Een nieuwe week in ons nieuwe huis. Het bevalt me prima. Er moet nog wel van alles hier gebeuren. Vooral veel dozen uitpakken, dus daar ben ik deze week aardig mee bezig geweest. De nieuwe gordijnen kwamen binnen en hangen nu bijna allemaal. Behalve in de woonkamer nog niet. De meeste dozen verdwijnen uit de woonkamer. Het kleinste kamertje is nu ook leeg en kan ik eindelijk schoonmaken en inrichten zoals ik wil. Hopelijk kan daar straks nog een fijne stoel staan om te kunnen voeden, want dat past niet in de baby kamer. Nou je leest het dus wel, we zijn nog druk bezig in ons huisje om het thuis te maken.

Een lekker ontbijtje voor mezelf gemaakt, Franse kwark met banaan en honing. En ik vind het leuk te zien dat mijn foto,s nu veranderen aangezien we nu een ander huis hebben. Andere achtergronden enz….Even lekker lui op bed Netflix kijken. Ja het bed was nog niet helemaal opgemaakt. En er ligt nog gereedschap en zooi in de vensterbank. Maar er wordt ook nog steeds in huis wat geklust.Wakker worden onder mijn sterren dekbed. De gordijnen hier moeten nog vervangen worden. Dit zijn de oude gordijnen die in ons andere huis hingen. Op het moment dat je het nu leest hangen de nieuwe gordijnen er al.En langzamerhand wordt het steeds meer thuis, inmiddels staat er al meer in de kast dan je hier nu ziet.Ik kreeg een heel leuk klein pakketje binnen, waar ik foto,s van ging maken. Dit artikel komt snel online en dan weten jullie ook wat ik voor moois binnen kreeg.Lunchen met een heerlijke bagel met roomkaas en komkommer. Helaas kon ik de tweede die ik wilde eten niet meer maken. De stroom viel hier in half Winsum uit. Zodat ik hem later die middag nog even heb gegeten. Door de stroomuitval heb ik kennis kunnen maken met de buurvrouw. Dat was al de bedoeling maar nog niet de tijd genomen. Maar ik wilde zeker weten dat het niet alleen in ons huis was. Dus gelijk even staan kletsen met de buurvrouw.

Die dag was het ook prachtig weer en ben ik heerlijk gaan wandelen. We waren al even bij het gezondheidscentrum geweest met de auto om ons bij de dokter en de apotheek aan te melden. Maar ik wilde ook even kijken hoe ik er zelf lopen naar toe moest komen. Juist omdat ik straks ook daar moet wezen voor het consultatiebureau. Het was me wel een wandeling zeg. Twintig minuten ben ik onderweg geweest. En toen moest ik ook weer terug. Op de terug weg maar even op een bankje gezeten. Ja normaal is het vast wel te doen, maar nu in de zwangerschap wordt het wel zwaarder. En straks heb ik geen keuze want moet er toch echt lopend heen met de kinderwagen. Het was wel een mooie wandeling. Echt grappig te zien, hoe anders het aan die kant van Winsum is. Want je gaat door een hele dure wijk heen, met onwijs grote woningen. Zo,n verschil met het deel waar we zelf nu wonen. 

Buik

Die kleine in mijn buik is een beste druktemakertje. Soms gaat me buik dan ook echt helemaal tekeer. Dit vind ik echt gewoon te grappig om te zien. Ik ken dit helemaal niet uit mijn eerste zwangerschap. Het gevoel zal ik denk niet zo gaan missen als de kleine geboren is, want het is echt druk in mijn buik en soms gewoon pijnlijk. Maar moet echt steeds wel lachen als me buik zo heen en weer beweegt. Eigenlijk moet ik toch eens even de camera erbij pakken en het vastleggen.

Eindelijk over zijn

Ja gelukkig is de verhuizing voorbij, zijn we eindelijk echt over. Natuurlijk moeten we het hier nog echt thuis maken. Want er staan nog overal dozen om ons heen. Ook staat er nog geen fijne bank in huis en leven we verder ook nog op tuinstoelen. Maar we zijn echt over in ons nieuwe huis, dat voelt zo goed. We hebben eindelijk onze nieuwe plekje, waar we nieuwe mooie herinneringen kunnen gaan maken. Het voelt voor mij echt als een nieuwe start in het leven. En nee niet om het oude te vergeten, maar sommige dingen gaan gewoon niet meer mee in mijn leven. Heb ik opgeruimd in sessies op Mirre. Maar Daan gaat natuurlijk altijd en overal met ons mee.

De babykamer

Eindelijk is de babykamer bijna af, ik kan me nu er lekker mee bezig houden om het zo in te richten als ik wil. Het zal nog wel 20 keer veranderen, maar dat hoort erbij heb ik begrepen. De kleertjes hangen in de kast, maar moet nog zeker wel even gewassen worden voor dat de kleine het aan gaat krijgen. Natuurlijk als de kleine eenmaal geboren is ga ik ook de kamer eens showen aan jullie.

Heerlijk wat ben ik blij dat we eindelijk over zijn naar ons nieuwe huis. En nog lekker snel ook in twee weken tijd. Maar ik vond het echt frustrerend. Kan ook niet anders in een zwangerschap. Nu is het alleen nog alles op zijn plek krijgen wat in dozen staat, en de kleinere klusjes. Dingen ophangen enz… Het is dus nog steeds wel chaos, maar we gaan het langzamerhand thuis maken. Zolang het maar allemaal mooi op orde is voordat de kleine er is.Jaaaa we hebben nu gewoon een eigen bad. Voorheen ging ik weleens in bad bij mijn vriendin thuis. Maar nu kan ik genieten van onze eigen bad. Niet dat ik er elke week in zou gaan hoor. Want gelukkig hebben we ook een heerlijke douche. Want zonder een aparte douche zou ik niet kunnen.De eerste keer vanuit Winsum, ons nieuwe woonplaats met de bus naar het ziekenhuis. Het fijnste is dat deze bus echt vlak voor het ziekenhuis stopt. Beter kan gewoon niet, helemaal als ik straks na geboorte elke week met de kleine naar het ziekenhuis moet voor de voetjes. Het nadeel is dat het duurder is dan vanuit onze andere woonplaats. En dat ik liever de trein zou kiezen, aangezien ik daar een kortingskaart voor heb. Maar dan moet ik een eind lopen nog van het station naar het ziekenhuis. Toch is het wel een luxe kunnen kiezen als ik de stad in wil/moet dat we een bus en een trein hier hebben.Jeeeeh, onze mooie nieuwe lamp hangt boven de eet tafel. Dit maakt me ook weer heel erg blij. Steeds weer wat veranderingen zien in huis. En dan onze mooie foto als gezin die er hangt.

Verder heb ik niet echt de tijd gehad meer foto,s te maken deze week. Want ik ben donderdag middag weer naar Mirre gegaan. Daar had ik eerst een Healing, en aansluitend vrijdag en zaterdag weer “Stralend de wereld in” Dit was het zesde blok, nog eentje te gaan en dan is het traject afgelopen. Voor het eerst ging ik met een goed gevoel naar huis. Wel moe, maar positief gevoel. Dit kende ik nog niet na twee van die zware intensieve dagen. En dan is het zo leuk, kom je thuis en dan zie je weer wat kleine veranderingen. In de slaapkamer lampjes en plankjes. Ja en ook de mooie tekening van Daan hangt aan de muur, en mijn foto. Ik mis nog altijd een foto van mijn man erbij. Wie weet, of dat nog komt. Samen met de nieuwe kleine erbij. En ook in de baby kamer weer wat meer klaar.

De afgelopen week was het wel heel rustig op mijn blog. Dingen die ik wilde schrijven, daar kwam ik niet aan toe door de verhuizing. En toen we eenmaal zaterdag over waren was ik het echt wel helemaal zat. Ook de verbinding hier was nog niet geweldig. Maar nu kan ik even rustig de tijd nemen aan tafel en kan ik in mijn admin van mijn blog komen om even een update van de afgelopen week te geven. Het was dus een week van verhuizen. Zelf heb ik eigenlijk een paar dagen rust genomen, thuis. Nou ja rust, er was in ons oude huis ook nog genoeg te doen. En dan is het lastig om gewoon even rustig op de bank te gaan zitten. Ook ging het met mijn gezondheid niet zo goed, zodat ik deze week drie keer in het ziekenhuis was voor de klachten. Ze houden me goed in de gaten tijdens de zwangerschap. Maar tijdens een verhuizing zit je daar natuurlijk niet op te wachten.Even in de avond samen een rust moment. Aan de thee met heerlijk mini donuts. Dit mag wel als je heel hard (vooral mijn partner) aan het werk bent. Dus we genoten echt even van dit moment. Lekker een avond gewoon tv kijken. Het klussen in het huis is zo goed als af. Het is eigenlijk steeds spullen die kant op brengen. En alleen de bijkeuken moest nog platen aan de muur. Maar dat werd gedaan door de broer van mijn partner en zijn vader. Een gedeelte is daar nu vanaf, de rest komt later. Is nu niet zo van belang. Zo lang de wasmachine,droger, koelkast, vriezer en voorraadkast er maar kunnen staan.Ik ging weer even een avondje mee om wat te brengen en doen in het huis. En wat trof ik aan voor het raam, ja al onze teiger vriendjes op een tuinstoel. Geweldig gewoon.Donderdag was het voor mij weer zo ver om echt mee te gaan om iets te gaan doen in het huis. Voordat de meubels komen moeten de kamers schoon gemaakt worden. Dus ook gelijk een beetje de laatste spulletjes die kant op brengen.Ik ben dus de woonkamer gaan schoonmaken, dat kan helaas nu wel weer. Maar ik heb me best gedaan voordat de meubels kwamen.Zaterdag verhuisdag. We waren erachter gekomen, tenminste dat dachten we dat er geen kabel lag voor KPN aansluiting. Vrijdag kwam de monteur al, en die vond de kabel wel. Helaas is die door een vorige bewoner afgeknipt, en kon hij hier helemaal niets mee. Er werd een afspraak gemaakt om dit in orde te maken. Op de verhuisdag zou dit gaan gebeuren. Dus mijn partner heeft me vroeg gedropt in het huis. Ik zou toch maar in de weg lopen als ze met de meubels zouden gaan slepen. Zo kon ik de mannen opvangen. En ja na dat ze opnieuw in kabel van buiten naar binnen hebben getrokken hebben we verbinding in huis.Eindelijk echt verhuisd, langzamerhand wordt het steeds meer thuis. Maar onrustig blijf ik omdat er nog zoveel moet gebeuren en op zijn plek moet. Maar de meubels staan er. Behalve de bank dan want die paste niet door de deur. We mogen blij zijn dat het slaapbankje net wel naar binnen kon. Dat we daar de eerste tien weken het mee moeten doen en met de tuinstoelen. Niet ideaal zeker niet als je zoveel pijn hebt in je zwangerschap. Het slaapbankje zou eigenlijk een plek op zolder krijgen, maar als onze nieuwe bank komt wordt hij toch gesloopt. Naar boven komt hij nooit. Omdat de tv nog helemaal aangesloten moet worden, *denk* aan kabels leggen hebben we nu deze oplossing om even tv te kunnen kijken. Via de laptop.

Wat een week zeg, een week van de sleutels krijgen van ons nieuwe huis. Klussen, schoonmaken, wandelen en eerlijk gezegd erdoor heen zitten voor mij. Het valt niet mee niet genoeg rust krijgen terwijl je in de laatste trimester van de zwangerschap zit. Ik ben ook echt wel flink over mijn grens gegaan. Dus het wordt nu tijd om iets meer rust te gaan nemen.

Maandag was het dan eindelijk zover, we hebben de sleutel gekregen van ons nieuwe woning. Dus we konden dan ook gelijk deze dag aan de slag ermee. Voor ik het wist lag het hele behang eraf door mij. Dit wordt de nieuwe babykamer. Echt had tien minuten werk van het behang eraf halen. Verder hoefde we nergens behang eraf gehaald te worden.Als je gaat klussen dan komen de bouwwinkels uiteindelijk je neus uit. We hebben dus al vaak deze winkel gezien. Deze keer was het eerst nodig om wit verf te halen, zodat de meeste muren fijn wit gemaakt konden worden. En ja natuurlijk ook het plafond overal. De keuken is zo goed als schoon, dus de dingen die al in het huis stonden kon ik plaatsen in de keuken. Wat ben ik blij met deze mooie keuken zeg.Omdat ik het niet de hele tijd trek in dat huis met die rommel, geen rust en noem maar op. Ga ik gewoon ook af en toe op pad. Zoveel kan ik toch niet in het huis betekenen. Ik ben dus al eventjes een beetje de buurt aan het verkennen geweest. En ik ben nu al blij met wat ik zie in Winsum.De openhaard wordt geverfd dus een mooi klusje voor mij om hem licht op te schuren voordat mijn partner het gaat verven. Schoonmaken, schoonmaken, schoonmaken. Na het verven van mijn partner kon ik de verf spetters van de plinten verwijderen. Leuk klusje NOT. Op de grond zitten is niet mijn ding momenteel met de zwangerschap. Maar ben ook blij dat ik af en toe wat kan beteken in ons huis.Ja ik zei het al schoonmaken. Onze slaapkamer is nu helemaal gereed voor de meubels erin te plaatsen.

Na een week ben ik het echt spuugzat, ik zit er echt helemaal doorheen. En ben het huis uit gevlucht in de middag. Het is me te druk met mijn schoon familie, de rommel en de herrie om mij heen. Het was prachtig weer en na een stukje wandelen ben ik even op een bankje gaan zitten genieten van het zonnetje. En ook even een stukje voor mijn blog schrijven. Kijk dan wat een rustgevend uitzicht.

Maandag was het dan eindelijk zo ver, we gingen s,morgens op pad naar ons nieuwe huis. Eerst nog even een inspectie samen met de makelaar. Nou alles was prima voor ons. Dus daarna door om te tekenen en de sleutels in ontvangst te nemen. Wat een raar moment samen met de vorige bewoners daar te zijn. De sleutels werden al over tafel naar ons geschoven. Maar werden toch weer naar het midden gelegd. Want ja we hadden er nog niet voor getekend. Dus mochten ze ook nog niet overhandigd worden. 

Nadat we de sleutels in ontvangst namen zijn we eerst terug naar huis (oude huis) gegaan, om nog even wat te eten. Daarna zijn we naar Winsum gereden met een hoop klus spullen. En konden we aan de slag in ons nieuwe huis. We zijn nu bijna een week verder en ik ben helemaal gesloopt. Ik kan en mag niet heel veel, Maar wil me ook niet nutteloos voelen. Ja natuurlijk voel ik dat ik flink over me grens ga, ondanks ik ook veel gewoon niets doe. Helaas krijg ik heel snel last van bekkenpijn en ja nu na bijna een week ben ik gewoon echt wel heel erg moe.

Het grootste gedeelte is alleen maar verven en dat doet mijn partner helemaal alleen. Ik ben er voor het schoonmaken, wat dingen al in ruimen en voor de catering. Beneden is alles klaar met verf en dus ben ik druk bezig geweest met alle plinten schoonmaken. Want die zaten helemaal onder de verf spetters.Iedere rit dat we naar Winsum rijden gaan er gelijk een hoop dozen mee, zodat het niet allemaal mee hoeft op de verhuisdag. Dat is straks voor de meubels. Ik kan niet wachten tot na 11 maart, want dan wonen we er officieel en kan ik me echt gaan richten op de inrichting. Daar heb ik echt zoveel zin in, van ons huis een thuis maken.

Ook ben ik ondertussen de buurt een klein beetje gaan verkennen. Al een paar keer boodschappen gedaan, Want ja van klussen krijg je trek. Ook alvast een rondje Winsum gelopen. Zo heb ik het station gevonden en het winkelcentrum. Wat ziet het er allemaal gezellig uit. Ook is het wel wennen dat je in een dorp bent, dat je dus veel vaker gedag wordt gezegd door mensen die je tegenkomt. Dat is al lang geleden voor me, want ik kom uit een dorp voor ik naar Groningen ging verhuizen.

Dit is de laatste week voor we gaan klussen in onze nieuwe woning. Wat spannend we krijgen nu gewoon echt de sleutel van ons paleisje. Ik heb er zo zin in om over te zijn. Het verhuizen zelf zie ik wel erg tegenop. Maar dat komt allemaal wel goed. Nu heb ik nog even een overzicht van de afgelopen week.

Maandag was ik dus weer op controle in het ziekenhuis voor mijn zwangerschap, waarom ik op het DOK belandde schreef ik al in me zwangerschap dagboek. Vervelend als je denkt snel klaar te zijn in het ziekenhuis. En dat je dan gewoon een uur zit te wachten op uitslagen van urine en bloed. Zeker als er helemaal niets aan de hand is ermee.Ja we zijn druk bezig het huis aan het opruimen voor de verhuizing. En een eis van de woningbouw is de keukenkastjes schoon achter laten. Dus daar ben ik maar aan begonnen. De bovenkant van de kastjes heb ik aan me vent over gelaten. Durf soms niet op een trap te staan. Ligt eraan hoe mijn lichaam aanvoelt. En aangezien het de laatste tijd niet super gaat ermee, liet ik dit maar even achterwegen. Maar de kastjes zijn dus nu wel schoon.

Woensdag mocht ik niet van mijn partner op de fiets naar de kinderboerderij. Gelukkig maar, het waaide heel hard. Hij bracht me, ik ging toch alleen maar afscheid nemen. Dus heb gewoon nog even gezellig gekletst daar. Cake uitgedeeld. En daarna werd ik weer opgehaald door mijn partner. Zo fijn, want daardoor had ik nog genoeg energie om nog wat in huis te doen.

Donderdag heb ik me heerlijk rustig gehouden, wel nog even naar de winkel geweest om broodjes en drinken te halen voor de volgende dag. Maar ik moest me echt wel rustig houden deze dag. Dus lekker veel op bed Netflix gekeken. Dat is soms echt geen straf als je het mij vraagt.Vrijdag was de dag waar ik al een jaar naar uitkeek. Ja want na de laatste keer huishoudbeurs kocht ik meteen nieuwe kaartjes. Omdat ze zo lekker goedkoop waren. Alleen had er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat ik bijna 28 weken zwanger zou zijn. En paar dagen daarna in ons nieuwe huis zou gaan klussen. Maar ik en mijn vriendin hebben weer een hele leuke dag gehad op de negenmaandenbeurs en de huishoudbeurs. Hier komt zeker nog een verslag over. Maar wat we dus nooit doen en nu wel is in de avond wat eten op de beurs. Dit is ook gelijk de eerste en laatste keer. Ik kon gewoon echt niet meer en zag het niet zitten om nog langs Schiphol te gaan om daar iets te eten, wat we normaal doen. En ook me treinkaartje stond dat niet toe. Maar het ziet er heerlijk uit het eten zo op dat bord. Alleen het was het geld zeker niet waard. Het was niet eens echt warm, en je betaalde echt de hoofdprijs. Voor dit met een flesje drinken betaalde ik zo,n 15 euro. Dit was gewoon echt zo zonde van het geld. Maar goed we hadden wel iets te eten voor we naar huis gingen.Met mijn zwangere buikje in de trein s,avonds naar huis van de beurs. Wat was ik bekaf zeg, was dan ook heel blij dat ik uiteindelijk op het station lekker werd opgehaald door mijn lieve mannetje. En thuis vrij snel al me bedje in dook.

Zaterdag is het vaak de dag van de week boodschappen, maar zag het eigenlijk niet zitten. Ik kon amper lopen, maar we hebben het gered. Deze dag heb ik dan ook niets meer gedaan. Lekker op bed met Netflix aan.
Ja het wordt steeds gekker hier met al die dozen, maar ben dus weer even bezig geweest wat dingetjes inpakken. Alleen valt niet mee wat nu nog in dozen moet. Want er zijn ook dingen die pas echt op het laatste moment als we over gaan mee kunnen.

Vorige week kwam ik er niet aan toe om een weekoverzicht te plaatsen, dus vandaag krijgen jullie gelijk een overzicht van twee weken. Het liep allemaal een beetje anders dan ik had verwacht. Maar voor alles is een reden hoe het loopt, daar geloof ik in. Kijk snel mee, in een deel van mijn leventje…

Week 6

Maandag was ik de hele ochtend in het ziekenhuis, maar daar vertelde ik al over in mijn zwangerschap dagboek. Dat ik een suikertest had.

Dinsdag wat in huis gerommeld, en eigenlijk verder heel veel rust genomen.

Woensdag is het kinderboerderij dag, ik ben echt aan het aftellen. Voor de verhuizing ga ik echt afscheid nemen ervan. Dit is iets wat ik helemaal niet zo erg vind. We gaan een nieuwe start maken en daar hoort dit vrijwilligerswerk gewoon niet meer bij. Ik maakte dus nog even wat kiekjes van een van de poezen daar.Ja wat een zooi he, het is wat straks verhuizen. Dit was ooit het kamertje van Daan, nu dus even opslag voor alle ingepakte spullen.Donderdagavond was het weer tijd om naar Mirre te gaan, alweer het vijfde blok van de workshop die ik daar volg. We gingen aan de pubertijd werken. Nou dit vond ik eerlijk gezegd niet zo,n fijne tijd. Ben ook de twee dagen flink ziek geweest, zo ziek zoals ik werd in mijn pubertijd. Nou dat zegt wel wat, dat er veel te verwerken valt. Eigenlijk voelde het ook niet fijn om naar huis te gaan. Want op dat moment voelde ik dat ik moest spugen, maar ik moest het inhouden want anders zou ik niet thuis komen. Ik kon meerijden met iemand naar Groningen station, en bijna de hele weg zat het me dwars. Thuis toch gewoon wat gegeten. En pas laat in de avond kwam echt alles eruit zetten. Wat was dat achteraf een opluchting zeg. Toen werd ik verkouden en kreeg ik nog meer lichamelijke klachten. En niet alleen lichamelijk, ik wilde gewoon eigenlijk helemaal niets meer.

Nog even de bloemen die bijna dood waren op de foto zetten.En het weekend maakte ik lekker frikandellen broodjes, echt een aanrader. Makkelijk en super lekker. Uit de winkel daar zit altijd curry overheen, en dat vinden wij thuis niet zo heel lekker. Dus met zelf maken kon ik dat gewoon weg laten.

Week 7

Zondagnacht ging het mis bij mij. Ik werd rond 2.00 wakker van erge pijn. Het begon met een branderig gevoel in mijn vagina en pijn in mijn buik. Uiteindelijk pijn in mijn onderrug. En ik belande in het ziekenhuis. Dit is in de ochtend genomen, want ik moest blijven.Omdat ze erg voorzichtig zijn in de zwangerschap ook door mijn geschiedenis kreeg ik ook een hartfilmpje van de baby. Maar de baby doet het echt prima, daar hoeven we ons zeker geen zorgen over te maken.

Gelukkig mocht ik dinsdag naar huis nadat me bloeddruk nog altijd in orde was (omdat ik klaagde over extreme hoofdpijn) en dat ik maatschappelijk werk had gesproken. Nu kon ik eindelijk thuis landen van wat er op Mirre was gebeurd. Want nu pas denk ik dat het allemaal daarmee te maken had. Dus lekker rustig aan doen. Nou eerlijk gezegd wilde ik gewoon niets doen. Voelde me down en heel erg moe. En mijn lichaam deed heel erg pijn. Ik kon alleen maar op bed liggen en huilen. Woensdag besloot ik dan ook niet te gaan werken en wilde ik mijn begeleidster spreken. Maar helaas was ze niet bereikbaar en besloot te wachten tot de volgende dag. Als het echt nodig is, kan ik altijd iemand daar spreken hoor. Maar dacht een dagje extra maakt ook niet meer uit. Dus donderdag aan de telefoon geweest met mijn begeleidster en veel gehuild eigenlijk. Fijn dat er altijd iemand daar voor me is. In het ziekenhuis had ik zelfs al via messenger contact gehad. Wat voelt dat veilig en fijn. Maar ik kon de pubertijd niet thuis onder ogen zien, niet zonder hulp. Dit durfde ik niet aan. Maar wist ook niet zo goed wanneer ik weer een sessie kon doen… ivm verhuizing… Ze is in overleg gegaan daar wat de mogelijkheid zou zijn. En het werd de volgende ochtend gelijk al. Dus vrijdagochtend om 11.00 had ik een sessie met haar, en ik zou dan lekker gebruik maken van de 24 uur opvang. Mijn mirre vriendin en soort van tweede begeleidster was speciaal gebeld om er voor mij daar te zijn.Ik was er dus zeker niet alleen. Die avond hebben we het met z,n vieren heel gezellig gemaakt. En voor het eerst was het mogelijk via Netflix gewoon film te kijken. We keken naar Zootropolis, wat een heerlijke film. En ik ben daarna heerlijk gaan slapen, ja ik heb echt een goede en rustige nacht gehad.

Zaterdag lekker een fijne en rustige dag gehad op Mirre, met vele mooie en fijne serieuze gesprekken. Dit heeft me onwijs goed gedaan, en ben met een rustig gevoel in de middag opgehaald en naar huis gegaan. 

Zondag hebben een beetje in huis weer gerommeld voor de verhuizing. En verder niet heel veel, lekker Netflix gekeken.

Ik heb de praktische ervaringen met jullie gedeeld rondom mijn zwangerschap. De 20 weken echo die niet helemaal vlekkeloos verliep, waardoor we een vruchtwaterpunctie lieten doen. Maar ik heb hier nog niet mijn gevoel daarover uit gesproken. Inmiddels zijn mijn gevoelens hier rustig onder maar dat is echt wel even anders geweest. Soms is het moeilijk om te vertellen wat je voelt omdat ik soms het gevoel krijg dat ik niet mag voelen wat ik voel. Dat een gevoel van de ander je wordt opgedrongen terwijl jij je eigenlijk heel ellendig voelt. Het mag er niet wezen van de ander of je voelt je gewoon heel bezwaard in je eigen gevoel. Zo voel ik me eigenlijk vaak, daarom zeg ik ook heel vaak tegen mensen als er wordt gevraagd hoe het met me gaat. Dat het wel oké gaat. Dan maken ze hun eigen invulling vaak, en gaat het dus automatische goed met mij. Bij Mirre heb ik geleerd dat je, je eigen gevoel mag laten spreken. Dat als je slecht in je vel voelt, laat het er maar zijn. Het mag gevoeld worden, want dit is jouw werkelijkheid op dat moment. Niemand die je zegt wat je moet voelen.

Na de 20 weken echo

Van tevoren was al afgesproken dat ik na de echo even langs moest komen om mijn bloeddruk op te laten meten. Juist achteraf, omdat ik van tevoren zenuwachtig zou zijn. Maar helaas liep de echo anders dan gehoopt. En was mijn bloeddruk veelte hoog erna. Dat had ik allang kunnen vertellen. Ze lieten me even rustig zitten, maar ook dat hielp niet. Toen wilde ze dat ik dan maar even naar huis ging me zou ontspannen, daarna een uur later terug zou komen om opnieuw te laten meten. Dus ik ben me thuis op bed even gaan installeren, maar voor ik het wist moesten we terug naar het ziekenhuis. We kwamen op het DOK, daar kom je speciaal als er iets is in de zwangerschap. Eerst een gesprek had ik daar met degene die me bloeddruk zou opmeten. Ik zat daar met tranen in me ogen, maar echt gehuild om de uitslag van de klompvoetjes had ik niet. Maar ik voelde zoveel verdriet. Door dit gesprek ging ik me eigenlijk niet beter voelen, want ze zei wel huil maar even flink dat mag best. Maar ik voelde aan alles dat het dan klaar moest zijn. Het werd ook echt letterlijk genoemd, jullie mogen blij zijn het zijn maar klompvoetjes. Dus eigenlijk mocht ik niet voelen wat ik voelde. Ik moest blij zijn, dat het niet is ergers was. Ja natuurlijk was ik dat, maar klompvoetjes. Dit wilde ik niet voor mijn kind, dit wilde ik niet voor mijzelf. Ik wil niet dat het in gips gezet wordt. Ik wil niet dat het een brace moet dragen. Ik wil dit alles gewoon niet. En ik voelde zoveel verdriet en boosheid. Ik voelde me niet begrepen. Gelukkig was het positieve ervan dat me bloeddruk naar beneden was gegaan, en mocht ik lekker weer naar huis. Maar ook kreeg ik nog veel meer reacties van mensen, nou als het alleen maar klompvoetjes zijn dan is het niet zo erg. Wat nou niet erg… Ik begon aan mezelf te twijfelen en durfde mijn echte gevoel niet te vertellen aan anderen. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik blij moest zijn. 

Telefoongesprek

Ik liet weten aan me begeleidster op Mirre wat eruit de echo was gekomen, ondanks ik wist dat ze op vakantie was. Maar dit was niet omdat ik hulp vroeg aan haar, maar omdat ze van de echo afwist. Ook liet ik het in een bericht achter bij mijn Mirre vriendin, die al snel doorhad dat ik misschien wel een gesprek kon gebruiken met iemand. Ze benaderde de eigenaresse van Mirre, die wilde mij wel even bellen. Voordat ze haar had benaderd twijfelde ik zo erg, durf ik dit wel. Durf ik me echte gevoelens te laten spreken. Maar ik besloot dat ze me mocht benaderen. Diezelfde dag nog werd ik gebeld, dit was wel een heel fijn gesprek. Ik voelde dat ik veilig genoeg was om echt te vertellen dat ik gewoon heel verdrietig en boos was. Dat dit ons nu weer overkomt. Dat het maar eens een keer normaal moest gaan in ons leven. Maar het moest ons weer moeilijk gemaakt worden. Ik schrok wel van het uitspreken van me eigen gevoel, maar het gaf zoveel verlichting. Ik werd begrepen, ik mocht huilen, ik mocht boos zijn. 

Maar al snel na dit telefoongesprek schoof ik dit gevoel aan de kant, er was geen tijd ervoor. Want de vruchtwaterpunctie werd ingepland, waar ik heel zenuwachtig van werd. Dus die gevoelens kregen nu voorrang. Ik bereide mezelf maar ook me kindje erop voor, maar wat was ik bang. En ook hier weer, het is maar een punctie. Pijn doet het niet, nee dat had ik bij Daan zeker anders ervaren. En er is natuurlijk ook nog een kans op vroeggeboorte. Heel klein, maar als iemand dat zou gebeuren ben ik dat misschien wel weer. Maar ook dit gevoel kon ik niet uitspreken. Want ik mocht dit niet voelen.

Na de vruchtwaterpunctie

Dan is het tijd om te wachten op een uitslag, de belangrijkste uitslag zou na drie dagen zijn. Voor mij een eeuwigheid, voor anderen misschien wel snel. Maar het was vreselijk, ook omdat ik zelf de dag van de uitslag niet bereikbaar zou zijn omdat ik dan midden in de workshop van Mirre zat. Dus zou mijn partner gebeld worden door het ziekenhuis. En mij benaderen met een sms, zodat ik hem kon terugbellen. Wat een opluchting omdat de uitslag positief was. Maar ik voelde me niet echt blij, waarom toch niet. Achteraf was ik blij dat ik bij Mirre was, zodat ik daar aan me gevoel kon werken. Want ik merkte dat het gevoel die ik had na de echo terug kwam. Daar kwam weer ruimte voor. Maar ik moest toch blij zijn, er was niets ernstig aan de hand met dit kindje in me buik. Alleen maar klompvoetjes. Maar ik voelde het niet, ik voelde alleen weer verdriet en boosheid. En dat kwam er na een oefening van massage en lieve woorden naar me eruit flink uit. Ik werd zo boos, ik wilde dat het stopte. Maar ik durfde niet op te staan tijdens de oefening. Ze waren zo lief voor me, maar ik trok dat niet. Er heerste zoveel rust in de zaal, dat ik het maar onderging tot het stopte. Eindelijk stopte het, met moeite ging ik zitten en voelde me misselijk worden. Snel daarna liep ik de zaal uit, naar de wc. Ik spuugde alle ellende eruit. Wat voelde ik me beroerd. Dan sta je in de wc te spugen en hoor je ook nog iemand roepen van de begeleiding “Gaat het wel” Ehmmm nee dacht ik alleen maar, houd je mond toch. Maar ze kwam boven en weer vroeg ze het. Ik hoorde me boos NEE zeggen. Even later kwam ik de wc uit, daar stond ze vlak naast de deur. Ik schaamde me, maar eigenlijk was het ook fijn dat er iemand voor me was. We stonden even te praten, waardoor ik gelukkig niet het gevoel had dat ik terug de zaal in moest komen. Ik nam me rust, die had ik nodig. Hierdoor merk je al wel hoe belangrijk het dus kan zijn je eigen gevoel te laten spreken. Doordat ik dat vaak niet doe, komt het er via mijn lichaam uit. Op dit moment dus met spugen, maar ik heb niet voor niets al jaren pijn en moeheid in mijn lichaam. Dit zijn allemaal opgekropte gevoelens die eruit willen. Mijn lichaam wilt bevrijd worden van al die pijn, verdriet en boosheid. Maar het is zo “gewoon” geworden voor me, dat ik niet durf de veranderen.

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Rust in de zwangerschap

Eindelijk ervaar ik weer rust op mijn zwangerschap. Ook de bezoekjes aan het ziekenhuis zijn relaxter geworden doordat ik zelf meer kracht uitstraal, en heb aangegeven dat ik positief benaderd wil worden. Wil liever niet te veel negativiteit meer in de zwangerschap voelen. Natuurlijk wordt het zwaar (lichamelijk) maar dat hoort er gewoon bij. Ook door de beslissing echt gemaakt te hebben dat het een keizersnede word, heb ik rust gekregen. Hoef me geen zorgen te maken, wat als ik ga bevallen en ik mijn partner niet kan bereiken. Moet ik dan een ambulance bellen. Nee daar hoef ik niet meer aan te denken. Dus heerlijk genieten gewoon van mijn zwangerschap.

Troep opruimen

Nee ik vind het niet leuk om op te ruimen en de spullen in de pakken. Maar als er eenmaal weer veel weg is en in dozen is voelt dat zo fijn en opgeruimd. Want het komt echt steeds dichterbij dat we de sleutel krijgen. En ik wil er eigenlijk geen haastwerk van maken. Maar er moet nog zoveel gebeuren. Kasten beginnen steeds leger te worden, sommige dingen zijn echt weg gegooid. 

Nestelen

Ik kan niet wachten tot we echt over zijn naar ons nieuwe huis. Wil nu zo graag gaan nestelen, nee zijn we juist aan het inpakken. Kan niet wachten tot ik kan rommelen in de nieuwe babykamer. We hebben inmiddels de kleur uitgekozen voor de kamer, nu nog kopen en dat het erop komt in de kamer. Dan kan ik eindelijk echt gaan beginnen. Nog een maand en dan kunnen we beginnen in ons nieuwe huisje.