Wat groeit mijn mannetje enorm, hij begint echt lekker babyvet te krijgen. Ik ben echt enorm trots op Max. Maar het is echt niet alleen maar die blauwe wolk waar ik op zit. Ik vind het moederschap echt zwaar. Ja er zijn zeker momenten dat ik geniet, maar moet toegeven vaak ook helemaal niet. Zo wordt er vaak maar heel makkelijk gezegd geniet van je kleintje, voor je het weet is het baby af. Nou soms verlang ik ernaar dat het wat ouder is. Moeders beweren dat het zo genieten is om je kindje te voeden, of het nou borstvoeding of flesvoeding is je hoort er van te genieten. Nou ik zal dan wel een vreselijke moeder zijn, maar ik geniet negen van de tien keer niet van om zijn fles te geven.

Deze week mocht ook papa genieten van het douchen met zijn zoon.

Je moet genieten

Ik noemde het al even, maar er wordt alleen maar gezegd dat je zo moet genieten van je baby. Maar wat als dat gewoon vaak niet lukt. Ik voel me enorm schuldig, ik wilde toch zo graag een kindje na Daan. We hebben er zoveel voor over gehad en dan kan ik niet helemaal genieten ervan. Wat is dat toch. Ja ik weet dat er veel komt kijken bij het moederschap en dat ik net even wat meer heb meegemaakt dan een ander misschien. Dat dit gewoon echt zoveel emoties met zich mee brengt dat genieten best lastig is. Er zijn zoveel zorgen in mijn hoofd. Bang om hem te verliezen, bang dat ik geen goede moeder ben en dus iets verkeerds doe. En dan de zorgen om zijn voetjes, omdat de behandeling gewoon niet gaat zoals gehoopt. De vele afspraken waardoor ik gewoon zo moe ben. Een baby die hele avonden alleen maar in mijn armen wilt liggen, zodra ik hem weg leg dus begint te huilen. En op zich we hebben echt geen huilbaby, hij haalt de drie uur per dag niet eens met huilen. Maar het is vreselijk vermoeiend hem de hele tijd in de armen te hebben. De laatste dagen was hij veel ook aan het mopperen met het naar bed gaan. Maar gelukkig in het algemeen slaapt hij goed in zijn eigen bed. Dus voor mij is het best dubbel als iemand zegt, geniet ervan. Ja ik doe zoveel mogelijk mijn best, want dat wil ik ook genieten. Ik hoop dat Max het me niet kwalijk neemt dat het af en toe gewoon niet genieten is. Ondanks dat alles, houd ik onwijs van mijn kleintje en is hij niet meer weg te denken uit ons leven.

Consultatiebureau

Onze eerste afspraak hebben we gehad op het CB. We hadden een afspraak met de dokter, dus nog geen prikjes voor Max. Die komen over twee weken de eerste prikjes. Ik nam Max mee in de drager, lekker makkelijk zonder kinderwagen erheen. Ik ging niet alleen naar deze afspraak. Ik had afgesproken dat de begeleidster van Martinizorg met mijn mee ging. Dit voelde best wel fijn, zo,n eerste keer en dan niet alleen erheen hoeven. Toen we eraan kwamen mocht ik Max uitkleden (luier wel aan laten nog) Hij werd gewogen en de teller staat op 4725 gr, hij doet het dus heel erg goed. De lengte is wat lastiger te meten door zijn voetjes die naar binnen staan, maar is zo,n 51 cm. Hierna mocht ik naar de arts toe en hadden we even een gesprekje. Daarna een kort onderzoek bij Max en alles was prima in orde met hem. Of ik nog vragen had, werd mij gevraagd. Ehmm nee geloof het niet… Dan mocht ik me kind weer aankleden, en heb hem nog even de fles gegeven daar. Want hij was zeker hongerig, hoe ik dat wist nou wat denk je hihi… “Ja mama ik kan het op het huilen zetten als ik honger heb” Anders ook wel hoor.

Maar kijk dan hoe schattig ik ben als ik lekker op papa,s arm aan het sabbelen ben. Ik maak toch lieve geluidjes, waarom dan niet genieten… Ja zeker dit is genieten.

Babycafeez

Ja ik schrijf het goed, zo noemen ze het hier in Winsum. Het is gewoon een ontmoeting plek voor moeders met hun kindjes. Hier was ik al eens in de zwangerschap geweest, omdat ik heel graag nieuwe contacten wil leggen. Helemaal nu ik verhuisd ben. Ik heb al zo weinig sociaal contact, en geen vriendinnen in de buurt. Die ik heel graag zou willen hebben. Dus in mijn zwangerschap trok ik al even de stoute schoenen aan en ging ik kennis maken. Dit is echt iets wat ik normaal niet zo snel zou doen, nieuwe dingen vind ik best wel eng. Maar soms moet je daar door heen om iets te bereiken wat je graag wilt. Deze week ging ik er voor de tweede keer heen. En uiteraard nu met Max buiten de buik. Wat leuk om gewoon even eruit te zijn en gezellig met andere moeders te praten. Ja ik heb het druk zat, maar dit is wel heel iets anders dan al die afspraken. Dus ik heb er zeker even van genoten. En Max mocht zelfs even bij een andere vrouw in de armen liggen. Hij vond het helemaal prima.

Mama staat verbaasd dat ik alweer zes weken oud ben. Ik groei ook erg hard zegt mijn mama maar steeds. Zo groot dat ik uit luier nummer 1 groei en we nu de laatste luiers opmaken en ik maatje 2 ga dragen. En geef haar groot gelijk, want ze zijn nu wel erg krap aan het worden hoor. Ik met mijn 4,5 kg (ongeveer) 

Dokter Buiter

Ik heb me laten vertellen dat we naar de kinderarts gingen, waar mijn grote broer Daan ook onder behandeling stond. Gekke mama, ik ben toch niet ziek hoef helemaal niet naar de kinderarts. Ik weet dat mama best wel een beetje bezorgd is om mij, dat ze bang is dat ik net als Daan plotseling weg wordt gehaald. Daarom zijn er speciaal voor mama afspraken gemaakt dat ik naar de kinderarts mag. Het eerste jaar van mijn leven blijf ik daar onder controle, zo kan mama zich misschien wat meer ontspannen en nog meer van mij  genieten. Want mama weet wel dat ik nergens heen ga, maar het gevoel zegt iets anders. Mama vertrouw er maar op dat ik een grote jongen ga worden.

“Er kwam ook wel wat emotie los, ik besefte dat ik in de wachtruimte op het bankje ging zitten waar ik ook zat met Daan net na het nieuws dat hij niet meer naar huis mocht. En vervolgens drie weken in het ziekenhuis verbleef omdat hij wel heel ziek was. Dit was wel even slikken.”

Douchen met mama

Dat is een heel avontuur, nu ik even geen gips om mijn beentjes heb kan ik genieten van dingen die ik anders niet zou kunnen doen. Dus ik mocht dan ook deze week samen met mama onder de douche. Ik was al weleens in bad geweest, maar dat is toch echt heel anders dan onder de douche. Ik voelde dat mama het ook wel een beetje spannend vond, maar ik stelde haar gerust om heel cool te blijven. Want ik genoot er alleen maar van. En papa daar maar foto,s staan maken, ja ik snap hem wel dat je dat als herinnering wilt hebben. Maar als je maar niet teveel laat zien van mij hoor. Want dan ga ik later als ik groter ben me denk wel schamen voor mijn ouders. Mama heeft me lekker ingezeept en me haartjes gewassen. Daarna kon mama niet genoeg krijgen van mijn lekker ruikende haartjes. Hopelijk mag ik ook nog even voor het gips er weer opgaat met papa onder de douche. Maar daar ga ik wel vanuit.

“Ter info: het gips was er woensdag ochtend van afgevallen, het bleek dat met de stand van zijn voetjes toen hij zich er zelf uit kan wurmen. Het gevolg ervan zijn blauwe plekken op de voetjes en die dag weer naar het ziekenhuis. Het gips mocht er even niet omheen om zijn voetjes tot rust te brengen. Dinsdag gaat het weer in gips. Dus we genieten even van zijn mollige beentjes en kleine teentjes.”

Opa op bezoek

Eindelijk mocht ik kennis maken met mijn opa en zijn vriendin. Ze kwamen met een hoop cadeautjes aan. Veel leuke kleertjes die ik straks als ik wat groter ben aan kan. Ook kwam er een knuffel mee met handdoek en een badcape. Wat lief dat ik zo verwend ben door ze. We zijn lekker met ze naar buiten gegaan, het was wel warm hoor. Maar ik mocht lekker plakken bij mama in de drager terwijl we naar een roofvogel show gingen. Erg slaapverwekkend was het dus ik hield lekker mijn oogjes dicht en genoot lekker in de armen van mama. Van mama heb ik vernomen dat ze het wel leuk vond om een nieuw stuk van ons dorp te zien. Heel stuk beter dan de hele dag binnen te zitten. Dus het was een geslaagde dag, ik ben verwend heb kennis gemaakt met opa en zijn vriendin en we zijn lekker op pad geweest. Ja en natuurlijk het belangrijkste na ons uitje kreeg ik een heerlijke fles melk van papa. Sorry papa je moest ook mijn luier verschonen en daar zat een flinke verassing in. Ja heb nu genoeg ruimte nu ik maatje luier 2 aan mag.

De dagen gaan zo snel en heb het vaak zo druk dat sommige dingen erbij in schieten. Zo ook mijn blog af en toe, want deze blog had gisteren avond online moeten komen. Maar als hij nog niet afgeschreven is dan is dat heel erg lastig. Maar hier is hij dan, weer een update over Max en zijn mama. Alweer vijf weken oud en wat groeit mijn knul enorm hard. Eigenlijk zie ik het op de foto,s het meest, want als je hem elke dag ziet merk je dat niet zo snel. Toch merk ik het ook aan zijn gewicht, elke week in het ziekenhuis als het gips eraf gaat even wegen. En hij heeft de vier kilo al aangetikt. Dus het gaat echt heel goed met hem. Ook zijn we toch begonnen met hem in zijn eigen kamertje te laten slapen, hij lijkt het echt wel prima te vinden. Ben dus enorm trots op onze vent.

Drukke dag

Ik merk dat ik toch al wel mijn kindje begin te kennen. Herkennen van huiltjes. Het huilen om voeding, schone luier of boertje was al heel snel herkenbaar. Maar alle huiltjes ernaast geen idee. En wat moet je er dan mee. Ja bij je nemen en lekker troosten. De meeste keren is het dan gewoon mama-honger. Nu merk ik ook het huilen van moeheid, dus over prikkelt. Had al eerder iets te veel gedaan samen met Max en toen merkte ik al wel dat hij niet helemaal in zijn hum was. En nu hadden we deze week ook een dag erbij dat we best druk zijn geweest. We waren naar tuinland geweest omdat we graag voor onze nieuwe tuin een tuinset willen hebben. Nu het steeds warmer wordt is dat wel welkom. Alleen ik plande ook nog even in om bij een draagconsulent langs te gaan. En tussen door hadden we nog tijd over, dus zijn we even een broodje wezen eten bij Subway. Daarna nog even naar de Bristol toe, daar op de parkeerplaats heb ik ook nog even Max een flesje gegeven en verschoond. En dus toen door naar de draagconsulent. Eerst drie soorten dragers gepast met pop, waaruit eentje wel duidelijk naar boven kwam die ik met Max wilde passen. Dus Max in de drager, wat hij eerst niet zo leuk vond. Waarom hij precies huilde weet ik niet goed, maar na even wiegen was hij rustig en vond het eigenlijk wel best in de drager. Dus die drager ging mooi mee naar huis. Maar in de avond werd Max echt wel huilerig, en voelde aan dat het gewoon echt te druk voor hem was. Niet zo gek, het was voor ons ook een drukke dag dus snap heel goed dat hij daar huilerig van werd. Heb hem maar even in de drager gedaan. En omdat we hadden verwacht dat hij niet in zijn eigen kamer zou slapen hebben we hem lekker tussen ons in gelegd. Zo hebben we toch een fijne nacht gehad. Dan maar even een rustig dagje houden, met zo min mogelijk prikkels. Soms ontkom je er gewoon niet aan.

Oma op bezoek

Gisteren had deze blog online moeten staan, terwijl ik vijf weken oud ben. Ik begin al een hele grote jongen te worden (volgens mama) En vandaag kwam oma op bezoek. Helemaal met de trein vertelde mama mij, want ze woont namelijk niet bij ons om de hoek. Dus ik mocht lekker knuffelen met haar. En ik kreeg heerlijk de fles van oma. Maar aangezien mijn fles deze dag net omhoog was gegaan, moest ik even wennen. 

“Ik kan jullie dus iets grappigs vertellen” Terwijl oma dus mijn fles gaf, zat ze te vertellen aan mama dat ze twijfelde om een extra jurkje mee te nemen. Want misschien zou ik wel gaan spugen en dat natuurlijk over oma heen. Nou ben ik helemaal niet zo hoor (knipoog) Ze ging me een boertje laten doen, en voor haar gelukkig dat ze me op schoot rechtop zetten. Want met die enorme boer kwam er een golf melk mee. Zo over de vloer van mama, ik miste het grootste gedeelte oma. Heel klein beetje over oma, dus sorry oma. Of nou eigenlijk was het ook wel heel erg grappig (dat vond mama wel, en papa ook toen we het hem vertelde) Het was echt een hele leuke dag met oma. 

We hebben de dag genoten in de tuin, want onze nieuwe tuinset kwam deze dag. En mijn partner is nog een parasol wezen kopen. Dus daar zijn we mee bezig geweest om alles op te zetten. En in de avond hebben we lekker in de tuin gegeten. S,avonds toen oma weg was hebben we nog een hele tijd buiten gezeten, en mocht Max ook zeker even bij ons buiten zijn. Overdag was dat niet te doen met die warmte. En s,avonds had hij echt last van de warmte dus was het huilen. Maar hij huilt toch vaak s,avonds een tijdje. Toch heeft hij uiteindelijk heel de nacht in zijn eigen kamer en bedje doorgebracht.

Ik denk dat elke nieuwe moeder vertrouwen moet krijgen in het moederschap. Zelfs als je voor de tweede keer moeder wordt zal er wat veranderen en moet er weer iets van vertrouwen komen dat het ook allemaal lukt. Maar wat als je bij de eerste keer je kindje verliest na een tijdje, hoe gaat dat als je dan weer moeder wordt. Je kan wel heel graag een kindje willen die levend in je armen ligt. Maar wat komt er allemaal bij kijken en hoe voel jij je als je eindelijk toch voor de tweede keer moeder mag worden. Dit zal zeker voor iedereen anders zijn. Ik ga je mee nemen in mijn reis naar vertrouwen krijgen in het moederschap. Want is die er wel, of niet en gaat dat er nog wel komen. Wanneer, hoe en wat… Zelf heb ik ook nog zoveel vragen hierover…

Een tweede kindje krijgen

Ja het was al snel duidelijk na het overlijden van Daan, dat we toch een tweede kindje wilde. Maar ik heb er nooit bij stilgestaan wat dat allemaal kan betekenen als het dan echt zover is. De wens was er gewoon heel erg en dan denk je niet na bij hoe en wat verder. Je gaat er gewoon voor, want je hebt het tenslotte de eerste keer ook aan gedurfd om een kindje te mogen krijgen. En wij kregen zelfs een zorgintensief kindje, dus waarom zou het de tweede keer zo veel anders (zwaarder) zijn. 

Ik ben nu vier weken moeder van Max, moeder van twee kindjes. Eentje alleen in mijn hart en de ander ook in mijn armen. In het ziekenhuis, tijdens mijn zwangerschap werd al heel vaak zorgen uitgesproken voor na de bevalling. Maar ik zag het niet, ik maakte me alleen zorgen over de zwangerschap zelf. Ik trok de zwangerschap niet en daar had ik wel wat extra hulp bij nodig om die uit te zitten. Ik sloeg dus alle hulp af omdat ze alleen maar hulp gaven voor na de bevalling. Daar had ik het volste vertrouwen in, ik wilde dit kindje toch zo graag en kon me niet in denken dat het allemaal zo anders zou gaan dan in mijn hoofd. Nu vier weken verder ben ik daar op terug gekomen. Eigenlijk al heel snel na de bevalling merkte ik dat het wel heel zwaar was een kindje krijgen na het overlijden van je eerste kindje. Niet alleen dat maakt het zwaar, maar ik merk nu pas dat ik bij Daan nooit heb kunnen voelen wat het moederschap nu met je doet. Er gebeurde in zo,n korte tijd zoveel dat ik nooit echt heb kunnen voelen. Ik werd geleefd, en je doet alles voor je kind. Dus je gaat door en door, en toen was hij er ineens niet meer…

Vertrouwen kwijt zijn

Hoe ik het ook went of keer, ik ben het vertrouwen in het moederschap volledig kwijt. Ik weet hoe ik een fles moet geven een luier moet omdoen, dat is het hem ook helemaal niet. Maar het vertrouwen dat Max wel blijft na dat Daan overleed. Doe ik het wel goed als moeder, want bij Daan zag ik ook niet dat hij ging overlijden. Ja ik weet dat het niet mijn schuld is, en toch begin je aan alles te twijfelen nu er weer een kindje is. Ik zie echt aan Max dat het een heel ander kindje is, sterk en gezond. Maar Daan overleed ook uit het niets, dus wie zegt me dat het niet weer gebeurd. Iets met die vier maanden grens, ik wou echt dat die vier maanden voorbij waren. De vier maanden die Daan bij ons was. Zou ik dan echt gaan zien dat Max blijft en dat ik dan vertrouwen op kan bouwen dat ik een goede moeder ben. Ik doe alles uit liefde voor hem, maar is het genoeg. Er word zo vaak gezegd tegen me dat ik het goed doe als moeder. En ergens weet ik dat ook wel, maar het gevoel is er nog niet. En daar krijg ik gelukkig hulp bij, wie weet welke kant dat op gaat.

Maar echt het gaat wel verder dan alleen het vertrouwen kwijt zijn. Er zijn echt momenten dat ik bang ben. Ze worden iets minder nu. Er zijn echt momenten geweest als hij tegen me aanligt en heel rustig is, dat ik verlang naar geluid. Want ja Daan overleed op die manier. S,nachts hoor ik soms hele enge geluiden vanuit hem en dan ben ik bang dat hij stikt. Ik weet inmiddels dat baby,s gewoon hele rare geluiden maken en in de nacht het twee keer zo erg klinkt omdat het stil is. Maar er zijn echt momenten geweest in de nacht dat ik de lamp aan deed om even te kijken wat er gebeurd bij hem. Moet er niet aan denken dat hij toch ineens daar levenloos ligt. Toch zijn er ook dingen die ik wel doe ondanks er angst op zit, maar waar ik toch ook weer rust meer door krijg. Zoals tussen ons in laten slapen. Aan de ene kant is de angst groot dat er iets gebeurd, maar aan de andere kant als hij daar goed slaapt krijgen wij ook meer rust. Soms wil hij alleen maar s,nachts plakken op mama en ook dat vind ik heel eng. Zeker omdat ik toch in slaap dommel met hem bovenop me. Wat als hij met zijn neusje zich in mij begraaft en ik pas wakker schrik als het te laat is. Ik weet niet of je dat iets bij voor kan stellen als je geen kindje verloren hebt. Misschien is die angst er ook bij moeders die dat niet hebben meegemaakt. Dat weet ik echt niet. Dus ook daar moet er vertrouwen op komen dat hij echt niet zomaar overlijd.

Had jij meteen het vertrouwen in het moederschap?
Of was jij ook ergens bang dat je het niet goed zou doen?

Wat ben ik moe zeg, niet alleen lichamelijk maar vooral emotioneel kapot ben ik. Soms weet ik gewoon even niet meer hoe ik me bed uit moet komen om weer Max de fles te moeten geven. Gelukkig word het af en toe van me overgenomen door zijn papa. Maar ook die wil ik niet teveel ermee belasten omdat hij toch nog gewoon aan het werk moet. Ondanks ik gewoon hele dagen thuis ben, kom ik niet aan voldoende rust. Er staan hier vele afspraken steeds vanwege hulp thuis, ziekenhuisafspraken gaan elke week weer door. Ook deze week een dokters bezoekje voor mijzelf… Dus overdag wanneer Max lekker rustig is, wordt het 9 van de 10 keer toch lastig om zelf ook even bij te slapen. Ik verlang nu al naar dat Max iets ouder is en een dag en nachtritme zal hebben. En toch ergens vind ik dat kleine ook zo fijn. Het is gewoon echt de extreme moeheid die het allemaal erg zwaar maakt de zorg voor Max en dan ook nog zorgen voor mijzelf.

Uitgerekende datum

Vandaag is mijn uitgerekende datum, ja 20 mei dus een bijzondere dag ergens wel. Hij zou ook pas de 16e gehaald worden. Maar hij is er nu al gewoon vier volle weken. Best grappig is dat hij net als Daan een maand te vroeg is gehaald. Maar wat ben ik blij dat het niet de 16e geworden is. Denk dat ik het daar nog zwaarder mee zou hebben, omdat het dan een dag na de verjaardag van Daan zou zijn. Maar vandaag had ik dus 40 weken zwanger moeten zijn. Wat ben ik dankbaar dat ik dat niet heb hoeven uitzitten.

Emotioneel wrak

Ja zo voel ik me al tijden, maar sinds Max er is alleen maar erger geworden. Ik ben aardig uitgeput geraakt door al die emoties plus dat ik veel minder rust krijg met een baby. Maar die emoties zijn echt erger dan het minder slapen. Alleen samen is het wel heel erg heftig, dat houd in dat ik soms gewoon echt niet geniet van het moederschap. Ik tijd tekort kom voor dingen te doen. En als ik dan denk even te kunnen slapen staat er weer een afspraak gepland. Elke dag heb ik meerdere huilbuien, ik heb het nog altijd niet onder controle. En ook als Max huilt wil ik het liefst heel hard mee huilen. Ik verlang er naar dat die emoties onder controle zijn, dus dat die hormonen afnemen. Dat zou denk ook al veel doen. En dan is het nog het vertrouwen krijgen in het moederschap. 

Afspraken afgelopen week

• Maandag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Dinsdag: Orthopedie
  Ziekenhuis vanwege de klompvoetjes van onze zoon
• Woensdag: Wijkverpleegkundige
  Ik krijg wat vaker haar over de vloer omdat ik gewoon heel veel heb meegemaakt en ik wat extra hulp kan gebruiken
• Donderdag: Martinizorg
  Ik krijg elke week zes uur hulp van iemand thuis, die mee kijkt met de zorg naar Max toe. Gesprekken te hebben en het vertrouwen in het moederschap te krijgen
• Vrijdag Dokter
  Zorgen maken over mijn emotionele toestand en dus nog een stukje extra hulp vragen, ga nu gesprekken krijgen met de praktijkondersteuner

Jullie zien het dus al ik heb dus een hele volle agenda, en dat is niet alleen deze week geweest. Dit zal nog wel even een tijdje aanhouden die afspraken.

Jullie zijn geschrokken van een stukje tekst over het wennen in zijn eigen kamer slapen. Nou ik ben geschrokken van alle meningen van moeders die zeggen dat je kindje gewoon bij je moet nemen en niet laat huilen. Nou huilen liet ik hem zeker niet echt doen, want als dat gebeurde stond ik al naast zijn bedje. Ondanks mijn mening niet echt veranderd is, is het hier zeker wel veranderd. Mijn gevoel gaf iets heel anders aan en nee niet door al die meningen. Wel was ik daar heel erg van overstuur, ik ben al zo onzeker over of ik het allemaal wel goed doe en dan al die meningen maken het er echt wel moeilijker op. Maar ja ik blog er zelf over, dus probeer het een beetje naast me neer te leggen. Ik dacht toch echt dat het beste was om echt helemaal mee te gaan in het advies van het consultatiebureau, nou daar ben ik nu wel wat op terug gekomen. Ik kan het beste gewoon mijn eigen gevoel volgen. Want ik kreeg het advies om Max zoveel mogelijk overdag in zijn kamer te laten slapen en dus niet beneden in de box waar hij eigenlijk de hele dag lag. Nu dacht ik zij weten vast wat ze zeggen, dus ben ik dat gaan proberen. Ja hij sliep prima overdag in zijn eigen kamer. Maar ik begon te merken dat hij mooi alles aan het omdraaien was. Want na elke nacht voeding begon hij te huilen en wist toch niet waarom. Dit deed hij eerder niet. Nou kreeg ik van de dokter te horen dat hij gewoon mama honger heeft, want als hij je overdag niet hoort of even ziet en knuffelt gaat hij dat s,nachts vragen. Ja stom, waarom volg ik niet gewoon mijn eigen gevoel. Dus hij ligt nu gewoon weer lekker in zijn box bij ons in de woonkamer.

Samen slapen

Maar de meningen gingen over de nachten om je kindje gewoon bij je te hebben. Zo dicht mogelijk samen slapen. En dus niet nu al zo vroeg laten wennen in eigen kamer. Ik voelde al dat ik dat ook niet wilde, maar ik wilde hem eigenlijk ook niet bij ons in bed. Nou wilde wel, maar vond het ergens heel eng. Toch ben ik dit gaan doen toen mijn partner in de nachtdienst zat. Want het begon emotioneel op te breken steeds naar hem toe te moeten hem te troosten. Ik vond het echt vreselijk. Dus liet ik hem op een voedingskussen (met kussensloop eroverheen) naast me in bed slapen. Dit was zo fijn gevoel, de angst verdween niet maar het gevoel hem bij me te hebben was sterker dan die angst dat er iets mis zou gaan. Toch wilde ik echt veilig slapen met hem en wel dichtbij elkaar te zijn.

Co-sleeper 

Ja natuurlijk had ik hier al van gehoord en dit leek me echt geweldig. Maar wij hebben amper ruimte naast ons bed. Zelfs voor ons met uit bed stappen is al aardig krap. Dus deze optie viel al gelijk af. Toch is dit het meest ideale beeld die ik heb als het om samen slapen gaat.

In de kinderwagenbak

Inmiddels ben ik helemaal overgestapt van zijn eigen kamer naar naast mijn bed slapen. Hij heeft nu zijn eigen plekje in de kinderwagenbak naast mijn kant van het bed. Dit past echt net naast het bed. En ik voel me hier echt heel tevreden over. Niet meer elke avond hem te moeten laten wennen in zijn eigen kamer. En dus heen en weer moeten lopen om hem te troosten. Dit sloopte mij echt heel erg. En vond het zo zielig voor hem dat hij daar echt niet wilde slapen. Maar mijn nachtrust ging er ook helemaal aan. Nu dat hij naast me ligt in zijn eigen plekje, gaat het prima.
(Er zijn nu ook momenten waarop hij nog steeds echt dichterbij me wilt slapen, soms het liefst bovenop me. Maar ook nog momenten dat hij tussen ons in op de voedingskussen slaapt) De nachten zijn gewoon zwaar, niet alleen vanwege de onderbrekingen van de voedingen. Maar Max is in de avond en nacht regelmatig onrustig.
Dus van een mening die ik had, is het gevoel toch vele malen sterker geworden. En laat ik hem voor nu lekker naast mij slapen in zijn kinderwagenbak, of als hij dat echt niet wilt tussen ons in op de voedingskussen. Geen onnodige huilmomentjes meer, met de tijd als het goed voelt gaat hij lekker naar zijn eigen kamertje. Misschien dan ook eerst met kinderwagenbak in zijn bed. Want ben niet van plan hem tot aan zijn eerste jaar bij ons op de kamer te hebben. Hoop niet dat het nodig zal zijn.

Ik ga dus maar eens meer naar me eigen gevoel luisteren, want die heeft het denk altijd gewoon goed als het om je kindje gaat.

Slaapt jouw kindje in zijn eigen kamer of bij jouw op de kamer? 
En op welke manier dan bij jullie op de kamer?

Max is geboren met klompvoetjes, ja klopt zijn grote broer was hier ook al mee geboren. Dus we wisten wat we te wachten stonden. Het houd dus in dat ik de eerste zes weken elke week met hem naar het ziekenhuis moet. Toen hij drie dagen oud was is hij al meteen in het gips gezet. Toen waren we gewoon nog in het ziekenhuis. De tweede keer heeft mijn partner vrij genomen van het werk zodat we samen konden gaan. Want door de keizersnede kon ik dat hele stuk naar het station van huis nog niet lopen. Dus we moesten dit echt samen doen. Maar toen hij voor de derde keer het gips in ging ben ik alleen naar het ziekenhuis gegaan met hem. Best wel een hele onderneming. Maar wat neem je nou mee als je op pad gaat naar het ziekenhuis.

Op mijn verlanglijstje stond nog altijd een nieuwe luiertas, de tas die ik toen kreeg bij de kinderwagen van Daan heb ik nooit echt fijn gevonden. Toch is het er nooit van gekomen een nieuwe te kopen. Dat is maar goed ook, want nu mocht ik iets heel moois uitkiezen bij Marington.nl. De bovenstaande tas is het dus geworden. Een mooi ruime en stevige leren tas. Voornamelijk wordt hij gebruikt als damestas. Maar is dus ook echt heel handig in gebruik als luiertas.

Omdat Max na dat het gips verwijderd is lekker in bad mag, neem ik een grote hydrofiele doek mee en twee kleintjes.

Natuurlijk moet er dan ook iets mee om hem lekker te wassen, zodat hij ook weer lekker ruikt. Omdat we daar wel even zijn heeft hij ook nog een fles nodig dus een monddoekje mee en melkpoeder voor in zijn fles.

Je weet maar nooit met van die kleintjes, ze kunnen ineens gaan spugen dus een extra setje kleding in de tas kan zeker geen kwaad.

Dan moeten er ook luiers mee, het is niet voor niets een luiertas. Een knuffeldoekje, al is hij daar nog veel te klein voor. En watten heb ik ook in de tas gestopt, voor eventueel vieze oogjes schoon te maken.

Niet vergeten de speen voor hem mee te nemen en ook nog een pakje billendoekjes om ja zijn billetjes schoon mee te poetsen.En ook dit mag niet ontbreken voor zijn voeding, een fles, een flesje met koud water (barle duc) en een thermoskan met heet water. Zo kan ik het mengen en een beetje de juiste warmte te krijgen voor zijn fles.

Ben ik volgens jouw iets vergeten om in de tas te doen, dus heb je tips wat zeker niet mag ontbreken als je op pad gaat?

Hiep hiep hoera Daan is jarig

Het is een beetje een rare dag. We vieren dat Daan vandaag drie jaar zou worden. Hopelijk heeft hij een knalfeest daar boven in de hemel. Met al zijn hemel vriendjes en vriendinnetjes.
Ik stuur je heel veel liefs Daan, dikke knuffels met de ballonnen uit het liedje mee naar boven.
We zijn zo super trots op jouw dat je onze eerste zoon mag zijn en wat ben je nu een grote trotse broer die kleine Max nu mag beschermen vanuit je plekje tussen de wolken.

Deze is speciaal voor jouw lieve kleine draakje Daan.
Ze komen naar je toe in alle kleuren van de regenboog.

We denken aan je en houden zielsveel van je.

De hormonen gieren door mijn lijf en wordt echt gek van die emotionele buien. Het liefst als Max huilt huil ik heel hard mee. Ja meningen je laat je kind toch niet huilen, nee dat doe ik ook niet. Maar kindjes huilen nou eenmaal en soms heb je geen idee waarom. Wat te doen dan, ja het in je armen nemen en troosten. Soms zelfs dan lijkt het niet te lukken. Deze momenten vind ik best heel moeilijk en dus respect voor mijn eigen moeder hoe ze dat met mij heeft gedaan. Ik bleek namelijk echt veel te hebben gehuild.

Wennen aan ons nieuwe leven

Wat een verandering een kindje die er ineens is. Je zou zeggen, je hebt dit al eerder ervaren met Daan. Maar dat was zo anders. Er gebeurde in die vier maanden zoveel, dat ik geen tijd had om te voelen wat het moederschap nu werkelijk met me doet. Nu heb ik tijd zat om te voelen, en wat kan ik me soms vreselijk voelen. Ik ben echt heel blij met onze kleine man, maar er komt echt veel op mij af. Niet alleen het moederschap voor Max, maar ook alle gevoelens rondom Daan komen nu los. Het is ook een hele moeilijke tijd, want Daan zou 15 mei 3 gaan worden. En ik denk dat ik zeker de vier maanden grens over moet wil ik echt een beetje gewend raken aan Max in ons leven. En aan het idee dat hij wel blijft en niet als Daan zo maar ineens uit ons leven weg wordt gerukt. Ik kan soms nog niet geloven dat er echt een tweede kindje is. Maar hoop wel dat ik wat meer mijn emoties onder controle kan gaan hebben. Want die zijn echt slopend.

Intake gesprek

Vanaf maandag krijg ik hulp met Max. Hulp als in vertrouwen in het moederschap krijgen, hoe ga je met je kindje om. Binden met Max, gesprekken en alles wat ik op dat gebied nodig heb. Dit is in werking gezet tijdens de zwangerschap omdat het ziekenhuis zich zorgen maakte of ik het wel aan zou kunnen. Daar was ik toen nog niet zo bang voor, nu ben ik blij dat ik die hulp ga krijgen. Want merk dat ik dit zeker wel kan gebruiken. Want het voelt niet alsof ik een goede moeder ben, dit alles omdat ik bij Daan niet heb gezien dat het mis ging. En ja ik weet dat het niet mijn schuld is, maar ben toch ergens heel bang dat ik het met Max niet goed doe. Vandaar dat ik dus deze week een intake gesprek heb gehad, ben dus benieuwd hoe deze hulp me vanaf volgende week gaat bevallen. Ik krijg voor een half jaar lang elke week zes uur hulp. Hier horen jullie zeker nog meer over.

Alleen met Max naar het ziekenhuis

Toen was het echt zover, ik moest nu echt alleen met Max naar het ziekenhuis. De afspraak in het ziekenhuis is geen probleem. Maar vond het toch wel weer heel spannend voor het eerst met de kinderwagen in de bus. Natuurlijk weet ik dat ik me daar niet druk om hoef te maken en dat moeders dat dagelijks doen. Maar ik denk dat alle eerste keren voor moeders spannend is. Zo had ik dit dus ook. En zoals verwacht ging het natuurlijk gewoon prima. Waar ik dan naar uit kan kijken is het moment dat het gips van zijn beentjes gehaald is en ik hem lekker in bad kan doen. Eerst nog even wegen zonder het gips, hij was precies drie kilo. Hij groeit dus prima. En dan mag hij maar ook ik genieten van het bad momentje. En hij vond het zeker heerlijk, tot hij afgedroogd werd. Maar geloof dat bijna geen kindje dat leuk vind. Daarna was het tijd om zijn beentjes weer in het gips te laten zetten. En nog even een flesje voor we weer verder gingen. 

Toen bleek dat ik een uur op de bus moest wachten, waar ik echt geen zin in had. Dus dacht loop nog even de stad in om naar Musjes te gaan, een kinderwinkel waar ik met Daan weleens kwam. En na het overlijden van hem eigenlijk regelmatig terug kwam. Dit was echt wel heel fijn even daar te zijn. Maar dat betekende dat ik daarna naar het station moest en met de trein terug naar huis. Ook al zo spannend, maar ook dit ging prima. Toch had ik achteraf spijt dat ik dit had gedaan, want het was voor ons beide echt even teveel van het goede. Ik was echt kapot en Max had teveel prikkels gehad. Nou dat weten we voor de volgende keer, alleen het ziekenhuis en dan gewoon lekker terug naar huis.

Dit was trouwens van de eerste keer gipsen 

Net als bij Daan was ik ook dit keer vastbesloten borstvoeding te gaan geven. Dit lijkt me zo,n bijzonder moment tussen moeder en kind en dat wilde ik zo graag meemaken. Buitenom dat moedermelk natuurlijk gewoon goed is voor je kindje. Zeker niet ten nadelen van flesvoeding, want ook hiermee worden kindjes groot. Ondanks ik weet hoe anders het kan gaan dan in je hoofd, had ik weer niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn om borstvoeding te geven aan je kindje.

Te vroeg geboren

Toen bleek Max te vroeg geboren te worden, dit is natuurlijk nooit de bedoeling. Maar het kon gewoon niet anders, had het ook liever anders gezien. Inmiddels is de kleine man er al bijna drie weken. terwijl de uitgerekende datum op 20 mei ligt. Hij zou 16 mei gehaald worden met een keizersnede. Dus ja echt een volle maand te vroeg. Dit betekend ook automatische dat je kindje niet meteen bij je mag zijn. En dus gelijk van de verpleegkundige een flesje krijgt. Nou je hoopt natuurlijk op dat je kindje bij je gelegd word en gelijk naar je borst gaat zoeken en zo gelijk gaat drinken. Dit was een droom die helaas niet werkelijkheid werd. Maar daarbij geef ik het niet gelijk op.

Kolven

Ja als je dan toch borstvoeding wil geven, moet je er toch aan geloven om te gaan kolven. Nou wat is dat de eerste dagen een drama, ik was even vergeten dat het echt even duurt voordat de productie opgang komt. Maar ik hield vol… ik vond zelfs een nieuwe manier van kolven. Want ondertussen toen Max en ik samen waren, begonnen we ook gelijk met leren aanleggen aan de borst. Toen de verpleegkundige merkte dat er wel melk uitkwam als ik zelf met de hand bezig was zodat Max de melk kon proeven om aan te happen. Zei ze dat het misschien een idee was het met de hand te gaan proberen. Zo ben ik begonnen met kolven via de hand. Ze kwam eerst aan met kleine bekertjes en druppeltje voor druppeltje kwam de productie langzamerhand meer en meer op gang. Ik begon me trots te voelen, eindelijk het is me gelukt. En het werd steeds iets meer, waardoor ik de combinatie ging maken met de hand en het kolfapparaat. Toen het steeds beter liep hoefde ik het niet meer met de hand te doen en had ik er een goed gevoel bij dat het steeds meer zou gaan worden.

Aanleggen

Het aanleggen van Max was heel bijzonder, hij zocht echt gelijk naar mijn borst. Wat een grappig gezicht zo,n kleintje op zoek. Het was even lastig hem te laten aan happen, maar uiteindelijk lukte dit. Helaas liet hij steeds weer los en begreep blijkbaar niet helemaal de bedoeling. Tot hij ging begrijpen dat er melk uit kwam begon hij na het aan happen ook de zuigen. Helaas twee keer en dan niet hij weer los. Dit bleef hij doen, het was te veel moeite voor hem. Zijn flesje ging veel makkelijker, daar hoefde hij niet zo hard voor te werken. Een lactatiekundige kwam erbij en we gingen het samen proberen. Het veranderde niet, dus kwam ze met het idee het te proberen met een tepelhoedje. Nou dat is het proberen waard. En ja hoor dit pikte hij wel op, het lukte hem gewoon niet aan de tepel maar dus wel aan het tepelhoedje. Wat was dat een mooie ervaring, hij begon echt te drinken aan mijn borst. Toch vond ik het zelf niet zo handig met een tepelhoedje. Maar dacht als hij dit nu lukt, misschien lukt het met de tijd dan wel ook aan de tepel zelf. Dus ben zo blijven aanklooien. Ook toen we thuis waren zijn we het gaat doorzetten. Door de kraamverzorgster kreeg ik te horen dat de lactatiekundige me niet had geleerd het tepelhoedje goed vast te zetten op me tepel. Waardoor hij er dus steeds afviel. Dat is ze me dus gaan aanleren, maar dit wekte uiteindelijk alleen maar stress op. Ik heb een volle week borstvoeding gegeven via een fles en hem steeds aan te leggen, waar hij ook steeds wel wat dronk.

Toch heb ik met pijn in mijn hart besloten dat dit niet voor ons werkt, want het gaf meer stress met zich mee dan dat het een fijn momentje voor ons twee moest zijn. Ik ben dankbaar voor dat ik heb mogen ervaren hoe het is een kindje aan de borst te hebben. Maar ik ben zo blij dat we nu helemaal overgestapt zijn op flesvoeding. Hier wordt hij ook groot van. Natuurlijk er zijn nog momenten dat ik het moeilijk vind dat het niet is gelukt. Want Max is nog steeds als hij trek heeft op zoek bij mij. Ja dan smelt ik en dan moet ik wel even slikken dat ik dan de fles geef.

Het is dus niet voor iedereen zomaar weg gelegd om borstvoeding te geven.
Geef jij borstvoeding of flesvoeding en waarom die keuze?