Vandaag noemen ze het de gezelligste dagen van het jaar. Het samen zijn met familie en/of vrienden. Kerst het feest van cadeautjes, lichtjes, kerstbomen en eten. Wij vieren deze kerst zonder verplichten bezoekjes aan anderen. Blijven samen thuis en genieten van de vele lichtjes in de boom en de lichtjes die we branden voor de gezelligheid maar ook voor ons kleintje die gemist wordt. Maar gelukkig is Daan altijd dichtbij, hij is het licht in mijn hart.

Ik wens jullie dus allemaal een fijne kerstdagen en een goed en gezond 2016. Dat er maar mooie nieuwe dingen in het nieuwe jaar mogen gebeuren.

Een kusje van Daan

In bed

Wat lig ik nog zo lekker in bed, ik hoor een wekker. Nee het is niet mijn wekker maar die van mijn vriendin. Haar dochter moet die dag naar school gebracht worden. Ik merk dat ze blijft liggen, even later gaat weer haar wekker. Verder wat er gebeurd interesseert me allemaal niet zo. Ik merk nog wel dat ze uit bed stapt. Ik lig nog wel even lekker daar. Mijn eigen wekker gaat vanzelf nog wel af, want ook ik heb nog iets te doen. Een afspraak in het ziekenhuis bij de life coach. Vastbesloten om deze afspraken te stoppen. Het staat me zo tegen, ik ben al blij dat ik niet aankom. Ik sta stabiel met mijn gewicht. Het is niet zo fijn elke dag ermee bezig te zijn dat ik moet afvallen. Ik moet namelijk niks. Maar krijg steeds maar weer hetzelfde daar te horen. Ik moet meer bewegen, ik moet dit, ik moet dat. Sorry hoor maar ik flip op het moeten.

Afspraak ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis stap ik op de balie af en zie wie erachter zit. En zeg ik heb om 11.00 een afspraak met u. Waarop ze zegt, sorry dit keer kom je bij mijn collega. Ik ben me toch pissig als ik haar dit hoor zeggen. We hadden in het begin een afspraak gemaakt dat ik het liefst steeds bij haar kom. Want steeds een ander zien kan ik niet tegen. Steeds hetzelfde verhaal vertellen, nee dank je. In de wachtruimte kook ik van woede en de tranen rollen over mijn wangen. Ik wilde het netjes afsluiten met haar waar ik eerder paar keer ben geweest.

Nu wordt ik opgehaald en loop geërgerd mee. Ik laat al gelijk merken dat ik echt heel boos ben. Ik reageer me op haar af terwijl ze er eigenlijk niks aan kan doen dat ik me al heel slecht voel. Het was de bedoeling dit niet te laten merken, maar dat is dus echt mislukt. Ze vraagt me of dit gesprek wel zin heeft, en leg haar uit dat ik het toch al wilde afsluiten. We praten even verder, waardoor ik vertel dat het gewoon nu even heel slecht gaat. Vervelend vind ik dat iedereen zich zorgen maakt in het ziekenhuis, maar gek is het niet dat er af en toe zulke momenten zijn. Nu wel even in het extreme, ik zoek de weg terug.

Omdat ze nu weet dat het niet goed gaat met me, komt ze met de vraag of ik al naar de maatschappelijk werker ben geweest. Ik vertel haar dat ik daar ben geweest en vriendelijk bedankt heb voor deze hulp. Waarop ze zo,n beetje aandringt dat het toch wel verstandig is om er over na te denken om erheen te gaan. Ik word nu nog bozer, en gooi er een opmerking in waar we beide van schrikken. “Als iemand me dwingt erheen te gaan, kan ik me beter opknopen” Dit komt echt uit frustratie, want al die hulpverleners halen me keer op keer naar beneden. Toch zorg ik dat dit gesprek rustig eindigt. Alweer vertel ik hier dat ik de juiste hulp krijg en leg haar uit waarom dit voor mij werkt en niet bij de andere hulpverleners. Ik krijg hulp van iemand die het snapt, die weet hoe het is een kind te verliezen. Waar ik soms aan een half woord genoeg heb. De warmte en liefde die ik krijg van haar. En een wederzijds gesprek krijg, dat niet alleen ik vertel maar zij ook. Dat is wat ik nodig heb. Ik laat haar beloven dat ik niks doe met de opmerking die ik eerder aangaf. Ik stel haar geloof wel gerust en ze zal deze opmerking van me vergeten en komt verder bij niemand terecht. Dan sluiten we netjes af. Nog altijd heel pissig loop ik weer langs de balie, en gooi een boze blik op degene waar ik eigenlijk een afspraak mee zou hebben (in mijn hoofd) Huilend sta ik op de lift te wachten, voordat ik het ziekenhuis uit loop droog ik me tranen.

Een positief einde

Terug bij Ohanahome wil ik aan de ene kant heel graag praten, maar aan de andere kant me gewoon in een hoekje verstoppen. Toch komt ze even praten, maar we worden onderbroken. Ik besluit in dat hoekje te kruipen en te huilen. Ineens bedenk ik dat ik trek heb, dus maak wat eten. Toch krijg ik het amper weg. Ik zet muziek aan, ik word rustiger en vrolijker. Ik begin mee te zingen, en voel me al een stuk beter nu. Ik loop de woonkamer in en er word me gevraagd of ik me wat beter voel “ja zeg ik, maar ga nu even alle ellende van me afspoelen onder de douche” Na de heerlijke douche terwijl ik me afdroog zet ik nog even de muziek aan en zing en dans in me blootje. Heerlijk ik ben weer terug, voel me echt weer vrolijker. Blij dat Debbie er weer is. Want dit ben ik echt niet die Debbie die de afgelopen 2 dagen zich zo slecht gedragen heeft.

Weer alleen slapen

De afgelopen dagen heb ik het heel zwaar gehad. Maar dit keer is het me wel heel erg duidelijk gemaakt dat Daan alleen bij me kan komen als ik de vrolijke Debbie ben. En dat was ik de afgelopen dagen allesbehalve. Op het moment dat ik mijzelf weer terug vond en ik op een wel vreemde manier in slaap viel. Omdat ik de afgelopen nachten bang was alleen te slapen en toch weer de nacht alleen in moest, was ik op de chat met mijn vriendin. Ik voelde hartkloppingen, maar wilde niet terug naar die vreselijke angst. Ik zette muziek aan en legde me hoofd neer op mijn kussen. Af en toe stuurde ik een berichtje naar me vriendin en zij terug naar mij. Wat ze met me deed op deze afstand ik weet het niet. Ze vertelde dat ze daar met een vriendin aan het chillen was. Lekker eten en fijne muziek, alles was goed en rustig. Deze rust bracht ze over naar mij, maar wel op een manier pfff. Ik leek wel onder invloed van medicatie, ik liep naar de wc en stootte me overal tegen aan. Snel weer terug me bed in… Nu was ik wel heel erg moe en vertelde tegen me vriendin dat ik mijn muziek uit ging doen en dacht dat ik zo wel in slaap zou vallen. Dit was mijn laatste berichtje naar haar, want ik viel heerlijk rustig in slaap. Ik bleek gedroomd te hebben. Ik en mijn vriendin hadden het eerder over een massage die ze me wel zou gaan geven omdat ik overal zo,n pijn heb. Maar ik droomde dus dat ze me masseerde en dat Daan bij me kwam. Hij was boos en verdrietig… Ik moest hem beloven nooit meer terug te gaan naar waar ik de afgelopen twee dagen was geweest. Zo ver en zo diep zat ik. Mijn hart brak omdat ik hem ongelukkig gemaakt had en beloofde hem niet meer zo diep te gaan. Vrolijk vloog mijn kleine mannetje Daan weg. Wat een prachtige ervaring. Ik hoop dat ik hem vaker zo dichtbij mag voelen en zien.

Vorige week kwam er geen weekverslag online omdat het me niet lukte om hem te maken. Nu kan je dus van twee weken mee lezen. Al zal er vrij weinig extra foto,s zijn omdat ik een hele week in bed heb gelegen.

Maandag 

Ik begon met de kerstkaarten te schrijven. Eigenlijk was dit zondag. Wat een vreselijk werk dit keer. Normaal doe ik het allemaal in 1 keer, maar dit keer lukte me dat echt niet. Natuurlijk mag de naam Daan niet ontbreken in de kaart, ondanks sommige het misschien nog altijd vreemd vinden. Hij hoort erbij en zal altijd een plekje op de kaart krijgen.

De hele dag op pad geweest om folders te bezorgen in ziekenhuis, maar daar heb ik al over verteld.

Dinsdag

Ik raakte mijzelf kwijt

WoensdagIk had geslapen bij Ohanahome, en moest dus thuis gebracht worden omdat ik een afspraak had bij de tandarts. Er was een stuk tand zomaar afgebroken daarom zat ik hier dus. Gelijk maar even controle gehad. Zijn we daar ook vanaf.

Donderdag
Omdat ik toch weer woensdagavond terug ging naar Ohanahome en daar bleef slapen was ik er de hele donderdag ook. Moest nog wel even naar het ziekenhuis voor de life coach, maar dat is tien minuten van hun vandaan. Even snel op en neer… Na dat gesprek voelde ik me down, en moest echt even bijkomen.Maar ineens dacht ik ja hallo, ik ben nu wel weer lang genoeg van de wereld geweest. Ik zette mijn muziek aan en ging meezingen. En wilde weer gaan stralen als deze prachtige zon. Daarna besloot ik alle ellende va me af te douchen.Later in de middag was ik zo moe, dat ik besloot lekker te relaxen op de bank met een heerlijke serie.

Vrijdag

Gewoon weer thuis zijn, ik voel me al weer wat meer mijzelf. En daar ben ik super blij om. We kochten bij de winkel heerlijke donuts en genoten daar super van.

Zaterdag
We gingen de kerstboom maar eens opzetten. Niet dat ik veel zin aan kerst heb, maar ach hier wordt je dan toch wel een beetje vrolijk van.

ZondagNatuurlijk niet alleen kerst bij ons in huis halen, maar ook kerst brengen bij Daan. Vorig jaar kreeg hij voor het eerst een kerstboompje, dus dit keer gingen we deze ook brengen. Alles netjes opgeruimd bij hem. Kaarsjes mee natuurlijk die mogen niet ontbreken.En het ziet er weer super netjes en gezellig uit bij Daan.

Week twee, heb eigenlijk weinig beleefd. Maandag ben ik nog wel even bij Ohanahome geweest, toen voelde ik me al niet helemaal lekker. Maar vastbesloten te gaan omdat ik een massage zou krijgen van Annelies. Die heb ik dan ook gekregen. Wauw wat was dat heerlijk. En alleen maar mijn schouders/nek/rug. Zo rustgevend met muziek aan en met zoveel liefde. Maar ze heeft zoveel los gemaakt pfff. Die avond bij haar ben ik aan het spugen gegaan. Er moet ook zoveel ellende nog uit mijn lichaam. Deze week heb ik alleen het bed en de wc zo,n beetje gezien. Ben de hele week onwijs ziek geweest. Flink aan de diarree en eten en drinken lukte niet echt. Heel af en toe probeerde ik wat te eten maar kreeg ik gelijk pijn op mijn borst en het kwam er ook meteen weer uit. Heb dan ook echt de gehele week op bed gelegen. Veel tv gekeken, veel muziek geluisterd en gewoon heel veel niets gedaan. Want slapen deed ik ook weinig door de pijn. De dokter vond het toch wel zo heftig dat ik een antibiotica kuur kreeg voorgeschreven. En ben gaan proberen meer water te drinken, want ze waren toch wel bang voor uitdroging. Gelukkig werd de diarree minder, maar helaas de pijn op mijn borst niet. Daar ging mooi mijn plannetje om nog 1 keer dit jaar naar de dierentuin te gaan. Ondanks het vreselijk was zo ziek te zijn, ben ik ook blij dat me lichaam zoveel rotzooi opgeruimd heeft.

En toen was het alweer een jaar geleden dat Elara overleed. Daar heb ik dan even een lichtje voor gebrand op instagram en facebook. Even laten zien aan de mama dat hier ook aan de kleine dappere dodo gedacht wordt. En een kusje van Daan krijgt.

De ene dag vertel ik honderduit tegen Sieneke hoe goed het met me gaat, over de hulp die ik krijg en over de mooie plannen die er liggen. Lig ik de volgende dag ineens helemaal overhoop.

In paniek

Ik lig s,avonds alleen in mijn bed, wetend dat mijn man niet thuis komt vanwege zijn nachtdienst. Deze nachten vind ik al niet fijn, maar als ik dan ook nog in paniek raak ben ik echt heel bang alleen te zijn. Maar deze nacht raak ik dus in paniek, waar komt het ineens vandaan. Ja ik heb een volle dag gehad met het uitdelen van de folders, van emotie naar emotie gevlogen. Wat was dit uitputtend. Ben ik hier zo van in paniek, ja gedeeltelijk. Ik kreeg ook weer de bevestiging dat ik begon met mijn menstruatie. Er knapte iets in mij. Mijn hoofd vol met afschuwelijke gedachten, en dat gaat echt 24 uur per dag door mijn hoofd. Wat zou dat lekker zijn die gewoon uit te kunnen zetten, maar dat is me nog steeds niet gelukt. Normaal eindigen deze paniek nachten uit tot heel veel pijn op de borst en heel veel spugen. Dit keer liep de nacht heel anders. Na een hele tijd aan het chatten geweest te zijn met mijn vriendin de knoop doorgehakt en me oplaten halen door haar. Dus midden in de nacht stond ze voor de deur en heb ik mijn spullen gepakt om bij haar, naast haar te mogen slapen. Nou ik heb deze nacht helemaal niet geslapen. Als eerste hebben we alleen maar liggen praten, toen werd het lachen. Uiteindelijk waren we zo moe dat ik rustig werd en zij in slaap viel. Ik kon alleen maar daar liggen en wachten tot het weer ochtend werd.

Tandarts

Deze ochtend heb ik me thuis moeten laten brengen door de man des huize, omdat mijn vriendin nog in diepe slaap was. Maar ik had op tijd een afspraak bij de tandarts. Dat kon er ook nog wel bij. Dan heb je niet geslapen en moet je bij de tandarts in de stoel gaan zitten om je tand te laten maken. Niets deed er nog toe, wat de tandarts van me moest denken weet ik niet. Maar ik geloof dat ik nogal als een zombie eruit zag en reageerde. Wat was ik blij dat ik daar klaar was.

In bed liggen

Vastbesloten de rest van de dag in bed door te brengen en te slapen. Het doorbrengen in bed is gelukt, maar het slapen niet. Ik wordt nu echt knettergek van mijzelf, en weet me geen raad. Hoe kom ik hier weer uit, waar is de uitweg ik kan hem niet vinden. Ik kruip met me hoofd onder de deken en heb mijn muziek aan. Messenger staat open in gesprek met mijn vriendin, huilen is het enige wat ik nog kan. Er lijkt geen einde aan te komen aan deze paniek, praten met mijn man vind ik nu ook echt heel moeilijk. Maar toch via geschreven woorden hebben we een gesprek. Een goed gesprek. Ik voel me schuldig omdat het eerst zo goed leek te gaan en nu is alles ineens weer terug bij af. Hoe kon dit gebeuren, ik lig onderaan de weg en alle auto,s denderen over me heen. Waar is die stop knop… Vriendin vraagt “of ik weet hoe ik dit ga aan pakken” Geen idee, maar in de avond heb ik ineens heel erg de behoefde om in bad te gaan. En vraag haar of ik mag langskomen… Tuurlijk is het antwoord, wat ik allang wist. Maar nu nog op de fiets stappen terwijl ik zo onwijs moe ben.

Vreselijke avond

Ik ben echt helemaal niet mijzelf, ik lig maar op de bank en ik voel alleen maar tranen. Maar ik ben ook heel erg boos op alles en iedereen. Maar het ergste is ik ben echt heel boos op mijzelf. Doordat ik boos op mezelf ben, wil ik mezelf wel wat aan doen. Zodat ik fysiek pijn heb en de onderliggende pijn minder voel. Dat ik controle heb over de pijn die ik voel. Hierdoor wordt ik alleen nog maar bozer en raak ik nog meer in paniek. Ik daag mijn vriendin uit via messenger om ook boos te worden op mij. Ik heb me echt vreselijk gedragen, de meest vreselijke dingen gezegd. Ik ga in bad, en daar wordt het er niet beter op. In gedachten doe ik mezelf zo vreselijk pijn, dat ik er niet meer tegen kan. Nadat ik in bad ben geweest beland ik weer op de bank, en het chat gesprek eindigt ineens in stilte, nadat ze heel boos rond heeft gelopen. Vervolgens vlucht ik heel kwaad de deur uit, de kou in met alleen een telefoon in mijn handen en oordopjes in me oren voor muziek loop ik over straat. Wat is in godsnaam mijn plan, waarom zwerf ik over straat. Mijn vriendin reageert weer op mijn chat. Ik wordt milder, want ik wil geholpen worden. Maar ik durf niet meer, ik durf niet meer terug te komen haar weer onder ogen te komen. Ik heb me zo kinderachtig gedragen, toch weet ze me terug te halen naar haar huis. Ze staat me buiten op te wachten en krijg een warme knuffel. De tranen rollen over me wangen, we lopen naar binnen. Ze maakt een bed voor ons samen op, want besloten dat ik nog een nacht naast haar wil liggen. Er wordt thee gezet, chips erbij en samen liggen we in bed. Uitgeput van mijn gevecht met mijzelf. Een gevecht die ik ga winnen, want de gedachten mogen niet de overhand krijgen. Nooit meer, echt nooit meer wil ik terug naar dit moment. Zo ver ben ik gezakt. Zij kijkt nog even serie, ik lig alleen maar naast haar. Ik kijk haar af en toe alleen maar aan, voel haar hand op me arm. Ik wordt heel rustig van haar. Uiteindelijk val ik in slaap. Deze nacht was zo fijn, zo dankbaar voor de vriendin die zij is.

Ik begin aan mijzelf te twijfelen, ben ik echt wel goed bezig. Ben ik echt wel toe aan andere ouders helpen. Zo overtuigd dat ik het aankon, zo erg is dat naar beneden gehaald omdat ik op sommige dingen heel heftig reageer.

We zijn folders gaan verspreiden van Ohanhome in het UMCG en het Martiniziekenhuis. In de ochtend zijn we naar het UMCG geweest. Vreselijk vond ik dit gewoon. De energie die op de kinderafdelingen hangen is echt heel zwaar. En alles pikte ik op, ik werd er stil van en hield me maar een beetje afzijdig. Ik had al wel verhalen gehoord over de kinderafdeling dat het er zo kil en koud is. Nou ik heb het nu mogen ervaren. Wat ben ik blij dat Daan nooit in dat ziekenhuis heeft gelegen.
In de middag gingen we naar het Martiniziekenhuis, dit is mijn terrein. Omdat Daan op de kinderafdeling heeft gelegen ken ik daar mensen. Vastbesloten wilde ik Sieneke spreken, dus hoopte dan ook dat ze er was. We liepen dat afdeling op en ja hoor ik zag haar meteen in de speelkamer, haar domein. Ook zij zag mij meteen en waren beide heel enthousiast. Blijkbaar straalde ik en daar reageerde ze gelijk op van dat ik er zo goed uit zag. En wat leuk dat ik er was, ga zo maar door. Toen kwam het punt waar we voor kwamen. Ik vertelde dat ik de juiste hulp kreeg en nu zelf ouders wilde gaan helpen die in dezelfde situatie terecht komen als ik heb gezeten met een ziek kind en nu zit na het overlijden. En dat we heel graag folders achter wilde laten voor bekendheid. Niet wetend dat zij gewoon het beheer heeft over de folders. Wauw dat was een mooi cadeautje. Ze liep gelijk met ons mee om te laten zien waar de folder neer gezet konden worden. Er moesten natuurlijk even foto,s gemaakt worden van dit mooie moment. Hoe moeilijk het in het UMCG ging hoe makkelijk het hier ging.
Nog even vragen of ze ook kon helpen met de pasgeborenen afdeling. Want ik wist dat we daar niet zomaar naar toe mochten. Ook daar maakte ze geen probleem van. En nam ons ermee heen. Oeiii die had ik dan weer niet zien aankomen. Ik was daar niet meer geweest na het overlijden van Daan en omdat dit de afdeling is waar we als eerste kwamen net na de geboorte was dit echt even een moeilijk moment. Maar Sieneke had daar rekening mee gehouden, en nam een andere deur naar binnen. Deze deur gebruikte wij toen nooit. Ik voelde tranen opkomen en even voelde het weer alsof ik daar voor het eerst aankwam met Daan. Nadat we daar ook folders nee hebben gezet zijn we terug gegaan naar de kinderafdeling. Ze liet me nog wel weten als ik er klaar voor was en ik me angst wilde overwinnen daar dat ik altijd een afspraak kon maken met haar. Hier was ik zo blij maar, want had nooit verwacht dat ik dit zou mogen. Weer terug komen op die afdeling.
Hierna zijn we nog even naar de kinderpoli geweest voor de folders, daarna het ziekenhuis uitgelopen. Wat een hoop emoties op zo,n dag. Echt een volle dag. Van de ene naar de andere emotie geslingerd. Ik was er echt heel moe van.

De avond ervoor had ik me al ergens heel druk om gemaakt, maar wat ben ik blij dat de dag anders liep dan gepland. Want er zou eigenlijk iemand langs komen bij Ohanahome voor een sessie. En ik zou dan even op haar zoontje letten. Maar ineens was de angst er van wat als hij ook in mijn armen overlijd. Daar heb ik dus heel slecht van geslapen. Wat was het fijn dat we haar toevallig in het UMCG tegen kwamen en dat ik haar zoontje heb mogen zien. Nu weet ik hoe hij eruit ziet, dat ik me daar niet zo,n zorgen om hoef te maken. Want ik had Daan voor ogen, maar dit was natuurlijk een heel ander kindje. Helaas liep het voor deze mama heel anders en moest ze haar kindje laten opnemen.

Thuis in de nacht werd ik ziek, heb echt alles eruit gespuugd. Ik dacht echt van waar ben ik mee bezig, doe ik mijzelf nou meer pijn dan nodig is om graag andere ouders te helpen. Kan ik dit wel echt aan. Moet ik hier wel mee verder gaan. En dan ook nog de bevestiging krijgen van je man, dat hij dit had zien aankomen. Ik weet dat ik het kan, maar is het niet toch te vroeg!

Thuis bij ons wordt er geen sinterklaas gevierd, nog niet. Al hoewel onze kleine draak in de hemel er wel voor zorgde dat er een hoop schoenen bij de kachel stonden. Een paar dagen later stonden in zijn formaat schoentjes die uit zijn kast kwamen. Daar moest ik natuurlijk iets mee doen. Ik kocht twee chocolade zwarte pieten. Natuurlijk moesten papa en mama ervan genieten en Daan mocht vanaf zijn wolkje mee genieten.

Maar ik kon wel een beetje voor sinterklaas spelen voor de dochter van een vriendin. Ik vond wat leuke knutsel spullen die ik inpakte en omdat ze haar schoen had gezet kon ik het er mooi in doen voor haar. Helemaal verrast dat ze was. Ik geloof dat ze het lint wat erom heen zat nog het mooist vond.

Toen mocht ik via Overhemden.com Happy socks bestellen, ik koos een paar voor deze zelfde meid voor pakjes avond. Wat een mooie vrolijke kleurtjes hebben deze sokken zeg. Maar ik had natuurlijk ook nog een verhaal nodig voor haar om die mooie sokken op de foto te kunnen zetten.

Ik vertelde:

Er is een Pietje bij mij langs geweest en die liet mij weten dat jij sokken had gekregen (Happy socks) Maar nou was dit Pietje wel nieuwsgierig of je nu echt blij werd van deze sokken, want ja happy staat voor blij. Hij gaf mij de opdracht om foto,s te maken van jouw voeten terwijl je deze leuke sokken aan hebt. En deze dan te delen met anderen om te kijken of mensen hier dus echt blij van worden.

Hebben jullie sinterklaas gevierd?

De eerste week van december zit erop. Sinterklaas is naar huis en de kerst staat voor de deur. Ik moet bekennen dat ik dit best een moeilijke tijd vind. Daan had bij Sinterklaas op schoot moeten zitten en met kerst straks ondeugend de lampjes uit de boom moeten halen. Toch weet ik dat ik niet zo moet denken en dat hij altijd bij me is. Dus we gaan vrolijk verder. Maar eerst even een weekoverzichtje voor jullie.

MaandagIk was bij Ohanahome, we zouden eigenlijk buiten de deur gaan werken. Maar mijn werkpartner was ziek en heeft de hele dag op bed gelegen. Ik besloot de stad in te lopen waar ik een broodje at. Kocht ik inpakpapier omdat ik cadeautjes mee had genomen voor haar dochter voor in de schoen. Met regen liep ik terug naar Ohanahome en pakte de cadeautjes in.

Dinsdag

Ben ik even flink aan het werk geweest bij Ohanahome. Eerst even een blog geschreven. En aan het brainstormen geweest voor de huiskamer bijeenkomsten. Verder even geholpen het blauwe huisje in orde te maken voor een kijker om te huren. Dus denk aan bed verschonen.

WoensdagIk kwam uit bed en liep door de gang, ik dacht ik mis iets. Maar het was donker dus wist het niet te plaatsen. Kom ik in de woonkamer, tref ik dit aan. Alle schoenen bij de kachel. Zou dat draakje bezig zijn geweest, of zou zijn papa zo lollig zijn geweest. Moest er echt enorm om lachen.Nadat ik bij de kinderboerderij was, waar ik bezoek kreeg van Annelies die even wat kwam ophalen voor pakjes avond. Zo hoefde ik niet helemaal daarheen te fietsen meer. Maakte ik gehaktbrood voor de avond. En geslaagd hij was echt heel lekker.Van de week gaf ik mij op voor de Mamaswap van de mama van Elara. Dit is de eerste keer dat ik meedoe omdat ik de eerste keer het bestaan ervan niet wist, de tweede keer ik het niet aankon omdat Daan was overleden. Nu vind ik het super leuk om mee te doen. Dus ga binnenkort lekker aan de knutsel hiervoor met heel veel liefde.

DonderdagTosti dag blijkbaar, ik had ineens zoveel zin hierin. Ik had nog tomaten liggen dus lekker met ham kaas en tomaat. Dit was een heerlijke luie dag in bed. Ben wel even bezig geweest met schrijven voor me boek.

VrijdagWeer een nieuwe dag tijd om weer naar de yogales te gaan. Blijft fijn om daaraan mee te doen.

ZaterdagOmdat we niet genoeg kerstkaarten hadden zijn we weer naar Tuinland gegaan en nog even langs Daan. Krijg ik een berichtje dat Sinterklaas wel aan Daan had gedacht maar het verkeerd bezorgd had. De lieverd wilde het dan ook even langs brengen. Toen ze voor de deur stond was ik helemaal ontroerd, ik gaf haar een knuffel. Ze ging weg en ik liep naar binnen. Dit draakje kwam tevoorschijn toen ik het uitpakte. Dit is echt helemaal Daan. Wat heerlijk als mensen nog altijd aan Daan denken, juist als zo iemand hem maar 1 keer gezien heeft. Kan je nagaan hoeveel indruk hij op mensen heeft gemaakt. Zo vreselijk dankbaar voor deze lieve draak.

ZondagWe kochten ook nog meer zaterdag bij Tuinland. Ik ben gek op de kerststerren die ze verkopen. We kochten een mooie glazen bak met rode kerststerren erin. Ze staan nu mooi op de salontafel bij ons thuis.

Omdat mijn man de nacht dienst in gaat, maar een paar uur eerder dan normaal. Dus overwerk doet, krijgt hij altijd warm eten op het werk. Dus nu aten we tussen de middag maar alvast pizza die ik zelf belegd heb. Heb alleen maar de helft opgegeten, omdat ik het niet op kon. Nog niet zoveel trek eigenlijk.

××Dankbaar voor kleine of misschien wel grote momentjes in het leven en wat is het toch mooi om ze af en toe te delen met jullie. Maar het is mezelf ook bewust maken dat er zoveel mooie dingen in het leven zijn.××

✩ Let,s Gro waar ik aanwezig mocht zijn, al die mooie contacten die ik daar heb gelegd. Zo waardevol, en dan ook mijn verhaal van Daan mogen vertellen
✩ Voor sinterklaas cadeautjes zorgen voor de dochter van mijn vriendin
✩ Harry Potter kijken, ja voor de zoveelste keer, omdat het kan
✩ Kerststerren die we bij Tuinland kochten en nu mooi op tafel staan
✩ Een onwijs lief cadeautje krijgen van Sinterklaas voor Daan
✩ Annelies die even bij me langs kwam op de kinderboerderij, scheelde me een ritje heen te fietsen om iets af te geven voor pakjes avond

Hoe bang ik zelf ook ben om mensen kwijt te raken in mijn leven, soms hoort het erbij. Dit keer koos ik ervoor om iemand te verlaten omdat het beter zo is voor mij.

Sommige mensen zijn negatieve energie vreters, en jarenlang heb ik in zulke mensen mijn energie ingestopt. Ik vond mezelf niet belangrijk genoeg om goed genoeg voor mezelf te zorgen. Dat ben ik nogal aan het veranderen. Ik vind mijzelf nu wel belangrijk genoeg om voor mijzelf te kiezen. En iedereen die daar niet bijpast moet daar voor wijken. Net na het overlijden van Daan wist ik hier niet mee om te gaan al die veranderingen. Maar voelde wel dat goed en slecht voor mij was. En als iemand een slechte invloed op mij had, kon die verwachten dat ik ontplofte. Omdat jarenlang altijd maar over mij heen liet lopen, kwam het er nu nogal heftig uit. Vele mensen mee pijn gedaan en heb spijt van de manier waarop ik dit heb aangepakt. Dat ik de waarheid vertelde nee, maar het had wel op een andere manier gekund. Nu ben ik nog altijd die balans aan het zoeken hoe je dat nou doet zonder te ontploffen maar wel duidelijk bent naar de ander.

Al een tijdje zat deze vriendschap me niet lekker, toch wilde ik het graag een kans geven. Want iemand na zo,n lange tijd terug in je leven hebben en dan links laten liggen kon ik niet. Ik heb geen spijt van de momenten die we samen hadden. Maar het was gewoon op, wat een nieuw begin zou moeten zijn werd het einde van onze vriendschap. De negativiteit overheerste de fijne momenten met haar, daar kwam ik pas echt achter toen ik een weekendje bij haar was. Ik merkte dat ik over sommige dingen niet wilde praten die ze aanhaalde. Moeilijke gespreksonderwerpen vermeed ik heel erg met haar. Ze deed zo haar best om het leuk voor mij te maken, maar dat werkte alleen nog maar meer ongemakkelijke momenten op.

Uiteindelijk hebben we het samen netjes afgehandeld. Ik voelde me daarna wel erg kil en koud, omdat ik tijdens ons gesprek weinig emotie toeliet, behalve af en toe boosheid. Zo herkende ik mij niet omdat ik juist zo echt niet ben. Maar ik weet dat als ik mijn emotie los zou laten dat ik of heel erg zou gaan huilen net als zij of dat ik juist heel erg met modder zou gaan smijten. Dat was het niet waard, nu gaan we allebei onze eigen weg weer. En voor mij voelt dat goed, er is een zware last van mijn schouders afgegleden.

Elke maand zal er nu een artikel online komen waarin jij je blog mag spammen. En ik zal vanaf volgende maand dan een paar van de blogs die in de comments staan uitlichten.

Wel zou ik het waarderen als je niet alleen je link neerzet, maar ook even iets verteld over jezelf en je blog. Daarnaast zou ik het lief vinden als je dit wilt delen, zo leren we steeds meer leuke blogs kennen.

Dus kom maar op spam er maar op los…