Wat een week zeg, een week van de sleutels krijgen van ons nieuwe huis. Klussen, schoonmaken, wandelen en eerlijk gezegd erdoor heen zitten voor mij. Het valt niet mee niet genoeg rust krijgen terwijl je in de laatste trimester van de zwangerschap zit. Ik ben ook echt wel flink over mijn grens gegaan. Dus het wordt nu tijd om iets meer rust te gaan nemen.

Maandag was het dan eindelijk zover, we hebben de sleutel gekregen van ons nieuwe woning. Dus we konden dan ook gelijk deze dag aan de slag ermee. Voor ik het wist lag het hele behang eraf door mij. Dit wordt de nieuwe babykamer. Echt had tien minuten werk van het behang eraf halen. Verder hoefde we nergens behang eraf gehaald te worden.Als je gaat klussen dan komen de bouwwinkels uiteindelijk je neus uit. We hebben dus al vaak deze winkel gezien. Deze keer was het eerst nodig om wit verf te halen, zodat de meeste muren fijn wit gemaakt konden worden. En ja natuurlijk ook het plafond overal. De keuken is zo goed als schoon, dus de dingen die al in het huis stonden kon ik plaatsen in de keuken. Wat ben ik blij met deze mooie keuken zeg.Omdat ik het niet de hele tijd trek in dat huis met die rommel, geen rust en noem maar op. Ga ik gewoon ook af en toe op pad. Zoveel kan ik toch niet in het huis betekenen. Ik ben dus al eventjes een beetje de buurt aan het verkennen geweest. En ik ben nu al blij met wat ik zie in Winsum.De openhaard wordt geverfd dus een mooi klusje voor mij om hem licht op te schuren voordat mijn partner het gaat verven. Schoonmaken, schoonmaken, schoonmaken. Na het verven van mijn partner kon ik de verf spetters van de plinten verwijderen. Leuk klusje NOT. Op de grond zitten is niet mijn ding momenteel met de zwangerschap. Maar ben ook blij dat ik af en toe wat kan beteken in ons huis.Ja ik zei het al schoonmaken. Onze slaapkamer is nu helemaal gereed voor de meubels erin te plaatsen.

Na een week ben ik het echt spuugzat, ik zit er echt helemaal doorheen. En ben het huis uit gevlucht in de middag. Het is me te druk met mijn schoon familie, de rommel en de herrie om mij heen. Het was prachtig weer en na een stukje wandelen ben ik even op een bankje gaan zitten genieten van het zonnetje. En ook even een stukje voor mijn blog schrijven. Kijk dan wat een rustgevend uitzicht.

Maandag was het dan eindelijk zo ver, we gingen s,morgens op pad naar ons nieuwe huis. Eerst nog even een inspectie samen met de makelaar. Nou alles was prima voor ons. Dus daarna door om te tekenen en de sleutels in ontvangst te nemen. Wat een raar moment samen met de vorige bewoners daar te zijn. De sleutels werden al over tafel naar ons geschoven. Maar werden toch weer naar het midden gelegd. Want ja we hadden er nog niet voor getekend. Dus mochten ze ook nog niet overhandigd worden. 

Nadat we de sleutels in ontvangst namen zijn we eerst terug naar huis (oude huis) gegaan, om nog even wat te eten. Daarna zijn we naar Winsum gereden met een hoop klus spullen. En konden we aan de slag in ons nieuwe huis. We zijn nu bijna een week verder en ik ben helemaal gesloopt. Ik kan en mag niet heel veel, Maar wil me ook niet nutteloos voelen. Ja natuurlijk voel ik dat ik flink over me grens ga, ondanks ik ook veel gewoon niets doe. Helaas krijg ik heel snel last van bekkenpijn en ja nu na bijna een week ben ik gewoon echt wel heel erg moe.

Het grootste gedeelte is alleen maar verven en dat doet mijn partner helemaal alleen. Ik ben er voor het schoonmaken, wat dingen al in ruimen en voor de catering. Beneden is alles klaar met verf en dus ben ik druk bezig geweest met alle plinten schoonmaken. Want die zaten helemaal onder de verf spetters.Iedere rit dat we naar Winsum rijden gaan er gelijk een hoop dozen mee, zodat het niet allemaal mee hoeft op de verhuisdag. Dat is straks voor de meubels. Ik kan niet wachten tot na 11 maart, want dan wonen we er officieel en kan ik me echt gaan richten op de inrichting. Daar heb ik echt zoveel zin in, van ons huis een thuis maken.

Ook ben ik ondertussen de buurt een klein beetje gaan verkennen. Al een paar keer boodschappen gedaan, Want ja van klussen krijg je trek. Ook alvast een rondje Winsum gelopen. Zo heb ik het station gevonden en het winkelcentrum. Wat ziet het er allemaal gezellig uit. Ook is het wel wennen dat je in een dorp bent, dat je dus veel vaker gedag wordt gezegd door mensen die je tegenkomt. Dat is al lang geleden voor me, want ik kom uit een dorp voor ik naar Groningen ging verhuizen.

Dit is de laatste week voor we gaan klussen in onze nieuwe woning. Wat spannend we krijgen nu gewoon echt de sleutel van ons paleisje. Ik heb er zo zin in om over te zijn. Het verhuizen zelf zie ik wel erg tegenop. Maar dat komt allemaal wel goed. Nu heb ik nog even een overzicht van de afgelopen week.

Maandag was ik dus weer op controle in het ziekenhuis voor mijn zwangerschap, waarom ik op het DOK belandde schreef ik al in me zwangerschap dagboek. Vervelend als je denkt snel klaar te zijn in het ziekenhuis. En dat je dan gewoon een uur zit te wachten op uitslagen van urine en bloed. Zeker als er helemaal niets aan de hand is ermee.Ja we zijn druk bezig het huis aan het opruimen voor de verhuizing. En een eis van de woningbouw is de keukenkastjes schoon achter laten. Dus daar ben ik maar aan begonnen. De bovenkant van de kastjes heb ik aan me vent over gelaten. Durf soms niet op een trap te staan. Ligt eraan hoe mijn lichaam aanvoelt. En aangezien het de laatste tijd niet super gaat ermee, liet ik dit maar even achterwegen. Maar de kastjes zijn dus nu wel schoon.

Woensdag mocht ik niet van mijn partner op de fiets naar de kinderboerderij. Gelukkig maar, het waaide heel hard. Hij bracht me, ik ging toch alleen maar afscheid nemen. Dus heb gewoon nog even gezellig gekletst daar. Cake uitgedeeld. En daarna werd ik weer opgehaald door mijn partner. Zo fijn, want daardoor had ik nog genoeg energie om nog wat in huis te doen.

Donderdag heb ik me heerlijk rustig gehouden, wel nog even naar de winkel geweest om broodjes en drinken te halen voor de volgende dag. Maar ik moest me echt wel rustig houden deze dag. Dus lekker veel op bed Netflix gekeken. Dat is soms echt geen straf als je het mij vraagt.Vrijdag was de dag waar ik al een jaar naar uitkeek. Ja want na de laatste keer huishoudbeurs kocht ik meteen nieuwe kaartjes. Omdat ze zo lekker goedkoop waren. Alleen had er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat ik bijna 28 weken zwanger zou zijn. En paar dagen daarna in ons nieuwe huis zou gaan klussen. Maar ik en mijn vriendin hebben weer een hele leuke dag gehad op de negenmaandenbeurs en de huishoudbeurs. Hier komt zeker nog een verslag over. Maar wat we dus nooit doen en nu wel is in de avond wat eten op de beurs. Dit is ook gelijk de eerste en laatste keer. Ik kon gewoon echt niet meer en zag het niet zitten om nog langs Schiphol te gaan om daar iets te eten, wat we normaal doen. En ook me treinkaartje stond dat niet toe. Maar het ziet er heerlijk uit het eten zo op dat bord. Alleen het was het geld zeker niet waard. Het was niet eens echt warm, en je betaalde echt de hoofdprijs. Voor dit met een flesje drinken betaalde ik zo,n 15 euro. Dit was gewoon echt zo zonde van het geld. Maar goed we hadden wel iets te eten voor we naar huis gingen.Met mijn zwangere buikje in de trein s,avonds naar huis van de beurs. Wat was ik bekaf zeg, was dan ook heel blij dat ik uiteindelijk op het station lekker werd opgehaald door mijn lieve mannetje. En thuis vrij snel al me bedje in dook.

Zaterdag is het vaak de dag van de week boodschappen, maar zag het eigenlijk niet zitten. Ik kon amper lopen, maar we hebben het gered. Deze dag heb ik dan ook niets meer gedaan. Lekker op bed met Netflix aan.
Ja het wordt steeds gekker hier met al die dozen, maar ben dus weer even bezig geweest wat dingetjes inpakken. Alleen valt niet mee wat nu nog in dozen moet. Want er zijn ook dingen die pas echt op het laatste moment als we over gaan mee kunnen.

Vorige week kwam ik er niet aan toe om een weekoverzicht te plaatsen, dus vandaag krijgen jullie gelijk een overzicht van twee weken. Het liep allemaal een beetje anders dan ik had verwacht. Maar voor alles is een reden hoe het loopt, daar geloof ik in. Kijk snel mee, in een deel van mijn leventje…

Week 6

Maandag was ik de hele ochtend in het ziekenhuis, maar daar vertelde ik al over in mijn zwangerschap dagboek. Dat ik een suikertest had.

Dinsdag wat in huis gerommeld, en eigenlijk verder heel veel rust genomen.

Woensdag is het kinderboerderij dag, ik ben echt aan het aftellen. Voor de verhuizing ga ik echt afscheid nemen ervan. Dit is iets wat ik helemaal niet zo erg vind. We gaan een nieuwe start maken en daar hoort dit vrijwilligerswerk gewoon niet meer bij. Ik maakte dus nog even wat kiekjes van een van de poezen daar.Ja wat een zooi he, het is wat straks verhuizen. Dit was ooit het kamertje van Daan, nu dus even opslag voor alle ingepakte spullen.Donderdagavond was het weer tijd om naar Mirre te gaan, alweer het vijfde blok van de workshop die ik daar volg. We gingen aan de pubertijd werken. Nou dit vond ik eerlijk gezegd niet zo,n fijne tijd. Ben ook de twee dagen flink ziek geweest, zo ziek zoals ik werd in mijn pubertijd. Nou dat zegt wel wat, dat er veel te verwerken valt. Eigenlijk voelde het ook niet fijn om naar huis te gaan. Want op dat moment voelde ik dat ik moest spugen, maar ik moest het inhouden want anders zou ik niet thuis komen. Ik kon meerijden met iemand naar Groningen station, en bijna de hele weg zat het me dwars. Thuis toch gewoon wat gegeten. En pas laat in de avond kwam echt alles eruit zetten. Wat was dat achteraf een opluchting zeg. Toen werd ik verkouden en kreeg ik nog meer lichamelijke klachten. En niet alleen lichamelijk, ik wilde gewoon eigenlijk helemaal niets meer.

Nog even de bloemen die bijna dood waren op de foto zetten.En het weekend maakte ik lekker frikandellen broodjes, echt een aanrader. Makkelijk en super lekker. Uit de winkel daar zit altijd curry overheen, en dat vinden wij thuis niet zo heel lekker. Dus met zelf maken kon ik dat gewoon weg laten.

Week 7

Zondagnacht ging het mis bij mij. Ik werd rond 2.00 wakker van erge pijn. Het begon met een branderig gevoel in mijn vagina en pijn in mijn buik. Uiteindelijk pijn in mijn onderrug. En ik belande in het ziekenhuis. Dit is in de ochtend genomen, want ik moest blijven.Omdat ze erg voorzichtig zijn in de zwangerschap ook door mijn geschiedenis kreeg ik ook een hartfilmpje van de baby. Maar de baby doet het echt prima, daar hoeven we ons zeker geen zorgen over te maken.

Gelukkig mocht ik dinsdag naar huis nadat me bloeddruk nog altijd in orde was (omdat ik klaagde over extreme hoofdpijn) en dat ik maatschappelijk werk had gesproken. Nu kon ik eindelijk thuis landen van wat er op Mirre was gebeurd. Want nu pas denk ik dat het allemaal daarmee te maken had. Dus lekker rustig aan doen. Nou eerlijk gezegd wilde ik gewoon niets doen. Voelde me down en heel erg moe. En mijn lichaam deed heel erg pijn. Ik kon alleen maar op bed liggen en huilen. Woensdag besloot ik dan ook niet te gaan werken en wilde ik mijn begeleidster spreken. Maar helaas was ze niet bereikbaar en besloot te wachten tot de volgende dag. Als het echt nodig is, kan ik altijd iemand daar spreken hoor. Maar dacht een dagje extra maakt ook niet meer uit. Dus donderdag aan de telefoon geweest met mijn begeleidster en veel gehuild eigenlijk. Fijn dat er altijd iemand daar voor me is. In het ziekenhuis had ik zelfs al via messenger contact gehad. Wat voelt dat veilig en fijn. Maar ik kon de pubertijd niet thuis onder ogen zien, niet zonder hulp. Dit durfde ik niet aan. Maar wist ook niet zo goed wanneer ik weer een sessie kon doen… ivm verhuizing… Ze is in overleg gegaan daar wat de mogelijkheid zou zijn. En het werd de volgende ochtend gelijk al. Dus vrijdagochtend om 11.00 had ik een sessie met haar, en ik zou dan lekker gebruik maken van de 24 uur opvang. Mijn mirre vriendin en soort van tweede begeleidster was speciaal gebeld om er voor mij daar te zijn.Ik was er dus zeker niet alleen. Die avond hebben we het met z,n vieren heel gezellig gemaakt. En voor het eerst was het mogelijk via Netflix gewoon film te kijken. We keken naar Zootropolis, wat een heerlijke film. En ik ben daarna heerlijk gaan slapen, ja ik heb echt een goede en rustige nacht gehad.

Zaterdag lekker een fijne en rustige dag gehad op Mirre, met vele mooie en fijne serieuze gesprekken. Dit heeft me onwijs goed gedaan, en ben met een rustig gevoel in de middag opgehaald en naar huis gegaan. 

Zondag hebben een beetje in huis weer gerommeld voor de verhuizing. En verder niet heel veel, lekker Netflix gekeken.

Ik heb de praktische ervaringen met jullie gedeeld rondom mijn zwangerschap. De 20 weken echo die niet helemaal vlekkeloos verliep, waardoor we een vruchtwaterpunctie lieten doen. Maar ik heb hier nog niet mijn gevoel daarover uit gesproken. Inmiddels zijn mijn gevoelens hier rustig onder maar dat is echt wel even anders geweest. Soms is het moeilijk om te vertellen wat je voelt omdat ik soms het gevoel krijg dat ik niet mag voelen wat ik voel. Dat een gevoel van de ander je wordt opgedrongen terwijl jij je eigenlijk heel ellendig voelt. Het mag er niet wezen van de ander of je voelt je gewoon heel bezwaard in je eigen gevoel. Zo voel ik me eigenlijk vaak, daarom zeg ik ook heel vaak tegen mensen als er wordt gevraagd hoe het met me gaat. Dat het wel oké gaat. Dan maken ze hun eigen invulling vaak, en gaat het dus automatische goed met mij. Bij Mirre heb ik geleerd dat je, je eigen gevoel mag laten spreken. Dat als je slecht in je vel voelt, laat het er maar zijn. Het mag gevoeld worden, want dit is jouw werkelijkheid op dat moment. Niemand die je zegt wat je moet voelen.

Na de 20 weken echo

Van tevoren was al afgesproken dat ik na de echo even langs moest komen om mijn bloeddruk op te laten meten. Juist achteraf, omdat ik van tevoren zenuwachtig zou zijn. Maar helaas liep de echo anders dan gehoopt. En was mijn bloeddruk veelte hoog erna. Dat had ik allang kunnen vertellen. Ze lieten me even rustig zitten, maar ook dat hielp niet. Toen wilde ze dat ik dan maar even naar huis ging me zou ontspannen, daarna een uur later terug zou komen om opnieuw te laten meten. Dus ik ben me thuis op bed even gaan installeren, maar voor ik het wist moesten we terug naar het ziekenhuis. We kwamen op het DOK, daar kom je speciaal als er iets is in de zwangerschap. Eerst een gesprek had ik daar met degene die me bloeddruk zou opmeten. Ik zat daar met tranen in me ogen, maar echt gehuild om de uitslag van de klompvoetjes had ik niet. Maar ik voelde zoveel verdriet. Door dit gesprek ging ik me eigenlijk niet beter voelen, want ze zei wel huil maar even flink dat mag best. Maar ik voelde aan alles dat het dan klaar moest zijn. Het werd ook echt letterlijk genoemd, jullie mogen blij zijn het zijn maar klompvoetjes. Dus eigenlijk mocht ik niet voelen wat ik voelde. Ik moest blij zijn, dat het niet is ergers was. Ja natuurlijk was ik dat, maar klompvoetjes. Dit wilde ik niet voor mijn kind, dit wilde ik niet voor mijzelf. Ik wil niet dat het in gips gezet wordt. Ik wil niet dat het een brace moet dragen. Ik wil dit alles gewoon niet. En ik voelde zoveel verdriet en boosheid. Ik voelde me niet begrepen. Gelukkig was het positieve ervan dat me bloeddruk naar beneden was gegaan, en mocht ik lekker weer naar huis. Maar ook kreeg ik nog veel meer reacties van mensen, nou als het alleen maar klompvoetjes zijn dan is het niet zo erg. Wat nou niet erg… Ik begon aan mezelf te twijfelen en durfde mijn echte gevoel niet te vertellen aan anderen. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik blij moest zijn. 

Telefoongesprek

Ik liet weten aan me begeleidster op Mirre wat eruit de echo was gekomen, ondanks ik wist dat ze op vakantie was. Maar dit was niet omdat ik hulp vroeg aan haar, maar omdat ze van de echo afwist. Ook liet ik het in een bericht achter bij mijn Mirre vriendin, die al snel doorhad dat ik misschien wel een gesprek kon gebruiken met iemand. Ze benaderde de eigenaresse van Mirre, die wilde mij wel even bellen. Voordat ze haar had benaderd twijfelde ik zo erg, durf ik dit wel. Durf ik me echte gevoelens te laten spreken. Maar ik besloot dat ze me mocht benaderen. Diezelfde dag nog werd ik gebeld, dit was wel een heel fijn gesprek. Ik voelde dat ik veilig genoeg was om echt te vertellen dat ik gewoon heel verdrietig en boos was. Dat dit ons nu weer overkomt. Dat het maar eens een keer normaal moest gaan in ons leven. Maar het moest ons weer moeilijk gemaakt worden. Ik schrok wel van het uitspreken van me eigen gevoel, maar het gaf zoveel verlichting. Ik werd begrepen, ik mocht huilen, ik mocht boos zijn. 

Maar al snel na dit telefoongesprek schoof ik dit gevoel aan de kant, er was geen tijd ervoor. Want de vruchtwaterpunctie werd ingepland, waar ik heel zenuwachtig van werd. Dus die gevoelens kregen nu voorrang. Ik bereide mezelf maar ook me kindje erop voor, maar wat was ik bang. En ook hier weer, het is maar een punctie. Pijn doet het niet, nee dat had ik bij Daan zeker anders ervaren. En er is natuurlijk ook nog een kans op vroeggeboorte. Heel klein, maar als iemand dat zou gebeuren ben ik dat misschien wel weer. Maar ook dit gevoel kon ik niet uitspreken. Want ik mocht dit niet voelen.

Na de vruchtwaterpunctie

Dan is het tijd om te wachten op een uitslag, de belangrijkste uitslag zou na drie dagen zijn. Voor mij een eeuwigheid, voor anderen misschien wel snel. Maar het was vreselijk, ook omdat ik zelf de dag van de uitslag niet bereikbaar zou zijn omdat ik dan midden in de workshop van Mirre zat. Dus zou mijn partner gebeld worden door het ziekenhuis. En mij benaderen met een sms, zodat ik hem kon terugbellen. Wat een opluchting omdat de uitslag positief was. Maar ik voelde me niet echt blij, waarom toch niet. Achteraf was ik blij dat ik bij Mirre was, zodat ik daar aan me gevoel kon werken. Want ik merkte dat het gevoel die ik had na de echo terug kwam. Daar kwam weer ruimte voor. Maar ik moest toch blij zijn, er was niets ernstig aan de hand met dit kindje in me buik. Alleen maar klompvoetjes. Maar ik voelde het niet, ik voelde alleen weer verdriet en boosheid. En dat kwam er na een oefening van massage en lieve woorden naar me eruit flink uit. Ik werd zo boos, ik wilde dat het stopte. Maar ik durfde niet op te staan tijdens de oefening. Ze waren zo lief voor me, maar ik trok dat niet. Er heerste zoveel rust in de zaal, dat ik het maar onderging tot het stopte. Eindelijk stopte het, met moeite ging ik zitten en voelde me misselijk worden. Snel daarna liep ik de zaal uit, naar de wc. Ik spuugde alle ellende eruit. Wat voelde ik me beroerd. Dan sta je in de wc te spugen en hoor je ook nog iemand roepen van de begeleiding “Gaat het wel” Ehmmm nee dacht ik alleen maar, houd je mond toch. Maar ze kwam boven en weer vroeg ze het. Ik hoorde me boos NEE zeggen. Even later kwam ik de wc uit, daar stond ze vlak naast de deur. Ik schaamde me, maar eigenlijk was het ook fijn dat er iemand voor me was. We stonden even te praten, waardoor ik gelukkig niet het gevoel had dat ik terug de zaal in moest komen. Ik nam me rust, die had ik nodig. Hierdoor merk je al wel hoe belangrijk het dus kan zijn je eigen gevoel te laten spreken. Doordat ik dat vaak niet doe, komt het er via mijn lichaam uit. Op dit moment dus met spugen, maar ik heb niet voor niets al jaren pijn en moeheid in mijn lichaam. Dit zijn allemaal opgekropte gevoelens die eruit willen. Mijn lichaam wilt bevrijd worden van al die pijn, verdriet en boosheid. Maar het is zo “gewoon” geworden voor me, dat ik niet durf de veranderen.

In dit jaar horen er ook weer mooie geluk-momentjes, het wordt nu even weer in een nieuw jasje gestoken. Het blijft fijn om te kijken naar de mooie dingen in het leven. Juist als je zoiets heftigs meemaakt als de dood van een geliefd iemand, is het soms zo moeilijk de mooie dingen te zien. Maar die zijn er natuurlijk wel, daarom een extra reden om daar bij stil te staan. Toch blijf ik het heel moeilijk vinden, maar ik wil niet alleen maar negatief zijn. Dus ik blijf hier zeker mee doorgaan, want er is nog zoveel moois om voor te leven. Al zijn het maar de kleine dingetjes in het leven…

Rust in de zwangerschap

Eindelijk ervaar ik weer rust op mijn zwangerschap. Ook de bezoekjes aan het ziekenhuis zijn relaxter geworden doordat ik zelf meer kracht uitstraal, en heb aangegeven dat ik positief benaderd wil worden. Wil liever niet te veel negativiteit meer in de zwangerschap voelen. Natuurlijk wordt het zwaar (lichamelijk) maar dat hoort er gewoon bij. Ook door de beslissing echt gemaakt te hebben dat het een keizersnede word, heb ik rust gekregen. Hoef me geen zorgen te maken, wat als ik ga bevallen en ik mijn partner niet kan bereiken. Moet ik dan een ambulance bellen. Nee daar hoef ik niet meer aan te denken. Dus heerlijk genieten gewoon van mijn zwangerschap.

Troep opruimen

Nee ik vind het niet leuk om op te ruimen en de spullen in de pakken. Maar als er eenmaal weer veel weg is en in dozen is voelt dat zo fijn en opgeruimd. Want het komt echt steeds dichterbij dat we de sleutel krijgen. En ik wil er eigenlijk geen haastwerk van maken. Maar er moet nog zoveel gebeuren. Kasten beginnen steeds leger te worden, sommige dingen zijn echt weg gegooid. 

Nestelen

Ik kan niet wachten tot we echt over zijn naar ons nieuwe huis. Wil nu zo graag gaan nestelen, nee zijn we juist aan het inpakken. Kan niet wachten tot ik kan rommelen in de nieuwe babykamer. We hebben inmiddels de kleur uitgekozen voor de kamer, nu nog kopen en dat het erop komt in de kamer. Dan kan ik eindelijk echt gaan beginnen. Nog een maand en dan kunnen we beginnen in ons nieuwe huisje.

Afgelopen week is het stil geweest op mijn blog. Geen artikelen online omdat ik soms gewoon echt even niet weet wat ik nu weer moet schrijven. Zelfs de zwangerschap update was blanco, omdat ik niet echt nieuws te vertellen heb. Het gaat goed met de kleine en geen verdere bijzonderheden. Dat vind ik eigenlijk wel fijn dat de zwangerschap nu rustig verloopt. En gisteren zou deze online komen, maar kwam er niet aan toe vanwege het vieren van mijn verjaardag. Vandaag ben ik jarig en ben ik 36 geworden. Ik vind mijn verjaardag niet zo van belang, maar het blijft toch wel leuk als je berichtjes binnen krijgt dat mensen aan je denken op deze dag.Een lekkere lunch van brood met gebakken ei, champignons en tomaat. Verder was het een rustige dag.Ik ben aan de schoonmaak geweest, de week kwamen er mensen over de vloer. En aangezien de meeste kasten nu leeg zijn gaat het stoffen ook een stuk makkelijker. Ondertussen zijn we steeds meer dingen aan het opruimen en inpakken. Ja want over een maand krijgen we eindelijk de sleutel van ons nieuwe huis. En dan kan het echt beginnen.Natuurlijk moest er woensdag weer gewerkt worden op de kinderboerderij. Ik ben het nu wel aan het aftellen. Het fietsen erheen is alles behalve leuk. Ik krijg vreselijke pijn in mijn bekken, dus verder dan alleen deze keren naar de kinderboerderij fiets ik niet meer. Nu nog 4 keer en dan stopt het volledig daar voor mij.Ik besloot nog even voor deze maand een sessie te doen bij Mirre en ben de hele dag op pad geweest. Het liep ook lekker uit omdat er met de heenweg iets mis ging. De bus die ik altijd neem bestaat ineens niet meer. En ik had het niet van te voren na gekeken. Dus ineens kwam er een andere bus, maar wel 3 kwartier later zodat ik nooit op tijd op me afspraak kon komen. Ben uiteindelijk wel bij de halte opgehaald zodat ik het kwartier niet meer hoefde te lopen. Had namelijk al zolang gewacht dat ik heel veel pijn had en het dus welkom was even dat stukje met de auto te doen. Zit je daar gezellig te kletsen, zegt ze ineens wanneer had je nou je afspraak. Bleek een half uur eerder al, dus zei navragen. Maar ze had even rekening gehouden met dat ik even kon bijkomen van de reis. Daarna heb ik een sessie van 3 uur gehad, en merkte ik dat ik dus niet meer met de bus daar weg zou komen. Gelukkig werd ik naar Emmen gebracht nadat ik nog even heb kunnen kletsen en bijkomen. En was het al laat en ging ik maar wat eten voordat ik de bus naar huis zou nemen. Daar heb ik dus echt heerlijk gebruik van gemaakt.En toen was ik thuis en helemaal kapot. Dus lekker op bed met een serie en helemaal niets meer die avond.

Vrijdagavond zijn mijn partner en ik lekker uiteten geweest, helaas geen foto,s van. Omdat ik mijn mobiel thuis liet. Aangezien ik niet veel broeken meer heb die aankunnen, heb ik er eentje die heerlijk zit maar geen broekzakken in zitten. Dus dan maar een keertje geen foto,s van het lekkere eten.Zaterdag kwam mijn vader op verjaardag bezoek, dat is ook al heel lang geleden geweest dat hij voor me verjaardag kwam. Dat krijg je door die afstand. Maar het is prima, ik hecht geen waarde aan het vieren van mijn verjaardag. Kreeg een mooie blos bloemen van hem, ook nog een vingerhoedje met een olifantje erop en een bol.com kaart.

Zondag zou ik de hele dag niets doen en in de avond nog bezoek van mijn schoonfamilie krijgen. Maar de dag liep iets anders. Ik zat gewoon heerlijk op de bank serie te kijken. En wilde even op mijn mobiel kijken. En helaas, zwart beeld. En dit bleef zo. Hij was gewoon niet meer aan te krijgen. Dus besloot ik nog even snel de stad in te gaan om hem naar de winkel te brengen. Nu ben ik hem voorlopig kwijt. Kan wel 2 a 3 weken duren voordat hij gemaakt is. Gelukkig nog wel garantie op. Maar best wel kut zonder, nu merk je pas hoe handig dat ding is. Heb nu wel een leen ding van me schoonouders. Maar die is zo antiek dat hij zo traag is dat er niets op kan. Kan er mee bellen (belangrijk als ik weer naar Mirre ga voor 2 dagen) en whatsapp en telegram staat erop. Daar houd het dan echt mee op. Zelfs facebook lukt niet daar is hij echt te traag voor. Maar het afkicken vind ik niet zo,n probleem, maar dat mijn gemak van dingen weg is. Ik denk dan ook dat voor de volgende keer weinig, of gewoon geen foto,s online komen.

Eigenlijk heb ik een vrij rustige week gehad. We zijn wel even naar een bouwwinkel geweest om te kijken voor de kleuren voor de nieuwe baby kamer. En we hebben het eerste baby pakje gekocht die de kleine aan krijgt net na geboorte. Zo leuk om dit eindelijk in huis te hebben nu. En we zijn lekker bezig geweest weer wat dozen in te pakken. Ik kan niet wachten tot we gewoon over zijn naar ons nieuwe stekje. Maar eerst een hoop doen voordat het zover is. Daarna kan ik lekker nestelen voordat de kleine geboren wordt.

Ja ik vond het iets te vroeg voor mijzelf, maar ik moest echt naar het ziekenhuis deze ochtend. Voorheen ging ik nog op de fiets en kon ik later weg. Maar nu met de zwangerschap trek ik zo,n eind fietsen echt niet meer. Dus lekker met de bus erheen, maar dan moet je dus eerder weg. Eerst een gesprek met maatschappelijkwerkster, en daarna nog even kijken of het hartje nog klopt van de baby. En natuurlijk doet de baby het nog altijd heel erg goed. Zo,n fijn idee om even weer te zien dat het klopt en het te mogen horen.Af en toe heb je gewoon zin in fruit en dit keer waren het mandarijnen. Het is ook gezond fruit te eten en zou het ook weer vaker moeten doen. Maar heb dus even mijn fruitmomentje weer gepakt.We zijn al steeds meer langzamerhand aan het inpakken. Ja moet ook wel voor we het weten hebben we de sleutel van ons nieuwe huis en dan kunnen we gewoon bezig gaan daar. Overal komen er nu dozen te staan. We zijn begonnen ze op te stapelen in de baby kamer, maar die is inmiddels vol. Dus ook nu begint het in de woonkamer met dozen neerzetten. de kasten worden leeg in huis dus we ruimen op, maar al die dozen maakt het er niet gezelliger op. Verhuizen pfff, hier na nooit meer hahaha.Lekker de hele middag de serie Degrassi gekeken. Heerlijk gewoon zo,n middag op de bank en niets anders te hoeven doen.

Ik heb weer een blok “Stralend de wereld in” gehad en zo bijzonder is het soms hoe alles bij elkaar gaat passen. Ook dit keer weer werd er geëindigd met een heel mooie passend nummer op het thema. Ook dit wilde ik jullie laten horen. Ik ben er al helemaal weg van…

Inmiddels hebben we al twee weken doorgebracht in het nieuwe jaar. Eigenlijk is het best gek, een soort nieuw begin maar eigenlijk is er vrij weinig anders. Toch heb ik de afgelopen week veel voor de kiezen gehad. Waarbij stress een grote rol speelde. Maar nu is er weer ruimte gekomen om echt weer volop te genieten van de zwangerschap. Opgelucht na vervelende dingen, die jullie natuurlijk al hebben kunnen lezen. Soms verbaas ik me er echt over, dat er nu wel hele mooie dingen op ons pad komen. Maar dat het allemaal zo veel moeilijker gemaakt wordt voor ons. Maar ik ben heel dankbaar dat het eindelijk ook ons gegund word wat meer geluk naar ons toe te krijgen.In het begin van de week, maakte ik makkelijk maar lekker en gezond eten voor ons. Ei muffins met sla en een gehaktballetje. In de ei muffins deed ik nog wat lekkere dingetjes door heen, zoals champignons, kaas, spekjes en cherrytomaat.Ik had natuurlijk de vruchtwaterpunctie in het ziekenhuis gehad, en heb daarna veel rust genomen. De dag van de punctie mag je gewoon eigenlijk niets, dus heb ik de dag op bed doorgebracht met series en de laptop. De dag erna mag je gewoon alles weer, alleen niet tillen en intensief sporten. Daar heb ik me even op verkeken, ik dacht gewoon op de fiets naar me werk te gaan. Alleen het bleek echt heel hard te waaien. Waardoor ik hele erg buikpijn kreeg en ik eigenlijk in angst zat of het wel goed bleef gaan met de kleine. Ik ben dan ook later thuis gebracht en heb rust gehouden.  De pijn verdween, maar s,avonds laat kreeg ik weer steken waardoor we die nacht in het ziekenhuis zaten voor controle. Voelde me toen ineens belachelijk, want ons kindje liet zich ineens onwijs voelen toen we zaten te wachten. terwijl het eerder heel rustig was en ik heel erg twijfelde. Maar heel fijn om even te zien dat je kindje het gewoon heel goed doet.Na drie dagen dat ik rust heb gehouden, ook omdat ik wist dat er weer twee drukke dagen zouden komen ging ik dus weer naar Mirre. Daar heb ik dus twee intensieve dagen gehad. Weer heel veel emoties gehad en heel veel kunnen uiten waardoor er nieuwe ruimte komt voor nieuwe dingen. Het was heerlijk om de groep weer te zien en fijne gesprekken te hebben. Maar het was ook weer heel goed om daarna naar huis te gaan. Thuis eerst even langs de Chinees om eten te halen voor mezelf. Zodat ik lekker daarna kon eten en bijkomen. Voelde me vies na die twee dagen en ben lekker gaan douchen en de rest van de avond tv gekeken.

En natuurlijk zondag stond in het teken van eigenlijk weinig doen. Ja heel even naar praxis geweest om nog verhuisdozen bij te kopen en bubbeltjes plastic om breekbaar spul in te pakken.