Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 15 december 2014

Mijn dagen worden steeds leger en saaier. Ik weet af en toe gewoon niet wat ik moet doen. Zit steeds meer thuis, heb dan ook steeds minder afspraken. Aan de ene kant wel lekker, maar ook soms heel vervelend. Er zijn zelfs dagen bij dat ik liever niet me bed uit wil komen. Blijf dan ook lang in de ochtenden liggen.
Vandaag maakte ik eens water met een smaakje. Ik deed er dus citroen in. Best lekker zo voor een keertje.

Wereldlichtjesdag was het vandaag. In Groningen deden ze hier ook aan. Waar ik ook al over schreef. Vond het zo mooi al die lichtjes te zien. Kon natuurlijk niet anders dan dat ik er foto,s van moest maken.
Deze leuke gekleurde ballen hingen er ook. Hier had ik al de hele tijd me oog op, deze paarse bal. Paars is echt de kleur van Daan* Dus ook even een kiekje van moeten maken.

Dinsdag 16 december 2014

De hele dag leek het wel nacht in huis. Zo donkere dag was het, helemaal niks aan gewoon.

Ondanks het zo slecht weer was, donker en best veel regen ben ik de stad in geweest. Dat thuis zitten ben ik zo zat… Ging op cadeautjes jacht voor 2 post pakketten. Voor een jarige vriendin en eentje die het gewoon even verdiend.
Af en toe neem ik toch een gezonde keuze. En nu stond er een heerlijk fruithapje in de planning. Jammie ananas en banaan, ben er gek op.

Woensdag 17 december 2014

Dit zijn de 2 pakketten dus geworden, met allemaal fijne spulletjes erin.
S,avonds ontplofte mijn soacial media met het nieuws over Elara. De dappere dodo met de staartjes is overleden. Ik kon alleen maar huilen, het kwam zo dichtbij. Voor haar en haar ouders branden ik dit kaarsje. Ik denk aan jullie

Donderdag 18 december 2014

Deze middag was het weer tijd om naar mijn psycholoog te gaan. Dit keer geen EMDR kwam ik achter. Ze vroeg me hoe het ging nu ik de therapie kreeg. Ik vertelde haar dat ik wel wat rustiger werd ervan. Ze vond ook dat ik dat uitstraalde. En dus wilde ze graag weten wat ik nog wilde behandelen met haar. Of ik daar over na had gedacht. Ehmm nee, dat moest ik dan maar even doen op het moment daar. Hmmm, ze wilde dat ik me ogen sloot en ging nadenken. Nou dan ben je bij mij verkeerd. Dat is een stukje vertrouwen wat ik weg moet geven en dat vind ik lastig. Ze wilde het makkelijker voor me maken… Neem een punt om naar te kijken, geen contact maken met mij en ze zal af en toe wat zeggen en soms stiltes laten vallen. Nou doen dacht ik dan kan ik beter wel me ogen dicht doen want dat werkt helemaal niet. Dus deed me ogen dicht, dat ging eigenlijk best goed. Daarna kon ik haar ook vertellen wat me nog erg bezig hield. In het nieuwe jaar is mijn volgende afspraak, duurt echt nog lang pas 22 januari. Want ik ben van de EMDR altijd paar dagen van slag. Dus geen goed idee vlak voor mijn vakantie nog te gaan. Wel als er iets is, kan ik haar gewoon vanaf 5 januari bereiken, of altijd nog een afspraak maken.

Vrijdag 19 december 2014

Heb de moed verzameld om op tijd uit bed te komen, om naar me werk te gaan… Heb dus even lekker weer 2 uurtjes gewerkt. Wel had ik onwijs veel last van me rug deze dag. In de middag heb ik een lang telefoon gesprek gehad met mijn mams. En moest ik nog even naar het centrum, de pakjes wegbrengen… Rouwkaartje kopen, versturen… En nog wat boodschapjes doen. Heb de avond dan ook doorgebracht in de slaapkamer met de tv aan. Was best moe.

Zaterdag 20 december 2014

Heerlijk ik ging croissants maken met knakworsten erin.
Lekker eten, jammie…

Zondag 21 december 2014

Eigenlijk verveelde ik me deze dag… Maar mijn man zei ga dan aan de slag met de kaarten van Daan* Daar ben ik dan maar even mee bezig geweest. Onder een genot van warme choco met marsmello,s die ik van me schatje kreeg.

Toen kreeg ik ook nog een zakje met smoeltjes, maar die kreeg ik niet allemaal op hoor…

Er zitten weer wat kaarten in, maar echt opschieten doet het niet. Al die mooie teksten op de kaarten, lees ze steeds weer als ik er voor ga zitten. Maar uiteindelijk komt het wel af.

Ik merk dat ik soms dagen gewoon geen foto,s maak, blijkbaar kost me dat soms veel moeite…
Maar dit was dus mijn week, hoe was jullie week?

De grote vijver in het Noorderplantsoen in Groningen, vol met drijvende lichtjes. Een gelegenheid om kinderen die gemist worden, te herdenken.

Wij waren er bij, ik en mijn man. Vrienden van ons waren er om ons te steunen zo lief. Er waren vele mensen op af gekomen. Wat een mooi gezicht al die bootjes in het water. Ik schreef wat moois op het bootje speciaal voor onze Daan. Maar heb ook aan alle andere kindjes die gemist worden gedacht. Om me heen hoorde ik mensen die het koud hadden. Ik had nergens last van, ja van pijn in me hart. Heel veel pijn in me hart, daar was de kou niets bij. Er werd gezongen, een liedje in het speciaal. Deze werd geschreven speciaal voor wereldlichtjesdag.
http://youtu.be/3c_U0ctrJDo

Verder maakte ik nog foto,s van al die mooie lichtjes in de vijver.

Dit was een bijzondere ervaring, heb zelfs nog een traantje weg gepinkt. Zo mooi en zo pijnlijk deze herdenking.

Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 08 december 2014

Weer vroeg op pad. Op controle bij de huisarts. Even babbelen hoe het nu gaat. Hij vond dat ik er beter uit zag, ook rustiger overkwam. Ja dat kan wel kloppen. Hoef niet meer terug te komen. Wel natuurlijk aan de bel trekken als er iets is.

Nog altijd donker nadat ik bij de huisarts was. Besloot nog niet naar huis te gaan.

Toch maar even het CJG in, zou weer mandala tekenen zijn, maar degene die het geeft was ziek. Dus we zijn maar gewoon wat gaan kleuren. Lekker de rust vinden, ondanks ik er zeker niet alleen was.

We waren van het weekend even bij Tuinland geweest. Kochten daar wat dingetjes voor de kerst. Dit voor ons thuis. Voor Daan een kerstboompje enz…

Dinsdag 09 december 2014

Weer vroeg me bed uit, dit keer voor fysiofit. Normaal ga ik op woensdag, maar deze week ging dat niet lukken.

Even paar boodschapjes doen. Ohhh zo slecht maar lekker. Brie  Wanneer houden die vreetbuien nou eens op. Het lukt me echt nog niet.

Op de terug weg naar huis…

Woensdag 10 december 2014

Vandaag staat er een leuke dag op de planning, ga jullie nog niet veel vertellen. Er komt namelijk nog een blog hiervan online.

In de tram bijna op bestemming Artis Amsterdam.

Flamingo,s. We stonden te wachten op wat komen zou.

Rondleiding dierentuin Artis

Hapjes in overvloed.

All hail King Julien, verder laat ik nog niks los.

Donderdag 11 december 2014

Donderdag is het therapie dag. EMDR bij de psycholoog. Weer zo heftig. Ben dan ook in de middag weer in bed beland. Gewoon even helemaal niks hoeven.

Vrijdag 12 december 2014

Ik was al begonnen met de kerstkaarten, vandaag heb ik het afgemaakt. Ze zijn inmiddels ook al verstuurd. Ben benieuwd of er ook reacties komen op de tekst, aangezien we de naam Daan* erin hebben gezet. Voor ons voelt het goed, maar misschien vinden sommige het niet fijn. Dat is dan hun probleem, maar toch!!!

Ja ik weet het, slecht slecht slecht. Ik moet het echt eens gaan aanpakken weer die slechte gewoontes.

Zaterdag 13 december 2014

Ik schreef weer een heftig blogje over ons lieve mannetje. Merk dat dit soort dingen wel heel erg leeft. Veel aandacht wordt hieraan geschonken. Fijn om al jullie lieve reacties te lezen. Zo weet ik ook dat het geen probleem is dat ik hier best veel over schrijf. Des te meer reden om mijn droom werkelijkheid te laten worden. Mijn eigen boek, alleen de opstart valt nog niet mee.

Dan ook maar de kerst in huis halen. Alles gaat gewoon door, hoe moeilijk ik het ook vind. Toch gaan we er een gezellige kerst van maken. Met de juiste kerst versieringen.

Nog even de kerstboom van dichtbij. Hij is weer goed gelukt, al zeg ik het zelf.

Zondag 14 december 2014

Natuurlijk vergeten we Daan* hier ook niet. Zijn eigen mooie kerstbal hangt in de boom te pronken.
En nog een lieve baby kerst engel voor ons kleintje. Deze hangt ook bij hem in zijn boompje.

Is jullie huis al in kers stemming?

Op het moment dat we met Daan* met de ambulance in het ziekenhuis aankwamen na het overlijden, kwamen we in een kamertje waar er gesproken werd over wat er was gebeurd. We kregen vele vragen. 1 ervan was of we obductie wilde laten verrichten op Daan* Mijn eerste reactie daarop was, nee. Ik kreeg gelijk het beeld in me hoofd dat ze hem open moesten maken. Dat kon ik niet aan. Toen ze uitlegde waarom het wel of niet fijn was om het te laten doen, begreep ik er meer van. Je leeft in een roes, dus niet alles krijg je goed mee. Maar we wilde wel graag weten wat de reden zou zijn van het overlijden van hem. Ze vertelde wel erbij dat het een kleine kans was dat er echt een oorzaak zou gevonden worden. Toch besloten we ervoor te gaan. Ineens wat het open maken van Daan* minder eng. Ik hield de gedachten voor dat hij als hij nog had geleefd ook nog op de operatie tafel zou belanden voor zijn hartje. Dus er was weinig verschil. Ook zouden we het niet te zien krijgen hoe het erna uit zou zien. Dat is dan wel weer zijn. Hij zou netjes aangekleed worden na obductie. Zo fijn er was niks van te zien. Het was gewoon mijn mooie mannetje die we weer terug thuis kregen.

We hebben lang moeten wachten op de uitslag. Jullie nu dus zelfs langer, want kreeg het gewoon niet verwoord. Eindelijk hadden we het gesprek, waar we zo lang op hebben moeten wachten. Leuk kom je op de afdeling kindergeneeskunde.  Hoor je allemaal kindjes, erg fijn als je zit te wachten. We werden gehaald, liepen naar een kamer die vrij was voor ons. Werd me daar toch zenuwachtig en huilerig. Ik hoorde steeds tegenover ons een kindje huilen. Goed over nagedacht mensen. Ze merkte het op, vertelde me dat ze met moeite een plekje hadden gevonden. Maar vond het wel rot dat het uitgerekend op deze plek was. Ze ging bellen of er niet ergens anders plek was. Gelukkig we konden naar een andere afdeling. Zo konden we gelukkig wat rustiger praten. Voelde mij beter op me gemak.

Wij waren zo bang dat het toch zijn hartafwijking was. De kindercardioloog wilde er bij zijn. Achteraf kon hij niet, daar was al over gebeld. En toch zat dat ons niet lekker dat hij erbij had willen zijn. Dus een reden te denken dat het zijn hartje was. Echter was daar geen sprake van. Wat een opluchting het had niks met zijn hartafwijking te maken. Want als dat het was geweest, was er iemand schuldig. Degene die de laatste keer op controle voor zijn hartje mijn opmerking afwimpelde voor de operatie. Ja ik wist heus wel dat hij te klein en te zwak was. Maar wat als het wel zijn hartje was, dan waren ze te laat. Dit was dus een hele geruststelling. Maar wat is het dan wel. Ze hebben ook uitgesloten dat het de medicatie is die hij een uur van te voren nog had gekregen voor de spruw. Want misschien was hij er wel in gestikt. Nee, er was niks meer van terug gevonden. Ook dat was voor mij een hele geruststelling. Onze angsten waren dus geen werkelijkheid geworden.

Er werd verteld dat ze wel iets hadden gevonden. Maar konden niet met zekerheid zeggen dat het echt de oorzaak was. Ze hielden het op wiegendood, dus pure pech voor ons mooie mannetje. Wat ze hadden gezien was een te nauwe neus doorgang, dikke tong. Dat zijn kenmerken voor “down” En aangezien Daan* al vanaf geboorte af aan benauwd was, hebben ze het vermoedde dat hij daardoor zuurstof te kort heeft gehad en dus is gestikt. Dit klinkt heel erg naar, dus houden het maar op wiegendood. Alleen doordat ze dit hebben verteld, heb ik me weer van alles in me hoofd gehaald. Heeft hij misschien raar tegen me aangelegen, zodat hij neusje dicht kwam te zitten, heb ik iets over het hoofd gezien, is het mijn schuld. Als die vragen kwamen in me op. Inmiddels zijn deze gedachten rustiger geworden. Ik weet dat het niet mijn schuld is, maar een gevoel is iets heel anders. Die kan je niet zomaar uitzetten.

Ik ben blij dat al die dingen waar wij aan dachten het niet waren, maar wiegendood is wel heel breed. Met andere woorden, er is geen reden. De kleine man heeft gewoon pech gehad. Nou lekker dan, hij had al zoveel pech, dan moest hij ook nog eens overlijden door een niet gevonden oorzaak. Vrede krijgen met de dood van mijn kleintje, nee nooit. Maar kan wel vrede vinden de manier hoe, bij mij in mijn armen heel rustig in slaap gevallen te zijn. Maar hoe je het ook went of keert, het had nooit mogen gebeuren.

Ik heb begrepen dat het deze week “International baby loss awereness” was, vandaag is de laatste dag. Zelf had ik hier nog nooit van gehoord, maar zag het op instagram. En ben even verder gaan klikken op de link en ik kwam uit op mylifeblogs.nl.

Ik ben een “onzichtbare mama” een mama met een vlinderkindje. En dit moet meer bespreekbaar worden in de wereld. Want ik ben niet de enige mama die rondloopt zonder kindje. En je kan juist zoveel steun ontvangen/geven aan mede mama,s van vlinderkindjes.

Omdat ik nu pas weet heb van deze week, en meerdere onder ons wil ik het toch even onder de aandacht brengen. En met de oproep om vanavond om 19.00 een kaarsje te branden voor alle vlinderkindjes onder ons. Even aan hun denken, tegelijk even stil staan bij alle mama,s die hier doorheen gaan. Want nee ik ben niet alleen.

Steek jij vanavond voor onze kindjes een kaarsje. Ik wel en sta dan even stil bij Daan en al jullie lieve, mooie, bijzondere vlinderkindjes.

Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 15 september

Zoveel mogelijk bij mijn mannetje zijn. Dingen doen die ik graag nog wil doen met hem. Ja wel wat natuurlijk mogelijk is. Foto,s maken, door zijn haartje woelen. En daar is deze foto door ontstaan. Heb ook foto,s van hem helemaal gemaakt nog. Maar die ga ik zeker niet online zetten. Vind ik niet zo gepast. Wat een lief klein handje he…

Maar even makkelijk eten in de avond. Tomatensoep, stokbrood en rundvlees salade. En wat voelt het nutteloos om te eten. Weet dat ik goed voor mezelf moet blijven zorgen. Maar soms krijg ik haast geen hap door me keel.

Dinsdag 16 september 2014

De eerste kaartenstroom kwam binnen. 30 kaarten op precies te zijn.
Ik had een afspraak gemaakt met een pottenbakkerij die urnen maakt. Daar zijn we naar toe gegaan. Want Daan verdiend een bijzondere urn omdat hij dat zelf ook is. Als hij klaar is, zal ik daar mee over vertellen en laten zien.

Woensdag 17 september 2014Mijn eerste groene smoothie die ik zelf gemaakt heb. Spinazie, mango, meloen, banaan. Gezond en lekker. Overal waar banaan door heen gaat is geloof ik lekker…

Naar de kapper, want wil er wel een beetje goed uitzien met het afscheid van Daan. Daarna even langs de bakker geweest, iets lekkers mee genomen.

Lunchen, dit nam ik dus bij de bakker mee. En ook nog een ham/kaas croissant voor ons beide.

Dit zag ik liggen ook bij de bakker, en wilde dat proberen. Het is een kwarkbol. Was voor een keertje lekker.

Nog even een mooi plaatje van ons uitzicht vanuit huis.

Deze dag heb ik veel bij Daan gezeten. Alleen maar kijken kon ik. Beetje muziek luisteren. Beetje praten, en door zijn haartje gewoeld.

Donderdag 18 september 2014

De dag van het echte afscheid. Daar hebben jullie al over kunnen lezen.

Vrijdag 19 september 2014Mijn vader nam mijn vriendin donderdag mee voor het afscheid. Omdat ik haar even voor mezelf wilde zijn ze eerder gekomen dan de rest. Deze bloemen nam ze voor ons mee.

Heb haar ook gelijk aan het werk gezet, want had die grote bos bloemen gekregen. En ze heeft ervaringen in de bloemen. Heeft ze dus afgesneden en netjes in de vaas gezet. Deze grote bos bloemen kreeg ik van D- mama,s een facebook pagina voor mama,s en papa,s met down kindjes.

Ook dit beertje kreeg ik van mijn vriendin, en mijn man kreeg dezelfde.

Familie teigertje. De grote hadden we al en heeft Daan bewaakt op de dienst. De 2 andere hebben ze bij Daan neer gezet bij het afscheid.

Troost voer. Zoveel pijn en verdriet, ik weet dat het hier niet mee weg gaat. Maar was toch even een fijne troost op het moment.

Zaterdag 20 september 2014

Het werd tijd om een mooi stuk op me blog te schrijven over het afscheid van ons draakje. En het was blijkbaar weer een tranen trekker. Zoveel reacties weer. Gewoon niet normaal meer hoeveel mensen met ons mee leven. Zo lief.

Ballonnen die over waren van de dienst gingen met ons mee, en maakte er natuurlijk nog even een foto van. Voordat het te laat is. Zo blij dat mijn moeder dit had geregeld. Was zo mooi toen ze allemaal de lucht in gingen.

Zondag 21 september 2014
Ik dacht lekker lasagnette eten, maar op het moment van eten had ik geen trek meer. Had een brok in mijn keel, en hield het eten best wel tegen. Heb toch netjes me bord leeg gegeten.

In de avond nog even douchen, in de hoop alle ellende van je af te spoelen. Was wel even lekker, maar van korte duur. Je gedachtes stoppen gewoon niet en ook niet door een heerlijke douche.

De dag van het echte afscheid is aangebroken. Donderdag 18 september hebben we een super mooie dienst gehad. We zagen er zo erg tegenop.

Die ochtend waren we hier thuis nog met z,n 3en. Daan lag nog altijd in zijn bedje. En we zouden hem samen in zijn kistje leggen. Zonder dat er verder iemand bij was. De dag ervoor heeft de uitvaartverzorgster de koeling uit gedaan en meegenomen. Daan kreeg een schoon bedje en een droge doek om zich heen. Wat was het fijn dat de koeling weg was. Zo zou hij de volgende dag wat minder koud zijn en minder stijf. Dus zou het makkelijker voor ons zijn als we hem nog even wilde vasthouden. En dat wilde ik zeker nog even. Eerst in de ochtend ben ik gewoon nog bij hem gaan zitten. Samen wat muziek geluisterd. En kon alleen maar kijken naar hem. Mijn mooie stoere ventje. Toen ik Bert terug hoorde komen die zijn auto nog even door de wasstraat zou halen, heb ik hem gevraagd te helpen. Hij heeft hem uit zijn bed gehaald en ik heb hem over genomen. Met Daan in me armen ben ik op de bank gaan zitten. Zijn papa naast me. En maar kijken, beetje praten tegen hem. Gewoon nog even genieten van hem. Moeilijk had ik het ermee, als ik eraan dacht dat ik hem los moest laten. Toch werd het tijd hem los te gaan laten. Bert nam het van me over en legde hem netjes in zijn kistje die nu in zijn bed stond. In zijn arm zijn knuffel giraf, die is met hem mee gegaan.

Toen was het eigenlijk alleen maar wachten op het moment dat er mensen kwamen, vreselijk. Rond 13.00 kwam mijn vader met een hele lieve vriendin. Ik wilde haar wat langer bij me hebben, vandaar dat ze al zo vroeg er waren. We hebben een moment samen door gebracht buiten. Gewoon even wandelen, en praten. En veel geknuffeld hebben we die dag. Had haar zo erg nodig. Rond 15.00 kwamen mijn broers en hun vrouwen, mijn mama en haar man. En als laatste kwamen mijn schoonouders en mijn zwager. Wachtend op de uitvaartverzorgster. Ondertussen waren er nog een paar die nog even hier afscheid wilde nemen van Daan.

Het was nu echt tijd om thuis zijn kistje dicht te doen. Bert heeft hem naar beneden gedragen. En in zijn eigen auto hebben we hem vervoerd naar het crematorium. Ons afscheid van onze kleine draakje is echt verlopen hoe wij dit wilde. We hadden gezegd geen bloemen, en die zijn daar ook niet gekomen. Mensen konden nog een laatste keer kijken en er werden nog knuffels bij gezet. Daarna was het onze tijd om echt de kist dicht te gaan doen. Samen hebben we de deksel erop gedaan, en het schoot ineens in me hoofd dat ik een laatste keer vergeten ben door zijn haar te woelen. Maar het is prima zo, heb thuis zo vaak nog door zijn haartje gewoeld. De knopjes die erop gingen zijn vlinders, en niet 1 dezelfde. Ze zijn met de hand gemaakt. Ik was alleen maar bang dat ik ze kapot zou draaien omdat ze zo kwetsbaar zijn. We gingen zitten, en toen kwamen de andere binnen. Het nummer ‘He lives in you” werd gedraaid.
Welkoms woord door de uitvaartverzorgster, wat sprak ze mooi. En toen gaf ze mij het woord. Stond verbaasd dat ik het echt zelf ging doen. Mijn blog die ik hier eerder schreef heb ik voorgelezen. Wat was ik zenuwachtig, maar huilen deed ik niet. Ik las maar door, ja wel met wat haperingen erdoor. Wat was ik blij dat ik klaar was met lezen, het was ook zoveel. Ging weer zitten. En Woezel en pip werd gedraaid met het nummer “ga je mee naar het land van je ogen dicht” Toen brak ik, en hield ik het niet droog. Kreeg een zakdoekje van achteren aangereikt.

Een lieve vriendin had een mooi gedicht geschreven voor de rouwkaart, wat we haar hadden gevraagd. En ook heb ik gevraagd of ze het wilde voor lezen. Ook dat deed ze. Wat sprak ze mooi. “Vlinders” van Nick en Simon werd gedraaid. Daarna kwam het dankwoord.

En we wilde graag met een lach afscheid nemen van Daan, daarom kozen we voor een vrolijk nummer. Waar je gewoon van ging stuiteren. ” ’t aardige van teigertjes” Dat werd een aantal keren afgespeeld. Zodat alle mensen nog een beertje konden pakken en bij het kistje konden zetten. Als laatste waren wij aan de beurt. En gaf Sharmayne onze fotografe voor de dag een beertje mee. Wat voelde dat goed dat ze hier aanwezig was. We liepen met een glimlach weg bij Daan, naar buiten. Iedereen had al een ballon of zelfs meerdere meegenomen. Ik met een hand vol paarse ballonnen. Mijn man en ik gingen in het midden staan. En er werd een heel mooi gedicht voor gelezen. En lieten we daarna de ballonnen los. dat was echt een wauw momentje.

We gingen de koffie kamer in. Iedereen ging zitten en ik ben degene die daar maar stond. Wilde met iedereen even praten. En nam niet echt de tijd om bij te komen.

Alle lieve mensen bedankt dat jullie er voor ons waren, en in deze moeilijke tijd er nog voor ons zullen zijn.
*Ik voel me leeg en verdoofd. Wetend dat ons zo drukke leventje in 1 keer veranderd is naar een lege agenda. Waar eerder nog bijna elke dag wel een afspraak stond. Hoe ik nu mijn dagen ga vullen weet ik nog niet. Zeker weet ik dat ik weer dingen moet gaan ondernemen. Maar zie er zo tegen op. En wil ook graag me verdriet laten gaan, maar dat lukt nog niet echt.*

Alle foto,s zijn gemaakt door Sharmayne Venema

Klein beetje later dan normaal, best raar om nu mijn weekoverzicht toch online te zetten. Maar des te meer ik ga beseffen dat het leven door moet gaan. Zo had Daan het gewild.

Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 08 september
Vandaag moest ik voor mezelf naar het ziekenhuis toe. Zou opgenomen worden voor mijn operatie aan mijn hernia. Mocht later komen vanwege de zorg op mijn mannetje. Kreeg daar iets lekkers te eten.

Ik nam de kleine mee, want wilde niet zo lang zonder hem.

Na wat gesprekjes mocht ik naar huis. Maar ben even langs de winkel Musjes gegaan met Daan. Even showen. Daar heb ik hem ook even kunnen verschonen.

Terug naar huis met de kleine man.

In de avond moest ik terug komen, zodat ik de nacht er al zou zijn. Moeilijk hoor zonder me kleine en grote man.

Dan is het de tijd doden. Ik kreeg een bandje om, ja stel je voor dat ik weg loop. Kreeg er zelfs 2 om.

Dinsdag 09 september

Wachten wachten wachten. De dag van de operatie. Om 12.30 werd ik verwacht op de OK.

Lang moest ik wachten tot ik eindelijk echt iets mocht eten. Eigenlijk hunkerde ik naar iets warms. Maar helaas. Moest ook na de operatie 4 uur plat blijven liggen.

Woensdag 10 september

Ontbijten in het ziekenhuis, heerlijk hoor. Gewoon genieten. Je kan uit zoveel heerlijks kiezen.

Nog maar net thuis vanuit het ziekenhuis, en lekker genieten van mijn kleine draakje. Wat hou ik toch van jouw.

Donderdag 11 september

Afspraak in het Mariniziekenhuis voor Daan. Werd gezien door de kinderarts. Hier is hij heel vredig en rustig. Maar hij was al dagen erg huilerig. We dachten aan spruw. En dat werd bevestigd. Verder was alles in orde. Ze vertelde dat wij het goed deden als ouders. En Daan het ook goed deed.

Heel veel troosten dat kleintje. En is hij stil genieten.

Vrijdag 12 september

Een dag als zovele dachten we. Te beginnen met een heerlijke smoothie. In een nieuw glas die ik tijdje eerder kocht. Daan was nog altijd huilerig. En wat er verder is gebeurd hebben jullie kunnen lezen in mijn vorige blog.

Zaterdag 13 september

Alles lijkt om je heen onbelangrijks, alles lijkt nutteloos. Eten doe je maar je krijgt geen hap door je keel. Dagen vol verdriet die gaan volgen. Mijn mama en haar man zijn deze ochtend terug gekomen om ons op weg te helpen. Want waar begin je. We waren echt verdoofd. Gewacht op de uitvaartondernemer, en daar mee gesproken. Die neemt alles over van ons. Wij hoeven alleen na te denken over de dingen die we willen voor het afscheid van Daan.

In de avond is Daan thuis gebracht.

Zondag 14 september

Ik kan nog uren naar Daan kijken als ik wil. Ga er ook vaak heen. Elke ochtend en avond is standaard om hem even welterusten te wensen. En in de ochtend hem wakker te maken (hoop je) Dan helaas beseffen dat hij zijn ogen echt niet meer open gaat doen. Thuis leven echt in een roes. Mensen lopen hier binnen. Heel fijn dat het een drukke dag was met mensen. Rust in huis is, chaos in het hoofd.

Mijn hart schreeuwt van pijn en verdriet het uit. Zo klein zo mooi en zo jong. Het mocht er niet zijn.
Nog geen 4 maanden ben je bij ons geweest, en wat hebben we al veel met je mee gemaakt.
Ons lieve kleine draakje is Vrijdag 12 september in de avond in mijn armen voorgoed in slaap gevallen.

De dag ervoor waren we nog op controle bij de kinderarts en spraken onze onrust uit over dat we dachten dat hij spruw had. En ja dat klopte, maar zoveel kindjes krijgen dit. Er werd medicijn voorgeschreven en ze zei nog over een paar dagen moet het zeker over zijn. Verder was alles in orde. En mochten nadat we bij de diëtiste waren geweest naar huis.

Hij was al dagen huilerig, maar niet zo gek vanwege de spruw. Ik lag maandag nog in het ziekenhuis, en toen dachten we dat hij mij miste. Maar die woensdag dat ik thuis kwam bleek anders. 2 nachten hebben we wakker gelegen voor hem. En ons mannetje was helemaal niet zo. Die vrijdag heb ik hem bijna de hele dag in me armen gehad. Had ik hem niet in me armen dan had zijn vader hem in de armen. Of lag hij bij me op de bank of in bed. Het moment van overlijden lag ik op bed met hem. Hij op zijn buikje tegen mij aan. Hij snikte, niet meer echt huilen. Ik dacht hij is nu zo moe dat lukt hem niet meer. En valt zo wel in slaap. Mijn vriendin belde, waar ik alleen maar heel blij van werd. Dat heeft ongeveer 10 minuten geduurd. Ik hang op en merk dat kleine Daan niet meer beweegt. Ik twijfel of je kan voelen dat hij slaapt. Maar ik voelde helemaal niks. Mijn man komt binnen vanuit het ziekenhuis om medicijnen te halen voor de kleine. En gelijk roep ik hem dat hij niks meer doet. Hij komt aan en voelt. Ook hij voelt niks, en zegt me 112 te bellen. Dat heb ik gelijk gedaan, die heeft me begeleid wat mijn man moest doen. Hij heeft hem geprobeerd te reanimeren. Maar helemaal niks. Voor we het wisten stond ons huis vol met politie, ambulance personeel enz… Ze hebben hun uiterste best gedaan om onze kleine draakje terug te halen. Maar het was te laat. Zijn hartje was in een keer gestopt. Hij was er gewoon echt niet meer.

Ik kreeg hem in me armen en zat zo een hele tijd met hem op de bank. Steeds kouder en steeds zwaarder werd hij. Je leeft in een roes, je beseft niet wat er gebeurd. Na zo,n tijd daar te hebben gezeten en telefoontjes te plegen naar familie en vrienden zijn we met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Hij in zijn reiswieg, en wij elk aan een kant van hem.

In het ziekenhuis kwamen we in een onderzoek kamer, en werd hij op de onderzoek tafel gezet met wieg en al. Er werd van alles gevraagd en over gesproken. En hij werd onderzocht. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om hem helemaal te laten onderzoeken. Hoe moeilijk het ook is te weten dat hij daarvoor open gemaakt zal worden. Maar we willen graag weten wat er is gebeurd. En zo hopen we er achter te komen. Mijn moeder en haar man zijn in het ziekenhuis gekomen. Toen was het even heel moeilijk, na een tijd moesten we hem daar achter laten. Helemaal alleen in het ziekenhuis. Wat was dat moeilijk.

Alles gaat een beetje voor me voorbij… ik probeer sterk te blijven en iedereen te bellen die het moet weten. De uitvaartverzorgster is geweest, alleen maar omdat mijn moeder ons op weg geholpen heeft. En dan wordt er gesproken over begraven of cremeren, en kleertjes die hij aan moet. Daarna was het wachten tot Daan naar huis kwam. We willen hier afscheid van hem nemen. Mensen die we willen afscheid laten nemen in huis komen af en toe binnen. Hij ligt er zo mooi bij. Het is een fijne gedachten dat als ik even hem wil zien ik zo zijn kamer kan inlopen en hem even kan aanraken. Hij ligt in zijn eigen bed, waar hij hoort bij ons thuis.

Er zijn nog zoveel mensen die hem nog niet eens hebben gezien, en die nu afscheid van hem gaan nemen. Dat klopt niet. We hebben ook zo kort van hem mogen genieten. Maar weet wel dat ik elk moment van hem genoten heb. Zelfs de laatste dagen dat hij zo aan het huilen was, dat ik hem weer in me armen nam om te troosten. Daan was ons geschenk uit de hemel, maar was net niet sterk genoeg om bij ons te blijven.

Klein lief draakje, papa en mama houden van je en zullen je nooit vergeten. Jij bent en blijft onze prachtige zoon. Je hebt al vele harten gestolen.

Verslaafd aan foto,s maken. Elke dag weer mijn mobiel uit me zak halen en foto,s maken van de dingen die ik mee maak of tegenkom. Er zijn al zoveel mensen die gebruik maken van instagram en het dan later in een blog verwerkt. Dat doe ik dus ook elke week. En we zijn weer aangekomen in een nieuwe week. Dus kan je weer lezen wat ik de afgelopen week heb gedaan en mee heb gemaakt.

Maandag 01 september 2014
Ik moest naar de tandarts, maar daarvoor ging ik even de vuilniszak weg brengen. Dan loop ik langs deze mooie bloemen en dus maakte ik weer eens een foto ervan.

Veelte vroeg bij de tandarts, omdat ik ervoor nog even boodschappen moest doen. Dus niet echt goed de tijd ingeschat. Zelfs ben ik er voor nog bij het cjg geweest. Even gekletst met degene die het spreekuur van het consultatiebureau doet. En ja lang wachten bij de tandarts. Helaas 2 kleine gaatjes die volgende maand gevuld moeten worden.

Lekker pizza eten, met hete pepers.

Sinds dat Daan uit het ziekenhuis is zijn we begonnen met in de avond pyjama aan te doen. Zo kan hij leren dat het in de avond bedtijd is voor hem. Ineens een grote stap vind ik. Maar ook heel leuk zo,n pyjama aan bij hem.

Dinsdag 02 september 2014

Werd getagged op instagram om het geboorte kaartje te laten zien van Daan. En daar ben ik heel trots op.

Goedemorgen op deze vroege ochtend.
Daan werd vroeg in middag opgehaald door opa en oma. Ik had een afspraak in het Martini ziekenhuis voor mezelf. Bij de maatschappelijk werkster. Wat was het fijn om met haar te praten. Heb echt dit keer de juiste persoon gevonden. Ze gaat me helpen met sociale contacten in de buurt. Daar heb ik gewoon behoefde aan, maar het lijkt maar steeds niet te lukken. En vooral dingen van me af te praten. Ben echt heel erg kapot lichamelijk maar ook emotioneel.

Woensdag 03 september 2014

Om 08.00 stond er al iemand voor de deur met een pakje. Medicijn voor Daan. Hij kreeg deze dag een prik voor het RS virus. Daar heeft hij recht op omdat hij te vroeg geboren is en vanwege zijn hartafwijking. Deze krijgt hij elke maand waar de letter R in zit. Dus tot de maand april.

Snel even naar de apotheek. Nou ja snel, duurde wel even daar. Maar onderweg weer dit paatje geschoten.

Nadat de verpleegster was geweest voor de prik heeft Daan eerst een fles gehad, en wat rust. daarna nog even naar buiten in de doek. Het was zo heerlijk weer. Dus even boodschapjes gedaan. En ja weer naar de apotheek. Zucht. Daan had last van zijn stoelgang en daar kreeg hij iets voor.

Donderdag 04 september 2014

De logopedist is in de ochtend geweest. En daar heb ik weer wat geleerd. Als hij niet drinkt moet het door de sonde pomp. Maar moet hij wel op zijn zij blijven liggen en aan zijn speen sabbelen. Daar schijnen ze van te groeien. Valt alleen niet mee die speen erin te houden.

Zo trots op mijn 2 mooie mannen. Ze waren lekker samen aan het chillen op de bank. Geweldig gewoon.

Vrijdag 05 september 2014

Mijn mams was in de buurt en wilde even langs komen. Nou dat vond ik niet erg. Ze wilde haar kleinzoon even zien. En dit was de eerste keer dat ze hem zo wakker zag. Lekker zijn mooie ogen open. Want voor zijn ziekenhuis opname deed hij dat nog amper. Dus dit vond ze wel heel erg leuk. Na het bezoek was hij uitgeput. Normaal slaapt hij tussen 2 voedingen. En nu kreeg hij de voeding maar door de sonde pomp omdat hij toen lag te slapen.

Een avondje uit, en daar komt nog een verslag van. We gingen een serie kijken die nog niet uit is. Maar helaas bijna iedereen haakte af. Ik wilde wel kijken maar gezelliger vond ik met de groep samen te zijn.

We kregen allemaal lekkere hapjes. En meer vertel ik nog even niet. Dat houden jullie te goed.

Zaterdag 06 september 2014

Dit was eigenlijk het toetje van de gezellige avond die ik had, maar als ontbijt was het ook erg lekker. Hangop met een notenmix. En ook nog een reep met noten enz… Eens wat anders, erg lekker.

Dit kleine mannetje had wat over me heen gespuugd, dus we lagen samen te plakken. Kon alleen geen kant op want hij lag aan de sonde pomp. En was hem ook aan het troosten, heeft niet helemaal zijn dag geloof ik. Zodra het kon ben ik mezelf gaan wassen en hem beetje opgefrist en een schone romper aan.

Even genieten van de rust in huis met een kop thee. Er zijn maar weinig rustige dagen, er valt altijd wel wat te regelen. Of er staat weer een afspraak. Ja mama zijn is best zwaar zeker als er zoveel omheen gebeurd. Dus een kopje thee en een momentje rust is top. Bedankt schat voor dit heerlijke kopje thee.

Zondag 07 september 2014
Eerst maar eens even ontbijten. Met aardbeien yoghurt banaan en muesli. In de avond was er even rust. Dus tijd voor tv en een heerlijke muffin.

Hebben jullie nog iets leuks gedaan?
Fijne nieuwe week…