De laatste tijd is het hier heel rustig, omdat ik druk ben geweest met mijn nieuwe platform Wolkenvriendjes. De verhalen over rouw en verlies zullen hier niet meer zo vaak meer terecht komen. Ik wilde het iets professioneler aanpakken met dit thema. En ondersteuning aanbieden voor lotgenoten. Dus daar kan je dus op mijn nieuwe platform voor terecht. Daarnaast wil ik gaan proberen hier mijn persoonlijke blog weer wat meer op te pakken. En vandaag begin ik over het onderwerp je gevoel op papier zetten.

Mijn hoofd zit vol

Ik ben iemand die heel erg van het schrijven is en lekker al mijn gevoelens en emoties in geschreven woord verwerk. Maar al een hele tijd zit mijn hoofd zo vol dat echt schrijven niet meer zo lukt. En daar baal ik best wel van. Schrijven is voor mij mijn uitlaatklep en gewoon heel belangrijk. Maar als er dan niets uit je vingers komt, blijft je hoofd maar overstromen van alles wat ik niet op papier kan krijgen. Al zit mijn hoofd ook wel vol als ik wel schrijf, maar met schrijven komt er wel wat meer ruimte en opluchting. Dit is dan ook wel een reden naast mijn nieuwe platform waarom ik hier mijn blog best verwaarloosd. En ik zou het zo graag anders willen zien. Maar ik ga me niets opleggen wat ik niet mijzelf kan na laten komen. Dit werkt alleen maar frustrerend. En dit doe ik al teveel in het moederschap, want alles moet perfect zijn. (is het dus niet, maar moet van mijn hoofd)

Nieuwe schrijf vorm gevonden

Sinds kort luister ik podcast via OOK (ouders overleden kind) Waar ik zelf ook deel van heb mogen uit maken. De laatste ging over het schrijven van een Rondeel (gedicht vorm) Ik dacht dat is niets voor mij, want ik en dichten dat gaat niet samen. Ik wist dus ook niet wat een Rondeel was, en dat je daar helemaal niet voor hoeft te rijmen. Daar werd het gelijk al interessanter van. Al snel pakte ik het op hoe het werkte, en zo nu en dan schrijf ik wat gedachten op waar ik iets moois van maak. Zo kan ik met een paar korte maar belangrijke zinnen en gevoelens iets heel groots opschrijven. Zo hoef ik niet meer hele teksten te schrijven om iets van opluchting te creëren. Wat nu dus niet lukt. Hopelijk komt dat wel weer. Maar voor nu vind ik deze schrijf vorm heel erg fijn.

Zangles 

Aangezien mijn zangcoach degene is die de podcast maakt en mij wegwijs heb gemaakt in het dichten, kreeg ik nog meer les tijdens de zangles. Afgelopen zangles, waren we bezig met een heel mooi nummer maar eentje waar ik enorm adem tekort door kreeg. Aanpassingen aan het lied, wat wel werkte. Maar toch het blijft top sport zingen. Ik werd aan tafel gezet, neem maar even adem pauze. Pen en papier werd aangereikt, zet maar wat zinnen op papier en maak maar een Rondeel. Dit viel niet mee, aangezien ik niet meer heel helder kon denken. Toch kwam er iets op papier, waar ik wel tevreden over was. Daarna leerde ze me gelijk een nieuwe dicht vorm. Een Elfje maken. En ook hier ging ik mee aan de slag, zodra ik in de trein terug naar huis zat. Wat ben ik blij dat ik op twee vrij simpele manieren mijn gevoel op papier kan zetten.

Elfje

Emotie
Ik voel
Tranen die vloeien
Ik zing voor Daan
Ademen

Rondeel

Hij fladdert door mij heen
Jij die overal met mij mee gaat
Die kleine jongen van mij
Hij fladdert door mij heen
Een klein lichtje in mijn hart
Mijn ogen fonkelen van trots
Hij fladdert door mij heen
Jij die overal met mij mee gaat

Op wat voor manier uit jij je gevoelens het liefste?

Af en toe vind ik de dagen nu flink op elkaar lijken, maar we maken er wel wat van met elkaar.

Ik moet er wel bij vertellen dat het niet altijd zo leuk is hele dagen met een peuter in huis, en dat je hier echt de fijne dingen ziet. want we maken er zeker het allerbeste ervan. En ben echt blij met het mooie weer dat we naar buiten kunnen. Maar Max is gewoon een kind die druk is, en dus niet fijn is veel thuis te zitten. En wij missen de gewone dingen die we altijd deden. Nu ben ik dus heel blij nadat ik een beetje instortte dat Max weer naar de kinderopvang mag. Ze zijn open voor kinderen waar het voor noodzakelijk is. En ik vond het heel moeilijk toe te geven dat het nodig was. Ik word er een leukere mama weer van als ik wat ruimte voor mijzelf krijg. En er zijn dus regels voor, als je kind daar zit met een medische indicatie.

Wat is Max toch een lieve knuffeldieren papa, na het slapen moesten vele knuffeltjes van hem toegedekt worden om even een slaapje te mogen doen. Wat een zorgzame lieve jongen is het nu al. Hier smelt ik echt zo van. Je merkt ook door dit soort dingen dat hij steeds meer fantasie spelletjes gaat doen. En dat is echt een hele mooie nieuwe ontwikkeling.

Mama ging de uitdaging aan om samen met zoonlief te gaan knutselen, dit had ik eigenlijk nog niet eerder met hem gedaan. Ja kleuren en verven en kleien wel, maar dit zoiets creëren liet ik nog steeds doen op de kinderdagverblijf. Hij heeft ook nog niet lang geduld hiervoor, dus het meeste heeft mama gedaan. Maar ik stond versteld dat hij al wist hoe hij moest knippen. En we maakte een hele mooie kikker vind ik zelf. Lekker origineel met voelsprieten.

Sinds een paar weken, eigenlijk vanaf de corona crisis krijg ik begeleiding van Cosis. Ze kan dan wel nog niet bij mij thuis komen, en gaat alles via videobellen en whatsapp. Toch motiveert ze me om weer wat meer ritme te krijgen in het huishouden. Zo stuurt ze me nu voor elke dag een klein af vink lijstje, met 1 taak voor het huishouden erop en nog iets anders. Alleen als Max thuis is, zijn sommige dingen echt een uitdaging om te doen. En zeker omdat meneer het liefst met alles mee helpt. Is echt heel lief maar niet altijd handig. Zo zette ik hem nu in zijn slaapkamer met wat speelgoed en zijn eigen telefoon. Zodat ik de badkamer kon doen, het meeste kon ik doen zonder dat Max er erg in had. Tot ik de vloer ging doen. 

Dit was dus het resultaat toen hij heel graag mama wilde helpen. Eerst stond hij met zijn kleding aan in al het water, toen heb ik hem maar lekker in zijn ondergoed gezet en hem zijn gang laten gaan. Wat vond hij het prachtig om me te mogen helpen. Dit soort dingen vind ik soms nog heel moeilijk om los te laten en hem zijn gang te laten gaan. Omdat ik weet dat ik er meer werk aan heb dan als ik het alleen doe. En toch vind ik het geweldig als hij op zijn manier mij helpt. En hij is weer lekker even bezig geweest, en beide leren er hier enorm van. Ik om het los te laten dat hij vies en nat kan worden, en dat alles wat langer duurt. En hij in zijn ontwikkeling. Dus alleen maar een win win situatie. En uiteraard hadden we heel veel lol samen erin.

We komen echt wel heel veel buiten nu om te wandelen. En kijk nou het is alsof hij even contact heeft met zijn broer daar boven. Werkelijkheid was, hij hoorde vogels en zocht ze in de lucht. Maar ik droom nog even weg, over het idee van dat de twee jongens zo nu en dan contact hebben.

En alweer op pad, nu lekker met papa erbij. En er moesten wat mooie foto,s gemaakt worden voor een super leuke samenwerking. Hij is een echte verzamelaar, zijn het geen stenen dan zijn het wel takken.

Ja ja eerst helpt hij me super goed mee om de woonkamer te stofzuigen, hebben we heerlijk alles aan kant. Om daarna lekker te spelen, o ja Max was iets kwijt en zocht het in zijn speelgoed bak. Die dus zowat helemaal leeg werd gehaald. Ben zo blij dat hij zich steeds een beetje beter zelf vermaakt.

Wij kregen een doos vol leuke boekjes binnen voor Max van iemand die reageerde op een foto op instagram. Hij is er helemaal blij mee, en het is nu heel vaak Bumba wat ik hoor als ik hem naar bed breng. Terwijl het ging om de boekjes van Bobbi, is Bumba nu wel heel erg groot favoriet nu.

Papa ging even bij Max in de tent op de thee, wat had hij toch lekkere thee gezet. Dit was te leuk om niet vast te leggen. Het paste ook maar net samen in de tent.

Natuurlijk gingen we weer met mooi weer op pad, wandelen en dan het speeltuintje in. Ineens komt hij met zijn schoenen aanzetten. En dus deed ik ook maar zijn natte sokken uit. En heb hem lekker met zijn  blote voeten laten rond rennen daar.

Kijk nou wat een binkie, kon nog net op tijd een foto maken. Want het was heel hard roepen “mama” Ja ik moest hem helpen om over de stenen te lopen. Maar dat waren wel enorm grote stappen, waar hij nog net even te klein voor was.

Mijn partner was even bij een vriendin van ons iets doen, en kwam terug met heerlijke cupcakes. Voor ons alle drie eentje, daar hebben we heerlijk van gesmuld.

Ja alweer naar de speeltuin toe, ben zo blij met dit prachtige weer dat we niet hele dagen binnen hoeven te zitten. Max maakte een selfie van ons samen. En hij is goed geslaagd vind ik zelf.

Daarna maakte we een rond om de supermarkt heen, want ik wist dat Mensenwerk Hogeland daar zouden zijn om met mensen een praatje te maken. En ging er even met Max langs, omdat ik was uitgenodigd. Max kreeg krijt en ging samen met iemand van hun lekker krijten. En ik ben er gezellig bij gaan zitten. Vind het zo leuk dat ze dit doen, speciaal omdat het soms voor mensen eenzaam is zoveel thuis te moeten zitten. Wij hebben ons wel vermaakt. Deze dag zijn we weer in totaal twee uur buiten geweest samen.

Pasen, en wat is hij toch een bofkont. Zijn gymjuf had een paasei verstopt in de tuin. En zijn papa heeft er nog een paashaas bij gedaan. Hij kon zijn lol op met al dat chocola. In twee dagen was het dan ook helemaal opgegeten.

En weer lekker spelen in de speeltuin, er waren dit keer gezellig wat andere kindjes om me te spelen. En hij mocht van een kindje met zijn speelgoed spelen. Wat is hij gek op in het zand spelen, het liefst doet hij dit geloof ik elke dag.

Hoe gaat het jullie af zoveel thuis zitten en wat mis jij het meeste nu om te doen wat nu niet mogelijk is?

Ik mag niet klagen, want

Ik ben al een kind verloren, dus moet ik dankbaar en gelukkig zijn. En dat ben ik ook zeker wel dankbaar dat ik moeder ben. Ik kan zo genieten van mijn peuter en elke dag tovert hij een glimlach op mijn gezicht. Alleen het is niet altijd leuk met een peuter om je heen. Ik moet bekennen dat ik het moederschap soms ook erg zwaar vind. Alle ballen omhoog houden en dan ook nog tijd vinden voor jezelf. En dat tijd maken voor mijzelf vind ik heel moeilijk, waardoor ik echt niet altijd die leuke moeder ben. Dan voel ik me enorm schuldig, want ik mag van mijzelf niet klagen over mijn peuter, niet klagen over het moederschap. Want het is niet voor iedereen zomaar weg gelegd. En zeker als ik denk aan (waar ik altijd aan denk) dat ik al een kind heb moeten afstaan. Een kind verliezen is volgens mij het ergste wat je als ouder kan overkomen, en dan klaag ik over mijn peuter die hier wel rond rent. Altijd energie voor tien heeft, en natuurlijk zoals elke peuter weleens zijn driftbuien heeft. Dit alles zorgt er wel voor dat ik mij eigenlijk altijd schuldig voel, schuldig dat ik er niet genoeg ben voor mijn kind. En ga ik compenseren, misschien ook wel een beetje overcompenseren. Want wat voor mij normaal lijkt, hoor ik juist vaak wat doe je veel met je kind… Ik wil het gevoel hebben dat hij niets tekort komt, maar dat gevoel komt er maar niet. Al toen hij een baby was durfde ik hem niet zo goed lang bij me te laten knuffelen. Ik was bang dat hij net als zijn broer dood zou gaan, want die was immers in mijn armen overleden. Daar schoot ik al tekort vind ik. Nu krijgt hij dus iets te vaak zijn zin, wat soms niet zo goed is aangezien hij grenzen moet leren. Gelukkig zijn die er ook zeker wel. Daarnaast ga ik graag met hem als het even kan veel naar de speeltuin of de kinderboerderij. En de peutergym en het babycafeez staat ook hoog op het lijstje.

Crisis tijd

En dan is Nederland helemaal in de ban van het Corona virus en worden er regels opgelegd. Helemaal gelijk dat dit gebeurt, maar ik leef soms al best geïsoleerd. En wat ben ik blij dat ik steeds iets vaker erop uit ga met Max, hij is degene waarvoor ik naar buiten ga. Hij is degene waarom ik iedere dag een stapje verder kom. Hij is degene die zorgt dat ik overeind blijf en bepaalde dingen in het leven leuk vind. Maar helaas zijn er nu zoveel grote veranderingen, die ik in mijn volle hoofd niet kan verwerken waardoor ik regelmatig kortsluiting krijg. Ik ben nogal slecht in zelf zorg, alles voor Max. Maar tijd voor mijzelf maken, die er zeker wel kan zijn vind ik zo vreselijk moeilijk. Er waren kleine momenten dat ik echt even aan mijzelf dacht. Dit kon ik doen omdat Max twee dagen naar de opvang gaat. En ik nu zelfs af en toe mijzelf toesta om oppas te regelen om naar zanglessen te gaan. En dan ineens stopt alles, mijn hele sociale leven. En natuurlijk niet alleen voor mij, maar voor iedereen met mij. Dit zorgt af en toe voor paniek in mijn hoofd, hoe nu, wat moet ik doen en red ik dit wel.

Mijn ritme is er flink uit, ik wil het liefst gewoon op tijd mijn bed uit. Maar er is weinig reden om er tussen 7 en 8 uit te moeten. Want Max boeit het niet als ik tot half 9 a 9 uur blijf liggen. Toch haalt dat me volledig uit mijn ritme, en Max natuurlijk ook. De ene dag gaat het beter dan de andere. Ik ben af en toe even niet te genieten, maar ook Max heeft zo zijn buien. Voor hem is er ook natuurlijk heel veel veranderd. We zijn nu hele dagen op elkaar aangewezen, en gelukkig is zijn papa ook gewoon in beeld. Maar geen andere kindjes waar hij op de opvang mee kan spelen. En hij kan vrij weinig zijn energie kwijt. Ik probeer elke dag met hem naar buiten te gaan, even elke dag een flinke wandeling maken. En is het stil in de speeltuin, schieten we daar even naar binnen. Of hij speelt even in de tuin. Toch voelt het ook niet altijd fijn, juist als ik mensen tegenkom. Maar met een peuter lukt het mij echt niet de hele dag binnen te zitten. Nu al red ik het niet altijd, wat als we echt niet meer naar buiten mogen.

Tijd voor mijzelf maken

Het wordt nu in deze tijd helemaal belangrijk om toch te leren tijd voor mijzelf te gaan maken. Want als ik dit niet ga doen, wordt het er niet leuker op. En ik wil die leuke mama gewoon zijn. Dat verdiend mijn kind en ik verdien het zelf ook om gewoon heerlijk te genieten. Alleen de vraag ik hoe ga ik dat doen, nee niet hoe ga ik dat doen. Want met dat antwoord ben ik eigenlijk al wel mee geholpen. Maar wat ga ik dan doen in de tijd die ik voor mijzelf neem. Vaak heb ik na de zorg van Max niet meer de puf om iets voor mijzelf te gaan doen. Dus als Max in de middag slaapt, val ik vaak ook in slaap op de bank. Nu zit dat er bijna niet meer in, omdat ik die tijd nu gebruik voor videobellen of telefoontjes vanuit hulpverlening. Dus ga ik proberen tijd vrij te maken als mijn partner thuis is, zodat hij er voor Max is en ik mijzelf kan terug trekken en iets voor mijzelf heb. 

Ik wil zeker weer meer gaan schrijven, als dat lukt. Daarnaast ben ik nog een beetje inspiratieloos, omdat ik vaak nergens zin in heb. Misschien toch wat meer zin gaan maken…

Voel jij je weleens schuldig naar je kind toe op wat voor manier ook?

Deze verhaaltjes vanuit Max geschreven, had ik al een hele tijd terug ingepland. Maar is nooit online geplaatst. Maar wilde hem toch nog online zetten, want leuk is hij zeker wel weer.

Op een regenachtige zondag zijn we lekker aan het verven geweest. Dat was al lang geleden dat ik dat thuis mocht doen. En wat een pret had ik samen met mama. Toch was ik al snel klaar met mijn kunstwerk en wilde ik gaan kleien. Ook dat mocht ik doen en de duplo heb ik er ook bij gehaald. Uiteindelijk belande ik met al mijn duplo bij mama en papa op de bank en heb ik er lekker een zooitje van gemaakt. Maar ze waren trots dat ik lekker zelf aan het spelen was. Oja en heb ook nog met mijn spring dino door de kamer gesprongen en als ik dan viel zei ik auw en moest ik een kusje op me arm of me kont haha. Helaas was het even tijd om een middag slaapje te gaan doen. Maar vanmiddag ga ik gewoon weer lekker een rommeltje maken. Vergeten te vertellen, maar gisterenavond kwamen opa en oma en ome Pieter hier. Lekker taart hebben we gegeten. Ik riep al bijna 2 weken om oma. En eindelijk waren ze daar. Zo blij was ik dat ik door de kamer aan het springen was.

Mama en ik hebben een drukke ochtend gehad. Eerst naar de kapper toe, voor het eerst durfde ik op de auto stoel. En hoefde ik niet op de schoot van mama. Nu ben ik weer een knap kind. Daarna naar de Kruidvat om te kijken voor puzzels, en bij de Blokker ook nog twee dozen puzzels gekocht. Nog even boodschappen gedaan en thuis snel de puzzeldozen open maken. Koek eten en puzzelen maar….

Ik vergeet gewoon altijd tijd voor mijzelf te nemen en dan blijven de blogs steeds weer uit om te maken. Maar ben van plan om toch wat vaker echt tijd te gaan nemen voor mijzelf. Waardoor ik ook meer toe kom aan schrijven en dus voor mijn blog. Voor nu heb ik dus weer een lang foto verslag. Geniet van alle leuke foto,s en verhaaltjes.

Hier was nog het normale leven aan de gang, ik kwam samen met Max bij de logopedist vandaan en gingen nog even een rondje wandelen. Het was namelijk prachtig weer.

En als we daar gaan wandelen komen we altijd een speeltuintje tegen en daar hebben we gelijk even gebruik van gemaakt. Max lekker klimmen zodat hij van de glijbaan kon glijden.

Voor het eerst kon ik samen met Max even aan tafel kleuren. Normaal moet ik Max altijd helpen, nu heeft hij heel lang zich vermaakt aan tafel (half uur) met kleuren, maar ook gewoon door het boek bladeren en andere dingen. Zo kon ik zelf eventjes voor mijzelf kleuren. Hij leert het wel, zo nu en dan.

Soms kom je dingen op je pad tegen waardoor ik Daan dankbaar ben. Paars is de kleur van Daan en als ik dit dan zie krijg ik een warm gevoel van binnen.

Max speelde lekker in de speeltuin, en ik ging even in het zonnetje zitten. Het was heerlijk, maar wel van korte duur. Al gauw begon het erg te waaien en was het niet meer lekker warm. Maar mijn peuter vermaakte zich prima.

En toen waren we in een hele andere situatie beland. We konden niet meer doen wat we wilde, en het liefst zoveel mogelijk thuis zitten. Maar het is ook belangrijk om zo nu en dan naar buiten te gaan voor een frisse neus. En dat doen we met zoveel mogelijk mensen te vermijden. Lekker wandelen, en Max verzameld tegenwoordig takken. De tuin ligt er inmiddels vol mee.

En de volgende dag weer een nieuwe wandeling, Max met zijn fiets. Ik doe een poging hem te leren fietsen, maar hij is lekker eigenwijs (net zijn mama) en gebruikt de trappers niet. Ach dat komt wel. We gingen weer keertje treinen spotten, want daar krijgt Max geen genoeg van.

Dit keer gingen we naar de speeltuin, lekker in de ochtend zo dat er nog niemand was. De bal mee en lekker even samen voetballen. De grootste lol hebben samen, en Max even zijn energie een beetje kwijt kunnen.

Dat was al een tijd geleden dat ik smoothies maakte. Erg lekker. Alleen vervelend dat Max zo last heeft van harde geluiden. Dus als ik ze maak, staat hij erbij te huilen en te roepen dat ik moet stoppen. Zo zielig dat hij er zo gevoelig voor is. Maar kan het moeilijk maken zonder herrie. En hij heeft door als hij een snor heeft van de smoothie of van iets anders, dan lijkt hij op papa. Dan wijst hij er naar en zegt dan “papa” 

Alle nieuwe kleurtjes van de klei moest ik open maken, dus ik dacht we gaan lekker kleien. Nee meneer had iets anders in gedachten. Ik mocht ze niet van vorm veranderen. En zo hebben we een hele tijd aan tafel gezeten met de klei allemaal spelletjes gedaan. Maar ze zijn nog steeds in vorm, weer terug in de doos gegaan.

We moeten het nu echt van elkaar hebben, echt op elkaar aangewezen. En soms is dat best een beetje veel. Maar vandaag was het lekker weer om in de tuin te spelen. Hij heeft gewoon drie uur in de zandbak gespeeld. Maar er moest even wat gegeten worden, het waren voor hem een paar happen. En doei mam ik ga weer spelen.

Weer een nieuwe wandeling, ja je moet wat om je kind naar buiten mee te nemen. We maakte selfies in de speeltuin die we tegen kwamen.

Dan ook maar even een foto van de omgeving waar we regelmatig wandelen. wat ben ik blij dat het niet meer zo veel regent anders hadden we niet elke dag even naar buiten kunnen gaan. Toch begint het wat saai te worden, alleen maar wandelen en af en toe een speeltuin in schieten. Maar we maken het er beste van, net als ieder ander.

Wereld downsyndroom dag, 21-03. Ik trok verschillende sokken aan, niet wetende dat mijn partner dat ook bij Max had gedaan toen hij hem uit bed haalde.

Gek kind, normaal wilt hij nooit zijn muts en sjaal om. Is het prachtig weer moest hij het dit keer wel. Maar na een best lange wandeling kreeg hij het blijkbaar warm. Dus eerst onderweg ging de sjaal af, en ja toen ook de muts nog.

Deze mama zocht maar even wat knutselspul op van mijzelf, want af en toe ook leuke dingen thuis doen. Ik had verf klaar gezet, maar daar heeft hij amper naar om gekeken. De stickers waren een groot succes, lekker op tafel plakken. Daarna gingen ze toch maar op een doos geplakt worden. Heb later maar gelijk wat knutselspul gekocht, wat we snel eens gaan gebruiken.

Wat was het heerlijk in de tuin, mijn peuter speelt heerlijk en heeft geen omkijk naar mij. Echt de hele ochtend tot zijn middag slaapje heeft hij buiten in de tuin gespeeld. Lekker in de zandbak, en met auto,s enz… En ik, ik genoot enorm van hem en het zonnetje.

Elke avond lees ik een verhaaltje voor, nou eigenlijk twee. Want Max pakt altijd twee boeken. De ene leest hij door terwijl mama de andere voor moet lezen. En daarna moeten we wisselen. Zo heeft hij elke avond twee verhaaltjes gehoord. Dit was best grappig hij ging zelf zitten en ik vroeg of ik een foto mocht maken, hij zei ja en deed nog even wat dichterbij het boekje alsof hij echt aan het lezen was. Zo vet lief.

Ik ben en blijf niet echt structureel met mijn blogs, maar heb weer van een maand erg leuke foto,s met onze belevenissen.

Dit lieve kleine slapende jongetje moest ik wakker maken, omdat het met mij niet zo goed ging en ik naar de dokter moest. Helaas koste me dat zoveel meer energie om hem mee te moeten nemen, maar had even geen andere keuze. Ik was al blij dat ik toen bij de dokter terecht kon. Helemaal benauwd kwam ik daaraan, en dus werd er al gauw gekeken of er geen ontstekingswaarde in mijn bloed zat. Gelukkig negatief, maar ging wel naar huis met medicatie voor het hoesten. En een pufje voor de benauwdheid. Nu weken later, ben ik de medicatie aan het afbouwen omdat ik nog vrij weinig heb. Maar ik hoest nog steeds. Gelukkig niet meer zo extreem als eerder en valt er weer beter mee te leven. Maar ben er nu wel echt klaar mee.

Ik kreeg van mijn lieve mama bloemen voor mijn verjaardag, en ze hebben best wel even mooi gestaan in de woonkamer.

Als het buiten steeds maar nat en koud is, moet je af en toe wat leuks verzinnen voor je kind binnen. Dus we hielden een thee party, met taartjes. Helaas was alles van hout, maar wel plezier gehad samen.

En dan maar even aan het huiswerk, dat hoort erbij als je naar school gaat. Elke week paar uurtjes les en dan huiswerk maken. Ik ben inmiddels op de helft van de cursus.

Eindelijk maar eens de tijd ervoor genomen om het huishouden op te pakken. Even de woonkamer stofvrij gemaakt, ik heb er zo,n hekel aan. Maar als ik dan het resultaat zie denk ik, oww heerlijk. En dan ben ik trots dat ik het heb gedaan.

Ik hoorde op de kinderdagverblijf dat Max zo goed kon puzzelen al. Helemaal geconcentreerd kon zijn erin. Dus ik besloot voor thuis ook maar eens wat grote jongens puzzels te kopen. Heb gelijk maar drie verschillende dozen gekocht met vier puzzels erin. En die dag zijn we gelijk er aan begonnen. Het eerste puzzeltje zette hij zo in elkaar, en ik stond echt verbaasd te kijken. Zo leuk, deze jongen heeft dus wat uitdaging nodig. En hij kan dus even vooruit met de puzzels.

Helemaal HAPPY met mijn nieuwe telefoonhoesje van Happycase. Zo leuk dat ik nu doordat het hoesje gedeeltelijk doorschijnt de kleur van mijn telefoon ook zie. Alleen is het wel wennen dat ik geen hoesje meer heb waar dus pasjes in kunnen. Want dat had ik dus altijd, en zo makkelijk aangezien ik vaak me OV chip gebruik. Toch vind ik het voor de verandering erg leuk zo.

Sinds een tijdje heb ik een kaarten set met allemaal vragen over overleden dierbaren. Zodat je een gesprek kan starten onderling. Deze kaartjes gebruik ik nu geregeld in mijn Facebook groep van Wolkenvriendjes. Voor ouders van overleden kinderen.
Heb jij een dierbare verloren, en kan jij hierop een antwoord geven?

Een tijdje terug ben ik begonnen met een schrijf atelier voor kinderen en volwassenen. Een leuke manier voor tijd nemen voor mijzelf, maar er zit nog een andere reden achter hoe ik daar terecht kwam. Die ik binnenkort eens zal vertellen. Eigenlijk ben ik altijd overal onzeker in, vooral onzeker in mijzelf. Ik schreef afgelopen zaterdag voor het thema carnaval een verhaaltje, die ik met jullie wil delen.

Het Carnaval bal komt eraan, elk jaar in het dorp vieren ze dat groots. Iedereen is opgetogen erover. Voor mij is het de eerste bal waar ik heen ga. Ik woon nog maar pas in het dorp. Dit jaar is het een gemaskerd bal, en ik vind het spannend. Ik ga alleen erheen, dus wie weet wat voor leuke mensen ik ga tegenkomen. Ik wil me graag een vrij voelen, vrij van zorgen. Een vlinder is vrij om overal heen te vliegen. Ja dat wordt het. Tijdens het shoppen kies ik de mooiste jurk uit die ik tegenkom. Dan is het tijd om een masker te vinden. Het moet een magische mooie kleurige vlinder masker worden. Daar stap ik de winkel  binnen en gelijk zie ik het. Daar in het midden van de winkel hangt het pronkstuk. Ik wordt erheen getrokken. Het mooiste masker wat ik ooit zag. 

De dag van het bal is aangebroken, ik ga naar de kapper toe om mijn haar mooi te laten maken. En in de avond trek ik mijn goud kleurige jurk met glitters aan. En dan nog het mooie magische masker. Klaar om te gaan. Op locatie aangekomen, zie ik een enorme trap waar ik rustig vanaf loop. De trap eindigde in de mooie balzaal. Ik kijk rond en het lijkt wel betoverd. Er zit geen plafond in maar ik zie een helder blauwe hemel. Met de meest mooie gekleurde lichtgevende vlinders die rond vliegen. Dit is het mooiste wat ik ooit heb gezien.

Zoveel verschillende mensen in de leukste en mooiste kostuums en de meest originele maskers. Het mooiste is niemand weet wie ik ben en ik weet iet wie hun zijn. Muziek klinkt om mij heen en mijn voeten willen dansen. Even schiet er door mijn hoofd dat ik niet durf. Maar mijn voeten dagen me uit. Ze lopen naar het midden van de zaal. En ik dans, ik voel dat ik een glimlach op mijn gezicht heb. Ik voel me even vrij. Wat ik niet heb gezien is dat er mensen om mij heen staan en me bewonderen. Ineens zie ik een man met een mooi glitterpak en een glitter hoed op mij aflopen. En vraagt mij te dans. Ik kijk hem aan en twijfel even. Maar zijn ogen zeggen het is goed. En daar dansen we dan de sterren van de hemel, de hele avond lang. Dan hoor ik een klok slaan en plots is mijn danspartner weg. Wie was deze man, met deze vraag sluit ik mijn avond. Mijn ogen gaan open en ik merk dat ik op bed lig. Heb ik nu alles gedroomd of toch niet… 

Er is al weer een paar weken voorbij gevlogen waarin ik geen foto overzicht heb geplaatst. Vandaag is het dan weer zover, van de afgelopen drie weken heb ik weer leuke kiekjes met de avonturen van ons.

We hadden dus een hele nieuwe set trein banen bijgekocht van de Ikea. Max is helemaal weg van treinen, en vind het dus ook erg leuk om met de nieuwe set een treinbaan op te bouwen. Soms kleintjes en soms samen een hele grote baan. Dus er is al lekker volop mee gespeeld in de tussen tijd. En niet alleen thuis wordt er met de trein gespeeld. Want op de kinderdagverblijf en de peuterspeelzaal weet hij ze ook zeker te vinden.

Natuurlijk zijn de echte treinen om naar te kijken ook helemaal geweldig. Dus we maakte een fijne wandeling naar het station, en we hebben wel drie treinen gezien. Mama stond te blauwbekken van de kou. Maar als je zo,n mannetje blij mee kan maken om naar treinen te kijken doe je dat met alle liefde. Ook altijd even zwaaien naar de trein als hij weer weg rijd, daar word je toch gewoon blij van. En daarna weer lekker rustig terug naar huis wandelen.

Wat een lolbroek is het ook als je hem uit bed wilt halen. Vaak is hij ook echt gelijk helemaal wakker en dan maken we even de grootste lol. Steeds als hij ging zitten duwde ik hem zachtjes om en hij moest er hard om lachen zoals je ziet.

Zo nu en dan schrijf ik nog over Daan en wat het voor impact op mijn leven heeft. Dit wil ik in de toekomst weer veel vaker doen, maar dan op een andere site. Ja er zijn toekomst plannen als ervaringsdeskundige. En hopelijk gaat het allemaal lukken zoals ik in mijn hoofd heb.

Deze mama is inmiddels als meer als een week ziek. Deze dag kon ik een hele dag even voor mijzelf zorgen toen Max naar de opvang was. Of het zo goed was om de hele dag op de bank te hangen weet ik niet. Maar nodig was het wel. Het was wel even een probleem om Max later weer op te moeten halen, aangezien ik op mijn benen stond te tollen. Maar we gaan gewoon door.

Wat is het toch een heerlijk kind zo in de ochtend, en wat was deze mama blij dat hij de hele dag kon spelen op de opvang. Zo kon ik even een beetje ziek zijn. Want met een kind in de buurt kom je daar niet aan toe. Hoe ziek je ook voelt.

Ja en toen werd ook mijn kleine mannetje ziek, en had niet zoveel energie om iets te doen. Dus veel liggen en hangen bij mama. Hij had pijn aan zijn oortjes, en ook niet zo veel eetlust. Dit is voor hem de eerste keer dat hij echt ziek is.

Hier was hij net uit bed, en gloeide helemaal. Gelukkig ging er nog wel een beetje fruit in, en drinken doet hij gelukkig prima. Ik was genoodzaakt op de bank te blijven hangen, want Max zat boven op mij. Niet dat ik het erg vond, want ik heb ook echt weinig zin in iets te doen. En de energie ontbreekt ook heel erg.

Normaal sta ik nooit alleen en rustig op. Maar nu moest ik er op tijd uit om speciaal Max ziek te melden voor de opvang. Anders was ik nog wel even blijven liggen. Maar ook dit is weleens fijn, zonder kind beneden rustig ontbijten en wakker worden. Max had ik gewoon lekker laten liggen, want als je ziek bent hoef je er niet op tijd uit van mij.

Eindelijk na een paar dagen ziek zijn en weinig eetlust hebben begint hij meer te eten. Brood is nog een beetje een dingetje. Maar zet je een bord met van alles neer gaat dat wel op. Alles wat hij nu eet vind ik gewoon echt fijn.

Hij dacht dat hij jarig was, maar we aten een taartje op de verjaardag van zijn mama. Deze mama is alweer 39 geworden. En we zouden het weekend vieren met mijn schoonfamilie. Maar aangezien ik en mijn partner nog niet helemaal zijn opgeknapt en mijn schoonmama ook ziek is. Hebben we het maar even uitgesteld.

Toen Max in bed lag, ben ik maar in mijn uppie aan de taart gegaan. Je moet wat als je alleen bent op je verjaardag. Maar heb ook wel genoten van een rustige avond.

Ik koos voor die avond voor MEtime. Omdat ik nog steeds niet lekker ben, dacht ik wat extra ontspanning te nemen. Ik ging dus lekker in bad. Met zelfgemaakte badzout, waar heerlijke essentiële oliën doorheen zitten. Dit was zeker even genieten.

Het jaar 2020 is alweer twee weken geleden begonnen, wat gaat het al weer snel. Wat ben ik blij dat al die feestdagen weer voorbij zijn. Vooral het nieuwe jaar inluiden is dit keer niet zo mijn ding geweest. Normaal krijg ik je overal een gelukkig nieuwjaar te horen, dit keer viel het gelukkig erg mee. Steeds als ik het hoor, krimpt mijn buik even ineen. Ik ben wel benieuwd wat het nieuwe jaar me gaat brengen, het jaar is al mooi begonnen want er zijn al mooie dingen op me pad gekomen. Eentje kan ik wel vertellen en dat is de cursus die ik afgelopen maandag ben gestart. “ervaring tot ervaringsdeskundige” ik ben dankbaar dat ik deze mag volgen. Hoe eng deze nieuwe stap is, hoe leuk ik het vind dat ik mijn ervaring van het overlijden van Daan naar iets moois en positiefs kan draaien. Dat deed ik natuurlijk al wel een tijdje. Maar door deze cursus word het steeds een stapje dichterbij mijn droom.

Omdat Max gewoon lekker om 19.00 naar bed zou gaan met ouderjaaravond hebben we daarvoor nog even samen met hem sterretjes afgestoken. En maakte deze leuke foto voor mijn nieuw jaar wens naar jullie. En natuurlijk kon ik er geen “gelukkig nieuw jaar” opzetten. Want dit hoor ik liever zelf niet, dan wens ik jullie gewoon mooie lichtpuntjes voor 2020.
Ik heb een geweldige hulp in huis. Mama mag niet meer zelf stofzuigen, dus heb ik het aan Max overgelaten. Dus voortaan of half laten doen door mijn zoon. Of het doen als hij er niet is. Want ik kreeg de stofzuiger niet meer van hem terug.
Er zijn maar weinige momenten dat hij lekker bij mij komt knuffelen. En als het dan gebeurd geniet ik er volop van. En dan krijg je ook de leukste selfies met Max.
Ik zei al dat er leuke dingen op me pad komen, ik kan nog niet alles verklappen. Maar het heeft er mee te maken dat ik een schrijfster uit Antwerpen heb leren kennen. Die regelmatig in het Hogeland (waar Winsum onder valt) te vinden is. Ze had me uitgenodigd voor de schrijf altelier die ze in Winsum doet elke maand voor kinderen en hun ouders. Ik heb me gewoon aangesloten. Beide keren dat ik er was wilde ze na afloop met mij praten. En dronken we de tweede keer een lekkere winter thee.
Diezelfde schrijfster had me de dag erna ook uitgenodigd in een dorpje verderop waar ze een boek van eigen hand ging voorlezen aan kinderen. Alleen wist niet hoe ik er zelf kon komen. Dus ze kwam me die middag samen met Max ophalen. Wat een feest, helaas was Max het enige kindje tussen oudere mensen. Maar het voorlezen was leuk. En de cupcake was heerlijk. Dus het was een geslaagde middag. Helemaal toen we bij thuiskomst nog het boek kregen van de schrijfster.
De eerste dag dat Max naar de peuterspeelzaal ging in combinatie van de kinderopvang waar hij al kwam. Dus ook geen middag slaapje meer deze dag. Ik dacht dat hij in de avond een stuiterbal zou zijn. Want dat is hij vaak als hij moe is. Maar nu was hij heel erg mak en zat na het avond eten enorm rustig op de bank lekker even tv te kijken voor het naar bed gaan.

Na die maandag heb ik blijkbaar geen foto,s meer gemaakt. Maar heb best een drukke week gehad.
Die maandag was ik dus voor het eerst begonnen aan mijn cursus. 

Verder de week nog afspraken voor Max bij de logopedist en de fysiotherapie. Woensdag had ik zelf therapie, wat nu op een laag pitje staat. Omdat mijn begeleidster ermee gestopt is. En ik nu een gesprek had met me hoofdbehandelaar, die ik weer over drie weken zie. Ook ben ik daarna nog even wezen shoppen. En heb wat leuks voor Max gekocht.

Zaterdag zijn we naar de Action geweest even kleurboeken voor Max gekocht. En daarna nog naar de Ikea om zijn treinbaan uit te breiden. Dus hij is weer enorm verwend.

Zondag een thuis blijf dagje houden, maar ben wel met huiswerk bezig geweest en mijn blog. En nog wat andere dingetjes die ik moest uitwerken.

De laatste twee weken van het jaar. Heerlijk als je partner vakantie heeft. Af en toe even de deur uit met Max, maar ook gewoon lekker rustig aan in huis. Op naar het nieuwe jaar, maar eerst nog even deze leuke foto,s van de afgelopen twee weken.Lekker lui liggen op de bank en tv kijken. Vind dit er altijd zo lief uit zien als hij dit doet. Even een klein rust momentje inlassen tussen het drukke spelen in.Wij hadden steeds opnieuw enorm geluk in de winkel. We kregen zoveel winterdorp mini,s. Dit keer omdat er iemand voor ons stond met heel veel boodschappen en ze niet wilde. En onze favoriete verkoopster zegt altijd dat ze niet kan tellen. En gaf ons bijna altijd extra, of we kregen ze terwijl we niet genoeg boodschappen hadden gekocht.We gingen even testen of Max wel sterretjes leuk vind. En het niet eng vond. Nou meneer vond het echt schitterend en helemaal niet eng.Onderweg naar de kinderopvang zag de lucht er zo mooi uit. Stond gewoon in vuur en vlam. Dus stopte ik heel even om het vast te leggen.Dat was al lang geleden dat we de openhaard aan hadden. Wel erg gezellig weer eens.Nog even voor het slapen gaan tv kijken samen met Dikkie Dik. Hij doet net alsof ze dikke vrienden zijn, maar normaal ziet hij hem niet staan.Eerste kerstdag voordat we naar opa en oma gaan wordt er lekker gespeeld mrt de duplo blokken. Sinds een paar dagen heeft hij het bouwen door en vind hij het erg leuk. Blij was hij dan ook dat ze mee naar opa en oma mochten. Om daar lekker verder ermee te spelen. In de avond hebben we lekker gecourmet. Was een gezellige eerste kerstdag.Tweede kerstdag zijn we even naar stadspark geweest. Naar de kinderboerderij. Max wilde konijnen aaien, maar dat kan alleen in Winsum. Maar die is zovaak dicht dat we ergens anders heen gingen. Die bleek ook dicht te zijn, dus toen maar naar stadspark. We konijnen gezien met hangsloten op de hokken. Wel gelukkig een hoop geiten kunnen aaien, door de plassen stampen. Op de tractor zitten en daarna nog spelen in de speeltuin. Dat was een hele leuke middag zo op tweede kerstdag.Even het centrum in gelopen om oliebollen te halen. Daarna nog even langs de supermarkt. En Max mocht van mij voor het eerst een eigen wagentje. Hij vond het prachtig om door de winkel te mogen ermee. Na de paar boodschappen gedaan te hebben, door de speeltuin naar huis. Dus even glijden van de glijbaan, en nog even schommelen. En dan snel weer terug naar papa.Diezelfde wandeling komen we langs deze enorm grote ijsco. En jammer voor Max maar hij is niet eetbaar. Hij wilde toch even proberen.

We zouden eigenlijk pannenkoeken eten, maar besloten uiteindelijk om even naar de Mc Donalds te gaan. En dan rondrijden met deze mooie lucht is echt geweldig. 

Voor Max is het altijd weer een feestje als we wat eten bij de Mc Donalds. Lekker kipnuggets en frietjes met appelsap. Natuurlijk ook nog even een paar slokjes van de milkshake van mama en wat slagroom snoepen van de milkshake van papa. Het avond eten was dus weer geslaagd. De volgende dag maar weer gewoon groente eten.

Een hele fijne jaarwisseling toegewenst.