Op naar de drie maanden toe, want Max is nu 11 weken oud. Daarna nog een maand van aftellen, dan zitten de vier maanden erop die Daan heeft geleefd. Hopelijk wordt het bij mij dan iets rustiger. Dat ik minder bang ben om Max zo maar kwijt te raken. Maar voor nu moeten we dus nog even door met aftellen. En toch gaat het hard met Max, hij groeit echt enorm. En wat is het een fijn mooi mannetje.

Meer rust in huis

Vorige week hadden we de vrijdag nog een enorm huilende baby, een baby die de hele dag op mij wilde liggen. Niets aan de hand dat hij bij me wilt zijn. Maar die avond bleef hij maar ontroostbaar. Het weekend ging redelijk, ook best wel wat huilbuien. Maar maandag veranderde er iets. We hebben ineens een andere baby, en ik liet me woensdag vertellen ook een hele andere mama. We hebben een hele hoop fijne tips gekregen van Martinizorg die elke avond bij mij is. Zelf ben ik begonnen met hem vaker naar bed te doen, heb echt het idee dat hij te weinig slaap kreeg. En begonnen met inbakeren, want hij werd steeds onrustiger door zijn vele bewegingen van zijn armen. En wat brengt dit een rust met zich mee zeg. Geen enorme huilbuien meer, geen moeder die van slag raakt. Van andere moeders hoor je maar, je laat je kind niet huilen. En nee dat wil ik ook niet, daar kan ik niet tegen (ben er achter wat het is, en dat ga ik nog uitgebreid op in) Maar ze hebben me gezegd dat je zeker wel je kind mag laten huilen, zelfs 20 minuten. Nou dat is echt vreselijk zo lang. Maar nu ik hem af en toe laat huilen, werkt het wel. Soms ligt hij in mijn armen te vechten met zijn armpjes en te huilen, en nu zie ik dat hij gewoon aan het vechten is tegen zijn slaap. En als ik het gewoon even toelaat, dan is het zo ineens ook gewoon over. Ineens legt hij zijn hoofdje neer en valt in slaap. Kindjes blijken het dus soms toch nodig te hebben even te huilen. Nu zijn ze me ook aan het leren als hij op bed ligt niet meteen naar hem toe te gaan. Ik hoor het verschil wel in huilen, maar voor mij voelt alles als paniek aan. Toch gebeurd het heel vaak als je hem even laat huilen dat hij gewoon in slaap valt. Door dit alles is er zoveel veranderd in huis. Ik kom meer aan dingen toe en meer aan rust, vooral rust in mijn hoofd doet me goed. Dat is het belangrijkste. Slapen ook wel, maar dat is minder belangrijk dan die rust in mijn hoofd. Al ben ik echt de hele dag onrustig vanwege dat af en toe huilen. Maar wat ik al zei daar kom ik nog op terug, wat dat is.

De eerste prikjes

Ik ging naar die lieve mevrouw toe, die al een paar keer thuis bij mij kwam. Maar dit keer vond ik haar eigenlijk niet heel erg lief. Ze heeft me pijn gedaan. Maar mama was mijn aan het proberen afleiden met haar stem. Toch deden die prikjes wel pijn in mijn armpjes. Ja mijn arme armpjes, omdat ik gips heb kan dat dus niet in mijn benen. Ik moest echt wel even huilen, toch zei mama dat ik een stoere man ben en het heel goed heb gedaan. Mijn mama was ook stoer hoor, want ook zij moest het maar ondergaan dat die mevrouw mij pijn ging doen. Daarna viel ik eigenlijk helemaal stil, alsof er niets gebeurd was. Ik mocht weer lekker na een heerlijk flesje melk mee in de drager, naar huis wandelen. Toen we thuis aankwamen, lag ik allang te slapen in de drager. Ik werd wakker in mijn bed, toen wilde ik niet meer slapen en ben ik toch wel wat huilerig de rest van de dag geweest. Ik vond mezelf toch best wel zielig met mijn twee pleisters op mijn arm. En dan haalt papa ze er ook nog af weet je wel dat ik pijn in mijn armpjes heb papa… Nou gelukkig troosten papa mij lief. Ook was ik steeds onrustig in bed, want mama mocht me niet inbakeren omdat ik weleens koorts kon krijgen van de prikjes en het was ook nog eens een hele warme dag. Hopelijk ben ik dit avontuur snel weer vergeten.

Oefenen oefenen oefenen

We leggen Max nu ook regelmatig even op het kleed op de grond zodat hij kan oefenen met zijn nekje omhoog houden of omrollen. De eerste keer dat we dit deden, heel onverwachts rolde hij gewoon om. Niks kunnen vastleggen, dus nu lijkt het alsof het nooit is gebeurd. Want daarna heeft hij het nog niet weer gedaan. Maar dit komt vanzelf, het is ook nog wel wat vroeg ervoor. Ik heb wel wat leuke kiekjes voor jullie van het oefenen op het kleed.

Het zat er al eventjes aan te komen, een tijdje terug hoorde ik dat het niet zo goed ging met mijn nicht. We wisten al dat ze ziek was, maar zo ziek hadden we niet zo door. Toen ik hoorde dat ze met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht en de dokters haar nog een week gaven schrok ik enorm. Ik wilde graag nog afscheid nemen van haar terwijl ze nog leeft. Op dat moment niet over nagedacht of zij dat wel wilde. Wel over nagedacht of dat wel mogelijk voor mij was, aangezien ik nog bezig was met het traject “Stralend de wereld in” bij Mirre en ik aardig op weg was naar hoogzwanger. Maar het liep helemaal anders dan ik toen in gedachten had.

Paniek

Dit is dus de eerste keer na het afscheid van Daan dat er een dierbare heel ziek is en waar we afscheid van moesten gaan nemen. Ik raakte eigenlijk een beetje in paniek, ik wilde geen afscheid nemen terwijl ze al was overleden. Dat trek ik niet, dacht ik. Wat als ik in paniek raak tijdens de dienst, wat moeten haar ouders niet denken. Ik kom er juist om afscheid te nemen en wil dan sterk zijn voor haar ouders. En dan in paniek raken is zeker geen optie. Dus dit wilde ik niet, en dacht er alleen maar aan dat ik nog echt afscheid wilde nemen van haar. Alleen er werd al snel duidelijk dat ze te moe en te ziek was dat ze alleen haar naasten om haar heen wilde hebben. En ja groot gelijk heeft ze. Ik stuurde een kaart, om toch iets voor haar te doen. Misschien wel het laatste wat ik kon doen voor haar. Alleen er gebeurde iets heel anders, ze kreeg chemo en daar reageerde ze goed op. Ze kreeg uitstel en ging ook gewoon weer naar huis toe. Natuurlijk wist ik wel dat het er toch vroeg of laat aan zou komen. En stiekem hoopte ik dat we haar nog konden gaan zien. Maar dit gebeurde niet.

We hadden al jaren geen contact gehad, maar het is en blijft familie en als nichtjes hebben we vroeger leuke dingen mee gemaakt. We woonde nou eenmaal niet bij elkaar om de hoek. En soms lopen die dingen zo. Wat een mooi mens is het toch, toen ik eenmaal bevallen was van Max stuurde ze me via messenger een berichtje. Ze dacht aan mij om me te feliciteren, wauw hoe moet je reageren. Nou eigenlijk ging dat vanzelf, het was fijn haar even kort te spreken. Het moest zo zijn denk ik maar.

Energetische afscheid

Toch ging het plotseling helemaal mis en werd gebeld door mijn moeder toen ik op Mirre was samen met Max. Het was ineens snel gegaan, ze werd met pijn in haar buik naar het ziekenhuis gebracht. En helaas heeft ze het niet overleefd. Ik was echt helemaal overstuur, maar probeerde mijn tranen in te houden. Max had ik bij me en wilde het niet laten zien aan hem. (natuurlijk weet ik dat het juist geen kwaad kan) Max huilde enorm en nam hem in mijn armen, ik begon zelf mee te huilen. Heel erg hard, waardoor Max juist stil werd en ik mijn tranen kon huilen.

Tijdens de sessie gebeurde er iets heel moois, ik bleef contact te hebben met haar in die andere wereld. Ik viel weg en José hield mijn hand vast. Ze vroeg of ik het aandurfde te reizen, zij zou me helpen en me niet loslaten. Ik vond dit heel eng, maar ik ging dit doen. Ik zag haar daar staan, ik voelde dat ze hulp nodig had. Ze wilde nog niet, ze kon geen rust vinden. Nou dat snap ik wel, want hoe kan je een klein meisje van vier (haar dochter) achter laten. Maar ik kwam haar helpen en liet mij door Daan helpen. Daar stond hij dan, mijn kleine jongen. Voor het eerst zag ik hem als drie jarige jongen staan. Hij pakte haar hand vast, en ik zei tegen hem “neem haar maar mee” Daar zag ik een fel wit licht en daar liepen ze samen heen. Wat een rust voelde ik toen. Dit was mijn afscheid van haar.

Toch naar de begrafenis 

In eerste instantie hoefde het voor mij niet zo nodig meer. Voor mijn gevoel had ik mijn afscheid al gehad. Toch merkte ik aan mijn partner dat hij het wel belangrijk vond voor mij om te gaan. En zij ook gewoon dat we dit gingen doen. Ik wilde niet, maar niet omdat ik bezig was dat ik bang was in paniek te raken. Het voelde rustig bij mij en daar kon ik mee leven (dacht ik toen) Toch besloten we samen te gaan, en ben er ook blij om. Want de avond ervoor voelde het ineens als ik niet ga krijg ik misschien spijt. Dus we reisde af naar Zoetermeer om een laatste eer te bewijzen aan haar. Of eigenlijk voor de familie. Het was een mooi, maar verdrietig afscheid. Er waren veel bloemen, en ook bloemen om op haar kist te leggen. Daarna een samen zijn met een drankje en natuurlijk condoleance aan de naasten. Hier zag ik enorm tegen op, was namelijk al de hele tijd dat we er waren zo ziek. Zo misselijk, het bracht me steeds weer terug naar het afscheid van Daan. Waar was ik aan begonnen, maar ook ergens ja het is goed. De volgende keer zal het dan makkelijker zijn. En ik kan dit niet altijd gaan vermijden. Het was zover om naar de naasten te gaan en hun te condoleren. Ze stonden verbaasd dat we die hele reis hadden afgelegd voor hun. Haar broer vroeg zelfs naar mij, wat ik lief vond maar ook wel heel moeilijk. Hoe reageer je, zijn zus is net overleden. We kwamen aan bij haar moeder, en hoorde haar zeggen tegen iemand “dit hoor je als ouder toch niet mee te maken, het moet toch andersom. Dat je kind jouw wegbrengt” Ik stond daar mijn tranen weg te slikken, ze mocht niet zien dat ik het er zo moeilijk mee had. Ik wist wat er nu zo,n beetje door haar heen ging. Zelf heb ik dit meegemaakt met mijn eigen kind. Het lukte me net niet heel hard te huilen en ik condoleerde haar en stonden heel eventjes te praten. Opgelucht liep ik er weg, want ik was blij dat het achter de rug was en dat ik niet in huilen was uitgebarsten.

Als jij als onzichtbare ouder na het afscheid van je kind naar een begrafenis/crematie ging hoe heb jij dat ervaren?

Weer een nieuwe week, dus we kijken even terug op afgelopen week. De week dat ik een sessie plande bij Mirre en dat Max weer terug thuis kwam. Wat ben ik blij dat mijn mannetje weer terug thuis is. Eigenlijk was het vermoeiender dat hij in het ziekenhuis lag dan hij thuis is. Want het heen en weer gereis erheen is ook niet heel fijn. Maar nu hij thuis is, kunnen we het gewoon weer lekker oppakken als gezin.

Ja het huishouden gaat ook door, al komt daar vrij weinig van. Maar het belangrijkste is dat de was steeds weer wordt gedaan. Het is ook wel een stukje meer geworden sinds Max er is, en nee niet alleen zijn kleertjes. Maar meer ook omdat hij onze shirts ook regelmatig vies maakt. Dat geeft helemaal niets. Ik was wel door, maar dat opruimen ervan is een stukje minder. Kost vaak veel tijd. Ach ja hier waren de handdoeken weer lekker schoon en kon ik weer opruimen in de kasten.Ik kon even genieten van ME-TIME. Helemaal alleen even op de bank hangen met Netflix aan. Want maandag lag Max nog in het ziekenhuis en s,morgens hadden we een afspraak waardoor ik niet naar het ziekenhuis kon. En in de middag had ik ook een afspraak met de praktijkondersteuning. Daarna ben ik natuurlijk wel door gegaan naar het ziekenhuis. Zolang kan ik echt niet zonder mijn kleine man.Ondertussen dat ik lekker serie aan het kijken was, even lekker gezond doen en aardbeien eten.Ik was lekker weer even bij Max geweest, en omdat hij zijn rust nodig had en lag te slapen ben ik weer rustig naar huis gegaan toen ik daar even was geweest. Helaas moest ik lang op de bus wachten. En was ik ook best wel laat thuis.Dinsdag ging ik naar Mirre toe, na dat we een gesprek in het ziekenhuis hadden met de kinderarts. Ik had een goede sessie, die echt wel nodig was voordat Max thuis zou komen. Hier was ik even aan het bijkomen van de sessie. Had toch een uur voordat de regio taxi me kwam halen.En ja hoor daar is hij dan, woensdag ochtend gingen we hem lekker uit het ziekenhuis halen. Wat fijn dat hij nu weer lekker thuis is.We hadden ellende in de bijkeuken, die stond voor de tweede keer helemaal blank. We hadden al een gootsteen en wc,s die steeds verstopt waren. Maar nu stond dus de bijkeuken blank. Dus iemand laten komen en is een hele tijd bezig geweest. Wat een ellende zeg, tuin open gehaald en een zooi wat het in huis was daarna. Dus moesten we nadat hij weg was, stofzuigen en dweilen. Daar ging een rustige dag, waarop we gehoopt hadden.Dit is het enige wat Max wilt nog, anders is het huilen als ik hem wegleg. Heb er vrijdag maar aan toe gegeven en de hele dag op de bank gehangen met hem en lekker series gekeken. Eerst kon ik hier niet zo van genieten, het idee dat er dingen moeten gebeuren nog. Of dat ik geen kant op kan en dat het best vermoeiend is. Maar heb het beste ervan gemaakt, en stiekem ook nog wel genoten ervan. Tot het in de avond alleen maar huilen was en dit plakken ook niet meer hielp.
Het is hier momenteel steeds de vraag of we rustig kunnen eten, want Max is het er steeds niet meer mee eens om in de box rustig te liggen. Nu bleef hij lekker even slapen, nadat ik hem uit me handen in de box heb gelegd. We hebben dus even rustig kunnen eten.

Waar is mijn kleine baby, eerst dacht ik wat fijn als hij wat groter en ouder wordt. Maar nu echt het kleine baby’tje eraf is mis ik dat toch wel enorm. Wat groeit hij goed, en wat wordt hij zwaar. Dit is een heel goed teken natuurlijk, want Max doet het enorm goed. En gelukkig ook nergens meer last van de operatie. 

Max is weer thuis

Heerlijk mijn mannetje is weer lekker thuis. Ja ik heb hem enorm thuis gemist. En ook is het wel weer even wennen nu hij thuis is, na het ziekenhuis opname. Het gaat goed met hem. En ondanks ik nog altijd mijn moeilijke momenten heb, voel ik me iets rustiger naar Max toe. Ik merk na de laatste sessie die ik heb gehad bij Mirre voor dat Max thuis kwam dat ik rustiger naar mezelf en hem ben. Van binnen ben ik nog wel onrustig, dat verdwijnt niet zo maar ineens. Er is veel boosheid, frustratie en verdriet uit gekomen bij Mirre. En dat heb ik mooi daar kunnen laten voordat Max thuis kwam. Zo heeft hij daar nu geen last van. Het voelt goed dat ik momenteel kan toegeven aan dat Max gewoon alleen maar bij mij wilt liggen. En dat ik er van geniet, gewoon even niks hoeven en samen met hem op de bank hangen. Ik lekker serie kijken en hij in mijn armen liggen te slapen. Ik betrapte me erop dat ik zelf heb genoten van de momenten in mijn armen. Maar vermoeiend is het wel, en zeker als je nog de hele avond voor je hebt en het dan wel echt mis is met huilen.

Huilen huilen huilen

Nadat ik me de hele dag had overgeven aan dat Max alleen bij me wilde liggen ging het s,avonds hardop met huilen. Wat ik ook deed niks was goed voor meneertje. In mijn armen houden had geen zin meer, want hij bleef maar huilen. Die avond kreeg ik hulp van martinizorg en zelfs zij kreeg hem niet stil. Er waren echt maar kleine momenten dat hij stil was. Voornamelijk als je door de kamer heen liep en hem heen en weer wiegde. Maar zodra je stopte was het weer huilen. Echt alles hebben we samen uit de kast gehaald. Toch maar proberen om hem naar bed te brengen. Maar ook dit pikte hij niet, dus ik weer naar boven om hem stil te krijgen. Maar het huilen werd alleen maar erger. Ik wist het echt niet meer, en moest er zelf ook van huilen. Achter me werd er ineens verteld dat ik het wel goed deed. Maar dat Max waarschijnlijk het van moeheid ook niet meer wist. Ze wilde dat ik de leidinggevende belde om advies te vragen, want eigenlijk zat haar werkdag er al op. Maar ze wilde me niet alleen laten, en dat wilde de leidinggevende ook niet dat ik alleen bleef met Max. Ze vond het verstandig om de doktersdienst te bellen om te kijken of er iets aan de hand zou zijn. Want dit huilen deed hij ook zo erg voor we ontdekte dat hij een liesbreuk had. Maar eerst mijn partner naar huis laten komen van zijn werk, alleen dat lukte helaas niet. Dus besloten toch te bellen, want degene die bij me was wilde wel met mij mee dan. Na laten kijken bij de dokter, waar hij uiteraard stil was. Er was niets aan de hand met hem en konden weer naar huis. Gelukkig was mijn partner me komen halen, en kon zij van martinizorg ook naar huis. Thuis nam mijn partner het over, omdat ik wel erg moe was nu. Hij gaf hem de fles en probeerde hem naar bed te krijgen. Ik ben zelf op bed gegaan, maar Max bleef weer huilen. Ik ben even in slaap gevallen en toen ik wakker was, was het inmiddels al tegen 03.00 en hoorde hem nog altijd huilen. Mijn partner had ook alles al geprobeerd en lag nu vermoeid op de bank. Ik heb Max mee genomen naar boven, legde hem in ons bed met de speen even vast houden. En hij viel in slaap, ik liet de speen los. Normaal wordt hij dan ook weer wakker, maar nu bleef hij licht in slaap. Nog een poging hem naar bed te brengen, want de manier waarop hij in ons bed lag konden wij onmogelijk slapen. In bed, en ja eindelijk hij bleef stil. En heeft nog geslapen tot 06.30. Dat was dus een aardig kort nachtje voor ons. Wat er aan de hand is geen idee, we weten echt niet wat te doen met hem. En hoelang deze huilbuien aanblijven is ook maar de vraag. Want ook vandaag wilde hij niet echt slapen in zijn bed, geprobeerd hem in te bakeren. Daar werd hij rustig van, ondanks hij al binnen vijf minuten een arm eruit gewurmd had. Misschien helpt dit wel, want hij is steeds maar zo aan het zwaaien met zijn armen. Dus heb nu een inbaker doek besteld. Misschien werkt dat beter. We moeten nu echt gewoon door deze fase heen, want dit zal vast ook wel weer over gaan neem ik aan.

Hebben jullie nog tips te doen als je baby zo ontroostbaar is en tot nu toe blijkbaar niets werkt?

Een week vol ziekenhuis bezoek voor onze kleine man. Het weekend is hij voor de tweede keer opgenomen omdat ik echt het gevoel had dat hij veel pijn had. In het ziekenhuis de rest van de tijd was hij rustig. dus dan begin je te twijfelen. Maar hij mocht blijven aangezien de operatie ook snel werd ingepland. Dus het was een week van heen en weer van huis naar ziekenhuis en terug. Ik ben 1 keer in het Martiniziekenhuis blijven slapen en na de operatie in het UMCG ben ik ook blijven slapen. De rest thuis wezen slapen, omdat ik toch mijn rust juist nodig heb om er voor Max te zijn. Alleen merk ik dat het reizen en in het ziekenhuis zitten wel heel erg opbreekt zo.Net bij de praktijkondersteuner geweest om te praten en daarna alweer onderweg naar het ziekenhuis toe, naar me kleine mannetje. Vanuit de trein nam ik de foto.In het UMCG kreeg ik een kamer voor mijzelf, Max hielden ze de nacht voor mij in de gaten. En ik mocht even een nachtje heerlijk doorslapen. Dit was zeker wel even welkom. Toch voelt dit gek, alsof ik mijn kind tekort doe om hem zo uit handen te geven.Max vind het allemaal wel prima, en vermaakt zich wel zo in het stoeltje en de muziekmobiel. Nou die muziekmobiel is wel aan vervanging toe. Draait amper nog vanzelf en het geluid is nogal vals. Maar dat maakt de kleine weinig uit zo te zien.In de ochtend kreeg ik ontbijt in het ziekenhuis, maar in de middag moest ik zelf even wat regelen. Ik ging daar in het restaurant broodjes eten. Ik dacht dat het daar wel mee viel met de kosten, maar het liep toch aardig op in prijs. Dacht juist daarom naar het andere kant te gaan, want waar we normaal iets gaan halen is helemaal duur. Hier kan je zelf alles samenstellen als je wilt. Ik kocht twee broodjes met wat beleg.Mijn kleine man even gek doen, ja dit was een lucky shot. Kleine gekke man van mij. Wat ben ik dol op hem.Donderdag was een hele drukke dag en heel erg dubbel. Aan de ene kant wil je de hele dag bij je kind zijn, maar er was ook iets anders van belang. Dus in de ochtend zijn we naar het ziekenhuis geweest voor Max. En daarna snel door naar Zoetermeer, waar we een begrafenis hadden van mijn nicht. Ik vond dit heel erg moeilijk, en zal hier nog zeker op terug gaan komen. Hoe dit was. Op de terug weg moesten we natuurlijk ook even eten, want zo,n lange reis heen en terug pfff. Dus ja we gingen naar die grote gele M toe.Zo troffen we ons kind aan voordat we naar het UMCG moesten. Gewoon zielig om hem uit bed te rukken om hem te vervoeren. We konden nog even zo van hem genieten voordat we echt weg moesten. Hij moest er echt aan geloven de maxicosi in te gaan en op weg naar het UMCG waar zijn operatie gepland stond.Na zijn operatie kreeg hij een prachtig diploma een dapperheidsdiploma. Zijn eerste diploma op zo,n jonge leeftijd al. Dat zeehondje kreeg hij ook, we mochten iets voor hem uitzoeken. Zo lief.De nacht bleef ik bij hem slapen in het ziekenhuis bij hem op de kamer. Er lag ook nog wel een ander kindje, maar daar had ik geen last van. Dit was mijn uitzicht. Heb wel slecht geslapen, ben niet meer gewend hem te horen naast mij. Omdat hij gewoon op zijn eigen kamer slaapt. Nu hoorde ik echt alles van hem, elk kreuntje en steuntje. En ja het was warm, het bed was heel smal en ze kwamen zo nu en dan de kamer op van de verpleging. Maar dit had ik wel voor Max over.Nog even een foto voordat hij van de monitor af mocht. Hij had een infuus voor vocht. Maar we mochten weer terug naar het Martiniziekenhuis dus alles kon eraf.Het was al weer even geleden dat ik een normale maaltijd heb gemaakt en samen hebben gegeten. Dat is een beetje het ziekenhuis leven… Hopelijk komt daar snel verandering in de dagen.

Mannetje mannetje mannetje wat groei je enorm. En je bent alweer twee maanden oud. Je ligt al even in het ziekenhuis, aan de ene kant mis ik je enorm thuis. Maar misschien heel erg om te zeggen, soms is het ook wel even lekker een beetje rust te krijgen. 

Ziekenhuis opname voor Max

Max lag vanmorgen nog in het UMCG na een liesbreuk operatie. Eerder lag hij in het Martiniziekenhuis waar hij niet geopereerd kon worden. Dus we moesten hem heel vroeg ophalen om hem over te brengen. Want we moesten ons met Max om 7.00 melden in het UMCG. Ik was dan al om 5.00 uit mijn bed die ochtend. De operatie is prima gegaan. Wel heeft hij wat koorts overgehouden ervan en vocht in zijn balletjes. Maar dat zal vanzelf weer verdwijnen, ze maken hier zich geen zorgen over. Inmiddels is hij terug in het Martiniziekenhuis, waar hij nog eventjes mag verblijven.

Mijn eerste diploma 

Dan ben ik op 1 dag na 9 weken oud als ik mijn eerste diploma haal. Ja want ik kreeg een dapperheidsdiploma na de operatie. Dus ik ben heel dapper geweest zei die mevrouw waar ik wakker werd. Nou ja wakker, ik vond het beter om lekker te blijven slapen. En omdat ik nog een heel kleintje ben, mocht mama een speeltje voor me uitzoeken. Ik kreeg een groen zeehondje liet ik me vertellen door mama. Nu weet ik dus ook hoe zeehondjes eruit zien. Mama vertelde er wel bij dat echte zeehondjes niet groen van kleur zijn. Ik leer echt elke dag weer iets.

Vandaag heb ik een tag voor jullie terug kijkend een beetje op de zwangerschap en de afgelopen weken met ons pasgeboren kindje Max.

Hoe oud is je kindje nu?

acht weken en drie dagen oud is Max nu.

Hoe voel je je?

Op dit moment voel ik me echt waardeloos als moeder. Max is net opgenomen in het ziekenhuis en dat doet me verdriet. Daarnaast ben ik gewoon aardig uitgeput door de vele huilbuien die hij heeft vanwege de pijn. Gelukkig nu we weten wat er aan de hand is kunnen we ook iets aan de pijn doen. Want een liesbreuk kan je terug drukken (wat hij dus heeft) en dan heeft hij geen pijn meer. Maar de emoties lopen dus allemaal door elkaar heen nu. Rust kan ik dus gebruiken, maar het liefst wil ik ook bij Max zijn. (dit wanneer ik dit schrijf, een paar dagen eerder dan gepost is)

Nog last van kwaaltjes?

Last van kwaaltjes van de zwangerschap nee die heb ik gelukkig niet meer. Nou of misschien soms nog wel last van de hormonen, daar kan ik soms flink last van hebben. Maar van de bevalling verder merk ik niets meer. Gelukkig geen pijn meer van de keizersnede, dat heeft namelijk wel eventjes geduurd voordat het over was.

Is je eetlust veranderd?

Nou niet echt veranderd, maar ik merk dat ik minder goed voor mezelf soms zorg en dat soms eten er een beetje bij in schiet en ik snel, snel een boterham naar binnen prop tussen de middag. Hopelijk gaat dat nog wel veranderen als ik wat meer rust ga leren creëren. 

Zwangerschapskilo’s?

Heb eerlijk gezegd geen idee, heb het de hele zwangerschap niet bijgehouden wat ik ben aangekomen. Dat is het voordeel om onder controle in het ziekenhuis te staan, want daar hoef je nooit op de weegschaal. Dus ik weet ook niet of ik weer op me oude gewicht ben. Vind het ook momenteel niet zo van belang, al wil ik zeker wel weer iets aan mijn gewicht gaan doen.

Hoe kijk je terug op je zwangerschap?

Aan de ene kant kon ik best wel genieten, meer als mijn eerste zwangerschap. Maar er was ook veel angst en ik vond het zwanger zijn gewoon eigenlijk niet leuk. Al die vreselijke kwaaltjes. En dan ook nog eens die bloeddruk die niet mee werkte, ik dus zo vaak in het ziekenhuis zat. Dan ook nog eens opnames en een kindje wat eerder word gehaald, vanwege een beginnende zwangerschap vergiftiging. 

Hoe kijk je terug op je bevalling?

Daar kijk ik met een goed gevoel naar terug. Het enige is dat ik het heel vreselijk vind dat ik Max niet gelijk bij me kreeg op de borst. Maar we mochten mee kijken toen hij uit me buik gehaald werd. En dat moment is echt goud waard, zo blij dat we dit mochten mee maken. Juist na al die medicatie die ik heb gekregen voor mijn bloeddruk. Dus ja ik kijk echt fijn er op terug.

Liever nog zo’n zwangerschap of liever nog zo’n bevalling?

Liever nog zo,n bevalling, want de zwangerschap vond ik echt heel zwaar en de bevalling was best wel mooi ondanks het een keizersnede was.

Zijn er dingen die je anders had gewild?

Jazeker wel, had heel graag mijn kindje gelijk bij me op de borst willen hebben na geboorte. Dat had zo,n mooi moment moeten zijn, maar ook met deze geboorte mocht dat helaas niet zo zijn. Hier heb ik echt wel heel erg veel verdriet van, net als bij de eerste bevalling van Daan. Maar dit zijn dingen die in je onmacht liggen en daar moet ik me verder nu bij neerleggen dat het zo is gegaan.

Hoe is het met jullie kindje?

Op dit moment ligt Max in het ziekenhuis vanwege een liesbreuk waar hij veel pijn van heeft. Dus eerlijk gezegd is hij niet helemaal happy. We wachten op een datum voor zijn operatie ervoor.

Hoe zijn de nachten?

De nachten zijn vrij goed, hij komt voor zijn flessen. En hij laat er nu zo,n 4 a 5 uur tussen in de nacht, dus dat is echt heerlijk om wat meer slaap nu te krijgen. We hebben dus eigenlijk niet veel te klachten over de nachten, hij kan goed in zijn eigen kamer slapen.

Genietmomentjes?

Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen.

De grootste verandering?

Meer regelmaat in mijn leven, wel heel erg veel drukte en echt een hele volle agenda. Hopelijk gaat dit nog wel veranderen, want dit is wel erg veel. Dus de drukte is de grootste verandering in mijn leven.

Aan het werk?

Nee ik werk niet, ben full-time thuisblijf mama. En tot nu toe bevalt me dat prima. Wie weet wat de toekomst nog voor mij gaat brengen. Want ik weet niet beter dan thuis zitten, maar in mijn hoofd heb ik al wel een tijdje dat ik niet alleen mama wil zijn.

Jouw tip voor (aanstaande) moeders?

Ondanks iedereen zegt geniet van je kindje, je mag er ook zeker aan toegeven dat het zwaar is. Laat ook je emoties toe, En het geeft niet dat je niet elk moment van de dag van je kindje geniet. Maar probeer zeker wel de mooie dingen te zien ook als het zwaar is de zorg.

Deze week heb ik gewoon drie dagen afspraken vrij gemaakt, zodat ik lekker even naar Mirre kon samen met Max. Ja daar had ik natuurlijk wel een afspraak voor een sessie. Maar dat was echt helemaal puur voor mijzelf. En kon ik met een gerust hart Max overdragen aan iemand anders die ik volledig vertrouw. Echt wel even fijn om geen verplichtingen thuis te hebben. Alleen natuurlijk Max om te zorgen, dat is eigenlijk al meer dan genoeg verplichting. 

Maandag had ik nog wel afspraken staan, eerst Martinizorg over de vloer en later in de middag een gesprek bij de praktijkondersteuner van de dokter. Daar zal ik nu regelmatig naar toe gaan, dus gelijk voor de week erop een afspraak gemaakt. Ja en dinsdag vaste prik het ziekenhuis voor Max zijn voetjes. Dit was echt een heel avontuur, waar ik al even iets heb losgelaten erover in de vorige blog. Maar ik nog uitgebreider op terug ga komen. We zaten deze dag dus twee keer in het ziekenhuis. Woensdag ging ook even anders dan gepland, het was even spannend of ik Mirre wel ging halen. Want het ging weer niet goed met het gips bij Max en dus moest ik weer naar het ziekenhuis. Dit keer belde ik mijn schoonouders of ze me konden brengen. En toch daarna besloten naar Mirre te gaan. En mijn schoonouders waren zo lief om mij daar heen te brengen. Een hele zorg minder dus. Hier zie je lekker dat ik een ruime kamer heb gekregen, waar ik ook om vroeg of dat mogelijk was. Wel handig beneden en ruimte voor de kinderwagen.Ik kreeg op Mirre de opdracht even echt aan mezelf te denken. Nou dat is best wel lastig met een kind die de hele dag vraagt aan je. Thuis was ik er dus nog niet aan toe gekomen sinds zijn geboorte echt tijd te nemen voor mijzelf. Alles snel even tussendoor doen. Ik kreeg de opdracht een dossier te maken voor mijzelf. Een map leuk te pimpen waar ik leuke en belangrijke dingen ik kan bewaren. En Max stond gewoon in de kinderwagen naast ons aan tafel en is de hele tijd heel lief aan het slapen geweest. Even tussendoor een flesje die zijn nieuwe vriendin hem heeft gegeven. En ik heb rust gevonden in het creatief zijn.Zaterdag zijn we even op pad geweest, ik heb zoveel leuke broekjes voor Max gekocht en gekregen. Maar niks past hem met het gips, zo vreselijk. Dus wilde even in de winkel kijken voor iets. Heb twee nieuwe broekjes gekocht, en geloof dat die wel echt moeten passen. Ik merk dat de meeste broekjes smal aflopen, ja en die kan hij echt niet aan. Toen hebben we ook gelijk maar even een lekker ijsje gegeten.S,avonds zaten we ineens met Max bij de doktersdienst omdat hij al de hele dag zo vreselijk aan het huilen is. Echt gewoon ontroostbaar. Ik had echt het idee dat het aan mij lag, want op Mirre was hij zo lekker rustig. En eerder thuis had hij dit gedrag ook zeker niet. Ze had het over een navelbreukje, wat we al dachten. Maar niet beklemd, dus waarschijnlijk komt het huilen daar niet van. Ze wilde dat de kinderarts mee zou kijken, dus werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis.En ja dan zit je ineens in het martiniziekenhuis. De hele tijd huilen, huilen en nog eens huilen. En hier was hij ineens helemaal Knok-out, niet zo gek dat hij moe is van al dat huilen. En helaas gingen we zonder kind terug naar huis. Maar was wel even lekker om een nachtje rustig bij te tanken. Zo kunnen we de zorg voor hem ook beter aan zeker als er echt iets aan de hand is met hem.
Wat geweldig kom je terug in het ziekenhuis zondags op papa dag en dan hangt er gewoon een cadeautje voor papa. En ja de papa van Max is een SUPER PAPA. Wat is het moeilijk om ons mannetje te zien in het ziekenhuis, al is het maar voor korte duur.En dan moeten we ook goed voor ons zelf zorgen dus maar even wat eten tussen de middag in het ziekenhuis. Je wordt ook heel erg duf daar op die kamer en de hele tijd op zo,n stoel zitten is ook niet niks. Verder weinig om even echt te relaxen.Ons mannetje blijkt dus een liesbreuk te hebben en daarom is hij steeds ontroostbaar. Maar je kan de liesbreuk terug duwen en dan heeft hij geen pijn en dan heb je dus zo,n heerlijk rustig mannetje weer. Echt ons mannetje weer terug. Als het goed is mag hij morgenochtend naar huis, maar eerst overleg met de kinderchirurg over een operatie. Laat in de middag naar huis gegaan en gegeten toen even naar bed omdat we heel moe waren. Nu ik weer terug uit bed ben, voelt het goed om rust te hebben maar ik voel me heel verdrietig zonder Max. Alleen ik weet dat Max zijn rust nu ook goed kan gebruiken na gisteren. Het is dus heel erg dubbel nu…

Acht weekjes oud alweer, en wat heb ik al veel mee gemaakt met mama. Mama is wel wat bezorgd en verdrietig om mijn voetjes, maar probeert mij gerust te stellen erin. Ik wil helemaal niet dat mama extra zorgen om mij heeft, maar ze mag het wel uiten als het er is. Ook baalt mama dat ik al die mooie broekjes die in de kast liggen niet passen, allemaal nieuw maar mijn gips houd het tegen om ze aan te kunnen. Ik zie het probleem niet kan best zonder broekjes. Maar mama vind dat er niet uitzien dat gips. We moeten het er toch mee doen nog een tijd.

Eigenwijze voetjes

Ja die voetjes van mij zijn eigenlijk een beetje eigenwijs, ze willen niet wat de dokter wilt. Nu moest ik dinsdag gewoon twee keer naar het ziekenhuis. De eerste keer in de ochtend werd er een naald in me voet gestoken. Nou dat was echt niet lief, en mama schrok van het bloed wat er aan de ene kant uit kwam. De dokter vertelde dat hij wat moeite had met die voet. Toen moest het weer in gips, en helaas de ene kant werd mij te strak en mijn teentjes vonden het niet leuk. Dus Jan maakte wat ruimte zodat ze weer wat kleur kregen. Maar thuis ging het weer mis en waren ze zoals mama zei weer wit. Dus moesten we terug komen bij die gekke meneer Jan. En werd het weer vervangen. Ik was eigenlijk best wel de hele dag overstuur en s,nachts heb ik het mama ook niet makkelijk gemaakt, ik wilde alleen maar boven op haar liggen. Ik sliep wel, mama geloof ik niet. Maar ik had ook zo,n verdriet. Dus mama weer bellen met het ziekenhuis, terwijl we eigenlijk op vakantie zouden gaan… Ja hoor weer terug komen, en mama belde opa en oma. Die heeft ons gehaald en samen naar het ziekenhuis. Een derde keer werd het gips vervangen, wat een gedoe aan mijn voetjes. Toch besloot mama met mij naar Mirre te gaan en hebben opa en oma ons heel lief gebracht.

Soort van vakantie

Mama besloot om samen met mij naar Mirre te gaan, hier kwam ik al toen ik bij mama in de buik zat. En nu mocht ik de plek zelf bewonderen. Het bleek dat mama grote behoefde had om er te zijn. Ze even rust in haar hoofd wilde maken. En ik heb begrepen ook nog even de diepte in wilde gaan. Maar dit vond ze ook wel een beetje eng omdat ze ook de zorg voor mij had. Alleen wat mama niet wist is dat ik in goede handen zou zijn. Nu weet ze dat wel en ze kan er op vertrouwen dat er bij Mirre altijd iemand er voor mij is. Ik heb een vriendin gemaakt die het heerlijk vond om op mij te passen. De eerste keer vond mama het wel heel spannend. Ik werd vast gehouden door haar en ze vroeg of ze even mocht wandelen met mij. Mama dacht een klein rondje op het terrein, maar toen zat mama zich helemaal op te vreten van binnen. Ik voelde het wel, en daarom huilde ik ook zoveel in de armen van mijn nieuwe vriendin. Mama dacht alleen maar ze komt maar niet terug. En mijn nieuwe vriendin vertelde mij dat ze ook niet wist wat ze moest doen en dat ze zo onzeker was dat ik aan het huilen was. Nu begreep ik het en ik viel stil. Ja ik neem soms ook gevoel van mama over en huil ik voor haar. Dus mama moet meer haar gevoel uitspreken, dan hoef ik minder voor haar te huilen. Huil maar eens wat vaker als het nodig is mama, ik vind het niet erg.

Het was een week vol hangen voor Max bij mij. Dat doet hij toch al elke dag in de avonden. Dus daar gaan we gezellig mee door. En met deze weekoverzicht zie je ook de plaatjes erbij hoeveel we lekker samen hangen. Soms is het fijn en soms niet zo heel fijn. Maar als Max het fijn heeft is het eigenlijk helemaal prima voor mij.Hangen samen in het grote bed, dat is eigenlijk vaak het lekkerste, tenzij het in de nacht is en hij alleen boven op me wilt slapen. Maar dat komt nog maar heel zelden voor dat hij dat wilt.En ja alweer heel veel hangen bij mama… zo lijkt het net alsof mama helemaal niets doet door al deze hang plaatjes. Maar niets is minder waar. We hebben ook gewoon weer de nodige afspraken.Ik wilde nu even mijn handen vrij hebben terwijl Max gewoon tevreden is, dus ik deed hem lekker in de drager. Beide tevreden.En ja je raad het al, nog meer hangen bij mama. Wat een heerlijk koppie heeft hij ook.Omdat we nog maar weinig kraambezoek kregen en we de beschuitjes met blauwe hagel niet kwijt konden nog, zijn we er zelf maar aan begonnen. En dit was zeker geen straf dit is echt wel lekker. Beter dan beschuit met muisjes. (die vind ik dus echt vies)Zaterdag avond vierde we de verjaardag van mijn partner, want die was woensdag jarig. Maar uiteindelijk was ik zo moe dat ik geloof beetje stil viel. En ja moest ook een aantal keer naar boven lopen omdat Max nog niet wilde slapen. Toen een uurtje later heb ik zijn fles gegeven boven (beneden was het gewoon te druk voor hem) daarna ging hij netjes slapen. En kon ik ook lekker naar bed. Bezoek was in de tussen tijd naar huis gegaan.Zondag was het voor mij en Max een heerlijke rustige dag. Papa was er op uit naar motor racen kijken in het dorp. En ik hield het zo goed als bij het bed. Maar eerst toen Max lekker sliep ben ik me gaan scheren en douchen. En daarna lekker Netflix op bed gaan kijken. En Max dacht ik slaap zo lekker, ik slaap een uurtje extra dan normaal. Dus dat vond ik ook wel heerlijk, even ME-TIME.