De glimlachmomentjes zijn weer terug, het is al weer even geleden dat ik ze schreef. En dit mag zeker niet ontbreken in mijn leven. Nu ik opnieuw moeder ben geworden en ik het eigenlijk best zwaar vind na alles wat we hebben meegemaakt, wil ik ook af en toe even stil staan waar ik dan wel van geniet. Want eerlijk gezegd zijn er momenteel veel dingen waar ik namelijk niet van geniet. Zelfs van mijn kind kan ik nog niet echt helemaal van genieten. En eigenlijk schaam ik me daar diep voor. Je moet nu toch gelukkig zijn nu je eindelijk dat tweede kindje in je armen hebt. Ja en nee, het is allemaal zo dubbel. Dus hier komt hij dan een lijstje van mijn glimlachmomentjes van de afgelopen tijd.

Max zien slapen in je armen

Ondanks ik het soms helemaal niet fijn vind om Max zo vaak in mijn armen te hebben omdat hij anders gaat huilen als ik hem weg leg. Toch kan het ook zo vreselijk heerlijk zijn als hij dan zo ontspannen in slaap is gevallen in je armen. Dan ziet hij er zo lief en schattig, knuffelbaar uit. En soms kan ik dan echt niet genoeg krijgen om gewoon naar hem te kijken als hij zo heerlijk ligt te slapen. Als ik hem dan zo zie, mag hij echt wel lekker klein blijven. Terwijl ik ook niet kan wachten dat hij iets groter/ouder wordt.

Zelf slapen

Ja dit is ook echt wel welkom, de momenten dat ik kan pakken om te slapen doe ik het ook zeker. Want het is zo lekker even slapen, even geen kind in mijn armen maar in zijn eigen bed. Even gewoon genieten van niets en de heerlijke rust die het met zich meebrengt. En ik moet hier echt van genieten, want heb momenteel zo,n druk leven met een agenda vol afspraken en een kind die 24 uur per dag je nodig heeft. Dus ja ik geniet onwijs van slapen.

Babycafeez

Hier in Winsum hebben ze het Babycafeez en dit is gewoon een bijeenkomst voor moeders onder elkaar. Gewoon lekker kletsen en de kindjes kunnen samen lekker spelen. Ja mijn kindje is daar nog wat te jong voor. Maar mama vond het wel erg leuk om even met andere moeders te praten. Ook omdat ik sociale contacten mis en ik echt nodig heb om onder de mensen te komen. Ik verlang er ook heel erg naar om een vriendin hier in de buurt te krijgen. Maar dit was dus echt wel heel erg leuk om van de week er te zijn geweest. Dit was mijn tweede keer. De eerste keer was nog in de zwangerschap en nu mocht Max buiten te buik met mama mee.

Samen met Max douchen

Omdat het met het gipsen niet helemaal gaat zoals gehoopt (vertel ik later in een blog) zit hij zonder gips. En de eerste week dat hij zonder zat, ben ik heerlijk met hem onder de douche geweest. Dit is zo fijn als dit kan, lekker samen genieten van de warme douche stralen. En ook het zien dat Max lekker geniet ervan, en geniet van met papa onder de douche te staan. Want hij mocht ook in die week met papa douchen.

Di was wel een hele volle week, vooral met afspraken in het ziekenhuis. Ja ben wel geteld vier keer naar het ziekenhuis geweest in deze week. Echt gewoon teveel. Daarnaast nog een keer martinizorg over de vloer, nummer twee heb ik afgezegd door een verbouwing in huis. 
Lees en kijk mee naar mijn afgelopen week.

Even chillen bij papa, ja hier hebben nog altijd geen fatsoenlijke bank. Dus papa doet het nog altijd met de tuinstoel in de woonkamer.Dan nog maar even hangen bij mama, dat is toch altijd het beste en heerlijkste plekje. Daar word hij vaak wel rustig van.Maandag had ik een afspraak in het ziekenhuis. Na controle bij de gynaecoloog. Samen met Max in de drager ging ik erheen met de bus. Hij mocht de stoere pet op die hij van zijn broer mag gebruiken.En dinsdag was het weer zover ritje ziekenhuis voor het gips te vervangen. We zaten op de gipskamer te wachten tot er tijd was voor Max.
Daarna konden we weer naar huis en moesten we op de bus een tijdje wachten. Kijk nou blote voetjes, in dit geval eigenlijk niet zo,n goed teken. Want woensdag ochtend viel aan 1 kant het gips eraf. En vrij snel de andere kant ook. Dat was de reden waarom we weer deze dag in het ziekenhuis zaten. Afspraak nummer drie deze week. Hij had zich er zelf uit gewurmd. Gevolg blauwe plekken op zijn voetjes en mocht het gips er nu niet om heen. Even wachten tot dinsdag weer. Dan maar even genieten ervan. He bah… ambulance voor de deur. Hier krijg ik nog altijd de kriebels van. Maar gelukkig al lang geen paniek meer. En ja we wonen nu ergens anders dus is het rustiger voor me om ze in de straat te zien.Tel je met mij mee, afspraak nummer vier in het ziekenhuis deze week. Maar dit keer even een ander ziekenhuis. We hadden een afspraak bij de kinderarts, waar ik al even over vertelde in de blog van Max.Toen ik thuis kwam van het ziekenhuis stond er een nieuwe bank in de woonkamer. Alleen het probleem hij paste niet waar hij zou moeten staan. Dus we hebben echt de hele woonkamer moeten verbouwen die dag. Dit was echt geen pretje. Hierdoor moest ik zelfs een afspraak van Martinizorg afzeggen, want was echt een zooi in huis. Nu is alles om gezet en staat het naar wens. Alleen het slaapbankje moet nog uit de woonkamer weg.Nou dan kan je niet anders dan gewoon chillen op die nieuwe bank dacht Max.Selfie time… Leuk hoor even samen met Max poseren voor de camera. Je krijgt de meest gekke bekken te zien dan met een baby.Ik bestelde maar even wat kleertjes, want merkte dat ik toch wat weinig had nog in maatje 50. En echt te weinig luchtige kleertjes, dus ik ging even los online bij de Hema.Plakken daar is Max heel goed in. Het liefst alleen maar bij mama liggen, dan hoef ik niet te huilen. “Laat me niet los, want dan ga ik huilen mama”Zaterdag kwam mijn vader en zijn vriendin op kraambezoek. En we zijn even het dorp in geweest. Ze hebben in Winsum een camping waar ze een roofvogel show hielden. Het viel eigenlijk best tegen. Maar we waren even lekker buiten en aan de wandel. Zo hebben we ook weer een nieuw stuk in Winsum gezien.Dit vond ik wel een mooi beestje, verder heb ik er weinig van gezien. Heb veel achteraan gestaan in de schaduw. In de volle zon was het niet te doen voor Max die in de drager bij me zat.

Mama staat verbaasd dat ik alweer zes weken oud ben. Ik groei ook erg hard zegt mijn mama maar steeds. Zo groot dat ik uit luier nummer 1 groei en we nu de laatste luiers opmaken en ik maatje 2 ga dragen. En geef haar groot gelijk, want ze zijn nu wel erg krap aan het worden hoor. Ik met mijn 4,5 kg (ongeveer) 

Dokter Buiter

Ik heb me laten vertellen dat we naar de kinderarts gingen, waar mijn grote broer Daan ook onder behandeling stond. Gekke mama, ik ben toch niet ziek hoef helemaal niet naar de kinderarts. Ik weet dat mama best wel een beetje bezorgd is om mij, dat ze bang is dat ik net als Daan plotseling weg wordt gehaald. Daarom zijn er speciaal voor mama afspraken gemaakt dat ik naar de kinderarts mag. Het eerste jaar van mijn leven blijf ik daar onder controle, zo kan mama zich misschien wat meer ontspannen en nog meer van mij  genieten. Want mama weet wel dat ik nergens heen ga, maar het gevoel zegt iets anders. Mama vertrouw er maar op dat ik een grote jongen ga worden.

“Er kwam ook wel wat emotie los, ik besefte dat ik in de wachtruimte op het bankje ging zitten waar ik ook zat met Daan net na het nieuws dat hij niet meer naar huis mocht. En vervolgens drie weken in het ziekenhuis verbleef omdat hij wel heel ziek was. Dit was wel even slikken.”

Douchen met mama

Dat is een heel avontuur, nu ik even geen gips om mijn beentjes heb kan ik genieten van dingen die ik anders niet zou kunnen doen. Dus ik mocht dan ook deze week samen met mama onder de douche. Ik was al weleens in bad geweest, maar dat is toch echt heel anders dan onder de douche. Ik voelde dat mama het ook wel een beetje spannend vond, maar ik stelde haar gerust om heel cool te blijven. Want ik genoot er alleen maar van. En papa daar maar foto,s staan maken, ja ik snap hem wel dat je dat als herinnering wilt hebben. Maar als je maar niet teveel laat zien van mij hoor. Want dan ga ik later als ik groter ben me denk wel schamen voor mijn ouders. Mama heeft me lekker ingezeept en me haartjes gewassen. Daarna kon mama niet genoeg krijgen van mijn lekker ruikende haartjes. Hopelijk mag ik ook nog even voor het gips er weer opgaat met papa onder de douche. Maar daar ga ik wel vanuit.

“Ter info: het gips was er woensdag ochtend van afgevallen, het bleek dat met de stand van zijn voetjes toen hij zich er zelf uit kan wurmen. Het gevolg ervan zijn blauwe plekken op de voetjes en die dag weer naar het ziekenhuis. Het gips mocht er even niet omheen om zijn voetjes tot rust te brengen. Dinsdag gaat het weer in gips. Dus we genieten even van zijn mollige beentjes en kleine teentjes.”

Opa op bezoek

Eindelijk mocht ik kennis maken met mijn opa en zijn vriendin. Ze kwamen met een hoop cadeautjes aan. Veel leuke kleertjes die ik straks als ik wat groter ben aan kan. Ook kwam er een knuffel mee met handdoek en een badcape. Wat lief dat ik zo verwend ben door ze. We zijn lekker met ze naar buiten gegaan, het was wel warm hoor. Maar ik mocht lekker plakken bij mama in de drager terwijl we naar een roofvogel show gingen. Erg slaapverwekkend was het dus ik hield lekker mijn oogjes dicht en genoot lekker in de armen van mama. Van mama heb ik vernomen dat ze het wel leuk vond om een nieuw stuk van ons dorp te zien. Heel stuk beter dan de hele dag binnen te zitten. Dus het was een geslaagde dag, ik ben verwend heb kennis gemaakt met opa en zijn vriendin en we zijn lekker op pad geweest. Ja en natuurlijk het belangrijkste na ons uitje kreeg ik een heerlijke fles melk van papa. Sorry papa je moest ook mijn luier verschonen en daar zat een flinke verassing in. Ja heb nu genoeg ruimte nu ik maatje luier 2 aan mag.

Weer een nieuwe volle week gehad, maar ook zeker genoten van het heerlijke zonnetje in de tuin. Wat kan je het druk hebben met een kleine thuis. Maar ik vind zeker nog wel mijn draai erin. Een week weer met huisbezoekjes van Martinizorg en de wijkverpleegkundige kwam weer even langs. De wijkverpleegkundige laat het nu verder over aan Martinizorg, de dokter en de praktijkondersteuner. Zodat ik haar straks alleen nog ga zien op het consultatiebureau. Wat is het een lief mens, wat ik in haar heb getroffen. En fijn dat ik haar al nu goed heb leren kennen voor ik erheen moet voor de eerste prikjes voor Max.

Mama-honger hoort erbij met zo,n kleintje. Soms is het heel erg genieten, maar soms is het even teveel en wil ik ook even me handen vrij hebben. Kom gewoon vaak niet toe aan de meest simpele dingen. Maar hier genoot ik zeker even van mijn kleine plakkertje.Ik moest naar de dokter toe om even urine te laten testen. Ik voel me af en toe niet zo lekker, buikpijn, duizeligheid, misselijk. Dus wilde de dokter even testen op blaasontsteking. Maar dat was het niet en had ik ook niet verwacht. Even in de gaten houden de klachten en als het erger wordt even langs komen op het spreekuur.Ja ik ben verliefd… heb een drager gekocht en ben er zo enorm blij mee. Maar ondanks ik een plakband heb soms, wil ik hem niet te vaak binnen in huis gebruiken. Juist lekker voor het gemak met wandelen, juist op plekken waar je met de kinderwagen niet fijn komt.Ja een tuin hebben betekent ook werk aan de winkel. En aangezien we een tuinset binnen zouden krijgen wilde we het ook een beetje netjes hebben. We hebben een gedeelte van de tuin onkruid vrij proberen te maken. Dan is het ook echt genieten in de tuin. Wat ben ik blij met mijn mooie tuin en onze nieuwe tuinset en parasol die mijn partner ook nog even snel heeft gekocht het weekend. En toen lag er een baby zomaar op tafel… Wel een hele mooie baby, maar ja ik ben zijn mama dus dat zegt alle mama,s van hun eigen kinderen. Zo ik dus ook.
Nou de tuinset is ingewijd met taart en thee. Dit was echt zo genieten deze avond in de tuin. En ja de taart natuurlijk ook.
Zondag was echt een rustdag, dus lekker niets gedaan. Alleen heel even naar de winkel omdat er eten op tafel moest komen. En zelfs dat hebben we makkelijk gemaakt. Lekker rollade met salade en stokbrood. Een echte luie zondag, wat echt nodig was.

De dagen gaan zo snel en heb het vaak zo druk dat sommige dingen erbij in schieten. Zo ook mijn blog af en toe, want deze blog had gisteren avond online moeten komen. Maar als hij nog niet afgeschreven is dan is dat heel erg lastig. Maar hier is hij dan, weer een update over Max en zijn mama. Alweer vijf weken oud en wat groeit mijn knul enorm hard. Eigenlijk zie ik het op de foto,s het meest, want als je hem elke dag ziet merk je dat niet zo snel. Toch merk ik het ook aan zijn gewicht, elke week in het ziekenhuis als het gips eraf gaat even wegen. En hij heeft de vier kilo al aangetikt. Dus het gaat echt heel goed met hem. Ook zijn we toch begonnen met hem in zijn eigen kamertje te laten slapen, hij lijkt het echt wel prima te vinden. Ben dus enorm trots op onze vent.

Drukke dag

Ik merk dat ik toch al wel mijn kindje begin te kennen. Herkennen van huiltjes. Het huilen om voeding, schone luier of boertje was al heel snel herkenbaar. Maar alle huiltjes ernaast geen idee. En wat moet je er dan mee. Ja bij je nemen en lekker troosten. De meeste keren is het dan gewoon mama-honger. Nu merk ik ook het huilen van moeheid, dus over prikkelt. Had al eerder iets te veel gedaan samen met Max en toen merkte ik al wel dat hij niet helemaal in zijn hum was. En nu hadden we deze week ook een dag erbij dat we best druk zijn geweest. We waren naar tuinland geweest omdat we graag voor onze nieuwe tuin een tuinset willen hebben. Nu het steeds warmer wordt is dat wel welkom. Alleen ik plande ook nog even in om bij een draagconsulent langs te gaan. En tussen door hadden we nog tijd over, dus zijn we even een broodje wezen eten bij Subway. Daarna nog even naar de Bristol toe, daar op de parkeerplaats heb ik ook nog even Max een flesje gegeven en verschoond. En dus toen door naar de draagconsulent. Eerst drie soorten dragers gepast met pop, waaruit eentje wel duidelijk naar boven kwam die ik met Max wilde passen. Dus Max in de drager, wat hij eerst niet zo leuk vond. Waarom hij precies huilde weet ik niet goed, maar na even wiegen was hij rustig en vond het eigenlijk wel best in de drager. Dus die drager ging mooi mee naar huis. Maar in de avond werd Max echt wel huilerig, en voelde aan dat het gewoon echt te druk voor hem was. Niet zo gek, het was voor ons ook een drukke dag dus snap heel goed dat hij daar huilerig van werd. Heb hem maar even in de drager gedaan. En omdat we hadden verwacht dat hij niet in zijn eigen kamer zou slapen hebben we hem lekker tussen ons in gelegd. Zo hebben we toch een fijne nacht gehad. Dan maar even een rustig dagje houden, met zo min mogelijk prikkels. Soms ontkom je er gewoon niet aan.

Oma op bezoek

Gisteren had deze blog online moeten staan, terwijl ik vijf weken oud ben. Ik begin al een hele grote jongen te worden (volgens mama) En vandaag kwam oma op bezoek. Helemaal met de trein vertelde mama mij, want ze woont namelijk niet bij ons om de hoek. Dus ik mocht lekker knuffelen met haar. En ik kreeg heerlijk de fles van oma. Maar aangezien mijn fles deze dag net omhoog was gegaan, moest ik even wennen. 

“Ik kan jullie dus iets grappigs vertellen” Terwijl oma dus mijn fles gaf, zat ze te vertellen aan mama dat ze twijfelde om een extra jurkje mee te nemen. Want misschien zou ik wel gaan spugen en dat natuurlijk over oma heen. Nou ben ik helemaal niet zo hoor (knipoog) Ze ging me een boertje laten doen, en voor haar gelukkig dat ze me op schoot rechtop zetten. Want met die enorme boer kwam er een golf melk mee. Zo over de vloer van mama, ik miste het grootste gedeelte oma. Heel klein beetje over oma, dus sorry oma. Of nou eigenlijk was het ook wel heel erg grappig (dat vond mama wel, en papa ook toen we het hem vertelde) Het was echt een hele leuke dag met oma. 

We hebben de dag genoten in de tuin, want onze nieuwe tuinset kwam deze dag. En mijn partner is nog een parasol wezen kopen. Dus daar zijn we mee bezig geweest om alles op te zetten. En in de avond hebben we lekker in de tuin gegeten. S,avonds toen oma weg was hebben we nog een hele tijd buiten gezeten, en mocht Max ook zeker even bij ons buiten zijn. Overdag was dat niet te doen met die warmte. En s,avonds had hij echt last van de warmte dus was het huilen. Maar hij huilt toch vaak s,avonds een tijdje. Toch heeft hij uiteindelijk heel de nacht in zijn eigen kamer en bedje doorgebracht.

De dagen gaan zo,n beetje aan mij voorbij. Het gaat snel, omdat ik gewoon haast geen tijd voor mezelf heb. Ik snap het dat hoort erbij met een baby. Maar wat extra rust is wel welkom. Toch hebben we best een makkelijk kind, want heel veel huilt het niet. Alleen ik heb er gewoon moeite mee om hem af en toe te laten huilen. Soms hebben baby,s dat gewoon nodig, juist ook te leren dat het soms even zonder papa en mama kan. Tot nu toe is hij steeds in dezelfde ruimte als ons, en ook dat is niet altijd goed. Maar dat komt wel als we er samen aan toe zijn.Het begint al aardig te wennen elke week naar het ziekenhuis met de bus. Het is heerlijk te weten dat Max weer even in bad kan, nadat het gips verwijderd is. Ja helaas gaat het er daarna weer omheen. Dit was de vierde week, dus als alles goed verloopt nog twee keer en dan voor zes weken lang gips erom heen. Ik verlang er echt naar dat ik niet meer elke week erheen hoef.Er is echt weinig tijd voor mijzelf naast Max, maar af en toe moet je ook ontspannen zonder dat je alleen even gaat slapen. Dat is het liefste wat ik doe als ik tijd voor mezelf heb. Dit was ook wel even welkom om deze serie terug te kijken. Ik neem het maar even wekelijks op omdat het te laat voor mij op tv komt. Dan wil ik gewoon lekker in bed liggen slapen. Want voor ik het weet moet Max weer een flesje hebben.Ja ik had nog even een uurtje voor ik aan het eten zou beginnen te maken. Dus besloot ik even mijn ogen dicht te gaan doen. Het was in de middag zo lekker weer dat we even zijn gaan wandelen. Maar dat is natuurlijk ook wel weer vermoeiend. Ook ergens krijg je er positieve energie van om lekker als gezin naar buiten te gaan. Even weer een stukje verkennen in Winsum. Helaas raak ik niet meer uitgerust na slapen en heb ik hele dagen extreme hoofdpijn. Toch moet ik door deze fase heen. Het zal vast allemaal wel beter gaan worden.

Ik heb dus ook door de extreme moeheid maar weinig foto,s gemaakt… Zelfs geen Max spam dit keer…

Hebben jullie nog leuke plannen de komende week?

Wat ben ik moe zeg, niet alleen lichamelijk maar vooral emotioneel kapot ben ik. Soms weet ik gewoon even niet meer hoe ik me bed uit moet komen om weer Max de fles te moeten geven. Gelukkig word het af en toe van me overgenomen door zijn papa. Maar ook die wil ik niet teveel ermee belasten omdat hij toch nog gewoon aan het werk moet. Ondanks ik gewoon hele dagen thuis ben, kom ik niet aan voldoende rust. Er staan hier vele afspraken steeds vanwege hulp thuis, ziekenhuisafspraken gaan elke week weer door. Ook deze week een dokters bezoekje voor mijzelf… Dus overdag wanneer Max lekker rustig is, wordt het 9 van de 10 keer toch lastig om zelf ook even bij te slapen. Ik verlang nu al naar dat Max iets ouder is en een dag en nachtritme zal hebben. En toch ergens vind ik dat kleine ook zo fijn. Het is gewoon echt de extreme moeheid die het allemaal erg zwaar maakt de zorg voor Max en dan ook nog zorgen voor mijzelf.

Uitgerekende datum

Vandaag is mijn uitgerekende datum, ja 20 mei dus een bijzondere dag ergens wel. Hij zou ook pas de 16e gehaald worden. Maar hij is er nu al gewoon vier volle weken. Best grappig is dat hij net als Daan een maand te vroeg is gehaald. Maar wat ben ik blij dat het niet de 16e geworden is. Denk dat ik het daar nog zwaarder mee zou hebben, omdat het dan een dag na de verjaardag van Daan zou zijn. Maar vandaag had ik dus 40 weken zwanger moeten zijn. Wat ben ik dankbaar dat ik dat niet heb hoeven uitzitten.

Emotioneel wrak

Ja zo voel ik me al tijden, maar sinds Max er is alleen maar erger geworden. Ik ben aardig uitgeput geraakt door al die emoties plus dat ik veel minder rust krijg met een baby. Maar die emoties zijn echt erger dan het minder slapen. Alleen samen is het wel heel erg heftig, dat houd in dat ik soms gewoon echt niet geniet van het moederschap. Ik tijd tekort kom voor dingen te doen. En als ik dan denk even te kunnen slapen staat er weer een afspraak gepland. Elke dag heb ik meerdere huilbuien, ik heb het nog altijd niet onder controle. En ook als Max huilt wil ik het liefst heel hard mee huilen. Ik verlang er naar dat die emoties onder controle zijn, dus dat die hormonen afnemen. Dat zou denk ook al veel doen. En dan is het nog het vertrouwen krijgen in het moederschap. 

Afspraken afgelopen week

• Maandag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Dinsdag: Orthopedie
  Ziekenhuis vanwege de klompvoetjes van onze zoon
• Woensdag: Wijkverpleegkundige
  Ik krijg wat vaker haar over de vloer omdat ik gewoon heel veel heb meegemaakt en ik wat extra hulp kan gebruiken
• Donderdag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Vrijdag Dokter
  Zorgen maken over mijn emotionele toestand en dus nog een stukje extra hulp vragen, ga nu gesprekken krijgen met de praktijkondersteuner

Jullie zien het dus al ik heb dus een hele volle agenda, en dat is niet alleen deze week geweest. Dit zal nog wel even een tijdje aanhouden die afspraken.

De tijd vliegt hier om met een kind. Al die afspraken en mensen over de vloer, er komt zoveel als mama ineens op me af. En dan bedoel ik geen mensen voor kraambezoek, want die heb ik hier thuis nog niet gezien. Wel al wat in het ziekenhuis. Maar vele mensen, zoals kraamzorg, verloskundige, iemand voor de gehoortest en van het consultatiebureau (al een paar keer), de dokter en mensen voor een intake voor extra zorg. Dat is nogal wat, en dan ook nog een zelf met Max naar het ziekenhuis. Dus de agenda is van vrij leeg naar onwijs vol gegaan. Best leuk wat meer te doen dan voorheen, maar moet zeggen als je zo moe bent vanwege de zorg van je kind is dat best wel heel zwaar. Ik probeer dan elke dag even naar bed te gaan. Niet altijd lukt dat, maar doe me best. Want nodig is het zeker wel. Dus het was een week van weinig rust en heel veel baby met zijn flesjes.

Heerlijk knuffelen met mama, daar genieten we beide heel erg van. Hoe kan dat nou niet met zo,n prachtig mannetje in je armen.

Natuurlijk nog meer knuffelen, en kijk nou dat vingertje in zijn mond. Hier smelt je toch gewoon bij weg. Hij had ook al een paar keer zijn duimpje gevonden en in zijn mond gestopt. Zo lief om te zien.

Ja de eerste wandeling had ik niet vastgelegd met Max, want ik was al aan de wandel samen met de kraamverzorgster. Gewoon kleine stukjes. Maar nu ging ik helemaal naar het station toe lopen omdat ik naar het ziekenhuis moest met Max. De eerste weken zal ik dit nog moeten doen voor zijn voetjes.

Sinds Max er is heb ik weer veel meer inspiratie om te schrijven. En probeer zoveel mogelijk tussen het zorgen voor Max door en het rusten van mij zelf te schrijven. Want ik merk dat ik best veel te vertellen heb voor mijn blog. Vind het wel leuk dat er ineens zoveel te schrijven valt weer. Dus er wordt een hoop Maxspam geplaatst ben ik bang…En omdat we niet genoeg krijgen van knuffelen, nog maar even een foto van knuffelen met mijn zoon. Moet wel zeggen, dat het soms wel vermoeiend is hem in mijn armen te hebben. Bijvoorbeeld als hij juist heel druk is en aan het huilen en ik dus niet weet waarom. Maar de gewone knuffelmomentjes zijn echt geweldig.

De chinees in Winsum maar eens uitproberen. Nou het was niet vies, maar waar we voorheen chinees haalde was echt wel een stuk lekkerder. Dat is dan weer een klein nadeel van verhuizen.

Het is moederdag en ik kwam uit bed en toen ik beneden kwam, kreeg ik mijn mooie zoon Max in mijn armen gedrukt met de boodschap van zijn papa een fijne moederdag even een dikke knuffel van je zoon. Hier smelt je toch enorm van. Verder zijn we naar Daan geweest, twee mannetjes bij elkaar. De reden van het bezoek aan hem is dat hij morgen jarig is. Hij zou alweer drie jaar worden. Ik vond dit echt een bijzonder moment om hier als gezin van vier te zijn. Had nooit verwacht dat we een gezin van vier zouden zijn. Dan wel met eentje alleen in ons hart. 

Dankbaar

Hoe heb jij moederdag doorgebracht?

De hormonen gieren door mijn lijf en wordt echt gek van die emotionele buien. Het liefst als Max huilt huil ik heel hard mee. Ja meningen je laat je kind toch niet huilen, nee dat doe ik ook niet. Maar kindjes huilen nou eenmaal en soms heb je geen idee waarom. Wat te doen dan, ja het in je armen nemen en troosten. Soms zelfs dan lijkt het niet te lukken. Deze momenten vind ik best heel moeilijk en dus respect voor mijn eigen moeder hoe ze dat met mij heeft gedaan. Ik bleek namelijk echt veel te hebben gehuild.

Wennen aan ons nieuwe leven

Wat een verandering een kindje die er ineens is. Je zou zeggen, je hebt dit al eerder ervaren met Daan. Maar dat was zo anders. Er gebeurde in die vier maanden zoveel, dat ik geen tijd had om te voelen wat het moederschap nu werkelijk met me doet. Nu heb ik tijd zat om te voelen, en wat kan ik me soms vreselijk voelen. Ik ben echt heel blij met onze kleine man, maar er komt echt veel op mij af. Niet alleen het moederschap voor Max, maar ook alle gevoelens rondom Daan komen nu los. Het is ook een hele moeilijke tijd, want Daan zou 15 mei 3 gaan worden. En ik denk dat ik zeker de vier maanden grens over moet wil ik echt een beetje gewend raken aan Max in ons leven. En aan het idee dat hij wel blijft en niet als Daan zo maar ineens uit ons leven weg wordt gerukt. Ik kan soms nog niet geloven dat er echt een tweede kindje is. Maar hoop wel dat ik wat meer mijn emoties onder controle kan gaan hebben. Want die zijn echt slopend.

Intake gesprek

Vanaf maandag krijg ik hulp met Max. Hulp als in vertrouwen in het moederschap krijgen, hoe ga je met je kindje om. Binden met Max, gesprekken en alles wat ik op dat gebied nodig heb. Dit is in werking gezet tijdens de zwangerschap omdat het ziekenhuis zich zorgen maakte of ik het wel aan zou kunnen. Daar was ik toen nog niet zo bang voor, nu ben ik blij dat ik die hulp ga krijgen. Want merk dat ik dit zeker wel kan gebruiken. Want het voelt niet alsof ik een goede moeder ben, dit alles omdat ik bij Daan niet heb gezien dat het mis ging. En ja ik weet dat het niet mijn schuld is, maar ben toch ergens heel bang dat ik het met Max niet goed doe. Vandaar dat ik dus deze week een intake gesprek heb gehad, ben dus benieuwd hoe deze hulp me vanaf volgende week gaat bevallen. Ik krijg voor een half jaar lang elke week zes uur hulp. Hier horen jullie zeker nog meer over.

Alleen met Max naar het ziekenhuis

Toen was het echt zover, ik moest nu echt alleen met Max naar het ziekenhuis. De afspraak in het ziekenhuis is geen probleem. Maar vond het toch wel weer heel spannend voor het eerst met de kinderwagen in de bus. Natuurlijk weet ik dat ik me daar niet druk om hoef te maken en dat moeders dat dagelijks doen. Maar ik denk dat alle eerste keren voor moeders spannend is. Zo had ik dit dus ook. En zoals verwacht ging het natuurlijk gewoon prima. Waar ik dan naar uit kan kijken is het moment dat het gips van zijn beentjes gehaald is en ik hem lekker in bad kan doen. Eerst nog even wegen zonder het gips, hij was precies drie kilo. Hij groeit dus prima. En dan mag hij maar ook ik genieten van het bad momentje. En hij vond het zeker heerlijk, tot hij afgedroogd werd. Maar geloof dat bijna geen kindje dat leuk vind. Daarna was het tijd om zijn beentjes weer in het gips te laten zetten. En nog even een flesje voor we weer verder gingen. 

Toen bleek dat ik een uur op de bus moest wachten, waar ik echt geen zin in had. Dus dacht loop nog even de stad in om naar Musjes te gaan, een kinderwinkel waar ik met Daan weleens kwam. En na het overlijden van hem eigenlijk regelmatig terug kwam. Dit was echt wel heel fijn even daar te zijn. Maar dat betekende dat ik daarna naar het station moest en met de trein terug naar huis. Ook al zo spannend, maar ook dit ging prima. Toch had ik achteraf spijt dat ik dit had gedaan, want het was voor ons beide echt even teveel van het goede. Ik was echt kapot en Max had teveel prikkels gehad. Nou dat weten we voor de volgende keer, alleen het ziekenhuis en dan gewoon lekker terug naar huis.

Dit was trouwens van de eerste keer gipsen 

Normaal is er elke week een weekoverzicht met foto,s. Maar er is zoveel gebeurd dat ik nu een overzicht heb van drie weken. En ik zal je alvast vertellen er is ook al best veel spam van onze kleine man Max te vinden. Ik krijg geen genoeg ervan om er naar te kijken, hopelijk is dat voor jullie ook zo. Maar we beginnen bij een week waarin hij nog helemaal niet geboren is. Het lijkt al weer zolang geleden, toch is dat helemaal niet zo. Want Max is nu pas twee weekjes oud.

Week 16

We vierde tweede paasdag weer met lekkere en leuke eitjes bij de lunch. Hier wordt je toch echt vrolijk van. Wat ben ik blij dat ik lekker thuis ben met mijn schatje.De donderdag na Pasen moest ik weer op controle komen in het ziekenhuis. Helaas lieten ze me niet meer naar huis gaan. Zou het nu echt zo zijn dat ik moet blijven tot aan geboorte. Nou dat zou ik vast nog wel horen…Ja nogal wat eerder dan verwacht werd jij Max geboren. Een echt klein boefje. Mama houd nu al zoveel van jouw.Het eerste bezoek kreeg ik al in het ziekenhuis, eerst was opa en oma er. Daarna kreeg ik bezoek van mijn eigen moeder en 1 van mijn broers. Ik kreeg een leuk pakje voor Max met ook deze lieve muizen vriendje.De dagen beginnen in het ziekenhuis op te breken, maar wat ben ik gelukkig met mijn kleine knuffelbeertje.

Week 17

Ik ben drie dagen oud en mijn beentje moeten in gips omdat ik klompvoetjes heb. Dit geeft het beste resultaat als het zo snel gebeurd. Later ga ik gewoon leren lopen, kan ik dus lekker voetballen, rennen en misschien zelfs wel dansen als ik dat leuk vind.

Lekker even genieten van het eten, en daarna weer aan de slag voor de borstvoeding. We hopen op dit moment nog dat de kleine straks moeiteloos aan de borst gaat drinken. En alle borstvoeding die hij binnen krijgt is mooi meegenomen. Hij drinkt momenteel dus borstvoeding maar ook flesvoeding.Het was Koningsdag, heb er niets van mee gekregen. Maar wel leuk we kregen dus in het ziekenhuis een oranje gebakje.Wat heb ik het toch getroffen met dit mooie meneertje. Gewoon echt genieten is dit.Ondanks ik hier heel vrolijk op de foto sta, voel ik mij alles behalve dat. Ja ik was even blij dat ik tijd vond om van mijn kamer af te komen en even een andere ruimte kon bezoeken op de afdeling. Ja na zo,n tijd in een kamertje wordt je best wel heel eenzaam en erg emotioneel gek.

Dit is te grappig, wat had ik zin in ander eten dan het ziekenhuis voer. Niet dat het slecht is, maar wilde wel even wat anders. Toen hoorde we op de gang iets over thuisbezorgd van de verpleegkundige. Mijn man maakt nog een grapje ze zijn eten aan het bestellen voor de hele afdeling. Wij moesten hier zo om lachen, en ja hoor er komt een verpleegkundige naar me toe. En verteld doodleuk dat ze eten aan het bestellen zijn voor iedereen die wilt op de afdeling. Of ik ook iets wil hebben. Daar zeg ik geen nee tegen. Dus ik bestelde (ja op eigen kosten) heerlijke spareribs. Alleen het probleem is in het ziekenhuis, dat het lastig te eten is zonder gestoord te worden voor controles of andere mensen die je nodig hebben. Ondanks dat heb ik er wel van genoten.

Helaas werd ik deze avond weer goed ziek, en liet ik de nachtzorg voor Max aan de verpleegkundige over zodat ik weer even een nachtje door kon slapen om op te knappen. Hoefde alleen even nog in de nacht te kolven. Maar wat heeft deze nacht me weer even goed gedaan.Ik wil zo graag naar huis, wat meer rust krijgen. Ook al vind ik het ook heel erg spannend om naar huis te gaan. Hoe zal dat zijn zonder al die vele handen die je helpen. Mijn kleine man vind het allemaal wel prima zo.En dan is het eindelijk zover, we mogen lekker naar huis. Hiep hiep hoera. Heerlijk om echt naar huis te mogen, maar wat vind ik het ook heel spannend. Nu is de zorg helemaal aan mij. Nou oké ik krijg gelukkig nog kraamzorg over de vloer.Zo thuis weer eens ontbijten en dat zonder brood, dat vond ik in het ziekenhuis wel heel lekker. Nu even weer afkicken van het brood s,morgens.
Wat een heerlijk relax jochie heb ik hier toch in mijn armen.Lekker bij mama in het grote bed liggen, beetje wakker worden of toch maar niet…Een lekkere fles krijgen, alleen voor de foto lag ik zo met mijn fles. Mijn mama houd me normaal gewoon vast als ik de fles krijg. Maar heb er van genoten weer.Nu maar even bijkomen samen met mama in het grote bed, wat heerlijk dat ik erbij mag liggen.Ja ik slaap nog best wel veel, maar ik ben dan ook nog maar heel erg klein. Lekker dichtbij mama zijn, dat heb ik graag. Al vind ik het ook niet erg in de box te liggen hoor.Ik kreeg een heel leuk pakje thuis gestuurd, maar daar lezen jullie meer over in een nieuwe blog.

De volgende keer is het gewoon weer een weekoverzicht, dus niet voor drie weken tegelijk.

Spammen jullie ook graag je kindje?