Wat ben ik moe zeg, niet alleen lichamelijk maar vooral emotioneel kapot ben ik. Soms weet ik gewoon even niet meer hoe ik me bed uit moet komen om weer Max de fles te moeten geven. Gelukkig word het af en toe van me overgenomen door zijn papa. Maar ook die wil ik niet teveel ermee belasten omdat hij toch nog gewoon aan het werk moet. Ondanks ik gewoon hele dagen thuis ben, kom ik niet aan voldoende rust. Er staan hier vele afspraken steeds vanwege hulp thuis, ziekenhuisafspraken gaan elke week weer door. Ook deze week een dokters bezoekje voor mijzelf… Dus overdag wanneer Max lekker rustig is, wordt het 9 van de 10 keer toch lastig om zelf ook even bij te slapen. Ik verlang nu al naar dat Max iets ouder is en een dag en nachtritme zal hebben. En toch ergens vind ik dat kleine ook zo fijn. Het is gewoon echt de extreme moeheid die het allemaal erg zwaar maakt de zorg voor Max en dan ook nog zorgen voor mijzelf.

Uitgerekende datum

Vandaag is mijn uitgerekende datum, ja 20 mei dus een bijzondere dag ergens wel. Hij zou ook pas de 16e gehaald worden. Maar hij is er nu al gewoon vier volle weken. Best grappig is dat hij net als Daan een maand te vroeg is gehaald. Maar wat ben ik blij dat het niet de 16e geworden is. Denk dat ik het daar nog zwaarder mee zou hebben, omdat het dan een dag na de verjaardag van Daan zou zijn. Maar vandaag had ik dus 40 weken zwanger moeten zijn. Wat ben ik dankbaar dat ik dat niet heb hoeven uitzitten.

Emotioneel wrak

Ja zo voel ik me al tijden, maar sinds Max er is alleen maar erger geworden. Ik ben aardig uitgeput geraakt door al die emoties plus dat ik veel minder rust krijg met een baby. Maar die emoties zijn echt erger dan het minder slapen. Alleen samen is het wel heel erg heftig, dat houd in dat ik soms gewoon echt niet geniet van het moederschap. Ik tijd tekort kom voor dingen te doen. En als ik dan denk even te kunnen slapen staat er weer een afspraak gepland. Elke dag heb ik meerdere huilbuien, ik heb het nog altijd niet onder controle. En ook als Max huilt wil ik het liefst heel hard mee huilen. Ik verlang er naar dat die emoties onder controle zijn, dus dat die hormonen afnemen. Dat zou denk ook al veel doen. En dan is het nog het vertrouwen krijgen in het moederschap. 

Afspraken afgelopen week

• Maandag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Dinsdag: Orthopedie
  Ziekenhuis vanwege de klompvoetjes van onze zoon
• Woensdag: Wijkverpleegkundige
  Ik krijg wat vaker haar over de vloer omdat ik gewoon heel veel heb meegemaakt en ik wat extra hulp kan gebruiken
• Donderdag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Vrijdag Dokter
  Zorgen maken over mijn emotionele toestand en dus nog een stukje extra hulp vragen, ga nu gesprekken krijgen met de praktijkondersteuner

Jullie zien het dus al ik heb dus een hele volle agenda, en dat is niet alleen deze week geweest. Dit zal nog wel even een tijdje aanhouden die afspraken.

Jullie zijn geschrokken van een stukje tekst over het wennen in zijn eigen kamer slapen. Nou ik ben geschrokken van alle meningen van moeders die zeggen dat je kindje gewoon bij je moet nemen en niet laat huilen. Nou huilen liet ik hem zeker niet echt doen, want als dat gebeurde stond ik al naast zijn bedje. Ondanks mijn mening niet echt veranderd is, is het hier zeker wel veranderd. Mijn gevoel gaf iets heel anders aan en nee niet door al die meningen. Wel was ik daar heel erg van overstuur, ik ben al zo onzeker over of ik het allemaal wel goed doe en dan al die meningen maken het er echt wel moeilijker op. Maar ja ik blog er zelf over, dus probeer het een beetje naast me neer te leggen. Ik dacht toch echt dat het beste was om echt helemaal mee te gaan in het advies van het consultatiebureau, nou daar ben ik nu wel wat op terug gekomen. Ik kan het beste gewoon mijn eigen gevoel volgen. Want ik kreeg het advies om Max zoveel mogelijk overdag in zijn kamer te laten slapen en dus niet beneden in de box waar hij eigenlijk de hele dag lag. Nu dacht ik zij weten vast wat ze zeggen, dus ben ik dat gaan proberen. Ja hij sliep prima overdag in zijn eigen kamer. Maar ik begon te merken dat hij mooi alles aan het omdraaien was. Want na elke nacht voeding begon hij te huilen en wist toch niet waarom. Dit deed hij eerder niet. Nou kreeg ik van de dokter te horen dat hij gewoon mama honger heeft, want als hij je overdag niet hoort of even ziet en knuffelt gaat hij dat s,nachts vragen. Ja stom, waarom volg ik niet gewoon mijn eigen gevoel. Dus hij ligt nu gewoon weer lekker in zijn box bij ons in de woonkamer.

Samen slapen

Maar de meningen gingen over de nachten om je kindje gewoon bij je te hebben. Zo dicht mogelijk samen slapen. En dus niet nu al zo vroeg laten wennen in eigen kamer. Ik voelde al dat ik dat ook niet wilde, maar ik wilde hem eigenlijk ook niet bij ons in bed. Nou wilde wel, maar vond het ergens heel eng. Toch ben ik dit gaan doen toen mijn partner in de nachtdienst zat. Want het begon emotioneel op te breken steeds naar hem toe te moeten hem te troosten. Ik vond het echt vreselijk. Dus liet ik hem op een voedingskussen (met kussensloop eroverheen) naast me in bed slapen. Dit was zo fijn gevoel, de angst verdween niet maar het gevoel hem bij me te hebben was sterker dan die angst dat er iets mis zou gaan. Toch wilde ik echt veilig slapen met hem en wel dichtbij elkaar te zijn.

Co-sleeper 

Ja natuurlijk had ik hier al van gehoord en dit leek me echt geweldig. Maar wij hebben amper ruimte naast ons bed. Zelfs voor ons met uit bed stappen is al aardig krap. Dus deze optie viel al gelijk af. Toch is dit het meest ideale beeld die ik heb als het om samen slapen gaat.

In de kinderwagenbak

Inmiddels ben ik helemaal overgestapt van zijn eigen kamer naar naast mijn bed slapen. Hij heeft nu zijn eigen plekje in de kinderwagenbak naast mijn kant van het bed. Dit past echt net naast het bed. En ik voel me hier echt heel tevreden over. Niet meer elke avond hem te moeten laten wennen in zijn eigen kamer. En dus heen en weer moeten lopen om hem te troosten. Dit sloopte mij echt heel erg. En vond het zo zielig voor hem dat hij daar echt niet wilde slapen. Maar mijn nachtrust ging er ook helemaal aan. Nu dat hij naast me ligt in zijn eigen plekje, gaat het prima.
(Er zijn nu ook momenten waarop hij nog steeds echt dichterbij me wilt slapen, soms het liefst bovenop me. Maar ook nog momenten dat hij tussen ons in op de voedingskussen slaapt) De nachten zijn gewoon zwaar, niet alleen vanwege de onderbrekingen van de voedingen. Maar Max is in de avond en nacht regelmatig onrustig.
Dus van een mening die ik had, is het gevoel toch vele malen sterker geworden. En laat ik hem voor nu lekker naast mij slapen in zijn kinderwagenbak, of als hij dat echt niet wilt tussen ons in op de voedingskussen. Geen onnodige huilmomentjes meer, met de tijd als het goed voelt gaat hij lekker naar zijn eigen kamertje. Misschien dan ook eerst met kinderwagenbak in zijn bed. Want ben niet van plan hem tot aan zijn eerste jaar bij ons op de kamer te hebben. Hoop niet dat het nodig zal zijn.

Ik ga dus maar eens meer naar me eigen gevoel luisteren, want die heeft het denk altijd gewoon goed als het om je kindje gaat.

Slaapt jouw kindje in zijn eigen kamer of bij jouw op de kamer? 
En op welke manier dan bij jullie op de kamer?

Max is geboren met klompvoetjes, ja klopt zijn grote broer was hier ook al mee geboren. Dus we wisten wat we te wachten stonden. Het houd dus in dat ik de eerste zes weken elke week met hem naar het ziekenhuis moet. Toen hij drie dagen oud was is hij al meteen in het gips gezet. Toen waren we gewoon nog in het ziekenhuis. De tweede keer heeft mijn partner vrij genomen van het werk zodat we samen konden gaan. Want door de keizersnede kon ik dat hele stuk naar het station van huis nog niet lopen. Dus we moesten dit echt samen doen. Maar toen hij voor de derde keer het gips in ging ben ik alleen naar het ziekenhuis gegaan met hem. Best wel een hele onderneming. Maar wat neem je nou mee als je op pad gaat naar het ziekenhuis.

Op mijn verlanglijstje stond nog altijd een nieuwe luiertas, de tas die ik toen kreeg bij de kinderwagen van Daan heb ik nooit echt fijn gevonden. Toch is het er nooit van gekomen een nieuwe te kopen. Dat is maar goed ook, want nu mocht ik iets heel moois uitkiezen bij Marington.nl. De bovenstaande tas is het dus geworden. Een mooi ruime en stevige leren tas. Voornamelijk wordt hij gebruikt als damestas. Maar is dus ook echt heel handig in gebruik als luiertas.

Omdat Max na dat het gips verwijderd is lekker in bad mag, neem ik een grote hydrofiele doek mee en twee kleintjes.

Natuurlijk moet er dan ook iets mee om hem lekker te wassen, zodat hij ook weer lekker ruikt. Omdat we daar wel even zijn heeft hij ook nog een fles nodig dus een monddoekje mee en melkpoeder voor in zijn fles.

Je weet maar nooit met van die kleintjes, ze kunnen ineens gaan spugen dus een extra setje kleding in de tas kan zeker geen kwaad.

Dan moeten er ook luiers mee, het is niet voor niets een luiertas. Een knuffeldoekje, al is hij daar nog veel te klein voor. En watten heb ik ook in de tas gestopt, voor eventueel vieze oogjes schoon te maken.

Niet vergeten de speen voor hem mee te nemen en ook nog een pakje billendoekjes om ja zijn billetjes schoon mee te poetsen.En ook dit mag niet ontbreken voor zijn voeding, een fles, een flesje met koud water (barle duc) en een thermoskan met heet water. Zo kan ik het mengen en een beetje de juiste warmte te krijgen voor zijn fles.

Ben ik volgens jouw iets vergeten om in de tas te doen, dus heb je tips wat zeker niet mag ontbreken als je op pad gaat?

Hiep hiep hoera Daan is jarig

Het is een beetje een rare dag. We vieren dat Daan vandaag drie jaar zou worden. Hopelijk heeft hij een knalfeest daar boven in de hemel. Met al zijn hemel vriendjes en vriendinnetjes.
Ik stuur je heel veel liefs Daan, dikke knuffels met de ballonnen uit het liedje mee naar boven.
We zijn zo super trots op jouw dat je onze eerste zoon mag zijn en wat ben je nu een grote trotse broer die kleine Max nu mag beschermen vanuit je plekje tussen de wolken.

Deze is speciaal voor jouw lieve kleine draakje Daan.
Ze komen naar je toe in alle kleuren van de regenboog.

We denken aan je en houden zielsveel van je.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=6fMwrdWmExg?feature=oembed&w=500&h=281]

De hormonen gieren door mijn lijf en wordt echt gek van die emotionele buien. Het liefst als Max huilt huil ik heel hard mee. Ja meningen je laat je kind toch niet huilen, nee dat doe ik ook niet. Maar kindjes huilen nou eenmaal en soms heb je geen idee waarom. Wat te doen dan, ja het in je armen nemen en troosten. Soms zelfs dan lijkt het niet te lukken. Deze momenten vind ik best heel moeilijk en dus respect voor mijn eigen moeder hoe ze dat met mij heeft gedaan. Ik bleek namelijk echt veel te hebben gehuild.

Wennen aan ons nieuwe leven

Wat een verandering een kindje die er ineens is. Je zou zeggen, je hebt dit al eerder ervaren met Daan. Maar dat was zo anders. Er gebeurde in die vier maanden zoveel, dat ik geen tijd had om te voelen wat het moederschap nu werkelijk met me doet. Nu heb ik tijd zat om te voelen, en wat kan ik me soms vreselijk voelen. Ik ben echt heel blij met onze kleine man, maar er komt echt veel op mij af. Niet alleen het moederschap voor Max, maar ook alle gevoelens rondom Daan komen nu los. Het is ook een hele moeilijke tijd, want Daan zou 15 mei 3 gaan worden. En ik denk dat ik zeker de vier maanden grens over moet wil ik echt een beetje gewend raken aan Max in ons leven. En aan het idee dat hij wel blijft en niet als Daan zo maar ineens uit ons leven weg wordt gerukt. Ik kan soms nog niet geloven dat er echt een tweede kindje is. Maar hoop wel dat ik wat meer mijn emoties onder controle kan gaan hebben. Want die zijn echt slopend.

Intake gesprek

Vanaf maandag krijg ik hulp met Max. Hulp als in vertrouwen in het moederschap krijgen, hoe ga je met je kindje om. Binden met Max, gesprekken en alles wat ik op dat gebied nodig heb. Dit is in werking gezet tijdens de zwangerschap omdat het ziekenhuis zich zorgen maakte of ik het wel aan zou kunnen. Daar was ik toen nog niet zo bang voor, nu ben ik blij dat ik die hulp ga krijgen. Want merk dat ik dit zeker wel kan gebruiken. Want het voelt niet alsof ik een goede moeder ben, dit alles omdat ik bij Daan niet heb gezien dat het mis ging. En ja ik weet dat het niet mijn schuld is, maar ben toch ergens heel bang dat ik het met Max niet goed doe. Vandaar dat ik dus deze week een intake gesprek heb gehad, ben dus benieuwd hoe deze hulp me vanaf volgende week gaat bevallen. Ik krijg voor een half jaar lang elke week zes uur hulp. Hier horen jullie zeker nog meer over.

Alleen met Max naar het ziekenhuis

Toen was het echt zover, ik moest nu echt alleen met Max naar het ziekenhuis. De afspraak in het ziekenhuis is geen probleem. Maar vond het toch wel weer heel spannend voor het eerst met de kinderwagen in de bus. Natuurlijk weet ik dat ik me daar niet druk om hoef te maken en dat moeders dat dagelijks doen. Maar ik denk dat alle eerste keren voor moeders spannend is. Zo had ik dit dus ook. En zoals verwacht ging het natuurlijk gewoon prima. Waar ik dan naar uit kan kijken is het moment dat het gips van zijn beentjes gehaald is en ik hem lekker in bad kan doen. Eerst nog even wegen zonder het gips, hij was precies drie kilo. Hij groeit dus prima. En dan mag hij maar ook ik genieten van het bad momentje. En hij vond het zeker heerlijk, tot hij afgedroogd werd. Maar geloof dat bijna geen kindje dat leuk vind. Daarna was het tijd om zijn beentjes weer in het gips te laten zetten. En nog even een flesje voor we weer verder gingen. 

Toen bleek dat ik een uur op de bus moest wachten, waar ik echt geen zin in had. Dus dacht loop nog even de stad in om naar Musjes te gaan, een kinderwinkel waar ik met Daan weleens kwam. En na het overlijden van hem eigenlijk regelmatig terug kwam. Dit was echt wel heel fijn even daar te zijn. Maar dat betekende dat ik daarna naar het station moest en met de trein terug naar huis. Ook al zo spannend, maar ook dit ging prima. Toch had ik achteraf spijt dat ik dit had gedaan, want het was voor ons beide echt even teveel van het goede. Ik was echt kapot en Max had teveel prikkels gehad. Nou dat weten we voor de volgende keer, alleen het ziekenhuis en dan gewoon lekker terug naar huis.

Dit was trouwens van de eerste keer gipsen 

Net als bij Daan was ik ook dit keer vastbesloten borstvoeding te gaan geven. Dit lijkt me zo,n bijzonder moment tussen moeder en kind en dat wilde ik zo graag meemaken. Buitenom dat moedermelk natuurlijk gewoon goed is voor je kindje. Zeker niet ten nadelen van flesvoeding, want ook hiermee worden kindjes groot. Ondanks ik weet hoe anders het kan gaan dan in je hoofd, had ik weer niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn om borstvoeding te geven aan je kindje.

Te vroeg geboren

Toen bleek Max te vroeg geboren te worden, dit is natuurlijk nooit de bedoeling. Maar het kon gewoon niet anders, had het ook liever anders gezien. Inmiddels is de kleine man er al bijna drie weken. terwijl de uitgerekende datum op 20 mei ligt. Hij zou 16 mei gehaald worden met een keizersnede. Dus ja echt een volle maand te vroeg. Dit betekend ook automatische dat je kindje niet meteen bij je mag zijn. En dus gelijk van de verpleegkundige een flesje krijgt. Nou je hoopt natuurlijk op dat je kindje bij je gelegd word en gelijk naar je borst gaat zoeken en zo gelijk gaat drinken. Dit was een droom die helaas niet werkelijkheid werd. Maar daarbij geef ik het niet gelijk op.

Kolven

Ja als je dan toch borstvoeding wil geven, moet je er toch aan geloven om te gaan kolven. Nou wat is dat de eerste dagen een drama, ik was even vergeten dat het echt even duurt voordat de productie opgang komt. Maar ik hield vol… ik vond zelfs een nieuwe manier van kolven. Want ondertussen toen Max en ik samen waren, begonnen we ook gelijk met leren aanleggen aan de borst. Toen de verpleegkundige merkte dat er wel melk uitkwam als ik zelf met de hand bezig was zodat Max de melk kon proeven om aan te happen. Zei ze dat het misschien een idee was het met de hand te gaan proberen. Zo ben ik begonnen met kolven via de hand. Ze kwam eerst aan met kleine bekertjes en druppeltje voor druppeltje kwam de productie langzamerhand meer en meer op gang. Ik begon me trots te voelen, eindelijk het is me gelukt. En het werd steeds iets meer, waardoor ik de combinatie ging maken met de hand en het kolfapparaat. Toen het steeds beter liep hoefde ik het niet meer met de hand te doen en had ik er een goed gevoel bij dat het steeds meer zou gaan worden.

Aanleggen

Het aanleggen van Max was heel bijzonder, hij zocht echt gelijk naar mijn borst. Wat een grappig gezicht zo,n kleintje op zoek. Het was even lastig hem te laten aan happen, maar uiteindelijk lukte dit. Helaas liet hij steeds weer los en begreep blijkbaar niet helemaal de bedoeling. Tot hij ging begrijpen dat er melk uit kwam begon hij na het aan happen ook de zuigen. Helaas twee keer en dan niet hij weer los. Dit bleef hij doen, het was te veel moeite voor hem. Zijn flesje ging veel makkelijker, daar hoefde hij niet zo hard voor te werken. Een lactatiekundige kwam erbij en we gingen het samen proberen. Het veranderde niet, dus kwam ze met het idee het te proberen met een tepelhoedje. Nou dat is het proberen waard. En ja hoor dit pikte hij wel op, het lukte hem gewoon niet aan de tepel maar dus wel aan het tepelhoedje. Wat was dat een mooie ervaring, hij begon echt te drinken aan mijn borst. Toch vond ik het zelf niet zo handig met een tepelhoedje. Maar dacht als hij dit nu lukt, misschien lukt het met de tijd dan wel ook aan de tepel zelf. Dus ben zo blijven aanklooien. Ook toen we thuis waren zijn we het gaat doorzetten. Door de kraamverzorgster kreeg ik te horen dat de lactatiekundige me niet had geleerd het tepelhoedje goed vast te zetten op me tepel. Waardoor hij er dus steeds afviel. Dat is ze me dus gaan aanleren, maar dit wekte uiteindelijk alleen maar stress op. Ik heb een volle week borstvoeding gegeven via een fles en hem steeds aan te leggen, waar hij ook steeds wel wat dronk.

Toch heb ik met pijn in mijn hart besloten dat dit niet voor ons werkt, want het gaf meer stress met zich mee dan dat het een fijn momentje voor ons twee moest zijn. Ik ben dankbaar voor dat ik heb mogen ervaren hoe het is een kindje aan de borst te hebben. Maar ik ben zo blij dat we nu helemaal overgestapt zijn op flesvoeding. Hier wordt hij ook groot van. Natuurlijk er zijn nog momenten dat ik het moeilijk vind dat het niet is gelukt. Want Max is nog steeds als hij trek heeft op zoek bij mij. Ja dan smelt ik en dan moet ik wel even slikken dat ik dan de fles geef.

Het is dus niet voor iedereen zomaar weg gelegd om borstvoeding te geven.
Geef jij borstvoeding of flesvoeding en waarom die keuze?

Vandaag is Max alweer twee weken oud, eigenlijk is dat best wel heel snel gegaan. Het lijkt al weer zo lang terug dat ik de OK in ging en met een lege buik de OK uit ging. Om vervolgens mijn zoon te mogen ontmoeten. Hij is nu al niet meer weg te denken, wat kan je van zo,n klein hummeltje intens houden. Ik ben super verliefd en ook als ik mijn partner met hem bezig zie of hem alleen maar aankijkt dan smelt ik helemaal weg. Ik zie dan ook gelijk weer die papa, die er voor Daan was. Want toen keek hij ook al zo verliefd naar zijn eerste zoon. Ik ben dus nu officieel een jongens moeder en daar ben ik super trots op.

Ziekenhuis dagen

Wat was ik blij dat Max eindelijk geboren was, natuurlijk niet in de planning dat hij met 36 weken zou komen. Maar het was echt noodzakelijk voor mijn lichaam. Toen we na een dag gescheiden waren omdat Max onder de warmtelamp lag en ik dus op een andere afdeling, samen mochten zijn op de kraamafdeling. Wat keek ik hier naar uit, wij samen met de nodige zorg van het ziekenhuis. Alleen zijn papa ontbrak in het gehele plaatje. Ja natuurlijk was hij wel elke dag in het ziekenhuis, maar kon er niet hele dagen zijn natuurlijk. We begonnen rustig aan elkaar te wennen, lekker hem even bij me nemen. Maar vooral veel laten slapen in zijn bedje. Ik had het dan ook druk zat met al die mensen aan me bed voor controles en gesprekken. Daarnaast wilde ik heel graag borstvoeding geven, daar moest dus wel voor gekolfd worden. Flesjes dronk hij prima op, maar de borst was toch best een moeilijk dingetje. Hij zocht wel, en wilde heel graag. Maar na het aan happen en twee keer zuigen liet hij steeds weer los. (verder over de borstvoeding, praat ik jullie nog later bij)

Ondanks het fijn was dat ik hulp had in het ziekenhuis, begon het me ook heel erg op te breken. Hele dagen in dat ene kamertje opgesloten met Max. En de momenten dat ik soms heel ziek was. Dit door spanningen en emoties en door nog altijd mijn bloeddruk die heen en weer sprong. Wat heb ik een hoop af gehuild en me ellendig gevoeld. En natuurlijk, daarnaast heel erg genoten van dat kleine mannetje.

Kraamverzorgster met haar bijkomthee

Toen brak het moment aan dat we naar huis mochten, fijn maar ook heel spannend. Omdat ik het nodige heb meegemaakt is het vertrouwen in het moederschap best wel verdwenen. En dit geeft niet zo,n veilig gevoel dat je het straks ook echt alleen moet gaan doen. Maar daar krijg ik straks hulp bij. Eerst natuurlijk nog genieten van de kraamhulp die ik ook nog voor vier dagen thuis kreeg. Hier zag ik best wel wat tegenop, ondanks ik de hulp wel kon gebruiken. Als ik terug denk aan de eerdere ervaring met kraamhulp, was dat niet iets waar ik op gehoopt had. Diezelfde dag kwam ze bij ons, en ik ben wel iemand die eerst de “kat uit de boom kijkt” Zo hier dus ook, dit was voor haar zeker te merken. Maar zodra mijn partner binnenkwam en ik aan hem merkte dat hij ontspannen en zichzelf was bij haar. Begon ik ook los te komen. Wat een gezelligheid ineens in huis. Het begon al bij “zal ik even een kopje thee zetten” Nou dat is niet verkeerd. Dus ze vroeg ons welke thee, en mijn partner wilde citroen thee. Die kreeg hij, alleen hij vond het wel wat raar smaken. Even kijken of ze wel de goede thee had gepakt, en ja hoor het was een probeer zakje waar ook wel citroen op stond maar met munt. Dit was bijkomthee, wat zou hij nu relax zijn. We hebben hier echt enorm om moeten lachen, dit kwam die vier dagen ook steeds weer voorbij. De vierde dag, helaas nu moest ik afscheid van haar nemen. Aan de ene kant, ja het was goed. Tijd om het nu als gezin alleen te gaan doen, maar wat ging ik haar enorm missen. Heb zoveel fijne tips gehad, zulke fijne en mooie gesprekken gehad en enorm met haar gelachen. Ik heb dan zeker heel erg hard gehuild toen ze eenmaal weg was. Maar ik weet het was vast geen echt afscheid.

Het alleen doen

De eerste dag dat de kraamverzorgster weg was, toen had de papa van Max nog even een dagje vrij genomen. We moesten voor Max naar het ziekenhuis en vanwege de wond van de keizersnede kon ik dat eind naar het station nog niet lopen. Dus we gingen samen met de auto naar het ziekenhuis. Max werd alweer voor de tweede week in het gips gezet, maar voordat het er weer omheen gezet werd kon hij eerst even genieten van zijn tweede bad momentje. Gelukkig was zijn papa er nu dus wel bij, bij de eerste keer namelijk niet. Nu kon zijn papa gelijk even het badje filmen. Nadat we klaar waren in het ziekenhuis zijn we nog even naar opa en oma gegaan en even boodschappen gedaan. Eigenlijk was dit voor mij teveel van het goede en had ik flink veel pijn aan de wond. 

Vanaf woensdag ben ik dan echt grotendeels alleen met Max, best wel spannend zo,n eerste dag. Ik had dit natuurlijk al wel eens eerder gedaan met Daan, toch was dit weer heel erg spannend. Misschien nog wel extra spannend na Daan. Toch was het ook wel heel erg fijn, dit was de eerste dag dat we het eigenlijk best rustig aan konden doen. Alleen even in de morgen kwam de verloskundige nog even langs, en later nog even de dokter voor mijn bloeddruk controle. Gelijk kon ik dus kennismaken met mijn nieuwe dokter, en hij vond het leuk een huisbezoek na geboorte. 

Ik moet zeggen, de nachten zijn wel heel moeilijk. In het begin sliep hij best goed in zijn eigen bedje, bijna geen gehuil alleen voor de fles. Maar toch begon het moeilijker te worden, ook juist heel erg voor mij. Vreselijk om hem te horen huilen en niet te willen slapen in zijn eigen bed. Ik weet dat ik juist moet doorzetten om hem het te leren. Want ik wil ook niet dat hij went aan bij mama te slapen. Toch ben ik om gegaan toen hij echt niet van plan was om te gaan slapen. Ik heb bijna de hele nacht op gezeten met hem, en in de ochtend toen zijn papa aan het werk was hem bij mij in bed genomen. Zodat ik nog wat kon slapen. Ik weet dat de meeste moeders dit zouden doen om hun kind maar niet te laten huilen. Maar ik denk dat dit op ten duur erger is dan hem te laten wennen in zijn eigen bedje. Dus de nacht erna heb ik niet toegegeven en hem de hele nacht in zijn eigen bed gelaten. Natuurlijk wel steeds even erheen om hem te troosten. En voor mij was deze nacht toch echt wat beter. Ik heb geslapen, ondanks ik het ook vreselijk vond hem af en toe te horen huilen. Maar ook Max is gewoon gaan slapen na een tijdje. Nu volhouden mama…

Ziekenhuis opname

En toen werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis, nooit verwacht dat het allemaal zo anders zou gaan als gehoopt. Niet wetend hoelang ik in het ziekenhuis zou moeten verblijven. Toen duidelijk werd dat ik wel echt ziek was van de te hoge bloeddruk lieten ze me niet zomaar gaan. Medicijnen werden opgehoogd, maar mijn lichaam wilde gewoon niet meer zwanger zijn. Wel heel dubbel als je voelt dat je kleine jongen nog helemaal niet geboren wilde worden. Hij had het daar nog prima in mijn buik. Ja het was dan ook zeker te vroeg voor hem. Maar echt mijn lichaam schreeuwde het uit dat hij het niet meer trok. Wat had ik het moeilijk, ziek maar ook vele emoties kwamen heftig binnen. Ik wilde gewoon het liefst bevallen, maar dat mocht gewoon niet. Moest wachten tot ik 39 weken was. De keizersnede was op 16 mei gepland, dus ik zag de bui al hangen dat ik tot die tijd in het ziekenhuis zou zijn. Maar als ik niet zo ziek was, dan was het niet zo,n probleem. Alleen het werd elke dag erger, dus 22 april besloten ze als mijn bloeddruk even stabiel zou zijn onze kleine te gaan halen. Want met een te hoge bloeddruk zijn er ook weer risico,s aan verbonden waardoor ze dan geen keizersnede doen. Gelukkig door alle medicatie die ik kreeg werd hij stabiel. En zodra dat was, werd er verteld dat ze de OK klaar gingen maken. Een half uur later werd ik erheen gebracht… Ja wat ging dat ineens snel. Hier was ik juist zo bang voor, dit is iets wat ik niet meer wilde ervaren na Daan. Toen ging het ook allemaal zo snel. Toch was ik ook opgelucht dat ze hem eindelijk gingen halen. 

De bevalling

Wat was het chaotische op de OK je kon wel merken dat ze niet gerekend hadden op een keizersnede voor mij. Het was dan ook een spoedkeizersnede. Gelukkig niet zo,n eentje waar ik helemaal onder zeil ging. Ik kreeg gewoon een ruggenprik, en een gedeelte van het geboorteplan kon gewoon uitgevoerd worden. Ik wilde heel graag een gentle sectio (of wel een natuurlijke keizersnede) “Dit houd voornamelijk in dat ze rekening houden met licht, warmte, meekijken, langzamer uit de buik halen en baby gelijk bij mama op de borst” Helaas de wens om mijn kleintje gelijk op de borst te krijgen kon niet. Hij was toch echt een maand te vroeg voor geboorte, dus moest meteen nagekeken worden. Maar we mochten wel meekijken toen ze hem uit mijn buik haalde. Dit was wel heel bijzonder om te mogen ervaren.

Ook was ik bang dat net als de vorige keer ik me helemaal alleen zou voelen als de kleine meegenomen zou worden, en zijn papa met hem mee zou gaan. Dit had ik dan ook zeker aangegeven dat ze daar rekening mee moesten houden. Het gevoel dat je, je benen wilt bewegen maar niet kan is heel frustrerend en dan geen afleiding te hebben is echt heel erg eenzaam. Deze ervaring had ik met Daan, dus dit wilde ik niet nog eens meemaken. Dit keer ging het helemaal anders, en wat ben ik daar blij mee. Nadat kleine Max uit mijn buik gehaald werd kreeg ik hem even goed te zien. En namen ze hem mee. Ondertussen waren ze met mij bezig om dicht te maken, en wat waren ze lief voor mij. Toch was ik er niet helemaal bij, was heel rustig en dat voelde goed. Na dat Max onderzocht was, kwam zijn papa met hem in z,n armen naar mij toe. Wat bijzonder, dit had ik niet verwacht. Ik kreeg hem van heel dichtbij te zien, een teken dat het dus goed gaat met Max. Deze ervaring zal ik niet vergeten. Heerlijk om een verliefde papa met zoon bij mij te zien. Daarna was het toch echt even afscheid nemen van beide mannen.

Premature baby

Net als Daan is Max dus eerder gehaald, ongeveer rond dezelfde tijd. Dus beide zoons zijn premature baby,s. Want Max is precies met 36 weken geboren. Max kon zijn temperatuur nog niet vasthouden, daarom werd hij onder een warmte lamp gelegd. Ik had verwacht dat het de couveuse werd maar nee daar hoefde hij gelukkig niet in. Natuurlijk, was het niet de bedoeling dat hij al geboren zou zijn. Maar er was geen andere keuze. Wel is het vaak een nadeel als je een premature baby krijgt, vaak zijn er dan zorgen en gaan dingen wat moeizamer dan normaal. Toch hoefde Max maar 1 dagje onder de warmte lamp en daarna mochten we samen naar de kraamafdeling. Alleen maar heel goed nieuws. Maar omdat Max groei moest laten zien en ik mijn bloeddruk onder controle moest hebben, moesten we blijven in het ziekenhuis. Eerst vond ik dat zeker geen probleem, wat extra hulp kon ik de eerste dagen wel gebruiken. Ik was soms echt nog goed ziek. Zo erg dat ik in die periode twee keer in de nacht voor Max heb laten zorgen, zodat ik de nacht goed kon slapen. Dit vond ik best heel moeilijk, maar kon er nu nog gebruik van maken. Het hele ziekenhuis periode voor en na geboorte waren echt wel heel heftig, een echte emotionele rollercoaster. Nu ben ik thuis en zoveel meer rust gekregen. Maar wanneer stoppen die vreselijke emoties. Gek wordt ik van al die huilbuien, juist op de momenten waarop ik het niet kan gebruiken. Als Max bijvoorbeeld flink huilt, huil ik het liefste mee.

Een maand te vroeg maar onze prachtige tweede zoon is geboren. Max hebben we hem genoemd en het kleine broertje van Daan* Wat is het een heerlijk mannetje, en we genieten volop van hem. Op 22 april om 10.24 is Max geboren met een gewicht van 2755. Hij is vroeger gehaald door dat zijn mama (ik dus) nogal flink ziek was van de te hoge bloeddruk. Zodra de bloeddruk stabiel was hebben ze meteen de OK gereed gemaakt en binnen een half uur kon ik terecht.

Later meer over de geboorte van Max.

Fantaseren

Ik ben dan nog wel in verwachting van onze kleine, maar ik kan al helemaal fantaseren over hoe het zal zijn als de kleine begint te lopen. Samen met mama of papa aan de hand de eerste stapjes doen. Misschien komt het wel omdat Daan eigenlijk toch wel in deze fase zou zitten met ontdekken van lopen. Maar ik kreeg dit gevoel helemaal toen ik werd gevraagd voor een samenwerking van Handyman. Ik mocht iets leuks uitzoeken van de site, daarbij kreeg ik een hele leuke kinderstofzuiger. Een Henry of een Hetty. Ken je deze leuke stofzuigers al, je hebt ze voor de volwassenen en nu dus ook voor kinderen vanaf 3 jaar. Het leuke ervan is dat deze stofzuiger het ook echt doet. Ik moet dan nog wel een hele tijd wachten tot hij gebruikt gaat worden, maar de stofzuiger heeft geduld.

Mama nadoen

Voordoen is nadoen, ik denk dat iedere ouder dat wel weet. Dat als jij bezig bent in huis dat je kleintje misschien wel graag wilt helpen. Nou nu kan ik dus van onze kleine gelijk een hulpje in het huishouden maken. Want hij/zij krijgt een eigen stofzuiger, ik zie het al helemaal voor me zo,n kleintje rondlopen en mama nadoen met stofzuigen.

Toeval of niet

Wat ik ook zo grappig vond, de dag na dat deze hele leuke kinderstofzuiger binnen kwam moest ik even richting de stad. En ik liep langs een winkel en keek naar binnen. Daar stond een vrouw met een stofzuiger, dit was gewoon een heuse Hetty stofzuiger. Hoe verzin je het, krijg je zo,n merk stofzuiger voor je kindje en dan zie je er iemand met de volwassen variant mee aan het werk.

Wist jij al van deze leuke kinderstofzuiger af?