Vandaag is Max alweer twee weken oud, eigenlijk is dat best wel heel snel gegaan. Het lijkt al weer zo lang terug dat ik de OK in ging en met een lege buik de OK uit ging. Om vervolgens mijn zoon te mogen ontmoeten. Hij is nu al niet meer weg te denken, wat kan je van zo,n klein hummeltje intens houden. Ik ben super verliefd en ook als ik mijn partner met hem bezig zie of hem alleen maar aankijkt dan smelt ik helemaal weg. Ik zie dan ook gelijk weer die papa, die er voor Daan was. Want toen keek hij ook al zo verliefd naar zijn eerste zoon. Ik ben dus nu officieel een jongens moeder en daar ben ik super trots op.

Ziekenhuis dagen

Wat was ik blij dat Max eindelijk geboren was, natuurlijk niet in de planning dat hij met 36 weken zou komen. Maar het was echt noodzakelijk voor mijn lichaam. Toen we na een dag gescheiden waren omdat Max onder de warmtelamp lag en ik dus op een andere afdeling, samen mochten zijn op de kraamafdeling. Wat keek ik hier naar uit, wij samen met de nodige zorg van het ziekenhuis. Alleen zijn papa ontbrak in het gehele plaatje. Ja natuurlijk was hij wel elke dag in het ziekenhuis, maar kon er niet hele dagen zijn natuurlijk. We begonnen rustig aan elkaar te wennen, lekker hem even bij me nemen. Maar vooral veel laten slapen in zijn bedje. Ik had het dan ook druk zat met al die mensen aan me bed voor controles en gesprekken. Daarnaast wilde ik heel graag borstvoeding geven, daar moest dus wel voor gekolfd worden. Flesjes dronk hij prima op, maar de borst was toch best een moeilijk dingetje. Hij zocht wel, en wilde heel graag. Maar na het aan happen en twee keer zuigen liet hij steeds weer los. (verder over de borstvoeding, praat ik jullie nog later bij)

Ondanks het fijn was dat ik hulp had in het ziekenhuis, begon het me ook heel erg op te breken. Hele dagen in dat ene kamertje opgesloten met Max. En de momenten dat ik soms heel ziek was. Dit door spanningen en emoties en door nog altijd mijn bloeddruk die heen en weer sprong. Wat heb ik een hoop af gehuild en me ellendig gevoeld. En natuurlijk, daarnaast heel erg genoten van dat kleine mannetje.

Kraamverzorgster met haar bijkomthee

Toen brak het moment aan dat we naar huis mochten, fijn maar ook heel spannend. Omdat ik het nodige heb meegemaakt is het vertrouwen in het moederschap best wel verdwenen. En dit geeft niet zo,n veilig gevoel dat je het straks ook echt alleen moet gaan doen. Maar daar krijg ik straks hulp bij. Eerst natuurlijk nog genieten van de kraamhulp die ik ook nog voor vier dagen thuis kreeg. Hier zag ik best wel wat tegenop, ondanks ik de hulp wel kon gebruiken. Als ik terug denk aan de eerdere ervaring met kraamhulp, was dat niet iets waar ik op gehoopt had. Diezelfde dag kwam ze bij ons, en ik ben wel iemand die eerst de “kat uit de boom kijkt” Zo hier dus ook, dit was voor haar zeker te merken. Maar zodra mijn partner binnenkwam en ik aan hem merkte dat hij ontspannen en zichzelf was bij haar. Begon ik ook los te komen. Wat een gezelligheid ineens in huis. Het begon al bij “zal ik even een kopje thee zetten” Nou dat is niet verkeerd. Dus ze vroeg ons welke thee, en mijn partner wilde citroen thee. Die kreeg hij, alleen hij vond het wel wat raar smaken. Even kijken of ze wel de goede thee had gepakt, en ja hoor het was een probeer zakje waar ook wel citroen op stond maar met munt. Dit was bijkomthee, wat zou hij nu relax zijn. We hebben hier echt enorm om moeten lachen, dit kwam die vier dagen ook steeds weer voorbij. De vierde dag, helaas nu moest ik afscheid van haar nemen. Aan de ene kant, ja het was goed. Tijd om het nu als gezin alleen te gaan doen, maar wat ging ik haar enorm missen. Heb zoveel fijne tips gehad, zulke fijne en mooie gesprekken gehad en enorm met haar gelachen. Ik heb dan zeker heel erg hard gehuild toen ze eenmaal weg was. Maar ik weet het was vast geen echt afscheid.

Het alleen doen

De eerste dag dat de kraamverzorgster weg was, toen had de papa van Max nog even een dagje vrij genomen. We moesten voor Max naar het ziekenhuis en vanwege de wond van de keizersnede kon ik dat eind naar het station nog niet lopen. Dus we gingen samen met de auto naar het ziekenhuis. Max werd alweer voor de tweede week in het gips gezet, maar voordat het er weer omheen gezet werd kon hij eerst even genieten van zijn tweede bad momentje. Gelukkig was zijn papa er nu dus wel bij, bij de eerste keer namelijk niet. Nu kon zijn papa gelijk even het badje filmen. Nadat we klaar waren in het ziekenhuis zijn we nog even naar opa en oma gegaan en even boodschappen gedaan. Eigenlijk was dit voor mij teveel van het goede en had ik flink veel pijn aan de wond. 

Vanaf woensdag ben ik dan echt grotendeels alleen met Max, best wel spannend zo,n eerste dag. Ik had dit natuurlijk al wel eens eerder gedaan met Daan, toch was dit weer heel erg spannend. Misschien nog wel extra spannend na Daan. Toch was het ook wel heel erg fijn, dit was de eerste dag dat we het eigenlijk best rustig aan konden doen. Alleen even in de morgen kwam de verloskundige nog even langs, en later nog even de dokter voor mijn bloeddruk controle. Gelijk kon ik dus kennismaken met mijn nieuwe dokter, en hij vond het leuk een huisbezoek na geboorte. 

Ik moet zeggen, de nachten zijn wel heel moeilijk. In het begin sliep hij best goed in zijn eigen bedje, bijna geen gehuil alleen voor de fles. Maar toch begon het moeilijker te worden, ook juist heel erg voor mij. Vreselijk om hem te horen huilen en niet te willen slapen in zijn eigen bed. Ik weet dat ik juist moet doorzetten om hem het te leren. Want ik wil ook niet dat hij went aan bij mama te slapen. Toch ben ik om gegaan toen hij echt niet van plan was om te gaan slapen. Ik heb bijna de hele nacht op gezeten met hem, en in de ochtend toen zijn papa aan het werk was hem bij mij in bed genomen. Zodat ik nog wat kon slapen. Ik weet dat de meeste moeders dit zouden doen om hun kind maar niet te laten huilen. Maar ik denk dat dit op ten duur erger is dan hem te laten wennen in zijn eigen bedje. Dus de nacht erna heb ik niet toegegeven en hem de hele nacht in zijn eigen bed gelaten. Natuurlijk wel steeds even erheen om hem te troosten. En voor mij was deze nacht toch echt wat beter. Ik heb geslapen, ondanks ik het ook vreselijk vond hem af en toe te horen huilen. Maar ook Max is gewoon gaan slapen na een tijdje. Nu volhouden mama…

Ziekenhuis opname

En toen werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis, nooit verwacht dat het allemaal zo anders zou gaan als gehoopt. Niet wetend hoelang ik in het ziekenhuis zou moeten verblijven. Toen duidelijk werd dat ik wel echt ziek was van de te hoge bloeddruk lieten ze me niet zomaar gaan. Medicijnen werden opgehoogd, maar mijn lichaam wilde gewoon niet meer zwanger zijn. Wel heel dubbel als je voelt dat je kleine jongen nog helemaal niet geboren wilde worden. Hij had het daar nog prima in mijn buik. Ja het was dan ook zeker te vroeg voor hem. Maar echt mijn lichaam schreeuwde het uit dat hij het niet meer trok. Wat had ik het moeilijk, ziek maar ook vele emoties kwamen heftig binnen. Ik wilde gewoon het liefst bevallen, maar dat mocht gewoon niet. Moest wachten tot ik 39 weken was. De keizersnede was op 16 mei gepland, dus ik zag de bui al hangen dat ik tot die tijd in het ziekenhuis zou zijn. Maar als ik niet zo ziek was, dan was het niet zo,n probleem. Alleen het werd elke dag erger, dus 22 april besloten ze als mijn bloeddruk even stabiel zou zijn onze kleine te gaan halen. Want met een te hoge bloeddruk zijn er ook weer risico,s aan verbonden waardoor ze dan geen keizersnede doen. Gelukkig door alle medicatie die ik kreeg werd hij stabiel. En zodra dat was, werd er verteld dat ze de OK klaar gingen maken. Een half uur later werd ik erheen gebracht… Ja wat ging dat ineens snel. Hier was ik juist zo bang voor, dit is iets wat ik niet meer wilde ervaren na Daan. Toen ging het ook allemaal zo snel. Toch was ik ook opgelucht dat ze hem eindelijk gingen halen. 

De bevalling

Wat was het chaotische op de OK je kon wel merken dat ze niet gerekend hadden op een keizersnede voor mij. Het was dan ook een spoedkeizersnede. Gelukkig niet zo,n eentje waar ik helemaal onder zeil ging. Ik kreeg gewoon een ruggenprik, en een gedeelte van het geboorteplan kon gewoon uitgevoerd worden. Ik wilde heel graag een gentle sectio (of wel een natuurlijke keizersnede) “Dit houd voornamelijk in dat ze rekening houden met licht, warmte, meekijken, langzamer uit de buik halen en baby gelijk bij mama op de borst” Helaas de wens om mijn kleintje gelijk op de borst te krijgen kon niet. Hij was toch echt een maand te vroeg voor geboorte, dus moest meteen nagekeken worden. Maar we mochten wel meekijken toen ze hem uit mijn buik haalde. Dit was wel heel bijzonder om te mogen ervaren.

Ook was ik bang dat net als de vorige keer ik me helemaal alleen zou voelen als de kleine meegenomen zou worden, en zijn papa met hem mee zou gaan. Dit had ik dan ook zeker aangegeven dat ze daar rekening mee moesten houden. Het gevoel dat je, je benen wilt bewegen maar niet kan is heel frustrerend en dan geen afleiding te hebben is echt heel erg eenzaam. Deze ervaring had ik met Daan, dus dit wilde ik niet nog eens meemaken. Dit keer ging het helemaal anders, en wat ben ik daar blij mee. Nadat kleine Max uit mijn buik gehaald werd kreeg ik hem even goed te zien. En namen ze hem mee. Ondertussen waren ze met mij bezig om dicht te maken, en wat waren ze lief voor mij. Toch was ik er niet helemaal bij, was heel rustig en dat voelde goed. Na dat Max onderzocht was, kwam zijn papa met hem in z,n armen naar mij toe. Wat bijzonder, dit had ik niet verwacht. Ik kreeg hem van heel dichtbij te zien, een teken dat het dus goed gaat met Max. Deze ervaring zal ik niet vergeten. Heerlijk om een verliefde papa met zoon bij mij te zien. Daarna was het toch echt even afscheid nemen van beide mannen.

Premature baby

Net als Daan is Max dus eerder gehaald, ongeveer rond dezelfde tijd. Dus beide zoons zijn premature baby,s. Want Max is precies met 36 weken geboren. Max kon zijn temperatuur nog niet vasthouden, daarom werd hij onder een warmte lamp gelegd. Ik had verwacht dat het de couveuse werd maar nee daar hoefde hij gelukkig niet in. Natuurlijk, was het niet de bedoeling dat hij al geboren zou zijn. Maar er was geen andere keuze. Wel is het vaak een nadeel als je een premature baby krijgt, vaak zijn er dan zorgen en gaan dingen wat moeizamer dan normaal. Toch hoefde Max maar 1 dagje onder de warmte lamp en daarna mochten we samen naar de kraamafdeling. Alleen maar heel goed nieuws. Maar omdat Max groei moest laten zien en ik mijn bloeddruk onder controle moest hebben, moesten we blijven in het ziekenhuis. Eerst vond ik dat zeker geen probleem, wat extra hulp kon ik de eerste dagen wel gebruiken. Ik was soms echt nog goed ziek. Zo erg dat ik in die periode twee keer in de nacht voor Max heb laten zorgen, zodat ik de nacht goed kon slapen. Dit vond ik best heel moeilijk, maar kon er nu nog gebruik van maken. Het hele ziekenhuis periode voor en na geboorte waren echt wel heel heftig, een echte emotionele rollercoaster. Nu ben ik thuis en zoveel meer rust gekregen. Maar wanneer stoppen die vreselijke emoties. Gek wordt ik van al die huilbuien, juist op de momenten waarop ik het niet kan gebruiken. Als Max bijvoorbeeld flink huilt, huil ik het liefste mee.

Een maand te vroeg maar onze prachtige tweede zoon is geboren. Max hebben we hem genoemd en het kleine broertje van Daan* Wat is het een heerlijk mannetje, en we genieten volop van hem. Op 22 april om 10.24 is Max geboren met een gewicht van 2755. Hij is vroeger gehaald door dat zijn mama (ik dus) nogal flink ziek was van de te hoge bloeddruk. Zodra de bloeddruk stabiel was hebben ze meteen de OK gereed gemaakt en binnen een half uur kon ik terecht.

Later meer over de geboorte van Max.

Fantaseren

Ik ben dan nog wel in verwachting van onze kleine, maar ik kan al helemaal fantaseren over hoe het zal zijn als de kleine begint te lopen. Samen met mama of papa aan de hand de eerste stapjes doen. Misschien komt het wel omdat Daan eigenlijk toch wel in deze fase zou zitten met ontdekken van lopen. Maar ik kreeg dit gevoel helemaal toen ik werd gevraagd voor een samenwerking van Handyman. Ik mocht iets leuks uitzoeken van de site, daarbij kreeg ik een hele leuke kinderstofzuiger. Een Henry of een Hetty. Ken je deze leuke stofzuigers al, je hebt ze voor de volwassenen en nu dus ook voor kinderen vanaf 3 jaar. Het leuke ervan is dat deze stofzuiger het ook echt doet. Ik moet dan nog wel een hele tijd wachten tot hij gebruikt gaat worden, maar de stofzuiger heeft geduld.

Mama nadoen

Voordoen is nadoen, ik denk dat iedere ouder dat wel weet. Dat als jij bezig bent in huis dat je kleintje misschien wel graag wilt helpen. Nou nu kan ik dus van onze kleine gelijk een hulpje in het huishouden maken. Want hij/zij krijgt een eigen stofzuiger, ik zie het al helemaal voor me zo,n kleintje rondlopen en mama nadoen met stofzuigen.

Toeval of niet

Wat ik ook zo grappig vond, de dag na dat deze hele leuke kinderstofzuiger binnen kwam moest ik even richting de stad. En ik liep langs een winkel en keek naar binnen. Daar stond een vrouw met een stofzuiger, dit was gewoon een heuse Hetty stofzuiger. Hoe verzin je het, krijg je zo,n merk stofzuiger voor je kindje en dan zie je er iemand met de volwassen variant mee aan het werk.

Wist jij al van deze leuke kinderstofzuiger af?

Lieve Daan

Vandaag zou je 2 jaar en 4 maanden oud zijn. Maar het is je tweede sterfdag.
Als ik je probeer voor me te zien hoe je er nu uit had gezien. Zie ik een ondeugend boefje voor me. Met een heerlijke glimlach op je gezicht. Ja je zal vast ook wel eens heel erg dwars liggen, maar dan maak je het weer goed met de heerlijke knuffels die je ons geeft. Want daar ben je dol op. Knuffelen met mama, maar ook zeker met papa.

Van het weekend waren papa en mama een ijsje gaan halen. Op het plein hebben ze water fonteintjes die uit de stoep komen. We waren aan het fantaseren hoe jij hier van zou genieten. Dat we je gewoon je gang zouden laten gaan en dat je lekker ermee aan het spelen was. Natuurlijk kleddernat terug komen om vervolgens bij papa op schoot te klimmen. Nog even een knuffel aan mama en wij konden mee genieten van je natte kleertjes. Een grote glimlach werd er op onze gezichten getoverd, alleen al aan deze gedachten.

Je speelt hier niet met water, maar ik weet zeker dat je daar boven wel speelt met de andere sterretjes die daar zijn. Maar niet alleen lol maak je daar want je bent ook nog eens belangrijk voor nieuwe kindjes die daar komen. Zo neem jij ze aan de hand mee om ze wegwijs te maken in de sterrenhemel.

Het doet me goed te weten dat jij het daar goed hebt, helaas had jij maar een korte maar zo belangrijke taak bij ons op aarde. Ik ben je hier zo dankbaar voor. Toch doet het me ook nog altijd pijn en verdriet dat we zo kort van je mochten genieten.

Daan altijd in ons hart.

Ik kreeg een herinnering (28-08-2016) op Facebook, een stuk tekst die ik schreef voor mijn blog. De titel luid “Ziek van verdriet” En ja ik kon hem plaatsen, want het is een tekst die ik schreef twee weken voor de eerste sterfdag van Daan. Ik voelde me verscheurd van de pijn, dat voel ik aan de tekst die ik lees. Ook geloof ik zeker dat ik mij zo voelde, maar nooit verwacht dat het nu een jaar later zo veel anders is. Ja ik voel nog altijd pijn en verdriet om het gemis van Daan. En ja ik ben best wel heel erg bezig met zijn tweede sterfdag. Er zitten dagen bij dat ik zoveel onrust voel en zo erg moet huilen. Maar is dit alleen dat deze dag eraan komt! Nee dat denk ik niet. Ik ben zo druk bezig om aan mijzelf te werken bij Mirre dat er zoveel meer bij komt kijken dan alleen het gemis om Daan. Eerlijk gezegd zijn we nog niet echt bezig geweest met de rouwverwerking om hem, de tijd is er nog niet voor geweest. Eerst de troep van jaren eerder opruimen. Straks is het de tijd voor de verwerking van het gemis om Daan. Maar daar ben ik natuurlijk allang mee bezig vanaf het moment dat hij weg viel. En het traject dat ik doorlopen heb bij Annelies (ohanahome) heeft ook al heel veel opgeleverd.

Dit soort dagen horen er helaas bij, wat is het snel gegaan. Ongelooflijk dat hij al bijna twee jaar niet meer echt bij ons is. Natuurlijk altijd bij ons in het hart. Maar ik kan hem niet even lekker in mijn armen nemen, met mijn handen door zijn haartje woelen en hem kleine kusjes geven. Ik zal nooit weten hoe hij er nu uit zou zien en wat hij nu allemaal zou kunnen al. Zeker weet ik wel dat het een boefje is, want dat voel ik dat hij dat nu ook is terwijl hij niet lijfelijk bij ons is. Als ik daaraan denk, moet ik altijd wel glimlachen. Die boevenstreken heeft hij echt van zijn papa. Daarom noemen we hem nog altijd lief klein draakje.

Een jaar geleden had ik nooit verwacht dat het zachter zou worden, dat het elk jaar de meest afschuwelijke tijd zou zijn. Ik mis hem echt heel erg. Maar ik betrap mezelf erop dat ik mag lachen en mag leven. Dat zou Daan gewild hebben een papa en een mama die heel veel van hem houden maar wel doorgaan met leven, een fijn leven hebben. Ik sta echt versteld van hoe ik gegroeid ben. Dit voelde ik eigenlijk niet zo goed. Wat ben ik blij dat ik dan een blog heb waar ik dingen terug kan lezen en kan voelen hoe het toen was en hoe het nu is.

Ik ben nog steeds in de war waarom ik hier op aarde ben en wat het is om echt te genieten, dit heeft niets met Daan te maken. Hij vulde het gevoel alleen maar op. Soms wil ik gewoon heel hard weg rennen voor dit gevoel en er gewoon niet zijn. Hier niet zijn op de wereld, ik mag voor mijzelf niet gelukkig zijn. Daarom gebeuren deze dingen in mijn leven, juist om aan mijzelf te werken en te zien dat er zoveel meer in het leven is om voor te vechten. Om wel een gelukkig leven te mogen lijden. En daar heb ik een beginnetje mee gemaakt. Ik kijk uit naar wat de toekomst me bied, ook ben ik nog altijd bang voor die toekomst. Kan ik het wel wat ik allemaal wil en hoe ga ik dat dan doen. Nee niet te veel over nadenken. Ik leef nu en daar wil ik van genieten. Laatst kreeg ik de vraag, maar waar geniet je dan van. Ik kon haar geen antwoord geven, wat best wel heel triest is. De volgende dag kreeg ik diezelfde vraag tijdens mijn sessie en weer viel ik stil. Ze merkte op dat het haar was opgevallen dat ik het heb gehad over muziek en dansen. En toen ze dit zei voelde ik vreugde in mijn lijf opkomen. Waarom kon ik daar zelf niet bijkomen! Want gelijk heeft ze, die momenten dat er muziek in mijn lijf zit wil ik dansen en kan ik ook echt genieten. Ik hoop dat er nog vele van deze momenten komen. Want ondanks dat Daan nu bijna twee jaar in de hemel woont, mag ik gelukkig zijn. Ik verdien het om verder te gaan met Daan in ons hart.

Voorbereidingen

Maanden geleden werd het idee geboren voor een huiskamerbijeenkomst. Dit had ik al een tijdje in me hoofd om hier iets mee te willen doen. Maar ik was niet de enige met dit idee, zo kwam ik bij Nathalie die hier al mee bezig was om er iets van vorm aan te geven. En we besloten onze krachten te bundelen. Zei als oprichtster en ik als mee helpen achter de schermen. Ideeën uitwisselen met elkaar. Na een tijdje contact online te hebben kreeg het steeds een beetje meer vorm, maar werd er steeds minder gesproken over de huiskamerbijeenkomsten. Van dit idee stapte ze af omdat ze het liever op locatie had. En tijdens deze voorbereidingen hadden we nooit durven dromen dat de eerste Vlinderkindcafé zo groots zou uitpakken. Dit was ook eerst niet de insteek. Maar welkom was het zeker wel. Nathalie zorgde voor de locatie en voor een gastspreker. Maar hoe meer mensen hier van op de hoogte kwam hoe groter het werd. Ondertussen was ik achter de schermen bezig om bedrijven aan te schrijven voor leuke goodies voor de goodiebags die we wilde maken voor de gasten. Ook kreeg ze hulp van Kelly. Want de bedoeling is dat het Vlinderkindcafé 2 a 3 keer in het jaar word georganiseerd in verschillende regio,s. Dus mama Kelly wilde hier wel aan mee helpen, om er ook eentje in haar regio te gaan starten. Groningen stond al op de planning omdat ik al meedacht met dit idee. Maar de eerste werd in Gouda gegeven waar Nathalie zelf woont. Na maanden van hard werken met z,n drieën, was het dan eindelijk zo ver.

Eerste editie Vlinderkindcafé

Dan is het ineens 7 juni de dag van de bijeenkomst, van te voren was ik al heel zenuwachtig. Er gingen wat dingen mis tijdens het mailen om nog spulletjes te regelen voor de tasjes. Maar uiteindelijk waren het leuke gevulde tasjes geworden. De avond ervoor was ik de twee andere meiden moed in aan het praten voor de interviews die ze zouden krijgen voor Hart van Nederland. Terwijl ik op de dag zelf een beetje dicht sloeg. Eerst alles tasjes verder vullen, zodat alles klaar stond voor de gasten. Er werd een mooie slinger opgehangen met foto,s van de overleden kindjes. Wat zag het er allemaal mooi uit. Langzaam druppelde de mama,s binnen en begroette ik vele bij binnenkomst. Er kwam iemand binnen die gelijk op mij afstapte en zei dat ze een cadeautje had voor me, haar kende ik al een tijdje online. Dit was de eerste keer dat ik haar mocht ontmoeten. Stil werd ik ervan dat ze toen ze een gehaakt draakje tegen kwam aan mij en Daan moest denken en dit voor mij meenam. Maar niet alleen dat, ze stopte nog een envelop in mijn handen. Ze zei een kleine bijdrage aan je behandeling, ze vond het zo stoer dat ik een filmpje had gemaakt met mijn verhaal erin. Ik was echt sprakeloos, ja ik heb een hulpvraag alleen toch is het ontvangen moeilijk. Maar zo welkom, dat er mensen zijn die het je gunnen.

Toen zag ik Ellemijn Veldhuizen van zanten binnen, gastspreker van deze middag. Ze liep op mij af en vroeg “Jij bent toch Debbie” Verbaasd dat ik was dat ze gewoon werkelijk mij gelijk aansprak, we daar gewoon een heel gesprek samen hadden. En te merken dat niet ik haar echt volg, maar zij dus mij ook echt volgt. Want ze begon over mijn behandeling bij Mirre, hier had ze zelf al eens over gehoord. Toen ik vertelde over de geboorte workshop, die nog op de planning staat. Vertelde ze dat een vriendin dit had gedaan met haar zoontje, dat ze daar zo enthousiast over waren. Het was een fijn en warm gesprek, wat is het een mooi mens. Ik ben bij anderen aan tafel gaan zitten aangezien Nathalie het welkoms woord sprak. Wat sprak ze mooi uit het hart, ze raakte me echt. Daarna was het de beurt aan Ellemijn, wat een kracht straalt ze uit. Een echt voorbeeld van positiviteit, dit wist ik al door al haar mooie berichten op Facebook. Ik heb werkelijk genoten van ieder woord die ze uitsprak. En de behoefde die ik al heel lang voelde om haar te knuffelen kwam sterker naar boven. Het woord werd gegeven aan Woordkunsten die wat vertelde over schrijven en verwerken. Dit vond ze na Ellemijn toch wat moeilijk, omdat die juist had gezegd dat ze niet geloofd in verwerken of een plekje geven. Je leert er mee leven, het zal altijd van jouw blijven. Zo sta ik er ook in, want hoe kan je de dood van je kind verwerken een plek geven. Nee nooit, het is verweven met mij. En je moet leren met het verdriet die het je geeft. Wel vind ik het mooi dat ze vertelde over schrijven, want het werkt wel helend. Daarom schrijf ik ook zoveel over Daan en alles erom heen.

Ook hadden we een zangeres in ons midden die een prachtig nummer zong, die ze schreef voor haar Boris die voortleeft in haar hart. Ik moest wel even slikken toen ze daar zo stond te zingen. De tekst kwam binnen, heel erg binnen. Terwijl ik eigenlijk bang was dat ik moeite had met haar, nee niet met haar persoonlijk. Maar met haar groeiende buik, dat was dan ook wel de reden waarom ik haar een beetje wilde mijden. Maar ze was niet de enige die zwanger was, dus het liep ook wel los. Ik was hier al van op de hoogte en ga daar ook zeker niet moeilijk over doen. Hierna kwamen de gesprekken los, dit was al begonnen voor alle toespraken. Maar toen stond ik te praten met Ellemijn, waardoor ik dus eigenlijk in een groep viel waar ik geen aansluiting vond. Ik zat aan tafel waar het alleen maar ging over zwangerschap. Dit was juist het onderwerp die ik liever vermeed. Dus ik zat er echt doelloos bij, snel vluchtte ik naar achteren om te gaan plassen. En heb even gesproken met de partner van Nathalie. Maar ik moest natuurlijk wel weer terug, want ik zag mijn dag in het water vallen. Dit was niet waar ik voor gekomen was. Maar het lukte me niet om aansluiting te vinden, en moeilijk vond ik het om bij een andere groep ineens te gaan zitten. Ik werd gered door Nathalie, daarvan kwamen de eerste echte tranen. Dit was juist wat ik niet wilde. Mijn doel, was er zijn voor anderen. Flink mislukt dacht ik die dag. Ze nam me mee en stelde me voor bij een andere groep, waar ik werd opgenomen in het gesprek. Nu vloog de tijd voorbij en Nathalie nam als laatste nog even het woord voordat er afscheid genomen werd van alle gasten. De tasjes werd zorgvuldig uitgezocht om mee te geven. Want aan elk tasje hing de naam van het kindje. Toen bijna iedereen weg was, gaf ik het tasje aan Ellemijn. Durfde ik het, nee ik durfde niet. Toch vlak voor dat ze echt weg ging vroeg ik het haar. Ik vroeg haar of ik een knuffel mocht. Ik zag emotie in haar gezicht, dit sprak ze ook uit. Ik had haar geraakt, ook was ik de eerste daar. En ze gaf me een dikke knuffel, wat voelde dit fijn. Om zo te mogen afsluiten van een geweldige middag vol emoties.

Terug reis

Ik was al van het station opgehaald en werd nu ook netjes daar weer afgezet. Op het station kom ik daar Anja tegen, onze zangeres in het midden. Dit moest blijkbaar zo zijn, want ik had eigenlijk erg tegenop gezien vanwege haar zwangerschap. Maar nu kwamen we elkaar daar tegen en konden we samen reizen tot Zwolle. Het was overal een chaos want er waren alleen maar storingen met de NS. We namen de trein naar Utrecht en daar zagen we wel weer verder. Maar het ging prima en zaten toch al vrij snel in de trein naar Groningen. We hebben heerlijk zitten kletsen. Ik vertelde haar dat ik het voor de dag moeilijk vond dat ik wist dat ze zwanger zou zijn. En nu zaten we zo fijn te praten dat ik me nergens druk om maakte. De tijd in de trein ging snel, nog nooit zo,n fijne reis gehad. Het was echt een goed gesprek die we gelukkig nog hebben gehad, want op de bijeenkomst hadden we helemaal geen contact gemaakt met elkaar. Ik ben dus blij dat ik haar op het station aansprak.

Hart van Nederland

Er werden opnames gemaakt door Hart van Nederland, je kan het terug kijken als je dat leuk vind.
Kijk Daan is beroemd, de kleine draak vol in beeld.

Soms denk ik weleens dat mensen mij gek vinden. Het is voor mij heel erg belangrijk dat Daan een deel blijft van mijn leven. Hij is tenslotte mijn zoon en dat veranderd niet omdat je hem hier niet meer ziet. Of hem niet meer in je armen kan nemen. Hij zit in mijn hart heel diep en voor altijd. Daarom zijn er misschien dingen die ik doe die mensen niet willen of gewoon niet begrijpen. Het boeit me niet wat mensen denken van bepaalde dingen, maar sommige meningen komen wel heel hard aan. Altijd als ik naar iemand een kaartje stuur voor een verjaardag of misschien die kerstkaart wel dan zet ik niet alleen mijn naam en die van mijn partner erop maar ook de naam van Daan, en zelfs soms een kusje van hem. Want hij hoort toch gewoon bij ons gezin. Dus is het dan zo gek om zijn naam op de kaart te schrijven. Laatst stuurde ik dus weer een verjaardagkaart naar iemand. Later kreeg ik via via te horen dat iemand die de kaart onder ogen kwam het raar vond dat zijn naam erop stond. Met de opmerking ik zet toch ook de naam van mijn overleden man er niet op. Dat ging mij net even te ver, gelukkig was ik niet erbij toen deze uitspraak werd gezegd want dit maakte me echt heel erg boos. Ga je echt de dood van je man vergelijken met de dood van mijn kindje? Nee dit kan ik niet geloven. Want dit kan en mag je niet vergelijken met elkaar. Het is heel erg als je iemand verliest en dan maakt het niet uit of het je man of je kind is. Maar geen verhaal is hetzelfde dus zeg je zoiets niet. Nee ik zou ook als mijn man overlijd niet zijn naam in de kaarten schrijven. Dat vind ik toch echt heel anders dan mijn kind noemen die zo belangrijk ik dat hij niet vergeten wordt. Ik ga niet denken aan dat de ander het niet wilt zien op de kaart, nee het is voor mij van belang en wat de ander ervan vind is hun probleem.

Daan is ons leven en dat zal altijd zo blijven. Dit houd niet in dat ik in zijn dood blijf hangen, helemaal niet namelijk. Nee vrede zou ik er nooit mee krijgen, want dat kan gewoon niet voor mijn gevoel. Een kind hoort niet dood te gaan. Maar het is wel goed zo, hij heeft deze keuze gemaakt. Hij heeft nu rust, daar leg ik me bij neer. En ga door met het leven, dit zou Daan zo gewild hebben. Natuurlijk is het met vallen en opstaan, maar ik blijf vechten voor uiteindelijk een gelukkig leven.

Praat jij weleens met een dierbare die je verloren hebt, vraag je weleens raad aan degene die er niet meer is. Of omdat het je rust geeft. Nee ik ben niet gek en houd hem niet hier. Ik hou gewoon van dat kleine mannetje en wil nog zoveel tegen hem zeggen. Hij mag horen dat ik van hem hou, dat ik hem mis en dat ik zou willen weten hoe hij er nu uit had gezien als hij wel hier was geweest. Of hij al kon lopen of mama/papa zou zeggen. Wat klinkt het fijn in mijn gedachten dat hij mama zegt tegen mij als ik zeg tegen hem dat ik van hem hou. Ja soms schaam ik me er wel voor dat ik zo met mijn zoon omga, maar niet omdat ik vind dat ik iets verkeerds doe. Maar juist om de meningen van anderen die denken dat ik hem niet loslaat of niet verder kan met mijn leven. Terwijl ik juist heel hard werk aan een mooie nieuwe toekomst, een toekomst waar Daan altijd deel vanuit zou maken. Zichtbaar of niet zichtbaar. Ook als er een broertje of zusje zal komen voor hem, zal die opgroeien met dat hij een grote broer Daan heeft. Maar dat Daan in de hemel woont, dan zal het voor hem/haar normaal zijn dat Daan bij ons gezin hoort. Ik wil niet net doen alsof hij er niet is geweest, dat is nog veel pijnlijker dan hem bij ons gezin betrekken.

Komen er bij jullie ook weleens meningen binnen waar je onzeker van wordt?

Ik wil nogmaals aangeven dat al mijn persoonlijke teksten helemaal mijn gevoel is. Dus dat niemand iets fout doet als je dat zo uit mijn tekst haalt. Dit zijn gewoon mijn gevoelens die boven komen die ik beschrijf. Geen oordeel over de ander puur mijn ervaring. Dit schrijf ik om niemand te kwetsen met mijn teksten. Want dat is het laatste wat ik wil. Ik schrijf echt puur uit mijn gevoel.

Lieve Daan,

Daan je bent alweer  2 jaar, wat gaat de tijd snel. Mama vraagt zich af hoe je er nu uit zou zien. Hoe ons leven er als gezinnetje er nu uit had gezien. Fantaseren over wat we vandaag zouden doen met jouw verjaardag. Vast lekker knoeien met de taart en vele cadeautjes open scheuren. Zouden we je horen lachen en misschien kon je al wel in je handjes klappen. Swingen op je verjaardag muziek. En met mama door de woonkamer dansen, natuurlijk papa niet vergeten om daar lekker mee te stoeien als echte mannen. Want dat ben je toch mijn stoere mannetje.

Ik voel je elke dag door mijn hele lichaam heen, ik zie je in de mooie kleurige bloemen omdat ik daar van geniet. Ik zie je in de vlinders die ik voorbij zie vliegen. En ik weet dat je altijd bij me bent. Heel soms is mama zo verdrietig en kan ik je niet zo goed voelen, ik weet dat je niet wilt dat ik verdrietig ben. Maar het missen van jouw doet zo,n pijn in mijn hart. Je bent daar in de wolken in goede handen, maar het liefst had ik je in mijn eigen handen. Jouw heerlijk knuffelen, je ruiken en je haartjes strelen wat ik zo vaak deed als je bij me lag. Mijn liefde is onvoorwaardelijk en zo groot voor jouw. Nooit eerder heb ik dit gevoeld. Jij mijn prachtige zoon. Al een heel kereltje zou je nu zijn. Ik snap niet dat de tijd zo snel is gegaan. Kan me nog als de dag van gisteren herinneren wat ik deed op jouw eerste verjaardag. Een maand lang voor je verjaardag was ik al van slag, ik voelde me zo ziek van verdriet. En de dag van je verjaardag viel zo mee. We maakte er een fijne dag van. Nu ben ik minder lang van slag geweest gelukkig. Toch een week van vreselijk verdriet en paniek in mijn lijf. Maar jouw verjaardag zal een mooie stralende dag worden. Daar gaan we voor hoe vreselijk we ook missen. Jij verdiend een mooie dag juist met een lach, misschien een traantje weg pinken. Jouw verjaardag wordt gevierd met taart en ballonnen. En mama wilt gewoon weer gefeliciteerd worden, want ik werd toch echt 2 jaar geleden voor het eerst jouw mama. En daar ben ik zo super trots op.

Wat zou het een mooie droom zijn als ik je zou horen zeggen dat je van mij houd. Maar toch heb ik dat al duizenden keren horen zeggen, want in gedachten ben je altijd bij mij. En dit zal mijn hele leven lang zo blijven. Jij en ik zijn verbonden voor het leven.

Hoe zou jouw verjaardag daar boven nu zijn…

Ik doe me ogen dicht en zie allemaal mooie slingers hangen, vele kleurige ballonnen en er is taart. Op de taart zie ik 2 brandende kaarsjes staan, ook zie ik dat er al in de taart is gegrepen met een handje. Jij kleine boef kon je niet wachten! Ik zie allemaal kindjes en in het midden zie ik jouw. Ik herken je door het mooie kroontje wat je draagt op je hoofd waar groot een 2 op staat. Je ogen staan op stralen en ik zie en hoor je lachen. Ook hoor ik muziek en zie je met je handjes klappen. Wat ben jij het stralende middelpunt mijn kleine draak.

Dan open ik mijn ogen weer en heel hard hoop ik dat dit de werkelijkheid is voor jouw, want ook jij verdiend op deze dag een geweldige verjaardag.

Hiep hiep hoera Daan, jij bent mijn wereld.