××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××

✩ Het nieuwe seizoen van Broadchurc
✩ Het heerlijke zonnetje die de afgelopen dagen zich even goed liet zien/voelen
✩ Orange Is the New Black yeeh derde seizoen kijken
✩ Eindelijk op 1 lijn zitten met mijn psycholoog
✩ Weer even praten over Daan wat ik al te lang aan het opkroppen was
✩ Ja ik heb dan nu eindelijk een afspraak kunnen maken om mijn tattoo te laten zetten

Nu jullie inmiddels weten dat ik een miskraam heb gehad, snappen jullie ook waarom mijn weken nogal saai waren. De acht weken dat ik zwanger was, nou eigenlijk waren het er tussen de 10 en 11 weken dat het mis ging. Ik was extreem moe tijdens de zwangerschap, toch bleef ik in beweging maar niet zoveel als voorheen. Vanaf het moment van de miskraam (waar ik jullie uitgebreid nog over ga vertellen) was het helemaal mis. Ik was er echt heel ziek van, heel langzaam knap ik nu op. Maar heb echt een week bijna nonstop in bed gelegen. Ja en dan valt er weinig te vertellen over je weken, maak je ook weinig foto,s. Zijn je dagen dus allemaal hetzelfde. Nu kan ik er open over praten, er geen geheim meer van maken waarom ik me zo slecht voel.

*Maandag ik heb echt de hele dag op bed gelegen, natuurlijk er af en toe uit omdat ik ook moest drinken eten en plassen. Heb me maar vermaakt met series op Netflix
*Dinsdag vandaag ben ik iets langer uit bed geweest, ik maakte een foto van de bloemen die op tafel staan. Deze kregen we bij de auto die we de week eerder kochten. Ging ik even op de bank rusten. Maar ik kon niet zolang op zitten want dan kreeg ik erge pijn in me buik. Eigenwijze ik gebruikte geen paracetamol na de miskraam.
*Woensdag moest ik terug komen in het ziekenhuis voor controle. Kijken hoe het slijmvlies er nu uit ziet, of het al wat dunner is geworden. Maar aangezien ik een week lang op bed had gelegen viel het niet mee even naar het ziekenhuis alleen met de bus. Toen ik aankwam voelde ik me al niet lekker, maar tijdens de echo ging het echt mis. Ook alle emoties kwamen los. En ze wilde me niet alleen laten gaan. Eerst mocht ik even tot rust komen in een andere kamer, kreeg ik iets voor de pijn. Toen moest ik me schoonouders bellen om me op te komen halen. Ik kreeg het advies mee om toch meer te bewegen want dan komt het meer los. Dat houd in meer bloed pfff maar ben ik er wel sneller vanaf.
*Donderdag ondanks ik me nog altijd verzwakt voel ben ik maar even in de middag naar de winkel gelopen. Dacht al dat het de bus terug zou worden. Want al in de winkel was ik heel moe. Maar niet alleen dat ik voelde het bloed ook weer lekker stromen. Toen ik de winkel uitliep belde mijn man en vroeg me waar ik was. Hij zou me wel even komen halen want hij was toch in de buurt. Dat was wel fijn. Toch even in beweging geweest, maar dat was wel weer even genoeg.
*Vrijdag bijna de hele dag juist uit bed gebleven. Lekker een bakje fruit eten. Daarna ben ik even bezig geweest met schrijven aan mijn boek. En een boterham gegeten. Het was ook het meest prachtige weer deze dag. En tot s,avonds hebben we de balkon deur open gehad.
*Zaterdag tijd voor lekkere broodjes die de oven in gaan. En het resultaat na dat ze uit de oven kwamen. Heerlijke broodjes met kaas, ananas en salami. Na het eten wilde ik nog even slapen, want we zouden bezoek krijgen. Helaas lag ik me alleen maar te ergeren in bed. Maar uiteindelijk was ik zo moe en ben ik toch even in slaap gevallen. Ik werd een half uur voor dat het bezoek zou komen wakker. Gelukkig nog even bijkomen van het slapen. Mijn schoonouders en zwager kwamen op de bezoek omdat mijn man de volgende dag jarig is.
*Zondag de dag dat mijn man jarig is. Maar helaas was hij in de nacht niet lekker en heeft hij de nacht op de bank doorgebracht. Dat is de reden waarom we niks gedaan hebben deze dag. Zo kon hij lekker weer opknappen.

Mijn man komt uit de nachtdienst, deze dag mag ik testen of ik zwanger ben. Net als bij Daan besluiten we gelijk als hij naar bed komt te testen. Wat is het weer spannend, ik doe de test en dan is het even wachten op de uitslag. De tijd is om, wat zie ik ja het is echt zo ik ben zwanger. We zien dat het waar is maar eigenlijk vinden we het ongelooflijk dat het zo is. We zijn blij verrast, maar het moet nog wel even echt binnen komen. Even weer aan het idee wennen weer zwanger te mogen zijn. Want inmiddels weten we dat het echt een geschenk is als je zwanger mag zijn. Zeker na het overlijden van Daan. Ik ben dol gelukkig, maar ook wat voorzichtig. Bang dat er iets vreselijk mis gaat. Dat is dan ook de reden waarom er een aantal mensen op de hoogte zijn van ons prille geluk.

Ik maak een afspraak in het ziekenhuis voor de eerste echo rond de achtste week. Wat duurt dat nog lang zeg, ik wil gewoon die bevestiging dat er een kloppend hartje zit. Toch zijn we samen aan het weg dromen. Zal het een jongen of een meisje worden. Ja ik weet het, het is nog zo vroeg om het daar over te hebben. Maar toch we kunnen het niet laten. Zelfs hebben we al een naam verzonnen als het dit keer een meisje zal zijn. Maar nog een lange weg te gaan voor we dat gaan weten. Ik ben moe extreem moe van de zwangerschap. Verder geen rare klachten, de eerste dagen ben ik wel heel misselijk geweest. Maar dat verdween en kwam niet meer terug. Wat heerlijk dacht ik nog, zal het dit keer een fijnere zwangerschap zijn. Toch ben ik heel bang, zelfs mijn man in bezorgd. Er kan zoveel mis gaan, de verhalen ken ik nu wel. Toch probeer ik ook gewoon te genieten.

Het is een raar idee dat ik vorig jaar op het einde liep van mijn zwangerschap en dat ik nu voor de tweede keer zwanger ben. Ik krijg fijne en lieve reacties op mijn zwangerschap. Juist was ik bang dat mensen het te vroeg vonden. Die zullen er vast wel zijn, maar het is ons leven, onze keuze geweest. Ik heb besloten dit keer meer te genieten, maar toch de angst is steeds op de achtergrond aanwezig. Soms dringt die heel erg bij me op en ben ik heel erg bang. Een keer was ik bij de yoga en met elke beweging deed me buik pijn. Ja ik weet dat het normaal is dat alles aan het groeien is en dat daar steken van kunnen komen. Maar ik moest steeds maar huilen, zo bang dat ik hierdoor een miskraam zou krijgen. Nog even heb ik het erover met de yoga lerares. Ook zij verteld dat het geen kwaad kan. En raad me aan het nog even te blijven proberen, blijft het vervelend voelen kan je nog altijd stoppen. Ze heeft ook gelijk, in gedachten kom ik zeker gewoon weer terug. Nog altijd ben ik niet terug gegaan naar de yoga les.

Eindelijk is het zover de echo datum is in zicht. Ineens de avond voor de echo begin ik heel zenuwachtig te worden. De nacht heb ik bijna niet geslapen zo zenuwachtig was ik voor de echo. Met een duffe kop kom ik uit bed. Ik krijg een enorme pijn in me buik, nog meer zenuwen daar zat ik nou net niet op te wachten. Is dit een slecht voorteken. Zal de echo niet goed zijn. Nee hier wil ik niet over nadenken. Straks zien we gewoon een mooi kloppend hartje. Samen met mijn man gaan we naar het ziekenhuis, het is druk. Sommige blijken nogal uit te lopen. Maar de verpleegkundige gelukkig maar 10 minuten. We gaan zitten en ze vraagt hoe het met me gaat, wat voor klachten ik heb. Dan feliciteert ze ons, dat vond ik een beetje raar. Toen met Daan ging ze eerst kijken voordat ze dit zei. Ja het kan toch ook mis zijn…

Ik kleed me uit, want het is een inwendige echo. Ze laat weten dat ze eerst even niks zal zeggen als de echo staaf in me zit. Dat ik daar niet van schrik omdat er iets mis blijkt te zijn. Daarna zal ze gaan vertellen wat ze ziet. Maar er valt niks te zien. Ik weet waar ik op moet letten. Bij Daan zag ik gelijk een stipje met een kloppend hartje. Hier was niks te bekennen. Ze verteld dat de baarmoeder goed gegroeid is, maar dat ze geen embryo ziet. Het lijkt niet mee gegroeid te zijn zegt ze. Ik ben in paniek, en huil vreselijk. Toch wilt ze er iemand bij halen, dat doen ze altijd als ze twijfelen. Ook zij kijkt mee en ziet niks. Ze laat ook zien hoe groot het had moeten zijn en dat ze dit echt niet over het hoofd hadden kunnen zien. Ik ben echt ontroostbaar. Zwanger zijn van een leeg vruchtzakje. Wat nu…

Inmiddels zijn we al in maand 3 beland om met hormonen te spuiten. Het is al weer echt een gewoonte aan het worden. Daar gaan we weer steeds weer die controles in het ziekenhuis. En weet je wel hoe gênant het is om in die beugels te liggen. En dan hebben we het nog niet eens over steeds die eerste controle tijdens je menstruatie. Heerlijk hoor lig je daar met je benen wijd, wetend dat er een echo apparaatje naar binnen gaat. En er dan rood van het bloed weer uit komt. Maar ach alles voor het goede doel. Je zou zeggen went dat dan niet eens een keer. Nee absoluut niet, ik weet dat het voor hun gewoon werk is. Dat ze dit dagelijks zien, maar voor mij blijft het echt heel ongemakkelijk. Dat zouden jullie toch ook zo voelen!

Na een week hormonen spuiten is er weer een controle, daarna weer om de dag tot dat de eitjes groot genoeg zijn voor inseminatie. Vanaf 17 mm maken ze een afspraak voor de inseminatie. We hadden gehoopt met Pasen, had wel erg leuk geweest. Maar het liet wat langer op zich wachten. Een paar dagen na Pasen was het nog altijd even spannend. Ze was maar aan het meten, maar ze kwam niet bij die 17 mm. Maar ze vond hem er wel groot uitzien, dus ze bleef maar meten. Dacht echt even dat wordt hem toch nog niet. Maar met de laatste meting, ja hoor 17 mm. En ze plande de afspraak in voor de volgende dag.

De dag van de 3e inseminatie ben ik echt kotsmisselijk en een erge buikpijn. Ik ben aan het werk op de kinderboerderij, maar echt lekker gaat het niet. Tot 2 keer toe spuug ik een beetje en blijf maar voorzichtig water drinken in de hoop dat de misselijkheid over gaat. Maar helaas het gebeurd niet. Met moeite neem ik toch een beetje Griekse yoghurt. Ik doe er bijna een half uur over het naar binnen te krijgen. Om 12.00 ga ik naar huis. En bedenk dat ik wel wat moet eten maar wat ik voel me nog altijd beroerd. Ik besluit de dunne crackers te eten met filet american. Dat gaat beter dan de yoghurt van eerder. Uiteindelijk maken we ons klaar om op weg te gaan naar het ziekenhuis. Mijn man geeft om 14.00 zijn potje met productie af. En hij laat mij dit keer voor het eerst alleen achter. Hij naar zijn werk en ik tot 15.30 wachten. Wachten tot de inseminatie.

Daar zit ik dan te wachten, nog altijd heel erg misselijk. Ik ga wat tekenen, moet toch ergens de tijd mee doden. Ik begin me te ergeren. Het was eerst heel rustig, maar al snel niet meer. Een heel gezin met 2 kinderen zitten in de wachtruimte. Ik voel me niet op me gemak. Het voelt even alsof ik op de kinderafdeling ben met Daan. Maar nee ik zit hier omdat we een 2e kindje willen. De tijd kruipt langzaam vooruit. Eindelijk wordt ik dan naar binnen geroepen. Het is zover, ik ontbloot de onderkant van mij en ga in de beugels liggen. Die fijne eendenbek schuift ze naar binnen, als ze hem opent voelt dat even naar. Dan brengt ze het dunne rietje naar binnen waar de zwemmertjes in zitten. Ze hoeft dit keer niet lang te zoeken om het naar binnen te krijgen. Zo snel heeft ze het nog nooit ingespoten. Nog even blijven liggen, ik kom zo terug zegt ze. Na zo,n 10 minuten komt ze terug en kan ik me aankleden. We geven elkaar de hand, in de hoop dat ik nog maar 1 keer terug hoef te komen om te controleren met een echo op een zwangerschap.

De wacht weken gaan weer in, normaal heb ik hier de grootste moeite mee. Maar ik zit met me hoofd heel ergens anders. De verjaardag van Daan komt eraan, ik maak me hier erg druk om. Zo erg dat ik er veel last van heb en geen ruimte is om over de wacht weken na te denken. Tot het einde in zicht is. De zondag voor ik mag testen begin ik al extra te controleren met plassen of er geen bloedverlies is. Ik weet het is stom, want ik moet nog helemaal niet gaan menstrueren. Ik probeer het weer wat los te laten, maar dat lukt niet goed. Eindelijk is het dinsdag, ik verwacht bij elke wc bezoek dat ik bloed vind. Ik zou toch echt vandaag moeten gaan menstrueren. Maar het blijft uit. Ik ben van slag, zou het echt zo zijn. Ben ik zwanger… Ik durf er eigenlijk niet op te hopen. Die dag voel ik me raar, eigenlijk had ik de avond daarvoor al een raar gevoel in me buik. Steekjes en een soort trekkend gevoel. S,morgens heb ik de grootste moeite een bakje fruit weg te krijgen. Ik ga afleiding zoeken. Ik zou toch al de stad in gaan. Maar het is wel een vreemde dag. Ik koop ballonnen in een feestwinkel voor de verjaardag van Daan. Ik sta gewoon te huilen in de winkel. Daarna loop ik door om een zwangerschap test te kopen. Hoe bizar kan je dag zijn. Ik koop ook nog even een klein cadeautje voor Daan, daarna ga ik weer richting huis. Ik ben moe heel erg moe en verdwijn op bed. Nog altijd heb ik geen bloedverlies gehad.

Deze week was het weer een week met veel het bed zien, houd het dan nooit is op. Nou ja ik moet nou eenmaal goed naar mijn lichaam luisteren dus houd ik maar mijn rust als die erom vraagt. Gelukkig zijn er af en toe leuke dingen waar ik me op kan verheugen. Alleen de dagen op bed doorbrengen blijven wel saai, maar andere kant ik heb toch ook weinig zin om iets leuks te doen. Er zal vast wel weer een betere tijd komen. Dan ga ik weer lekker veel sporten en andere leuke dingen ondernemen.

*Maandag en Dinsdag waren geen bijzondere dagen, veel op bed tv gekeken. Eerlijk gezegd dus vrij weinig gedaan.
*Woensdag begon ik de dag met een havermout ontbijtje. Normaal zou ik aan het werk gaan maar ben niet geweest. Was even begonnen met kleuren, maar daar stopte ik al snel mee toen ik een whatsapp kreeg. Heb toen een lang en goed gesprek gehad met iemand via de whatsapp. Daarna moest ik even naar het ziekenhuis toe, na mijn afspraak even bij de apotheek langs in het ziekenhuis. Nou dat is nooit zo,n pretje omdat je daar lang moet wachten. Maar helaas ik had geen keuze. Nadat ik me recept had ben ik meteen naar huis gegaan. Ik zou s,avonds nog een leuke meeting hebben, maar die werd afgelast. Achteraf was ik wel blij want ik was best wel heel moe.
*Donderdag, dit was mijn uitzicht voor vandaag. De hele dag in me bed gelegen omdat ik niet lekker was.
* Vrijdag kan ik jullie nog niet veel over vertellen maar dat komt binnenkort wel. Heb een heftige ochtend achter de rug, laten we het daar nu eerst maar op houden. Na dat ik de rest van de dag rust heb gehouden zijn we s,avonds nog even weg gegaan. Onze nieuwe auto opgehaald die we een week eerder kochten.
*Zaterdag Dit weekend moet ik me rustig houden dokters voorschrift. Dus dat doen we ook maar. Me lichaam had ook zeker rust nodig. Mijn man kwam thuis met stroopwafel cake, die we samen maakte. We hadden er meer van verwacht, hij smaakte gewoon naar cake. Geen stroopwafel en karamel te bekennen helaas. Maar ondanks dat wel een lekkere cake.
*Zondag Weer een heerlijke rustdag. Wel nog even een kilo kip saté maken. En even aan mijn blog gewerkt. Heb dus weer veel mijn bed gezien.

××Ik heb een hele moeilijke tijd gehad, nog altijd maakt het deel uit van mijn leven. Maar ik ben nu wel weer zo ver om steeds meer de mooie dingen van het leven te zien. Daarom ga ik af en toe weer eens een blog schrijven met mijn favorieten van het moment.××

✩ Nieuwe auto samen met mijn man kopen en hem een week later ophalen
✩ Gezellig een middag/avond bij me vriendin zijn, samen de hondjes uitlaten
✩ Spaghetti maken als 1 pansgerecht dus lekker vers met tomaten voor de saus (mijn eerste keer)
✩ Stroopwafel cake maken, helaas smaakte hij naar een normale cake. Merkte niks van de stroopwafel en karamel
✩ Een goed whatsapp gesprek hebben met een lief persoon

Dag 3 van me menstruatie is aan gebroken en ik heb weer een afspraak in het ziekenhuis staan. Weer ben ik op van de zenuwen. Juist omdat ik bang ben dat er gezegd wordt dat ze niet willen dat ik door ga ermee. Waarom, nou ze weten dat het eigenlijk nogal slecht met me gaat. Het is zo vreselijk dubbel je wilt graag een 2e kindje maar je zit ook nog diep in rouw van je 1e kindje. Buiten dat ik het ook heel eng vind om weer zwanger te zijn. Dus wordt van emotie naar emotie geslingerd. Maar het houd me op de been de gedachten dat er een 2e kindje mag komen. De vraag is alleen nog wanneer. De verpleegkundige liet gelijk weten dat ze had gelezen dat het niet zo goed met me ging. En dat ik met de eerste inseminatie flink in tranen was. Ik dacht daar komt het dan. Ze vroeg heel kalm wat ik er van dacht of ik graag gelijk door wilde gaan of het liever niet wilde. Ze zei ook nog er zijn genoeg vrouwen die er steeds een maand tussenuit gaan en daarna weer verder gaan. Dat is een mogelijkheid. Je bent nog niet zo op leeftijd dat we je dat niet aanraden. Ik kijk haar aan, ik ben vastbesloten om gewoon door te gaan. Ze weet genoeg, dus op naar poging 2. Wat een opluchting dat ze me gewoon de keuze liet maken.

Eerst wordt er weer gekeken via een echo of alles rustig is. Waarnaar ze verteld dat ik weer van start mag gaan met de hormoon Menupur. Vanaf die dag moet ik dus weer elke dag een injectie in me buik zetten. Voor een week later maak ik een nieuwe afspraak. We hadden al uitgerekend dat het weekend waarschijnlijk weer inseminatie is. Maar dit keer liep het anders. Ze ging kijken en het bleek dat er 1 eitje al aardig groot was. Ze had het over 17 mm. Nog even naar de andere kant kijken of die klein gebleven zijn. Gelukkig die zijn erg klein. Nog even kijkt ze naar het eitje die al groot is en merkt dat hij toch iets groter is dan ze eerst zag. 18 mm, waarop ze zegt nou morgen dan maar terug komen voor inseminatie. Ik sta echt versteld, een halve week eerder dan normaal.

De volgende dag is het dan weer zover. Mijn 2e inseminatie. Dit keer bleven we wel in het ziekenhuis nadat me partner zijn zaad heeft ingeleverd. De eerste inseminatie zijn we even een rondje stad gaan doen. We gaan even een broodje halen bij het winkeltje en gaan buiten zitten om het op te eten. Helaas het zonnetje verdwijnt zodra we buiten gaan zitten. Toch blijven we nog even zitten voor we weer naar binnen gaan. We lopen weer rustig naar de afdeling om daar de rest van de tijd te doden.

Eindelijk is het zover, dit keer ben ik niet zo heel zenuwachtig. Gelukkig maar geen buik pijn en geen tranen. Zelfs tijdens de inseminatie nergens last van. Even 10 minuten blijven liggen, dan kom ik zo nog even terug. Zijn er nog vragen, nee zeggen we beide. En ze laat ons alleen. Na 10 minuten komt ze terug en ik mag me aankleden. Weer vraagt ze voor we weg gaan of er nog vragen zijn. Ik doe lacherig en vraag haar wat het wordt…? Ze kijkt me lachend aan en ze zegt “Ik zie roze” Ik schiet echt in de lach. We verdwijnen uit de kamer en gaan naar huis.

Weer die vreselijke wachtweken. De eerste dagen geen probleem. Wat ben ik blij dat ik daarna een week bij me vriendin ben, geen tijd om er veel over na te denken. Heb dan ook geen probleem gehad met 5 dagen van het wachten. Dat weekend kom ik thuis en begin wel weer een beetje de zenuwen te krijgen. Iedere keer als je naar de wc gaat denk je “geen bloed gelukkig” Maar zondag zie ik s,avonds al wat spoortjes van bloed op me wc papier. Ik denk nu al… Nee dit wil ik niet. Ik begin een rot gevoel te krijgen, we gaan er al weer vanuit dat het mislukt is. Toch houd ik stiekem een klein beetje hoop. Ik weet namelijk dat dit ook kan als je wel zwanger bent. Ook de volgende dag blijft het zo door gaan steeds een beetje bloed wat ik zie bij het afvegen. Hoe gaat dit verder, zal het doorzetten of kan ik woensdag gewoon testen.

Voor mijn verstand is poging 2 mislukt, het bloeden is gaan doorzetten. Maar mijn gevoel zeg heel iets anders, ik ben me toch misselijk en een buikpijn die ik heb. Ik zeg tegen mezelf dat het de spanning is. Want heb eigenlijk al besloten om niet te gaan testen en gewoon het ziekenhuis te bellen voor poging nummer 3.

In de moderne tijd is onze mobiele telefoon niet meer weg te denken. Ken jij dat ook even snel een whatsapp berichtje sturen, je facebook checken of er nog leuke nieuwtjes zijn, mail lezen en makkelijk weer iets terug sturen. Ja vergeet dan niet dat je er ook nog even makkelijk die ene vriend/vriendin kan bellen, want ook daar hebben we onze mobiele telefoon voor. Eerlijk waar ik wil het eigenlijk niet zeggen, maar mijn telefoon is best verslavend. Regelmatig heb ik hem in de hand, natuurlijk kan ik er wel zonder mee. Want vroeger moesten we dat toch ook.

Tegenwoordig kan je het niet zo gek verzinnen maar er zijn zoveel verschillende soorten hoesjes voor je telefoon. De mooiste hoesjes komen er soms voorbij. Kan jij nog meer verzinnen wat je gebruikt bij je telefoon. Zelf heb ik nog een bleu tooth koptelefoon en bleu tooth oortjes die ik veel gebruik om heerlijk mijn muziek te luisteren. Maar er is natuurlijk meer, er zijn houders voor in de auto maar ook voor op de fiets. Die op de fiets heb ik ook, zodat ik als het nodig is me navigatie kan gebruiken van mijn telefoon. Allemaal dus heel handig. GSMpunt is zo,n webshop die al deze benodigdheden voor je mobiele telefoon verkoopt. En ik mag drie lezers blij maken met 15 euro shoptegoed.

• Laat in je reactie duidelijk weten dat je meedoet om de shoptegoed te winnen
• Deel dit artikel of Facebook en/of Twitter

De actie loopt tot 10 juni, de winnaars krijgen mail van mij.

De 15 euro shoptegoed word aangeboden door GSMpunt.nl. De webwinkel voor o.a. iPhone 6 hoesjes, Huawei Ascend P8 Lite hoesjes en vele andere telefoonhoesjes

Mijn weken zijn saai heel saai. Soms zit er een leuke dag tussen, maar ben voornamelijk momenteel veel thuis. Door alles wat ik heb meegemaakt ben ik zo moe dat ik eigenlijk alleen maar op bed wil liggen met de tv aan. Dat is ook wat er bijna dag in dag uit gebeurd hier thuis. De dagen gaan traag voorbij. Ik mis de drukte rondom Daan heel erg. Nooit verwacht dat ik het fijn vind om druk bezig te zijn. Zo was ik namelijk nooit. Ben dus nogal in me oude patroon gevallen met het weinig doen.

*Maandag ben ik even bezig geweest in het huis om schoon te maken. De woonkamer helemaal stof vrij gemaakt, ook even het hele huis de stofzuiger erdoor heen getrokken.
*Dinsdag ik ben verdrietig dus ik eet een ijsje, het zijn gelukkig maar hele kleine ijsjes. Danootje formaat. Wel erg lekker. Onwijs fout om te eten als je troost zoekt. Maar ik ben en blijf een emotie eter. Ben niet voor niks de laatste half jaar flink aangekomen. Daar baal ik wel van, maar krijg het gewoon niet voor elkaar om weer beter te gaan zorgen voor mezelf.
*Woensdag Vandaag weer even geholpen op de kinderboerderij. Altijd fijn een beetje afleiding en het buiten werken. Zeker als het lekker weer is.
*Donderdag Even een dagje helemaal niks
*Vrijdag Vroeg me bed uit, want ik moest in de ochtend naar de psycholoog. Dus ik stapte op de fiets en ben er heen gegaan. Normaal ga ik daarna naar de yoga maar voelde me niet zo goed dus ben ik niet gegaan. Thuis eerst nog even wat rust genomen. En later in de middag ben ik naar een vriendin gegaan. Gezellig zitten kletsen, ze had zoveel verhalen over vroeger. Vond het heerlijk om ze aan te horen. We zijn ook nog even een stukje gaan wandelen met de hondjes van haar. Nog een klein hapje eten, daarna in de avond ben ik naar huis gefietst. Ik bleek wel erg moe te zijn, dus lekker verder een rustige avond. Er kwamen nogal wat emoties los, die komen zeker nog weleens.
*Zaterdag Op naar de dealer, mijn man heeft het al een hele tijd over een nieuwe auto te willen kopen. Maar dan moet je wel het geld hebben. Nu hebben we de stap gezet en gaan kijken. Maar het bleef uiteindelijk niet bij kijken. Hij heeft de knoop door gehakt en we hebben volgende week een nieuwe auto. Echt nieuw/nieuw niet maar voor ons zeker nieuw.
*Zondag Het zonnetje schijnt heerlijk dus we besluiten op  eerste pinksterdag op de fiets te stappen om naar Daan te gaan. Ik maakte dit keer een mooie foto van alle bloemen kransen die daar elke keer liggen. Blijft mooi om te zien, maar ook heel triest om te weten dat er weer zoveel kransen liggen. We hebben heerlijk in het warme zonnetje bij het plekje van Daan gestaan. Het was gewoon genieten. De zon schijnt namelijk precies op het bolletje van Daan. Ook nog in de struiken daar bloeide mooie bloemen. Daarna hebben we nog een heel stuk gefietst voordat we weer naar huis gingen. We hebben zo,n 17 km in totaal gefietst. Dus lekker aan onze beweging gedaan.

Er zullen een reeks artikelen komen over het verloop naar een tweede zwangerschap. Deze teksten zijn maanden eerder geschreven

Hoe weet je wanneer je weer klaar bent om zwanger te raken na dat je kindje is overleden. Nou dat weet je gewoon niet. Pas als je zwanger bent weet je of je er klaar voor bent geweest. Wanneer is het juiste moment om te beginnen, ik twijfelde zo erg. Maar het was zeker we wilde een tweede kindje krijgen. Eigenlijk al heel snel zeiden we in het begin van het nieuwe jaar te willen starten. Daarvoor zijn we al op gesprek geweest of het wel mogelijk was om weer het IUI traject in te gaan. Moesten we weer helemaal opnieuw beginnen met onderzoeken, wat konden we verwachten. Het antwoord verbaasde me, want we konden zo weer instappen als we wilde. Maar ze houden een half jaar aan na een zwangerschap. Dus dat hield in dat wat we voor ogen hadden begin het nieuwe jaar te starten dat het kon. Eigenlijk was dit gesprek aanvragen in het ziekenhuis het moeilijkste. Mijn huisarts stond er niet achter, hij dacht dat ik meteen weer wilde beginnen. Dat was niet het geval, we wilde gewoon weten waar we aan toe zijn. Zekerheid dat we gewoon weer het traject in konden als we willen. Na drie keer dit tegen de huisarts te hebben gezegd ging hij over stag. Het ging me om de verwijzing niet om het starten van de behandeling. Maar als er een verwijzing is kunnen we elk moment in stappen, dat is een fijne gedachten.

Toch is het ook wel heel moeilijk rouwen om je baby en toch ook weer daarnaast bezig zijn om voor een tweede te gaan. Vaak heb ik me schuldig gevoel tegenover Daan, doe ik hem hier niet te kort mee. Hij is nog maar net overleden en wij denken al aan een volgend kindje. Sommige zullen misschien denken vervang je Daan dan niet. Nee dat was heel duidelijk, Daan is niet te vervangen. Maar als je eenmaal weet hoe het is om een kindje te krijgen wil je niks anders meer. Je kan je liefde niet kwijt, er zit zoveel liefde in mij maar ik sta met lege handen. Jaloers ben ik ook op alle zwangere vrouwen die ik tegenkom. Ook op iedereen die rondloopt met zo,n frummeltje in de kinderwagen. En ik wil dat niet, dit gevoel is vreselijk. Want ik gun het iedereen, maar zelf wil ik dit ook.

Het voelde goed toen we eenmaal hadden afgesproken dat als het goed voor mij voelde we na onze vakantie in januari zouden gaan starten. Maar alleen als ik denk eraan toe te zijn. Natuurlijk wist ik het niet zeker maar ik wilde het niet langer uitstellen. Dus vijf maanden na het overlijden van Daan zijn we van start gegaan met het traject IUI met hormonen.

Het iui traject in

Zenuwachtig zit ik in de wachtruimte van het ziekenhuis. De route ken ik al op me duimpje. Ben al zo vaak op de afdeling geweest. De behandeling is dan ook niet meer nieuw voor me. Maar het gevoel wat er nu bij komt is wel nieuw. Een 2e kindje is 1 ding maar om weer zwanger te worden maakt me bang. Want dat houd in dat ik weer een kindje kan verliezen. Die angst is erg groot. En het is makkelijk gezegd niet aan denken. Maar zo simpel is het niet als je het mooiste wat je is overkomen kwijt geraakt bent.

Daar zit ik dan te weten dat we weer gaan beginnen met de medische molen. Al die echo,s die gaan volgen. Elke dag weer moet spuiten met hormonen. Dan voel ik me weer net een junk. Het is nu 5 maanden na het overlijden van me zoon en ik maak me druk om de hormonen die ik krijg. En zie er tegenop om zwanger te zijn.

De eerste keer prikken was wel weer even spannend. Maar daarna viel het allemaal wel weer mee. Behalve de klachten. Vanaf dag 1 heb ik huilbuien, om moe van te worden. En na bijna een week spuiten werd ik er ook nog eens misselijk erbij.

Precies een week later zit ik weer in diezelfde wachtruimte, het huilen staat me nader dan het lachen. Het is zwaar om daar te zitten. Ik hoor hier niet… Dit traject heb ik al doorlopen en heb een prachtig kind gekregen. En toch zit ik hier weer en niet thuis met een heerlijk kind op schoot.

Het is zo onwerkelijk 14 februari de dag van de liefde en ik heb buikpijn van de zenuwen. Zou deze dag wat extra geluk brengen. Vandaag de dag van de inseminatie. Nee ik hoor hier niet te zitten, wat ging er mis. Waarom nu weer dit hele traject opnieuw… De wacht weken gaan in, 2 vreselijke lange weken. De eerste week gaat vrij snel voorbij, maar die 2e week heb ik moeite mee. Dat had ik ook al toen we voor Daan* gingen. Maar af en toe heb ik gewoon pijn in me buik van de zenuwen. Ondanks ik vast hou aan dat de eerste poging niet raak is, stiekem hoop je erop dat ik het mis heb met mijn gedachten. Maar wanneer je een dag voordat je zou mogen testen bloed ziet dan weet je genoeg.

Gaan we door naar ronde 2, dit lees je de volgende keer…