Vlak na het overlijden van Daan was ik thuis zo onrustig dat ik het huis vaak uit vluchtte, maar daar ging ik aan onderdoor omdat ik de eerste maand ook gewoon niet sliep door angsten. Heel lang bleef die onrust in huis. Zodra ik het huis uit was, ging het prima. Was ik niet onrustig, en voelde ik mezelf even fijn. Wat is dat vreselijk als je in je eigen huis je rust niet kan vinden. Het leek weer wat beter te gaan. Na mijn eerste miskraam werd deze onrust weer erger en het liefst wilde ik zo min mogelijk thuis zijn. Toen kwam ik in aanraking met Ohanahome, en ik kreeg daar een veilig gevoel. Ik begon er vaker te komen zodat ik me fijn en veilig kon voelen. Zodra ik thuis kwam was die onrust er weer. Elke keer ging ik met tegenzin terug naar huis, natuurlijk wilde ik wel thuis zijn want mijn man was daar. Maar het huis zelf straalde zoveel onrust uit bij me. Door de vele dingen die ik leerde bij Ohanahome, kreeg ik weer wat meer dat veilige gevoel terug in huis. Vond het niet meer zo erg om thuis te zijn. Heel lang heb ik mezelf voorgehouden te zeggen dat we een baby kamer hebben, maar nog altijd is dat gevoel er niet echt. Voor mijn gevoel is het nog altijd de kamer van Daan. Toch wilde ik graag geloven dat dit de kamer is voor de nieuwe baby, want hoe kan er nou een kleintje komen als het nog altijd een bezet kamertje is. Zou dit de reden zijn waarom het maar niet lukt om een broertje of zusje voor Daan te krijgen. Ik hoop het niet, want ik kan het niet meer ontkennen het voelt nog steeds als zijn kamer. Iedere keer als ik naar binnen loop. Zijn spullen, zijn persoonlijke spullen zie je niet meer die zitten in een doos. Maar de kleertjes hangen in de kast en verder is alles wel hetzelfde gebleven. Ik wil dit ook niet veranderen, alles is nog nieuw dus waarom zou ik. Nu ik na mijn operatie voornamelijk thuis ben, niet naar de kinderboerderij ga, niet sport en niet naar Ohanahome ga voel ik die onrust weer best sterk in huis.
Het is niet alleen het kamertje wat me onrust brengt, ook liggen daar fijne herinneringen. Aan de ene kant vind ik het fijn de dingen hier rondom Daan maar ook heel erg moeilijk. Neem nou van de week. Ik loop naar buiten en daar staat een ambulance in onze straat. Al heel lang heb ik niet echt angst hier meer voor, soms schrik ik nog wel van de sirenes. Maar als ze hier dan zo in de straat staan vind ik het echt heel naar. Het hele gevoel van dat Daan in mijn armen overleed kwam terug. Ik kreeg de rillingen over mijn hele lijf. Ik loop door, en zit in de bus. Maar de bus rijd nog niet weg, terwijl ik daar in de bus zit zie ik weer een ambulance langs rijden de straat in. En vlak voor dat de bus weg rijd waar ik in zit, komt er ook nog eens een brandweer langs. Ik had het niet meer. Helaas gebeurd dit net even te vaak in onze straat, waardoor ik me nog onveiliger voel.
Eigenlijk zeg ik al jaren dat ik hier weg wil uit dit huis. Op zich wonen we hier fijn hoor, we zijn verliefd geworden op ons uitzicht. Maar ik heb ook gemerkt dat het met een baby op drie hoog wonen best zwaar is. Denkt aan de kinderwagen en mijn chronische vermoeidheid syndroom. Ook wonen we absoluut niet in een kinderrijke buurt, en zei daarom al snel dat ik hier mijn kind niet wilde op laten groeien. Je kan je kind hier niet even op de straat laten spelen, veilig is het zeker niet. Ja en we hebben nog altijd de hoop voor een kindje. Wat zou dat heerlijk zijn voor ons maar ook voor dat kindje om in een heerlijk beneden woning met thuis te wonen. Met aan het huis een pleintje waar je rustig je kindje kan laten spelen. Deze droom heb ik naast onze kinderwens heel erg. Helaas financieel is dat wat lastiger deze droom uit te laten komen. We sparen wel, want we willen graag een huis kopen. Huren is niet mogelijk als we dit huis verlaten, door de nieuwe regels. De huur van een huis ligt dan veelte hoog om rond te komen. Nee we mogen echt niet klagen, want we leven best in luxe. Alleen om een huis te kunnen kopen op de manier van sparen wat we nu kunnen duurt het nog wel een hele tijd.
Ik maar ook mijn man zijn zo toe aan wat meer rust, maar door alles wat we hebben moeten doorstaan valt het zwaar die rust te vinden. Mag het geluk ons ook eens een keer toelachen… Ik hoop het zo. Misschien heel egoïstisch dat ik nu echt even aan mezelf denk, ik weet dat er mensen zijn die het misschien nog erger hebben. Maar nu denk ik even aan mijzelf en mijn man. Daarom heb ik een droom online gezet, zodat mensen ons een klein stukje op weg kunnen helpen met een nieuwe woning. Want ik denk echt dat ik nooit meer echt helemaal mijn rust terug vind in dit huis.
Dream or Donate
-Bron-
Ik kwam tijdens het online surfen een site tegen die allemaal verhalen verzameld van mensen met een kinderwens. En daar zag ik wel iets in. Ik schrijf nu voor Kinderwensbloggers. Als eerste ben ik nu bezig mijn verhalen die ik op me eigen blog al schreef samen te vatten in nieuwe mooie teksten en ze daar te delen. Daarna komen er gewoon weer nieuwe verhalen online, want ons kinderwens is natuurlijk nog altijd niet helemaal vervuld.
Weer even een gezond ontbijtje met havermout en fruit.
Vaak ben ik op dinsdag te vinden in de winkel Musjes, even langs mijn favoriete verkoopster daar. Kopje thee drinken en een beetje kletsen.
Weer een nieuwe vraag van de dag, best leuk elke dag als je thee drinkt een vraag te krijgen. Deze vond ik dan ook wel weer leuk om te delen. Mijn antwoord: Mijn man, naast dat ik Daan moet missen kan ik hem echt niet ook nog missen.
Op de kinderboerderij zijn er al kleine geitjes geboren. En deze leuke kaartjes liggen op het kantoor.
Snacken met crackers, beetje teveel van het goede maar wel erg lekker.
Ik stond op de bus te wachten omdat ik naar de sportschool ging voor een lesje yoga. Daar had ik wel weer erg veel zin in. Nu hopelijk kan ik weer elke week erheen. En wat voelde het goed. Wel heel veel pijn, omdat ik dat al een hele tijd heb. Maar het voelde wel lekker voor mijn spieren al die oefeningen te doen.
De actie is inmiddels afgelopen, en daarom heb ik nu het weekend alle moestuintjes geplant. Ik ben benieuwd, vorig jaar werkte het voor geen meter. Nu hopen dat er wel iets gaat groeien.
Een lekker bakje fruit, peer en mandarijn. Ik wil weer een beter eetpatroon gaan krijgen, dus ook meer fruit gaan eten.
