Na een gesprek die ik had kwam ik op het onderwerp van deze blog. Ik sprak met iemand over zwangerschappen en deze vrouw had een afspraak gemaakt om haar spiraaltje te laten verwijderen en weer te gaan proberen voor een kindje. Dat zou haar derde zwangerschap worden. Waarop ze gelijk zei : Ik geef het drie maanden. Hierop reageerde ik nauwelijks, maar had het gevoel dat me mond open viel. Zo zelf verzekerd als ze was uit ervaring van haar eerste twee zwangerschappen. Net daarvoor had ik ook al zo,n soort gesprek die had het over iemand die ook zo snel zwanger raakte maar niet voor haar kind kon zorgen. Haar eerste kind is dan ook bij haar moeder beland en daarna is ze nog vier keer zwanger geraakt. Ik wil er niet eens aan denken dat deze kindjes niet de kans hebben mogen krijgen op leven. Echt te bizar voor woorden. Ik ben niet tegen het weghalen van kinderen, maar kan er wel heel verdrietig en boos over worden op wat voor manier het gebeurd. Dan doel ik op de redenen van het weg laten halen.

In me hoofd bleef gelijk de uitspraak hangen “het nemen van kinderen” Hoe vaak ik dit niet heb gehoord van vrouwen. Dit is een term waar ik echt heel boos om kan worden. Want ik ben echt van mening dat je geen kind neemt. Kijk eens naar al die vrouwen die moeite hebben om zwanger te worden. Al die vrouwen die misschien helemaal niet zwanger kunnen worden. De vele miskramen die vrouwen krijgen en dan hebben we het nog niet gehad over al die kindjes die overlijden. Dan denk ik echt hoe kan iemand zoiets in de mond nemen om gewoon even te zeggen, we nemen een kind. Ik kan daar echt niet bij met mijn hoofd. Een kind is een waanzinnig mooi geschenk die je mag ontvangen. Hier heb ik altijd al over gedacht dat deze term niet klopt, nu ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is een gezond kindje op de wereld te zetten en het bij je te mogen houden weet ik helemaal zeker dat mensen veelte makkelijk denken.

Ik weet dat ik een discussie punt gestart ben met dit artikel omdat er zoveel mensen anders denken dan mij. Ik wil dit graag in de wereld brengen zodat mensen eens gaan nadenken over wat ze nou werkelijk zeggen over het nemen van kinderen.

Dan ben ik natuurlijk wel heel benieuwd hoe jullie hierover denken, want geen discussie punt zonder jullie meningen

Normaal heb ik nooit echt het tijdsgevoel, maar nu het afgelopen jaar is wel heel snel gegaan. Elke bijzondere dag voelde extra hardt aan.

Het begon bij Sinterklaas, al voor je geboorte waren we al aan het fantaseren over deze dag. Want we zouden jouw eerste Sinterklaas vieren op papa,s werk. Jij zou voor het eerst de beste man gaan zien, misschien wel even bij hem op schoot zitten. Stiekem aan zijn baart getrokken hebben. Maar lieve Daan jij mocht dit niet mee maken. Toen kwamen de kerstdagen, nog geen drie maanden was je van ons weg gerukt Daan. Ik wilde je de mooie lichtjes in de boom laten zien, er zou een cadeau met jouw naam onder de kerstboom liggen. Daar in plaats lag er helemaal niets. Eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin in deze feestdagen want jij moest hier zijn.

Mama dag weer zo,n dag dat je heel bewust bent dat jij er niet meer bent. Normaal had ik nooit iets met deze dag, maar toen ik overal online lieve berichtjes en foto,s voorbij zag komen van kindjes die hun mama,s hebben verrast werd ik hier verdrietig van. Jij zou nooit een mooie tekening voor me maken, of uit school komen met een geweldig knutselwerkje.

Toen kwam de zwaarste dag tot nu toe, jouw eerste verjaardag. Ik wilde geen sterkte horen ik wilde gewoon net als alle mama,s waar hun kindje jarig van is gefeliciteerd worden. Ja ik weet het moeilijk misschien voor jullie omdat Daan er niet bij is. Toch maakte je me hier heel blij mee. Voor mij is Daan dan wel niet lichamelijk hier, maar toch altijd bij me. Ook hij verdiend een verjaardag. Hij had vast zijn eigen feestje daar boven in een mooie wereld met al zijn vriendjes. Wij beneden vulde het op onze manier in. We kwamen bij je op bezoek, we waren niet alleen. Je opa en oma waren er. En ook vrienden van ons waren er ook op dezelfde tijd. Je kreeg van ons ballonnen en cadeautjes, want die horen toch bij een feestje. Thuis aten je papa en mama van een speciale taart op jouw verjaardag. Het liefst had ik jouw gelach willen horen op deze dag.

Vandaag de dag ben je precies een jaar bij ons weg. Hier was ik al maanden van bewust dat deze dag eraan kwam. Wat een moeilijke reis hebben we dit jaar gehad. Vele angsten, huilbuien, boosheid, jaloezie en nog veel meer van die emoties. Wat een raar idee dat het echt al een jaar geleden is dat je in mijn armen voorgoed je oogjes sloot. Dat we afscheid van je moesten nemen. Zo nutteloos dat jij gegaan bent… Nu een jaar verder heb ik zo veel geleerd, nog altijd doet het pijn dat je er niet meer bent. Nog altijd snap ik niet waarom je moest gaan, nog altijd huil ik om jouw en nog altijd mis ik je enorm. Maar lieve Daan wat heb je me veel gegeven, zo veel door jouw geleerd. Mijn wereld is aan het veranderen, jij bent hier niet voor niks geweest. En ik weet dat ook al zien we je hier niet meer, dat je altijd deel uit zal maken van ons leven. Het mooiste wat je me hebt gegeven is onvoorwaardelijke liefde, dat is iets wat niet iedereen zo makkelijk kan zeggen. Ik kan dit met een gerust hart zeggen.

Nog een keer het filmpje wat ik maakte na zijn afscheid (voor sommige kunnen er misschien schokkende beelden in zitten)

Een jaar geleden toen Daan voor het overlijden nog in het ziekenhuis lag kregen we bezoek van de Cliniclowns weten jullie dat nog?  Voor de lezers die nieuw zijn lees maar even terug. Deze ontmoeting was zo bijzonder voor mij als mama. Maar ik merkte aan Daan ook dat het hem iets deed hoe klein hij nog was. Na zijn overlijden kreeg ik de vraag via Cliniclowns of ik mee wilde doen aan een interview voor op de site, het magisch moment. Dit vond ik zo leuk dat ik er natuurlijk gelijk ja op zei. Maanden later kreeg ik een mail, waar ik zo om moest huilen. Zo ontroerd was ik erdoor. Deze mail kwam van Cliniclown Streep. Ze kwam per toeval (ik geloof niet in toeval, dit moest gewoon zo zijn) op de site van de Cliniclowns waar ze normaal nooit komt. En ze vond het stuk van de magische momenten. Daar herkende ze in het stukje over Daan zichzelf. Clown Streep besloot mij te mailen omdat ook voor haar deze ontmoeting nog heel goed in haar geheugen stond. Ik was echt verbaasd daarover want hoe lang hebben we bezoek gehad van hun, hooguit 5 a 10 minuten. Daan en mij als mama had haar zoveel indruk gemaakt wat ze graag met mij wilde delen. Ze vroeg me of ik als herrienering misschien foto,s wilde hebben van haar en haar collega clown. Dit omdat ik had aangegeven dat die rode neus die Daan kreeg zo belangrijk voor me was. Ja dit wilde ik wel, maar ergens in mij zei dat ik haar graag nog eens wilde ontmoeten. Precies waarom wist ik nog niet helemaal, maar dacht ik vraag het gewoon.

Deze vraag moest ze overleggen, maar ze kreeg een akkoord dat ze me voor 1 keer mocht ontmoeten. Dus wij plande een afspraak. Dit vond ik zo mooi dat clown Streep hier voor open stond. Wat was ik zenuwachtig, maar het was een heel fijn gesprek. Ik heb haar verteld hoeveel indruk hun bezoek heeft gemaakt, waarop zei op haar beurt vertelde wat haar zo veel had gedaan. Haar woorden, de liefde die ik zag en voelde tussen moeder en zoon was zo sterk. Waarop ik zei onvoorwaardelijke liefde. Daarna heb ik mijn verhaal verteld, vanaf geboorte (zelfs nog ervoor) tot aan het overlijden. Wat prachtig als mensen willen luisteren naar je verhaal.

Inmiddels ben ik erachter waarom ik graag deze ontmoeting wilde, ik wilde even het gevoel terug halen van de ontmoeting met Daan. Even terug gaan naar dat moment en het in gevoel op te kunnen schrijven voor mijn boek. Dit is een herinnering om nooit te vergeten en door te geven aan zijn broertje of zusje.

Ik droom over een volgend kindje, eigenlijk was het na het overlijden van Daan gelijk al duidelijk dat we een tweede kindje wilde. Maar natuurlijk niet te snel na alles wat we hebben meegemaakt. Dan ga je toch ook nadenken hoe een andere zwangerschap zal zijn, heb ik dingen gemist die ik nu anders zou doen. Ja zeker. Maar ook de maanden dat Daan er was heb ik veel gemist. Misschien simpele dingen maar die nu zo belangrijk hadden kunnen zijn omdat hij er niet meer is. Ik ga jullie dus vertellen dat ik anders zou willen doen. Of het lukt is natuurlijk nog altijd de vraag.

×× Genieten van mijn zwangerschap, tenminste ik hoop dat het echt gaat lukken. Want angst zal er zijn na mijn vorige zwangerschap. Maar ik heb toen zo weinig genoten dat ik dat nu zeker wel wil. Het zal mijn laatste zwangerschap zijn, dus zal zonde zijn als ik niet heb kunnen genieten.
×× Meer gaan bijhouden over de zwangerschap, ik hield bij Daan een negen maanden dagboek bij. Maar ook flink verwaarloosd, zeker toen er zoveel mis ging.
×× Zorgen dat ik de echo foto krijg van de 20 weken echo. Het lijkt zo normaal dat je die krijgt, maar onze 20 weken echo liep uit op een nachtmerrie en heb dan ook nooit die mooie foto gekregen.
×× Meer foto,s maken met onze Nikon camera en dus niet alleen maar met de telefoon
×× Newborn fotoshoot
×× Heel erg veel genieten van die kleine voetjes en wiebel teentjes
×× Genieten van de voeding momentjes, bij Daan ging het nogal moeizaam waardoor ik heel vaak frustratie had tijdens de voeding
×× Voet afdrukjes maken

Het konijn kreeg Daan van zijn oom. Ze zijn gewoon zo,n beetje even groot zo grappig om te zien. Deze foto maakte we speciaal voor zijn oom om even door te sturen dat hij blij is met zijn knuffel. Of waren wij nou blij met de knuffel voor Daan. Want Daan kijkt niet en steekt gewoon zijn tong uit hihi. Ook hebben we enorm gelachen om de voetjes van de knuffel omdat die net zo raar staan als de voetjes van Daan. Dus ze pasten heel goed bij elkaar.

Deze week staat het nogal in het teken van de verjaardag van Daan. Hij zou gisteren 1 geworden zijn. Nu wil ik jullie vertellen hoe wij deze dag door zijn gekomen.

S,morgens ben ik alleen me bed uitgegaan, omdat mijn man nachtdienst had gehad bleef hij natuurlijk nog even slapen. Ik zag al snel dat me telefoon stond met berichtjes. Eerst maar even wat eten hoor. Daarna heb ik mijn laptop open geklapt en ben ik gaan lezen, al die lieve mooie berichtjes. Dankbaar dat de meeste echt naar me hebben geluisterd, geen sterkte maar een felicitatie. Heb even wat traantjes weg gepinkt, een beetje van verdriet maar heel veel van blijdschap. Deze dag moest in het teken staan van mooie herinneringen aan onze prachtige zoon Daan. Nadat mijn man Bert uit bed was en bij was gekomen zijn we de taart gaan ophalen die ik had besteld. Een hele mooie speciale taart. Nog even bij het winkelcentrum gele rozen gekocht. Snel de taart thuis gebracht, daarna gelijk weer op pad. Naar de gedenkplek van Daan. We hebben het er samen weer heel mooi gemaakt. Hij heeft de mooie gele rozen in de vazen gekregen. Bert heeft de onkruid allemaal weg gehaald. Kaarsje aangezet. Er was al iemand langs geweest, dus er was iets nieuws bijgezet. Een lief teigertje knuffel en een kaarshouder met kaars. Ook had ze voor ons de overige kaarsjes laten staan zodat we die mee konden nemen naar huis. Van hun had ik ook al de dag ervoor een kaartje in de brievenbus mogen ontvangen.

Het was de bedoeling dat er twee paarse ballonnen de lucht in zouden gaan, maar helaas zonder helium werkte het dus niet. We hebben ze daar dan maar vast gemaakt, zodat hij ze toch heeft gekregen. Volgend jaar doen we het dus maar wel met helium. Ook had ik een klein cadeautje voor hem gekocht. We hebben het altijd met hem over ijs, waarom omdat hij voor het eerst de smaak van een milkshake heeft geproefd naast zijn melk. Dat was het eerste en laatste smaakje wat hij naast zijn melk ooit kreeg. Hij kreeg dan ook een speeltje in de vorm van een ijsje, het bleek een bellenblaas te zijn. Voor ons ging het alleen om het ijsje. We hebben een tijdje zo staan praten, stiekem hoopte ik dat zijn opa en oma zouden komen. Ik had al gehoord dat ze iets voor hem hadden gekocht. Dus ik was heel nieuwsgierig. En ja hoor daar kwamen ze ineens aan gelopen, daar achteraan nog meer visite. Vrienden van ons kwamen ook langs. Hoe toevallig alles in 1 keer. Ik was echt zo blij. Oma, mijn schoonmama wist niet zo goed wat ze moest zeggen tegen me. En sprak haar onzekerheid uit. Moet ik je nu toch feliciteren, het klinkt zo raar. Waarop ik zei ja dat mag je ik ben toch een jaar geleden mama geworden. Je zoon is een jaar geleden papa geworden. Dat is een felicitatie waard. Dus we werden gefeliciteerd. Opa en oma kochten een stoere rode auto voor Daan en werd op zijn plekje neer gezet.

Mijn vriendin die had van alles bij haar, als eerste kregen we twee kaarten met een hoop tekst. Die hebben we dus pas thuis gelezen. Een teigertje kwam te voorschijn die er nu staat en twee mooie bloemen. Icecreams, die had ze ook al bij zijn plekje neergezet maar ze waren niet omhoog gekomen. Bij haar thuis wel en nu heeft hij twee ijsjes hihi. Ook kwam ze aan met blauwe ballonnen, we werden aan het werk gezet om allemaal 1 op te blazen. Deze hing ze in de boom bij zijn plekje. Ondertussen dat we daar staan te praten laat Daan er al eentje leeglopen. Heb zo gelachen hij was ons mooi even aan het plagen. Ook kwam er een potje spinazie uit haar tas, dit was iets tussen haar en Daan. Toen ze op kraamvisite was en Daan bij haar op schoot lag vertelde ze dat als hij oud genoeg was hij spinazie moest gaan sputteren in mama,s gezicht. En dat alles onder moest komen te zitten. Terwijl ze dit aan hem verteld krijgt ze een klein lachje van hem. Vanaf dat hij was overleden heeft ze het steeds gehad dat ze zeker nog eens een potje spinazie voor hem zou kopen. Nou zijn eerste verjaardag was het dus zover. Daar zette ze dan het potje spinazie neer en een lepel bovenop het potje. Geweldig gewoon. We hebben daar met zijn zessen een hele tijd staan praten, Daan had gewoon echt verjaardag visite. Mij konden ze niet blijer maken ermee.

We namen afscheid van onze vrienden en toen even een kusje voor Daan nog, daarna zijn we ook weer naar huis gegaan. Thuis helemaal moe, ben ik maar even op bed tv gaan kijken. Lekker makkelijk eten. Bert bestelde patat met snacks. En na het eten zijn we samen even gaan slapen, we waren zo moe. Toen was het tijd voor taart, eerst natuurlijk de taart op de foto zetten. Want dat is een mooie herinnering aan zijn eerste verjaardagstaart. Ohhh en wat was deze taart lekker zeg, blij dat ik een speciale taart heb laten maken. We hebben toen gewoon tv gekeken, maar later op de avond raakte we aan de praat en hielden niet meer op. We waren alle mooie herinneringen van Daan aan het ophalen, ondanks hij maar vier maanden bij ons was hebben we heel wat moois mee mogen maken. En daar wilde we zeker even bij stil staan. Deze avond hebben we dus ook heel veel gelachen om ons mooie mannetje Daan. Want hij heeft ons echt onwijs trotse ouders gemaakt.  Het enige wat ik zo vreselijk triest vind is dat ik steeds maar in me hoofd heb, hoe zou hij er nu uitzien, wat voor dingen zou hij nu al geleerd hebben. Helaas dit zullen we nooit weten. Maar Daan je blijft altijd onze zoon en deel van ons gezin. En mocht je een broertje of zusje krijgen, die zou opgroeien met jouw als grote broer. We zullen al jouw verhalen doorvertellen aan ons tweede kindje dan, want jij doet er zeker toe.

We hebben dus er een hele mooie dag van gemaakt. En Daan heeft voor het heerlijke zonnetje gezorgd die er scheen.

Hiep hiep hoera, hoog in de hemel tussen de wolken is een kleine jongen die vandaag zijn 1e verjaardag mag vieren.

In mijn gedachten is er taart met 1 brandend kaarsje erop. Hoor ik muziek, geklap en gelach. Vriendjes en vriendinnetjes om mijn kleine jongen heen.

Ik zie vele mooie gekleurde pakjes die voor hem bestemd zijn. Gekleurde ballonnen waar hij mee mag spelen. Een mooie vrolijke dag voor deze eerste verjaardag.

Beneden zitten zijn papa en mama, met lege handen. Jij kleine jongen moest hier je verjaardag vieren. Met je opa,s en oma,s die enorm trots op je zijn.

In plaats van dat we samen met jouw dit vieren staan we bij je grafje. We sturen 2 paarse ballonnen naar je toe. Een kleine wens in een briefje, hopend dat het bij je aankomt.

We eten taart voor jouw, zou je het lekker hebben gevonden. Vast wel je lijkt op papa en mama. Het enige wat ik nu nog wens is jouw een fijne 1e verjaardag. Een dikke verjaardag knuffel.

Lief klein draakje, papa en mama houden van je… tot de maan en terug.

Verjaardag

De verjaardag van je kindje is iets heel belangrijks en speciaals, zeker als het gaat om de eerste verjaardag van je kindje. Maar wat als je kindje er niet bij is om het te vieren, wat doe je dan? Ik heb lang nagedacht wat ik met deze dag wilde, toch was ik er al snel uit. Het is de dag van Daan dus die moet gevierd worden. Niet zoals bij de kindjes die er wel bij zijn met familie en vrienden om ons heen. Nee wij willen dit samen als gezinnetje doen. Wij gaan naar zijn grafje en laten 2 mooie paarse ballonnen op. Zelf zal ik nog een briefje met een boodschap eraan willen hangen. Ook heb ik voor deze dag een speciale taart besteld, speciaal voor mijn man en ik. Ik wil stil staan bij alle mooie dingen die we met Daan hebben mee gemaakt.

Bang om vergeten te worden

Iedere mama is bang dat hun kindjes die overleden zijn vergeten worden. Iedereen gaat verder met zijn leven, die van ons staat in het begin echt gewoon stil. We kunnen boos worden als mensen de naam van onze kindjes niet noemen of gewoon het hele onderwerp vermijden. Nu Daan bijna jarig is ben ik heel erg gaan nadenken wat ik graag zou willen van de mensen om me heen. Want ook ik ben heel bang dat mensen deze dag gaan vergeten. Dat ze misschien niet eens weten wanneer hij jarig is. Of dat ze zo onzeker zijn van wat ze moeten zeggen, ze helemaal maar niks zeggen. Daarom was ik benieuwd hoe andere onzichtbare mama,s deze dag willen doorbrengen. 1 ding is echt duidelijk, iedereen wilt dat er door hun naaste erbij stil gestaan wordt. Hoe wij ook de dag willen doorbrengen, een lief woord van de ander is zo welkom. Ik vroeg me dan ook af is het gepast om de ouders te feliciteren met deze dag. Het klinkt wat raar, maar vele moeders zeggen hier ja op. Ons kindje is toch ook jarig, wel niet hier bij ons. Dit kindje heeft ons trotse ouders gemaakt en dat moet gevierd worden. Sommige vinden het fijn met hun naasten naar het grafje te gaan daar een ballon op te laten. Maar van vele hoor ik ook juist dat ze deze dag als familie willen doorbrengen. Iets leuks gaan doen als mooie herinnering aan hun overleden kindje.

Laat wat van je horen

Weten jullie niet wat te doen op deze dag, laat van je horen dat is het enige wat wij als onzichtbare mama,s willen. Wij hechten hier zoveel waarden aan. Ja we vinden het fijn als er spontaan kaartjes in de brievenbus vallen of bloemen bezorgt worden. Ja we vinden het fijn als je even langs zijn grafje gaat en dat natuurlijk even laat weten. Ja we willen graag gefeliciteerd worden. Dus wees niet onzeker, noem de naam van de engeltjes zeker op hun verjaardag. Moeders en natuurlijk ook de vaders zullen je dankbaar zijn. Want ook deze dag komt elk jaar weer terug net als de verjaardag van jullie kindje die wel bij jullie dit mag vieren.

Weet wel dat iedereen anders deze dag invult, maar niemand wilt dat onze engeltjes vergeten worden.
En weet je na deze tekst nog steeds niet wat je moet doen of zeggen, kan je die onzekerheid ook gewoon naar de ouders uitspreken. Alles liever dan niks van je laten horen.

Wat zijn mijn 2 mooie mannen toch lief zo samen slapen in het grote bed. En zie dan ze matchen lekker met hun oranje shirts.
Dit is echt een heel mooi smelt momentje.

Wat is het toch heerlijk om bij mama te liggen. Slapen doe ik overal wel, maar het plekje bij mama is toch wel het meest heerlijkste plekje. En zeker als je in het ziekenhuis ligt.