij terug op bed.
• Fles 3 middag is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. En als hij moe is gaat hij terug op bed.
• Fles 4 vroeg in de avond is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Daarna mag hij nog even op het kleed spelen. Wordt hij moe, gaat hij naar bed.
• Fles 5 laat in de avond/nacht is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Daarna terug naar bed.

Wat leert Max toch al veel en wij van hem

Hij kan zo heerlijk zoet zijn als hij zijn vuistjes heeft gevonden, want hij vind ze heerlijk om op te sabbelen. Ook geeft hij al heel goed aan wanneer hij moe is. Zijn we heerlijk aan het kletsen of aan het spelen, komt daar ineens een dikke gaap voorbij. Nou dan weten we dat het tijd wordt om te gaan slapen. En wat ik helemaal knap vind, mijn partner kwam erachter tijdens de fles geven dat hij ineens zijn armpje(s) omhoog doet. Dan geeft hij aan dat hij een boer wilt laten. Zo wordt het voor ons steeds een stukje makkelijker om hem te begrijpen. Dus wij leren hem kennen, maar hij ons ook. En dan die lieve vertederende lach die hij steeds meer gaat laten zien. Zo leuk dat ik echt nu wel wordt getrakteerd op die mooie lachjes van Max. En nu ook echt gericht lacht op dingen die we zeggen of doen met hem. Het wordt nu echt een mannetje hoor.
Zijn papa heeft nu ook een lach vast gelegd op de foto, nee het is niet de eerste lach maar wel gevangen op een plaatje nu.

Houdini

We hebben een echte Houdini in huis, want we bakeren Max tegenwoordig in als hij naar bed gaat. Maar hij is zo sterk dat hij vaak ook gewoon met zijn armpjes uitbreekt. En dan hebben we ineens een sexy baby in bed liggen. Want als het zo warm is ligt hij er alleen met een luier erin te slapen. Ik snap echt niet hoe hij het voor elkaar krijgt dat hij zo uitbreekt, want het zit toch altijd heel strak om hem heen. Maar hij krijgt het echt voor elkaar. Gelukkig blijft hij toch vaak nog wel even slapen, ondanks zijn armen ontsnapt zijn. Want de reden dat hij ingebakerd ligt is dat hij zo onrustig met zijn armen aan het zwaaien is. Dit is dan ook de reden waarom hij nu vaak lekker rustig slaapt.

(ook deze foto heeft zijn papa gemaakt)

Inmiddels is het duidelijk dat ik niet helemaal op een blauwe wolk heb gezeten sinds Max er is. Ja ik kan echt wel genieten van dat mooie mannetje, en nu steeds meer. Maar ik heb echt zware momenten gehad, en die zullen vast ook nog wel zo af en toe terug komen. Want ik heb hulp nodig om mijn trauma te verwerken. Ik heb al heel veel verwerkt, maar nooit verwacht dat er nog zoveel boven zou komen wanneer er weer een kindje is ons leven zou komen. Maar er komt zoveel op me af en voel me zo dat ik Max te kort doe. Alleen ik kan er niets aan doen hoe het nu allemaal komt.

Me niet volledig kunnen binden

Als eerste viel me enorm op dat ik het zo moeilijk vond om Max hele dagen boven op me te hebben liggen als hij dat nodig had. Ik kon er nauwelijks van genieten. Dit stoorde mij enorm, want je moet toch van je pasgeboren baby kunnen genieten. Het is voor mij alleen maar heel vermoeiend als hij boven op me ligt en nee niet fysiek maar geestelijk. Want ik let op alles, ik wil zeker weten dat niet ook Max uit het niets overlijd. Ja dat is de reden ik ben als de dood bang dat ook Max zo maar overlijd. Dus ik kan niet genieten terwijl hij daar zo lekker rustig in mijn armen ligt. Want Daan deed dat ook ineens na een enorme huilbui. En vervolgens werd hij nooit meer wakker. Ik weet dat Max een heel ander kindje is, sterk en gezond en dat hij er niets aan kan doen wat er met Daan is gebeurd. Maar dit is wel een serieus probleem van mij. Op dit moment gaat het beter, wilt Max bij me hangen dan kan ik het accepteren. En zelfs kan ik er nu ook van genieten. Hoe vermoeiend het ook is om heel erg alert te zijn dat hij niet zomaar stopt met ademen. Ik hoop dat als ik de vier maanden die Daan heeft geleefd bereikt is dat dit een stuk rustiger wordt. Ik moet echt zien dat Max ouder dan Daan wordt om te geloven dat hij wel bij ons blijft. Dus heb nog even te gaan, en ben heel benieuwd hoe dat dan voelt als hij ouder is dan Daan is geworden.

Moeite met huilen

Ook had ik al verteld dat ik zo,n moeite heb met het huilen van hem, of het nu rustig huilen is of een enorme huilbui voor mij is alles paniek. En wil ik gewoon graag dat het zo snel mogelijk stopt. In het begin als hij naar bed ging en ging huilen bleven we hem maar sussen in de hoop dat hij ging slapen. Nu merken we dat het juist tegen werkt dat hij daar onrustiger van wordt. Ik moet gaan accepteren, wat ik nu een beetje toelaat om hem ook gewoon eens te mogen laten huilen. Kindjes hebben dit soms gewoon nodig om in slaap te vallen. Ik kan nu naar hem rustig blijven maar vanbinnen vreet ik me op als hij zo hartverscheurend aan het huilen is. Alleen het effect werkt wel, hem laten huilen en hij valt vanzelf in slaap. Want wat ik zie is een heel moe kindje die gewoon tegen zijn slaap aan het vechten is. Ja en dan ga je huilen. Hij geeft het vanzelf op. Maar ik moet wel door die huilbui heen zien te komen.

Ik ben er nu ook achter gekomen waarom ik er zo last van heb. En dat heeft alles met de laatste dag van Daan te maken. Hij was toen echt ontroostbaar, en op het moment dat hij stil werd. Werd hij nooit meer wakker. Dus met elke huil van Max wil ik dat hij zo snel mogelijk stil is. Het hele filmpje van het overlijden van Daan komt dan terug. En dit had ik juist door begeleiding verholpen. Nu dat Max er is, zijn die beelden er ook weer. Niet alleen dat, maar die onrust van binnen is er ook steeds weer. Benauwd en hartkloppingen, en soms als hij echt goed huilt en ik eraan toe moet geven hem te laten huilen ben ik er echt misselijk van.

Nu hoor ik al weer in mijn hoofd jullie reacties, je laat je kindje toch niet huilen. Ja ik laat mijn kindje dus nu wel huilen, juist omdat we zien dat het hier in huis er veel rustiger op wordt. dit klinkt misschien heel gek maar als ik hem de hele dag zou moeten troosten omdat hij huilt ben ik echt dus de hele dag met hem bezig. En Max krijgt dan ook geen genoeg slaap, waardoor het huilen dus alleen maar erger wordt. Nu laat ik hem dus even huilen en hij valt heerlijk diep in slaap. En kindjes die genoeg slaap krijgen zijn tevreden kindjes, daar doe je het toch voor.

Hulp

Maar dit kan natuurlijk niet zo blijven dat ik onrustig ben, want daardoor krijg ik mensen in huis die ervoor zorgen dat er niet iets gebeurd waardoor ik weer helemaal in de stress vlieg. Alleen dat is een tijdelijke oplossing. Ik moet verder aan het werk met mijzelf. Gelukkig is er al heel wat troep opgeruimd, maar dit kon niet eerder naar boven komen aangezien er nu pas een kindje weer is. Als eerste ben ik druk bezig om toch weer meer begeleiding te krijgen bij Mirre, hoe of wat ben ik nog niet uit. Dus er moet daarnaast nu hulp zijn. Al ga ik wel af en toe naar Mirre, het CJG wilt dat ik EMDR ga doen. Dit heb ik eerder gehad, en de angsten zijn daardoor verdwenen. Dus nu is dit de bedoeling om dat op te pakken. Ik vind het wel weer heel erg eng en het is zo zwaar deze therapie. En dat naast Mirre en het opvoeden van Max. Maar het is het allemaal waard als ik voor mijn gevoel een goede moeder kan zijn voor hem. Dat ik kan geven wat hij nodig heeft en er zelf ook rustig onder te kunnen blijven. Helaas staan er wachtlijsten voor, terwijl ik echt nu hulp nodig heb. Dus benieuwd hoe dit verder gaat. Wel ben ik blij dat ik volgende week weer drie dagen naar Mirre ga. Dan gebeurd er toch wel iets om aan mijn trauma te werken.

Dus nogmaals ik zet Max niet op de tweede plek, want hij is het belangrijkste nu. Maar er zijn echt duidelijke redenen waardoor ik zo handel als ik doe. En wat ben ik blij dat het nu allemaal wat rustiger is. Want hoe meer rust overdag, hoe meer ik in de avond de huilbuien goed kan opvangen. Ik ben dus al aardig tevreden met de tips en de hulp in huis om hem structuur te geven zodat we een tevreden kindje hebben. En dan dus ook tevreden rustiger ouders.

Wat gaan de weken hier snel met een baby. Soms voelt het echt alsof ik tijd te kort heb. Maar meer en meer geniet ik van mijn kleine jongen. Ik kan me eraan toegeven dat hij bij me soms wil hangen. En dat hij gewoon zo zijn huilbuien heeft, vooral als hij moe is en er tegen vecht om te gaan slapen. Gekke kindjes he dat ze dat gewoon doen. Helaas nog steeds ellende met het gipsen, want dinsdag moest ik voor de tweede keer terug naar het ziekenhuis. Zijn voetje aan de ene kant trok hij weer terug. En als dat gebeurd kan hij drukplekken krijgen en het zit dan gewoon niet meer goed. Dus het moest diezelfde dag weer vervangen worden. Gelijk beide maar weer gedaan. De rest van de week bleef het gelukkig goed zitten.Wat is het toch een mooi mannetje, ja ik ben zijn mama dus ik zou niets anders zeggen dan dat hij gewoon mooi is. Hij kan al zo wijs uit zijn oogjes kijken en kan ook echt lekker wakker zijn. Zo mooi om te zien, want dit kende ik niet echt van Daan. Wat een groot verschil tussen de broers.Ja leuk eindelijk hangt hij dan, deze kreeg ik van de groep op Mirre waar ik het traject “Stralend de wereld in” mee deed. Zo onwijs lief dat ik dat muziek wolkje kreeg. En hij hangt daar mooi tussen de sterren in.Ja weer even lekker aan de wandel, het is wel warm met zo,n doek. Maar gelukkig stond er ook een windje. We waren naar de praktijkondersteuning geweest. En stonden hier op papa te wachten, zodat we niet weer een half uur terug moesten lopen. Dit vanwege niet te laat eten, aangezien dit al vrij laat in de middag was.En weer een ritje naar het ziekenhuis gehad. Hier lag hij uitgeput te slapen nadat het gips vervangen was. Ja het is een heel avontuur voor zo,n klein mannetje. Eerst het gips eraf, dan mag hij lekker badderen. En dan moet het gips er weer omheen, wat hij echt niet leuk vind op dat moment van zetten.Natuurlijk moet ik ook nog goed aan mezelf denken, dat schiet er weleens bij in. Maar nu dat Max vaker boven ligt te slapen kan ik ook rustiger genieten van mijn lunch. Dus dat deed ik dan ook lekker met bagels, kruidenkaas en komkommer.Voor dat Max een fles kreeg legde ik hem even bij papa neer, een relaxte papa maar Max dacht er anders over. Hij wilde gewoon zijn fles. Maar moet mijn handen vrij hebben om die te maken. Wel een heel lief plaatje is het geworden van de twee mannen waar ik echt van hou. Hou natuurlijk van drie mannen, maar de derde kan ik niet meer vastleggen.Dan ook nog maar een foto collage maken van al die verschillende blikken van dit prachtige mannetje. Ik ben zo verliefd op hem. Dat kan toch ook niet anders.
We hadden nog niet gedacht om een stoeltje te kopen voor Max, dit hadden we voor Daan ook nooit gedaan. Dit op aanraden dus gedaan. En moet je kijken wat voor mooie stoel hij nu heeft. En geloof dat hij het wel wat vind om er in te zitten.Nadat we Max in bed hebben gelegd en de vele huilbuien door gekomen zijn. Hij heerlijk lag te slapen, hebben wij er een gezellige avond van gemaakt. Ik lekker Netflix kijken en samen aan de hapjes gegaan. Een fijne rustige avond. Mama en papa tijd.

Op naar de drie maanden toe, want Max is nu 11 weken oud. Daarna nog een maand van aftellen, dan zitten de vier maanden erop die Daan heeft geleefd. Hopelijk wordt het bij mij dan iets rustiger. Dat ik minder bang ben om Max zo maar kwijt te raken. Maar voor nu moeten we dus nog even door met aftellen. En toch gaat het hard met Max, hij groeit echt enorm. En wat is het een fijn mooi mannetje.

Meer rust in huis

Vorige week hadden we de vrijdag nog een enorm huilende baby, een baby die de hele dag op mij wilde liggen. Niets aan de hand dat hij bij me wilt zijn. Maar die avond bleef hij maar ontroostbaar. Het weekend ging redelijk, ook best wel wat huilbuien. Maar maandag veranderde er iets. We hebben ineens een andere baby, en ik liet me woensdag vertellen ook een hele andere mama. We hebben een hele hoop fijne tips gekregen van Martinizorg die elke avond bij mij is. Zelf ben ik begonnen met hem vaker naar bed te doen, heb echt het idee dat hij te weinig slaap kreeg. En begonnen met inbakeren, want hij werd steeds onrustiger door zijn vele bewegingen van zijn armen. En wat brengt dit een rust met zich mee zeg. Geen enorme huilbuien meer, geen moeder die van slag raakt. Van andere moeders hoor je maar, je laat je kind niet huilen. En nee dat wil ik ook niet, daar kan ik niet tegen (ben er achter wat het is, en dat ga ik nog uitgebreid op in) Maar ze hebben me gezegd dat je zeker wel je kind mag laten huilen, zelfs 20 minuten. Nou dat is echt vreselijk zo lang. Maar nu ik hem af en toe laat huilen, werkt het wel. Soms ligt hij in mijn armen te vechten met zijn armpjes en te huilen, en nu zie ik dat hij gewoon aan het vechten is tegen zijn slaap. En als ik het gewoon even toelaat, dan is het zo ineens ook gewoon over. Ineens legt hij zijn hoofdje neer en valt in slaap. Kindjes blijken het dus soms toch nodig te hebben even te huilen. Nu zijn ze me ook aan het leren als hij op bed ligt niet meteen naar hem toe te gaan. Ik hoor het verschil wel in huilen, maar voor mij voelt alles als paniek aan. Toch gebeurd het heel vaak als je hem even laat huilen dat hij gewoon in slaap valt. Door dit alles is er zoveel veranderd in huis. Ik kom meer aan dingen toe en meer aan rust, vooral rust in mijn hoofd doet me goed. Dat is het belangrijkste. Slapen ook wel, maar dat is minder belangrijk dan die rust in mijn hoofd. Al ben ik echt de hele dag onrustig vanwege dat af en toe huilen. Maar wat ik al zei daar kom ik nog op terug, wat dat is.

De eerste prikjes

Ik ging naar die lieve mevrouw toe, die al een paar keer thuis bij mij kwam. Maar dit keer vond ik haar eigenlijk niet heel erg lief. Ze heeft me pijn gedaan. Maar mama was mijn aan het proberen afleiden met haar stem. Toch deden die prikjes wel pijn in mijn armpjes. Ja mijn arme armpjes, omdat ik gips heb kan dat dus niet in mijn benen. Ik moest echt wel even huilen, toch zei mama dat ik een stoere man ben en het heel goed heb gedaan. Mijn mama was ook stoer hoor, want ook zij moest het maar ondergaan dat die mevrouw mij pijn ging doen. Daarna viel ik eigenlijk helemaal stil, alsof er niets gebeurd was. Ik mocht weer lekker na een heerlijk flesje melk mee in de drager, naar huis wandelen. Toen we thuis aankwamen, lag ik allang te slapen in de drager. Ik werd wakker in mijn bed, toen wilde ik niet meer slapen en ben ik toch wel wat huilerig de rest van de dag geweest. Ik vond mezelf toch best wel zielig met mijn twee pleisters op mijn arm. En dan haalt papa ze er ook nog af weet je wel dat ik pijn in mijn armpjes heb papa… Nou gelukkig troosten papa mij lief. Ook was ik steeds onrustig in bed, want mama mocht me niet inbakeren omdat ik weleens koorts kon krijgen van de prikjes en het was ook nog eens een hele warme dag. Hopelijk ben ik dit avontuur snel weer vergeten.

Oefenen oefenen oefenen

We leggen Max nu ook regelmatig even op het kleed op de grond zodat hij kan oefenen met zijn nekje omhoog houden of omrollen. De eerste keer dat we dit deden, heel onverwachts rolde hij gewoon om. Niks kunnen vastleggen, dus nu lijkt het alsof het nooit is gebeurd. Want daarna heeft hij het nog niet weer gedaan. Maar dit komt vanzelf, het is ook nog wel wat vroeg ervoor. Ik heb wel wat leuke kiekjes voor jullie van het oefenen op het kleed.

Het zat er al eventjes aan te komen, een tijdje terug hoorde ik dat het niet zo goed ging met mijn nicht. We wisten al dat ze ziek was, maar zo ziek hadden we niet zo door. Toen ik hoorde dat ze met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht en de dokters haar nog een week gaven schrok ik enorm. Ik wilde graag nog afscheid nemen van haar terwijl ze nog leeft. Op dat moment niet over nagedacht of zij dat wel wilde. Wel over nagedacht of dat wel mogelijk voor mij was, aangezien ik nog bezig was met het traject “Stralend de wereld in” bij Mirre en ik aardig op weg was naar hoogzwanger. Maar het liep helemaal anders dan ik toen in gedachten had.

Paniek

Dit is dus de eerste keer na het afscheid van Daan dat er een dierbare heel ziek is en waar we afscheid van moesten gaan nemen. Ik raakte eigenlijk een beetje in paniek, ik wilde geen afscheid nemen terwijl ze al was overleden. Dat trek ik niet, dacht ik. Wat als ik in paniek raak tijdens de dienst, wat moeten haar ouders niet denken. Ik kom er juist om afscheid te nemen en wil dan sterk zijn voor haar ouders. En dan in paniek raken is zeker geen optie. Dus dit wilde ik niet, en dacht er alleen maar aan dat ik nog echt afscheid wilde nemen van haar. Alleen er werd al snel duidelijk dat ze te moe en te ziek was dat ze alleen haar naasten om haar heen wilde hebben. En ja groot gelijk heeft ze. Ik stuurde een kaart, om toch iets voor haar te doen. Misschien wel het laatste wat ik kon doen voor haar. Alleen er gebeurde iets heel anders, ze kreeg chemo en daar reageerde ze goed op. Ze kreeg uitstel en ging ook gewoon weer naar huis toe. Natuurlijk wist ik wel dat het er toch vroeg of laat aan zou komen. En stiekem hoopte ik dat we haar nog konden gaan zien. Maar dit gebeurde niet.

We hadden al jaren geen contact gehad, maar het is en blijft familie en als nichtjes hebben we vroeger leuke dingen mee gemaakt. We woonde nou eenmaal niet bij elkaar om de hoek. En soms lopen die dingen zo. Wat een mooi mens is het toch, toen ik eenmaal bevallen was van Max stuurde ze me via messenger een berichtje. Ze dacht aan mij om me te feliciteren, wauw hoe moet je reageren. Nou eigenlijk ging dat vanzelf, het was fijn haar even kort te spreken. Het moest zo zijn denk ik maar.

Energetische afscheid

Toch ging het plotseling helemaal mis en werd gebeld door mijn moeder toen ik op Mirre was samen met Max. Het was ineens snel gegaan, ze werd met pijn in haar buik naar het ziekenhuis gebracht. En helaas heeft ze het niet overleefd. Ik was echt helemaal overstuur, maar probeerde mijn tranen in te houden. Max had ik bij me en wilde het niet laten zien aan hem. (natuurlijk weet ik dat het juist geen kwaad kan) Max huilde enorm en nam hem in mijn armen, ik begon zelf mee te huilen. Heel erg hard, waardoor Max juist stil werd en ik mijn tranen kon huilen.

Tijdens de sessie gebeurde er iets heel moois, ik bleef contact te hebben met haar in die andere wereld. Ik viel weg en José hield mijn hand vast. Ze vroeg of ik het aandurfde te reizen, zij zou me helpen en me niet loslaten. Ik vond dit heel eng, maar ik ging dit doen. Ik zag haar daar staan, ik voelde dat ze hulp nodig had. Ze wilde nog niet, ze kon geen rust vinden. Nou dat snap ik wel, want hoe kan je een klein meisje van vier (haar dochter) achter laten. Maar ik kwam haar helpen en liet mij door Daan helpen. Daar stond hij dan, mijn kleine jongen. Voor het eerst zag ik hem als drie jarige jongen staan. Hij pakte haar hand vast, en ik zei tegen hem “neem haar maar mee” Daar zag ik een fel wit licht en daar liepen ze samen heen. Wat een rust voelde ik toen. Dit was mijn afscheid van haar.

Toch naar de begrafenis 

In eerste instantie hoefde het voor mij niet zo nodig meer. Voor mijn gevoel had ik mijn afscheid al gehad. Toch merkte ik aan mijn partner dat hij het wel belangrijk vond voor mij om te gaan. En zij ook gewoon dat we dit gingen doen. Ik wilde niet, maar niet omdat ik bezig was dat ik bang was in paniek te raken. Het voelde rustig bij mij en daar kon ik mee leven (dacht ik toen) Toch besloten we samen te gaan, en ben er ook blij om. Want de avond ervoor voelde het ineens als ik niet ga krijg ik misschien spijt. Dus we reisde af naar Zoetermeer om een laatste eer te bewijzen aan haar. Of eigenlijk voor de familie. Het was een mooi, maar verdrietig afscheid. Er waren veel bloemen, en ook bloemen om op haar kist te leggen. Daarna een samen zijn met een drankje en natuurlijk condoleance aan de naasten. Hier zag ik enorm tegen op, was namelijk al de hele tijd dat we er waren zo ziek. Zo misselijk, het bracht me steeds weer terug naar het afscheid van Daan. Waar was ik aan begonnen, maar ook ergens ja het is goed. De volgende keer zal het dan makkelijker zijn. En ik kan dit niet altijd gaan vermijden. Het was zover om naar de naasten te gaan en hun te condoleren. Ze stonden verbaasd dat we die hele reis hadden afgelegd voor hun. Haar broer vroeg zelfs naar mij, wat ik lief vond maar ook wel heel moeilijk. Hoe reageer je, zijn zus is net overleden. We kwamen aan bij haar moeder, en hoorde haar zeggen tegen iemand “dit hoor je als ouder toch niet mee te maken, het moet toch andersom. Dat je kind jouw wegbrengt” Ik stond daar mijn tranen weg te slikken, ze mocht niet zien dat ik het er zo moeilijk mee had. Ik wist wat er nu zo,n beetje door haar heen ging. Zelf heb ik dit meegemaakt met mijn eigen kind. Het lukte me net niet heel hard te huilen en ik condoleerde haar en stonden heel eventjes te praten. Opgelucht liep ik er weg, want ik was blij dat het achter de rug was en dat ik niet in huilen was uitgebarsten.

Als jij als onzichtbare ouder na het afscheid van je kind naar een begrafenis/crematie ging hoe heb jij dat ervaren?