Lieve Daan

Vandaag zou je 2 jaar en 4 maanden oud zijn. Maar het is je tweede sterfdag.
Als ik je probeer voor me te zien hoe je er nu uit had gezien. Zie ik een ondeugend boefje voor me. Met een heerlijke glimlach op je gezicht. Ja je zal vast ook wel eens heel erg dwars liggen, maar dan maak je het weer goed met de heerlijke knuffels die je ons geeft. Want daar ben je dol op. Knuffelen met mama, maar ook zeker met papa.

Van het weekend waren papa en mama een ijsje gaan halen. Op het plein hebben ze water fonteintjes die uit de stoep komen. We waren aan het fantaseren hoe jij hier van zou genieten. Dat we je gewoon je gang zouden laten gaan en dat je lekker ermee aan het spelen was. Natuurlijk kleddernat terug komen om vervolgens bij papa op schoot te klimmen. Nog even een knuffel aan mama en wij konden mee genieten van je natte kleertjes. Een grote glimlach werd er op onze gezichten getoverd, alleen al aan deze gedachten.

Je speelt hier niet met water, maar ik weet zeker dat je daar boven wel speelt met de andere sterretjes die daar zijn. Maar niet alleen lol maak je daar want je bent ook nog eens belangrijk voor nieuwe kindjes die daar komen. Zo neem jij ze aan de hand mee om ze wegwijs te maken in de sterrenhemel.

Het doet me goed te weten dat jij het daar goed hebt, helaas had jij maar een korte maar zo belangrijke taak bij ons op aarde. Ik ben je hier zo dankbaar voor. Toch doet het me ook nog altijd pijn en verdriet dat we zo kort van je mochten genieten.

Daan altijd in ons hart.

Ik kreeg een herinnering (28-08-2016) op Facebook, een stuk tekst die ik schreef voor mijn blog. De titel luid “Ziek van verdriet” En ja ik kon hem plaatsen, want het is een tekst die ik schreef twee weken voor de eerste sterfdag van Daan. Ik voelde me verscheurd van de pijn, dat voel ik aan de tekst die ik lees. Ook geloof ik zeker dat ik mij zo voelde, maar nooit verwacht dat het nu een jaar later zo veel anders is. Ja ik voel nog altijd pijn en verdriet om het gemis van Daan. En ja ik ben best wel heel erg bezig met zijn tweede sterfdag. Er zitten dagen bij dat ik zoveel onrust voel en zo erg moet huilen. Maar is dit alleen dat deze dag eraan komt! Nee dat denk ik niet. Ik ben zo druk bezig om aan mijzelf te werken bij Mirre dat er zoveel meer bij komt kijken dan alleen het gemis om Daan. Eerlijk gezegd zijn we nog niet echt bezig geweest met de rouwverwerking om hem, de tijd is er nog niet voor geweest. Eerst de troep van jaren eerder opruimen. Straks is het de tijd voor de verwerking van het gemis om Daan. Maar daar ben ik natuurlijk allang mee bezig vanaf het moment dat hij weg viel. En het traject dat ik doorlopen heb bij Annelies (ohanahome) heeft ook al heel veel opgeleverd.

Dit soort dagen horen er helaas bij, wat is het snel gegaan. Ongelooflijk dat hij al bijna twee jaar niet meer echt bij ons is. Natuurlijk altijd bij ons in het hart. Maar ik kan hem niet even lekker in mijn armen nemen, met mijn handen door zijn haartje woelen en hem kleine kusjes geven. Ik zal nooit weten hoe hij er nu uit zou zien en wat hij nu allemaal zou kunnen al. Zeker weet ik wel dat het een boefje is, want dat voel ik dat hij dat nu ook is terwijl hij niet lijfelijk bij ons is. Als ik daaraan denk, moet ik altijd wel glimlachen. Die boevenstreken heeft hij echt van zijn papa. Daarom noemen we hem nog altijd lief klein draakje.

Een jaar geleden had ik nooit verwacht dat het zachter zou worden, dat het elk jaar de meest afschuwelijke tijd zou zijn. Ik mis hem echt heel erg. Maar ik betrap mezelf erop dat ik mag lachen en mag leven. Dat zou Daan gewild hebben een papa en een mama die heel veel van hem houden maar wel doorgaan met leven, een fijn leven hebben. Ik sta echt versteld van hoe ik gegroeid ben. Dit voelde ik eigenlijk niet zo goed. Wat ben ik blij dat ik dan een blog heb waar ik dingen terug kan lezen en kan voelen hoe het toen was en hoe het nu is.

Ik ben nog steeds in de war waarom ik hier op aarde ben en wat het is om echt te genieten, dit heeft niets met Daan te maken. Hij vulde het gevoel alleen maar op. Soms wil ik gewoon heel hard weg rennen voor dit gevoel en er gewoon niet zijn. Hier niet zijn op de wereld, ik mag voor mijzelf niet gelukkig zijn. Daarom gebeuren deze dingen in mijn leven, juist om aan mijzelf te werken en te zien dat er zoveel meer in het leven is om voor te vechten. Om wel een gelukkig leven te mogen lijden. En daar heb ik een beginnetje mee gemaakt. Ik kijk uit naar wat de toekomst me bied, ook ben ik nog altijd bang voor die toekomst. Kan ik het wel wat ik allemaal wil en hoe ga ik dat dan doen. Nee niet te veel over nadenken. Ik leef nu en daar wil ik van genieten. Laatst kreeg ik de vraag, maar waar geniet je dan van. Ik kon haar geen antwoord geven, wat best wel heel triest is. De volgende dag kreeg ik diezelfde vraag tijdens mijn sessie en weer viel ik stil. Ze merkte op dat het haar was opgevallen dat ik het heb gehad over muziek en dansen. En toen ze dit zei voelde ik vreugde in mijn lijf opkomen. Waarom kon ik daar zelf niet bijkomen! Want gelijk heeft ze, die momenten dat er muziek in mijn lijf zit wil ik dansen en kan ik ook echt genieten. Ik hoop dat er nog vele van deze momenten komen. Want ondanks dat Daan nu bijna twee jaar in de hemel woont, mag ik gelukkig zijn. Ik verdien het om verder te gaan met Daan in ons hart.

Voorbereidingen

Maanden geleden werd het idee geboren voor een huiskamerbijeenkomst. Dit had ik al een tijdje in me hoofd om hier iets mee te willen doen. Maar ik was niet de enige met dit idee, zo kwam ik bij Nathalie die hier al mee bezig was om er iets van vorm aan te geven. En we besloten onze krachten te bundelen. Zei als oprichtster en ik als mee helpen achter de schermen. Ideeën uitwisselen met elkaar. Na een tijdje contact online te hebben kreeg het steeds een beetje meer vorm, maar werd er steeds minder gesproken over de huiskamerbijeenkomsten. Van dit idee stapte ze af omdat ze het liever op locatie had. En tijdens deze voorbereidingen hadden we nooit durven dromen dat de eerste Vlinderkindcafé zo groots zou uitpakken. Dit was ook eerst niet de insteek. Maar welkom was het zeker wel. Nathalie zorgde voor de locatie en voor een gastspreker. Maar hoe meer mensen hier van op de hoogte kwam hoe groter het werd. Ondertussen was ik achter de schermen bezig om bedrijven aan te schrijven voor leuke goodies voor de goodiebags die we wilde maken voor de gasten. Ook kreeg ze hulp van Kelly. Want de bedoeling is dat het Vlinderkindcafé 2 a 3 keer in het jaar word georganiseerd in verschillende regio,s. Dus mama Kelly wilde hier wel aan mee helpen, om er ook eentje in haar regio te gaan starten. Groningen stond al op de planning omdat ik al meedacht met dit idee. Maar de eerste werd in Gouda gegeven waar Nathalie zelf woont. Na maanden van hard werken met z,n drieën, was het dan eindelijk zo ver.

Eerste editie Vlinderkindcafé

Dan is het ineens 7 juni de dag van de bijeenkomst, van te voren was ik al heel zenuwachtig. Er gingen wat dingen mis tijdens het mailen om nog spulletjes te regelen voor de tasjes. Maar uiteindelijk waren het leuke gevulde tasjes geworden. De avond ervoor was ik de twee andere meiden moed in aan het praten voor de interviews die ze zouden krijgen voor Hart van Nederland. Terwijl ik op de dag zelf een beetje dicht sloeg. Eerst alles tasjes verder vullen, zodat alles klaar stond voor de gasten. Er werd een mooie slinger opgehangen met foto,s van de overleden kindjes. Wat zag het er allemaal mooi uit. Langzaam druppelde de mama,s binnen en begroette ik vele bij binnenkomst. Er kwam iemand binnen die gelijk op mij afstapte en zei dat ze een cadeautje had voor me, haar kende ik al een tijdje online. Dit was de eerste keer dat ik haar mocht ontmoeten. Stil werd ik ervan dat ze toen ze een gehaakt draakje tegen kwam aan mij en Daan moest denken en dit voor mij meenam. Maar niet alleen dat, ze stopte nog een envelop in mijn handen. Ze zei een kleine bijdrage aan je behandeling, ze vond het zo stoer dat ik een filmpje had gemaakt met mijn verhaal erin. Ik was echt sprakeloos, ja ik heb een hulpvraag alleen toch is het ontvangen moeilijk. Maar zo welkom, dat er mensen zijn die het je gunnen.

Toen zag ik Ellemijn Veldhuizen van zanten binnen, gastspreker van deze middag. Ze liep op mij af en vroeg “Jij bent toch Debbie” Verbaasd dat ik was dat ze gewoon werkelijk mij gelijk aansprak, we daar gewoon een heel gesprek samen hadden. En te merken dat niet ik haar echt volg, maar zij dus mij ook echt volgt. Want ze begon over mijn behandeling bij Mirre, hier had ze zelf al eens over gehoord. Toen ik vertelde over de geboorte workshop, die nog op de planning staat. Vertelde ze dat een vriendin dit had gedaan met haar zoontje, dat ze daar zo enthousiast over waren. Het was een fijn en warm gesprek, wat is het een mooi mens. Ik ben bij anderen aan tafel gaan zitten aangezien Nathalie het welkoms woord sprak. Wat sprak ze mooi uit het hart, ze raakte me echt. Daarna was het de beurt aan Ellemijn, wat een kracht straalt ze uit. Een echt voorbeeld van positiviteit, dit wist ik al door al haar mooie berichten op Facebook. Ik heb werkelijk genoten van ieder woord die ze uitsprak. En de behoefde die ik al heel lang voelde om haar te knuffelen kwam sterker naar boven. Het woord werd gegeven aan Woordkunsten die wat vertelde over schrijven en verwerken. Dit vond ze na Ellemijn toch wat moeilijk, omdat die juist had gezegd dat ze niet geloofd in verwerken of een plekje geven. Je leert er mee leven, het zal altijd van jouw blijven. Zo sta ik er ook in, want hoe kan je de dood van je kind verwerken een plek geven. Nee nooit, het is verweven met mij. En je moet leren met het verdriet die het je geeft. Wel vind ik het mooi dat ze vertelde over schrijven, want het werkt wel helend. Daarom schrijf ik ook zoveel over Daan en alles erom heen.

Ook hadden we een zangeres in ons midden die een prachtig nummer zong, die ze schreef voor haar Boris die voortleeft in haar hart. Ik moest wel even slikken toen ze daar zo stond te zingen. De tekst kwam binnen, heel erg binnen. Terwijl ik eigenlijk bang was dat ik moeite had met haar, nee niet met haar persoonlijk. Maar met haar groeiende buik, dat was dan ook wel de reden waarom ik haar een beetje wilde mijden. Maar ze was niet de enige die zwanger was, dus het liep ook wel los. Ik was hier al van op de hoogte en ga daar ook zeker niet moeilijk over doen. Hierna kwamen de gesprekken los, dit was al begonnen voor alle toespraken. Maar toen stond ik te praten met Ellemijn, waardoor ik dus eigenlijk in een groep viel waar ik geen aansluiting vond. Ik zat aan tafel waar het alleen maar ging over zwangerschap. Dit was juist het onderwerp die ik liever vermeed. Dus ik zat er echt doelloos bij, snel vluchtte ik naar achteren om te gaan plassen. En heb even gesproken met de partner van Nathalie. Maar ik moest natuurlijk wel weer terug, want ik zag mijn dag in het water vallen. Dit was niet waar ik voor gekomen was. Maar het lukte me niet om aansluiting te vinden, en moeilijk vond ik het om bij een andere groep ineens te gaan zitten. Ik werd gered door Nathalie, daarvan kwamen de eerste echte tranen. Dit was juist wat ik niet wilde. Mijn doel, was er zijn voor anderen. Flink mislukt dacht ik die dag. Ze nam me mee en stelde me voor bij een andere groep, waar ik werd opgenomen in het gesprek. Nu vloog de tijd voorbij en Nathalie nam als laatste nog even het woord voordat er afscheid genomen werd van alle gasten. De tasjes werd zorgvuldig uitgezocht om mee te geven. Want aan elk tasje hing de naam van het kindje. Toen bijna iedereen weg was, gaf ik het tasje aan Ellemijn. Durfde ik het, nee ik durfde niet. Toch vlak voor dat ze echt weg ging vroeg ik het haar. Ik vroeg haar of ik een knuffel mocht. Ik zag emotie in haar gezicht, dit sprak ze ook uit. Ik had haar geraakt, ook was ik de eerste daar. En ze gaf me een dikke knuffel, wat voelde dit fijn. Om zo te mogen afsluiten van een geweldige middag vol emoties.

Terug reis

Ik was al van het station opgehaald en werd nu ook netjes daar weer afgezet. Op het station kom ik daar Anja tegen, onze zangeres in het midden. Dit moest blijkbaar zo zijn, want ik had eigenlijk erg tegenop gezien vanwege haar zwangerschap. Maar nu kwamen we elkaar daar tegen en konden we samen reizen tot Zwolle. Het was overal een chaos want er waren alleen maar storingen met de NS. We namen de trein naar Utrecht en daar zagen we wel weer verder. Maar het ging prima en zaten toch al vrij snel in de trein naar Groningen. We hebben heerlijk zitten kletsen. Ik vertelde haar dat ik het voor de dag moeilijk vond dat ik wist dat ze zwanger zou zijn. En nu zaten we zo fijn te praten dat ik me nergens druk om maakte. De tijd in de trein ging snel, nog nooit zo,n fijne reis gehad. Het was echt een goed gesprek die we gelukkig nog hebben gehad, want op de bijeenkomst hadden we helemaal geen contact gemaakt met elkaar. Ik ben dus blij dat ik haar op het station aansprak.

Hart van Nederland

Er werden opnames gemaakt door Hart van Nederland, je kan het terug kijken als je dat leuk vind.
Kijk Daan is beroemd, de kleine draak vol in beeld.

Soms denk ik weleens dat mensen mij gek vinden. Het is voor mij heel erg belangrijk dat Daan een deel blijft van mijn leven. Hij is tenslotte mijn zoon en dat veranderd niet omdat je hem hier niet meer ziet. Of hem niet meer in je armen kan nemen. Hij zit in mijn hart heel diep en voor altijd. Daarom zijn er misschien dingen die ik doe die mensen niet willen of gewoon niet begrijpen. Het boeit me niet wat mensen denken van bepaalde dingen, maar sommige meningen komen wel heel hard aan. Altijd als ik naar iemand een kaartje stuur voor een verjaardag of misschien die kerstkaart wel dan zet ik niet alleen mijn naam en die van mijn partner erop maar ook de naam van Daan, en zelfs soms een kusje van hem. Want hij hoort toch gewoon bij ons gezin. Dus is het dan zo gek om zijn naam op de kaart te schrijven. Laatst stuurde ik dus weer een verjaardagkaart naar iemand. Later kreeg ik via via te horen dat iemand die de kaart onder ogen kwam het raar vond dat zijn naam erop stond. Met de opmerking ik zet toch ook de naam van mijn overleden man er niet op. Dat ging mij net even te ver, gelukkig was ik niet erbij toen deze uitspraak werd gezegd want dit maakte me echt heel erg boos. Ga je echt de dood van je man vergelijken met de dood van mijn kindje? Nee dit kan ik niet geloven. Want dit kan en mag je niet vergelijken met elkaar. Het is heel erg als je iemand verliest en dan maakt het niet uit of het je man of je kind is. Maar geen verhaal is hetzelfde dus zeg je zoiets niet. Nee ik zou ook als mijn man overlijd niet zijn naam in de kaarten schrijven. Dat vind ik toch echt heel anders dan mijn kind noemen die zo belangrijk ik dat hij niet vergeten wordt. Ik ga niet denken aan dat de ander het niet wilt zien op de kaart, nee het is voor mij van belang en wat de ander ervan vind is hun probleem.

Daan is ons leven en dat zal altijd zo blijven. Dit houd niet in dat ik in zijn dood blijf hangen, helemaal niet namelijk. Nee vrede zou ik er nooit mee krijgen, want dat kan gewoon niet voor mijn gevoel. Een kind hoort niet dood te gaan. Maar het is wel goed zo, hij heeft deze keuze gemaakt. Hij heeft nu rust, daar leg ik me bij neer. En ga door met het leven, dit zou Daan zo gewild hebben. Natuurlijk is het met vallen en opstaan, maar ik blijf vechten voor uiteindelijk een gelukkig leven.

Praat jij weleens met een dierbare die je verloren hebt, vraag je weleens raad aan degene die er niet meer is. Of omdat het je rust geeft. Nee ik ben niet gek en houd hem niet hier. Ik hou gewoon van dat kleine mannetje en wil nog zoveel tegen hem zeggen. Hij mag horen dat ik van hem hou, dat ik hem mis en dat ik zou willen weten hoe hij er nu uit had gezien als hij wel hier was geweest. Of hij al kon lopen of mama/papa zou zeggen. Wat klinkt het fijn in mijn gedachten dat hij mama zegt tegen mij als ik zeg tegen hem dat ik van hem hou. Ja soms schaam ik me er wel voor dat ik zo met mijn zoon omga, maar niet omdat ik vind dat ik iets verkeerds doe. Maar juist om de meningen van anderen die denken dat ik hem niet loslaat of niet verder kan met mijn leven. Terwijl ik juist heel hard werk aan een mooie nieuwe toekomst, een toekomst waar Daan altijd deel vanuit zou maken. Zichtbaar of niet zichtbaar. Ook als er een broertje of zusje zal komen voor hem, zal die opgroeien met dat hij een grote broer Daan heeft. Maar dat Daan in de hemel woont, dan zal het voor hem/haar normaal zijn dat Daan bij ons gezin hoort. Ik wil niet net doen alsof hij er niet is geweest, dat is nog veel pijnlijker dan hem bij ons gezin betrekken.

Komen er bij jullie ook weleens meningen binnen waar je onzeker van wordt?

Ik wil nogmaals aangeven dat al mijn persoonlijke teksten helemaal mijn gevoel is. Dus dat niemand iets fout doet als je dat zo uit mijn tekst haalt. Dit zijn gewoon mijn gevoelens die boven komen die ik beschrijf. Geen oordeel over de ander puur mijn ervaring. Dit schrijf ik om niemand te kwetsen met mijn teksten. Want dat is het laatste wat ik wil. Ik schrijf echt puur uit mijn gevoel.

Lieve Daan,

Daan je bent alweer  2 jaar, wat gaat de tijd snel. Mama vraagt zich af hoe je er nu uit zou zien. Hoe ons leven er als gezinnetje er nu uit had gezien. Fantaseren over wat we vandaag zouden doen met jouw verjaardag. Vast lekker knoeien met de taart en vele cadeautjes open scheuren. Zouden we je horen lachen en misschien kon je al wel in je handjes klappen. Swingen op je verjaardag muziek. En met mama door de woonkamer dansen, natuurlijk papa niet vergeten om daar lekker mee te stoeien als echte mannen. Want dat ben je toch mijn stoere mannetje.

Ik voel je elke dag door mijn hele lichaam heen, ik zie je in de mooie kleurige bloemen omdat ik daar van geniet. Ik zie je in de vlinders die ik voorbij zie vliegen. En ik weet dat je altijd bij me bent. Heel soms is mama zo verdrietig en kan ik je niet zo goed voelen, ik weet dat je niet wilt dat ik verdrietig ben. Maar het missen van jouw doet zo,n pijn in mijn hart. Je bent daar in de wolken in goede handen, maar het liefst had ik je in mijn eigen handen. Jouw heerlijk knuffelen, je ruiken en je haartjes strelen wat ik zo vaak deed als je bij me lag. Mijn liefde is onvoorwaardelijk en zo groot voor jouw. Nooit eerder heb ik dit gevoeld. Jij mijn prachtige zoon. Al een heel kereltje zou je nu zijn. Ik snap niet dat de tijd zo snel is gegaan. Kan me nog als de dag van gisteren herinneren wat ik deed op jouw eerste verjaardag. Een maand lang voor je verjaardag was ik al van slag, ik voelde me zo ziek van verdriet. En de dag van je verjaardag viel zo mee. We maakte er een fijne dag van. Nu ben ik minder lang van slag geweest gelukkig. Toch een week van vreselijk verdriet en paniek in mijn lijf. Maar jouw verjaardag zal een mooie stralende dag worden. Daar gaan we voor hoe vreselijk we ook missen. Jij verdiend een mooie dag juist met een lach, misschien een traantje weg pinken. Jouw verjaardag wordt gevierd met taart en ballonnen. En mama wilt gewoon weer gefeliciteerd worden, want ik werd toch echt 2 jaar geleden voor het eerst jouw mama. En daar ben ik zo super trots op.

Wat zou het een mooie droom zijn als ik je zou horen zeggen dat je van mij houd. Maar toch heb ik dat al duizenden keren horen zeggen, want in gedachten ben je altijd bij mij. En dit zal mijn hele leven lang zo blijven. Jij en ik zijn verbonden voor het leven.

Hoe zou jouw verjaardag daar boven nu zijn…

Ik doe me ogen dicht en zie allemaal mooie slingers hangen, vele kleurige ballonnen en er is taart. Op de taart zie ik 2 brandende kaarsjes staan, ook zie ik dat er al in de taart is gegrepen met een handje. Jij kleine boef kon je niet wachten! Ik zie allemaal kindjes en in het midden zie ik jouw. Ik herken je door het mooie kroontje wat je draagt op je hoofd waar groot een 2 op staat. Je ogen staan op stralen en ik zie en hoor je lachen. Ook hoor ik muziek en zie je met je handjes klappen. Wat ben jij het stralende middelpunt mijn kleine draak.

Dan open ik mijn ogen weer en heel hard hoop ik dat dit de werkelijkheid is voor jouw, want ook jij verdiend op deze dag een geweldige verjaardag.

Hiep hiep hoera Daan, jij bent mijn wereld.

Eindelijk is het zover, het “Vlinderkindcafé” is een feit. Nathalie van mylifeblogs organiseert de bijeenkomsten voor ouders van vlinderkindjes. Achter de schermen help ik een handje mee. Samen is het idee ontstaan, maar het organiseren laat ik lekker aan Nathalie over. Voor mij is het belangrijk dat ik kan helpen waar nodig is en dat deze bijeenkomsten er komen. Daarom ben ik zo trots dat de eerste eraan komt. Volgende maand in Gouda komen we samen met een lach en een traan. (als het een succes is, komen er meerdere verspreid in het land)

Wat kijk ik er naar uit om jullie vlinderkindouders te mogen ontmoeten. Het wordt vast een hele mooie dag.

• Gastspreker Ellemijn Veldhuijzen van Zanten actrice en moeder van 6 kinderen, waarvan ze er 3 moet missen. Een inspiratiebron voor mij, zo,n positiviteit straalt ze uit
  
• Zangeres Anja Dalhuisen (bekend van de Voice) komt haar liedje zingen die ze speciaal schreef voor haar overleden zoontje Boris
  
• Jentl van Woordkunsten komt een gedicht voordragen. Ook krijgen we een korte workshop over schrijvend verwerken
• Open voor alle moeders en vaders van overleden kindjes en opa,s en oma,s zijn ook van harte welkom

Ik ben echt heel benieuwd wie ik daar mag ontmoeten…

Over twee weken is Daan alweer jarig. Wat gaat de tijd toch snel. 15 mei zou Daan 2 jaar worden. In plaats van het samen met hem vieren, viert Daan het hoog in de wolken met zijn sterren vriendjes/vriendinnetjes. En wij als zijn papa en mama zorgen weer voor taart en dat er twee mooie glanzende paarse ballonnen de lucht in gaan. Maar dit keer willen we zijn verjaardag ook samen met jullie vieren. Samen vieren met de ouders die ook een kindje verloren hebben. Tot 15 mei komen er een aantal leuke weg geef acties online voor ouders van vlinderkindjes, maar ook voor de broertjes of zusjes van deze kindjes.

Dus ben jij of ken jij een ouder van een overleden kindje, houd mijn blog dan in de gaten.

Nog even een belangrijke mededeling: Op zijn verjaardag wil ik gewoon graag gefeliciteerd worden, laat die sterkte maar achterwege. Daar is zijn sterfdag voor. 15 mei is zijn verjaardag, en dan willen we zijn leven vieren. Ik werd die dag mama van het meest prachtige jongetje, mijn zoon.

De meeste herinneringen aan Daan zitten in mijn hoofd, maar we hebben ook nog vele tastbare herinneringen die we hebben bewaard. De meeste zitten in een doos, en er staat ook wat in de woonkamer. Al deze mooie dingen zijn me zoveel waard, en kan ik absoluut niet wegdoen. Niet dat ik helemaal in tranen schiet als ik ze zie hoor, helemaal niet zelfs. Ik vind het gewoon belangrijk om te bewaren. Maar neem aan dat een mama met een kindje die hier nog wel is ook zulke tastbare spullen bewaard. Verder staan al zijn spullen er gewoon nog, denk aan zijn box in de woonkamer en zijn kamertje is nog bijna compleet. Ik heb geen moeite ermee dat het er staat. Wel ben ik bang dat het in de weg zit voor ons nieuwe kindje die zich misschien niet welkom voelt. Maar de mogelijkheid om de box weg te halen is er niet, omdat het geen inklap box is. En de spullen in de kamer, het meeste is gewoon nog nieuw en veel doet me niet heel erg aan Daan denken.

Ik laat jullie zien wat mij dus wel heel dierbaar is van de tijd met Daan.

• Naamslinger, deze hing aan de couveuse toen hij net geboren was
• Ballon, deze kreeg hij tijdens zijn drie weken ziekenhuis opname van een vriendin van mij
• Sterrenlint

• Echo van onze mooie jongen
• Zijn ziekenhuis mutsje
• Ziekenhuis polsbandje
• Twee speentjes die gebruikt zijn
• De naam speentje won ik tijdens mijn zwangerschap, zijn nooit gebruikt
• Baby prikker zat bij een bos bloemen die we kregen na het overlijden
• Geboorte doek, gekregen van iemand die ik online heb leren kennen

• Zijn eerste rommertje, wat was hij klein
• Het rommertje wat zijn papa speciaal heeft laten maken
• En zijn eerste outfit, omdat hij rond die tijd van het voetbal geboren is
• Twee mutsjes, het lichtblauwe is wel eens gedragen. De andere niet omdat het veelte groot nog was.

• Zwangerschap test, deze kreeg ik via moeders voor moeders
• Pasjes, de ene is van zorgverzekeraar en de andere van het Martiniziekenhuis
• Rode neus, deze kreeg hij van de clini clowns die hem bezochten tijdens zijn opname
• In het potje zit nog een plukje haartjes van Daan
• Brace, omdat hij klompvoetjes had kreeg hij schoentjes de dag dat hij ze kreeg keek hij zo trots

• Naamtrein, deze kreeg hij van oma (mijn mama)
• Speenketting met zijn naam en een gebruikt speentje eraan
• Rammelaartje, gekregen van een lieve D mama toen hij in het ziekenhuis was opgenomen
• Teigertje, heb ik pas geleden gekocht
• Waxinelichthouder met vlinder, heb ik zelf erop getekend
• De andere waxinelichthouder heb ik gekregen vanwege een mama swap
• Knuffeltjes zijn gekregen op zijn uitvaart
• Engeltje beeldje ook op de uitvaart gekregen

• Cd, met de liedjes erop van de uitvaart
• Klein sterren zakje, gemaakt door een familielid en gekregen op de uitvaart

• Het gedichtje en de beertjes komen van de uitvaart vandaan, het idee wat van mijn broer dat iedereen een beertje kon pakken
• De ster met zijn naam kreeg ik pas geleden vanwege een kerst swap van Lieve Engeltjes

• Dit soorten vlindertjes waren de knopjes op de kist om hem dicht te doen, en wat fijn dat we zo,n vlindertje erbij kregen om te kunnen houden.

• Teigertjes familie

Wat is het meest mooie/fijne tastbare herinnering aan jullie kindje? (of je kindje nog leeft of niet maakt niet uit)

Jaloers zijn is een gevoel die meestal niet zo fijn is. Nee niet het jaloers zijn als je man naar een andere vrouw kijkt. Want daar wordt ik echt niet warm of koud van. Nee ik ben jaloers op zwangere vrouwen, vrouwen met prachtige baby,s. En dit wil ik niet, ik wil helemaal niet jaloers zijn op deze vrouwen. Maar kan er helemaal niks aan doen. Deze gevoelens verberg ik voornamelijk, en het is best eng om daar nu dus vooruit te komen dat ik heel erg jaloers kan zijn. Natuurlijk gun ik iedereen het babygeluk, maar mijzelf natuurlijk ook. Alleen het lijkt maar steeds zover weg te zijn.

Laats had ik een gesprek met iemand die me vertelde dat ze opnieuw zwanger wilde worden. Ja leuk voor haar, maar dan ook zo stellig zijn zodra me spiraaltje eruit is ben ik binnen drie maanden wel zwanger. Ik stond echt verbaasd, van hoe kan en durf je zoiets uit te spreken. Voor mij is het natuurlijk niet zo vanzelfsprekend om zwanger te raken en het ook nog eens te behouden. Ja ik weet dat er vrouwen zijn die heel snel zwanger raken, maar omdat ook nog even zo stellig te zeggen, vond het nogal een uitspraak. En dan ook nog thuis drie kinderen te hebben en leven van de voedselbank, dan denk ik echt waar begin je aan. Goed dat is iets waar ik niet over mag/kan oordelen. En dat wil ik ook zeker niet. Maar deze dingen steken mij wel het meeste. Daar komt mijn jaloerse kant van naar boven. Gelukkig heb ik er als zoiets niet voorvalt niet heel veel last van. Maar dit soort gesprekken vermijd ik toch wel het liefst omdat ik helemaal niet jaloers wil zijn.

Nu dat ik het hier uitspreek houd niet in dat ik het dagelijks laat merken aan mensen om me heen. Juist niet, want ik ben helemaal niet zo. En ik hoop ook niet dat ik hiervoor afgerekend word, want dit is een gevoel. En soms kan je zulke gevoelens niet zomaar even uitzetten. Was er maar een knop voor om dat wel te kunnen.

Toch ben ik wel benieuwd of er iemand is die dit herkend, want ik kan niet geloven dat ik de enige ben hiermee. Maar om dit uit te spreken is zo moeilijk dat ik verwacht dat een ander die dit gevoel heeft er ook liever niet vooruit komt. En echt ik gun iedereen het geluk om kindjes te krijgen ook als je al een paar kindjes hebt en de frustratie er nu is omdat het niet lukt nog een kindje te krijgen. Want voor iedereen is het gevoel anders. Dus ik hoop hiermee niet andere moeders beledigd mee te hebben, want dat is niet mijn opzet geweest. Ik wilde puur mijn gevoel uiten en eigenlijk weten dat ik niet de enige ben.

Dus herken jij dit, wil je dit met mij delen. Graag zelfs…